St. Piaton October 1

 St. Piaton

Feastday: October 1

Death: 286

Image of St. Piaton

Martyr, also called Piat, supposedly responsible for evangelizing the regions of Gaul, in modem Tours, and Chartres. He was martyred at Toumai by Roman officials.

Redirect to:

St. Ralph Crockett October 1

 St. Ralph Crockett

Feastday: October 1

Death: 1588

English martyr. Born at Barton on the Hill, in Cheshire, he was edu­cated at Christ's College, Cambridge, and Gloucester Hall, Oxford, and became a schoolmaster in Norfolk and Suffolk. Departing England, he went to Reims, France, and there studied for the priesthood, receiving ordination in 1586 . Returning home to undertake the hazardous work of reconverting the island, he was arrested with Blessed Edward James and was imprisoned for two and a half years in London before being taken to Chichester. Ralph was martyred at Chichester by being hanged, drawn, and quartered. He was beatified in 1929.  

Blessed Ralph Crockett (b. at Barton, near Farndon, Cheshire 1522; executed at Chichester, 1 October 1588) was an English Roman Catholic priest. He is a Catholic martyr, beatified in 1929.

Life

Educated at Christ's College, Cambridge,[1] he became a schoolmaster in Norfolk for a year before going to Gloucester Hall, Oxford. After a year, he went to Ipswich, where he was a schoolmaster for five years. In 1581, persecutions increased after the death of Edmund Campion, so he withdrew to Cheshire for about two years.[2]

In 1584, he left for France, and began studies at the English College then located at Rheims. He was ordained at Rheims in 1585, and continued his studies for a year, but his health being compromised, he asked to return to England. He and three other priests, Thomas Bramston, George Potter, and Edward James, left from Dieppe, but the ship ran ashore 19 April 1586 at Littlehampton, Sussex, a place aas carefully watched as any in the kingdom.[2] All were sent up to London and committed to the Marshalsea 27 April 1586.[3]

After the failure of the Spanish Armada, the English Government took severe measures against some of the Catholic priests in its custody. Crockett and James with two others, John Oven and Francis Edwardes, were selected for trial, which took place at Chichester on 30 September 1588. All were condemned to death, under 27 Eliz. c. 2, for being priests and coming into the realm; but Oven on taking the Oath of Supremacy was respited. The other three were drawn on one hurdle to Broyle Heath, near Chichester, where Edwardes recanted. Crockett ascended the scaffold and blessed the crowd in Latin which brought shouts of anger upon him, however he changed into praying in English whereupon the crowd cheered. James and Crockett faced their deaths without fear and were executed after absolving each other.

Blessed Ralph Crockett's father Adam, in his later years entered the Church on the Continent and his descendants remained recusant continued to practise their Catholic Faith in the face of continued persecution. In 1929 Ralph Crockett was beatified by Pope Pius XI. His feast day is 1 October.

Bl. Robert Widmerpool October 1

 Bl. Robert Widmerpool

Feastday: October 1

Death: 1588

English martyr. Originally from Nottingham, England, he studied at Oxford and worked as a tutor for the sons of the earl of Northumberland. He was arrested for giving aid to a Catholic priest. Robert was executed by being hanged, drawn, and quartered at Canterbury with Blessed Robert Wilcox, and they share the same feast day.

Bl. Robert Wilcox October 1

 Bl. Robert Wilcox

Feastday: October 1

Death: 1588

English martyr. Born at Chester, England, in 1558, he studied for the priesthood at Reims, France, and received ordination in 1585. Sent to England the following year, he worked in Kent. Robert was arrested in Marshsea. He was hanged, drawn, and quartered with Blessed Robert Widmerpool at Canterbury. with whom he shares a feast day.

St. Romanus the Melodist October 1

 St. Romanus the Melodist

Feastday: October 1

Patron: of church singers

Birth: 490

Death: 556

Image of St. Romanus the Melodist

The foremost Greek hymnographer, known as "the Melodist" because of the thousand compositions which are attributed to him. A native of Syria, he was of Jewish descent and became a deacon in the church at Berytus and then a priest in Constantinople. He soon acquired a reputation for his brilliant and eloquent compositions, although only about eighty hymns sermons, some of which may not even be are extant. Some of the kontakia are considered genuine master works of religious literature, including On the Nativity, On the Presentation in the Temple, and On the Resurrection.

For other people with the same name, see Romanus (disambiguation).

"Saint Roman" redirects here. For the French commune, see Saint-Roman.

Saint Romanos the Melodist or the Hymnographer (Greek: Ῥωμανὸς ὁ Μελωδός, often Latinized as Romanus or Anglicized as Roman) was a notable Syrio-Greek hymnographer, called "the Pindar of rhythmic poetry".[3] He flourished during the sixth century, which is considered to be the "Golden Age" of Byzantine hymnography.

Life

The main source of information about the life of Romanos comes from the Menaion for October. Beyond this, his name is mentioned by only two other ancient sources. once in the eighth-century poet St. Germanos and once in the Souda (s. v. anaklomenon) where he is called "Romanos the melodist". From this scanty evidence we learn that he was born to a Jewish family in either Emesa (modern-day Homs) or Damascus in Syria. He was baptized as a young boy (though whether or not his parents also converted is uncertain). Having moved to Berytus (Beirut), he was ordained a deacon in the Church of the Resurrection there.

He later moved to Constantinople during the reign of the emperor Anastasius—on the question whether Anastasius I (491-518) or Anastasius II (713-716) is meant, the renowned Byzantinologist Prof. Karl Krumbacher favours the earlier date.[4] There he served as sacristan in the "Great Church" (Hagia Sophia), residing to the end of his life at the Monastery of Kyros, where he was buried along with his disciple St. Ananias.

If those scholars who believe that he lived during the reign of the earlier Anastasius are correct, then he may have continued writing during the reign of Emperor Justinian (527-65), who was himself a hymn-writer; this would make him a contemporary of two other famous Byzantine hymnographers, Anastasios and Kyriakos.

Legend

According to legend, Romanus was not at first considered to be either a talented reader or singer. He was, however, loved by the Patriarch of Constantinople because of his great humility. Once, around the year 518, while serving in the Church of the Panagia at Blachernae, during the All-Night Vigil for the Feast of the Nativity of Christ, he was assigned to read the kathisma verses from the Psalter. He read so poorly that another reader had to take his place. Some of the lesser clergy ridiculed Romanus for this, and being humiliated he sat down in one of the choir stalls. Overcome by weariness and sorrow, he soon fell asleep. As he slept, the Theotokos (Mother of God) appeared to him with a scroll in her hand. She commanded him to eat the scroll, and as soon as he did so, he awoke. He immediately received a blessing from the Patriarch, mounted the ambo (pulpit), and chanted extemporaneously his famous Kontakion of the Nativity, "Today the Virgin gives birth to Him Who is above all being…." The emperor, the patriarch, the clergy, and the entire congregation were amazed at both the profound theology of the hymn and Romanos' clear, sonorous voice as he sang. According to tradition, this was the very first kontakion ever sung. The Greek word "kontakion" (κοντάκιον) refers to the shaft on which a scroll is wound, hence the significance of the Theotokos' command for him to swallow a scroll, indicating that his compositions were by divine inspiration. The scene of Romanos's first performance is often shown in the lower register of Pokrov icons (example above).[5]

Works

Romanos and Virgin Mary, Miniature from the Menologion of Basil II

Romanos wrote in an Atticized literary koine—i.e., he had a popular, but elevated style—and abundant Semiticisms support the view that he was of Jewish origin. Arresting imagery, sharp metaphors and similes, bold comparisons, antitheses, coining of successful maxims, and vivid dramatization characterize his style.

He is said to have composed more than 1,000 hymns or kontakia celebrating various festivals of the ecclesiastical year, the lives of the saints and other sacred subjects,[3] some 60 to 80 of which survive (though not all those attributed to him may be genuine).

Today, usually only the first strophe of each kontakion is chanted during the divine services, the full hymn having been replaced by the canon. A full kontakion was a poetic sermon composed of from 18 to 30 verses or ikoi, each with a refrain, and united by an acrostic. When it was sung to an original melody, it was called an idiomelon. Originally, Saint Romanos' works were known simply as "psalms", "odes", or "poems". It was only in the ninth century that the term kontakion came into use.

Among his known works are kontakia on:

The Nativity of Christ

The Martyrdom of St Stephen

The Death of a Monk

The Last Judgment

The Prodigal Son

The Raising of Lazarus (for Lazarus Saturday, the day before Palm Sunday)

Adam's Lament (for Palm Sunday)

The Treachery of Judas

His Kontakion of the Nativity is still considered to be his masterpiece, and up until the twelfth century it was sung every year at the imperial banquet on that feast by the joint choirs of Hagia Sophia and of the Church of the Holy Apostles in Constantinople. Most of the poem takes the form of a dialogue between the Mother of God and the Magi, whose visit to the newborn Christ Child is celebrated in the Byzantine rite on 25 December, rather than on the 6th of January when Western Christians celebrate the visit (in the Orthodox Church, January 6, the Feast of the Theophany, celebrates the Baptism of Christ).

Of his other Kontakia, one of the most well-known is the hymn, "My soul, my soul, why sleepest thou..."[6] which is chanted as part of the service of the "Great Canon" of St. Andrew of Crete on the fifth Thursday of Great Lent.

Romanos is one of many persons who have been credited with composing the famous Akathist Hymn to the Theotokos, which is still sung during Great Lent. Most recent scholarship has asserted that he is not the author of the hymn, although there is significant dissent among scholars.[7]

Prof Krumbacher published in Munich several previously unpublished chants of Romanos and other hymnographers, from manuscripts discovered in the library of the Monastery of St John the Theologian in Patmos. There exists in the library of Moscow a Greek manuscript which contains kontakia and oikoi for the whole year, but does not include all compositions of Romanos.

St. Verissimus, Maxima, and Julia October 1

 St. Verissimus, Maxima, and Julia

Feastday: October 1

Death: 302

Image of St. Verissimus, Maxima, and Julia

Three martyrs executed at Lisbon, Portugal, during the persecutions of the Church under Emperor Diocletian (r. 305).

St. Virila October 1

 St. Virila

Feastday: October 1

Death: 1000

Benedictine abbot. Although known largely through legend, he was definitely abbot of the monastery of St. Saviour, Leyre, in Navarre, France. He was a miracle worker, and his life has been the subject of many traditions.

✠ புனிதர் ரெமிஜியஸ் ✠(St. Remigius). October 1

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 1)

✠ புனிதர் ரெமிஜியஸ் ✠

(St. Remigius)

ஆயர் மற்றும் ஒப்புரவாளர்:

(Bishop and Confessor)

பிறப்பு: கி.பி. 437

செர்னி-என்-லான்னோய்ஸ், பிக்கார்டி, ஃபிரான்ஸ்

(Cerny-en-Laonnois, Picardy, France)

இறப்பு: ஜனவரி 13, 533

ரீம்ஸ், சாம்பெய்ன், ஃபிரான்ஸ

(Rheims, Champagne, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Anglican Communion)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodoxy)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 1

பாதுகாவல்: ஃபிரான்ஸ் (France)

புனிதர் ரெமிஜியஸ், ஃபிரான்ஸ் (France) நாட்டிலுள்ள “ரீம்ஸ்” (Rheims) ரோமன் கத்தோலிக்க மறைமாவட்ட ஆயரும், “ஃபிராங்க்ஸ்” (Apostle of the Franks) இன மக்களின் அப்போஸ்தலருமாவார். இவர், கி.பி. 496ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 25ம் தேதியன்று, “ஃபிராங்க்ஸ்” இன அரசரான (King of the Franks) “முதலாம் குளோவிஸுக்கு” (Clovis I) திருமுழுக்கு அளித்தார். இந்த திருமுழுக்கானது, முழு ஃபிராங்க் இன மக்களையும் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம்மாற்ற வழிவகுத்தது. இது, திருச்சபைக்கு ஒரு பாரிய வெற்றியாகவும், ஐரோப்பிய வரலாற்றில் ஒரு விசேட நிகழ்வாகவும் அமைந்தது.

ரெமிஜியஸ், பாரம்பரியமாக, “கல்லோ-ரோமன்” (Gallo-Roman society) சமுதாயத்தின் மிக உயர்ந்த மட்டத்தில், லாவோன் (Laon), பிகார்ட்டிக்கு (Picardy) அருகிலுள்ள செர்னி-என்-லான்னோய்ஸ் (Cerny-en-Laonnois) என்ற இடத்தில் பிறந்தார். இவர், லாவோன் பிரதேச பிரபுவான (Count of Laon) “எமிலியஸ்” (Emilius) என்பவருக்கும், “சோய்சன்” ஆயரின் (Bishop of Soissons) மகளான “செலினாவுக்கும்” (Celina) மகனாகப் பிறந்தவர் என்பர். பின்னாளில், கி.பி. 486ம் ஆண்டு, “முதலாம் குலோவிஸுக்கு” (Clovis I) “சோய்சன்” நகரை வெற்றிகொண்டதாக வரலாறு உண்டு.

ரீம்ஸ் (Reims) நகரில் கல்வி கற்ற இவர், விரைவில் தமது கற்றல் மற்றும் புனிதத்தன்மைக்கு புகழ்பெற்றார். மேலும் அவரது உயர் நிலை காரணமாக, ஒரு பொதுநிலையினராக இருப்பினும், தமது 22 வயதில், ரீம்ஸ் ஆயராக (Bishop of Reims) தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் பெரும் வேந்தராகவும் (Lord Chancellor of France), “மெரோவிங்கியன் வம்ச” (Merovingian dynasty) தலைமை அதிகாரியாகவுமிருந்தார்.

“சோய்சன்” நகர தேவாலயத்தில் இருந்து திருடப்பட்ட புனித பாத்திரங்களை திரும்பப் பெறும் கதையானது, அவருக்கும் குளோவிஸுக்கும் இடையில் உள்ள நட்பான உறவுகளுக்குச் சான்று பகர்வதாகவும், ஃபிராங்க்ஸ் மன்னராக இருந்த குளோவிசை, அவர் புனிதர் வேதாஸ்ட் (Saint Vedast) மற்றும் குளோவிஸுக்கு மனைவியாக இருந்த பர்கண்டி இளவரசி புனிதர் க்ளோடில்ட் (Saint Clotilde) ஆகியோரின் உதவியுடன் கிறிஸ்தவத்திற்கு மனம் மாற்றினார். தாம் கிறிஸ்தவத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் முன்பே குளோவிஸ், ரெமிஜியஸ் மற்றும் ரீம்ஸ் நகர கிறிஸ்தவ மக்களுக்கு எண்ணற்ற நன்மைகளை வழங்கினார். டால்பாயாக் போரில் (Battle of Tolbiac) அலமன்னி (Alamanni) மீது வெற்றிகொண்ட பிறகு, ரீம்ஸ் நகரில் பெரும் எண்ணிக்கையில் கூடியிருந்த ஃபிராங்க்ஸ் மற்றும் ஆலமன்னி இன மக்களின் முன்னிலையில் தமக்கு திருமுழுக்கு அருட்சாதனம் வழங்குமாறு ரெமிஜியசை வேண்டினார். புனிதர் கிரகோரியின் கூற்றின்படி (Saint Gregory of Tours), சுமார் 3,000க்கும் மேற்பட்ட ஃபிராங்க்ஸ் இன மக்களுடன் க்ளோவிஸ் ஞானஸ்நானம் பெற்றார்.

அரசன் குலோவிஸ், ரெமிஜியசுக்கு எண்ணற்ற சமஸ்தானங்களை பரிசாக வழங்கினார். அதில், ரெமிஜியஸ் பல தேவாலயங்களை கட்டினார். பல்வேறு மறைமாவட்டங்களை நிறுவி, ஆயர்களை நியமித்தார். “டௌர்னை” (Tournai), “கேம்ப்ரை” (Cambrai) மற்றும் “தெரௌன்” (Thérouanne) ஆகிய மறைமாவட்டங்களை நிறுவிய அவர், கி.பி. 499ம் ஆண்டு, முதல் ஆயர்களை நியமித்தார்.

ரெமிஜியஸ், திருச்சபை கவுன்சில்களில் கலந்து கொள்ளவில்லை என்றாலும், கி.பி. 517ம் ஆண்டு, ரீம்ஸ் நகரில் ஒரு சபைக் கூட்டத்தை நடத்தினார். ஒரு சூடான விவாதத்திற்குப் பிறகு அவர் ஒரு ஆரிய இன ஆயரை கிறிஸ்தவராக மனம் மாற்றினார்.

† Saint of the Day †

(October 1)

✠ St. Remigius ✠

Bishop and Confessor:

Born: 437 AD

Cerny-en-Laonnois, Picardy, France

Died: January 13, 533

Rheims, Champagne, France

Venerated in:

Roman Catholic Church

Anglican Communion

Eastern Orthodoxy

Feast: October 1

Patronage: France

Saint Remigius was Bishop of Reims and Apostle of the Franks. On 25 December 496, he baptized Clovis I, King of the Franks. This baptism, leading to the conversion of the entire Frankish people to Christianity, was a momentous success for the Church and a seminal event in European history.

St. Remigius was born around the mid-fifth century close to the city of Laón, France, where a saintly hermit lived. This hermit, who was blind, was afflicted not over this suffering, but over the situation of the Catholic Religion in France, which had been devastated by the Vandal persecution. One night, while he was praying for the Church, he heard a celestial voice that said to him: 

“God has heard your prayers and deigns to look again upon the earth from the highest heaven so that all nations will praise the marvels of His omnipotence and kings will be honoured to serve Him. Know that the woman named Celina will give birth to a son to whom she will give the name of Remigius. To him, God reserves the glory to save His people.”

When Celina heard this message, she doubted his words since she was already old. But the monk went on:

“Know this, you will give birth to a son and while you are nursing your child, you are to anoint my eyes with your milk, and so restore my sight.” 

These things happened as foretold. St. Remigius was born into the noble house of his parents, Emilius, Count of Laón, and St. Celina, and the hermit’s sight was restored.

Sometime later when Remigius was 22-years-old, Benange, Archbishop of Rheims, died. The people, inspired by God, called for him to succeed Bernanke. When he was consecrated Bishop, he was anointed with holy oil on his forehead by a mysterious hand that all present could see and an exquisite perfume permeated the whole area.

[For a period he suffered from various temptations … ] For this reason St. Remigius is efficiently invoked in temptations of flesh and spirit. Those who have difficulty in meditating or comprehending the divine mysteries also find great support in St. Remigius.

One day a terrible fire whipped through the city of Rheims. Everyone gathered to help extinguish the devouring flames. But all efforts were useless. When the people had given up hope of stopping it, St. Remigius advanced to the heart of the fire carrying a cross and faced the most violent flames. The fire was stopped in its tracks and soon was completely subdued.

St. Remigius evangelized throughout Gaul and converted Clovis, King of the Franks. On Christmas Eve of 496, the night that preceded the ceremony of the baptism of Clovis, St. Remigius spent several hours in prayer before the altar of the Church of St. Mary. Afterwards, he went to the residence of the King. Taking advantage of the silence of the night, he wanted to give some last instructions to the Monarch before his baptism. In the oratory of the palace, the Queen, St. Clotilde, wife of Clovis, awaited his arrival. With her were the King and various other nobles. The Saint arrived and gave an admirable sermon.

While he was speaking, a splendorous light appeared in the chapel that far outshone the dim light of the candles, and a loud voice was heard saying: “Peace be with you. It is I, do not fear. Remain in my love.” The physiognomy of the man of God was shining with fiery brilliance. The King and the Queen knelt before the Prelate. Moved by the spirit of God, he made these prophecy:

“Your posterity shall nobly govern this kingdom, which will give much glory to the Holy Church. It shall inherit the Empire of the Romans. This nation will not cease to prosper so long as it follows the path of truth, but decadence will come upon it with vices and bad customs. For, in truth, it is in this way that all kingdoms and nations have fallen into ruin.”

At the end of his life, St. Remigius became blind. Far from grieving over this, he rejoiced, saying that by this means he could suffer from Our Lord Jesus Christ. He knew prophetically the day of his death many days before. In the end, he miraculously regained his sight so that he could see his flock and distribute his goods as he desired. When the day came, even though he was not sick, he made his farewell as if he were leaving on a long trip, and then died.

Comments:

These excerpts invite us to analyze several different aspects of St. Remigius’ life.

First, the Gaul [Galias, in Latin] of St. Remigius’ time was old France. It was the name the Romans gave to her when they dominated over what is present-day France. As a consequence of the invasion of the Barbarians, France entered a lamentable situation. In fact, prior to the invasion, innumerable Romans in Gaul were Catholics, but lukewarm Catholics, without character and merit. The Barbarians who took over France were mostly pagans who had deviated from the sound doctrine to Arianism, led by a heretic Bishop called Ulfilas.

Therefore, it was in this tragic situation that we find that afflicted blind hermit praying for the Catholic Church. He was praying at night, the selection says, that is, added to the darkness of his blindness was the darkness of the night. We don’t know how long he had been praying – for days, months, or years. He was in a historic situation that reminds us of our own when God seems to have turned His back on humankind and to no longer care about what happens in the world. At that moment he received a celestial message that began with these words: “God has heard your prayer.” It was a reward for all his waiting and longings.

The message continued: “God decided to look again upon the world.” We can see that this is an encouragement for us to keep praying for the restoration of the Catholic Church. He received the message that Celina would have a son, Remigius, and that God would use him to again reign over the world, and that the power would be honoured to serve God. It is a very beautiful message, because it was, in fact, the birth of Christendom that was being announced.

The difference between the situation of the Church at the time of the Roman Empire and the Church in the Middle Ages was that under the Romans, the powerful were not honoured to serve Our Lord. There was almost no saintly king in the times of the Roman Empire. On the contrary, in the Middle Ages, we note that the powerful and great of the earth frequently were the most zealous Catholics, and the impulse for the sanctification of the souls often came from the apex of temporal society. This was a remarkable change. When Christ reigns through the earthly kings, we have the Kingdom of Christ. It was the establishment of the Kingdom of Christ that was being announced.

Second, a beautiful scene is that of the consecration of St. Remigius as Bishop. God wanted to manifest His favour, so Our Lord made His hand appear carrying the holy oils surrounded by light and emitting an exquisite perfume. Our Lord himself consecrated St. Remigius as Bishop.

Third, regarding St. Remigius as the patron saint of those who wants to make good meditations, it is the first time I have heard about a saint with this kind of patronage. Normally, the difficulty in meditation comes from an intellectual obstacle, and the patronages of Saints are generally turned toward giving spiritual help. But it is very interesting to see that St. Remigius is a patron of this intellectual problem as well. He helps to put the mind aright so it can understand the things of God. Therefore, if one of us has difficulty in recollecting himself and elevating his thoughts toward God, he has the right intercessor in St. Remigius.

Fourth, the episode of the Saint confronting the fire is also remarkable. The Bishop advanced without hesitation to the very heart of the fire. We can imagine him wearing his mitre and Roman tunic and carrying his pastoral cross walking against the flames. Then, as the Bishop and the fire met, the flames started to diminish and finally were extinguished. The people, who were following the scene with admiration, fell to their knees. After the fire was conquered, St. Remigius returned to the people and blessed them. We can imagine the prestige the Church acquired with a miracle like this and the enormous glory given to God. 

There is a symbol in this episode. When the true man of God, especially when he is a Bishop, opposes an enemy, there is no obstacle that can support his presence. This is an overall truth in the spiritual realm. When the man of God faces the enemies and opposes them, they inevitably are curbed.

Fifth, the episode of the sermon of St. Remigius to the converted King Clovis is magnificent. It is nighttime, and the small city of Rheims is silent; everyone is sleeping. Only a few lights appear in the royal chapel. There is also a man walking through the twisting streets of Rheims. It is St. Remigius on his way to the royal palace. He arrives bearing with him all the blessings from the prayers he has just said.

In the chapel, Clovis is recollected, preparing himself to be baptized the next day. With him is St. Clotilde, praying. Also present are some clerics and nobles. St. Remigius enters, seats himself, and begins to speak. He prophesies about the future of France and the glory to God that this nation will give. Its entire history is synthesized in a few words. Everyone understands that the glorious future of France is linked to the baptism of King Clovis. When St. Remigius finishes, silence descends again upon the souls. They are thinking about that page in the book of History that will be turned the next day.

Facts like these about the life of St. Remigius transport us to an atmosphere completely different from the sad one we live in today. I note this parallel not to discourage us, but rather to give us strength. For Our Lady can obtain from Our Lord extraordinary graces for the Catholic Church in order to restore her. Our Lady can do this either through the catastrophes of the chastisements she announced in Fatima or perhaps by the birth of another St. Remigius who will reconstruct the sacred edifice, prostrate so desolately in our days. 

Therefore, in addition to our other legitimate individual intentions, we should ask St. Remigius to obtain the restoration of the Catholic Church, which is in a situation of unimaginable misery. We should ask God to turn His eyes again upon the world and His Church and do whatever is necessary to give birth to another Catholic era.

இன்றைய புனிதர்: (01-10-2020)லிசியே நகரின் தெரேசா (கன்னியர் மற்றும் மறைவல்லுநர்)நினைவுத் திருவிழா : அக்டோபர் 1, அக்டோபர் 3

இன்றைய புனிதர்: 

(01-10-2020)

லிசியே நகரின் தெரேசா 

(கன்னியர் மற்றும் மறைவல்லுநர்)

நினைவுத் திருவிழா : அக்டோபர் 1, அக்டோபர் 3

பிறப்பு : ஜனவரி 2, 1873, அலேசான், பிரான்சு

இறப்பு : செப்டம்பர் 30 1897(அகவை 24) லிசியே, பிரான்சு

அருளாளர் பட்டம் : 29 ஏப்ரல், 1923, (பதினொன்றாம் பயஸ்)

புனிதர் பட்டம் : 17 மே 1925, (பதினொன்றாம் பயஸ்)

குறிப்பிடத்தகுந்த படைப்புகள்: ஓர் ஆன்மாவின்வரலாறு (தன்வரலாற்று நூல்)

முக்கிய திருத்தலங்கள் : புனித தெரேசா பேராலயம், லிசியே நகர், பிரான்சு

லிசியே நகரின் தெரேசா (Thérèse of Lisieux)(2 ஜனவரி 1873 – 30 செப்டம்பர் 1897) என்பவர் ஒரு பிரஞ்சு கார்மேல் சபைத் துறவியும், கத்தோலிக்க புனிதரும் ஆவார். மரி ஃப்ரான்சுவா தெரேஸ் மார்த்தின் (Marie-Françoise-Thérèse Martin) என்னும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர் துறவற சபையில் குழந்தை இயேசு மற்றும் இயேசுவின் திருமுகத்தின் தெரேசா என்னும் பெயரைத் தேர்ந்துகொண்டார். குழந்தை இயேசுவின் தெரேசா என்னும் பெயரும், இயேசுவின் சிறு மலர் என்னும் பெயரும் இவருக்குச் சிறப்புப் பெயர்களாக அமைந்துள்ளன.

15 வயதே நிரம்பிய தெரேசா தம் இளம் பருவத்திலேயே இறை அழைத்தலுக்குச் செவிமடுத்து, 1888 இல், பல்வேறு தடைகளையும் தாண்டி, கார்மேல் சபையில் சேர்ந்தார். அவர் புகுந்த அடைப்புநிலை (cloistered) கார்மேல் சபை மடம் பிரான்சு நாட்டில் நோர்மாண்டி மாநிலத்தில் லிசியே (Lisieux) நகரில் அமைந்திருந்தது. அத்துறவற இல்லத்தில் தெரேசா ஒன்பது ஆண்டுகள் தங்கியிருந்தார். அங்கு திருப்பணிக் காப்பகப் பொறுப்பாளர்(sacristan), பயிற்சிநிலைத் துறவியரின் துணைப் பயிற்சியாளர் போன்ற பல பணிகளை ஆற்றினார். அவர்தம் வாழ்க்கையின் இறுதி பதினெட்டு மாதங்களில் அவர் "இறைநம்பிக்கையின் இருண்ட கால" வேதனையை அனுபவித்தார். அவர் காச நோயால் பீடிக்கப்பட்டு, தம் 24ஆம் அகவையில் இறையடி எய்தினார்.

இவரின் ஓர் ஆன்மாவின் வரலாறு என்னும் தன்வரலாற்று நூலை இவரின் இறப்புக்கு பின் சிறிதளவே அச்சிட்டு வெளியிட்டனர். ஆனாலும் அது பலராலும் படிக்கப்பட்டு, இவரை 20-ஆம் நூற்றாண்டின் மிகப்பெரும் புனிதருள் ஒருவராகப் பிறர் கண்டுணர வழிவகுத்தது. இவருக்கு முத்திப்பேறுபெற்ற பட்டம் 1923இலும், புனிதர் பட்டம் 1925இலும் வழங்கப்பட்டது. பதினொன்றாம் பயஸ் இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கி, இவரைத் தம் ஆட்சியின் விண்மீன் ஆக்கினார் என்பர். 

குழந்தை இயேசுவின் புனித தெரேசாவுக்கு இன்று உலகம் முழுவதிலும் வணக்கம் செலுத்தப்படுகிறது.

தெரேசா ஒரு மறைந்த வாழ்க்கை வாழ்ந்து, அறியப்படாமல் இருக்க வேண்டும், என்றே விரும்பினார். ஆனால் இவரின் இறப்புக்கு பின் இவரின் தன்வரலாற்று நூல் இவரை வெளி உலகிற்கு காட்டியது. இவரின் கடிதங்கள், கவிதைகள், சமய நாடகங்களில், இறை வேண்டல்கள், மற்றும் இவரது கடைசி உரையாடல்கள், இவரது சகோதரிகள் பதிவு செய்த இவரின் ஓவியங்கள் மற்றும் புகைப்படங்கள் - (பெரும்பாலும் சகோதரி செலின்னால் செய்யப்பட்டவை) இவரைப் பலரும் கண்டுணர வழிவகுத்தது.

இவரது ஆன்மீக வாழ்வின் ஆழம், பலருக்கு ஊக்கமளிப்பதாக இருந்தது. இவர் அதனைப்பற்றி கூறும் போது, "என் வழி முழுவதும் நம்பிக்கை கொள்வதும் அன்பு செய்வதும் தான்" என்றார். தனது தாழ்ச்சியிலும் எளிமையிலும், இவர் கடவுளையே தனது புனிதமாக நம்பினார்.

புதியதொரு "சிறு வழியில்" ("little way") சென்று தெரேசா விண்ணகம் அடைய விரும்பினார். "இயேசுவைச் சென்று சேர்ந்திட ஒரு மின்தூக்கி (elevator) கண்டுபிடிக்க விரும்பினேன். சிறியவளான என்னைத் தூக்கி உயர்த்துகின்ற இயேசுவின் கைகளே அந்த மின்தூக்கி என அறிந்துகொண்டேன்" என்று தெரேசா குறிப்பிடுகின்றார்.

லிசியே நகரில் உள்ள, புனித தெரேசா பேராலயம், பிரான்சு நாட்டிலேயே, லூர்து நகருக்கு அடுத்து மிக அதிக திருப்பயணியர் வரும் இடமாக உள்ளது. 

பிறப்பு

தெரசா பிரான்ஸ் நாட்டில் அலேசான் என்னும் இடத்தில் கி.பி. 1873-ம் ஆண்டு சனவரி திங்கள் 2-ம் நாள் லூயிஸ்-செலின் தம்பதியரின் 9-வது குழந்தையாக பிறந்தார். தனது சிறுவயதிலேயே தன் தாயை இழந்தார்.15 வயதே நிரம்பிய தெரேசா தம் இறை ஆர்வத்தால் திருதந்தையின் சிறப்பு அனுமதி பெற்று , 1888-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் திங்கள் 9-ம் நாள், கார்மேல் சபையில் சேர்ந்தார்.

சிறு வழியைக் கண்டுபிடித்தல்

தெரேசா கார்மேல் மடம் புகுந்த வேளையில் ஒரு புனிதையாக மாறவேண்டும் என்னும் தீர்க்கமான முடிவோடுதான் சென்றார். ஆனால், ஆறு ஆண்டுகள் துறவியாக வாழ்ந்தபின்னும், 1894இல் தான் எத்துணை சிறியவள், வலுவற்றவள் என்பதை உணர்ந்தார். எவ்வளவுதான் முயன்றாலும் தன்னிடம் குறைபாடுகள் பல இருந்ததை அவர் கண்டார். அளவற்ற அன்பு காட்ட அவருக்கு விருப்பமாயிருந்தாலும் அவரது சிறுமை அவரை மேற்கொண்டது.

படிப்படியாகத் தன் சிறுமையே தன் வளர்ச்சிக்கு வழியாகும் என்றும், தன் சிறுமையில் கடவுளின் உதவியை நாடிச் செல்வதென்றும் முடிவுசெய்தார்.தெரேசாவின் சகோதரி செலின் கொண்டுவந்திருந்த பழைய ஏற்பாட்டை தெரேசா புரட்டினார். அங்கே, நீதிமொழிகள் என்னும் நூலின் ஒரு பகுதி (9:4) அவரைக் கவர்ந்தது.

“அறியாப் பிள்ளைகளே, இங்கே வாருங்கள் என்று அறிவிக்கச் செய்தது; மதிகேடருக்கு அழைப்பு விடுத்தது”

என்று கடவுளின் "ஞானம்" பற்றி அந்நூலில் வரும் பகுதி தெரேசாவின் கண்களைத் திறந்தது.

அதுபோலவே, எசாயா இறைவாக்கினர் நூலில் வரும் 66:12-13 பகுதி தெரேசாவுக்குப் புதியதொரு பொருளை விளக்குவதாக அமைந்தது. இதோ அப்பகுதி:

“ஆண்டவர் கூறுவது இதுவே; ஆறுபோல் நிறைவாழ்வு பாய்ந்தோடச் செய்வேன்; பெருக்கெடுத்த நீரோடைபோல் வேற்றினத்தாரின் செல்வம் விரைந்து வரச் செய்வேன்; நீங்கள் பால் பருகுவீர்கள்; மார்பில் அணைத்துச் சுமக்கப்படுவீர்கள்; மடியில் வைத்துத் தாலாட்டப்படுவீர்கள். தாய் தன் பிள்ளையைத் தேற்றுவதுபோல் நான் உங்களைத் தேற்றுவேன்; எருசலேமில் நீங்கள் தேற்றப்படுவீர்கள்”

கடவுளின் வார்த்தையை விவிலியத்தில் கண்ட தெரேசா தனக்குக் கடவுள் தரும் செய்தி என்னவென்று உணர்ந்தார். தன் சிறுமையும் வலுவின்மையும் ஒரு குறையல்ல, மாறாக, அவற்றின் வழியாகவே இயேசு தன்னைப் புனித நிலையின் உச்சிக்கு இட்டுச் செல்வார் என்று அறிந்தார். எனவே, உள்ளம் தளர்வதற்கு மாறாக மகிழ்ச்சியடைய வேண்டும். இது தெரேசாவுக்கு ஓர் அற்புதமான கண்டுபிடிப்பாக அமைந்தது.

இதையே அவர் "சிறு வழி" (little way; பிரஞ்சு மூலத்தில் petite voie) என்று அழைத்தார். 1895 பெப்ருவரி மாதத்திலிருந்து தான் எழுதிய மடல்களில் எல்லாம் தெரேசா தன் பெயருக்கு முன்னால் "மிகச் சிறிய" (toute petite) என்னும் அடைமொழியை இடத் தொடங்கினார்.

தன் குறைகளை வெல்வதற்குத் தன் சொந்த சக்தி போதும் என்று தெரேசா எண்ணவில்லை. மாறாக, கடவுளிடத்தில் நம்பிக்கை வைத்து, தன் கடமைகளைப் பொறுப்போடு ஆற்றி, நற்செயல்கள் புரிந்து வாழ்ந்தால் அதுவே கடவுளின் விருப்பம் என்னும் உறுதிப்பாடு அவரிடம் இருந்தது.

"ஆண்டவர் ஒரு தாயை விடவும் பாசம் கொண்டவர் என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். தன் குழந்தை அறியாத்தன்மையால் தவறு செய்யும்போது அதைத் தாய் மன்னித்துவிடுவார். குழந்தைகள் எப்போதும் குறும்புத்தனம் செய்வார்கள், கீழே விழுவதும், அழுக்கில் புரள்வதும், பொருள்களை உடைப்பதும் அவர்கள் வேலை. ஆனால் இதெல்லாம் நிகழ்ந்தபிறகும் பெற்றோர் தம் குழந்தைகளை அன்புசெய்வதில் குறைபடுவதில்லை" 

தன்வரலாற்று நூல் – ஓர் ஆன்மாவின் வரலாறு

தெரேசாவை வெளி உலகிற்கு தெரிவித்தது, அவரின் தன்வரலாற்று நூல் – ஓர் ஆன்மாவின் வரலாறு (L'histoire d'une âme) ஆகும். அதை அவர் தன் சபைத் தலைவியின் கட்டளைக்குப் பணிந்து எழுதினார். இதை 1985-இல் தன் இளம் பருவ நினைவுகளிலிருந்து எழுதலானார். மற்றும் 1986-இல் தன் சகோதரியும், அம்மடத்திலேயே கன்னியராகவும் இருந்த சகோ. திரு இருதயத்தின் மரியாளுக்கு எழுதிய கடிதத்தின் தொகுப்பும் சேர்த்து ஓர் ஆன்மாவின் வரலாறுஎன வெளியிடப்பட்டது.

இந்நூல் மறைத்திரு. பி.பி. சேவியரால் தமிழாக்கம் செய்யப்பட்டு, புதுவையில் உள்ள மிஷன் அச்சகத்தில் 1998-இல் வெளியிடப்பட்டது.

இறப்பு

தெரசா இறக்கும் தருவாயில் இருந்த போதும் அவர் முகத்தில் புன்னகை குறையவே இல்லை.அவர் காச நோயால் பாதிக்கப்பட்டு,1897-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் திங்கள் 30-ம் நாள் தம் 24ஆம் அகவையில் இறையடி எய்தினார். இவருக்கு முத்திப்பேறுபெற்ற பட்டம் 1923-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் திங்கள் 29-ம் நாள் வழங்கப்பட்டது.புனிதர் பட்டம் 1925-ம் ஆண்டு மே திங்கள் 17-ம் நாள் திருதந்தை பதினொன்றாம் பயஸால் வழங்கப்பட்டது. 1927-இல் குழந்தை இயேசுவின் புனித தெரேசா மறை பரப்பு நாடுகளின் துணை பாதுகாவலியாக பிரான்சிஸ் சவேரியாருடன் அறிவிக்கப்பட்டார். 1944-இல் பிரான்சு நாட்டின் பாதுகாவலியாக ஜோன் ஆஃப் ஆர்கோடு அறிவிக்கப்பட்டார். 19 அக்டோபர் 1997-இல் இரண்டாம் யோவான் பவுல் இவரை கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 33-ஆம் மறைவல்லுநராக அறிவித்தார். இவ்வாறு அறிவிக்கப்பட்டவர்களில் இவரே வயதால் மிக இளையவரும், மூன்றாவது பெண்ணும் ஆவார்.

புனித தெரேசாவின் பெற்றோருக்கு முத்திபேறுபட்டம்

தெரேசாவின் பெற்றோருக்கு புனிதர்பட்ட செயல்கள் துவங்கி உள்ளன. இவர்கள் திருத்தந்தை இரண்டாம் யோவான் பவுலால், 1994-இல் வணக்கத்திற்குரியவர் என அறிவிக்கப்பட்டனர். 2004-இல் மிலான் நகர பேராயர், நுரையீரலில் நோய் உள்ள ஒரு குழந்தைக்கு ஏற்பட்ட குணத்தை ஏற்றுக்கொண்டு, 12 ஜூலை 2008 அன்று, கார்தினால் சரைவா மார்டின்ஸ் முயற்சியால் இவர்களின் 150-ஆவது திருமண நாளன்று, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்டால்முத்திபேறுபட்டம் அளிக்கப்பட்டது. 

2011-இல் இவர்களின் கடிதங்கள் A Call to a Deeper Love: The Family Correspondence of the Parents of Saint Thérèse of the Child Jesus, 1863-1885 என்னும் பெயரில் வெளியிடப்பட்டது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (01-10-2020)

Saint Thérèse of Lisieux 

Born to a pious middle-class French family of tradesmen; daughter of Blessed Louis Martin and Blessed Marie-Azelie Guérin Martin, and all four of her sisters became nuns. Her mother died when Francoise-Marie was only four, and the family moved to Lisieux, Normandy, France to be closer to family. Cured from an illness at age eight when a statue of the Blessed Virgin smiled at her. Educated by the Benedictine nuns of Notre-Dame-du-Pre. Confirmed there at age eleven. Just before her 14th birthday she received a vision of the Child Jesus; she immediately understood the great sacrifice that had been made for her, and developed an unshakeable faith. Tried to join the Carmelites, but was turned down due to her age. Pilgrim to Rome, Italy at for the Jubilee of Pope Leo XIII whom she met and who knew of her desire to become a nun. Joined the Carmelites at Lisieux on 9 April 1888 at age 15, taking her final vow on 8 September 1890 at age 17. Known by all for her complete devotion to spiritual development and to the austerities of the Carmelite rule. Due to health problems resulting from her ongoing fight with tuberculosis, her superiors ordered her not to fast. Novice mistress at age 20. At age 22 she was ordered by her prioress to begin writing her memories and ideas, which material would turn into the book History of a Soul. Therese defined her path to God and holiness as The Little Way, which consisted of child-like love and trust in God. She had an on-going correspondence with Carmelite missionaries in China, often stating how much she wanted to come work with them. Many miracles attributed to her. Declared a Doctor of the Church in 1997 by St. Pope John Paul II.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

St. Victor and Ursus September 30

  St. Victor and Ursus

Feastday: September 30

Death: 286

Two martyrs who were associated with the Theban Legion

St. Midan September 30

 St. Midan

Feastday: September 30

Death: 610

Saint of Anglesey, sometimes called Nidan. He was an evangelist of that region of Wales. Other details of his life no longer exist.

St. Leopardus September 30

 St. Leopardus

Feastday: September 30

Death: 362

Martyred slave or servant of Julian the Apostate. He is believed to have been martyred in Rome

St. Laurus September 30

  St. Laurus

Feastday: September 30

Death: 7th century

Welsh abbot, also listed as Lery. He left Wales to go to Brittany, France, and founded an abbey on the river Doneff, now called Saint Lery

St. Honorius of Canterbury September 30

  St. Honorius of Canterbury

Feastday: September 30

Death: 653

Archbishop of Canterbury, England, a native of Rome, sent to the British Isles by Pope St. Gregory I the Great. Honorius was a Benedictine who went to England at the request of St. Augustine of Canterbury. He succeeded to the see in 627. Honorius was consecrated by St. Paulinus, and he consecrated Sts. Felix and Ithamar, the first English born bishops. Honorius gave St. Paulinus refuge when he fled Caedwalla of Wales after the death of King Edwin.

For the French patron saint of bakers, see Honorius of Amiens.

For other uses, see Honorius.

Honorius (died 30 September 653) was a member of the Gregorian mission to Christianize the Anglo-Saxons from their native Anglo-Saxon paganism in 597 AD who later became Archbishop of Canterbury. During his archiepiscopate, he consecrated the first native English bishop of Rochester as well as helping the missionary efforts of Felix among the East Anglians. Honorius was the last to die among the Gregorian missionaries.

Early life

A Roman by birth, Honorius may have been one of those chosen by Pope Gregory the Great for the Gregorian mission to England, although it seems more likely that he was a member of the second party of missionaries, sent in 601.[2][3] It is not known if his name was given to him at birth or if he chose it when he became archbishop.[4]

Archbishop

In 627, Honorius was consecrated as archbishop by Paulinus of York at Lincoln.[5] Honorius wrote to Pope Honorius I asking the pope to raise the see of York to an archbishopric, so that when one archbishop in England died, the other would be able to consecrate the deceased bishop's successor. The pope agreed, and sent a pallium for Paulinus, but by this time, Paulinus had already been forced to flee from Northumbria.[6] When Paulinus, after the death of King Edwin of Northumbria in October 633, fled Northumbria, he was received by Honorius and appointed to the bishopric of Rochester.[5] The papal letter is dated to June 634, and implies that news of Edwin's death had not reached the pope. This evidence may mean that the traditional date of Edwin's death may need to be moved to October 634.[7] The papal letter may also mean that the traditional date of consecration for Honorius may need re-dating, as the long gap between 627, when he is said to have been consecrated, and 634, when he finally received a pallium, is much longer than usually found. It may be that Honorius was consecrated closer to 634.[8] The papal letter to Honorius is given in the Ecclesiastical History of the medieval writer Bede.[9]

Honorius consolidated the work of converting the English by sending Felix, a Burgundian, to Dunwich[10] after Felix came to the archbishop and made known his desire to go to East Anglia as a missionary.[2] Honorius may have consecrated Felix as the first bishop of East Anglia[11] or Felix may have already been consecrated on the continent.[10][12] The dating of this episode is unclear, but it is probably close to 631.[8] It is possible that King Sigeberht of East Anglia, who converted to Christianity while he was in exile on the continent, had already met Felix and was behind Felix's journey to Honorius. As well as his help to Felix, Honorius consecrated the first Anglo-Saxon bishop, Ithamar of Rochester,[10] and his successor was also a native of England.[2]

Honorius had few conflicts with the Irish missionary efforts, and admired Aidan, one of the leading Irish clergy.[13]

Death and legacy

Honorius died on 30 September 653,[14] the last of the Gregorian missionaries.[4] He was buried at the Church of St Augustine in Canterbury.[6] He was later revered as a saint, with his feast day being 30 September.[11] His relics were translated to a new tomb in 1091, and around that same time a hagiography of his life was written by Goscelin.[15] In the 1120s his relics were still being venerated at St Augustine's.[16]

St. Gregory the Enlightener September 30

  St. Gregory the Enlightener

Feastday: September 30

Gregory the Enlightener was also surnamed the Illuminator. He is of unknown origins, but unreliable tradition has him the son of Anak, a Parthian who murdered King Khosrov I of Armenia when Gregory was a baby. The infant Gregory was smuggled to Caesarea to escape the dying Khosrov's order to murder the entire family, was baptized, married, and had two sons. When King Khosrov's son, Tiridates, regained his father's throne, Gregory was permitted to return, but he incurred the King's displeasure by his support of the Armenian Christians and his conversion activities. In time, Tiridates was converted to Christianity by Gregory and proclaimed Christianity the official religion of Armenia. Gregory was consecrated bishop of Ashtishat, set about organizing the Church in Armenia and building a native clergy, and worked untiringly to evangelize the Armenians. Curiously enough, he set into motion the process that was to make his See a hereditary episcopate when he consecrated his son Aristakes to succeed him. He then retired to a hermitage on Mount Manyea in Taron and remained there until his death. Many extravagant legends and miracles were attributed to him, many of which are celebrated as feasts by the Armenians. He is considered the apostle of Armenia. His feast day is September 30t