† இன்றைய புனிதர் †(செப்டம்பர் 10)✠ டோலென்ட்டினோ நகர் புனிதர் நிக்கோலஸ் ✠(St. Nicholas of Tolentino)

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 10)

✠ டோலென்ட்டினோ நகர் புனிதர் நிக்கோலஸ் ✠

(St. Nicholas of Tolentino)

ஒப்புரவாளர்:

(Confessor)

பிறப்பு: கி.பி. 1246

இத்தாலி (Italy)

இறப்பு: செப்டம்பர் 10, 1305

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 5, 1446

திருத்தந்தை நான்காம் யூஜின்

(Pope Eugene IV)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 10

பாதுகாவல்:

விலங்குகள், குழந்தைகள், படகோட்டிகள், “காபனடுவான்” மறைமாவட்டம் (Diocese of Cabanatuan), ஃபிலிப்பைன்ஸ், மரிக்கும் மக்கள், கப்பல் பணியாளர்கள், நோயுற்ற மிருகங்கள், உத்தரிய ஆன்மாக்கள், “டான்டாக் மறைமாவட்டம்” (Diocese of Tandag), “சுரிகாவோ நகர்” (Surigao City), “கனரி தீவு” (Canary Island), ஸ்பெயின் (Spain).

டோலென்ட்டினோவின் புனிதர் நிக்கோலஸ் ஒரு ஆன்ம பலம் கொண்டவரும், இத்தாலிய புனிதரும் ஆவார். இவர், உத்தரியத்திலுள்ள ஆன்மாக்களின் பாதுகாவலர் என்று அறியப்படுகிறார்.

18 வயதில் துறவறம் பெற்ற நிக்கோலஸ், ஏழு வருடங்கள் கழித்தே குருத்துவம் பெற்றார். மறை போதகம் செய்வதில் கீர்த்தி பெற்றிருந்த இவர், சிறந்த ஒப்புரவாளருமாவார்.

கி.பி. 1274ல், தமது பிறந்த ஊருக்கு அருகிலுள்ள டோலேன்ட்டினோ'வுக்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கே இரு பிரிவினரிடையே கலவரம் நடந்து கொண்டிருந்தது. ஆயருக்கு பக்கபலமாக “கேல்ப்ஸ்” (Guelphs) எனும் பிரிவினரும், ரோமப் பேரரசருக்கு ஆதரவாக “கிபெல்லின்ஸ்” (Ghibellines) எனும் பிரிவினரும் கலவரத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அங்கே அவர் சமாதான தூதுவராகப் பணி புரிந்தார்.

ஏழைகள் மற்றும் குற்ற செயல்களில் ஈடுபட்டிருந்தவர்க்கும் போதனை செய்தார். நோயுற்றோருக்காக இறைவனின் அதிதூய அன்னை கன்னி மரியாளிடம் ஜெபித்து ரொட்டித் துண்டுகளை வழங்கி அவர்களை குணமாக்கினார். அவருக்கு சம்மனசுக்களின் காட்சிகள் காணக் கிடைத்ததாகவும் கூறப்படுவதுண்டு. தொடர்ந்த நோன்புகள் நோற்கும் வழக்கம் கொண்ட நிக்கோலஸ், ஒருமுறை ஒரு வாரத்துக்கும் அதிகமாக நோன்பிருந்த வேளையில், அன்னை கன்னி மரியாளும், புனிதர் அகுஸ்தினாரும் காட்சியளித்து, சிலுவை அடையாளமிட்ட ரொட்டியை தண்ணீரில் நனைத்து உண்ணுமாறு கூறினர். நோன்புகளின் காரணமாக மிகவும் களைத்தும், பலவீனமாகவும் காணப்பட்ட நிக்கோலஸ், சிலுவை அடையாளமிட்ட ரொட்டிகளை தண்ணீரில் நனைத்து உண்டவுடன் புத்துணர்ச்சியும் புதிய பலமும் பெற்றார்.

ஏழைகளுக்கு உதவுவதிலும், சிறைச் சாலைகளுக்கு சென்று கைதிகளைக் கண்டு அவர்களுக்கு போதனைகள் செய்வதிலும் நோயுற்றோருக்காக கன்னி மரியாளிடம் ஜெபித்து ரொட்டி வழங்கி அவர்களை குணமாக்குவதிலும் வெற்றி கண்டார். அவருடைய இந்த வெற்றிகளுக்கான காரணம் என்னவென்று அவரிடம் கேட்கப்பட்டபோது, தாம் இறைவனின் ஒரு கருவியே என்றார்.

தமது இறுதி நாட்களில் நோயுற்று, அதிக வேதனையுற்ற நிக்கோலஸ், கி.பி. 1305ம் ஆண்டும், செப்டம்பர் மாதம், பத்தாம் தேதி மரணமடைந்தார். இவரது உடல் டோலென்ட்டினோ (Tolentino) நகரிலுள்ள "புனித நிக்கோலஸ் திருத்தலத்தில்" பாதுகாக்கப்படுகின்றது.

† Saint of the Day †

(September 10)

✠ St. Nicholas of Tolentino ✠

Confessor, Patron of Holy Souls, Mystic:

Born: 1246 AD

Italy

Died: September 10, 1305

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: June 5, 1446

Pope Eugene IV

Feast: September 10

Patronage:

Animals; Babies; Boatmen; Diocese of Cabanatuan, Philippines; Dying People; Lambunao, Guimbal, Iloilo, Mariners; Diocese of Mati; Holy Souls; Sailors; Sick, Souls in Purgatory; Diocese of Tandag, Watermen; Patron Saint of Surigao City, La Huerta, Parañaque City and Buli and Cupang in Muntinlupa City, San Nicolas, Ilocos Norte a town named after St. Nicholas De Tolentino, Banton, Romblon in the Philippines; Patron Saint of La Aldea de San Nicolás in the island of Gran Canaria, Canary Island, Spain; Patron Saint of Capas, Tarlac.

St. Nicholas of Tolentino, known as the Patron of Holy Souls, was an Italian saint and mystic

Born in 1245 in Sant'Angelo, St. Nicholas of Tolentino took his name from St. Nicholas of Myra, at whose shrine his parents prayed to have a child. Nicholas became a monk at 18, and seven years later, he has ordained a priest. He gained a reputation as a preacher and a confessor. C. 1274, he was sent to Tolentino, near his birthplace. The town suffered from civil strife between the Guelphs, who supported the pope, and Ghibellines, who supported the Holy Roman Emperor, in their struggle for control of Italy. Nicholas was primarily a pastor to his flock. He ministered to the poor and the criminal. He is said to have cured the sick with bread over which he had prayed to Mary, the Mother of God. He gained a reputation as a wonder-worker. Nicholas died in 1305 after a long illness. People began immediately to petition for his canonization. Eugene IV canonized him in 1446, and his relics were rediscovered in 1926 at Tolentino.

A studious, kind and gentle youth, at the age of 16 Nicholas became an Augustinian Friar and was a student of the Blessed Angelus de Scarpetti. A monk at the monasteries at Recanati and Macerata as well as others, he was ordained in 1270 at the age of 25, and soon became known for his preaching and teachings. Nicholas, who had had visions of angels reciting "to Tolentino", in 1274 took this as a sign to move to that city, where he lived the rest of his life. Nicholas worked to counteract the decline of morality and religion which came with the development of city life in the late thirteenth century.

On account of his kind and gentle manner, his superiors entrusted him with the daily feeding of the poor at the monastery gates, but at times he was so free with the friary's provisions that the procurator begged the superior to check his generosity. Once, when weak after a long fast, he received a vision of the Blessed Virgin Mary and Saint Augustine, who told him to eat some bread marked with a cross and dipped in water. Upon doing so he was immediately stronger. He started distributing these rolls to the ailing, while praying to Mary, often curing the sufferers; this is the origin of the Augustinian custom of blessing and distributing Saint Nicholas Bread.

In Tolentino, Nicholas worked as a peacemaker in a city torn by strife between the Guelphs and Ghibellines who, in the conflict for control of Italy, supported the Pope and the Holy Roman Emperor respectively. He ministered to his flock, helped the poor and visited prisoners. When working wonders or healing people, he always asked those he helped to "Say nothing of this", explaining that he was just God's instrument.

During his life, Nicholas is said to have received visions, including images of Purgatory, which friends ascribed to his lengthy fasts. Prayer for the souls in Purgatory was the outstanding characteristic of his spirituality. Because of this Nicholas was proclaimed patron of the souls in Purgatory, in 1884 by Leo XIII.

Born in answer to prayer, Nicholas of Tolentino became an Augustinian friar, gaining a reputation for working miracles and making peace. Tolentino had a name as a troubled town, but Nicholas brought it peace. Patrick Duffy tells his story.

His name a token of gratitude from his mother:

Nicholas was born in the town of Fermo in the Marche region of eastern Italy on the Adriatic. His parents were childless for six years. They prayed at the shrine of St Nicholas of Bari and in thanksgiving christened their son Nicholas.

St Nicholas’ bread for the sick and poor:

Nicholas joined the Augustinian friars at eighteen. He often fasted and performed other penances, spending long hours in prayer. Once, when severely ill, he had a vision of Mary, Augustine and Monica telling him to eat a certain type of bread roll that had been dipped in water and he recovered. He then began himself to bless and distribute this bread to the sick and poor, who were also healed. He became so enthusiastic about this that the prior accused him of squandering the community’s resources. He also had a reputation as a healer, even before he was ordained in 1269. The rolls became known as Saint Nicholas’s Bread, and are still distributed in his memory.

Peace to Tolentino:

After his ordination, Nicholas was stationed at a friary where he felt comfortable, but one day he heard a voice telling him, “To Tolentino, To Tolentino”. Tolentino was a town that was troubled by rival pro- and antipapal factions. Here he preached in the street and despite opposition and ridicule, he was able to restore peace to the town. He continued his lengthy fasts and received visions. He became known as a sympathetic confessor and for visiting the sick and poor.

Souls in purgatory:

Once, while asleep, a fellow friar who had died shortly before spoke to him from purgatory and urged him to celebrate the Eucharist for him and other souls there, so that they would be set free by the power of Christ. Nicholas did so for seven days. The friar again spoke to Nicholas, thanking him and assuring him that a large number of souls were now with God. Because of this Nicholas was proclaimed patron of the souls in Purgatory.

Death and influence:

Nicholas died on 10th September 1305. Pope Eugene IV canonized him in 1446, and his relics were rediscovered at Tolentino in 1926.

In the Augustinian Church of St John the Baptist and St Augustine (John’s Lane) in Thomas Street, Dublin, behind the high altar there is a stained glass window depicting St Nicholas of Tolentino in red vestments celebrating Mass for the souls in purgatory also depicted  – with one soul being escorted into heaven.

✠ வில்லநோவா புனிதர் தாமஸ் ✠(St. Thomas of Villanova)செப்டம்பர் 10

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 10)

✠ வில்லநோவா புனிதர் தாமஸ் ✠

(St. Thomas of Villanova)

மறைப்பணியாளர், ஆயர், ஒப்புரவாளர்:

(Religious, Bishop and Confessor)

பிறப்பு: கி.பி. 1488

வில்லநோவா டி லாஸ் இன்ஃபேன்ட்ஸ், சியுடாட், ஸ்பெயின்

(Villanueva de los Infantes, Ciudad Real, Spain)

இறப்பு: செப்டம்பர் 8, 1555

வலென்சியா, ஸ்பெயின்

(Valencia, Spain)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: நவம்பர் 1, 1658

திருத்தந்தை ஏழாம் அலெக்சாண்டர்

(Pope Alexander VII)

பாதுகாவல்: 

வில்லநோவா பல்கலைகழகம்

(Villanova University)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 10

வில்லநோவா புனிதர் தாமஸ், “அகுஸ்தினார் துறவற சபையைச்” (Order of Saint Augustine) சேர்ந்த ஒரு ஸ்பேனிஷ் துறவியாவார் (Spanish friar). தமது காலத்தில், குறிப்பிடத்தக்க ஒரு போதகரும், சந்நியாசம், மற்றும் ஆன்மீக எழுத்தாளரும் ஆவார். இவர், ஏழைகளின்பால் அன்பும் கருணையும் கொண்ட ஒரு பேராயரும் ஆவார்.

“தோமஸ் கார்சியா ஒய் மார்ட்டிநெஸ்” (Tomás García y Martínez) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவருடைய தந்தை, ஒரு தானியங்களை அரைக்கும் தொழில் செய்பவர் ஆவார். அவர் தமது தாயைப் போலவே, உணவு மற்றும் பலசரக்கு வகைகளை தினமும் ஏழைகளுக்கு கொடுக்கும் வழக்கம் கொண்டவராயிருந்தார். 

தமது பதினாறு வயதில், கலை மற்றும் இறையியல் கற்பதற்காக “அல்காலா பல்கழையில்” (University of Alcalá) சேர்ந்தார். தமது கல்வியை முடித்த தாமஸ், அங்கேயே ஒரு பேராசிரியராக பணி புரிந்தார். கலை, தர்க்கம், மற்றும் தத்துவம் ஆகிய பாடங்களைப் போதித்த தாமஸ், தொடர்ச்சியான மறதி மனப்பாங்கு உள்ளவராயும், குறைந்த ஞாபக சக்தியும் கொண்டவராக இருந்தார். இதன் காரணமாகவே, கி.பி. 1516ம் ஆண்டு, “சலமான்கா” (Salamanca) எனுமிடத்திலுள்ள புனித அகுஸ்தினார் துறவற சபையில் இணைந்தார். கி.பி. 1518ம் ஆண்டில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

அன்பொழுக இனிமையாக அருட்போதனை செய்வதில் மிகவும் பிரசித்தி பெற்றவராக திகழ்ந்தார். "இறைவனின் அன்பு" என்னும் தலையங்கத்திலேயே பெரும்பாலான சொற்பொழிவுகளை தயாரித்து நிகழ்த்தினார். அன்னை கன்னி மரியாளின் மீது அபரிமிதமான பக்தி கொண்டிருந்தார்.

கி.பி. 1533ல், புனித அகுஸ்தினார் துறவற மடத்திலிருந்து மெக்சிக்கோ (Mexico) நாட்டுக்கு அனுப்பப்பட்ட தாமஸ், அங்கே அரசர் ஐந்தாம் சார்லஸ் (Charles V) அவர்களால் “கிரனடா” (Granada) உயர் மறை மாவட்டத்தின் பேராயராக நியமிக்கப்பட்டார். ஆனால், தாமஸ் அதை ஏற்க மறுத்துவிட்டார். கி.பி. 1544ல் மீண்டும் அவர் “வலேன்சியா”வின் (Valencia) பேராயராக நியமிக்கப்பட்டார். ஆனால் தமது முன்னோடிகள் உத்தரவிடும்வரை அவர் தொடர்ந்து அதற்கும் மறுத்துவிட்டார்.

தாமஸ் சிக்கனத்துக்கு பெயர் போனவர். ஒருமுறை, தமது இல்லத்தை அலங்கரிப்பதற்காக கிடைத்த நன்கொடை பணத்தை நகரிலுள்ள ஒரு மருத்துவமனையின் பராமரிப்பு பணிகளுக்காக கொடுத்துவிட்டார். அவர், தாம் படுக்க உபயோகித்த பாயை கூட ஏழை ஒருவருக்கு உதவுவதற்காக விற்றுவிட்டார். துறவு மடத்தில் தாம் புகுநிலை துறவியாக இருந்தபோது அணிதிருந்த சீருடை அங்கியையே பேராயரானபிறக்கும் அணிந்து வந்தார். தாமஸ் "ஏழைகளின் தந்தை" என்று அறியப்பட்டார். அனாதைகள், ஏழைப்பெண்கள், ஆதரவற்றவர்கள் மற்றும் நோயுற்றோர் மீது அவர் கொண்ட தொடர்ந்த அன்பும் பற்றும் அளவற்றது. உறைவிட பள்ளிகள் மற்றும் உயர்நிலை பள்ளிகள் பலவற்றை அவர் கட்டி உருவாக்கினார்.

தமது 67வது வயதில் வலென்சியா'வில் (Valencia) மரணமடைந்த தாமசின் உடல் அங்கேயுள்ள பேராலயத்தில் பாதுகாக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(September 10)

✠ St. Thomas of Villanova ✠

Religious, Bishop, and Confessor:

Born: 1488 AD

Villanueva de Los Infantes,

Ciudad Real, Spain

Died: September 8, 1555

Valencia, Spain

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: November 1, 1658

Pope Alexander VII

Feast: September 10

Patronage:

Santolan, (Pasig City), Alimodian and Miag-ao (Iloilo), Villanova University

St. Thomas of Villanova was a Spanish friar of the Order of Saint Augustine who was a noted preacher, ascetic and religious writer of his day. He became an archbishop who was famous for the extent of his care for the poor of his see.

Biographical selection:

In the early 16th century, Germany and Spain presented a curious contrast: The first was divided, scandalized, and perverted by an apostate Augustinian monk: Luther. The latter was elevated and sanctified by another Augustinian monk, St. Thomas of Villanova. 

St. Thomas was born on September 18, 1488, at Fuentellana, Spain, the son of a noble but impoverished family. His parents were extremely virtuous and transmitted to him their love for the poor. His mother had received the gift of miracles. The boy was the worthy fruit of such saintly parents. 

After a virtuous childhood in Villanova, he graduated with high honours from the University of Alcalá. At age 28, he joined the St. Augustine friars at Salamanca and took his vows on November 25, 1517, the same year of Luther’s apostasy. At Salamanca, he taught Scholastic Theology and soon began to preach in pulpits throughout Spain. He dedicated his life to the confessionary and to the pulpit. 

His sermons were so persuasive that he was named the court preacher of Emperor Charles V and one of his councillors of state. It is said that Charles V never denied anything to St. Thomas because – as the Emperor affirmed – he had the gift to move hearts.  

He was offered the See of Granada but refused the position. Years later, in 1544, he was obliged under obedience to accept the Archbishopric of Valencia. At that time, the Kingdom of Valencia was suffering from a severe drought. When it was announced that St. Thomas had been chosen the new Archbishop, rain poured abundantly, a sign of the days of grace and redemption to come. In fact, this rain summarizes well the tenure of St. Thomas of Villanova, who became known as “Almsgiver” and “Father of the Poor” for his charity, and “model of Bishops” for his administration and laws. He made a gradual and steady reform of the Clergy and then extended it to all the faithful. 

He continued his mortified life, always seeing in the poor his most precious treasure. He was munificent with all but very parsimonious with himself to the point that he wore the same habit that he had received in the novitiate. Once he was accused of avarice by a tailor who received an old coat for him to mend. Notwithstanding, sometime later St. Stephen gave 150 silver coins as dowry for the tailor’s daughters. 

Several hundred poor came to St. Thomas’ door each morning and were given meals, wine, and money. His charity was often accompanied by miracles of healing the sick, the multiplication of food and extraordinary conversions. His ecstasies were so common that at times he described them in his sermons on the Transfiguration. 

After 11 years of his episcopate, St. Thomas fell gravely ill and died September 8, 1555, the day of the Nativity of Our Lady. In his death agony, he gave the bed in which he was laying to a poor man. It was the last thing he had. 

St. Thomas of Villanova left a great number of sermons and theological writings; his grandiose style is reminiscent of St. Bernard. 

Comments:

This is not a very easy selection to comment on since it primarily reports facts about St. Thomas of Villanova that are characteristic of many saints. They are admirable and praiseworthy, but a little too generic and repeat what we hear about others. I limit myself, therefore, to comment on some more distinctive points here and there for our meditation.

First, it is a remarkable fact that Charles V chose St. Thomas of Villanova as a preacher and counsellor. He was a person who in many ways directed the conscience of the Emperor. You see the finger of Divine Providence directing this great statesman. 

Charles V, Emperor of the Holy Roman German Empire, a man over whose domains the sun never set, was an extraordinarily important man. He continued the vocation of the Hapsburgs of the House of Austria. There is a text by Mary de Agreda describing the designs of Providence for the House of Austria and all the graces God gave the Hapsburgs to fulfil them. It is very beautiful to see how Divine Providence assisted the realization of those designs by sending St. Thomas of Villanova to be the court preacher and counsellor to Charles V. 

Charles V, we must add with sadness, did not entirely correspond to those plans of God. He had a stint as a councillor, but he was a man whose softness and spirit of tolerance permitted Protestantism to expand in his lands. It is true that he had many different enemies to fight. One of them was the league formed by Muslim Turkey and Catholic France, which also became indirectly responsible for the expansion of Protestantism. 

But Charles V had long periods of peace when he could have opposed the expansion of Protestantism. His famous temporizations have made him the subject of strong, objective critiques by Church historians. 

But he ended his life well. He left aside all his possessions and goods and retired to a monastery as a penitent. He spent his last years there living a life that edified all Christendom. Did the good counsels of St. Thomas of Villanova finally move his heart? He used to say that St. Thomas had the gift of moving hearts. Did St. Thomas also bend his own heart of iron? It is a point to consider.

Someone could object: Why do you say that he had an iron heart? A man who makes concessions is a soft man and cannot be considered a man with an iron heart. 

I would answer that the long experience of life has shown me that nothing is harder to change than the heart of a soft man and make him an energetic man. It is harder to make a soft man energetic than to make an energetic man become soft. I think that a saint who could have made Louis XVI lose his softness would have performed a supernatural exploit greater than one who would convince Louis XIV to refrain from using force. So, the change of Charles V, who went to a monastery to make penance, may have been due to the good counsel of St. Thomas of Villanova. 

Second, it is interesting to see that St. Thomas had so many ecstasies that he used to speak about them in his sermons. It is admirable to see how he reported, sincerely and nobly, without vanity, the manifestations of grace in his soul from the pulpit. Only a truly superior soul can do this because he understands that grace does not rely on his personal merit but only on the largesse of God. 

This attitude is the opposite of a certain Calvinist way of understanding humility that has infiltrated many Catholic milieus. According to it, an individual is proud if he ever praises himself or lets someone else know of his qualities or gifts because humility would always demand that he hide such things. This is not always true. It is a simplified picture. 

I know, of course, that it can be dangerous to tell a person he can praise his own qualities. Often it happens that the person does not have an objective view of himself, but exaggerates his qualities and becomes proud. I know this, and I agree that we must be careful about encouraging this kind of pride. 

But this is different from obliging everyone to hide his qualities in the name of humility. You can see in the life of St. Thomas of Villanova how he made a beautiful and natural manifestation of the graces he received and the marvellous things God did in his soul. He could talk about them even in a sermon because he was detached from them and was glorifying God alone, and not himself. 

In the richness of the Catholic Church, we can find the models for both the rule, which is to be silent about one’s qualities and also for the exception, which is to praise one’s own graces and qualities in order to honour God. 

This is another beautiful facet of the life of St. Thomas of Villanova.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

✠ புனிதர் புல்ச்செரியா ✠(St. Pulcheria) செப்டம்பர் 10

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 10)

✠ புனிதர் புல்ச்செரியா ✠

(St. Pulcheria)

கிழக்கு ரோமப் பேரரசின் பேரரசி:

(Empress of the Eastern Roman Empire)

பிறப்பு: ஜனவரி 19, 398 அல்லது 399

கான்ஸ்டன்டினோபிள்

(Constantinople)

இறப்பு: ஜூலை 453

அனேகமாக கான்ஸ்டான்டினோபிள்

(Probably Constantinople)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 10

புனிதர் ஏலியா புல்ச்செரியா, கிழக்கு ரோமப் பேரரசரான (Eastern Roman Emperor) தமது இளைய சகோதரர் இரண்டாம் தியோடோசியஸின் (Theodosius II) சிறுவயது ஆட்சி காலத்தில், பைசண்டைன் பேரரசின் (Byzantine Empire) ஆட்சிப் பிரதிநிதியாக (Regent) இருந்தவரும், கிழக்கு ரோமப் பேரரசின் பேரரசர்  மார்சியனை (Marcian) திருமணம் செய்ததன் மூலம் அப்பேரரசின் பேரரசியுமாவார்.

பைசண்டைன் பேரரசர் (Byzantine Emperor) “ஆர்கேடியஸ்” (Arcadius), மற்றும் பேரரசி “ஏலியா யூடோக்ஸியா” (Empress Aelia Eudoxia) ஆகியோரின் மூத்த மகளான இவர், கி.பி. 415ம் ஆண்டு, தமது பதினைந்தாம் வயதில், தமது இளைய சகோதரரான இரண்டாம் தியோடோசியஸின் பாதுகாவலராக ஆட்சிப் பொறுப்பை எடுத்துக்கொண்டார். மேலும் “அகஸ்டா – பேரரசி” (Augusta - Empress) என்று பறைசாற்றினார். தமது சகோதரர் ஆட்சியின்போது அரசியல் சக்தியை மாற்றிக்கொண்டிருந்தாலும், புல்ச்செரியா குறிப்பிடத்தக்கவராக இருந்தார். கி.பி. 450ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 26ம் நாளன்று, தமது சகோதரர் இரண்டாம் தியோடோசியஸ் மரித்ததும், கிழக்கு ரோமப் பேரரசர்  மார்சியனை (Marcian) திருமணம் செய்ததன் மூலம் அப்பேரரசின் பேரரசியானார். அதே சமயத்தில், கன்னித்தன்மைக்கான தமது சத்திய பிரமாணத்தை மீறாமலும் இருந்தார். மூன்று வருடங்கள் கழித்து, கி.பி. 453ம் ஆண்டு, அவர் மரித்தார்.

புல்ச்செரியா, திருச்சபை வரலாற்றில் மிக முக்கியமான “எபேசஸ் மகாசபை” (The Council of Ephesus) மற்றும் “சால்செடன் மகாசபை” (The Council of Chalcedon) ஆகிய இரண்டு கிறிஸ்தவ ஆலோசன மகாசபைகளை நடத்த வழிகாட்டியதன் மூலம் கிறிஸ்தவ திருச்சபை மற்றும் அதன் இறையியல் வளர்ச்சியில் பெரிதும் செல்வாக்கு கொண்டிருந்தார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையும், கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபையும் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

† Saint of the Day †

(September 10)

✠ St. Pulcheria ✠

Empress of the Eastern Roman Empire:

Born: January 19, 398 or 399

Constantinople

Died: July 453

Probably Constantinople

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: September 10

Saint Aelia Pulcheria was Regent of the Byzantine Empire during the minority of her brother Theodosius II, and empress by marriage to Marcian. 

She was the second (and oldest surviving) child of Byzantine Emperor Arcadius and Empress Aelia Eudoxia. In 415, the fifteen-year-old Pulcheria took over the reins of government as the guardian of her younger brother Theodosius II and was also proclaimed "Augusta" (Empress). Pulcheria had significant, though changing, political power during her brother's reign. When Theodosius II died on 26 July 450, Pulcheria provided a successor by marrying Marcian on 25 November 450, while simultaneously not violating her vow of virginity. She died three years later, on July 453.

Biographical selection:

“Thanks to you, the scandals stimulated by the evil spirit were suppressed. Thanks to your efforts, the whole earth today are united in the confession of the same Faith.” 

With these words, Pope St. Leo the Great paid tribute to Empress Pulcheria (399-453), grand-daughter of Theodosius. She was baptized by St. John Chrysostom in Constantinople and while still very young, she made a vow of virginity along with her two younger sisters. 

Six years after her father, Arcadius, died, the Senate proclaimed her Augusta (empress) and named her regent of her younger brother Theodosius II. Pulcheria was 15 years old when she assumed the full responsibility of the government. It is rare in History to find so much prudence joined with such great precocity. 

At age 20, Theodosius married Athenais, daughter of a pagan philosopher of Athens. His wife, who received the name Eudoxia when she was baptized, sought to weaken Pulcheria’s influence over the Emperor. Eudoxia ended by persecuting her sister-in-law and favouring the heresy of Nestorius, while St. Pulcheria supported St. Cyril of Alexandria against the heretic. Pulcheria was removed from power and withdrew from the court. 

In 441 Eudoxia was exiled because of her infidelity to the Emperor, and Pulcheria returned. Theodosius was supporting the heresy of the monk Eutyches, but Pulcheria convinced him to withdraw it and follow St. Leo the Great. 

In 450 Theodosius died. Pulcheria was again proclaimed Empress. One year later the Council of Chalcedon (451) – she assisted at its third session - condemned Monophysitism, the heresy of Eutyches. In a letter to the Empress Pulcheria, St. Leo credited her with overcoming the heresies of Nestorius and Eutyches. 

On her return from exile, she found the Empire threatened by Attila. She agreed to marry General Marcian to maintain the stability of the Empire on the condition that he respects her vow of virginity. Together they governed the Empire. Marcian persecuted the Nestorians and followers of Eutyches, recalled the Catholic Bishops who had been exiled by Theodosius, and kept Attila outside the boundaries of the Empire. St. Pulcheria died in 453 at age 54. 

Comments:

It is the most beautiful life! Life was full of lessons that deserve commentaries.

First, you can see the very important role of elites in giving a good example in the customs and protecting the Catholic Religion. In his eulogy of St. Pulcheria, St. Leo the Great gave her the credit for the bad customs being suppressed and the whole earth having the same unity of Faith. This happened because a certain woman who consecrated herself to God was raised to the imperial throne, held the reins of the government, and used this power and influence to favour a Saint who was a Pope, St. Leo, and the Patriarch of Alexandria, St. Cyril. 

Above all, the Catholic Religion must have holy priests, bishops, and Popes. But often this is not enough. It is also necessary to have saints in the principal posts of the civil order. The life of St. Pulcheria teaches us that the laypeople also have an important role to play in building Christian Civilization and defending the Church. The clergy, even with saints as Pope and Bishops, was not able by itself to extirpate the heresies of Nestorianism and Monophysitism. 

Second, St. Pulcheria’s first care was for the service of God. She consecrated herself as a virgin; she was the regent of her brother; she fought against the bad influence of her sister-in-law; she was exiled but did not abandon the good cause; she returned and helped it conquer. Her only concern was to make the cause of God victorious. 

Third, there is one point that is not clear in this admirable life. Given her influence over her brother, why did she allow him to marry Eudoxia? The latter was the daughter of a pagan, and eventually caused an enormous problem for the cause of God. The selection does not mention who arranged that marriage. Would it have been a concession on the part of St. Pulcheria? It is possible. Then, she would not have been a saint yet. Was there a good reason for that marriage? Perhaps. At any rate, it was made with a high price, since St. Pulcheria was exiled because of it and the heresiarchs Nestorius and Eutyches were protected by Eudoxia. Once again, it follows the same principle, with a good Empress, everything goes well; with a bad Empress, everything worsens.  

Fourth, it is interesting to notice what happened with Attila. When he came to the West, he did not go straight to the Western Roman Empire. First, he tried to invade the Eastern Roman Empire. He was defeated there and then decided to enter Western Europe where he caused the devastation we know. We can see the role of the Holy Empress who through her prayer and action decisively kept those terrible enemies out of the Empire. 

What should we ask of St. Pulcheria? We should ask her for the grace to understand and make understood with renewed ardour our role as laymen in temporal society following the plan of Divine Providence. That is, to serve God and Holy Mother Church living in the temporal order and transforming it into a true Christendom.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனித மெனோடோரா (-305)(செப்டம்பர் 10)

புனித மெனோடோரா (-305)

(செப்டம்பர் 10)

இவர் சின்ன ஆசியாவில் உள்ள பைதானியாவைச் சார்ந்தவர்; இவருக்கு மெட்ரோடோரா, நிம்போடோரா என்ற இளைய சகோதரரிகள் இருவர் இருந்தனர். 

இம்மூவரும் இறைவன்மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டு வாழ்ந்து வந்தனர். இவர்கள் காட்டிற்குச் சென்று இறைவேண்டலிலும் நோன்பிலும் நிலைத்திருந்தார்கள். இச்செய்தி அப்பகுதியில் ஆளுநராக இருந்த ஃபிரண்டனுஸ் என்பவனுக்குத் தெரிய வர, அவன் மெனோடோரவிடம் வந்து, கிறிஸ்துவை மறுதலித்துவிட்டு, உரோமைக் கடவுளை வழிபடச் சொன்னான். அதற்கு இவர் மறுப்புத் தெரிவித்தார்.

இதனால் அவன் இவரை மன்னர் முன்பாக இழுத்துச் சென்று நிறுத்தினான். மன்னரும் இவரைக் கிறிஸ்துவை மறுதலித்துவிட்டு, உரோமைக் கடவுளை வழிபடச் சொன்னபோதும், இவர் தனது கொள்கையில் உறுதியாக இருந்தார். எனவே மன்னன் இவரை எரித்துக் கொன்றான்.

இதன் பிறகு மூன்று நாள்கள் கழித்து, இவரது சகோதரிகளான மெட்ரோடோராவும் நிம்போடோராவும் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்கக் கேட்டுக் கொள்ளப் பட்டார்கள். அவர்களும் தங்கள் கொள்கையில் மிக உறுதியாக இருந்ததால், அவர்களும் தீயிலிட்டுக் கொல்லப்பட்டார்கள்.  

புனித அல்பி சால்வியன் St. Salvius of Albi September 10

இன்றைய புனிதர் :

(10-09-2020)

புனித அல்பி சால்வியன் St. Salvius of Albi

இறப்பு

584

இவர் அல்பி என்ற நகரில் ஆயராக இருந்தார்.திருத்தந்தை முதலாம் பெரிய கிரகோரியின்(Pope Gregory I) நண்பர். இவரின் சொந்த ஊரானஅல்பியில் வழக்கறிஞராக பணியாற்றினார்.அதன்பிறகு ஒரு துறவு மடத்திற்குள் நுழைந்து,

துறவியாகவே பணியாற்றினார். அதன்பிறகுதுறவியானார். அதன்பிறகு அத்துறவற மடத்துறவிகளை கவனிப்பதற்கான பொறுப்பை ஏற்றார். பின்னர் 574-584 வரை அல்பியிலுள்ள மக்களின் ஆயனாக ஆயர் பதவி வகித்தார். அங்கு நோயாளிகளை கவனிக்கும் பணியிலும் ஈடுபட்டார். அங்கிருந்த கைதிகளை மீட்டுக்கொண்டு வந்து, அவர்களின் வாழ்வையும் மாற்றினார். அரசர் சில்பெரிக்(King Chilperic) என்பவரையும் மனம் மாற்றி கிறிஸ்துவ நெறியில் வளர்த்தெடுத்தார்.

செபம்:

குணமளிப்பவரே எம் தலைவரே! நோயாளிகளின் மீது அக்கறை கொண்டு பணிபுரிய ஒவ்வொரு செவிலியர்க்கும், மருத்துவர்க்கும் உதவிசெய்யும் பணியிலிருக்கும் நேரங்களில் பொறுமையோடும், தியாக உணர்வோடும் செயல்பட உமதருள் தந்திடுமாறு இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (10-09-2020)

SAINT SALVIUS OF ALBI (DIED 584)

Roman Catholic Bishop

St. Salvius, a native of Albi, Gaul, became a lawyer then a magistrate before entering monastic life and living as a hermit.  He spent the last ten years of his life as Bishop of Albi.  As bishop the saint lived simply and aided the poor of the area.  He also ransomed prisoners of Mammolus, a patrician, at the city.  Yet the saint’s major claim to fame and holiness pertains to Chilperic I (reigned 561-584), King of Soissons.

Now I invite you, O reader, to follow the bouncing balls with me.

Gaul under Merovingian rule was Francia, seldom a unified realm.  When a king of all Franks died, his sons inherited parts of the kingdom.  They usually fought among themselves thereafter, bringing warfare to Francia.  Chilperic I was one of our sons of Clotaire/Lothair I (reigned 511-561), King of Soissons from 511 and King of all Franks from 558.  Chilperic I divorced one wife so he could marry Galeswintha, his sister-in-law.  Then he had her strangled and married his mistress, Frenegund.  Chilperic’s forces also fought those of his brother Sigibert I (reigned 561-575), King of Austrasia.  Frenegund had Sigibert assassinated, thus saving Chilperic from defeat and the loss of his realm.

Chilperic I was not a nice man.  And I have only begun to describe his perfidy.

Chilperic I also interfered with the church, trying to control it.  He committed simony when he sold bishoprics.  The king also fined young priests for not serving in the army.  And he annulled the wills of men who left large sums of money to the church.  The monarch also forbade the teaching of the doctrine of the Trinity as St. Gregory of Tours understood it.  St. Gregory, a historian on Francia, likened Chilperic I to Herod the Great and Nero.  That might have been an overreach, but harsh criticism of the monarch was justified.  The king, a pretentious man who wrote bad poetry and added four letters to the Latin alphabet, raised taxes steeply–for his own financial gain, not to benefit the kingdom.  And he did cause many people to die.

Both Sts. Gregory and Salvius opposed the offending policies and activities of Chilperic I, who increased his territory as brothers died.  Yet Chilperic began to change his mind and to back down after two of his sons died.  Maybe Sts. Gregory and Salvius proved to be persuasive.  And/or perhaps the aging monarch feared damnation.  Anyhow, he fell victim to an assassin in 584.  Next Frenegund ruled for a time as regent for their newborn son, Clotaire/Lothair II (reigned 584-629), King of Neustria from 584 and of all Franks from 613.  The price he paid for uniting Francia was to make concessions to nobles, setting the stage for the decline of Merovingian dynastic power and the rise of what became the Carolingian Dynasty.

Geeking out over French history is my right, my privilege, and a harmless activity, but now I return to the main purpose of this post–explaining the sanctity of St. Salvius.

St. Salvius, by opposing Chilperic I, placed himself at great risk, for people who proved inconvenient to the monarch ran the risk of turning up dead.  Yet the saint stood his ground while committing a host of good deeds for the benefit of people who could never repay him.  He, in fact, finished his days tending to plague victims.  His life overflowed with sanctity until the end.

---JDH---Jesus the Divine Healer---