புனித கமில்லஸ் தெ லெல்லிஸ் (St. Camillus de Lellis)குரு July 14

இன்றைய புனிதர் :

(14-07-2020)

புனித கமில்லஸ் தெ லெல்லிஸ் (St. Camillus de Lellis)

குரு

பிறப்பு : 1550

ஷீட்டி(Chieti), அப்ருட்சி(Abruzzi)

    

இறப்பு : 1614 

உரோம்

பாதுகாவல்: மருத்துவர்களின் பாதுகாவலர்

இவர் தன்னுடைய குழந்தை பருவத்தில் தாயை இழந்தார். தந்தை இவரைவிட்டு அகன்று போனார். இதனால் யாரும் கவனிப்பாரற்று, ஆதரவற்றிருந்தார். இளமையிலேயே சூதாட்டத்திற்கு அடிமையானார். 17 வயதில் துருக்கியருடன் போரிட வெனிஸ் நகரிலிருந்த படைப்பிரிவில் சேர்ந்தார். அங்கு அவரின் காலில் புண் ஏற்பட்டு , ஆறாமல் இருந்தது. இதனால் உரோமையில் ஒரு மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். அங்கேயும் அவர் சூதாட்டத்தில் ஈடுபட்டார். அப்போது மருத்துவமனையில் நடைபெற்ற திருப்பலியில் பங்கெடுக்க ஒரு நாள் சென்றார். அப்போது கப்புச்சின் சபை குரு ஆற்றிய மறையுரை இவரை மறுமனிதனாக்கியது. 

அதன்பின் தானும் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்று விருப்பம் கொண்டு, ஓரளவு புண் குணமடைந்த உடன் கப்புச்சின் துறவற சபை ஒன்றை நாடி தன் விருப்பத்தை தெரிவித்தார். அங்கு அவரின் விருப்பம் நிறைவேற்றப்பட்டாலும் புண் முழுமையாக குணமாகாததால் வெளியே அனுப்பப்பட்டார். மீண்டும் சென்று குருத்துவ பயிற்சிகள் அனைத்தையும் பெற்று, தனது 34 ஆம் வயதில் குருவானார். அதன்பிறகு ஒரு சபையை நிறுவினார். அச்சபை உறுப்பினர்களுடன் சேர்ந்து, நோயாளிகளுக்குக்கென்று தன்னையே தியாகம் செய்தார். நோயாளிகளை தேடிச் சென்று பணிபுரிந்தார். பல தொற்று நோய் கொண்ட மக்களுக்கு பணியாற்றினார். இதனால் அச்சபையில் இருந்த குருக்களும் , தொற்று நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தனர். மருத்துவமனைகளைக் கட்டி, நோயாளிக்கு தொண்டாற்றுவதே இச்சபையின் பணியாக இருந்தது. இறுதியாக தனது 64ஆம் வயதில் இவரும் நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தார். 

செபம்:

என்றும் வாழும் எல்லாம் வல்ல இறைவா! நோயுற்றோர் மீது தனியன்பு கொண்டு கமில்லஸ் பணிபுரிந்தார். அவருடைய பரிந்துரையால் எங்கள் சகோதர சகோதரிகளில் உம்மை அன்பு செய்து, எங்கள் இறப்பு வேளையில் நம்பிக்கையோடு உம் திருமுன் வந்து சேர அருள்புரியும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† Saint of the Day †

(July 14)

✠ St. Camillus de Lellis ✠

Priest and Religious Founder:

Born: May 25, 1550

Bucchianico, Chieti, Kingdom of Naples

Died: July 14, 1614 (Aged 64)

Rome, Papal States

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1742 AD

Pope Benedict XIV

Canonized: 1746 AD

Pope Benedict XIV

Major shrine: Church of Santa Maria Maddalena, Rome, Italy

Feast: July 14

Patronage: Sick; Hospitals; Nurses; Physicians

Saint Camillus de Lellis, M.I., was a Roman Catholic priest from Italy who founded a religious order dedicated to the care of the sick.

St. Camillus de Lellis was a gambling soldier who lost everything before he decided to dedicate his life to caring for the sick.

He was born in Italy in 1550 and grew to be a large man—he stood six and a half feet tall. When he turned 17, his father allowed him to accompany him to fight with the Venetians against the Turks.

While in battle, Camillus contracted a disease in his leg that would trouble him all his life. He was admitted to a hospital, both as a patient and to work there as a staff member, but he caused a lot of trouble and disturbances and was released. He returned to the war and lived the life of a soldier.

Among his vices was gambling. He was addicted to games of chance and was always in a state of need because he lost money. By the time he was 24, he had lost everything—his money, his equipment as a soldier, even the clothes off his back--and was living on the streets.

At one point earlier in his life, when he was filled with remorse for some mistake, he made a vow to join the Franciscans. He went to them now and found employment helping them to construct a building. A Franciscan brother had a conversation with him about the course of his life, and he was struck with a firm commitment to change. He was moved to tears and prayed to God for mercy. From that time on, he lived a life of penance.

He tried to join the Franciscans, but they would not accept him because of his diseased leg. He returned to the hospital where he had helped people before and dedicated himself to serving the sick. Over time, he was given responsibility for the whole hospital.

At the time, hospitals were far from being top-of-the-line facilities. There was little that medicine could offer the sick, and not many people wanted to be in contact with people who were ill. Staff was difficult to find, and many times even criminals were hired to perform basic services. Camillus wanted to staff his hospital with people who could devote themselves to serving the sick out of love.

He gathered several followers and made a fresh start by establishing his own hospital. These men cared for the sick in every way—making their beds, caring for wounds, helping them die a holy death. They began to focus on caring for those suffering from the plague, prisoners, and victims of war. A number of his followers died from diseases that they were treating in others.

In order to serve the spiritual needs of patients, Camillus was ordained a priest. Throughout his life, he suffered from a number of physical problems, himself. His leg never healed, and he developed a hernia. One of his feet developed sores, which caused great pain. For a long time before his death, his digestive tract fell to disorder—he could not retain food. Through all of this, though, he always deferred care, instructing people to care for others instead. In fact, when he could not walk on his own, he would crawl through the hospital to check on other people and offer them whatever he could.

By the time of his death, Camillus had established eight hospitals and 15 communities of brothers and priests. His holiness became known through his gifts of prophecy and healings. He died at the age of 64 and was named the patron saint of the sick and of nurses. His relics rest in the reliquary chapel in the Basilica.

St. Camillus de Lellis, the gambling soldier who became the patron saint of the sick and of nurses, pray for us!

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 14)

✠ புனிதர் கமில்லஸ் டி லெல்லிஸ் ✠

(St. Camillus de Lellis)

குரு/ சபை நிறுவனர்:

(Priest and Religious Founder)

பிறப்பு: மே 25, 1550

புச்சியானிகோ, சீட்டி, நேப்பிள்ஸ் அரசு 

(Bucchianico, Chieti, Kingdom of Naples)

இறப்பு: ஜூலை 14, 1614 (வயது 64)

ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Rome, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: கி.பி. 1742

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1746

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித மரியா மடலேனா தேவாலயம், இத்தாலி

(Church of Santa Maria Maddalena, Rome, Italy)

பாதுகாவல்: 

நோயாளிகள், மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள், மருத்துவமனைகள்

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 14

புனிதர் கமில்லஸ் டி லெல்லிஸ், ஒரு இத்தாலிய குருவும், நோயாளிகளின் சேவைகளுக்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.

கமில்லஸ், கி.பி. 1550ம் ஆண்டு, மே மாதம், 25ம் நாளன்று, தற்போதைய “அப்ரஸ்ஸோ” (Abruzzo) (அன்றைய “நேப்பில்ஸ்” அரசின் (Kingdom of Naples) கீழிருந்த) பிறந்தார். இவர் பிறக்கும்போது, இவரது தாயார் “கமில்லாவுக்கு” (Camilla Compelli de Laureto) ஏறத்தாழ ஐம்பது வயது. இவரது தந்தை “நெப்போலிட்டன்” மற்றும் ஃபிரெஞ்ச்” அரச இராணுவங்களில் (Neapolitan and French Royal Armies) அதிகாரியாக பணியாற்றினார். கமில்லஸ் தந்தையின் கோப குணங்களைக் கொண்டு வளர்ந்தார். வயதான தாயாரால் இவரைக் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. இவருக்கு பன்னிரண்டு வயதாகையில் தாயார் மரித்துப் போனார்.

தாயை இழந்த கமில்லஸ் யாரும் கவனிப்பாரற்று, ஆதரவற்றிருந்தார். பதினாறு வயதிலேயே “வெனீஷியன்” (Venetian Army) இராணுவத்தில் சேர்ந்தார். துருக்கி (Turks) நாட்டுக்கெதிரான போரிலும் பங்குகொண்டார். பத்து வருடங்களுக்கும் மேல் இராணுவத்தில் பணியாற்றிய பின்னர், அவர் பணி புரிந்த இராணுவ படைப் பிரிவு கலைக்கப்பட்டது. வேறு வழியற்ற கமில்லஸ், “மன்ஃபிரடோனியா” (Manfredonia) எனுமிடத்திலுள்ள கபுச்சின் (Capuchin Friary) துறவற மடத்தில் கூலி வேலை செய்யத் தொடங்கினார். 

கமில்லஸ் இராணுவத்திலிருந்தபோது காலில் அடி பட்டு காயம் ஏற்பட்டிருந்தது. அது ஆறாமல் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டார். கமில்லஸிடம் ஆக்ரோஷ குணங்களுடன் சூதாடும் பழக்கமுமிருந்தது. இவரை கண்காணித்து வந்த துறவற மடத்தின் பாதுகாவலர், இவரை திருத்தி இவரிடமுள்ள நற்குணங்களை வெளிக்கொணர தொடர்ந்து முயற்சித்தார். இறுதியில், துறவியின் அறிவுரை அவரது இதயத்தை ஊடுருவியது. அத்துடன், கி.பி. 1575ம் ஆண்டு இவர் கத்தோலிக்கராக மனம் மாறினார். கபுச்சின் (Capuchin) சபையின் புகுமுக துறவியாக (Novitiate) இணைந்தார். எனினும் அவரது காலிலிருந்த புண் அவருக்கு தொடர்ந்து வேதனை அளித்தது. அது இனி குணமாக்க இயலாது என்று மருத்துவர்கள் கைவிரித்து விட்டனர். இதன் காரணமாக அவருக்கு கபுச்சின் சபையில் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.

பின்னர் ரோம் (Rome) பயணமான கமில்லஸ், அங்கே, “குணமாக்க இயலாது” என்று கைவிடப்பட்ட நோயாளிகளுக்கு மருத்துவம் செய்யும், “சேன் கியகோமோ மருத்துவமனையில்” (San Giacomo Hospital) இணைந்தார். (இம்மருத்துவமனை, புனிதர் ஜேம்ஸ் மருத்துவமனை சபையால் (Hospitaller Knights of St. James) நிறுவப்பட்டது. அங்கே, தாமும் ஒரு நோயாளிகளைப் கவனிப்பவராக (Caregiver) மாறிய கமில்லஸ், பின்னாளில் அதே மருத்துவமனையின் கண்காணிப்பாளராக (Superintendent) உயர்ந்தார். இதற்கிடையே துறவு வாழ்வு வாழ்ந்த இவர், செபம் – தவம் ஆகியவற்றையும் தீவிரமாக பின்பற்றினார். மயிரிழைகளாலான மேலாடையையே அணிந்தார். உள்ளூரில் பிரபலமான குருவான அருட்தந்தை (பின்னர் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்) “ஃபிலிப் நேரி” (Philip Neri) அவர்களை தமது ஒப்புரவாளராகவும் (Confessor), ஆன்மீக வழிகாட்டியாகவும் (Spiritual Director) ஏற்றுக்கொண்டார்.

தமது மருத்துவமனையின் பணியாளர்கள் நோயாளிகளை சரியாக கவனிப்பதில்லை என்பதனை கண்ட லெல்லிஸ், நோயாளிகளின் சேவையில் தமது பக்தி விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்த வெளியிலிருந்து பயபக்தியுடைய ஆண்கள் குழுக்களை அழைத்து வந்தார். இறுதியில், இந்த காரணத்துக்காக ஒரு மத சபையை தொடங்க எண்ணினார். இதற்கான அங்கீகாரத்தை திருச்சபையிடமிருந்து வேண்டினார். “ஃபிலிப் நேரி” (Philip Neri) இப்பெருமுயற்சியை அங்கீகரித்தார். ஒரு பணக்கார கொடை வள்ளல் லெல்லிஸின் இறையியல் கல்விக்கான செலவுகளை கொடையாக தந்தார்.

கி.பி. 1584ம் ஆண்டின் உயிர்த்த இறைவனின் பெருவிழாவுக்கு பின்னர் வரும் ஏழாவது ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று, (பெந்தெகொஸ்தே – Pentecost) “புனித அசாஃப், வேல்ஸ்” ஆயர், (Bishop of St Asaph) “லார்டு தாமஸ் கோல்டுவெல்” (Lord Thomas Goldwell) அவர்களால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். பின்னர், கமில்லஸும் அவரது துணைவர்களும் தமது மருத்துவமனையிலிருந்து ஓய்வு பெற்றனர். பின்னர், அங்கிருந்து கிளம்பி, “தூய ஆவியின் மருத்துவமனை” (Hospital of the Holy Ghost) சென்று, அங்குள்ள நோயாளிகளைக் கவனிக்கும் பொறுப்பினை ஏற்றனர்.

அதன்பின்னர், (M.I.) என்று சுருக்கமாக அழைக்கப்படும் (Order of Clerks Regular, Ministers of the Infirm) எனும் சமய சபையினை கமில்லஸ் நிறுவினார். இச்சபை பொதுவாக, “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) அழைக்கப்படுகிறது. போர்களில் அவருக்கிருந்த அனுபவம், அவரை ஒரு மருத்துவ சேவை பணியாளர்களின் குழு (Health Care Workers) ஒன்றினை உருவாக்க உதவியது. இக்குழு, போர்முனைகளில் காயம் ஏற்படும் இராணுவ வீரர்களுக்கு சேவை செய்யும். அன்று, இவர்களணியும் நீண்ட அங்கியில் (Cassock) பெரிய சின்னமாக விளங்கிய செஞ்சிலுவை, (Red Cross) இன்று உலகின் பெரியதோர் சங்கத்தின் (Red Cross Society - செஞ்சிலுவைச் சங்கம்) அடையாளமாக உள்ளது. இதுவே உண்மையான, சுமார் நானூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் தோற்றுவிக்கப்பட்ட “சர்வதேச செஞ்சிலுவை மற்றும் செம்பிறை இயக்கம்” (International Red Cross and Red Crescent Movement) ஆகும்.

கி.பி. 1601ம் ஆண்டு, “கனிஸ்ஸா” (Battle of Canizza) போரின்போது ஒரு நாள், “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) தங்கியிருந்த, அவர்களது மருத்துவ பொருட்கள் வைக்கப்பட்டிருந்த கூடாரம் தீ பற்றி எரிந்து முற்றிலும் நாசமானது. ஒரு பொருள் கூட மீதமாகவில்லை. அடி பட்ட போர் வீரர்களுக்கு சேவை செய்வதற்காக சென்றிருந்த ஒரு “கமில்லியன்ஸின்” அங்கியிலிருந்த செஞ்சிலுவை மட்டும் எரியாமல் தப்பியது. இச்சம்பவம், தெய்வீக அங்கீகாரம் வெளிப்படுத்தப்பட்டதாக கொள்ளப்பட்டது.

கி.பி. 1586ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “ஐந்தாம் சிக்ஸ்டஸ்” (Pope Sixtus V) இவர்களது “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) குழுவுக்கு சங்கம் (Congregation) என்ற அங்கீகாரம் அளித்தார். ரோம் நகரிலுள்ள “புனித மரியா மகதலின்” (Church of St. Mary Magdalene) தேவாலயத்தை அவர்களுக்காக ஒதுக்கிக் கொடுத்தார். இன்றளவும் அந்த தேவாலயத்தை அவர்கள்தாம் பராமரிக்கின்றனர். 1588ம் ஆண்டு “நேப்பிள்ஸ்” (Naples) நகருக்கும், 1594ம் ஆண்டு “மிலன்” (Milan) நகருக்கும் தங்களது சபையை விரிவுபடுத்தினர். மிலன் நகரின் “கா’ கிராண்டா” (Ca' Granda) மருத்துவமனையில் நோயாளிகளுக்கு சேவை புரிந்தனர். இவர்களின் ஞாபகார்த்தமாக, “கா’ கிராண்டா” (Ca' Granda) மருத்துவமனையின் பிரதான முற்றத்தில் ஒரு நினைவு சின்னம் இன்றும் அவரது இருப்பை நினைவுபடுத்துகிறது.

கி.பி. 1591ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “பதினைந்தாம் கிரகோரி” (Pope Gregory XV) அவர்களது சங்கத்தை “மென்டிகன்ட்” (Mendicant Orders) சபைக்கு நிகரானதாக அந்தஸ்து உயர்த்தினார்.

தமது சபையின் தலைமைப் பொறுப்பினை கி.பி. 1607ம் ஆண்டில் விட்டுக்கொடுத்த கமில்லஸ், தொடர்ந்து சபைக்கு சேவையாற்றினார். இதற்கிடையே, இவர்களது சபை இத்தாலி முழுதும் மட்டுமல்லாது, ஹங்கேரி (Hungary) நாட்டிலும் பரவியிருந்தது. ஒருமுறை இத்தாலியின் மருத்துவமனைகளை ஆய்வு செய்வதற்காக சபையின் புதிய தலைவருடன் சென்றிருந்த கமில்லஸ், பயணத்தின்போது நோய்வாய்ப்பட்டார். கி.பி. 1614ம் ஆண்டு, தமது 64 வயதில் நித்திய வாழ்வில் மரித்தார். இவரது உடல் “மரியா மகதலின்” தேவாலயத்தில் (Church of St. Mary Magdalene) அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

*ST. EUGENIUS* July 13

✨

🇻🇦

July  1⃣3⃣

_Feast_ 🌟

*ST. EUGENIUS*

The episcopal see of Carthage had remained vacant for 24 years, when, in 481, the Arian King Huneric of north Africa permitted the Catholics on certain conditions to choose a Bishop.

The Catholics, impatient to enjoy the comfort of a Bishop, pitched upon Eugenius, a citizen of Carthage, eminent for his learning, zeal, piety, and prudence.

But soon King Huneric sent him an order never again to sit on the episcopal throne, preach to the people, or admit any Catholic into the Church.

Bishop Eugenius boldly answered that the laws of God commanded him not to shut the door of His church to anyone that desired to serve Him in it.

King Huneric, enraged at this answer started, persecuting the Catholics in various ways. Many nuns were so cruelly tortured that they died on the rack. Great numbers of bishops, priests, deacons, and eminent Catholic laymen were banished into the African desert filled with scorpions and venomous serpents.

Bishop Eugenius was banished into the desert of Tripoli. under the custody of a man named Antonius who dwelt in the desert &.treated him with the utmost barbarity.

Gontamund, who succeeded King Huneric, recalled Bishop Eugenius to Carthage, opened the Catholic churches, and allowed all the exiled priests to return. After reigning for twelve years, King Gontamund died, and his brother Thrasimund ascended the throne.

Soon Bishop Eugenius was again arrested & banished into exile at Vienne, near Albi, where Eugenius built a monastery over the tomb of St. Amaranthus the martyr, and led a penitential life till his death on 13 July, 505 AD.

✝

🔵

ஆண்டெஸ் நகர் இயேசுவின் புனித தெரசா(1900-1920)July 13

ஜூலை 13

ஆண்டெஸ் நகர் இயேசுவின் புனித தெரசா

(1900-1920)

இவர் சிலி நாட்டில் உள்ள சந்தியாகு என்ற நகரில் பிறந்தவர். இவருடைய பெற்றோர் வசதியானவர்கள். ஆனாலும், இறைவன் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டவர்களாகத் திகழ்ந்தார்கள்.

இதனாலேயே அவர்கள் இவரை இறைநம்பிக்கையிலும் பிறரன்பிலும் நல்ல முறையில் வளர்த்து வந்தார்கள். 

சிறுவயதில் முன் கோபக்காரராக இருந்த இவர், படிப்படியாக வளர்ந்து வந்தபோது, கோபம் கொள்வதை அப்படியே குறைத்துக்கொண்டார். 

இதற்குப் பிறகு இவர் கார்மேல் சபையில் சேர்ந்து துறவியானார். துறவு மடத்தில் இவரது வாழ்க்கை பலருக்கும்  எடுத்துக்காட்டாக இருந்தது.

ஆனால், யாரும் எதிர்பாராதவிதமாக இவர் துறவியான அடுத்த ஆண்டிலேயே தீராத நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு, இறையடி சேர்ந்தார்.

இவர் இறக்கும்போது இவருக்கு வயது வெறும் 20 தான். இவருக்கு புனித திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் 1993 ஆம் ஆண்டு, மார்ச் திங்கள் 21 ஆம் நாள் புனிதர் பட்டம் கொடுத்தார்.

இவர் இளைய தலைமுறையினருக்குப் பாதுகாவலியாக இருக்கிறார்.

அருளாளர் மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின் ✠ July 13

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 13)

✠ அருளாளர் மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின் ✠

(Blessed Angeline of Marsciano)

சபை நிறுவனர்/ மடாலய தலைவி:

(Foundress and Abbess)

பிறப்பு: கி.பி. 1357

மான்ட்டேகியோவ், ஊம்ப்ரியா, திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Montegiove, Umbria, Papal States)

 

இறப்பு: ஜூலை 14, 1435

ஃபாலிக்னோ, ஊம்ப்ரியா, திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Foligno, Umbria, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: மார்ச் 8, 1825

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ

(Pope Leo XII)

முக்கிய திருத்தலம்:

சீசா டி சேன் ஃபிரேன்செஸ்கோ, ஃபோலிக்னோ, இத்தாலி

(Chiesa di San Francesco, Foligno, Perugia, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 13

“மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின்” (Angeline of Marsciano) என்றும், “மான்ட்டேகியோவ் நகர் ஏஞ்சலினா” (Angelina of Montegiove) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு இத்தாலிய கத்தோலிக்க அருட்சகோதரியும், “ஃபிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம்நிலை சபையின் அருட்சகோதரிகளின் சபையின்” (Congregation of Religious Sisters of the Franciscan Third Order Regular) நிறுவனரும் ஆவார். இன்று இச்சபை, "அருளாளர் ஏஞ்சலினின் ஃபிரான்சிஸ்கன் அருட்சகோதரிகள் சபை" (Franciscan Sisters of Blessed Angeline) என்றழைக்கப்படுகிறது.

கி.பி. 1357ம் ஆண்டு, ஊம்ப்ரியாவிலுள்ள மூதாதையர்களின் “மான்ட்டேகியோவ்” என்னும் கோட்டையில் (Castle of Montegiove) பிறந்த இவருடைய தந்தை பெயர் “ஜாகோபோ” (Jacopo Angioballi) ஆகும். இவருடைய தாயார் “அன்னா” (Anna) ஆவார்.

தமது ஆறு வயதிலேயே தமது ஒரு சகோதரியுடன் அனாதரவாகவும் தனிமையிலும் விடப்பட்ட ஏஞ்சலினா, தமது பதினைந்து வயதில், “ஸிவிடெல்லா டெல் ட்ரொன்டோ” (Count of Civitella del Tronto) நகரின் பிரபுவான “கியோவன்னி ட டேர்னி” (Giovanni da Terni) என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். ஆனால், இரண்டே வருடங்களில் அவரது கணவர் மரணமடைந்ததால், குழந்தைகளற்ற ஏஞ்சலினா, விதவையானார். தமது கணவரின் தோட்டங்களை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பேற்றார்.

பின்னர், தமது வாழ்வினை இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்க தீர்மானித்தார். தமது திருமணத்தின் முன்னரே செயல்படுத்த விரும்பியதை இப்போது சாதித்தார். "மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன்" சபையில் அருட்சகோதரியாக இணைந்தார்.

பல துணைவர்களுடன் இணைந்து நாட்டின் கிராமங்களில் செயல்படும் வகையில் 'அப்போஸ்தலிக்க சபை' ஒன்றினை தொடங்கினார். "மனம் திரும்புதல் மற்றும் கன்னித்தன்மையின் மதிப்புகளை" போதிக்க ஆரம்பித்தார். அத்துடன், அவசியப்படுபவர்களுக்கு தேவைப்படும் உதவிகளையும், சேவைகளையும் செய்ய ஆரம்பித்தார்.

நாட்டின் இளம்பெண்களை கத்தோலிக்க வாழ்வு வாழ அழைத்த காரணத்தால், இவர் ஒரு மந்திரவாதி என்றும், பெண்களுக்கெதிராக - திருமணம் செய்வதை தடுக்கும் வகையில் போதனைகள் செய்வதாகவும் குற்றம் சாட்டப்பட்டதால் இவரது மத போதனைகளும் செயல்பாடுகளும் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டன. நேப்பிள்ஸ் அரசர் “லாடிஸ்லாஸ்” (Ladislas, the King of Naples) அவர்களின் முன்னர் நிறுத்தப்பட்ட ஏஞ்சலினா, தமது தரப்பு வாதங்களை எடுத்து வைத்தார். அவற்றை ஏற்றுக்கொண்ட அரசர், ஏஞ்சலினாவை குற்றச்சாட்டுக்களிலிருந்து விடுவித்தார். ஆனால், மீண்டும் பிரச்சினைகள் ஏற்படாதிருக்கும் பொருட்டு, ஏஞ்சலினாவையும் அவரது தோழர்களையும் நாடு கடத்த உத்தரவிட்டார்.

அதன்பிறகு, ஏஞ்சலினா “அசிசி” (Assisi) பயணமானார். வழியில், "ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் தொட்டில்" (The Cradle of the Franciscan Order) என அழைக்கப்படும் பேராலயமான “சான்ட மரியாவில்” (Basilica of Santa Maria degli Angeli) இளைப்பாருதலுக்காகவும் செபிப்பதற்காகவும் தங்கினார். அங்கே, அவருக்கு ஆண்டவர் இயேசு காட்சியளித்தார். 'ஃபோலிக்னோ' (Foligno) என்னும் இடத்தில் “மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின்” (Third Order of Saint Francis) சட்டப்படி நடக்கும் “துறவியர் மடம்” ஒன்றினை தொடங்க இறைவன் கட்டளை இட்டார். இதற்கு அங்குள்ள உள்ளூர் ஆயர் ஒப்புதலளித்தார்.

கி.பி. சுமார் 1394ம் ஆண்டு “ஃபோலிக்னோ” (Foligno) என்ற இடத்தில் தங்கிய ஏஞ்சலினா, “புனித அன்னா” (St. Anna) என்ற சிறிய மடாலயத்தில் இணைந்தார். அங்கே தலைமைப் பொறுப்பினை ஏற்ற அவர், கி.பி. 1397ம் ஆண்டு, பன்னிரண்டு பெரும் சபைகளை நிறுவி, அதன் தலைமை பொறுப்பேற்றார். கி.பி. 1435ம் ஆண்டு, இவருடைய மரணத்தின் முன்னரே, இவருடைய சபை “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence), “ஸ்போலேடோ” (Spoleto), “அசிசி” (Assisi) மற்றும் “விடெர்போ” (Viterbo) ஆகிய இடங்களிலும் விரிவடைந்தது.

கி.பி. 1435ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 14ம் நாளன்று, மரணமடைந்த ஏஞ்சலினா, ஃபோலிக்னோவில் (Foligno) உள்ள “புனித ஃபிரான்சிஸ் ஆலயத்தில்” (Church of St. Francis) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

கி.பி. 1825ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 8ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ (Pope Leo XII) அவர்களால் ஏஞ்சலினாவுக்கு அருளாளர் பட்டம் அளிக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(July 13)

✠ Blessed Angeline of Marsciano ✠

Foundress and Abbess:

Born: 1377 AD

Montegiove, Umbria, Papal States

Died: July 14, 1435

Foligno, Umbria, Papal States

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Third Order of St. Francis and the Poor Clares)

Beatified: March 8, 1825

Pope Leo XII

Major shrine:

Chiesa di San Francesco, Foligno, Perugia, Italy

Feast: July 13

The Blessed Angelina of Marsciano, T.O.R., or Angelina of Montegiove was an Italian Religious Sister and foundress and is a beta of the Roman Catholic Church. She founded a congregation of Religious Sisters of the Franciscan Third Order Regular, known today as the Franciscan Sisters of Blessed Angelina. She is generally credited with the founding of the Third Order Regular for women, as her religious congregation marked the establishment of the first Franciscan community of women living under the Rule of the Third Order Regular authorized by Pope Nicholas V.

Unlike the Second Order of the Franciscan movement, the Poor Clare nuns, they were not an enclosed religious order, but have been active in serving the poor around them for much of their history. She is commemorated by the Franciscans on June 4; her liturgical feast is July 13.

Biographical selection:

Angelina was born in 1377 in Montegiove, near Orvieto, Italy, descending from the Counts of Marsciano on her father's side and the Counts of Corbara on her mother's. At age 12 she consecrated her virginity to God, but three years later her father arranged a marriage for her with the Count of Civitella del Tronto in the Abruzzo region in the Kingdom of Naples.

The girl implored her father to let her consecrate herself to God, but her pleas were made in vain. He even threatened his daughter with death if she would not consent to marry in eight days. 

Afflicted in spirit, Angelina had recourse to Our Lord, Who told her to observe the will of her father. Following this counsel, she agreed to marry the Count. The ceremony was performed with great pomp and the traditional feasting. 

On the wedding night, the young lady fled to her room, filled with anguish, and knelt at the feet of a crucifix asking Our Lord to protect her. When the Count arrived, he asked the reason for her tears and she told him about her vow. Hearing this, he was touched by grace and desired to follow her example.

Therefore, he knelt beside his young spouse and promised to respect her vow and to live chastely with her as a sister. Both thanked God for the great grace they had received. Two years later, the Count died leaving Angelina free to manage her life. 

Angelina entered the Third Order of St. Francis and dedicated herself to works of charity and the conversion of sinners. The many miracles she worked made her famous, which caused her to move to Civitella. When many other young ladies from great families entered Angelina's convent, the nobles of the city became displeased and complained to the King that she was opposing the married vocation. In response to these complaints, the King expelled her from his Kingdom. 

She and her companions went to Assisi and then Foligno, where her community of Third Order sisters received papal approval in 1397. She had soon established 15 similar communities of women who followed the Franciscan Rule in other Italian cities. She died on July 14, 1435, as a mother of a great religious family, and was beatified in 1825.

Comments:

This is a very beautiful biography that presents us with the great trials through which Blessed Angelina passed and the great confidence in Divine Providence she showed. 

She had made the vow of virginity. Her father determined that she should marry and threatened her with death if she did not obey his command. It is the eternal position of the liberal: When a person makes the vow of virginity, he will even threaten to kill him to prevent him from fulfilling it. 

On the contrary, if the person were to choose to be bad and commit a sin, he would grant him full liberty to do so, alleging that every person is free to choose what he wants. Probably, if Angelina’s father would have had a licentious daughter, he would have closed his eyes to her wayward behavior; but since she was not, he became a veritable tyrant.

Someone could object: You are talking about liberalism, but at that time in the Middle Ages liberalism did not exist. 

I respond: Liberalism did not exist as a clearly explained doctrine, but liberalism as an impulse, as a habitual state of contradiction and a constant hatred of those who are truly good has always existed since original sin. Hence, here we can properly speak of liberalism. 

She turned to God to ask Him what to do; God revealed to her that she should marry. She was obedient, but conserved at the depth of her soul the hope that she would not be asked to lose her beloved virginity. Then, after a day of feasting – a tragic day for the poor young lady – she knelt before the Crucifix and asked Our Lord to come to her aid so that she might remain a virgin in the new state He had ordered her to enter. 

Her spouse entered the room and found her weeping near the Crucifix. He asked for the reason. She told him, and he made the decision to live with her as a brother. What a beautiful transformation! It is a true moral miracle!

This change in the attitude of her spouse occurred to reward her confidence because until the last minute she had continued to hope against all hope. Nothing indicated that she would escape the inevitable, but at the last moment there was a miracle and an escape appeared. 

Two years later, the young man died and she was free. She had not lost her virginity and was in conditions to consecrate herself fully to her vocation. 

She founded a convent that bloomed and attracted many young women. Again, we witness the bad attitude of the parents: They did not want their daughters to follow Angelina and called for her expulsion from the Kingdom of Naples. 

Blessed the time when a Saint could found a convent without persecution and become it's superior, attracting young noblewomen who could have a much more agreeable and easy life living in the world! Blessed the time when there was such receptivity for the vocations God gives! 

She was expelled from the Kingdom of Naples, but she founded other convents wherever she went. Her work was completed: She had founded a religious congregation. From one failure to another, from trial after trial, she accomplished her whole mission. Many persons became furious with her, but they could not prevent her from fulfilling her vocation. Why?

Because Our Lady had her hand on St. Angelina and, as the hymn of the Marian Congregations records: “The swords of a thousand soldiers are not feared, By one who fights in the shadow of the Immaculate.” Our Lady resolved everything, she conquered everything. 

This life gives us a lesson for our apostolate. We must understand that at times we will face unexpected obstacles in the way of the higher, the more difficult, the nobler things that we desire to do, and that this is because Our Lady wants to resolve the case by herself. All human efforts are ineffective in the face of obstacles. But it does not matter. A moment will come when Our Lady intervenes and what was inspired by grace will be accomplished. 

We must have confidence in the interior voice in our souls, in what God Our Lord, through the intercession of Our Lady, tells us in the interior of our soul because it will be accomplished.

The Book of Confidence starts with these words: “O Voice of Christ, mysterious voice of grace that resounds in the silence of our souls, Thou murmurs in the depths of our hearts words of sweetness and peace.” How many times indeed do we feel in our soul's movements of grace-filled with sweetness and peace, which lead us to ask things that seem to be impossible to obtain! But, as we continue to hope against all hope in that sweetness and peace, as we continue to pray and act, those promises end by being accomplished. 

What is the great hope at the present moment? More than ever, we should hope that in the present tragic siege of the enemies against Our Lady and the Catholic Church, Our Lady will intercede with God to prompt Him to start to act and work His great restoration. We must hope that she wakes up Our Lord, Who seems to be sleeping in the Bark of Peter so that He will start to move and work His wonders. We see the Catholic Cause suffering so many persecutions everywhere, beset by so many trials… But when God will start to move, we will understand what the powerful arm of God is.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனித இரண்டாம் ஹென்றி(St.Henry)அரசர் July 13

இன்றைய புனிதர் :

(13-07-2020)

புனித இரண்டாம் ஹென்றி(St.Henry)

அரசர்

பிறப்பு : 973

பவேரியா (Bavaria), ஜெர்மனி

    

இறப்பு : 1024

பாம்பர்க்(Bamberg), ஜெர்மனி

புனிதர்பட்டம்: 1146, திருத்தந்தை 3 ஆம் யூஜின்

இவர் பவேரியா நாட்டு அரசராக 995 ல் உரோம் பேரரசின் மன்னராக 1002 ல் உயர்வுப்பெற்றார். திருச்சபையின் நலனுக்காகவும், வளர்ச்சிக்காகவும் போர்களில் ஈடுபடத் தயங்காதவர். இவர் துறவற மடத் தலைவர்களையும், ஆயர்களையும் நியமனம் செய்யும் அதிகாரத்தை பெற்றிருந்தார். இவரின் துணைவியாரும் புனித வாழ்க்கை வாழ்ந்து புனிதர் பட்டம் பெற்றார். உரோம் நகரில் ஏற்பட்ட கலகத்தை நசுக்க திருத்தந்தை 8ஆம் ஆசீர்வதிப்பருக்கு மன்னர் உறுதுணையாயிருந்தார். இவர் மற்ற நாடுகளில் அமைதி நிலவ அரும்பாடுபட்டார். 

இவர் தன் நாட்டு மக்களுக்கு பின்வரும் இறைவசனத்தை அடிக்கடி கூறிவந்தார். "அழிந்து போகும் செல்வத்தை துறந்துவிட்டு என்றும் அழியா, நிலையான செல்வத்தை வான்வீட்டில் சேர்த்து இடத்தை தக்க வைத்துக்கொள்ளவேண்டும்" என்பதை மறக்கக்கூடாது என்பார். இவ்வுலகில் நாம் பெறும் புகழ் புகையாக மறைந்துவிடும். எனவே நிலையான பேரின்பத்தை அடைய முயற்சிக்கவேண்டும் என்று அடிக்கடி கூறுவார். தன் நாட்டில் கடவுளின் இரக்கத்தைப் பெற, பெரிய பெரிய ஆலயங்களைக் கட்டினார். அவற்றின் பராமரிப்பிற்காக செல்வங்களை வாரி வழங்கினார். பாக்பெர்கில்லிருந்து பணத்தை செலவிட்டார். இறுதிவரை இறைப்பணியாற்றி அவ்வாலய பணியின்போதே உயிர் துறந்தார். 

செபம்:

எல்லாம் வல்லவரே! அரசரான போதும் கூட, இவ்வுலக காரியங்களின் மேல் அக்கறை கொள்ளாமல், உம் மேல் அக்கறைகொண்டு வாழ்ந்தார் அரசன் ஹென்றி. தன் நாட்டு மக்களையும், விண்ணகத்தில் செல்வம் சேர்க்க தூண்டினார். இவரால் பவேரியா முழுவதும் இறைபக்தி பரவிற்று. இப்பக்தியானது அம்மக்களிடையே 

எப்போதும் நிலைக்க, அவர்களை வழிநடத்தியருள வேண்டுமென்று உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு கிறிஸ்து /திண்டுக்கல்.

† Saint of the Day †

(July 13)

✠ St. Henry II ✠

Holy Roman Emperor:

Born: May 6, 973

Abbach, Bavaria, Germany, Holy Roman Empire

Died: July 13, 1024 (Aged 51)

Near Göttingen, Germany, Holy Roman Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: July 13

Henry II knew as Saint Henry the Exuberant, Obl. S. B., was Holy Roman Emperor from 1014 until his death in 1024 and the last member of the Ottonian dynasty of Emperors as he had no children. The Duke of Bavaria from 995, Henry became King of Germany following the sudden death of his second cousin, Emperor Otto III in 1002, who was crowned King of Italy in 1004 and was crowned by the Pope as Emperor in 1014.

The son of Henry II, Duke of Bavaria, and his wife Gisela of Burgundy, Emperor Henry II was a great-grandson of German King Henry I and a member of the Bavarian branch of the Ottonian dynasty. Since his father had rebelled against two previous emperors, the younger Henry was often in exile. This led him to turn to the Church at an early age, first finding refuge with the Bishop of Freising and later being educated at the cathedral school of Hildesheim. He succeeded his father as Duke of Bavaria in 995 as "Henry IV". As Duke, he attempted to join his second-cousin, Holy Roman Emperor Otto III, in suppressing a revolt against imperial rule in Italy in 1002. Before Henry II could arrive, however, Otto III died of fever, leaving no heir. After defeating several other claimants to the throne, Henry II was crowned as King of Germany on July 9, 1002, and as King of Italy on 15 May 1004. Henry II in 1004 aided Jaromír, Duke of Bohemia against the Poles, definitively incorporating the Duchy of Bohemia into the Holy Roman Empire.

Unlike his predecessor, who had focused upon imperial attention in Italy, Henry spent most of his reign concerned with imperial territory north of the Alps. His main focus was on a series of wars against the Polish Duke Bolesław I, who had already conquered a number of countries surrounding him. Henry did, however, lead three expeditions into Italy to ensure imperial dominion over the peninsula: twice to suppress secessionist revolts and once to challenge the Byzantine Empire for dominance over southern Italy. On 14 February 1014, Pope Benedict VIII crowned Henry as Holy Roman Emperor in Rome.

The rule of Henry II is seen as a period of centralized authority throughout the Empire. He consolidated his power by cultivating personal and political ties with the Catholic Church. He greatly expanded the Ottonian dynasty's custom of employing clergy as counter-weights against secular nobles. Through donations to the Church and the establishment of new dioceses, Henry strengthened imperial rule across the Empire and increased control over ecclesiastical affairs. He stressed service to the Church and promoted monastic reform. For his personal holiness and efforts to support the Church, Pope Bl. Eugene III canonized him in 1146, making Henry II the only German monarch to be a saint. Henry II married Cunigunde of Luxembourg, who later became his queen and empress. As the union produced no children, after Henry's death the German nobles elected Conrad II, a great-great-grandson of Emperor Otto I, to succeed him. Conrad was the first of the Salian dynasty of Emperors.

He placed his army under the blessing of God and used to invoke the patron saints of his people, especially St. Adrian, a military martyr, whose sword was carefully conserved as a relic for a long time in Walbach.

With this protection, he organized an army and defeated the barbarians from the East who were invading Western Europe. Before facing the pagan Slavs, who were much superior in strength, he called on his army to pray and receive Communion. When the troops entered combat, an unexpected panic took hold of the enemy soldiers, who broke ranks and fled en masse. An Angel and three martyrs led his troops, causing the enemy to take flight in despair. The Slavs submitted to his rule, and Bohemia, Moravia, and Poland were in turn annexed to the Holy Empire. 

In 1006, he called a meeting of the Bishops in Frankfurt with the objective of regulating many points of discipline and enforcing a stricter observance of the ecclesiastical canons. Later, he would support the reform movement of Cluny. 

Twice he defeated the Lombards, who resisted the consolidation of the Empire and threatened the Pontifical States. After his first victory in 1004, he was crowned King of Lombardy in Pavia with the famous Iron Crown of that Kingdom. The second time, he had to do more than pacify the Lombards, since grave problems were afflicting the Church. Henry drove out an antipope and brought the legitimate Pope Benedict VIII back to Rome. 

When he and Empress Cunigunde went to Rome to visit the Pope, they were crowned Emperor and Empress of the Romans. The Sovereign Pontiff gave St. Henry a golden orb, a symbol of the imperial dignity, inlaid with pearls and topped by a cross. St. Henry, dignified by the many honors, gave the orb to St. Odilon, Abbot of Cluny, who was present at the ceremony so that those symbols would be conserved at the Monastery of Cluny.

St. Henry approached Stephen, King of Hungary, who was still a pagan and had not been received into the bosom of the Church. St. Henry II made an alliance with him, offering him the hand of his sister, Gisele, as his wife. Soon afterward King Stephen was baptized and the whole nation was brought to the faith of Christ. With the marvelous conversion of Stephen, Henry won a great King for the Church and a Saint for Heaven. 

After other military expeditions in Italy that resulted in the re-establishment of peace in the peninsula, he returned to Germany. On his way back, when he reached Luxembourg, he had a famous meeting with Robert, King of France, to resolve various political problems of Europe. The meeting was scheduled to take place on the banks of the Meuse River, which occasioned a problem of the protocol. If one Sovereign crossed the river to enter the other’s domain, the former would be subject to the laws of the latter. To resolve the delicate situation, it was planned for the Sovereigns to meet in boats in the middle of the river – a neutral area. But St. Henry disregarded the protocol and crossed to the French side in consideration for the virtues of the French King.

Comments:

This selection is somewhat wide-ranging because of the life of St. Henry is full of memorable acts that should be reported. For us to have a good understanding of the ensemble of these facts, it is necessary to place them in their historical context.

We are in the Middle Age, in the early 1000s. As you know, the Middle Age began with the fall of the Roman Empire in the West. It was invaded by incalculable hordes of barbarians. Those barbarians established themselves inside the imperial territory and ended by subjecting the Romans to their control. 

Gradually the Roman population also fell into barbarianism. The roads were abandoned with no one to care for them; the aqueducts that supplied the cities with water broke and no one repaired them; the palaces occupied by barbarians became dirty and disorganized; works of art in public places were ruined, and the cities fell into chaos. Everything that represented culture and civilization was miserably destroyed. In this situation Europe became illiterate and its level of customs sunk to unimaginably low levels. It took centuries to bring Europe to a state of civilization again. 

While everything was being crushed, the Catholic Church remained as the one existing institution. Those barbarians began to convert under her influence. The work the Church did with the European peoples was not so different from the work she later undertook to convert and civilize the Indians in the New World. The missionaries arrived, preached the catechism, and through successive generations, the Indians became civilized and acquired a certain culture. The same took place with those European tribes.

In the year 1000, civilization had already achieved much in relation to the original barbarian way of living, but Catholic Civilization was still far below the standards it would reach 200 or 300 years later. That is to say, at the time of St. Henry II, we are in a semi-barbarian situation. 

Some peoples were more civilized than others. In Europe, there were islands of an incipient Catholic civilization amid a sea of barbarian peoples who continued to go and come at will and attack the established kingdoms. Catholic life was very difficult with adversaries coming from all directions. 

One of the earliest conversions took place with the Germanic peoples who occupied the territory of present-day Germany, Austria, Slovakia, the Czech Republic, and Switzerland. Those peoples became civilized and constituted a political entity called the Holy Roman German Empire. It was called Empire because it encompassed different peoples as a federation. Those free peoples agreed to be led – not governed – by a single political chief, elected by the various heads of State. So, as a league including a large territory and different peoples, it was called an Empire. It was called Roman because its model was the old Roman Empire; it was called German because it had been founded by German peoples, and it was called Holy because its principal finality was to defend the Catholic Church against the aggression of the pagans.

In the person of St. Henry II, we see an Emperor who was also a Saint. What a great political leader and head of an army were a saint does not fit very well with the lives of the saints taught by certain sentimental piety. Indeed, he held the highest office in the most important political organization of his time and was, therefore, the most powerful man in Europe. Simultaneously he was the greatest warrior of Europe and the first son of the Church. He was par excellence the son of the Church. He was the one who always protected the Church against the attacks of her enemies. 

He also had to face the peoples of the East who continuously attacked the Empire. So he gathered together a large army and counter-attacked those barbarians. He waged many wars and acted as a Catholic hero who had the spirit of Faith, relying more on supernatural help than on his natural forces. He asked God for the might to win his battles. To show St. Henry how his prayers were pleasing to Him, God gave him a miraculous victory on one occasion. As the two armies came face to face, the enemy troops fled the battlefield in panic for apparently no reason. In fact, to terrify his enemies, God had sent an Angel and the holy martyrs to whom Henry II had prayed. God was so pleased with the prayers of the warriors that he gave them the victory even without the combat. 

With this victory, the pagan forces from the East were broken and the claws of Paganism lost their strength.

But danger still threatened Christendom: the presence of the Lombards in North Italy. Lombardy was not a land of pagans, but heretics who were enemies of the Catholic Faith. They used to attack the Pope and the Papal territories and opposed the Catholic Empire. So St. Henry, with the support of the Italian Bishops, entered Lombardy, defeated its army, and then went on to Rome to visit and pay homage to Pope Benedict VIII.

It was on this occasion that the Pope crowned him Emperor of the Holy Roman German Empire. In a ceremony realized with great splendor, he gave St. Henry a golden orb inlaid with pearls representing the power of the Emperor over the world. But St. Henry did not keep that treasure. To prove his love for the Church, he offered the precious gift to the Holy Abbot Odilon, the head of the largest religious order of Europe at that time. 

After inflicting new defeats on the revolted Lombards, he returned to Germany. There he assisted the Bishops to exert their role of maintaining discipline in the Church. He also was instrumental in the conversion of a pagan King. He offered an alliance with Stephen, King of Hungary, together with the hand of his sister Gisela. She married Stephen and converted him. She did so good a job that he became a saint, St. Stephen, who afterward converted all of Hungary to the Catholic Faith.

Behind this conversion was the intelligent diplomatic maneuver of St. Henry. With this, he won a precious ally close to those Slavic enemy peoples who had just been pacified. His diplomatic sense was also demonstrated in the episode at the Meuse River, in which he gave up his privileges in order to please the French King. Crossing over to the French banks, St. Henry was implicitly paying homage to the King. That is, he who was more – an Emperor – paid homage to the one who was less in order to maintain cordial relations and to resolve the complicated problems of Europe. 

After all these services to the Church and Christendom, St. Henry died in 1024 in the peace of God as a great saint, warrior, diplomat, and politician. This is the glorious story of St. Henry II, Emperor. 

Let us pray to him to help us establish the foundation of a new Christendom that will be the Reign of Mary.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠(St. John Gualbert July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠

(St. John Gualbert)

சபை நிறுவனர்/ மடாதிபதி:

(Founder/ Abbot)

பிறப்பு: கி.பி. 985

ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Florence, Tuscan Margrave, Italy)

 

இறப்பு: 12 ஜூன் 1073

படியா டி பஸ்ஸிக்நானோ, டவர்நெல் வல் டி பெசா, ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 24, 1193

திருத்தந்தை 3ம் செலஸ்டின், 

(Pope Celestine III) 

பாதுகாவல்:

வன தொழிலாளர்கள் (Forest workers)

வனச்சரகர்கள் (Foresters)

பார்க் ரேஞ்சர் (Park Rangers)

பூங்காக்கள் (Parks)

பதியா டி பாசிக்னோ (Badia di Passignano)

வால்ம்புரோன் சபை (Vallumbrosan Order)

ஃபுளோரன்ஸ் (Florence)

இத்தாலிய வன படை (Italian Forest Corps)

பிரேசிலிய காடுகள் (Brazilian forests)

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட், ஓர் இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க புனிதரும், மடாதிபதியும், “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) எனும் பெனடிக்டைன் (Benedictine congregation) சபை நிறுவனரும் ஆவார்.

“விஸ்டோமினி” (Visdomini family) பிரபுத்துவ குடும்பமொன்றினைச் சேர்ந்த ஜான், ஒரு முறை, புனித வெள்ளியன்று, ஆயுதமேந்திய பாதுகாவலர்களுடன் “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence) நகருக்கு பயணமானார். ஒரு குறுகலான பாதையில் பயணிக்கையில், எதிரே வந்த மனிதன் ஒருவன் திடீரென அவரது சகோதரரை வெட்டிக் கொன்றான். ஆவேசமுற்ற இளைஞனான ஜான், பலி வாங்குவதற்காக அந்த மனிதனை தாக்க பாய்ந்தார். ஆனால் பயந்து போன அவனோ, சட்டென்று முழங்கால் படியிட்டு, இரு கைகளையும் சிலுவை வடிவில் வைத்து, அன்றைய தினம் சிலுவையில் உயிர்விட்ட இயேசுவின் பெயரால் கருணை காட்டுமாறு உயிர் பிச்சை கேட்டான். மனம் இளகிய ஜான் அவனை மன்னித்தார்.

“சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள “பெனடிக்டைன் ஆலயம்” (Benedictine church) சென்று, பாடுபட்ட கிறிஸ்து இயேசுவின் சொரூபத்தின் கீழே முழங்கால் படியிட்டு செபித்தார். சிலுவையில் தொங்கிடும் நம் இயேசு கிறிஸ்துவே அவரை நோக்கி தலை தாழ்த்தி அவரது இரக்க செயலை அங்கீகரித்ததாக உணர்ந்தார். (உணர்ச்சிபூர்வமான இச்சம்பவங்கள், பின்னாளில் ஓவியர் “புர்னே ஜோன்ஸ்” (Burne-Jones) என்பவர் “இரக்கமுள்ள வீரப்பெருந்தகை” (The Merciful Knight) எனும் புகழ்பெற்ற ஓவியம் வரைய, காரணமாய் அமைந்தது என்பர்).

ஜான் “சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள பெனடிக்டைன் துறவு மடத்தில் இணைந்து துறவியானார். திருச்சபையின் சொத்துக்களை விற்கும் தமது மடாதிபதி “ஒபெர்ட்டோ” (Oberto) என்பவருக்கும், “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Bishop of Florence) ஆயரான “பியெட்ரோ” (Pietro Mezzabarba) என்பவருக்கும் எதிராக கடுமையாக போராடினார்.

அவர்களுடன் சமாதானம் செய்துகொள்ள இயலாத ஜான் அங்கிருந்து வெளியேறினார். பரிபூரண, குற்றமற்ற, குறைபாடற்ற வாழ்க்கை வாழ விரும்பினார். “வல்லும்ப்ரோஸா” (Vallombrosa) என்ற இடம் சென்று, புதிதாக ஒரு துறவற சபையை ஆரம்பித்தார். புனித பெனடிக்ட் துறவற சபை ஒழுங்குகளையே, புதிய சபையிலும் கைபிடித்தார். இப்புதிய சபைக்கு “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) என்று பெயர் சூட்டினார். பெனடிக்ட் துறவற சபையின் கடினமான வாழ்வை தானும் வாழ்ந்து, தன் சபையில் இருந்தவர்களையும் வாழவைத்தார். துறவற இல்லத்தைவிட்டு யாரும் வெளியில் போகக்கூடாது என்ற சட்டத்தையும், இவ்வுலக வாழ்வை துறவற வாழ்வில் துறவிகள் ஒருபோதும் வாழக்கூடாது என்ற ஒழுங்கையும் கடினமாக கடைபிடிக்கக் கூறினார். பல துறவற இல்லங்களை தொடங்கிய ஜான் அவ்வப்போது இல்லங்களை தவறாமல் சந்தித்து, உற்சாகத்துடன் இறைவனின் பணியில் பங்குபெற துறவிகளை ஊக்கமூட்டினார்.

ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் இரக்கம் காட்டிய காரணத்தால் அவர் பிரபலமானவராக இருந்தார். இவரைப் பற்றி அறிந்திருந்த திருத்தந்தை ஒன்பதாம் லியோ (Pope Leo IX), இவரைக் காணவும், இவருடன் பேசவும் இவரது ஆசிரமத்துக்கு பயணித்தார். திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII) செய்ததைப் போலவே, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் ஸ்டீபன் (Pope Stephen IX) மற்றும் இரண்டாம் அலெக்சாண்டர் (Alexander II) ஆகியோரும் அவருடைய விசுவாசத்தின் தூய்மையையும் சாந்தத்தையும் பற்றி வெகுவாக பாராட்டினார்கள். புனிதர் பாசில் (Saint Basil) மற்றும் புனிதர் பெனடிக்ட் (Saint Benedict of Nursia) ஆகியோரைப் போலவே, இவரும் திருச்சபை தந்தையரின் (Church Fathers) போதனைகளை பாராட்டினார்.

குருத்துவம் பெறுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டாதிருந்த இவர், இளநிலை துறவறம் பெறுவதிலும் ஆர்வம் காட்டியதில்லை.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Gualbert ✠

Founder/ Abbot:

Born: 985 AD

Florence, Tuscan Margrave

Died: July 12, 1073 (Aged 88)

Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: October 24, 1193

Pope Celestine III

Feast: July 12

Patronage:

Forest workers, Foresters, Park rangers, Parks, Badia di Passignano, Vallumbrosan Order, Italian Forest Corps, Brazilian forests

Saint Giovanni Gualberto was an Italian Roman Catholic abbot and the founder of the Vallumbrosan Order. Born into a noble family, Gualberto was a predictably vain individual who sought pleasure in vanities and romantic intrigues. When his older brother Ugo was murdered, Gualberto set out for revenge. He found the murderer in Florence, but as it was Good Friday, granted the killer's plea for mercy. Soon after Gualberto became a member of the Order of Saint Benedict though he left in order to found his own congregation. He condemned nepotism and all simoniacal actions and was known for the pureness and meekness of his faith. Even popes held him in high esteem.

The great holiness of John Gualbert began with one single act of self-denial. He was born at Florence, of noble parents, and although brought up in the Christian faith, he was but little instructed in the way of living a Christian life. When, in riper years, he entered the army, he learned still less of Christian virtue. When Hugh, his only brother, was assassinated by a young nobleman for unknown reasons, his father vowed to search everywhere for the murderer, and to kill him without mercy; commanding his son, Gualbert, to do the same if an opportunity should be offered to avenge the death of his brother. John showed himself as willing to obey the command, as his father had been willing to give it. On Good Friday, when John was returning from the country to Florence, he met the one on whom he was so eager to take revenge. The road where they met was so narrow, that the murderer saw no chance of escape; and as he had no weapons to defend himself, he fell on his knees and cried: “For the love of our Lord Jesus Christ, who died today, have pity and spare my life.”

John, who had immediately drawn his sword on seeing him, was about to rush on him; but when he heard these words spoken by the murderer, he suddenly stopped. Pondering how Christ had not only forgiven His enemies for greater crimes, but had also prayed for them to His heavenly Father, his heart softened, and all desire for revenge fled in one moment. Casting aside his sword, he raised the assassin from the ground, embraced him, and said: “What you ask for the love of our Lord, I cannot refuse. I will spare your life and forgive your crime.” After having so heroically conquered himself, and reconciled himself with his bitterest enemy, John went into the first church to which he came, and kneeling down before the image of the crucified Saviour, prayed that Christ might, in mercy and grace, release him also from his offenses. The image upon the cross bowed its head towards him as a sign that his prayer had been graciously received. This unexpected miracle made so deep an impression upon John, and the divine grace operated so strongly upon him, that he instantly resolved henceforth to serve God alone. Repairing to the monastery of St. Minias, he begged to be admitted among the number of the religious.

His father was at first violently opposed to it, but when he saw that John had cut off his hair, to indicate that he was in earnest, he not only relented, but praised his perseverance, and admonished him to remain firm in his resolution. John, however, needed not this admonition; he remained firm, and aspired with such zeal to spiritual perfection, that, after a very short time, he deserved to be placed as a model for all religious, in true devotion, humility, and obedience. The zeal he manifested in the service of God at the beginning of his conversion, never decreased, but continued unaltered until his end. After the death of the Abbot, he was unanimously chosen as his successor. But nothing could induce him to accept the dignity offered to him, and to escape further persuasion, and to serve God more perfectly, he went, with several virtuous ecclesiastics to St. Romuald, at the hermitage of Camaldoli, where he remained for some time. As, however, this holy man informed him that he was chosen by God to become the founder of a new order, he repaired to a place, a few miles from Florence, which, on account of the many trees that shaded it, was called Vallis Umbrosa, or the shaded valley. There he met two hermits with whom he and his companions resolved to remain. The life he led while there was very holy, his occupation consisting of praying, fasting, watching, and pious contemplations.

When this became known in the surrounding country, several men and youths came to him, desiring to lead a pious life under his direction. As the number of these daily increased, he erected a monastery and founded an order, which soon became famous in all Italy. He became its first Abbot but governed those under him more by his example than by precept and admonitions. It was a common saying, that if anyone wished to know who was the Abbot of the monastery, he had only to observe who was the most humble, zealous, devout, and patient among the brotherhood. Before he died, he had the comfort to count twelve monasteries founded by him, all filled with zealous servants of the Almighty. Towards others, he was compassionate and kind, but towards himself, extremely austere.

The poor he assisted in every possible manner, not even sparing the sacred vessels of the Church if he had no other means to aid them. He fasted most rigorously, and although he was a great sufferer, he refused to be exempted from the obligation of fasting. He prepared himself most devoutly for his end when he felt it approaching; and after having received the Holy Sacrament, he called all the religious to him and gave them his last exhortation to live in love and unity: to maintain strictly the regulations of the order, and to meditate frequently on death and the last judgment. His fervent desire to see God he expressed in the often-repeated words of the Psalmist: “My soul thirsteth after God. When shall I go and appear before the Lord!”

At last, God granted the desire of his holy servant, and called him to eternal life, in the year of our Lord 1073, and the 74th of his life. The inscription on his tomb, which he himself composed, was as follows: “I, John, believe and confess the faith which the Apostles preached, and the holy Fathers professed in the four councils of the Church.” St. John was honored during his life with the gifts of reading the innermost thoughts of the heart, curing the sick and the possessed by making the sign of the holy cross over them. After his death, his tomb became a universal refuge for the oppressed and forsaken, on account of the graces which were there bestowed upon them, through his intercession.

புனிதர் ஜான் வால் ✠(St. John Wall. July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் வால் ✠

(St. John Wall)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகள்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: 1620

பிரெஸ்டொன், லேன்கஷைர், இங்கிலாந்து

(Preston, Lancashire, England)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 22, 1679

வோர்செஸ்டர், இங்கிலாந்து

(Worcester, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கம்

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 25, 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

டௌவை, ஃபிரான்ஸ்

(Douai, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 12

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு ஆங்கிலேய கத்தோலிக்க ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவி (English Catholic Franciscan friar) ஆவார். இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளார்.

வடமேற்கு இங்கிலாந்தின் “லேன்காஷைர்” (Lancashire) பிராந்தியத்தின் “பிரெஸ்டன்” (Preston) நகரில் பிறந்த இவர், தமது இளமையில் “டௌவை” எனுமிடத்திலுள்ள (தற்போதைய ஃபிரான்ஸ்) “ஆங்கிலேய இறையியல் கல்லூரியில்” (English College, Douai) இணைந்து இறையியல் கற்றார். கி.பி. 1645ம் ஆண்டு, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தாயகம் திரும்பிய இவர், கத்தோலிக்கர்களுக்காக திருப்பலி நிறைவேற்றியதுடன், திருத்தந்தையருக்கு விசுவாசமாகவும் இருந்தார். “டௌவை” (Douai) திரும்பிய இவர், ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர் சபையில் (Order of Friars Minor) இணைந்து, “புனிதர் அன்னாவின் துறவி ஜோச்சிம்” (Friar Joachim of St. Ann) எனும் ஆன்மீக பெயரையும் ஏற்றார். விரைவிலேயே புகுமுக துறவியரின் தலைவராக (Master of novices) நியமனம் பெற்றார்.

கி.பி. 1656ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்துக்கு திரும்பிய இவர், “வோர்கெஸ்டெர்ஷர்” (Worcestershire) நகரில் குடியேறினார். அங்கே அவர் “அரசு இலக்கணப் பள்ளியின்” (Royal Grammar School Worcester) ஆளுநரானார்.

நாட்டின் கத்தோலிக்கர்களுக்கு 22 வருடம் சேவை புரிந்த இவர் மீது, இவர் “தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates) என்பவரின் ஆதரவாளர் என்ற சந்தேகத்தின் பேரில், கி.பி. 1678ம் ஆண்டு, இவர் கைது செய்யப்பட்டு “வொர்செஸ்டர்” (Worcester) சிறையிலடைக்கப்பட்டார். (“தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates), இங்கிலாந்து அரசன் இரண்டாம் சார்லசை (King Charles II) கொள்வதற்கு “போப்பிஷ் பிளாட்” (Popish Plot) எனப்படும் “கத்தோலிக்க சதித்திட்டம்” தீட்டியவர் என அடையாளம் காணப்பட்டவர்.)

ஏப்ரல் மாதம் 25ம் நாள், இவர்மீதான விசாரணை நடந்தது. லண்டனுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்ட பின்னர், அவர் வர்செஸ்டர்க்கு கொண்டு வரப்பட்டு ஒரு கத்தோலிக்க பாதிரியாக இருப்பதற்கும், அத்தகைய நடைமுறைகளை செய்வதற்குமாக, இவர் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

உள்ளூரில் அவர் மிகவும் மரியாதைக்குரிய நபராக இருந்தார். பொதுமக்களின் எதிர்விளைவானது, மக்களுக்கு அவர்மேல் அனுதாபங்கள் முற்றிலும் இருந்ததாகக் காட்டியது. பெரும்பாலும் எதிர்திருச்சபைகளைச் சேர்ந்த பார்வையாளர்கள், வாய்விட்டு கதறி அழுதனர். வெளிப்படையாக அழுத நகர தலைவர் (Sheriff), ரோமன் கத்தோலிக்க திருத்தந்தை அல்லது பாப்பிறை அமைப்புகளுடன் தொடர்புடைய கோட்பாடுகள், நடைமுறைகள் மற்றும் விழாக்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளை கைவிடுமாறு வலியுறுத்தினார்.

வர்செஸ்டரின் செயிண்ட் ஓஸ்வால்ட் ஆலயத்தின் (Church of St. Oswald of Worcester) அருகில் உள்ள கல்லறையில் அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இப்புனிதரின் தலை மட்டும், ஃபிரான்சிலுள்ள (France) “டௌவை” (Douai) எனுமிடத்திலுள்ள அன்னாரின் துறவு மடத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டது. அது, இன்னமும் பாதுகாக்கப்பட்டு வணங்கப்படுகின்றது.

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு தலைசிறந்த கல்வியாளராக இருந்தார். ஒருவேளை அவருடைய தலைமுறையின் மிகுந்த அறிவார்ந்த ஆங்கில கத்தோலிக்க குருவாக இருந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Wall ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1620 AD

Preston, Lancashire, England

Died: August 22, 1679

Worcester, England

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: October 25, 1970

Pope Paul VI

Major shrine: Douai, France

Feast: July 12

John Wall, O.F.M., was an English Catholic Franciscan friar, who is honored as a martyr. Wall served on the English mission in Worcestershire for twenty-two years before being arrested and executed at the time of Titus Oates's alleged plot.

John Wall, in religion Father Joachim of St Anna, was the fourth son of Anthony Wall of Chingle (Singleton) Hall, Lancashire. He was born in 1620, and when very young, was sent to the English College at Douai. From there he proceeded to Rome, where he was raised to the priesthood in 1648. Several years later he returned to Douai and was clothed in the habit of St Francis in the convent of St Bonaventure. He made his solemn profession on January 1, 1652. So great was the estimation in which he was held by his brethren, that within a few months he was elected vicar of the convent, and soon after, master of novices.

In 1656 he joined the English mission, and for twelve years he labored in Worcestershire under the names of Francis Johnson or Webb, winning souls even more by his example than by his words. At Harvington to this day the memory of Blessed Father Johnson is cherished, and stories of his heroic zeal are recounted by the descendants of those who were privileged to know and love the glorious martyr.

Some of the charges raised against Father Wall when he was captured, were that he had said Mass, heard confessions and received converts into the Church. He was accidentally found, in December 1678, at the house of a friend, Mr. Finch of Rushock, and carried off by the sheriff’s officer. He was committed to Worcester jail, and lay captive for five months, enduring patiently all the loneliness, suffering, and horrors of prison life, which at that time were scarcely less dreadful than death itself.

On April 25, 1679, Blessed John Wall was brought to court. His condemnation was a foregone conclusion. He was sent back to prison until the king’s further pleasure concerning him should be known, and for another four months, he languished in captivity. It was during this period that he was offered his life if he would deny his faith. “But I told them,” said the martyr, “that I would not buy my life at so dear a rate as to wrong my conscience.”

One of Father Wall’s brethren in religion, Father William Levison, had the privilege of seeing the martyr for the space of four or five hours on the day before his execution. Father William tells us:

“I heard his confession and communicated him, to his great joy and satisfaction. While in prison he carried himself like a true servant of his crucified Master, thirsting after nothing more than the shedding of his blood for the love of his God, which he performed with courage and cheerfulness becoming a valiant soldier of Christ, to the great edification of all the Catholics, and the admiration of all Protestants.”

Father Wall’s martyrdom took place on Red Hill, overlooking the city of Worcester, on August 22, 1679. His head was kept in the convent at Douai until the French Revolution broke out and the community fled to England. What became of it, then, is not known.

The Catholics of Worcester found consolation in remarking, as a proof of his sanctity, that the grass around the grave of Blessed John Wall always appeared green, while the rest of the churchyard was bare. A large crucifix was raised in the little Catholic churchyard at Harvington to the memory of this saintly son of St Francis, Father Joachim of St Anna.

Father Joachim of St Anna was beatified under the name of Blessed John Wall, December 15, 1929, together with a fellow Franciscan, Father Godfrey Maurice Jones, or Blessed Godfrey, and one hundred and thirty-four companions.

~ From The Franciscan Book of Saints, Fr. Marion Habig, OFM

புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் ✠(St. John Jones) July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் ✠

(St. John Jones)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகள்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

கிளின்னாக் ஃபாவ்ர், வேல்ஸ்

(Clynnog Fawr, Wales)

 

இறப்பு: ஜூலை 12, 1598

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கம்

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 25, 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

போன்டாய்ஸ், வடமேற்கு புறநகர், பாரிஸ், ஃபிரான்ஸ்

(Pontoise, Northwestern Suburbs of Paris, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 12

“ஜான் பக்கி” (John Buckley) என்றும், “ஜான் கிரிஃப்ஃபித்” (John Griffith) என்றும், “காட்ஃபிரே மௌரிஸ்” (Godfrey Maurice) என்றும் அறியப்படும் புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் (St. John Jones), ஒரு ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை துறவியும் (Franciscan friar), கத்தோலிக்க குருவும் (Catholic priest), மறைசாட்சியும் (Martyr) ஆவார். இவர் இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் (Forty Martyrs of England and Wales) ஒருவர் ஆவார்.

“வேல்ஸ்” (Wales) நாட்டின் “சேர்னார்ஃபோன்ஷைர்” (Caernarfonshire) மாநிலத்தின் “கிளின்னாக் ஃபாவ்ர்” (Clynnog Fawr) எனுமிடத்தில் பிறந்த இவர், “இங்கிலாந்து (England), வேல்ஸ் (Wales) மற்றும் அயர்லாந்தின் (Ireland) வரலாற்றில், ஆங்கிலிகன் (Anglican) சேவைகளில் கலந்துகொள்ள பிடிவாதமாக மறுத்தவர்களுடைய” (Recusant Welsh) குடும்பங்களில் ஒன்றினைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். எதிர் சீர்திருத்த சபைகளிருந்தும், தமது வாழ்க்கை முழுதும் கத்தோலிக்க விசுவாசத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் ஆவர். தமது இளமையில், இங்கிலாந்தின் (England) கிரீன்விச்’இலுள்ள (Greenwich) ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவறத்தில் சேர்ந்தார். 1559ம் ஆண்டு, ஃபிரான்ஸ் (France) நாட்டின் “போன்டாய்ஸ்” (Pontoise) சென்று, தமது உறுதிப்பாடுகளை ஏற்றார்.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ஜோன்ஸ் ரோம் நகருக்கு பயணம் செய்தார். அங்கே, ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியருடன் தங்கினார். 1591ம் ஆண்டு, தம்மை ஆங்கிலேய மறைப்பணிகளுக்கு தம்மை அனுப்புமாறு வேண்டினார்.

ஜோன்ஸின் மேலுள்ள துறவியர், அவரது வேண்டுகோளைக் கருத்தில் கொண்டனர். பிரிட்டன் (Britain) நாடுகளுக்கு மறைப்பணியாற்ற செல்வோர் அடிக்கடி தூக்கிலிடப்படுவதையும் கொல்லப்படுவதையும் அவர்கள் அறிந்து வைத்திருந்தனர். இருந்த போதினும், அவரது மேலுள்ள துறவியர், இறுதியாக ஜோன்ஸ் மறைப்பணி வேண்டுகோளை அனுமதித்தனர். திருத்தந்தை எட்டாம் கிளமெண்ட் (Pope Clement VIII) அவர்களிடமிருந்து ஒரு சிறப்பு ஆசீர்வாதத்தையும் பாராட்டுக்களையும் பெற்றுத் தந்ததனர்.

கி.பி. 1592ம் ஆண்டின் இறுதியில் லண்டன் மாநகர் சென்று சேர்ந்த ஜோன்ஸ், அங்கே “ஜான் ஜெரார்ட்” (Father John Gerard, S.J) எனும் இயேசுசபை குரு ஏற்பாடு செய்து தந்திருந்த இல்லத்தில் தங்கினார். அவர் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் உழைக்க ஆரம்பித்தார். இங்கிலாந்து நாட்டிலுள்ள அவரது சகோதர ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியர் அவரைத் தமது தலைமை துறவியாக தேர்ந்தெடுத்தனர்.

இங்கிலாந்து நாட்டின் அரசியான முதலாம் எலிசபெத்தின் (Elizabeth I of England) ஆட்சி காலத்தில், “ரிச்சர்ட் டாப்கிலிஃப்” (Richard Topcliffe) என்றொரு பாராளுமன்ற உறுப்பினர் இருந்தார். கத்தோலிக்க குருமாரை பிடித்து விசாரணை நடத்துவதும், சித்திரவதை செய்து துன்புறுத்தி கொல்வதிலும், கத்தோலிக்க நடைமுறைக்கு எதிரான தண்டனை விதிகளை அரசாங்கத்தின் சார்பாக செயல்படுத்துவதிலும் அவர் மிகவும் பிரதானமாக இருந்தார். 1596ம் ஆண்டு ஒருநாள், தந்தை ஜோன்ஸ் இரண்டு கத்தோலிக்கர்களின் இல்லங்களுக்கு விஜயம் செய்ததுவும், அங்கே திருப்பலி நிறைவேற்றியதுவும் ஒரு உளவாளி மூலமாக “ரிச்சர்ட் டாப்கிலிஃப்”கு அறியவந்தது. குற்றம் சாட்டப்பட்டபோது, அந்த இரண்டு கத்தோலிக்கர்களும் உண்மையில் சிறையில் இருந்ததாக பின்னர் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இருந்தாலும், ஜோன்ஸ் கைது செய்யப்பட்டார், கடுமையாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டார். ரிச்சர்ட், பின்னர் ஜோன்சை தனது வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று அவரை சித்திரவதைக்கு உட்படுத்தினான்.

தனது சித்திரவதைக்குப் பின்னர் ஜோன்ஸ் கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகள் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். இந்த சமயத்தில் ஜோன்ஸ் தனது விசுவாசத்தில் “ஜான் ரிக்பி” (John Rigby) எனும் கத்தோலிக்கருக்கு ஆதரித்து உதவிகள் புரிந்தார். பின்னாளில் இவரும் இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் (Forty Martyrs of England and Wales) ஒருவர் ஆனார். 1598ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 3ம் தேதி, இங்கிலாந்து அரசியின் ஆட்சி காலத்தில், தடை செய்யப்பட்ட ஆன்மீக (கத்தோலிக்க) நடைமுறைகளை செய்த குற்றத்திற்காக ஜோன்ஸ் விசாரிக்கப்பட்டார். அவர் மிக உயர்ந்த தேசத்துரோக குற்றத்திற்காக தண்டிக்கப்பட்டார். அவருக்கு தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது.

துாக்குத்தண்டனை:

இந்த நேரத்தில், இதுபோன்று மோசமாக தண்டிக்கப்படும் கத்தோலிக்கர்களுக்காக பொதுமக்கள் பரிவும் இரக்கமும் காட்டினார்கள். ஆகவே, பொதுமக்களுக்கு அறிய வருவதற்கு முன்னரே, அதிகாலை நேரத்தில் இவரது தூக்குத்தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்ட்டது. தூக்கிலிடும் பணியாளர் கயிறு கொண்டுவர மறந்து விட்டதால், தண்டனை நிறைவேற்றுவதில் ஒரு மணிநேரம் தாமதம் ஆனது. ஜோன்ஸ், இந்த நேரத்தையும் வீணாக்காது, மறைபோதகம் செய்வதிலும், மக்களுக்கு அவர்களுடைய கேள்விகளுக்கு பதிலளிப்பதிலும் நேரத்தை செலவிட்டார்.

“நெக்கிங்கர்” (Neckinger) நதியின் மேலுள்ள சிறிய ஆற்றுப்பாலம் அமைந்துள்ள “செயின்ட் தாமஸ் வாட்டரிங்” (St. Thomas' Watering) எனும் இவ்விடம், “வால்ட்டிங் தெரு” (Watling Street) என்று அழைக்கப்படுகின்றது. இங்கேதான் ஜோன்ஸ் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Jones ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1530? AD

Clynnog Fawr, Wales

Died: July 12, 1598

Southwark, England

Venerated in: Roman Catholicism

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: October 25, 1970

Pope Paul VI

Major shrine: Pontoise

Feast: July 12 (individual);

October 25, collectively as one of the Forty Martyrs of England and Wales

John Jones OFM, also known as John Buckley, John Griffith, Godfrey Maurice, or Griffith Jones was a Franciscan friar, Roman Catholic priest, and martyr. He was born at Clynnog Fawr, Caernarfonshire (Gwynedd), Wales, and was executed 12 July 1598 at Southwark, England. He is one of the Forty Martyrs of England and Wales.

Saint John (Godfrey) Jones 1530? - 1598: John Jones was born to a Catholic family in Clymag Faur in the county of Carnarvon in Wales around the year 1530. In his youth, Queen Mary Tudor accomplished the restoration of the Catholic Church after the brief reign of Edward VI had taken the Church of England into the Calvinist fold. Mary's accession had allowed the English friars who had fled into exile to Flanders and Scotland to return and in April 1555 the friary at Greenwich, in which Mary and Elizabeth had been baptized, was reopened. John joined the friary and took the name Godfrey Maurice, becoming known for his piety. At Mary's untimely death in 1558, however, her half-sister Elizabeth assumed the throne and it was not long before Catholics were once more persecuted in England. John Jones, although still a novice was forced to flee to France. The English Observant Franciscans fled to a friary in Pontoise where John was professed and trained. He has probably ordained a priest at Rheims, where there was another friary of the exiled English Province.

Towards 1590 John was sent to the friary of Ara Coeli in Rome, the General headquarters of the Order. From there he wished to return to England to take part in the mission to care for faithful Catholics, who risked their livelihoods and often their lives to sustain their missionary priests. The priests themselves were subject to the dreadful death of hanging, drawing, and quartering as traitors for the simple fact of exercising their priesthood. John begged an audience with the Pope and Clement VIII embraced him, gave him a solemn blessing, and told him: “Go because I believe you to be a true son of Saint Francis. Pray to God for me and for his holy Church."

In England John Jones exercised a heroic hidden ministry, animating the Catholic faith among recusants and prudently seeking to reconcile those who had submitted to Elizabeth's Church of England. The existence of a missionary priest in England was one of the frequent moves, constant vigilance, and continued flight from Elizabeth's vigilant secret services, supervised by William Cecil and Francis Walsingham.

Despite his care, John Jones was caught in late 1595 or early 1596 by Richard Topcliffe, who nurtured a cruel hatred for the Catholic faith and was sanctioned by the Queen to maintain a private torture chamber in his house for the Catholic priests he apprehended. John Jones was accused of being a spy and sent to the notorious Clink prison, from which we derive the expression “being in the clink”. There he languished for nigh on two years awaiting trial. In prison, Jones continued his ministry and converted many, including Saint John Rigby, who was himself martyred two years after John Jones (on 21st June 1600). On 3rd July 1598, John Jones was finally brought to trial for having exercised his ministry as a Catholic priest in England. He was sentenced to hanging, drawing, and quartering at Saint Thomas Watering, but was meanwhile imprisoned at Marshalsea prison. The Jesuit Henry Garnet recounts in a letter that on 12th July 1598 John was tied to a trellis and dragged to the place of his torment. [The executioner had forgotten to bring ropes, so there was a delay.] He was held there for an hour before execution during which time Topcliffe harangued the crowd with his supposed crimes. Garnet recounts that the crowd was touched more by John's prayers than by the calumnies of his torturer and executioner. His remains were hung up on the road between Newington and Lambeth.

With 39 other English martyrs, John Jones was beatified by Pius XI on 15th December 1929 and canonized by Paul VI on 25th October 1970. The Franciscans in England remember all their martyrs, Supremacy (Henry VIII), Recusant (Elizabeth I to Charles I), and Popish Plot (Charles II) on the 12th of July--St. John Jones is pictured above with St. John Wall, a Popish Plot martyr of 1679.

புனிதர்கள் லூயிஸ் மார்ட்டின் மற்றும் மேரி செலின் குரின் ✠(Saints Louis Martin and Marie-Zélie Guérin) July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர்கள் லூயிஸ் மார்ட்டின் மற்றும் மேரி செலின் குரின் ✠

(Saints Louis Martin and Marie-Zélie Guérin)

பொதுநிலையினர்:

(Laypeople)

புனிதர் லூயிஸ் மார்ட்டின்:

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 22, 1823

போர்டியூக்ஸ், கிரோன்ட், ஃபிரான்ஸ்

(Bordeaux, Gironde, France)

இறப்பு: ஜூலை 29, 1894 (வயது 70)

அர்நீர்ஸ்-சுர்-இடன், யூர், ஃபிரான்ஸ்

(Arnières-sur-Iton, Eure, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 19, 2008

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிட்

(Pope Benedict XVI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 18, 2015

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 12

பாதுகாவல்: குடும்பம், தந்தை

புனிதர்கள் “லூயிஸ் மார்ட்டின்” (Louis Martin) மற்றும் “மேரி செலின் குரின்” (Marie-Azélie Guérin) ஆகிய இருவரும் திருமணமான ரோமன் கத்தோலிக்க ஃபிரெஞ்ச் பொதுநிலையினரும், “கார்மேல்” (Carmelite nun) சபையின் அருட்சகோதரியான “புனிதர் லிசியே நகரின் தெரெசா” (St. Thérèse of Lisieux) உள்ளிட்ட ஐந்து அருட்சகோதரியினரின் பெற்றோருமாவர். 2015ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம் 18ம் தேதி, இவர்களிருவரும் திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் அவர்களால் புனிதர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டனர். கத்தோலிக்க திருச்சபையின் சரித்திரத்தில், முதன்முறையாக புனிதர்களான திருமணமான இணை இவர்களாவர்.

“லூயிஸ் ஜோசஃப் அலாய்ஸ் ஸ்டனிஸ்லாஸ் மார்ட்டின்” (Louis Joseph Aloys Stanislaus Martin) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட “லூயிஸ் மார்ட்டின்” (Louis Martin), கி.பி. 1823ம் ஆண்டு, ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “போர்டியூக்ஸ்” (Bordeaux) எனுமிடத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். “பியர்ரெ-ஃபிரான்காய்ஸ் மார்ட்டின்” (Pierre-François Martin) மற்றும் மேரி-ஆன்-ஃபன்னி போரியு” (Marie-Anne-Fanny Boureau) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவர், தமது பெற்றோருக்குப் பிறந்த ஐந்து குழந்தைகளில் மூன்றாவதாகப் பிறந்தவர் ஆவார். இவருடன் பிறந்த சகோதரர்கள் அனைவரும் முப்பது வயதாவதற்கு முன்னமே மரித்துப் போயினர்.

லூயிஸ், “அகுஸ்தீனிய பெரிய புனிதர் பெர்னார்ட்” (Augustinian Great St. Bernard Monastery) துறவு மடத்தில் இணைந்து ஒரு துறவி ஆக விரும்பினார் என்றாலும், இலத்தீன் மொழி கற்று தேற இயலவில்லையாதலால் இவர் நிராகரிக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர், கடிகாரம் செய்பவராக ஆனார். அதற்காக “ரென்ஸ்” (Rennes) மற்றும் “ஸ்ட்ராஸ்பேர்க்” (Strasbourg) ஆகிய நகர்களில் கற்று தேறினார்.

♪ ✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯♪

புனிதர் மேரி செலின் குரின்:

பிறப்பு: டிசம்பர் 23, 1831

செயின்ட்-டெனிஸ்-சுர்-சர்தொன், ஒர்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Saint-Denis-sur-Sarthon, Orne, France)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 28, 1877 (aged 45)

அலென்கான், ஒர்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Alençon, Orne, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 19, 2008

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிட்

(Pope Benedict XVI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 18, 2015

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 25

இவர், “செயின்ட்-டெனிஸ்-சுர்-சர்தொன்” (Saint-Denis-sur-Sarthon) எனும் இடத்திற்கு அருகிலுள்ள “கண்டலெய்ன்” (Gandelain) என்னும் இடத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். “இசிதோர் குரின்” (Isidore Guérin) மற்றும் லூயிஸ் ஜீன் மேஸ்” (Louise-Jeanne Macé) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவர் தமது பெற்றோரின் மூன்று குழந்தைகளில் இரண்டாவதாகப் பிறந்தவர் ஆவார். இவரது தமக்கை “மேரி லூயிஸ்” (Marie-Louise) பின்னாளில் “விசிடேஷன்” சபையின் (Visitandine nun) அருட்சகோதரியானார். இவரது இளைய சகோதரரான “இசிடோர்” (Isidore), ஒரு மருந்தாளுனரானார். தாமும் ஒரு அருட்சகோதரியாக துறவறம் பெற முயன்ற செலின், தமக்கிருந்த சுவாசக்கோளாறுகள் மற்றும் அடிக்கடி தொல்லை தந்த தலைவலி காரணமாக துறவறம் பெற இயலவில்லை. ஆகவே, தமக்கு நிறைய குழந்தை பாக்கியம் வேண்டி இறைவனை செபித்தார். ஆக, தமது குழந்தைகளை இறை சேவையில் அர்ப்பணிக்க விரும்பினார். பின்னர், பின்னலாடைகளுக்கான நூல் தயாரிக்கும் தொழில் தொடங்கிய செலின், கி.பி. 1858ம் ஆண்டு மார்ட்டினை சந்தித்து அவருடன் காதலில் வீழ்ந்தார். பின்னர் இருவரும் திருமணம் செய்துகொண்டனர்.

திருமண வாழ்க்கை:

அன்பில் இணைந்த இத்தம்பதியினர், ஒன்பது குழந்தைகளை பெற்றெடுத்தனர். அவர்களில் நால்வர் சிறுவயதிலேயே இறந்துவிட்டனர். மீதமுள்ள ஐந்து குழந்தைகளும் பிற்காலத்தில் அருட்சகோதரிகளாக மாறினர். இந்த தம்பதியரின் கடைசி குழந்தையாக (ஒன்பதாவது) பிறந்தவர்தான் “புனிதர் லிசியே நகரின் தெரெசா” (St. Thérèse of Lisieux).

இவர்களின் குழந்தைகள்:

1. மேரி லூயிஸ் (Marie Louise) (ஃபெப்ரவரி 22, 1860 – ஜனவரி 19, 1940), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

2. மேரி பவுலின் (Marie Pauline) (செப்டம்பர் 7, 1861 – ஜூலை 28, 1951), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

3. மேரி லியோனி (Marie Léonie) (ஜூன் 3, 1863 – ஜூன் 16, 1941), அருட்சகோதரி, “சேன்” நகர விசிடேஷன் சபை” (Visitandine at Caen)

4. மேரி ஹெலன் (Marie Hélène) (அக்டோபர் 3, 1864 – ஃபெப்ரவரி 22, 1870); 

5. ஜோசப் லூயிஸ் (Joseph Louis) (செப்டம்பர் 20, 1866 – ஃபெப்ரவரி 14, 1867); 

6. ஜோசப் ஜீன்-பேப்ஸ்ட் (Joseph Jean-Baptiste) (டிசம்பர் 19, 1867 – ஆகஸ்ட் 24, 1868); 

7. மேரி செலின் (Marie Céline) (ஏப்ரல் 28, 1869 – ஃபெப்ரவரி 25, 1959), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

8. மேரி மெலனி தெரஸ் (Marie Mélanie-Thérèse) (ஆகஸ்ட் 16, 1870 – அக்டோபர் 8, 1870); 

9. மேரி பிரான்கோய்ஸ் தெரஸ் (Marie Françoise-Thérèse) (ஜனவரி 2, 1873 – செப்டம்பர் 30, 1897), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux), 1925ஆண்டு, புனிதர் பட்டம்.

மரணம்:

செலின், மார்பக புற்றுநோய் காரணமாக, கி.பி. 1877ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 28ம் தேதி, தமது நாற்பத்தைந்து வயதில், தமது கணவரையும் குழந்தைகளையும் விட்டுவிட்டு மரித்துப்போனார். அவர் லூயிஸை மணந்த அதே பேராலயத்தில் அவரது இறுதிச் சடங்கும் நடந்தது. செலின் மறைந்த சில வாரங்களின் பின்னர், லூயிஸ் தமது பின்னலாடை நூல் உற்பத்தி செய்யும் தொழிலையும் வீட்டையும் விற்றுவிட்டு, செலினின் சகோதரன் “இசிடோர் குரின்” (Isidore Guérin) வசித்த “நோர்மண்டி” (Normandy) அருகேயுள்ள “லிசியேக்ஸ்” (Lisieux) நகர் சென்று வசித்தார்.

கி.பி. 1889ம் ஆண்டு, இரண்டு முறை பக்கவாத நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட லூயிஸ், இருதய தமனி நாள சுவர்களில் ஏற்பட்ட தடிமன், அடைப்புகள் காரணமாக மூன்று வருடங்கள் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். 1892ம் ஆண்டு வீடு திரும்பிய இவர், கி.பி. 1894ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 29ம் தேதி, தமது 70 வயதில் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ Saints Louis Martin and Marie-Azélie Guérin ✠

Laypeople:

Louis Martin:

Born: August 22, 1823

Bordeaux, Gironde, France

Died: July 29, 1894 (Aged 70)

Arnières-sur-Iton, Eure, France

Azélie-Marie Guérin:

Born: December 23, 1831

Saint-Denis-Sur-Sarthon, Orne, France

Died: August 28, 1877 (Aged 45)

Alençon, Orne, France

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: October 19, 2008

Pope Benedict XVI

Canonized: October 18, 2015

Pope Francis

Feast: July 12

The Lord sends the Church the men and women who are needed to keep her holy in times of trouble. Among these are St. Francis of Assisi, St. John of the Cross, St. Ignatius of Loyola, St. Faustina, and the first married couple ever to be canonized together: Louis and Azelie-Marie (Zelie) Martin. Their feast day is July 12. Pope Benedict beatified them in 2008 and Pope Francis canonized them on October 18, 2015.

Louis Martin and Marie-Azélie "Zélie" Guérin martins were two married Roman Catholic French laypeople and the parents of five Roman Catholic nuns, including Thérèse of Lisieux, a Carmelite nun who was canonized as a saint of the Catholic Church in 1925. On 18 October 2015, the couple were also canonized as saints, becoming the first spouses in the church's history to be canonized as a couple.

Louis Martin, the third of five children, was born on August 22, 1823, in Bordeaux, France. His father came from a long line of soldiers. His parents, Pierre-Francois Martin and Marie-Anne-Fanny Boureau baptized him Louis Joseph Aloys Stanislaus Martin and, of all his siblings, only he lived past the age of 30.

From an early age, enamored with the life of the monks and their dogs who roamed the Alps to save weary and lost travelers, Louis yearned to join the monastery. He joined the Great St. Bernard Monastery, of the Augustinian order, but the monks eventually rejected him because of his failure at learning Latin.

Refused his first choice, Louis turned to the occupation of jeweler and watchmaker, studying the trade-in Rennes and then in Strasbourg. Eventually, he ended up in Alençon, where he would meet his future wife.

Azelie-Marie was born in Gandelain, near Saint-Denis-Sur-Sarthon, Orne, France, the second daughter of Isidore Guerin and Louise-Jeanne Macé. Her older sister, Marie-Louise, became a Visitation nun, and a younger brother, Isidore, became a pharmacist. She was born on December 22, 1831.

From a young age, Zelie wanted to become a nun with the Sisters of Charity of St. Vincent de Paul, but constant headaches and respiratory complications kept her from fulfilling her dream. In turn, since the religious life was not open to her, she prayed to God that she would become the mother of many children who would be consecrated to God.

Zelie then became a lacemaker, producing the world-famous Alençon lace, one of the most beautiful and intricate handmade laces. She became so skilled at this occupation that she started her own business and became very successful.

While Louis was making watches and jewelry, and while Zelie expanded her lace-making trade, they met in Alençon on July 13, 1858. These two faithful Catholics, who had both been thwarted in becoming religious, fell in love and were married in October of the same year at the Basilica of Notre-Dame in Alençon.

For the first ten months of their marriage, by mutual agreement, they lived a celibate life even though Zelie had prayed for many children consecrated to God. Both Louis and Zelie were open about the life they were leading when they met with their spiritual director.

When he learned of the celibacy, he explained the obligations of the Sacrament of Matrimony, and that they should not deny the unitive and procreative purpose of the state of life they had chosen. Thus they consummated their marriage and had nine children over the next 14 years:

Marie Louise, 1860-1940, became Sr. Marie of the Sacred Heart, a Carmelite. Marie Pauline, 1861-1951, Mother Agnes of Jesus, also became a Carmelite. Their third daughter, Marie Leonie, 1863-1941, Sr. Francois-Therese, became a Visitation nun at Caen — her cause for canonization was opened in January 2015. Marie Helene only lived from 1864-1870. Two boys lived less than a year: Joseph Louis (September 1866 to February 1867) and Joseph Jean-Baptiste (December 1867 to August 1868).

Marie Celine (1869-1959) became Sr. Genevieve of the Holy Face, also a Carmelite. Marie-Melanie-Therese lived only eight weeks in 1870.

When the last of the nine children were born, the doctors held little hope that she would survive, but God had other plans. Little Marie Francois-Therese, born on January 2, 1873, became Sr. Therese of the Child Jesus and of the Holy Face, a Carmelite who not only became a saint but has also been declared a doctor of the Church. She died on September 30, 1897.

As parents Louis and Zelie found great joy in their children: loving them deeply, training them in the faith as well as in the joys of nature. Although they lost the two boys, their five-year-old daughter, and an infant girl within a short time, they never regretted having children. As Zelie wrote, “We lived only for them — they were all our happiness.”

It was after the deaths of these little children that Louis and Zelie welcomed their last child, who became the Little Flower, St. Therese. But Zelie wrote of her at the time, “I have no hope of saving her. The poor little thing suffers so horribly…it breaks your heart to see her.” Thankfully for Zelie — and for the Catholic Church — the little girl survived and just one year later became a “big baby, browned by the sun.” She was an entirely different child, full of life, laughter, and the joy of knowing that she was loved.

The Martin family was a bright light of Catholic charity and orthodoxy in post-revolution France. After their marriage, both Louis and Zelie continued their crafts, but eventually, Louis gave up his skill to help Zelie with her successful business. Unlike many businesses of their time (and our time), the Martins refused to open on Sundays.

They were heroic examples of Catholic living, as they attended daily Mass and received the sacraments frequently. As a family, they prayed and read spiritual classics such as The Imitation of Christ by Thomas à Kempis.

Their piety was complemented by times of play and pilgrimage.

Sadly, Zelie became ill in 1877 and died from breast cancer on August 28, 1877. The funeral was held in the same basilica where Louis and Zelie were married. Louis was left alone to raise their five remaining daughters.

Less than a month later, Louis sold the lace-making business and moved his family to Lisieux in Normandy, France. In Lisieux, he purchased a brick two-story home with a lovely garden just a few blocks from the Cathedral of St. Pierre, built in the 12th century. (Visitors can see the pew the Martins used as well as the altar they donated to the cathedral.)

As Therese grew up she greatly missed her mother but spent much time with her father, who loved nature’s animals and plants. He also made pilgrimages to Lourdes, Chartres, Rome, and the Holy Land.

At their home, now a museum, there is a marble bench in the garden with replicas of Louis and Therese when he gave his consent to her entering the Carmelite monastery. His face reflects his loving sacrifice and her arms are slightly raised in joy.

After his wife’s death, Louis lived like a monk, turning the top floor room into a “cell” where he spent many hours in prayer and meditation. His days were divided into worship, prayer, and garden work. Shortly after his last child entered religious life, Louis suffered a stroke which left him mostly paralyzed. He died on July 29, 1894.

Dear Louis and Zelie, during these chaotic times when families are being attacked and undermined from all directions, intercede for children and their parents that they may be heroic examples of both the love and the holiness so necessary to enter eternal life and to lead others to Christ. Amen!

புனித வெரோனிகா (முதலாம் நூற்றாண்டு) July 12

July 12

 ஜூலை 12

புனித வெரோனிகா (முதலாம் நூற்றாண்டு)

இவர் முதலாம் நூற்றாண்டில், எருசலேமில் வாழ்ந்தவர்.

இவரைக் குறித்துத் திருவிவிலியத்தில் எங்கேயும் குறிப்பு இல்லை; ஆனால், புனித வெள்ளி அன்று நாம் சிறப்பிக்கின்ற சிலுவைப்பாதையில் வருகின்ற ஆறாம் நிலையில், இவர் இயேசுவின் திருமுகத்தைத் தன்னிடமிருந்த துணியால் துடைப்பதிலிருந்து அறிந்து கொள்கிறோம்.

இரத்தம் வழிந்து, மிகவும் சோர்ந்துபோயிருந்த இயேசுவின் திருமுகத்தை இவர் துடைத்ததும், இயேசுவின் திருமுகம் இவர் துடைத்த துணியில் அப்படியே பதிந்துவிடுகிறது. இத்துணியால் இவர் திபேரியஸ் என்ற மன்னருக்கு நலம் அளித்ததாக ஒரு குறிப்பு உண்டு.

1844 ஆம் ஆண்டு, பிரான்ஸ் நாட்டில் வாழ்ந்து வந்த புனித பேதுருவின் மரியா என்ற அருள்சகோதரி, தான் கண்ட காட்சியில் இயேசுவின் திருமுகத்தை வெரோனிகா துடைப்பதை போன்று இருந்ததாகக் குறிப்பிடுகின்றார்.

இதையடுத்து 1855 ஆம் ஆண்டு அப்போதிருந்த திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ, இயேசுவின் திருமுகத்திற்கான பக்தி முயற்சியை உலகம் முழுவதும் கொண்டாடப்  பணித்தார்.

Saint of the day:
Saint Veronica

Patron Saint of the images; laundry workers, pictures, photos, photographers

 

 

 

Prayer:
 

Saint Veronica’s Story

​

Saint Veronica is known as the woman who offered a cloth to Jesus so He could wipe His face on the way to His crucifixion. The cloth is believed to exist today in the Vatican and is considered one of the most treasured relics of the Church.

Saint Veronica is not mentioned in the Bible, but is known to us by Catholic tradition and in the Sixth Station of the Cross, "Veronica Wipes the Face of Jesus."

Legend states that as Christ was walking to Calvary, his face dripping with sweat and blood, Saint Veronica, a bystander, was moved with compassion. She approached Jesus and offered Him a cloth, likely her veil, which He accepted and used to wipe His face.

The image of his face was subsequently imprinted on the cloth.

There are no legends from the period which speak of Veronica either before or after her act of compassion. We do not know when she was born or when she died. She is literally lost to history. However, the cloth may still exist today, kept safe at St. Peter's in Rome.

This particular cloth bearing the likeness of Christ's face, although ancient and difficult to distinguish, is considered one of the most treasured relics in the Vatican. According to legend, it is the original relic, although throughout the ages many copies were created and some were passed along as genuine.

Most of what we know about the veil was recorded in the medieval period, although it was first mentioned as being in the hands of Pope John VII in the early eighth century. The veil and the legend surrounding it became very popular in the thirteenth though fifteenth centuries when the veil was on public display. Indulgences were granted for people who performed devotions before it.

The fate of the veil was obscured by violence in 1527 by the Sack of Rome in which it may have been destroyed. Many reproductions were created at this time, and it is unfortunately unclear if the veil still kept by the Vatican is the original or a reproduction.

In 1616, Pope Paul V banned the production of all copies of the veil, which has become popular. In 1629, Pope Urban VIII went a step further and ordered the destruction of all copies, or that existing copies should be delivered to the Vatican. Anyone who disobeyed this order was to be excommunicated.

The Veil of Veronica has since been kept from the public and rarely has been seen since. There are six known copies in the world, and there is one kept in St. Peter's basilica which is allegedly the same one from the Medieval period. If true, then it is possible this is the original relic. None of these relics have been photographed in detail or have been subjected to forensic testing.

The relic is kept in a frame, cut to match the outline of the original image on the cloth.

The Vatican's relic is displayed, although briefly, on the 5th Sunday of Lent each year. According to those who have seen the relic up close, there is minimal detail.

As for Saint Veronica, she is honored with a feast on July 12. Her icons show a woman holding a cloth upon which the face of Christ is imprinted. She is the patron of laundry workers and photographers.