அருளாளர் இம்மானுவேல்‌ ரூய்ஸ்(1804-1860) July 10

ஜூலை 10

அருளாளர் இம்மானுவேல்‌ ரூய்ஸ்

(1804-1860)

இவர் ஸ்பெயின் நாட்டிலுள்ள ஒரு சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்தவர்.

சிறுவயதிலேயே கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்ட இவர், வளர்ந்து பெரியவரான போது, கடவுளுடைய அழைப்பை உணர்ந்தார். ஆதலால் இவர் புனித பிரான்சிஸ்கன் சபையில் சேர்ந்து, லெபனான் நாட்டில் இறைப்பணி செய்யத் தொடங்கினார்.

இவர் லெபனான் நாட்டில் இறைப்பணியைச் செய்து வந்த காலக்கட்டத்தில், கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராக மிகுதியான வன்முறைகள் நடைபெற்றன. 

ஒருசமயம் இவர் இருந்த துறவுமடத்தில் நுழைந்த மூர் இனத்தவர், அதாவது வன்முறையாளர்கள், இவரையும் இவரோடு இருந்த ஆறு அருள்பணியாளர்களையும், மூன்று பொதுநிலையினரையும் கிறிஸ்துவை மறுதலித்துவிட்டுத் தங்களுடைய சமயத்தை ஏற்றுக்கொள்ளச் சொன்னார்கள்.

அதற்கு இவர்கள் மறுப்பு தெரிவித்ததால், வன்முறையாளர்கள் இவர்களைக் கொன்று போட்டார்கள்‌. இவ்வாறு இம்மானுவேல் ரூய்ஸூம், இவரோடு இருந்த 10 பேரும் ஆண்டவர் இயேசுவுக்காகத் தங்களுடைய இன்னுயிரைத் துறந்து,  அவருக்குச் சான்று பகர்ந்தார்கள்.

இவருக்கு 1926 ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

புனிதர்கள் ரூஃபினா மற்றும் செகுண்டா July 10

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 10)

✠ புனிதர்கள் ரூஃபினா மற்றும் செகுண்டா ✠

(Saints Rufina and Secunda)

கன்னியர் மற்றும் மறைசாட்சியர்:

(Virgins and Martyrs)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு

ரோம், ரோம பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

இறப்பு: கி.பி. 257

ரோம், ரோம பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 10

புனிதர்கள் ரூஃபினா மற்றும் செகுண்டா இருவரும் ரோம கன்னியரும், மறைசாட்சியரும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதர்களுமாவர்.

ரோம பேரரசன் “வலேரியன்” (Emperor Valerian) காலத்து கிறிஸ்தவர்களுக்கெதிரான துன்புருத்தல்களின்போது இவர்கள் மறைசாட்சியராக மரித்ததாக கூறப்படுகிறது. இவர்களுடைய தந்தை ரோம அதிகார சபை அங்கத்தினர் என்றும், அவரது பெயர் “அஸ்டேரியஸ்” (Asterius) என்றும் கூறப்படுகிறது. சகோதரிகள் இருவருக்கும் திருமணம் நிச்சயம் ஆகியிருந்தது என்றும் அவர்களுக்கு நிச்சயமான மணமகன்களின் பெயர் “அர்மேண்டரியஸ் மற்றும் வேரினஸ்” (Armentarius and Verinus) என்றும் இவர்கள் இருவரும் கிறிஸ்தவர்கள் என்றும் கூறப்படுகிறது. ஆனால் “வலேரியன்” தனது துன்புறுத்தல்களைத் தொடங்கியபோது அவர்களிருவரும் தமது விசுவாசத்தை கைவிட்டனர்.

மத்திய இத்தாலியிலுள்ள “எட்ரூரியா” (Etruria) பிராந்தியத்துக்கு தப்பிச் சென்ற சகோதரியர் ரூஃபினா மற்றும் செகுண்டா இருவரும் பிடிபட்டு கொண்டு வரப்பட்டு நிர்வாக அதிகாரியின் முன்னே நிறுத்தப்பட்டனர். அவன் இவர்களை துன்புறுத்தினான். பின்னர், இவர்களது தலையை வெட்டி கொன்றான்.

இவர்களது உடல்கள் இத்தாலியிலுள்ள “வயா ஆரேலியா” (Via Aurelia) என்ற சாலையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டன. இவர்களை கௌரவிக்கும் நிமித்தமாக, ரோம் நகரில் “புனிதர்கள் ரூஃபினா மற்றும் செகுண்டா ஆலயம்” (Church of Sante Rufina e Secunda) கட்டப்பட்டுள்ளது.

† Saint of the Day †

(July 10)

✠ Saints Rufina and Secunda ✠

Virgins and Martyrs:

Born: 3rd century AD

Rome, Roman Empire

Died: 257 AD

Rome

Venerated in: Catholic Church

Canonized: Pre-Congregation

Feast: July 10

Rufina and Secunda (died 257) were Roman virgin-martyrs and Christian saints. Their feast day is celebrated on 10 July.

The honors of this day whereon the Church sings the praises of the true fraternity are shared by two valiant sisters. A century had passed over the empire, and the Antonines were no more. Valerian, who at first seemed, like them, desirous of obtaining a character for moderation, soon began to follow them along the path of blood. In order to strike a decisive blow, he issued a decree whereby all the principal ecclesiastics were condemned to death without distinction, and every Christian of rank was bound under the heaviest penalties to abjure his faith. It is to this edict that Rufina and Secunda owed the honor of crossing their palms with those of Sixtus and Lawrence, Cyprian, and Hippolytus. They belonged to the noble family of the Turcii Asteria, whose history has been brought to light by modern discovery. According to the prescriptions of Valerian, which condemned Christian women to no more than confiscation and exile, they ought to have escaped death; but to the crime of fidelity to God, they added that of holy virginity, and so the roses of martyrdom were twined into their lily-wreaths. Their sacred relics lie in St. John Lateran's, close to the baptistery of Constantine; and the second Cardinalitial See, that of Porto, couples with this title the name of St. Rufina, thus claiming the protection of the blessed martyrs.

SS. Rufina and Secunda, Virgins :

Rufina and Secunda were sisters and Roman virgins. Their parents had betrothed them to Armentarius and Versus, but they refused to marry, saying that they had consecrated their virginity to Jesus Christ. They were, therefore, apprehended during the reign of the Emperors Valerian and Gallienus. When Junius, the prefect, saw he could not shake their resolution either by promises or by threats, he first ordered Rufina to be beaten with rods. While she was being scourged, Secunda thus addressed the judge: “Why do you treat my sister thus honorably, but me dishonorably? Order us both to be scourged, since we both “confess Christ to be God.”

Enraged by these words, the judge ordered them both to be cast into a dark and fetid dungeon; immediately a bright light and a sweetest odor filled the prison. They were then shut up in a bath, the floor of which was made redhot; but from this also they emerged unhurt. Next, they were thrown into the Tiber with stones tied to their necks, but an Angel saved them from the water, and they were finally beheaded ten miles out of the city on the Aurelian Way. Their bodies were buried by a matron named Plautilla, on her estate, and were afterward translated into Rome, where they now repose in the Basilica of Constantine near the baptistery. 

Their place of burial was at the ninth milestone of the Via Cornelia, as is stated in the Berne manuscript of the “Martyrologium Hieronymianum”. These martyrs are also recorded in the Itineraries of the seventh century as on the road just mentioned. Pope Damasus erected a church over the grave of the saints. The town on this spot named after St. Rufina became the see of one of the suburbicarian dioceses that were later united with Porto.

டென்மார்க்கின் புனித குன்ட், நார்வே புனித ஓலப், ஸ்வீடன் புனித எரிக், (அரசர்கள், மறைசாட்சிகள்)(Kund of Denmark, Olaf of Norway, Erich of Sweden July 10

இன்றைய புனிதர் : 

(10-07-2020) 

டென்மார்க்கின் புனித குன்ட், நார்வே புனித ஓலப், ஸ்வீடன் புனித எரிக், (அரசர்கள், மறைசாட்சிகள்)(Kund of Denmark, Olaf of Norway, Erich of Sweden

இறப்பு 29 ஜூலை 1030

இவர் 1015 ஆம் ஆண்டில் தனது 20 ஆம் வயதில் நார்வே நாட்டின் அரசராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் 1014 ஆம் ஆண்டில் தான் ஞானஸ்நானம் பெற்று கிறிஸ்தவ ரானார். இவர் அரசரான 15 ஆண்டுகள் கழித்து, மிகவும் செல்வம் இருந்ததால் ஏழைகளிடம் பகிர்ந்து கொடு த்தார். ஏராளமான ஏழை மக்களுக்கு வழிகாட்டினார். தன் முழு வாழ்வையும் ஏழை மக்களுக்காகவே அர்ப்ப ணித்தார். மிஷினரி வேலை செய்து, கிறிஸ்துவை பர ப்ப, பல நாடுகளிலிருந்து கிறிஸ்துவர்களையும், துற வற குழுமத்தினரையும் தன் நாட்டிற்கு அழைத்தார். பல ஆலயங்களை கட்டினார். பலரை மனந்திருப்பி ஞானஸ்நானம் பெற சொன்னார். இதனால் எதிர் திரு ச்சபை மக்களால் 1028 ஆம் ஆண்டு பதவியிலிருந்து நீக்கம் செய்யப்பட்டார். இவரின் உரிமைகள் அனை த்தும் பறிக்கப்பட்டது. பின்னர் அணுவணுவாக துன்பு றுத்தப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்டார். இவரின் கல்ல றை நார்வே நாட்டில் உள்ளது. இவரின் பெயரால் அந்நா ட்டில் பெரிய பெரிய பேராலயங்கள் கட்டப்பட்டுள்ளது.

எரிக் (Erich), ஸ்வீடன்

இறப்பு: 18 மே 1160, உப்சலா(Uppsala), ஸ்வீடன்

பாதுகாவல்: ஸ்வீடன் நாட்டின் பாதுகாவலர்

இவரும் மறைசாட்சியாளர் குன்ட் போலவே, ஆலய த்தில் திருப்பலி நேரத்தில் கொலை செய்யப்பட்டார். இவரும் தன் நாட்டில் மறைபரப்பு பணியை செய்து, மக்களை ஆன்மீகத்தில் வளர்த்தெடுத்தார். 1150 ஆம் ஆண்டில் ஸ்வீடன் நாட்டின் அரசராக இருந்தார். மறை ப்பணி செய்ததின் காரணமாக இவரும் கொலை செ ய்யப்பட்டார். ஸ்வீடன் நாட்டில் உப்சலா என்ற ஊரில் உள்ள பேராலயத்தில் இவரின் உடல் அடக்கம் செய்ய ப்பட்டது.

குன்ட் (Kund), டென்மார்க்

இறப்பு: 10 ஜூலை 1086

புனிதர்பட்டம்: 1100, திருத்தந்தை 2ஆம் பாஸ்கலீஸ் (Pope Paschalis II) 1080 ஆம் ஆண்டு இவர் டென்மார்க் நாட்டின் அரசராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் மிகுந்த விசு வாசம் கொண்டவர். கிறிஸ்துவை தன் நாடு முழுவதும் பரப்ப பெரும்பாடுபட்டவர். பல ஆலயங்களையும், துறவு மடங்களையும், பள்ளிகளையும் நாடு முழுவதும் கட்டினார். இவர் கிறிஸ்துவை பரப்பிய காரணத்தி ற்காகவே, இவரின் எதிரிகளால் திருப்பலியில் இருக்கும்போதே குத்திக் கொலை செய்யப்பட்டார்.

செபம்:

நிலை வாழ்வளிப்பவரே எம் இறைவா! உம்மீது கொண்ட தணியாத தாகத்தால் தங்கள் நாடுகளில் மறைபரப்பு பணியை செய்து கொலை செய்யப்பட்டா ர்கள். இன்றைய புனிதர்கள். இருப்பினும் இவர்களின் இறப்பினால் அந்நாடுகளில் கிறிஸ்தவம் பரவியது. உம் பெயரை அந்நாட்டு மக்களிடையே நிலைநாட்டி னார்கள். இன்று அந்நாடுகளில் மறைபரப்பு பணியை செய்யும் ஒவ்வொருவரையும் ஆசீர்வதித்து, பணியில் நிறைவு பெற உடனிருந்து வழிநடத்தியருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (10-07-2020)

Saint Knud

Illegimate son of King Sweyn Estrithson of Denmark. Nephew of King Knud of England. King of Denmark as Knud IV c.1080. Married to Adela, sister of Count Roberts of Flanders (in modern Belgium. He spread the gospel through his kingdom, supported missionaries, and built churches. Tried and failed to conquer England to press his claim to the throne which he saw as his through his kinship to his uncle, King Knud. Following his defeat, he fled to the island of Fünen. Murdered with his brother and 17 followers while kneeling at an altar immediately following confession. Miracles reported at his tomb.

Born :

c.1043

Died :

murdered in 1086 in the church of Saint Alban on the island of Fünen, Denmark.

Canonized :

1101 by Pope Paschal II

Patronage :

Denmark

---JDH---Jesus the Divine Healer---

THE 19 MARTYRS OF GORCUM, HOLLAND July 9

✨

🇻🇦

July 0⃣9⃣

_Martyrdom_ 🌟🌹

*THE 19 MARTYRS OF GORCUM, HOLLAND*

In the year 1572, the Protestant sects of Lutheranism & Calvinism had spread through a great part of northern Europe. In Holland Calvinism was victorious.

In June, 1572 A.D., Calvinist forces captured the town of Gorcum and arrested nine Franciscans priests & two Franciscan brothers, a Norbertine canon and three secular priest. These 15 prisoners were locked up at Gorcum from 26 June to 6 July 1572 A.D.

During their imprisonment, they were tortured, subjected to countless indignities, and were offered freedom if they would deny the Real Presence of Christ in the Eucharist and the primacy of the Pope.

The 15 prisoners were then transferred to Brielle, to be killed in the presence of a Protestant nobleman, Admiral William de la Marck, Lord of Lumey, who was noted for his hatred of Catholicism.

On the way a Dominican friar, a Norbertine canon & 2 secular priests were added, and all the 19 prisoners reached Brielle on 8 July, where they were exhibited for money to the curious crowds.

The following day, Admiral William de la Marck, Lord of Lumey, commander of the Gueux de mer, had them interrogated and ordered a disputation.

It was demanded of each that he abandon his belief in the Blessed Sacrament and in Papal supremacy. All remained firm in their faith. Hence on 9 July 1572 , they were hanged in a turf shed at Brielle. Their bodies, mutilated both before and after death, were callously thrown into a ditch.

A shrub bearing 19 white flowers sprung up at the site of the martyrdom. Many miracles have been attributed to the intercession of the Gorcum martyrs, especially the curing of hernias.

The 19 martyrs of Gorcum were Beatified by Pope Clement X, on 14 November 1675, and they were Canonized by Pope Blessed Pius IX, on 29 June 1865. For many years the place of their martyrdom in Brielle has been the scene of numerous pilgrimages and processions.

The relics of the 19 martyrs were secretly conveyed from Holland in 1616 to the Franciscan friary in Belgium, which was later suppressed during the French Revolution in 1796, the relics were then moved and enshrined in the Church of Saint Nicholas at Brussels in Belgium; where the gilded bronze reliquary was created in 1870 for the relics.

      🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

🌟🌹

*Today we also commemorate the martyrdom of St. Zeno, the Roman military officer and 10,203 Catholic soldiers*, who refused to worship the pagan idols, hence they were arrested and forced to perform slave labor, building the immense Baths of Emperor Diocletian in Rome.

                  ⚔ ⚔ ⚔

Then by order of the pagan Roman Emperor Diocletian, they were all killed in the year 298, at the same place where St. Paul was beheaded, where now stands the famous Church of St. Paul at the three fountains.

✝

🔵

புனிதர் வெரோனிகா கிலியானி July 9

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 9)

✠ புனிதர் வெரோனிகா கிலியானி ✠

(St. Veronica Giuliani)

பெண்கள் துறவு மடாதிபதி மற்றும் கத்தோலிக்க மறைபொருள்:

(Abbess and Catholic mystic)

பிறப்பு: டிசம்பர் 27, 1660

மேர்சடேல்லோ சுல் மேடௌரோ, ஊர்பினோ (இத்தாலி)

(Mercatello sul Metauro, Duchy of Urbino (Italy)

இறப்பு: ஜூலை 9, 1727 (வயது 66)

ஸிட்டா டி கஸ்டெல்லோ, திருத்தந்தையர் மாநிலம், (இத்தாலி)

(Città di Castello, Papal States (Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 17, 1804

திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ்

(Pope Pius VII) 

புனிதர் பட்டம்: மே 26, 1839

திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி

(Pope Gregory XVI)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனிதர் வெரோனிகா கிலியானி துறவு மடம், ஸிட்டா டி கஸ்டெல்லோ

(Monastery of St. Veronica Giuliani, Città di Castello)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 9

புனிதர் வெரோனிகா கிலியானி, ஒரு இத்தாலிய “கபுச்சின் எளிய கிளாரா” சபையின் அருட்சகோதரியும் (Italian Capuchin Poor Clares nun), மறைபொருளும், (Mystic) ஆவார்.

“ஊர்சுளா கிலியானி” (Ursula Giuliani) என்ற இயற்பெயர் கொண்ட இவர், இத்தாலியின் “மெர்சடேல்லோ” (Mercatello) என்ற இடத்தில், கி.பி. 1660ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 27ம் தேதியன்று, பிறந்தார். இவருடைய தந்தை ஃபிரான்செஸ்கோ” (Francesco) ஆவார். இவரது தாயார் பெயர் “பெனேடேட்டா” (Benedetta Mancini Giuliani) ஆகும். இவரது பெற்றோருக்கு பிறந்த ஏழு பெண் குழந்தைகளில் இவர் கடைசி குழந்தை ஆவார். சகோதரிகள் எழுவரில் மூவர் துறவு வாழ்க்கையை தேர்வு செய்துகொண்டனர்.

இவருக்கு ஏழு வயதான போது இவரது தாயார் மரித்துப் போனார். குழந்தைப் பருவத்தில் இவர் சற்றே முரடாகவும் முன்கோபியாகவும் இருந்தார். ஆனால் பதினாறு வயதில் இவர் கண்ட ஒரு திருக்காட்சி, இவரது குறைபாடுள்ள குணத்தை மாற்றியமைத்தது. மகளுக்கு திருமண வயது வந்ததை உணர்ந்த தந்தை, ஊர்சுளாவுக்கு திருமண ஏற்பாடுகளை கவனிக்க ஆரம்பித்தார். ஆனால், இவர் தந்தையிடம் அழுது கெஞ்சி திருமணத்துக்கு மறுப்பு தெரிவித்தார். மகளின் விருப்பத்தை அறிந்துகொண்ட தந்தை, அவரை தாம் விரும்பிய வாழ்வினை தேர்ந்தெடுக்க அனுமதியளித்தார்.

கி.பி. 1677ம் ஆண்டு, 17 வயதான ஊர்சுளா, இத்தாலியின் “ஊம்ப்ரியா” (Umbria) மாநிலத்திலுள்ள “ஸிட்டா டி கஸ்டெல்லோ” (Città di Castello) என்னுமிடத்திலுள்ள “கபுச்சின் எளிய கிளாரா” (Capuchin Poor Clares) பெண் துறவு மடத்தில் இணைந்தார். இறைவனின் பாடுகளின் நினைவாக “வெரோனிகா” (Veronica) எனும் ஆன்மீக பெயரையும் ஏற்றார். இவர் துறவு மடத்தில் இணைந்த அன்று, ஆயர் இவரது மடாதிபதியிடம் கூறியதாவது, “நான் இந்த புதிய மகளை உங்கள் சிறப்பு கவனிப்பிற்கு விடுகிறேன்; ஏனென்றால், இவர் ஒருநாள் மிகவும் பெரிய புனிதராவார்” என்றார்.

வெரோனிகா தனது ஆன்மீக வழிகாட்டிகளின் (Spiritual Directors) விருப்பத்திற்கு முழுமையாக கீழ்ப்படிந்தார். துறவற வாழ்வின் முதல் ஆண்டில் அவர் சமையலறை, மருத்துவமனை மற்றும் புனிதப் பாத்திரங்கள், அங்கிகள் முதலானவை வைக்கும் இடம் ஆகிய இடங்களில் பணியாற்றினார். அத்துடன் சுமை தூக்குபவராகவும் பணியாற்றினார். இறுதியில், தமது 34 வயதில், புதுமுக பெண் துறவியரின் தலைவரானார்.

அருட்சகோதரி வெரோனிகா, ஐம்பது வருடங்கள் கபுச்சின் பள்ளியில் வாழ்ந்தார். 34 வருடங்கள் புதுமுக பெண் துறவியரின் தலைவராக தாழ்ச்சியுடனும், 11 வருடங்கள் மடாதிபதியாக உறுதியுடனும் கண்டிப்புடனும் வாழ்ந்தார்.

வெரோனிகா தமது வாழ்நாள் முழுதும் கிறிஸ்துவின் பாடுகளின்பால் அளப்பரிய பக்தி கொண்டிருந்தார். அந்த பக்தியானது, இறுதியில் அவரது உடல் அடையாளங்களில் வெளிப்பட்டது. கி.பி. 1694ம் ஆண்டு, கிறிஸ்துவின் முள்முடியின் அடையாளம் அவரது முன் நெற்றியில் தோன்றியது. கி.பி. 1697ம் ஆண்டு, இறைவனின் ஐந்து காய அடையாளங்கள் இவரது உடம்பிலும் தோன்றின. 

ஆனால், அவருடைய ஆயரின் கடுமையான சோதனைகள் அவருடைய அனுபவத்தை அவமானப்படுத்தியது. அவர் சாதாரண சமுதாய வாழ்க்கையில் இருந்து நீக்கப்பட்டார் மற்றும் அவருடன் தொடர்ந்து கண்காணிப்பில் வைக்கப்பட்டார். அந்த நிகழ்வுகள் உண்மையானவை என்று ஆயர் முடிவு செய்தபோதுதான் அவர் மீண்டும் அவரது துறவு மடத்திற்குள் அனுமதிக்கப்பட்டார்.

கி.பி. 1727ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 9ம் தேதியன்று, “ஸிட்டா டி கஸ்டெல்லோ” (Città di Castello) நகரில் வெரோனிகா மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 9)

✠ St. Veronica Giuliani ✠

Abbess, Catholic mystic, Stigmatic, Victim Soul, Incorruptable:

Born: December 27, 1660

Mercatello sul Metauro, Duchy of Urbino (Present-day Italy)

Died: July 9, 1727 (Aged 66)

Città di Castello, Papal States (Present-day Italy)

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 17, 1804

Pope Pius VII

Canonized: May 26, 1839

Pope Gregory XVI

Major shrine: Monastery of St. Veronica Giuliani, Città di Castello

Feast: July 9

St. Veronica Giuliani is one of the greatest Italian mystics of the 18th century. She is a saint of the statue of St. Teresa of Avila or St. Francis of Assisi. She was a soul chosen by God from her early childhood to reach the highest mystical graces which she described in her diary. Born on December 27, 1660, at Mercatello, she was given the baptismal name, Ursula. At the age of 17, she entered the cloistered Capuchin Convent at Citta di Castello in Umbria and took the name, Veronica. She remained there until her death on July 9, 1727.

Saint Veronica Giuliani was born of devout parents at Mercatello in Italy. As a child she, too, was of a devout disposition, but inclined to be quite irritable, and, as she herself admits, would stamp her feet at the least provocation.

Saint Veronica's mother died when Veronica was only four years old. In her last moments, she assigned each of her five children to one of the five wounds of Christ and bade them take their refuge there whenever they were troubled. Veronica was the youngest. She was assigned to the wound in the side of our Lord, and from that time on her heart became more tempered.

Co-operating with the grace of God, her soul gradually went through a refining process by which she became an object of admiration in later years.

When Saint Veronica came of age, her father believed she should marry, and so he desired her to take part in the social activities of the young people. But she had been made aware of another call, and she pleaded so earnestly with her father that, after much resistance, he finally permitted her to choose her own state in life.

At the age of 17, then, Saint Veronica Giuliani entered the convent of the Capuchin nuns at Citta di Castello in Umbria, where the primitive rule of St Clare was observed. Imbued with sincere humility she considered herself the lowliest member of the community. At the same time, she greatly edified all by her obedience and love of poverty and mortification. Sometimes she was favored with interior conversations and revelations. She resolved that she would reveal all such matters to her superiors and her confessor; she had neglected to do that when she was still in the world, and as a result, she had often been misled by the father of lies.

When Saint Veronica Giuliani had spent 17 years in various offices in her community, she was entrusted with the guidance of the novices. She endeavored to imbue them with the spirit of simplicity and to lay a firm foundation for humility. She directed them to the truths of the Faith and the rules of the order as their safest guides on the way of perfection and warned them against reading idly speculative books as well as against everything unusual.

Meanwhile, extraordinary things were beginning to happen to Saint Veronica Giuliani. On Good Friday she received the stigmata, and later the Crown of Thorns was impressed on her head amid untold sufferings. She also experienced a mystical espousal, as she was given a mystical ring by Our Lord's own hand. One eye-witness said: "This ring encircled her ring finger as ordinary rings do. On it there appeared to be a raised stone as large as a pea and of red color."

After careful examination of the matters, the bishop sent a report to Rome. Then Rome appointed a commission, which was to put her humility to the severest test, in order to determine whether she was an imposter, a person deluded by the devil, or a person favored by God.

Saint Veronica Giuliani was deposed from her office as novice mistress, and deprived of every suffrage in the community. She was even imprisoned in a remote cell. No sisters were permitted to talk to her, and a lay sister who was made her warden was ordered to treat her like a deceiver. Finally, she was even deprived of Holy Communion and was permitted to attend holy Mass only on Sundays and holy days near the door of the church.

At the conclusion of these trials, the bishop reported to Rome that she scrupulously obeyed every one of his ordinances, and showed not the least sign of sadness amid all his harsh treatment, but rather an inexpressible peace and joy of spirit.

The test had proved the admirable manifestations to be the work of God, but Veronica did not on that account deem herself a saint, but rather a great sinner, whom God was leading on the way to conversion by means of His holy wounds.

Having filled the office of novice mistress during a space of 22 years, Veronica was unanimously elected abbess. Only in obedience could she be prevailed upon to accept the responsibility.

Purified more and more by many sufferings, to which she added many austere mortifications, she went to her eternal reward on July 9, 1727, after spending 50 years in the convent.

Saint Veronica Giuliani was one of the rare saints who had received the stigmata. Whenever the wounds were opened, Fr. Salvatori recorded that "they emitted so delicious a fragrance throughout the whole of the convent that this alone was sufficient to inform the nuns whenever the stigmata had been renewed."

The saint's body remained incorrupt for many years until it was destroyed in a flood. Her bones are now kept in a composite figure of the saint, the skull of which is covered with wax. Her heart, though, is still incorrupt and is kept in a separate reliquary.

Because of her heroic virtues and the many miracles that were continually being worked at her tomb, she was canonized by Pope Gregory XVI in 1839.

~ From: The Franciscan Book of Saints, ed. by Marion Habig, OFM

புனித அகஸ்டின் ஸாவோ ரோங் ( St. Augustine Zhao Rong July 9

இன்றைய புனிதர் :

(09-07-2020)

புனித அகஸ்டின் ஸாவோ ரோங் 

( St. Augustine Zhao Rong )

மறைசாட்சி :

பிறப்பு : ----

இறப்பு : 1648–1930

கிங் டைனாஸ்டி மற்றும் சீனப் பேரரசு

(Qing dynasty and Republic of China)

முத்திபேறு பட்டம் : நவம்பர் 24, 1946

திருத்தந்தை 12ம் பயஸ்

புனிதர் பட்டம் : அக்டோபர் 1, 2000

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

நினைவுத் திருநாள் : ஜூலை 9

சீன நாட்டில் கி.பி. 5ம் நூற்றாண்டிலேயே கிறிஸ்துவின் நற்செய்திக்கு வித்திடப்பட்டிருக்கிறது. 7ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஒரு கிறிஸ்தவ ஆலயம் கட்டப்பட்டது. 

618-907 வரை டாங் வம்சத்தினர் அரசுரிமை ஏற்று ஆட்சி செய்த காலத்தில் 2 நூற்றாண்டுகளாக கிறிஸ்தவர்கள் வாழ்ந்து வந்தனர். 13ம் நூற்றாண்டில் மேலை நாடுகளிலிருந்து நற்செய்தி பரப்ப சென்ற ஜியோனித மோன்றோ கோர் வீனோ ( Gionitha Mondro Gor vino) போன்றோர் சீன மக்களின் முன் கூறப்பட்ட கலாச்சாரத்தை ஆழமாக புரிந்து வைத்திருந்தார்கள். 

இதனால் பெய்ஜிங் தலைநகரிலேயே ஆயர் தங்குவதற்கு ஆயர் இல்லம் அமைந்திருந்தது. இதனால் மறைபரப்பு பணியாளர் தங்கள் பணியில் முழுவீச்சில் இறங்கவும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.

பின்னர் 16ஆவது நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி தொடங்கி, மறைப்பணியாளர் பல துறவு சபைகளிலிருந்தும் மிக கவனமாக தேர்வுசெய்யப்பட்டு சீனா சென்றடைந்தனர். 

அவர்களில் ஒருவர் புகழ்பெற்ற சேசு சபைக் குரு மத்தேயுரிச்சி. இவ்வாறு சென்றவர்கள் முதலில் சீன நாட்டின் கலாச்சாரத்தை நன்கு புரிந்து வைத்திருந்தனர். அதோடு கணிதம், விஞ்ஞானம் போன்ற கலைகளிலும் சிறந்தவர்களாய் இருந்தனர். இதனால் சீன மக்களிடம் எளிதாக தொடர்புகொண்டனர். அவர்களின் மனதில் இடம்பிடித்து அவர்களுக்கேற்ப நற்செய்தி பணியை பரப்பினர். 16, 17ம் நூற்றாண்டுகளில் ஏராளமானோர் நற்செய்தியை ஏற்றுக்கொண்டு திருமுழுக்கு பெற்றனர். இவ்வாறு கிறிஸ்தவர்களானவர்கள் மெய்மறை கற்று, தங்களை உயர்ந்தவர்களாக கருதினர்.

அப்போது சீன நாட்டு மன்னன் 1692ல் நாடு தழுவிய மறை சுதந்திரத்தை பிரகடனப்படுத்தினர். இதன்மூலம் விரும்புபவர்கள் மெய்மறையில் சேரலாம். கிறிஸ்துவை பின்பற்றலாம் என்றும் கூறினான். இதன் பலனாக ஏராளமான மக்கள் திரண்டுவந்து ஞானஸ்நானம் பெற்றனர். அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்தவரின் பிரதிநிதி டூர்னோனின் (Durnon) அறிவின்மையால் "திருவழிபாட்டில் சீன ரீதி" என்பதை அறிமுகப்படுத்தினார். இதனால் மன்னன் ஆத்திரமடைந்து கிறிஸ்தவர்களை தாக்கினான். அண்டை நாடான ஜப்பானில் கிறிஸ்தவர்களுக்கு விரோதிகளாக இருந்தவர்கள், சீனாவிற்கு வந்து கிறிஸ்தவர்களை கொன்று குவித்தார்கள். 19ம் நூற்றாண்டின் பாதி வரை இக்கொடுமை நடந்தவண்ணமாய் இருந்தது. பல ஆலயங்களும் தாக்கப்பட்டது.

1648ல் "மஞ்ச் டார்டர்" (Manj Dardar) இனத்தை சேர்ந்த கொடியவர்கள், கிறிஸ்தவர்கள் வாழ்ந்த ஊர் ஒன்றை இடித்து தரைமட்டமாக்கினார்கள். அத்தோடு புனித சாமிநாதர் சபையை சார்ந்த தந்தை பிரான்சிஸ் பெர்னாண்டசைக் கொன்றனர். வியாகுல அன்னை மறையுண்மைகளை கூறி செபமாலை செபிக்கும்போது, அவரின் உடனிருந்த தோழர்களையும் கொன்றனர். இவர்களே சீன மண்ணில் முதல் மறைசாட்சிகள் ஆவர்.

மீண்டும் 1715-1747 வரை நற்செய்தி பரப்பிய ஸ்பெயின் நாட்டு மறைப்பணியாளர்களையும் கொன்றனர். இன்னும் பல மறைப்பணியாளர்களையும் கொன்றனர். 1796-1821 முடிய ஆட்சி செய்த மன்னன் கியா கின் (Kiya Kin) கிறிஸ்தவ மறைக்கு எதிராக பல சட்டங்களை விதித்தான். சட்டங்களை மீறியவர்களுக்கு மிக கடுமையான தண்டனையை கொடுத்தான். பல கிறிஸ்தவர்கள் கழுத்து நெறிக்கப்பட்டும், தலை வெட்டப்பட்டும் கொல்லப்பட்டனர். 5ம் நூற்றாண்டிலிருந்து 1862ம் ஆண்டு வரை கொல்லப்பட்டவர்களில் 119 பேர் முத்திபேறுபட்டம் பெற்றவர்கள்

செபம் :

அன்பே உருவான இறைவா! 

உம்மை இவ்வுலகில் பரப்புவதற்காக பாடுபட்ட பலர், உம் பெயரால் உயிரழந்தனர். இன்றும் எம் நாட்டில் மறை பணியாளர்களுக்கு பல கொடுமைகள் நேருகின்றது. உம் மக்களுக்கு எதிராக செயல் படுகிறவர்களை நீர் கருணை கூர்ந்து காத்தருளும். 

அவர்கள் மனந்திரும்பி உம்மை ஏற்று, வாழ்வில் இன்பம் கண்டு, மற்றவர்களையும் வாழ வைக்க உம் அருள் தாரும், ஆமென்

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (09-07-2020)

St. Augine (Augustine) Zhao Rong and Companions

St. Augine was a native of China and was born in the year 1746. He worked as a soldier in the beginning and served as one of the soldiers who escorted Bishop John Gabriel Taurin Dufresse of the Paris Foreign Mission Society to his execution in Beijing. Augine, on seeing the heroism and courage exhibited by the bishop before and at the time of his death for the cause of the Christian faith, got change of mind and wished to convert to Christianity. He became a Christian by getting baptism at the age of 30 years. He then studied for priesthood and ordained a priest after 5 years. During the reign of Chinese Emperor Kia-Kin (1796-1821), Christian missionaries whether foreign or native Chinese were killed indiscriminately, simply for following Christian faith. Augine Zhao Rong was caught and was asked to renounce his Christian faith. But he refused to renounce Christianity and he was executed on September 14, 1815.

Another noted native martyr in the group was a 14-year old Chinese girl named Ann Wang, who bravely faced torture and death for the cause of her Christian Faith. Just before she was beheaded, she declared 'The door of heaven is opened to all' and shouted the name of Jesus three times.

Yet another Chinese born martyr was an 18-year old boy named Chi Zhuzi, who was then preparing to receive baptism. He was captured by the authorities on the road and was asked to worship their native gods but he refused and also bravely revealed that he was a Christian. His right arm was cut off immediately but still he did not deny his faith in Christianity. Before execution, he fearlessly pronounced 'Every piece of my flesh, every drop of my blood will tell you that I am a Christian'.

St. Augine Zhao Rong and Companions were canonized by Pope John Paul-II on October 1, 2000 along with 120 Chinese Martyrs.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint Sunniva July 8

July 8

 

Saint of the day:

Saint Sunniva

​

Patron Saint of Bergen, Norway

​

Irish princess and Martyr of Purity, who chose exile on the Norwegian island of Selja over marrying a heathen viking.

 

Prayer:

 

Saint Sunniva's Story

​

Saint Sunniva  was born in the tenth century and is the patron saint of the Norwegian Diocese of Bjørgvin, as well as all of Western Norway.

She was the heir of an Irish kingdom, but had to escape with her brother and others when a pagan king, who wanted to marry her, invaded. She and her companions became shipwrecked off the coast of Norway, but eventually landed on Silje Island where they took refuge in a cave. The local people suspected them of stealing their sheep and demanded that they be arrested. Sunniva prayed to God that they should not fall into the hands of the heathens, upon which rocks fell down blocking the entrance to the cave.

Sunniva and her companions died in the cave, but in the years to come miracles were reported on the island. When King Olaf Tryggvason excavated the cave in 996, the body of Sunniva was found intact. Later, a monastery, Selje Abbey, was built on the site, the ruins of which can still be seen.

During the fires in Bergen in 1170-71 and in 1198. Sunniva’s remains were taken from the monastery and placed near the flames. This action halted the advance of the fire and was hailed as a miracle.

தூயவர்களான அக்கில்லா மற்றும் பிரிஸ்கா (ஜூலை 08)

தூயவர்களான அக்கில்லா மற்றும் பிரிஸ்கா

தூயவர்களான அக்கில்லா மற்றும் பிரிஸ்கா (ஜூலை 08)

 

“கிறிஸ்து இயேசுவுக்காக என்னோடு சேர்ந்து உழைக்கின்ற பிரிஸ்காவுக்கும் அக்கில்லாவுக்கும் என் வாழ்த்து” (உரோ 16:3)

 

வாழ்க்கை வரலாறு

 

அக்கில்லா, பிரிஸ்கா ஆகிய இருவரும் பிறப்பால் யூதர்கள். இவர்கள் இருவரும் கூடாரத் தொழில் செய்து பிழைத்து வந்தார்கள். கி.பி.49 ஆம் ஆண்டு, உரோமையை ஆண்டுவந்த கிளாடியஸ் என்ற மன்னன் கிறிஸ்தவர்களைக் கொடுமைப்படுத்தத் தொடங்கியதால், இவர்கள் அங்கிருந்து கொரிந்து நகருக்கு இடம்பெயர்ந்து, அங்கே கூடாரத் தொழில் செய்து பிழைத்து வந்தார்கள்.

 

இப்படிப்பட்ட சமயத்தில்தான் புறவினத்தாரின் இறைவாக்கினர் என அழைக்கப்படும் பவுல் இவர்களிடத்தில் வந்து, பிழைப்பிற்காக கூடாரத் தொழில் செய்து வந்தார். பவுலடியாரின் போதனையும் எடுத்துக்காட்டன வாழ்வும் இவர்களை மிகவும் மாற்றியது என்றுதான் சொல்லவேண்டும். இதனால் இவர்கள் பவுலடியாருக்கு பணிவிடை செய்யத் தொடங்கினார்கள்.

 

பவுல் எபேசு நகருக்குச் சென்றபோது இவர்கள் இருவரையும் தன்னோடு கூட்டிச் சென்றார். அங்கே இவர்கள் இருவரும் நற்செய்திப் பணியில் பவுலுக்கு மிகவும் உறுதுணையாக இருந்தார்கள். இதற்கிடையில் இவர்கள் இருவரும் அப்போல்லோவைச் சந்தித்தார்கள். அவரோ திருமுழுக்கு குறித்த போதுமான தெளிவில்லாமல் இருந்தார். எனவே அவருக்கு இவர்கள் சரியான போதனையை எடுத்துச் சொல்லி, அவரைத் தெளிவுபடுத்தினார்கள்.

 

எபேசு நகரில் சில காலத்திற்கு பவுலோடு நற்செய்திப் பணியாற்றிய இவர்கள் இருவரும் உரோமை நகருக்கு வந்தார்கள். அங்கே இவர்கள் இருவரும் ஆண்டவர் இயேசுவைப் பற்றி வல்லமையோடு மக்களுக்கு எடுத்துரைத்து வந்தார்கள். இதுகுறித்து கேள்விப்பட்ட உரோமை மன்னன் இவர்களைக் கொன்றுபோட்டான். இவ்வாறு அக்கில்லாவும் பிரிஸ்காவும் ஆண்டவர் இயேசுவுக்காக இரத்தம் சிந்தி, தங்களுடைய இன்னுயிரைத் துறந்தார்கள்.

July 8

(January 18)

​

Saint of the day:

Saint Priscilla

​

Patron Saint of Good Marriages

 

Prayer:

 

Saint Priscilla's Story

​

Saint Priscilla and her husband Saint Aquila were Jewish converts to Christianity. It appears that their conversion was brought about when they met Saint Paul. We know about them from the Sacred Scriptures (read the Acts of the Apostles, Chapter 18 for starters) and here is something beautiful: their names are always mentioned together, never separately. This reveals the unity lived out in their marriage. They were tentmakers by trade (as was Saint Paul) and were some of the earliest Christian missionaries. They were martyrs for the Faith, and their feast day is celebrated on July 8.

​

These two remarkable people set an example for us of hospitality, seen in opening their home to Paul and using their house as a meeting place for churches wherever they went. We are also impressed by their passion for Christ and their hunger for knowledge of Him.

​

It appears that at some point, Priscilla and Aquila moved back to Rome, for in his Letter to the Romans, Paul expressed appreciation to the couple, mentioning how they had once “risked their necks” for him. Although the specifics of the story are never mentioned, the comment illustrates their keen devotion to Paul’s work.

புனித வித்பர்கா (-743) July 8

ஜூலை 08

புனித வித்பர்கா (-743)

இவர் இங்கிலாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர்; இவரது தந்தை இங்கிலாந்து நாட்டின் கிழக்கு ஆங்கிலேயாவை ஆண்டுவந்த அன்னா என்பவராவார்.

இவரது தந்தை எதிரி நாட்டோடு  போர்தொடுக்கச் சொல்லும்போது போரில் எதிரிகளால் கொல்லப்பட்டார். இச்செய்தியை அறிந்த இவர் பெரிதும் வருந்தி அழுதார்.

பின்னர் இவர் எல்லாவற்றையும் துறந்துவிட்டுத் துறவு வாழ்க்கையை மேற்கொள்ளத் தொடங்கினார். 

இவர் தன் சொந்த முயற்சியால் டெரகம் என்ற இடத்தில் ஒரு துறவுமடத்தையும் கோயிலையும் கட்டிக்கொண்டிருக்கிறபொழுது, இவரால் பணியாளர்களுக்குப் போதிய உணவு கொடுக்க முடியாத சூழ்நிலை ஏற்பட்டது. அப்போது இவர் புனித கன்னி மரியாவிடம் உருக்கமாக வேண்ட, அவர் பணியாளர்களுக்கு அற்புதமான முறையில் உணவு கிடைக்கச் செய்தார்.

இவர் கோயிலைக் கட்டிக்கொண்டிருக்கிற போதே இவரது உயிர், இவருடைய உடலைவிட்டுப் பிரிந்தது. இதற்குப் பிறகு கோயில் கட்டும் பணியை இவருடைய மடத்தில் இருந்த ஏனைய சகோதரிகள் தம் பொறுப்பில் எடுத்து, நிறைவு செய்தார்கள்.

இவர் 743 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

The Story of Saint Wihtburh

​

Wihtburh (or Withburga) (died 743) was an East Anglia saint, princess and abbess who was possibly a daughter of Anna of East Anglia, located in present-day England. She founded a monastery at Dereham in Norfolk. A traditional story says that the Virgin Mary sent a pair of female deer to provide milk for her workers during the monastery's construction. Withburga's body is supposed to have been uncorrupted when discovered half a century after her death: it was later stolen on the orders of the abbot of Ely. A spring appeared at the site of the saint's empty tomb at Dereham.

புனிதர் கிரகொரி மேரி கிரஸ்ஸி ✠(St. Gregory Mary Grassi) July 8

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 8)

✠ புனிதர் கிரகொரி மேரி கிரஸ்ஸி ✠

(St. Gregory Mary Grassi)

துறவி, ஆயர், மறைசாட்சி:

(Friar, Bishop and Martyr)

பிறப்பு: டிசம்பர் 13, 1833

காஸ்டெல்லஸோ போர்மிடா, பிட்மாண்ட், இத்தாலி

(Castellazzo Bormida, Piedmont, Italy)

இறப்பு: ஜூலை 9, 1900

டையுவன், ஷன்க்ஸி, சீனா

(Taiyuan, Shanxi, China)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 27, 1946

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII) 

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 1, 2000

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 8

புனிதர் கிரகொரி மேரி கிரஸ்ஸி, ஒரு “இத்தாலிய பிரான்சிஸ்கன் துறவியும்” (Italian Franciscan Friar), ஆயரும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் மறைசாட்சியாகவும் புனிதராகவும் கௌரவிக்கப்படுபவருமாவார். 2000ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், முதல் தேதியன்று, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II) அவர்களால் புனிதர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட 120 சீன மறைசாட்சியருள் (120 Martyrs of China) இவரும் ஒருவராவார்.

“பியர்லுய்கி கிரஸ்ஸி” (Pierluigi Grassi) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், இத்தாலி நாட்டின் “பியட்மாண்ட்” (Piedmont) பிராந்தியத்தின் “காஸ்டெல்லஸோ போர்மிடா” (Castellazzo Bormida) எனுமிடத்தில், கி.பி. 1833ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 13ம் தேதியன்று, பிறந்தார்.

தமது 15 வயதில், கி.பி. 1848ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 2ம் தேதியன்று, “ரொமாக்னா” (Romagna) பிராந்தியத்திலுள்ள “மான்ட்டியானோ” (Montiano) என்னுமிடத்திலுள்ள ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவு மடத்தில் வார்த்தைப்பாடு எடுத்துக்கொண்டார். தமது பெயரையும் “கிரகோரி” (Gregory) என்று ஏற்றுக்கொண்டார். பின்னர், இறையியல் கற்பதற்காக “போலோக்னா” (Bologna) அனுப்பப்பட்ட இவர், கி.பி. 1856ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 17ம் நாளன்று, “மிரண்டோலா” (Mirandola) நகரில், குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

பின்னர், சீன (China) நாட்டில் செய்யவேண்டிய மறைப்பணிக்கான தயாரிப்புக்கான பயிற்ச்சிகளுக்காக ரோம் (Rome) அனுப்பப்பட்டார்.

கி.பி. 1860ம் ஆண்டு, வட சீனாவிலுள்ள “டையுவன்” (Taiyuan) நகர் அனுப்பப்பட்ட இவர், மறைப்பணி பரப்பாளராகவும், மறைப்பணியின் அனாதைகள் இல்லத்தின் இயக்குனராகவும், பாடல் குழுவின் தலைவராகவும் நியமனங்களைப் பெற்றார்.

கி.பி. 1876ம் ஆண்டு, (Apostolic Vicariate of Shansi) ஆக தேர்வு செய்யப்பட்டார். 1891ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 6ம் தேதியன்று, சீன மக்களுக்கு பிரான்சிஸ்கன் வாழ்வில் அணுகல் வழங்குவதற்காக “ஷன்க்ஸி” (Shanxi) எனுமிடத்தில் ஒரு புகுநிலை (Novitiate) மடம் ஒன்றினை நிறுவினார். அதிகமாக உழைக்கும் மறைப் பணியாளர்களுக்காக ஒரு ஓய்வு இல்லம் ஒன்றினையும் கட்டினார்.

பிளேக் (Plague) மற்றும் பஞ்சம் (Famine) போன்ற பேரழிவுகளால் பாதிப்படைந்த மக்களுக்காக அக்கறையுடன் சேவையாற்றினார். இவர்களுக்காக நகரில் ஏற்கனவேயுள்ள அநாதை இல்லங்களை பெரிது படுத்தினார். வேறு பல இல்லங்களையும் நிறுவினார்.

கி.பி. 1899ம் ஆண்டு முதல் 1901ம் ஆண்டு வரை, சீனாவிலிருந்த வெளிநாட்டினர், ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பாளர்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்களுக்கெதிராக பெரும் கலகம் ஒன்று வெடித்தது. இது “பாக்ஸர் கலகம்” (Boxer Rebellion) என்று அழைக்கப்பட்டது. பேரரசி “டோவகர் சிக்ஸி” (Empress Dowager Cixi) “வெளிநாட்டு சக்திகளுக்கு எதிரான போரை அறிவிக்கும் அரசு ஆணை’யை” (Imperial Decree of declaration of war against foreign powers) பிரகடனப்படுத்தினார்.

கிரகொரி தப்பி ஓடுமாறு வலியுறுத்தப்பட்டார். ஆனால் கிரெகொரி பின்வருமாறு பதிலளித்தார்.:

“நான் எனக்கு பன்னிரண்டு வயதானபோதே, கடவுளுக்காக மறைசாட்சியாக உயிர்த்தியாகம் செய்யும் நிலை வேண்டி வரம் கேட்டேன். இப்போது நான் ஏங்கின காலம் வந்துவிட்டது, நான் ஓடிப்போகலாமா?”

“டையுவன்“ (Taiyuan) நகரில் கிரகொரியும் அவருடன் சுமார் பன்னிரண்டு மிஷனரிகளும், நான்கு பிற துறவியரும், “மரியாளின் பிரான்சிஸ்கன் மிஷினரிகள்” (Franciscan Missionaries of Mary) ஏழு பேரும், “புனிதர் பிரான்ஸிசின் மூன்றாம் நிலை (Third Order of St. Francis) சபையின் 11 சீன நாட்டு உறுப்பினர்களும் கைது செய்யப்பட்டனர். அடித்து சிதைக்கப்பட்ட அனைவரும் இரும்பு கூண்டுகளில் அடைத்து பொதுமக்கள் பார்வைக்காக வைக்கப்பட்டனர். அக்கம்பக்கத்து கிராமங்களினூடே ஊர்வலமாக கொண்டு செல்லப்பட்டனர். ஜூலை மாதம், 8ம் தேதியன்று, அவர்கள் “டையுவன்“ (Taiyuan) நகருக்கு திரும்ப இழுத்து வரப்பட்டனர். மறுநாள் ஒன்பதாம் தேதி, “யூக்ஸியன்” (Yuxian) என்ற ஆளுநர் அத்தனை பேரையும் கழுத்தை வெட்டி கொன்றான். இதனை “டையுவன் படுகொலை“ (Taiyuan Massacre) என்றழைக்கின்றனர்.

“பாக்ஸர் கலகம்” (Boxer Rebellion) காலத்தின்போது, 5 ஆயர்களும், 50 குருக்களும், 2 அருட்சகோதரர்களும், 15 அருட்சகோதரியரும் 40,000 சீன கிறிஸ்தவர்களும் கொல்லப்பட்டனர்.

கி.பி. 1906ம் ஆண்டு, ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியரால் சேவை செய்யப்பட்ட 146,575 கத்தோலிக்கர்கள், கி.பி. 1924ம் ஆண்டு, 303,760 பேராக பல்கிப் பெருகினர். அப்போது, 282 ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியரும், 174 உள்ளூர் குருக்களும் இருந்தனர்.

† Saint of the Day †

(July 8)

✠ St. Gregory Mary Grassi ✠

Friar, Bishop, and Martyr:

Born: December 13, 1833

Castellazzo Bormida, Piedmont, Italy

Died: July 9, 1900

Taiyuan, Shanxi, China

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: November 27, 1946

Pope Pius XII

Canonized: October 1, 2000

Pope John Paul II

Feast: July 8

Saint Gregory Mary Grassi, O.F.M., was an Italian Franciscan friar and bishop who is honored as a Roman Catholic martyr and saint.

He is one of the 120 Martyrs of China who were canonized on 1 October 2000 by Pope John Paul II.

While China’s growing economic prowess and assumption of American manufacturing jobs may weigh heavily on our minds today, China at the turn of the 19th century into the 20th was writhing under foreign occupation.

Christian missionaries have often gotten caught in the crossfire of wars against their own countries. When the governments of Britain, Germany, Russia, and France forced substantial territorial concessions from the Chinese in 1898, anti-foreign sentiment grew very strong among many Chinese people. Throughout China during the Boxer Uprising, five bishops, 50 priests, two brothers, 15 sisters, and 40,000 Chinese Christians were killed.

Gregory Grassi was born in Italy in 1833, ordained in 1856, and sent to China five years later. Grassi was later ordained Bishop of North Shanxi. One of the principal promoters of the Boxer movement was the governor Yu Hsien who resided at Taiyuanfu, Shansi. In this city was also the residence of the Franciscan Bishop Gregory Grassi, vicar apostolic of northern Shansi, and his coadjutor, Bishop Francis Fogolla. There was also a seminary and an orphanage. The latter was conducted by Franciscan Missionary Sisters of Mary who had arrived only the previous year.

During the night of July 5, Yu Hsien’s soldiers appeared at the Franciscan mission and arrested the two bishops, two fathers and a brother, and seven Franciscan Missionaries of Mary. Five Chinese seminarians and eight Chinese Christians who were employed at the mission were also apprehended. In prison, they were joined by one more Chinese Christian who went there voluntarily.

Four days later, on July 9, 1900, all of them were taken before the tribunal of Yu Hsien, some of them being slashed with swords on the way. Yu Hsien ordered them to be killed on the spot, and an indescribable scene followed. The soldiers closed in on the prisoners, struck them at random with their swords, wounded them right and left, cut off their arms and legs and heads. Thus died the 26 martyrs of Taiyuanfu, of whom all except three belonged to the First Order and Third Order Regular and Secular of St. Francis. They were beatified on January 3, 1943, and elevated to sainthood by Pope John Paul II on 1 Oct 2000.

A list of the Martyrs of Taiyuanfu follows:

Saint Gregory Grassi, bishop, who was 68 years old,

Saint Francis Fogolla, bishop,

Saint Elias Facchini, a priest from Italy,

Saint Theodoric Balat, a priest from France,

Saint Andrew Bauer, a lay brother from Alsace.

Seven Franciscan Missionaries of Mary, the protomartyrs (first martyrs) of their congregation, and its first members to be beatified.  

All were between the ages of 25 and 35:

Saint Mother Mary Hermine Givot from France, the superior,

Saint Mother Mary of Peace Giuliani from Italy,

Saint Mother Mary Clare Nanetti from Italy,

Saint Sister Mary of Ste. Natalie Kerguin from France,

Saint Sister Mary of St. Just Moreau from France,

Saint Sister Mary Amandine Jeuris from Belgium,

Saint Sister Mary Adolphine Dierkx from Holland.

Five Chinese seminarians, ages 16 through 22.

Nine laymen who had been employed at the episcopal residence and mission, ages 29 to 62.

Fourteen of the martyrs were natives of China and 12 were Europeans.

“The blood of the martyrs is the seed of the Church.”

~ Tertullian

Despite the evidence of this persecution and continued persecution, the 146,575 Catholics served by the Franciscans in China in 1906 would grow to 303,760 by 1924 and be served by 282 Franciscans and 174 local priests.

“O God, Who desires that all men be saved and come to the acknowledgment of Truth, grant, we beseech You, through the intercession of Your blessed martyrs Bishops Gregory, Francis, and Antonine (Fantosati, who was stoned to death separately), and their companions, that all nations may know You, the only true God and Jesus Christ whom You have sent, our Lord. Amen!”

புனித. கிளியன் (St.Kilian)ஆயர், மறைசாட்சி July 8

புனித. கிளியன் (St.Kilian)

ஆயர், மறைசாட்சி

பிறப்பு  : 640 

வூர்ட்ஸ்பூர்க் ( Wurzburg )

    

இறப்பு : ஜூலை 8, 689

வூர்ட்ஸ்பூர்க் (Würzburg)

முத்திபேறுபட்டம்: 788

இவர் பெயரில் வூர்ட்ஸ்பூர்க்கில் ஓர் ஆலயம் உள்ளது. பல வருடங்களாக இவ்வாலயம் புனித தலமாக இருந்தது. அங்குள்ள கிரிப்தா (Krypta)என்ற சிற்றாலயத்தில் உள்ள கல்லறையில் இப்புனிதரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளது. அவர் ஆயராக இருந்தபோது பயன்படுத்திய, தலையில் வைக்கும் தொப்பியும்,கையில் பிடிக்கும் நீண்ட பெரிய சிலுவையும் பாதுகாக்கப்பட்டு, பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டது. மற்றும் சில பொருட்களும், திருவிவிலியம் மைன்ஸ்(Mainz) என்ற மறைமாவட்டத்திற்கு சொந்தமான நூலகத்தில் வைத்து பாதுகாக்கப்படுகின்றது. இவரின் வாழ்க்கை வரலாறு மிக நீண்ட அளவில் இருப்பதால் வரலாறாக வடிவமைக்கப்பட்டது. 

இவர் 687 ஆம் ஆண்டில் மிக சிறந்த ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றார். வூர்ட்ஸ்பூர்க் மக்களிடையே இவரின் பெயரில் தனிப்பட்ட நம்பிக்கை வளர்ந்தது. 689 ஆம் ஆண்டு கெய்லானா (Gailana) என்ற நாட்டை சார்ந்த ஓர் அரசன், இனத்தின் பெயரால், ஆயர் கிளியன் கொலைசெய்ய திட்டமிட்டான். அவருடன் இணைந்து பணிபுரிந்த குருக்கள் கோலோண்ட்(Kolont) மற்றும் டோப்னான்(Tofnan) இருவரும் முதலில் கொல்லப்பட்டார்கள். நற்செய்திக்கு சான்று பகரும் விதமாக இருவரும் மறைசாட்சியானார்கள். பிறகு கிளியன் அவர்களின் செப வாழ்வினால் அரசர் குடும்பத்தினர் தூண்டப்பட்டு, வூர்ட்ஸ்பூர்க் வந்து ஆயரிடம் ஞானஸ்நானம் பெற்று மனந்திரும்பினர். பாவமன்னிப்பு பெற்று இறைவனை நம்பினர். ஆனால் அரசனின் படையை சேர்ந்தவர்கள், அரசருக்கு தெரியாமலேயே ஆயரை கொன்றார்கள். இவர்கள் மூவருக்குமே (கிளியன், கோலோண்ட், டோப்னான்) வூர்ட்ஸ்பூர்க் பேராலயத்தில் கல்லறைகள் உள்ளது. உலகப் போரில் இப்பேராலயமானது அழிவுக்குள்ளாக்கப்பட்டதால், 1910 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் புதுப்பிக்கப்பட்டு நொய்முன்ஸ்ரர் பேராலயம்(Neumünsterkirche) என்று இன்றும் அழைக்கப்பட்டு, ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் திருப்பலியில் பங்கெடுக்கப்படுகின்றது. 

செபம்:

புதுமைகள் செய்பவரே இறைவா! மறைசாட்சிகளாக மரித்த ஆயர்களையும், குருக்களையும் உம் பதம் சமர்ப்பிக்கின்றோம். இவர்களின் வழியாக உம் இறையாட்சியை இம்மண்ணில் பரப்பினர். இன்றும் திருச்சபைக்கு எதிராக, பல அநீதிகள் நடக்கின்றது. நீரே இவைகளை கண்ணோக்கி நல்லதோர் தீர்ப்பை வழங்கி உம் திருச்சபையை வழிநடத்தியருளும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (08-07-2020)

Saint Killian

Born to the Irish nobility. Monk at the monastery of Hy. May have been an abbot. Travelling bishop throughout Ireland. Missionary with eleven companions through Gaul to Würzburg, Germany whose people he found to be pagan, and whom he resolved to convert. Pilgrim to Rome, Italy in 686 where he received papal authority for his mission; Pope Conon ordained him as a missionary bishop. Kilian then returned to Würzburg in 687 with Saint Colman and Saint Totnan. With them, he evangelized East Franconia and East Thuringia, areas in modern Bavaria, Germany, converted Duke Gozbert and a large part of Gozbert's subjects.

After Duke Gozbert converted, Killian explained that the duke's marriage with Geilana, his brother's widow, was unlawful. He secured the duke's promise to leave her, which made an enemy of pagan Geilana. She plotted against the saint, and caused the murder of him, Colman and Totnan, and the burial of their corpses, sacred vessels, vestments, and holy writings at the crime scene. When the duke returned to her, Geilana denied knowing the location of the missionaries. The actual murderer went mad, confessed his crime, and died miserably. Geilana herself eventually died insane.

Kilian's good work did not long survive him. When Saint Boniface arrived in Thuringia, he found evidence of his predecessor's influence. The relics of the martyrs, after cures had brought fame to their burial place, were transferred to the Church of Our Lady in 743 by Saint Burchard, first Bishop of Würzburg. After Burchard obtained Pope Zachary's permission for their public veneration, they were solemnly transferred, probably on 8 July 752, to the newly finished Cathedral of the Saviour. Later they were buried in Saint Kilian's vault in the new cathedral erected on the spot where tradition says they were martyred. His skull is still preserved, is be-jewelled, and is processed on his feast day. Killian's copy of the New Testament was preserved in Würzburg Cathedral until 1803, and since then has been in the university library.

Born :

c.640 in Mullagh, County Cavan, Ireland

Died :

beheaded on 8 July 689

Patronage :

against rheumatism

• against gout

• whitewashers

• Bavaria, Germany

• archdiocese of Paderborn, Germany

• diocese of Würzburg, Germany

• Tuosist, County Kerry, Ireland (staging point for his mission to mainland Europe)

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித.வில்லிபால்டு (St.Willibald)ஆயர் July 7

2020-07-07

புனித.வில்லிபால்டு (St.Willibald)

ஆயர்

பிறப்பு

22 அக்டோபர் 700

தென் இங்கிலாந்து

இறப்பு

7 ஜூலை 787

ஐஷ்டாட்(Eichstatt) , ஜெர்மனி

பாதுகாவல்: ஐஷ்டாட் நகரின் பாதுகாவலர்

வில்லிபால்டு தென் இங்கிலாந்து நாட்டில் ரிச்சர்டு என்பவரின் மகனாக பிறந்தார். 720 ஆம் ஆண்டு தந்தை ரிச்சர்டு, உடன் பிறந்த சகோதரர் உன்னிபால்டும்(Wunibald) உரோம் நகரை நோக்கி திருப்பயணம் மேற்கொண்டனர். அப்போதுதான் இவரின் தந்தை லக்கா(Lucca) என்னுமிடத்தில் இறந்துவிட்டார். அப்போது வில்லிபால்டு உரோம் நகரிலேயே தங்கினார். இரண்டரை ஆண்டுகள் கழித்து இவர் பாலஸ்தீன மற்றும் கொன்ஸ்டாண்டீனோபிள் நோக்கி பயணம் மேற்கொண்டார். 729 ஆம் ஆண்டு அங்கிருந்து மீண்டும் இத்தாலி நாட்டிற்கு வந்தடைந்தார். அப்போதுதான் இவர் புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் சேர்ந்தார்.

739 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 3ஆம் கிரகோரி அவர்களால் குருவாக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். பின்னர் தன்னுடன் குருப்பட்டம் பெற்ற போனிபாஸ் என்பவருடன் சேர்ந்து ஜெர்மனி நாட்டிற்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கு அப்போஸ்தலர் பணியை சிறப்பாக செய்தபின் 741 ல் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். ஆயரான பிறகும் கூட தனது மிஷனரி பணியை பவேரியா மறைமாநிலம் முழுவதிலும் சிறப்பாக செய்தார். 741- 787 ஆம் ஆண்டு வரை ஐஷ்டாட் என்ற மறைமாநிலத்தில் ஆயராக பணியாற்றினார். இவர் ஐஷ்டாட் மறைமாநிலத்தின் முதல் ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றார். இவர் 8 ஆம் நூற்றாண்டில் இவரின் பெயரால் ஐஷ்டாட்டில் பேராலயம் ஒன்றை எழுப்பினார். இவ்வாலயத்தில்தான் வில்லிபால்டு அவர்களின் கால்கள் வைக்கப்பட்டுள்ளது. உரோமில் உள்ள புனித பேதுரு பேராலயத்தில் இவரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

1745 ஆம் ஆண்டு இவரின் 1000 ஆம் வருட ஜூபிலியை முன்னிட்டு, இவரது கல்லறையை பேதுரு பேராலயத்திலிருந்து ஐஷ்டாட்டிற்கு மாற்றப்பட்டது. இவர் வாழும்போதே ஆலயத்தில் பாடப்படும் பாடற்குழுவிற்கென ஓர் அழகிய மேடையை அமைத்தார். அவர் திருப்பலி ஆற்றும் போதெல்லாம், ஐஷ்டாட்டில் வாழும் ஒவ்வொருவரும் புனிதர்களே" என்று தவறாமல் கூறிவருவார்.

செபம்:

திருச்சபையை வழிநடத்துபவரே எம் இறைவா! திருச்சபையின் மீது கொண்ட ஆர்வத்தால், நாடு விட்டு நாடு வந்து உம் பணியை ஆற்றினார் புனித வில்லிபால்டு. இன்றும் அவரை போல உம் பணியை ஆற்றிவரும். ஒவ்வொரு உள்ளங்களையும் ஆசீர்வதியும். திறம்பட பணிபுரிய நல்ல உடல் உள்ள நலன்களை தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை வேண்டுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

துறவி எத்தல்பூர்கா Ethelburga

பிறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, எஸ்செக்ஸ் Essex, இங்கிலாந்து

இறப்பு: 645, பாரேமவ்டியர்ஸ் Faremoutiers, பிரான்சு

பாதுகாவல்: கர்ப்பிணிப் பெண்கள்

புனித ஹம்ஸ்பிரே லாரன்ஸ் (1572-1591) July 7

ஜூலை 07

புனித ஹம்ஸ்பிரே லாரன்ஸ் (1572-1591)

இவர் இங்கிலாந்து நாட்டிலுள்ள ஹம்ஸ்பியர் என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

இவருடைய பெற்றோர் புராட்டஸ்டன்ட் திருஅவையைச் சார்ந்தவர்கள். இவர் இங்கிலாந்து நாட்டில் மறைப்பணி ஆற்றிவந்த இயேசு சபை அருள்பணியாளர்களின் எடுத்துக்காட்டான வாழ்வால் தொடப்பட்டு, கத்தோலிக்கத் திருஅவைக்கு மாறினார்.

இதற்குப் பிறகு இவர் திருவிவிலியத்தை ஆழமாக வாசிப்பதும், தான் வாசித்ததை மக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்வதுமாக இருந்தார்.

இந்நிலையில், இவர் அப்போது இங்கிலாந்து நாட்டை ஆண்டு வந்த முதலாம் எலிசபெத் என்ற அரசியினுடைய துன்மாதிரியான வாழ்க்கையை நேரடியாகவே சுட்டிக்காட்டினார். இதனால் இவர் கைது செய்யப்பட்டு, தூக்கிலிடப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

இவர் இறக்கும்போது இவருக்கு வயது வெறும் 19 தான். இவருக்குத் திருத்தந்தை பதினோறாம்  பயஸ், 1929ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுத்தார்.

அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் ✠(Blessed María Romero Meneses July 7

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 7)

✠ அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் ✠

(Blessed María Romero Meneses)

மறைப் பணியாளர்:

(Religious)

பிறப்பு: ஜனவரி 13, 1902

கிரனடா, நிகரகுவா

(Granada, Nicaragua)

இறப்பு: ஜூலை 7, 1977 (வயது 75)

லஸ் பெனிடஸ், லியோன், நிகரகுவா

(Las Peñitas, León, Nicaragua)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 14, 2002

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 7

அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ், ஒரு “நிகரகுவா” (Nicaragua) குடியரசின் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அருட்சகோதரியும், “டான் பாஸ்கோவின் சலேசிய சகோதரிகள்” (Salesian Sisters of Don Bosco) சபையின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட உறுப்பினரும், “கோஸ்டா ரிகா’வின்” சமூக அப்போஸ்தலருமாவார். (Social Apostle of Costa Rica).

கி.பி. 1902ம் ஆண்டு, “நிகரகுவா” (Nicaragua) குடியரசில் நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்த ரொமேரோ’வின் தந்தை பெயர் “ஃபெலிக்ஸ்” (Félix Romero Arana) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “அனா” (Ana Meneses Blandon) ஆகும். இவர் தமது பெற்றோரின் எட்டு குழந்தைகளில் ஒருவர் ஆவார். பிறந்து ஒரு வாரத்திலேயே திருமுழுக்கு பெற்றார். 1904ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 23ம் தேதி, உறுதிப்பூசுதல் (Confirmation) அருட்சாதனம் பெற்ற இவர், 1909ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் தேதி, “புதுநன்மை” (First Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார்.

கலையிலும் சங்கீதத்திலும் ஆர்வம் கொண்டு வளர்ந்ததால், இவருடைய பெற்றோர் இவருக்கு வயலின் மற்றும் பியானோ ஆகிய இசைக் கருவிகளை வாசிக்க கற்பித்தனர். பின்னர், “டான் பாஸ்கோவின் சலேசிய சகோதரிகள் பள்ளியில்” இணைந்து கல்வி கற்க ஆரம்பித்தார். எனினும் 1914ம் ஆண்டில் அவர் “வாதம் சம்பந்தமான காய்ச்சலால்” (Rheumatic Fever) நீண்ட காலம் பாதிப்படைந்தார். அக்காய்ச்சல், அவரது மீதமுள்ள வாழ்நாள் முழுதும் இருதய பாதிப்பை விட்டுச் சென்றது. ஆனால், அதிலிருந்து அவர் மீண்டபோது, அது இயற்கையிலேயே அற்புதமானதாக கருதப்பட்டது.

பூரண நம்பிக்கையுள்ள இப்பெண், 1915ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் நாளன்று, “கிறிஸ்தவர்களின் சகாய அன்னை மரியாளின் மகள்கள்” (Daughters of Mary Help of Christian) எனும் “மரியான் சமூகத்தில்” (Marian association) இணைந்தார். 1929ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 6ம் தேதி, அவர் தமது இறுதி வார்த்தைப் பாட்டை ஏற்றார்.

1931ம் ஆண்டு, “கோஸ்டா ரிகா” (Costa Rica) தீவின் தலைநகரான “சேன் ஜோஸ்” (San Jose) சென்றார். இது இவரது இரண்டாவது தாய் நாடாக கருதப்படுகிறது. 1933ம் ஆண்டு, கலை மற்றும் சங்கீதம் ஆகியவற்றின் ஆசிரியையானார். அங்குள்ள பள்ளியில் பணக்கார குழந்தைகளுக்கு தட்டச்சு கற்றுக்கொடுத்தார். பெரும் எண்ணிக்கையிலுள்ள அவரது மாணவர்கள் அவரைப்போன்றே அவருடன் இணைந்து ஏழைகளுக்கு சேவை செய்தனர். அவரது கவனம் சமூக அபிவிருத்தியில் இருந்தது. 1945ம் ஆண்டு பொழுதுபோக்கு மையங்களைத் தொடங்கிய இவர், 1953ம் ஆண்டில் உணவு விநியோக மையங்களையும் தொடங்கினார். 1961ம் ஆண்டில் ஏழை சிறுமிகளுக்காக பள்ளி ஒன்றினை நிறுவினார். 1966ம் ஆண்டு, நோயுற்றோருக்காக மருந்தகம் ஒன்றினையும் நிறுவினார். 1973ம் ஆண்டு, ஏழை குடும்பங்களுக்காக ஏழு இல்லங்களை கட்டினார்.

1977ம் ஆண்டு, “லியோன்” (Leon) நகரிலுள்ள “சலேசிய அருட்சகோதரிகளின்” இல்லத்தில் (Salesian Sisters house) ஓய்வுக்காக அனுப்பப்பட்டிருந்த மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் மாரடைப்பால் தாக்குண்டு மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 7)

✠ Blessed María Romero Meneses ✠

Religious:

Born: January 13, 1902

Granada, Nicaragua

Died: July 7, 1977 (Age 74)

Las Peñitas, León, Nicaragua

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: April 14, 2002

Pope John Paul II

Feast: July 7

Blessed María Romero Meneses was Nicaraguan Roman Catholic professed religious and a professed member from the Salesian Sisters of Don Bosco dubbed the "Social Apostle of Costa Rica".

Blessed Maria Romero Meneses was a modern-day social reformer who brought about a “revolution of charity” in Costa Rica.

She was born in Nicaragua in 1902, one of eight children who grew up in an upper-class family. Maria received a very good education at a school staffed by sisters in a religious community founded by St. John Bosco—they were known as the Daughters of Mary, Help of Christians.

When she was 12 years old, Maria fell sick with rheumatic fever and struggled all year to regain her health. She was completely paralyzed for six months but was patient and prayerful in her suffering, which she saw as a gift from God. Doctors reported that her heart was damaged from the sickness, but she appealed to Our Lady, Help of Christians, and received some sort of assurance that she would be healed.

When a friend from the school visited her, she said, “I know that the Blessed Virgin will cure me.” A few days later, she regained her health and returned to school, fully recovered.

A spiritual director helped her sort through and better understand the mystical experiences she was having, and she realized that she was being called to religious life. She joined the Daughters of Mary, Help of Christians—the nuns who staffed her school—and closely followed the spirituality of John Bosco.

In 1931, she was sent to Costa Rica, where she taught at a school for girls from wealthy families. She also went into the poor neighborhoods to teach the faith there, and to help people acquire practical skills for work. Her example moved students at the school, and many girls joined her work to improve the lives of the poor.

Maria began to understand her purpose in life—to encourage social development by helping wealthy people see how they could change the lives of poor people. She gathered resources and established recreational centers and food distribution organizations. In 1961, she opened a school for poor girls; a few years later, she opened a clinic and supported it by recruiting doctors and finding donations for medicine.

She had the vision to build a village for poor people that contained all they needed to flourish. In 1973, the first seven homes were built in a new development outside of the city named Centro San Josè—it grew to include a farm, a market, and a school where people could learn the faith and find job training. It also included a church dedicated to Our Lady, Help of Christians.

Maria knew that she was participating in God’s work, so she had every confidence that her efforts at social development would grow. She died of a heart attack on this date in 1977, and she is buried in the chapel in San Josè. She is the first Central American to be beatified, and her image is used here with permission from Catholic.org.

Bl. Maria Romero Meneses, you brought about a revolution of charity in Costa Rica in the 1970s—pray for us!

புனிதர் பல்லடியஸ் ✠(St. Palladius July 6

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 7)

✠ புனிதர் பல்லடியஸ் ✠

(St. Palladius)

ஆயர்:

(Bishop of Ireland :)

பிறப்பு: கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: கி.பி. 457-461

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

புனிதர் பல்லடியஸ், அயர்லாந்து (Ireland) நாட்டின் முதல் கிறிஸ்தவ ஆயர் ஆவார். புனிதர் பேட்ரிக்’கிற்கு (St. Patric) முந்தைய இவர், பின்னர் பல்வேறு ஐரிஷ் மரபுகளில் இணைந்திருந்தார்.

பல்லடியஸ், “கௌல்” (Gaul) மாநிலத்தின் உன்னத குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். இக்குடும்ப வகையறாவைச் சேர்ந்த பலர், “கௌல் திருச்சபையில்” (Church of Gaul) பல உயர் பதவிகளை வகித்தவர்கள் ஆவர். இவரது தந்தையார் பெயர், “எக்ஸுபெரன்ஷியஸ்” (Exuperantius of Poitiers) ஆகும். இவருடைய தந்தை, “அர்ல்ஸ்” (Arles) நகரில் கி.பி. 424ம் ஆண்டு நடந்த ஒரு இராணுவ கலகத்தில் கொல்லப்பட்டார். கிறிஸ்தவ எழுத்தாளராகிய “ப்ராஸ்பர்”, (Prosper of Aquitaine), பல்லடியஸ் ஒரு திருத்தொண்டர் என்று எழுதுகிறார். மேலும் சில சரித்திரவியலாளர்கள், இவர் புனிதர் “ஜெர்மானுசின்” (St. Germanus) திருத்தொண்டர் என்கின்றனர். ஆயினும் இவர் ரோம் நகரின் திருத்தொண்டர் (Deacon of Rome) என்ற பெரிய பதவியை வகித்திருக்க சாத்தியங்கள் அதிகம் என்கின்றனர்.

இவருக்கு திருமணம் ஆகி, ஒரு பெண் குழந்தையும் இருந்தது. இவரை தமது நண்பரென்றும் இளம் உறவினரென்றும் ரோம அரசவை கவிஞரான “நமஷியனஸ்” (Namatianjus) விவரிக்கிறார். மனைவியையும் குழந்தையையும் தம்மிடமிருந்து விடுவித்த இவர், குழந்தையை அதே தீவிலிருந்த ஒரு பள்ளியில் ஒப்படைத்தார். கி.பி. 408/ 409ம் ஆண்டு, சிசிலியில் (Sicily) துறவு வாழ்க்கை வாழ ஆரம்பித்தார். கி.பி. சற்றேழத்தால 415ம் ஆண்டு இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். கி.பி. 418 முதல் 429ம் ஆண்டு வரையான கால கட்டத்தில் இவர் ரோம் நகரில் “திருத்தொண்டர் பல்லடியஸ்” (Deacon Palladius) என்ற பெயருடன் வாழ்ந்தார். பிரிட்டன் மக்களை (Britain) கத்தோலிக்க விசுவாசத்திற்கு மனம் திருப்பும், வழிகாட்டும் பணிகளைச் செய்வதற்காக “ஔக்செர்” (Bishop of Auxerre) ஆயரான “ஜெர்மானசை” (Germanus) அனுப்புமாறு திருத்தந்தை “முதலாம் செலஸ்டின்” (Pope Celestine I) அவர்களை வலியுறுத்தும் பொறுப்பேற்றார்.

கி.பி. 431ம் ஆண்டு, இவர் அயர்லாந்து நாட்டின் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளின் ஆயராக நியமிக்கப்பட்டார். திருத்தந்தை “முதலாம் செலஸ்டின்” (Pope Celestine I) இவருக்கு அருட்பொழிவு செய்வித்தார். அயர்லாந்தின் “கர்சொன்” (Uí Garrchon) என்ற இடத்தில் இறங்கிய பல்லடியஸ், புனிதர் பேட்ரிக் (St. Patrick) அவர்களுக்கு முன்னதாகவே மறை பரப்பும் பணியை தொடங்கியதாக ஐரிஷ் எழுத்தாளர்கள் கூறுகின்றனர். இருப்பினும், அவரை தடை செய்த “லெய்ன்ஸ்டர்” அரசன் (King of Leinster), அவரை வடக்கு பிரிட்டனுக்கு (North Britain) திருப்பி அனுப்பினான். ரோம் நகரிலிருந்து பல்லடியஸுடன் நான்கு துணைவர்கள் உடன் வந்திருந்தனர். அவர்களில் “சில்வெஸ்டர் மற்றும் சோலினஸ்” (Sylvester and Solinus) ஆகிய இருவரும் அயர்லாந்திலேயே தங்கி விட்டனர். அவருடன் பிரிட்டன் வரை வந்த “அகஸ்டினஸ் மற்றும் பெனடிக்டஸ்” (Augustinus and Benedictus) ஆகிய இருவரும் அவரது மரணத்தின் பின்னர் தமது சொந்த நாட்டுக்கே திரும்பினர்.

கி.பி. 431ம் ஆண்டு, அயர்லாந்திலிருந்து கிளம்பிய பல்லடியஸ், வடக்கு பிரிட்டனின் ஸ்காட்லாந்து வந்தடைந்தார். அங்கே அவர் சுமார் 20 வருடங்கள் மறை பரப்பு பணியாற்றியதாக ஸ்காட்லாந்து திருச்சபையின் பாரம்பரியங்கள் கூறுகின்றன.

இவர் மரித்த தேதி நிச்சயமாக யாருக்கும் தெரியவில்லை. வெவ்வேறு சரித்திர ஆசிரியர்கள் வெவ்வேறு தேதிகளையும் காரண காரியங்களையும் கூறுவதால் அதில் ஒரு குழப்பமே நீடிக்கிறது.

† Saint of the Day †

(July 7)

✠ St. Palladius ✠

Bishop of Ireland:

Born: Early 5th century AD

Died: 457-461 AD

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Anglican Communion

Patronage: Leinster, Kincardineshire

Feast: July 7

Palladius was the first bishop of the Christians of Ireland, preceding Saint Patrick; the two were perhaps conflated in many later Irish traditions. He was a deacon and a member of one of the prominent families in Gaul. Pope Celestine I consecrated him a bishop and sent him to Ireland "to the Scotti believing in Christ".

It seems to me, as I read the views of modern scholars on the saints of the early Irish church, that there are winners as well as losers in the revisionist process. One clear winner has been Saint Palladius, whose reputation as the first bishop sent to the Irish has been reclaimed from the 'Armagh propagandists' who did their best to airbrush both the man and his mission out of the historical record in order to promote the idea of Saint Patrick as the national apostle. A summary of the views of one modern scholar on this theme can be read at my other site here. What kept the memory and claims of Palladius alive, however, was the fact that his mission was recorded in an unimpeachable historical source: the works of Prosper of Aquitaine. This 5th-century chronicler and champion of the teachings of Saint Augustine against Pelagianism records for the year AD 431.

'Palladius, having been ordained by Pope Celestine, is sent, as their first bishop, to the Irish who believe in Christ'.

As scholar Michael Richter points out in his book Medieval Ireland- The Enduring Tradition:

        'This is the only reliable date for Irish history in the fifth century. Yet Prosper's statement raises several questions: When had Christianity come to Ireland? How many Christians were there in Ireland in the year 431? Who was Palladius? How long was he active in Ireland? Where did he carry out his work?'

And he attempts some answers, starting with the last question - where did Palladius carry out his work?:

          'In the Middle Irish Life of Patrick (Bethú Phátraic), we are told: 'He (Palladius) founded three churches. Cell Fine in which he left his books, the casket with the relics of Paul and Peter and the board on which he used to write, Tech na Román ("House of the Romans") and Domnach Airte containing Sylvester and Solinus' (presumably two of his followers)... The three churches mentioned are situated in Leinster, the region lying opposite the coast of Wales.'

Modern scholarship seems to be in agreement that the Palladian mission operated in Leinster and Munster and that it is likely that Palladius came to Ireland via Wales. Richter seeks to locate Palladius within a specific historical context - that of the fight against Pelagianism:

         'Palladius was dispatched to the Irish Christians at about the same time as Germanus of Auxerre was sent to the Christians in Britain. Germanus had been dispatched to Britain in AD 429 to combat the heretical teachings of Pelagius. Active from around the year 400, Pelagius was a British monk who had developed a doctrine of human free will. Since this conflicted with the Catholic doctrine of grace, Pelagius has declared a heretic in 418. In his Ecclesiastical History Bede tells us that Germanus had refuted Pelagianism in Britain through the healing power of relics. A similar function could be attributed to the relics Palladius brought to Ireland. If this were the case, it would indicate that Rome assumed a rather highly-developed level of Christianity amongst the Irish.

He now turns to another of his initial questions - who was Palladius?:

          'Two deacons with this name are known from this period, one from Rome, the other from Auxerre, and it was probably the latter who came to Ireland. However, before we consider this and other questions regarding Palladius' activities, we must turn our attention to Patrick.... Patrick does not give us any concrete details concerning the region in which he was active, nor does he mention that he had an episcopal see. Indeed, after his writings, nothing more is heard in Ireland about Patrick throughout the sixth century.

          This gives rise to the following problems: Patrick was a bishop; Palladius is referred to as the first bishop. Palladius came to the Irish who already believed in Christ whereas Patrick was active among the Irish for many years; Palladius apparently spent a long time among the Irish according to the information in the tribute paid to him by Pope Celestine I and described by Prosper in his work Contra Collatorem.'

Richter does not quote the text of this tribute so I have found it in another source:

          'He (Celestine) has been, however, no less energetic in freeing the British provinces from this same disease (the Pelagian heresy); he removed from the hiding-place certain enemies of grace who had occupied the land of their origin; also having ordained a bishop for the Irish, while he labors to keep the Roman island catholic, he has also made the barbarian island Christian.'

The Roman island, is, of course, Britain, the barbarian island which has been Christianized is Ireland.

Richter then attempts to reconcile some of the contradictory statements about Palladius and Patrick which he had raised above. He suggests as a starting point an assumption that Patrick was active in a part of Ireland which had not yet been reached by Christianity. He, therefore, proposes that Patrick's primary mission was carried out in the provinces of Ulster and northern Connacht, whereas, as we have seen, the Palladian mission was based in Leinster and Munster. Richter goes on to say:

          'Nor does the description of Palladius as the first bishop of the Irish pose any real problem: Patrick had no contact with Rome and Prosper apparently knew nothing of Patrick's activities. The later legend tells of Patrick spending many years in Gaul, mainly in the monastery of Lérins. There is, however, no mention of this in the authentic works of Patrick; the Latin in the Confessio and the Epistola is such that a long stay on the part of their author can be ruled out. Gaulish bishops who, according to later sources, worked with Patrick in Ireland are more likely to have worked with Palladius.'

And the reason for the silence regarding Patrick in the 6th century?:

          'The fact that nothing was heard of Patrick in the century following his missionary work can no doubt be explained by the increasingly important role which the monasteries were to play in the Irish Church from the end of the 5th century. Palladius and Patrick were, however, both bishops. Their work developed from this office and both wanted to establish a diocesan Church in Ireland.'

Richter ends by saying that although both Palladius and Patrick were committed to the Roman organizational model of the Church, the fact that Ireland had not been part of the Roman Empire and lacked towns and other aspects of the Roman heritage, made this model quite unsuitable.

By contrast with the way in which Richter and other modern writers approach the mission of Palladius, Canon O'Hanlon espoused the traditional view that his mission was a short-lived failure:

          'Notwithstanding his high commission to evangelize the people, St. Palladius remained not long in Ireland. To St. Patrick, and not to him, had Providence assigned the grand measure of a successful mission'.

In this view, Palladius was unable to face the opposition of the locals:

          '..the prevailing opinion appears to be, that the rude and inhospitable people where he landed did not readily receive his doctrine, and therefore he willed not to remain in a country strange to him. His resolve was formed, to return with the first tide which served, and to seek the Pope who had sent him.'

Of course, it took more than a few hostile pagans to scare off the true apostle to the Irish:

          'Here we have to admire the inscrutable ways of Divine Providence, who so willed it, that the mission of Palladius should prove comparatively barren of results, while within a short time after his leaving Ireland, St. Patrick was destined to arrive, and to preach the Gospel among the natives, with most successful and consoling results'.

If this traditional Patrician triumphalism is hard to swallow, Richter offers a comforting thought:

          'Some scholars are of the opinion that the later legend of Patrick was compiled from accounts relating to the activities of both Patrick and Palladius. In this case, the controversy over the description of Patrick as 'the Apostle of the Irish' would become irrelevant'.

Thus does Saint Palladius emerge as one of the winners in the efforts of modern revisionist scholars, with his reputation restored. What ultimately became of the first bishop to the Irish is unclear. Later accounts say that Palladius, having failed in Ireland, went instead to Scotland and was martyred there. More recent writers tend to be skeptical of the Scottish connection. The Aberdeen Breviary has assigned July 7 as his feast day, although some other sources commemorate a feast of Saint Palladius on January 25.

There is a most interesting blog entry on Saint Palladius and the Dunlavin area of County Wicklow here which concludes:

'Ultimately perhaps, Palladius’ life should not be measured by the success or failure of his mission, but by how much he endured and what he gave for his cause and his God.'