புனிதர் இளைய மேக்ரினா ✠(St. Macrina the Younger July 19

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 19)

✠ புனிதர் இளைய மேக்ரினா ✠

(St. Macrina the Younger)

அருட்சகோதரி:

(Nun)

பிறப்பு: கி.பி. 330

சேசரா, கப்படோசியா, துருக்கி

(Caesarea, Cappadocia, Turkey)

இறப்பு: ஜூலை 19, 379

போன்டஸ்

(Pontus)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheranism)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 19

புனிதர் இளைய மேக்ரினா, ஆதிகால கிறிஸ்தவ திருச்சபைகளின் (Early Christian Church) அருட்சகோதரியும், முக்கியமான புனிதருமாவார். இவரது உடன் பிறந்த இளைய சகோதரரான “புனிதர் கிரகோரி” (Saint Gregory of Nyssa) இவரைப் பற்றி எழுதுகையில், கன்னித்தன்மையைப் போற்றும் இவரது தீவிரம் பற்றியும், பொதுவாக மத காரணங்களுக்காக, கடுமையான சுய ஒழுக்கம் மற்றும் அனைத்து விதமான இவ்வுலக விருப்பங்கள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்களையும் தவிர்த்து வாழ்ந்தவர் என எழுதிவைத்தார்.

துருக்கி (Turkey) நாட்டின் “கப்படோசியா” (Cappadocia) பிராந்தியத்தின் “சேசரா” (Caesarea) எனும் பெரிய நகரில் பிறந்த இவரது தந்தையார், “மூத்த பாசில்” (Basil the Elder) ஆவார். தாயாரின் பெயர், “எம்மெலியா” (Emmelia) ஆகும். புனிதர் “மூத்த மேக்ரினா” (Saint Macrina the Elder) இவரது பாட்டி ஆவார். இவருடன் உடன்பிறந்த ஒன்பது சகோதரர்களுள் இருவரான, புனிதர் “பெரிய பாசில்” (Basil the Great) மற்றும் புனிதர் “கிரகோரி” (Saint Gregory of Nyssa) ஆகியோர், “கப்படோசிய தந்தையர்” (Cappadocian Fathers) என்று அழைக்கப்படும் மூவரில் இருவர் ஆவர். புனிதர் “பீட்டர்” (Peter of Sebaste) மற்றும் பிரபல கிறிஸ்தவ நீதிபதியான புனிதர் “நவ்கிரேஷியஸ்” (Naucratius) ஆகியோரும் இவரது சகோதரர்கள் ஆவர்.

அவரது தந்தை அவருக்கு திருமணம் செய்ய ஏற்பாடு செய்தார். ஆனால் அவரது வருங்கால கணவர், திருமணத்திற்கு முன் இறந்து போனார். ஒருவருடன் திருமண உறுதி செய்துகொண்டதன் பிறகு, மற்றொரு மனிதரை திருமணம் செய்வது பொருத்தமானது என்று மேக்ரினா நம்பவில்லை. ஆனால், கிறிஸ்துவையே தமது நித்திய மணமகனாக ஏற்றுக்கொண்டார். அதற்கு பதிலாக, அவர் தனது மதத்திற்கு தன்னை அர்ப்பணித்து, ஒரு கன்னியாஸ்திரியாக மாறினார்.

மேக்ரினா, தனது சகோதரர்கள் மற்றும் தமது தாயின் மீது, “ஆன்மீக இலக்குகளை அடைய வேண்டுமென்ற நோக்கத்திற்காக, சிற்றின்ப இன்பமயங்களில் இருந்து விலகுவதால் குணப்படுத்தப்படும் துறவற வாழ்க்கைக்கான” (Ascetic Ideal) ஒரு ஆழ்ந்த செல்வாக்கு கொண்டிருந்தார்.

இவரது சகோதரர் “கிரகோரி” (Gregory of Nyssa), “மேக்ரினாவின் வாழ்க்கை” (Life of Macrina) எனும் பெயரில் எழுதிய சரிதத்தில், இவரது வாழ்க்கை முழுதும் இவர் கடைபிடித்த அருளுடைமை அல்லது புனிதம் பற்றி எழுதியிருந்தார். ஒரு சாந்தமான, பணிவான மற்றும் எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்த மேக்ரினா, தமது நேரத்தை செபிப்பதிலும், தமது இளைய சகோதரர் பீட்டருக்கு ஆன்மீக கல்வி பயிற்றுவதிலுமே செலவிட்டார். இவரது மூத்த சகோதரர் கிரகோரி இவருக்கு கற்பித்த பண்டைய கலாச்சார கல்வி அனைத்தையும் முழு மனதுடன் நிராகரித்த மேக்ரினா, வேதாகமம் மற்றும் பிற புனித நூல்களின் அர்ப்பணிப்பு ஆய்வுகளைத் தேர்ந்தெடுத்து கற்றார்.

கருங்கடலின் (Black Sea) தென்கரையோரமுள்ள வரலாற்று ஸ்தலமான “போன்டஸ்” (Pontus) எனுமிடத்திலுள்ள தமது குடும்ப தோட்டத்தை தமது இளைய சகோதரர் பீட்டரின் உதவியுடன் ஒரு துறவற மடாலயமாகவும் பள்ளியாகவும் மாற்றியமைத்து அங்கேயே வாழ்ந்திருந்த மேக்ரினா, 379ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 19ம் நாளன்று மரித்தார். தமது மரண படுக்கையிலும் கூட, புனிதமான வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்த மேக்ரினா, படுக்கையை வெறுத்து வெறும் தரையிலேயே படுத்தார். புனிதர் மேக்ரினா, ஒரு புனிதமான கிறிஸ்தவ பெண்மணியாக இருப்பதற்கான தரங்களை நிர்ணயிக்க முடிந்தது. கன்னித்தன்மை, "கடவுளுடைய பிரகாசமான தூய்மையை” (Radiant Purity of God) பிரதிபலிக்கிறது என்பதை அவர் நம்பினார்.

† Saint of the Day †

(July 19)

✠ St. Macrina the Younger ✠

Nun:

Born: 327 AD

Caesarea, Cappadocia

Died: July 19, 379

Pontus

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Anglican Communion

Lutheranism

Feast: July 19

Saint Macrina the Younger was a nun in the Early Christian Church and is a prominent saint in the Roman Catholic, Eastern Catholic, and Eastern Orthodox churches. Her younger brother, Saint Gregory of Nyssa, wrote about her life focusing heavily on her virginity and asceticism.

Macrina was born at Caesarea, Cappadocia. Her parents were Basil the Elder and Emmelia, and her grandmother was Saint Macrina the Elder. Among her nine siblings were two of the three Cappadocian Fathers, her younger brothers Basil the Great and Saint Gregory of Nyssa, as well as Peter of Sebaste and the famous Christian jurist Naucratius. Her father arranged for her to marry but her fiancé died before the wedding. After having been betrothed to her fiancé, Macrina did not believe it was appropriate to marry another man but saw Christ as her eternal bridegroom. Instead, she devoted herself to her religion, becoming a nun.

At age 12, Macrina was engaged to be married, but when her fiancé died, she decided she would not marry. She dedicated her life to helping raise her brothers well and to assist her mother. After her siblings had grown up and were completely formed, they used to call her Macrina the Great, as they had in their childhood, a sign of the high respect they had for her. 

When she became gravely ill and was close to death, St. Gregory of Nyssa went to see her. He found her laying on a wood board and wearing a hair-shirt. He carefully lifted her and placed her on a bed. The dying woman, seeing her last hour was at hand, remembered all the good things God had given her during her lifetime and gave glory to Him. She said:

“Oh, Lord! Thou didst destroy the fear of death. Because of Thy sacrifice, true life begins when the present life finishes. We will sleep for a while and then, to the sound of the trumpet, we will resurrect. Thou didst save us from the curse of the sin, redeeming us from both sin and its curse.”

Kissing an iron Crucifix that held the relics of the Cross of the Savior, which she always had close to her, St. Macrina serenely died in the year 379. She was buried beside her parents.

Comments:

This selection appears a bit sparse since it only tells us the names of her parents and brothers, and that she helped to raise the latter. Afterward, she died piously.

Let me see if this sparseness can be filled with some considerations on the feminine life suggested by the life of St. Macrina. 

Until the explosion of the feminist movement in the post-World War I era, there was an idea about the feminine lifestyle that we should conserve and emphasize, above all in this epoch when the disgusting unisex way of life has been accepted. 

This idea is born from the most elementary truth: Women and men are very different, even if both are part of the same human genre. Therefore, they have different roles in life. 

It is proper for the man to provide for the needs of the family and to work to earn sufficient means for that. For the woman, it is proper to stay inside the home and provide for man a warm and ordered house, a true treasure. 

That is, the woman should bear his children and raise them well. After the children’s education is complete and they have married, the role of the woman is to be the natural center of the family. Her home becomes the meeting point for the children and grandchildren. Therefore, it is normal that she spends her life inside the home. 

I am not saying that the woman should live in a kind of Muslim harem, never going out. But I am supporting the idea that going out is not proper for a lady with an authentic feminine spirit. The place where a woman finds her entertainment and completes her personality is her own home. As an extension of it, she also visits the homes of her close relatives and special friends. She should visit them often, but not every day.

What should the lady do inside her home? She should be receiving her children and grandchildren, taking care of the home, leading a calm and serene life, and praying. The nature of a woman calls for recollection, calm, and tranquility.

While the nature of a man calls for him to go outside the home, to engage in activities and battles, the nature of a woman asks for this recollected lifestyle. This kind of life offers circumstances for her to save her soul and become a saint. 

Until the feminist movement, this was the traditional way of being for women. 

It was normal for ladies to not leave their homes. They went out to go to Sunday Mass and make some visits. The daughters who wanted to marry used to go out a little more, often for shopping or for some infrequent and very respectable party. Otherwise, their normal life revolved around the home. 

This way of life permeated with calm and piety could lead a lady with the proper spirit to a high level of sanctity. At any rate, this tranquil lifestyle tended to lead to the formation of solid feminine virtue, which made the woman the moral axis of the entire family. 

You can see that this most probably was how St. Macrina lived. She accomplished her mission on earth by helping to raise three saints for the Church and transmitting to them the education she received from her parents, who were also saintly. She was, therefore, a kind of funnel through which sanctity passed from two reservoirs of sanctity to three others. 

She stayed at home, leading a normal life, taking care of the house, cooking, directing the servants, and dedicating a good part of her time to prayers. She did all this with a supernatural spirit and became a great saint.

She is, for that reason, a model to those ladies who should live normal holy lives. She also represents the opposite of the frenetic agitation of today’s lifestyle that is contrary to the feminine spirit. 

The selection showed how the end of her life was crowned with many graces: 

First, it was crowned by the presence of St. Gregory of Nyssa who assisted her in her last moments.

Second, she spoke those beautiful words before dying. They were words of faith, of a person who knew that her life was not truly ending, but that her body would resurrect from its ashes at the end of the world. She also had confidence in Divine Mercy that she would be received in Heaven. 

Third, she died with the consolation of having a Crucifix with a relic of Our Lord’s Cross in her hands. 

The goal of Christian Civilization, from a certain point of view, is to create a state of things where everything invites one to the practice of virtue and works against the practice of vice. It is precisely the opposite of modern civilization, where everything invites one to the practice of vice and works against the practice of virtue. 

Christian Civilization created for St. Macrina conditions to walk unencumbered along the pathway to Heaven. I am not saying that it makes the path to Heaven easy because it is never easy. 

Question – Could you explain why contemporary life is opposed to the nature of women? 

Let me present an example of the opposite. Imagine a man who, because of some crucial misfortune, has to take a job comprised of cooking for children, serving them their meals, and playing with them all day to distract them. This man may become effeminate if he does not fight against the tendency toward the feminine that exists in that ambiance, because to exercise this role is contrary to his male nature.

The opposite is also true. The feminist movement took the woman out of the house, insisted that she go everywhere, and do things that normally men should do – studies, business activities with the obsessive pursuit of a profit in everything. 

The first thing that is contrary to the nature of the woman in this process is that she loses her purity. In times past, even while women were much more modestly dressed, a lady never used to leave the house without a companion: another lady, a child, a servant. Why? To protect her purity. It was not because she was under suspicion of meeting with a man and falling into sin, but rather to guard the precious treasure of her purity and give public testimony of that. She needed to feel this protection because her nature is delicate and the treasure of her purity is priceless. 

Today, on the contrary, women go everywhere and that sense of purity has disappeared in countless families. Even when they are not having illicit meetings or committing bad actions, the fact that they go out by themselves without any companion opens the door for true or imaginary suspicions, and her reputation may suffer. These bad consequences were wisely avoided in the past because of the good protocol in place for women. How can children be morally well raised and psychologically balanced when there is a suspicion regarding the purity of their mother? How can a woman be respected when she takes no care to preserve her reputation? This confidence of her children and the respect of society are indispensable for a woman to develop her personality properly.

Then came the studies and careers for women. I am not saying that women should not study. But I think that they should choose studies proper to their nature. I am also not saying that, when it is an imperative necessity, women should not work. If it is a necessity, they should, but they should always be fighting to avoid assuming the manly characteristics of the workplace that would distort their feminine nature. As soon as there is no longer a necessity, she should abandon that work. 

All these considerations regarding the delicacy of women do not mean that I think that women are meant to be only sentimental, without any exercise of reason. Women, like men, are rational creatures. Therefore, they should be persons of principles, like the strong woman of Scriptures. Like St. Teresa of Avila who often ended letters to her religious daughters with this advice: “Hijas Mias, nosed Mujica's” [My daughters, do not be foolish little women]. 

These are some considerations inspired by the life of St. Macrina, a woman of principles who was called Macrina the Great by her saintly brothers.

Saint of the day:Saint Arnulf of Metz July 18

July 18

 

Saint of the day:

Saint Arnulf of Metz

Patron Saint of Beer

 

Prayer:

 

Saint Arnold of Metz’ Story

​

St. Arnold of Metz was born to a prominent Austrian family in 580 in France and died in 640 as a Bishop living at a monastery in the mountains of France. Three legends surround the Patron Saint of Beer Brewers whose feast day we celebration July 18.

During an outbreak of the plague a monk named Arnold, who had established a monastery in Oudenburg, persuaded people to drink beer in place of water and when they did, the plague disappeared. Arnold spent his holy life warning people about the dangers of drinking water because beer was safe and water wasn’t. “From man’s sweat and God’s love, beer came into the world,” he would say.

 

The Legend of the Ring

Arnold was tormented by the violence that surrounded him and feared that he had played a role in the wars and murders that plagued the ruling families. Obsessed by these sins, Arnold went to a bridge over the Moselle river. There he took off his bishop’s ring and threw it into the river, praying to God to give him a sign of absolution by returning the ring to him. Many penitent years later, a fisherman brought to the bishop’s kitchen a fish in the stomach of which was found the bishop’s ring. Arnold repaid the sign of God by immediately retiring as bishop and becoming a hermit for the remainder of his life.

 

The Legend of the Fire

At the moment Arnold resigned as bishop, a fire broke out in the cellars of the royal palace and threatened to spread throughout the city of Metz. Arnold, full of courage and feeling unity with the townspeople, stood before the fire and said, “If God wants me to be consumed, I am in His hands.” He then made the sign of the cross at which point the fire immediately receded.

 

The Legend of the Beer Mug

This is one of my favorite saint stories. In 641, the citizens of Metz requested that Saint Arnold’s body be exhumed and ceremoniously carried to Metz for reburial in their Church of the Holy Apostles. During this voyage a miracle happened in the town of Champignuelles. The tired porters and followers stopped for a rest and walked into a tavern for a drink of their favorite beverage. one of the parishioners, Duc Notto, prayed “By his powerful intercession the Blessed Arnold will bring us what we lack.” Regretfully, there was only one mug of beer to be shared, but that mug never ran dry and all of the thirsty pilgrims were satisfied. This is the miracle for which St. Arnold was canonized.

புனித புரூனோ July 18

ஜூலை 18

புனித புரூனோ 

இவர் இத்தாலியில் உள்ள அஸ்டி என்ற இடத்தில் பிறந்தவர். சிறுவயதிலேயே கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு இவர், இறைவன் தன்னைத் தனது பணிக்காக அழைப்பதை உணர்ந்ததும், புனித பெனடிக்ட் சபையில் சேர்ந்து துறவியானார்.

இவருக்கு 30 வயது நடக்கும்பொழுது, அப்பொழுது திருத்தந்தையாக இருந்த இரண்டாம் கிரகோரி இவரிடமிருந்த ஞானத்தைக் கண்டு, இவரை செக்னி என்ற இடத்தின் ஆயராகத் திருப்பொழிவு செய்தார்.

சிறிதுகாலத்திற்கு ஆயர் பணியைச் சிறப்பாக செய்த இவர், 'ஆயர் பணிக்குத் நான் எந்த விதத்திலும் தகுதி இல்லாதவன்' என்பதை உணர்ந்து, அப்பதவியை ராஜினமா செய்துவிட்டு, முன்பிருந்த துறவு மடத்திற்குச் சென்று, ஒரு துறவியாக வாழ்ந்து வந்தார்.

இதற்குப் பின்பு இவர் துறவு மடத்தின் தலைவராகவும், வத்திக்கானில் உள்ள நூலகத்தின் நூலகராகவும் உயர்த்தப்பட்டார். தான் ஒவ்வொரு முறையும் பதவி உயர்த்தப்பட்டபோதெல்லாம், இவர் மிகவும் தாழ்ச்சியோடு நடந்து கொண்டார்.

இவர் நற்கருணையைக் குறித்து எழுதிய எழுத்துக்களெல்லாம் இன்றைக்கும் எல்லாராலும் வியந்து பாராட்டப்படுகிறது. இவருக்கு 1183 ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

புனிதர் சிம்போரோசா July 18

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 18)

✠ புனிதர் சிம்போரோசா ✠

(St. Symphorosa)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: --

இறப்பு: கி.பி. 138

டிபூர், (டிவோலி), இத்தாலி

(Tibur (Tivoli), Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித ஏஞ்செலோ, பேஸ்செரியா, ரோம்

(Sant'Angelo in Pescheria, Rome, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 18

பாதுகாவல்: 

டிவோலி, இத்தாலி

(Tivoli, Italy)

புனிதர் சிம்போரோசா, ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதராக வணங்கப்படுகின்றவர் ஆவார். பாரம்பரியங்களின்படி, ரோமப் பேரரசன் “ஹட்ரியானின்” (Roman Emperor Hadrian) ஆட்சி முடிவில் (கி.பி. 117–138) தமது ஏழு மகன்களுடன் இத்தாலியின் டிபூர் (Tibur) நகரில் (தற்போதைய “டிவோலி” (Tivoli), “லாஸியோ” (Lazio), “இத்தாலி” (Italy) மறைசாட்சியாக மரித்தார்.

பேரரசன் ஹட்ரியான் (Emperor Hadrian), தனக்காக பெரும் பணச் செலவில் ஒரு ஆடம்பர மாளிகையைக் கட்டி முடித்திருந்தான். அதனை ரோம கடவுளர்களுக்கு அர்ப்பணிப்பதற்காக பலிகளைக் கொடுக்க ஆரம்பித்திருந்தான். அவனுக்கு ரோம கடவுளிடமிருந்து பின்வரும் மறுமொழி கிடைத்திருந்தது.

“உமது பேரரசிலுள்ள சிம்போரோசா என்னும் விதவைப் பெண்ணால் எமது அமைதி தொலைந்துவிட்டது. அவள் அவர்களது கடவுளுக்கு (கிறிஸ்துவுக்கு) செய்யும் புகழ்ச்சியும் அவளுடைய (கிறிஸ்தவ) விசுவாசமும் எங்களுக்கு சித்திரவதையாக உள்ளன. அவளையும் அவளது ஏழு மகன்களையும் எமக்கு பலியாக நீர் தரவேண்டும். அப்படிச் செய்தால், நாம் நீ வேண்டுவதெல்லாம் தருவோம்.”

சிம்போரோசாவை கொல்ல ஏனைய அரசர்கள் எடுத்திருந்த முயற்சிகள் தோல்வியடைந்திருந்த நிலையில், ஹட்ரியான் சிம்போரோசாவை அவர்களது கடவுளர்களின் கோவிலான “ஹெர்குலிஸ்” கோவிலுக்கு (Temple of Hercules) இழுத்து வரச் செய்தான். பலவித துன்புறுத்தல்களின் பின்னர், சிம்போரோசாவின் கழுத்தில் ஒரு பாறாங்கல்லைக் கட்டி, “இத்தாலியின், லசியோ” (Lazio, Italy) பிராந்தியத்திலுள்ள “அனியோ” (Anio River) நதியில் எறிந்தனர்.

மறுநாள் சிம்போரோசாவின் ஏழு மகன்களையும் கொண்டுவரச் செய்த ஹட்ரியான், தமது ரோம கடவுளர்களை வழிபடுமாறு பலவிதங்களிலும் அவர்களை துன்புறுத்தினான். ஆனால் எதற்கும் அவர்கள் மசியாததால், அவர்களனைவரும் வெவ்வேறு விதமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டு, ஏழு விதமாக கொல்லப்பட்டனர். பின்னர் அவர்களனைவரும் ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு பெரும் குழியில் வீசப்பட்டு மூடப்பட்டனர்.

† Saint of the Day †

(July 18)

✠ St. Symphorosa ✠

Martyr:

Born: ----

Died: 138 AD

The Anio (Aniene), Tibur (Tivoli), Italy

Venerated in: Catholic Church

Major shrine: Sant'Angelo in Pescheria, Rome, Italy

Feast: July 18

Patronage: Tivoli, Italy

Symphorosa is venerated as a saint of the Catholic Church. According to tradition, she was martyred with her seven sons at Tibur (present Tivoli, Lazio, Italy) toward the end of the reign of the Roman Emperor Hadrian (AD 117-38).

The Catholic Church presents to us today, as she did on the 10th of this Month, seven Christian heroes, who in their youth, manifested more than manly firmness in the confession of the true faith. Their names were, Crescentius, Julianus, Nemesius, Primitives, Justinus, Stacteus, and Eugenius. Symphorosa, their holy and not less heroic mother, was a native of Rome, and wife of Getulius, a Roman general. When in the reign of Emperor Adrian, cruel persecution of the Christians arose, she went with Getulius and Amantius, her brother-in-law, and her seven sons, to Tivoli, to strengthen the Christians in the true faith, and to prepare herself for the approaching struggle. The Emperor, informed of this, despatched Cerealis, one of his officers, to Tivoli, to take Getulius and Amantius, and bring them, prisoners, to Rome. Cerealis, still a heathen, came to execute the imperial command; but convinced by Getulius and Amantius of the truth of the Christian faith, he embraced it; and hence, all three were beheaded by command of the enraged Emperor, after having suffered a long imprisonment, and many cruel tortures.

St. Symphorosa had every reason to believe that she and her children would not long remain unmolested; and as she feared that one or more of her children, owing to their tender age, might be induced to abandon their faith for fear of the tortures, she left Tivoli, and concealed herself for a time in an unfrequented place, in order to gain time to inspire her children with Christian fortitude. She represented to them the priceless grace of dying for Christ's sake and the glory which awaits martyrs in heaven. The shortness of the pains of martyrdom and the never-ending rewards of heaven were the chief points which she almost hourly presented to their consideration, while, at the same time, she exhorted them to follow the example of their uncle and their father, and remain faithful to the true faith. One day, she asked Eugenius, the youngest, what he would do in case he was forced either to sacrifice to the gods or to be whipped and torn with scourges. The innocent little child answered manfully: “Dear mother, I would rather be torn in pieces than sacrifice to the devils.” “But,” said his mother, addressing all the children, “would you not be frightened if the executioner would seize you, threatening to kill you all most cruelly? Would you not shrink, if they were to place before your eyes fire, swords, the rack, and other instruments of torture? Oh! I fear, my beloved children, I fear that you would lose courage and forsake Christ.” “No, no, dear mother,” said Crescentius, “fear not; I and all my brothers promise to thee that there shall be nothing dreadful enough to conquer us and cause us to become faithless to Jesus Christ.” Greatly comforted, the pious mother admonished them to pray that God might give them the strength they needed to suffer for Him; a prayer which she herself ceaselessly sent up to the throne of the Highest. Not long after, her anticipations were realized.

Adrian had her and her children apprehended and brought before him, and commanded them immediately to sacrifice to the gods or to prepare themselves for the cruelest death. The fearless heroine replied: “There is no need for further preparations, of further consideration. My resolution is taken; I will not sacrifice to idols, and I have only one wish, to give my life for Him who has given His for me.” The tyrant, who had not expected this answer, was doubly enraged and commanded her to be taken to the temple of the idols and to be hung up by the hair of the head, after having been most cruelly buffeted. This command was immediately executed. Symphorosa, during this torture, courageously said to her children: ” Be not terrified, my children, at my sufferings; I bear it joyfully; joyfully do I give my life for Christ's sake. Remain steadfast. Fight bravely. Remember the example your father gave you; look at me, your mother, and follow in our footsteps. This suffering is short, but the glory prepared for us will be everlasting.” With such words, the Christian mother fortified her children who were willing to conduct themselves according to her precepts. The tyrant who would no longer listen to Symphorosa's exhortations, ordered her to be cast into the river, with a great stone fastened around her neck. In this manner ended her glorious martyrdom, in the 138th year of the Christian Era.

On the following day, her seven sons were brought before the Emperor, who represented to them that, as they had neither father nor mother, he would adopt them as his own children and provide for them most bountifully, if they would obey him and sacrifice to the gods. Should they, however, prove as obstinate as their parents had been, they had nothing to expect but torments and death. “This is what we desire,” answered Crescentius,” that we, like our parents, may die for the sake of Christ. Neither promises, nor threats, nor torments can make us faithless to Christ.” The Emperor, being unwilling to put his menaces immediately into execution, still endeavored to win over the children, alternately by promises and threats; but finding all unavailing, he ordered seven stakes to be raised in the idolatrous temple, to which the seven valiant confessors of Christ were tied, and tormented in all possible ways. Their limbs were stretched until they were dislocated, and the witnesses of these awful scenes were filled with compassion. The pain must have been most dreadful, but there was not one of these young heroes who did not praise God and rejoice in his suffering. The tyrant, ashamed of being conquered by children, ordered an end to be made of their torments, which was accordingly done in various ways. Crescentius had his throat cut with a dagger; Julianus was stabbed in the breast with a sword; Nemesius was pierced through the heart, and Primitives through the lower part of his body. Justinus was cut in pieces; Stacteus shot with arrows, and Eugenius, the youngest, was cut in two.

Thus gloriously died the seven sons of St. Symphorosa, reminding us of the illustrious martyrdom of the several Machabees, in the reign of the wicked King Antiochus.

உட்ரெச்ட் நகர் புனிதர் ஃபிரடெரிக் July 18

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 18)

✠ உட்ரெச்ட் நகர் புனிதர் ஃபிரடெரிக் ✠

(St. Frederick of Utrecht)

உட்ரெச்ட் ஆயர்:

(Bishop of Utrecht)

பிறப்பு: கி.பி. 780

ஃபிரீஸ்லேண்ட்

(Friesland)

இறப்பு: ஜூலை 18, 838

“உட்ரெச்ட்”

(Utrecht)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 18

பாதுகாவல்: காது கேளாதோர்

புனிதர் ஃபிரடெரிக், கி.பி. 815/816 முதல் 834/838 வரை “உட்ரெச்ட்” ஆயராக (Bishop of Utrecht) சேவை செய்தவர் ஆவார். ரோமன் கத்தோலிக்கம் (Roman Catholic Church) மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி (Eastern Orthodox Church) திருச்சபைகள் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

கி.பி. சுமார் 780ம் ஆண்டு, “நெதர்லாந்து” (Netherlands) நாட்டின் வடக்கிலுள்ள பிராந்தியமான “ஃபிரீஸ்லேண்ட்’ல்” (Friesland) பிறந்த இவர், “ஃபிரிசியன்” அரசனான “ராட்பௌட்” (Frisian King Radboud) என்பவரது பேரனாவார்.

தமது இளம் வயதில் “உட்ரெச்ட்” (Utrecht) நகரில் கல்வி கற்ற இவருக்கு, ஆயர் “ரிக்ஃபிரைட்” (Bishop Ricfried) உள்ளிட்ட மறைப்பணியாளர்கள் கல்வி கற்பித்தனர். அவரது படிப்பு முடிந்தபின் அவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். பின்னர், மறைமாவட்டத்தின் வடக்குப் பகுதியிலுள்ள மீதமுள்ள “பாகன் இனத்தவர்களை” (Heathens) கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாற்றுவதற்கான பொறுப்பு இவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. ஆனால் மறைமாவட்டத்திற்கு வெளியே உள்ள பகுதிகளிலும் இப்பணியைச் செய்தார். இவர், “ஸீலேண்ட்” (Dutch province of Zeeland) எனும் டச்சுப் பிராந்தியத்தின் “வால்ச்சரன்” (Walcheren) எனும் முன்னாள் தீவில் மறைபோதகம் செய்ததாக தகவல்கள் உள்ளன. அத்துடன், புனிதர் “ஓடல்ஃபஸ்” (St. Odulfus) என்பவருடன் இணைந்து “ஸ்டாவோரேன்” (Stavoren) நகரிலும் அதன் சுற்றுப்புறங்களிலும் மறைபோதகம் செய்ததாக தகவல்கள் கூறுகின்றன.

“உட்ரெச்ட்” (Utrecht) மறைமாவட்ட ஆயர் “ரிக்ஃபிரைட்” (Bishop Ricfried) கி.பி. 815/816ம் ஆண்டு மரித்ததும், ஃபிரடெரிக் அப்பதவிக்கு தேர்வு செய்யப்பட்டார். அவர் தனது பக்தி மற்றும் அறிவாற்றலுக்காக அறியப்பட்டார். அவர், ஃபிரான்கிஷ் பெனடிக்டைன் (Frankish Benedictine monk) துறவியும், ஜெர்மனி நாட்டின் மெய்ன்ஸ் உயர்மரைமாவட்ட பேராயருமான “ரபானஸ் மௌரஸ்” (Rabanus Maurus) என்பவருடன் கடித தொடர்பு வைத்திருந்தார். 829ம் ஆண்டு, “மெயின்ஸ்” (Mainz) நகரில் நடந்த ஆலோசனை சபையில் அவரது அறிவு மற்றும் புரிந்துகொள்ளுதலையும் அவர் பாராட்டினார்.

ஃப்ரெட்ரிக் எப்படி மரித்தார் என்பதற்கான தெளிவான தகவல்கள் இல்லை. அவர் கொலை செய்யப்பட்டார் என்பது மட்டும் நிரூபிக்கப்பட்டது; ஆனால், யாரால் கொலை செய்யப்பட்டார், கொலைக்கான காரணம் ஆகியனபற்றி தெளிவான தகவல் இல்லை. கி.பி. 838ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 18ம் நாளன்று, திருப்பலி நிறைவேற்றிவிட்டு வருகையில் இரண்டு பேரால் குத்திக் கொலை செய்யப்பட்டார் என்று புராணம் கூறுகிறது.

கி.பி. 11 மற்றும் 12ம் நூற்றாண்டு எழுத்தாளர்கள் “ஆயர் ஓபெர்ட்” (Bishop Otbert of Liège) (பாஸியோ ஃப்ரெடிசி) மற்றும் ஆங்கிலேய வரலாற்று ஆசிரியர் “வில்லியம்” (William of Malmesbury) ஆகியோரின் கூற்றுப்படி, கொலைகாரர்களை ஏற்பாடு செய்து ஏவி விட்டது, பேரரசி ஜூடித் (Empress Judith) என்கிறது. காரணம், பேரரசியின் ஒழுக்கக்கேடான வாழ்க்கை முறையை ஃபிரடெரிக் தொடர்ந்து விமர்சித்து வந்ததே ஆகும்.

கொலை செய்யப்பட்ட ஃபிரடெரிக், “உட்ரெச்ட்” (Utrecht) நகரின் “தூய சல்வேடார்” ஆலயத்தில் (St. Salvator's Church) அடக்கம் செய்யப்பட்டார். இவர், காது கேளாதோரின் பாதுகாவலர் ஆவார்.

† Saint of the Day †

(July 18)

✠ St. Frederick of Utrecht ✠

Bishop of Utrecht and Martyr:

Born: 780 AD

Died: July 18, 838

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: July 18

Frederick, was Bishop of Utrecht between 815/816 and 834/838 AD and is a saint of the Eastern Orthodox Church and Roman Catholic Church.

St. Frederick, the grandson of King Radbon of the Frisians, was educated by the clergy of the church of Utrecht, and later became a priest known for his great piety and learning. He was placed in charge of instructing catechumens and was eventually elected Bishop of Utrecht around the year 825.

The new bishop at once began to put his diocese in order and sent St. Odulf and other missionaries into the northern parts to dispel the paganism which still existed there. For himself, Frederick reserved the most difficult territory, Walcheren, an island belonging to the Netherlands which was rampant with incestuous marriages. He worked unceasingly to eradicate this evil and brought countless penitents back to God.

During this same period, Frederick was told of immoralities committed by Empress Judith. The saintly bishop went to the court with the purpose of admonishing her with charity but only succeeded in incurring the Empress’ ill will.

On July 18, 838, after Frederick had celebrated Mass and was about to make his thanksgiving in a side chapel, he was stabbed by two assassins. He died a few minutes later, reciting the psalm “I will praise the Lord in the land of the living.” One theory claims that the assassins were sent by the Empress in revenge; more likely, however, is that they were sent by some inhabitants of Walcheren who deeply resented the bishop’s evangelization efforts in their territory.

St. Frederick composed a prayer to the Blessed Trinity which for centuries was used in the Netherlands. The reputation of his sanctity appears in a poem in praise of his virtues by Blessed Rabanus Maurus, his contemporary.

Lessons:

1. Correcting others with charity is not something most people enjoy doing; however, we have our Lord’s admonition to do so in the Gospel of Matthew: “If your brother sins against you, go and tell him his fault...” Let us ask Christ for the grace to know when to speak and when to keep silent, and like St. Frederick, not to be afraid of possible retribution when we do speak the truth.

2. Paganism and incest sound like sins of the past that have no bearing today. While they may not worship gods of stone and wood, many today still worship the gods of fame, power, and wealth. Incest may not be as common, but unspeakable sins of the flesh are still rampant. Let us pray to St. Frederick for help in eradicating these evils from our lives and the lives of those around us.

​புனித அன்ஸ்வெர் (St.Answer of Ratzeburg)மறைசாட்சி July 18

இன்றைய புனிதர் :

(18-07-2020)

​புனித அன்ஸ்வெர் (St.Answer of Ratzeburg)

மறைசாட்சி

பிறப்பு 

--

    

இறப்பு 

1066

அன்ஸ்வெர் 11 ஆம் நூற்றாண்டில் ராட்சபெர்க் என்ற ஊரிலிருந்த புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் துறவியாக வாழ்ந்தார். இவர் துறவியான பிறகு மிஷினரியாக சலேசியன் நாட்டிற்கு வந்தார். மறைபரப்பு பணியின்போது, ஒரு சில முரடர்களால் இவர் கொல்லப்பட்டார். இவர் கொல்லப்பட்டார் என்ற செய்தியை அறிந்த ராட்சபெர்க் மக்கள், இவரின் உடலை கொண்டு வந்து ராட்சபெர்கில் அடக்கம் செய்தனர். அன்றிலிருந்து இவரின் கல்லறையில் ஏராளமான மக்கள் வணக்கம் செலுத்தி வருகின்றனர். இவரின் பெயரில் அவ்வூரில் பெரிய சிலுவை ஒன்று வைக்கப்பட்டுள்ளது. அச்சிலுவையின் முன் செபிக்கும்போது, பல்வேறு பலன்களை மக்கள் பெற்றுவருகின்றனர்.

செபம்:

அன்பான இறைவா! மறைபரப்பு பணியை செய்ததால் மறைசாட்சியாக தன் உயிரை நீத்தார் அன்ஸ்வெர். இவரைப்போல இன்று மரிக்கும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் நிறைவாக ஆசீர்வதித்து உம் வான்வீட்டில் சேர்த்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (18-07-2020)

Saint ANSUERUS. 

Abbot and martyr; b. Mecklenburg, Germany, c. 1040; d. Ratzeburg, Germany, July 15, 1066. He entered the benedictine monastery of Sankt Georg in Ratzeburg, where he was noted for his learning and piety and became abbot while still young. He devoted himself to the conversion of the Slavs and preached the gospel to the pagans still living around Ratzeburg. In 1066, together with about 30 companions, he was stoned by pagan Wends. He begged his executioners to kill him last so that his companions would not apostatize and so that he could comfort them. His body was first interred in the crypt at Sankt Georg; but when a blind man was restored to sight at the tomb, Bishop Evermond (d. 1178) had the martyr's remains translated to the cathedral of Ratzeburg. The relics perished during the disorders of the Reformation period. Canonization was granted with papal approval by Abp. adalbert of bremen. Ansuerus was included in the Schleswig and Ratzeburg Breviaries, but since the Reformation he is remembered only in monastic martyrologies. His memorials are a cross near Ratzeburg and a painting in the cathedral there.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

*ST. ALEXIUS OF ROME* July 17

✨

🇻🇦

July 1⃣7⃣

_Feast_ 🌟

*ST. ALEXIUS OF ROME*

Alexius was born in the year 350 A.D. at Rome and was the only son of wealthy noble parents.

On his wedding-night, by God's special inspiration, he secretly escaped from his home in Rome, and journeyed to Edessa, in Syria, gave away to the poor all that he had brought with him, content thenceforth to live on alms at the gate of Our Lady's church and caring for the sick in that city.

The father of Alexius, dispatched his slaves to every city in the empire to search for him, & it came to pass that the slaves sent in search of him, arrived at Edessa, and at the gate of Our Lady's church, gave him an alms, without recognizing him.

Whereupon Alexius rejoicing, said, *"I thank thee, O Lord, Who hast called me and granted that I should receive for Thy name's sake an alms from my own slaves. Deign to fulfil in me the work Thou hast begun."*

After living for seventeen years at Edessa, his sanctity was miraculously manifested by a vision of the Blessed Virgin Mary. which singled him out as a "Man of God".

As the fame of his sanctity grew in Edessa, Alexius fled to Tarsus, to be unknown again, but on his way to Tarsus, a storm carried  his ship to Rome.

At Rome no one recognized him, not even his sorrowing parents or his wife, who had vainly sent their slaves throughout the empire in search of him.

Alexius dressed as a beggar, went to his own father and begged a small corner under the stairs of his mansion as a shelter, and the leftover on the table as food.

He spent the remaining of his life beneath the stairs, praying and teaching catechism. Thus bearing patiently the mockery and ill-usage of his own slaves who did not recognized him, and witnessing daily the inconsolable grief of his spouse and parents.

At last, in the year 417 A.D., when Alexius died, his parents & the entire household learned too late, from a written document in his hand, that the person they had unknowingly sheltered was indeed Alexius, and how he had lived his life of penance from the day of his wedding, for the love of God.

God bore testimony to His servant's sanctity by many miracles. The Pope read aloud what was written on the parchment of Alexius, and everywhere in Rome there was a single cry of admiration, impossible to describe. The house of Alexius's father Euphemian was later transformed into a church dedicated to Saint Alexius.

    🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

*The stairs under which St. Alexius had lived, is still preserved in the Church of Santi Bonifacio e Alessio, on the Aventine in Rome.*

⚡

_The Alexians, or  Alexian Brothers is a religious congregation which was established under the patronage of St. Alexius, to take care of the sick during the plagues._

⚡

_In 1472, Pope Sixtus V approved and confirmed the Alexian Brothers as a religious community under the rule of St. Augustine._

*ஜூலை மாதம் 17-ம் தேதி* 

*St. Alexis, C.*               

*அர்ச். அலெக்சிஸ்*

*துதியர் - (5-ம் யுகம்).*    

தனவந்தரும் உயர்குலத்தோருமான பெற்றோருக்கு ஒரே குமாரனான அலெக்சிஸ், உத்தம கிறீஸ்தவர்களான தம் பெற்றோருடைய நன்மாதிரிகையையும் ஞானப் படிப்பினையையும் பின்பற்றி, இவ்வுலக நன்மைகள் எல்லாம் வீண் என்றெண்ணி, புண்ணிய வழியில் நடந்து, உலகத்தைத் துறந்து, தூர தேசத்திற்குச் சென்று, ஆண்டவருக்கு ஊழியம் செய்ய நினைத்திருந்தார். ஆனால் தன் பெற்றோரின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, புண்ணியவதியான ஒரு பணக்காரப் பெண்ணை மணமுடித்தார். அன்றிரவே, தேவ ஏவுதலால் தன் ஊரை விட்டு கீழ்த்திசையிலுள்ள எடேசா என்னும் நகருக்குச் சென்று பரதேசியாய் ஜீவித்து வந்தார். அவரைத் தேடிப் பார்க்கும்படி அவருடைய தந்தையால் அனுப்பப்பட்ட சிலர் அவர் இருந்த ஊருக்குப் போய் அவரைப் பார்த்தபோதிலும் அவர் இன்னாரென்று கண்டுபிடிக்க முடியாமல் திரும்பி விட்டார்கள். அலெக்ஸிஸ் அவ்வூரில் ஒரு சிறு குடிசையில் வாழ்ந்து, பிச்சை எடுத்து உண்டு, தேவதாயார் பீடத்திற்கு முன் இடைவிடாமல் ஜெபித்து வந்தார். ஆனால் அவர் மூலமாய் நடந்த புதுமையால் அவ்வூரார் அவரைப் பெரிதாக மதித்ததினால், அவர் தாழ்ச்சியின் நிமித்தம் கப்பலேறி வேறு ஊருக்குப் புறப்பட்டார். கப்பல் புயல் காற்றில் அகப்பட்டு உரோமையில் கரைசேர்ந்தது. அலெக்சிஸ் அவ்வூரிலுள்ள தன் தந்தையின் அரண்மனைக்குச் சென்று பரதேசியான தனக்கு தங்க இடம் கொடுக்கும்படி மன்றாடியதினால், அவர் தந்தை அவரை தன் மகன் என்று அறியாமல் அவருக்கு இடம் கொடுத்தார். அவ்விடத்தில் அவர் வேலைக்காரர்களால் தொந்தரவு செய்யப்பட்ட போதிலும் அதைச் சட்டை செய்யாமல் அர்ச்சியசிஷ்டவராய் வாழ்ந்தார். அவர் மரிப்பதற்குமுன் தன் சரித்திரத்தை ஒரு சீட்டில் எழுதி வைத்துவிட்டு மரணமானார். அவருடைய பெற்றோர் அந்த சீட்டை வாசித்தபின், அந்தப் பரதேசி தங்கள் குமாரனென்று அறிந்து, சொல்ல முடியாத வேதனையை அனுபவித்தார்கள்.      

*யோசனை*

செல்வம், பெயர், பெருமை முதலிய உலக நன்மைகள் முற்றிலும் நிலையற்றவை என்றெண்ணி, அவைகளில் பற்றுதல் வைக்காமலிருப்போமாக.

✝

🔵

புனித மார்செலினா (327-397. July 17

ஜூலை 17

புனித மார்செலினா (327-397)

இவர் இத்தாலி நாட்டில் உள்ள கால் என்ற இடத்தில் பிறந்தவர். இவரது தந்தை ஓர் அரசு அதிகாரி. இவருடைய சகோதரர்தான் புனித அம்புரோஸ்.

354 ஆம் ஆண்டு இவரது குடும்பம் உரோமைக்குக் குடிபெயர்ந்தது. அங்கு சென்ற ஒரு சில ஆண்டுகளிலேயே இவருடைய பெற்றோர் இறந்து போனார்கள். இதனால் இவரே தன் சகோதரன் அம்புரோசையும், சகோதரி ஒருவரையும் பராமரிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

இறைவேண்டலுக்கும் நோன்புக்கும் ஒறுத்தல் முயற்சிகளுக்கும் மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுத்து வந்த இவர், தனது எடுத்துக்காட்டான வாழ்வால் தன் சகோதரர், சகோதரிக்கு முன்மாதிரியாக விளங்கினார்.

இவரது முன்மாதிரியான வாழ்வால் தொடப்பட்ட இவரது சகோதரர் அம்புரோஸ் பின்நாளில் அருள்பணியாளராகவும், தொடர்ந்து மிலன் நகரின் ஆயராகவும் உயர்ந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இவர் 398 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ் ✠(St. Francis Solanus) July 17

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 17)

✠ புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ் ✠

(St. Francis Solanus)

புதிய உலகின் அற்புதங்கள் நிகழ்த்துபவர்:

(Wonder Worker of the New World)

பிறப்பு: மார்ச் 10, 1549

மோன்டிலா, கோர்டோபா, ஸ்பெயின்

(Montilla, Córdoba, Spain)

இறப்பு: ஜூலை 14, 1610

லிமா, பெரு, ஸ்பேனிஷ் பேரரசு

(Lima, Viceroyalty of Peru, Spanish Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 20, 1675 

திருத்தந்தை பத்தாம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement X)

புனிதர் பட்டம்: டிசம்பர் 27, 1726

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

சான் ஃபிரான்சிஸ்கோ’வின் மடாலயம், லிமா, பெரு 

(Monastery of San Francisco, Lima, Peru)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 14

பாதுகாவல்:

அர்ஜென்டீனா; பொலிவியா; சிலி; பராகுவே; பெரு; பூகம்பங்களுக்கு எதிராக

(Argentina; Bolivia; Chile; Paraguay; Peru; also against earthquakes)

புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ், ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscans) சபையைச் சேர்ந்த ஸ்பெனிஷ் துறவியும், தென் அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த (South America) மறைப்பணியாளருமாவார். இவர் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையினால் புனிதராக கௌரவிக்கப்படுகிறார்.

தென் ஸ்பெயின் (Southern Spain) நாட்டின் “கொர்டோபா” (Córdoba) பிராந்தியத்தின் “மோன்டிலா” (Montilla) நகரில் கி.பி. 1549 ஆண்டு, தமது பெற்றோரின் மூன்றாவது குழந்தையாக பிறந்தார். இவரது தந்தை பெயர் “மடியோ, சன்செஸ் சொலனோ” (Mateo Sánchez Solano) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், “அனா ஜிமேனேஸ்” (Ana Jiménez) ஆகும். இவர், இயேசு சபையினரிடம் (Jesuits) கல்வி கற்றார். ஆனால், ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியரின் எளிமை மற்றும் தம்மைத்தாமே வருத்திக்கொள்ளும் வாழ்க்கை முறை, இவரை அவர்கள்பால் ஈர்த்ததாக உணர்ந்தார். தமது இருபது வயதில் “மோன்டிலா’விலுள்ள” (Montilla) ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர் சபையில் (Order of Friars Minor) இணைந்தார். புனித லாரன்ஸ் (St. Lawrence Friary) துறவு மடத்தில் புகுநிலை துறவியாக (Novitiate) இணைந்தார். அங்கே தினசரி கடின செபம், நோன்பு, அமைதி ஆகியவை கண்டிப்புடன் பின்பற்றப்பட்டன. சொலனோவும் இந்த நடைமுறையை கடுமையாக பின்பற்றினார். செல்லுமிடமெல்லாம் காலனிகளில்லாமல் வெறும் கால்களுடனேயே சென்றார். மயிரிழைகளாலான மேல்சட்டைகளையே அணிந்தார். இறைச்சி வகைகளை உண்ணுவதை தவிர்த்தார். இதன்காரணமாக, அவரது உடல் நலம் நிரந்தரமாக பாதிக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1570ம் ஆண்டு, தமது புகுநிலை பயிற்சிகளின் இறுதியில் தமது புத்திசாலித்தனத்தை வெளிப்படுத்தினார். தென் ஸ்பெயின் நாட்டின் “குவாடல்குய்விர்” (Guadalquivir) ஆற்றுப்படுகையிலுள்ள அண்டலூசியா (Andalusia) மாநிலத்தின் தலைநகரான “செவில்” (Seville) என்ற நகரிலுள்ள “லோரெட்டோ” அன்னை (Friary of Our Lady of Loreto) துறவு மடத்துக்கு குருத்துவ கல்விக்காக அனுப்பப்பட்டார். அங்கே அவர் இறையியல் மற்றும் தத்துவயியல் மட்டுமல்லாது, சங்கீத திறமையையும் வளர்த்துக்கொண்டார். கி.பி. 1576ம் ஆண்டு, ஃபிரான்சிஸ் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

வடக்கு ஆபிரிக்க நாடுகளில் (North Africa) ஆண்டவரின் நற்செய்தியையும் கத்தோலிக்க விசுவாசத்தையும் பிரசங்கித்து, அதன்காரணமாகவே மறைசாட்சியாக மரிக்க விரும்பிய ஃபிரான்சிஸ் சொலனோ, அங்கு செல்வதற்கான அனுமதி வேண்டி விண்ணப்பித்தார். ஆனால் அது அவருக்கு மறுக்கப்பட்டது.

இதற்கிடையே அவரது தந்தையார் மரித்துப்போகவே, வயதான நோயுற்ற தமது தாயாரை பராமரிப்பதற்காக இவர் தமது சொந்த ஊரான “மோன்டிலா” (Montilla) சென்றார். அங்கே, தமது தலையீடு மற்றும் செபம் காரணமாக எண்ணற்ற மக்களின் நோய்களை குணமாக்கும் அற்புதம் செய்தார். இதனால், இவருக்கு “அற்புதங்கள் நிகழ்த்துபவர்” (Wonderworker) என்ற பெயர் கிட்டியது. கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, ஸ்பெயின் நாட்டில் ஏற்பட்ட கொள்ளை நோய்களால் பாதிக்கப்பட்ட மற்றும் மரண தருவாயிலிருந்தவர்களின் சேவையில், தமது உடல்நிலை பற்றி கவலைப்படாது பணியாற்றினார்.

ஸ்பேனிஷ் பேரரசரான இரண்டாம் ஃபிலிப் (Spanish Emperor Philip II), அமெரிக்க நாடுகளில் நற்செய்தி அறிவிக்க மறைப்பணியாளர்களை அனுப்புமாறு ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையினரைக் கேட்டுக்கொண்டார். கி.பி. 1589ம் ஆண்டு, ஸ்பெயின் நாட்டிலிருந்து “புதிய உலகிற்கு” (New World) கடல் வழியாக பயணம் மேற்கொண்ட ஃபிரான்சிஸ் சொலனோ “பனாமா’வில்” (Panama) இறங்கினார். அங்கிருந்து வேறொரு கப்பலில் பயணப்பட்டு “பெரு” (Peru) சென்றடைந்தார். இப்பயணத்தின்போது, பெரு’வின் சற்று தொலைவில், கடலில் ஒரு புயல் தாக்கியது. அது கப்பலை ஒரு பெரும் பாறையின் மேல் மோதியது. கப்பலின் பணியாளர் குழுவினரும் பயணிகளும் உயிர் தப்புவதற்காக கப்பலிலிருந்து குதித்தனர். ஆனால் ஃபிரான்சிஸ் கப்பலிலிருந்த அடிமைகளுடன் கப்பலிலேயே இருந்தார். மூன்று நாட்களின் பின்னர் அவர்கள் மீட்கப்பட்டனர்.

அன்றைய “டுக்குமன்” (Tucuman) (தற்போதைய “வடமேற்கு அர்ஜென்ட்டினா” (Northwestern Argentina) மற்றும் “பராகுவே குடியரசு” (Paraguay) ஆகிய அமெரிக்க நாடுகளில் இருபது வருடங்களுக்கும் மேலாக ஃபிரான்சிஸ் மறைப்பணியாற்றினார். வெகு குறுகிய காலத்திலேயே உள்ளூர் மொழிகளை கற்றுக்கொண்டதால் அவர் உள்நாட்டு மக்களால் வரவேற்கப்பட்டார். நோயுற்றோரையும் அடிக்கடி சந்தித்து வந்தார். தமது வயலினில் சங்கீதங்கள் இசைத்தபடியே மறைப்பணியாற்றினார்.

கி.பி. 1601ம் ஆண்டு, பெரு (Peru) நாட்டின் தலைநகரான லிமா’வுக்கு (Lima) அவர் அழைக்கப்பட்டார். அங்கே அவர் ஸ்பேனிஷ் குடியேற்றவாசிகளுக்கு ஞானஸ்நானத்தின் உத்தமத்தைக் காட்ட முயன்றார். உள்நாட்டு மக்கள் ஒடுக்கப்படுவதிலிருந்து அவர்களைக் காப்பாற்றுவதற்காகவும் அவர் கடுமையாக உழைத்தார். பெரு’வின் வடமேற்கு கடலோர பகுதியான “ட்ருஜில்லோ” (Trujillo) என்னுமிடத்தில் கி.பி. 1619ம் ஆண்டு ஏற்படவிருந்த பூகம்பத்தை (Earthquake) முன்னறிவித்ததாக கூறப்படுகிறது. கி.பி. 1610ம் ஆண்டு, ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ் லிமாவில் (Lima) மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 17)

✠ St. Francis Solanus ✠

Wonder Worker of the New World:

Born: March 10, 1549

Montilla, Córdoba, Spain

Died: July 14, 1610

Lima, Viceroyalty of Peru, Spanish Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 20, 1675

Pope Clement X

Canonized: December 27, 1726

Pope Benedict XIII

Major shrine: Monastery of San Francisco, Lima, Peru

Feast: July 17

Patronage:

Argentina; Bolivia; Chile; Paraguay; Peru; Also against earthquakes

Francisco Solano y Jiménez, O.F.M., (also known as Francis Solanus) was a Spanish friar and missionary in South America, belonging to the Order of Friars Minor (the Franciscans), and is honored as a saint in the Roman Catholic Church.

Saint Francis Solano was born in 1549 at Montilla in the province of Andalusia, Spain, of very devout parents,  Matthew Sanchez Solanus and Anna Ximenes.   At the request of his mother, he received the name of Francis in baptism.   She ascribed the fortunate delivery of the child to the intercession of the Seraphic Founder.

The boy grew to be a joy to his parents. While he was pursuing his studies with the Fathers of the Society of Jesus, his modesty, gentleness, and piety merited the esteem of his teachers as well as the friendship of his fellow students.  Francis completed his studies and was ordained to the priesthood, proving his zeal for the salvation of souls during an epidemic of the plague that broke out in the region.  The heroic sacrifices he made during an epidemic were especially admirable. He cared for the corporal and spiritual needs of the sick without any fear of infection. He became afflicted with the malady but was miraculously restored to health.

After his ordination, he was sent by his superiors to the convent of Arifazza as master of novices.

Eventually, Francis was sent to South America in 1589 with several members of the Order, assigned to the provinces of Tucuman (Argentina), Gran Chaco (Bolivia), and Paraguay. Obediently, Francis accepted his assignment, never complaining about the countless hardships the missionaries encountered. Concentrating on the indigenous peoples of the regions, Francis approached the Indians so courteously and kindly that they rejoiced at his very appearance. He learned the difficult native languages in a very short time, and he was miraculously understood wherever he went.

God also gave Saint Francis marvelous power over hearts. Once when he was in the city of La Rioja, a horde of thousands of armed Indians approached in order to slay all Europeans and Christianized Indians. Saint Francis went out to meet them. His words at once disarmed them. All understood what he said although they spoke different languages. They begged him for instructions, and 9,000 were baptized.

After Father Francis had labored 12 years among the Indians, he was re-assigned to the Monastery at Lima, Peru, where he led the Christians of Lima away from wanton laxity, back to the tenets of the faith. Saint Francis processed through the city, calling aloud for the repentance of the inhabitants.  They were—one by one—moved to repent, receive Reconciliation, enact penances, and pray for mercy. Through his efforts, the city was restored.

Saint Francis Solano had labored untiringly for the salvation of souls in South America for twenty years, when God called him to Himself on the feast of his special patron, St. Bonaventure, July 14, 1610. The viceroy and the most distinguished persons of Lima bore the body of the poor Friar Minor to the grave.

Almighty God glorified Saint Francis after death by many miracles, especially in favor of sick children; yes, even dead children were restored to life at his grave. Pope Benedict XIII canonized Saint Francis Solano amid great solemnity in the year 1726.

புனித எட்விக் (St.Hedwig)போலந்து நாட்டு அரசி (Queen of Poland) July 17

இன்றைய புனிதர் : 

(17-07-2020) 

புனித எட்விக் (St.Hedwig)

போலந்து நாட்டு அரசி (Queen of Poland)

இவரின் தந்தை ஹங்கேரி நாட்டு அரசர் அன்ஜோய்(Anjou) என்பவரின் மகள் லூட்விக்(Ludwig). எட்விக் 10 வயது இருக்கும் போதே தந்தை இறந்துவிட்டார். இதனால் தன் தந்தைக்குப் பிறகு எட்விக் ஹங்கேரி நாட்டு அரசியாக முடிசூட்டப்பட்டார். தனது 11 ஆம் வயதில் யாகிலோ(Jagiello) என்பவருக்கு திரு மணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். அரசி எட்விக் மிகவும் பக்தியு ள்ளவர். திருமணம் செய்யும் முன் ஞானஸ்நானம் பெறவேண் டுமென்று கூறி, தன் கணவரையும் அதற்கு இணங்கவைத்தார்.

எட்விக்கின் கணவர், எட்விக்கின் பக்தியை பார்த்து பரவசம டைந்தார். இதனால் எட்விக் செபிப்பதற்காக போலந்து நாட் டில் , தன் மறைமாநிலத்தில் ஆலயங்களை கட்டினார். 1388 ஆம் ஆண்டு எட்விக்கும், யாக்கிலியோவும் சேர்ந்து வில்னா (Wilna) என்ற மறைமாநிலத்தை உருவாக்கினர். இவர்கள் ஏழைகளுக்கும், கைவிடப்பட்ட பெண்களுக்கும், அனாதை குழந்தைகளுக்கும் எல்லா உதவிகளையும் செய்து வாழ்வை வழங்கினர். அவர்களுக்காக ஆலயங்களையும் பல கல்வி நிறுவனங்களையும் எழுப்பினார். 1297 ஆம் ஆண்டு தனது 23 ஆம் வயதில், தன் பெயரில் கிராகோவ் மறைமாநிலத்தில் இறையியல் கல்லூரி ஒன்றையும் கட்டினார். பின்னர் எட்விக் என்ற பெயரில் ஒரு துறவற மடத்தையும் தொடங்கினார். திருத்தந்தை 2 ஆம் ஜான்பால் திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுத் தப்பின் 1979 ஆம் ஆண்டு போலந்து நாட்டை முதன்முறையாக பார்வையிடச் சென்றார். அப்போதுதான் எட்விக் என்ற பெயர் கொண்ட புதிய துறவற இல்லத்தைத் திறந்துவைத்தார். இவர் கிராகோவ் நாடு முழுவதும் பல நன்மைகளை செய்து, மக் களை வாழவைத்தார். எட்விக் இறந்தபிறகு கிராக்கோவ் மாநிலத்திற்கு சொந்தமான பேராலயத்தில் அடக்கம் செய்யப் பட்டார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (17-07-2020)

Saint Hedwig, Queen of Poland

Youngest daughter of King Louis I of Hungary. Because she was great-niece to King Casimir III of Poland, she became Queen of Poland in 1382 upon her father's death. She was engaged to William, Duke of Austria, whom she loved, but broke off the relationship in order to marry Jagiello, non-Christian Prince of Lithuania, at age 13 for political reasons. She offered her misery in this marriage to Christ, and she eventually converted her husband; Jagiello was later known as King Landislaus II of Poland after the unification of the kingdoms, a union that lasted over 400 years. Noted for her charity to all, but especially the sick and poor, and for a revision of the laws to help the poor.

Born :

18 February 1374 in Buda (in modern Budapest, Hungary

Died :

17 July 1399 during in Kraków, Malopolskie, Poland in child birth

• miracles reported at her tomb

Beatified :

31 May 1979 by Pope John Paul II (cultus confirmation)

• 17 December 1996 by Pope John Paul II (decree of heroic virtues)

Canonized :

8 June 1997 by Pope St. John Paul II

---JDH---Jesus the Divine Healer---

உத்தரிய அன்னை திருவிழா †(ஜூலை 16)

† உத்தரிய அன்னை திருவிழா †

(ஜூலை 16)

இந்த போராட்டமிக்க காலத்தில் ஒவ்வொரு கத்தோலிக்கரின் கழுத்திலும் உத்தரியம் (Brown Scapular) இருக்க வேண்டும். இதுவே நமக்கு பாதுகாப்பு. நமது இரட்சண்யத்தை மாதாவிடம் ஒப்படைப்பதே நமக்கு பாதுகாப்பு. அவர்கள் நம்மை நமதாண்டவர் இயேசுவிடம் சேர்த்து விடுவார்கள். சாத்தான் மிகவும் அஞ்சுவது உத்தரியத்திற்குத்தான்.

ஆகையால் அன்பான கத்தோலிக்க மக்களே! நாம் எப்போதும் பாதுகாப்பாக மாதாவின் அரவணைப்புக்குள் இருப்பது நல்லது.

ஏனென்றால் நம் தாய்க்கும் அவனுக்கும் நிரந்தர பகை.

" உனக்கும் பெண்ணுக்கும், உன் வித்திற்கும் அவள் வித்திற்கும் பகையை உண்டாக்குவோம்."

~ ஆதியாகமம் 3 : 15

உத்தரியம் : கத்தோலிக்கர்கள் உத்தரியம் அணியும் பக்தி மிகக்குறைந்து, இல்லாமல் போய்விட்டது. உத்தரியம் அணிபவர்களுக்கு நரகம் கிடையாது. இது தேவமாதாவா புனிதர் சைமன் ஸ்டாக்கிற்கு (Saint Simon Stock) 1251-ம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் கொடுத்த வாக்குறுதி.

“எனது அருமை மகனே, இவ்வுத்தரியத்தைப் பெற்றுக்கொள். நான் உங்களுக்கு வழங்கும் சிறப்புச் சலுகையின் அடையாளம் இது. இதை அணிந்துகொண்டு இறப்பவர்கள் நித்திய நெருப்பிலிருந்து காப்பாற்றப்படுவார்கள், இது மீட்பின் சிறப்பு அடையாளம், ஆபத்தில் காக்கும் கேடயம், அமைதி மற்றும் பாதுகாப்புக்கென சிறப்பாக வழங்கப்படும் உறுதி”

பாருங்கள் இது எப்பேற்பட்ட வாக்குறுதி. அதாவது, உத்தரியத்தை அணிந்தால் உடனடியாக சாத்தானுக்கும் நமக்கும் உள்ள உறவு துண்டிக்கப்படுகிறது. அதற்கு மேல் எதிரிக்கு நம் மேல் அதிகாரம் இல்லை. மாதா எப்படியும் நம்மை மீட்டுவிடுவார்கள். உத்தரியம் அணிவதன் மூலம் நாம் கார்மேல் சபையில் இனைக்கப்படுகிறோம். உத்தரியம் கார்மேல் சபையின் சீருடை. கார்மேல் சபைத்துறவிகள் செய்யும் அனைத்து ஜெபதவங்களிலும் நமக்கு பலன் உண்டு. 

உத்தரியத்தை பாவமில்லாமல் ஒவ்வொரு முறை முத்தம் செய்யும்போது கார்மேல் துறவிகள் 500 நாட்கள் கடும் தவம் செய்த பலன் நமக்கு கிடைக்கிறது.

நம்மை நித்திய நரகத்திலிருந்து காப்பாற்ற எத்தனையோ சலுகைகளை இறைவன் நமக்கு தருகிறார். ஆனால் நாம் பயன்படுத்துவது இல்லை. உத்தரியம் பார்ப்பதற்கு அழகாக இருக்காது. தங்க நகைகள் அணியும் போது இடையூராக இருக்கும் என்று பல காரணங்கள் சொல்லி உத்தரியம் அணிவதை தவிர்க்கிறோம். ஒரு பத்து ரூபாய் பக்திப்பொருளில் நரகம் இல்லை. நாம் மரிப்பதற்குள் நமக்கு மீட்பு உண்டு. எப்பேற்பட்ட சலுகைகளைத் தரும் உத்தரியத்தை விடலாமா? 5 அல்லது 10 ரூபாய் பக்திப்பொருளில் உத்தரியத்தில் மீட்பு இருக்கிறது.

ஆகவே, அன்பான கத்தோலிக்க மக்களே! உடனடியாக உத்தரியத்தை வாங்கி அணிந்து கொள்ளுங்கள். முதல் முறை அணியும்போது ஒரு குருவானவர்தான் அதற்குரிய சிறப்பு ஜெபத்தை சொல்லி அணிவிக்க வேண்டும். அதன் பின் உத்தரியம் கிழிந்தாலோ, பழசானாலோ புதிய உத்தரியம் வாங்கி நாமே அணிந்து கொள்ளலாம். பழைய உத்தரியத்தை எரித்தோ அல்லது புதைத்தோ விடலாம். மாதா கடவுளிடம் நமக்காக பரிந்து பேசி நம்மை நரகத்திலிருந்து காப்பாற்ற எத்தனையோ எளிய வழிகளைத் (உத்தரியம், தினமும் ஜெபமாலை ஜெபித்தல்) தருகிறார். ஆனால் நாம்தான் பயன்படுத்துவது இல்லை. ஒரு கத்தோலிக்கன் நரகம் சென்றால் அதற்க்கு கத்தோலிக்க மதமோ, மாதாவோ, இயேசு தெய்வமோ காரணம் அல்ல. அவனேதான் காரணம். (அதே சமயம், உத்தரியம் அணிந்துகொண்டு கொலை செய்தால் மோட்சம் போகலாம் என்று எண்ணக்கூடாது. மாதா அளித்த வாக்குறுதியின் பொருள், உத்தரியம் அணிந்த என் பிள்ளையை எப்படியாவது அவன் மரிப்பதற்குள் மீட்டு நம் இயேசுவுக்குள் கொண்டு வந்து விடுவேன் என்பதாகும்)

உத்தரியம் அணிந்தவர்கள் கடைபிடிக்கவேண்டிய ஒழுங்குகள்: முயற்சி செய்யுங்கள்;

1. உத்தரியத்தை எப்போதும் அணிந்திருக்க வேண்டும்.

2. துறவிகள், திருமணமானவர்கள், திருமணமாகாதவர்கள் தங்கள் தங்கள் நிலைக்கு ஏற்ப கற்பை கடைபிடிக்க வேண்டும்.

3. தினமும் ஒரு 53 மணியாவது ஜெபமாலை சொல்ல வேண்டும்.

இறைவனின் அன்னை, பாவிகள் அதிகமாக நரகத்தில் விழுவதைத் தடுக்க கடவுளிடம் பரிந்து பேசி நமக்கு ஒவ்வொரு சலுகைகளாக பெற்றுத்தருகிறார்கள். அதில் அடங்கியதுதான் உத்தரியம், ஜெபமாலை எல்லாம். நரகத்திலிருந்து தப்பிக்க நம் மாதா கொடுத்த உத்தரியம் என்ற சலுகையை அனுபவிக்க தயாரா? அதாவது உத்தரியம் அணிய தயாரா? அன்னையின் சீருடை அணிய தயாரா?

குறிப்பு:

1.  உத்தரியம் எப்போதும் அணிந்து இருக்கலாம். தூங்கும்போதும் அணியலாம். இல்லரவாசிகள் கழற்ற வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. குளிக்கும்போது கழற்ற வேண்டும் என்று விரும்புவர்கள் கழற்றிக்கொள்ளலாம்.

2. இன்று கூட ஒரு சில பக்த சபைகள், இயக்கங்கள் உத்தரிய பக்தியை ஊக்குவித்து வருவது நமக்கு சிறிய ஆறுதல். உதாரணம், “வாழும் ஜெபமாலை” இயக்கத்தினர் தாங்கள் மாதாவின் தியானத்திற்காக செல்லும் பங்குகளில் பங்குத் தந்தையர்கள் மூலமாக இதனை அணிவித்து வருகிறார்கள்.

இயேசுவுக்கே புகழ்! மரியாயே வாழ்க!

அனைவருக்கும் உத்தரிய அன்னை திருவிழா வாழ்த்துக்கள்!

புனித ரெய்னில்திஸ் (630- 700) July 16

ஜூலை 16

புனித ரெய்னில்திஸ் (630- 700)

இவர் பெல்ஜியம் நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவரது தந்தை பெல்ஜியத்தை ஆண்டுவந்த விட்ஜெர் என்பவராவார். 

சிறுவயது முதலே இவர் தனது பெற்றோர் கற்றுத்தந்த மறைக்கல்வியின் மூலம் இறைவனிடத்தில் மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்தார். 

சில காலத்திற்கு பிறகு இவரும் இவரது தாயாரும் புனித நாடுகளுக்குத் திருப்பயணம் மேற்கொண்டார்கள். அங்கு இருவரும் இயேசு வாழ்ந்த பகுதிகளையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு மனநிறைவோடு சொந்த நாட்டிற்கு திரும்பினார்கள்.

இதற்குப் பிறகு ரெய்னில்திஸின் வாழ்க்கையில் பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டது. இதனால் இவர் முன்பைவிட இறைவனிடத்தில் மிகுந்த நம்பிக்கையும், தன்னுடைய பகுதியில் வாழ்ந்து வந்த ஏழை-எளிய மக்களிடத்தில் அன்பும் கொண்டு வாழ்ந்து வந்தார்.

இந்நிலையில் நாடோடி இனமான ஹன்ஸ்  இனத்தைச் சார்ந்தவர்கள் பெல்ஜியம் நாட்டின்மீது படையெடுத்து வந்து, இவரையும் இவரோடு இருந்த ஒரு சிலரையும் வாளால் வெட்டிக் கொன்று போட்டார்கள்.

தூய கார்மேல் அன்னை ✠(Our Lady of Mount Carmel July 16

† இன்றைய திருவிழா †

(ஜூலை 16)

✠ தூய கார்மேல் அன்னை ✠

(Our Lady of Mount Carmel)

திருநாள்: ஜூலை 16

பாதுகாவல்:

கார்மேல் சபையினர் (Carmelites), சிலி (Chile), பொலிவியா (Bolivia), குயியபோ (Quiapo), மணிலா (Manila), புதிய மணிலா (New Manila), குயிஸான் நகர் (Quezon City), மலோலாஸ் நகர் (Malolos City), புலாகன் (Bulacan), கெடமேகோ (Catemaco), ஐலேஸ்ஃபோர்ட் (Aylesford), ரோரைமா (Roraima), பிகிர்கரா (Birkirkara), ஜபோடிகபல் (Jaboticabal), வல்லெட்டா (Valletta), பெர்னம்புக்கோ (Pernambuco), ஹிகுவேரோட் (Higuerote), தீங்கிலிருந்து பாதுகாப்பு (Protection from harm, ஆபத்தான சூழ்நிலைகளில் இருந்து பாதுகாப்பு (Protection from dangerous situations), உத்தரியத்திலிருந்து விடுவிப்பு (Deliverance from Purgatory)

"தூய கார்மேல் அன்னை" அல்லது "தூய கார்மேல் மலை அன்னை" அல்லது "புனித உத்தரிய மாதா" என்பது கார்மேல் சபையின் பாதுகாவலராகிய, இயேசு கிறிஸ்துவின் தாயான தூய கன்னி மரியாளுக்கு அளிக்கப்படும் பெயர்களாகும். 

கார்மேல் சபையின் முதல் உறுப்பினர்கள் கி.பி. 12 முதல் 13ம் நூற்றாண்டு வரை திருநாட்டில் உள்ள கார்மேல் மலையில் வனவாசிகளாக வாழ்ந்தனர். தங்களின் துறவு இல்லத்தருகில் ஒரு கோவிலை அன்னை மரியாளின் பெயரில் கடவுளுக்கு கட்டினர். அக்கால வழக்கப்படி அக்கோவில் இருந்த இடத்தின் பெயராலேயே அன்னை மரியாளுக்கு கார்மேல் அன்னை என்னும் பெயர் வழங்கலாயிற்று.

கி.பி. 15ம் நூற்றாண்டில், அன்னை மரியாளின் உத்தரியம் (Brown Scapular) என்னும் அருளிக்கத்தின் பக்தியானது பரவ துவங்கியது. அன்னை மரியாளே உத்தரியத்தை புனிதர் “சைமன் ஸ்டாக்” (Saint Simon Stock) என்னும் கார்மேல் சபை புனிதருக்கு ஒரு காட்சியில் அளித்ததாக விசுவசிக்கப்படுகின்றது. ஜூலை மாதம் 16ம் நாள், கத்தோலிக்க திருச்சபையில் கார்மேல் அன்னையின் விழா நாள் மற்றும் கார்மேல் உத்தரிய திருவிழாவாகும்.

தூய கார்மேல் அன்னை, சிலி நாட்டின் பாதுகாவலி ஆவார். இவ்விழாவானது, கார்மேல் சபையினரின் அதிமுக்கியமான விழாவாகும். கார்மேல் சபையினர் இந்த பெயரைத் தெரிந்து கொள்ள முக்கியமான ஒரு காரணம் உண்டு. கார்மேல் மலையிலே அன்னை புனித கன்னி மரியாளுக்கு ஸ்தோத்திரமாக முதல் ஆலயம் அர்ப்பணிக்கபட்டது. அன்னை பரலோகத்துக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்படும் முன்னரே அந்த ஆலயம் அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

எபிரேய மொழியில் "கார்மேல்" என்ற சொல்லுக்கு "தோட்டம்" என்பது பொருள். பாலஸ்தீன நாட்டில் ஹைபா வளைகுடாவில், 1800 அடி உயரத்திலிருக்கும் தோட்டத்தில்தான் பழைய ஆகமத்தில் இறைவாக்கினர் எலியா தங்கி தன் செபத்தில் நாட்களை கழித்தார். கி.பி. 12ம் நூற்றாண்டில் வனத்துறவியர் சிலர் இதே மலைக்கு சென்று அங்கு வாழ்ந்து வந்தனர். பின்பு இவர்கள் ஒரு சபையை நிறுவினர்.

கி.பி. 1251ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 16ம் நாளன்று, கார்மேல் சபையின் பெரிய தலைவரான புனித “சைமன் ஸ்டாக்” (Saint Simon Stock) என்பவருக்கு இங்கிலாந்திலுள்ள கேம்பிரிட்ஜ் என்னுமிடத்தில் தேவதாய் காட்சி கொடுத்தார் என்பது ஐதீகம். இவருக்கு, அன்னை மரியாள் உத்தரியம் அணிந்து கொண்டு வந்து காட்சி கொடுத்து, உத்தரிய பக்தியை இவ்வுலகில் பரப்பும்படியாக கேட்டுக் கொண்டதன் பேரில், இன்றும் அப்பக்தி பரப்பப்பட்டு பலன் அடையப்படுகின்றது. 

நம் பரலோக அன்னை உத்தரியத்தைக் கண்பித்தார். 

அந்த உத்தரியத்தைத் தரித்திருக்கும் அனைவருக்கும் பரலோக கொடைகளையும் தனது பாதுகாவலையும் அளிப்பதாக அன்னை உறுதி கூறினார். வெறுமனே உத்தரியத்தைத் தரித்தால் போதாது. உண்மையான கிறிஸ்தவ வாழ்வு வாழ வேண்டும். உத்தரியத்தை மக்களுக்கு அளிக்க அதிகாரம் பெற்ற ஒரு குரு, உத்தரியத்தை அவர்களுக்கு அளிக்க வேண்டும்.

கார்மேல் அன்னையை நோக்கி செபம்:

ஓ கார்மேல் மலையின் மிக அழகிய மலரே, கனிவான திராட்சையே, பரலோகத்தின் மகிமையே, கடவுளுடைய குமாரனின் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட தாயே, பரிசுத்த கன்னியே, என் தேவைகளில் எனக்கு உதவுமம்மா. ஓ ஆழ்கடலின் வழிகாட்டும் நட்சத்திரமே, எனக்கு உதவி செய்யும். நீர் எமது தாய் என்று காட்டுமம்மா. ஓ தூய மரியாயே, கடவுளின் கன்னித் தாயே, பரலோகம் மற்றும் பூவுலக அரசியே, என் தேவையில் (தேவையை கூறவும்) உதவுமாறு என் இருதயத்தின் அடியிலிருந்து உம்மை மன்றாடுகிறேன் அம்மா. உமது சக்தியை எதிர்த்து நிற்க எவராலும் இயலாது தாயே. ஜென்மப்பாவமின்றி கருத்தரித்த மரியாயே, பாவிகளாயிருக்கிற எங்களுக்காக உமது திருவயிற்றின் கனியும், எமது மீட்பருமாகிய இறை இயேசுவிடம் வேண்டிக்கொள்ளுமம்மா. எங்கள் இனிய அம்மா, நான் எனது தேவைகளை உமது திருக்கரங்களில் வைக்கிறேன் தாயே, ஆமென் †

† Feast of the Day †

(July 16)

✠ Our Lady of Mount Carmel ✠

Feast Day: July 16

Patronage:

Carmelites, Chile, Bolivia, Quiapo, Manila, New Manila, Quezon City, Malolos City, Bulacan, Catemaco, Aylesford, Roraima, Birkirkara, Jaboticabal, Valletta, Pernambuco, Villalba, Hatillo, Higuerote, Protection from harm, Protection from dangerous situations, Deliverance from Purgatory

Our Lady of Mount Carmel is the title given to the Blessed Virgin Mary in her role as patroness of the Carmelite Order. The first Carmelites were Christian hermits living on Mount Carmel in the Holy Land during the late 12th and early to the mid-13th century. They built in the midst of their hermitages a chapel which they dedicated to the Blessed Virgin, whom they conceived of in chivalric terms as the "Lady of the place." Our Lady of Mount Carmel was adopted in the 19th century as the patron saint of Chile, in South America.

What is the link between Our Lady of Fatima and Our Lady of the Mount Carmel, since she appeared wearing the Carmelite habit in one of the apparitions? You know that at the Fatima apparitions Our Lady normally wore a white habit with gold trim and a gold belt at her waist. But during an apparition to the children when the miracle of the sun occurred, she appeared wearing the Carmelite habit representing the glorious mysteries of the Rosary.

Our Lady does not do anything by chance, so the first question leads to another: What is the relation among Our Lady of the Carmel, the glorious mysteries, and Our Lady of Fatima?

The invocation of Our Lady of the Carmel originates from Mount Carmel in the Holy Land, where hermits used to live at the time of the Old Covenant praying and waiting for a Virgin-Mother who would come and bring salvation for the whole human race. They were following the example of Elias, the Prophet, who was at Mount Carmel praying for the salvation of Israel, which was passing through a terrible drought when he saw a little cloud in the distant horizon. He hoped that it would bring the much-needed rain to Israel. The small cloud grew in size and covered the whole sky, and finally, the hoped-for rain came to save the people.

Elias understood that this cloud was a symbol of the Virgin to come, related to the prophecies of Isaiah that spoke of Our Lady. Those who followed his example also prayed for the coming of the Virgin who would be the Mother of the Messiah. In Old Covenant times, therefore, the hermits of Mount Carmel had the spiritual mission of foreseeing the coming of Our Lady and praying for it. They were persecuted by evil people, and also by members of the decadent Synagogue; notwithstanding, the hermits of Mount Carmel remained faithful.

Finally, Our Lady came, and she received the greatest glorification of any living creature: in her, the Divine Word, the Second Person of the Holy Trinity, was made flesh. She became the spouse of the Holy Ghost. Since she was without original sin, she was not subject to death. But she chose to die, to imitate Our Lord. So, she had a very easy death, which the Church with her skillful language called the dormition, the sleep of Our Lady. It was an actual death that entailed the separation of body and soul, but as smooth as possible. Afterward, she was resurrected by Our Lord and carried to Heaven by the Angels. This ensemble of privileges constitutes the greatest glorification a creature had ever had. It is because of this that Our Lady of the Assumption is also called Our Lady of the Glory.

Therefore, the history of the Order of Carmel in the Old Testament closes with an extraordinary glorification and the fulfillment of its expectations. Through centuries of silence, isolation, and persecution, the followers of Elias advanced step by step to the victory and glory.

The history of the Order of Carmel begins again in the New Covenant. St. John the Baptist was also a follower of Elias, as were many of his disciples, St. John, St. James, and others. They had the joy to see and know Our Lady while she was alive. They venerated the same Virgin-Mother who had been anticipated by all their ancestors. One can easily imagine that at times she would speak to them as Carmelites and confirm their vocation and reward them for being her first devotees in History.

One also can imagine the pious and mysterious relations between Our Lady and Elias, who is still alive, as you know. It seems reasonable to think that the devotion of Holy Servitude (Holy Slavery) to Our Lady, developed by St. Louis Grignon de Montfort, was somehow known and practiced by those first sons of Our Lady, the Carmelites.

The Carmelite Order continued to exist in the Holy Land, but the Christendom of that time did not take the advantage it should have taken from its presence. That Christendom entered into decadence, and as punishment received the invasion of the Saracens, which destroyed it. At the time of the Crusades, the Carmelites came to the West as an almost unknown religious order, waning and without supporters.

On this shriveling trunk, Our Lady made a vibrant flower bloom – St. Simon Stock. After he was elected General of the Order in 1247, he asked her protection for the Order. She appeared to him and gave him the scapular, that is, the promise of eternal life to those who would enter the Order and die in it. The Order bloomed again, and a new period of glory came to it. Among the glories of the Carmelites, its greatest is to always have had a devotion to Our Lady.

It also had the glory of having a St. Teresa de Avila, and more recently the glory of having St. Therese of the Infant Jesus, who could be our contemporary if she would not have died young.

Today Christendom is again in decadence. Our Lady came to Fatima to announce this fall, the chastisement, and the victory with the famous phrase: “In the end, my Immaculate Heart will triumph.” In that same set of apparitions in which she announced her victory, she desired to appear in the habit of the Carmelite Order, as a way to confirm her age-old predilection for it and to indicate that this Order will be a part of her glorious Reign. With the habit, she symbolically made a synthesis of the past and the future, at the very moment that she announced the end of an era and the beginning of another.

The feast day of Our Lady of Mount Carmel is a very dear feast to us, followers of Elias the Prophet, the first devotee of Our Lady in History.

Let us glorify her and ask her to prepare us, who are Carmelites in spirit, to pass by the chastisement and to be living stones in the Reign of Mary.

Ave Maria

கபுவா நகர் புனிதர் விடாலியன் ✠(St. Vitalian of Capua July 16

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 16)

✠ கபுவா நகர் புனிதர் விடாலியன் ✠

(St. Vitalian of Capua)

ஆயர்:

(Bishop)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

கௌடியம்

(Caudium)

இறப்பு: கி. பி. 699

மோன்ட் வர்ஜின்

(Monte Vergine)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 16

பாதுகாவல்:

கடன்ஸரோ (Catanzaro); ஸ்பெரனைஸ் (Sparanise); சேன் விடாலியனோ (San Vitaliano) 

புனிதர் விடாலியன், “கபுவா” (Capua) மறைமாவட்டத்தின் ஏழாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை ஆயர் ஆவார்.

ரோமன் கத்தோலிக்க மறைசாட்சிகளின் பதிவுகள் (Roman Martyrology) மற்றும் புனிதர் ஜெரோம் (Saint Jerome) எழுதிய மறைசாட்சிகளின் பதிவுகள் (Martyrologium Hieronymianum) ஆகியவற்றின்படி, புனிதர் விடாலியன் பண்டைக்கால “கௌடியன்” (Caudium) நகர வாசி என்று அறியப்படுகிறது. இந்நகர், இன்றைய “மான்டசர்சியோ” (Montesarchio) நகருக்கு ஒத்திருக்கிறது. அவர் கபுவாவின் (Capua) இருபத்தி ஐந்தாவது ஆயராகவும், “பெனெவென்டோ” (Benevento) மறைமாவட்ட ஆயர் என்றும் கருதப்படுகிறார்.

“பெனெவென்டோ” (Benevento) மறைமாவட்டத்தின் பன்னிரெண்டாம் நூற்றாண்டின் சரித்தியவியலாளர்களின் கூற்றின்படி, விடாலியன், “மோன்ட் வர்ஜின்” (Monte Vergine) எனுமிடத்தில் ஒரு சிற்றாலயம் கட்டுவதில் ஈடுபட்டிருந்தார்.

உண்மையில், விடாலியனின் விருப்பத்திற்கு மாறாகவே அவர் கபுவாவின் ஆயராக அறிவிக்கப்பட்டார். ஆனால், உடனடியாக அவரது எதிரிகளால் பல்வேறு குற்றங்களும் பாவங்களும் அவர்மீது சுமத்தப்பட்டன. விடாலியன் தன்னை பாதுகாக்க முயற்சிகள் செய்தார். அவர் தாம் குற்றமற்றவர் என நிரூபித்ததன் பின்னர் நகரை விட்டு சென்றார். துரதிர்ஷ்டவசமாக பிடிபட்ட அவர், ஒரு தோல் பையில் அடைக்கப்பட்டு, மத்திய இத்தாலியிலுள்ள “கரிக்லியானோ” (Garigliano) ஆற்றில் எறிந்தனர்.

திருச்சபை பாரம்பரியத்தின்படி, விடாலியன் தெய்வீக அருளால் ஆற்றிலிருந்து காப்பாற்றப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது. பின்னர், விடாலியன் “ஒஸ்டியா” (Ostia) நகர் சென்றார். இதற்கிடையே, பாவமற்ற விடாலியனை தண்டித்த காரணத்திற்காக கபுவா நகரம் இறைவனால் சோதிக்கப்பட்டது. அங்கே பஞ்சம் மற்றும் பிளேக் போன்ற கொள்ளை நோய்கள் தலை விரித்தாடின. கபுவா மக்கள், திரும்பி வருமாறு விடாலியனை கெஞ்சினர். ஆனால், அதனை மறுத்துவிட்ட அவர், “மோன்ட் வர்ஜின்” (Monte Vergine) சென்றார். அங்கே ஒரு சிற்றாலயம் கட்டி, இறைவனின் அதி தூய கன்னித் தாய் மரியாளுக்கு அதனை அர்ப்பணித்தார். பின்னர், கி.பி. 699ம் ஆண்டு அங்கேயே அவர் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 16)

✠St. Vitalian of Capua ✠

Bishop:

Born: ----

Caudium

Died: 699 AD

Monte Vergine

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: July 16

Patronage: Catanzaro; Sparanise; San Vitaliano

Saint Vitalian of Capua was a 7th-century bishop of that city.

Both the Roman Martyrology (under September 3) and the Martyrologium Hieronymianum state that Vitalian was a native of the ancient city of Caudium, which corresponds to today's Montesarchio, which lay on the Appian Way between Capua and Benevento. He is considered the twenty-fifth bishop of Capua, as well as a bishop of Benevento.

A legendary life of the saint written at the end of the 12th century, perhaps by a cleric of Benevento, states that he was involved in the establishment of a chapel on Monte Vergine, which later became an important site for the Williamites.

According to this legend, Vitalian has proclaimed the bishop of Capua against his will. Almost immediately, however, he was accused by his enemies of various calumnies and sins. Vitalian attempted to defend himself, and then, after he had proven his innocence, left the city. Unfortunately, he was captured and tossed into the Garigliano in a bag of leather. However, according to church tradition, he was saved by divine intervention and made landfall at Ostia. Capua was punished meanwhile with famine and plague. The Capuans begged him to return, but Vitalian refused and withdrew to Mount Partenio (Monte Vergine), where he erected a sacred oratory dedicated to the Virgin Mary. He died in 699 AD.

Veneration:

His cult spread across the Campania. Around 716 AD, his body was translated from Monte Vergine to Benevento under Bishop John (Giovanni) of Benevento, although some scholars state that it was moved around 914 AD due to Moorish incursions. In 1122, Pope Callistus II donated some relics of Vitalian to Catanzaro. He was sometimes confused with Vitalian of Osimo, causing identical feast days for both saints.

In 1311 Pietro Ruffo, Count of Catanzaro built a chapel in the cathedral of the city that carried the saint's relics; it was rebuilt in 1583 by bishop Nicolò Orazio. The Calendario Marmoreo of Naples, built in the 9th century, lists this saint under September 3.

புனிதர் மேரி மடெலின் போஸ்டெல் July 16

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 16)

✠ புனிதர் மேரி மடெலின் போஸ்டெல் ✠

(St. Marie-Madeleine Postel)

மறைப்பணியாளர் மற்றும் கிறிஸ்தவ பள்ளிகளின் சகோதரிகள் (Sisters of Christian Schools) சபையின் நிறுவனர்:

(Religious and Founder of Sisters of Christian Schools)

பிறப்பு: நவம்பர் 28, 1756

பார்ஃப்ளூர், மான்சே, ஃபிரான்ஸ் இராச்சியம்

(Barfleur, Manche, Kingdom of France)

இறப்பு: ஜூலை 16, 1846 (வயது 89)

செயிண்ட்-சாவூர்-லெ-விக்கோம்ட், மான்சே, ஃபிரெஞ்சு இராச்சியம்

(Saint-Sauveur-le-Vicomte, Manche, French Kingdom)

ஏற்கும் சமயம்: கத்தோலிக்க திருச்சபை

முக்திப்பேறு பட்டம்: மே 17, 1908

திருத்தந்தை பத்தாம் பயஸ்

(Pope Pius X)

புனிதர் பட்டம்: மே 24, 1925

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 16

பாதுகாவல்: கிறிஸ்தவ பள்ளிகளின் சகோதரிகள் (Sisters of Christian Schools)

புனிதர் மேரி மடெலின் போஸ்டெல், ஒரு பிரெஞ்சு கத்தோலிக்க மதத்தைச் சேர்ந்தவரும் "கிறிஸ்தவ பள்ளிகளின் சகோதரிகள்" (Sisters of Christian Schools) எனும் அமைப்பின் நிறுவனருமாவார். தூய ஃபிரான்சிஸின் மூன்றாம் நிலை சபை (Third Order of Saint Francis) உறுப்பினரான இவர், ஃபிரெஞ்சு புரட்சிக்குப் (French Revolution) பிறகு பள்ளி ஆசிரியராக பணியாற்றினார். சுமார் 300 குழந்தைகளின் கல்வியை மேற்பார்வையிடும் பணியையும் செய்தார். புரட்சியின்போது, தமது உயிருக்கு நேரக்கூடிய பெரும் ஆபத்தையும் மீறி, கலைக்கப்பட்ட தமது பள்ளியை வீடாக மாற்றி, தப்பியோடித் திரிந்த கத்தோலிக்க பாதிரியார்களுக்கு அடைக்கலம் தருவதற்கு உபயோகித்தார்.

"ஜூலி ஃபிரான்காய்ஸ்-கேத்தரின் போஸ்டல்" (Julie Françoise-Catherine Postel) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், "ஜீன் போஸ்டல்" (Jean Postel) எனும் மீனவ தந்தைக்கும், "தெரெஸ் லெவல்லாய்ஸ்" (Thérèse Levallois) எனும் தந்தைக்கும், ஃபிரான்ஸ் இராச்சியத்தின் "பார்ஃப்ளூர்" (Barfleur) எனும் நகரில், கி.பி. 1756ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 28ம் நாளன்று பிறந்தார்.

தமது ஆரம்பகால கல்வியின் பின்னர், வடமேற்கு ஃபிரான்ஸ் நாட்டிலுள்ள "வலோன்ஸ்" (Valognes) நகரில் உள்ள "பெனடிக்டின் அருட்சகோதரியரின்" (Benedictine nuns) மேற்பார்வையின்கீழ்  தமது கல்வியை தொடர்ந்தார். அங்கேதான்,  மத வாழ்க்கையில் இணைந்து கடவுளை சேவிப்பதற்கான தமக்கு விடப்பட்ட அழைப்பை அவர் உணர்ந்தார். தமது இந்த கனவில் ஒரு படி மேலே தூய்மையாக இருக்க அவர் ஒரு தனிப்பட்ட சத்தியப்பிரமாணம் எடுத்துக்கொண்டார்.

கி.பி. 1774ம் ஆண்டில் பார்ஃப்ளூர் (Barfleur) நகரில், புதிய ஆட்சியை ஆதரிக்க விரும்பாத மக்களின் சிறுமிகளுக்காக ஒரு பள்ளியை நிறுவினார். இது ஃபிரெஞ்சு புரட்சியின் போது மறைவான ஆன்மீக நடவடிக்கைகளுக்கான மையமாக மாறியது, புரட்சியின் தொடக்கத்திலேயே இந்த பள்ளி மூடப்பட்டது. மோதல்கள் தொடர்ந்ததால், ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையை தனது வீட்டில் வைத்திருக்க அவருக்கு அங்கீகாரம் வழங்கப்பட்டது, மேலும் சில சமயங்களில் நோய்வாய்ப்பட்டவர்களுக்கும், மரணத்தின் விளிம்பில் உள்ளவர்களுக்கும் வழங்குவதற்காக அவர் அதனை எடுத்துச் சென்றார். பலமுறை அவர் சந்தேக வட்டத்தினுள் விழுந்தாலும், ஒருபோதும் அவர் குற்றம்சாட்டப்படவில்லை. அவர் தனித்து விடப்பட்டார்.

புரட்சியின் முடிவில் அவர் "செர்போர்க்" (Cherbourg) நகரில், சுமார் 300 குழந்தைகளுக்கு கல்வி கற்பித்தல் மற்றும் மறைக்கல்வி (Catechism) கற்பித்தல் ஆகிய பணிகளை மேற்கொண்டார். கி.பி. 1798ம் ஆண்டு, அவர் தூய ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் இணைந்து சத்தியப்பிரமாணங்களை ஏற்றுக்கொண்டார். பின்னர், கி.பி 1807ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 8ம் நாளன்று, "செர்போர்க்" (Cherbourg) நகரில் "கிறிஸ்தவ பள்ளிகளின் சகோதரியர்" (Sisters of the Christian Schools) எனும் அமைப்பினை நிறுவினார். கி.பி. 1832ம் ஆண்டு, "செயின்ட்-சாவூர்-லெ-விக்கோம்ட்" (St-Sauveur-le-Vicomte) நகரில், கைவிடப்பட்டிருந்த பள்ளி ஒன்றினை ஏற்று, அதனை தனது தலைமையகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும்வரை இவர் உருவாக்கிய சபையானது சிறிய வெற்றியையே பெற்றிருந்தது. சந்தித்தார், பின்னர் அதுவே சபையின் வளர்ச்சியைத் தூண்டியது. மறைமாவட்ட அளவிலான ஒப்புதலை ஆயரிடமிருந்து பெற்றது. பின்னர், கி.பி. 1859ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 29ம் தேதி, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ் (Pope Pius IX) அவர்களிடமிருந்து திருத்தந்தையர் பாராட்டுக்குரிய ஆணையை (Papal decree of Praise) பெற்றது. ஆனால், முழு அளவிலான திருத்தந்தையின் ஒப்புதலை மிகவும் காலதாமதமாக, கி.பி. 1901ம் ஆண்டே பெற்றது. கி.பி. 1837ம் ஆண்டுவரை, தூய ஃபிரான்ஸிஸின் மூன்றாம்நிலை சபையின் சட்டதிட்டங்களுக்கு (Rule of the Franciscan Third Order) கட்டுப்பட்டிருந்த இச்சபை, பின்னர்  (De La Salle Brothers) "டி லா சலே சகோதரர்களின்" சட்டதிட்டங்களுக்கு மாறியது.

கி.பி. 1846ம் ஆண்டு, ஜுலை மாதம், 16ம் நாளன்று மரித்த இவரது சபையானது, "ரோமானியா" (Romania), "மொஸாம்பிக்" (Mozambique) ஆகிய நாடுகளில் தமது மறைசேவையை தொடர்ந்தது. 2005ம் ஆண்டில், உலகளவில் 69 வெவ்வேறு இடங்களில் 442 மறைப்பணியாளர்களை கொண்டிருந்தது.

† Saint of the Day †

(July 16)

✠ St. Mary Madeleine Postel ✠

 

Religious and Foundress:

Born: November 28, 1756

Barfleur, Manche, Kingdom of France

Died: July 16, 1846 (Aged 89)

Saint-Sauveur-le-Vicomte, Manche, French Kingdom

Venerated in: Catholic Church

Beatified: May 17, 1908

Pope Pius X

Canonized: May 24, 1925

Pope Pius XI

Feast: July 16

Patronage: Sisters of Christian Schools

Mary Madeleine Postel - born Julie Françoise-Catherine Postel - was a French Catholic professed religious and the founder of the Sisters of Christian Schools. Postel was also a member of the Third Order of Saint Francis and had served as a schoolteacher after the French Revolution where she oversaw the education of around 300 children. The Revolution saw her use her then-disbanded school to house fugitive priests despite the great risk that posed to her own life.

Julie Frances Catharine Postel, the daughter of a rope manufacturer, was born at Barfleur in Normandy on November 28, 1756. After her elementary education, she received further training from the Benedictine nuns at Volognes. There she decided to devote her entire life to the service of God and her neighbor, and privately took the vow of chastity.

Five years after she opened a school for girls in La Bretonne, the French Revolution broke out. During the persecution, Saint Mary Magdalen Postel played a heroic part in helping the priests who were in hiding or in prison and in strengthening the faith of the loyal Catholics of Barfleur. She was authorized to keep the Blessed Sacrament in her house, and when conditions grew worse to carry the Blessed Sacrament on her person and even to administer Holy Viaticum to the dying in cases of emergency. The Jacobins often suspected her, but she enjoyed the special protection of God and no harm came to her.

After the storm had passed, Saint Mary Magdalen Postel helped to restore the Faith by catechizing young and old and began to teach school once more at Cherbourg. With the approval of the Vicar Louis Cabaret, she and two other women established a religious community there in 1805; and two years later they and another who had joined them pronounced their vows. They called themselves the Poor Daughters of Mercy and observed the rule of the Third Order of St Francis.

During the first thirty years, the new Franciscan sisterhood encountered many bitter disappointments and trials, but Mother Mary Magdalen, as Julie was now called, persevered courageously in her vocation. The motherhouse of the congregation was transferred in 1832 from Cherbourg to the former Benedictine abbey of St Sauveur le Vicomte in Courtance; and in 1837 the Vicar General Delamare substituted, in place of the Third Order rule, that of St John Baptist de la Salle, the founder of the Christian Brothers. Henceforth the members of the community were called Sisters of Mercy of the Christian Schools. During the last few years of her life, Mother Mary Magdalen saw her sisterhood expand and achieve great things. It was at her instigation also that the Vicar General Delamare in 1843 founded the School Brothers of Mercy at Montebourg.

Mother Mary Magdalen was almost ninety years old when she died on July 16, 1846. Her sisterhood continued to grow and spread also to other countries, especially England and Italy. In 1862 it was established in Germany when four school teachers adopted the statutes of these sisters; but in 1920 this foundation became independent, with its motherhouse at Heiligenstadt. The original French sisterhood received papal approbation in 1901. Mother Mary Magdalen was canonized in 1925 by Pope Pius XI.

~ From: The Franciscan Book of Saints, Marion A. Habig, OFMO