புனித ஒஸ்வால்டு (St. Oswald of North Umbria) August 5

இன்றைய புனிதர் :

(05-08-2020)

புனித ஒஸ்வால்டு 

(St. Oswald of North Umbria)

பிறப்பு : 604

வட உம்பிரியா

இறப்பு : 5 ஆகஸ்டு 642

வட உம்பிரியா

பாதுகாவல் : ஆங்கிலேய அரசர்கள், காண்டோன் நகர்

​நினைவுத் திருநாள் : ஆகஸ்ட் 5

புனித ஒஸ்வால்டு, 634 முதல் தமது மரணம் வரை வட உம்பிரியா நாட்டின் அரசராக இருந்தவர். இவரது தந்தை ஈத்தல்ஃபிரித் ((Ethelfrith)) ஆவார்.

ஓஸ்வால்டு ஸ்காட்லாந்தில் உள்ள கொலும்பான் என்ற ஊரில் துறவற இல்லம் ஒன்றை நிறுவினார். 634ல் அவர் பிறந்த நாடான இங்கிலாந்தில் போர் மூண்டதால் ஸ்காட்லாந்திலிருந்து நாடு திரும்பினார். அங்கு போரினால் பாதிக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவ மக்களை பராமரிக்க இன்னல்கள் பல அடைந்தார். அதன்பிறகு, பாதிக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவ மக்களுக்கு உதவி செய்வதற்கென்று, ஆயர் எய்டன் Aidan என்பவரின் உதவியுடன் 635ல், ஹோலி ஐலாந்து தீவில் (Holy Island) இருந்த புனித ஆசீர்வாதப்பர் துறவற இல்லம் ஒன்றை கட்டினார்.

ஏராளமான கிறிஸ்தவ மக்களை உருவாக்கினார். அம்மக்களுக்கு தேவையான உதவிகள் அனைத்தையும் செய்து கொடுத்து அவர்களுக்கு சிறந்ததோர் ஞானத்தந்தையாக திகழ்ந்தார். மிகச் சிறப்பாக கிறிஸ்தவர்களை காத்து, வழிநடத்திய இவரை ஹைட்னிஸ் அரசர் (Heidnisch King) தாக்கியபோது இறந்தார். ஓஸ்வால்டு இறந்த பின்னர், இவரின் பக்தி அதிவேகத்தில் பிரான்சு, இத்தாலி, ஜெர்மனி மற்றும் இன்னும் பல நாடுகளில் பரவியது.

பிரிட்டனில் சக்திமிகு ஆட்சியாளராக திகழ்ந்த ஒஸ்வால்டு "மேசர்ஃபீல்டு" போரில் (Battle of Maserfield) உயிர் துறந்தார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (05-08-2020)

Saint Oswald of Northumbria

Son of the pagan King Aethelfrith the Ravager of Bernicia and Princess Aacha of Deira, the second of seven children. Brother of Saint Ebbe the Elder. Nephew of Saint Ethelreda. When his father was killed in battle when Oswald was eleven years old, his mother fled with the family for the court of King Eochaid Buide at Dunadd in modern Scotland. There he converted to Christianity. Educated at the Iona Abbey with his brother Oswiu. Soldier; known to have fought at the Battle of Fid Eoin in 628. Contemporary writings describe him as having "arms of great length and power, eyes bright blue, hair yellow, face long and beard thin, and his small lips wearing a kindly smile". Reported to have had a pet raven for years.

In 634, Oswald formed his own army, returned to Northumbria, defeated King Cadwallon of Gwynedd, and took the throne of Northumbria. Prior to the battle, he had received a vision of Saint Colman of Lindisfarne; he had also erected a large cross on the field on the night before, attributed his win to his faith and the intervention of the saint, and the victory is known as the Battle of Heavenfield. Brought Saint Aidan of Lindisfarne to Northumbria as bishop to evangelize the kingdom. Built churches and monasteries in his realm, and brought in monks from Scotland to help establish monastic life. Married the daughter of King Cynegils of Wessex, and convinced Cynegils to allow Saint Birinus to evangelize in that kingdom.

Due to victories in combat, and family alliances, Saint Bede claims that Oswald was recognised as Bretwalda by all of Saxon England. His royal standard of purplish-red and gold forms the basis of the coat of arms of modern Northumberland. Because he was killed in battle with invading pagan forces, he is sometimes listed as a martyr. Noted for his personal spirituality, piety, faith, his devotion to the kingdom, his charity to the poor, and his willingness to take arms to defend his throne.

Oswald was a king and a saint, and made a large mark in his short time; inevitably, large tales are told of him.

• One Easter he was about to dine with Saint Aidan of Lindisfarne. A crowd of poor came begging alms. Oswald gave them all the food and the wealth he carried on him, then had his silver table settings broken up and distributed.

• Saint Aidan was so moved by the king's generosity that he grasped Oswald's right hand and exclaimed, "May this hand never perish!" For years after, the king was considered invincible. The hand has, indeed, survived, as it is enshrined as a relic in the Bamburgh church.

• Oswald's body was hacked to pieces on the battle field where he fell, and his head and arms stuck on poles in triumph. One arm taken to an ash tree by Oswald's pet raven. Where the arm fell to the ground, a holy well sprang up.

• Once a horseman was riding near Heavenfield. The horse developed a medical problem, fell to the ground, rolling around in pain. At one point it happened to roll over the spot where Oswald had died, and was immediately cured.

• The horseman told his story at a nearby inn. The people there took a paralysed girl to the same spot, and she was cured, too.

• People began to take earth from the spot to put into water for the sick to drink. So much earth was removed that it left a pit large enough for a man to stand in.

• Oswald's niece wanted to have the king buried at Bardney Abbey, Lincolnshire. The monks were reluctant as they were not on good terms with Northumbrian overlords, and when the burial train arrived at their door after dark, they refused to open to let the party in. However, the coffin emitted a bright light that shone into the heavens. The monks considered it a sign, vowed never to turn away anyone for any reason, and allowed the burial.

• When the monks washed the bones prior to enshrinement, they poured the water onto the ground nearby. Local people soon learned that the ground had power to heal.

• A sick man who had led a dissolute life drank water which contained a chip of the stake on which Oswald's head had been spiked. The man was healed, and reformed his life.

• A little boy was cured of a fever by sitting by Oswald's tomb at Bardney.

• Pieces from the Heavenfield cross were claimed to have healing powers.

• Healing powers were claimed for moss that grew on the cross.

• A plague in Sussex, England was stopped by Oswald's intercession.

• Archbishop Willibrord recounted to Saint Wilfrid a series of tales of miracles worked in Germany by Oswald's relics.

Born :

c.605 in Northumbria, England

Died :

 killed in battle with invading pagan Welsh and Mercian forces on 5 August 642 at Maserfield, Shropshire, England, and thus often listed as a martyr

• reported to have died praying for the souls of his dying bodyguards

• body hacked to pieces with his head and arms stuck on poles

• the dismembered limbs eventually entered relic collections in monasteries around England

• remaining body buried first at Bardney Abbey, Lincolnshire, England

• later translated to Saint Oswald's church, Gloucester, England

Patronage :

Zug, Switzerland

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 5)

✠ புனிதர் ஒஸ்வால்ட் ✠

(St. Oswald of Northumbria)

நார்தும்ப்ரியா அரசன்:

(King of Northumbria)

பிறப்பு: கி.பி. 604

டேய்ரா, நார்தும்ப்ரியா

(Deira, Northumbria)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 5, 642

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodoxy)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

பார்ட்னி மடாலயம், லிங்கன்ஷையர், இங்கிலாந்து

(Bardney Abbey, Lincolnshire, England)

பாதுகாவல்: ஆங்கிலேய அரசர்கள், காண்டோன் நகர்

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 5

புனிதர் ஒஸ்வால்ட், கி.பி. 634ம் ஆண்டு முதல், தமது மரணம் வரை “நார்தும்ப்ரியா” (King of Northumbria) நாட்டின் அரசராக இருந்தவரும், புனிதராக வணக்கத்திற்குரியவருமாவார். மத்திய காலங்களில் இவருக்கான ஒரு குறிப்பிட்ட வழிபாட்டு முறை இருந்தது.

இவர் “பெர்நீசியா” (Bernicia) நாட்டின் அரசன் “எத்தல்ஃபிரித் (Æthelfrith) என்பவரது மகன் ஆவார். சிறிது காலம் நாடு கடத்தப்பட்டிருந்த இவர், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர் “கேட்வல்லோன் அப் கெட்ஃபன்” (Cadwallon ap Cadfan) என்பவரை தோற்கடித்துவிட்டு ஆட்சிக்கு வந்தவராவார். “பெர்நீசியா” (Bernicia) மற்றும் “டேய்ரா” (Deira) ஆகிய இரண்டு நார்தும்ப்ரியன் அரசுகளை (Northumbrian kingdoms) மீண்டும் ஒரே குடையின்கீழே கொண்டுவந்தவர் ஆவார். நார்தும்ப்ரியா (Northumbria) நாட்டில் கிறிஸ்தவம் பரவ முழு காரணமாக இருந்தவர் இவரே ஆவார்.

தமது எட்டு ஆண்டு கால ஆட்சியில், பிரிட்டனின் மிகச் சக்திவாய்ந்த ஆட்சியாளராக மாறிய ஓஸ்வால்ட் “மேசர்ஃபீல்ட்” போரில் (Battle of Maserfield) கொல்லப்பட்டார். இவரது மரணத்தின் சுமார் நூறு ஆண்டுகளின் பின்னர், ஆங்கிலேயத் துறவியும், அறிஞரும், எழுத்தாளரும் ஆங்கிலேய சரித்திரத்தின் தந்தையுமான (The Father of English History) “வணக்கத்திற்குரிய புனிதர் பீட்” (St. Venerable Bede) என்பவர் எழுதிய “ஆங்கிலேயத் திருச்சபையின் வரலாறு” (Ecclesiastical History of the English People) எனும் புத்தகத்தில் மன்னர் ஒஸ்வால்ட் அவர்களை “புனிதரான அரசன்” (Saintly king) என்று வர்ணிக்கிறார். மேலும், இவர் பற்றின நேர்மறையான பல மதிப்பீடுகளை எழுதியிருந்தார். ஒஸ்வால்ட் பற்றின சிறிதளவேயான தகவல்களும் இப்புத்தகத்திலேயே உள்ளதாம்.

ஒஸ்வால்டின் தந்தை “எத்தல்ஃபிரித்” (Ethelfrith), “பெர்நீசியா” மற்றும் “டேய்ரா” (Bernicia and Deira) ஆகிய நாடுகளின் வெற்றிகரமான ஆட்சியாளராக இருந்தவர் ஆவார். இவரது தாயார் “அச்சா” (Acha of Deira) “டேய்ரா” அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணாவார். “டேய்ராவை” (Deira) முற்றுகையிட்டு வெற்றிகொண்டபோது “எத்தல்ஃபிரித்” இவரை மணந்ததாக சரித்திர ஆசிரியர் “பீட்” கூறுகிறார்.

ஆதி பிரிட்டிஷ் குடிகளுக்கெதிரான போர்களில் வெற்றியாளரான “எத்தல்ஃபிரித்”, இறுதியில் கி.பி. 616ம் ஆண்டு “ஐடில்” (River Idle) ஆற்றங்கரையில் நடந்த போரில், “ரேட்வால்ட்” (Raedwald of East Anglia) எனும் “ஆங்கிலோ-சாக்ஸன்” (Anglo-Saxon) அரசனால் கொல்லப்பட்டார். இந்த தோல்வியால், “டேய்ரா” (Deiran royal line) அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த “எட்வின்” (Edwin) (அச்சாவின் சகோதரர்) நார்தும்ப்ரியா அரசனானார். ஒஸ்வால்டும் அவரது சகோதரர்களும் வடக்கு பிரிட்டன் பிராந்தியங்களுக்கு நாடு கடத்தப்பட்டார்கள். ஒஸ்வால்ட் தமது இளமை காலத்தை வடக்கு பிரிட்டனின் “ஸ்காட்டிஷ்” அரசான “டல் ரியாடா” (Scottish kingdom of Dál Riata) எனுமிடத்தில் கழித்தார். இங்கேதான் கி.பி. 627ம் ஆண்டு இவர் கிறிஸ்தவராக மனம் மாறினார். இங்கேயிருந்த காலத்தில் இவர் அயர்லாந்தின் (Ireland) யுத்தங்களில் பங்குபெற்றார்.

கி.பி. 634ம் ஆண்டு, சிறு இராணுவ படை ஒன்றின் தலைவராக இருந்த ஒஸ்வால்ட், “ஹெக்ஸாம்” (Hexham) அருகேயுள்ள “ஹெவன்ஃபீல்ட்” (Heavenfield) எனுமிடத்தில் நடந்த யுத்தத்தில் எதிரியான “கேட்வெல்லோன்” (Cadwallon) என்பவனுடன் போரிட்டார். போர் ஆரம்பிக்கு முன்னர், மரத்தினாலான சிறு சிலுவை ஒன்றினை செய்து, அதன்முன் முழங்கால்படியிட்டு ஜெபித்தார். போரில் வெற்றி கண்டார்.

“ஹெவன்ஃபீல்ட்” (Heavenfield) போர் வெற்றியின் பிறகு, சிதறியிருந்த நார்தும்ப்ரியாவை ஒஸ்வால்ட் ஒருங்கிணைத்தார். ஏற்கனவே கி.பி. 627ம் ஆண்டு கிறிஸ்தவராக மனமாற்றம் பெற்றிருந்த இவர், வெற்றிகரமான, புனிதமான அரசை நிறுவினார். நார்தும்ப்ரியா முழுதும் கிறிஸ்தவம் பரவுவதற்கு மிகவும் அதிகமாக பாடுபட்டு உழைத்தார். மேற்கு ஸ்காட்லாந்து மற்றும் வடகிழக்கு அயர்லாந்து பகுதிகளை உள்ளடக்கிய “ஐரிஷ்” (Irish of Dál Riata) ஆட்சியாளர்களிடம், தமது மக்களின் மன மாற்றத்திற்காக ஆயர் ஒருவரை அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டார். ஆரம்பத்தில் அவர்கள் ஒரு கண்டிப்பான ஆயரை அனுப்பியிருந்தனர். ஆனால் அவரால் வெற்றிகரமாக பணியாற்ற இயலவில்லை. பின்னர் அவர்கள், ஆயர் “ஐடான்” (Saint Aidan of Lindisfarne) என்பவரை அனுப்பினர். இவர் வெற்றிகரமாக பணியாற்றினார். இவருடைய ஆன்மீக பணிகளுக்காக, ஒஸ்வால்ட் இவருக்கு “லிண்டிஸ்ஃபார்ன்” (Lindisfarne) எனும் தீவை அளித்தார். ஏழை மக்களின்பால் அன்பு கொண்டிருந்த இவர், ஜெபமும் தவமுமாக ஒரு தூய ஆட்சியை நடத்தியதாக அறிஞரும், எழுத்தாளருமான “வணக்கத்திற்குரிய புனிதர் பீட்” (St. Venerable Bede) கூறுகிறார்.

இங்கிலாந்தின் “ஒஸ்வெட்ரி” (Oswestry) எனுமிடத்தில் நடந்த “மேசர்ஃபீல்ட்” (Battle of Maserfield) போரில் “மெர்சியன்ஸ்” (Mercians) என்பவர்களால் கொல்லப்பட்ட ஒஸ்வால்ட், தமது போர்ப்படை வீரர்களுக்காக ஜெபிக்கும் வழக்கமுள்ளவர் ஆவார்.

புனித ஜான் மரிய வியான்னி St. John Mary Vianneyமறைப்பணியாளர் August 4

இன்றைய புனிதர் :

(04-08-2020)

புனித ஜான் மரிய வியான்னி St. John Mary Vianney

மறைப்பணியாளர்

பிறப்பு 

8 மே 1786

டார்டில்லிDardilly near Lyon), பிரான்ஸ்

    

இறப்பு 

4 ஆகஸ்டு 1859

ஆர்ஸ், பிரான்ஸ்

குருப்பட்டம்: 1815

புனிதர்பட்டம்: 1925, திருத்தந்தை 11 ஆம் பயஸ்

பங்குதந்தையர்களின் பாதுகாவலர், 1929 (Patron von Pfarrer)

மரிய வியான்னி தன்னுடைய மறைபரப்பு பணியில் பலவிதமான இடர்பாடுகளை சந்தித்தார். பெல்லேய் (Bellei) என்ற மறைமாவட்டத்தில் இருந்த ஆர்ஸ்(Ars) என்ற கிராமத்தில் பல ஆண்டுகள் மறைப்பணியை ஆற்றினார். தன்னிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட மக்களை, தன்னுடைய எளிய மறையுரையினாலும், செபத்தாலும் ஈர்த்தார். பாவிகள் மனந்திரும்ப இடைவிடாமல் செபித்தார். உலகின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் இறையடியார்கள் இவரின் மறையுரையைக் கேட்கவும், பாவமன்னிப்பு பெறவும் வந்து குவிந்தனர். பங்குத்தந்தையர்கள் அனைவரும் புனிதர்களாக வாழ வேண்டுமென்பதில் இவர் அக்கறை காட்டி வந்தார். இவர் ஞானத்திலும், அறிவிலும் சிறந்து விளங்கினார். 

இவர் சிறு வயதிலேயே குருப்பட்டம் பெற்றார். கடுந்தவம், செபம், அயராத உழைப்பு இவைகளில் மிகவும் நம்பிக்கை வைத்திருந்தார். இதனால் தன் பங்குமக்களிடையே நிலவிய அநீதிகளை எளிதாக நீக்கினார். அம்மக்களுக்காக இடைவிடாமல் இறைவேண்டல் செய்தார். திருப்பலி முடிந்தவுடன், ஒவ்வொரு நாளும் பல மணிநேரம் பாவமன்னிப்பு தொட்டியில் அமர்ந்து, பாவமன்னிப்பு வழங்குவார். தனது ஓய்வு நேரத்திற்கென்று வெகு குறைந்த நேரமே ஒதுக்கினார். பல கட்டிடங்களையும், ஆலயங்களையும் கட்டி எழுப்புவதைவிட, ஆன்மாக்களின் இதயங்களை கட்டி எழுப்புங்கள். அப்போது விண்ணுலகில் இடம் கிடைக்கும் என்று இப்புனிதர் அடிக்கடி கூறிவந்தார். 

செபம்:

அன்பான ஆண்டவரே! புனித ஜான் மரிய வியான்னிக்கு மனவுறுதியையும், வல்லமையும், இரக்கமும் அளித்து வழிநடத்தினீர். உம் வல்லமையால் அவர் மறைப்பரப்பு பணியை சிறப்பாக ஆற்றினார். நாங்களும் அவரது முன்மாதிரியை பின்பற்றி, உம் மக்களை பாவ வாழ்விலிருந்து மீட்பதற்கு தேவையான அருளை நீர் தந்தருள் வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (04-08-2020)

St. John Mary Vianney

St. John Vianney was born on May 8, 1786 in France. His father was Mathieu Vianney and mother Mary Beluze. When Napoleon withdrew the exemption given to ecclesiastical students from military service, John Vianney was drafted into the army. When he was proceeding to a military post, somebody wrongly guided him to a village named Les Noes, where army deserters were living in a group secretly. John Vianney assumed a new name Jerome Vincent there to prevent detection and opened a school in this name to impart education to village children there. Vianney was very much devoted to St. Philomena. He was ordained a priest on August 12, 1815.He was running a home for poor people to care and feed poor people. His biographer recorded that one day there was only flour to bake only two breads in the poor home. But Vianney prayed and a miracle happened. The flour increased in quantity and they baked 20 breads weighing 20 kilograms each. His biographers also recorded that he had supernatural knowledge about the past and future. He was having powers to cure children from sickness.

St. John Vianney was declared venerable by Pope Pius-IX on October 3, 1874 and declared as blessed by Pope Pius-X on January 8, 1905. He was canonized by Pope Pius-XI on May 31, 1925.

He is the patron saint of all priests. He was also proposed as a model to the parish priests.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 4)

✠ புனித ஜான் வியான்னி ✠

(St. John Vianney)

மறைப்பணியாளர்/ குரு:

(Tertiary and Priest)

பிறப்பு: மே 8, 1786

டார்டில்லி, லியோன்னைஸ், ஃபிரான்ஸ் அரசு

(Dardilly, Lyonnais, Kingdom of France)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 4, 1859 (வயது 73)

ஆர்ஸ்-சுர்-ஃபார்மன்ஸ், எய்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Ars-sur-Formans, Ain, France)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜனவரி 8, 1905

திருத்தந்தை 10ம் பயஸ்

(Pope Pius X)

புனிதர் பட்டம்: 1925

திருத்தந்தை 11ம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித ஜான் வியான்னி திருத்தலம்; ஆர்ஸ்-சுர்-ஃபார்மன்ஸ், எய்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Shrine of St. John Vianney Ars-sur-Formans, Ain, France)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 4

பாதுகாவல்: 

பங்கு குருக்கள் (Parish Priests)

செயின்ட் ஜான் மேரி வைனென்னின் தனிப்பட்ட திருத்தூதுப்பணி நிர்வாகம் (Personal Apostolic Administration of Saint John Mary Vianney)

“டூபுக்” உயர்மறைமாவட்டம் (Archdiocese of Dubuque)

ஒப்புரவாளர்கள் (Confessors)

“கன்சாஸ் நகர்” உயர்மறைமாவட்டம் (Archdiocese of Kansas City)

புனிதர் ஜான் வியான்னி, ஃபிரான்ஸ் (France) நாட்டில் உள்ள “ஆர்ஸ்” (Ars) எனும் சிற்றூரின் பங்கு குருவாய் இருந்தவர். ஃபிரெஞ்சுப் புரட்சியின் (French Revolution) காரணமாக விசுவாசமும் இறை நம்பிக்கையும் குறைந்து போய் இருந்த அப்பங்கு, இவரின் கடின உழைப்பால் மனம் மாறியது என்பர். மரியன்னை மீதும் நற்கருணை மீதும் மிகுந்த பக்தி கொண்டிருந்த இவர், ஒப்புரவு அருட்சாதனத்தில் மிகுந்த நேரத்தை செலவிட்டார். இவர் கத்தோலிக்க குருக்களின் பாதுகாவலர் ஆவார்.

தொடக்க காலம்:

“புனிதர் ஜான் பாப்டிஸ்ட் மரிய வியான்னி” (St. John Baptist Mary Vianney) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், ஆங்கிலத்தில் சுருக்கமாக “ஜான் வியான்னி” என்று அறியப்படுகிறவர் ஆவார். “லியோன்” (Lyon) நகருக்கு அருகில் “டார்டில்லி” (Dardilly) என்னும் இடத்தில், ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் “மத்தேயு வியன்னி” (Matthieu Vianney) மேரி (Marie) என்ற பெற்றோரின் ஆறு குழந்தைகளில் நான்காவது மகனாக கி.பி. 1786ம் ஆண்டு, மே மாதம், 8ம் தேதி பிறந்தவர். இவரது குழந்தைப் பருவத்தில் அவருடைய பெற்றோர்கள் மட்டுமே மறைக்கல்வி கற்றுக்கொடுத்தனர். இவர் வாழ்ந்த சூழலில் திருப்பலியில் பங்கேற்பது அவ்வளவு எளிதானதாக இருக்கவில்லை. கி.பி. 1790ம் ஆண்டு, இவருக்கு 4 வயதாக இருக்கும்போது வெடித்த ஃபிரெஞ்சுப் புரட்சியின் (French Revolution) மறைப்பணியாளர்களுக்கு எதிரான பயங்கரவாத நிலை, கத்தோலிக்க விசுவாசமிக்க குருவானவர்கள் பலரை ஓடி ஒளியவைத்தது.

வியான்னி குடும்பத்தினர் திருப்பலியில் கலந்துகொள்வதற்காக தூர தொலைவுகளிலுள்ள பண்ணைகளுக்கு சென்றனர். பங்கு குருக்கள் ஒரு இடத்தில் நில்லாமல் ஓடியபடியே திருப்பலிகளும் நற்கருணை ஆராதனைகளும் நிகழ்த்தினர். அத்தகைய குருக்கள் நாள்தோறும் தமது உயிர்களை ஆபத்தில் சிக்க வைத்திருப்பதை ஜான் வியான்னி உணர்ந்துகொண்டிருந்தார். குருக்களை நாயகர்களாக பார்க்க ஆரம்பித்தார்.

கி.பி. 1799ம் ஆண்டு, இவருக்கு 13 வயது நடந்தபோது, இவர் புதுநன்மை பெற்றார். இரண்டு அருட்சகோதரிகள் வியான்னியின் முதல் நற்கருணை விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்தனர். அதிகாரிகளுக்குப் பயந்து மூடப்பட்ட ஓர் இல்லத்தில் நிகழ்ந்தது.

கி.பி. 1802ம் ஆண்டு, மாமன்னன் நெப்போலியன் (Napoleon) புரட்சியாளர்களைத் தோற்கடித்து, கத்தோலிக்க மறை ஃபிரான்ஸ் நாட்டில் மீண்டும் நிலைநிறுத்தினார். அப்பொழுது 16 வயதான வியான்னி, ஒரு குருவாக வேண்டும் என்று விரும்பினார்.

குருத்துவம்:

தனது பங்குத்தந்தையே நடத்தி வந்த வகுப்புகளுக்கு சென்று குருத்துவப் பயிற்சி பெற்றார். அங்கு பயின்றவர்களிலேயே வியான்னிக்குதான் வயது அதிகம்; படிப்பிலும் கடைசி நிலையில் இருந்தார். இலத்தீன் மொழி கற்பது இவருக்கு மிகவும் கடினமாக இருந்தது; தன் தாய் மொழியான ஃபிரெஞ்சு மொழியிலும் போதிய அறிவு இல்லை. இவருடைய ஞாபக சக்தியும் மிகவும் பலவீனமாக இருந்தது. எனவே புனித ஜான் ஃபிரான்சிஸ் ரெஜிஸ் என்பவருடைய திருத்தலத்திற்கு சென்று வேண்டினார். இவருடைய பங்குத்தந்தையின் ஆதரவே இவருக்கு ஊக்கம் ஊட்டியது.

கி.பி. 1809ம் ஆண்டு, பேரரசன் நெப்போலியன் ஸ்பெயின் நாட்டின்மீது படையெடுத்தார். அப்பொழுது 23 வயதான வியான்னி, படையில் சேர்ந்து யுத்தத்தில் கலந்து கொள்ளாமல் இருக்க விதி விலக்கு கேட்டார்; அது மறுக்கப்பட்டது. எனவே வீரர் உடை அணிவிக்கப்பட்டு பிரணி மலைக்கு அனுப்பப்பட்டார். அப்பொழுது அதிக மன வேதனை அடைந்தார். அங்கு இவர் உடல் நலம் இல்லாதிருந்தபோது படையெடுக்க உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டது; படைகளுடன் சென்றபோது வழி தவறி நெப்போலியனுக்கு எதிரான மக்கள் வாழ்ந்த பகுதியில், “லெஸ் நோஸ்” (Les Noes) எனும் கிராமத்துக்கு செல்ல நேர்ந்தது. அங்கே, நான்கு குழந்தைகளுக்குத் தாயான “கிளாடின் ஃபேயோட்” (Claudine Fayot) எனும் விதவைப் பெண்ணின் பண்ணையிலிருந்த மாட்டுக் கொட்டிலில் மறைந்து, பதினான்கு மாதங்கள் தங்கிவிட்டார். அங்கே, தமது பெயரை “ஜெரோம் வின்சென்ட்” (Jerome Vincent) மாற்றிக்கொண்டார். அங்கே, ஒரு சிறு பள்ளியை நிறுவி, அங்குள்ள கிராமத்து சிறுவர்களுக்கு கல்வி கற்பித்தார். பின்பனர், 1810ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட நெப்போலியனின் ஆணை, யுத்த காலத்தில் ஓடிப்போன அனைவருக்கும் மன்னிப்பு வழங்கியது. இதன் காரணமாக, வியன்னியும் 1811ம் ஆண்டு, வீடு திரும்பினார்.

இவருக்கு 25 வயதானபோது, உயர்நிலைப் பள்ளி கல்வி தொடங்கும் கட்டத்தில் இருந்தார். மீண்டும் தன் பங்குத் தந்தையிடம் சென்று குருத்துவப் பணிக்குத் தயாரித்தார். கி.பி. 1812ம் ஆண்டு, இளம் குரு மாணவர் இல்லத்தில் (Minor Seminary) சேர்ந்தார். அங்கு இருந்த 200 மாணவர்களில் இவரே கடைசியாக இருந்தார். பின்பு குருத்துவக் கல்லூரிக்குச் சென்று கற்க வேண்டியிருந்தது. ஆனால் பங்குத் தந்தையின் பரிந்துரையால் கி.பி. 1815ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு பெற்றார். 1815ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 12ம் நாளன்று, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தமது பங்குத் தந்தைக்கே உதவியாக இருந்து மூன்று ஆண்டுகள் பணி புரிந்தார்.

ஆர்சின் (Ars) குருவாக:

வியான்னியின் பங்குத் தந்தை இறந்த பின்பு இவரை எங்கு அனுப்புவது என்று தெரியவில்லை. இறுதியாக மக்கள் அதிகம் இல்லாத “ஆர்ஸ்” (Ars) என்ற கிராமத்தின் ஆலயத்துக்கு பங்குத்தந்தையாக அனுப்பப்பட்டார். அப்போது அந்த பங்கு ஆலயம் இடிந்து கிடந்தது. எனவே அதற்கு அருகில் இருந்த சிற்றாலயம் இவருடைய பங்கு ஆலயம் ஆனது. அந்த ஆலயத்தைச் சார்ந்தவர்கள் 200 பேர் மட்டுமே இருந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் சமயப் பற்று இல்லாதவர்கள்.

அந்த மறைமாவட்டத்தின் தலைமை குரு வியான்னியிடம் அப்பணியைக் கொடுத்தபோது, “கடவுள் அன்பற்ற மக்களிடம், அவர் அன்பை உணரச் செய்வதே உமது பணியாகும்” என்று கூறினார். இத்தகைய மேலான ஆன்மீகப் பணியையே இவர் தனது உடனிருப்பாலும், போதனைகளாலும், தவ முயற்சிகளாலும் மக்களிடையே ஆற்றினார். அதிகாலையில் எழுந்து திருப்பலி நிறைவேற்றிவிட்டு ஒப்புரவு அருட்சாதன இருக்கையில் அமரும் இவரிடம், எண்ணற்றோர் ஒப்புரவு அருட்சாதனம் பெற வந்தனர்.

நாட்கள் உருண்டோடின. ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் பல பகுதிகளில் இருந்தும் மக்கள் இவரைத் தேடி வந்தனர். உணவு உண்பதற்கும் நோயாளிகளைச் சந்திப்பதற்கும், மறைக்கல்வி வகுப்புகள் கற்றுக் கொடுப்பதற்கும் மட்டுமே வியான்னி சிறிது நேரம் ஒதுக்குவார்; மற்ற நேரங்களில் எல்லாம் ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கிக் கொண்டே இருந்தார். இவருடைய மறையுரைகள், மக்கள் மனதை ஆழமாகத் தொட்டன. குறிப்பாக இவர் மக்களைப் பாதித்த பாவங்களைப் பற்றியே எடுத்துரைத்தார்; அங்கு வாழ்ந்த விவசாயக் குடும்பத்தினர் மத்தியில் பரவிக் கிடந்த குடிப் பழக்கம், இரவு நடனங்கள், பக்தியற்ற நிலைமை ஆகியவற்றை மிகவும் அழுத்தமாக மக்கள் மனதில் பதிய வைத்தார். மக்கள் படிப்படியாக மனம் மாறினர்.

புனித அல்போன்ஸ் லிகோரி எழுதிய அறநெறிப் பாடங்களைக் கற்று இவர் தன் பணியில் பயன்படுத்தினார். குருக்கள் மக்களுக்காகத் தவம் செய்ய வேண்டும் என்ற அவசியத்தை இவர் உணர்த்தினார். இவர் ஆன்மாக்களின் பாவங்களைக் கண்டுகொள்ளும் வரம் பெற்றிருந்ததால், பாவிகளிடம் கண்டிப்புடனும் கனிவுடனும் நடந்துகொண்டார். இவர் பாவிகளிடம் மிகவும் கனிவுடன் இருப்பதாக பல குருக்களின் குற்றச்சாட்டுக்கும் ஆளானார்.

புனிதர் பட்டம்:

வியான்னி பலவிதங்களில், சாத்தானின் துன்புறுத்தல்களுக்கு ஆளானார். ஏறத்தாழ 20 வருடங்கள் சாத்தான் இவரைத் தூங்கவிடாமல் தடுத்தான்; சில சமயங்களில் இவருடைய உடலை வதைத்தான்; இவருடைய பொருட்கள் பலவும் எரிந்து போகும்படி செய்தான்; இருப்பினும் விடாமுயற்சியுடனும், துணிவுடனும் போராடி இறையருளால் வெற்றி கண்டார்.

இறை ஞானத்தின் எளிய வடிவமாக விளங்கிய ஜான் மரிய வியான்னி, இறுதியாக கி.பி. 1859ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 4ம் தேதி, மரணம் அடைந்தார். 1905ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை 10ம் பயஸ் (Pope Pius X) இவருக்கு அருளாளர் பட்டம் வழங்கி இவரைப் ‘பங்குத்தந்தையரின் முன்மாதிரி’ என்று அறிக்கையிட்டார். 1925ம் ஆண்டில் இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கிய திருத்தந்தை 11ம் பயஸ் (Pope Pius XI), 1929ம் ஆண்டு இவரை உலகளாவிய பங்குத்தந்தையரின் பாதுகாவலராக அறிவித்தார். புனித ஜான் மரிய வியான்னியின் அழியாத உடல் இன்றளவும் ஆர்ஸ் தேவாலயத்தில் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது.

இவரது மறைவின் 150வது ஆண்டு நினைவை சிறப்பிக்கும் விதமாக, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XVI), 2009ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் முதல், 2010ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம் வரையான காலத்தை கத்தோலிக்க திருச்சபையில் குருக்களின் ஆண்டாக (Year of the Priest) அறிவித்தார். அச்சமயம் வத்திக்கான் இவரின் உருவம் கொண்ட தபால் தலையை வெளியிட்டு சிறப்பித்தது.

அனாக்னி நகர்ப் புனித பேதுரு (1030-1109)(ஆகஸ்ட் 03)

அனாக்னி நகர்ப் புனித பேதுரு (1030-1109)

(ஆகஸ்ட் 03)

இவர் இத்தாலியில் உள்ள சலர்னோ என்ற நகரில் பிறந்தவர்.

சிறு வயதிலேயே இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்ட இவர், வளர்ந்து பெரியவரானபோது, புனித பெனடிக்ட் சபையில் சேர்ந்து துறவியானார்.

இவரிடருந்த ஞானத்தையும் அறிவாற்றலையும்  திறமையையும் கண்டு வியந்துபோன, திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி இவரை அனாக்னி ன்ற நகரின் ஆயராகத் திருநிலைப்படுத்தினார்.

இவர் ஆயராக உயர்ந்த பிறகு, தன் மறைமாவட்டத்திலிருந்த மக்களுடைய ஆன்மிக வாழ்வில் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை கொண்டுவந்தார்; அவர்களுக்கென பெருங்கோயில் (Cathedral) ஒன்றையும் கட்டித் தந்தார். 

இப்படி மிகச் சிறப்பான பணிகளைச் செய்து வந்த இவரை, இரண்டாம் அர்பன் என்ற திருத்தந்தை தன்னுடைய பிரதிநிதியாக ஏற்படுத்தினார். இவருடைய காலத்தில் புனித நாடுகளுக்கு ஆபத்து வந்தபோது, அவற்றை எப்படிப் பாதுகாக்கலாம் என்பதற்கு இவர் நல்ல முறையில் ஆலோசனைகளை வழங்கினார்.

இவ்வாறு மக்களுடைய ஆன்மிக வாழ்வில் மிகப்பெரிய எழுச்சியை ஏற்படுத்தி, நல்ல ஆலோசகராகச் செயல்பட்டு வந்த இவர் 1109 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு இரண்டாம் பாஸ்கல் என்ற திருத்தந்தை, இவர் இறந்த நான்காம் ஆண்டிலேயே புனிதர் பட்டம் வழங்கினார்

புனித லீதிரா St. Lydiaபிலிப்பியின்(இன்றைய கிரேக்கத்தின்) முதல் கிறித்தவர் August 3

இன்றைய புனிதர் :

(03-08-2020)

புனித லீதிரா St. Lydia

பிலிப்பியின்(இன்றைய கிரேக்கத்தின்) முதல் கிறித்தவர்

பிறப்பு 

முதல் நூற்றாண்டு

தியத்திரா (அக்-ஈசார்), ஆசியா மைனர் Thyatira (Ak-Hissar), Asia minor

    

இறப்பு 

முதல் அல்லது இரண்டாம் நூற்றாண்டு

---

பாதுகாவல்: சாயத்தொழில் (Patronin der Färber)

திருத்தூதர் பவுலால் மனமாற்றம் செய்யப்பட்ட முதல் பெண் இவர். திருத்தூதர் பவுல் இவரின் வீட்டிலேயே தங்கி இவருக்கு திருமுழுக்கு கொடுத்தார். இவர் பிலிப்பி (Philippi) என்ற நகரில் மனமாற்றம் அடைந்தார். இவரைப்பற்றி திருத்தூதர்பணி 16:14-15-ல் விளக்குகிறது. உரோமையரின் குடியேற்ற நகரமான பிலிப்பியில் பவுல் சில நாள்கள் தங்கியிருக்கும் வேளையில் ஓய்வுநாளன்று நகர வாயிலுக்கு வெளியே வந்து ஆற்றங்கரை சென்றார். அங்கு இறைவேண்டல் செய்யும் இடம் ஏதேனும் இருக்கும் என்று எண்ணி அமர்ந்து, அங்கே கூடியிருந்த பெண்களோடு பேசினார். அங்கு தியத்திரா நகரை சேர்ந்த பெண் ஒருவர் நாங்கள் பேசியதை கேட்டு கொண்டிருந்தார். அவர் பெயர் லீதியா. செந்நிற ஆடைகளை விற்பவரான அவர் கடவுளை வழிபட்டு வந்தார். பவுல் பேசியதை ஏற்றுக்கொள்ளுமாறு ஆண்டவர் அவர் உள்ளத்தை திறந்தார். அவரும், அவர் வீட்டாரும் திருமுழுக்கு பெற்றனர். அதன்பின் அவர் எங்களிடம், "நான் ஆண்டவரிடம் நம்பிக்கை கொண்டவள் என்று நீங்கள் கருதினால் என் வீட்டுக்கு வந்து தங்குங்கள்" என்று கெஞ்சிக்கேட்டு எங்களை இணங்கவைத்தார்.

செபம்:

அற்புதங்களை செய்பவரே எங்கள் இறைவா! உமது திருவுளம் நிறைவேற புனித பவுல் மனமாற்றம் பெற்று, லீதியாவையும் மனமாறச் செய்துள்ளார். உம்மை நம்பி ஏற்றுக்கொண்டு, நாங்கள் பயணிக்க, எமக்கு உம் வழியை காட்டியருளும்படியாக இறைவா உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 3)

✠ தியத்தீரா நகர் புனிதர் லிடியா ✠

(St. Lydia of Thyatira)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 3

திருவிவிலிய குறிப்புகள்:

திருத்தூதர் பணிகள் 6:14-15, 40 & 17:1

பிலிப்பியர் 1:1-10

தியத்தீரா நகர் புனிதர் லிடியா என்பவர் விவிலியத்தின் புதிய ஏற்பாட்டில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஒரு பெண் ஆவார். இவர், ஐரோப்பாவில் கிறிஸ்தவ மறைக்கு மாற்றப்பட்ட முதல் பெண் என்று ஆவணப்படுத்தப்பட்டவர். பல கிறிஸ்தவப் பிரிவுகள் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

பெயர் பொருள்:

ஒரு ஆசியராக (Asiatic) இருந்த லிடியா, தனது சொந்த நகரமான தியாதிரா அமைந்துள்ள எல்லைகளில் இருந்து தனது பெயரை நாட்டிலிருந்து பெற்றார். இது ஒரு அசல் கிரேக்க பெயர் அல்ல. "ஹோரேஸின்" (Readers of Horace) வாசகர்கள் பெண்களுக்கு பிரபலமான பெயராக லிடியாவை நன்கு அறிந்திருப்பார்கள். தியாதிரா லிடியாவின் நகரம் என்றும், அவரது தனிப்பட்ட பெயர் தெரியவில்லை என்றும் பார்த்தால், “தி லிடியன்” என்று பொருள் கொள்ளும் எழுத்தாளர்கள் உள்ளனர்.

லிடியா ஒரு தெளிவற்ற மற்றும் தாழ்மையான பெண் என்றாலும், இவரது திறந்த இதயத்தின் மூலம்தான் கடவுள் ஐரோப்பாவிற்குள் சென்றார். ஆண்டவராகிய இயேசு தன் இருதயத்திற்குள் நுழைவதற்கு முன்பே, லிடியா கடவுள் பக்தி கொண்ட பெண்ணாக இருந்தார். லிடியா, வியாபாரத்தில் விடாமுயற்சியுடன் இருந்த பெண் ஆவார்.

குடும்ப இணைப்புகள்:

லிடியாவின் பின்னணி குறித்த எந்த தகவலையும் திருவிவிலியம் வழங்கவில்லை, அவர் மாசிடோனிய காலனிகளில் (Macedonian colonies) ஒன்றான தியாதிராவில் வாழ்ந்தார். நினைவுச்சின்னங்களில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பெயர்களில் இருந்து, இந்த நகரம் பல நாடுகளின் உருகும் பாத்திரமாக இருந்தது என்பதும், வழிபாட்டின் பிரதான பொருள் அப்பல்லோ (Apollo) என்பதும், அவர் டைரனஸ் (Tyrannus) என்ற பெயரில் சூரியக் கடவுளாக வணங்கப்பட்டார் என்பதும் தெளிவாகிறது. யெகோவா (Jehovah) மீது விசுவாசத்தைப் பேணும் ஒரு வலுவான யூதக் கூறு நகரத்தில் இருந்தது. தியாதிராவின் முக்கிய பெண்களில் ஒருவரான லிடியா எங்களுக்கு பல்வேறு வழிகளில் வழங்கப்படுகிறார்.

ஒரு பக்தியுள்ள பெண்ணாக:

லிடியா யூத வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவரா என்பது உறுதியாகத் தெரியவில்லை என்றாலும், அவர் ஒரு யூத மதமாற்றக்காரர் என்பது தெளிவாகிறது. "அவள் கடவுளை வணங்கினாள்" என்று நமக்குக் கூறப்படுகிறது. பெரும்பாலும் வணிகர்கள் தங்கள் விவகாரங்களில் மூழ்கி, மதத்திற்கு நேரமில்லை. ஆனால் லிடியா, தனது அனைத்து மதச்சார்பற்ற கடமைகளையும் மீறி, யூத நம்பிக்கையின் படி வணங்க நேரம் கிடைத்தது. தினசரி அவள் ஆற்றங்கரைக்குச் சென்றாள், அங்கு பிரார்த்தனை செய்யப்படாது. பிலிப்பைன் வர்த்தகர்களின் கடுமையான போட்டியை வெற்றிகரமாக சந்திக்க, அவளுக்கு அருளும் அறிவும் தேவை என்பதை அவள் அறிந்தாள். அந்த ஆற்றங்கரை பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில், அவர் மற்ற யூத டையர்களைச் சந்தித்திருக்கலாம், அவர்களுடன் பவுல் மற்றும் அவருடைய தோழர்களின் ஊழியத்திற்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தார்.

சமூக அந்தஸ்து:

லிடியாவின் சமூக நிலை குறித்து சில ஊகங்கள் உள்ளன. லிடியா ஒரு சுதந்திரமான பெண் அல்லது வேலைக்காரி என்பது குறித்து இறையியலாளர்கள் உடன்படவில்லை. "லிடியா ஒரு காலத்தில் அடிமையாக இருந்தாள் என்பதற்கு நேரடி ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை, ஆனால் அவளுடைய பெயர் ஒரு தனிப்பட்ட பெயரைக் காட்டிலும் அவளுடைய சொந்த இடம் என்பதே இது குறைந்தபட்சம் ஒரு சாத்தியக்கூறு என்று கூறுகிறது". முதல் அல்லது இரண்டாம் நூற்றாண்டுகளில் இருந்து லிடியா என்ற உன்னத பெண்களின் பிற உதாரணங்களை அஸ்கோ (Ascough) மேற்கோள் காட்டுகிறார், எனவே அவர் உண்மையில் ஒரு அடிமை அல்லது வேலைக்காரியாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

திருமண நிலை:

நவீன பெண்களைப் போலவே பெண்களுக்கும் சம உரிமை இல்லை என்பதால், ஒரு ஆணின் அனுமதியின்றி வெளிநாட்டு ஆண்களின் குழுவை தனது வீட்டிற்கு அழைக்கும் திறன் லிடியாவுக்கு இருக்கும் என்பது அசாதாரணமானது. "ஒரு மனிதனைப் பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பது அவள் ஒரு விதவை என்று கருதுவதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது, ஆனால் இது ஒரு ஆணாதிக்க விளக்கமாக சவால் செய்யப்பட்டுள்ளது". லிடியாவின் வெளிப்படையான சமூக சக்தி ஒரு வீட்டைக் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமும், ஒரு வீட்டின் உரிமையினாலும் எடுத்துக்காட்டுகிறது (இது தூய பவுலடிகளார் மற்றும் அவரது தோழர்களுக்கு அவர் வழங்கியது) அவர் பெரும்பாலும் ஒரு சுதந்திரமான பெண்மணி மற்றும் ஒரு விதவை என்று குறிக்கிறது.

பல கிறிஸ்தவ மதப்பிரிவுகள் தியாதிராவின் லிடியாவை ஒரு புனிதராக அங்கீகரிக்கின்றன. இருப்பினும் அவரது நினைவுத் திருநாள், பெரிதும் வேறுபடுகிறது. கத்தோலிக்க திருச்சபையில், அவரது நினைவுத் திருநாள் ஆகஸ்ட் 3 ஆகும்.

பக்தி:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் லத்தீன் சடங்கை விட (Latin Rite of the Roman Catholic Church), மரபுவழி திருச்சபையில் (Orthodox Church) புனித லிடியா மீதான பக்தி அதிகம். மேலும் இந்த பெண்ணை சித்தரிக்கும் எண்ணற்ற சின்னங்களால் இது தெளிவாகிறது. மரபுவழி திருச்சபைகள் அவளுக்கு "அப்போஸ்தலர்களுக்கு சமமானவர்" என்ற பட்டத்தை வழங்கியுள்ளன. இது அவளுடைய முக்கியத்துவத்தையும் புனிதத்தன்மையையும் குறிக்கிறது. பிலிப்பி (Philippi) நகரில் ஒரு தேவாலயம் உள்ளது. இது புனித லிடியாவின் கவுரவிப்பதற்காக கட்டப்பட்டதாக பலர் கருதுகின்றனர். ஒரு நவீன திருமுழுக்கு பாரம்பரிய தளத்தில் அமைந்துள்ளது. அங்கு, பிலிப்பி நகருக்கு அருகில், தூய பவுலடிகளார் லிடியாவுக்கு திருமுழுக்கு வழங்கினார்.

Saint of the Day : (03-08-2020)

Saint Lydia Purpuraria

Saint Lydia Purpuraria (1st century) is famous for the mention in Acts 16 for her work with selling purple material (hence, her name which means purple seller), used for for expensive Roman clothing.

Lydia was born at Thyatira (Ak-Hissar), a town in Asia Minor. She met Paul on his second missionary journey in ca. AD50. Lydia became Paul’s first convert at Philippi and he baptized her with her household in the Gaggitis River –called the Angst River. Paul with his companions stayed at her home in Philippi. Thus, it is her home that becomes the first church in Europe.

The Orthodox recall her memory liturgically on May 20.

For most Catholics praying to Saint Lydia for her intercession would be very novel. But what she models for us is not new. In his 1995 Letter to Women, Saint John Paul II wrote “In this vast domain of service, the Church’s two-thousand-year history, for all its historical conditioning, has truly experienced the ‘genius of woman’; from the heart of the Church there have emerged women of the highest calibre who have left an impressive and beneficial mark in history.” Right, Lydia’s genius is instructive and worthy of our consideration for knowing the desires of her heart: she was a business woman, she lived the virtue of hospitality, a leader of people, and a follower of Jesus Christ.

The Orthodox Church honors Saint Lydia as an Equal of the Apostles, and at the holy place of her baptism on the banks of the Zygaktos River, a baptistery has been built, which is similar to the early Christian basilicas of Philippi.

Let us ask Lydia to guide all women, indeed, all Christians, in their responding sacrificially to the holy desires of the heart.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித பீட்டர் ஜூலியன் ஏமார்ட் (1811-1868)(ஆகஸ்ட் 02)

புனித பீட்டர் ஜூலியன் ஏமார்ட் (1811-1868)

(ஆகஸ்ட் 02)

இவர் தெற்கு பிரான்ஸிலுள்ள  'லா மூர்' என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

இவரது தந்தை ஒரு வணிகர். அதனால் இவர் தனது தந்தை செய்துவந்த தொழிலையே செய்து வந்தார். இவருக்கு 18 வயது நடக்கும் பொழுது, இவர் கடவுளுடைய அழைப்பை உணர்ந்தார். அதனால் இவர் தன் தந்தையின் எதிர்ப்பையும் மீறி எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு, இறை பணிக்காகத் தன்னை அர்ப்பணித்தார்.

1834 ஆம் ஆண்டு அருள்பணியாளராக அருள்பொழிவு செய்யப்பட்ட இவர், சிலகாலம் கிரநோபல் என்ற இடத்தில் பங்கு பணியாளராகப் பணியாற்றி வந்தார். பின்னர் இவர் துறவற சபையில் சேர்ந்து, பணியாற்றத் தொடங்கினார். 

நற்கருணையின்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்ட இவர், 1856 ஆம் ஆண்டு ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் என இரண்டு துறவற சபைகளை நிறுவினார். இச்சபைகளின் மூலம் இவர் நற்கருனை பக்தியை மக்களிடம் தொடர்ந்து பரப்பி வந்தார்.

கடவுளின் வார்த்தையை வல்லமையோடு மக்களிடத்தில் எடுப்பத்துரைப்பதிலும், அவர்களைக் கடவுளுக்கு நெருக்கமாக கொண்டு வருவதிலும் ஈடுபாட்டுடன் பணியாற்றிய இவர் 1868 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

இவருக்கு 1925 ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டமும், 1962 ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டமும் கொடுக்கப்பட்டன. இவர் நற்கருணையின் திருத்தூதர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 2)

✠ புனிதர் பீட்டர் ஜூலியன் ஈமார்ட் ✠

(St. Peter Julian Eymard)

நற்கருணையின் திருத்தூதர்:

(Apostle of the Eucharist)

பிறப்பு: ஃபெப்ரவரி 4, 1811

லா மூர், க்ரெனோபுல், ஃபிரெஞ்ச் பேரரசு

(La Mure, Grenoble, French Empire)

 

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 1, 1868 (வயது 57)

லா மூர், க்ரெனோபுல், ஃபிரெஞ்ச் பேரரசு

(La Mure, Grenoble, French Empire)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூலை 12, 1925

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: டிசம்பர் 9, 1962

திருத்தந்தை 23ம் ஜான்

(Pope John XXIII)

முக்கிய திருத்தலம்:

சேன்டி கிளாடியோ ஈ ஏன்ட்ரியா டேய் போர்கொக்நோனி

(Santi Claudio e Andrea dei Borgognoni)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 2

பாதுகாவல்:

நற்கருணை (Eucharist), நற்கருணைப் பாத்திரம் (Monstrance), நற்கருணை ஆராதனை (Eucharistic Adoration), நற்கருணை மகாசபை (Eucharistic Congress), ஆன்மீக ஆடை (Cope), ரோமன் கத்தோலிக்கம் மற்றும் சில லூதரன் மற்றும் ஆங்கிலிக்க திருச்சபைகளில் நற்கருணை ஆராதனையின்போது குருவால் அணியப்படும் ஆடை (Humeral Veil), ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையின் சபை (Congregation of the Blessed Sacrament)

புனிதர் பீட்டர் ஜூலியன் ஈமார்ட், ஒரு ஃபிரெஞ்ச் கத்தோலிக்க குருவும், புனிதரும் ஆவார். இவர், “ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையின் சபை” (Congregation of the Blessed Sacrament) என்ற ஆண்களுக்கான ஆன்மீக சபையையும், “ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையின் ஊழியர்கள்” (Servants of the Blessed Sacrament) என்ற பெண்களுக்கான ஆன்மீக சபையையும் நிறுவியவர் ஆவார்.

“நற்கருணையின் திருத்தூதர்” (Apostle of the Eucharist) என்ற சிறப்பு பெயரால் அழைக்கப்படும் இவரது நினைவுத் திருவிழா ஆகஸ்ட் மாதம், 3ம் தேதி ஆகும்.

தொடக்க காலம்:

பீட்டர் ஜூலியன் ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “லா மூர்” (La Mure) என்ற பகுதியில் 1811ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 4ம் நாள், பிறந்தார். இவர் சிறு வயது முதலே, இறைவனின் அதி தூய அன்னை மரியாளின் மீது பக்தி கொண்டிருந்தார். இவர் புதுநன்மை வாங்குவதற்கு முன்னமேயே, 1823ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 16ம் நாளன்று, “நோட்ரே-டேம் டு லாஸ்” (Notre-Dame du Laus) எனுமிடத்திலுள்ள அன்னை மரியாள் முதன்முதலாய் காட்சி தந்த புனித ஸ்தலமான “லாஸ் அன்னை அல்லது “பாவிகளின் அடைக்கலம்” (Our Lady of Laus or Refuge of Sinners) திருத்தலத்திற்கு நடைபயணமாகவே சென்றார். அதன் பின்னரே, “அன்னை லா சலேத்” (Notre-Dame de La Salette) திருத்தலத்தில் காட்சியளித்த சரிதம் பற்றி அறிந்தார். ஆன்ம புளகாங்கிதமடைந்த ஈமார்ட், ஃபிரான்ஸ் நாடு முழுதுமுள்ள அன்னை மரியாளின் பல்வேறு திருத்தலங்களுக்கு யாத்திரை சென்றார்.

கி.பி. 1828ம் ஆண்டு, இவரது தாயார் மரித்ததும், இவர் “மாசற்ற மரியாளின் துறவற சபையின்” (Oblates of Mary Immaculate) புகுமுக துறவற நிலையில் இணைந்தார். ஆனால், உடல் நலம் ஒத்துழைக்காததால் சபையில் இருந்து விலகினார். ஜூலியன் நலிவுற்ற உடல்நலம் கொண்டவராயிருந்தார். குறிப்பாக, சுவாசப்பைகளின்  பலவீனமானமும், கடுமையான ஒற்றைத்தலைவலியும் அவருக்கு இருந்தது.

பின்னர், அவரது தந்தை மரித்ததன் பின்னர், 1831ம் ஆண்டு, “க்ரெனோபுல்” மறைமாவட்டத்திலுள்ள (Diocese of Grenoble) குருத்துவ கல்லூரியில் பயிற்சி பெற்று 1834ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 20ம் தேதி, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். “ச்சாட்” (Chatte) எனும் நகரின் உதவி பங்குத் தந்தையாக மூன்று வருடங்கள் பணியாற்றினார். பின்னர், “மவுன்ட் செயின்ட் ஈனார்ட்” (Mount Saint-Eynard) பங்கின் பங்குத் தந்தையாக பணியாற்றினார். சில ஆண்டுகள் பணிக்குப் பிறகு, 1837ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 20ம் தேதியன்று, “லியோன்” (Lyon) எனுமிடத்திலுள்ள “மரியாளின் துறவற சபையில்” (Marists (the Society of Mary) இணைந்தார். புனித மரியாளின் பக்தியையும், திவ்விய நற்கருணை நாதரின் பக்தியையும் பரப்பினார்.

சபை நிறுவனர்:

1857ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 6ம் தேதியன்று, பீட்டர் ஜூலியன், “ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையின் சபை” (Congregation of the Blessed Sacrament) என்ற ஆண்களுக்கான ஆன்மீக சபையைத் தொடங்கினார். இந்த சபையைச் சார்ந்த துறவிகள், முதல்முறை நற்கருணை பெறத் தயார் செய்யும் சிறுவர்களுக்கு மறைக்கல்வி கற்பிப்பதில் ஆர்வமாக உழைத்தார்கள்.

மேலும் 1858ம் ஆண்டு, அருட்சகோதரி “மார்கரெட் குய்லோட்” (Marguerite Guillot) என்பவருடன் இணைந்து “ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையின் ஊழியர்கள்” (Servants of the Blessed Sacrament) என்ற பெண்களுக்கான ஆன்மீக சபையையை நிறுவினார்.

ஜூலியன் அடிக்கடி திவ்விய நற்கருணை உட்கொள்ளும் வழக்கத்தை கிறிஸ்தவர்கள் நடுவில் ஏற்படுத்த உழைத்தார்; திவ்விய நற்கருணை நாதரை அன்பு செய்ய மக்களுக்கு அறிவுரை வழங்கினார். வாரம் ஒருமுறையாவது நற்கருணை ஆராதனை செய்யும் பக்தி முயற்சியையும் இவர் மக்களிடையே பரப்பினார்.

அற்புதமான முறையில் திவ்விய நற்கருணையில் எழுந்தருளி இருக்கும் இயேசு கிறிஸ்துவுக்கு தமது வாழ்வை அர்ப்பணித்த பீட்டர் ஜூலியன் ஈமார்ட், கி.பி. 1868ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 1ம் தேதியன்று, தமது ஐம்பத்தி ஏழு வயதில், பக்கவாதம் நோயின் சிக்கல்களின் காரணமாக, “லா மியூர்” (La Mure) நகரில் மரணம் அடைந்தார்.

இவர், 1908ம் ஆண்டு, வணக்கத்திற்குரியவராகவும், 1925ம் ஆண்டு அருளாளராகவும் உயர்த்தப்பட்டார். 1962ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 9ம் நாள், திருத்தந்தை “23ம் ஜான்” (Pope John XXIII) இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கினார்.

† Saint of the Day †

(August 2)

✠ St. Peter Julian Eymard ✠

Apostle of the Eucharist:

Born: February 4, 1811

La Mure, Grenoble, French Empire

Died: August 1, 1868 (Aged 57)

La Mure, Grenoble, French Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: July 12, 1925

Pope Pius XI

Canonized: December 9, 1962

Pope John XXIII

Major shrine:

Santi Claudio e Andrea dei Borgognoni

Feast: August 2

"The Eucharist was the pearl that shone in his eyes"

Saint Peter Julian Eymard, SSS, was a French Catholic priest and founder of two religious institutes: the Congregation of the Blessed Sacrament for men and the Servants of the Blessed Sacrament for women.

The great artist Auguste Rodin, who sculpted “The Thinker” and other world-famous pieces, met today’s saint in 1862 and joined his Congregation as a lay brother. Rodin was despondent over the death of his sister and wanted to abandon art and dedicate his life to God. Saint Peter Julian Eymard burned like a bonfire for God, but this was one vocation his flames would not consume. Father Eymard could see Rodin’s prodigious talent in an evocative bust Rodin sculpted of the future saint while he was a religious brother. Eymard told Rodin to return to the world to pursue his artistic calling. So while Father Eymard was as apostolic and demanding as any saint, he was also just as wise as any saint. Not every man who felt a vocation truly had one. It was for the superior to discern the validity of the calling. Father Eymard knew this well from personal experience. He had lived at least three priesthoods inside of his one priesthood: as a diocesan priest in a parish, as a religious priest in the Marist Order, and as the founder of the Congregation of the Most Blessed Sacrament.

There was never a time when Peter Julian Eymard did not love Christ in the Blessed Sacrament. At the age of five, he disappeared from home one day. His siblings went in search and found him standing right next to the tabernacle in their local church. When they asked him what he was doing there, little Peter responded, “I am here listening to Jesus.” His father did not want Peter to be a priest but a blacksmith. He relented a bit over time and then died prematurely, removing all opposition. Peter was ordained a diocesan priest in 1834 and served in a parish. But he felt a slightly different call within his call and began to seek admission to the Society of Mary, or Marists. His diocesan bishop was reluctant to let Father Peter go. The bishop relented in 1839, writing to the Marist superior that “I have given sufficient proof of my high esteem for the Society of Mary in giving it such a priest.”

Father Peter’s personal energy,  apostolic zeal, and prayerfulness led to his being named a Marist Provincial. He traveled throughout France and became acquainted with nocturnal and perpetual adoration societies. He became expert at preaching about the Eucharist and at directing lay Eucharistic societies. During a Corpus Christi procession in 1845, he had a mystical experience while carrying the Blessed Sacrament. His attraction to the Eucharist became so personal and so intense that he resolved “to preach nothing but Jesus Christ, and Jesus Christ Eucharistic” from then on. Discussions with his superiors about orienting the Marist’s more toward a Eucharistic identity were frustrated. It was not their primary charism. On January 21, 1851, at the Shrine of Our Lady of Fourviere overlooking Lyon, Father Eymard received the inspiration to found a new Order dedicated exclusively to the Blessed Sacrament. This third call within his one priestly call would consume the rest of his life. 

In 1857 the Society of the Blessed Sacrament was formally established in Paris. One year later, the Servants of the Blessed Sacrament for nuns would be founded. Father Peter and his few companions did not limit their Eucharistic dedication to piety and prayer. They prepared children to receive First Holy Communion, reached out to lapsed Catholics, and promoted frequent reception of Holy Communion for all Catholics.  The normal struggles of every young Congregation bedeviled Father Eymard: extreme poverty, atrocious lodgings, lack of vocations, and problems of growth. 

Rodin’s bust captures the essence of Father Eymard better than any photo. Eymard’s mass of hair is out of control, communicating his passionate eccentricity. His gaze is penetrating. He knows the mysteries of God and other secrets of the soul. His thin face, straight nose, and protruding cheekbones say he is a mortified ascetic. And buried in his vest, just over his heart, is a scroll. Only a few words can be read. It is a fragment of Emyard’s prayer: “O Sacrament Most Holy, O Sacrament Divine, all praise and all thanksgiving be every moment thine.” His love of the Eucharist pulsated in sync with his heart, every moment of every day of his fifty-seven years. Our saint is buried in his Congregation’s chapel in Paris. He was canonized in 1962 and in 1995 his Optional Memorial was finally included in the Church’s universal sanctoral calendar.

Saint Peter Julian Eymard, your ardent love of the Blessed Sacrament consumed your thoughts, words, preaching, and life. May such a healthy devotion mark all of our lives. May we satisfy Christ’s thirst for our presence by not making Him wait too long between our visits.

புனித ஓசேபியஸ் (Eusebius von Vercelli)ஆயர், மறைசாட்சி August 2

இன்றைய புனிதர் :

(02-08-2020)

புனித ஓசேபியஸ் (Eusebius von Vercelli)

ஆயர், மறைசாட்சி

பிறப்பு 

283

சார்டினியன் (Sardinien), இத்தாலி

    

இறப்பு 

1 ஆகஸ்டு 371

வெர்செல்லி, இத்தாலி

ஆரியனிஸ கொள்கையாளர்களால் (Arianism) கல்லால் எரிந்து கொல்லப்பட்டார்.

இவர் சில இக்கட்டான சூழ்நிலைகளை சந்தித்த பின்னர் மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார். இவர் உரோம் நகரில் குருவாக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். 345 ஆம் ஆண்டு வெர்செல்லி என்ற மறைமாவட்டத்திற்கு முதல் ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். தன்னுடைய எளிமையான மறையுரையின் வழியாக திருச்சபையை அம்மண்ணில் பரவச் செய்தார். தம் மறைமாவட்டத்தில் ஆதின வாழ்க்கையை உருவாக்கினார். திருச்சபைக்காக மன்னர் கொன்ஸ்தான்சியுஸால்(Konsthansiysal) நாடுகடத்தப்பட்டார். அப்போது அவர் பல துன்பங்களை அனுபவித்தார். சில ஆண்டுகள் கழித்து மீண்டும் தன் நாட்டிற்கு திரும்பினார். ஆரியுசின் ஆதரவாளர்களுக்கு எதிராக நம்பிக்கையை திரும்பவும் நிலைநாட்டும்படியாக உழைத்தார். 

இவர் ஆரிய பதிதர்களின் அநீதிகளை சுட்டிக்காட்டினார். இதனால் மீண்டும் பாலஸ்தீன நாட்டுக்கு நாடுகடத்தப்பட்டார். அங்கு தான் அனுபவித்த துன்பங்களை இறைவனுக்காக ஏற்றுக்கொண்டார். மக்களும் மன்னனும் மனந்திரும்ப தன் துன்பங்களை பொறுமையோடு ஏற்று, வாழ்வை தியாகம் செய்தார். 

செபம்:

அன்பான ஆண்டவரே! உம்மை பறைசாற்றுவதில் ஆயராம் புனித யுசேபியு காட்டிய மன உறுதியை நாங்கள் கண்டுபாவிக்க செய்தருளும். அவர் போதித்த நம்பிக்கையை கடைபிடித்து, உம்மில் பங்கு கொண்டு வாழ எங்களுக்கு அருள்வீராக.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (02-08-2020)

St. Eusebius of Vercelli

He was born on March 2, 283 in Sardinia. His father was a Christian martyr. St. Eusebius was later elected Bishop of Vercelli. When the Emperor Constantine declared Christianity as official religion of Roman Empire, the troubles of Arian sect of Christians started. Pope Liberius instructed Eusebius in A.D. 355 to go and request Emperor Constantius-II at Milan to convoke a council to sort out and end the difference between Athanasius of Alexandria and the Arian Christians. The Emperor convened the synod as requested and Eusebius also attended the synod partly. But Eusebius refused to condemn Athanasius as directed by the Emperor. Hence the Emperor exiled Eusebius to various places along with St. Dionysius and Lucifer. Eusebius was able to return to his diocese from exile, only in A.D. 362 in the reign of Emperor Julian. He fought strongly against Arianism, a Christian sect that preached that Jesus is not God. While in exile in Scythopolis in Palestine, he was dragged half-naked by the Arian Christians, through the street to a tiny cell and kept him without food or water for four days. He worked hard to counteract the damage Arian Christians caused to Christianity. He died on August 1, 371, at Vercelli, Piedmont.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint of the day:Saint Agrippina of Mineo August 1

August 1 (Boston's North End)

 

Saint of the day:

Saint Agrippina of Mineo

Patron Saint of Mineo; invoked against evil spirits, leprosy, thunderstorms, bacteriadiseases, and bacterial infections

 

Prayer:

 

 

The Story of Saint Agrippina of Mineo

​

Her legend states that she was a blonde princess born of a noble Roman family, and that she was martyred during the reign of Roman Emperors Valerian. She was either beheaded or scourged.

Her body was said to have been taken to Mineo, Sicily, by three devout Christian women named Bassa, Paula, and Agatonica. Her tomb became a popular pilgrimage destination, and she was invoked as a patron saint against evil spirits, leprosy, and thunderstorm.

Agrippina was venerated in Greece, as it was claimed that her relics were translated from Sicily to Constantinople. Her feast day is no longer celebrated in the Catholic Church, however it is celebrated in the Orthodox Church on June 23.

There are two Catholic Churches named after Saint Agrippina. One church called Church of Saint Agrippina is located in Mineo and the other church Chapel of Saint Agrippina di Mineo is located in Boston. Immigrants from Mineo to Boston's North End have celebrated their patron saint for over 100 years on the first week of August.

புனித சோபியா (- 137 August 1

புனித சோபியா (- 137)

(ஆகஸ்ட் 01)

மிலன் நகரைச் சார்ந்த இவர் ஒரு கைம்பெண்.  இவருக்கு மூன்று பெண் குழந்தைகள் இருந்தார்கள். 

பிழைப்பு தேடி இவர் மிலன் நகரைவிட்டு, தனது மூன்று குழந்தைகளோடு உரோமை நகருக்குச் சென்றார். 

அக்காலக்கட்டத்தில் உரோமையில் ஹட்ரியன் என்ற மன்னனின் தலைமையில் கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிரான வன்முறை மிகுதியாக நடைபெற்றது.

இந்த வன்முறையில் இவருடைய மூன்று பெண் குழந்தைகளும் கிறிஸ்துவின்மீது கொண்ட உறுதியான நம்பிக்கைக்காகக் கொல்லப்பட்டார்கள்.

தன்னுடைய மூன்று பெண் குழந்தைகளும் கிறிஸ்துவுக்காகக் கொல்லப்பட்டதை  நினைத்து  இவர் ஒருபக்கம் பெருமைப்பட்டாலும், இன்னொரு பக்கம் அவர்களுடைய பிரிவு இவரை மிகுதியாக வாட்ட, இவர் அவர்களுடைய கல்லறையிலேயே அவர்கள் கொல்லப்பட்ட மூன்றாம் நாளில் இறந்து போனார்.

இவர் கைம்பெண்களின் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

புனித அல்போன்ஸ் மரிய லிகோரி (St. Alphonsus Liguori)ஆயர், மறைவல்லுநர் (Bishop and Doctor of the Church) August 1

இன்றைய புனிதர் :

(01-08-2020)

புனித அல்போன்ஸ் மரிய லிகோரி (St. Alphonsus Liguori)

ஆயர், மறைவல்லுநர் (Bishop and Doctor of the Church) 

பாதுகாவல்: ஒப்புரவு தரும் அருள்தந்தையர் (Confessor), நல்லொழுக்க நீதி சார் இறையியலர்(Moral theologians)

பிறப்பு 

27 செப்டம்பர் 1696

நேயாபல், இத்தாலி (Marinella bei Neapel, Italien)

    

இறப்பு 

01 ஆகஸ்டு 1787

நேயாபல்(Nocera dei Pagani bei Neapel)

முத்திபேறுபட்டம்: 1816, திருத்தந்தை 7ஆம் பயஸ்

புனிதர்பட்டம்: 29 மே 1839, திருத்தந்தை 16 ஆம் கிரகோரி

ஆயர்பட்டம்: 1762, திருத்தந்தை 13 ஆம் கிளமெண்ட், வடக்கு நேயாபல் (Diocese S.Agatha dei Goti im Norden von Neapel)

இவர் உரோமன் சட்டத்திலும், திருச்சபை சட்டத்திலும் பட்டம் பெற்றார். மறைபரப்பு பணியில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். இதனால் குருத்துவ வாழ்விற்கு தன்னை ஈடுபடுத்தினார். இவரின் வாழ்வு மக்களிடையே பல தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மிக சிறப்பான இவரின் மறைபரப்புப் பணியால், நேப்பிள்ஸ் நகர் ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பின்னர் "புனித இரட்சகர்" என்ற பெயரில் ஒரு துறவற சபையை நிறுவினார். மக்களிடையே கிறிஸ்துவ வாழ்வை வளப்படுத்த, சிறப்பான மறையுரையை ஆற்றினார். ஒழுக்க நெறி சார்ந்த இறையியல் நூல்கள் பல எழுதினார். இவர் தலைசிறந்த இறையியல் ஆசிரியராகவும் பணியாற்றினார். பின்னர் ஆயர் பொறுப்பிலிருந்து விலகினார். தான் தொடங்கிய துறவற சபையில் வாழ்ந்தார். மரியன்னையின்மீது பக்தி, திவ்ய நற்கருணை சந்திப்பு, சிலுவைப்பாதை செய்தல் இவைகளில் தன் சபையிலுள்ளவர்களை ஈடுபடுத்தினார். எவற்றின் மீதும் பற்றுக்கொள்ளக்கூடாது என்பதை வலியுறுத்தினார். 

இவர் பல பயணங்களை மேற்கொண்டு, நேப்பிள்ஸ் நாட்டில் சிறப்பான மறையுரையை ஆற்றி நன்மைகள் பல செய்தார், இவர் வயது முதிர்ந்தவராய் இருந்ததால் பார்வையிழந்து காணப்பட்டார். இதனால் சிலர் இவரை தவறான வழியில் நடத்தினர். எதிரிகளின் சூழ்ச்சியால், சில முக்கிய ஒப்பந்தங்களில் தெரியாமல், தவறாக கையொப்பமிட்டார். இதனால் இவரின் சபையில் பல பிளவுகள் உண்டானது. இதனால் அல்போன்ஸ் மனமுடைந்து, மிக வேதனை அடைந்தார். சில உறவுகளையும் இழந்தார். நோயினால் தாக்கப்பட்டு கொடுமையான வேதனையை அனுபவித்த அல்போன்ஸ் தனது 83 ஆம் வயதுவரை தன் சபையை சேர்ந்தவர்களாலேயே, ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டார். இயேசுவின் பாடுகளை இடைவிடாமல் தனது இறுதி நாட்களில் அனுபவித்து இறைவனடி சேர்ந்தார். 

செபம்:

புனிதத்தின் ஊற்றே எம் இறைவா! உம்மீது தணியாத தாகம் கொண்டார். புனித அல்போன்ஸ் மரிய லிகோரி. புனித வாழ்வுக்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாய் திகழ்ந்தார். மறைபணியின் வழியாக மக்களின் வாழ்வு நெறியை மாற்றினார். இவரின் போதனைகளை நாங்கள் கடைபிடித்து வாழ, எமக்கு உமதருளை தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (01-08-2020)

St. Alphonsus Maria de Liguori

He was born in a village called Marianella in Italy on September 27, 1696. He was a practicing lawyer. After losing an important case in a court, he entered the religious life and was ordained a priest on December 21, 1726. He wanted to serve the poor people in the slums and founded a congregation of the Most Holy Redeemer on November 9, 1732 for this purpose. The members of the congregation are generally called a Redemptorists. He was appointed as the Bishop of St. Agatha in 1762 but retired from the office of the Bishop in 1775. He was a spiritual writer and was considered as a great theologian. He wrote 111 works on spirituality and theology. He spent every minute usefully and for good purposes only. He died on August 1, 1787.

He was beatified by Pope Pius- VII on September 15, 1816 and canonized by Pope Gregory-XVI on May 26, 1839. He was proclaimed as Doctor of the Church in 1871 by Pope Pius-IX. He is the patron of Confessors and Moralists.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ் ✠(St. Justin de Jacobis) July 31

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 31)

✠ புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ் ✠

(St. Justin de Jacobis)

ஆயர்:

(Bishop)

பிறப்பு: அக்டோபர் 9, 1800

சேன் ஃபிலே, போடேன்ஸா, நேப்பில்ஸ் அரசு

(San Fele, Potenza, Kingdom of Naples)

இறப்பு: ஜூலை 31, 1860 (வயது 59)

ஸுலா, செமெணவி கெஇஹ் பஹ்ரி, எரிட்ரீ

(Zula, Semenawi Keih Bahri, Eritrea)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 25, 1939

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 26, 1975

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 31

பாதுகாவல்:

மறைப்பணியாளர்கள் (Missionaries)

புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ், ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க ஆயரும் (Italian Roman Catholic Bishop), "புனிதர் வின்சென்ட் டி பவுல்" (Vincent de Paul) நிறுவிய ரோமன் கத்தோலிக்க சமுதாய குருக்கள் மற்றும் சகோதரர்களின் திருத்தூதுப் பணிவாழ்வின் சபையின் (Congregation of the Mission) உறுப்பினருமாவார். இவர் பின்னாளில், எத்தியோப்பியாவின் துணை ஆயராகவும் (Vicar Apostolic in Ethiopia), “நிலோபோலிஸ்” நகரின் “பட்டம் மட்டுமே கொண்டிருக்கிற” (Titular Bishop of Nilopolis) ஆயருமாவார். இவர், “கியஸ்டினோ டி ஜேகோபிஸ்” (Giustino de Jacobis) என்றும் அறியப்படுகின்றார்.

கியஸ்டினோ செபஸ்டியனோ பஸ்குவேல் டி ஜேகோபிஸ் (Giustino Sebastiano Pasquale de Jacobis)  எனும் இயற்பெயர் கொண்ட “கியஸ்டினோ டி ஜேகோபிஸ்”, கி.பி. 1800ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 9ம் தேதி, நேப்பில்ஸ் அரசின் (Kingdom of Naples), போடேன்ஸா (Province of Potenza) பிராந்தியத்திலுள்ள “சேன் ஃபிலே” (San Fele) நகரில் பிறந்தவர் ஆவார்.

கி.பி. 1818ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், பதினேழாம் தேதி, நேப்பில்ஸ் (Naples) நகரிலுள்ள “திருத்தூதுப் பணிவாழ்வு சபையில்” (Congregation of the Mission) இணைந்தார். கி.பி. 1820ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 18ம் தேதி, தமது சத்திய பிரமாணங்களை ஏற்றார். கி.பி. 1824ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 12ம் தேதி, தென் இத்தாலியின் (Southern Italy) “அபுலியா” (Apulia) பிராந்திய தலைநகரான “பிரிண்டிசி” (Brindisi) நகரில், குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். “ஓரியா” (Oria) மற்றும் “மோனோபோலி” (Monopoli) நகர்களில், ஆத்மாக்களின் கவனிப்பில் சில நேரம் கழித்த பிறகு, முதலில் “லெஸ்சே” (Lecce) நகரிலும், அதன்பின்னர் “நேப்பில்ஸ்” (Naples) நகரிலும் தலைமை குருவானார்.       

கி.பி. 1839ம் ஆண்டு, “எத்தியோப்பியா” (Ethiopia) நாட்டின் “திருத்தூது தலைமை” (Prefect Apostolic) நியமனம் பெற்றார். அங்கே கத்தோலிக்க பணிகளின் அடித்தளத்தை ஒப்படைத்தார். ஏறக்குறைய ஒரு தசாப்தம் எத்தியோப்பியாவில் தமது உழைப்பின் பெரும் வெற்றியைப் பெற்றபின், கி.பி. 1847ம் ஆண்டு, “நிலோபோலிஸ்” நகரின் “பட்டம் மட்டுமே கொண்டிருக்கிற” (Titular Bishop of Nilopolis) ஆயராக நியமிக்கப்பட்டார். அதன்பின்னர், குறுகிய காலத்திலேயே எத்தியோப்பியாவின் துணை ஆயராக (Vicar Apostolic in Ethiopia) நியமிக்கப்பட்டார்.

உள்ளூர் எதியோப்பியன் திருச்சபையில் (Local Ethiopian Church), கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிரான சிறைத்தண்டனைகள், நாடு கடத்துதல் மற்றும் இன்னபிற சித்திரவதைகள் நடந்துகொண்டிருக்க, இவர் மட்டும் எண்ணற்ற கத்தோலிக்க மறைப்பணிகளை நிறுவிக்கொண்டிருந்தார்.

எத்தியோப்பியன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Ethiopian Catholic Church) மற்றும் "எரிட்ரீன்"  கத்தோலிக்க திருச்சபை (Eritrean Catholic Church) ஆகியவற்றின் துவக்கங்களைத் தோற்றுவிக்கும் ஒரு பூர்வ குருத்துவத்திற்கான பயிற்சி மற்றும் செயல்பாட்டு கல்விக்காக, வடக்கு எத்தியோப்பியாவின் (Northern Ethiopia) முன்னாள் பிராந்தியமும், தற்போதைய “டிக்ரே” (Tigray Region) பிராந்தியத்தின் ஒரு பாகமுமான “அகமே” (Agame) எனுமிடத்திலும், “அகேலே குசே” (Akele Guzay) பிராந்தியத்திலும் குருத்துவ பள்ளிகளை கட்டினார்.

புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ், கி.பி. 1860ம் ஆண்டு மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 31)

✠ St. Justin de Jacobis ✠

Bishop:

Born: October 9, 1800

San Fele, Potenza, Kingdom of Naples

Died: July 31, 1860 (Aged 59)

Zula, Semenawi Keih Bahri, Eritrea

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 25, 1939

Pope Pius XII

Canonized: October 26, 1975

Pope Paul VI

Feast: July 31

Patronage: Missionaries

Saint Justin de Jacobis (Giustino de Jacobis) was an Italian Roman Catholic bishop and professed member of the Congregation of the Mission who became a Vicar Apostolic in Ethiopia and the Titular Bishop of Nicopolis. He is also known as Justin de Jacobis.

Justin De Jacobis served as Vincentian missionary to Ethiopia from 1839 until his death. Between 1839 and 1860 he worked in northern Ethiopia, mainly in Tegray. On July 25, 1939, he was beatified and canonized as a saint on October 26, 1975.

Early Life:

Justin de Jacobis was born on 9 October 1800 in San Felipe, a village south of Naples. His family went back 500 years and was quite wealthy. Later on, in a letter, Justin mentions that he was disappointed in his father, but does not say why. There seems to be some indication that his father did not manage the family finances very well, and the family suffered as a result. They certainly had to move from their ancestral home in the country and take up residence in the city of Naples, dropping to a lower standard of living.

When Justin was coming to the end of his secondary education he told a Carmelite priest, a friend of his mother’s, that he wanted to be a priest. The Carmelite decided that the Vincentians would be a community that would suit him, and he followed this advice. As far as is known, he had not had any previous contact with the Vincentians in Naples. He entered the Congregation on October 17, 1818, took vows on October 18, 1820, and was ordained at Brindisi on June 12, 1824.

Early Priesthood:

He was ordained in 1824. Following his ordination, he was sent to Oria in southern Italy to give missions and retreats. In 1829 he and some other Confreres were sent to open a new house in Monopoli, also for the purpose of giving missions and retreats. There is some evidence of conflict between him and the local superior.

In 1834 he was appointed superior in Lecce, further south. There he continued to give missions and retreats; he had become well-known as a preacher and confessor. During his assignment debt on the house in Lecce was eliminated. He arranged for maintenance on the house that had been deferred because of a lack of funds to be completed.

He became director of seminarians in Naples in 1836, where he was remembered for emphasizing personal prayer. He was among the priests who ministered during the cholera epidemic in Naples in 1836-1837. He mentioned in a letter written at the time that he and the other confreres were out all day and well into the night. He says he is writing the letter in a barber’s shop at midnight.

After two years he was appointed superior of the Provincial House in Naples, and once again resumed the ministry of missions and retreats. In the Provincial House, the retreats were often for specific professional groups, such as doctors, surgeons, judges, or for the Neapolitan nobility.

At that time Italy was not yet united and Naples was the capital of the Kingdom of the Two Sicilies. King Ferdinand II heard of Justin’s reputation as a preacher of missions and retreats, and of his ministry during the cholera epidemic. He came to appreciate that Justin was also a man of great personal holiness, so he thought that he would make a good bishop. Justin heard rumors that this was likely, and he was sufficiently realistic to know that it could happen; three Vincentians had already been made bishops in the Kingdom of the Two Sicilies. He decided to take steps to prevent himself from becoming the fourth. His practical sense of reality also led him to admit that he would be prepared to become a bishop in some missionary territory where there was a real need for a bishop.

Missionary Dream:

He had previously thought of going on the foreign missions, so he wrote to the Vincentian Procurator at the Holy See to ask what were the chances of his going on the missions. He was told that there was a chance that Algeria, recently occupied by the French, would be assigned as missionary territory to the Vincentians. He wrote to the Superior General, Jean-Baptiste Nozo, who told him that thinking about Algeria was premature as it had not in fact been offered to the Congregation.

In the summer of 1838, Justin heard that there was to be an attempt to launch a Catholic mission in Ethiopia. He wrote once again to the Vincentian Procurator at the Holy See to offer himself, but he made it clear that he wanted to be sent by the Congregation of the Mission and not by the Cardinal Prefect of Propaganda. Because of this the cardinal officially requested Jean-Baptiste Nozo, the Superior General, to authorize Justin to go to the new mission. Nozo was not too enthusiastic about this. One reason was that another Italian Vincentian, Giuseppe Saputo, had departed, without authority, from his mission in Syria and had gone to Ethiopia and had started mission work there, without any official ecclesiastical authority from either the Holy See or the Superior General. From Nozo’s point of view, it seemed as if the Holy See, by sending another Italian Vincentian to Ethiopia, was somehow endorsing the irregular conduct of Saputo. But there was also a second reason for Nozo’s lack of enthusiasm; Justin was not French. The Vincentian authorities in Paris would have preferred that a new mission territory like Ethiopia should have been under the control of French missionaries. For all the rest of his life, during the generalship of Nozo’s successor Jean-Baptiste Etienne, Justin would be made to feel resentment from Paris at his not being French.

Missionary in Ethiopia:

The Holy See appointed Justin Prefect Apostolic of Abyssinia and all the Neighbouring Territories. The purpose of this title was specifically to remove him and his mission from the jurisdiction of any Vicar Apostolic in the region. He was given another Italian confrere, Luigi Montuori, as his assistant. Montuori had been with Justin on many missions in Italy. They departed for Ethiopia in May 1839.

Ethiopia was not like most missionary territories. It was not a country with a pagan population that had to be converted to Christianity. It had been Christian since the 4th century but had slipped into schism and heresy. There had been several previous attempts to establish the Catholic Church there but none of them had succeeded. At the time of Justin’s arrival, there was not even one Ethiopian Catholic in the country.

Justin and Montuori quickly made contact with Giuseppe Saputo, the confrere who had left Syria and gone to Ethiopia without any official ecclesiastical authority. The three of them discussed what their best approach to the work would be. Saputo was already accepted by the people of the area where he had settled, even though they knew that he was a Catholic priest. In theory, Catholic priests were liable to immediate execution if discovered. For this reason, the three Vincentians decided that they would not, at least for the present, let themselves be seen celebrating Mass or praying the breviary.

Right from the start, they decided to adopt the Ethiopian style of dress and accommodate themselves to Ethiopian food. They set about learning three languages: Amharic, the national language, Tigrina the local language of the area where they were, and Ghe’ez the liturgical language. There is plenty of contemporary evidence that Justin acquired a very good knowledge of these languages, and later on he even wrote some books in Amharic. He did not participate in religious services in the local church but did spend long periods in the church praying by himself. He followed the Ethiopia liturgical calendar for seasons and feast days. He visited the sick, and when people, laity and clergy, came to him in his house of their own accord, he would discuss religious matters with them. He began catechism classes for the children. It was not long before he came to the realization that Rome’s idea that Ethiopia could be quickly converted to Catholicism was very far from the truth.

One of Justin’s great hopes was that some of the Ethiopian clergies would become Catholics. The first one to do this was a deacon. Then gradually others followed his example, as well as a young man who wanted to be prepared for the Catholic priesthood. Justin insisted that all converted clergy, as well as those studying for the Catholic priesthood, remain in the Ethiopian Coptic Rite; they were not to be Latinised. In this way of thinking, Justin was alone; none of the other missionaries agreed with him. It took a century, until Vatican II, for the Church to see and accept that Justin was correct in his understanding of the missionary apostolate.

He had one very serious problem, though, and that was where to find a bishop to ordain those whom he was forming for the priesthood. The solution arrived providentially, in the following manner. An Italian Capuchin bishop, Guglielmo Massaia, was traveling through Ethiopia to take up his mission in an area of the country far from Justin’s territory. The Congregation for the Propagation of the Faith, Propaganda, in Rome, ordered Massaia to make a stop in the important port city of Massawa, on an island just off the Red Sea coast of Ethiopia, and there ordain any candidates whom Justin had ready. He did this, but he realized that this was only a temporary remedy, since in a very short time Justin would have more students for ordination. Massaia’s solution was to suggest to the Holy See that Justin himself would make an excellent bishop for the region. Justin was hesitant and reluctant, but Massaia overcame his reluctance by suggesting that pride was what was behind Justin’s professed reluctance. Justin gave in and was ordained bishop in secret in Massawa in January 1849, and then returned to his own area.

For the remaining eleven years until his death in 1860 Justin’s life was a series of problems, harassment, persecution, and even a spell of imprisonment, all originating in the opposition of the Orthodox Coptic bishop. With the exception of one young confrere, Carlo Delmonte, all Justin’s fellow-Vincentians disagreed with Justin’s missionary methods, especially with regard to indigenous clergy. Even the confrere who was to be his coadjutor bishop, Lorenzo Biancheri, who had the right of succession, said openly that when he succeeded Justin he did not intend to continue Justin’s missionary methods, especially in the matter of building up a body of indigenous clergy. He had anticipated by more than a century what Vatican II and Paul VI’s Evangelii nuntiandi would say about missiology.

In 1860, Kedaref Kassa became the Ethiopian King Theodore II with the backing of Abuna Salama, Patriarch of the Ethiopian Church. In gratitude, he prohibited Catholicism, and De Jacobis was imprisoned for several months. He was then force-marched to the area of Halai in southern Eritrea, spending his remaining months in missionary work along the Red Sea.

He is considered an apostle to Africa, and the founder of the Abyssinian mission. Blessed Ghebre Michael is among the estimated 12,000 converts he made in his time.

தூய லயோலா இஞ்ஞாசியார் July 31

இன்றைய புனிதர் :

(31-07-2020)

தூய லயோலா இஞ்ஞாசியார்

லயோலா இஞ்ஞாசியார் எப்போதும் கடவுளின் திருவுளத்தை நிறைவேற்றுவதில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார்.

இஞ்ஞாசியார் ஸ்பெயின் நாட்டில் உள்ள லயோலா என்னும் இடத்தில் 1491 ஆம் ஆண்டு பிறந்தார். இவர்தான் குடும்பத்தின் கடைசிப் பிள்ளை. இவருடைய குடும்பம் அரச குடும்பம். எனவே, செல்வச் செழிப்பில், எல்லா விதமான இன்பங்களையும் அனுபவித்து வாழ்ந்து வந்தார். இவருடைய கனவெல்லாம் மிகச் சிறந்த போர்வீரனாக மாறவேண்டும் என்பதே ஆகும். 1521 ஆம் ஆண்டில் ஒரு நாள் பிரான்சு நாட்டு இராணுவம் இவர் இருந்த பம்பிலோனா கோட்டையை சுற்றி வளைத்துக்கொண்டது. நீண்ட நேரம் நடைபெற்ற போராட்டத்தில் இவருடைய கால்களில் கடுமையான காயம் ஏற்பட இவர் நிலைகுலைந்து போனார். பின்னர் இவர் கைதுசெய்யப்பட்டு சிறையில் அடைத்துவைக்கப்பட்டார். அப்போது இவர் அங்கே இருந்தவர்களிடம் வாசிப்பதற்கு ஏதாவது கொடுங்கள் என்று கேட்டபோது, அவர்கள் இயேசுவின் வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தையும் புனிதர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தையும் இவருக்குக் கொடுத்தார்கள். அதை வாசிக்க வாசிக்க இஞ்ஞாசியார் ஒருவிதமான பரவசநிலையை உணர்ந்தார். அதுமட்டுமல்லாமல் இதுவரை தான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முற்றிலும் வீண் என எண்ணத் தொடங்கி, சாதாரண மனிதர்கள் எல்லாம் புனிதராக மாறியிருக்கும்போது எதற்காக நாம் புனிதராக மாறக்கூடாது என சிந்தித்தார்.

இஞ்ஞாசியார்  ஆன்மீகப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்டிருந்த தருணம் அவருக்கு மரியன்னை குழந்தை இயேசுவோடு காட்சிதந்தார். அந்த நிகழ்வு அவருடைய வாழ்வில் மிகப்பெரிய திருப்புமுனையாக இருந்தது.

பாரிஸ் நகருக்குச் சென்று, அங்கே குருத்துவப் பணிக்காக தன்னையே பக்குவப்படுத்திக்கொண்டார். இலத்தின்  போன்ற மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டு தன்னை மேலும் மெருகேற்றிகொண்டார். அங்கேதான் அவர் பிரான்சிஸ் சவேரியார், பீட்டர் பேபர் போன்ற ஆறு இளைஞர்களைச் சந்தித்தார். அவர்களைக் கொண்டு ‘இயேசு சபை’ என்னும் புதிய சபை ஒன்றைத் தோற்றுவித்தார். குருத்துவப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்ட இஞ்ஞாசியார் 1538 ஆம் ஆண்டு குருவாக மாறினார்.

இஞ்ஞாசியார் ஏற்படுத்திய  இயேசு சபை, கற்பு, ஏழ்மை, கீழ்ப்படிதல் என்ற மூன்று வார்த்தைப்பாடுகளோடு சேர்த்து.

இஞ்ஞாசியார் நோயாளிகளைச் சந்திப்பதுமாக, சிறையில் இருந்தோரை பார்க்கச் செல்வதுமாக, மறைக்கல்வி கற்றுத்தருவதுமாக பற்பல பணிகளைச் செய்தார். தான் செய்த பணிகள் அனைத்தையும் இறைவனின் அதிமாக மகிமைக்காகச் செய்த்தார். இப்படி ஓய்வில்லாமல் இறைப்பணி செய்த இஞ்ஞாசியார் 1554 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 31 ஆம் நாள் இந்த மண்ணுலக வாழ்க்கைத் துறந்தார். 1622 ஆம் ஆண்டு இவர் புனிதராக உயர்த்தப்பட்டார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (31-07-2020)

St. Ignatius of Loyola

He was born on October 23, 1491 at the castle in Loyola in the municipality of Azpeitia, now in Spain. His baptismal name was Inigo Lopez de Loyola. He was brought up by the wife of a local blacksmith since his mother died soon after his birth. He became a servant (Page) in the house of the Treasurer of the Kingdom of Castle, who was a relative to him. In 1509 he joined the army of Viceroy of Navarre and participated in many battles without incurring any injuries to him. But one day he was injured seriously in his legs by a cannonball in a battle on May 20, 1521. During the treatment period he read De Vita Christi, a commentary on the life of Jesus and commentary on the Gospels. After reading this book, he started reading other books about Jesus and other saints. He got a mind change after reading Christian books and decided to devote his life to work for the conversion of non-Christians to Christian faith, in the Holy Land. After recovery from the leg injuries, he went to the Benedictine monastery, Santa Maria de Montserrat on March 25, 1523 and hung his military vestments before the image of the Holy Virgin Mary and went away. He then spent the next few months in a cave and practiced rigorous asceticism. He made a pilgrimage to the Holy Land for about 20 days and he studied in the University of Paris. In Paris he gathered six of his friends namely Francis Xavier, Alfonso Salmeron, Diego Laynez, Nicholas Bobadilla (all Spanish), Peter Faber (French) and Simao Rodriques (Portugal) and they took solemn vows of Poverty, Chastity and Obedience, on August 15, 1534 and about their life long work, in the crypt of the church of Our Lady of Martyrs at, Montmartre, Loyola. They founded the Society of Jesus in 1539. He wrote the constitution of the Society of Jesus and was approved by pope Paul-III on September 27, 1540. St. Ignatius and his friends pronounced their vows in the newly found Order (The Society of Jesus) on April 22, 1541 at the church of St. Paul outside the Walls. St. Ignatius became the first Superior General (Father-General) of the Society of Jesus. The Jesuit motto is 'Ad Maiorem Dei glorium' (for the greater glory of God).

St. Ignatius of Loyola died on July 31, 1556 in Rome due to malarial fever. He was beatified on July 27, 1609 by pope Paul-V and canonized by pope Gregory-XV on March 12, 1622.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

அருளாளர் சோலனஸ் கேசே ✠(Blessed Solanus Casey) July 30

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 30)

✠ அருளாளர் சோலனஸ் கேசே ✠

(Blessed Solanus Casey)

குரு:

(Priest)

பிறப்பு: நவம்பர் 25, 1870

ஓக் க்ரோவ்,  விஸ்கோன்சின், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Oak Grove, Wisconsin, U.S)

இறப்பு: ஜூலை 31, 1957 (வயது 86)

டெட்ரோய்ட், மிச்சிகன், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Detroit, Michigan, U.S.)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 18, 2017

கர்தினால் ஏஞ்ஜெலோ அமேட்டோ

(Cardinal Angelo Amato)

முக்கிய திருத்தலம்:

தூய பொனவென்ச்சுர் துறவு மடம், டெட்ரோய்ட், மிச்சிகன், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Saint Bonaventure Monastery, Detroit, Michigan, U.S.)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 30

அருளாளர் சோலனஸ் கேசே, ஒரு அமெரிக்க ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும் (American Roman Catholic priest), ஃபிரான்சிஸ்கன் இளநிலை கப்புச்சின் சபையின் (Order of Friars Minor Capuchin) உறுப்பினருமாவார்.

அவர் தனது வாழ்நாளில், தாம் கொண்ட பெரும் விசுவாசத்திற்காகவும், ஒரு ஆன்மீக ஆலோசகராகவும், தனது திறமைகளுக்காகவும் வியக்கத்தக்க செயல்களை செய்பவராக,அறியப்பட்டார். ஆனால், நோய்வாய்ப்பட்டோர் மீது அவர் செலுத்திய விசேட கவனம் காரணமாக, அவர்களுக்காக அவர் திருப்பலிகளும் நிறைவேற்றினார். இவர் வசித்த டெட்ரோயிட் நகரில், அதிக மக்கள் நாட்டுச் செல்பவராகவும், மதிப்பு மிக்கவராகவும் இருந்தார். வயலின் இசைக்கருவி மீது தீராத காதல் கொண்டிருந்த இவர், தமது முன்னோரான புனிதர் “ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ்” (Saint Francis Solanus) என்பவரின் பெயருடன் தம் பெயரையும் பகிர்ந்து கொண்டார்.

“பெர்னார்ட் ஃபிரான்சிஸ் கேசே” (Bernard Francis Casey) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கி.பி. 1870ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 25ம் தேதியன்று, வடமத்திய ஐக்கிய அமெரிக்காவின் “விஸ்கோன்சின்” (Wisconsin) மாநிலத்தின் “பியர்ஸ்” (Pierce County) மாகாணத்தின் “ஓக் க்ரோவ்” (Oak Grove) நகரத்தில் பிறந்த இவரது தந்தையார் “பெர்னார்ட் ஜேம்ஸ் கேசே” (Bernard James Casey) ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர், “எலன் எலிசபெத் மர்ஃபி” (Ellen Elizabeth Murphy) ஆகும். இவர், ஐரிஷ் நாட்டிலிருந்து (Irish immigrants) குடிபெயர்ந்து வந்த இவரது பெற்றோரின் பதினாறு குழந்தைகளில் ஆறாவது குழந்தை ஆவார். அதே வருடம், டிசம்பர் மாதம், 18ம் நாளன்று, இவருக்கு திருமுழுக்கு அளிக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1878ம் ஆண்டு, “டிப்தீரியா” (Diphtheria) எனப்படும் தொண்டை அழற்சி நோயால் பாதிக்கப்பட்ட இவரது குரல் நிரந்தரமாக பாதிக்கப்பட்டது. அந்நோய், அவரது குரலில் பிசிறுதட்டும் குறைபாட்டை விட்டுச் சென்றது. அதே வருடம், இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்ட, குழந்தைப் பருவத்திலிருந்த இவரது இரண்டு சகோதரர்கள் மரணமடைந்தனர். பின்னர், இவர்களது குடும்பம், “ஹட்சன்” (Hudson) நகருக்கு குடிபெயர்ந்தது. கி.பி. 1882ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், “செயின்ட் க்ரோய்க்ஸ்” (Saint Croix County) மாகாணத்திலுள்ள “புர்க்கார்ட்” (Burkhardt) நகருக்கு மீண்டும் குடிபெயர்ந்து சென்றது. கி.பி. 1887ம் ஆண்டில், தனது சொந்த மாநிலத்திலும், அருகிலுள்ள “மின்னெசோட்டா” (Minnesota) மாநிலத்திலும், “லும்பெர்க்ஜேக்” (Lumberjack) எனப்படும் (வட அமெரிக்க தொழிலாளர்கள் செய்யும் மரங்களை வெட்டுதல், சறுக்கல், ஸ்தல செயலாக்கம் மற்றும் மரங்களை லாரிகளில் ஏற்றுதல் அல்லது  பதிவு செய்தல் ஆகிய வேலைகள்), “மருத்துவமனை ஒழுங்குப் பணியாள்” (Hospital Orderly), “மின்னசோட்டா மாநில சிறையில் பாதுகாப்பு பணி” (Guard in the Minnesota State Prison) மற்றும் கார் ஓட்டுனர் பணி போன்ற தொடர்ச்சியான வேலைகளுக்காக பண்ணையை விட்டு வெளியேறினார். சிறையில் பாதுகாப்பு பணியிலிருந்தபோது, அமெரிக்க சட்டவிரோத (Outlaw), வங்கி (Bank) மற்றும் ரயில் கொள்ளைக்காரனும் (Train Robber), கெரில்லாவுமான (Guerrilla), “ஜெஸ் ஜேம்ஸ்” (Jesse James) எனும் சம வயதுடைய ஒருவரின் நட்பும் கிடைத்தது. ஆரம்பத்தில், அவர் திருமணம் செய்துகொள்ள விரும்பினார். ஆனால், தாம் பார்த்த பெண்ணின் தாய், அவளை ஒருநாள் திடீரென உண்டுறை பள்ளியில் (Boarding School) சேர்த்துவிட்டார்.

அவர் கடைசியாக செய்த வேலையில் பணியாற்றும் போது ஒருநாள், கொடூரமாக நடைபெற்ற கொலை ஒன்றினை காண நேர்ந்தது. அது, இவரது வாழ்க்கையையும் எதிர்காலத்தையும் மதிப்பீடு செய்ய இவருக்கு உதவியது. ஒருநாள், போக்கிரிகள் நிறைந்த நகரின் “சுபீரியர்” பகுதியில் கார் ஓட்டிச் செல்கையில், ஒரு குடிகார கடற்படை வீரன், ஒரு பெண்ணை கத்தியால் குத்திக் கொன்றதைக் கண்டார். அந்த நேரத்தில்தான் தாம் குருத்துவ வாழ்விற்கு அழைக்கப்பட்டதை உணர்ந்தார். ஆனால், கி.பி. 1891ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், தமது குறைவான கல்வித் தகுதியின் காரணமாக, “மில்வௌகி உயர்மறைமாவட்டத்தின்” (Archdiocese of Milwaukee) இளநிலை செமினரியான (Minor Seminary), செயின்ட் பிரான்சிஸ் உயர்நிலை பள்ளி செமினரியில் (Saint Francis High School Seminary) மறைமாவட்ட குரு (Diocesan Priest) ஆவதற்கான கல்வி கற்க சேர்ந்தார். அங்கே கற்பிக்கப்பட்ட வகுப்புகள் அனைத்தும் ஜெர்மனி அல்லது இலத்தீன் மொழிகளில் நடத்தப்பட்டன. இம்மொழிகளின் பேச்சுவழக்கினை இவர் அறிந்திருக்கவில்லை. காலப்போக்கில், அவருடைய கல்விக் குறைபாடுகளின் காரணமாக, - ஒரு மதகுருவாக ஆவதற்கு அவர் விரும்பினால் ஒரு மத சபையில் சேர வேண்டும் என்று அவர் அறிவுறுத்தப்பட்டார். அங்கே, அவர் ஒரு எளிய குருவாக (Simplex Priest) குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்படுவார் என்றனர். திருப்பலி நிறைவேற்றும் உரிமை மட்டுமுள்ள அதில், பொதுக்கூட்டங்களில் பிரசங்கிக்கவோ, கற்பிக்கும் பணிகளோ, ஒப்புரவு வழங்கும் அதிகாரமோ கூட கிடைக்காது. சபையில் சேர்வதற்கான தமது விண்ணப்பத்தைத் தயாரிப்பதற்கு முன்னர் அவர் வீடு திரும்பினார்.

செய்வதறியாது திகைத்த பெர்னார்ட் ஃபிரான்சிஸ் கேசே, தமது மனநிலையை, அர்ச்சிஷ்ட அன்னை கன்னி மரியாளின் (Blessed Virgin Mary) திருச்சொரூபம் ஒன்றின் முன்பு அறிக்கையிட்டு மன்றாடியபோது, அன்னையின் தெளிவான – ஸ்பஷ்டமான குரல், அவரை “டெட்ரோய்ட்” (Detroit) செல்ல உத்தரவிட்டதை அவரால் கேட்க முடிந்தது. பின்னர் அவர், அந்நகரின் “ஃபிரான்சிஸ்கன் இளநிலை கப்புச்சின்” (Order of Friars Minor Capuchin) சபையில் சேர விண்ணப்பித்தார். கி.பி. 1897ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 14ம் தேதி, அவர் அச்சபையில் சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டார். அவருக்கு புனிதர் “ஃபிரான்சிஸ் சோலனஸ்” (Saint Francis Solanus) நினைவாக, “சோலனஸ்” என்ற ஆன்மீகப் பெயர் தரப்பட்டது. இருவருமே வயலின் இசைக்கருவியை காதலித்தனர். 1898ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 21ம் நாளன்று, தமது சத்தியப் பிரமாணங்களை ஏற்ற அவர், கல்வியில் கஷ்டப்பட்டாலும், 1904ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 24ம் தேதி, “மில்வௌகி” (Milwaukee) நகரிலுள்ள “அசிசியின் புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் தேவாலயத்தில்” (Saint Francis of Assisi Church), பேராயர் “செபாஸ்டியன் மெஸ்மர்” (Archbishop Sebastian Messmer) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

அவர், நியூ யார்க் (New York) நகரில், அடுத்தடுத்து இரண்டு தசாப்தங்களாக, பலவகைப்பட்ட துறவியரிடையே பணியாற்றினார். அவருக்கு ஒதுக்கப்பட்ட்ட முதல் பணி ஸ்தலம், “யோங்கர்ஸ்” (Yonkers) நகரிலுள்ள “திருஇருதய துறவு மடம்” (Sacred Heart Friary) ஆகும். பின்னர், நியூ யார்க் (New York) நகருக்கு மாற்றப்பட்ட அவர், முதலில் “பென் ஸ்டேஷனுக்கு” (Penn Station) அருகிலுள்ள “தூய யோவான் ஆலயத்தில்” (Saint John's Church) பணிபுரிந்தார். அதன்பின்னர், “ஹார்லெம்” (Harlem) எனும் மாநகரிலுள்ள ‘அன்னை தேவலோகத்தினரின் அரசி” (Our Lady Queen of Angels) ஆலயத்தில் பணிபுரிந்தார்.

ஒரு எழுச்சியூட்டும் பேச்சாளராக அங்கீகரிக்கப்பட்ட தந்தை சோலனஸ், 1924ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், “டெட்ரோய்ட்” (Detroit) நகரிலுள்ள “புனிதர் பொனவென்ச்சர் பள்ளிக்கு” (Saint Bonaventure convent) மாற்றப்பட்டார். 1945ம் ஆண்டுவரை, சுமார் 21 வருடங்கள் அங்கே இருந்த அவர், அங்கிருந்த அதிக காலம் ஒரு சாதாரண சுமை தூக்குபவராகவும் (Porter), வரவேற்பாளராகவும் (Receptionist), வாயிற்காப்போனாகவும் (Doorkeeper) வேலை செய்தார். ஒவ்வொரு புதன்கிழமை பிற்பகலிலும், நோயாளிகளுக்கு நன்கு பயிற்சி அளிக்கப்பட்ட சேவைகளை அவர் நடத்தினார். இந்த சேவைகள் மூலம், அவர் தனது பெரும் கருணை மற்றும் அவரது ஆலோசனைகளின் மூலம், நோயாளிகளுக்கு அற்புதமான முடிவுகள் கிடைத்ததனால் இவர் பரவலாக அறியப்பட்டார். மக்கள் அவரை குணப்படுத்தக்கூடிய கருவியாகவும், பிற ஆசீர்வாதங்களுக்கான கருவியாகவும் கருதினர். இரவின் அமைதியில், நற்கருணை ஆண்டவருக்கு முன்பாக முழந்தாழிட்டு ஆழ்ந்த தியானத்தில் மூழ்க அவர் நேசித்தார். ஒருமுறை, இந்த பள்ளியில் தமது அனுபவத்தை நினைவுகூர்ந்த அருட்தந்தை “பெனடிக்ட் குரோஸ்செலி” (Father Benedict Groeschel), இரவு நேரங்களில், திருப்பலிபீடத்தின் மேல் படியிலே, முழந்தாழிட்டு, தந்தை சோலனஸ் அசைவற்று செபிப்பதை தாம் பல இரவுகள் கண்டிருப்பதாக கூறுகிறார்.

வயலின் இசைக் கருவியை இயக்கும் திறன் கொண்டிருந்த்த சோலனஸ், பொழுதுபோக்கு நேரங்களில், தமது சக துறவியருக்காக, ஐரிஷ் மொழி பாடல்களை பாடி இசைத்தார். அவரது குழந்தை பருவ பேச்சு தடை காரணமாக, அவரது குரல் பயங்கரமாக இருந்தது. அடிக்கடி விரதங்களிருந்த இத்துறவி, போதுமான அளவே உண்டார். தமது எழுபதுகளில் கூட, இளம் துறவியருடன் டென்னிஸ் (Tennis), வாலிபால் (Volleyball) மற்றும் ஓட்டம் (Jogging) போன்ற விளையாட்டுக்களையும் விளையாடுவதுண்டு.

1946ம் ஆண்டுமுதலே பலவீனமடைந்து, நோய்வாய்ப்பட ஆரம்பித்த இவருக்கு “எக்சீமா” (Eczema) எனப்படும் சிரங்கு நோய், உடல் முழுதும் பரவ ஆரம்பித்தது. “இண்டியானா” (Indiana) மாநிலத்தின் “ஹன்டிங்க்டன்” (Huntington) நகரிலுள்ள “புனிதர் ஃபெலிக்ஸ்” கபுச்சின் புகுமுக துறவியர்” (Capuchin novitiate of Saint Felix) பயிற்சியகத்திற்கு மாற்றப்பட்டார். 1956ம் ஆண்டுவரை, அங்கேயே டெட்ரோய்ட் நகரின் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். 1957ம் ஆண்டு, உணவு விஷத் தன்மையாக (Food Poisoning) மாறியதற்காக மருத்துவமனை கொண்டுசெல்லப்பட்டார். அவருக்கு சிகிச்சைகளுக்கு அப்பாலான (Erysipelas) அல்லது (Psoriasis) ஆகிய நோய்கள் இருப்பதகாக மருத்துவர்கள் சொன்னார்கள். புண்கள் குணமடத் துவங்கும் வரை, உறுப்புகள் துண்டிக்கப்படுவது (Amputation) அவசியமாக மருத்துவர்கள் கருதினார்கள்.

சோலனஸ் கேசே, 1957ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 31ம் தேதி, டெட்ரோய்ட் (Detroit) நகரிலுள்ள புனிதர் யோவான் மருத்துவமனையில் (Saint John Hospital) மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 30)

✠ Blessed Solanus Casey ✠

Priest:

Born: November 25, 1870

Oak Grove, Wisconsin, United States

Died: July 31, 1957 (Aged 86)

Detroit, Michigan, United States

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: November 18, 2017

By Cardinal Angelo Amato, approved by Pope Francis

Major shrine: Saint Bonaventure Monastery, Detroit, Michigan, U.S.

Feast: July 30

Blessed Solanus Casey, born Bernard Francis Casey, was a priest of the Catholic Church in the United States and was a professed member of the Order of Friars Minor Capuchin. He was known during his lifetime as a wonderworker, for his great faith, and for his abilities as a spiritual counselor, but especially for his great attention to the sick, for whom he celebrated special Masses. The friar was much sought-after and came to be revered in Detroit where he resided. He was also a noted lover of the violin, a trait he shared with his eponym, Saint Francis Solanus.

Blessed Solanus Casey spoke in a soft and quiet voice to all who came to him for help. And he prayed. Some say his prayers cured an illness. All say his serenity and counsel gave them peace.

He was born into a family with simple faith. He maintained that simple faith all his years. In everything, Bl. Solanus took God’s word to heart. He believed every prayer is answered in God’s own way.

In 1958, the Capuchin Minister General called Bl. Solanus “an extraordinary example of a true Capuchin and a replica of St. Francis.”

This tribute confirmed the many reports that began to come in from people everywhere about the outstanding virtues of Bl. Solanus.  

He had faithfully served the people of Detroit, MI, Huntington, IN, New York City, and Yonkers, NY by providing soup for the hungry, kind words for the troubled, and a healing touch for the ill. Wherever he served, people would line up for blocks for a moment with Bl. Solanus.

The Fr. Solanus Guild, a Capuchin ministry dedicated to sharing the holiness of Bl. Solanus, reports that many have asked Bl. Solanus for his prayers as an intercessor to God and that those prayers have been answered, often in dramatic ways. Because of Bl. Solanus’ holiness, Pope John Paul II declared him Venerable in 1995.  On May 4, 2017, Pope Francis announced that Venerable Solanus would be beatified, November 18, 2017, at Ford Field, Detroit. A miraculous cure had been approved!  Another approved miracle after that will advance the Cause finally to sainthood.

Bl. Solanus spent his life in the service of people. As a porter of the Detroit monastery door, he met thousands of people from every age and walk of life. He earned recognition as "The Doorkeeper." He was always ready to listen to anyone at any time, day or night….and to encourage everyone to “thank God ahead of time.”

Bl. Solanus’ holiness is inspiring. He had incredible faith and he was a holy man.  Often, people think that holiness is unattainable.  But Bl. Solanus demonstrated that an ordinary person can live an extraordinarily faithful life. Pilgrimages to the Solanus Casey Center lead the pilgrim to discover that we are all capable of living a faith-filled life.

Solanus Casey so believed in God that he could not believe that some people questioned God. Such a conviction about the existence of God and God’s love is critical for our age. Solanus Casey’s understanding of faith speaks to the hearts of people.  His faith was steadfast. He demonstrates to us that faith is the cornerstone of our existence. A pilgrimage to the Solanus Casey Center is a trek to re-enforce… or re-discover… our faith and love for God.

Bl. Solanus was known for his wonderful ministry of healing and compassion toward people of faith, Catholic and Non-Catholic, Non-Christians, and even Atheists. But, like Jesus himself, Solanus’ heart also went out to those who had given up the practice of their faith or had no affiliation with any church community. He saw each person as loved by God and called to share in God’s life. A pilgrimage to the Solanus Casey Center will reflect how we might embody some of his attitudes in our own relationships.

The Solanus Casey Center is a spiritual oasis where souls are nourished.  It is a place of peace and the presence of God’s healing grace experienced through the intercession of Blessed Solanus. It is an anchor of authentic Catholic values and spirituality for generations past, present, and future.