*ST. ASTIUS* July 4

✨

🇻🇦

July 0⃣4⃣

_Martyrdom_ 🌟🌹

*ST. ASTIUS*

Astius was bishop of the city of Dyrrachium in Macedonia during the reign of the pagan emperor Trajan.

Astius was arrested by Agricola, the Roman governor of Dyrrachium around the year 98 A.D. He was beaten with leaden rods and oxhide whips, but Astius did not renounce Christ.

They then smeared his body with honey, so as to increase his suffering with the stings of hornets and flies, and crucified him for refusing to worship the pagan idol of Dionysus.

The martyr’s body was reverently buried by Christians.

✝

🔵

Astius (died AD 117; Albanian: Asti) is a 2nd-century Christian martyr venerated by the Roman Catholic and Eastern Orthogdox churches. He was the bishop of Dyrrhachium (now Durrës in Albania). According to legend, he was arrested by Agricola, the Roman governor of Dyrrachium, and was tortured to death around 98 AD for refusing to worship the god Dionysius. He was crucified during the persecution of Christians under the Roman emperor Trajan.

Saint Astius

Martyr and Bishop of Dyrrhachium

Died

c. 98

Dyrrhachium

Venerated in

Roman Catholic Church and Eastern Orthodox Church

Feast

4 July – Eastern Orthodox Albanians celebrate on July 6

Patronage

city of Durrës

Life Edit

The hieromartyr Astius was born an Illyrian. Astius was bishop of the city of Durrës (Dyrrachium), during the time of the emperor Trajan (98–117). The saint once had a dream, a foreboding of his impending suffering and death for Christ. He was arrested by the Roman governor of Durrës, Agricola, around the year 98.[1] He was beaten with leaden rods and oxhide whips, but St Astius did not renounce Christ. They smeared his body with honey, so as to increase his suffering with the stings of hornets and flies, and crucified him for refusing to worship Dionysus. The martyr’s body was reverently buried by Christians. His feast day is July 4.[2] In Albania, he is commemorated on July 6.[3]

During this period, many Christians fled to Albania to escape persecution in Italy. Among them were the seven holy martyrs: Peregrinus, Lucian, Pompeius, Hesychius, Papius, Saturninus and Germanus. Witnessing the martyrdom of Bishop Astius, who was crucified by the Romans, they openly praised the courage and firmness of the holy confessor. Because of this, they were seized, and as confessors of faith in Christ, they were arrested, thrown into chains, and subsequently drowned in the Adriatic Sea.[4] Their bodies, carried to shore by the waves, were hidden in the sand by Christians. The martyrs appeared to the Bishop of Alexandria ninety years later, ordering him to bury their bodies and to build a church over them. 

Asti Church in Durrës

St. Astius was declared patron protector of the city of Durrës.

சிரேன் நகர்ப் புனித தியோடர்(மூன்றாம் நூற்றாண்டு) July 4

ஜூலை 04

சிரேன் நகர்ப் புனித தியோடர்

(மூன்றாம் நூற்றாண்டு)

இவர் ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தில் இருக்கும் லிபியா என்ற நாட்டில்  உள்ள சிரேன் என்ற ஊரைச் சார்ந்தவர்.

மிகச்சிறந்த எழுத்தாளரான இவர்,சிரேன் நகரின் ஆயரானார். இவர் தன்னுடைய கடின உழைப்பால் அச்சகங்கள் இல்லாத அந்தக் காலத்தில் திருவிவிலியத்தையும், திருஅவையின் ஒரு சில முக்கியமான நூல்களையும் பிரதி எடுத்தார். மட்டுமல்லாமல், தான் பிரதி எடுத்த நூல்களைப் பலருக்கும் வாசிக்கக் கொடுத்து அவர்களைக் கிறிஸ்துவின்மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார்.

இவருடைய காலத்தில்தான் திருஅவைக்கு மிகப்பெரிய அச்சுறுத்தலாக இருந்த தியோகிளசியன் என்பவன் உரோமையை ஆண்டு வந்தான். அவன் தன்னுடைய ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதிகளில், யாரெல்லாம் உரோமைக் கடவுளை வழிபடாமல் கிறிஸ்துவை வழிபட்டு வந்தார்களோ, அவர்களைப் பிடித்துச் சித்திரவதை செய்து வந்தான்.

இந்நிலையில் ஆயர் தியோடர் தன்னுடைய எழுத்துப் பணியால் பலரையும் கிறிஸ்துவுக்குள் கொண்டு வருவதை அறிந்து, சிரேனில் ஆளுநராக இருந்த டிக்னியானுஸ் என்பவன் மூலம் ஆயரைக் கைது செய்து,  உரோமைக் கடவுளுக்குப் பலி செலுத்தச் சொன்னான்.

ஆயர் தியோடரோ கிறிஸ்துவைத் தவிர வேறு யாரையும் வழிபடுவதில்லை என்று தன்னுடைய நம்பிக்கையில் உறுதியாக இருந்தார்.  இதனால் ஆளுநர் இவரையும் இவரால் மனமாற்றம் அடைந்த சிப்ரில்லா, லூசியா, ஆரோ ஆகியோரையும் தலை வெட்டி கொன்று போட்டான்.

அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி July 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 4)

✠ அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி ✠ ✠

(Blessed Pier Giorgio Frassati)

சமூக ஆர்வலர் / பொதுநிலையினர்:

(Social Activist and Layman)

பிறப்பு: ஏப்ரல் 6, 1901

டுரின்,  இத்தாலி அரசு

(Turin, Kingdom of Italy)

இறப்பு: ஜூலை 4, 1925 (வயது 24)

டுரின்,  இத்தாலி அரசு

(Turin, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்:  மே 20, 1990

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருவிழா:  ஜூலை  4

பாதுகாவல்:

மாணவர்கள் (Students)

இளம் கத்தோலிக்கர்கள் (Young Catholics)

மலை ஏறுபவர்கள் (Mountaineers)

இளைஞர் குழுக்கள் (Youth groups)

கத்தோலிக்க நடவடிக்கை (Catholic Action)

டொமினிகன் மூன்றாம் நிலை (Dominican tertiaries)

உலக இளைஞர் தினம் (World Youth Day)

அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி, ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க சமூக ஆர்வலரும் (Italian Roman Catholic Social Activist), டோமினிகன் மூன்றாம் சபையின் (Third Order of Saint Dominic) உறுப்பினரும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அருளாளருமாவார்.

இவர், 1901ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 6ம் தேதி, “புனித சனிக்கிழமையன்று” (Holy Saturday), டுரின் (Turin) நகரில், ஒரு செல்வந்த குடும்பத்தில் பிறந்தார். “லா ஸ்டம்பா” (La Stampa) என்னும் செய்தித்தாளினைத் துவங்கி நடத்திவந்த இவரின் தந்தையின் பெயர், “அல்ஃபிரடோ ஃப்ரசட்டி” (Alfredo Frassati) ஆகும். இவரது தாயாரான “அடேலைட் அமெட்டிஸ்” (Adelaide Ametis), ஒரு பிரபல ஓவியர் ஆவார். இவரது ஒரே சகோதரியான “லூசியானா (Luciana Gawronska), 2007ம் ஆண்டு, தமது 105 வயதில் மரித்தார். இவர், கல்வியில் சுமாராயிருப்பினும், தன் நண்பர்கள் மத்தியில் பக்திக்கும் விசுவாசத்திற்கும் பேர்போனவர் ஆவார்.

இவர் ஈகை, செபம் மற்றும் சமூகப் பணிக்கு தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார். இவர் கத்தோலிக்க இளையோர் மற்றும் மாணாக்கர் சங்க உறுப்பினர் ஆவார். மேலும் டோமினிக்கன் மூன்றாம் (Third Order of Saint Dominic) சபையில் சேர்ந்திருந்தார். இவர் அடிக்கடி "ஈகை மட்டும் போதாது, சமூகப் மறுமலர்ச்சியும் தேவை" என்பார். திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோவின் (Pope Leo XIII) சுற்றுமடலான (Rerum novarum) இன்படி ஒரு செய்தித்தாளை துவங்க உதவினார். 1918ம் ஆண்டு, புனித வின்சண்ட் தே பவுல் சபையில் (Saint Vincent de Paul group) சேர்ந்து தன் நேரத்தை ஏழைகளுக்கு உதவுவதில் செலவிட்டார். தன் பெற்றோரிடமிருந்து பெறும் பயணச்செலவை குறைக்க, மூன்றாம் தர தொடர்வண்டியில் பயணம் செய்தார். இதனால் சேமித்த தொகையை ஏழைகளுக்கு கொடுத்தார்.

இவர் பங்குபெற்ற பக்த சபைகளில் வெளிப்போக்காக இல்லாமல், முழுமையாக ஈடுபட்டார். பாசிச கொள்கைகளுக் எதிராக வெளிப்படையாகவே செயல்பட்டார்.

ஒரு முறை ரோம் நகரில், கத்தோலிக்க திருச்சபையினால் ஆதரிக்கப்பட்ட ஆர்ப்பாட்டத்தில் கலந்து கொண்டு வேறோருவர் கையிலிருந்து காவலர்கள் தட்டிவிட்ட விளம்பர பதாகையை இவர் இன்னும் உயத்திப்பிடித்தபடி சென்றார். இதனால் இவர் சிறை செல்ல நேர்ந்தது. அங்கே தன் தந்தையின் செல்வாக்கை பயன்படுத்தவில்லை. ஒருமுறை இவர் வீட்டினுள் பாசிசர்கள் புகுந்து இவரையும் இவரின் தந்தையையும் தாக்கினர். இவர் தனியொரு ஆளாய் அவர்களைத் தாக்கி தெருவில் ஓட ஓட விரட்டினார்.

1925ம் ஆண்டு, தனது 24ம் வயதில், இளம்பிள்ளை வாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, இவர் மரித்தார். இவரின் குடும்பத்தினர் வியப்புக்குள்ளாகும் வகையில் இவரது இறுதி ஊர்வலத்தில் பெரும் திரளான ஏழை மக்கள் கலந்துக்கொண்டனர். இம்மக்களின் வேண்டுதலுக்கு இணங்கி டுரின் நகர பேராயர் புனிதர் பட்டத்திற்கான முயற்சிகளை 1932ம் ஆண்டு, துவங்கினார். மே 1990ம் ஆண்டு, மே மாதம், 20ம் நாளன்று, முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கையில், திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II), இவரை மலைப்பொழிவின் மனிதர் எனப் புகழ்ந்தார். இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூலை மாதம், 4ம் நாளாகும்.

† Saint of the Day †

(July 4)

✠ Blessed Pier Giorgio Frassat ✠

Activist and Layman:

Born: April 6, 1901

Turin, Kingdom of Italy

Died: July 4, 1925 (Aged 24)

Turin, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: May 20, 1990

Pope John Paul II

Feast: July 4

Patronage: Students, Young Catholics, Mountaineers, Youth groups, Catholic Action, Dominican tertiaries, World Youth Day

Blessed Pier Giorgio Frassati was an Italian Roman Catholic social activist and a member of the Third Order of Saint Dominic. He was dedicated to social justice issues and joined several charitable organizations, including Catholic Action and the St Vincent de Paul Society, to better aid the poor and less fortunate living in his hometown of Turin; he put his own pious beliefs into practice to cater to their needs and was best known for his devotion and amiable character.

Some people have called Pier, or Peter, Frassati a saint for today’s young people. He was handsome and athletic. He hiked, climbed mountains, rode horses, and skied with his many friends. He loved to laugh, and he was famous for his practical jokes. He loved life and lived it to the fullest.

Pier was born in Turin, Italy, in 1901. His mother was an artist and his father founded and ran the Italian newspaper La Stampa. As he was growing up, Pier developed two habits that became part of his everyday life. He went to Mass daily to receive the Eucharist, and he also prayed the Rosary. He never hesitated to share his faith with others.

Pier had a great concern for the poor, even as a child. One day a needy mother with a young son came to the Frassati home to beg for food. Pier noticed that the child was barefoot. He took off his own shoes and gave them to the boy, and then he and his mother fed the poor family. Pier used the money he got as a graduation gift to rent a room for a woman who had been evicted from her apartment because she had no money. He gave away his allowance to the poor, and sometimes he chose to walk home from school because he gave the money for his bus or train fare to someone in need.

He joined the St. Vincent de Paul Society as a young man and spent hours on activities that helped the poor and sick. As a mining engineer, he cared deeply about the rights of the miners. He wanted them to have just working conditions and fair wages.

When he was 24, Pier became very ill with polio. Some people said he got this disease from caring for people in the slums of Turin, but Pier saw Jesus in the people he served. In his last days, he whispered the names of people who still needed assistance to his family and friends who gathered at his bedside. He died on July 4, 1925.

Peter was declared “Blessed” in 1990 by Pope John Paul II, who called him a “man of the Beatitudes” and a “joyful apostle of Christ.” Many people were surprised that the Vatican created an official portrait of him for his beatification that showed him outdoors, leaning on an ice ax, with one foot on a rock, in honor of his youthful vitality and his love of the mountains.

புனிதர் ஆண்ட்ரூ ✠ ✠(St. Andrew of Crete) July 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 4)

✠ புனிதர் ஆண்ட்ரூ ✠ ✠

(St. Andrew of Crete)

வணக்கத்துக்குரிய தந்தை, ஆயர், இறையியலாளர், மறையுரையாளர், கீர்த்தனை அல்லது ஆன்மீகப் பாடலாசிரியர்:

(Venerable Father, Bishop, Theologian, Homilist and Hymnographer)

பிறப்பு: கி.பி. 650

டமாஸ்கஸ்

(Damascus)

இறப்பு: ஜூலை 4, 712 அல்லது 726 அல்லது 740

மைட்டிலேன்

(Mytilene)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 4

“கிரேட் நகர ஆண்ட்ரூ” (Andrew of Crete) என்றும், “ஜெருசலேம் நகர ஆண்ட்ரூ” (Andrew of Jerusalem) என்றும் அழைக்கப்படும் இப்புனிதர், 7-8ம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்திருந்த வணக்கத்துக்குரிய தந்தையும், ஆயரும், இறையியலாளரும், மறையுரையாளரும், கீர்த்தனை அல்லது ஆன்மீகப் பாடலாசிரியருமாவார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Churches) மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபைகள் (Eastern Orthodox Churches) இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

சிரிய அரபு குடியரசின் (Syrian Arab Republic) தலைநகரான “டமாஸ்கஸ்” (Damascus) நகரில் பிறந்த ஆண்ட்ரூ, பிறந்ததுமுதல் ஏழு வயது வரை பேச இயலாத ஊமையாக இருந்தார். புதுநன்மை (Holy Communion) அருட்சாதனம் வாங்கியதுமே இவர் அதிசயித்தக்க விதமாக பேச ஆரம்பித்தார் என்று இவரது சரிதத்தை எழுதிய வரலாற்று ஆசிரியர்கள் (Hagiographers) கூறுகின்றனர்.

இவர் தமது இறையியல் வாழ்க்கையை (Ecclesiastical Career) ஜெருசலேம் (Jerusalem) அருகிலுள்ள “லாவ்ரா” (Lavra) எனும் “புனிதர் சப்பாஸ்” (St. Sabbas the Sanctified) என்பவரின் துறவு மடத்தில் தமது பதினான்கு வயதில், தொடங்கினார். அங்கே அவர் விரைவில் தனது மேலுள்ள துறவியரின் கவனத்தை ஈர்த்தார். ஜெருசலேம் நகரின் தலைமை ஆயரான (Patriarchate of Jerusalem) “தியோடோர்” (Theodore) என்பவர், இவரை அர்ச்.திருத்தொண்டராக (Archdeacon) அருட்பொழிவு செய்வித்து, ரோமப் பேரரசின் தலைநகரான “கான்ஸ்டண்டிநோபில்” (Constantinople) நகரில் 680–681 ஆண்டுகளில் நடந்த “கான்ஸ்டான்டிநோபிள் மூன்றாம் கவுன்சிலில்” (Sixth Ecumenical Council) தமது பிரதிநிதியாகப் பங்குபெற அனுப்பினார். இந்த கவுன்சிலானது, மதங்களுக்கு எதிரான “மோனோடேலிடிஸம்" (Heresy of Monothelitism) கொள்கைகளுக்கெதிரானது என்று, பேரரசன் “நான்காம் கான்ஸ்டன்டைன்” (Emperor Constantine Pogonatus) என்று அழைத்தார்.

“கான்ஸ்டான்டிநோபிள் மூன்றாம் கவுன்சில்” (Sixth Ecumenical Council) முடிவுற்ற சிறிது காலத்திலேயே ஜெருசலேமிலிருந்து கான்ஸ்டான்டிநோபிள் நகருக்கு திரும்ப வரவழைக்கப்பட்ட இவர், முன்னாள் கிரேக்க மரபுவழி திருச்சபைகளின் (Great Church of Hagia Sophia) பேராலயத்தின் அர்ச்.திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். இறுதியில் ஆண்ட்ரூ, கிரேக்க தீவுகளில் மிகப்பெரிய மற்றும் அதிக மக்கள்தொகை கொண்ட “கிரேட்” (Crete) தீவின் தலைநகரான “கோர்டினா” (Gortyna) நகரின் ஆயரவையில் (Metropolitan see) நியமிக்கப்பட்டார்.

இவர், மதங்களுக்கு எதிரான “மோனோடேலிடிஸம்" (Heresy of Monothelitism) கொள்கைகளுக்கெதிரானவராயினும், கி.பி. 712ம் ஆண்டு நடந்த ஆலோசனை சபையில் (Conciliabulum) கலந்துகொண்டார். இந்த ஆலோசனை சபையில் “எகுமென்சியல்” சபையின் (Ecumenical Council) தீர்மானங்கள் அகற்றப்பட்டன. ஆனால் அடுத்த வருடத்தில் அவர் மனந்திரும்பி மரபுவழி திருச்சபைக்கு திரும்பினார். அதன்பின்னர், அவர் பிரசங்கங்கள் நிகழ்த்துவதிலும், பாடல்கள் இயற்றுவதிலும் தம்மை ஈடுபடுத்திக்கொண்டார். ஒரு பிரசங்கியாக, அவருடைய சொற்பொழிவுகள் அவற்றின் கண்ணியமான மற்றும் ஒத்திசைவான சொற்றொடருக்காக அறியப்படுகிறது, இதற்காக அவர் பைசண்டைன் சகாப்தத்தின் (Byzantine epoch) முன்னணி திருச்சபை எழுத்தாளர்களில் ஒருவராக கருதப்படுகிறார்.

திருச்சபை சரித்திர ஆசிரியர்களிடையே அவருடைய மரணத்தின் தேதிக்கு சமமான கருத்து இல்லை. “கான்ஸ்டண்டிநோபில்” (Constantinople) நகரிலிருந்து திருச்சபை பணிகளுக்காய் “கிரேட்” (Crete) தீவு திரும்பும் வழியில், “மைடெலின்” (Mytilene) தீவில் இவர் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 4)

✠ St. Andrew of Crete ✠

Venerable Father, Bishop, Theologian, Homilist and Hymnographer:

Born: 650 AD

Damascus

Died: July 4, 712 or 726 or 740

Mytilene

Venerated in:

Catholic Church

Orthodox Church

Eastern Catholicism

Feast: July 4

Saint Andrew of Crete, also known as Andrew of Jerusalem, was an 8th-century bishop, theologian, homilist, and hymnographer. He is venerated as a saint by Eastern Orthodox and Roman Catholic Christians.

Among Eastern Christians he is best known as the author of the “Great Cannon,” a lengthy prayer service traditionally offered as a penitential practice during Lent. He is also venerated as a saint in the Roman Catholic Church, where he is better known for his writings on the Blessed Virgin Mary.

He should not be confused with a different “Saint Andrew of Crete,” celebrated on Oct. 17, who suffered martyrdom while defending the veneration of icons during the eighth century.

The author of the “Great Cannon” was born in the Syrian city of Damascus in the mid-seventh century. He is said to have remained mute for the first seven years of his life, gaining the power of speech at age seven after the reception of Holy Communion.

Devoted to God from that time on, Andrew went to Jerusalem and entered the Monastery of Saint Sava when he was 15 years old. He went on to serve as a cleric of the Jerusalem Patriarchate and was sent as a representative to the Sixth Ecumenical Council in Constantinople (680-681).

The council took up the Monothelite controversy, a disagreement as to whether Christ had both a divine and a human will (as the Church teaches), or only a divine will. Though the question may seem abstract to modern ears, it was an important point, bearing on the reality of Jesus' full humanity.

In 685 Andrew returned to Constantinople, where he did charitable work for orphans and the poor and served as a deacon in the great Hagia Sophia church. Around the year 700, he became archbishop of the city of Gortyna, on the island of Crete.

In 712, during a resurgence of the Monothelite heresy, Andrew was forced to attend an illegitimate gathering in which the Byzantine emperor Philippicus Bardanes tried to reverse the decisions of the Sixth Council. Andrew's coerced attendance was questioned, but forgiven, by the reigning Pope Constantine.

Little is known about the rest of the archbishop's life, which ended peacefully, probably in 740. While his participation in the historic Sixth Council is important, St. Andrew of Crete’s legacy has more to do with his outstanding sermons and liturgical hymns, reflective of a deep interior life of faith.

The Great Canon, his most ambitious known work, takes around three hours to chant. It incorporates more than 200 full-body prostrations along with its many litanies, odes, and refrains. Surveying the Old and New Testaments, it stresses the urgency of repentance and conversion.

The service begins: “Where shall I begin to lament the deeds of my wretched life? What first-fruit shall I offer, O Christ, for my present lamentation? But in Thy compassion grant me release from my falls.”

“Come, wretched soul, with your flesh, confess to the Creator of all. In future refrain from your former brutishness, and offer to God tears in repentance.”

Interspersed throughout, is the Great Canon’s defining plea: “Have mercy on me, O God, have mercy on me!”

புனித எலிசபெத் ( St. Elizabeth of Portugal ) July 4

இன்றைய புனிதர் :

(04-07-2020)

புனித எலிசபெத் 

( St. Elizabeth of Portugal )

அரசி/ விதவை/ 3ம் சபை உறுப்பினர் :

பிறப்பு : 1271

அராகன் அரசு

இறப்பு : ஜூலை 4, 1336

போர்ச்சுகீசிய அரசு

புனிதர் பட்டம் : மே 25, 1625

திருத்தந்தை எட்டாம் உர்பன் - ரோம்

நினைவுத் திருநாள் : ஜூலை 4

புனித எலிசபெத், ஸ்பெயின் நாட்டு மன்னன் 3ம் பீட்டரின் மகள். ஸ்பெயின் மொழியில் எலிசபெத்தின் பெயர் இசபெல்லா. ஹங்கேரி நாட்டு அரசி புனித எலிசபெத்தின் பேத்தி. இவர் இளமை முதல் ஆழமான பக்தியிலும் தவமுயற்சிகளிலும் வளர்ந்தார்.

12ம் வயதில் போர்த்துக்கல் மன்னன் டென்னிசுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். மன்னன் தன் வாழ்வை கீழ்த்தரமாக வாழ்ந்தார். இவருக்கு கான்ஸ்டன்ஸ் (Constance) என்ற பெயரில் ஒரு மகள் இருந்தார். அவர், காஸ்டினால் அரசன் நான்காம் ஃபெர்டினான் (Ferdinand IV of Castile) என்பவரை மணந்தார்.

அஃபோன்சோ (Afonso) என்ற பெயரில் ஒரு மகன் இருந்தார். இவர், பின்னாளில் போர்ச்சுகல் நாட்டின் நான்காம் அஃபோன்சோ மன்னராக வந்தார். (King Afonso IV of Portugal)

எலிசபெத் இத்தகைய சூழ்நிலையிலும் தன் ஆன்மீக வாழ்வில் மிகுந்த உறுதியும் ஆர்வமும் காட்டினார். அதிகாலையில் தினந்தோறும் கட்டளை செபத்தில் உள்ள செபத்தை செபித்து வந்தார். உண்ணா நோன்பையும், ஒறுத்தல் முயற்சிகளையும் பெருக்கிக் கொண்டே போனார். தம்முடைய கணவர் முன்கோபியாகவும், முரடராகவும் நடந்து கொண்டாலும், தன்னுடைய விசுவாசம் நிறைந்த செபத்தின் மூலம் தன்னுடைய 40 ஆண்டு காலத் திருமண வாழ்வில் இவர் வெற்றி கண்டார். 

கணவனை முற்றிலும் இறைவன் பக்கம் மனம் மாறிட வழிவகுத்தார். மனமாறிய கணவர் 12 ஆண்டுகள் இறை விசுவாசத்தில் வாழ்ந்து இறந்தார்.

எலிசபெத் தன் கணவரின் இறப்பிற்குப் பின் கிளாரம்மாள் துறவு மடம் சென்று அசிசியாரின் 3ம் சபை உறுப்பினராக வாழ்ந்தார். ஏழைகளை பேணுவதில் தன் நேரத்தையும், மிகுந்த பணத்தையும் செலவழித்தார். நோயுற்றவர்களுக்காக தன்னை அர்ப்பணித்து பணியாற்றினார். இவரின் கணவர் உயிருடன் வாழ்ந்தபோது, முரடாக இருந்தபோது ஒரு முறை வயிற்று பசியுடன் இருந்த ஏழை ஒருவர் அரண்மனைக்கு வந்தார். அவருக்கு ரொட்டி கொடுக்க கூடை நிறைய எடுத்து சென்றார். இதைக் கண்ட முரட்டுக் கணவர், அவரை வழிமறித்து, கூடையை பார்த்தார். அப்போது கூடையிலிருந்த 2 ரொட்டித்துண்டுகள் ரோஜா மலர்களாக மாறி காட்சியளித்தது.

அனைத்திற்கும் மேலாக இவர் ஓர் "அமைதி விரும்பி" என்றே அழைக்கப்பட்டார். 5 முறை மிகக் கடுமையான சூழலில் அமைதியை நாட்டில் நிலைநாட்டினார். அமைதியை நிலைநாட்ட கருதி முறையாக எடுத்த நீண்ட அரிய பயணம், அவரது உயிரை வாங்கியது. 1323 ல் தன் மகன் அல்போன்சோ தன் தந்தையின் வப்பாட்டியின் மகனுடன் போர் தொடுத்தபோது, எலிசபெத்தின் குறுக்கீட்டால் அமைதி ஏற்பட்டது. 13 ஆண்டுகளுக்கு பின்னர், தாம் தங்கியிருந்த மடத்திலிருந்து வெளியேறி, ஸ்பெயினுக்கு பயணமாகி, அல்போன்சோவுக்கு அவரின் மைத்துனர் காஸ்டில் நாட்டு மன்னருக்கும் இடையே அமைதியை நிலைநாட்டினர். தம் உடன்பிறந்தவரும், ஆரம்கான் நாட்டு மன்னனுமான 2 ஆம் ஜேம்சுக்கும் தம் இன்னோரு உறவினரும் காஸ்டில் மன்னனுமான 4 ஆம் பெர்னாண்டுக்கும் இடையிலும் அமைதியை உண்டு பண்ணினார்.

தன் கணவரை இறைவன் பக்கம் திருப்பியதும் இறைவனுடன் ஒப்புரவு செய்து வைத்ததும், எலிசபெத்தின் மிகப் பெரிய சாதனை. கணவர் சாவு படுக்கையிலிருக்கும் போதுதான். அவரை மனந்திருப்பினார். கடைசிவரை கணவரை அருமை பெருமையாக கவனித்துக் கொண்டார். "அமைதியை ஆண்டவனின் கட்டளையாக கருதி நிலைநாட்ட வேண்டும். நான் அமைதியை விட்டு செல்கிறேன். என் அமைதியையே உங்களுக்கு அளிக்கிறேன்" என்றார் நம் ஆண்டவர். அதாவது நான் உங்களைவிட்டு பிரியும்போது அமைதியில்தான் உங்களைக் காணவேண்டும் என்பது பொருள். ஆண்டவர் வரும்போது விரும்பி எதிர்பார்ப்பேன் என்று சொல்லி சென்றதும் அமைதியே, அமைதி விரும்பியாக இரு; அப்போது எங்கும் அமைதி மயமாக திகழும், கடவுளின் திருச்சபை அமைதியில்தான் நிறுவப்பட்டது" என்ற புனித கிளிசொலொகு அருளப்பரின் (Chrisologu John) வார்த்தையை தன் வாழ்வாக வாழ்ந்தார்.

செபம் :

ஏழைகளின் நண்பனே எம் இறைவா! 

ஏழைகளின் மேல் பாசம் வைத்து, தன் வாழ்வையே அவர்களுக்காக கொடுத்து, உம்மில் நம்பிக்கையும், விசுவாசமும் கொண்டு வாழ்ந்து, பலரின் வாழ்வில் ஒளியேற்றிய புனித எலிசபெத்தைபோல, நாங்களும் ஏழைகளின் நண்பர்களாக வாழ வரம் தாரும். 

ஆமென்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (04-07-2020)

St. Elizabeth of Portugal

She was born in the year 1271 as the daughter of King Pedro-III of Aragon and Constantia. Her great-aunt was St. Elizabeth of Hungary, for whom this Elizabeth was named. She married King Denis of Portugal at the age of 12 years. But their marriage was celebrated in 1288 when Denis was 26 years and Elizabeth was 17 years. They had two children a daughter named Constance and son named Alfonso. The son Alfonso later became king Alfonso of Portugal and daughter married king Ferdinand-IV of Castile. She was very religious and used to attend Mass every day. One of the servants of Elizabeth gave false information to the King Denis connecting Elizabeth with another of her servant. The king ordered the servant who is said to have illegal connection with Queen Elizabeth to go and meet a lime burner but the lime burner has already been instructed by the king to burn him in the barn. The innocent servant went to meet the lime burner identified by the King but on the way he entered a church to attend the Mass, since he was in the habit of regularly attending mass daily and on that day he also sat for the second mass and delayed meeting the lime burner. In the meantime the king sent the servant, who gave the wrong information, to meet the lime burner to ascertain as to whether the other servant was burned and killed. The second servant went straight to meet the lime burner as ordered by the king to ascertain the truth, but the lime burner thinking that the second servant, who was sent to ascertain the fact of killing of the first servant is the one to be killed and immediately burned and killed him. The first servant, who was good and innocent, escaped death miraculously by attending the mass. Then the king Denis knew the truth and became very loyal to Elizabeth. Elizabeth was very devoted to the poor and sick people. She went to Spain in 1304 and arbitrated between king Fernando-IV of Castile and her brother James-II of Aragon. She also made peace between her husband king Denis and her son Alfonso, by going in between the armies of the two factions by mounting on a mule. She acted as peace maker between nations and between the members of her own royal family. After the death of her husband Denis, she retired in the Monastery of the Poor Clare nuns. Later she joined the Third Order of Francis devoting her life fully to the poor and the sick. She was well known for her paying dowries for poor girls, for educating poor children and for distributing small gifts often to others. She took the habit of Franciscan Tertiary and continued her charitable works. She died on July 4, 1336 in the castle of Estremoz.

St. Elizabeth was beatified in 1526. She was canonized by pope Urban-VIII on May 25, 1625.She is the patron saint of charitable societies, charitable works, difficult marriages, falsely accused people, victims of Jealousy and victims of unfaithfulness.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் தோமா ✠(St. Thomas) July 3

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 3)

✠ புனிதர் தோமா ✠

(St. Thomas)

திருத்தூதர், பிரசங்கிப்பாளர், மறைசாட்சி :

(Apostle, Preacher, Christian Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1 (முற்பகுதி)

கலிலேயா, ரோமப் பேரரசு (தற்போதைய இஸ்ரேல்)

(Galilee, Roman Empire (Present-day Israel)

இறப்பு: டிசம்பர் 21, கி.பி. 72

பரங்கிமலை, சென்னை, சோழப் பேரரசு (தற்போதைய தூய சாந்தோம் மலை, தமிழ்நாடு, இந்தியா)

(Parangimalai, Chennai, Chola Empire (Present-day St. Thomas Mount, Tamil Nadu, India)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

மலங்கரா திருச்சபை

(Malankara Church)

கிழக்கு அசிரிய திருச்சபை

(Assyrian Church of the East)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Angilican Communion)

ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodox Church)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

தூய தோமா திருத்தூதர் பேராலயம், ஒர்டோனா, இத்தாலி

(Basilica of St. Thomas the Apostle in Ortona, Italy)

சென்னை சாந்தோம் தேவாலயம்

(Santhom Church, Chennai, India)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 3

சித்தரிக்கப்படும் வகை: இயேசுவின் விலாவில் கையை இடுபவராக, வேல்

பாதுகாவல்: கட்டட கலைஞர், இந்தியா, மற்றும் பல

புனிதர் தோமா அல்லது புனித தோமையார் (St. Thomas), இயேசு தமது நற்செய்திப் பணிக்காக தேர்ந்தெடுத்த பன்னிரு திருத்தூதர்களில் ஒருவர் ஆவார். 

பாவம் தோமா! உயிர்த்த ஆண்டவரைக் காண்பதற்கு அவர் போட்ட நிபந்தனை அவருக்கு ஒரு பட்டப் பெயர் சூட்டப்படக் காரணமாயிற்று. "ஐயப் பேர்வழி" என்றே இன்றுவரை உலகம் இவரை அழைக்கின்றது. இயேசு கிறிஸ்து உயிர்த்துவிட்டார் என மற்ற திருத்தூதர்கள் சொன்னதை முதலில் நம்ப மறுத்ததால் இவர் “சந்தேக தோமா” (Doubting Thomas) என்ற பெயராலும் அழைக்கப்படுகிறார். ஆனால் அவர், "நீரே என் ஆண்டவர். நீரே என் கடவுள்" (யோவான் 20:28) என்று விசுவாச அறிக்கை வெளியிட்டதுபோல வேறு யாரும் அவ்வளவு மனம் விட்டு அறிக்கையிடவில்லை. இவர் நமக்கு ஓர் உருக்கமான, விசுவாசம் நிறைந்த செபத்தை அமைத்து கொடுத்து, இச்செபத்தை நாம் பொருள் உணர்ந்து சொல்லும் போதெல்லாம் நமது பற்றுறுதி மெருகேற்றப்படுகிறது. "காணாமல் நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" என்று கூறிய உயிர்த்த ஆண்டவர், உலகம் முடியும்வரை தம்மில் விசுவாசம் கொள்வோர் பேறு பெற்றோர் என்று தெளிவுபடுத்துகிறார். நாம் இந்த விசுவாசக் குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்பது பெரும் ஆறுதலும் பெருமையும் கொண்டதாகும்.

இந்தியாவில் இயேசுவின் நற்செய்தியை முதன்முதலில் அறிவித்தவர் இவரே என்று பழங்கால கிறிஸ்தவ மரபும், ஏடுகளும் சான்று பகர்கின்றன. கேரளாவில் வாழும் தோமையார் கிறிஸ்தவர்களும் இதற்கு சான்றாக உள்ளனர்.

பெயரும் இளமையும்:

இயேசுவின் திருத்தூதர்களுள் ஒருவரான இவரை நற்செய்தி நூல்கள் தோமா என்ற பெயருடனேயே அடையாளப்படுத்துகின்றன. 'தோமா' என்னும் “அரமேய” அல்லது “சிரியாக்” (Aramaic or Syriac) மொழிச் சொல்லுக்கு இரட்டையர் என்பது பொருள். இதற்கு இணையான திதைமுஸ் (Didymus, தமிழ் ஒலிப்பெயர்ப்பு: திதிம்) என்ற கிரேக்க மொழிச் சொல் யோவான் நற்செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. இந்த பெயரின் அடிப்படையில் இவருடன் இரட்டையராகப் பிறந்த ஒரு சகோதரரோ, சகோதரியோ இருந்திருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது. பழங்கால சிரிய மரபின்படி, திருத்தூதரின் முழுப்பெயர் யூதா தோமா என்று அறியப்படுகிறது.

இளமைக் காலம்:

ரோமப் பேரரசின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்த முதல் நூற்றாண்டு பாலஸ்தீன் நாட்டின் கலிலேயா பகுதியில் தோமா பிறந்தார். இவரது தந்தை படகு கட்டும் தொழில் செய்து வந்ததாகவும், தோமாவும் அதே தொழிலையே செய்து வந்ததாகவும் பழங்கால மரபு கூறுகிறது. இவர் கல்வியறிவு பெற்றவர் என்றும், தச்சு வேலை செய்தவர் என்றும், மீனவர்களோடும், தச்சுத் தொழிலாளர்களோடும் நெருங்கி பழகி வந்ததாகவும் அறிகிறோம். எந்த ஒன்றின் உண்மை நிலையையும் கேள்வி கேட்டு, தெளிவுபடுத்திக் கொள்ளும் குணம் கொண்டவராக இருந்தார். இவர் இயேசுவின் நெருங்கிய உறவினர் என்றும், இயேசுவைப் போன்ற தோற்றம் கொண்டிருந்ததே இவர் திதைமுஸ் என்று அழைக்கப்பட காரணம் எனவும் சில குறிப்புகள் கூறுகின்றன. ஆனால், திருத்தூதர் பிலிப்பு மூலம் இவர் இயேசுவுக்கு அறிமுகமானதாக சிலர் கூறுகின்றனர்.

இந்தியாவில் தோமா:

கிறிஸ்தவர்கள் தோமா கி.பி 52ம் ஆண்டு, இந்தியாவிற்கு பயணித்தார் எனவும், முசிறித் துறைமுகம் (Muziris) வந்தடைந்தார் எனவும் நம்புகின்றனர். அப்போது அங்கு கொச்சி யூதர்கள் சமூகம் காணப்பட்டது. ஆனாலும் அவர் அங்கு வந்தார் என்பதற்கு வரலாற்று ஆதாரம் இல்லை.

பாரம்பரியமாக குறிப்பிடப்படும் தோமாவின் பணிகள் என்ற நூல், ரப்பான் பாட்டு என்ற வாய்மொழி பாடல் தொகுப்பு ஆகியவை குறிப்பிடத்தக்க நூல்களாகும்.

தோமாவின் பணிகள்:

'தோமாவின் பணிகள்' என்ற நூல் கி.பி. 2ம் நூற்றாண்டில் சிரியாக் மொழியில் எழுதப்பட்டது. அது இயேசுவின் உயிர்ப்புக்கு பிறகு, தோமா இந்தியாவுக்கு வந்து நற்செய்தி அறிவித்து உயிர்துறந்தது குறித்த வரலாற்று குறிப்புகளுடன் கூடிய கதையை வழங்குகிறது. இந்த நூல் இந்தியாவில் தோமா என்று பொதுவாக குறிப்பிட்டாலும், இரண்டு பகுதிகளில் அவர் பணி செய்த விவரங்களைத் தருகிறது.

இயேசு உயிர்த்தெழுந்து விண்ணகம் சென்ற பிறகு, அவரது சீடர்கள் எந்த நாட்டில் சென்று பணியாற்ற வேண்டும் என்பது குறித்து சீட்டுப் போட்டு பார்த்தனர். அப்போது, தோமாவுக்கு விழுந்த சீட்டில் இந்தியாவின் பெயர் வந்தது. அதிக தொலைவில் உள்ள இந்தியாவுக்கு செல்ல அவர் விரும்பவில்லை. அப்போது இந்தோ-பார்த்திய அரசரான கொண்டபோரஸ் அனுப்பிய ஹப்பான் என்பவர், கட்டடக் கலைஞர் ஒருவரை எதிர்பார்த்து பாலஸ்தீன் சென்றிருந்தார். அவருக்கு தோன்றிய இயேசு தமது பணியாளரை அழைத்து செல்லுமாறு கூறி, தோமாவை அவருடன் அனுப்பி வைத்தார்.

கொண்டபோரஸ் அரசவைக்கு வந்த தோமா, மாளிகை கட்டுவதாகக் கூறி பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு, அதை ஏழைகளுக்கு உதவி செய்ய செலவிட்டார். குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு பின் மாளிகையைப் பார்க்கச் சென்ற அரசர், அங்கு ஒரு சிறிய கல் கூட இல்லாததைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார். தோமா தம்மை ஏமாற்றி விட்டதாகக் கூறி, அவரை அரசர் சிறையில் அடைத்தார். அப்போது, அரசரின் தம்பி காத் திடீரென நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து போனார். அவருக்கு இறுதிச் சடங்குகள் நடத்த ஏற்பாடு செய்து கொண்டிருந்த வேளையில், அவர் திடீரென எழுந்து விண்ணகத்தில் தமது அண்ணன் பெயரில் உள்ள மாளிகையைத் தமக்கு தருமாறு கேட்டார். இதையடுத்து, தோமா மாளிகை கட்டுவதாக கூறியது உண்மை என்று நம்பிய அரசர் கொண்டபோரஸ், அவரது குடும்பத்துடன் திருமுழுக்கு பெற்று கிறிஸ்தவரானார். அதன் பிறகு, சிறிது காலம் அந்த நாட்டில் உள்ள மக்களுக்கு இயேசுவைப் பற்றிய நற்செய்தி அறிவித்து, பலரை மனந்திருப்பினார்.

பின்னர் மற்றொரு நாட்டுக்கு (மயிலாப்பூர்) சென்ற தோமா, காரிஷ் (தமிழ்: காரி) என்ற அரசவை பணியாளரின் மனைவியின் நோயை குணப்படுத்தினார். இதையடுத்து, தோமா அப்பகுதியில் இயேசுவைப் பற்றிய நற்செய்தியை மக்களுக்கு அறிவித்து பல்வேறு அற்புதங்கள் செய்து வந்தார். இதை அறிந்த அரசர் மஸ்டாயின் (தமிழ்: மகாதேவன்) மனைவி மிக்தோனியா (தமிழ்: மகதோனி) தோமாவின் போதனைகளை ஏற்றுக்கொண்டு கிறிஸ்தவராக மனந்திரும்பினார். மிக்தோனியா கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையை கைவிட அரசர் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் பலனளிக்கவில்லை. இதனால் ஆத்திரமடைந்த அரசர், தோமாவைக் கொலை செய்ய ஆணையிட்டார். அதன்படி, அரசரின் காவலர்கள் தோமாவை ஈட்டியால் குத்தி கொலை செய்தனர். அவரது உடல் புதைக்கப்பட்ட இடத்திலும் அற்புதங்கள் நிகழ்ந்ததைக் கண்ட அரசர் மஸ்டாயும் இறுதியில் கிறிஸ்தவரானார்.

சென்னையில் உள்ள புனித தோமையார் மலையே, தோமா குத்தி கொல்லப்பட்ட இடம் என்றும், சாந்தோம் ஆலயம் உள்ள இடத்திலேயே அவர் அடக்கம் செய்யப்பட்டார் என்றும் மரபுகள், வரலாற்றுக் குறிப்புகள் மற்றும் அகழ்வாய்வுகள் மூலம் அறிகிறோம்.

இன்றைய புனிதர் : (03-07-2020)

புனித தோமா ( St. Thomas )

திருத்தூதர்

பிறப்பு : கி. பி 1 (முற்பகுதி)

கலிலேயா

இறப்பு : டிசம்பர் 21, 72 கி. பி

சென்னை, இந்தியா (நம்பப்படுகிறது)

ஏற்கும் சபை/ சமயம் : எல்லா கிறிஸ்தவப் பிரிவுகளும்

முக்கிய திருத்தலங்கள் : 

சாந்தோம் தேவாலயம், சென்னை

நினைவுத் திருவிழா : 

ஜூலை 3 - கத்தோலிக்கம்

அக்டோபர் 6 அல்லது ஜூன் 30 - கிழக்கு மரபு

உயிர்ப்பு விழாவை தொடர்ந்து வரும் ஞாயிற்றுக்கிழமை - பொது

சித்தரிக்கப்படும் வகை : இயேசுவின் விலாவில் கையை இடுபவராக, வேல்

பாதுகாவல் : கட்டட கலைஞர், இந்தியா, மற்றும் பல

திருத்தூதர் புனித தோமா (அல்லது) புனித தோமையார், 1ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். கிறிஸ்தவ புனிதராவார். இவர் இயேசுவால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பன்னிரு திருத்தூதர்களுள் (அப்போஸ்தலர்களுள்) ஒருவர்.

"நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!!" (யோவான் 20:28) என்று உயிர்த்த இயேசுவை நோக்கி இவர் கூறிய வார்த்தைகள் மிகவும் புகழ்பெற்றவை.

திருத்தூதரின் கல்லறைப் பீடத்தில் இந்த வார்த்தைகளே பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.

இயேசு உயிர்த்துவிட்டார் என மற்ற திருத்தூதர்கள் சொன்னதை முதலில் நம்ப மறுத்ததால் இவர் 'சந்தேக தோமா' (Doubting Thomas) என்ற பெயராலும் அழைக்கப்படுகிறார்.

இந்தியாவில் இயேசுவின் நற்செய்தியை முதன்முதலில் அறிவித்தவர் இவரே என்று பழங்கால கிறிஸ்தவ மரபும், ஏடுகளும் சான்று பகர்கின்றன. கேரளாவில் வாழும் தோமையார் கிறிஸ்தவர்களும் இதற்கு சான்றாக உள்ளனர்.

பெயரும் அடையாளமும் :

பெயர் மரபு :

இயேசுவின் திருத்தூதர்களுள் ஒருவரான இவரை நற்செய்தி நூல்கள் தோமா என்ற பெயருடனேயே அடையாளப்படுத்துகின்றன. 'தோமா' என்னும் அரமேய மொழிச் சொல்லுக்கு இரட்டையர் என்பது பொருள். இதற்கு இணையான திதைமுஸ் (Didymus, தமிழ் ஒலிப்பெயர்ப்பு: திதிம்) என்ற கிரேக்க மொழிச் சொல் யோவான் நற்செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது.

இந்த பெயரின் அடிப்படையில் இவருடன் இரட்டையராகப் பிறந்த ஒரு சகோதரரோ, சகோதரியோ இருந்திருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது. பழங்கால சிரிய மரபின்படி, திருத்தூதரின் முழுப்பெயர் யூதா தோமா என்று அறியப்படுகிறது.

இந்தியாவில் கிறிஸ்தவப் பணி :

இந்தியாவில் தோமையார் முதன் முதலில் பண்டைய சேர துறைமுகமான முசிறியில் (தற்போது கேரளாவிலுள்ள) கி.பி. 52-ல் பாதம் பதித்தார். தென் இந்தியாவின் கடற்கறை ஓரமாக நற்செய்தி பணியாற்றிய இவர், ஏழரை ஆலயங்களை நிறுவினார். அவை கொடுங்கல்லூர், பழவூர், கொட்டகாவு, கொக்கமங்கலம், நிரனம், நிலக்கல், கொல்லம் மற்றும் திருவிதாங்கோடு (கன்னியாகுமரி மாவட்டம்) ஆகிய இடங்களில் அமைந்துள்ளன.

இறப்பு :

தோமையார் கி.பி 72-ல் சென்னை மயிலாப்பூரில் மரித்தார் என நம்பப்படுகிறது. 13-ம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவில் சுற்றுப்பயணம் செய்த மார்கோ-போலோ குறிப்புப்படி சென்னை அருகே அம்புகளால் குத்தப்பட்டு இறந்தார். அவரது மீப்பொருட்கள் சென்னை சாந்தோம் தேவாலயத்தில் உள்ளன.

விழா நாட்கள் :

9ம் நூற்றாண்டில் தயாரிக்கப்பட்ட ரோமன் நாள்காட்டியில், புனித தோமாவின் விழா நாளாக டிசம்பர் 21ம் தேதி குறிக்கப்பட்டிருந்தது.

1969ம் ஆண்டு ரோமன் நாள்காட்டி திருத்தி அமைக்கப்பட்டபோது, புனித ஜெரோமின் மறைசாட்சிகள் நினைவுநாள் குறிப்பின் அடிப்படையில் திருத்தூதர் தோமாவின் விழா ஜூலை 3ம் தேதிக்கு மாற்றப்பட்டது. இருப்பினும், பெரும்பாலான ஆங்கிலிக்கத் திருச்சபைகள் டிசம்பர் 21ம் தேதியே புனிதரின் விழாவை சிறப்பிக்கின்றன. கிழக்கு மரபு வழி திருச்சபையைச் சேர்ந்தவர்கள் புனித தோமாவின் விழாவை அக்டோபர் 19ம் தேதி (ஜூலியன் நாட்காட்டியில் அக்டோபர் 6ம் தேதி) கொண்டாடுகின்றனர்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

புனிதர் அனடோலியஸ் ✠(St. Anatolius of Alexandria) July 3

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 3)

✠ புனிதர் அனடோலியஸ் ✠

(St. Anatolius of Alexandria)

ஆயர், ஒப்புரவாளர்:

(Bishop and Confessor)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் தொடக்க காலம்

அலெக்சாண்ட்ரியா, டோலேமெய்க் அரசு, எகிப்து

(Alexandria, Ptolemaic Egypt)

இறப்பு: ஜூலை 3, 283

லாவோடிசியா, ரோம சிரியா (தற்போதைய சிரியாவிலுள்ள லடகியா)

(Laodicea, Roman Syria (Now Latakia, Syria)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 3

“லாவோடிசியா’வின் அனடோலியஸ்” (Anatolius of Laodicea) என்றும், “அலெக்சாண்ட்ரியா’வின் அனடோலியஸ்” (Anatolius of Alexandria) என்றும் அழைக்கப்படும் இப்புனிதர், ரோம சிரியாவின் (Roman Syria) மத்தியதரைக் கடலோரமுள்ள (Mediterranean) துறைமுக நகரான “லாவோடிசியா” (Laodicea) நகரின் ஆயர் ஆவார். அத்துடன், இயல்பியல் (Physical sciences) மற்றும் “அரிஸ்டோடிலியன் தத்துவத்தில்” (Aristotelean philosophy) அக்காலத்தைய முன்னோடி அறிஞர்களில் ஒருவராகவும் இருந்தார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Churches) மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபைகள் (Eastern Orthodox) இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

புனிதர் அனடோலியஸ், கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் தொடக்க காலத்தில், எகிப்து (Egypt) நாட்டின் இரண்டாம் பெரிய நகரான அலெக்சாண்ட்ரியாவில் (Alexandria) பிறந்து வளர்ந்தவர் ஆவார். திருச்சபையின் பெரும் விளக்குகளில் ஒன்றாக மாறுவதற்கு முன்பு, அனடோலியஸ் அலெக்ஸாண்ட்ரியாவில் கணிசமான கௌரவமுள்ள பெரிய மனிதராக வாழ்ந்தார். கணிதம், வடிவவியல் (Geometry), இயற்பியல் (Physics), சொல்லாட்சிக் கலை (Rhetoric), “வாதமுறை ஆராய்ச்சி” (Dialectic) மற்றும் வானியல் (Astronomy) ஆகியவற்றைப் பற்றிய ஒரு பெரும் அறிவைப் பெற்றிருந்தார். கிறிஸ்தவ சரித்திர ஆசிரியரான “யூசேபியஸ்” (Eusebius of Caesarea) என்பவரின்படி, அலெக்ஸாண்டிரியாவிலுள்ள அரிஸ்டாட்டிலின் அடுத்தடுத்த பள்ளியைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள அனடோலியஸ் தகுதியுடையவராக கருதப்பட்டார். புறமத பாகன் தத்துவவாதியான “இம்பம்லிகஸ்” (Pagan Philosopher) என்பவர், சிறிது காலம் இவரது சீடர்களிடையே கல்வி கற்றார்.

அவரால் எழுதப்பட்ட பத்து கணிதப் புத்தகங்களின் துண்டுகளும், இயேசுநாதர் உயிர்த்தெழுந்த கொண்டாட்ட நாள் பற்றிய (Paschal celebration) கட்டுரைகளும் இன்றளவும் உள்ளன.

அக்காலத்தில், அலெக்ஸாண்டிரியாவின் ஒரு பகுதியாயிருந்த “புருச்சியம்” (Bruchium) பிராந்தியத்தில் நடந்த கலகத்தை அனடோலியாஸ் எவ்வாறு உடைத்தெறிந்தார் என்பதையும் யூசெபிசியஸ் எழுதியுள்ளார். ஜெனோபியாவின் (Zenobia) படைகளால் நடத்தப்பட்ட அந்த கலகம், ரோமர்களால் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டு பட்டினியாய் இருந்தது. அந்த நேரத்தில் புரூச்சியத்தில் (Bruchium) வாழ்ந்த துறவி, எல்லா பெண்களையும் குழந்தைகளையும், வயதான மற்றும் நோயாளிகளையும் அங்கிருந்து தப்பிப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்தார். அது பாதுகாப்பு மற்றும் கிளர்ச்சியாளர்களை சரணடைய வைத்தது. இது, பாதிக்கப்பட்ட பல மக்களை காப்பாற்றியது, இத்துறவியின் நாட்டுப் பற்றுள்ள நடவடிக்கையாக அமைந்தது.

“லாவோடிசியா” (Laodicea) புறப்பட்ட அவரை, மக்கள் பிடித்து ஆயராக்கினார்கள். அவரது நண்பர் யூசேபியஸ் இறந்துவிட்டாரா அல்லது அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்தே சேவை செய்தார்களா என்பது விவாதத்திற்குரிய விஷயமாகவே இருந்தது.

புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட் July 2

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 2)

✠ புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட் ✠

(St. Oliver Plunkett)

மறைசாட்சி, பேராயர், அனைத்து அயர்லாந்தின் பிரதான கிறிஸ்தவ குரு:

(Martyr, Archbishop and Primate of All Ireland)

பிறப்பு: நவம்பர் 1, 1625

லௌஃப்க்ரூ, மீத், அயர்லாந்து

(Loughcrew, County Meath, Ireland)

இறப்பு: ஜூலை 1, 1681 (வயது 55)

டைபர்ன், லண்டன், இங்கிலாந்து

(Tyburn, London, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 23, 1920

திருத்தந்தை பதினைந்தாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XV)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 12, 1975

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித பீட்டர்ஸ் ரோமன் கத்தோலிக்க ஆலயம், டிரோகேடா, அயர்லாந்து

(St. Peter's Roman Catholic Church, Drogheda, Ireland)

பாதுகாவல்:

அயர்லாந்தின் அமைதி மற்றும் நல்லிணக்கம்

(Peace and Reconciliation in Ireland)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 2

புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட், “அர்மாக்” உயர்மறைமாவட்டத்தின் ரோமன் கத்தோலிக்க பேராயரும் (Roman Catholic Archbishop of Armagh), அனைத்து அயர்லாந்தின் பிரதான கிறிஸ்தவ குருவும் (Primate of All Ireland) ஆவார்.

கி.பி. 1625ம் ஆண்டு, அயர்லாந்து நாட்டின் “லௌக்ரூ”, “மீத்” (Loughcrew, County Meath, Ireland) பிராந்தியத்தில் வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், தமது பதினாறு வயது வரை “டப்லினி’லுள்ள” (Dublin) “தூய மரியாளின் துறவு மடத்தின் மடாதிபதியான” (Abbot of St Mary's) உறவினரிடம் கல்வி கற்றார். குருத்துவ கல்வியில் நாட்டம் கொண்ட ஒலிவர் ப்லங்கெட், கி.பி. 1647ம் ஆண்டு ரோம் பயணித்தார். இதே வேளையில் அயர்லாந்தில் “ஐரிஷ் கூட்டமைப்பு யுத்தங்கள் அல்லது பதினோரு ஆண்டு கால போர்” (Irish Confederate Wars or Eleven Years' War) தொடங்கியது. இந்த பதினோரு ஆண்டு கால யுத்தங்கள், முக்கியமாக “ஐரிஷ் குடி ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள்”, “ஆங்கிலேயர்” மற்றும் “ஐரிஷ் ஆங்கிலிகன்” மற்றும் “புராட்டஸ்டன்ட்” (Native Irish Roman Catholics, English and Irish Anglicans and Protestants) சபையினரிடையே நடந்தது.

ஒலிவர் ப்லங்கெட், ரோம் நகரிலுள்ள ஐரிஷ் கல்லூரியில் (Irish College in Rome) இணைந்தார். கி.பி. 1654ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட இவர், ஐரிஷ் ஆயர்களால் ரோம் நகரில் அவர்களது பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். இதற்கிடையில் அயர்லாந்தின் “க்ராம்வெல்லியன் வெற்றி” (Cromwellian conquest of Ireland), (கி.பி. 1649-53) அயர்லாந்தில் ரோமன் கத்தோலிக்க மதத்தை தோற்கடித்தது. அதன் பின்னர், ரோமன் கத்தோலிக்க பொது நடைமுறைகள் தடை செய்யப்பட்டன. மற்றும், ரோமன் கத்தோலிக்க மத குருமார்கள் தூக்கிலிடப்பட்டனர். இதன் விளைவாக, ப்லங்கெட் பல ஆண்டுகாலம் அயர்லாந்து திரும்ப இயலாமல் போனது. ரோம் நகரிலேயே தங்கிவிட்ட ப்லங்கெட், கி.பி. 1657ம் ஆண்டு, இறையியல் பேராசிரியரானார். பிரச்சார கல்லூரியில் (College of Propaganda Fide) பணியாற்றினார். கி.பி. 1669ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 9ம் தேதி, அக்கல்லூரி அர்ச்சிக்கப்பட்ட அன்று, அவர் “அர்மாக்” பேராயராக (Archbishop of Armagh) நியமிக்கப்பட்டார். அதே வருடம், நவம்பர் மாதம், 30ம் தேதி, “கென்ட்” ஆயர் (Bishop of Ghent) “யூஜின்-ஆல்பர்ட்” (Eugeen-Albert) என்பவரால் அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். இறுதியில், கி.பி. 1670ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், ஏழாம் தேதியன்று, ப்லங்கெட் ஐரிஷ் மண்ணில் மீண்டும் காலடி வைத்தார்.

ப்லங்கெட், அயர்லாந்து திரும்பிய பின்னர், சில குருமார்கள் மத்தியிலிருந்த போதைப் பழக்கத்தை நீக்கும் பணியை கையாண்டார். அயர்லாந்தை ஆண்ட இங்கிலாந்து அரசர் “இரண்டாம் சார்ளசின்” (Charles II of England) “பிரேடா” (Declaration of Breda) பிரகடனத்தின்படி, கி.பி. 1660ம் ஆண்டு, தண்டனை சட்டங்கள் (Penal Laws) தளர்த்தப்பட்டன. ஆகவே, ப்லங்கெட் கி.பி. 1670ம் ஆண்டு, “ட்ரோகேடா” (Drogheda) நகரில் ஒரு இயேசு சபை கல்லூரியை (Jesuit College) நிறுவினார். ஒரு வருட காலத்தின் பின்னர் அக்கல்லூரியின் மாணவர் எண்ணிக்கை 150 ஆக இருந்தது. அதில், 40 பேர் எதிர் திருச்சபைகளைச் (Protestant) சேர்ந்த மாணவர்களாவர். இக்கல்லூரியை அயர்லாந்தின் முதல் ஒருங்கிணைந்த கல்லூரியாக ஆக்கினார். திருச்சபைக்கான இவரது ஊழியம் வெற்றிகரமாக இருந்தது. நான்கே வருட காலத்தில், 48,000 கத்தோலிக்கர்களுக்கு உறுதிப்பூசுதல் வழங்கினார்.

அதன்பின்னர், ஏறக்குறைய கி.பி. 1673ம் ஆண்டு, கத்தோலிக்கர்களுக்கு எதிரான அலை வீசத் தொடங்கி, துன்புருத்தல்களாக மாறியது. பேராயர் ப்லங்கெட் தமது மறைப்பணிகளை இரகசியமாகவும் மாறு வேடத்திலும் செய்யும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டார். அவரது அநேக குருக்கள் நாடு கடத்தப்பட்டனர். பள்ளிகள் மூடப்பட்டன. தேவாலய திருப்பலிகள் இரகசியமாக நடைபெற்றன. கத்தோலிக்க பள்ளிகளும், குரு மாணவர்களின் கல்லூரிகளும் ஒடுக்கப்பட்டன. இவரது பங்கில் நடக்கும் எத்தகைய அரசியல் நிகழ்வுகளுக்கும், கிளர்ச்சிகளுக்கும் பேராயர் என்ற காரணத்தால் ப்லங்கெட் பொறுப்பாக்கப்பட்டார்.

கி.பி. 1679ம் ஆண்டு கைது செய்யப்பட்டு டப்லின் கோட்டையில் (Dublin Castle) சிறை வைக்கப்பட்ட பேராயர் ப்லங்கெட், விசாரணைக்காக லண்டன் மாநகர் கொண்டு செல்லப்பட்டார். 15 நிமிடங்கள் திட்டமிட்டபடி, கலகம் விளைவித்த குற்றவாளியாக நீதிபதி அறிவித்தார். கி.பி. 1681ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், முதல் தேதியன்று, “டைபர்ன்” (Tyburn) கிராமத்தில், அவர் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(July 2)

✠ St. Oliver Plunkett ✠

Martyr, Archbishop, and Primate of All Ireland:

Born: November 1, 1625

Loughcrew, County Meath, Ireland

Died: July 1, 1681 (Aged 55)

Tyburn, London, England

Venerated in: Catholic Church

Beatified: May 23, 1920

Pope Benedict XV

Canonized: October 12, 1975

Pope Paul VI

Major shrine: St. Peter's Catholic Church, Drogheda, Ireland

Feast: July 2

Patronage: Peace and Reconciliation in Ireland

Saint Oliver Plunkett was the Catholic Archbishop of Armagh and Primate of All Ireland who was the last victim of the Popish Plot. He was beatified in 1920 and canonized in 1975, thus becoming the first new Irish saint for almost seven hundred years.

Oliver Plunkett was born on 1 November 1625 in Loughcrew, County Meath, Ireland, to well-to-do parents with Hiberno-Norman ancestors. Until his sixteenth year, the boy's education was entrusted to his cousin Patrick Plunkett, Abbot of St Mary's, Dublin. As an aspirant to the priesthood, he set out for Rome in 1647, under the care of Father Pierfrancesco Scarampi of the Roman Oratory. At this time the Irish Confederate Wars were raging in Ireland; these were essentially conflicts between native Irish Catholics, English and Irish Anglicans, and Protestants. Scampi was the Papal envoy to the Catholic movement known as the Confederation of Ireland. Many of Plunkett's relatives were involved in this organization.

He was admitted to the Irish College in Rome and proved to be an able pupil. He was ordained a priest in 1654 and deputed by the Irish bishops to act as their representative in Rome. Meanwhile, the Cromwellian conquest of Ireland (1649–53) had defeated the Catholic cause in Ireland; in the aftermath, the public practice of Catholicism was banned and Catholic clergy were executed. As a result, it was impossible for Plunkett to return to Ireland for many years. He petitioned to remain in Rome and, in 1657, became a professor of theology. Throughout the period of the Commonwealth and the first years of Charles II's reign, he successfully pleaded the cause of the Irish Catholic Church, and also served as a theological professor at the College of Propaganda Fide. At the Congregation of Propaganda Fide on 9 July 1669, he was appointed Archbishop of Armagh, the Irish primatial see, and was consecrated on 30 November at Ghent by the Bishop of Ghent, Eugeen-Albert, count d'Allamont. He eventually set foot on Irish soil again on 7 March 1670, as the English Restoration of 1660 had begun on a basis of toleration. The pallium was granted him in the Consistory of 28 July 1670.

After arriving back in Ireland, he tackled drunkenness among the clergy, writing: "Let us remove this defect from an Irish priest, and he will be a saint". The Penal Laws had been relaxed in line with the Declaration of Breda in 1660 and he was able to establish a Jesuit College in Drogheda in 1670. A year later 150 students attended the college, no fewer than 40 of whom were Protestant, making this college the first integrated school in Ireland. His ministry was a successful one and he is said to have confirmed 48,000 Catholics over a 4-year period. The government in Dublin, especially under the Lord Lieutenant of Ireland, the Duke of Ormonde (the Protestant son of Catholic parents) extended a generous measure of toleration to the Catholic hierarchy until the mid-1670s.

Popish Plot:

On the enactment of the Test Act in 1673, to which Plunkett would not agree for doctrinal reasons, the college was closed and demolished. Plunkett went into hiding, traveling only in disguise, and refused a government edict to register at a seaport to await passage into exile. For the next few years, he was largely left in peace since the Dublin government, except when put under pressure from the English government in London, preferred to leave the Catholic bishops alone.

In 1678 the so-called Popish Plot, concocted in England by clergyman Titus Oates, led to further anti-Catholic action. Archbishop Peter Talbot of Dublin was arrested, and Plunkett again went into hiding. The Privy Council of England, in Westminster, was told that Plunkett had plotted a French invasion. The moving spirit behind the campaign is said to have been Arthur Capell, the first Earl of Essex, who had been Lord Lieutenant of Ireland in 1672-77 and hoped to resume the office by discrediting the Duke of Ormonde. However Essex was not normally a ruthless or unprincipled man, and his later plea for mercy suggests that he had never intended that Plunkett should actually die.

Trial:

Despite being on the run and with a price on his head, Plunkett refused to leave his flock. At some point before his final incarceration, he took refuge in a church that once stood in the townland of Killartry, in the parish of Clogherhead in County Louth, seven miles outside Drogheda. He was arrested in Dublin in December 1679 and imprisoned in Dublin Castle, where he gave absolution to the dying Talbot. Plunkett was tried at Dundalk for conspiring against the state by allegedly plotting to bring 20,000 French soldiers into the country, and for levying a tax on his clergy to support 70,000 men for rebellion. Though this was unproven, some in government circles were worried about the possibility that a repetition of the Irish rebellion of 1641 was being planned, and in any case, this was a convenient excuse for proceeding against Plunkett. The Duke of Ormonde, aware that Lord Essex was using the crisis to undermine him, did not defend Plunkett in public. In private, however, he made clear his belief in Plunkett's innocence and his contempt for the informers against him: "silly drunken vagabonds... whom no schoolboy would trust to rob an orchard".

Plunkett did not object to facing an all-Protestant jury, but the trial soon collapsed as the prosecution witnesses were themselves wanted men and afraid to turn up in court. Lord Shaftesbury knew Plunkett would never be convicted in Ireland, irrespective of the jury's composition, and so had Plunkett moved to Newgate Prison in London in order to face trial at Westminster Hall. The first grand jury found no true bill, but he was not released. The second trial has generally been regarded as a serious miscarriage of justice; Plunkett was denied defending counsel (although Hugh Reily acted as his legal advisor) and time to assemble his defense witnesses, and he was also frustrated in his attempts to obtain the criminal records of those who were to give evidence against him. His servant James McKenna, and a relative, John Plunkett, had traveled back to Ireland and failed within the time available to bring back witnesses and evidence for the defense. During the trial, Archbishop Plunkett had disputed the right of the court to try him in England and he also drew attention to the criminal past of the witnesses, but to no avail. Lord Chief Justice Sir Francis Pemberton addressing these complaints said to Plunkett: "Look you, Mr. Plunket, it is in vain for you to talk and make this discourse here now..." and later on again: "Look you, Mr. Plunket, don't misspend your own time; for the more, you trifle in these things, the less time you will have for your defense".

The Scottish clergyman and future Bishop of Salisbury, Gilbert Burnet, an eyewitness to the Plot trials, had no doubt of the innocence of Plunkett, whom he praised as a wise and sober man who wished only to live peacefully and tend to his congregation. Writing in the 19th century, Lord Campbell said of the judge, Pemberton, that the trial was a disgrace to himself and his country. More recently the High Court judge Sir James Comyn called it a grave mistake: while Plunkett, by virtue of his office, was clearly guilty of "promoting the Catholic faith", and may possibly have had some dealings with the French, there was never the slightest evidence that he had conspired against the King's life.

Execution:

Archbishop Plunkett was found guilty of high treason in June 1681 "for promoting the Roman faith", and was condemned to death. In passing judgment, the Chief Justice said: "You have done as much as you could to dishonor God in this case; for the bottom of your treason was your setting up your false religion, than which there is not anything more displeasing to God, or more pernicious to mankind in the world". The jury returned within fifteen minutes with a guilty verdict and Archbishop Plunkett replied: "Thanks be to God".

Numerous pleas for mercy were made but Charles II, although himself a reputed crypto-Catholic, thought it too politically dangerous to spare Plunkett. The French ambassador to England, Paul Barillon, conveyed a plea for mercy from his king, Louis XIV. Charles told him frankly that he knew Plunkett to be innocent, but that the time was not right to take so bold a step as to pardon him. Lord Essex, apparently realizing too late that his intrigues had led to the condemnation of an innocent man, made a similar plea for mercy. The King, normally the most self-controlled of men, turned on Essex in fury, saying: "his blood be on your head - you could have saved him but would not, I would save him and dare not".

Plunkett was hanged, drawn, and quartered at Tyburn on 1 July 1681, aged 55, the last Catholic martyr to die in England. His body was initially buried in two tin boxes, next to five Jesuits who had died previously, in the courtyard of St Giles in the Fields church. The remains were exhumed in 1683 and moved to the Benedictine monastery at Lamspringe, near Hildesheim in Germany. The head was brought to Rome, and from there to Armagh, and eventually to Drogheda where since 29 June 1921 it has rested in Saint Peter's Church. Most of the body was brought to Downside Abbey, England, where the major part is located today, with some parts remaining at Lamspringe.

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ ( St. Bernardin Riyalyno )இயேசு சபை குரு July 2

இன்றைய புனிதர் :

(02-07-2020)

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ 

( St. Bernardin Riyalyno )

இயேசு சபை குரு :

n

பிறப்பு : 1530

கார்ப்பி, இத்தாலி

இறப்பு : 2 ஜூலை 1616

நினைவுத் திருநாள் : ஜூலை 02

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ, லெச்சே ( Letche ) என்ற ஊரில் படித்தார். இதே நகரில் 42 ஆண்டுகள் இயேசு சபைக் குருவாக பணிபுரிந்தார். இரு நகரத்தாரும் "எங்கள் புனிதர்" என்றே இவரை அழைக்கின்றார். 

பொலோஞ்ஞா பல்கலைக்கழகத்தில் படிப்புகளை முடித்தார். வெளியுலகில் பெரிய பதவிகள் காத்திருந்தன. இவர்தன் இளம் வயதில் துலிண்ட்ரா என்ற அழகி ஒருத்தியை விரும்பினார். ஆனால் அவள் எதிர்பாராத விதமாக இறந்துவிட்டாள். இவர் ஓர் முன்கோபியாக இருந்தார்.

ஒருநாள் நேம்பினஸ் (Nepinas) வீதி வழியாக இரு துறவிகள் நடந்து செல்வதை இவர் பார்த்தார். புதிதாக தோன்றிய இயேசு சபையை சேர்ந்தவர்கள் இவர்கள் என்பதை அறிந்தார். அவர்களுடன் தொடர்பு கொண்டு ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் அவர்களின் பலிபூசையிலும், சிறப்பாக மறையுரையிலும் பங்குபெற்றார். இவைகளே இவரது தேவ அழைத்தலுக்கு நல்ல வித்தாக திகழ்ந்தன.

அந்நாட்களில் இவரின் மனதில் பெரிய குழப்பம் ஏற்பட்டது. தம் அறையில் தனிமையில் செபமாலை ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது மரியன்னை குழந்தை இயேசுவுடன் வந்து காட்சி தந்தார். அவரின் குழப்பம் நீங்கியது. அவருக்குள் பேரமைதி நிலவியது.

பின்னர் இயேசு சபையில் சேர உறுதி பூண்டார். 1541ம் ஆண்டு அச்சபையில் சேர்ந்தார். 52 ஆண்டுகள் அச்சபையில் வாழ்ந்தார். உயர்ந்த படிப்புகள் படித்து பெரிய பட்டங்கள் பெற்றிருந்தும், தாழ்ச்சியின் பொருட்டு துணை சகோதரராகவே இருக்க விரும்பினார். ஆனால் இவரை குருத்துவத்திற்கு சபை தெரிந்து கொண்டது. குருவாக ஆனபின் லெச்சே என்ற இடத்திற்கு வந்தார். இங்கு "எல்லாருக்கும் எல்லாமாக" நடந்து அனைவரின் மதிப்பையும் அடைந்தார். இவர் ஏழைகளை பேணுவதில் மிகச் சிறந்தவராக திகழ்ந்தார். இவர் மரணப் படுக்கையில் இருந்ததை கேட்ட மக்கள் கல்லூரிக்கு படையெடுத்து சென்றனர். கல்லூரியின் நுழைவாயிலையே அடைக்க வேண்டியதாயிற்று. நகரின் தலைவரே தந்தையின் இறுதி ஆசி பெற வந்துவிட்டார். இவர் "ஓ மிகுந்த வணக்கத்துக்குரிய ஆண்டவளே" என்று மரியின் பெயரை உச்சரித்தவாறு தனது ஆன்மாவை இறைவனிடம் கையளித்தார்.

செபம் :

தாழ்ச்சியின் மறு உருவே எம் இறைவா! 

உம் சாவிலும் கூட நீர் உம்மையே தாழ்த்தினீர். 

உமக்கு சான்று பகரும் விதமாக புனித பெர்னார்டினும், தம்மையே தாழ்த்தி, உமக்குரியவராக வாழ்ந்தார். 

பல திறமைகள் இருந்தபோதும், ஒன்றுமில்லாமை போல், உம்மோடு ஒன்றித்திருந்தார். அவரை முன்மாதிரியாக கொண்டு நாங்களும் வாழ்ந்திட உம் அருள் தந்து, எம்மை ஆசீர்வதித்து வழிநடத்தும். ஆமென் †

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (02-07-2020)

Saint Bernadine Realino

Born to the Italian nobility. Studied law and medicine at Bologna, Italy, receiving a law degree in 1556. Mayor of Felizzano, Italy. Judge. Chief tax collector in Alessandria, Italy. Mayor of Cassine, Italy. Mayor of Castelleone, Italy. Superintendent of the fiefs of the marquis of Naples, Italy.

Following a retreat, he became a Jesuit in 1564, and was ordained in 1567. Novice master in Naples, and then was sent to found a college in Lecce, a small city in the south of Italy. He quickly became the most loved man in Lecce due to his concern and charity. He made himself appear the receiver rather than the giver, and the poor and galley slaves were his special concern. One of the more interesting miracles attributed to him concerned his small pitcher of wine which was never empty until everyone present had had enough.

On Bernadine's death bed, the city's magistrates formally requested that in the after-life he take the city under his patronage. Unable to speak, he nodded, and died soon after, whispering the names of Jesus and Mary.

Born :

1 December 1530 in Carpi, Modena, Italy

Died :

2 July 1616 in Lecce, Italy of natural causes

Canonized :

22 June 1947 by Pope Pius XII

Patronage : 

Lecce, Italy (proclaimed on 15 December 1947 by Pope Pius XII)

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint Oliver Plunkett July 1

Saint Oliver Plunkett

Oliver Plunkett (or Oliver Plunket) (Irish: Oilibhéar Pluincéid), (1 November 1625 – 1 July 1681) was the Catholic Archbishop  of Armagh and Primate of All Ireland who was the last victim of the Popish Plot. He was beatified in 1920 and canonised in 1975, thus becoming the first new Irish saint for almost seven hundred years.[1]

Saint Oliver Plunkett

Oliver Plunket by Edward Luttrell.jpg

Martyr, Archbishop and Primate of All Ireland

Born

1 November 1625

Loughcrew, County Meath, Ireland

Died

1 July 1681 (aged 55)

Tyburn, London, England

Venerated in

Catholic Church

Beatified

23 May 1920, Rome by Pope Benedict XV

Canonized

12 October 1975, Rome by Pope Paul VI

Major shrine

St. Peter's Catholic Church, Drogheda, Ireland

Feast

1 July

Patronage

Peace and Reconciliation in Ireland

Biography Edit

Oliver Plunkett was born on 1 November 1625 (earlier biographers gave his date of birth as 1 November 1629, but 1625 has been the consensus since the 1930s)[2] in Loughcrew, County Meath, Ireland, to well-to-do parents with Hiberno-Norman ancestors. A grandson of James Plunket, 8th Baron Killeen (died 1595), he was related by birth to a number of landed families, such as the recently ennobled Earls of Roscommon, as well as the long-established Earls of Fingall, Lords Louth, and Lords Dunsany.[3] Until his sixteenth year, the boy's education was entrusted to his cousin Patrick Plunkett, Abbot of St Mary's, Dublin and brother of Luke Plunkett, the first Earl of Fingall, who later became successively Bishop of Ardagh and of Meath. As an aspirant to the priesthood he set out for Rome in 1647, under the care of Father Pierfrancesco Scarampi of the Roman Oratory. At this time the Irish Confederate Wars were raging in Ireland; these were essentially conflicts between native Irish Catholics, English and Irish Anglicans and Protestants. Scarampi was the Papal envoy to the Catholic movement known as the Confederation of Ireland. Many of Plunkett's relatives were involved in this organisation.

Portrait of Oliver Plunkett

He was admitted to the Irish College in Rome and proved to be an able pupil.[3] He was ordained a priest in 1654, and deputed by the Irish bishops to act as their representative in Rome. Meanwhile, the Cromwellian conquest of Ireland (1649–53) had defeated the Catholic cause in Ireland; in the aftermath the public practice of Catholicism was banned and Catholic clergy were executed. As a result, it was impossible for Plunkett to return to Ireland for many years. He petitioned to remain in Rome and, in 1657, became a professor of theology.[3] Throughout the period of the Commonwealth and the first years of Charles II's reign, he successfully pleaded the cause of the Irish Catholic Church, and also served as theological professor at the College of Propaganda Fide. At the Congregation of Propaganda Fide on 9 July 1669 he was appointed Archbishop of Armagh,[3] the Irish primatial see, and was consecrated on 30 November at Ghent by the Bishop of Ghent, Eugeen-Albert, count d'Allamont. He eventually set foot on Irish soil again on 7 March 1670, as the English Restoration of 1660 had begun on a basis of toleration. The pallium was granted him in the Consistory of 28 July 1670.

After arriving back in Ireland, he tackled drunkenness among the clergy, writing: "Let us remove this defect from an Irish priest, and he will be a saint". The Penal Laws had been relaxed in line with the Declaration of Breda in 1660[4] and he was able to establish a Jesuit College in Drogheda in 1670. A year later 150 students attended the college, no fewer than 40 of whom were Protestant, making this college the first integrated school in Ireland. His ministry was a successful one and he is said to have confirmed 48,000 Catholics over a 4-year period. The government in Dublin, especially under the Lord Lieutenant of Ireland, the Duke of Ormonde (the Protestant son of Catholic parents) extended a generous measure of toleration to the Catholic hierarchy until the mid-1670s.

புனித அர்நூல்ஃப் July 1

ஜூலை 1

புனித அர்நூல்ஃப்

இவர் ஜெர்மனியைச்  சார்ந்தவர்.

சிறு வயதிலேயே இவர் இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றும் ஏழைகளின்மீது கரிசனையும் கொண்டு வாழ்ந்து வந்தார்.

1153 ஆம் ஆண்டு இவர் ஜெர்மனியிலுள்ள மெயின்ஸ் என்ற மறைமாவட்டத்தின் ஆயராக உயர்த்தப்பட்டார்.

இதன் பிறகு இவர் இறைமக்களுக்கு நல்லதோர் ஆயனாக இருந்து, அவர்களை நல்வழியில் வழிநடத்தி வந்தார்.

இந்நிலையில் 1160 ஆம் ஆண்டு, கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிரான கலவரம் வெடித்தபொழுது இவர் தலைவெட்டிக் கொல்லப்பட்டார். இவ்வாறு இவர் ஆண்டவர் இயேசுவுக்காகத் தனது இன்னுயிரைத் தந்து சான்று பகர்ந்தார்

புனிதர் ஜூனிபெரோ செர்ரா ✠(St. Junípero Serra) July 1

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 1)

✠ புனிதர் ஜூனிபெரோ செர்ரா ✠

(St. Junípero Serra)

கலிஃபோர்னியாவின் அப்போஸ்தலர்/ கத்தோலிக்க குரு/ மறைப்பணியாளர்:

(Apostle of California/ Catholic Priest/ Religious/ Missionary)

பிறப்பு: நவம்பர் 24, 1713

பெட்ரா, மஜோர்கா, ஸ்பெயின்

(Petra, Majorca, Spain)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 28, 1784

பொர்ரோமியோவின் கார்மேல் மலை மறைப்பணியகம், லாஸ் கலிஃபோர்னியா, புதிய ஸ்பெயின், ஸ்பேனிஷ் அரசு

(Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Las Californias, New Spain, Spanish Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: செப்டம்பர் 25, 1988

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: செப்டம்பர் 23, 2015

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

பொர்ரோமியோவின் கார்மேல் மலை மறைப்பணியகம், கலிஃபோர்னியா, ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Carmel-by-the-Sea, California, United States)

பாதுகாவல்:

தொழில், ஹிஸ்பானிக் அமெரிக்கர், கலிஃபோர்னியா

(Vocations, Hispanic Americans, California)

புனிதர் “ஜூனிபெரோ செர்ரா ஒய் ஃபெர்ரேர்” (Junípero Serra y Ferrer), ஒரு ஸ்பேனிஷ் ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும் (Roman Catholic Spanish priest), ஃஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் துறவியும் (Friar of the Franciscan Order), “பஜா கலிஃபோர்னியாவில்” (Baja California) ஒரு மறைப்பணி சமூகத்தை நிறுவியவரும், கலிஃபோர்னியாவின் மொத்தமுள்ள 21 மறைபணி சமூகங்களில் முதல் ஒன்பதை நிறுவியவருமாவார். இவருக்கு, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் அவர்களால், 1988ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 25ம் நாளன்று, முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் அவர்கள், 2015ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 23ம் நாளன்று, இவரை புனிதராக அருட்பொழிவு செய்வித்தார்.

ஆரம்ப வாழ்க்கை:

“மிகுவேல் ஜோசெப் செர்ரா ஐ ஃபெர்ரார்” (Miquel Josep Serra i Ferrer) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், ஸ்பெயின் நாட்டின் கடலோர தீவான “மஜோர்காவின்” (Majorca) “பெட்ரா” (Petra) எனும் கிராமத்தில் 1713ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 24ம் தேதி, பிறந்தவர் ஆவார். செர்ரா’வின் தந்தை பெயர், “ஆன்டோனியோ நடல் செர்ரா” (Antonio Nadal Serra) ஆகும். தாயாரின் பெயர் “மார்கரிட்டா ரோஸா செர்ரேர்” (Margarita Rosa Ferrer) ஆகும். இவர் பிறந்த சில மணி நேரத்திலேயே இவருக்கு கிராமத்து தேவாலயத்தில் திருமுழுக்கு அளிக்கப்பட்டது. இவர் தமது பெற்றோருக்கு பிறந்த மூன்றாவது குழந்தை ஆவார். முதல் இருவரும் குழந்தைப் பருவத்திலேயே மரித்துப் போயினர். இவர்க மஜோர்கா தீவின் மொழியான “கேடலன்” (Catalan) பேசினர். இதுவே இவர்களது தாய்மொழியாகும். செர்ரா, “கேஸ்டிலன் ஸ்பேனிஷ்: (Castilian Spanish) மொழியை இரண்டாம் மொழியாக கற்றுக்கொண்டார்.

ஏழு வயதான செர்ரா வயல்வெளிகளில் பணி புரிந்தார். கோதுமை, பீன்ஸ் ஆகியன அறுவடை செய்வதிலும், கால்நடைகளை மேய்ப்பதிலும் பெற்றோருக்கு உதவியாக இருந்தார். ஆனால், உள்ளூரிலிருந்த ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவற மடத்திற்கு அடிக்கடி செல்வதில் விசேஷ ஆர்வம் காட்டினார். துறவியர் நடத்திய ஆரம்ப பள்ளியில் சேர்ந்து வாசித்தல், எழுதுதல், கணிதம், இலத்தீன் மொழி, மதம் மற்றும் வழிபாட்டுப் பாடல், குறிப்பாக கிரகோரியன் மந்திரம் ஆகியன கற்றார். இயற்கையாகவே இவருக்கு குரல்வளம் நன்றாக இருந்தது. துறவியர் இவரை பாடல் குழுவினருடன் இணைந்து பாடவும் அனுமதித்தனர்.

இவரது 15 வயதில் பெற்றோர் இவரை தலைநகரான “பல்மா டி மஜோர்கா’விலுள்ள” (Palma de Majorca) ஃபிரான்சிஸ்கன் பள்ளியில் சேர்த்து விட்டனர். அங்கே அவர் தத்துவயியல் கற்றார். சரியாக ஒரு வருடம் கழித்து அவர் ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் புகுநிலை துறவியாக இணைந்தார்.

செர்ரா, 35 வயது வரை வகுப்பறைகளிலேயே தமது காலத்தை கழித்தார். ஆரம்பத்தில் இறையியல் மாணவராகவும், பின்னர் பேராசிரியராகவும். இவர் பிரசங்கிப்பதிலும் புகழ் பெற்றவராக இருந்தார். ஆனால் அனைத்தையும் ஒருநாள் விட்டுவிட்டார். அவரது விருப்பம், உள்ளூர் மக்களை புதியதோர் உலகிற்கு மனமாற்றம் செய்வதேயாம். பல வருடங்களுக்கு முன்னர், தென் அமெரிக்காவில் “புனித ஃபிரான்சிஸ் சொலானோ’வின்” (Saint Francis Solano) மறை பணிகளைப் பற்றி கேள்வியுற்றிருந்தார். அதுபோலவே தாமும் மறை பணியாற்ற விரும்பினார்.

கடல் பயணமாக கப்பலில் பயணித்து “மெக்ஸிகோ நாட்டின் வெரா” (Vera Cruz, Mexico) துறைமுகம் வந்தடைந்தார். மெக்ஸிகோ நகர் செல்வதற்காக துணைவர் ஒருவருடன் 250 மைல் தூரம் நடந்தார். வழியில், அவரது இடது காலில் ஏதோ ஒரு பூச்சி கடியால் பாதிக்கப்பட்டார். குணமாகாமலேயே போன அந்த பூச்சிக்கடி மீதமுள்ள அவருடைய வாழ்நாள் முழுதும் சில வேளைகளில் உயிருக்கு ஆபத்தாகவும் இருந்திருக்கிறது. பதினெட்டு வருடங்கள் “மத்திய மெக்ஸிகோ” (Central Mexico) நாட்டிலும் “பஜா தீபகற்பத்திலும்” (Baja Peninsula) பணியாற்றினார். அங்கே, மறைப்பணிகளின் தலைவராக ஆனார்.

அரசியல் பிரவேசம்:

ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளின் மிகப் பெரிய மாநிலமான “அலாஸ்காவில்” (Alaska) இருந்து ரஷ்ய படையெடுப்பு அச்சுறுத்தல் இருந்தது. ஒரு பிராந்தியத்தில் ரஷ்யாவைத் தாக்க ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்ளுமாறு ஸ்பெயின் நாட்டின் அரசன் “மூன்றாம் சார்ள்ஸ்” (Charles III of Spain) உத்தரவிட்டார். இராணுவத்திலிருந்து ஒன்றும் ஆன்மீகத்திலிருந்து ஒன்றுமாக இரண்டு வெற்றியாளர்கள் தமது தேடலைத் தொடங்கினர். “ஜோஸ் டி கல்வெஸ்” (José de Galvez) செர்ராவை தற்போதைய “மாண்டேரே கலிஃபோர்னியாவில்” (Monterey, California) தம்முடனிருக்க அறிவுறுத்தினார். 1769ம் ஆண்டு, வடக்கே 900 மைல் தூரம் பயணித்த பிறகு “சேன் டியெகோ” (San Diego) மாநிலத்தில் முதல் மறைப்பணியை தொடங்கினார். அந்த வருடம் உணவுப் பொருட்களின் பற்றாகுறையால் கிட்டத்தட்ட பயணம் ரத்தானது. உள்ளூர் மக்களுடன் தங்குவதற்காண உறுதிமொழியாக, செர்ரா தமது இணை துறவி ஒருவருடன், புறப்பட திட்டமிட்ட நாளான மார்ச் 19, புனிதர் சூசையப்பர் திருவிழா நாள் தயாரிப்பாக நவநாள் செபம் செய்ய தொடங்கினர். குறிப்பிட்ட தினம் நிவாரண கப்பல் வந்தது.

தொடர்ந்து தொடங்கிய பிற மறை பணிகள்:

“மொண்டேரே/ கார்மேல்” (Monterey/Carmel) (1770); “புனித அன்டோனியோ மற்றும் புனித கேப்ரியல்” (San Antonio and San Gabriel) (1771); “புனித லூயிஸ் ஒபிஸ்போ” (San Luís Obispo) (1772); “புனித ஃபிரான்சிஸ்கோ மற்றும் புனித ஜுவான் கேபிஸ்டிரனோ” (San Francisco and San Juan Capistrano) (1776); “சான்டா கிளாரா” (Santa Clara) (1777); “புனித போவேன்ச்சுரா” (San Buenaventura) (1782). செர்ராவின் மரணத்தின் பின்னர் இன்னும் பன்னிரண்டு மறைப்பணிகள் நிறுவப்பட்டன.

செர்ரா, பெரும் சாதனைகளை மேற்கொள்வதற்காக இராணுவ தலைவருடன் மெக்ஸிகோ நோக்கி மிக நீண்ட பயணம் மேற்கொண்டார். அவர் மரணமடையும் தருவாயில் சென்று சேர்ந்தார். செர்ரா விரும்பிய கணிசமான இதன் பின் விளைவுகள், இந்தியர்களையும் மறைப்பணிகளையும் பாதுகாக்கும் ஒழுங்கு முறையேயாகும். இது, கலிஃபோர்னியாவில் முதல் குறிப்பிடத்தக்க சட்டத்திற்கு அடிப்படையாக இருந்தது, இது பூர்வீக அமெரிக்கர்களுக்கான "உரிமைகளுக்கான மசோதா" ஆகும்.

அமெரிக்க ஆதிவாசிகள் ஸ்பேனிஷ் பார்வையில் மனிதரல்லாத வாழ்க்கை வாழ்வதால், துறவியர் அவர்களது சட்டபூர்வ பாதுகாவலர்களாக ஆனார்கள்.

செர்ராவின் மறைப்பணி வாழ்க்கை, குளிர் மற்றும் பசிக்கு எதிராகவும், இரக்கமேயற்ற இராணுவ தலைவர்கள் மற்றும், மரண பயம் ஏற்படுத்தும் கிறிஸ்தவர்களற்ற ஆதிவாசிகள் ஆகியோருக்கு எதிராகவும் ஏற்பட்ட நீண்ட யுத்தமாக அமைந்தது. அவரது தணியாத ஆர்வம், தினந்தோறும் இரவு செபத்தினால் – பெருமளவு முழு இரவும் - பூரணமாய் அமைந்தது.

செர்ரா 6,000க்கும் அதிகமான மக்களுக்கு திருமுழுக்கு அளித்தார். 5,000க்கும் அதிக மக்களுக்கு உறுதிப்பூசுதல் அளித்தார். அவர் கிட்டத்தட்ட உலகையே சுற்றி வந்தார். அவர் பூர்வீக அமெரிக்கர்களுக்கு நம்பிக்கையின் பரிசு மட்டுமல்லாது, ஒரு ஒழுக்கமான வாழ்க்கைத் தரத்தையும் கொண்டுவந்தார். செர்ரா அவர்களது அன்பை வென்றார், குறிப்பாக அவரது மரணத்தின் போது அவர்களின் துயரத்தால் சாட்சி பெற்றார்.

† Saint of the Day †

(July 1)

✠ St. Junípero Serra ✠

Apostle of California:

Born: Miguel José Serra Ferrer

November 24, 1713

Petra, Majorca, Spain

Died: August 28, 1784

Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Las Californias, New Spain, Spanish Empire (modern-day Carmel-by-the-Sea, California, U.S.)

Beatified: September 25, 1988

Pope John Paul II

Canonized: September 23, 2015

Pope Francis

Major shrine:

Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Carmel-by-the-Sea, California, United States

Patronage:  Vocations, Hispanic Americans, California

Saint Junípero Serra y Ferrer, O.F.M., was a Roman Catholic Spanish priest and friar of the Franciscan Order, explorer and colonist of California, and founder of the missions of California, Saint Junípero Serra is known as the “Apostle of California” and “The Father of the California Missions”.

Saint Pope John Paul II beatified Serra in 1988. He was canonized as a Saint of the Catholic Church by Pope Francis during his official visit to the United States on September 23, 2015, on the East Portico of the Basilica of the National Shrine of the Immaculate Conception In Washington D.C. In his Homily, Pope Francis identified the character of Saint Junípero Serra and the spirit of his missionary life.

“Today we remember one of those witnesses who testified to the joy of the Gospel in these lands, Father Junípero Serra. He was the embodiment of “a Church which goes forth”, a Church that sets out to bring everywhere the reconciling tenderness of God. Junípero Serra left his native land and its way of life. He was excited about blazing trails, going forth to meet many people, learning, and valuing their particular customs and ways of life. He learned how to bring to birth and nurture God’s life in the faces of everyone he met; he made them his brothers and sisters. Junípero sought to defend the dignity of the native community, to protect it from those who had mistreated and abused it. Mistreatment and wrongs which today still trouble us, especially because of the hurt which they cause in the lives of many people.

Father Serra had a motto that inspired his life and work, not just a saying, but above all a reality that shaped the way he lived: ¡siempre Adelante! Keep moving forward! For him, this was the way to continue experiencing the joy of the Gospel, to keep his heart from growing numb, from being anesthetized. He kept moving forward because the Lord was waiting. He kept going because his brothers and sisters were waiting. He kept going forward to the end of his life. Today, like him, may we be able to say: Forward! Let’s keep moving forward!”

Junípero Serra was born Miguel José Serra Ferrer on November 24, 1713, in Petra, a farming village in Mallorca’s central plain and was the son of peasant farmers, the 3rd of 5 children. At the age of 16, Miguel entered the Franciscan friary and took the name Junípero, after a close follower of St. Francis of Assisi. On September 14, 1730, he entered the Order of Friars Minor (O.F.M.).

As an academic, he was appointed a lector of philosophy before his ordination to the priesthood. He later received a doctorate in theology from the Lullian University in Palma Mallorca. In 1744, he was named Professor of Philosophy at the monastery of San Francisco and at Lullian University. For 17 years as an academic Saint Junípero Serra was known as a bright, articulate scholar, speaker, and writer. In 1749, he responded to the call for Franciscan missionaries to the New World, set sail from the Spanish port of Cadiz, and joined the missionary college of San Fernando in Mexico.

The Spanish colonial life was restricted to urban centers such as Mexico City but the outlying areas were still uncharted by European colonists, and the Indians were indifferent, reluctant, and even hostile towards the Spanish settlements. These unexplored areas were considered missionary territory and this is where Father Serra wanted to go to spread the word of Christ.

The Mexican Missions:

Father Serra was 36 years old when he reached the port of Vera Cruz, Mexico, on December 8, 1749, and walked to Mexico City. It was during that journey of 24 days that he had an injury to his leg that made walking sometimes difficult. This afflicted him for the rest of his life. He traveled to Mexico City to dedicate his mission vocation at the shrine of Our Lady of Guadalupe. He spent the next 17 years in missionary work in New Spain Mexico.

His first assignment was in the rugged, mountainous Sierra Gorda region in North-Central Mexico where he remained for 9 years, preaching to Indigenous Peoples, translating a catechism into the regional language, and strengthening the 2 missions already established in the area. His second assignment was to journey out from Mexico City into coastal villages and mining camps. In those 8 years, he walked over 6,000 miles, preaching at retreats and administering the sacraments.

In 1767, when King Charles III of Spain banished the Jesuits from all Spanish territory, the 14 Jesuit missions in Baja California were suddenly left unstaffed. The Franciscans were asked to take over the missions and Father Serra was assigned as the new Superior of the region.

The next year, Jose de Gálvez, the Spanish inspector-general decided to explore, establish presidios and found missions in Alta California, the area which is now the state of California. This project was intended both to Christianize the extensive California Indian populations while serving Spain’s strategic interest by providing additional security for the Manila Galleon trade. This also helped to limit Russian explorations and claim to North America’s Pacific coast.

In 1769, Fr. Serra asked to join Captain Gaspar de Portolá’s expedition to establish missions at 3 strategic points, San Diego, the Monterey Bay area, and the Santa Barbara Channel area, each with a presidio or garrison for protection. These outposts would represent Spain’s claim to the region is challenged by England, Russia, or another imperial power.

The Portolá Expedition:

Fr. Serra joined the expedition of Don Gaspar de Portolá and reached San Diego on June 27, 1769, after a difficult land and sea voyage they founded the first mission. San Diego was the rendezvous point from which Portolá and a small band of soldiers were to head north to find Monterey Bay and secure its harbor. After months of difficult preliminary exploration, the main expedition left in April of 1770 and founded the presidio and mission at Monterey in June. Bernardino de Jesus, the 5-year-old local Indian boy, was Fr. Serra’s first baptism in California which took place on 26 December 1770. Lt. Pedro Fages, head of the Monterey Presidio, was the God Father.

The 2nd mission, San Carlos Borromeo, was first established at Monterey but at Fr. Serra’s urging due to unfavorable conditions in Monterey, it was moved permanently beside the Carmel River in 1771. The Carmel Mission, as it is known today, became the headquarters of mission operations in Alta California.

The California Missions:

Father Serra argued openly with the Spanish Army leaders over the proper authority of the Franciscans in Alta California, which he thought should be greater than that of military commanders. In 1773, he convinced the authorities in Mexico City to increase support for the expansion of his missions and to expand the authority of the Franciscans over both the army and the baptized mission Indians. He also urged Spanish officials to establish an overland route to Alta California, a suggestion which led to colonizing expeditions led by Juan Bautista de Anza which established civilian settlements at San Francisco in 1776 and at Los Angeles in 1781.

In 1773, difficulties with Capt. Pedro Fages, the military commander and governor at Monterey, compelled Fr Serra to travel to Mexico City (an overland and sea journey of over 2,400 miles) to argue before Viceroy Antonio María de Bucareli for the removal of Fages. At the request of Viceroy Bucareli, he drew up a proposal document (Representación) with 32 articles. Bucareli ruled favorably on 30 of the 32 articles and removed Fages from office after which Fr. Serra returned to Carmel. Unfortunately, the relationship with the replacement military governor, Fernando Rivera y Moncada, was not a great improvement.

In 1778, Father Serra was given permission to administer the sacrament of Confirmation for the faithful in California. After he had exercised his privilege for a year, Governor Felipe de Neve, asserting his authority, directed him to suspend administering the sacrament until he could get approval from Rome. For nearly 2 years Fr. Serra had to refrain until the Viceroy proclaimed that he was within his rights. Governor de Neve prevented Fr. Serra from establishing any new missions during his 5-year governorship.

Father Serra wielded significant political power (and was involved in numerous political conflicts) because his missions served economic and political purposes as well as religious ends. The number of civilian colonists in Alta California never exceeded 3,200, and the missions with their Indian populations were critical to keeping the region within Spain’s political orbit. Economically, the missions produced all the colony’s cattle and grain, and by the 1780s, were even producing surpluses sufficient to trade with Mexico for goods.

Father Serra personally oversaw the planning, construction, and staffing of each mission from headquarters at Carmel. He traveled on foot to the other missions along the California coast to supervise mission work and to confer the sacrament of Confirmation. It is estimated that Serra traveled more than 6,000 miles in the Alta California missions.

The missions established by Fr. Serra or during his administration were San Diego de Alcalá (1769), San Carlos Borromeo (1770), San Antonio de Padua (1771), San Gabriel Arcángel (1771), San Luis Obispo de Tolosa (1772), San Francisco de Asis (1776), San Juan Capistrano (1776), Santa Clara de Asis (1777), and San Buenaventura (1782). He was also present at the founding of the presidio of Santa Barbara (1782).

During the remaining 3 years of his life, he once more visited the missions from San Diego to San Francisco, traveling more than 600 miles in the process, in order to confirm all who had been baptized. He confirmed 5,309 persons during the 14 years from 1770. He established 9 missions, with a total of 21 missions eventually being established along the El Camino Real, from San Diego to Sonoma, some 700 miles.

On August 28, 1784, at the age of 70 and after traveling many thousands of miles by sea and land, Father Junípero Serra died at Mission San Carlos Borromeo and was buried there the next day under the sanctuary floor. It was 35 years to the day that he left Cadiz, Spain for the missions of the new world.

புனித இக்னேசியஸ் பால்சோன் (St.Ignatius Falzon) July 1

இன்றைய புனிதர் :

(01-07-2020)

புனித இக்னேசியஸ் பால்சோன் (St.Ignatius Falzon)

திருத்தொண்டர்

பிறப்பு 

1813

மால்டா

    

இறப்பு 

01 ஜூலை 1875

புனிதர்பட்டம்: 1905, திருத்தந்தை 10ஆம் பயஸ்

இவர் குழந்தை பருவத்திலிருந்தே மிகவும் பக்தியானவராக வளர்ந்தார். தினமும் ஜெபமாலை செபிப்பதில் வல்லவராக திகழ்ந்தார். இவர் தனது உயர் கல்வியை முடித்தபின் குருமடத்திற்கு சென்றார். ஆனால் குருவாவதற்கான வயதையும், தகுதியும் இவரிடம் இல்லாமல் இருந்தது. இதனால் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் இவர் ஓர் ஆன்ம வழிகாட்டியாக பணிபுரிந்தார். இவர் குழந்தைகளுக்கும், இளைஞர்களுக்கும் ஞான உபதேசம் கற்றுக்கொடுப்பதிலும், அடிக்கடி மால்டா தீவிற்கு சென்று, அங்கிருந்து ஆங்கிலேயே படைவீரர்களுக்கு திருவருட்சாதனங்களைப் பற்றி கற்றுக்கொடுப்பதிலும் தன் நாட்களை கழித்தார். போர் வீரர்கள் மனந்திரும்பி கிறிஸ்துவை ஏற்றுக்கொண்டு, விசுவாசத்தில் வளர வழிகாட்டினார். இவர்களின் உதவியினாலும், 600 படைவீரர்களைக்கொண்டு, வாலெட்டாவில் ஓர் சபையை தொடங்கினார். 

காலைமுதல் மாலைவரை உழைத்து முடித்துபின், நாளுக்கு நன்றி கூறியும், அந்நாளில் செய்த பாவத்திற்கு பாவமன்னிப்பும் வேண்டி ஒவ்வொரு நாள் மாலையும் வழிபாடு நடத்தப்பட்டது. உலகின் பாவங்களுக்காக அனைவரும் சேர்ந்து செபித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, தன் கைகளைவிரித்து, கண்களை மேலே உயர்த்தியவாறு, தன் ஆன்மாவை இறைவனிடம் கையளித்தார். 

செபம்:

அன்புத் தந்தையே எம் இறைவா! குருத்துவ வாழ்வில் தன்னை அர்ப்பணிக்க விரும்பி, தகுதியின்மையால் குருவாகாமல், வாழ்நாள் முழுவதும் திருத்தொண்டரைப் போலவே வாழ்ந்த இக்னேசியசை நினைத்து நன்றி கூறுகின்றோம். அவரைப்போல வாழும் இளைஞர்களை நீர் ஆசீர்வதியும். இவர்களின் வழியாக உம் மக்களுக்கு தேவையானவற்றை கற்றுக்கொடுக்க, நீர் வரம் தர வேண்டுமாய் உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்

Saint of the Day : (01-07-2020)

Blessed Nazju Falzon

Also known as 

Ignatius Falzon

Son of Francis Joseph, a judge, and Mary Teresa, the daughter of judge. Ignatius and all three of his brothers became lawyers; two of his brothers entered the priesthood. Ignatius received minor orders at age 15. He earned a degree in theology, but did not feel worthy of the priesthood, and though his bishop encouraged him, Ignatius never took the final step of becoming ordained. Taught catechism to children at the Institute of the Good Shepherd; known to help the poorer children with money, as well.

Worked with the British soldiers and sailors stationed on Malta, meeting them by hanging around the docks and other places where they were assigned. They were rough men in a rough district of bars and and prostitutes, but when Ignatius found those who interested in the faith, he brought to his own home for services. When more and more men grew interested, he moved them to the Jesuit Church in Valletta, Malta. To explain the faith, he imported simple religious works in assorted vernacular languages, and distributed them to the men. Wrote The Comfort of the Christian Soul. He converted hundreds, and for those who stayed on the island, he became their pastor, performed their marriages, baptized their children, said homilies at their funerals.

Born :

1 July 1813 at Valletta, Malta

Died :

1 July 1865, Valletta, Malta of cancer

• buried in the family vault in the Chapel of the Immaculate Conception in the Church of the Franciscan Minors, Mary of Jesus in Valletta

Beatified :

9 May 2001 by Pope John Paul II

• beatification miracle involved the complete disappearance of cancer in 64 year old man in 1981

---JDH---Jesus the Divine Healer---