இன்றைய புனிதர்கள் டிசம்பர் 31

 Saint John Francis Regis

Also known as

• Jean-François Régis

• John-Francis Regis

• John Francis Regis

• Johannes Frans Régis

Additional Memorial

2 July (Jesuits)

Profile

Son of a wealthy merchant. Educated at the Jesuit college at Beziers, and at Cahors, Le Puy, Auch, and Tournon. Joined the Jesuits at age 18. Preacher. Catechist who was so good that children he taught helped bring their parents back to the Church. Ordained at age 34. Worked with plague victims in Toulouse, France. Taught at Pamiers.

His skill at preaching caused him to be sent as evangelist to provinces that had fallen to the Huguenots following the Edict of Nantes, places where many had abandoned the Church. Not known for a polished style or appearance, his simple method of preaching the Truth, and his willingness to work for the poor, converted crowds of farmers, workers, and country folk. When pressed about his image he replied, "The rich never lack confessors." He lived off apples, black bread, and whatever came to hand, preferring to spend his time preaching, teaching, and hearing confessions.

Established hostels for prostitutes, whom he called "Daughters of Refuge", who wished to leave the business. He was often assaulted for his trouble. Helped a group of country girls stay away from the cities by establishing them in the lacemaking and embroidery trade, an area of which he a patron saint.

Established the Confraternities of the Blessed Sacrament; to the society women he offered the "gift" of a few hungry mouths to feed, while to others he sent notes like,

"Sir, you will provide food for the poor people who names are listed below, and you will give them six sous for their lodging. If you are unable to provide them with food, you will give them a further six sous so that they may buy it themselves."

They did. Established a granary for the poor which sometimes miraculously refilled, demanded (and received) treatment for them by doctors, nurses, and pharmacists. Known for miraculous healing, but said that "every time God converts a hardened sinner, He is working a far greater miracle."

At one point there was a movement against him by some of his fellow Jesuits who felt his zealous "signs of simplicity and indiscretion" did not best showcase their order nor follow its teachings. Regis' bishop, however, recognized there was more jealousy than theology in the complaint, and ignored it. Regis asked for transfer to Canada where he could preach without worries about the politics of the Order, but he was ordered to continue his good works in the French countryside.

At age 43 Regis had a premonition of his death. He spent three days in retreat, made a general confession, and resumed his mission in mountain villages. Bad weather set in, he spent his days preaching, his nights in poor shelter, developed pleurisy and then pneumonia. His last words were "Jesus, my Savior, I recommend my soul to You."

Born

31 January 1597 at Font-Couverte, Narbonne, Languedoc, France

Died

31 December 1640 of pneumonia while preaching a mission at La Louvesc, Dauphine, France

Canonized

16 June 1737 by Pope Clement XII

Patronage

• against plague

• embroiderers

• lace makers, lace workers

• medical social workers

• social workers

• French Jesuits

• Sisters of Saint Francis Régis

Blessed Giuseppina Nicoli

Profile

Fifth of ten children born to a pious family. Joined the Daughters of Charity of Saint Vincent de Paul at the San Salvario house in Turin, Italy on 24 September 1883. In 1885 she was assigned to the island of Sardegna; she spent most of her life ministering to the poor there.

In June of 1899 she became the director of the Sassari orphanage, and spent her free time teaching catechism to the poor, the illiterate, and the daughters of rich people whose children went to fine schools with no religious education. She encouraged Eucharistic Adoration, supported the Associazione dei Figli di Maria (Association of the Sons of Mary), and was director of the Associazione delle Figlie di Maria (Association of the Daughters of Mary).

From 1910 to August 1914 she was recalled to Turin to serve as provincial administrator and then as director of the seminary, but her superiors finally understood the level of work she had done in Sardegna, and returned her there. Though the civil government had become decidedly anti-clerical, she continued her good work, and even opened a School of Religion for young people. Worked with sick infants and children at the Marina Colony of the Poetto for several years, and turned part of the building into a hospital for wounded soldiers during World War I.

During the whole of her time on the island she worked whenever possible with the Monelli di Maria (Urchins of Mary), children who were orphaned, homeless, abandoned, or thrown out of the house by their families. She got them to Mass, taught them catechism, to read and to write, and made sure they learned a trade so they could leave life on the streets. All this was done with the secret admiration of, but the open scorn of, most authorities who did not think such children could be reformed or saved.

Born

18 November 1863 in Casatisma, Pavia, Italy

Died

• 9am on 31 December 1924 in Cagliari, Italy of bronchial pneumonia

• her birth family wanted to bury her next to her parents in Casatisma, Italy, but the people of Cagliari begged that she not leave them, and the family agreed

• in October 1932 her body was moved to the chapel at the Asilo della Marina, Cagliari

Beatified

• 3 February 2008 by Pope Benedict XVI

• recognition celebrated at the Square of the Basilica of Our Lady of Bonaria, Cagliari, Italy, presided by Cardinal José Saraiva Martins

Saint Columba of Sens

Profile

Born to the Spanish nobility. At age 16 she and other Christians fled Spain for Gaul (modern France) to escape the persecutions of Emperor Aurelian. They were located, however, and imprisoned. Legend says that while Columba was in prison, one of the jailers tried to rape her; a bear that was being used at a nearby amphitheatre attacked the guard and rescued her. However, she and the rest of the group were later martyred in the on-going persecutions of Aurelian.

Tradition says that almost immediately upon her death a blind man named Aubertus asked for her intervention and had his sight restored. His first act was to run to her execution site and give her body a decent burial. A chapel was soon built at the grave, followed later by the Abbey of Sens. Other churches in France have borne her name, and in times past she had a strong devotion. This inevitably led to her association with pious fictions and legend.

Born

c.257 in Spain

Died

• beheaded in 273 at Sens, France near a fountain named d'Azon

• relics were enshrined in Sens

• relics destroyed by Huguenots in the 16th century

Patronage

for rain

Blessed Alan de Solminihac

Also known as

Alain, Alamus, Alanus

Additional Memorial

3 January (Augustinians)

Profile

Born to a noble, pious and patriotic family, Alan wanted to join the Knights of Malta, to serve God while in the military. Instead, however, he became an Augustinian Regular at Chancelade Abbey, Périgueux, France at age twenty. Superior of the abbey in 1623. He worked to restore order and piety to his men, and was so successful that the reforms spread to other local houses.

Bishop of Cahors, France for 23 years from 1636 until his death. There he continued his reforms of the religious houses, and evangelization of his parishioners. Noted for his face-to-face meetings with the laity, Alan visited each of his 800 parishes at least nine times during his espicopate. He held a synod, episcopal council, founded a seminary, sponsored home missions and charities, brought back traditional devotions, and promoted adoration of the Eucharist. Attended the Council of Trent, and followed the lead of Saint Charles Borromeo in enforcing the Council's decrees in his home diocese.

Born

25 November 1593 in the family castle at Belet, Dordogne, France

Died

31 December 1659 at Mercues, Lot, France of natural causes

Beatified

4 October 1981 by Pope John Paul II

Saint Melania the Younger

✠ புனிதர் இளைய மெலனியா ✠

(St. Melania the Younger)

பாலைவனத்து அன்னை:

(Desert Mother)

பிறப்பு: கி.பி 383

ரோம் (Rome)

இறப்பு: டிசம்பர் 31, 439

ஜெருசலேம் (Jerusalem)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

மரபுவழி திருச்சபை

(Orthodox Church)

கிழக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபைகள்

(Eastern Catholic Churches)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 31

புனிதர் இளைய மெலனியா, ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதரும், மற்றும் "பாலைவனத்து தாய்" (Desert Mother) என்று அழைக்கப்பட்டவரும் ஆவார். இவர் பேரரசர் "முதலாம் தியோடோசியஸின்" (Theodosius I) மகன், பேரரசர் "ஹொனொரியஸ்" (Emperor Honorius) ஆட்சி காலத்தில் வாழ்ந்தவர் ஆவார். இவர், "பாலைவனத்து தாய்" (Desert Mother) என்று அழைக்கப்பட்ட பெரிய மெலனியாவின் (Melania the Elder) மகன்வழி பேத்தி ஆவார்.

இவர், பண்டைய ரோம அதிகாரியான (Proconsul of Achaea) "வலேரியஸ் மேக்சிமஸ் பசிலியஸ்" (Valerius Maximus Basilius) மற்றும் "பெரிய மெலனியா" (Melania the Elder) ஆகியோரின் மகனான "வலேரியஸ் பப்லிகோலா" (Valerius Publicola) மற்றும் அவரது மனைவியான "அல்பினா" (Albina) ஆகியோருக்குப் பிறந்தவர் ஆவார். இவர், தமது தந்தை வழி உறவினரான "வலேரியஸ் பினியானஸ்" (Valerius Pinianus) என்பவரை, தமது பதினான்கு வயதில் திருமணம் செய்துகொண்டார்.

இவர்களிருவரும், தமக்குப் பிறந்த இரண்டு குழந்தைகளின் ஆரம்பகால மரணங்களுக்குப் பிறகு கிறிஸ்தவ துறவறத்தைத் தழுவி, பின்னர் பிரம்மச்சரியமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தனர். தனது பெற்றோரின் செல்வத்தை வாரிசாகப் பெற்றபின், அதை அநாமதேய இடைத்தரகர்கள் மூலம் திருச்சபை நிறுவனங்களுக்கும் ஏழைகளுக்கும் நன்கொடையாக வழங்கினார்.

கி.பி. 410ம் ஆண்டு, அவர்கள் ஆப்பிரிக்காவுக்கு பயணம் செய்தனர். அங்கே, பண்டைய கிறிஸ்தவ இறையியளாராகிய (Early Christian Theologian) புனிதர் "ஹிப்போவின் அகுஸ்தினார்" (St. Augustine of Hippo) அவர்களுடன் நட்பு கொண்டனர். அவருடன் இணைந்து, பக்தி மற்றும் தொண்டு பணிகளின் வாழ்க்கையில் தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொண்டனர்.

அங்கே, அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து ஒரு கான்வென்ட்டை நிறுவினார்கள். மெலனியா, அதன் அன்னை சுப்பீரியர் ஆனார். அதன் நிர்வாகப் பொறுப்புகளை அவருடைய கணவர் "பினியானஸ்" ஏற்றார். கி.பி. 417ம் ஆண்டு, அவர்கள் அலெக்ஸாண்ட்ரியா (Alexandria) வழியாக பாலஸ்தீனத்திற்கு (Palestine) பயணம் செய்தனர். அங்கே, ஆலிவ் மலைக்கு (Mount of Olives) அருகிலுள்ள ஒரு துறவு மடத்தில் (Hermitage) வசித்தனர். அங்கேயும் மெலனியா ஒரு கான்வென்ட்டை நிறுவினார்.

கி.பி. 420ம் ஆண்டு, பினியானஸ் இறந்த பிறகு, மெலனியா ஆண்களுக்காக ஒரு துறவு மதத்தையும், ஒரு தேவாலயத்தையும் கட்டினார். அங்கு அவர் தனது வாழ்நாளின் எஞ்சிய பகுதியைக் கழித்தார்.

மெலனியா, சிசிலி (Sicily) நாட்டிலும், பிரிட்டனிலும் (Britain) பரந்த நிலங்களை சொத்துக்களாகக் கொண்டிருந்தார். "ஐபீரியா" (Iberia), "ஆப்பிரிக்கா" (Africa), "நுமிடியா" (Numidia), "மௌரெட்டானியா" (Mauretania ) மற்றும் இத்தாலி (Italy) ஆகிய நாடுகளிலும் பெரும் தோட்டங்களை வைத்திருந்தார்.

ஜெரொன்டியஸ் (Gerontius), அவரது தோட்டங்களில் ஒன்றை பின்வருமாறு விவரிக்கிறார்:

ஒருபுறம் கடலும், மறுபுறம் பலவிதமான விலங்குகள் மற்றும் விளையாட்டுகளைக் கொண்ட சில வனப்பகுதிகள் உள்ளன. அதனால் அவர் குளத்தில் குளிக்கும்போது கப்பல்கள் கடந்து செல்வதையும், காடுகளில் விளையாட்டு விலங்குகளையும் காண முடிந்தது. இந்த சொத்துக்கள் ஒவ்வொன்றிலும், அறுபது பெரிய வீடுகள் இருந்தன. அவற்றில் ஒவ்வொன்றிலும் நானூறு விவசாய அடிமைகள் இருந்தனர். இவ்வாறு, இந்த ஒரு சொத்தில் 24,000 அடிமைகள் இருந்தனர்.

கி.பி. 452ம் ஆண்டு, "ஜெரொன்டியஸ்" (Gerontius) என்பவர், மெலனியாவைப் பற்றி எழுதிய ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றில், அவரது துறவு வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதியிருந்தார். மேலும், அவரது வாழ்க்கையைப் பற்றி "பல்லடியஸ்" () என்பவர், கி.பி. 431ம் ஆண்டு, சுயசரிதம் எழுதியிருந்தார்.

Profile

Wealthy Roman patrician noble; granddaughter of Saint Melania the Elder. Married against her will to Valerius Pinianus (Saint Pinian) at age 13. After the death of their two children, both of whom died young, and to escape Visigoth invasion, the couple fled to Tagaste in North Africa in 410 where they had estates, and where they met Saint Augustine of Hippo. Though they stayed married, the two took vows of celibacy, freed their slaves, sold their lands and goods in Spain and Gaul, and gave the proceeds to the poor. They built two monasteries for Saint Augustine, then the couple moved to Jerusalem and entered a monastery and convent around 417. Friend of Saint Paulinus of Nola and Saint Jerome. Widowed in 432. Directed the convent on the Mount of Olives for several years.

Born

c.383

Died

late December 439 at Jerusalem of natural causes

Patronage

• against the death of children

• exiles

Pope Saint Sylvester I

 ✠ புனிதர் முதலாம் சில்வெஸ்டர் ✠

(St. Sylvester I)

33ம் திருத்தந்தை:

(33rd Pope)

பிறப்பு: ----

சாந்தாஞ்சலோ ஆ ஸ்காலா, அவெல்லீனோ

(Sant'Angelo a Scala, Avellino)

இறப்பு: டிசம்பர் 31, 335

ரோம், இத்தாலி

(Rome, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: டிசம்பர் 31

திருத்தந்தை முதலாம் சில்வெஸ்டர் (Pope Sylvester I) ரோம் ஆயராகவும் திருத்தந்தையாகவும் கி.பி. 314ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 31ம் நாளிலிருந்து கி.பி. 335ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் வரை திருப்பணி செய்தார். இவருக்கு முன் ஆட்சியிலிருந்தவர் திருத்தந்தை “மில்டியாட்ஸ்” (Pope Miltiades) ஆவார். திருத்தந்தை முதலாம் சில்வெஸ்டர் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 33ம் திருத்தந்தை ஆவார்.

இத்திருத்தந்தையின் திருப்பணிக் காலத்தில் ரோம் நகரில் பேரரசன் காண்ஸ்டண்டைன் (Constantine) வலிமை மிக்கவராக விளங்கினார். அவர்களின் ஆட்சியின்போது ரோம் நகரில் தலைசிறந்த பேராலயங்கள் பல கட்டப்பட்டன. அவற்றுள் சிறப்பாக, புனித பேதுரு பேராலயம், “தூய இலாத்தரன் யோவான் முதன்மைப் பேராலயம்” (Basilica of St. John Lateran), “எருசலேம் திருச்சிலுவை பேராலயம்” (Santa Croce in Gerusalemme), “பழைய தூய பேதுரு பேராலயம்” (Old St. Peter's Basilica) ஆகியவையும், பிற பல மறைச்சாட்சியரின் கல்லறைகள் மீது கட்டப்பட்ட ஆலயங்களும் உள்ளடங்கும்.

திருப்பணிக்காலத்தில் நடந்த முக்கிய நிகழ்வுகள்:

முதலாம் சில்வெஸ்தரின் திருப்பணியின் போது, கி.பி. 325ம் ஆண்டு, “நிசேயா பொதுச் சங்கம்” (First Council of Nicaea) நிகழ்ந்தது. அச்சங்கத்தைக் கூட்டியது சில்வெஸ்டர் அல்ல, மாறாக காண்ஸ்டண்டைன் (Constantine) மன்னன் ஆவார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அச்சங்கத்தில் சில்வெஸ்டர் நேரடியாகப் பங்கேற்கவில்லை. ஆனால் அவருடைய பதில் ஆட்களாக “வீத்துஸ்” (Vitus), “வின்சென்சியுஸ்” (Vincentius) என்னும் இரு மூப்பர்-குருக்கள் (Legates) கலந்துகொண்டனர். சங்கத்துக்குத் தலைமை தாங்கியவர் கோர்தோபா ஆயர் ஓசியுஸ் என்பவர். சங்கம் நிறைவேற்றிய தீர்மானங்களை சில்வெஸ்தர் ஏற்று, ஒப்புதல் வழங்கினார்.

திருத்தந்தையின் வாழ்க்கை பற்றிய புனைவு நிகழ்ச்சிகள்:

சில்வெஸ்தரின் வாழ்க்கையில் நடந்ததாக சில நிகழ்வுகள் பிற்காலத்தில் (கி.பி. 5ம் நூற்றாண்டு) புனையப்பட்டன. காண்ஸ்டண்டைன் மன்னன் தொழுநோயால் அவதிப்பட்டதாகவும், சில்வெஸ்தர் அவருக்குத் திருமுழுக்கு அளித்ததும் மன்னரின் நோய் நீங்கியதாகவும் புனைவுகள் உருவாகின. கொடிய நோயிலிருந்து விடுதலை பெற்ற மன்னர் சில்வெஸ்தருக்குத் தலைவணங்கினார். சில்வெஸ்தர் ஒரு மணிமுடியை எடுத்து காண்ஸ்டண்டைன் மன்னனின் தலையில் சூடினார். 

பிற்காலத்தில் எழுந்த இப்புனைவு வலியுறுத்திய கருத்து இது: 

மன்னருக்கு அதிகாரம் வழங்கியவர் திருத்தந்தையே. எனவே திருத்தந்தைக்கு ஆன்மிக அதிகாரமும் உலக ஆட்சி அதிகாரமும் உண்டு. இக்கருத்தின் அடிப்படையில் பிற்காலத்தில் திருத்தந்தையர் ஆன்மிகத் தலைவர்களாக மட்டுமன்றி, அரசியல் ஆட்சியாளர்களாகவும் தங்கள் பதவியை நியாயப்படுத்தினர். மேலும் ஆட்சியாளர்களை நியமிக்கவும் பதவி நீக்கம் செய்யவும் தமக்கு அதிகாரம் உண்டு என்றும் உரிமைகொண்டாடினர்.

மற்றொரு புனைவுப்படி, சில்வெஸ்டர் ஒரு பறவை நாகத்தைக் கொன்று, அந்த விலங்கின் தாக்குதலுக்குப் பலியாகி இறந்தவர்களுக்கு அற்புதமாக மீண்டும் உயிர் கொடுத்தார். சில்வெஸ்டரைச் சித்தரிக்கும் ஓவியங்களில் பறவை நாகம் இடம்பெறுவது இப்புனைவின் அடிப்படையில்தான்.

இறப்பும் அடக்கமும்:

சில்வெஸ்தரின் பணிக்காலம் ஏறக்குறைய 22 ஆண்டுகள் நீடித்தது. அவர் கி.பி. 335ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் இறந்தார். அவரது உடல் ரோம் நகரை அடுத்த சலாரியா சாலையில் அமைந்த புனித பிரிசில்லா கல்லறைத் தோட்டத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. அவரது உடலில் மீபகுதிகளை 762ம் ஆண்டில் திருத்தந்தை “முதலாம் பவுல்” ரோம் நகருக்கு உள்ளே அமைந்த சில்வெஸ்டர் ஆலயத்தில் மீள் அடக்கம் செய்தார்.

நினைவுத் திருவிழா:

கத்தோலிக்க திருச்சபை சில்வெஸ்டரின் நினைவுத் திருவிழாவை டிசம்பர் மாதம், 31ம் நாள் கொண்டாடுகிறது. கிழக்கத்திய மரபுவழி திருச்சபைகளும் கிழக்கு மரபுவழி கத்தோலிக்க சபைகளும் ஜனவரி மாதம், 2ம் நாள் சிறப்பிக்கின்றன.

Also known as

Silvester

Profile

Son of Rufinus. Pope in the reign of Emperor Constantine I. Built the Basilica of Saint John Lateran and other churches. Sent legates to the First Council of Nicaea, and was involved in the controversy over Arianism. The spurious Donation of Constantine was supposedly given to Saint Sylvester.

Born

Roman

Papal Ascension

314

Died

• 31 December 335 at Rome, Italy

• relics transferred to the Church of Saint Sylvester in Capite in Rome in 761

Patronage

• animals

• for good harvests

• stone masons

• Order of Saint Sylvester

• Calvisano, Italy

• Castroreale, Italy

• Feroleto Antico, Italy

• Poggio Catino, Italy

Saint Marius Aventicus

Also known as

Marius Aventicensis

Profile

Born to a rich, distinguished family with roots in the Roman empire. Ordained as a young man. Bishop of Avenches, Switzerland in 574; he later moved his see to Lausanne. Participated in the Council of Mâcon in 585. A skilled goldsmith, he made altar vessels by hand. Noted as scholar, a man of prayer, and a protector of the poor. A chronicle of his time has survived; it purports to be a continuation of the Chronicon Imperiale of Prosper Tiro, covers from 455 to 581, and is a key source for Burgundian and Franconian history.

Born

c.530 in the diocese of Autun, Burgundy (in modern France)

Died

• 31 December 594 at Lausanne, Switzerland of natural causes

• buried in the church of St-Thyrse in Lausanne

Canonized

1605 (cultus confirmation)

Saint Zoticus of Constantinople

Also known as

• Feeder of Orphans

• Zotico

Profile

Wealthy noble Roman citizen. He first surrendered his position to become a priest, and then gave away his worldly wealth to the poor and lived to work for his parishioners. When Emperor Constantine the Great transferred the capital of his empire from Rome to Constantinople, Zoticus went along. There he built a hospital for the poor and orphans. He preached the orthodox faith against the heretical Arian Emperor Constantius, for which preaching he was martyred.

Born

Italy

Died

dragged through the streets of Constantinople behind a wild ass c.350

Patronage

poor people

Blessed Walembert of Cambrai

Also known as

Garembert

Profile

Studied with the canons of Sainte-Walpurga, Veurne, Flanders, Belgium. Servant to Mayor Oylard in Saint-Quentin, Cambrai, France. Hermit in Bony, Cambrai. Augustinian monk. Built an abbey in the diocese of Cambrai, France in 1119; he served as its first abbot while his sister served as abbess. In 1136 the house moved to Mont-Saint-Martin and became associated with the Premonstratensians.

Born

1084 near Furness, Belgium

Died

31 December 1141 of natural causes

Blessed Leandro Gómez Gil

Profile

Trappist monk. Martyred in the Spanish Civil War.

Born

13 March 1915 in Hontomín, Burgos, Spain

Died

31 December 1936 in Santander, Cantabria, Spain

Beatified

• 3 October 2015 by Pope Francis

• beatification recognition celebrated at the cathedral of Santander, Spain, Cardinal Angelo Amato principal celebrant

Saint Hermes the Exorcist

Also known as

Hermes of Rome

Profile

Priest. Exorcist. Martyred in the persecution of Marcus Aurelian.

Died

c.270

Saint Festus of Valencia

Also known as

Sextus, Sextius

Profile

Fifth-century bishop of Valencia, Spain. When his city was invaded by barbarians, their leader Chrocus demanded that the people renounce Christianity; they refused, and Chrocus turned his men loose on them. Festus and many of his flock died as martyrs.

Saint Barbatian of Ravenna

Profile

Fifth century priest at Antioch (in modern Turkey). While in Rome, Italy on a mission he was befriended by Empress Placidia Augusta who built a monastery for him at nearby Ravenna, Italy. He worked there are superior, and as a counselor to the throne.

Saint Sabinian of Sens

Also known as

Sabinianus, Savinien

Profile

First bishop of Sens, France. Martyr. Some legends list him as a disciple of Saint Peter, but because of the dates, this is clearly impossible.

Died

c.300

Patronage

Sens, France, diocese of

Blessed Wisinto of Kremsmünster

Profile

Benedictine monk. Priest. Served at the abbey of Kremsmünster, Austria. Austrian Benedictines have always considered him Saint Wisinto but elsewhere he known as Blessed.

Died

c.1250 of natural causes

Saint Theophylact of Ohrid

Profile

Clerk of the Hagia Sophia church in Constantinople. Reluctant bishop of Ohrid, Macedonia, serving for 25 years. Noted theologian and orator; many of his homilies and commentaries have survived to today.

Died

1126

Blessed Peter of Subiaco

Profile

Benedictine monk. Abbot of the monastery of Subiaco, Italy. Blinded and imprisoned by the baron of Monticello for defending the rights of his abbey. He died in prison, and is considered a martyr.

Died

1003

Saint Potentian of Sens

Profile

Second bishop of Sens, France. Martyr. Some legends list him as a disciple of Saint Peter, but because of the dates, this is clearly impossible.

Died

c.300

Patronage

Sens, France, archdiocese of

Saint Pinian

Also known as

• Pinianus

• Valerius Pinianus

Profile

Married to Saint Melania the Younger. Father of two; both children died very young. About 410 the couple left Rome, Italy, and each entered religious life. Monk.

Died

c.438

Blessed Dominic de Cubells

Profile

Mercedarian preacher and evanglists working from the convent of Santa Maria in El Puig, Spain.

Saint Gelasius of Palestine

Profile

Fifth-century monk in Palestine. Opposing the Monophysite heresy, he was expelled from his monastery.

Saint Offa of Benevento

Profile

Benedictine nun and abbess at Saint Peter's convent, Benevento, Italy.

Died

c.1070 of natural causes

Martyrs of Catania

Profile

A group of early Christians martyred together, date unknown. The only other information to survive are ten of their names - Attalus, Cornelius, Fabian, Flos, Minervinus, Pontian, Quintian, Sextus, Simplician and Stephen.

Died

Catania, Sicily, Italy

Martyrs of Rome

Profile

A group of Roman women martyred in an early persecution, date unknown. We known the names of ten of them - Dominanda, Donata, Hilaria, Nominanda, Paolina, Paulina, Rogata, Rustica, Saturnina and Serotina.

Died

relics enshrined in the catacombs of Via Salaria, Rome, Italy

குளுனி சபை துறவி ஒடில்லோ Odilo von Cluny OSB

பிறப்பு 962, அவேர்ஜினே Auvergne, பிரான்சுஇறப்பு 31 டிசம்பர் 1048, சேவிஜ்னி Souvigny, பிரான்சு

இவர் தனது 30 ஆம் வயதில் 991 ஆம் ஆண்டு குளுனி துறவற மடத்தில் சேர்ந்தார். இவர் மிகச் சிறந்த முறையில் பயிற்சி பெற்று மூன்றே ஆண்டுகளில் தலைமைபொறுப்பை ஏற்று அத்துறவற சபையை வழிநடத்தினார். இவர் எப்போதும் தூய ஆவியின் குரலுக்கு செவிசாய்த்து செயல்பட்டார். இவர் தனது சபையை சிறந்த விதத்தில் வளர்த்தெடுத்தார். பல விதங்களில் முயற்சி செய்து பல்வேறு வழிகளில் தன் சபைக் குருக்களை பணியாற்ற ஊக்கமூட்டினார். இவர் பல ஆயர்களையும், திருத்தந்தையர்களையும் வழிநடத்தினார். பல குருக்களுக்கு ஆன்மீக வழிகாட்டியாக திகழ்ந்தார். இவர் தனது பதவிகாலத்தில் ஏறக்குறைய 60 துறவற இல்லங்களை நிறுவினார். அனைத்து குருக்களையும் இறைப்பணியில் வேரூன்றி வாழ வழிகாட்டினார்.

SAINT ODILO OF CLUNY

Saint Odilo of Cluny (962-1049) is remembered for his intense Benedictine life at Cluny and as the 5th abbot of Cluny he oversaw the expansion of the Cluniac reform but he’s best remembered for his concern for he poor souls in purgatory. There is some debate if he was the 5th or the 3rd abbot of Cluny. However, Odilo’s importance lies in the fact that he instituted the commemoration of All Souls (c. 1030) as a yearly liturgical remembrance. The Church from the earliest days prayed for the dead with some regularity. Theologically he had a significant interest in the Incarnation.

Hence two things of Christian life had Saint Odilo’s attention: the care of the poor and the souls of the dead. Of the latter concern also impacted the prior –he decreed that Mass be offered and a monetary offering be made for the poor. He made almsgiving connect with fasting and prayer for the dead: it is not only a lenten piece of Christian spirituality but something that gives a renewed flavor to living the gospel.  Odilo instructed that the offering of food given to twelve poor people (as much food as the monks would eat at the main meal).

Regarding the monastic life, Abbot Odilo showed great solicitude for the observance of the monastic life by visiting the monasteries under his guidance on a regular basis. The monasteries following the Rule of Cluny really formed these Benedictines into an “order” because of a centralized authority system and the appointment of superiors in the priories (versus the typical election of a superior found in Benedictinism). Thus, he ensured that decadence that has a habit of creeping into a monk’s life was averted.

Saint Odilo has several possible dates for his liturgical memorial: January 1, 2, or 3; 19 at Cluny; April 29 as part of the feast of the Seven Abbots of Cluny and February 6 in Switzerland. Take your pick. But I think, generally, Odilo’s liturgical memorial is bridged with under the title of “Abbots of Cluny” on April 29.

The antiphon “Odilo showed wondrously what was the charity of his heart, who, while pitying sufferings of the faithful departed, yearly decreased them by a sweet refreshment, alleluia.”

இன்றைய புனிதர்கள் டிசம்பர் 30

 St. Sabinus

✠ ஸ்போலேட்டோ நகர புனிதர் சபினஸ் ✠

(St. Sabinus of Spoleto)

ஆயர்/ மறைசாட்சி:

(Bishop and Martyr)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு

இத்தாலி

இறப்பு: கி.பி. 303

ஸ்போலேடியம், ரோமன் ஊம்ப்ரியா (தற்போதைய ஸ்போலேட்டோ, ஊம்ப்ரியா, இத்தாலி)

(Spoletium, Roman Umbria (Modern-day Spoleto, Umbria, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 30

பாதுகாவல்: சியென்னா, அசிசி, ஃபெர்மோ (Fermo)

ஸ்போலேட்டோ நகர புனிதர் சபினஸ், "டயோக்லேஷியன்" (Diocletian) என்ற அரசனின் அடக்குமுறைகளை எதிர்த்து உயிர்த்தியாகம் செய்த கிறிஸ்தவ ஆயர் ஆவார்.

சரித்திரவியலாளர்களின்படி, "எட்ரூரியா" (Etruria) மற்றும் ஊம்ப்ரியா" (Umbria) நகரங்களின் ஆளுநரான (Governor) "வெனஸ்ஷியன்" (Venustian) என்பவன் சபினஸ் மற்றும் அவரது திருத்தொண்டர்களை “அசிசி” (Assisi) நகரில் கைது செய்வித்தான். அரசன் "டயோக்லேஷியனின்" (Diocletian) ஆணைப்படி, கிறிஸ்தவர்கள் அனைவரும் பிற கடவுளர்களை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் அல்லது அவர்களின் உடமைகளை பறிமுதல் செய்துவிட்டு அவர்கள் கொல்லப்படவேண்டும் என்பதாகும்.

மிகச்சிறந்த முறையில் கிறிஸ்துவை பின்பற்றிய சபினசின் விசுவாசத்தை பரிகசித்த ஆளுநர் "வெனஸ்ஷியன்" (Venustian), இறந்து போன மனிதனை (கிறிஸ்து இயேசுவை) ஆராதிக்குமாறு சபினஸ் மக்களை தூண்டுவதாக குற்றம் சாட்டினான். மரித்த இயேசு மூன்றாம் நாள் மரித்தவரிலிருந்து உயிர்த்தெழுந்ததாக கூறியதைக் கேட்ட "வெனஸ்ஷியன்", சபினசையும் அவ்வாறு செய்ய அழைத்தான்.

"வெனஸ்ஷியன்" சபினசின் கைகளை வெட்டி எறிந்தான். அவரது திருத்தொண்டர்கள் பயத்தால் அஞ்சி நடுங்கினர். ஆனால் சபினஸ் அவர்களை அஞ்சாதிருக்க கூறினார். கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் உறுதியாயிருக்க உற்சாகப்படுத்தினார். ஆனால் திருத்தொண்டர்கள் அனைவரும் இரும்புக் கொக்கிகளால் உடல் முழுதும் கிழிக்கப்பட்டு மரித்தனர்.

அதன்பின்னர் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட சபினஸ் மீது இரக்கம் கொண்ட “செரீனா” (Serena) என்ற பெண்ணொருவர் இவர்மீது பரிதாபம் கொண்டு இவருக்கு பணிவிடை செய்தார். சிறையில், பிறப்பிலேயே பார்வையில்லாத ஒரு கைதியின் பார்வையை சபினஸ் மீட்டு கொடுத்தார். இயற்கையாகவே சிறிது கண்பார்வை குறைவாயிருந்த "வெனஸ்ஷியன்", இதனைக் கேள்வியுற்றதும், சபினசிடம் சென்று, தம்மையும் குணப்படுத்துமாறு கூறினான். தமது வல்லமையுள்ள செபத்தினால் ஆளுநரின் பார்வையை திரும்ப பெற்றுத் தந்த சபினஸ், "வெனஸ்ஷியனை" மனம் மாற வைத்தார். "வெனஸ்ஷியன்" கிறிஸ்துவை விசுவாசித்தான். பின்னர், அவனே சபினசுக்கு பாதுகாப்பளித்தான்.

இதனைக் கேள்வியுற்ற அரசன் "மேக்ஸிமியானஸ் ஹெர்குலியஸ்" (Maximianus Herculius), "லூசியஸ்" (Lucius) என்ற அரசு அதிகாரியிடம் இதனை விசாரிக்க சொன்னான். "வெனஸ்ஷியன்", அவரது மனைவி மற்றும் இரண்டு மகன்கள் ஆகிய நால்வரும் 'அசிசி' (Assisi) நகரில் வைத்து லூசியஸால் தலை துண்டிக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். அதன் பின்னர், "ஸ்போலேட்டோ" (Spoleto) நகரில் வைத்து சபினஸ் அடித்தே கொல்லப்பட்டார்.

Feastday: December 30

Death: 303

Martyr with St. Exuperantius, Marcellus, Venustian, and companions. They were put to death at Spoleto, Italy, during the persecutions of the Church under Emperor Diocletian. Sabinus was a bishop (he is claimed by several cities, including Assisi, Spoleto, and Faenza); Exuperantius and Marcellus were his deacons; and Venustian and others were converts. The martyrs were brought before the local governor, and Sabinus converted many and cured a blind child.

St. Mansuetus

Feastday: December 30

Martyr of Egypt, with Appian, Donatus, Honorius, Severus, and others.Ten christians died in Alexandria because of unrest brought about by the heretic Monophysites. 

Bl. John Alcober

Feastday: December 30

Death: 1748

Canonized: Pope John Paul II

Dominican martyr of China. Born in Gerona, Spain, he entered the Dominicans, being sent in 1728 to China as a missionary. Arrested in 1746 by Chinese officials, he was held in prison until strangled to death. He died with Blessed Peter Sanz and other Dominicans.

This article is about the Catholic martyrs of the 17th to 20th centuries. For other Christian martyrs in China, see Chinese Martyrs.

The Martyr Saints of China (traditional Chinese: 中華殉道聖人; simplified Chinese: 中华殉道圣人; pinyin: Zhōnghuá xùndào shèngrén), or Augustine Zhao Rong and his Companions, are 120 saints of the Catholic Church. The 87 Chinese Catholics and 33 Western missionaries[1] from the mid-17th century to 1930 were martyred because of their ministry and, in some cases, for their refusal to apostatize.

Many died in the Boxer Rebellion, in which anti-colonial peasant rebels slaughtered 30,000 Chinese converts to Christianity along with missionaries and other foreigners.

In the ordinary form of the Latin Rite, they are remembered with an optional memorial on July 9.

St. Egwin of Evesham

Feastday: December 30

Death: 717

An English noble who became the bishop of Worcester, England, in 692. Charged with being overly strict by his clergy, Egwin went to Rome. Upon his return to England, he founded Eversham Monastery with the aid of the kingdom of Mercia. A vision of Mary prompted this founding. In 709, Egwin returned to Rome, accompanied by King Cenred of Mercia and King Offa of the East Saxons

Blessed Eugenia Ravasco

Profile

Third of six children born to Francesco Matteo and Carolina Mozzoni Frosconi. Eugenia's mother died when the girl was three, her father moved with some of the children to Genoa, Italy to find work, and Eugenia was raised in Milan by her pious aunt Marietta Anselmi. The family reunited in Genoa in 1852, but Eugenia's father died in March 1855, and she moved in with her pious relatives Luigi and Elisa Ravasco (and their ten children).

Eugenia grew up in a time when opposition to the Church and the clergy was on the rise, and Freemasons actively opposed the Catholic hierarchy. Her family, however, including her extended one, were open about their faith, and active in their parish life; Eugenia made her First Communion and Confirmation on 21 June 1855, and began a habit of frequent prayer.

In December 1862, uncle Luigi died, and Eugenia took over care of the family. The pious home continued in turmoil as her brother, Ambrose, join the anti-clerical forces. Her remaining family wanted Eugenia to marry, but she felt a call to religious life, and during a mission on 31 May 1863, the young woman felt a strong desire to enter a vocation dedicated to the Sacred Heart of Jesus. With the help of her spiritual director she began teaching catechism and helping poor girls, especially those who lived on the street. Other young women joined in her work, and on 6 December 1868, with the help of Canon Magnasco, she founded the Sisters of the Sacred Hearts of Jesus and Mary (Ravasco Institute) to teach catechism and open secular schools for the poor.

Mother Eugenia served the rest of her life as first Supererior to the Congregation and worked with great courage in the face of growing anti-clerical persecution in her region. She travelled Italy, France and Switzerland to start new communities, teach, give direction to new sisters, and correct the anti-Catholic press. The Congregation received diocesan approval in 1882, the first group of sisters made their perpetual profession in 1884, and they received papal approval in 1909. Today the Sisters work in Albania, Italy, Switzerland, Argentina, Bolivia, Chile, Colombia, Mexico, Paraguay, Venezuela, Africa and the Philippines in schools, parishes and missions, dedicated to youth, the poor, and promoting the dignity of women.

Born

4 January 1845 at Milan, Italy

Died

30 December 1900 at Genoa, Italy of natural causes

Beatified

27 April 2003 by Pope John Paul II

Blessed Giovanni Maria Boccardo

Also known as

Father of the Poor

Profile

Eldest of ten children born to Gasparo Boccardo and Giuseppina Malerba; his was a pious family - he was baptized at one day of age, three of his brothers became priests, one of them Blessed Luigi Boccardo. He studied with the Barnabites, graduating from their high school in 1864, and then the diocesan seminary. Ordained on 3 June 1871 in the archdiocese of Turin, Italy. Giovanni was drawn to religious life, but was assigned to work in seminary, first teaching and then becoming the spiritual director of young seminarians in Chieri, Italy in 1873 and then in Turin. Received a doctorate in theology on 1 February 1877. Honorary canon of the church of Santa Maria della Scala in Chieri. Friend of Saint John Bosco, Saint Leonard Murialdo, and Blessed Joseph Allamano. Parish priest in Pancalieri, Italy in 1882 where he spent the rest of his life as a beloved pastor, caring especially for the sick and the poor, filling in at other parishes, ensuring religious education of children, and maintaining a prison ministry. Working with the sick during a cholera epidemic in 1884 impressed on Giovanni the need for better medical care for the poor; he founded a hospice for the impoverished sick on 6 November 1884. Founded the Poor Daughters of Saint Cajetan with a mission to care for the poor sick, the long term sick, sick priests, the elderly and the neglected; their work continues today in Italy, Brazil, Benin and Argentina. In 1911 Father Giovanni was stricken with a form of paralysis that eventually led to his reluctantly giving up all areas of ministry his final two years. His private writings on matters spiritual runs to 44 volumes.

Born

20 November 1848 in Ca'Bianca, Moncalieri, Turin, Italy

Died

• 30 December 1913 in Moncalieri, Turin, Italy of natural causes

• re-interred at the mother house of the Poor Daughters of Saint Cajetan in Pancalieri, Italy in 1924

Beatified

• 24 May 1998 by Pope John Paul II

• the beatification miracle involved the complete healing from cancer of 80-year-old Lina Alvez De Oliveira of Sao Paolo, Brazil on 12 February 1968

Patronage

against cancer

Saint Egwin of Worcester

✠ ஈவ்ஷாம் நகர் புனிதர் எக்வின் ✠

(St. Egwin of Evesham)

துறவி, ஆயர், நிறுவனர்:

(Monk, Bishop and Founder) 

பிறப்பு: ---

இறப்பு: டிசம்பர் 30, 717

ஈவ்ஷாம் துறவு மடம்

(Evesham Abbey)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:

ஈவ்ஷாம் துறவு மடம்

(Evesham Abbey)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 30 

புனிதர் எக்வின், ஒரு “பெனடிக்டைன் துறவியும்” (Benedictine monk), “இங்கிலாந்து” (England) நாட்டிலுள்ள “வார்செஸ்டர்” (Worcester) மறைமாவட்டத்தின் ஆயருமாவார்.

இங்கிலாந்தின் “வார்செஸ்டர்” (Worcester) மாகாணத்தின் பிரபுக்கள் குடும்பத்தில் பிறந்த எக்வின், “மெர்சியன்” அரச வம்சத்தைச் (Descendant of Mercian kings) சேர்ந்தவர் ஆவார். அவர் “மெர்சியாவின்” அரசன் (King of Mercia) “எத்தெல்ரெட்டின்” (Æthelred) மருமகனாக இருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகின்றது.

ஏற்கனவே அவர் ஒரு துறவியாகையால், அரச வம்சத்தினரும், குருமாரும், பொதுமக்களும் இணைந்து, அவர் ஆயராக பொறுப்பேற்கவேண்டுமென வலியுறுத்தினர். அவர், கி.பி. 693ம் ஆண்டுக்குப் பின்னர் ஆயராக அருட்பொழிவு பெற்றார்.

ஒரு ஆயராக கைம்பெண்களுக்கும், அனாதைகளுக்கும், நியாயமான நீதிபதிகளுக்கும் பாதுகாவலராக இருந்தார். கிறிஸ்தவ அறநெறியை ஏற்றுக்கொள்வதன் மூலம், குறிப்பாக கிறிஸ்தவ திருமணம் மற்றும் மதகுருக்களுக்காய் உள்ளூர் மக்களுடன் அவர் போராடினார். இவர் மேற்கொண்ட கடுமையான ஒழுக்க நடவடிக்கைகள், இவர்மீது மக்களிடையே ஒரு வெறுப்பை உருவாக்கியது. அரசன் “எத்தெல்ரெட்” (Æthelred) இவருடைய நண்பரான காரணத்தால், இறுதியில் அவரது திருச்சபை மேலதிகாரிகளுக்கு வழிகாட்டினார். திருத்தந்தையின் நியாய நிருபணம் வேண்டி, ரோம் நகருக்கு திருயாத்திரை மேற்கொண்டார். திருயாத்திரைக்கான பயண தயாரிப்பின்போது, தமது கால்கள் இரண்டிலும் விலங்கிட்டு பூட்டினார். அதன் சாவியை “ஏவன்” (River Avon) நதியில் எறிந்தார்.

எக்வினும் அவரது தோழர்களும் “”ஆல்ப்ஸ்” (Alps) மலையை கடக்கும் வேளையில், அவர்களுக்கு தாகம் எடுக்கத் தொடங்கியது. ஆயரின் பரிசுத்தத்தை ஒப்புக் கொள்ளாத அவரது தோழர்களில் ஒருவர், மோசே பாலைவனத்தில் ஒருமுறை செய்ததுபோல் தண்ணீருக்காக ஜெபிப்பதை அவமானமாக நினைத்தார். ஆனால் அவரை விசுவசித்த மற்றவர்கள், அவிசுவாசிகளைக் கடிந்துகொண்டு, உண்மையான நம்பிக்கை மற்றும் நம்பிக்கையுடன் வேறுவிதமான குரலில் அவரைக் கேட்டார்கள். எக்வின் தரையில் சாஷ்டாங்கமாய் விழுந்து செபித்தார். செபித்து எழுகையில், சுத்தமான பளிங்குபோன்ற நீரோடை பீரிட்டு ஊற்றெடுப்பதைக் கண்டனர்.

ரோம் நகரில், அப்போஸ்தலர்களின் கல்லறையின்மீது செபிக்கும்போது, அவர்களுடைய தோழர்களில் ஒருவர், “ஏவன்” (River Avon) நதியில் இவர் விட்டெறிந்த சாவி, இத்தாலியின் “டிபேர்” (Tiber) நதியில் பிடிக்கப்பட்ட மீனின் வாயில் இருந்ததாக கொண்டுவந்து கொடுத்தார். எக்வின் தமக்குத் தாமே போட்டுக்கொண்ட கால் விலங்குகளை விலக்கிக்கொண்டார். உடனடியாக திருத்தந்தையிடமிருந்து, அவரது எதிரிகளுக்கெதிரான ஒரு அதிகாரப்பூர்வ வெளியீடை பெற்றார்.

இங்கிலாந்து திரும்பிய எக்வின், “ஈவ்ஷாம்” (Evesham Abbey) துறவு மடத்தினை நிறுவினார். இது, மத்தியகால இங்கிலாந்தின் மிகப்பெரிய பெனடிக்டைன் துறவு இல்லமாக மாறியது. இம்மடம், அன்னை கன்னி மரியாளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது. தாம் நிறுவிய மடாலயத்திலேய அவர் மரித்தார். அவரது உடல் அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

Also known as

• Egwin of Evesham

• Ecgwin, Ecgwine, Eegwine, Egvino, Egwinus

Additional Memorials

• 10 September (translation of his relics)

• 11 January (translation of his relics)

Profile

English nobility, and the descendant of Mercian kings. Consecrated to God in his youth. Benedictine monk. Bishop of Worcester, England from 692 to 711.

There was a need in his diocese for some reform, but Egwin let it get out of hand, and he was charged with being too severe with his priests. To answer the charges, give everyone a chance to cool off, and show his repentance for any harm done, he made a penitial pilgrimage to Rome. Legend says that he locked his feet in shackles and threw the key into the River Avon; when he arrived in Rome the key was miraculously found in the belly of a fish he bought in the market.

Founded the Benedictine monastery of Evesham, England; the site was chosen because of an apparition of the Virgin Mary to a local herdsman. It became one of the great Benedictine houses of the Middle Ages.

Born

7th century England

Died

• 30 December 717 of natural causes

• buried at the monastery at Evesham, England

• relics translated for veneration in 1039

• relics translated again in 1077 when they were taken on tour throughout the region which drew enough donations to rebuild the monastery church

Blessed Margaret Colonna

Also known as

• Margaret of Cortona

• Margarita, Margherita, Marguerite

Profile

Daughter of Prince Odo Colonna of Palestrina, Italy. Her parents died when Margaret was young, and she had to care for her two brothers, the youngest of whom grew to be Cardinal James Colonna in 1278. Having refused a marriage offer by the chief magistrate of Rome, Margaret retired from the world, and turned the family castle near Palestrina into a retreat where she passed her time in piety and penance. Noted for charity to the poor, which was more than once miraculously rewarded. Through the influence of her brother the cardinal, Margaret obtained papal approval for a community of Urbanist Poor Clares at her castle, where she became superioress. Suffered her last seven years from a terribly painful ulcer, which she used as a chance to demonstrate resignation. After her death, her community move to the convent of San Silvestro in Capite in Rome, Italy, from where they were driven to the convent of Santa Cecilia in Trastevere in Rome.

Born

c.1255 at Palestrina, Rome, Italy

Died

• 30 December 1284 at Castel San Pietro, Rome, Italy of natural causes

• relics at the convent of Santa Cecilia in Trastevere, Rome

Beatified

17 September 1847 by Pope Pius IX (cultus confirmed)

Pope Saint Felix I

Profile

Son of Constantius; little else is known of his early life. Chosen 26th pope in 269. Believed to have given sanction to the ancient practice of celebrating anniversary Masses at the graves of martyrs. First to condemn the heresy spread by Paul of Samosata which taught that Christ was a mere man used as a puppet by God. Suffered through the persecutions of Aurelian, working personally to bring non-Christians to the faith. Some old records indicate that he was a martyr, the reason for his inclusion on early calendars of the saints, but they were apparently in error, confusing him with another Felix of the era.

Born

in Rome, Italy

Papal Ascension

269

Died

274

Saint Anysia of Salonika

தூய அனிசியா

இன்று அன்னையாம் திரு அவை தூய அனிசியாவின் நினைவுநாளைக் கொண்டாடுகின்றது. இவர் மூன்றாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் ‘புறவினத்தாரின் திருத்தூதர்’ என அழைக்கப்படுகின்ற பவுலால், கிறிஸ்தவ மறையைத் தழுவிய தெசலோனிக்காவில் பிறந்தவர்.

அனிசியாவின் பெற்றோர், அவருடைய சிறுவயதிலே அவரை விட்டுப் பிரிந்தனர். அதனால் அவர் தனித்துவிடப்பட்டார். ஆனாலும் அவருடைய பெற்றோர் வழியாக அவருக்குக் கிடைத்த சொத்துக்களைக் கொண்டு அவர் ஏழைகளுக்கும் விளிம்புநிலையில் இருந்த மக்களுக்கும் உதவி செய்து வந்தார்.

இந்நிலையில் தெசலோனிக்காவில் ஆளுநனாக இருந்த டெல்சியுஸ் என்பவன் கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராகக் கொலைவெறித் தாக்குதலை நடத்தத் தொடங்கினான். ஒருநாள் கசன்றா வாயில் அருகே இருந்த ஆலயத்தில் நடைபெற்ற ஞாயிறு வழிபாட்டில் கலந்துகொள்வதற்காக அனிசியா வேகமாகச் சென்றுகொண்டிருந்தார். அப்போது அவரை வழிமறித்த படைவீரன் ஒருவன், “நீ எங்கே போகிறாய்? எதற்காகப் போகிறாய்?” என்று கேள்விமேல் கேள்வி கேட்டான். அதற்கு அனிசியா மிகவும் துணிச்சலாக, “நான் ஆலயத்திற்குச் சென்று கொண்டிருக்கிறேன். அங்கு என் ஆண்டவர் இயேசுவை வழிபடப் போகிறேன்” என்றார்.

இதைக் கேட்டு சினமுற்ற படைவீரன், அவரை சூரியக் கடவுளின் கோவிலுக்கு இழுத்துச் சென்று, அங்கிருந்த கடவுளை வழிபடச் சொன்னான். இதற்கு அவர் சம்மதிக்கவில்லை. மாறாக, “நான் என் ஆண்டவர் இயேசுவைத் தவிர வேறு யாரையும் வழிபட மாட்டேன்” என்றார். இதனால் வெகுண்டெழுந்த படைவீரன் அவரை அந்த இடத்திலேயே தலையை வெட்டிக் கொன்றுபோட்டான். இவ்வாறு அனிசியா 304 ஆம் ஆண்டு ஆண்டவர் இயேசுவுக்காக இரத்தம் சிந்தி உயிர்துறந்தார். 

இவர் கொல்லப்பட்ட ஒருசில ஆண்டுகளிலேயே, அதாவது 313 ஆம் ஆண்டு உரோமையை ஆண்ட கான்ஸ்டான்டைன் என்ற மன்னன்,  கிறிஸ்தவ மதத்தை அரச மதமாக ஆக்கினான். இதனால் அனிசியா கொல்லப்பட்ட அதே இடத்தில் அவருக்கு ஒரு பெரிய ஆலயம் கட்டி எழுப்பப்பட்டது.

Also known as

Anysia of Thessalonica

Profile

Born to a wealthy and pious family, Anysia lived private vows of chastity and poverty, praying and using her wealth to help the poor. One day a Roman soldier accosted her as she was on her way to services. When he discovered she was a Christian, possibly she crossed herself in fear, he beat her, and said was going to drag her to a pagan temple and force her to make a sacrifice. When he tore off the veil she habitually wore as a sign of her chastity, she spit in his face; he murdered her.

Born

in Salonika, Thessaly, Greece

Died

stabbed with a sword on 30 December 304

Saint Ruggero of Canne

புனித_ரோஜர் (1060- 1129)

டிசம்பர் 30.

இவர் (#StRogerOfCannae) இத்தாலியைச் சார்ந்தவர். சிறுவயது முதலே இறைவன்மீது ஆழமான நம்பிக்கைகொண்டிருந்த இவர் 'கன்னே' (Cannae) என்ற நகரின் ஆயராகத் திருப்பொழிவு செய்யப்பட்டார். 

இவர் மக்களிடத்தில் மிகுந்த இரக்கம் கொண்டிருந்தார். இவர் ஆயராக இருந்த காலத்தில் ஆயர் இல்லம் ஏழைகளுக்காக எப்பொழுதும் திறந்தே இருக்கும்.

மேலும் இவர் ஆன்மாக்களை மீட்க வேண்டும் என்பதற்காக முழுமூச்சாகச்  செயல்பட்டார்.

இவர் தனது மறைமாவட்டத்தின் பல பகுதிகளுக்கு நடந்தே சென்றார். இவர் பகல் நேரங்களில் மக்களைச் சந்திக்க நடந்து சென்றபோது, கழுகு ஒன்று இவருக்கு நிழல் தரும் என்று பாரம்பரியமாக ஒரு செய்தி சொல்லப்படுகிறது.

இவர் தனக்கு வயது ஏறிக்கொண்டே போனாலும் இறைப்பணியை மிகுந்த ஈடுபாட்டோடு செய்து வந்தார். இப்படியிருக்கையில் இவர் 1129 ஆம் ஆண்டு மூப்பின் காரணமாக இறையடி சேர்ந்தார்.

Also known as

Roger

Profile

Pious youth. Deacon. Reluctant bishop of Canne, Italy at age 30. Legend says that when he travelled his diocese, an eagle flew above him to shelter him from the weather.

Born

mid-11th century

Died

• 30 December 1129 of natural causes

• buried in the cathedral in Canne, Italy

• relics transferred to Barletta, Italy in 1276

Patronage

• Barletta, Italy

• Trani-Barletta-Bisceglie, Italy, archdiocese of

Saint Geremarus

Also known as

Germer, Geremar, Geremaro

Profile

Born to the Frankish nobility, he was educated in Beauvais, France. Worked with Saint Eloi. Part of the court of King Dagobert I. Married. Father. Advisor to King Clovis II. With his wife's consent, he retired to the abbey of Pentale on the Seine in France. Abbot at Pentale, but he was so severe with his monks that a group tried to kill him. He resigned, then retired to become a hermit in a cave near the abbey. Founded Flay Abbey between Beauvais and Rouen in France in 655; it was later renamed Saint-Germer in his honour.

Born

7th century at Beauvais, France

Died

c.658 at Flay Abbey, France of natural causes

Saint Perpetuus of Tours

Also known as

Perpet, Perpetue, Perpetuo

Profile

Related to Saint Eustachius of Tours and Saint Volusianus of Tours. Bishop of Tours, France for 30 years. Restored ecclesiastical discipline in his suffragan dioceses to the point that unworthy priests were removed from service. Built churches and monasteries.

Died

c.490

Saint Anysius of Thessalonica

Also known as

Anysius of Salonika

Profile

Bishop of Thessalonica, Macedonia in 383, he was involved in the political and religious struggles of the time. Vicar apostolic of Illyricum. Defended Saint John Chrysostom during that saint's exile. Highly regarded by his peers, Saint John Chrysostom, Saint Ambrose of Milan, Pope Saint Innocent I, and Pope Saint Leo the Great.

Died

c.410

Blessed Richard of Wedinghausen

Also known as

• Richard of Arnsberg

• Richard of Anglicus

Profile

Member of the Premonstratensians. Canon of the Norbertine monastery of Wedinghausen in Arnsberg, Germany. Theological writer.

Born

early 12 century in Germany

Died

c.1190 at the Norbertine monastery of Wedinghausen in Arnsberg, Germany of natural causes

Blessed Raoul of Vaucelles

Also known as

Radulphe, Ralph, Raul, Rodulphe

Profile

Benedictine Cistercian monk and spiritual student of Saint Bernard at Clairvaux Abbey. Sent by Bernard to found and govern a Cistercian abbey of Vaucelles, diocese of Cambrai, France.

Born

in England

Died

1152 of natural causes

Saint Raynerius of Aquila

Also known as

Rainer, Raniero, Rainerius

Profile

Bishop of Forconium (modern Aquila), Abruzzi region, Italy. Noted for his excellent administrative skills, but no details about the man have survived.

Died

1077 of natural causes

Canonized

by Pope Honorius III

Saint Hermes of Moesia

Also known as

Ermete, Hermas

Profile

Exorcist. Martyr.

Died

c.300 in Moesia (in modern Bulgaria)

Saint Sebastian of Esztergom

Profile

Monk. Archbishop of Esztergom, Hungary in 1002. Worked with Saint Stephen to evangelize the Hungarian people.

Died

c.1036

Saint Eugene of Milan

Also known as

Eugenius

Profile

Bishop of Milan, Italy.

Saint Liberius of Ravenna

Profile

One of the first bishops of the diocese of Ravenna, Italy.

Died

c.200 of natural causes

Martyrs of Alexandria

Profile

A group of Christians martyred in the unrest caused by Monophysite heretics. We know the names for five of them - Appian, Donatus, Honorius, Mansuetus and Severus.

Died

c.483 at Alexandria, Egypt

Martyrs of Oia

Profile

A group of Christians martyred together, date unknown. The only details to have survived are the names - Cletus, Florentius, Papinianus, Paul, Serenusa and Stephen.

Died

Oia, Greece

Martyrs of Spoleto

Profile

A group of Christians martyred in the persecutions of Diocletian - Exuperantius, Marcellus, Sabinus and Venustian.

Died

303 in Spoleto, Italy

இன்றைய புனிதர்கள் டிசம்பர் 29

 St. Dominic

Feastday: December 29

Death: unknown

African martyr with Crescentius, Honoratus, Primian, Lybosus, Saturninus, Secundus, and Victor. Nothing has survived about their martyrdom.

St. Thomas Becket

✠ புனிதர் தாமஸ் பெக்கட் ✠

(St. Thomas Becket)

கேன்டர்பரி பேராயர்/ மறைசாட்சி:

(Archbishop of Canterbury/ Martyr)

பிறப்பு: டிசம்பர் 21, 1118

சீப்சைட், லண்டன்

(Cheapside, London)

இறப்பு: டிசம்பர் 29, 1170

கேன்டர்பரி பேராலயம்

(Canterbury Cathedral)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

முக்திபேறு பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 21, 1173

திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர்

(Pope Alexander III)

புனிதர் பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 21, 1173

திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர் 

(Pope Alexander III)

முக்கிய திருத்தலம்: 

கேன்டர்பரி பேராலயம்

(Canterbury Cathedral)

நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 29

புனிதர் தாமஸ் பெக்கட், கி.பி. 1162ம் ஆண்டு முதல் கி.பி. 1170ம் ஆண்டில் மறைசாட்சியாக கொலை செய்யப்படும்வரை “கேன்டர்பரி பேராயராக” (Archbishop of Canterbury) இருந்தவராவார். கத்தோலிக்க திருச்சபை மற்றும் ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் இவரை புனிதர் என்றும் மறைசாட்சி என்றும் வணங்குகின்றது. கி.பி. 1162ம் ஆண்டில், கேன்டர்பரி பேராயரின் மறைவுக்குப்பின், தனக்குச் சாதகமாக இருப்பார் என்று கருதி, அப்போது இங்கிலாந்து நாட்டின் மன்னராக (King of England) இருந்த “இரண்டாம் ஹென்றி” (Henry II), தாமஸ் பெக்கெட்டை பேராயராகப் பரிந்துரைத்தார். திருச்சபையின் உரிமைகள் மற்றும் சலுகைகள் பற்றி அவர் இங்கிலாந்தின் மன்னரான இரண்டாம் ஹென்றியுடன் மோதலில் ஈடுபட்டார். இதன் காரணமாக, இவரை மன்னரின் ஆட்கள் இவரின் மறைமாவட்டப் பேராலயத்திலேயே வெட்டிக்கொன்றனர்.

அப்போஸ்தலரான புனிதர் தோமையரின் நினவுத் திருநாளான டிசம்பர் மாதம் 21ம் தேதி பிறந்த பெக்கட்'டின் தந்தையின் பெயர், “கில்பர்ட் பெக்கட்” (Gilbert Beket) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “மெட்டில்டா” (Matilda) ஆகும். ஒரு துணி-ஆடை வியாபாரியாக வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய கில்பர்ட், கி.பி. 1120களில் லண்டன் மாநகரில் உள்ள தமது சொத்துக்களின்பேரில் வாடகையாக வந்த வருமானத்தைக் கொண்டு வசதியாக வாழ்ந்தவர். சில காலம் இவர் லண்டன் மாநகரின் தலைவராகவும் (Sheriff) இருந்திருக்கிறார். கில்பர்ட்டின் பணக்கார சிநேகிதர்களில் ஒருவரான "ரிச்சர் டி லா'ஐக்லே" (Richer de L'Aigle) என்பவர், வேட்டையாடுவதில் ஆர்வமுள்ள தாமசை "ஸுஸ்செக்ஸ்" (Sussex) என்னுமிடத்திலுள்ள தமது தோட்டங்களுக்கு அடிக்கடி அழைப்பதுண்டு. தாமஸ், 'ரிச்ச'ரிடமிருந்து நிறைய விடயங்களைக் கற்றுக்கொண்டார். பின்னாளில், தாமசுக்கு எதிரான க்ளேரண்டன் அரசியல் சட்டத்தில் (Signatory of the Constitutions of Clarendon) கையெழுத்திட்டவர் ரிச்சர் ஆவார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமது பத்து வயதில் லண்டன் புனித பவுல் தேவாலயத்தின் "மெர்டன்" துறவு மடத்தில் (Merton Priory) கல்வி கற்க அனுப்பப்பட்டார். தமது இருபது வயதில் சுமார் ஒரு வருடம் பாரிஸ் நகரில் இருந்த இவர், நியதி அல்லது சிவில் சட்டம் ஆகியவற்றை கற்கவில்லை.

கேன்டர்பரியின் பேராயரான "தியோபால்ட்" (Theobald) என்பவர் தாமசின் பேரில் கொண்ட நம்பிக்கையின் பேரில், தமாசை முக்கிய சில பணிகளுக்காக ரோம் மற்றும் 'போலோக்னா' (Rome and Bologna) ஆகிய இடங்களுக்கு அனுப்பினார். அத்துடன், அவரை கிறிஸ்தவ சமயச் சட்டங்கள் கற்பதற்காக "ஆக்செர்ரே" (Auxerre) நாட்டுக்கும் அனுப்பினார்.

தாமசின் திறமையில் அதிக நம்பிக்கை கொண்ட தியோபால்ட், அச்சமயம் காலியாக இருந்த (Lord Chancellor) பதவிக்கு தாமசை நியமிக்கும்படி அப்போதைய அரசன் இரண்டாம் ஹென்றியிடம் பரிந்துரைத்தார். கி.பி. 1155ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம் தாமஸ் அவ்வுயர் பதவிக்கு நியமிக்கப்பட்டார். நிலக்கிழார்கள், தேவாலயங்கள் மற்றும் ஆயர் பேரவைகள் ஆகியனவற்றிலிருந்து அரசனின் பாரம்பரிய வருவாய்களை வசூலிக்கும் பணியில் கறாராக இருந்தார். அரசன் தமது மகனான ஹென்றியை தாமசின் இல்லத்தில் தங்குவதற்கு அனுப்பினார். அக்காலத்தில் அரச வாரிசுகள் வெளி பிரபுக்களின் இல்லங்களில் தங்குவது பாரம்பரிய செயலாக இருந்தது. தாமஸ் தம் மீது தமது தந்தையை விட அதிகளவு பாசம் வைத்திருந்ததாக ஹென்றி கூறினார்.

கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, கேன்டர்பரியின் பேராயரான "தியோபால்ட்டின்" மரணத்தின் பின்னர், தாமஸ் பேராயர் பதவிக்கு முன்மொழியப்பட்டார். கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, மே மாதம், 23ம் நாள், அரசவை ஆயர் மற்றும் பிரபுக்கள் குழுக்களால் அவரது தேர்தல் உறுதி செய்யப்பட்டது. தாமஸ், திருச்சபையை விட அரச பணிகளுக்கே முக்கியத்துவம் தருவார் என அரசன் எதிர்பார்த்தார். ஆனால், துறவு வாழ்விற்கான தாமசின் பிரசித்தி பெற்ற மாற்றம் அப்போது நிகழ்ந்தது.

கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், இரண்டாம் நாள் குருத்துவம் பெற்ற தாமஸ் பெக்கட், “வின்செஸ்டர்” மாகாணத்தின் ஆயர் "ப்லாய்சின் ஹென்றி" (Henry of Blois, the Bishop of Winchester) மற்றுமுள்ள கேன்டர்பரியின் ஆயர்களால் கி.பி. 1162ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 3ம் நாள், கான்டர்பரியின் பேராயராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

புதிதாக நியமனம் பெற்ற பேராயர் தம்மிடம் ஏற்கனவே இருந்த (Lord Chancellor) பதவியை ராஜினாமா செய்ததாலும், பேராயருக்கான உரிமைகள் மற்றும் அதிகாரங்களை திரும்ப தம்மிடமே தரவேண்டுமென கோரியதாலும் தாமஸ் பெக்கட் மற்றும் அரசன் இரண்டாம் ஹென்றியின் மத்தியில் பிளவு அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. ஆங்கிலேய பாதிரியார்கள் மீதுள்ள மதச்சார்பற்ற நீதிமன்றங்களின் தீர்ப்புகள் உள்ளிட்ட இவை, இவ்விருவரிடையே தொடர் மோதல்களுக்கும் வெறுப்புக்கும் வழி வகுத்தது. பெக்கெட்டுக்கு எதிராக மற்ற ஆயர்களின் செல்வாக்கைப் பெற "வெஸ்ட்மின்ஸ்டரில்" (Westminster) ஹென்றி மேற்கொண்ட முயற்சிகள், அக்டோபர் கி.பி. 1163ல் தொடங்கியது. தாமஸ் பெக்கெட்டின் மீது நடவடிக்கை எடுக்க "ராயல் அரசிடமிருந்து" (Royal government) பாரம்பரிய ஒப்புதலை ஹென்றி கேட்டுப் பெற்றார். இதனால், அரசர் ஹென்றியின் உரிமைகளுக்கு ஒப்புக்கொள்ளும்படியும், தவறினால் அரசியல் பின்விளைவுகளை சந்திக்க நேரிடும் என்றும் தாமஸ் பெக்கட் "க்ளேரண்டன்" (Clarendon) மூலமாக அதிகாரபூர்வமாக கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டார்.

"க்ளேரண்டனின்" அரசியலமைப்பு:

(Constitutions of Clarendon)

கி.பி. 1164ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 30ம் நாளன்று, "க்ளேரண்டன்" அரண்மனையில் பெரும்பான்மையான ஆங்கிலேய கிறிஸ்தவ குருமார்கள் கலந்துகொண்ட கூட்டத்திற்கு அரசர் இரண்டாம் ஹென்றி தலைமை வகித்தார். தமது முழு திறமையையும் அதிகாரத்தையும் உபயோகித்து தாமஸ் பெக்கட்டுக்கு எதிராக பதினாறு அரசியலமைப்புகளிலும் ஆங்கிலேய கிறிஸ்தவ குருமார்களின் ஒப்புதலைப் பெற்றார். வேறு வழியற்ற பெக்கட், "க்ளேரண்டன்" அரசியல் சட்ட உட்பொருளுக்கு ஒப்புகொண்டு தமது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார். ஆனாலும் அவற்றில் கையெழுத்திட மறுத்தார்.

கி.பி. 1164ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 8ம் நாளன்று, "நார்த்தாம்டனின் கோட்டையில்" நடந்த மகா சபையில் (Great Council at Northampton Castle) ஆஜராகி, அரசு அதிகார அவமதிப்பு மற்றும் தவறான செயல்பாடு போன்ற குற்றச்சாட்டுக்களுக்கு பதிலளிக்குமாறு பெக்கெட்டுக்கு ஹென்றி உத்தரவிட்டார். மகாசபையில் ஆஜரான குற்றம் சாட்டப்பட்ட பெக்கட்,விசாரணையிலிருந்து எறியப்பட்டார். தண்டனையாக கண்டம் விட்டு கண்டம் கடத்தப்பட்டார்.

நாடு கடத்தலும் அஞ்ஞாத வாசமும்:

பெக்கட் தப்பியோடிய பேராயராக அறிவிக்கப்பட்டு, அவர் மீதும் அவரது உதவியாளர்கள், நண்பர்கள் மற்றும் நலன் விரும்பிகள் ஆகிய அனைவருக்கெதிராகவும் அரசர் ஹென்றி தொடர் அரசாணைகளைப் பிறப்பித்தார். ஆனால், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசர் ஏழாம் லூயிஸ் (King Louis VII) பெக்கட்டுக்கு பாதுகாப்பளித்தார். ஹென்றியின் கிறிஸ்தவ திருச்சபைக்கு எதிரான பயமுறுத்தல்கள் தீரும்வரை பெக்கட், ஃபிரான்ஸின் 'பொன்டிக்னி' எனும் இடத்திலுள்ள சிஸ்ட்டர்சியன்' மடத்தில் (Cistercian abbey of Pontigny) சுமார் இரண்டு வருடங்களைக் கழித்தார்.

திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர் பெக்கட் மீது அனுதாபம் கொண்டிருந்தாலும், ஒரு சாதகமான இராஜதந்திர அணுகுமுறையையே நாடினார். கி.பி. 1167ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை பிரதிநிதிகள் (Papal legates) அதிகாரபூர்வமாக அனுப்பப்பட்டனர்.

இறுதியில், சர்ச்சைகளுக்கு தீர்வு காணும் நோக்கில், பேரரசர் அலெக்சாண்டர் கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்துக்கு தமது பிரதிநிதிகளை அனுப்பினார். வேறு வழியற்ற ஹென்றி, தாமஸ் வெளிநாட்டில் இருந்து இங்கிலாந்து திரும்பிச் செல்ல அனுமதிகும் ஒரு சமரசத்திற்கு ஒப்புக்கொண்டான்.

அரசியல் படுகொலை (Assassination):

கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், "யோர்க்" பேராயர் (The Archbishop of York), "லண்டன்" ஆயர் (Bishop of London), மற்றும் "ஸலிஸ்பரி" ஆயர் (Bishop of Salisbury) ஆகியோர் இணைந்து "யோர்க்" நகரில் இரண்டாம் ஹென்றியின் மகனான இளைய ஹென்றிக்கு அரச முடி சூட்டினர். இது, கான்டர்பரியின் முடிசூட்டும் தனி உரிமையை முடிவுக்கு கொண்டுவந்தது. அதே வருடம் நவம்பர் மாதம்,பெக்கட் இம்மூன்று ஆயர்களை கிறிஸ்தவ திருச்சபையிலிருந்து விலக்கி வைத்தார். மூன்று ஆயர்களும் "நார்மண்டியிலுள்ள (Normandy) அரசரைக் காண விரைந்திருந்த வேளையிலும் பெக்கட் தமது எதிர்ப்பாளர்களை விலக்கியே வைத்தார். இத்தகவல்கள் யாவும் இளம் அரசன் ஹென்றியின் தந்தையான இரண்டாம் ஹென்றியின் காதுக்கு சென்றடைந்தது. தகவல்களைக் கேட்டறிந்ததும் கோபமுற்ற இரண்டாம் ஹென்றி உச்சரித்த வார்த்தைகளை அவரது உதவியாளர்கள் விவரிக்கின்றனர். ஆனால் அவற்றுக்கான சரியான நிரூபணங்கள் இன்னதான் என்று எங்கும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கவில்லை. பொதுவான மேற்கோல்களின்படி, "யார் இந்த தொல்லை வாய்ந்த கிறிஸ்தவ குருவை ஒழித்துக்கட்டுவார்கள்" என்று சொன்னதாக அறியப்படுகிறது. "ரெஜினால்ட்" (Reginald FitzUrse), “ஹக் டி ஃமோர்வில்” (Hugh de Morville), “வில்லியம்” (William de Tracy) மற்றும் “ரிச்சர்ட்" (Richard le Breton) ஆகிய நால்வரும் இப்பணிக்கு நியமிக்கப்பட்டனர்.

கி.பி. 1170ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 29ம் தேதியன்று, நால்வரும் கேன்டர்பரி சென்றடைந்தனர். கேன்டர்பரியின் துறவி "கேர்வாசின்" (Monk Gervase) கூற்றுபடியும், சம்பவங்களை நேரில் பார்த்த சாட்சி "க்ரீம் எட்வர்டின்"படியும் (Edward Grim) அவர்கள் கொண்டு சென்ற ஆயுதங்களை ஆலயத்தின் வெளியேயுள்ள மரத்தினடியில் மறைத்து வைத்தனர். கவசத்தை ஆடைகளினடியிலும் ஒளித்து வைத்தனர். அவர்கள், தாமஸ் பெக்கட் "வின்செஸ்டர்" (Winchester) சென்று தமது நடவடிக்கைகளுக்கான காரங்களை ஒப்புவிக்க வேண்டுமென்று அவர்கள் வற்புறுத்தினர். ஆனால் பெக்கட் அதனை மறுத்தார். அதுமட்டுமல்லாது, இரண்டாம் ஹென்றியின் உத்தரவுகளுக்கு கீழ்படிவதாக ஒப்புக்கொள்ளும்படியும் வற்புறுத்தினர். இவற்றையெல்லாம் பெக்கட் மறுத்த காரணத்தால் ஆத்திரம் கொண்ட அந்நால்வரும் மறைத்து வைத்திருந்த ஆயுதங்களை எடுத்துக்கொண்டு ஆலயத்தினுள்ளே விரைந்தனர். இதற்கிடையே துறவியர் செபிக்கும் ஆலயத்தின் மேல்மாடிக்கு செல்லும் படிக்கட்டினருகே பெக்கட் வந்தடைந்திருந்தார்.

பின்னர், நடந்தவற்றை நேரில் பார்த்த சாட்சியான க்ரீம் விளக்குகிறார்.:- 

முதலாமவன் சட்டென்று பெக்கட்டின் மீது பாய்ந்து அவரது தலையிலிருந்த கிரீடத்தின் முனையில் வெட்டினான். இரண்டாமவன் அவரது தலையில் வெட்டினான். ஆனாலும் பெக்கட் ஸ்திரமாக நின்றுகொண்டிருந்தார். மூன்றாவது வெட்டு விழுந்ததும் பெக்கட் முழங்கால்களிலும் கைகளிலும் விழுந்தார். உயிருள்ள பலியாக தம்மையே அர்ப்பணித்த பெக்கட் முணுமுணுத்த குரலில், "இயேசுவின் பெயருக்காகவும் திருச்சபையின் பாதுகாவலுக்காகவும் நான் மரணத்தை தழுவ தயாராக இருக்கிறேன்" என்று கூறினார். ஆனால் மூன்றாமவன் மீண்டும் ஏற்படுத்திய பயங்கரமான காயம், அவரை குப்புற விழ வைத்தது. இந்த வெட்டில், அவரது தலையிலிருந்த கிரீடம் கீழே விழுந்தது. தலையினுள்ளிருந்து வெண்ணிற மூளை வெளியே வந்து விழுந்தது. தேவாலயத்தின் தரை பெக்கட்டின் இரத்தத்தால் நனைந்தது. இரக்கமற்ற மூன்றாமவன் புனித குருவும், விலைமதிப்பற்ற தியாகியுமான தாமஸ் பெக்கட்டின் கழுத்தில் ஏறி மிதித்தபடி, அவரது இரத்தம் மற்றும் மூளையை தேவாலயத்தின் நடைபாதைகளில் சிதறடித்தான். பின்னர், "வாருங்கள் ஓடிவிடலாம், இவன் இனி உயிர் பிழைக்க மாட்டான்" என்று கூவினான்.

Feastday: December 29

Birth: 1118

Death: 1170

Image of St. Thomas BecketThere is a romantic legend that the mother of Thomas Becket was a Saracen princess who followed his father, a pilgrim or crusader, back from the Holy Land, and wandered about Europe repeating the only English words she knew, "London" and "Becket," until she found him. There is no foundation for the story. According to a contemporary writer, Thomas Becket was the son of Gilbert Becket, sheriff of London; another relates that both parents were of Norman blood. Whatever his parentage, we know with certainty that the future chancellor and archbishop of Canterbury was born on St. Thomas day, 1118, of a good family, and that he was educated at a school of canons regular at Merton Priory in Sussex, and later at the University of Paris. When Thomas returned from France, his parents had died. Obliged to make his way unaided, he obtained an appointment as clerk to the sheriff's court, where he showed great ability. All accounts describe him as a strongly built, spirited youth, a lover of field sports, who seems to have spent his leisure time in hawking and hunting. One day when he was out hunting with his falcon, the bird swooped down at a duck, and as the duck dived, plunged after it into the river. Thomas himself leapt in to save the valuable hawk, and the rapid stream swept him along to a mill, where only the accidental stopping of the wheel saved his life. The episode serves to illustrate the impetuous daring which characterized Becket all through his life.

At the age of twenty-four Thomas was given a post in the household of Theobald, archbishop of Canterbury, and while there he apparently resolved on a career in the Church, for he took minor orders. To prepare himself further, he obtained the archbishop's permission to study canon law at the University of Bologna, continuing his studies at Auxerre, France. On coming back to England, he became provost of Beverley, and canon at Lincoln and St. Paul's cathedrals. His ordination as deacon occurred in 1154. Theobald appointed him archdeacon of Canterbury, the highest ecclesiastical office in England after a bishopric or an abbacy, and began to entrust him with the most intricate affairs; several times he was sent on important missions to Rome. It was Thomas' diplomacy that dissuaded Pope Eugenius III from sanctioning the coronation of Eustace, eldest son of Stephen, and when Henry of Anjou, great grandson of William the Conqueror, asserted his claim to the English crown and became King Henry II, it was not long before he appointed this gifted churchman as chancellor, that is, chief minister. An old chronicle describes Thomas as "slim of growth, and pale of hue, with dark hair, a long nose, and a straightly featured face.

Blithe of countenance was he, winning and lovable in conversation, frank of speech in his discourses but slightly stuttering in his talk, so keen of discernment that he could always make difficult questions plain after a wise manner." Thomas discharged his duties as chancellor conscientiously and well.

Like the later chancellor of the realm, Thomas Moore, who also became a martyr and a saint, Thomas Becket was the close personal friend as well as the loyal servant of his young sovereign. They were said to have one heart and one mind between them, and it seems possible that to Becket's influence were due, in part, those reforms for which Henry is justly praised, that is, his measures to secure equitable dealing for all his subjects by a more uniform and efficient system of law. But it was not only their common interest in matters of state that bound them together. They were also boon companions and spent merry hours together. It was almost the only relaxation Thomas allowed himself, for he was an ambitious man. He had a taste for magnificence, and his household was as fine--if not finer--than the King's. When he was sent to France to negotiate a royal marriage, he took a personal retinue of two hundred men, with a train of several hundred more, knights and squires, clerics and servants, eight fine wagons, music and singers, hawks and hounds, monkeys and mastiffs. Little wonder that the French gaped in wonder and asked, "If this is the chancellor's state, what can the King's be like?" His entertainments, his gifts, and his liberality to the poor were also on a very lavish scale.

In 1159 King Henry raised an army of mercenaries in France to regain the province of Toulouse, a part of the inheritance of his wife, the famous Eleanor of Aquitaine.

Thomas served Henry in this war with a company of seven hundred knights of his own. Wearing armor like any other fighting man, he led assaults and engaged in single combat. Another churchman, meeting him, exclaimed: "What do you mean by wearing such a dress? You look more like a falconer than a cleric. Yet you are a cleric in person, and many times over in office-archdeacon of Canterbury, dean of Hastings, provost of Beverley, canon of this church and that, procurator of the archbishop, and like to be archbishop, too, the rumor goes!" Thomas received the rebuke with good humor.

Although he was proud, strong-willed, and irascible, and remained so all his life, he did not neglect to make seasonal retreats at Merton and took the discipline imposed on him there. His confessor during this time testified later to the blamelessness of his private life, under conditions of extreme temptation. If he sometimes went too far in those schemes of the King which tended to infringe on the ancient prerogatives and rights of the Church, at other times he opposed Henry with vigor.

In 1161 Archbishop Theobald died. King Henry was then in Normandy with Thomas, whom he resolved to make the next primate of England. When Henry announced his intention, Thomas, demurring, told him: "Should God permit me to be the archbishop of Canterbury, I would soon lose your Majesty's favor, and the affection with which you honor me would be changed into hatred. For there are several things you do now in prejudice of the rights of the Church which make me fear you would require of me what I could not agree to; and envious persons would not fail to make it the occasion of endless strife between us." The King paid no heed to this remonstrance, and sent bishops and noblemen to the monks of Canterbury, ordering them to labor with the same zeal to set his chancellor in the see as they would to set the crown on the young prince's head. Thomas continued to refuse the promotion until the legate of the Holy See, Cardinal Henry of Pisa, overrode his scruples. The election took place in May, 1162. Young Prince Henry, then in London, gave the necessary consent in his father's name. Thomas, now forty-four years old, rode to Canterbury and was first ordained priest by Walter, bishop of Rochester, and then on the octave of Pentecost was consecrated archbishop by the bishop of Winchester. Shortly afterwards he received the pallium sent by Pope Alexander III.

From this day worldly grandeur no longer marked Thomas' way of life. Next his skin he wore a hairshirt, and his customary dress was a plain black cassock, a linen surplice, and a sacerdotal stole about his neck. He lived ascetically, spent much time in the distribution of alms, in reading and discussing the Scriptures with Herbert of Bosham, in visiting the infirmary, and supervising the monks at their work. He took special care in selecting candidates for Holy Orders. As ecclesiastical judge, he was rigorously just.

Although as archbishop Thomas had resigned the chancellorship, against the King's wish, the relations between the two men seemed to be unchanged for a time. But a host of troubles was brewing, and the crux of all of them was the relationship between Church and state. In the past the landowners, among which the Church was one of the largest, for each hide [1] of land they held, had paid annually two shillings to the King's officers, who in return undertook to protect them from the rapacity of minor tax- gatherers. This was actually a flagrant form of graft and the King now ordered the money paid into his own exchequer. The archbishop protested, and there were hot words between him and the King. Thenceforth the King's demands were directed solely against the clergy, with no mention of other landholders who were equally involved.

Then came the affair of Philip de Brois, a canon accused of murdering a soldier.

According to a long-established law, as a cleric he was tried in an ecclesiastical court, where he was acquitted by the judge, the bishop of Lincoln, but ordered to pay a fine to the deceased man's relations. A king's justice then made an effort to bring him before his civil court, but he could not be tried again upon that indictment and told the king's justice so in insulting terms. Thereat Henry ordered him tried again both for the original murder charge--and for his later misdemeanor. Thomas now pressed to have the case referred to his own archiepiscopal court; the King reluctantly agreed, and appointed both lay and clerical assessors. Philip's plea of a previous acquittal was accepted as far as the murder was concerned, but he was punished for his contempt of a royal court. The King thought the sentence too mild and remained dissatisfied. In October, 1163, the King called the bishops of his realm to a council at Westminster, at which he demanded their assent to an edict that thenceforth clergy proved guilty of crimes against the civil law should be handed over to the civil courts for punishment.

Thomas stiffened the bishops against yielding. But finally, at the council of Westminster they assented reluctantly to the instrument known as the Constitutions of Clarendon, which embodied the royal "customs" in Church matters, and including some additional points, making sixteen in all. It was a revolutionary document: it provided that no prelate should leave the kingdom without royal permission, which would serve to prevent appeals to the Pope; that no tenant-in-chief should be excommunicated against the King's will; that the royal court was to decide in which court clerics accused of civil offenses should be tried; that the custody of vacant Church benefices and their revenues should go to the King. Other provisions were equally damaging to the authority and prestige of the Church. The bishops gave their assent only with a reservation, "saving their order," which was tantamount to a refusal.

Thomas was now full of remorse for having weakened, thus setting a bad example to the bishops, but at the same time he did not wish to widen the breach between himself and the King. He made a futile effort to cross the Channel and put the case before the Pope. On his part, the King was bent on vengeance for what he considered the disloyalty and ingratitude of the archbishop. He ordered Thomas to give up certain castles and honors which he held from him, and began a campaign to persecute and discredit him. Various charges of chicanery and financial dishonesty were brought against Thomas, dating from the time he was chancellor. The bishop of Winchester pleaded the archbishop's discharge. The plea was disallowed; Thomas offered a voluntary payment of his own money, and that was refused.

The affair was building up to a crisis, when, on October 13, 1164, the King called another great council at Northampton. Thomas went, after celebrating Mass, carrying his archbishop's cross in his hand. The Earl of Leicester came out with a message from the King: "The King commands you to render your accounts. Otherwise you must hear his judgment." "Judgment?" exclaimed Thomas. "I was given the church of Canterbury free from temporal obligations. I am therefore not liable and will not plead with regard to them. Neither law nor reason allows children to judge and condemn their fathers.

Wherefore I refuse the King's judgment and yours and everyone's. Under God, I will be judged by the Pope alone."

Determined to stand out against the King, Thomas left Northampton that night, and soon thereafter embarked secretly for Flanders. Louis VII, King of France, invited Thomas into his dominions. Meanwhile King Henry forbade anyone to give him aid.

Gilbert, abbot of Sempringham, was accused of having sent him some relief. Although the abbot had done nothing, he refused to swear he had not, because, he said, it would have been a good deed and he would say nothing that might seem to brand it as a criminal act. Henry quickly dispatched several bishops and others to put his case before Pope Alexander, who was then at Sens. Thomas also presented himself to the Pope and showed him the Constitutions of Clarendon, some of which Alexander pronounced intolerable, others impossible. He rebuked Thomas for ever having considered accepting them. The next day Thomas confessed that he had, though unwillingly, received the see of Canterbury by an election somewhat irregular and uncanonical, and had acquitted himself badly in it. He resigned his office, returned the episcopal ring to the Pope, and withdrew. After deliberation, the Pope called him back and reinstated him, with orders not to abandon his office, for to do so would be to abandon the cause of God. He then recommended Thomas to the Cistercian abbot at Pontigny.

Thomas then put on a monk's habit, and submitted himself to the strict rule of the monastery. Over in England King Henry was busy confiscating the goods of all the friends, relations, and servants of the archbishop, and banishing them, first binding them by oath to go to Thomas at Pontigny, that the sight of their distress might move him. Troops of these exiles soon appeared at the abbey. Then Henry notified the Cistercians that if they continued to harbor his enemy he would sequestrate all their houses in his dominions. After this, the abbot hinted that Thomas was no longer welcome in his abbey. The archbishop found refuge as the guest of King Louis at the royal abbey of St. Columba, near Sens.

This historic quarrel dragged on for three years. Thomas was named by the Pope as his legate for all England except York, whereupon Thomas excommunicated several of his adversaries; yet at times he showed himself conciliatory towards the King. The French king was also drawn into the struggle, and the two kings had a conference in 1169 at Montmirail. King Louis was inclined to take Thomas' side. A reconciliation was finally effected between Thomas and Henry, although the lines of power were not too clearly drawn. The archbishop now made preparations to return to his see. With a premonition of his fate, he remarked to the bishop of Paris in parting, "I am going to England to die." On December 1, 1172, he disembarked at Sandwich, and on the journey to Canterbury the way was lined with cheering people, welcoming him home. As he rode into the cathedral city at the head of a triumphal procession, every bell was ringing. Yet in spite of the public demonstration, there was an atmosphere of foreboding.

At the reconciliation in France, Henry had agreed to the punishment of Roger, archbishop of York, and the bishops of London and Salisbury, who had assisted at the coronation of Henry's son, despite the long-established right of the archbishop of Canterbury to perform this ceremony and in defiance of the Pope's explicit instructions. It had been another attempt to lower the prestige of the primate's see. Thomas had sent on in advance of his return the papal letters suspending Roger and confirming the excommunication of the two bishops involved. On the eve of his arrival a deputation waited on him to ask for the withdrawal of these sentences. He agreed on condition that the three would swear thenceforth to obey the Pope. This they refused to do, and together went to rejoin King Henry, who was visiting his domains in France.

At Canterbury Thomas was subjected to insult by one Ranulf de Broc, from whom he had demanded the restoration of Saltwood Castle, a manor previously belonging to the archbishop's see. After a week's stay there he went up to London, where Henry's son, "the young King," refused to see him. He arrived back in Canterbury on or about his fifty-second birthday. Meanwhile the three bishops had laid their complaints before the King at Bur, near Bayeux, and someone had exclaimed aloud that there would be no peace for the realm while Becket lived. At this, the King, in a fit of rage, pronounced some words which several of his hearers took as a rebuke to them for allowing Becket to continue to live and thereby disturb him. Four of his knights at once set off for England and made their way to the irate family at Saltwood. Their names were Reginald Fitzurse, William de Tracy, Hugh de Morville, and Richard le Bret.

On St. John's day Thomas received a letter warning him of danger, and all southeast Kent was in a state of ferment. On the afternoon of December 29, the four knights came to see him in his episcopal palace. During the interview they made several demands, in particular that Thomas remove the censures on the three bishops. The knights withdrew, uttering threats and oaths. A few minutes later there were loud outcries, a shattering of doors and clashing of arms, and the archbishop, urged on by his attendants, began moving slowly through the cloister passage to the cathedral. It was now twilight and vespers were being sung. At the door of the north transept he was met by some terrified monks, whom he commanded to get back to the choir. They withdrew a little and he entered the church, but the knights were seen behind him in the dim light. The monks slammed the door on them and bolted it. In their confusion they shut out several of their own brethren, who began beating loudly on the door.

Becket turned and cried, "Away, you cowards ! A church is not a castle." He reopened the door himself, then went towards the choir, accompanied by Robert de Merton, his aged teacher and confessor, William Fitzstephen, a cleric in his household, and a monk, Edward Grim. The others fled to the crypt and other hiding places, and Grim alone remained. At this point the knights broke in shouting, "Where is Thomas the traitor?" "Where is the archbishop?" "Here I am," he replied, "no traitor, but archbishop and priest of God!" He came down the steps to stand between the altars of Our Lady and St. Benedict.

The knights clamored at him to absolve the bishops, and Thomas answered firmly, "I cannot do other than I have done. Reginald, you have received many favors from me.

Why do you come into my church armed?" Fitzurse made a threatening gesture with his axe. "I am ready to die," said Thomas, "but God's curse on you if you harm my people." There was some scuffling as they tried to carry Thomas outside bodily.

Fitzurse flung down his axe and drew his sword. "You pander, you owe me fealty and submission!" exclaimed the archbishop. Fitzurse shouted back, "I owe no fealty contrary to the King ! " and knocked off Thomas' cap. At this, Thomas covered his face and called aloud on God and the saints. Tracy struck a blow, which Grim intercepted with his own arm, but it grazed Thomas' skull and blood ran down into his eyes. He wiped the stain away and cried, "Into Thy hands, O Lord, I commend my spirit!" Another blow from Tracy beat him to his knees, and he pitched forward onto his face, murmuring, "For the name of Jesus and in defense of the Church I am willing to die." With a vigorous thrust Le Bret struck deep into his head, breaking his sword against the pavement, and Hugh of Horsea added a blow, although the archbishop was now dying. Hugh de Morville stood by but struck no blow. The murderers, brandishing their swords, now dashed away through the cloisters, shouting "The King's men! The King's men!" The cathedral itself was filling with people unaware of the catastrophe, and a thunderstorm was breaking overhead.[2] The archbishop's body lay in the middle of the transept, and for a time no one dared approach it. A deed of such sacrilege was bound to be regarded with horror and indignation. When the news was brought to the King, he shut himself up and fasted for forty days, for he knew that his chance remark had sped the courtiers to England bent on vengeance. He later performed public penance in Canterbury Cathedral and in 1172 received absolution from the papal delegates.

Within three years of his death the archbishop had been canonized as a martyr. Though far from a faultless character, Thomas Becket, when his time of testing came, had the courage to lay down his life to defend the ancient rights of the Church against an aggressive state. The discovery of his hairshirt and other evidences of austerity, and the many miracles which were reported at his tomb, increased the veneration in which he was held. The shrine of the "holy blessed martyr," as Chaucer called him, soon became famous, and the old Roman road running from London to Canterbury known as "Pilgrim's Way." His tomb was magnificently adorned with gold, silver, and jewels, only to be despoiled by Henry VIII; the fate of his relics is uncertain. They may have been destroyed as a part of Henry's policy to subordinate the English Church to the civil authority. Mementoes of this saint are preserved at the cathedral of Sens. The feast of St. Thomas of Canterbury is now kept throughout the Roman Catholic Church, and in England he is regarded as the protector of the secular clergy.

"Thomas a Becket" redirects here. For other uses, see Thomas a Becket (disambiguation) and Thomas Beckett.

Attributed arms of Saint Thomas Becket: Argent, three Cornish choughs proper, visible in many English churches dedicated to him. As he died 30 to 45 years before the age of heraldry, he bore no arms.

Thomas Becket (/ˈbɛkɪt/), also known as Saint Thomas of Canterbury, Thomas of London[1] and later Thomas à Becket[note 1] (21 December 1119 or 1120 – 29 December 1170), was Archbishop of Canterbury from 1162 until his murder in 1170. He is venerated as a saint and martyr by both the Catholic Church and the Anglican Communion. He engaged in conflict with Henry II, King of England, over the rights and privileges of the Church and was murdered by followers of the king in Canterbury Cathedral. Soon after his death, he was canonised by Pope Alexander III.

Blessed William Howard

Profile

Son of Thomas, earl of Arundel, England. Grandson of Saint Philip Howard. Raised Catholic in England in a time when the faith was being persecuted. Married Mary Stafford in 1637. Viscount of Stafford in England. Baron Stafford in 1640. Exiled in 1642 for political reasons, and lived in the Netherlands. Undertook diplomatic missions in Flanders and Switzerland for Emperor Ferdinand. His family was impoverished when the English Parliment impounded his lands. Arrested in Heidelberg in 1653 and Utrect in 1656 for apparently political reasons, but he was acquitted of all charges.

In 1660 his family property was reinstated, the fortunes of his family turned around, and they returned to England. Accused of complicity in the "Popish Plot", he was sent to the Tower of London on 25 October 1678. Imprisoned for two years before they bothered to try him, he was condemned before the trial started. Though he had no involvement in the "Plot", he was martyred for being an influential, high-profile Catholic.

Born

30 November 1614 in Strand, London, England

Died

beheaded on 29 December 1680 on Tower Hill, London, England

Beatified

15 December 1929 by Pope Pius XI

Saint Ebrulf of Ouche

Also known as

Ebrolfo, Ebrulfo, Ebrulfus, Ebrulphus, Evroul, Evroult, évroult

Additional Memorial

30 August (translation of relics)

Profile

Merovingian courtier. A married layman, he made financial arrangements for his wife, who may have later become a nun, and left the court of King Childebert I to become a monk at Deux Jumeaux abbey. He and a small group of brothers left to become hermits in the nearby forest of Ouche. Ebrulf converted a band of highway robbers to the faith. With them, the brothers, and some spiritual students who gathered around them, he founded a small monastery near Ouche, and served as its abbot. It emphasized self-sufficiency for the house, manual labour offered to God for the men, and was so successful that several other small houses were founded nearby.

Born

626 in Bayeux, Normandy, France

Died

• 706 of natural causes

• relics translated to Deeping Abbey, England in the 11th and 12th centuries

King David

Additional Memorial

24 December as one of the Holy Ancestors of Christ

Profile

Son of Jesse, and a shepherd in his youth. Anointed by the prophet Samuel. During war with the Philistines, David, relying on God, slew the giant Goliath and won the friendship of Jonathan, son of Saul; courtier. Married to Saul's daughter Michol. Forced into exile for political reasons. Married to Abigail.When Saul and Jonathan fell in battle, David was chosen King of Judah and Israel; he reigned for 33 years. Founder of the Judean dynasty at Jerusalem. National hero as a youth, soldier, reformer, father, prophet, musician, poet, hymnist, writer, sinner, and penitent. See 1 and 2 Kings, 1 and 2 Samuel, 1 and 2 Chronicles.

Born

c.1085 BC at Bethlehem

Died

• c.1015 BC at Jerusalem

• buried on Mount Sion

Patronage

• miners

• musicians

• poets

• singers

Blessed José Aparicio Sanz

Profile

Educated by the Sisters of Mercy in Enguera, Spain; the Pious Schools in Valencia, Spain; the College of Saint Joseph Valenza; and the Seminario Conciliar Center. Ordained a priest in the archdiocese of Valencia on 17 June 1916. As a parish priest he was known for his work with children, establishing Eucharistic associations, and spreading the Forty Hours devotion. Co-adjutor of San Maria de Oliva in 1917, treasurer of Benifallim in 1920, pastor at Luchente in 1921 where he established Eucharistic devotions that led to annual mountain retreats. Martyred in the Spanish Civil War.

Born

12 March 1893 in Enguera, Valencia, Spain

Died

29 December 1936 in Picadero de Paterna, Valencia, Spain

Beatified

11 March 2001 by Pope John Paul II

Saint Marcellus the Righteous

Also known as

• Marcellus Akimetes

• Marcellus the Sleepless

• Marcellus l'Acemeta

• Marcello...

Profile

Marcellus inherited a large fortune in his youth. Studied at Antioch and Ephesus. Monk and abbot of the Eirenaion monastery at Constantinople. The monks of these houses were called Akiometoi (= sleepless) because they organized in groups that rotated singing in chapel so they were singing God's praises 24 hours a day. Under Marcellus, his became the most influential of such houses. In 465 Constantinople was threatened by destruction by fire; Marcellus's prayers are credited with saving the city. In 488 he attended a synod called by Saint Flavian. Participated in the Council of Chalcedon.

Born

5th century at Apamea, Syria

Died

c.485 at Constantinople (Istanbul, Turkey)

Blessed José Perpiñá Nácher

Profile

Layman in the archdiocese of Valencia, Spain. A telegrapher (telegraph operator) on the ship "Buenos Aires". Lawyer. Secretary of the Union of Rural Police. He used his legal skills for the poor, working for legal aid. Member of Catholic Action. Member of Nocturnal Adoration. A pious man, he went to Mass daily and taught catechism. Jounalist. Married to Francisca Bosch Pieva on 22 April 1935. Arrested on 3 September 1936 for being a faithful Christian, he was martyred in the Spanish Civil War.

Born

22 February 1911 in Sueca, Valencia, Spain

Died

29 December 1936 in Picadero de Paterna, Valencia, Spain

Beatified

11 March 2001 by Pope John Paul II

Saint Trophimus of Arles

Additional Memorials

• 30 September (translation of relics)

• 4 January (Greek calendar)

Profile

Evangelist sent from Rome to Gaul c.250. Worked with Saint Saturninus of Toulouse and Saint Denis of Paris. First bishop of Arles, Gaul (modern France. His cultus is ancient; Pope Zosimus wrote about him in 417. Often confused with the Trophimus mentioned by Saint Paul the Apostle, they were actually centuries apart.

Died

c.280

Patronage

• against drought

• Arles, France

• children

Blessed Gérard Cagnoli

Also known as

Gerardo, Gerardus

Profile

Born to the Italian nobility. Cared for his mother until her death, then became a hermit for several years on Mount Etna, Sicily. Franciscan lay brother. Cook for Franciscan house. Known for his childlike simplicity, and the many graces that derived from it.

Born

c.1267 at Valenzo, Italy

Died

• c.1342 of natural causes

• many healings reported in connection with his relics

Beatified

13 May 1908 by Pope Saint Pius X (cultus confirmed)

Saint Girald of Fontenelle

Also known as

Gerardus, Giraldus, Girard, Giraud, Giralda

Profile

Studied at the cathedral school in Rheims, France; student of Gerbert of Aurillac, who would later become Pope Sylvester II, and of Saint Fulbert of Chartres. Benedictine monk at Lagny, diocese of Meaux, France. Abbot of Saint-Arnoul Abbey. Abbot of Fontenelle Abbey where his efforts at reform led to his murder by an unruly monk.

Born

late 10th century near Mantes in the Seine Valley of France

Died

murdered by a monk during the night of 29 to 30 December 1031 at Fontenelle Abbey, Normandy, France

Saint Thaddeus of Scythia

Also known as

Thaddee

Profile

Ninth-century Scythian slave. Relative of Saint Theodore Studites. Freed from slavery, Thaddeus became a monk. His house was dispersed in the iconoclast persecutions of Emperor Leo V. Thaddeus was arrested with several brother monks, ordered to reject icons and images, and to trample on an icon of Christ; he refused. Martyr.

Died

received 130 lashes and was left for dead; he survived two days before dying of the injuries

Blessed Francis Ruiz

Also known as

Francesco

Profile

Mercedarian. Missionary to Chile in 1569. Worked in Ecuador and then in Cusco, Peru, working from the Mercedarian convent there. Martyred by pagan natives while preaching.

Born

1546 in Rioja, Spain

Died

1590 in Santa Cruz de la Sierra, Tucman, Peru

Saint Martinian of Milan

Also known as

Maternian, Matinian, Martinien, Martinianus

Profile

Bishop of Milan, Italy in 423. Attended the Council of Ephesus. Fought the Nestorian heresy that denied that Mary was the Mother of God.

Died

29 December 435 of natural causes

Saint Libosus of Vaga

Also known as

Libóso, Lybosus

Profile

Bishop of Vaga (modern Béja, Tunisia). Part of the Council of Carthage in 256. Several of his letters have survived to today. Martyred in the persecutions of Valerian.

Died

• c.258 near Carthage (modern Tunis, Tunisia)

• buried in the cemetery of Carthage

Saint Aileran of Clonard

புனித_ஐலெரன் (-665)

டிசம்பர் 29

இவர் (#StAileran) அயர்லாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர். மிகப்பெரிய எழுத்தாளரும் அறிஞருமான இவர், புனித பினியன் என்பவரின் அழைப்பின் பெயரில் அயர்லாந்தில் உள்ள குளோனார்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்தார்.

650 ஆம் ஆண்டு குளோனார்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் அதிபராக உயர்ந்த இவர், மாணவர்களுக்குச் சிறப்பான முறையில் கிரேக்கமும் இலத்தினும் கற்றுத் தந்தார். 

இவர் புனித பேட்ரிக்கைப் பற்றியும் புனித பிரிஜித்தைப் பற்றியும் வரலாற்று நூல்களை எழுதினார். மேலும் இவர் இயேசுவின் தலைமுறை அட்டவணை பற்றிய நூலையும் எழுதினார். 

Also known as

• Aileran Sapiens

• Aileran the Wise

Profile

Monk and teacher at the monastery of Clonard, Ireland. Rector in 650. Noted scholar and master of Greek and Latin. Wrote several theological treatises and biographies of Saint Brigid, Saint Fechin and Saint Patrick.

Died

29 December 664 of natural causes

Saint Albert of Gambron

Profile

Seventh century courtier. Disenchanted with the worldly life, he lived for a while as a hermit. Founded the abbey of Gambron-sur-l'Authion, France, which simultaneously used the Rules of Saint Benedict and Saint Columbanus, and served as its first abbot.

Born

diocese of Séez, France

Saint Florent de Bourges

Also known as

Florentius

Profile

Bishop of Bourges, France for 20 years. Known for his intense spiritual life, and his work to enhance the spiritual life of his flock. The town of Saint-Florent-sur-Cher is named for him.

Died

664 of natural causes

Saint Quartillosa of Carthage

Profile

Married lay woman, and a mother. Martyred with her husband and son, whose names have not come down to us, the persecutions of Valerian.

Died

c.258 in Carthage (modern Tunis Tunisia)

Saint Trophimus of Ephesus

Profile

Gentile first century convert. Missionary with Saint Paul. Pilgim to Jerusalem where his Gentile presence in the temple stated a riot.

Born

Ephesus

Died

1st century

Blessed Paul Mary

Profile

Dominican lay brother in Seville, Spain. Miracle worker and healer. When he was in charge of giving bread to the poor, the bins never ran empty.

Died

1597 of natural causes

Martyrs of North Africa

Profile

A group of Christians executed together for their faith. The only details to survive are eight names - Crescentius, Dominic, Honoratus, Lybosus, Primian, Saturninus, Secundus and Victor.

Martyrs of Rome

Profile

A group of Christians executed together for their faith. The only details to survive are three names - Boniface, Callistus and Felix.

Martyrs of Seoul

Additional Memorial

20 September as part of the Martyrs of Korea

Profile

A group of seven lay woman in the apostolic vicariate of Korea who were martyred together.

• Barbara Cho Chung-I

• Barbara Ko Sun-I

• Benedicta Hyong Kyong-Nyon

• Elisabeth Chong Chong-Hye

• Magdalena Han Yong-I

• Magdalena Yi Yong-Dok

• Petrus Ch'oe Ch'ang-Hub

Born

South Korea

Died

beheaded on 29 December 1839 at the Small West Gate, Seoul, South Korea

Canonized

6 May 1984 by Pope John Paul II

Martyred in the Spanish Civil War

Thousands of people were murdered in the anti-Catholic persecutions of the Spanish Civil War from 1934 to 1939. I have pages on each of them, but in most cases I have only found very minimal information. They are available on the CatholicSaints.Info site through these links:

• Blessed Aproniano de Felipe González

• Blessed Enrique Juan Requena

• Blessed Jacinto Gutiérrez Terciado

• Blessed Juan Bautista Ferreres Boluda