St. Patricain October 10

 St. Patricain

Feastday: October 10

Death: 5th century

Scottish bishop. He endured much hardship at the hands of pagan raiders and was eventually forced to leave his see because of their predations. It is believed he died on the Isle of Man.

St. Paulinus of Capua October 10

 St. Paulinus of Capua

Feastday: October 10

Death: 843

Bishop of Capua. Paulinus was from England and, according to tradition, he was on a pilgrimage to Jerusalem when he stopped at Capua, Italy. For whatever reason, the inhabitants of the city compelled him to become their bishop. His term as bishop was deeply troubled by the predations of Saracen raiders, and he died at Sicopolis, the city to which he fled when Capua was overrun by the Saracens.

The Roman Catholic Archdiocese of Capua (Latin: Archidioecesis Capuana) is an archdiocese (originally a suffragan bishopric) of the Roman Catholic Church in Capua, in Campania, Italy, but its archbishop no longer holds metropolitan rank and has no ecclesiastical province.[1][2] Since 1979, it is a suffragan of the Archdiocese of Napoli, i.e. no longer has its own ecclesiastical province nor metropolitan status.

History

According to the tradition, Christianity was first preached at Capua by St. Priscus, a disciple of St. Peter. In the martyrology mention is made of many Capuan martyrs, and it is probable that, owing to its position and importance, Capua received the Christian doctrine at a very early period.

The first bishop of whom there is positive record is Proterius (Protus), present at the Roman Council under Pope Melchiades in 313.[3]

Bishop Memorius, who held a council to deal with the Schism of Antioch and the heresy of Bonosus, is often mentioned in the letters of St. Augustine and St. Paulinus, and was the father of the ardent Pelagian Julian of Eclanum.[4]

In 841, during the bishopric of Paulinus, a band of Saracens destroyed Capua, and much of the population emigrated in a new town founded in another location. The episcopal see was moved there; later the old city, growing around the ancient basilica of Santa Maria Maggiore, was repopulated and called Santa Maria di Capua (current Santa Maria Capua Vetere). It is part of the current archdiocese of Capua. The first bishop of the diocese of Capua Nova ("New Capua") was Landulf (843–879).[5]

In 968 pope John XIII took refuge in Capua, and in gratitude raised the see to archiepiscopal rank on 14 August 966. First archbishop was John (966–973).

On 24 December 1108, Pope Paschal II, who had been staying at Benevento for some months, visited Capua at the request of Abbot Bruno of Montecassino, and dedicated the renovated church of S. Benedict in Capua.[6]

Cathedral and Chapter

In the 13th century, the cathedral had more than fifty-two clerics called canonici. Archbishop Marino Filomarino (1252–1285) reduced the number to forty, ten priests, ten deacons, and twenty subdeacons. They were originally presided over by a dignity called the Archpriest, though the name was later changed to Dean. There was also an Archdeacon.[7] In 1698 there were four dignities (the Dean, the Archdeacon, and two Primicerii)[8]

Councils at Capua

In Lent 1087, an important conference of cardinals and bishops took place at Capua with Cardinal Desiderius, the Abbot of Montecassino. A prominent part in the proceedings was taken by Cincius, the consul of Rome, Jordan Prince of Capua, and Duke Roger of Apulia and Calabria. On 24 May 1086, Desiderius had been the leading candidate in the papal election to succeed Pope Gregory VII, but he steadfastly refused the election. Finally he was prevailed upon to assume the papal mantle, but he had second thoughts and removed himself to Terracina. The conference at Capua put strong pressure on him to reassume the papal throne, and, on 21 March 1087, he relented. Finally he was crowned in Rome on 9 May 1087 as Pope Victor III.[9]

On 7 April 1118, Pope Gelasius II, who had been forced to flee from Rome on 1 March, held a council in Capua; the Emperor Henry V, who had seized Rome, and the antipope Gregory VIII (Martin Burdinus, Bishop of Braga), who crowned him emperor, were excommunicated.[10]

In 1569, Cardinal Niccolò Caetani di Sermoneta (1546–1585) presided over a provincial council in Capua.[11] Archbishop Cesare Costa (1572–1602) held a provincial council on 2 November 1577.[12] On 6–9 April 1603, Archbishop Robert Bellarmine (1602–1605) presided at a provincial council in Capua.[13] The next provincial council took place in 1859, two hundred and fifty-six years after Bellarmine's council.[14]

Cardinal Robert Bellarmine (1602–1605) held a diocesan synod in 1603.[15] Cardinal Niccolò Caracciolo (1703–1728) held a diocesan synod in Capua on Pentecost Sunday, 1726.[16]

Loss of metropolitan status

Following the Second Vatican Council, and in accordance with the norms laid out in the Council's decree, Christus Dominus chapter 40,[17] major changes were made in the ecclesiastical administrative structure of southern Italy. Wide consultations had taken place with the bishops and other prelates who would be affected. Action, however, was deferred, first by the death of Pope Paul VI on 6 August 1978, then the death of Pope John Paul I on 28 September 1978, and the election of Pope John Paul II on 16 October 1978. Pope John Paul II issued a decree, "Quamquam Ecclesia," on 30 April 1979, ordering the changes. Three ecclesiastical provinces were abolished entirely: those of Conza, Capua, and Sorrento. A new ecclesiastical province was created, to be called the Regio Campana, whose Metropolitan was the Archbishop of Naples. The dioceses formerly members of the suppressed Province of Capua (Gaeta, Calvi and Chieti, Caserta, and Sessa Arunca) became suffragans of Naples. The archbishop of Capua himself retained the title of Archbishop, but the diocese became a suffragan of Naples.[18]

St. Paulinus of York October 10

 St. Paulinus of York

Feastday: October 10

Birth: 584

Death: 644

Image of St. Paulinus of York

Missionary and bishop of York. A Roman monk, in 60 ihe was named by Pope St. Gregory I the Great to accompany Sts. Justus and Mellitus on their missionto England to advance the cause of evangelization undertaken by St. Augustine of Canterbury Paulinus labored for some twenty four years in Kent and, in 625, was ordained bishop of Kent. He was also responsible for bringing Christianity to Northumbria, baptizing the pagan king Edwin of Northumbria on Easter 627, and then converting thousands of other Northumbrians. Following the defeat and death of Edwin by pagan Mercians at the Battle of Hatfield in 633, Paulinus was driven from his see, and he returned to Kent with Edwin's widow Ethelburga, her two children, and Edwin's grandson Osfrid. Paulinus then took up the see of Rochester, which he headed until his death. 

This article is about the 7th century missionary and saint. For other uses, see Saint Paulinus (disambiguation) and Paulinus (disambiguation).

Paulinus[a] (died 10 October 644) was a Roman missionary and the first Bishop of York.[b] A member of the Gregorian mission sent in 601 by Pope Gregory I to Christianize the Anglo-Saxons from their native Anglo-Saxon paganism, Paulinus arrived in England by 604 with the second missionary group. Little is known of Paulinus's activities in the following two decades.

After some years spent in Kent, perhaps in 625, Paulinus was consecrated a bishop. He accompanied Æthelburg of Kent, sister of King Eadbald of Kent, on her journey to Northumbria to marry King Edwin of Northumbria, and eventually succeeded in converting Edwin to Christianity. Paulinus also converted many of Edwin's subjects and built some churches. One of the women Paulinus baptised was a future saint, Hilda of Whitby. Following Edwin's death in 633, Paulinus and Æthelburg fled Northumbria, leaving behind a member of Paulinus's clergy, James the Deacon. Paulinus returned to Kent, where he became Bishop of Rochester. He received a pallium from the pope, symbolizing his appointment as Archbishop of York, but too late to be effective. After his death in 644, Paulinus was canonized as a saint and is now venerated in the Eastern Orthodox, Roman Catholic, and Anglican Churches.

Early life

Paulinus was a monk from Rome sent to the Kingdom of Kent by Pope Gregory I in 601, along with Mellitus and others, as part of the second group of missionaries sent to convert the Anglo-Saxons to Christianity. He was probably an Italian by birth.[2] The second group of missionaries arrived in Kent by 604, but little is known of Paulinus's further activities until he went to Northumbria.[2]

Paulinus remained in Kent until 625, when he was consecrated as bishop by Justus, the Archbishop of Canterbury, on 21 July.[3] He then accompanied Æthelburg, the sister of King Eadbald of Kent, to Northumbria where she was to marry King Edwin of Northumbria. A condition of the marriage was that Edwin had promised that he would allow Æthelburg to remain a Christian and worship as she chose. Bede, writing in the early 8th century, reports that Paulinus wished to convert the Northumbrians, as well as provide religious services to the new queen.[2]

There is some difficulty with Bede's chronology on the date of Æthelburh's marriage, as surviving papal letters to Edwin urging him to convert imply that Eadbald only recently had become a Christian, which conflicts with Bede's chronology. The historian D. P. Kirby argues that Paulinus and Æthelburh must therefore have gone to Northumbria earlier than 624, and that Paulinus went north, not as a bishop, but as a priest, returning later to be consecrated.[4] The historian Henry Mayr-Harting agrees with Kirby's reasoning.[5] Another historian, Peter Hunter Blair, argues that Æthelburh and Edwin were married before 625, but that she did not go to Northumbria until 625.[4] If Kirby's arguments are accepted, then the date of Paulinus's consecration needs to be changed by a year, to 21 July 626.[6]

Bede describes Paulinus as "a man tall of stature, a little stooping, with black hair and a thin face, a hooked and thin nose, his aspect both venerable and awe-inspiring".[7]

Bishop of York

Map showing the kingdoms of Dyfed, Powys, and Gwynedd in the west central part of the island of Great Britain. Dumnonia is below those kingdoms. Mercia, Middle Anglia and East Anglia run across the middle of the island from west to east. Below those kingdoms are Wessex, Sussex and Kent, also from west to east. The northern kingdoms are Elmet, Deira, and Bernicia.

Map of some of the English kingdoms circa 600 AD

Bede relates that Paulinus told Edwin that the birth of his and Æthelburg's daughter at Easter 626 was because of Paulinus's prayers. The birth coincided with a foiled assassination attempt on the king by a group of West Saxons from Wessex. Edwin promised to convert to Christianity and allow his new daughter Eanflæd to be baptised if he won a victory over Wessex. He did not fulfill his promise immediately after his subsequent military success against the West Saxons however, only converting after Paulinus had revealed the details of a dream the king had before he took the throne, during his exile at the court of King Rædwald of East Anglia. In this dream, according to Bede, a stranger told Edwin that power would be his in the future when someone laid a hand on his head. As Paulinus was revealing the dream to Edwin, he laid his hand on the king's head, which was the proof Edwin needed. A late seventh-century hagiography of Pope Gregory I claims that Paulinus was the stranger in the vision;[2] if true, it might suggest that Paulinus spent some time at Rædwald's court,[8] although Bede does not mention any such visit.[2]

It is unlikely that it was supernatural affairs and Paulinus's persuasion alone that caused Edwin to convert. The Northumbrian nobles seem to have been willing and the king also received letters from Pope Boniface V urging his conversion.[2] Eventually convinced, Edwin and many of his followers were baptised at York in 627.[9] One story relates that during a stay with Edwin and Æthelburg at their palace in Yeavering, Paulinus spent 36 days baptising new converts.[9] Paulinus also was an active missionary in Lindsey,[10] and his missionary activities help show the limits of Edwin's royal authority.[11]

Pope Gregory's plan had been that York would be England's second metropolitan see, so Paulinus established his church there.[9] Although built of stone, no trace of it has been found.[2] Paulinus also built a number of churches on royal estates.[12] His church in Lincoln has been identified with the earliest building phase of the church of St Paul in the Bail.[2]

Among those consecrated by Paulinus were Hilda, later the founding abbess of Whitby Abbey,[13] and Hilda's successor, Eanflæd, Edwin's daughter.[14] As the only Roman bishop in England, Paulinus also consecrated another Gregorian missionary, Honorius, as Archbishop of Canterbury after Justus' death, some time between 628 and 631.[2]

Bishop of Rochester

Edwin was defeated by an alliance of Gwynedd Welsh and Mercian Angles, being killed at the Battle of Hatfield Chase, on a date traditionally given as 12 October 633.[2] One problem with the dating of the battle is that Pope Honorius I wrote in June 634 to Paulinus and Archbishop Honorius saying that he was sending a pallium, the symbol of an archbishop's authority, to each of them.[15] The pope's letter shows no hint that news of Edwin's death had reached Rome, almost nine months after the supposed date of the battle. The historian D. P. Kirby argues that this lack of awareness makes it more likely that the battle occurred in 634.[15]

Edwin's defeat and death caused his kingdom to fragment into at least two parts.[2] It also led to a sharp decline in Christianity in Northumbria[16] when Edwin's immediate successors reverted to paganism.[2] Widowed queen Æthelburg fled to her brother Eadbald's Kent kingdom. Paulinus went with her, along with Edwin and Æthelburg's son, daughter, and grandson. The two boys went to the continent for safety, to the court of King Dagobert I. Æthelburg, Eanflæd, and Paulinus remained in Kent, where Paulinus was offered the see, or bishopric, of Rochester, which he held until his death. Because the pallium did not reach Paulinus until after he had left York, it was of no use to him.[2] Paulinus's deputy, James the Deacon, remained in the north and struggled to rebuild the Roman mission,[16]

Death and veneration

Paulinus died on 10 October 644 at Rochester,[17][c] where he was buried in the sacristy of the church.[18] His successor at Rochester was Ithamar, the first Englishman consecrated to a Gregorian missionary see.[19] After Paulinus's death, Paulinus was revered as a saint, with a feast day on 10 October. When a new church was constructed at Rochester in the 1080s his relics, or remains, were translated (ritually moved) to a new shrine.[2] There also were shrines to Paulinus at Canterbury, and at least five churches were dedicated to him.[20] Although Rochester held some of Paulinus's relics, the promotion of his cult there appears to have occurred after the Norman Conquest.[21] He is considered a saint by the Roman Catholic Church, the Anglican Communion, and the Orthodox Church.[22][23]

Paulinus's missionary efforts are difficult to evaluate. Bede implies that the mission in Northumbria was successful, but there is little supporting evidence, and it is more likely that Paulinus's missionary efforts there were relatively ineffectual. Although Osric, one of Edwin's successors, was converted to Christianity by Paulinus, he returned to paganism after Edwin's death. Hilda, however, remained a Christian, and eventually went on to become abbess of the influential Whitby Abbey.[2] Northumbria's conversion to Christianity was mainly achieved by Irish missionaries brought into the region by Edwin's eventual successor, Oswald.[24]

St. Pinytus October 10

 St. Pinytus

Feastday: October 10

Death: 180

Bishop of Crete. A Greek by birth, he was mentioned by Eusebius of Caesarea, who considered him one of the foremost ecclesiastical writers of his time.

Saint Pinytus (Greek: Άγιος Πινυτός) who was a Greek by birth, was Bishop of Cnossus in Crete[4] in the late 2nd century.

Not much is known about his life but it is known that Pinytus was looked up to by St. Eusebius of Caesarea, who said that he was one of the foremost ecclesiastical writers of his time.[5] Pinytus was in constant contact with Dionysius of Corinth and it seemed the two had disagreements. Dionysius, it appears, wrote to the Pinytus asking him not to impose too strict a yoke of chastity upon his brethren. But Pinytus was unmoved by this counsel and replied that Dionysius might impart stronger doctrine and feed his congregation with a more perfect epistle inasmuch as Christians could not always subsist on milk or tarry in childhood.[6] It may be that Pinytus was influenced by Montanistic views; however, Eusebius vouches for his orthodoxy and his care for the welfare of those placed under him.

St. Tanca October 10

 St. Tanca

Feastday: October 10

Death: 637

St. Elizabeth Ann Seton

Virgin and martyr. Born in Troyes, France, she was murdered while defending her virginity and was subsequently venerated as a martyr.

St. Victor and Companions October 10

St. Victor and Companions

Feastday: October 10

Death: 286

A group of rnartyrs, numbering about three hundred and connected with the traditional account of the Theban Legion

St. Cassius October 10

 St. Cassius

Feastday: October 10

Death: 303

Martyr with Florentius and companions at Bonn, Germany. The martyrs were victims of the persecution of co-Emperor Maximian

St. Aldericus October 10

 St. Aldericus

Feastday: October 10

Death: 841

Archbishop and scholar, born in the region of Gatinais, France. Aldericus became a Benedictine monk at Ferrieres, France, and then a priest in Sens. There he served as chancellor of the diocese, succeeding the archbishop in 828. Aldericus was a known ecclesiastical scholar and a promoter of such studies.

#ப்ரைட்லிங்டன்_நகர்ப்_புனித_ஜான் (1319-1379)அக்டோபர் 10

#ப்ரைட்லிங்டன்_நகர்ப்_புனித_ஜான் (1319-1379)

அக்டோபர் 10

இவர் (#St_John_of_Bridlington) இங்கிலாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர்.

தன்னுடைய உயர்கல்வியை ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் படித்து முடித்த இவர், 

புனித அகுஸ்தின் துறவற சபையில் சேர்ந்து துறவியானார்.

துறவு மடத்தில் பல்வேறு பொறுப்புகளை வகிக்க இவர், இறுதியில் பலருடைய வற்புறுத்தலின் பேரில் துறவு மடத்தின் தலைவரானார்.

புனிதத்திற்கும் தாழ்ச்சிக்கும் தாராள உள்ளத்திற்கும் எடுத்துக்காட்டாய் விளங்கிய இவர், மண்ணுலகில் வாழ்ந்த காலத்திலேயே பல்வேறு வல்ல செயல்களைச் செய்தார்.

ஹாட்டில்பூல் (Hartlepool) என்ற கடற்பகுதியில் ஜந்து பேர் பயணம் செய்து கொண்டிருக்கும்போது, கடலில் பெரும் கொந்தளிப்பு ஏற்பட்ட அவர்கள் இவரிடம் மன்றாட, எந்தவொரு ஆபத்தும் இன்றி அவர்கள் காப்பாற்றப்பட்டனர். 

இன்னொரு முறை இங்கிலாந்தை ஆண்டு வந்த ஐந்தாம் ஹென்றி என்ற மன்னர், அகின்கோர்ட் (Agincourt) என்ற இடத்திற்கு எதிராகப் போர்த்தொடுக்கச் செல்லும்போது இவருடைய உதவியை நாடியதால் போரில் அவருக்கு வெற்றி கிடைத்தது.

இப்படித் தாழ்ச்சிக்கும் புனிதத்திற்கும் எடுத்துக்காட்டாக விளங்கிய இவர், 1379 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

கர்ப்பிணிப் பெண்கள் இவரிடம் வேண்டிக் கொண்டால் சுகப் பிரசவம் கிடைக்கும் என்றொரு நம்பிக்கை இருக்கிறது.

✠ புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியா ✠(St. Francis Borgia)அக்டோபர் 10

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 10)

✠ புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியா ✠

(St. Francis Borgia)

இயேசு சபை குரு/ ஒப்புரவாளர்:

(Jesuit/ Confessor)

பிறப்பு: அக்டோபர் 28, 1510 

காண்டியா, வாலென்சியா அரசு, ஸ்பெயின்

(Duchy of Gandía, Kingdom of Valencia, Spain) 

இறப்பு: செப்டம்பர் 30, 1572 (வயது 61) 

ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Rome, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church) 

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 23, 1624 

திருத்தந்தை எட்டாம் அர்பன்

(Pope Urban VIII)

புனிதர்பட்டம்: ஜூன் 20, 1670

திருத்தந்தை பத்தாம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement X)

பாதுகாவல்: 

பூகம்பத்திலிருந்து, காண்டியா, ரோட்டா, மரியானா மற்றும் போர்ச்சுகல் 

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 10 

புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியா, பதினாறாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்திருந்த “ஸ்பெயின் நாட்டு கனவானும்” (Grandee of Spain), “ஸ்பேனிஷ் இயேசு சபை துறவியும்” (Spanish Jesuit), இயேசு சபைச் சமூகத்தின் மூன்றாவது பெரும்தலைவரும் (Superior General of the Society of Jesus) ஆவார்.

ஸ்பெயின் நாட்டின் கிழக்குப் பிராந்தியமான “வலென்சியாவின்” (Valencia) “காண்டியா” (Gandía) எனும் நகரில் பிறந்த இவரது தந்தை, காண்டியா நகரின் மூன்றாவது பிரபு ஆவார். அவரது பெயர், "ஜுவான் போர்ஜியா" (Juan Borgia) ஆகும். இவரது தாயார், "ஜுவானா" (Juana) ஆவார்.

சிறு வயதிலேயே பக்தி மார்க்கத்தில் நாட்டம் கொண்டிருந்த ஃபிரான்சிஸ், துறவு பெறுவதில் ஆவலாயிருந்தார். ஆனால், இவரது பெற்றோர் இவரை இவரது விருப்பத்திற்கு மாறாக தூய ரோமப் பேரரசர் “ஐந்தாம் சார்ளசின்” (Charles V, Holy Roman Emperor) அரண்மனைக்கு அனுப்பினார். அங்கே இவர் ஒரு உறவினராக வரவேற்கப்பட்டார்.

கி.பி. 1529ம் ஆண்டில் இவருக்கு “மேட்ரிட்” (Madrid) நகரில், "லியோனர்" (Leonor de Castro Mello y Meneses) என்னும் போர்ச்சுகீசிய உயர்குடியைச் சேர்ந்த பெண்ணுடன் திருமணம் நடந்தது. இவர்களுக்கு எட்டு குழந்தைகள் பிறந்தனர். பேரரசர் ஐந்தாம் சார்ளஸ் இவரை பல்வேறு உயர் பதவிகளில் அமர்த்தினார்.

கி.பி. 1539ம் ஆண்டு, இவர் ஸ்பெயின் நாட்டின் அரசன் “இரண்டாம் பிலிப்பின்” (Philip II of Spain) தாயாரான “இசபெல்லாவின்” (Isabella of Portugal) சவ ஊர்வலத்தில் கலந்துகொண்டார். அதே வருடம், "கடலோனியாவின் வைசராயாக (Viceroy of Catalonia) நியமிக்கப்பட்டார்.

கி.பி. 1543ம் ஆண்டில், "காண்டியா (Gandía) மாநிலத்தின் மூன்றாம் பிரபுவாக இருந்த இவரது தந்தையார் மரணமடையவே, ஃபிரான்சிஸ் "காண்டியா" மாநிலத்தின் நான்காம் பிரபுவாக பதவியேற்றார். இளவரசர் “பிலிப்புக்கும்” போர்ச்சுகல் நாட்டின் இளவரசிக்கும் (Prince Philip and the Princess of Portugal) திருமணம் செய்விக்க இவர் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சிகள் தோல்வியடைந்த நிலையில், இவரது இராஜதந்திர திறன்கள் கேள்விக்குள்ளாக்கியது. அதே வேளை, இரு நாடுகளை இணைக்கும் முயற்சியும் தோல்வியடைந்ததால், 33 வயதான ஃபிரான்சிஸ் தமது பிரபு பதவியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றார். பின்னர், அவர் ஆன்மீக நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட தொடங்கினார்.

கி.பி. 1546ம் ஆண்டு, இவரது மனைவியான "லியோனர்" (Leonor) மரணமடையவே, இவர் புதிதாய் தொடங்கப்பட்டிருந்த இயேசு சபையில் இணைய முடிவெடுத்தார். 1551ம் ஆண்டில் இயேசு சபை குருவாக குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

ஒருமுறை, ஃபிரான்சிஸ் “பெரு” (Peru) நாட்டிற்கு பயணித்துவிட்டு திரும்புகையில், அப்போதைய திருத்தந்தை மூன்றாம் ஜூலியஸ் (Pope Julius III) அவர்கள், போர்ஜியாவைப் பற்றி கேள்விப்பட்டு, அவரை கர்தினாலாக உயர்த்த முடிவு செய்தார். ஆனால், இதைக் கேள்வியுற்ற போர்ஜியா இதிலிருந்து மீளும் வகையில் புனித இக்னேஷியசுடன் (St. Ignatius) செய்துகொண்ட ஒப்பந்தத்தின்படி, இரகசியமாக நாட்டை விட்டு வெளியேறி "பாஸ்கு" (Basque) நாடு செல்ல முடிவெடுத்தார். தனிமையே ஜெபிக்க உதவும் என முடிவெடுத்தார்.

கி.பி. 1554ம் ஆண்டு, போர்ஜியா ஸ்பெயின் நாட்டின் இயேசு சபையின் தலைமைப் பொறுப்பேற்றார். அங்கே அவர் பத்துக்கும் மேற்பட்ட கல்லூரிகளை நிறுவினார். இரண்டே வருடங்களின் பின்னர், கிழக்கு மற்றும் மேற்கிந்திய நாடுகளிலும் கல்வி மற்றும் சமய பணிகளை மேற்கொள்ள பொறுப்புகள் கிடைக்கப்பெற்றார்.

கி.பி. 1565-1572 ஆகிய வருடங்களுக்கிடையே அவர் கண்ட வெற்றிகளால், புனித இக்னேஷியசின் மறைவிற்குப் பிறகு போர்ஜியாவை பெருந்தலைவராக்க சரித்திரவியலாளர்களை முடிவெடுக்க வைத்தன. பின்னாளில், "கிரகோரியன் பல்கலைக்கழகமாக" (Gregorian University) பல்கலையை நிறுவிய பெருமையும் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியாவையே சேரும். இவர் அரசர்கள் மற்றும் திருத்தந்தையருடன் நெருக்கமாக காணப்பட்டார். அவர்களுக்கு ஆலோசகராகவும் செயல்பட்டார். 

அனைத்து அதிகாரங்களும் இருந்தும் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியா தாழ்ச்சியான வாழ்வையே வாழ்ந்தார். உணவு பந்தியில் தாழ்ச்சியோடு தன் கையால் அனைவருக்கும் உணவு பரிமாறினார். அதன்பின்னர் மண்டியிட்டு மற்ற குருக்களிடம் உணவு தருமாறு கெஞ்சிகேட்டு வாங்கி உண்டார். இவருடன் இருந்த குருக்கள், பல வழிகளில் இவரை கோபமூட்டினர். ஆனால் ஃபிரான்சிஸ் கோபம் கொள்ளாமல், அனைவரிடத்திலும், எல்லாச் சூழ்நிலைகளிலும் அன்பாகவே நடந்துக்கொண்டார். அவர் தனது குருத்துவ வாழ்வில் ஒரு முறை மட்டும் பிறர் தனக்கு மரியாதை கொடுத்த காரணத்திற்காக கோபப்பட்டுள்ளார். இவரது தாழ்ச்சியின் வாழ்கை முறையால், இயேசு சபை ஸ்பெயின், மற்றும் போர்த்துக்கல் நாடு முழுவதிலும் பரப்பியது. இவரின் அற்புதமான, அழகான பணிகளைக் கண்டு, அந்நாட்டு இளைஞர்கள் பலர் அச்சபையில் இணைந்து குருவாகி ஃபிரான்சிசைப் போலவே வாழ்ந்தனர். இவரின் எளிமையான வாழ்வால், பலருக்கு ஆன்மீக வழிகாட்டியாக திகழ்ந்தார். இவரின் வழிகாட்டுதலில், இயேசு சபை உலகம் முழுவதிலும் பரவியது. இயேசுவின் இறைப்பணியை திருச்சபையில் சிறப்பாக ஆற்றினர். இவ்வெற்றிகள் அனைத்தும் ஃபிரான்சிஸ் போர்ஜியாவையே சார்ந்தது.

Saint of the Day : (10-10-2020)

St. Francis Borgia

St. Francis Borgia was born on October 28, 1510. His father was Juan Borgia and mother Juana. St. Francis Borgia was also a great grandson of Pope Alexander-VI (Rodrigo Borgia). Francis Borgia was a young noble man at the court of the king of Spain. He became a Duke at the age of 33 years. He was a married man and his wife was Eleanor de Castro Melo e Menezes. They had eight children. There is a story behind his renouncing the world. When a very beautiful Empress of Europe Isabella died, Borgia and his wife were given the responsibility to take the Queen’s body to Canada for funeral. On reaching Canada, Francis Borgia opened the casket containing the body of Isabella to see her face for the last time. Her face was so defaced and looked very frightening. After this incident only he wanted to renounce the world realizing that human beauty is not staple. When his wife died he gave up the Dukedom to his elder son Carlos de Borgia and became a Jesuit priest. He spread the Society of Jesus throughout Spain and Portugal. He became the third Father-General of the Jesuit Order.

Francis Borgia was beatified by Pope Gregory-XV on November 23, 1624 and canonized by Pope Clement-X on June 20, 1670. He is a patron saint against earthquakes.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

✠ புனிதர் டேனியல் கம்போனி ✠ ✠(St. Daniele Comboni)அக்டோபர் 10

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 10)

✠ புனிதர் டேனியல் கம்போனி ✠ ✠

(St. Daniele Comboni)

ஆயர்/ மத்திய ஆபிரிக்காவின் தலைமை குரு:

Bishop and Vicar Apostolic of Central Africa:

பிறப்பு: மார்ச் 15, 1831

லிமோன் சுல் கார்டா, ப்ரேசியா, லொம்பார்டி-வேநீஷியா அரசு

(Limone sul Garda, Brescia, Kingdom of Lombardy-Venetia)

இறப்பு: அக்டோபர் 10, 1881 (வயது 50)

கார்ட்டூம், சூடான்

(Khartoum, Sudan)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மார்ச் 17, 1996

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 5, 2003

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருவிழா: அக்டோபர் 10

பாதுகாவல்:

மறைப்பணியாளர்கள் (Missionaries)

உதவித் தொழிலாளர்கள் (Aid workers)

கம்போனி மிஷனரி சகோதரிகள் (Comboni Missionary Sisters)

இயேசுவின் திருஇருதய கம்போனி மிஷனரிகள் (Comboni Missionaries of the Heart of Jesus)

புனிதர் டேனியல் கம்போனி, ஆபிரிக்காவில் மறைப்பணியாற்றிய ஒரு இத்தாலி நாட்டு ரோமன் கத்தோலிக்க ஆயரும் (Italian Roman Catholic Bishop), “இயேசுவின் திருஇருதய கம்போனி மிஷனரிகள்” (Comboni Missionaries of the Heart of Jesus) மற்றும் “கம்போனி மிஷனரி சகோதரிகள்” (Comboni Missionary Sisters) ஆகிய இரண்டு மறைப்பணி சமூகங்களை நிருவியவருமாவார். வெரோனா (Verona) நகரிலுள்ள வணக்கத்துக்குரிய நிக்கோலா மஸ்ஸாவின் (Venerable Nicola Mazza) கீழ் கல்வி பயின்ற இவர், அங்கே பன்மொழியியலாளரானார். 1849ம் ஆண்டு, ஆபிரிக்க கண்டத்தில் மறைப்பணியில் சேருவதாக உறுதியேற்ற இவர், 1857ம் ஆண்டு சூடானுக்கு (Sudan) பயணித்தார்.

ஆபிரிக்காவின் பல்வேறு பகுதிகளில் வாழும் பாதிக்கப்பட்ட ஏழை மக்களின்பால் ஐரோப்பிய கண்ட மக்களின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக கம்போனி கடும் பிரயத்தன முயற்சிகளில் ஈடுபட்டார். ஏழை மக்கள் மற்றும் நோயுற்ற மக்களுக்கு உதவும் தமது திட்டங்களுக்கு நிதி திரட்டுவதற்காக, 1865ம் ஆண்டு ஆரம்பம் முதல், மத்திய  1865ம் ஆண்டு வரை, லண்டன் மற்றும் பாரிஸ் போன்ற அநேக இடங்களுக்கு ஐரோப்பா முழுவதிலும் பயணம் மேற்கொண்டார். 1877ம் ஆண்டில் ஒரு ஆயராக நியமிக்கப்பட்ட காரணத்தால், ஆபிரிக்காவில் அவரது மறைப்பணியில் இவருக்கு பெரும் சுதந்திரம் கிட்டியது. கார்டூம் (Khartoum), கெய்ரோ (Cairo) மற்றும் பிற நகரங்களில் தமது சபையின் கிளைகளை நிறுவ இவரால் இயன்றது.

பிறப்பும் குருத்துவமும்:

கி.பி. 1831ம ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 15ம் தேதியன்று, “லொம்பார்டி-வேநீஷியா” அரசின் “ப்ரேசியா” (Brescia) பிரதேசத்தின் “லிமோன் சுல் கார்டா” (Limone sul Garda) நகரில் பிறந்த இவரது பெற்றோர், தோட்ட வேலை செய்து பிழைத்துவந்த ஏழைகளாவர். “லுய்கி கம்போனி” மற்றும் “டோமென்சியா பேஸ்” (Luigi Comboni and Domenica Pace) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். அக்காலத்தில், “லிமோன்” (Limone) நகரமானது, ஆஸ்திரிய-ஹங்கேரிய பேரரசின் (Austrian-Hungarian Empire) அதிகார எல்லைக்குள் இருந்தது.

தமது பன்னிரெண்டு வயதில், வெரோனா (Verona) நகரிலுள்ள “வணக்கத்துக்குரிய நிக்கோலா மஸ்ஸா” (Venerable Nicola Mazza) நிறுவிய ஆன்மீக கல்வி நிறுவனத்தில் கல்வி கற்க சென்றார். அங்கே, மருந்தியல் கல்வியையும் (Medicine), அத்துடன் ஃபிரெஞ்ச் (French), ஆங்கிலம் (English) மற்றும் அரபிக் (Arabic) ஆகிய மொழிகளையும் கற்று தேறினார். பின்னர், குருத்துவம் பெறுவதற்கான கல்வியையும் கற்க தொடங்கினார். ஜப்பான் மறைசாட்சிகளைப் (Japanese martyrs) பற்றி கற்றறிந்திருந்த அவர், 1846ம் ஆண்டு முதலே தாமும் ஒரு மிஷனரி மறைப்பணியாளராக வேண்டுமென்ற விருப்பம் கொண்டிருந்தார். 1849ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 6ம் நாளன்று, தாமும் ஆபிரிக்க மிஷனரியாக உறுதிபூண்டார். 1854ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் தேதியன்று, அப்போதைய “ட்ரென்ட் ஆயர்” (Bishop of Trent), (தற்போது அருளாளர்) “ஜோஹன் நெபோமுக்” (Johann Nepomuk von Tschiderer zu Gleifheim) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். கம்போனி, 1855ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 29ம் தேதி முதல், அக்டோபர் மாதம், 14ம் தேதி வரை, புனித பூமிக்கு திரு யாத்திரை சென்றார். மஸ்ஸாவின் முன்னாள் மாணவர்களான ஐந்து மிஷனரிகளுடன் இணைந்து, தமது தாயாரின் ஆசீர்வாதங்களுடன் ஆபிரிக்கா பயணம் புறப்பட்டார். அவர்களனைவரையும் ஆசீர்வதித்த அவரது தாயார், டேனியல், உங்களனைவரையும் இறைவன் ஆசீர்வதிப்பாராக என்றார். 1857ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 8ம் தேதியன்று, தமது ஐந்து நண்பர்களான “ஜியோவனி பெல்ட்ரேம்” (Giovanni Beltrame), “அலெஸ்ஸாண்ட்ரோ டல் போஸ்கோ” (Alessandro dal Bosco), “ஃபிரான்செஸ்கோ ஒலிபொனி” (Francesco Oliboni), “ஏஞ்சலோ மெலோட்டோ” (Angelo Melotto) மற்றும் “இசிடோரோ ஸில்லி” (Isidoro Zilli) ஆகியோருடன் வடகிழக்கு இத்தாலியிலுள்ள (Northeastern Italy) “உடின்” (Udine) எனும் நகரிலிருந்து தமது ஆபிரிக்க பயணத்தை தொடங்கினார்.

நான்கு மாதங்களின் பின்னர், 1858ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 8ம் தேதி, வடகிழக்கு ஆப்பிரிக்காவிலுள்ள (Northeastern Africa) சூடான் (Sudan) நாட்டின் தலைநகரான “கார்ட்டூம்” (Khartoum) சென்றடைந்தார். அடிமைப்படுத்தப்பட்ட சிறுவர்கள் மற்றும் சிறுமிகளின் விடுதலையே அவருக்குத் தரப்பட்ட வேலையாக இருந்தது. தாங்க முடியாத காலநிலை, பஞ்சம், மற்றும் நோய்கள் போன்ற எண்ணற்ற சிரமங்களும் அங்கே இருந்தன. அவற்றின் காரணமாக, அவரது சக மிஷனரிகள் பலரும் மரணமும் அடைந்திருந்தனர்.

அவரது தோழர்களில் ஒருவரது மரணத்தை நேரில் கண்ட இவர், அவரைத் தடுப்பதற்குப் பதிலாக அவரே தொடரத் தீர்மானித்திருந்தார். 1859ம் ஆண்டின் இறுதிக்குள், இவரது ஐந்து சகாக்களுள் மூவர் மரித்துப் போக, மீதமுள்ள இருவரும் கெய்ரோ நகரில் இருந்தனர். கம்போனி, இவர்கூட நோயுற்றிருந்தார். மலேரியா எதிர்ப்பு காரணமாக வெரோனாவுக்குத் திரும்ப வேண்டிய கட்டாயம் இவருக்கு ஏற்பட்டது. 1861ம் ஆண்டு முதல், 1864ம் ஆண்டுவரை, மஸ்ஸாவின் கல்வி நிலையத்தில் கற்பிக்கும் பணியாற்றிய கம்போனி, 1864ம் ஆண்டில் தனது சொந்த நிலத்தில் பணியாற்றும் பணிக்காக புதிய திட்டங்களை அவர் விரைவில் அறிமுகப்படுத்தினார். 1864ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 15ம் தேதி, ரோம் நகரில் புனிதர் பேதுருவின் கல்லறைக்கு விஜயம் செய்தார். "ஆபிரிக்கா வழியாக ஆபிரிக்கா காப்போம்" எனும் கோசங்களுடன், "ஆப்பிரிக்காவின் மறுபிறப்புக்கான திட்டம்" என்ற கருத்தின் அடிப்படையில் திட்டங்களை தயாரித்தார். நான்கு நாட்கள் கழித்து, செப்டம்பர் 19ம் தேதி, அவர் தனது திட்டத்தை விவாதிக்க திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ் (Pope Pius IX) அவர்களை சந்தித்தார்.

ஐரோப்பிய கண்டம் மற்றும் அகில உலக கிறிஸ்தவ திருச்சபை ஆகியவை ஆபிரிக்க கண்டத்தில் அதிக அக்கறை காட்ட வேண்டும் என்று கம்போனி விரும்பினார். 1864ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம் முதல், 1865ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம் வரையிலான காலத்தில், ஆபிரிக்க நாடுகளின் மிஷனரிகளின் ஆன்மீக மற்றும் பொருளாதார உதவிக்காக அவர், முடியாட்சி குடும்பங்கள், ஆயர்கள் மற்றும் பிரபுக்கள் உள்ளிட்ட ஐரோப்பா முழுவதும் பயணித்து விண்ணப்ப்பித்தார். ஒரு ஆஸ்திரிய தூதரக விசாவில் (Austrian consular visa) பயணித்த இவர், பிரான்ஸ் (France), ஸ்பெயின் (Spain), இங்கிலாந்து (England), ஜெர்மனி (Germany), ஆஸ்திரியா (Austria) ஆகிய நாடுகளுக்கும் பயணித்தார். மனிதாபிமான "கொலோன் சங்கம்" (The humanitarian "Society of Cologne") அவருடைய பணிகளுக்கு முக்கிய ஆதரவாளராக ஆனது.

1867ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், முதலாம் தேதி, கம்போனி ஆண்களுக்கான ஒரு சேவை நிறுவனத்தை நிறுவினார். 1872ம் ஆண்டு, பெண்களுக்கான ஒரு நிறுவனத்தை நிறுவினார். இரண்டுமே வெரோனா நகரில் நிறுவப்பட்டது. ஆண்களுக்கான சபையானது, “இயேசுவின் திருஇருதய கம்போனி மிஷனரிகள்” (Comboni Missionaries of the Heart of Jesus) என்றும், பெண்களுக்கான சபையானது, “கம்போனி மிஷனரி சகோதரிகள்” (Comboni Missionary Sisters) என்றும் பெயரிடப்பட்டது. 1867ம் ஆண்டு, மே மாதம், 7ம் தேதி, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ் (Pope Pius IX) அவர்களை சந்தித்த கம்போனி, தம்முடன் பன்னிரெண்டு ஆபிரிக்க சிறுமிகளையும் அழைத்து வந்திருந்தார். பின்னர், 1867ம் ஆண்டு இறுதியில் கெய்ரோ நகரில் தமது சபையின் இரண்டு கிளைகளை திறந்து வைத்தார். ஆபிரிக்காவில் இதுபோன்ற பணிகளில் பெண்களை முதன்முதலில் அழைத்து வந்தது கம்போனியே ஆவார். அவர், “எல் ஒபெய்ட்” (El Obeid) மற்றும் “டெலென்” (Delen) போன்ற பிற சூடான் நகரங்களில் புதிய மிஷனரி பணிகளைத் தொடங்கினார். கம்போனி அரபி மொழியை நன்கு அறிந்திருந்தார். பல ஆபிரிக்க மொழிகளில் (டின்கா, பாரி மற்றும் நுபியா) பேசும் திறன் பெற்றிருந்தார். அதேபோல் ஆறு ஐரோப்பிய மொழிகளிலும் பேசினார்.

1870ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், கெய்ரோவிலிருந்து ரோம் நகர் சென்ற கம்போனி, அங்கே “முதலாம் வத்திக்கான் கவுன்சிலில்” (First Vatican Council) “வெரோனா பிஷப் இறையியலாளராக” (Theologian of the Bishop of Verona) பங்கேற்றார். ஆபிரிக்க மிஷனரி பணிகளுக்காய் அவருடைய விண்ணப்பம் எழுபது ஆயர்களின் ஒப்புதல்களை கையெழுத்துக்களை பெற்றுத் தந்தது. “ஃபிரான்கோ-ப்ரூசியன்” (Franco-Prussian War) போர் வெடித்த காரணத்தாலும், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள் (Papal States) கலைக்கப்பட்ட காரணத்தாலும் “முதலாம் வத்திக்கான் கவுன்சில்” (First Vatican Council) இடைநிறுத்தப்பட்டது.

1877ம் ஆண்டு, “மத்திய ஆபிரிக்காவின் விகார் அப்போஸ்தலிக்” (Vicar Apostolic of Central Africa) எனும் பட்டம் பெற்ற கம்போனியா, 1877ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 12ம் நாளன்று, ஆயராக நியமனம் பெற்றார். 1877ம் ஆண்டிலும், மீண்டும் 1878ம் ஆண்டிலும் அவர்களுடைய மிஷனரி பிரதேசங்களில் பஞ்சம், பட்டினி உள்ளிட்ட வறட்சி ஏற்பட்டது. உள்ளூர் மக்கள் மிக மோசமாக பாதிப்படைந்தனர். மத ஊழியர்கள், மிஷனரிகள் மற்றும் அவர்களின் நடவடிக்கைகள் கிட்டத்தட்ட ஏறக்குறைய குறைந்து, இல்லாது போயின.

1880ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 27ம் தேதி, நேபிள்ஸ் (Naples) நகரிலிருந்து சூடான் நாட்டின் தமது மிஷனரி நோக்கி எட்டாவது, மற்றும் கடைசி தடவையாக, அடிமை வியாபாரத்தை எதிர்க்க பயணித்த கம்போனி, இறுதியில் நோயுற்றார். 1881ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், ஒன்பதாம் தேதி, கார்ட்டும் (Khartoum) நகர் சென்றடைந்தார். அக்டோபர் மாதம் 5ம் தேதி முதல் அதிக காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த கம்போனி, காலரா நோயால் பாதிக்கப்பட்டு, அக்டோபர் மாதம் பத்தாம் தேதி மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(October 10)

✠ St. Daniele Comboni ✠

Bishop, and Vicar Apostolic of Central Africa:

Born: March 15, 1831

Limone sul Garda, Brescia, Kingdom of Lombardy-Venetia

Died: October 10, 1881 (Aged 50)

Khartoum, Sudan

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: March 17, 1996

Pope John Paul II

Canonized: October 5, 2003

Pope John Paul II

Feast: October 10

Patronage:

Missionaries

Aid workers

Comboni Missionary Sisters

Comboni Missionaries of the Heart of Jesus

Saint Daniele Comboni was an Italian Roman Catholic bishop who served in the missions in Africa and was the founder of both the Comboni Missionaries of the Heart of Jesus and the Comboni Missionary Sisters. Comboni studied under the Venerable Nicola Mazza in Verona where he became a multi-linguist and in 1849 vowed to join the missions in the African continent although this did not occur until 1857 when he travelled to Sudan. He continued to travel back and forth from his assignment to his native land in order to found his congregations and attend to other matters and returned in 1870 for the First Vatican Council in Rome until its premature closing due to conflict.

The life and death of missionary Daniel Comboni in Central Africa combined the ideal with the practical, drawing inspiration from the love of the Sacred Heart of Jesus. His missionaries, known as the Comboni Fathers or the Verona Missionaries, have 4,000 members working in countries all over the world.

Early life:

Daniel Comboni was born in 1831 to agricultural worker parents Luigi and Domenica, at Limone on Lake Garda in the diocese of Brescia, Italy. He was the only one of eight children to survive infancy. His parents sent him to the free school for the study of humanities founded by Fr. Nicola Mazza in Verona. Fr Mazza had a great love for Africa and often talked of it with his students, who called him “Father Congo”.

Missionary with the Mazza Institute:

In 1849 Daniel began his preparation for missionary priesthood with serious study of language, medicine, and theology. Ordained in 1854, he went two years later with five other missionaries of the Mazza Institute up the River Nile as far as Khartoum, capital of Sudan. He immediately recognized the difficulty of the task – disease, hot humid climate, and the distrust of Europeans because of the slave trade.

Return to Italy:

When all his companions died, Comboni returned home in 1859 to recover his own health and taught (1861-64) at the Mazza Institute in Verona. He also spent time writing a strategy for mission in Africa, aware that Africans would have to be their own evangelists. He also travelled around Europe on fund-raising missions.

Verona Fathers and Sisters:

In 1867, after the Mazza Institute abandoned its African project, Comboni founded two missionary institutes devoted to the mission in Africa. These came to be known as the Verona Fathers and Verona Sisters (or Comboni Missionaries). His spirituality drew its inspiration from the Sacred Heart of Jesus pierced for love of humanity. That was the source of his zeal for the salvation of souls and his strength in bearing trials and crosses for the sake of the Gospel. Returning to Africa, he opened a school in Cairo, which became an institute to prepare missionaries for Africa and educate Africans in the Christian faith.

Mission in Central Africa:

Back in Rome in 1870 Comboni appealed to the First Vatican Council for a strategy for the Church to be involved in the evangelization of Africa. Pope Pius IX appointed him Pro-vicar Apostolic of Central Africa (1872) and later Bishop of Khartoum (1877).

Combatting the Slave Trade:

Comboni made efforts (and had some small success) in combatting the slave trade in the region but, this was deeply embedded. He also wrote about the geography, ethnology, and languages of the region. He himself spoke six European languages, Arabic, and several central African dialects.

Working with African priests and catechists:

With him were two African priests, Fr Pius Hadrianus, who had been educated in Italy and had become a Benedictine of Subiaco and Fr Antonio Dubale who ran a model village for freed slaves in El Obeid. A trained Nubian catechist, a product of the Cairo Institute, also joined them here. The Nubians had a rich culture, were anti-Islamic, and were, therefore, a logical target for mission work.

Later years:

In 1878 Comboni met the explorer Henry M. Stanley in Cairo. However, a great drought, disease, and the death of many of his missionaries clouded his last years. Even after his death in 1881, the Mahdist insurrection threatened to destroy everything he had achieved. But Comboni’s view of his task was a long-term one. He wrote:

Missionaries will have to understand that they are stones hid under the earth, which will perhaps never come to light, but which will become part of the foundations of a vast, new building.

And so it turned out to be.

Death and influence:

Daniel Comboni died in 1881 in Khartoum. In later years Comboni missionaries spread from Egypt and Sudan to Uganda, Ethiopia, Mozambique, Congo, and Togo. They also work in Mexico, Brazil, and Ecuador and among African Americans in the USA, where their work has been chiefly with Blacks, Indians, and Mexicans. They have priests, brothers, and sisters ministering in hospitals, schools, and orphanages in 41 countries.

Canonization:

Pope John Paul II beatified Daniel Comboni in 1996 and canonized him in 2003.

Sts. Denis, Rusticus, and Eleutherius October 9

 Sts. Denis, Rusticus, and Eleutherius

Feastday: October 9

Patron: of France; Paris; against frenzy, strife, headaches, hydrophobia, possessed people, rabies

Author and Publisher - Catholic Online

The first mention we have of these three martyrs who died around 258 A.D. comes in the sixth century in the writings of Saint Gregory of Tours.

Denis (or Dionysius as he is also called) is the most famous of the three. Born and raised in Italy, he was sent as a missionary to Gaul (now France) circa 250 A.D. by Pope St. Clement along with five other bishops.

Denis made his base of missionary activity an island in the Seine near the city of Lutetia Parisorium -- what would become Paris. For this reason he is know as the first bishop of Paris and the Apostle of France. There he was captured by the Parisians along with Rusticus and Eleutherius. Later writers have referred to these as Denis' priest and deacon, or his deacon and subdeacon, but we have no further information on them.

After a long imprisonment and several aborted executions, the three martyrs were beheaded with a sword and their bodies were thrown into the river. Denis' body was retrieved from the Seine by his converts and buried. The chapel that was built over his tomb grew into the abbey of Saint-Denis.

In the ninth century, Denis' story and identity became fused and confused with Dionysius the Areopagite and Pseudo-Dionysius, but later scholarship has re-established his identity as a separate saint.

Denis is pictured as he was martyred -- headless (with a vine growing over the neck) and carrying his own mitred head.

Recognized since the time of St. Gregory as a special saint of Paris, Denis is the patron saint of France.

St. Alfanus October 9

 St. Alfanus

Feastday: October 9

Death: 1085

Benedictine archbishop. He was a monk at Monte Cassino until appointed the archbishop of Salerno, Italy. Alfanus assisted Pope St. Gregory VII on his deathbed.

Saint Alfanus I or Alfano I (died 1085) was the Archbishop of Salerno from 1058 to his death. He was famed as a translator, writer, theologian, and medical doctor in the eleventh century. He was a physician before he became archbishop, one of the earliest great doctors of the Schola Medica Salernitana.

As a translator, Alfanus was well-versed in both Latin and Arabic and he translated many manuscripts from the latter into the former. His interest in medicine and the translation of Arabic treatises on the subject led him to invite Constantine the African from Carthage (in what is now Tunisia) to Salerno to assist him. Constantine brought with him a library of Arabic medical texts which he commenced to translate into Latin.

In 1076, Robert Guiscard laid the foundations for the new Salerno Cathedral. In Alfanus' later days as archbishop, he sheltered the exiled reformer, Pope Gregory VII, who died in Salerno.

St. Anicet Adolfo October 9

 St. Anicet Adolfo

Feastday: October 9

Birth: 1912

Death: 1934

Beatified: 29 April 1990 by Pope John Paul II

Canonized: 21 November 1999 by Pope John Paul II

Anicet Adolfo joined the Congregation of the Brothers of the Christian Schools, and was one of the martyrs of Turon, who were slain during a violent uprising that preceded the Spanish Civil War.

The Martyrs of Turon was canonized in 1999. Their feast day is October 9th.

St. Augusto Andres October 9

 St. Augusto Andres

Feastday: October 9

Birth: 1910

Death: 1934

Beatified: 29 April 1990 by Pope John Paul II

Canonized: 21 November 1999 by Pope John Paul II

Augusto was a member of the Brothers of the Christian Schools, entering the novitate on 3 February 1926. He was one of the Martyrs of Turón killed during the Spanish Civil War.