† இன்றைய புனிதர் †
(ஜூலை 29)
✠ அருளாளர் இரண்டாம் அர்பன் ✠
(Blessed Urban II)
159ம் திருத்தந்தை:
(159th Pope)
பிறப்பு: கி.பி. 1035
லகேரி, ச்சம்பக்ன், ஃபிரான்ஸ் அரசு
(Lagery, County of Champagne, Kingdom of France)
இறப்பு: ஜூலை 29, 1099 (வயது 64)
ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள், தூய ரோம பேரரசு
(Rome, Papal States, Holy Roman Empire)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
முக்திபேறு பட்டம்: ஜூலை 14, 1881
திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ
(Pope Leo XIII)
அருளாளர் திருத்தந்தை இரண்டாம் அர்பன், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் திருத்தந்தையாக கி.பி. 1088ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 12ம் தேதி முதல், கி.பி. 1099ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 29ம் நாளன்று, தனது இறப்பு வரை ஆட்சி செய்தவர் ஆவார். இவர் முதலாம் சிலுவைப் போரை (கி.பி. 1096–1099) துவங்கியதற்காகவும், திருப்பீட ஆட்சித்துறைகளை (Roman Curia) திருச்சபையை செவ்வனே நடத்த ஒரு அரசு அவையைப்போல அமைத்ததற்காகவும் அறியப்படுகின்றார்.
திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII), கி.பி 1080ம் ஆண்டு, இவரை ஓஸ்தியா நகரின் (Cardinal-Bishop of Ostia) கர்தினால் ஆயராக நியமித்தார். இவர் கி.பி. 1084ம் ஆண்டு, ஜெர்மனியில் திருத்தந்தையின் தூதுவராக பணியாற்றிய போது, ஏழாம் கிரகோரியின் மாற்றங்களுக்கு ஆதரவு தந்து அவற்றை முனைப்புடன் செயல் படுத்தினார். ஏழாம் கிரகோரியின் இறப்புக்குப் பின் “மூன்றாம் விக்டர்” (Victor III) திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் சிறிது காலமே திருச்சபையினை ஆண்டார். அவரின் இறப்புக்குப்பின் திருத்தந்தையாக “ஓடோ” (Odo), இரண்டாம் அர்பன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
இவரின் ஆட்சியின் போது எதிர்-திருத்தந்தையாக “மூன்றாம் கிளமண்ட்” (Antipope Clement III) இருந்தார். அர்பன், ஏழாம் கிரகோரியின் (Pope Gregory VII) கொள்கைகளை எடுத்துக்கொண்டார். உறுதியுடன் அவற்றைப் பின்தொடர்ந்த அவர், அதிக நெகிழ்வுத்தன்மையுடனும் இராஜதந்திரத்திடனும் நடந்துகொண்டார். பொதுவாக ரோமில் இருந்து விலகியே இருந்த அவர், வட இத்தாலிக்கும், ஃபிரான்ஸ் நாட்டுக்கும் பயணங்கள் மேற்கொண்டார். “ரோம்” (Rome), “அமல்ஃபி” (Amalfi), “பெனவெண்டோ” (Benevento), மற்றும் “ட்ரோயியா” (Troia) ஆகிய நகரங்களில் தொடர் ஆலோசனை சபைகளை (synods) நடத்தினார். ஆயர்களை நியமிப்பதில் திருத்தந்தைக்கு இருக்கும் அதிகாரம், குருக்களின் கற்பு நிலை, திருச்சபையின் திருவருட்சாதனங்களை காசுக்கு விற்பதை எதிர்த்தும் பல அறிக்கைகளை வெளியிட்டார்.
இவர், டுஸ்கனி (Tuscany) கோமாட்டியான “மெட்டில்டாவுக்கும்” (Matilda), “பவேரியா” (Bavaria) கோமகன் “இரண்டாம் வெல்ஃப்” (Welf II) ஆகியோருக்கு நடந்த திருமணத்தை எளிதாக்கினார். இளவரசர் கான்ராட் (Prince Conrad) அவரது தந்தைக்கு எதிரான கிளர்ச்சிக்கு ஆதரவளித்து, மணமகனின் அலுவலகத்தை “கிரமோனா” (Cremona) நகரில், 1095ம் ஆண்டு, அவரிடமிருந்து பெற்றார். சிசிலியின் கோமகன் “ரோகர்” (Count Roger of Sicily) என்பவரது மகள் “மேக்சிமில்லா” (Maximilla) மற்றும் இளவரசர் “கொன்ராட்” (Prince Conrad) ஆகியோரின் திருமண ஏற்பாடுகளில் உதவி புரிந்தார். இவர்களது திருமணம், அதே வருடம், “பிஸா” (Pisa) நாட்டில் நடந்தது.
அர்பன், தமது முன்னோடிகளின் சீர்திருத்தங்களுக்காக கடுமையான ஆதரவைப் பெற்றார்.
† Saint of the Day †
(July 29)
✠ Blessed Urban II ✠
159th Pope:
Birth name: Eudes of Châtillon
Born: 1035 AD
Lagery, County of Champagne, Kingdom of France
Died: July 29, 1099 (Aged 64)
Rome, Papal States, Holy Roman Empire
Venerated in: Catholic Church
Beatified: July 14, 1881
Pope Leo XIII
Feast: July 29
Pope Urban II, born Odo of Châtillon or Otho de Lagery, was Pope from 12 March 1088 to his death in 1099.
Urban II, defended the liberty of the Catholic Church continues the work of St. Gregory VII. He called the First Crusade. The principal aim of the Council of Clermont was to discuss this Crusade.
The people were eager for the announced expedition and finally, the Pope attended to their impatient requests. He sat upon the throne that had been prepared specially for that occasion. At his side was Peter the Hermit. Below him was an enormous multitude: Cardinals, Abbots, priests, monks, knights, and the people.
After the speech of Peter, who described what he had seen in Jerusalem, Urban II addressed the crowd with these words:
“Go, brothers, go with hope to the fight against the enemies of God, who for so long have dominated Syria, Armenia and the countries of Asia Minor. They have already committed many outrages: they have taken the Sepulcher of Christ and the marvelous monuments of our Faith; they have forbidden pilgrims to set foot in a city whose worth only Christians can truly appreciate. Are these facts not sufficient to upset the serenity of your faces?
“Go and show your worth! Go, soldiers, and your fame will spread over the entire world. Do not fear to lose the Kingdom of God because of the tribulation brought by war. If you will fall prisoner to the enemy, face the worse torments for your Faith and you will save your souls at the same moment you will lose your bodies. Do not hesitate, most dear brethren, to offer your lives for the good of your neighbor. Do not hesitate to go because of love for your family, your country, or your riches, since man owes his love principally to God. You will have the greatest happiness one can have in his life, which is to see the places where Our Lord spoke the language of men.”
To these words, the faithful answered unanimously: “God wills it!"
Urban II added:
“Such a cry would not be unanimous if it were not inspired by the Holy Ghost. Let this be, then, your war-cry to announce the power of the God of Hosts.
“And whosoever will undertake this journey shall carry on him the form of the cross. Let you, then, bear the cross upon your sword or your breast, on your weapons and standards. Let it be for you either the sign of victory or the palm of martyrdom and also the symbol to unify the dispersed children of Israel. It will continuously remind you that Jesus Christ died for you and that for Him you should die.”
The date of the Crusade was fixed for August the 15, Feast of the Annunciation.
Comments:
You see the great beauty of this scene.
First, you have a saint on the See of Peter. What a wonderful thing! The light in the candelabrum to illuminate all the peoples, the focal point irradiating virtue, a saint sitting in the cathedra whence truth and good should be taught. He was addressing the ranks of warriors of Our Lord and Our Lady to lead them to the fight against their enemies. This man, like an Angel, was filled with zeal for the Holy Places. He could not tolerate that infidels should possess the Holy Land. Why couldn’t he bear this? Because of the offense to the glory of God it represented. Those places are the places par excellence where true worship should be offered to God.
Second, he had called for a council to assemble for this reason. It was the Council of Clermont, a city in France. The scene permits us a glimpse – in small proportion – of all the beauty of the Catholic Church. You have the Pope, Blessed Urban II, who commanded as head over the council; then you have the conciliar Fathers surrounding the Pope, all moved by an authentic zeal for the glory of God – an attitude similar to Angels surrounding God. After that, you have the multitude of the faithful filled with piety and enthusiasm, in whose eyes shone the spirit of fight and sacrifice. Whole families were present, the women and daughters were there to give the men – their sons, husbands, and brothers – their full support. They understood that to liberate the Sepulcher of Christ they should offer the sacrifice of their loved ones leaving for the Crusade.
Third, I ask you to consider the thinking of Pope Urban II: “The Holy Sepulcher is in the hands of the infidels. Catholics can not go there to duly venerate it because it is in the possession of the enemies of the Church.” Then he asked: “Who can maintain a serene face before such a crime?”
Today one sees many serene and tranquil faces in the street, people looking for a good life, enjoying themselves, ready to tell the latest joke. And even when some of these people have concerned faces, their concern is normally for their private interests. Who really cares about the cause of the Church?
At that time men were different. When the Pope challenged them, asking them if they would maintain their serenity or go to fight for the Church, they did not hesitate. They were true servants of Our Lord Jesus Christ. They had the Catholic Church alive in their souls. They were willing to give up the peaceful life, even though it was legitimate. They arose as one man to take the cross and place it on the hilt of their swords, on their standards and shields, and on their breasts, and they made up that invincible avalanche that went forward to regain the Sepulcher of Christ. How different things were then from our times!
Fourth, Blessed Urban II said something that should enthuse and encourage us to face our difficult situation today. He affirmed that the unanimous voice of that multitude which called out its decision to take the cross and liberate the Holy Sepulcher proved that the Holy Ghost was acting there. He had the presupposition, therefore, that the Holy Ghost is present in heroic decisions of ensembles of peoples in Christendom.
Today, based on that same presupposition, we can ask for and hope that the Holy Ghost will come again to help Catholic warriors to liberate the Holy Church from the progressivist usurpation. The fight we are facing now in many senses is more important than the one to liberate the Holy Sepulcher. So, even if we are weak and sinners, we should ask Our Lady to obtain for us a new coming of the Holy Ghost, in a way similar to His descent on the multitudes at the time of the Crusades to prepare the people then for that fight. We should ask her to obtain from Him the grace that we need to transform us into true Apostles of the Last Times, making us able to restore the Catholic Church in all her splendor and to install the Reign of Mary, as Our Lady predicted at Fatima.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira
