Saint of the day:Saint Natalia (Natalie) July 27

July 27

 

Saint of the day:

Saint Natalia (Natalie)

Patron Saint of converts, martyrs

​

 

Prayer:

 

Saint Natalia's Story

​

Aurelius and Natalie (died 852) were Christian martyrs who were put to death during the reign of Abd ar-Rahman II, Emir of Córdoba, and are counted among the Martyrs of Córdoba.

Aurelius was the son of a Muslim father and a Christian mother. He was also secretly a follower of Christianity, as was his wife Natalie, who was also the child of a Muslim father. One of Aurelius's cousins, Felix, accepted Islam for a short time, but later converted back to Christianity and married a Christian woman, Liliosa.

Under Sharia Law, all four of them were required to profess Islam. In time all four began to openly profess their Christianity, with the two women going about in public with their faces unveiled. They were all swiftly arrested as apostates from Islam.

They were given four days to recant, but they refused and were beheaded. They were martyred with a local monk, George, who had openly spoken out against the prophet Mohammed. He had been offered a pardon as a foreigner but chose instead to denounce Islam again and die with the others.

They are considered saints in the Roman Catholic Church, with a feast day of July 27.

 

Note:

Saint Natalia de Córdoba was born in this city around 825, in full Muslim rule. Emir Abderramán II reigned then, believing that with this he would tame the rebellious character of the Christians, he unleashed a persecution against them that further inflamed the problem he wanted to solve. Indeed, the religious provocation against the Muslims ended up, knowing that this one always ended in martyrdom. It was the case of Natalia, who was born to Mohammedan parents. But the father died, being still very small, the mother married in second nuptials with a Christian, who managed to convert her.

Natalia was educated, then, Christianly and married to Aurelio. Aurelio was born to a Christian mother and a Mohammedan father. With the passage of time, he was orphaned and educated by a Christian aunt. They lived like true believers but in hiding, to avoid persecution. But having attended the martyrdom of John, both husbands believed that they had to be braver and practice their religion in public to encourage other Christians, thus preventing them from moving on to Islam, the official religion at that time and place. Soon it was their turn to martyrdom.

They were seized by the governor's ministers and taken to prison. There they tried by all means, judges and executioners, to deny their faith. But neither the promises nor the tortures could with them, reason why finally they were degollados the 27 of July of the 852. Their bodies were buried and venerated by the Christians; but being very unsafe in Cordoba, Carlos el Calvo took care of moving six years later to San Germán (Paris) the body of San Aurelio and the head of Santa Natalia.

Natalia's grief was that her two daughters, ages 5 and 8, would become Muslims as established by Arab laws. They were taken to the Tabanense monastery under the care of Isabela, widow and martyr of Jeremiah. They gave him money for his support.

Saint of the day:Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers July 27

July 27

 

Saint of the day:

Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers

​

National Sleepy Head Day in Finlad

 

Prayer:

 

The Story of Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers

​

Seven Sleepers of Ephesus, the heroes of a famous legend that, because it affirmed the resurrection of the dead, had a lasting popularity in all Christendom and in Islam during the Middle Ages. According to the story, during the persecution of Christians (250 CE) under the Roman emperor Decius, seven (eight in some versions) Christian soldiers were concealed near their native city of Ephesus in a cave to which the entry was later sealed. There, having protected themselves from being forced to do pagan sacrifices, they fell into a miraculous sleep. During the reign (408–450 CE) of the Eastern Roman emperor Theodosius II, the cave was reopened, and the Sleepers awoke. The emperor was moved by their miraculous presence and by their witness to their Christian doctrine of the body’s resurrection. Having explained the profound meaning of their experience, the Seven died, whereupon Theodosius ordered their remains to be richly enshrined, and he absolved all bishops who had been persecuted for believing in the Resurrection.

​

A pious romance of Christian apologetics, the legend is extant in several versions, including Greek, Syriac, Coptic, and Georgian. Western tradition calls the Seven Sleepers Maximian, Malchus, Marcian, John, Denis, Serapion, and Constantine. Eastern tradition names them Maximilian, Jamblichus, Martin, John, Dionysius, Antonius, and Constantine.

Their feast day is July 27 in the Roman Catholic Church (now suppressed) and August 2/4 and October 22/23 in the Greek Orthodox Church.

புனித அந்துசா (எட்டாம் நூற்றாண்டு)(ஜூலை 27)

புனித அந்துசா (எட்டாம் நூற்றாண்டு)

(ஜூலை 27)

இவர் சின்ன ஆசியாவிலுள்ள மேன்டினியா என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

சிறுவயதிலேயே இவர் இறைவன் தன்னை அவருடைய பணிக்காக அழைப்பதை உணர்ந்ததும், எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டுத் துறவியானார்.  பின்னாளில் இவர் அந்த துறவிமடத்தின் தலைவியாகவும் உயர்ந்தார்.

இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்த இவரிடம், ஐந்தாம் கான்ஸ்டன்டைன் என்ற மன்னன், "நீ இயேசுவின் உருவம் தாங்கிய படத்தையோ, திருவுருவத்தையோ வழிபடக்கூடாது" என்று சொன்னான்.

அதற்கு அவர் மறுப்பு தெரிவிக்கவே, அவன் இவரைக் கொடூரமாகச் சித்திரவதை செய்தான்.  இக்காட்சிகளை எல்லாம் மன்னனுடைய மனைவி மிகுந்த வேதனையோடு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார். அப்பொழுது இவர் அரசியிடம் "உமக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறக்கும்" என்று முன்னறிவித்தார்.

குழந்தையில்லாத அவருக்கு ஓராண்டில் பெண் குழந்தை பிறந்ததும்,  மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்த மன்னன் இவரை விடுதலை செய்தான். இதனால் இவர் முன்பு இருந்த துறவுமடத்திற்கு வந்தார். பின்னர் மன்னன் தனக்குப் பிறந்த பெண்குழந்தைக்கு  அந்துசா  என்ற பெயரைச் சூட்டினான்.

துறவி அந்துசாவோ தான் இறக்கும்வரை இறைவேண்டலிலும் நோன்பிலும் நிலைத்திருந்து, கிபி 759 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி ✠(Blessed Antonio Lucci) July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி ✠

(Blessed Antonio Lucci)

போவினோ மறைமாவட்ட ஆயர்:

(Bishop of Bovino)

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 2, 1681

அக்நோன், இசெர்னியா, சிசிலி அரசு

(Agnone, Isernia, Kingdom of Sicily)

இறப்பு: ஜூலை 25, 1752 (வயது 70)

போவினோ, ஃபொக்கியா, சிசிலி அரசு

(Bovino, Foggia, Kingdom of Sicily)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 18, 1989

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி, ஒரு இத்தாலிய ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியும், கி.பி. 1729ம் ஆண்டு முதல், கி.பி. 1752ம் ஆண்டு அவர் மரிக்கும்வரை, “போவினோ” (Bishop of Bovino) மறைமாவட்ட ஆயராக பணியாற்றியவருமாவார். தமது வாழ்நாள் முழுதும் ஏழை மக்களின் வாழ்வு மேம்பாட்டுக்காக செலவிட்ட இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையால் முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கப்பட்டார்.

“ஆஞ்ஜெலோ நிக்கோலா லூசி” (Angelo Nicola Lucci) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட ஆஞ்ஜெலோ, கி.பி. 1682ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 2ம் தேதி பிறந்தவர் ஆவார். இவரது தந்தை ஒரு செருப்பு தைக்கும் மற்றும் தாமிர பணி செய்யும் தொழிலாளி ஆவார். அவரது பெயர், “ஃபிரான்சிஸ்கோ லூஸி” (Francesco Lucci) ஆகும். இவரது தாயார், “ஆஞ்ஜெலா பவுலான்டனியோ” (Angela Paolantonio) ஆவார்.

தமது பதினாறாம் வயதில், ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியரால் (Order of Friars Minor Conventual) நடத்தப்பட்ட பள்ளியில் தமது கல்வியை ஆரம்பித்தார். கி.பி. 1698ம் ஆண்டு தமது தூய துறவற வாழ்வினை தொடங்கிய இவர், “ஆன்டொனியோ” (Antonio) என்ற பெயரை தமது ஆன்மீக பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். தமது குருத்துவ கல்வியை “அசிசியில்” (Assisi) மேற்கொண்ட இவர், கி.பி. 1705ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். மேற்கொண்டு இறையியல் முனைவர் பட்டத்திற்காக கல்வி பெற்ற லூசி, அக்நோன், ரவேல்லோ மற்றும் நேப்பிள்ஸ் (Agnone, Ravello and Naples) என்ற இடங்களில் பேராசிரியராக பணி புரிந்தார்.

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XIII), இவரை ஒரு கர்தினாலாக நியமிப்பார் என்று வதந்தி பரவியது. ஆனால் இது நடக்கவில்லை. மாறாக, கி.பி. 1729ம் ஆண்டு, இவரை போவினோ (Bishop of Bovino) மறைமாவட்டத்திற்கு ஆயராக திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட் நியமித்தார். “நான் போவினோ ஆயராக, ஒரு சிறந்த இறையியல் மற்றும் ஒரு பெரிய துறவி தேர்வு செய்துள்ளேன்” என்று கூறிய திருத்தந்தை, தாமே அவருக்கு ஆயர் அருட்பொழிவு செய்வித்தார். 23 வருடங்கள் ஆயராக பணியாற்றிய இவர், தமது ஆயர் வருமானத்தையும் ஏழை குழந்தைகளின் மறைக்கல்வி வகுப்புகளை நிறுவுவதற்கும், தேவாலயங்களை பழுதுபார்க்கவும், தொண்டிற்காகவுமே செலவிட்டார்.

கி.பி. 1752ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 25ம் நாளன்று, அதிக ஜூரம் காரணமாக மரித்த இவரது உடல், “போவினோ பேராலயத்தில்” (Bovino Cathedral) நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது. இவரது நினைவுத் திருநாள் ஜூலை மாதம், 27ம் நாளாகும்.

அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா ✠(Blessed Titus Brandsma July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா ✠

(Blessed Titus Brandsma)

மறைப்பணியாளர், குரு, மறைசாட்சி:

(Religious, Priest and Martyr)

பிறப்பு: ஃபெப்ரவரி 23, 1881

ஓகேக்ளூஸ்டர், ஃப்ரீஸ்லேண்ட், நெதர்லாந்து

(Oegeklooster, Friesland, Netherlands)

இறப்பு: ஜூலை 26, 1942 (வயது 61)

டச்சாவ் சித்திரவதை முகாம், பவரியா, ஜெர்மனி

(Dachau concentration camp, Bavaria, Germany)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 3, 1985

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலம்:

டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா, நினைவகம், நிஜ்மேகன், நெதர்லாந்து

(Titus Brandsma Memorial, Nijmegen, Netherlands)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

பாதுகாவல்:

கத்தோலிக்க பத்திரிகையாளர்கள், புகையிலைவாதிகள், ஃப்ரீஸ்லேண்ட் (Friesland)

அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா, ஒரு டச்சு கார்மேல் சபை துறவியும் (Dutch Carmelite Friar), கத்தோலிக்க குருவும் (Catholic priest), தத்துவ ஞான சாஸ்திர (Professor of Philosophy) பேராசிரியருமாவார். நாஜி சித்தாந்தத்தை கடுமையாக எதிர்த்த இவர், இரண்டாம் உலகப் போருக்கு (Second World War) முன்னர் பலமுறை அதை எதிர்த்து வெளிப்படையாக பேசினார். தென்மேற்கு ஜெர்மனியின் (SouthWestern Germany) பவரியா (Bavaria) மாகாணத்திலுள்ள “டச்சாவ்” (Dachau) நகரிலுள்ள மிகவும் மோசமான சித்திரவதை முகாம் சிறையில் (Dachau concentration camp) அடைக்கப்பட்ட இவர், அங்கேயே மரித்தும் போனார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை, இவருக்கு விசுவாசத்தின் மறைசாட்சியாக (Martyr of the Faith) முக்திபேறு பட்டமளித்தது.

“அன்னோ ஸ்ஜோர்ட் ப்ரேண்ட்ஸ்மா” (Anno Sjoerd Brandsma) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவருடைய தந்தையார் பெயர், “டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா” (Titus Brandsma) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், “ஜிட்ஸ் போஸ்ட்மா” (Tjitsje Postma) ஆகும்.  நெதர்லாந்து (Netherlands) நாட்டின் “ஃப்ரீஸ்லேண்ட்” (Friesland) மாகாணத்திலுள்ள “ஹர்ட்வர்ட்” (Hartwerd) கிராமத்தினருகேயுள்ள “ஓகேக்ளூஸ்டர்” (Oegeklooster) எனுமிடத்தில், கி.பி. 1881ம் ஆண்டு பிறந்தார்.

ஒரு சிறிய பால் பண்ணை நடத்தி வந்த அவருடைய பெற்றோர்கள், மிகவும் பக்திமிக்க கத்தோலிக்கர்களாக இருந்தனர். முக்கியமாக, கால்வினிஸ்ட் (Calvinist region) பிராந்தியத்தில் ஒரு சிறுபான்மை இன மக்களாக இருந்தனர். அவர்களது ஒரு மகளைத் தவிர, அவர்களது குழந்தைகள் அனைவரும் ஆன்மீக சபைகளில் இணைந்தனர்.

ஒரு சிறுவனாக, ப்ரேண்ட்ஸ்மா, ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscan) சபையினர் நடத்தும் குருத்துவ படிப்புக்கான உயர்நிலை கல்வியை மேகன் (Megen) நகரிலுள்ள இளநிலை செமினாரி (Minor Seminary) பள்ளியில் கற்றார்.

ப்ரேண்ட்ஸ்மா, கி.பி. 1898ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 17ம் நாளன்று, நெதர்லாந்தின் மேல் தென்கிழக்கு பிராந்தியத்திலுள்ள “பாக்ஸ்மீர்” (Boxmeer) நகரிலுள்ள கார்மேல் (Carmelite) துறவு மடத்தில், முதுமுக (Novitiate) பயிற்சியில் இணைந்தார். அங்கே, தமது தந்தையை கௌரவிக்கும் விதமாக, அவர் டைடஸ் (Titus) என்ற பெயரை தமது ஆன்மீகப் பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார்.

கி.பி. 1905ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு, “கார்மேல் மாய அனுபவங்கள்” (Carmelite Mysticism) எனப்படும் “தியானத்தால் உண்மையையும் பரம்பொருளையும் காணலாம் என்ற நம்பிக்கையில்” சிறப்பான அனுபவமிருந்தது. இதன்காரணமாக இவருக்கு, 1909ம் ஆண்டு, ரோம் நகரில், தத்துவ அறிவியலுக்கான முனைவர் (Doctorate of Philosophy) பட்டமளிக்கப்பட்டது. அதன் பின்னர், அவர் நெதர்லாந்தின் பல்வேறு பள்ளிகளில் கற்பிக்க தொடங்கினார். 1916ம் ஆண்டுமுதல், “அவிலாவின் புனிதர் தெரேசா” (St. Teresa of Ávila) அவர்களின் படைப்புகளை டச்சு மொழியில் மொழிபெயர்ப்பதற்கான ஒரு திட்டத்தை ஆரம்பித்தார்.

“நிஜ்மேகன்” கத்தோலிக்க பல்கலைக்கழகத்தின் (தற்போது “ராட்பவுட்” (Radboud University) பல்கலைக்கழகம்) நிறுவனர்களுள் ஒருவரான, பிராண்ட்ஸ்மா 1923ம் ஆண்டு, பள்ளியில் “தத்துவம்” (Philosophy) மற்றும் “மாய அனுபவ வரலாறுகளின்” (History of Mysticism) பேராசிரியராகவும் ஆனார்.

ஒரு பத்திரிகையாளராகவும் பணிபுரிந்த ப்ரேண்ட்ஸ்மா, 1935ம் ஆண்டில் கத்தோலிக்க பத்திரிகையாளர்களுக்கான திருச்சபை ஆலோசகரும் ஆவார். அதே வருடம், விரிவுரையாளர் சுற்றுப்பயணத்தை அமெரிக்காவில் மேற்கொண்ட அவர், தமது சபையின் பல்வேறு நிறுவனங்களில் உரையாற்றினார்.

1940ம் ஆண்டு, மே மாதம், ஹிட்லரின் நாஜிக்கள் (Third Reich) நெதர்லாந்தில் படையெடுத்ததன் பின்னர், நாஜிக்களின் சித்தாந்தங்களை பரப்புவதற்கு எதிராகவும், கல்வி மற்றும் பத்திரிகை சுதந்திரத்திற்காகவும் போராட்டங்கள் நடத்திய காரணத்தால், நாஜிக்களின் கவனம் அவர்மீது திரும்பியது.

1942ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், ‘அதிகாரப்பூர்வ நாஜி ஆவணங்களை அச்சிட வேண்டாம்’ என்று “டச்சு ஆயர்கள் பேரவையால்” கட்டளையிடப்பட்டிருந்த ஒரு கடிதத்தை, கத்தோலிக்க செய்தித்தாள்களின் ஆசிரியர்களிடம் கையளித்தார். இது ஜேர்மன் ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் ஒரு புதிய சட்டத்தின் கீழ் தேவைப்பட்டிருந்தது. அதே மாதம், 19ம் தேதி, “பாக்ஸ்மீர்” (Boxmeer) துறவு மடத்தில் வைத்து அவர் கைது செய்யப்படுவதற்கு முன்னர், அவர் 14 பத்திரிக்கை ஆசிரியர்களை சந்தித்திருந்தார்.

“ஸ்செவெனிங்கென்” (Scheveningen), “அமர்ஸ்ஃபூர்ட்” (Amersfoort), மற்றும் “க்லீவ்ஸ்” (Cleves) ஆகிய இடங்களில் சிறை வைக்கப்பட்ட பின்னர், பிராண்ட்ஸ்மா “டச்சாவ்” சித்திரவதை முகாமிற்கு (Dachau Concentration Camp) மாற்றப்பட்டு, ஜூன் மாதம், 19ம் தேதி, அங்கே வந்து சேர்ந்தார். அவரது உடல்நிலை விரைவாக மோசமடைந்தது. அவர் முகாம் மருத்துவமனைக்கு மாற்றப்பட்டார். 1942ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 26ம் தேதி, “அல்ஜமேயின்” (Allgemeine SS) எனப்படும் நாஜிக்களின் அதிதீவிர படையைச் சேர்ந்த செவிலியர் ஒருவர், அவர்கள் மனிதர்கள் மேல் நடத்தும் மருத்துவ பரிசோதனைகளின் (Program of Medical Experimentation) அடிப்படையில், ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு போட்ட விஷ ஊசி காரணமாக அவர் மரணமடைந்தார்.

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் ஒரு மறைசாட்சியாக மதிக்கப்படும் ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு, 1985ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II) அவர்களால் முக்திபேறு பட்டமளிக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(July 27)

✠ Blessed Titus Brandsma ✠

Religious, Priest, and Martyr:

Born: February 23, 1881

Oegeklooster, Friesland, Netherlands

Died: July 26, 1942 (Aged 61)

Dachau concentration camp, Bavaria, Germany

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Carmelite Order and the Netherlands)

Beatified: November 3, 1985

Pope John Paul II

Major shrine: Titus Brandsma Memorial, Nijmegen, Netherlands

Feast: July 27

Patronage: Catholic journalists, Tobacconists, Friesland

Titus Brandsma, Dutch priest, educator, journalist, and modern mystic, has much to say to Twenty-first Century Christians. His joyful countenance in the face of chronic illness and finally, at the torturous hands of the Nazis, is a study in humankind’s sharing of its portion of the Cross of Christ. The frail, bookish-looking clergyman with the big cigar, labeled “That dangerous little friar” by his enemies, was able to perform heroic acts of suffering, followed by forgiveness because his faith and trust in God were so firmly rooted in prayer. Unlike Saint Teresa Benedicta of the Cross, who made a deliberate commitment of her life as an atonement for sin, Father Brandsma did not seek martyrdom, yet when he was thoroughly convinced it was God’s Will, he was able to accept humiliation and even death.

Born Anno Brandsma, he completed high school studies with the Franciscans before entering the Carmelite monastery in Boxmeer in September of 1898, where he adopted his father’s name, Titus, as his religious name. During the early years as a Carmelite, he showed interest in journalism and writing, two activities which would occupy much of his time later on in life. Titus professed his first vows as a Carmelite in October 1899, was ordained on June 17, 1905, and after further studies at the Roman Gregorian University, graduated on October 25, 1909, with a doctorate in philosophy.

Fr. Titus’ entire priestly life was spent in education, although always with a keen pastoral sense of people’s needs. He joined the faculty of the newly founded Catholic University of Nijmegen in 1923 and served as Rector Magnificus, or President, of the University in 1932-33. After this time he resumed his teaching duties, and in 1935 made a lecture tour of the Carmelite foundations in the United States.

Just before this lecture tour, Archbishop De Jong of Utrecht appointed Fr. Titus as spiritual advisor to the staff members of the more than thirty Catholic newspapers in Holland; around the same time, the policies of Adolf Hitler, the new German Chancellor, began to be felt in Holland, and were openly criticized by Titus in his teaching and in the press. With the Nazi occupation of Holland on May 10, 1940, began the open persecution of the Jews and the active resistance of the Catholic hierarchy, who announced on January 26, 1941, that the sacraments were to be refused to Catholics known to be supporters of the National-Socialist movement.

While Titus’ involvement with this Catholic resistance to Nazi activity was becoming more blatant, it was the Church’s refusal to print Nazi propaganda in their newspapers that sealed his fate. Titus decided to deliver personally to each Catholic editor a letter from the bishops ordering them not to comply with a new law requiring them to print official Nazi publications. He visited fourteen editors before being arrested on January 19, 1942, at the Boxmeer monastery.

Fr. Titus was interned at Scheveningen and Amersfoort in Holland before being sent to Dachau, where he arrived on June 19, 1942. His constitution quickly deteriorated under the harsh regime, forcing him to enter the camp hospital in the third week of July. There he became the subject of biological experimentation, before being killed by lethal injection on July 26, 1942.

Titus Brandsma, OCarm. was declared Blessed by Pope John Paul, II in November 1985. Since then, the promotion of his cause for sainthood has been in progress. An Interprovincial Committee of Carmelites exists, here in the United States, to educate and inform the Body of Christ as to its progress.

புனிதர் முதலாம் செலஸ்டின் ✠(St. Celestine July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ புனிதர் முதலாம் செலஸ்டின் ✠

(St. Celestine I)

43ம் திருத்தந்தை:

(43rd Pope)

ஆட்சி துவக்கம்: செப்டம்பர் 10, 422

ஆட்சி முடிவு: ஜுலை 26, 432

முன்னிருந்தவர்:

திருத்தந்தை முதலாம் போனிஃபாஸ்

(Pope Boniface I)

பின்வந்தவர்:

திருத்தந்தை மூன்றாம் சிக்ஸ்துஸ்

(Pope Sixtus III)

பிறப்பு: ----

ரோம், மேற்கு ரோமானியப் பேரரசு

(Rome, the Western Roman Empire)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 1, 432

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

திருத்தந்தை புனித முதலாம் செலஸ்தீன், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 43ம் திருத்தந்தையாக கி.பி. 422ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 10ம் நாள் முதல், கி.பி. 432ம் ஆண்டு, ஜுலை மாதம், 26ம் நாள் வரை பணியாற்றினார். அவரது ஆட்சிக்காலம் நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் தொடங்கியதாக "திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் நூல் கூறினாலும், தில்லெமோன் போன்ற வரலாற்றாசியர்கள் கருத்துப்படி செலஸ்தீனின் ஆட்சி தொடக்கம் செப்டம்பர் மாதம், 10ம் நாள் ஆகும்.

வரலாற்று ஆதாரங்கள்:

திருத்தந்தை முதலாம் செலஸ்தீன், ரோம பேரரசின் கம்பானியா (Campania) என்னும் பிரதேசத்தில் பிறந்தவர். அவருடைய தந்தை பெயர் பிரிஸ்குஸ் (Priscus) ஆகும். அவர் சிறிது காலம் மிலான் (Milan) நகரில் புனித அகுஸ்தீனோடு (St. Ambrose) வாழ்ந்ததாகத் தெரிகிறது. அகுஸ்தீன், செலஸ்தீனுக்கு எழுதிய ஒரு கடிதம் உள்ளது. திருத்தந்தை முதலாம் இன்னசென்ட் (Pope Innocent I) கி.பி. 416ம் ஆண்டு, எழுதிய ஓர் ஆவணத்தில் "திருத்தொண்டர் செலஸ்தீன்" (Celestine the Deacon) என்று இவரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

செலஸ்தீனின் ஆட்சி:

திருத்தந்தை செலஸ்தீன் திருவழிபாட்டில் சில பகுதிகளை ஆக்கியதாகத் தெரிகிறது. ஆயினும் இதுபற்றி உறுதியான செய்தி இல்லை. கி.பி. 431ம் ஆண்டு நிகழ்ந்த எபேசுஸ் பொதுச்சங்கத்தில் அவர் நேரடியாகக் கலந்துகொள்ளாவிடினும் அதில் பங்கேற்க பதிலாள்களை அனுப்பினார். அச்சங்கத்தில் நெஸ்தோரியர்களின் தப்பறைக் கொள்கை கண்டிக்கப்பட்டது. அத்தருணத்தில் அவர் எழுதிய நான்கு மடல்கள் கி.பி. 431ம் ஆண்டு, மார்ச்சு மாதம், 15ம் நாள், என்னும் தேதியைக் கொண்டுள்ளன. அம்மடல்கள் ஆப்பிரிக்கா (Africa), இல்லீரியா (Illyria), தெசலோனிக்கா (Thessalonica) மற்றும் நார்போன் (Narbonne) என்னும் பகுதிகளில் ஆண்ட ஆயர்களுக்கு (African Bishops) எழுதப்பட்டவை. இலத்தீன் (Latin) மொழியில் எழுதப்பட்ட அம்மடல்களின் கிரேக்க (Greek) மொழிபெயர்ப்பு கிடைத்துள்ளது. மூல ஏடு கிடைக்கவில்லை.

மறைபரப்புப் பணி:

செலஸ்தீன் கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ கொள்கைகளைப் பாதுகாப்பதில் தீவிரம் காட்டினார். "பெலாஜியநிஸம்" (Pelagianism) என்ற தவறான கொள்கையை அவர் கண்டித்தார். மேலும் அயர்லாந்து (Ireland) நாட்டில் கிறித்தவத்தைப் பரப்புவதற்காக பல்லாதியுஸ் (Palladius) என்பவரை அனுப்பிவைத்தார். அவரைத் தொடர்ந்து அயர்லாந்தில் கிறித்தவ மறையை அறிவிக்கச் சென்றவரே புனித பேட்ரிக் (Saint Patrick) ஆவார்.

உரோமையில் நோவாசியன் (Novatians) என்பவர் போதித்த தவறான கொள்கைகளையும் செலஸ்தீன் கண்டித்தார்.

இறப்பு:

திருத்தந்தை முதலாம் செலஸ்தீன் கி.பி. 432ம் ஆண்டு, ஜுலை மாதம், 26ம் நாள் உயிர்துறந்தார். அவரது உடல் உரோமை சலாரியா (Via Salaria) வீதியில் அமைந்த புனித பிரிசில்லா (St. Priscilla) சுரங்கக் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. பின்னர் அது புனித பிரசேதே (Basilica di Santa Prassede) கோவிலுக்கு மாற்றப்பட்டது.

கலை உருவில்:

புனித முதலாம் செலஸ்தீன் உருவப்படத்தில் ஒரு புறா, பறவைநாகம், தீப்பிழம்பு போன்றவை உருவகமாகச் சித்தரிக்கப்படுவது வழக்கம். உரோமைத் திருச்சபையும், கீழைத் திருச்சபையும் இவரை ஒரு புனிதராகக் கருதி வணக்கம் செலுத்துகின்றன.

† Saint of the Day †

(July 27)

✠ St. Celestine I ✠

43rd Pope:

Born: ----

Rome, the Western Roman Empire

Died: August 1, 432

Venerated in: 

Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Feast day: July 27

Pope Celestine I was the bishop of Rome from 10 September 422 to his death on 1 August 432. Celestine's tenure was largely spent combatting various ideologies deemed heretical. He supported the mission of the Gallic bishops that sent Germanus of Auxerre in 429, to Britain to address Pelagianism, and later commissioned Palladius as bishop to the Scots of Ireland and northern Britain. In 430, he held a synod in Rome which condemned the apparent views of Nestorius.

St. Celestine was a deacon at Rome in the time of Pope Innocent I (401-417). Later he himself became Pope. continued the fight against the Pelagian heresy, which was now waning. He had the satisfaction of seeing it die away in Britain, where its founder came from. Traditionally it was said that he was was the pope who sent St Patrick to Ireland to preach to the Irish.

The tradition in Ireland is that St Celestine was the pope who sent St Patrick to Ireland. He condemned the Nestorian heresy. And he is credited as the pope who introduced the responsorial psalm into the Mass in Rome.

Influenced by St Ambrose at Milan and acquainted with St Augustine:

A Campanian, Celestine is said to have lived for a while with St. Ambrose in Milan. He was certainly a deacon at Rome in the time of Pope Innocent I (401-417). In contrast to the stormy election of his predecessor Pope Boniface (418-422), Celestine’s election seems to have been quiet and harmonious.

Against Pelagianism and Semi-Pelagianism:

Once he became pope, St Celestine continued the fight against the Pelagian heresy, which was now waning. He had the satisfaction of seeing it die away in Britain, where its founder came from. When the heresy in the diluted form known as Semi-Pelagianism raised its head in Gaul, Celestine wrote against this new danger. A great friend of St. Augustine, he wrote a letter to the bishops of Gaul on the occasion of the mighty father’s death (430), praising him and forbidding all attacks on his memory.

Against Nestorianism:

But the new heresy of Nestorianism raised its head in the East. Nestorius was a priest from Antioch who when he became the patriarch of Constantinople began to teach that in Christ there are not only two natures, which is correct, but that there are also two persons, which is incorrect. A logical consequence was that Mary was not the Mother of God (theo-tokos) but only of the human person of Christ (christo-tokos). This aroused horror even in Constantinople itself, while St. Cyril, the patriarch of Alexandria, attacked the new doctrine most vigorously. Both Nestorius and Cyril were soon clamoring to the Pope for a decision. Celestine held a synod at Rome in 430 and condemned Nestorianism. Nestorius was to be deposed and excommunicated if he persisted in teaching false doctrine. Nestorius refused to submit, all the more because Cyril, who had been made the Pope’s agent in the matter, demanded more than Celestine had asked. A general council was called to meet at Ephesus in 431. The council condemned Nestorianism, to the great joy of the people.

St Patrick to Ireland?

Traditionally it was said that Pope Celestine a short time before his death personally commissioned St. Patrick to preach the gospel to the Irish. Perhaps it was Celestine who sent Palladius and it may be that Patrick came later. At any rate, St. Prosper of Aquitaine says in his Chronicle that Celestine saved the Roman island for the faith (De Paor, St Patrick’s World, 154).

Churches in Rome:

Celestine restored, which had been destroyed by the Goths. He also caused some interesting pictures of the saints to be painted in the Church of St. Sylvester.

Introduced the responsorial psalm into the Liturgy of the Word at Rome:

The church music historian Peter Jeffrey has pointed to the tradition in the Liber Pontificalis that it was Pope Celestine who introduced the responsorial psalm into the papal Mass at Rome, having experienced that practice as a young man at Milan when he was there while Ambrose was bishop. Perhaps it was also from Milan that Augustine could also have brought the same practice to Hippo in Africa.

St. Celestine I died on 26 July 432. He was buried in the cemetery of St. Priscilla in the Via Salaria, but his body subsequently moved, now lies in the Basilica di Santa Prassede. In art, Saint Celestine is portrayed as a Pope with a dove, dragon, and flame, and is recognized by the Church as a saint.

முத்திபேறுபெற்ற ரூடோல்ப் அக்வாவிவா (St.Rudolf Akvaviva)குரு July 27

இன்றைய புனிதர் :

(27-07-2020)

முத்திபேறுபெற்ற ரூடோல்ப் அக்வாவிவா (St.Rudolf Akvaviva)

குரு

பிறப்பு 

1550

இத்தாலி

    

இறப்பு 

25 ஜூலை 1583

சால்சட் தீவு(Salset), இந்தியா

முத்திபேறுபட்டம்: 03 ஏப்ரல் 1803 திருத்தந்தை 13ஆம் சிங்கராயர்(Leo XIII)

இவர் ஓர் பிரபு குலத்தில் பிறந்தவர். இவரின் பெற்றோர்கள் ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் ஏராளமான உதவிகளை செய்தனர். இதனால் ரூடோல்ப்பும் அப்பணியில் கவரப்பட்டு, ஏழைகளுக்கென்று தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார். சமூகப்பணிகளிலும், ஆலயப்பணிகளிலும் தன் நேரங்களைக் கழித்தார். சிறுவயதிலிருந்தே பூசைஉதவி செய்வதற்கு தவறமாட்டார். ஞானக்காரியங்களில் அக்கறையோடு ஈடுபட்டார். தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்று ஆசைக்கொண்டு, இயேசு சபையில் சேர்ந்தார். 1578 ஆம் ஆண்டு குருப்பட்டம் பெற்றார். சில நாட்கள் இத்தாலியில் பணிசெய்தபின் இந்தியாவிற்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கு ஓரளவு மக்களை தெரிந்துகொண்டபின், இந்திய கலாச்சாரத்தால் கவரப்பட்டார். இதனால் அம்மக்களுக்கு ஏதாவது உதவிகள் செய்ய வேண்டுமென்று ஆசைகொண்டார். அப்போது கோவாவில் இருந்த புனித பவுல் கல்லூரியில் கற்று கொடுக்கும் பணியில் ஈடுபட்டார். 

இவர் சாதி, மதம் பாராமல் அனைத்து தர மக்களையும் ஒன்றிணைத்து கிறிஸ்துவைப்பற்றி போதித்தார். அப்போது இந்தியாவை ஆட்சி செய்த முகமதிய அரசனிடம் மிகுந்த நட்புறவு கொண்டிருந்தார். அரசனின் அன்பையும், நன்மதிப்பையும் பெற்று, தொடர்ந்து அரசவையிலும், நாடு முழுவதிலும் நற்செய்தியை போதித்தார். பின்னர் இயேசு சபை குருக்களால் சால்செட் தீவுக்கு அனுப்பப்பட்டார். அத்தீவில் பணிசெய்யும்போது இந்து மக்களிடமிருந்து பலவிதமான எதிர்ப்புகளை சந்தித்தார். பல இந்துக்களும் ஒன்று சேர்ந்து ஆலயங்களையும் பள்ளிக்கூடங்களையும் இடித்து தரைமட்டமாக்கினார்கள். அச்சமயத்தில் ஆலயத்தில் திருப்பலி நிறைவேற்றிகொண்டிருக்கும் வேளையில் ஆலயம் இடிக்கப்பட்டு அம்மக்களோடு சேர்ந்து ரூடோல்ப் அவர்களும் இறந்து போனார். 

செபம்:

இரக்கமே உருவான எம் தலைவா! இன்றும் இந்திய மண்ணில் கிறிஸ்துவ மக்களுக்கு எதிராக விளைவிக்கப்படும் துன்பங்களை நீர் கண்ணோக்கியருளும். நீரே அம்மக்களின் பாதுகாப்பாகவும், அவர்களுக்கு அரணும், கோட்டையுமாய் இருந்து, காத்து வழிநடத்தியருள் வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (27-07-2020)

Blessed Rudolf Aquaviva

Blessed Aquaviva and his Companions were Jesuit priests. He was the son of the Duke of Atri,  related to the family of St. Aloysius Gonzaga, and nephew of Claud Aquaviva, the fifth general of the Jesuits. He was admitted at the age of eighteen, in 1568, and after being ordained priest at Lisbon was sent to Goa, in India. Father Aquaviva was one of the two chosen for the mission at Fatehpur Sikri, near Agra, and he worked till 1583 in strenuous efforts to convert Akbar and his subjects, but had no success. He was then put in charge of the Salsette mission, north of Bombay. He and four companions, Father Pacheco, Father Berno, Father Francisco and Brother Aranha, together with other Christians, set out for Cuncolim, the heart of Hindu opposition in that mission, intending to choose there a piece of ground for a church and to plant a cross thereon. They were met with armed force by the villagers. Blessed Rudolf and Blessed Alfonso were killed praying for their murderers, and the other two priests were likewise slain outright. Blessed Francis was left for dead, but found living the next day; he was given a chance to venerate an idol, and on refusing was tied to a tree and shot with arrows. It was not till 1741 that Pope Benedict XIV declared the martyrdom proved, and even then the formal beatification did not take place till 1893. Their feast day is July 27th.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint Paraskevi Patron Saint of the Blind​ July 26

July 26

 

Saint Paraskevi

Saint Paraskevi literally means "Preparation" as the day of preparation for Sabbath

Patron Saint of the Blind

​

Saint Paraskevi's Story

​

Saint Paraskevi was arrested during the reign of Antoninus Pius (138-161) because she refused to worship the idols. She was brought to trial and fearlessly confessed herself a Christian. Neither enticements of honors and material possessions, nor threats of torture and death shook the firmness of the saint nor turned her from Christ. She was given over to beastly tortures. They put a red-hot helmet on her head and threw her in a cauldron filled with boiling oil and pitch. By the power of God the holy martyr remained unharmed. When the emperor peered into the cauldron, St Paraskeva threw a drop of the hot liquid in his face, and he was burned. The emperor began to ask her for help, and the holy martyr healed him. After this the emperor set her free. 

Traveling from one place to another to preach the Gospel, St Paraskeva arrived in a city where the governor was named Asclepius. Here again they tried the saint and sentenced her to death. They took her to an immense serpent living in a cave, so that it would devour her. But St Paraskeva made the Sign of the Cross over the snake and it died. Asclepius and the citizens witnessed this miracle and believed in Christ. She was set free, and continued her preaching. In a city where the governor was a certain Tarasius, St Paraskeva endured fierce tortures and was beheaded in the year 140.

Many miracles took place at the saint's tomb: the blind received sight, the lame walked, and barren women gave birth to children. It is not only in the past that the saint performed her miracles, but even today she helps those who call on her in faith."

July 25 Saint Valentina & Saint Thea

July 25

 

Saint of the day:

Saint Valentina & Saint Thea

​

“Valentina” means “strong, vigorous and healthy.”

 “Thea” may be short for “Theodora,” which means “Gift of God.” However, this saint is also known as “Ennatha.”

​

Saints Valentina & Thea's Story

​

Saint Valentina

Saint Valentina was from Caesarea of Palestine. She was small and known for wearing old, worn out clothing.

One day, when she was with her friend Thea, they joined a group of Christians gathered to hear the Holy Scriptures. Local officials broke up the meeting, grabbed Thea and tortured her.

Valentina yelled, “How long will you torment my sister?” When the thugs heard her, they grabbed her, too. Valentina was dragged away to be burned on an altar which had already been prepared by the heathens. Kicking the altar with her feet, she knocked it over. Then, Valentina and Thea were tied together and burnt alive.

Saint Valentina’s Christian bond with Saint Thea was so strong that whether or not they were natural sisters, they were spiritual sisters. And, Saint Valentina was not going to let Saint Thea be martyred without her.

The women died for their faith in the Lord Jesus Christ in 308.

The ancient Latin name “Valentina” means “strong, vigorous and healthy.”

We honor these Holy Virgin Martyrs on February 10 and July 18.

Holy Martyr Valentina, pray that our faith, and our determination to persevere in purity, always be strong and vigorous. Amen.

 

SS. Thea and Valentina, Virgins, and St. Paul, Martyrs

 

IN the year 308 there were at the same time six emperors, successors of Dioclesian, namely in the East Galerius, Licinius, and Maximinus; in the West Constantine, Maxentius, and his father, Maximian Herculeus, who had reassumed the purple. Firmillian, the successor of Urbanus in the government of Palestine, under Maximinus II., carried on the persecution with great cruelty. When fourscore and seventeen confessors, men, women, and children, out of an innumerable multitude of Christians who were banished a long while before to the porphyry quarries in Thebais, were brought before him, he commanded the sinews of the joint of their left feet to be burnt with a hot iron; and their right eyes to be put out, and the eye-holes burnt with a hot iron to the very bottom of the orb. In this condition he sent them to work at the mines in Palestine about mount Libanus. Many others were brought before this inhuman judge from different towns of Palestine, and were tormented in various ways.  1

  Among the Christians taken at Gaza, whilst they were assembled to hear the holy scriptures read, was a holy virgin named Thea, whom the judge threatened with the prostitution of her chastity in the public stews. She, to whom her virtue was most dear, reproached him for such infamous injustices. Firmilian, enraged at her liberty of speech, caused her to be inhumanly scourged, then stretched on the rack, and her sides torn with iron hooks till the bare ribs appeared. Valentina, a pious Christian virgin of Cæsarea, who had also by vow consecrated her chastity to God, being present at this spectacle, cried out to the judge from the midst of the crowd: “How long will you thus torment my sister?” She was immediately apprehended, and being dragged by force to the altar, she threw herself upon it, and overturned it with her feet, together with the fire and sacrifice which stood ready upon it. Firmilian, provoked beyond bounds, commanded her sides to be more cruelly torn than any others. Being at length wearied with tormenting her, he ordered the two virgins to be tied together and burnt. This was executed on the 25th of July, 308. One Paul, an illustrious confessor, was beheaded for the faith on the same day, by an order of this judge. The fervour with which he prayed at the place of execution for the emperor, the judge who condemned him, and his executioner, drew tears from all that were present. Soon after one hundred and thirty Egyptian confessors, by an order of Maximinus, had one eye pulled out, and one foot maimed, and were sent, some to the mines in Palestine, others to those in Cilicia.

அருளாளர் ஜான் இங்க்ராம் ✠(Blessed John Ingram July 26

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 26)

✠ அருளாளர் ஜான் இங்க்ராம் ✠

(Blessed John Ingram)

ஆங்கிலேய இயேசுசபை குரு, மறைசாட்சி:

(English Jesuit and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1565

ஸ்டோக் எடித், ஹியர்ஃபோர்ட்ஷைர்

(Stoke Edith, Herefordshire)

 

இறப்பு: ஜூலை 26, 1594

கேட்ஷீட்

(Gateshead)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

அருளாளர் ஜான் இங்க்ராம், ஒரு ஆங்கிலேய இயேசுசபை குருவும் (English Jesuit), இங்கிலாந்து மற்றும் அயர்லாந்து நாடுகளின் மகாராணியான (Queen of England and Ireland), முதலாம் எலிசபெத்தின் (Elizabeth I) ஆட்சி காலத்தில், கத்தோலிக்க மறையின்மீது தமக்கிருந்த விசுவாசம் காரணமாக, மறைசாட்சியாக தூக்கிலிடப்பட்டு கொல்லப்பட்டவருமாவார்.

இவரது தந்தை, “அந்தோணி இங்க்ராம்” (Anthony Ingram of Wolford) ஆவார். இவரது தாயார், “டாரதி” (Dorothy, daughter of Sir John Hungerford) ஆவார். இவர், இங்கிலாந்தின் மேற்கு மிட்லாண்டில் உள்ள “வொர்செஸ்டர்ஷைர்” (Worcestershire) எனும் மாவட்டத்தில் உள்ள “ஆக்ஸ்ஃபோர்ட்” பல்கலையின் “நியூ கல்லூரியில்” (New College, Oxford) கல்வி பயின்றார். பின்னர், கத்தோலிக்க மறைக்கு மனம் மாறிய இவர், “ரெய்ம்ஸ்” நகரிலுள்ள “ஆங்கிலேய கல்லூரி” (English College, Rheims) எனும் கத்தோலிக்க செமினாரியில் (Catholic seminary) குருத்துவ கல்வி பயின்றார். (இது, தற்போதைய ஃபிரான்சில் உள்ளது). பின்னர், “பொன்ட்-எ-மௌஸ்ஸோன்” (Pont-a-Mousson) எனும் இயேசுசபை கல்லூரியிலும், பின்னர் ரோம் (Rome) நகரிலுள்ள ஆங்கிலேய கல்லூரியிலும் (English College, Rome) கற்றார்.

கி.பி. 1589ம் ஆண்டு, ரோம் (Rome) நகரில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற இவர், கி.பி. 1592ம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் ஸ்காட்லாந்து (Scotland) நாட்டுக்குச் சென்றார். அங்கே அவர் பல சக்திவாய்ந்த பிரமுகர்களுடன் நட்பு கொண்டார். அங்கே, ஸ்கோட்டிஷ் ரோமன் கத்தோலிக்க (Scottish Roman Catholic intriguer) அறிஞரான “வால்ட்டர் லிண்ட்சே” (Walter Lindsay of Balgavie) என்பவரது சிற்றாலய குருவாக 18 மாதங்கள் நியமனம் பெற்றிருந்தார்.

கி.பி. 1593ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 25ம் தேதி, “நார்தும்பர்லாந்து” (Northumberland) மாகாணத்திலுள்ள “ட்வீட்” (River Tweed) நதிக்கரையோரமுள்ள “வார்க்” (Wark on Tweed) எனும் கிராமத்தில் வைத்து பிடிபட்ட ஜான் இங்க்ராம், கைது செய்யப்பட்டு முதலில் “பெர்விக்” (Berwick) சிறையிலடைக்கப்பட்டார். பின்னர் “டர்ஹம்” (Durham), “யோர்க்” (York) ஆகிய ஊர்களிலுள்ள சிறைச்சாலைகளிலும், இறுதியாக “டவர் ஆஃப் லண்டன்” (Tower of London) எனும் சித்திரவதைக் கூட சிறையிலும் அடைக்கப்பட்டார். அங்கே, அவர் கடுமையாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டார். அவர் இருபது இலத்தீன் புராணங்களை (Latin epigrams) எழுதினார். அவை இன்றளவும் உள்ளன.

லண்டன் டவரில் அவருக்கு நேர்ந்த கடுமையான சோதனைகளின் பின்னர், அவர் மீண்டும் வடக்கிலுள்ள யோர்க் (York), நியு காஸ்டில் (Newcastle) மற்றும் “டர்ஹம்” (Durham) சிறைச் சாலைகளுக்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கே அவர், புனிதர் “ஜான் போஸ்ட்”(John Boste) போன்றோருடன் சேர்த்து விசாரிக்கப்பட்டார்.

வெளிநாடுகளில் குருத்துவம் பெற்ற கத்தோலிக்க குருக்களுக்கு இங்கிலாந்து நாட்டில் தடை இருந்தது. தடையை மீறி அங்கே இருப்பது, இராஜதுரோகமாக கருதப்பட்டது. இங்கிலாந்தில் அவர் எப்போதுமே ஒரு கத்தோலிக்க குருவாக செயல்பட்டதற்கான எந்தவித ஆதாரமும் இல்லாதிருந்தும், மேற்படி சட்டப்படி, வடக்கு இங்கிலாந்தின் “டர்ஹாம்” (Durham) நகரிலுள்ள “அஸ்ஸிஸஸ்” (Assizes) எனப்படும் ஒரு விசாரணை நீதிமன்றத்தால் கி.பி. 1594ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 23ம் நாளன்று தண்டிக்கப்பட்டார். ஸ்காட்லாந்தில் உள்ள யாரோ ஒருவர், இன்க்ராமின் தண்டனையிலிருந்து காப்பாற்றுவதற்காக, ஆயிரம் கிரீடங்களை ஆங்கில அரசாங்கத்திற்கு வழங்கியதற்கான சான்றுகள் உள்ளன. ஆனால், அவை அனைத்தும் வீணாயின. நியூகேஸ்டல் (Newcastle) அதிகாரிகள் மரணதண்டனை நிறைவேற்றுவதற்கான பொருப்பிலிருந்ததால், இங்க்ராம் நியூகேஸ்டல் நகரிலுள்ள நியூகேட் சிறைச்சாலைக்கு (Newgate Prison) மாற்றல் செய்யப்பட்டார். தண்டனை நாளான ஜூலை மாதம், 26ம் நாள், வெள்ளிக்கிழமையன்று, “கேட்ஸ்ஹெட் ஹை ஸ்ட்ரீட்” (Gateshead High Street) எனுமிடத்திலுள்ள பாலத்தின் (தற்போதைய தொங்குபாலம் (Swing Bridge) குறுக்கேயுள்ள தூக்கு மரத்துக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்.

கி.பி. 1594ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 26ம் தேதி, “கேட்ஸ்ஹெட்” (Gateshead) நகரில் ஜான் இங்க்ராம் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(July 26)

✠ Blessed John Ingram ✠

English Jesuit and Martyr:

Born: 1565 AD

Stoke Edith, Herefordshire

Died: July 26, 1594

Gateshead

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: July 26

The Blessed John Ingram was an English Jesuit and martyr from Stoke Edith, Herefordshire, who was executed in Gateshead on 26 July 1594, during the reign of Elizabeth I.

Life:

Ingram was probably the son of Anthony Ingram of Wolford, Warwickshire, by Dorothy, daughter of Sir John Hungerford.

He began his education in Worcestershire and attended New College, Oxford. He then converted to Catholicism and studied at the English College, Rheims, at the Jesuit College, Pont-a-Mousson, and at the English College, Rome. He was ordained at Rome in 1589; and then, early in 1592, he went to Scotland. There he befriended many powerful people. He acted as chaplain to Walter Lindsay of Balgavie for 18 months.

Captured at Wark in Northumberland having crossed into England over the River Tweed on 25 November 1593, he was first imprisoned at Berwick; then at Durham, York, and in the Tower of London, where he was severely tortured and wrote twenty Latin epigrams, which survive.

After his ordeal at the Tower, he was sent North again and imprisoned at York, Newcastle, and Durham. There he was tried with John Boste and George Swallowell, a converted minister. At Durham Assizes on the 23rd July 1594, he was convicted under a law, which made the mere presence in England of a priest ordained abroad high treason, even though there was no evidence that he had ever acted as a priest while in England. There is evidence that someone in Scotland offered the English Government a thousand crowns to spare Ingram's life, all in vain. As the authorities in Newcastle were responsible for executions on Tyneside, John was transferred to Newgate Prison in Newcastle and on the day of execution, Friday 26 July, he was taken from the prison across the bridge (now where the Swing Bridge is located) to the Scaffold in Gateshead High Street which was directly opposite what was known at the time as the Papist Chapel, the Chapel of St Edmund Bishop and Confessor, now the Anglican church of Holy Trinity.

Death and beatification:

Ingram was executed at Gateshead on 26 July 1594.

Holtby gives an account of Ingram's preparations, the prayers he said, his words to the bystanders, and of the execution itself:

"I take God and his holy angels to the record, that I die only for the holy Catholic faith and religion, and do rejoice and thank God with all my heart that hath made me worthy to testify my faith therein, by the spending of my blood in this manner." He was asked to pray for the Queen and he prayed God that she might long reign to his glory and that it might please him to procure her to live and die a good Catholic Christian prince. With a rope around his neck, he said more prayers, ending with the psalm Miserere mei Deus, after which, making the sign of the Cross upon himself and saying, In manus Tuas, etc., the ladder was turned; and being dead, he was cut down, bowelled, and quartered. The Gateshead executioner was paid two shillings and sixpence, eighteen pence for hanging his quarters on gibbets. His quarters were sent to Newcastle, and his headset upon the bridge.

In the Tower of London, John Ingram had cut with a blunt knife on the walls of his cell these words of an Epigram in Latin, "The expectation of a bloody death is another death, which grins at me, her gray hairs steeped in gore." Another Epigram read: "Rocks are quarried, the entrails of the earth, that Dives may have a living rock for his tomb. No tomb seek me; and yet shall there be a living tomb for my lifeless body ---- the carrion-crow."

In Rome, at the English College, when the news of his martyrdom reached there, the staff and students sang the Te Deum in the college chapel and wrote against his name 'Martyro insignia coronatus'.

He was beatified in 1929 by Pope Pius XI and his anniversary is 24 July.

His martyrdom is commemorated each year by faithful Catholics who gather at St Andrew's Anglican Church in Newcastle, which is situated where John Ingram was held in the Newgate Prison prior to his execution. After a brief service of prayer, they walk along the route taken by the execution party, from Newcastle to Gateshead High Street, crossing the River Tyne over the Swing Bridge, where the medieval bridge stood. The Annual John Ingram Walk concludes with service of prayer at the Anglican church of St Edmund (Holy Trinity Church) which is situated in the High Street. The Catholic priest who leads this Walk usually delivers a homily at St Edmund's. At the time of Protestant Reformation this church was referred to as "the papist chapel", and the authorities chose to execute John Ingram directly in front of this chapel, dedicated to St Edmund of Canterbury, as a warning to any Catholics on Tyneside, of which there were many, should they think of refusing to comply with the requirements of the Queen, her Privy Council, and her Protestant bishops.

The brothers of the St Vincent de Paul Society Conference at Corpus Christi Catholic Church in the Bensham area of Gateshead initiated the annual walk in his honor a few years after the Canonization of the Forty Martyrs of England and Wales by Pope Paul VI, and after speaking to the elderly Father Starr, a Catholic priest who had had a personal devotion to the Gateshead martyr for many years and had made a walk in his honor. Their motive from the start was to promote the Cause for the canonization of Blessed John Ingram.

புனிதர்கள் சுவக்கின் மற்றும் அன்னம்மாள் ✠(Saints Joachim and Anne) July 26

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 26)

✠ புனிதர்கள் சுவக்கின் மற்றும் அன்னம்மாள் ✠

(Saints Joachim and Anne)

இறைவனின் அதிதூய அன்னை, கன்னி மரியாளின் பெற்றோர்:

(Parents of the Blessed Virgin Mary)

பிறப்பு: கி.மு. 100

நாசரேத்

(Nazareth)

இறப்பு: தெரியவில்லை

எருசலேம், நாசரேத்

(Jerusalem, Nazareth)

ஏற்கும் சமயம்: 

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபைகள்

(Eastern Orthodox Churches)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

ஆக்ளிபயன் திருச்சபை

(Aglipayan Church)

இஸ்லாம்

(Islam)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 26

பாதுகாவல்:

சுவக்கின்:

பாட்டனார்கள், தாத்தா, பாட்டி; திருமணமான தம்பதிகள்; தனியறை தயாரிப்பாளர்கள்; கைத்தறி வர்த்தகர்கள்

அன்னா:

திருமணமாகாத பெண்கள்; குடும்பத் தலைவிகள்; பிரசவ வேதனையிலிருக்கும் பெண்கள்; பாட்டியார்; குதிரை சவாரி செய்பவர்கள்; தனியறை தயாரிப்பாளர்கள்

கி.பி. 2ம் நூற்றாண்டின் மரபு வழி செய்திகளின்படி அன்னாவும், சுவக்கின் என்பவர்களும் இறைவனின் அன்னை, அதி தூய கன்னி மரியாளின் பெற்றோர்கள் என்று கூறப்படுகின்றது. 6ம் நூற்றாண்டிலிருந்தே அன்னாவுக்கு வணக்கம் செலுத்தப்பட்டு வந்தது. 10ம் நூற்றாண்டில் இப்பக்தி மிகுதியாக பரவியது. 12ம் நூற்றாண்டில், “பைசான்தீனியர்களும்” “சிலுவைப் போராளிகளும்” (Byzantines and the Crusaders ) இணைந்து, மத்திய இஸ்ரேலிலுள்ள “பெய்ட் குவ்ரின்” (Beit Guvrin National Park) தேசியப் பூங்காவில் புனித அன்னாவுக்கு ஆலயம் கட்டினார்கள்.

மரபுகளின்படி “பெத்தலேகேமில்” (Bethlehem) பிறந்த அன்னா, “சுவக்கினை” (Joachim of Nazareth) திருமணம் செய்துகொண்டார். இருவரும் தாவீதின் (David) மரபுவழிமுரையினர் ஆவர். ஜேம்ஸின் குழந்தைப்பருவ நற்செய்திகளின்படி, (Protoevangelium of James) சுவக்கின் பணக்கார, பக்தி மிகுந்தவர் ஆவார். இவர் வழக்கமாக ஏழைகளுக்கும், எருசலேமின் வடமேற்கு திசையிலுள்ள “செஃபோரிஸ்” (Sepphoris) எனுமிடத்திலுள்ள யூதர்களின் வழிபாட்டு கூடங்களுக்கும் தான தர்மங்கள் வழங்குவார்.

ஆரம்பத்தில் “கலிலேயா” (Galilee) நகரில் வாழ்ந்து வந்த அன்னை மரியாளின் பெற்றோர், பின்னர் எருசலேமில் வந்து வசித்தனர். அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இல்லாத காரணத்தால், அவர்கள் தந்த தான தர்மங்கள் தெய்வீக அதிருப்திக்கு ஒரு அடையாளமாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்ட காரணத்தால், யூத வழிபாட்டு கூடங்களின் தலைமை குரு சுவக்கினையும் அவர் தந்த தானங்களையும் நிராகரித்தார். இதன் விளைவாக பாலைவனத்திற்குத் திரும்பிய சுவக்கின், நாற்பது நாட்கள் அங்கே விரதம், செபம் மற்றும் தவ முயற்சிகளில் ஈடுபட்டார். பின்னர், சுவக்கின் மற்றும் அன்னா இருவருக்கும் காட்சியளித்த தேவ தூதர்கள், அவர்களுக்கு ஒரு குழந்தை பிறக்கும் என்று வாக்கு கொடுத்தனர். அதன் பின்னர் எருசலேம் திரும்பிய சுவக்கின், நகரின் நுழைவாயிலில் வைத்து அன்னாவை வாரியணைத்தார்.

சுவக்கினும் அன்னாவும் எருசலேமின் சுவர்ண நுழைவாயிலில் சந்தித்துக்கொண்ட சம்பவம், அன்னை மரியாளின் வாழ்வின் கலையாற்றல் மிக்க சம்பவமாக கருதப்படுகின்றது.

அன்னை மரியாளின் பெற்றோர் திருமணமாகி பல ஆண்டுகள் குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் இருந்துள்ளனர். செப, தவ, ஒறுத்தல்கள் பல புரிந்து, நீண்ட கால இடைவெளிக்கு பின்னர் ஒரு பெண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தனர். அக்குழந்தைக்கு "மரியா" என்று பெயர் சூட்டினர். தங்களது ஒரே மகளை ஞானத்திலும், அறிவிலும், பக்தியிலும் சிறந்த பெண்ணாக வளர்த்தனர். இவர்கள் இறுதியாக எருசலேமில் வாழ்ந்துள்ளனர்.

கி.பி. 12ம் நூற்றாண்டிலிருந்து அன்னை மரியாளின் பெற்றோர்களின் மீதிருந்த பக்தி உலகம் முழுவதும் பரவியது. கி.பி. 13ம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஜூலை 26ம் நாள் இப்புனிதர்களின் விழா கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது. கி.பி. 1584ம் ஆண்டு “ரோம பொது நாள்காட்டியில்” (General Roman Calendar) பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது.

இஸ்லாமிய பாரம்பரியம்:

இஸ்லாமிய மத நூலான புனித “குர் ஆனில்” (Quran) சுவக்கின் “இம்ரான்” என்று அறியப்படுகின்றார்.

அன்னா, புனித “குர் ஆனில்” (Quran) “ஹன்னா” (Ḥannah) என்று அறியப்படுகின்றார்.

† Saint of the Day †

(July 26)

✠ Saints Joachim and Anne ✠

Parents of the Blessed Virgin Mary:

Born:

St. Joachim:

Around 50 BC

Nazareth

St. Anne:

50 BC

Died:

St. Joachim:

15 AD

Jerusalem, Nazareth

St. Anne:

12 AD

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Catholic Churches

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodox Church

Anglican Communion

Lutheranism

Islam

Canonized: Pre-Congregation

Feast: July 26

Patronage:

St. Joachim:

Adjuntas, Puerto Rico, Dolores, Eastern Samar, Fathers, Grandparents, Childless people, Fasnia (Tenerife)

St. Anne:

Brittany, Canada, Detroit, Fasnia (Tenerife); Mainar; Carpenters; Childcare providers; Childless people; Children; Equestrians; Grandparents; Homemakers/ Housewives; Lacemakers; Lost articles; Miners; Mothers; Moving house; Old-clothes dealers; Poverty; Pregnancy; Seamstresses; Stablemen; Sterility; Teachers

In the Scriptures, Matthew and Luke furnish a legal family history of Jesus, tracing ancestry to show that Jesus is the culmination of great promises. Not only is his mother’s family neglected, but we also know nothing factual about them except that they existed. Even the names Joachim and Anne come from a legendary source written more than a century after Jesus died.

The heroism and holiness of these people, however, is inferred from the whole family atmosphere around Mary in the Scriptures. Whether we rely on the legends about Mary’s childhood or make guesses from the information in the Bible, we see in her a fulfillment of many generations of prayerful persons, herself steeped in the religious traditions of her people.

The strong character of Mary in making decisions, her continuous practice of prayer, her devotion to the laws of her faith, her steadiness at moments of crisis, and her devotion to her relatives—all indicate a close-knit, loving family that looked forward to the next generation even while retaining the best of the past.

Joachim and Anne—whether these are their real names or not—represent that entire quiet series of generations who faithfully perform their duties, practice their faith, and establish an atmosphere for the coming of the Messiah, but remain obscure.

On July 26 the Roman Catholic Church commemorates the parents of the Virgin Mary, Saints Joachim, and Anne. The couple's faith and perseverance brought them through the sorrow of childlessness, to the joy of conceiving and raising the immaculate and sinless woman who would give birth to Christ.

The New Testament contains no specific information about the lives of the Virgin Mary's parents, but other documents outside of the Biblical canon do provide some details. Although these writings are not considered authoritative in the same manner as the Bible, they outline some of the Church's traditional beliefs about Joachim, Anne, and their daughter.

The “Protoevangelium of James,” which was probably put into its final written form in the early second century, describes Mary's father Joachim as a wealthy member of one of the Twelve Tribes of Israel. Joachim was deeply grieved, along with his wife Anne, by their childlessness. “He called to mind Abraham,” the early Christian writing says, “that in the last day God gave him a son Isaac.”

Joachim and Anne began to devote themselves to rigorous prayer and fasting, in isolation from one another and from society. They regarded their inability to conceive a child as a surpassing misfortune, and a sign of shame among the tribes of Israel.

As it turned out, however, the couple were to be blessed even more abundantly than Abraham and Sarah. An angel revealed this to Anne when he appeared to her and prophesied that all generations would honor their future child: “The Lord has heard your prayer, and you shall conceive, and shall bring forth, and your seed shall be spoken of in all the world.”

After Mary's birth, according to the Protoevangelium of James, Anne “made a sanctuary” in the infant girl's room, and “allowed nothing common or unclean” on account of the special holiness of the child. The same writing records that when she was one year old, her father “made a great feast, and invited the priests, and the scribes, and the elders, and all the people of Israel.”

“And Joachim brought the child to the priests,” the account continues, “and they blessed her, saying: 'O God of our fathers, bless this child, and give her an everlasting name to be named in all generations' … And he brought her to the chief priests; and they blessed her, saying: 'O God most high, look upon this child, and bless her with the utmost blessing, which shall be forever.'”

The protoevangelium goes on to describe how Mary's parents, along with the temple priests, subsequently decided that she would be offered to God as a consecrated Virgin for the rest of her life, and enter a chaste marriage with the carpenter Joseph.

St. Joachim and St. Anne have been a part of the Church's liturgical calendar for many centuries. Devotion to their memory is particularly strong in the Eastern Catholic churches, where their intercession is invoked by the priest at the end of each Divine Liturgy.

Grandparents and the Incarnation:

How wonderful that Jesus has grandparents! St. Joachim and St. Anne remind us of the mystery of the Incarnation: God truly became man and entered into a human family that included not only his mother Mary and father Joseph but their parents, and their parents, and their parents, all the way back to Adam (and Eve) at the dawn of creation, according to St. Luke’s chronology (Luke 3:23-38). Like all of us, Jesus was born into a web of relationships, the “cradle of life and love” that is the family (John Paul II, Christifideles Laici, no. 40).

The burden of infertility:

However, becoming grandparents – or even parents – must have seemed like a far-off dream for much of Joachim and Anne’s married life. Tradition holds that these saints struggled with infertility and were childless for decades. Like other barren couples in Scripture (eg. Abraham and Sarah, Elkanah, and Hannah), sterility was a great burden to Joachim and Anne and even a hindrance to their participation in community life. A story told of St. Joachim relates that he wanted to offer sacrifice in the temple but was turned away because of his childlessness. He retreated into the mountains to air his grievance with God, and during this time both he and his wife received an angelic prophecy of Anne’s pregnancy. We can picture her thanking God in the same words used by Hannah when she became a mother:

“My heart exults in the Lord,

my horn is exalted in my God.

I have swallowed up my enemies;

I rejoice in my victory.

. . .

The barren wife bears seven sons,

while the mother of many languishes.”

– 1 Samuel 2:1, 5

Their steadfast faith during the trial of infertility explains why they are often invoked by married couples struggling to conceive a child.

A model for parents:

Tradition depicts St. Joachim and St. Anne as loving and dedicated parents to their daughter, Mary. Artwork often shows Mary on her mother’s lap, learning how to read. It is no stretch to imagine that St. Joachim and St. Anne laid the groundwork for Mary’s faith, preparing her to answer one day to the angel Gabriel “Behold, the handmaid of the Lord. Be it done to me according to thy word.”

A model for marriage:

Finally, St. Joachim and St. Anne are a particularly special married couple for the Marriage: Unique for a Reason project, seeing how they are the couple featured in the Marriage: Unique for a Reason logo and artwork. As the website says:

Saints Joachim and Anne are the father and mother of the Blessed Virgin Mary. Mary is the fruit of their marriage. By a singular grace of God in view of the merits of Jesus, she was preserved from all stain of Original Sin from the moment of her conception. Thus it is in the context of married life and conjugal love that Mary is prepared to receive the Divine Logos, the Word made flesh, Jesus Christ our Lord. Jesus is the Logos, the “Reason” at the heart of all reason and truth, including the truth of marriage. The marriage between Joachim and Anne is a significant witness to why marriage is “unique for a reason.”

St. Joachim and St. Anne are the patron saints of grandparents and infertile couples.

St. Joachim and St. Anne, pray for us!

புனிதர் கிறிஸ்டோபர் ✠(St. Christopher July 25

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 25)

✠ புனிதர் கிறிஸ்டோபர் ✠

(St. Christopher)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

கானான் (மேற்கத்திய மரபு) அல்லது மார்மரிக்கா (கிழக்கத்திய மரபு)

(Canaan (Western accounts) or Marmarica (Eastern accounts)

இறப்பு: கி.பி. சுமார் 251

அனத்தோலியா

(Asia Minor)

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholicism)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodoxy)

லூதரனியம்

(Lutheranism)

ஆங்கிலிக்கம்

(Anglicanism)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 25

பாதுகாவல்:

திருமணமாகாதோர், போக்குவரத்து பணியாளர், நெடுந்தூரம் பயணம் செய்வோர், புயல்காற்று, செயிண்ட் கிட்சு தீவு (Saint Kitts), வில்னியஸ் (Vilnius), வலிப்பு நோய் (Epilepsy), தோட்டக்காரர், நல்ல மரணம், பல்வலி, ரேப் தீவு (Island Rab)

புனிதர் கிறிஸ்டோபர், கிறிஸ்தவ மறைசாட்சியாக வணங்கப்படுபவர் ஆவார். இவர் கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்து, கி.பி. 249–251ம் ஆண்டு காலத்தில் ரோம் நகரை ஆண்ட, பேரரசர் (Roman Emperor) “டேசியஸ்” (Decius) அல்லது, கி.பி. 308–313ம் ஆண்டு காலத்தில் ரோமை ஆண்ட பேரரசர் “இரண்டாம் மேக்சிமஸ் டேசியன்” (Maximinus II Dacian) என்பவரால் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம். எவ்வாறாயினும் இவருக்கு செலுத்தப்படும் வணக்கம் மிகவும் பின் நாட்களிலேயே தொடங்கியதொன்றாகும். இது மேற்கத்திய திருச்சபையில் மத்திய காலத்தின் பிற்பகுதியில் பரவத் தொடங்கியது. எனினும் இவரின் பெயரால் ஏழாம் நூற்றாண்டு முதலே மடங்களும் ஆலயங்களும் கட்டப்பட்டன.

இவர் உண்மையிலேயே வரலாற்றில் வாழ்ந்த நபரா, அல்லது இப்பெயர் பலரை குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்ட சொல்லா என்பது குறித்து அறிஞர்களிடையே ஒத்த கருத்தில்லை.

கிரேக்கத் தொன்மவியலின் சாயலில் அமைந்த ஒரு மரபுவழி கதையின்படி, இவர் கிறிஸ்துவை தமது தோளில் சுமந்து, ஆற்றை கடக்க உதவியதாக நம்பப்படுகிறது. ஆகவே இவர் பயணம் செய்வோருக்கு பாதுகாவலராக கருதப்படுகிறார்.

செபதேயுவின் மகன் புனிதர் யாக்கோபு July 25

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 25)

✠ செபதேயுவின் மகன் புனிதர் யாக்கோபு ✠

(St. James, son of Zebedee)

திருத்தூதர் மற்றும் மறைசாட்சி:

(Apostle and martyr)

 

பிறப்பு: கி. பி. 1ம் நூற்றாண்டு

பெத்சாயிதா, யூதேயா, ரோம பேரரசு

(Bethsaida, Judaea, Roman Empire)

இறப்பு: கி. பி. 44

ஜெருசலேம், யூதேயா, ரோம பேரரசு

(Bethsaida, Judaea, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

எல்லா கிறிஸ்தவ உட்பிரிவுகளும்

(All Christianity)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

சந்தியாகு டி கம்போஸ்டேலா பேராலயம், கலீசியா (ஸ்பெயின்), புனித ஜேம்ஸ் பேராலயம், ஜெருசலேம், ஆர்மேனியன் குவார்ட்டர் (இஸ்ரயேல்)

(Cathedral of Santiago de Compostela, Galicia (Spain), Cathedral of St. James, Jerusalem, Armenian Quarter (Israel)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 25

பாதுகாவல்:

இடங்கள் (Places):

கலீசியா (Galicia), குவாத்தமலா (Guatemala), நிக்கரகுவா (Nicaragua), ஸ்பெய்ன் (Spain), குயாகில் (Guayaquil), பேடிஸ் ஆலயம் (Betis Church), பம்பங்கா (Pampanga), படியான் (Badian), சோகோட் (Sogod), செபு (Cebu), பிலிப்பைன்ஸ் (Philippines) மெக்சிகோ நாட்டின் சில இடங்கள் (Some places of Mexico)

தொழில்கள் (Professions):

கால்நடை மருத்துவர்கள் (Veterinarians), குதிரையேற்றம் (Equestrians), விலங்கின் மென்மயிரால் பொருட்களைச் செய்து விற்பவர்கள் (Furriers), தோல் பதப்படுத்துபவர்கள் (Tanners), மருந்தாளுநர்கள் (Pharmacists), சிப்பி மீனவர்கள் (Oyster Fishers), மரம் செதுக்குபவர்கள் (Woodcarvers)

செபதேயுவின் மகன் யாக்கோபு, (James, son of Zebedee) இயேசு கிறிஸ்துவின் பன்னிரு திருத்தூதர்களுள் ஒருவர் ஆவார். முதன்முதலில் மறைசாட்சியாக மரித்த திருத்தூதர் இவரேயாவார் என்று மரபுகள் கூறுகின்றன. இவரின் பெற்றோர் செபதேயு மற்றும் சலோமி ஆவர் (Zebedee and Salome). இவர் திருத்தூதரான புனித யோவானின் (John the Apostle) சகோதரர் ஆவார். அல்பேயுவின் மகன் யாக்கோபுவிடமிருந்து (James, son of Alphaeus) இவரைப் பிரித்து காட்ட, இவர் பெரிய யாக்கோபு (James the Greater) என்றும், “இயேசுவின் சகோதரர் யாக்கோபு” (James the brother of Jesus) என்றும் அழைக்கப்படுகின்றார்.

யாக்கோபு, இயேசுவின் முதல் சீடர்களுல் ஒருவராக விவரிக்கப்படுகிறார். ஒத்தமை நற்செய்தி நூல்களின்படி இவரும் இவரின் சகோதரரான யோவானும் இயேசுவிடமிருந்து அழைப்பு பெறும்போது தங்களின் தந்தையோடு கடற்கரையில் இருந்தனர். இயேசுவின் தோற்றம் மாறியதை (Transfiguration) கண்ட மூன்று அப்போஸ்தலர்களுல் இவரும் ஒருவராவார்.

சமாரியர்கள் இயேசுவை ஏற்றுக் கொள்ளாததால் யாக்கோபுவும் யோவானும் இயேசுவிடம், “ஆண்டவரே, வானத்திலிருந்து தீ வந்து இவர்களை அழிக்குமாறு செய்யவா? இது உமக்கு விருப்பமா?” என்று கேட்டார்கள்.

அவர் அவர்கள் பக்கம் திரும்பி, அவர்களைக் கடிந்து கொண்டார். திருத்தூதர் பணிகள் 12:2ன்படி ஏரோது அரசன், யாக்கோபுவை தன் வாளால் கொன்றான். திருத்தூதர்களுல் புதிய ஏற்பாட்டில் இவரின் இறப்பு மட்டுமே பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆகவே பாரம்பரிய நம்பிக்கையின் படி 12 திருத்தூதர்களில் இவரே முதல் இரத்த சாட்சி என நம்பப்படுகிறது.

இவர் ஸ்பெயின் நாட்டின் பாதுகாவலராக கருதப்படுகின்றார். இவரின் கல்லறை கலீசியாவில் உள்ள சாந்தியாகோ தே கோம்போசுதேலா கத்தீடிரலில் உள்ளதாக நம்பப்படுகின்றது. பரம்பரியமாக இவரின் கல்லறைக்கு செல்லும் பக்தி முயற்சி புனித யாக்கோபுவின் பாதை என அழைக்கப்படுகின்றது. இப்பக்தி முயற்சி நடுக்காலம் முதல் பல இடங்களில் இருப்பவர்களிடம் பரவியது.

இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூலை மாதம், 25ம் நாளன்று, கத்தோலிக்க திருச்சபை, ஆங்கிலிக்கம், லூதரனியம் மற்றும் சில சீர்திருத்தத் திருச்சபைகளில் கொண்டாடப்படுகின்றது. மரபுவழி திருச்சபைகளில் ஏப்ரல் மாதம், 30ம் நாளன்று, கொண்டாடப்படுகின்றது.

ஸ்பெயினில்:

பாரம்பரியப்படி கி.பி. 40ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், இரண்டாம் நாளன்று, இவருக்கு ஐபீரிய மூவலந்தீவு பகுதியில் மறைபணியாற்றிக் கொண்டிருக்கும் போது மரியாளின் காட்சி கிடைத்ததாகவும், அதன் பின்னரே இவர் எருசலேமுக்கு சென்று உயிர் துறந்ததாகவும் நம்பப்படுகின்றது. மேலும் இதன் பின் இவரின் உடல் சாந்தியாகோ தே கோம்போசுதேலா ஆலயம் அமைந்துள்ள கலீசியா கடற்கறைக்கு தேவதூதர்களால் கொண்டு வரப்பட்டதாகவும், அங்கிருந்தவர்கள் இவரின் உடலை அடக்கம் செய்ததாகவும் நம்பப்படுகின்றது. எனினும் இவரின் சீடர்களாலேயே இவரின் உடல் கொண்டுவரப்பட்டிருக்கலாம் என அறிஞர்கள் நம்புகின்றனர்.

† Saint of the Day †

(July 25)

✠ St. James the Greater ✠

Apostle and Martyr:

Born: Around 3 AD

Bethsaida, Galilee, Roman Empire

Died: 44 AD

Jerusalem, Judea, Roman Empire

Venerated in: All Christianity

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine:

Cathedral of Santiago de Compostela, Galicia (Spain), Cathedral of St. James, Jerusalem, Armenian Quarter (Israel)

Feast: July 25 

Patronage:

Places:

Spain, Guatemala, Nicaragua, Guayaquil, Betis Church, Guagua, Pampanga, Badian, Sogod, Cebu, Philippines and some places of Mexico.

Professions:

Veterinarians, Equestrians, Furriers, Tanners, Pharmacists, Oyster Fishers, Woodcarvers.

James, son of Zebedee was one of the Twelve Apostles of Jesus.

Biographical selection:

St. James the Greater, Apostle, was the son of Zebedee and Salome, and brother of St. John the Evangelist. He was the first Apostle to receive the crown of martyrdom. Patron Saint of Spain, his name Santiago became a war cry in the fight against the Muslims.

Anne Catherine Emmerich had a vision of St. James, which she described in this way: 

“From Jerusalem, St. James went to Sicily and then to Spain, stopping in Cadiz for a while. He was not well received and was saved from being murdered by an Angel. He left Spain to seven disciples. 

"Later he returned to Saragoza, where a large number of conversions took place. Even with this good result, the dangers abounded. Often the enemies would throw vipers on him, and he would calmly hold them in his hand without suffering any harm. In Granada, he and all his disciples and the neophytes were put into prison. St. James implored the help of Our Lady, who lived in Jerusalem. By the hands of the Angels, he was saved, and Our Lady commanded him to preach in Galicia. 

“Later, I saw St. James in danger because of the persecution against the faithful in Saragoza. I saw the Apostle praying at night with some disciples near the walls of the city. He was asking for enlightenment to know if he should stay in that region or go elsewhere. He directed his thoughts to Most Holy Mary and asked her to intercede with her Divine Son, Who could not deny her anything.

“Suddenly, I saw a heavenly splendor come over the Apostle. Angels, singing harmoniously, carried down a column of light whose base they set on the place in which a church should be built. The column was tall and elegantly narrow, ending in the shape of an open lily that sent sparks of light in many directions. One of them went to Compostela. In the splendor of the lily, I saw the Most Holy Mary, transparent and white like snow, with a delicacy and beauty greater than silk. She was standing as she used to pray. Her hands were joined, and a long veil on her head fell to her feet, which lightly touched the lily that shone with five rays of light. This vision of Our Lady was the origin of the devotion to Our Lady of the Pillar. (Virgen del Pilar) 

“While the vision was taking place St. James received a message interiorly that he should build a church on that site, and that the devotion to Our Lady would be established there, take root, and expand. The Holy Virgin told him that once the church was built, he should return to Jerusalem. Indeed, later, when the work was completed, the Apostle left it in charge of twelve disciples he had formed and left. 

“In Ephesus, he visited the Holy Virgin. Mary predicted his coming death, consoling and comforting him greatly. Then he said farewell to Our Lady and St. John and left for Jerusalem. In that city, he was taken by the Jews and brought to Mount Calvary. Along the way he continued to preach, converting and curing many. He was beheaded. Sometime later, his body was brought to Spain.”

Comments:

This selection covers so many beautiful and edifying elements that it does not permit me to make a complete commentary here.

An interesting note is to see in the lives of the Apostles and Saints, as well as in the life of Our Lord Jesus Christ, how God has marked an hour for everything. The enemies do all they can to kill the Apostle, but they are unable to do so. However, when the moment arrives that God has determined St. James should die, then nothing can save him. He is warned that he will die, and in fact, he becomes a martyr, his life is offered in a holocaust. 

This is exactly what happened with Our Lord. His life might have been taken many times before he was taken in the Garden of Olives. He crossed the paths of his enemies many times without a single scratch and without one of them able to succeed in aggression against him. However, when His hour came according to the designs of Divine Providence, He delivered Himself to death. Any measure to save His life became futile. 

The same thing happened with St. James. He passed through all types of danger, and every attempt to kill him did not succeed. However, at a certain moment, he received from Our Lady the warning that his life would end. She comforted him, and then he actually died. The design of Divine Providence was accomplished. 

The apparition to St. James in Spain is also very beautiful. There is a contrast in the column ending in the shape of a lily spreading light and fire. The lily is delicate, fresh, and white like snow. The fire is orange or red, hot, and burns everything. But here the lily is both snow-white and spreading fire. It has a flame that does not burn but enlightens and imparts spiritual ardor. It would be an interesting work for a painter to imagine what color to use to express such a flame coming from this lily.

You also know that Santiago, St. James, became a war cry during the Reconquista. The Spanish warriors used to charge the Moors shouting “Santiago, Santiago” and obtain victory through his intercession. This has great beauty and represents a glorification of St. James. I do not know of greater glory for a combative soul. A man dies and his memory remains, not as a sign of reconciliation, but as a war cry. At the moment when the warriors enter battle, risking everything for the Catholic cause, they have on their lips as a symbol of the fight, force, and victory, the name of Santiago. The last name that many would enthusiastically cry out before dying was the name of Santiago. They end the course of this life under the protection of St. James, receiving the smile of Mary as they present themselves for their judgment. I think that nothing can be more beautiful than this. 

It clearly demonstrates the glory of a man’s name. The Church commemorates the special feast days of the Most Holy Name of Jesus and the Most Blessed Name of Mary. Here we also understand the glory of the name of St. James, who gave birth to Spain, the combative nation par excellence, the arm of Christendom. This nation burning with zeal was born from that blazing lily and became a nation of fire. This nation chose the name of the Apostle who founded it as a war cry in the Reconquista. I can’t think of anything more beautiful than this. 

Let us honor Our Lady for the glory she received from this great servant of hers, the Apostle St. James.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

தூய ஷார்பெல் மஹ்லூப் July 24

இன்றைய புனிதர் :

(24-07-2020)

தூய ஷார்பெல் மஹ்லூப்

பிறப்பு : 1828 ஷார்பெல், லெபனான் நாட்டில் உள்ள பே-குவா-கப்ரா

இறப்பு : 1898 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்

புனிதர் பட்டம் : 1977 ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

இவர் பிறந்த ஒருசில ஆண்டுகளிலே இவருடைய  தந்தை இறந்து போனார். 

ஷார்பெல் சிறுவயது முதலே பக்தியில் சிறந்துவிளங்கி வந்தார். இவரிடமிருந்து விளங்கிய பக்தியைப் பார்த்துவிட்டு எல்லாரும் ஆச்சரியப்பட்டு நின்றார்கள். இவர் வளர்ந்து பெரியவராகிய போது மேபுங் என்னும் இடத்தில் இருந்த துறவற மடத்தில் சேர்ந்து, கல்விகற்று 1859 ஆம் ஆண்டு, குருவாக மாறினார்.

தன்னுடைய குருத்துவ  வாழ்வின் பெரும்பாலான நாட்களை தனிமையிலும் ஜெபத்திலும் தவத்திலும் செலவழித்து வந்தார்; கடுமையான ஒறுத்தல் முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வந்தார்.

தூய மரோன் என்பவரின் முன்மாதிரிகையைப் பின்பற்றி முன்பைவிட ஜெபத்திற்கும் தவத்திற்கும் ஒறுத்தல் முயற்சிகளுக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து வாழ்ந்து வந்தார். ஒருநாளைக்கு ஒருவேளை மட்டுமே உணவு உண்டு வந்தார். இப்படி அவர் கடுமையான ஒறுத்தல் முயற்சிகளைச் செய்து வந்ததால், அவருடைய உடல்நலம் குன்றியது. இதனால் அவர் படுத்த படுக்கையாகி இறையடி சேர்ந்தார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (24-07-2020)

Saint Charbel Makhlouf

Son of a mule driver. Raised by an uncle who opposed the boy's youthful piety. The boy's favorite book was Thomas a Kempis's The Imitation of Christ. At age 23 he snuck away to join the Baladite monastery of Saint Maron at Annaya where he took the name Charbel in memory of a 2nd century martyr. Professed his solemn vows in 1853. Ordained in 1859, becoming a heiromonk.

He lived as a model monk, but dreamed of living like the ancient desert fathers. Hermit from 1875 until his death 23 years later, living on the bare minimums of everything. Gained a reputation for holiness, and was much sought for counsel and blessing. He had a great personal devotion to the Blessed Sacrament, and was known to levitate during his prayers. Briefly paralyzed for unknown reasons just before his death.

Several post-mortem miracles attributed him, including periods in 1927 and 1950 when a bloody "sweat" flowed from his corpse. His tomb has become a place of pilgrimage for Lebanese and non-Lebanese, Christian and non-Christian alike.

Born :

8 May 1828 at Beka-Kafra, Lebanon as Joseph Zaroun Makhlouf

Died :

24 December 1898 at Annaya of natural causes

Canonized :

9 October 1977 by Pope Paul VI

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் ஜான் போஸ்ட் July 24

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 24)

✠ புனிதர் ஜான் போஸ்ட் ✠

(St. John Boste)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் ஒருவர்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: கி.பி. 1544

வெஸ்ட்மோர்லேண்ட்

(Westmorland)

இறப்பு: ஜூலை 24, 1594

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 24

புனிதர் ஜான் போஸ்ட், ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும், இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் ஒருவருமாவார்.

ஜான் போஸ்ட், கி.பி. 1544ம் ஆண்டு, வடமேற்கு இங்கிலாந்தின் (north west England) “வெஸ்ட்மோர்லேண்ட்” (Westmorland) வரலாற்றுப் பிராந்தியத்தின் “டஃப்ஃபொன்” (Dufton) நகரிலே பிறந்தவராவார். நிலச்சுவான்தாரான இவரது தந்தையின் பெயர், “நிக்கோலஸ் போஸ்ட்” (Nicholas Boste) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், “ஜேனேட் ஹட்டன்” (Janet Hutton) ஆகும். இவர் “ஆப்பிள் கிராம்மர் பள்ளியிலும்” (Appleby Grammar School) “ஆக்ஸ்போர்டிலுள்ள” (குயின்ஸ் கல்லூரியிலும்” (Queen's College, Oxford) கல்வி கற்று இளங்கலை மற்றும் முதுகலை பட்டங்களை வென்ற இவர், அதே கல்லூரியிலேயே கி.பி. 1572ம் ஆண்டு ஒரு அங்கத்தினரானார். இரண்டு வருடங்களின் பின்னே, அரசி எலிசபெத்தின் சாசனத்தின் கீழே, தாம் கற்ற அதே “ஆப்பிள் கிராம்மர் பள்ளியின்” (Appleby Grammar School) தலைமை ஆசிரியராக பதவியேற்றார்.

கி.பி. 1576ம் ஆண்டு கத்தோலிக்கராக மனம் மாறிய இவர், இங்கிலாந்தை விட்டு வெளியேறி, கி.பி. 1581ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “கிரேண்ட் எஸ்ட்” (Grand Est) பிராந்தியத்தின் “ரெய்ம்ஸ்” (Reims) நகரில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

கி.பி. 1581ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதமே இங்கிலாந்து திரும்பிய போஸ்ட், “டர்ஹாம்” (County Durham) மாகாணத்திலுள்ள “ஹர்ட்ல்பூல்” (Hartlepool) எனும் நகரில் இறங்கினார். அங்கிருந்து “ஈஸ்ட் ஏங்க்லியா” (East Anglia) நகர் சென்றார். லண்டனில் வந்திறங்கிய அவர் வடக்கிற்குத் திரும்புவதற்கு முன்பு “லார்டு மொண்டாகுட்” (Lord Montacute) என்பவரின் கத்தோலிக்கக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பணியாளராக நியமிக்கப்பட்டார். அவர் வடக்கு இங்கிலாந்தில் ஒரு மிஷனரி குருவாக பணியாற்றினார். அவருடன் “ஜான் ஸ்பீட்” (John Speed) என்பவர் அடிக்கடி பயணித்தார். (அக்காலத்தில், புனிதர் ஜான் போஸ்ட் மறைந்து வாழவும்,  அவர் தங்க கத்தோலிக்கர்களின் வீடுகளை ஏற்பாடு செய்து தந்தவருமான ஆங்கிலேய கத்தோலிக்க பொதுநிலையினரான “ஜான் ஸ்பீட்” (John Speed), மேற்கண்ட குற்றங்களுக்காக கி.பி. 1594ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம் 4ம் நாளன்று, “டர்ஹாம்” (Durham) நகரில் தூக்கிலிடப்பட்டு மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை இவரை கி.பி. 1929ம் ஆண்டு அருளாளராக உயர்த்தியது).

இவரது நடவடிக்கைகள், பெரும்பாலும் “லேடி மார்கரெட் நெவில்” (Lady Margaret Neville) என்பவருக்கு சொந்தமான, “டர்ஹாம்” (Durham) நகருக்கு அருகேயுள்ள “பிரன்ஸ்பீத் கோட்டையை” (Brancepeth Castle) மையமாக கொண்டே இருந்தன. ஒரு செயலூக்கமுடைய மிஷனரியான இவரைப் பிடிக்க அதிகாரிகள் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தனர். கி.பி. 1584ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், அரசால் நியமிக்கப்பட்ட உயர்நிலை ஆலோசகர்கள் சபை, அவரை கைது செய்ய ஆற்றல்மிக்க நடவடிக்கைகளை எடுக்க உத்தரவிட்டது. போஸ்ட்டின் சகோதரர் “லாரன்ஸ்” (Laurence) வீட்டில் தேடுதல் நடத்தப்பட்டது. “லார்டு ஹன்டிங்க்டன்” (Lord Huntingdon), இவரை வடக்கின் பெரிய கலைமான் என்று அழைத்தார்.

கி.பி. 1584ம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், “நார்தும்பெர்லேண்ட்” (Northumberland) செல்வதற்கு முன்னர், டிசம்பர் மற்றும் ஜனவரி மாதங்களில் “கார்லிஸில்” (Carlisle) நகரின் சுற்றுவட்டாரத்தில் தந்தை போஸ்ட் தோன்றினார். பத்து வருடங்கள் தாம் கைது செய்யப்படுவதை தவிர்த்துவந்த தந்தை போஸ்ட், முன்னாள் கத்தோலிக்கர் ஒருவரான “ஃபிரான்ஸ்சிஸ் எக்ல்ஸ்ஃபீல்ட்” (Francis Egglesfield) என்பவரால், கி.பி. 1593ம் ஆண்டு, காட்டிக்கொடுக்கப்பட்டார்.

“நெவில்” (Neville estate) தோட்டத்திலுள்ள “வாட்டர்ஹவுஸில்” (Waterhouse) ஒரு மாபெரும் வெகுஜன திருப்பலியை நிறைவேற்றிவிட்டு வெளியேறும்போது, தம்மை ஆசீர்வதிக்குமாறு தந்தை போஸ்டிடம் “ஃபிரான்ஸ்சிஸ் எக்ல்ஸ்ஃபீல்ட்” (Francis Egglesfield) கேட்டார். போஸ்ட் ஒப்புக் கொண்டபோது, இது அருகிலிருந்து கண்காணித்த படை வீரர்களுக்கு ஒரு அடையாள சமிக்ஞையாக இருந்தது. அவர்கள் வாட்டர்ஹவுஸை ஆக்கிரமித்தபோது, போஸ்ட் நெருப்புக்கு பின்னால் குருக்கள் மறைந்து வாழும் ஒரு துளையில் ஒளிந்திருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவர் கைது செய்யப்பட்டபின், “ரிச்சர்ட் டாப்கிலிஃப்” (Richard Topcliffe) என்பவரால், “லண்டன் கோபுரம்” (Tower of London) சிறைச்சாலைக்கு விசாரணைக்காக அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். “டர்ஹாம்” (Durham) நகர் திரும்பிய அவர், அக்கால இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளில் குற்றவியல் மற்றும் சிவில் வழக்குகளை விசாரிக்கும் “அஸ்ஸிசெஸ்” (Assizes) என்றழைக்கப்படும் நீதிமன்றத்தினால் தண்டிக்கப்பட்டார். (1972ம் ஆண்டு, இந்த “அஸ்ஸிசெஸ்” (Assizes) நீதிமன்றங்கள் கலைக்கப்பட்டு, இவற்றின் சிவில் வழக்குகளை விசாரிக்கும் நடுவர் மன்றங்கள் உயர்நீதிமன்றத்துக்கும் (High Court), குற்ற விசாரணைகள் “கிரவுண்” அல்லது உச்சநீதிமன்றத்துக்கும்” (Crown Court) மாற்றப்பட்டன).

கி.பி. 1594ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 24ம் தேதி, “டிரைபர்ன்” (Dryburn) தூக்கிலிடப்பட்டார். இது தற்போது, “செயிண்ட் லியோனார்ட்” (St. Leonard's school) பள்ளியின் இடமாகும். போஸ்ட், தாம் ஒரு துரோகி என்பதை மறுத்தார். "என் செயல்பாடுகள், ஆன்மாக்களை கவர்வதற்காகத்தான். தற்காலிக படையெடுப்புகளில் தலையிட அல்ல" என்றார். படிக்கட்டுகளில் ஏறும்போதுகூட, ஜெபமாலை உருட்டியபடியேதான் ஏறினார். அசாதாரணமாக, மிருகத்தனமாக தாக்கப்பட்ட அவர், தூக்கிலிடப்பட்டார். துண்டு துண்டாக வெட்டப்பட்ட அவருடைய உடலின் பாகங்கள், கோட்டை சுவர்களின் தொங்கவிடப்பட்டன. அவருடைய தலை, “ஃபிரேம்வெல்கேட்” (Framwellgate Bridge) பாலத்தின் தூண் ஒன்றில் தொங்கவிடப்பட்டிருந்தது.

ஜூலை மாதம் 24ம் தேதி, இவர் நினைவுகூறப்படுகின்றார்.

† Saint of the Day †

(July 24)

✠ St. John Boste ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1544 AD

Westmorland

Died: July 24, 1594

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: 1970

Pope Paul VI

Feast: July 24

Saint John Boste, 1544 – 1594, is one of the forty English and Welsh Martyrs canonized by Pope Paul VI in 1970. He was a priest that served the faithful in our area at a time when it was illegal to say Mass or practice the Catholic faith. He was captured by the authorities in Waterhouses, now in the Parish of Our Lady Queen of Martyrs, in 1593 and executed in what is now the grounds of St Leonard’s School, Durham in 1594. The feast day of all the English and Welsh martyrs is October 25th, but St John Boste is commemorated on the day of his execution, July 24th.

Early Life:

John Boste was born in Dufton, Westmorland (now Cumbria) and then went on to become a lecturer in logic at Oxford University, before returning to Westmorland to become a Master of the school at Appleby. He became more and more interested in the Catholic faith and in 1580 went to France to train to be a priest. He was ordained in early 1581 and quietly returned to England, landing in Hartlepool in April 1581. He then spent the next twelve years as a priest working in secret throughout England and sometimes in Scotland. After a little time in the South, he focussed on the North, and in particular the North East, with evidence of him being active in Newcastle and in Brancepeth Castle, home of Lady Margaret Neville.

John was a very effective missionary and the authorities were very keen for him to be captured. Lots of effort and resources went into this but for over ten years he always managed to evade capture. Lord Huntington, the president of the Council of the North and entrusted by Elizabeth I to capture John, was obsessed with hunting him down, describing him as “The Greatest Stag of the North”.

St John Boste in West Durham:

John Boste would often say Mass at the home of William and Grace Claxton, a house in the Brancepeth estate that became known as the Waterhouse. This was built by the banks of the Deerness in what was then a very densely wooded and isolated valley. Old farms called Low and High Waterhouse still exists, but the site of the original Waterhouse is unknown and was probably on the south side of the river between the modern positions of the villages of Waterhouses and Esh Winning. By 1593 William Claxton had been sent to prison for his Catholic sympathies but Boste still regularly attended to say mass for Grace and the rest of the household. Unknown to Boste and the Claxton’s one of the household, Francis Eglesfield, was actually a secret agent employed by Huntington. Eglesfield pretended to be a faithful Catholic but was passing the information on all activities at the house. By early September word had been passed that Boste was staying at the house, and a group of armed searchers began watching it closely in secret.

On the tenth of September, Eglesfield gave a sign to the searchers and the raid began. Those present, including Lady Neville and Grace Claxton, were arrested, but they could not find Boste. Eglesfield insisted that he was there and so they began to hack into the walls, according to some accounts finding Boste in a priest hole behind the fireplace.

Imprisonment and Torture:

John Boste was taken to Durham, questioned, then sent to York, Windsor, and eventually, the Tower of London, where he was repeatedly questioned about his activities. He never denied going abroad illegally to become a priest, or regularly saying mass adding “that if he said not mass every day it was against his will.” This, however, was not enough for his captors who wanted him to incriminate others and admit to political motives, something he would not do. He was imprisoned for almost a year and regularly tortured by being placed on the rack as well as being hung from the wall by his wrists. This permanently disabled him: “He walked all double, very slowly and with the assistance of a stick. When he sat down as he usually did on his heels, he was all on a heap, as if he had been all in pieces. Yet he would have got up of himself and spoken cheerfully to any that came to him”. It says much for his resilience that he even contemplated escape, but was unsuccessful.

The next morning, Wednesday 24 July, John Boste, along with two others, Ingram and Southwell, both converts to Catholicism, were brought back into court for sentence. The jury found him guilty of treason. The priests were then asked in turn whether they wished to say anything before the sentence was passed on them. Boste replied that he was glad that God had called him to this trial of his priesthood and profession, and was very sorry that the laws of his country did not allow of the Catholic faith. He was then sentenced: “You will be carried to the place from whence you came, and from thence you shall be carried either upon a sled or upon a hurdle to the place of execution, there you will be hanged by the neck, presently you shall be cut down and your members shall be cut from you and cast into the fire even in your own sight, your bowels shall be pulled out of your bodies, and cast likewise into the fire, your heads shall be cut off, your bodies quartered and the parts of your bodies shall be disposed of as officers shall see occasion.”

The sentence was carried out that day. About 4.00 p.m. he was taken in a cart from the prison (most likely the Northgate of the Bailey), down Saddler Street, up through Millburngate to the “trees” outside the city at Dryburn, almost certainly within what is now the grounds of St. Leonard’s Catholic School. A large crowd lined the route, some hostile, many sympathetic. On arrival Boste climbed the hangman’s ladder, saying the Angelus. At the top, with the rope around his neck, he recited Psalm 114. When someone in the crowd shouted that he should seek forgiveness for his offenses against the queen, he replied: “I never offended her … I take it upon my death, I never went about to offend her. I wish to God that my blood may be in satisfaction for her sins.” At this, the Sherriff ordered for the hanging to begin. Having hung for about twenty seconds he was then cut down, and he revived as he was carried to fire to carry out the disemboweling and quartering. Before the executioner disemboweled him he said: “God forgive you. Go on, go on. Lay not this sin to their charge.” When the butchery was finished, the severed limbs of the martyr were displayed on the castle walls and his head impaled on Framwellgate Bridge.

Recent Commemoration:

St John Boste is still remembered as a powerful witness to our faith in our area. In 1994 celebrations were held to commemorate the 400th anniversary of his martyrdom, with events both at Our Lady Queen of Martyrs, Newhouse, the parish that includes the site of his capture, and St Godric’s, Durham (now part of Durham Martyrs parish), the parish that includes the site of his execution. An anniversary window was installed in the church at Newhouse.