† இன்றைய புனிதர் †
(நவம்பர் 10)
✠ புனிதர் முதலாம் லியோ ✠
(St. Leo the Great)
45ம் திருத்தந்தை/ மறைவல்லுனர்:
(45th Pope/ Doctor of the Church)
பிறப்பு: கி.பி. சுமார் 400
டஸ்கனி, மேற்கத்திய ரோமப்பேரரசு
(Tuscany, Western Roman Empire)
இறப்பு: நவம்பர் 10, 461
ரோம் நகரம், மேற்கத்திய ரோமப்பேரரசு
(Rome, Western Roman Empire)
நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 10
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)
திருத்தந்தை முதலாம் லியோ (Pope Leo I) கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 45ம் திருத்தந்தையாக கி.பி. 440ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 29ம் நாளிலிருந்து கி.பி. 461ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 10ம் நாள் வரை ஆட்சி செய்தார். திருச்சபை வரலாற்றிலேயே முதன்முதலாக "பெரிய"/ "மகா" (Great) என்னும் அடைமொழி பெற்ற முதல் திருத்தந்தை இவரேயாவார்.
முதலாம் லியோ கி.பி. சுமார் 400ம் ஆண்டில் இத்தாலிய உயர்குடியைச் சார்ந்த பெற்றோருக்குப் பிறந்தார். "திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் ஏடு அவர் பிறந்த இடமாக இத்தாலியின் “டஸ்கனி” (Tuscany) பிரதேசத்தைக் குறிக்கிறது.
வாழ்க்கையின் முக்கிய நிகழ்ச்சிகள்:
திருத்தந்தை முதலாம் லியோவின் வாழ்க்கை நிகழ்ச்சிகளுள் மிகவும் பெயர்பெற்றதாகக் கருதப்படுவது, அவர் கி.பி. 452ம் ஆண்டில் வடக்கிலிருந்து இத்தாலியை நோக்கிப் படையெடுத்துவந்த “அட்டிலா” என்னும் “ஹுண்” (Attila the Hun) இனப் போர்த்தலைவரை சந்தித்து அப்படையெடுப்பு நிகழாமல் தடுத்து, இத்தாலியைப் பாதுகாத்தது ஆகும்.
மேலும், திருத்தந்தை லியோ திருச்சபையின் முக்கிய பொதுச்சங்கங்களுள் ஒன்றாகிய “கால்செடோன் பொதுச்சங்கத்தில்” (கி.பி. 451) (Council of Chalcedon) நிகழ்ந்த விவாதங்களுக்கு அடிப்படையான கருத்துக்கோப்புகளை வழங்கியது ஆகும். இச்சங்கமானது இயேசு கிறிஸ்து யார் என்பது பற்றி விவாதித்தது. இயேசு உண்மையிலேயே கடவுளாகவும் உண்மையிலேயே மனிதராகவும் உள்ளார் என்றும், இயேசுவின் மனித இயல்பும் இறை இயல்பும் ஒரே தெய்விக தன்மையில் குழப்பமோ பிளவோ இன்றி இணைந்துள்ளன என்றும் வரையறுத்தது.
வாழ்க்கையின் முதற்கட்டம்:
"திருத்தந்தையர் வரலாறு" (Liber Pontificalis) என்னும் பண்டைய ஏடு தரும் தகவல்படி, திருத்தந்தை லியோ, இத்தாலியின் “டஸ்கனி” (Tuscany) பிரதேசத்தில் பிறந்தார். கி.பி. 431ம் ஆண்டில் அவர் திருத்தொண்டர் (Deacon) பணியை திருத்தந்தை “முதலாம் செலஸ்டின்” (Pope Celestine I) ஆட்சியின்கீழ் தொடங்கியிருந்தார். அப்போது அலெக்சாந்திரியா நகர் மறைமுதல்வர் சிரில் (Cyril of Alexandria), பாலத்தீனத்தின்மீது “யூவனல்” (Juvenal of Jerusalem) என்பவர் ஆட்சியதிகாரம் தமக்கு உண்டு என்றதை உரோமைத் திருச்சபை கண்டிக்கவேண்டும் என்று கேட்டு லியோவுக்கு (அல்லது திருத்தந்தை முதலாம் செலஸ்டினுக்கு) கடிதம் எழுதினார். இதிலிருந்து லியோ ஒரு முக்கிய பதவியில் இருந்தார் எனத் தெரிகிறது.
ஏறக்குறைய அச்சமயத்தில் “ஜான் காசியன்” (John Cassian) என்பவர் “நெஸ்டோரியஸ்” (Nestorius) என்பவரின் திரிபுக்கொள்கையைக் கண்டித்து எழுதிய நூலை லியோவுக்கு அர்ப்பணித்தார். அத்தகைய நூலை எழுதும்படி லியோ, காசியனிடம் கேட்டிருந்தார்.
மேலும், ரோமப் பேரரசரே லியோவின் உதவியை நாடிவந்தார். ரோமைப் பேரரசின் பகுதியாக இருந்த “கால்” (Gaul) பிரதேசத்தில் இரு மேலதிகாரிகளுக்கு இடையே ஏற்பட்ட கருத்துமோதலைத் தீர்த்துவைக்க லியோ அனுப்பப்பட்டார்.
இவ்வாறு “கால்” (Gaul) பகுதிக்கு அரசு சார்பாக லியோ தூது சென்ற சமயத்தில் திருத்தந்தை “மூன்றாம் சிக்ஸ்டஸ்” (Pope Sixtus III), கி.பி. 440ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 11ம் நாள் உயிர்நீத்தார். அவருக்குப் பின்னர், செப்டம்பர் மாதம், 29ம் நாள், திருத்தந்தையாக ஒருமனதாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவரே முதலாம் லியோ.
லியோவின் திருத்தந்தைப் பணிக்காலம் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. குறிப்பாக உரோமைத் திருச்சபையின் மைய அதிகாரம் பேரளவாக உறுதிப்படுத்தப்பட்டது.
இயேசு கிறிஸ்து பற்றிய போதனை:
திருத்தந்தை வழங்கிய போதனைகள் பெரும்பாலும் இயேசு கிறிஸ்துவின் இயல்பு பற்றியும், இயேசு கொணர்ந்த மீட்புப் பற்றியும் அமைந்தன. அவர் அளித்த மறையுரைகள், அவர் எழுதிய மடல்கள் போன்றவற்றில் இந்தப் போதனை அடங்கியுள்ளது.
திருத்தந்தைக்கு உரிய அதிகாரப் பொறுப்பு:
திருத்தந்தை லியோ தம் பணியைப் பற்றி விவரிக்கும்போது, தாம் “தூய பேதுருவின்” (St. Peter) வாரிசில் வருவதைச் சுட்டிக்காட்டினார். அதற்கு முந்திய திருத்தந்தையர் தாம் புனித பேதுருவின் பணிப்பொறுப்பில் வாரிசுகள் என்றும், பேதுரு உரோமையில் பணிசெய்து, மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்து அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டிருப்பதால் உரோமைத் திருப்பீடம் தனி அதிகாரம் கொண்டது என்று மட்டுமே போதித்திருந்தனர்.
திருத்தந்தை லியோ, தாம் பதவி ஏற்ற ஐந்தாம் ஆண்டு நிகழ்வின் போது ஆற்றிய மறையுரையில் கீழ்வருமாறு கூறினார்:
"நிலையாக இருக்கின்ற பாறையான இயேசு, பாறையான பேதுருவுக்கு வழங்கிய நிலையான தன்மையைப் பேதுரு தம் வழிவருவோருக்கு வழங்கினார்."
அதிலிருந்து திருத்தந்தையர் தம்மை புனித பேதுருவின் வழித்தோன்றல்களாக மட்டுமன்றி, தாம் பிற ஆயர்கள் மேலும், நம்பிக்கைகொண்டோர் மேலும் அதிகாரம் கொண்டவர்கள் என்பதை வலியுறுத்தத் தொடங்கினர்.
திருத்தந்தை லியோ, இத்தாலி நாட்டு ஆயர்கள் தம் அதிகாரத்துக்கு உட்பட்டவர்கள் என்பதை எடுத்துரைத்தார். மிலான் மற்றும் வட இத்தாலியின் பிற பகுதிகளில் அருட்பணி ஒழுங்காக நடைபெறவும், தவறுகள் திருத்தப்படவும், கருத்து வேறுபாடுகள் அகற்றப்படவும் அவர் தம் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தினார்.
ஸ்பெயின் நாட்டில் தோன்றிய “பிரிசிலிய கொள்கை” (Priscillianism), மனித உடல் தீமையானது என்று கூறியதை லியோ கண்டித்து, அக்கொள்கையை மறுப்பதற்கான வழிமுறைகளைக் காட்டினார்.
அதுபோலவே, வடக்கு ஆப்பிரிக்க திருச்சபையிலும் சர்ச்சைகள் ஏற்பட்டபோது அவற்றிற்குத் தீர்வுகாண ஆயர்கள் திருத்தந்தை லியோவை அணுகினர்.
ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் தென்பகுதி தமது ஆட்சி அதிகாரத்திற்கு உட்பட்டதே என்று “ஹிலரி” (Hilary) என்னும் ஆயர் கூறியபோது, திருத்தந்தை லியோ அக்கருத்தை ஏற்க மறுத்ததோடு, ஹிலரி தமது மறைமாவட்ட எல்லைகளுக்குள் மட்டுமே அதிகாரம் கொண்டவர் என்றும் வலியுறுத்தினார்.
மறைமாவட்டங்களின் ஆயர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பொறுப்பு அந்தந்த மறைமாவட்டத்தின் குருக்கள், இறைமக்களைச் சார்ந்தது என்று லியோ கூறினார். "அனைவருக்கும் பணி புரிய அழைக்கப்பட்டவர் அனைவராலும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட வேண்டும்" என்றொரு கொள்கையை அவர் முன்வைத்தார்.
இறப்பு:
திருத்தந்தை லியோ கி.பி. 461ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 10ம் நாள் இறந்தார். அவருடைய உடல் ரோம் நகரிலுள்ள, புனித பேதுரு பெருங்கோவிலின் உள்முற்றத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. கி.பி. 688ம் ஆண்டில், கோவிலுக்கு உள்ளே அடக்கம் செய்யப்பட்டது. கல்லறை மீது சிறப்பான விதத்தில் ஒரு பீடமும் நிறுவப்பட்டது.
மறைவல்லுநர் பட்டம்:
கி.பி. 1754ம் ஆண்டில், திருத்தந்தை லியோவுக்கு “திருச்சபையின் மறைவல்லுநர்” (Doctor of the Church) என்னும் பட்டம் வழங்கப்பட்டது. திருச்சபையின் போதனையைத் தெளிவாகவும் விளக்கமாகவும் பல மறையுரைகள், நூல்கள், விளக்கவுரைகள் வழியாக அளித்து, திருச்சபையை மிகத் திறமையாக வழிநடத்திச் சென்றதால் அவருக்கு "பெரிய"/ "மகா" (Great) என்னும் அடைமொழி கொடுத்து அழைப்பது வழக்கம்.
† Saint of the Day †
(November 10)
✠ St. Leo I ✠
45th Pope/ Doctor of the Church:
Birth name: Leo
Born: 400 AD
Tuscany, Western Roman Empire
Died: November 10, 461
Rome, the Western Roman Empire
Venerated in:
Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Anglican Communion
Feast: November 10
Biographical selection:
St. Leo the Great, who reigned as Pope from 440 to 461, was one of the greatest Popes of History. He fought against numerous heresies that agitated the Church, principally against the Manicheans and Pelagians. In 452 he faced Attila and convinced the scourge of God and his Huns not to attack Rome and to leave Italy. He was also able to thwart the destruction of Rome by Genseric three years later.
Many Africans who had been driven away by the Vandals had settled in Rome and established a secret Manichean community there. When St. Leo discovered them, he denounced them to priests and religious and warned the people to be on their guard against this reprehensible heresy.
In Spain the heresy of Priscillianism still survived and was attracting new adherents, provoking countless riots and general agitation. St. Leo was informed of this situation by St. Turibius, Bishop of Astorga in Spain. The Pope wrote him a long letter in which he refuted the errors of the Priscillian heresy and qualified it as the “sewer of all the prior heresies.” In particular, he condemned its denial of free will and the influence of astrology, considered infallible. St. Leo also showed the connection between the Priscillians and the Manicheans, and sent St. Turibius the conclusions of the juridical processes that he had made against the latter in Rome.
In these processes, one can see the seed of the future Inquisition. They were presided over by the Pope, who was assisted by Bishops, clergy, senators and other illustrious personages. During them, he would declare to the faithful their obligation to denounce the heretics; question those under suspicion; try to make them retract from their errors; give penances to those who returned to the Church, and deliver to the civil authorities those who were obstinate in their positions so they might be adequately punished.
Comments:
This selection is very beautiful because you can see how St. Leo the Great acted with the authority of a Pope and at the same time as a saint, that is, a person whom the Catholic Church declared infallibly to be one who heroically practised all the virtues.
His sanctity, by the way, was confirmed by a colossal miracle. When he went out to meet Attila, as he approached him, St. Peter appeared over the Pope and made the barbarian retreat. This was one of the great miracles in the History of the Church.
This man who was so holy was a persecutor of heretics. Manicheans who had fled from Africa to Italy because of the persecution of the Vandals received a severe reception from St. Leo. He gave sermons warning the people against them and exhorted the people to denounce them to the Church.
When the heresy of the Priscillians re-emerged in Spain, he supported the fight of St. Turibius, Bishop of Astorga, to suppress it. Further, he established a kind of Inquisition in Rome, and he was the one who presided over its sessions, assisted by Bishops and illustrious persons. He carried out the role of Inquisitor - he questioned them to see if there were heresies, tried to convert those who were in error, and ordered punishment for those who refused the Catholic doctrine. You can see, therefore, that he was practising holy violence against the heretics. And this in no way was opposed to his sanctity. It was a virtue, a virtue that today is poorly appreciated because it is the opposite of the bad ecumenism.
What would St. Leo the Great say and do if he would rise up from his grave and see the Catholic Church in the sad situation she is in today where all heresies are unopposed? He would immediately order the re-installation of an Inquisition. Therefore, let us pray to St. Leo, asking him to re-ignite in the Church the spirit of the Inquisition, the spirit of discernment, of holy vigilance, of balanced intransigence, of militancy and the fight. If this were established in the Church, perhaps the world could avoid the terrible chastisement through which it needs to pass. Let us pray to him asking that we might be enflamed with this spirit and that it be maintained in the Holy Church until the end times.
