September 4 Saint of the day:Saint Hermione​

September 4

 

Saint of the day:

Saint Hermione

​

  Prophetess in the Acts of the Apostles

She was Healer

Saint Hermione's Story

​A little-known heroine of the Christian faith, Hermione was the daughter of one of Christ’s apostles. Although she might have made her way to heaven on the coattails of her father, she not only made it on her own, but became a saint herself. Her father was Philip, who at the time of his calling had four daughters. All four daughters of St. Philip were very beautiful and quite talented, but of the four, only Hermione was to follow in her father’s footsteps.

According to Church records, after her father’s death, Hermione journeyed to Asia Minor to find John, the one remaining apostle of the original twelve. But John, who had been preaching at Ephesus when Hermione left her home, died before she could reach him, the only one of the twelve to die a peaceful death. Hermione then resolved to labor in the vineyard of Christ in the tradition of her father.

In 105 she took up the challenge for Christ by working with a highly-respected clergyman, a missionary named Petronius, whose reputation for pious zeal was already established. It was then that Hermione’s skill as a physician was discovered and, with the help of Petronius, she concentrated on the care of the sick and the handicapped. During this time Hermione also began to display the power of prophecy. Her uncanny predictions consistently proved accurate and thus she acquired renown throughout the Roman Empire as a healer and prophet.

On his way to Ephesus to engage the Persians in combat, the Emperor Trajan, who had heard of Hermione’s gifts and had attributed them to some kind of sorcery, summoned her before him. Thinking her talents might be put to his own useful purpose, he insisted that she accompany him in his quest for world domination. When she adamantly refused, he had her flogged in the public square and left her in disgust.

After the death of Trajan, his successor Hadrian summoned Hermione to his court to pass sentence on her. The smoldering envy which he had for Hermione before assuming the throne flared up and he alleged that she had committed various crimes against the state. Well aware of both her father’s and her own Christian devotion, he prodded her with a barrage of questions about the legitimacy of her faith. Finally he demanded that she denounce Christ or suffer punishment. When she refused, Hadrian had her tortured; when she courageously withstood the cruelty, he had her cast into prison, surrounded by several guards. While Hadrian was considering his next move, Hermione was quietly preaching to her captors. They were on the brink of conversion when the order came to place her in the pagan temple, there to be mocked by the pagan gods and the public. God answered Hermione’s prayer by destroying the temple in a violent earthquake, whereupon the enraged ruler sent Hermione back to her captors while he planned her death.

By then the guards had been completely won over to the Christian faith. In one of the most remarkable turnabouts in Church history they whisked their captive away to the safety of the surrounding hills. So committed were they to her safekeeping that the irate emperor was never able to find any trace of either Hermione or of the guards who defied him and had converted to Christianity.

The escape to Christian freedom was an early example of snatching victory from the jaws of death – with assistance from those who held St. Hermione but were won over by her convincing piety. A daughter of an apostle, she proved herself a daughter of the Christian cause as well as a daughter of all mankind in her devotion to Jesus Christ, a devotion she would have had if she had been born the daughter of a beggar.

Thus, although Hermione had faced a certain agonizing death, she was spared so that she might live out her life in peace. When death did come to Hermione, she was in the company of the faithful Christians whom she had converted. After she departed from this life, they carried on her holy work in her memory as well as that of her father.

​

இன்றைய புனிதர் †(செப்டம்பர் 4)✠ விடெர்போ நகர் புனிதர் ரோஸ் ✠(St. Rose of Viterbo)

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 4)

✠ விடெர்போ நகர் புனிதர் ரோஸ் ✠

(St. Rose of Viterbo)

கன்னியர்/ துறவி:

(Virgin and Recluse)

பிறப்பு: கி.பி. 1233

விடெர்போ, திருத்தந்தையர் மாநிலம்

(Viterbo, Papal States)

இறப்பு: மார்ச் 6, 1251

விடெர்போ, திருத்தந்தையர் மாநிலம்

(Viterbo, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1457

திருத்தந்தை மூன்றாம் கல்லிஸ்ட்டஸ் 

(Pope Callistus III)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனிதர் ரோஸ் ஆலயம், விடேர்போ, இத்தாலி

(Church of St. Rose, Viterbo, Italy)

புனிதர் ரோஸ் டி விடேர்போ கத்தோலிக்க ஆலயம், லோங்வியு, வாஷிங்டன்

(Saint Rose de Viterbo Catholic Church, Longview, Washington)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 4

பாதுகாவல்:

நாடுகடத்தப்பட்டவர்கள், சமய சபைகளால் நிராகரிக்கப்பட்ட மக்கள், ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை இளைஞர்கள் (Franciscan youth), விடெர்போ (Viterbo), இத்தாலி

விடெர்போ நகர் புனிதர் ரோஸ், ஒரு கத்தோலிக்க புனிதராவார். இத்தாலியின் விடெர்போ நகரில் பிறந்த ஒரு இளம்பெண்ணான இவர், திருத்தந்தையருக்கு ஆதரவாக வெளிப்படையாக பேசி வந்தவர் ஆவார். பின்னாளில் தனிமையான துறவியாக மாறிய இவர், எதிர்காலம் பற்றி தீர்க்கதரிசனம் கூறுமளவுக்கு சக்தி படைத்தவராக இருந்தார்.

இவரது வாழ்க்கை சம்பவங்களின் காலம் நிச்சயமற்றதாக இருந்தது. காரணம், இவரது புனிதர் பட்டத்திற்கான தயாரிப்புகள் உள்ளிட்ட பிற நிகழ்வுகள் எவற்றினதும் காலங்கள் எங்கும் குறிப்பிடப்படவில்லை. பெரும்பாலான அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, இவர் கி.பி. 1233ம் ஆண்டில் பிறந்தவர் என நம்பப்படுகிறது.

தெய்வ பக்தியுள்ள, ஏழைப் பெற்றோருக்கு பிறந்த ரோஸ், சிறு வயதிலேயே செபிப்பதிலும் ஏழைகளுக்கு உதவுவதிலும் பெரும் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். மூன்று வயதிலிருந்து தமது தாய்வழி அத்தையிடம் வளர்ந்ததாக கூறப்படுகிறது. பாவிகளின் மனமாற்றத்திற்காக அதிகம் செபித்த இவர், தம்மை ஆன்மீக வாழ்வில் அர்ப்பணித்துக்கொண்டார். பதினெட்டே ஆண்டுகள் வாழ்ந்திருந்த ரோஸின் வாழ்க்கை புனிதம் பெற்றது. சிறு பெண்ணாயினும், ரோஸ் ஜெப வாழ்விலும் வறியோருக்கு உதவுவதிலும் மகிழ்வு கொண்டிருந்தார்.

பெற்றோரின் வீட்டில் இருந்தபோதே, மிகவும் இளம் வயதிலேயே இவரது தவ வாழ்வு தொடங்கியது. மிகவும் கடின வாழ்க்கை வாழ்ந்த ரோஸ், எழைகளின்பால் தாராள மனம் கொண்டிருந்தார்.

இவருக்கு பத்து வயதாகுமுன்னர், தேவ அன்னை கன்னி மரியாள் இவருக்கு தோன்றி, மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் (Third Order of St. Francis) சபையில் இணைந்து, விடேர்போ நகரில் தவ முயற்சிகளை போதிக்குமாறு அறிவுறுத்தியதாக கூறப்படுகிறது. அக்காலத்தில், தூய ரோம பேரரசர் (Holy Roman Emperor) “இரண்டாம் ஃபிரடேரிக்” (Frederick II) ஆட்சியில் இருந்தார்.

விரைவிலேயே ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் இணைந்த இவர், சபையின் சீறுடையான சாதாரண அங்கியை அணிந்துகொண்டார். தெருக்களிலே நடக்கையில் கைகளில் சிலுவையோன்றினை ஏந்தியபடி செல்லும் இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபைக்கு விசுவாசமாக இருக்கும்படி பிறருக்கு அறிவுறுத்தியபடி செல்வார். பாவங்கள் பற்றியும் இயேசுவின் பாடுகள் பற்றியும் போதிக்க தொடங்கினார்.

தமது 15 வயதில், ஒரு துறவற மடம் ஒன்றினை தொடங்க முயற்சித்த இவர், அம்முயற்சி தோல்வியுறவே, தமது தந்தையின் வீட்டுக்கு திரும்பி, அங்கேயே தனிமையில் செப, தவ முயற்சிகளில் ஈடுபட்டார். ஒவ்வொரு முறையும் தமது தனிமையிலிருந்து வெளிவரும்போதும், மக்களை தவம் செய்ய தூண்டினார். அவரது இந்த மறைப்பணி இரண்டு வருடம்வரை நீடித்தது.

கி.பி. 1250ம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம், ரோஸின் சொந்த ஊரான விடெர்போ நகரில் திருத்தந்தைக்கு எதிராக கிளர்ச்சி நடந்தபோது, இவர் திருத்தந்தைக்கு ஆதரவாகவும் பேரரசருக்கு எதிராகவும் செயல்பட்டார். இதன் காரணமாக இவரும் இவரது குடும்பத்தினரும் நகரிலிருந்து கடத்தப்பட்டனர். இவர்கள் மத்திய இத்தாலியின் “லாஸியோ” (Lazio) பிராந்தியத்திலுள்ள “சொரியானோ நெல் சிமினோ” (Soriano nel Cimino) எனும் நகரில் தஞ்சம் புகுந்தனர். திருத்தந்தையின் தரப்பு வென்றதன் பிறகு, இவரும் இவரது பெற்றோரும் நகருக்குள் திரும்பி வர அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

கி.பி. 1250ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், ஐந்தாம் தேதியன்று, பேரரசர் விரைவிலேயே இறந்துபோவார் என்று ரோஸ் முன்னறிவித்தார். அவரது தீர்க்கதரிசனம் டிசம்பர் 13ம் நாளன்று நிறைவேறியது. பேரரசர் இறந்துபோனார்.

ரோஸ், விடெர்போ நகரிலுள்ள “தூய மரியாளின் எளிய கிளாரா” (Poor Clare Monastery of St. Mary) துறவு மடத்தில் இணைய விரும்பினார். ஆனால், அவரிடம் அதற்காக தரவேண்டிய தட்சினை இல்லாத ஏழ்மை காரணத்தால் அவர் நிராகரிக்கப்பட்டார். அவர்களது நிராகரிப்பை ஏற்றுக்கொண்ட அவர், ஆயினும் அவரது இறப்புக்குப் பிறகு மடாலயத்திற்கு அவள் அனுமதி அளிப்பதாக முன்னறிவித்தார்.

இவரது முயற்சி தோல்வியடையவே, இவர் தமது தந்தையின் வீட்டிலேயே ஜெப, தவ வாழ்வினைத் தொடர்ந்தார். அங்கேயே, தமது பதினெட்டாம் வயதிலே ரோஸ் மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(September 4)

✠ St. Rose of Viterbo ✠

Virgin and Recluse:

Born: 1233 AD

Viterbo, Papal States 

Died: March 6, 1251

Viterbo, Papal States

Venerated in:

Roman Catholic Church 

Canonized: 1457

Pope Callistus III

Major Shrines:

Church of St. Rose, Viterbo, Italy

Saint Rose de Viterbo Catholic Church Longview, Washington

Feast: September 4

Patronage:

People in Exile; People Rejected by Religious Orders; Franciscan Youth, Viterbo, Italy

St. Rose of Viterbo, was a young woman born in Viterbo, then a contested commune of the Papal States. She spent her brief life as a recluse, who was outspoken in her support of the papacy. Otherwise leading an unremarkable life, she later became known for her mystical gifts of prophecy and having miraculous powers. She is honoured as a saint by the Catholic Church.

St. Rose of Viterbo was a prophetic young girl who inspired her homeland to stand with the Vatican in a dispute with an emperor.

Frederick II was emperor of the Holy Roman Empire in the 13th century. He came into conflict with the pope, who excommunicated him. In response, Frederick began attacking the papal states. In 1240, he conquered the region of Viterbo, Italy.

Rose was born in Viterbo and lived there with her poor parents during this conflict. When she was 8 years old, Rose fell ill, and during her sickness, she received a vision from Mary, who told her that she was to give her life to pursuing holiness just as St. Francis did. Mary told the girl that she was to take the habit of the Franciscans, but that she was not to live in a convent—she should stay at home and set an example by her words and deeds.

After she recovered, Rose took on the rough cloak of a penitent and continued to ponder this vision. When she was 12, she began preaching in the streets against Frederick’s occupation, in an effort to incite the city to overthrow the regime. Rumours spread that she worked miracles as she spoke, and soon a crowd began to gather around her house.

The attention made Rose’s father nervous, and he forbade her from leaving the house under threat of a beating. “If Jesus could be beaten for me, I can be beaten for him,” she replied. “I do what he has told me to do, and I must not disobey him.” When their parish priest insisted that she be free to preach, he relented.

For two more years, she continued to speak in public about the occupation. As her popularity grew, authorities called for her execution, but the city’s magistrate sent her and her family into exile instead.

When Frederick died in 1250, the Vatican’s forces won the day and Rose and her parents moved back to Viterbo. Rose sought entrance into the local convent but was denied because she did not have a dowry. “Very well,” she replied with a smile. “You will not have me now, but perhaps you will be more willing when I am dead.”

She continued to live with her parents, leading a life of prayer and service, but she died young, at the age of 17. Six years later, due to her popularity, her body was transferred to the chapel of the convent she once tried to enter. The church burned down in 1357, but her body was preserved and was carried through the city in a procession every year.

That tradition continues today with an annual festival in Viterbo that features dozens of men carrying a giant platform through the city on Sept. 3, the night before her feast day. The platform (pictured here by Amras Carnesîr) stands several stories high and atop it is placed a statue of St. Rose. The video below depicts the festival in Viterbo.

Relics of St. Rose rest in the reliquary chapel in the Basilica.

St. Rose of Viterbo, you were unafraid to call people to love the Church—pray for us!

புனித ரோசலீனா St.Rosalinaநினைவுத்திருநாள் : செப்டம்பர் 4

புனித ரோசலீனா 

St.Rosalina

நினைவுத்திருநாள் : செப்டம்பர் 4

பிறப்பு : 1130, பலேர்மோ (Palermo),இத்தாலி

இறப்பு : 1166, மவுண்ட் பெலேக்ரினோ Pellegrino, இத்தாலி

புனிதர்பட்டம்: 1625 திருத்தந்தை 8 ஆம் ஊர்பான் Pope Urban VIII

பாதுகாவல்: பலேர்மோ நகரின் பாதுகாவலர்

ரோசலீனா சீனிபால்டு(Sinibald) என்பவரின் மகள். இவரின் இதயம் இளம் வயதிலிருந்தே இறைவனை மட்டுமே நாடியது. விவிலிய வார்த்தைகளால் தன் இதயத்தை நிரப்பினார். இறைவன் மட்டுமே தன் வாழ்வின் மையமாக இருக்கவேண்டுமென்று எண்ணினார். இறை இயேசுவின் பாதையில் தன் வாழ்வை அமைத்தார். தன் வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, ஒரு குகைக்கு சென்று வாழ்ந்தார். உலக வாழ்விலிருந்து தன்னை மறைத்து வாழ்ந்தார். இதயம் என்னும் அவரின் வீட்டில் கடவுளுக்கு மட்டுமே இடம் கொடுத்து வாழ்ந்தார். பின்னர் அவர் வாழ்ந்த குகையைவிட்டு வெளியேறி பெலேக்ரினோ என்ற மலைக்கு சென்றார். 

அம்மலையில் சிறிய இல்லம் அமைத்து தனது வாழ்வை இறைவனோடு வாழ்ந்தார். அங்கு ஒரு கெபி கட்டினார். அதன் அருகில் குழி ஒன்றை வெட்டி, தான் இறந்ததும் அதில் புதைக்கும்படி இறைவனிடம் வேண்டினார். இவர் செபித்தவாறே இவரின் இறந்த உடல் அக்குழியில் அடக்கம் செய்யப்பட்டிருந்தது. 

இவர் இறந்து பல ஆண்டுகள் கழித்து 1625 ஆம் ஆண்டு உடல் அழியாமல் இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவ்வாண்டே இவர் புனிதர் பட்டமும் பெற்றார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 4)

✠ பலேர்மோ நகர் புனிதர் ரோசலியா ✠

(St. Rosalia of Palermo)

கன்னியர்:

(Virgin)

பிறப்பு: கி.பி. 1130

பலேர்மோ, சிசிலி அரசு

(Palermo, Kingdom of Sicily)

இறப்பு: கி.பி. 1166

மவுண்ட் பெலேக்ரினோ, சிசிலி அரசு

(Mount Pellegrino, Kingdom of Sicily)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர்பட்டம்: ஜூலை 15, 1625 

திருத்தந்தை 8ம் அர்பன் 

(Pope Urban VIII)

பாதுகாவல்: 

பலேர்மோ, மான்ட்டேரி, கலிஃபோர்னியா (Monterey, California) ஆகிய இடங்களைச் சேர்ந்த இத்தாலிய மீனவர்கள்

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 4

இத்தாலியின் பலெர்மோ நகரைச் சேர்ந்த புனிதர் ரோசலியா, ஒரு கத்தோலிக்க புனிதர் ஆவார்.

“சார்லமக்னேயின்” (Charlemagne) வம்சாவளியைச் சேர்ந்த ஒரு உன்னத நார்மன் (Norman) குடும்பத்தில் ரோசலியா பிறந்தார்.

“சினிபால்ட் (Sinibald) என்பவரின் மகளான இவரின் இதயம் இளம் வயதிலிருந்தே இறைவனை மட்டுமே நாடியது. விவிலிய வார்த்தைகளால் தன் இதயத்தை நிரப்பினார். இறைவன் மட்டுமே தன் வாழ்வின் மையமாக இருக்க வேண்டுமென்று எண்ணினார். இறை இயேசுவின் பாதையில் தன் வாழ்வை அமைத்தார். 

தன் வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, “பெல்லேக்ரினோ” (Mount Pellegrino) மலையிலுள்ள ஒரு குகைக்கு சென்று தனிமையில் வாழ்ந்தார். பாரம்பரியப்படி, அவரை இரண்டு சம்மனசுக்கள் வழிநடத்தி குகைக்கு அழைத்துச் சென்றதாக கூறப்படுகிறது. உலக வாழ்விலிருந்து தன்னை மறைத்து வாழ்ந்த இவர், இதயம் என்னும் அவரின் வீட்டில் கடவுளுக்கு மட்டுமே இடம் கொடுத்து வாழ்ந்தார்.

அவர் வசித்த குகையின் சுவர்களில், “சினிபால்டின் மகளான ரோசலியா எனும் நான், என் ஆண்டவரான இயேசு கிறிஸ்துவின் அன்புக்காக வாழ்வதென்று தீர்மானித்துள்ளேன்” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.

ரோசலியா, அந்த குகையிலேயே தனிமையிலே கி.பி. 1166ம் ஆண்டு மரித்தார்.

கி.பி. 1624ம் ஆண்டு, பலெர்மோ நகரில் பிளேக் நோய் பரவியது. இத்துன்ப காலத்தில், ஒரு நோயாளிப்பெண்ணுக்கும், ஒரு வேட்டைக்காரனுக்கும் காட்சியளித்த புனிதர் ரோசலியா, தமது எலும்புகள் கிடக்கும் இடத்தைக் குறிப்பிட்டுச் சொன்னார். தமது எலும்புகளை நகருக்குள் ஊர்வலமாகக் கொண்டுவர கூறினார். மலையேறிச் சென்ற வேட்டைக்காரன், அவர் கூறியது போலவே அங்கே எலும்புகள் கிடக்கக் கண்டான். அவர் கூறியதுபோலவே மும்முறை அவரது எலும்புகளை ஊருக்குள் ஊர்வலமாக கொண்டு சென்றதும் பிளேக் நோய் முற்றிலுமாக நீங்கியது. இச்சம்பவத்தின் பிறகு, புனிதர் ரோசலியா பலெர்மோ நகரின் பாதுகாவலராக அறிவிக்கப்பட்டார். இவரது எலும்புகள் காணப்பட்ட குகையில் இவரது நினைவுச் சரணாலயம் அமைக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(September 4)

✠ St. Rosalia of Palermo ✠

Virgin:

Born: 1130 AD

Palermo, Kingdom of Sicily

Died: 1166 AD (Aged 35–36)

Mount Pellegrino, Kingdom of Sicily

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: September 4

Patronage:

Palermo; El Hatillo; Zuata Anzoátegui; Italian Fishermen of Monterey, California

Saint Rosalia, also called La Santuzza or "The Little Saint", and in Sicilian as "Rusulia", is the patron saint of Palermo in Italy, and three towns in Venezuela: El Hatillo, Zuata, and Anzoátegui. She is especially important internationally as a saint invoked in times of plague (disease).

Biography:

Rosalia was born of a Norman noble family that claimed descent from Charlemagne. Devoutly religious, she retired to live as a hermit in a cave on Mount Pellegrino, where she died alone in 1166. Tradition says that she was led to the cave by two angels. On the cave wall, she wrote: "I, Rosalia, daughter of Sinibald, Lord of Roses, and Quisquina, have taken the resolution to live in this cave for the love of my Lord, Jesus Christ."

1624 Plague:

In 1624, a plague beset Palermo. During this hardship, Saint Rosalia appeared first to a sick woman, then to a hunter, to whom she indicated where her remains were to be found. She ordered him to bring her bones to Palermo and have them carried in procession through the city.

The hunter climbed the mountain and found her bones in the cave as described. He did what she had asked in the apparition. After her remains were carried around the city three times, the plague ceased. After this Saint Rosalia was venerated as the patron saint of Palermo, and a sanctuary was built in the cave where her remains were discovered.

Her post-1624 iconography is dominated by the work of the Flemish painter Anthony van Dyck, who was trapped in the city during the 1624-1625 quarantine, during which time he produced five paintings of the saint, now in Madrid, Houston, London, New York and Palermo itself. In 1629 he also produced Saint Rosalia Interceding for the City of Palermo and Coronation of Saint Rosalia to assist Jesuit efforts to spread her cult beyond Sicily.

September 3 Saint of the day:Saint Phoebe

September 3

 

Saint of the day:

Saint Phoebe

​

 Means “bright” or “radiant

She was a deaconess

Saint Phoebe's Story

 

Phoebe (1st century) was a deaconess of the Church at Cenchreae, the port of Corinth. She was recommended to the Christian congregation at Rome by St. Paul, who praised her for her assistance to him and to many others. She may have brought Paul's epistle to the Romans to Rome with her. Her feast day is September 3rd.

​

Prostatis:

Apostle Paul used the Greek prostatis —translated as "benefactor" in the NIV. The NAS New Testament Greek Lexicon translates it: a female guardian, protectress, patroness, caring for the affairs of others and aiding them with her resources. The term has also been compared to patrona. This suggests that Phoebe was a woman of means, who, among other things, contributed financial support to Paul's apostolate, and likely hosted the house church of Cenchreae in her home, as well as, provide shelter and hospitality to Paul on those occasions when he stayed in the town.

புனித மேரினுஸ் (275-366)(செப்டம்பர் 03

புனித மேரினுஸ் (275-366)

(செப்டம்பர் 03)

இவர் இத்தாலியில் உள்ள உர்பினோ என்ற இடத்தைச் சார்ந்தவர்.

கட்டடப் பணியாளராகத் தன் வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய இவர், கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுக்கொண்டு வாழ்ந்து வந்தார். மேலும் இவர் கிறிஸ்துவைப் பற்றிப் பலருக்கும் அறிவித்து, அவர்களைக் கிறிஸ்துவின்மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார்.

இந்நிலையில் உரோமையை ஆண்டு வந்த தியோகிளசியன் என்பவன் கிறிஸ்தவர்மீது தாக்குதல் நடத்தத் தொடங்கினார்.

இதனால் இவர் தான் இருந்த இடத்தைவிட்டு,   வேறோர் இடத்திற்குத் தப்பியோடினார். 

சென்ற இடத்தில் இவர் திருத்தொண்டராகவும் அருள்பணியாளராகவும், அதன் பின்னர் ரிமினி நகர் ஆயராகவும் உயர்ந்தார். 

ஆயராக இருந்து நல்ல முறையில் இவர் பணிசெய்து கொண்டிருக்கும் நேரத்தில், ஒரு பெண்மணி அபாண்டமாக இவர்மீது பழிசுமத்தினார். இதனால் இவர் மொன்டே டைடானோ என்ற இடத்தில் இருந்த குகைக்கு வந்து, கடைசிக் காலம்வரை அங்குத் தனிமையில் நாள்களைச் செலவழித்தார்.

இவர் திருத்தொண்டர் மற்றும் அபாண்டமாகப் பழிசுமத்தப்பட்டோர் ஆகியோருக்குப் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

www.Stjck.blogspot.com

திருத்தந்தை பெரிய கிரகோரியார் St.Gregory the Great, Pope and Doctor of the Churchமறைவல்லுநர் September 03

இன்றைய புனிதர் :

(03-09-2020)

திருத்தந்தை பெரிய கிரகோரியார் St.Gregory the Great, Pope and Doctor of the Church

மறைவல்லுநர்

பிறப்பு : 540, உரோம்

இறப்பு  : 12 மார்ச் 604

பாதுகாவல்: ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள், தொற்று நோயிலிருந்து

இவர் தனது 30 ஆம் வயதில் உரோம் நகரின் அதிகாரியாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். கடவுள் இவரை தம் பணிக்கு அழைப்பதை உணர்ந்த கிரகோரியார், அப்பதவியிலிருந்து விலகி புனித ஆசீர்வாதப்பர் சபையில் சேர்ந்தார். மிகுந்த பக்தியோடு பயிற்சிகளை பெற்று குருவானார். பின்னர் கான்ஸ்டாண்டினோபிளில் திருத்தந்தையின் பிரதிநிதியாக பணியாற்றினார். 590 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 3 ஆம் நாள் பேதுருவின் அரியணைக்கு உயர்த்தப்பெற்றார். அப்பொறுப்பை ஏற்ற நாளிலிருந்து இடைவிடாமல் திருச்சபைக்காக உழைத்தார். எச்சூழலிலும் நேர்மையை கடைபிடித்து ஆட்சி செய்தார். தன்னால் இயன்றவரை ஏழை எளியவர்களுக்கு உதவினார். சிசிலி என்ற தீவில் பல துறவற மடங்களை தொடங்கி இறைப்பணியை வளர்த்தெடுத்தார். தன் ஆட்சியிலிருந்த சிறைப்பட்ட மக்களை மீட்டார். திருச்சபையில் நேர்மையின்றி, நெறிகெட்ட பதவியிலிருந்த பணியாளர்களையும், குருக்களையும் பணியிலிருந்து நீக்கினார். அப்போது "லம்பர்ட்" என்ற இனத்தை சேர்ந்த அரக்கர்கள் கிறிஸ்துவ மக்களையும், திருச்சபையையும் கடுமையாக தாக்கினார். அவர்களை மிக தைரியத்துடன் கிரகோரியார் அடக்கினார். தன் பதவி காலத்தில் யூத மக்களுக்கு முன்னிடம் கொடுத்தார். அக்காலத்தில் பிளேக் நோய் நாடெங்கும் பரவி வந்ததால், பெருமளவில் அம்மக்களுக்கு உதவினார். அம்மக்களிடையே திருமறையை பரவ செய்து அதை நிலைநாட்டினார். இவர் பல நூல்களை எழுதி அதன் வழியாகவும் திருமறையை வளர்த்தார்.

செபம்:

அன்பான இறைவா! அறிவு, திறமை, பேர், புகழ் என்று அனைத்தும் இருந்தும் எதுவும் இல்லாதவர்போல் வாழ்ந்து உமக்காக மட்டுமே வாழ்ந்த புனித பெரிய கிரகோரியாரை நினைத்து உமக்கு நன்றி கூறுகின்றோம். நீதியோடும், நேர்மையோடும் ஆட்சி செய்து, உமக்குரியவராக வாழ்ந்த அவரின் முன்மாதிரியை பின்பற்றி நாங்களும் வாழ உமதருள் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 3)

✠ புனிதர் முதலாம் கிரகோரி ✠

(St. Gregory I)

64வது திருத்தந்தை/ மறைவல்லுனர்:

(64th Pope/ Doctor of the Church)

பிறப்பு: கி.பி. 540 

ரோம் நகரம், பைசன்டைன் பேரரசு

(Rome, Byzantine Empire)

இறப்பு: மார்ச் 12, 604 (அகவை 64) 

ரோம் நகரம், பைசன்டைன் பேரரசு

(Rome, Byzantine Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரனியம்

(Lutheranism)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 3

பாதுகாவல்:

இசையமைப்பாளர்கள், பாடகர்கள், மாணவர்கள், ஆசிரியர்கள்

திருத்தந்தை முதலாம் கிரகோரி, பொதுவாக புனிதர் பெரிய கிரகோரி (Saint Gregory the Great) என்று அழைக்கப்படுகிறார். இவர் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் திருத்தந்தையாக கி.பி. 590ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 3ம் தேதி முதல் தமது மரணம் வரை ஆட்சியில் இருந்தவர் ஆவார். இவர், தமக்கு முன்பிருந்த திருத்தந்தையர்களைக் காட்டிலும் தமது இலக்கிய படைப்புகளுக்காக மிகவும் அறியப்படுகின்றார். ரோம் நகரில், பேகன் இன மக்களை பெரிய அளவில் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனமாற்றம் செய்ய தூண்டும் பணியில் புகழ் பெற்றவர் ஆவார்.

இவர் கிறிஸ்தவ வழிபாட்டினை சீரமைத்து ஒழுங்கு படுத்தியதால் நடுக்காலம் முழுவதும் இவர் கிறிஸ்தவ வழிபாட்டின் தந்தை என அழைக்கப்பட்டார்.

இவரே துறவற மடங்களில் வாழ்ந்த அனுபவமுடைய முதல் திருத்தந்தை ஆவார். இவர் மறைவல்லுநராகவும் (Doctor of the Church), இலத்தீன் தந்தையர்களுல் (Latin Fathers) ஒருவராகவும் கருதப்படுகின்றார். கத்தோலிக்க திருச்சபை, கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை, ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் மற்றும் சில லூதரனிய திருச்சபைகளில் இவர் புனிதர் என ஏற்கப்படுகின்றார். இவர் இறந்த உடனேயே மக்களின் பலத்த ஆதரவால் புனிதர் பட்டம் பெற்றார். 

எதிர் சீர்திருத்தத் திருச்சபையினைச் (Protestant reformer) சேர்ந்த “ஜான் கேல்வின்” (John Calvin) இவரைப் பற்றிக் கூறும்போது, இவரே கடைசியாக இருந்த நல்ல திருத்தந்தை எனக்கூறுகின்றார்.

இவரது சரியான பிறந்த தேதி தெரியவில்லையெனினும், இவர் பிறந்த வருடம், கி.பி. 540 என அறியப்படுகிறது. இவரது பெற்றோர் இவருக்கு “கிரகோரியஸ்” (Gregorius) என பெயரிட்டனர். திருச்சபைக்கு நெருங்கிய தொடர்புகலுள்ள “பேட்ரிஷியன்” (Patrician) குடும்பத்தில் பிறந்த இவரது தந்தை “கோர்டியானஸ்” (Gordianus) “அதிகார சபை அங்கத்தினராகவும்” (Senator) பின்னர், ரோம் நகரின் நிர்வாக அலுவலராகவும் (Prefect) இருந்துள்ளார். கிரகோரியின் தாயார் “சில்வியா” (Silvia) ஆவார்.

கல்வியில் சிறந்த கிரகோரி, இலக்கணம், அணியிலக்கணம், அறிவியல், சட்டம், சரித்திரம், கணிதம், சங்கீதம் ஆகியவற்றில் சிறப்பான தேர்வு கண்டிருந்தார்.

கிரகோரியின் தந்தையின் மரணத்தின் பின்னர், இவர் தமது குடும்ப இல்லத்தை துறவற மடமாக மாற்றி, அதனை அப்போஸ்தலர் புனிதர் ஆண்ட்ரூசுக்கு (Apostle Saint Andrew ) அர்ப்பணித்தார். (கிரகோரியின் மரணத்தின் பின்னர், அது “புனித கிரகோரி மேக்னோ அல் செலியோ” (San Gregorio Magno al Celio) என்று மறு அர்ப்பணம் செய்யப்பட்டது.)

கிரகோரி கோப குணம் கொண்டவர் என்றும் குற்றங்களையும் பாவங்களையும் எப்போதுமே மன்னிக்கும் குணமற்றவர் என்றும் அறியப்படுகிறது. உதாரணத்துக்கு, ஒருமுறை மரணப் படுக்கையிலிருந்த துறவி ஒருவர், தாம் முன்னர் ஒருமுறை, மூன்று தங்கத் துண்டுகளை திருடிய குற்றத்துக்காக பாவமன்னிப்பு வேண்டினார். கிரகோரியோ, அந்த துறவியை நண்பர்களற்று தன்னந்தனியாக மரிக்கும் நிலைக்கு தள்ளினார். அவரது உடலையும், தங்கக் காசுகளையும் ஒரு உரக்குவியலில் எரியச் சொன்னார். உன் தங்கக் காசுகளை நீயே உன் நரகத்துக்கு கொண்டுபோ என்றார். பாவத்துக்கான தண்டனைகள், ஒரு மனிதனின் மரணப்படுக்கையிலிருந்தே ஆரம்பிக்கவேண்டும் என கிரகோரி நம்பினார். இவ்வளவு செய்த கிரகோரி, அந்த துறவியின் மரணத்தின் பின்னர், இறுதித் தீர்ப்பில் உதவுவதற்காக, அவருக்காக 30 திருப்பலிகளை நிறைவேற்றினார்.

கிரகோரி, துறவு வாழ்க்கையில் ஆழ்ந்த மதிப்பு வைத்திருந்தார். ஒரு துறவி, இறைவனின் பார்வையை தீவிரமாக தேடிச் செல்பவராக இருக்கவேண்டும் என நினைத்தார்.

கி.பி. 604ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 12ம் தேதி மரித்த திருத்தந்தை முதலாம் கிரகோரி, தூய பேதுருவின் பேராலயத்தில் (St. Peter's Basilica) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

Saint of the Day : (03-09-2020)

St. Gregory the Great

St. Gregory was born in Rome about the year 540 A.D. and his birth name was Gregorius. His father was one Gordianus, a wealthy senator and mother Silvia. His father later renounced the world and became one of the seven deacons of Rome. Emperor Justin appointed Gregory as the Chief Magistrate of Rome in the year 574 A.D. He built six monasteries in Sicily and founded a seventh one in his own home at Rome. He worked as ambassador of the Pope Pelagius-II in the Imperial Court in Constantinople. After the death of Pope Pelagius-II St. Gregory was elected Pope unanimously by the clergy and other people on September 9, 590. The major policy of his pontificate was preaching catholic faith and elimination of all deviations from catholic faith. He sent missions, often called Gregorian Missions to evangelize the pagan Anglo-Saxons of England. He was very simple and always used the words servant of the servants of God as the papal title in official documents. England people regarded St. Gregory as the source of their conversion. He wrote about 850 letters during his pontificate and also wrote a book called Pastoral Care explaining the duties and qualities of Bishops. His papacy ended by his death on March 12, 604.

In the Middle Ages St. Gregory was respected and revered as the father of Christian worship. He was respected as a saint immediately after his death by the general populace. He is the patron of teachers, students, musicians and singers.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

SAINT OF THE DAY* Feast Day: September 2*St.Agricolus*

*SAINT OF THE DAY* 

Feast Day: September 2

*St.Agricolus*

Historically today is the feast of St. Agricolus, son of St. Magnus and bishop of Avignon. He built a church in Avignon to be served by the monks of Lerins and also a convent for benedictine nuns. By his blessing he put an end to an invasion of storks.

The son of a Gallo-Roman senator named Magnus, St. Agricolus entered the monastery about the age of 14, possibly after the death of his mother, and acquired a great reputation for piety and learning. Meanwhile, his widowed father, Magnus, received Holy Orders and became a monk.

Magnus was named bishop of Avignon 16 years later, and he consecrated his son, who by then had been a priest for quite some time, to become coadjutor bishop. St. Agricolus succeeded his father ten years later and became famous for preaching and aid to the sick and poor.

Depicted here with a dragon, St. Agricolus, like Sts. George, Arsacius and Margaret of Antioch, is considered to have done battle with the devil–not utilizing his own weak human will, but shielded with a crucifix, much prayer, fasting and faith in his Redeemer. As bishop of Avignon, St. Agricolus worked all the harder for the sake of his flock. He was named Patron of Avignon in 1647.

புனித சாலமோன் தெ கிளெர்க்(1745-1792)(செப்டம்பர் 02)

புனித சாலமோன் தெ கிளெர்க்

(1745-1792)

(செப்டம்பர் 02)

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவரது தந்தை ஒரு வணிகர். 

தனக்குப் பின் தன்னுடைய தொழிலை தன் மகன் தொடர்வார் என்று இவரது தந்தை நினைத்திருக்க, இவர் தன் தந்தை எதிர்பார்த்ததற்கு மாறாக, 'The Brothers of Christian School' என்ற துறவற சபையில் சேர்ந்தார்.

துறவற வாழ்வில் இவர் இறைப்பற்றிற்கும் இறைவேண்டலுக்கும் மிகப்பெரிய எடுத்துக்காட்டாக விளங்கினார்.

இதற்குப் பிறகு இவர் பிரான்ஸ் நாடு முழுவதும் சென்று பள்ளிகளில் மாணவர்களுக்கு நல்ல முறையில் பாடம் கற்றுத் தந்தார். தன்னுடைய துறவறசபையிலும் இவர் நவ துறவிகளுக்குப் பயிற்சியாளராகவும், சபையில் பொருளராகவும் பணியாற்றி வந்தார்.

1792 ஆம் ஆண்டு பிரான்ஸ் நாட்டில் புரட்சி வெடித்தது.‌ இப்புரட்சியின் போது திருஅவைக்கு எதிரான கலகம் ஏற்பட்டது. இதில் பல குருக்களும் துறவிகளும் கொல்லப்பட்டார்கள். அப்படி கொல்லப்பட்டவர்களில் இவரும் ஒருவர்.

இவ்வாறு இவர் ஒரு நல்லாசிரியராகவும் ஆண்டவருடைய வார்த்தையை நல்லமுறையில் அறிவித்த நற்செய்திப் பணியாளராகவும் இருந்து ஆண்டவருக்கு சான்று பகர்ந்தார்.

✠ அருளாளர் கிளாடியோ கிரன்ஸோட்டோ ✠(Blessed Claudio Granzotto)செப்டம்பர் 2

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 2)

✠ அருளாளர் கிளாடியோ கிரன்ஸோட்டோ ✠

(Blessed Claudio Granzotto)

மறைப்பணியாளர்:

(Religious)

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 23, 1900

சான்ட்டா லூசியா டி பியாவ், ட்ரெவிசோ, இத்தாலி அரசு

(Santa Lucia di Piave, Treviso, Kingdom of Italy)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 15, 1947 (வயது 46)

பதுவை, இத்தாலி

(Padua, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 20, 1994

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

பாதுகாவல்: சிற்பிகள், கலைஞர்கள்

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 2

அருளாளர். கிளாடியோ கிரன்ஸோட்டோ, “இளம் துறவியர் சபையைச் (Order of Friars Minor) சேர்ந்த ஒரு இத்தாலிய மறைப்பணியாளரும், பிரபல சிற்பியும் ஆவார். இவரது படைப்புகள், அவரது மத வெளிப்பாடுகளுக்கு ஒரு வடிகாலாக இருந்தன. மற்றும், பிறருக்கு நற்செய்தி அறிவிப்பதில் சிற்ப கலையை பயன்படுத்தியதில் அவரது அர்ப்பணிப்பு பிரதிபலித்தது.

“ரிக்கர்டோ கிரன்ஸோட்டோ” (Riccardo Granzotto) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், “ஆன்டனியோ கிரன்ஸோட்டோ” (Antonio Granzotto) மற்றும் “ஜியோவன்னா ஸ்கொட்டோ” (Giovanna Scottò) தம்பதியருக்குப் பிறந்த ஒன்பது குழந்தைகளில் கடைசி குழந்தை ஆவார். செப்டம்பர் மாதம், 2ம் தேதி, திருமுழுக்கு பெற்ற இவருக்கு, திருமுழுக்கு பெயராக “ரிக்கர்டோ விட்டரியோ” (Riccardo Vittorio) என்ற பெயர் இடப்பட்டது.

ஏழை விவசாயிகளான இவருடைய பெற்றோர்களுக்கு உதவுவதற்காக, இவரும் விவசாய நிலங்களில் வேலை செய்யவேண்டியிருந்தது. தீவிர பக்தியும் இறை விசுவாசமும் கொண்டிருந்த இவரது பெற்றோர், தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அவர்களுடைய விசுவாசத்தைப் பற்றிய பலமான அறிவைக் கொடுத்திருந்தார்கள். இவருக்கு ஒன்பது வயதானபோது இவரது தந்தையார் மரித்துப்போனார். முதலாம் உலகப் போர் (World War I) வெடித்த போது, கி.பி. 1915ம் ஆண்டு, இத்தாலிய இராணுவப் படைகளில் அவர் சேர்ந்து 1918ம் ஆண்டு வரை பணியாற்றினார். அதற்குள் போரும் முடிவுக்கு வந்தது.

இத்தாலிய இராணுவ சேவையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட அவர், தமது கல்வியை தொடர்ந்தார். அத்துடன், ஒரு கலைஞராகவும், சிற்பியாகவும் தமது திறமைகளை வளர்த்துக்கொண்டார். “வெனிஸ்” (Venice) நகரிலுள்ள (Accademia di Belle Arti di Venezia) எனும் பல்கலையில் இணைந்து கல்வி கற்று 1929ம் ஆண்டு பட்டம் பெற்றார். அவரது மூத்த சகோதரர் “ஜியோவன்னி” (Giovanni) மற்றும் பங்குத்தந்தை “விட்டோரியோ மொரண்டோ” (Vittorio Morando) ஆகியோர் தந்த ஊக்கத்தில் பணியாற்றினார். அவரது முக்கிய கருப்பொருளில் ஒன்று, ஆன்மீகத்தில் கலை ஆகும். 1932ம் ஆண்டில் ஃபிரான்சிஸ்கன் குருவான “அமடியோ ஒலிவியரோ” (Amadio Oliviero) என்பவரை சந்தித்ததன் பிறகு, விரைவில் ஒரு ஆன்மீக வேலைப்பாட்டை (Religious Vocation) உணர்ந்தார். (இவர்களிருவரும் நல்ல நண்பர்களானார்கள்.) அத்துடன், அவர் தொழில்முறை மறைப்பணியாளராக முடிவெடுத்தார். அதன் பிறகு, 1933ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 7ம் நாளன்று, “ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர்” (Order of Friars Minor) சபையில் இணைந்தார்.

1935ம் ஆண்டு, இவர் தமது புகுநிலை துறவுப் பயிற்சியை (Novitiate) தொடங்கினார். 1936ம் ஆண்டு, தமது உறுதிப்பாடு பிரமாணம் ஏற்றபோது, “கிளாடியோ” (Claudio) என்ற பெயரை தமது ஆன்மீக பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற விரும்பாத கிளாடியோ, “பதுவை” (Padua) நகரிலுள்ள “தூய மரியா டெல்லா பியேவ்” ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscan convent of Santa Maria della Pieve) பள்ளியில், ஒரு முழுமையான துறவு வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். நற்செய்தி பற்றிய சிந்தனைகளுக்காக தமது வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தார். ஏழைகளுக்கு சேவை செய்வதுடன், தமது கலைப் பணிகளின் மூலம் தமது விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்த இயலும் என்று நம்பினார். அவருடைய படைப்புகளில் பெரும்பாலானவை இயேசு கிறிஸ்து மற்றும் புனிதர்கள் பற்றின சித்தரிப்புகள் ஆகும்.

1945ம் ஆண்டு, அவரது மூளையில் உருவான ஒரு கட்டி, அவரை நீண்ட நாட்கள் வாழ சம்மதிக்கவில்லை. கிறிஸ்துவின் சிலுவைப்பாடுகளை எண்ணியபடியே நோயினால் ஏற்பட்ட துன்பங்களையும், வேதனைகளையும் தழுவிக்கொண்ட அவர், தூய அன்னை மரியாளின் விண்ணேற்பு பெருவிழா தினமான 1947ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 15ம் நாளன்று, கிறிஸ்துவில் மரித்தார்.

இவரது நினைவுத் திருநாள், அவர் மரித்த தேதியான ஆகஸ்ட் 15ம் தேதிக்குப் பதிலாக, செப்டம்பர் 2ம் தேதியன்று, நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(September 2)

✠ Blessed Claudio Granzotto ✠

Religious:

Born: August 23, 1900

Santa Lucia di Piave, Treviso, Kingdom of Italy

Died: August 15, 1947 (Aged 46)

Padua, Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: November 20, 1994

Pope John Paul II

Feast: September 2

Patronage: Sculptors, Artists

Blessed Claudio Granzotto is born Riccardo Granzotto - was an Italian professed religious from the Order of Friars Minor and a noted sculptor. Granzotto's works were a conduit for his religious expression and are reflective of his dedication to using sculpting to evangelize to others. 

The fame for his personal holiness prompted the commencement for the sainthood process which opened under Pope John Paul I on 22 September 1978 before Pope John Paul II named him as Venerable on 7 September 1989 and later beatified him on 20 November 1994.

Riccardo Granzotto was born on 23 August 1900 in the commune of Santa Lucia di Piave in the Province of Treviso as the last of nine children to Antonio Granzotto and Giovanna Scottò. The infant was baptized on 2 September in the names of "Riccardo Vittorio". His older brother Giovanni worked as a tradesman.

His parents were peasants who required his help in working in the fields in his childhood in order for them to survive and this increased all the more after the death of his father in 1909. His poor parents were devout and instilled into their children a strong knowledge of their faith. The outbreak of World War I soon saw him drafted into the Italian armed forces in 1915 where he served until 1918 when the war concluded.

Once he was discharged from service he was able to commence his studies and developed his talents as an artist with a particular liking for sculpture. He enrolled in the Accademia di Belle Arti di Venezia in Venice and graduated there with honours in 1929; he entered at the encouragement of his older brother Giovanni and his parish priest Vittorio Morando. One of the major themes of his works was religious art. He soon felt a religious vocation after meeting the Franciscan priest Amadio Oliviero in 1932 (the two became good friends) and decided to become a professed religious – he later entered the Order of Friars Minor on 7 December 1933. In his letter of recommendation, his pastor wrote to the friars that "the order is receiving not only an artist but a saint". His novitiate commenced in 1935 and he assumed the religious name of "Claudio" while later making his religious vows in 1936 and being sent to the convent of San Francesco in Vittorio Veneto. In 1930 he won a competition to have a statue he made put up but this turned into a failure as he was denied this because he did not support nor would he want to support fascism.

Granzotto chose not to pursue ordination and lived his life as a professed religious at the Franciscan convent of Santa Maria Della Pieve in Padua. He dedicated his life to contemplation on the Gospel as well as to the service of the poor and his art through which he hoped to express his faith. Most of his works are depictions of Jesus Christ and the saints. One example of it can be found in the parish church of his hometown which is a sculpted figure of the Devil which supports the baptismal font of the parish; its pastor commissioned this particular work. Another version was later sculpted for the ancient shrine of the Madonna in the care of the Franciscan friars on the island of Barbana. He spent his time performing his duties while continuing to pursue his passion for sculpture. He would often spend whole nights in silent meditation before the Blessed Sacrament to which he fostered an ardent devotion.

In 1945 he developed a brain tumour which was to cause his death not too long later. He embraced the sufferings he endured from this disorder as an imitation of the Passion of Christ and died on the Feast of the Assumption on 15 August 1947. His remains were buried in Chiampo.

The liturgical feast was affixed for 2 September instead of the date of his death as is the norm.

✠ அருளாளர் ஜான் ஃபிரான்சிஸ் புர்ட் மற்றும் தோழர்கள்✠(Blessed John Francis Burté and Companions)செப்டம்பர் 2

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 2)

✠ அருளாளர் ஜான் ஃபிரான்சிஸ் புர்ட் மற்றும் தோழர்கள்✠

(Blessed John Francis Burté and Companions)

மறைசாட்சிகள்:

(Martyres)

பிறப்பு: ----

இறப்பு: செப்டம்பர் 2, 1792

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 2

இந்த குருக்கள் ஃபிரெஞ்ச் புரட்சியால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஆவர். மறைசாட்சியாக மரித்த இவர்கள் அனைவரும் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் மரித்திருந்தாலும், இவர்களது ஒரே சிந்தனை, இலட்சியம் மற்றும் கொள்கையால் திருச்சபையின் நினைவில் நிற்கின்றனர். கி.பி. 1791ம் ஆண்டு, பிரெஞ்ச் தேசத்தின் சிவில் அரசியலமைப்பானது, கிறிஸ்தவ குருக்களை கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு மாறாக சத்திய பிரமாணம் எடுத்துக்கொள்ள வலியுறுத்தியது. ஆனால், இதனை மறுதலித்த குருக்கள் அனைவரும் தூக்கிலடப்பட்டனர்.

தமது பதினாறு வயதினிலேயே ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் குருத்துவம் பெற்ற ஜான் ஃபிரான்சிஸ் புர்ட்டே, இளம் துறவியருக்கு இறையியல் கற்பித்தார். பின்னர், கைது செய்யப்பட்டு அங்குள்ள கார்மேல் சபையின் பள்ளியில் சிறை வைக்கப்படும்வரை, பாரிஸ் நகரின் பழம்பெரும் துறவியர் மடத்தின் பாதுகாவலராக இருந்தார்.

கி.பி. 1739ம் ஆண்டு, ஸ்விட்சர்லாந்து (Switzerland) நாட்டில் பிறந்த “அபொல்லினரிஸ்” (Appolinaris of Posat) என்பவர் “கபுச்சின்” (Capuchins) சபையில் இணைந்தார். இவர், மறைபோதனை, ஒப்புரவு, அருட்பணியாளர்களுக்கு கற்பித்தல் ஆகியவற்றில் புகழ் பெற்று சிறந்து விளங்கினார். தூரகிழக்கு நாடுகளுக்கு மறைப்பணியாளராக செல்வதற்காக நியமிக்கப்பட்டிருந்த இவர், அதற்கான ஆயத்த பணிகளில் ஈடுபட்டிருந்தார். பாரிஸ் நகரில் “கீழ்த்திசை மொழிகளை” (Oriental languages) கற்றுக்கொண்டிருக்கையில் ஃபிரெஞ்ச் புரட்சி வெடித்தது. கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு மாறாக சத்திய பிரமாணம் எடுத்துக்கொள்ள மறுத்த இவர் உடனடியாக கைது செய்யப்பட்டு கார்மேல் சபையின் பள்ளியில் சிறை வைக்கப்பட்டார்.

“மூன்றாம் நிலை சபையின்” (Third Order Regular) உறுப்பினரான குருவானவர் “செவெரின் கிரௌல்ட்” (Severin Girault) என்பவர், பாரிஸ் நகரில் அருட்சகோதரியர் குழுவொன்றிற்கு குருவாக இருந்தார். இவரும் கைது செய்யப்பட்டு கார்மேல் சபையின் பள்ளியில் அடைக்கப்பட்டார். கார்மேல் பள்ளியில் நடந்த வதையில், முதல் நபராக கொல்லப்பட்டவரும் இவரேயாவார்.

மேற்கண்ட மூவருடன், பல்வேறு ஆயர்கள், மறைப்பணியாளர்கள், மறைமாவட்ட குருக்கள், உள்ளிட்ட 182 பேர், கி.பி. 1792ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம் இரண்டாம் தேதி, பாரிஸ் நகரிலுள்ள கார்மேல் சபையின் பள்ளியில், படுகொலை செய்யப்பட்டனர். 1926ம் ஆண்டு, அவர்கள் அருளாலர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டனர்.

கி.பி. 1737ம் ஆண்டு பிறந்த பிரான்சிஸ்கன் மறைப்பணியாளர் “ஜான் பாப்டிஸ்ட் ட்ரிகுரி” (John Baptist Triquerie), மூன்று நகரங்களில் இருந்த “எளிய கிளாரா” (Poor Clare monasteries) துறவற மடங்களில் குருவாகவும், ஒப்புரவாளராகவும், பணியாற்றினார். கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு மாறாக சத்திய பிரமாணம் எடுத்துக்கொள்ள மறுத்த காரணத்திற்காக இவர் கைது செய்யப்பட்டார். இவரும், இவருடன் மறைமாவட்ட குருக்கள் பதின்மூன்று பேரும், கி.பி. 1794ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம் 21ம் தேதி, “லாவல்” (Laval) நகரில் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டனர். அவர்களனைவரும் 1955ம் ஆண்டு, அருளாளர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டனர்.

† Saint of the Day †

(September 2)

✠ Blessed John Francis Burté and Companions ✠

Martyres:

Born: ----

Died: September 2, 1792, And January 21, 1794

Venerated in:

Roman Catholic Church

Feast: September 2

Practically every page in the history of the French Revolution is stained with blood. What is known in history as the Carmelite Massacre of 1792, added nearly 200 victims to this noble company of martyrs? They were all priests, secular and religious, who refused to take the schismatic oath and had been imprisoned in the church attached to the Carmelite monastery in Paris. Among these priests were a Conventual, a Capuchin, and a member of the Third Order Regular.  These priests were victims of the French Revolution.

Though their martyrdom spans a period of several years, they stand together in the Church’s memory because they all gave their lives for the same principle. The Civil Constitution of the Clergy (1791) required all priests to take an oath which amounted to a denial of the faith. Each of these men refused and was executed.

John Francis Burte was born in the town of Rambervillers in Lorraine. At the age of 16, he joined the Franciscans at Nancy and there he also pronounced his solemn vows. In due time he has ordained a priest and for some time taught theology to the younger members of the order. He was at one time also superior of his convent.

After Pope Clement XIV, formerly a Conventual friar had ordered the merging of the province of the Franciscans, to which John Francis belonged, with the Conventuals, Father John Francis was placed in charge of the large convent in Paris and encouraged his brethren to practice the strict observance of the rule. His zeal for souls was outstanding, and he zealously guarded the rights of the Church in this troubled period of history.

When the French Revolution broke out, he was reported for permitting his priests to exercise their functions after they refused to take the infamous oath required by the government, and which was a virtual denial of their Faith. He was arrested and held captive with other priests in the convent of the Carmelites. His constancy in refusing to take the sacrilegious oath won for him a cruel martyrdom on September 2, 1792.

Acquiring a reputation as an excellent preacher, confessor, and instructor of clerics, Apollinaris of Posat was preparing to go East as a missionary.  He was in Paris studying Oriental languages when the French Revolution began. Refusing the oath, he was swiftly arrested and detained in the Carmelite convent. Born John James Morel before his entrance into religion, he was born near Fribourg in Switzerland in 1739 and received his education from the Jesuits. In 1762 he joined the Capuchins in Zug and before long became a prominent preacher, a much-sought confessor, and an eminent instructor of the young clerics of the order.  He impressed on their minds the truth that piety and learning are the two eyes of a priest, and humility was a dominating virtue in his life.  He suffered a cruel martyrdom on September 2, 1792.

Severin Girault, a member of the Third Order Regular, was a chaplain for a group of sisters in Paris. Imprisoned with the others, he was the first to die in the slaughter at the convent, a priest of the Third Order Regular, formerly George Girault, his undaunted courage merited the grace to be numbered among these martyrs of Christ. He was born at Rouen in Normandy, and early in life joined the Third Order Regular of St. Francis. Because of his eminent mental gifts, he was chosen a superior of his order. In the exercise of his priestly duties, he displayed a marked zeal for souls, and as chaplain of the convent of St. Elizabeth in Paris he was a prudent director in the ways of religious perfection.

He was also summoned to take the civil oath, and upon his refusal to do this he was seized and confined in the Carmelite convent where so many other confessors of Christ were being detained. On September 2, while he was saying his Office in the convent garden, the raving assassins made him the first victim of their cruel slaughter.

These three members of the Franciscan Order, together with 182 other servants of God who suffered martyrdom at this time, were solemnly beatified by Pope Pius XI, and the Franciscan Order was granted permission to celebrate their feast annually with an Office and special Mass.

These three plus 182 others—including several bishops and many religious and diocesan priests—were massacred at the Carmelite house in Paris on September 2, 1792. They were beatified in 1926,.John Baptist Triquerie, born in 1737, entered the Conventual Franciscans. He was chaplain and confessor of Poor Clare monasteries in three cities before he was arrested for refusing to take the oath. He and 13 diocesan priests were guillotined in Laval on January 21, 1794. He was beatified in 1955.

“Liberty, Equality, Fraternity” was the motto of the French Revolution. If individuals have “inalienable rights,” as the Declaration of Independence states, these must come not from the agreement of society (which can be very fragile/ mutable/ mercurial/ fickle/ ephemeral/ illusory) but directly from God, which the Declaration also declares with certitude and religious conviction to be the case for the United States.  At least we started out that way.

“The upheaval which occurred in France toward the close of the 18th century wrought havoc in all things sacred and profane and vented its fury against the Church and her ministers. Unscrupulous men came to power who concealed their hatred for the Church under the deceptive guise of philosophy…. It seemed that the times of the early persecutions had returned. The Church, a spotless bride of Christ, became resplendent with bright new crowns of martyrdom” (Acts of Martyrdom).

-09-2020)மறைசாட்சி அப்போலினாரிஸ் மோரெல் Apollinaris Morel von Posat OFMcap September 02

இன்றைய புனிதர் :

(02-09-2020)

மறைசாட்சி அப்போலினாரிஸ் மோரெல் Apollinaris Morel von Posat OFMcap

பிறப்பு 

12 ஜூன் 1739, 

சுவிட்சர்லாந்து

இறப்பு 

1792, பாரீஸ், 

பிரான்ஸ்

புனிதர்பட்டம்: 17 அக்டோபர் 1926, திருத்தந்தை 11 ஆம் பயஸ்

இவர் 1762 ஆம் ஆண்டு கப்புச்சின் சபையில் குருப்பட்டம் பெற்றார். பின்னர் சுவிட்சர்லாந்தில் ஆசிரியராக பணியாற்றினார். அதன்பிறகு அந்நாட்டிலேயே ஆன்ம வழிகாட்டியாகவும் பணிபுரிந்தார். 1788 ஆம் ஆண்டு பிரான்ஸ் நாட்டிலுள்ள பாரீஸ் நகருக்கு சென்றார். அங்கு பங்கு ஆலயம் ஒன்றில் தனது மறைப்பணியை ஆற்றினார். அத்துடன் அந்நாட்டிலிருந்த ஜெர்மனி நாட்டை சேர்ந்த கிறிஸ்துவர்களுக்காகவும், அடிமைப்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்காகவும் தன் வாழ்வின் இறுதிவரை பணிபுரிந்தார்.

செபம்:

ஞானத்தின் ஊற்றே எம் இறைவா! இவ்வுலகில் ஆசிரியர் பணியை ஆற்றிவரும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் ஆசீர்வதியும். தங்களின் பணிக்கு தேவையான பொறுமையையும் வழிகாட்டும் திறமையையும் வழங்கி பலரின் வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டி முன்னேற்றம் அடையச் செய்ய நீர் அருள் புரிய வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (02-09-2020)

Blessed Apollinaris Morel of Posat

Priest and Martyr, 1739 - 1792

John James Morel was born on June 12 1739, in a small village near Fribourg, Switzerland.  He was educated by the Jesuits and graduated summa cum laude in philosophy and humane letters.

He entered the Capuchin Order at 23 years of age. Ordained a priest, he dedicated himself to assisting the clergy in the parishes and preaching popular mission. During the French Revolution, because of his unwavering loyalty to the Catholic faith and his refusal to take the schismatic oath prescribed by civil law, he, together with many others was martyred on September 2, 1792.

Pope Pius XI declared him blessed, together with another 190 martyrs on October 17, 1926.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

September 1 Saint of the day:Saint Simeon Stylites

September 1

 

Saint of the day:

Saint Simeon Stylites

 

Simeon Stylites' Story

 

As a thirteen-year-old shepherd of Sisan, Turkey, Simeon heard a Gospel reading of the Beatitudes that greatly affected him. Entering a nearly monastery, he learned all the Psalms by heart and began to manifest the extraordinary spirit of self-denial that was to become a hallmark of his spirituality. Thereafter Simeon lived as a hermit. In the year 423 he imposed on himself the unusual mortification of living atop a pillar only a few feet in diameter and about ten feet high. Later a much taller pillar over sixty-five feet high was built for him. The local bishops and abbots tested his virtue by commanding him to come down from the pillar, a command they immediately rescinded after the hermit demonstrated his humble willingness to obey them. One bishop even brought him Holy Communion. Simeon devoted himself to prayer, but also gave exhortations twice daily to those who gathered around the pillar to hear him. His words won the conversion of pagans in the audience. Simeon would urge his listeners to pray for the salvation of souls. Following his mother’s death, he offered particularly fervent prayers for her.

​

September 1 Saint of the day:Saint Verena (Switzerland) Orthodox

September 1

 

Saint of the day:

Saint Verena (Switzerland) Orthodox

Patron Saint of lighthouse keepers, of poor; sick; lepers; young girls, nurses

Saint Verena's Story

​

St. Verena came from a noble Christian family from the region of Thebes (Luxor). They advised her to go to Bishop Sherimon of Beni Suef, who instructed her in the Christian faith and later baptized her. St. Verena joined the Theban legion on its mission to Switzerland; the soldier’s relatives were allowed to accompany them in order to look after their needs and attend to the wounded. She was a close relative of St.Maurice. After St. Maurice and his legion were martyred, she led an isolated and hermitic life of fasting and prayer. God performed many miracles through her.

The saint served as a spiritual guide for young girls. Since she was a nurse, she also looked after their physical well-being. As a result of her fame, the ruler arrested her and sent her to jail, where St. Maurice appeared to her to console and strengthen her. After she was released from prison, she traveled to several regions. God continued to perform miracles through her. She also led many people to the Christian faith.

St. Verena was also fond of serving the poor, often feeding them. She tended to the sick, especially those suffering from leprosy. She lovingly treated their wounds fearless of their contagious disease. At the time of her departure, the Holy Virgin Mary appeared to her to strengthen her. She departed this life and went to live with the Lord on the 4th day of the Coptic month of Toot. In 1986, a delegation from St. Verena Church in Zurzach, Switzerland, brought her holy relics to Egypt. May her prayers be with us and her love and service to others be planted within us.

புனித பியாட்ரிக்ஸ் த சில்வா (1424-1490)(செப்டம்பர் 01)

புனித பியாட்ரிக்ஸ் த சில்வா (1424-1490)

(செப்டம்பர் 01)

இவர் போர்ச்சுக்கல் நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவரது தந்தை வியன்னாவில் அரச அதிகாரியாகப் பணிபுரிந்து வந்தார்.

இவர் தன் வாழ்வின் பெரும்பகுதியை ஈசபெல் அரசியினுடைய அரசவையில் ஆலோசகராகச் செலவழித்தார்.

இப்படி இருக்கையில் இவர் இறைவனின் சிறப்பான அழைப்பை உணர்ந்தார். ஆதலால், இவர் தான் வாழ்ந்து வந்த சொகுசான வாழ்க்கையை உதறித் தள்ளிவிட்டு, டொலேதோ என்ற இடத்தில் இடத்தில் இருந்த சிஸ்டர்சியன் சபையில் சேர்ந்து துறவியாக வாழத் தொடங்கினார்.

1984 ஆம் ஆண்டு இவருக்கு அறுபது வயது நடக்கும்போது, அழைப்புக்குள் ஓர் அழைப்பு வந்தது. அதனால் இவர் அமல உற்பவியான புனித கன்னி மரியா என்ற சபைத் தோற்றுவித்து, தான் இறக்குமட்டும் அச்சபையின் மூலம் மரியாவின் புகழை எங்கும் பரப்பி வந்தார்.

இவர் சிறைக் கைதிகளுக்குப் பாதுகாவலர்.

துறவி கில்லஸ் (ஏகிடியுஸ்) Gilles (Ägidius) September 01

இன்றைய புனிதர் :

(01-09-2020)

துறவி கில்லஸ் (ஏகிடியுஸ்) Gilles (Ägidius)

பிறப்பு 

ஏழாம் நூற்றாண்டு,

ஏதென்ஸ்(?), கிரேக்கம்

இறப்பு 

01 செப்டம்பர் 710 / 720,

பிரான்ஸ்

பாதுகாவல்: பிச்சைக்காரர்கள், புற்று நோயாளிகள், ஊனமுற்றோர், தொழுநோயாளிகள், வலிப்பு, மன நோயாளிகள்

இவரின் கிரேக்கப்பெயர்: ஏகிடியுஸ் (Ägidius). ஜெர்மானியப்பெயர்: ஷில்டுஹால்டர் (Schildhaltar). பிரெஞ்ச் பெயர்: கில்லஸ் (Gilles) இவர் ஓர் துறவி. இவர் பிரான்சு நாட்டில் உள்ள ரோன்(Rhone) என்ற ஆற்றின் அருகே புனிதராக வாழ்ந்துள்ளார். இவர் பல ஆண்டுகள் தனிமையில் வாழ்ந்துள்ளார். இவருக்கு உறவினர்கள் யாரும் இல்லை என்று கூறப்படுகின்றது. இதனால் இவர் எப்போதும் தனிமையிலேயே வாழ்ந்துள்ளார். இவருக்கு துணையாக மான் ஒன்று இருந்திருக்கிறது. இவர் காட்டில் வாழ்ந்தபோதும் சைவ உணவு மட்டுமே உட்கொண்டுள்ளார்.

அரசர் ஒருவர் காட்டில் வேட்டையாட வந்தார். அப்போது கில்லசுக்கு சொந்தமான மானை வேட்டையாட அம்பு எறிந்துள்ளார். அம்பானது மானில் பாய்ந்தும், அடிபடாமல் இருந்தது. இதைக் கண்ட கில்லஸ் மானை குத்திய அம்பை பிடுங்கி எறிந்துவிட்டார். இவற்றை பார்த்த அரசர் கில்லசின் புனிதத்துவ வாழ்வை அறிந்தார். அவரை பின்பற்ற விரும்பினார். அவரின் வழியில் செல்ல கடினமாக இருந்தபோதும் முயற்சி செய்தார். கில்லசின் பெயரால் அக்காட்டில் மடம் ஒன்றை கட்டினார்.

கில்லஸ் தன் ஏழ்மையான வாழ்வின் வழியாக காட்டை சுற்றி வாழ்ந்த மக்களை மனந்திருப்பினார். நல்வாழ்வை வாழ கற்பித்தார். காட்டிலிருந்த தாவரங்களைக்கொண்டு, மக்களின் நோய்களை குணமாக்கினார். காட்டில் வாழ்ந்த விலங்குகள் இவரின் புனிதத்துவத்தைக் கண்டு, இவரை சந்திக்க வந்து சென்றது. இவர் பல மடங்களை அரசரின் உதவி கொண்டு கட்டினார். பல துறவிகளை உருவாக்கினார். இவர் வாழ்ந்த வாழ்வையே, இவரின் மடத்துறவிகளும் வாழ்ந்தனர். இவர் இறந்தபிறகு, பிரான்சு நாட்டிலிருந்து எடுத்துச் சென்று காட்டில் வாழ்ந்த இடத்திலேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டார். இவரின் கல்லறை இன்று யாத்திரை தலமாக உள்ளது.

செபம்:

காடு, மரம், பறவைகள், வனவிலங்குகள் என்று இயற்கையோடு வாழ்ந்து, இறைவனை போற்றிய துறவி கில்லஸைப்போல நாங்களும் இயற்கையை போற்றி பாதுகாக்க வரம் தாரும். நீர் படைத்த இந்த அழகான உலகை மென்மேலும் அழகூட்டி உம்மை மகிமைப்படுத்துவேன். ஆமென்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு 

Saint of the Day : (01-09-2020) 

Saint Giles

Born to the wealthy, Greek nobility; when his parents died, Giles gave his fortune to help the poor. Known as a miracle worker. To avoid followers and adulation, he left Greece c.683 for France where he lived as a hermit in a cave in the diocese of Nîmes, a cave whose mouth was guarded by a thick thorn bush, and a lifestyle so impoverished that, legend says, God sent a deer to Giles to nourish him with her milk; a tradition developed that made him a patron of nursing mothers, and those suffering with breast cancer.

One day after he had lived there for several years in meditation, a royal hunting party chased the deer into Giles' cave. One hunter shot an arrow into the thorn bush, hoping to hit the deer, but instead hit Giles in the leg, crippling him. The king sent doctors to care for hermit's wound, and though Giles begged to be left alone, the king came often to see him.

From this, Gile's fame as sage and miracle worker spread, and would-be followers gathered near the cave. The French king, because of his admiration, built the monastery of Saint Gilles du Gard for these followers, and Giles became its first abbot, establishing his own discipline there. A small town grew up around the monastery, and upon Giles' death, his grave became a shrine and place of pilgrimage; the monastery later became a Benedictine house.

The combination of the town, monastery, shrine and pilgrims led to many handicapped beggars hoping for alms; this and Giles' insistence that he wished to live outside the walls of the city, and his own damaged leg, led to his patronage of beggars, and to cripples since begging was the only source of income for many. Hospitals and safe houses for the poor, crippled, and leprous were constructed in England and Scotland, and were built so cripples could reach them easily. On their passage to Tyburn for execution, convicts were allowed to stop at Saint Giles' Hospital where they were presented with a bowl of ale called Saint Giles' Bowl, "thereof to drink at their pleasure, as their last refreshing in this life."

In Spain, shepherds consider Giles the protector of rams. It was formerly the custom to wash the rams and colour their wool a bright shade on Giles' feast day, tie lighted candles to their horns, and bring the animals down the mountain paths to the chapels and churches to have them blessed. Among the Basques, the shepherds come down from the Pyrenees on 1 September, attired in full costume, sheepskin coats, staves, and crooks, to attend Mass with their best rams, an event that marks the beginning of autumn festivals, marked by processions and dancing in the fields. Giles is one of the Fourteen Holy Helpers, the only one not to die as a martyr.

Born :

at Athens, Greece

Died :

 between 710 and 724 in France of natural causes

• legend says that those who attended his funeral heard choirs of angels singing and then fading away as they carried his soul to heaven

• his tomb is in the crypt of the abbey church of Saint-Gilles, Gard, France

• in 1562, Huguenots burned the abbey, murdered the monks, looted the church, and vandalized the tomb; the surviving relics of Saint Giles were distributed to other churches

• in Scotland in the seventeenth century, his relics were stolen from a church which triggered a great riot.

Patronage :

against breast cancer • against cancer in general; of cancer patients • against epilepsy; of epileptics • against noctiphobia or fear of night; of noctiphobics.

---JDH--Jesus the Divine Healer---