Saint of the day:Saint Natalia (Natalie) July 27

July 27

 

Saint of the day:

Saint Natalia (Natalie)

Patron Saint of converts, martyrs

​

 

Prayer:

 

Saint Natalia's Story

​

Aurelius and Natalie (died 852) were Christian martyrs who were put to death during the reign of Abd ar-Rahman II, Emir of Córdoba, and are counted among the Martyrs of Córdoba.

Aurelius was the son of a Muslim father and a Christian mother. He was also secretly a follower of Christianity, as was his wife Natalie, who was also the child of a Muslim father. One of Aurelius's cousins, Felix, accepted Islam for a short time, but later converted back to Christianity and married a Christian woman, Liliosa.

Under Sharia Law, all four of them were required to profess Islam. In time all four began to openly profess their Christianity, with the two women going about in public with their faces unveiled. They were all swiftly arrested as apostates from Islam.

They were given four days to recant, but they refused and were beheaded. They were martyred with a local monk, George, who had openly spoken out against the prophet Mohammed. He had been offered a pardon as a foreigner but chose instead to denounce Islam again and die with the others.

They are considered saints in the Roman Catholic Church, with a feast day of July 27.

 

Note:

Saint Natalia de Córdoba was born in this city around 825, in full Muslim rule. Emir Abderramán II reigned then, believing that with this he would tame the rebellious character of the Christians, he unleashed a persecution against them that further inflamed the problem he wanted to solve. Indeed, the religious provocation against the Muslims ended up, knowing that this one always ended in martyrdom. It was the case of Natalia, who was born to Mohammedan parents. But the father died, being still very small, the mother married in second nuptials with a Christian, who managed to convert her.

Natalia was educated, then, Christianly and married to Aurelio. Aurelio was born to a Christian mother and a Mohammedan father. With the passage of time, he was orphaned and educated by a Christian aunt. They lived like true believers but in hiding, to avoid persecution. But having attended the martyrdom of John, both husbands believed that they had to be braver and practice their religion in public to encourage other Christians, thus preventing them from moving on to Islam, the official religion at that time and place. Soon it was their turn to martyrdom.

They were seized by the governor's ministers and taken to prison. There they tried by all means, judges and executioners, to deny their faith. But neither the promises nor the tortures could with them, reason why finally they were degollados the 27 of July of the 852. Their bodies were buried and venerated by the Christians; but being very unsafe in Cordoba, Carlos el Calvo took care of moving six years later to San Germán (Paris) the body of San Aurelio and the head of Santa Natalia.

Natalia's grief was that her two daughters, ages 5 and 8, would become Muslims as established by Arab laws. They were taken to the Tabanense monastery under the care of Isabela, widow and martyr of Jeremiah. They gave him money for his support.

Saint of the day:Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers July 27

July 27

 

Saint of the day:

Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers

​

National Sleepy Head Day in Finlad

 

Prayer:

 

The Story of Ephesus: The Legend of the Seven Sleepers

​

Seven Sleepers of Ephesus, the heroes of a famous legend that, because it affirmed the resurrection of the dead, had a lasting popularity in all Christendom and in Islam during the Middle Ages. According to the story, during the persecution of Christians (250 CE) under the Roman emperor Decius, seven (eight in some versions) Christian soldiers were concealed near their native city of Ephesus in a cave to which the entry was later sealed. There, having protected themselves from being forced to do pagan sacrifices, they fell into a miraculous sleep. During the reign (408–450 CE) of the Eastern Roman emperor Theodosius II, the cave was reopened, and the Sleepers awoke. The emperor was moved by their miraculous presence and by their witness to their Christian doctrine of the body’s resurrection. Having explained the profound meaning of their experience, the Seven died, whereupon Theodosius ordered their remains to be richly enshrined, and he absolved all bishops who had been persecuted for believing in the Resurrection.

​

A pious romance of Christian apologetics, the legend is extant in several versions, including Greek, Syriac, Coptic, and Georgian. Western tradition calls the Seven Sleepers Maximian, Malchus, Marcian, John, Denis, Serapion, and Constantine. Eastern tradition names them Maximilian, Jamblichus, Martin, John, Dionysius, Antonius, and Constantine.

Their feast day is July 27 in the Roman Catholic Church (now suppressed) and August 2/4 and October 22/23 in the Greek Orthodox Church.

புனித அந்துசா (எட்டாம் நூற்றாண்டு)(ஜூலை 27)

புனித அந்துசா (எட்டாம் நூற்றாண்டு)

(ஜூலை 27)

இவர் சின்ன ஆசியாவிலுள்ள மேன்டினியா என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

சிறுவயதிலேயே இவர் இறைவன் தன்னை அவருடைய பணிக்காக அழைப்பதை உணர்ந்ததும், எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டுத் துறவியானார்.  பின்னாளில் இவர் அந்த துறவிமடத்தின் தலைவியாகவும் உயர்ந்தார்.

இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்த இவரிடம், ஐந்தாம் கான்ஸ்டன்டைன் என்ற மன்னன், "நீ இயேசுவின் உருவம் தாங்கிய படத்தையோ, திருவுருவத்தையோ வழிபடக்கூடாது" என்று சொன்னான்.

அதற்கு அவர் மறுப்பு தெரிவிக்கவே, அவன் இவரைக் கொடூரமாகச் சித்திரவதை செய்தான்.  இக்காட்சிகளை எல்லாம் மன்னனுடைய மனைவி மிகுந்த வேதனையோடு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார். அப்பொழுது இவர் அரசியிடம் "உமக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறக்கும்" என்று முன்னறிவித்தார்.

குழந்தையில்லாத அவருக்கு ஓராண்டில் பெண் குழந்தை பிறந்ததும்,  மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்த மன்னன் இவரை விடுதலை செய்தான். இதனால் இவர் முன்பு இருந்த துறவுமடத்திற்கு வந்தார். பின்னர் மன்னன் தனக்குப் பிறந்த பெண்குழந்தைக்கு  அந்துசா  என்ற பெயரைச் சூட்டினான்.

துறவி அந்துசாவோ தான் இறக்கும்வரை இறைவேண்டலிலும் நோன்பிலும் நிலைத்திருந்து, கிபி 759 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி ✠(Blessed Antonio Lucci) July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி ✠

(Blessed Antonio Lucci)

போவினோ மறைமாவட்ட ஆயர்:

(Bishop of Bovino)

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 2, 1681

அக்நோன், இசெர்னியா, சிசிலி அரசு

(Agnone, Isernia, Kingdom of Sicily)

இறப்பு: ஜூலை 25, 1752 (வயது 70)

போவினோ, ஃபொக்கியா, சிசிலி அரசு

(Bovino, Foggia, Kingdom of Sicily)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 18, 1989

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

அருளாளர் ஆண்டனியோ லூசி, ஒரு இத்தாலிய ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியும், கி.பி. 1729ம் ஆண்டு முதல், கி.பி. 1752ம் ஆண்டு அவர் மரிக்கும்வரை, “போவினோ” (Bishop of Bovino) மறைமாவட்ட ஆயராக பணியாற்றியவருமாவார். தமது வாழ்நாள் முழுதும் ஏழை மக்களின் வாழ்வு மேம்பாட்டுக்காக செலவிட்ட இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையால் முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கப்பட்டார்.

“ஆஞ்ஜெலோ நிக்கோலா லூசி” (Angelo Nicola Lucci) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட ஆஞ்ஜெலோ, கி.பி. 1682ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 2ம் தேதி பிறந்தவர் ஆவார். இவரது தந்தை ஒரு செருப்பு தைக்கும் மற்றும் தாமிர பணி செய்யும் தொழிலாளி ஆவார். அவரது பெயர், “ஃபிரான்சிஸ்கோ லூஸி” (Francesco Lucci) ஆகும். இவரது தாயார், “ஆஞ்ஜெலா பவுலான்டனியோ” (Angela Paolantonio) ஆவார்.

தமது பதினாறாம் வயதில், ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியரால் (Order of Friars Minor Conventual) நடத்தப்பட்ட பள்ளியில் தமது கல்வியை ஆரம்பித்தார். கி.பி. 1698ம் ஆண்டு தமது தூய துறவற வாழ்வினை தொடங்கிய இவர், “ஆன்டொனியோ” (Antonio) என்ற பெயரை தமது ஆன்மீக பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். தமது குருத்துவ கல்வியை “அசிசியில்” (Assisi) மேற்கொண்ட இவர், கி.பி. 1705ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். மேற்கொண்டு இறையியல் முனைவர் பட்டத்திற்காக கல்வி பெற்ற லூசி, அக்நோன், ரவேல்லோ மற்றும் நேப்பிள்ஸ் (Agnone, Ravello and Naples) என்ற இடங்களில் பேராசிரியராக பணி புரிந்தார்.

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XIII), இவரை ஒரு கர்தினாலாக நியமிப்பார் என்று வதந்தி பரவியது. ஆனால் இது நடக்கவில்லை. மாறாக, கி.பி. 1729ம் ஆண்டு, இவரை போவினோ (Bishop of Bovino) மறைமாவட்டத்திற்கு ஆயராக திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் பெனடிக்ட் நியமித்தார். “நான் போவினோ ஆயராக, ஒரு சிறந்த இறையியல் மற்றும் ஒரு பெரிய துறவி தேர்வு செய்துள்ளேன்” என்று கூறிய திருத்தந்தை, தாமே அவருக்கு ஆயர் அருட்பொழிவு செய்வித்தார். 23 வருடங்கள் ஆயராக பணியாற்றிய இவர், தமது ஆயர் வருமானத்தையும் ஏழை குழந்தைகளின் மறைக்கல்வி வகுப்புகளை நிறுவுவதற்கும், தேவாலயங்களை பழுதுபார்க்கவும், தொண்டிற்காகவுமே செலவிட்டார்.

கி.பி. 1752ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 25ம் நாளன்று, அதிக ஜூரம் காரணமாக மரித்த இவரது உடல், “போவினோ பேராலயத்தில்” (Bovino Cathedral) நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது. இவரது நினைவுத் திருநாள் ஜூலை மாதம், 27ம் நாளாகும்.

அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா ✠(Blessed Titus Brandsma July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா ✠

(Blessed Titus Brandsma)

மறைப்பணியாளர், குரு, மறைசாட்சி:

(Religious, Priest and Martyr)

பிறப்பு: ஃபெப்ரவரி 23, 1881

ஓகேக்ளூஸ்டர், ஃப்ரீஸ்லேண்ட், நெதர்லாந்து

(Oegeklooster, Friesland, Netherlands)

இறப்பு: ஜூலை 26, 1942 (வயது 61)

டச்சாவ் சித்திரவதை முகாம், பவரியா, ஜெர்மனி

(Dachau concentration camp, Bavaria, Germany)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 3, 1985

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலம்:

டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா, நினைவகம், நிஜ்மேகன், நெதர்லாந்து

(Titus Brandsma Memorial, Nijmegen, Netherlands)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

பாதுகாவல்:

கத்தோலிக்க பத்திரிகையாளர்கள், புகையிலைவாதிகள், ஃப்ரீஸ்லேண்ட் (Friesland)

அருளாளர் டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா, ஒரு டச்சு கார்மேல் சபை துறவியும் (Dutch Carmelite Friar), கத்தோலிக்க குருவும் (Catholic priest), தத்துவ ஞான சாஸ்திர (Professor of Philosophy) பேராசிரியருமாவார். நாஜி சித்தாந்தத்தை கடுமையாக எதிர்த்த இவர், இரண்டாம் உலகப் போருக்கு (Second World War) முன்னர் பலமுறை அதை எதிர்த்து வெளிப்படையாக பேசினார். தென்மேற்கு ஜெர்மனியின் (SouthWestern Germany) பவரியா (Bavaria) மாகாணத்திலுள்ள “டச்சாவ்” (Dachau) நகரிலுள்ள மிகவும் மோசமான சித்திரவதை முகாம் சிறையில் (Dachau concentration camp) அடைக்கப்பட்ட இவர், அங்கேயே மரித்தும் போனார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை, இவருக்கு விசுவாசத்தின் மறைசாட்சியாக (Martyr of the Faith) முக்திபேறு பட்டமளித்தது.

“அன்னோ ஸ்ஜோர்ட் ப்ரேண்ட்ஸ்மா” (Anno Sjoerd Brandsma) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவருடைய தந்தையார் பெயர், “டைடஸ் ப்ரேண்ட்ஸ்மா” (Titus Brandsma) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், “ஜிட்ஸ் போஸ்ட்மா” (Tjitsje Postma) ஆகும்.  நெதர்லாந்து (Netherlands) நாட்டின் “ஃப்ரீஸ்லேண்ட்” (Friesland) மாகாணத்திலுள்ள “ஹர்ட்வர்ட்” (Hartwerd) கிராமத்தினருகேயுள்ள “ஓகேக்ளூஸ்டர்” (Oegeklooster) எனுமிடத்தில், கி.பி. 1881ம் ஆண்டு பிறந்தார்.

ஒரு சிறிய பால் பண்ணை நடத்தி வந்த அவருடைய பெற்றோர்கள், மிகவும் பக்திமிக்க கத்தோலிக்கர்களாக இருந்தனர். முக்கியமாக, கால்வினிஸ்ட் (Calvinist region) பிராந்தியத்தில் ஒரு சிறுபான்மை இன மக்களாக இருந்தனர். அவர்களது ஒரு மகளைத் தவிர, அவர்களது குழந்தைகள் அனைவரும் ஆன்மீக சபைகளில் இணைந்தனர்.

ஒரு சிறுவனாக, ப்ரேண்ட்ஸ்மா, ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscan) சபையினர் நடத்தும் குருத்துவ படிப்புக்கான உயர்நிலை கல்வியை மேகன் (Megen) நகரிலுள்ள இளநிலை செமினாரி (Minor Seminary) பள்ளியில் கற்றார்.

ப்ரேண்ட்ஸ்மா, கி.பி. 1898ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 17ம் நாளன்று, நெதர்லாந்தின் மேல் தென்கிழக்கு பிராந்தியத்திலுள்ள “பாக்ஸ்மீர்” (Boxmeer) நகரிலுள்ள கார்மேல் (Carmelite) துறவு மடத்தில், முதுமுக (Novitiate) பயிற்சியில் இணைந்தார். அங்கே, தமது தந்தையை கௌரவிக்கும் விதமாக, அவர் டைடஸ் (Titus) என்ற பெயரை தமது ஆன்மீகப் பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார்.

கி.பி. 1905ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு, “கார்மேல் மாய அனுபவங்கள்” (Carmelite Mysticism) எனப்படும் “தியானத்தால் உண்மையையும் பரம்பொருளையும் காணலாம் என்ற நம்பிக்கையில்” சிறப்பான அனுபவமிருந்தது. இதன்காரணமாக இவருக்கு, 1909ம் ஆண்டு, ரோம் நகரில், தத்துவ அறிவியலுக்கான முனைவர் (Doctorate of Philosophy) பட்டமளிக்கப்பட்டது. அதன் பின்னர், அவர் நெதர்லாந்தின் பல்வேறு பள்ளிகளில் கற்பிக்க தொடங்கினார். 1916ம் ஆண்டுமுதல், “அவிலாவின் புனிதர் தெரேசா” (St. Teresa of Ávila) அவர்களின் படைப்புகளை டச்சு மொழியில் மொழிபெயர்ப்பதற்கான ஒரு திட்டத்தை ஆரம்பித்தார்.

“நிஜ்மேகன்” கத்தோலிக்க பல்கலைக்கழகத்தின் (தற்போது “ராட்பவுட்” (Radboud University) பல்கலைக்கழகம்) நிறுவனர்களுள் ஒருவரான, பிராண்ட்ஸ்மா 1923ம் ஆண்டு, பள்ளியில் “தத்துவம்” (Philosophy) மற்றும் “மாய அனுபவ வரலாறுகளின்” (History of Mysticism) பேராசிரியராகவும் ஆனார்.

ஒரு பத்திரிகையாளராகவும் பணிபுரிந்த ப்ரேண்ட்ஸ்மா, 1935ம் ஆண்டில் கத்தோலிக்க பத்திரிகையாளர்களுக்கான திருச்சபை ஆலோசகரும் ஆவார். அதே வருடம், விரிவுரையாளர் சுற்றுப்பயணத்தை அமெரிக்காவில் மேற்கொண்ட அவர், தமது சபையின் பல்வேறு நிறுவனங்களில் உரையாற்றினார்.

1940ம் ஆண்டு, மே மாதம், ஹிட்லரின் நாஜிக்கள் (Third Reich) நெதர்லாந்தில் படையெடுத்ததன் பின்னர், நாஜிக்களின் சித்தாந்தங்களை பரப்புவதற்கு எதிராகவும், கல்வி மற்றும் பத்திரிகை சுதந்திரத்திற்காகவும் போராட்டங்கள் நடத்திய காரணத்தால், நாஜிக்களின் கவனம் அவர்மீது திரும்பியது.

1942ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், ‘அதிகாரப்பூர்வ நாஜி ஆவணங்களை அச்சிட வேண்டாம்’ என்று “டச்சு ஆயர்கள் பேரவையால்” கட்டளையிடப்பட்டிருந்த ஒரு கடிதத்தை, கத்தோலிக்க செய்தித்தாள்களின் ஆசிரியர்களிடம் கையளித்தார். இது ஜேர்மன் ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் ஒரு புதிய சட்டத்தின் கீழ் தேவைப்பட்டிருந்தது. அதே மாதம், 19ம் தேதி, “பாக்ஸ்மீர்” (Boxmeer) துறவு மடத்தில் வைத்து அவர் கைது செய்யப்படுவதற்கு முன்னர், அவர் 14 பத்திரிக்கை ஆசிரியர்களை சந்தித்திருந்தார்.

“ஸ்செவெனிங்கென்” (Scheveningen), “அமர்ஸ்ஃபூர்ட்” (Amersfoort), மற்றும் “க்லீவ்ஸ்” (Cleves) ஆகிய இடங்களில் சிறை வைக்கப்பட்ட பின்னர், பிராண்ட்ஸ்மா “டச்சாவ்” சித்திரவதை முகாமிற்கு (Dachau Concentration Camp) மாற்றப்பட்டு, ஜூன் மாதம், 19ம் தேதி, அங்கே வந்து சேர்ந்தார். அவரது உடல்நிலை விரைவாக மோசமடைந்தது. அவர் முகாம் மருத்துவமனைக்கு மாற்றப்பட்டார். 1942ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 26ம் தேதி, “அல்ஜமேயின்” (Allgemeine SS) எனப்படும் நாஜிக்களின் அதிதீவிர படையைச் சேர்ந்த செவிலியர் ஒருவர், அவர்கள் மனிதர்கள் மேல் நடத்தும் மருத்துவ பரிசோதனைகளின் (Program of Medical Experimentation) அடிப்படையில், ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு போட்ட விஷ ஊசி காரணமாக அவர் மரணமடைந்தார்.

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் ஒரு மறைசாட்சியாக மதிக்கப்படும் ப்ரேண்ட்ஸ்மாவுக்கு, 1985ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II) அவர்களால் முக்திபேறு பட்டமளிக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(July 27)

✠ Blessed Titus Brandsma ✠

Religious, Priest, and Martyr:

Born: February 23, 1881

Oegeklooster, Friesland, Netherlands

Died: July 26, 1942 (Aged 61)

Dachau concentration camp, Bavaria, Germany

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Carmelite Order and the Netherlands)

Beatified: November 3, 1985

Pope John Paul II

Major shrine: Titus Brandsma Memorial, Nijmegen, Netherlands

Feast: July 27

Patronage: Catholic journalists, Tobacconists, Friesland

Titus Brandsma, Dutch priest, educator, journalist, and modern mystic, has much to say to Twenty-first Century Christians. His joyful countenance in the face of chronic illness and finally, at the torturous hands of the Nazis, is a study in humankind’s sharing of its portion of the Cross of Christ. The frail, bookish-looking clergyman with the big cigar, labeled “That dangerous little friar” by his enemies, was able to perform heroic acts of suffering, followed by forgiveness because his faith and trust in God were so firmly rooted in prayer. Unlike Saint Teresa Benedicta of the Cross, who made a deliberate commitment of her life as an atonement for sin, Father Brandsma did not seek martyrdom, yet when he was thoroughly convinced it was God’s Will, he was able to accept humiliation and even death.

Born Anno Brandsma, he completed high school studies with the Franciscans before entering the Carmelite monastery in Boxmeer in September of 1898, where he adopted his father’s name, Titus, as his religious name. During the early years as a Carmelite, he showed interest in journalism and writing, two activities which would occupy much of his time later on in life. Titus professed his first vows as a Carmelite in October 1899, was ordained on June 17, 1905, and after further studies at the Roman Gregorian University, graduated on October 25, 1909, with a doctorate in philosophy.

Fr. Titus’ entire priestly life was spent in education, although always with a keen pastoral sense of people’s needs. He joined the faculty of the newly founded Catholic University of Nijmegen in 1923 and served as Rector Magnificus, or President, of the University in 1932-33. After this time he resumed his teaching duties, and in 1935 made a lecture tour of the Carmelite foundations in the United States.

Just before this lecture tour, Archbishop De Jong of Utrecht appointed Fr. Titus as spiritual advisor to the staff members of the more than thirty Catholic newspapers in Holland; around the same time, the policies of Adolf Hitler, the new German Chancellor, began to be felt in Holland, and were openly criticized by Titus in his teaching and in the press. With the Nazi occupation of Holland on May 10, 1940, began the open persecution of the Jews and the active resistance of the Catholic hierarchy, who announced on January 26, 1941, that the sacraments were to be refused to Catholics known to be supporters of the National-Socialist movement.

While Titus’ involvement with this Catholic resistance to Nazi activity was becoming more blatant, it was the Church’s refusal to print Nazi propaganda in their newspapers that sealed his fate. Titus decided to deliver personally to each Catholic editor a letter from the bishops ordering them not to comply with a new law requiring them to print official Nazi publications. He visited fourteen editors before being arrested on January 19, 1942, at the Boxmeer monastery.

Fr. Titus was interned at Scheveningen and Amersfoort in Holland before being sent to Dachau, where he arrived on June 19, 1942. His constitution quickly deteriorated under the harsh regime, forcing him to enter the camp hospital in the third week of July. There he became the subject of biological experimentation, before being killed by lethal injection on July 26, 1942.

Titus Brandsma, OCarm. was declared Blessed by Pope John Paul, II in November 1985. Since then, the promotion of his cause for sainthood has been in progress. An Interprovincial Committee of Carmelites exists, here in the United States, to educate and inform the Body of Christ as to its progress.

புனிதர் முதலாம் செலஸ்டின் ✠(St. Celestine July 27

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 27)

✠ புனிதர் முதலாம் செலஸ்டின் ✠

(St. Celestine I)

43ம் திருத்தந்தை:

(43rd Pope)

ஆட்சி துவக்கம்: செப்டம்பர் 10, 422

ஆட்சி முடிவு: ஜுலை 26, 432

முன்னிருந்தவர்:

திருத்தந்தை முதலாம் போனிஃபாஸ்

(Pope Boniface I)

பின்வந்தவர்:

திருத்தந்தை மூன்றாம் சிக்ஸ்துஸ்

(Pope Sixtus III)

பிறப்பு: ----

ரோம், மேற்கு ரோமானியப் பேரரசு

(Rome, the Western Roman Empire)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 1, 432

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 27

திருத்தந்தை புனித முதலாம் செலஸ்தீன், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 43ம் திருத்தந்தையாக கி.பி. 422ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 10ம் நாள் முதல், கி.பி. 432ம் ஆண்டு, ஜுலை மாதம், 26ம் நாள் வரை பணியாற்றினார். அவரது ஆட்சிக்காலம் நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் தொடங்கியதாக "திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் நூல் கூறினாலும், தில்லெமோன் போன்ற வரலாற்றாசியர்கள் கருத்துப்படி செலஸ்தீனின் ஆட்சி தொடக்கம் செப்டம்பர் மாதம், 10ம் நாள் ஆகும்.

வரலாற்று ஆதாரங்கள்:

திருத்தந்தை முதலாம் செலஸ்தீன், ரோம பேரரசின் கம்பானியா (Campania) என்னும் பிரதேசத்தில் பிறந்தவர். அவருடைய தந்தை பெயர் பிரிஸ்குஸ் (Priscus) ஆகும். அவர் சிறிது காலம் மிலான் (Milan) நகரில் புனித அகுஸ்தீனோடு (St. Ambrose) வாழ்ந்ததாகத் தெரிகிறது. அகுஸ்தீன், செலஸ்தீனுக்கு எழுதிய ஒரு கடிதம் உள்ளது. திருத்தந்தை முதலாம் இன்னசென்ட் (Pope Innocent I) கி.பி. 416ம் ஆண்டு, எழுதிய ஓர் ஆவணத்தில் "திருத்தொண்டர் செலஸ்தீன்" (Celestine the Deacon) என்று இவரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

செலஸ்தீனின் ஆட்சி:

திருத்தந்தை செலஸ்தீன் திருவழிபாட்டில் சில பகுதிகளை ஆக்கியதாகத் தெரிகிறது. ஆயினும் இதுபற்றி உறுதியான செய்தி இல்லை. கி.பி. 431ம் ஆண்டு நிகழ்ந்த எபேசுஸ் பொதுச்சங்கத்தில் அவர் நேரடியாகக் கலந்துகொள்ளாவிடினும் அதில் பங்கேற்க பதிலாள்களை அனுப்பினார். அச்சங்கத்தில் நெஸ்தோரியர்களின் தப்பறைக் கொள்கை கண்டிக்கப்பட்டது. அத்தருணத்தில் அவர் எழுதிய நான்கு மடல்கள் கி.பி. 431ம் ஆண்டு, மார்ச்சு மாதம், 15ம் நாள், என்னும் தேதியைக் கொண்டுள்ளன. அம்மடல்கள் ஆப்பிரிக்கா (Africa), இல்லீரியா (Illyria), தெசலோனிக்கா (Thessalonica) மற்றும் நார்போன் (Narbonne) என்னும் பகுதிகளில் ஆண்ட ஆயர்களுக்கு (African Bishops) எழுதப்பட்டவை. இலத்தீன் (Latin) மொழியில் எழுதப்பட்ட அம்மடல்களின் கிரேக்க (Greek) மொழிபெயர்ப்பு கிடைத்துள்ளது. மூல ஏடு கிடைக்கவில்லை.

மறைபரப்புப் பணி:

செலஸ்தீன் கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ கொள்கைகளைப் பாதுகாப்பதில் தீவிரம் காட்டினார். "பெலாஜியநிஸம்" (Pelagianism) என்ற தவறான கொள்கையை அவர் கண்டித்தார். மேலும் அயர்லாந்து (Ireland) நாட்டில் கிறித்தவத்தைப் பரப்புவதற்காக பல்லாதியுஸ் (Palladius) என்பவரை அனுப்பிவைத்தார். அவரைத் தொடர்ந்து அயர்லாந்தில் கிறித்தவ மறையை அறிவிக்கச் சென்றவரே புனித பேட்ரிக் (Saint Patrick) ஆவார்.

உரோமையில் நோவாசியன் (Novatians) என்பவர் போதித்த தவறான கொள்கைகளையும் செலஸ்தீன் கண்டித்தார்.

இறப்பு:

திருத்தந்தை முதலாம் செலஸ்தீன் கி.பி. 432ம் ஆண்டு, ஜுலை மாதம், 26ம் நாள் உயிர்துறந்தார். அவரது உடல் உரோமை சலாரியா (Via Salaria) வீதியில் அமைந்த புனித பிரிசில்லா (St. Priscilla) சுரங்கக் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. பின்னர் அது புனித பிரசேதே (Basilica di Santa Prassede) கோவிலுக்கு மாற்றப்பட்டது.

கலை உருவில்:

புனித முதலாம் செலஸ்தீன் உருவப்படத்தில் ஒரு புறா, பறவைநாகம், தீப்பிழம்பு போன்றவை உருவகமாகச் சித்தரிக்கப்படுவது வழக்கம். உரோமைத் திருச்சபையும், கீழைத் திருச்சபையும் இவரை ஒரு புனிதராகக் கருதி வணக்கம் செலுத்துகின்றன.

† Saint of the Day †

(July 27)

✠ St. Celestine I ✠

43rd Pope:

Born: ----

Rome, the Western Roman Empire

Died: August 1, 432

Venerated in: 

Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Feast day: July 27

Pope Celestine I was the bishop of Rome from 10 September 422 to his death on 1 August 432. Celestine's tenure was largely spent combatting various ideologies deemed heretical. He supported the mission of the Gallic bishops that sent Germanus of Auxerre in 429, to Britain to address Pelagianism, and later commissioned Palladius as bishop to the Scots of Ireland and northern Britain. In 430, he held a synod in Rome which condemned the apparent views of Nestorius.

St. Celestine was a deacon at Rome in the time of Pope Innocent I (401-417). Later he himself became Pope. continued the fight against the Pelagian heresy, which was now waning. He had the satisfaction of seeing it die away in Britain, where its founder came from. Traditionally it was said that he was was the pope who sent St Patrick to Ireland to preach to the Irish.

The tradition in Ireland is that St Celestine was the pope who sent St Patrick to Ireland. He condemned the Nestorian heresy. And he is credited as the pope who introduced the responsorial psalm into the Mass in Rome.

Influenced by St Ambrose at Milan and acquainted with St Augustine:

A Campanian, Celestine is said to have lived for a while with St. Ambrose in Milan. He was certainly a deacon at Rome in the time of Pope Innocent I (401-417). In contrast to the stormy election of his predecessor Pope Boniface (418-422), Celestine’s election seems to have been quiet and harmonious.

Against Pelagianism and Semi-Pelagianism:

Once he became pope, St Celestine continued the fight against the Pelagian heresy, which was now waning. He had the satisfaction of seeing it die away in Britain, where its founder came from. When the heresy in the diluted form known as Semi-Pelagianism raised its head in Gaul, Celestine wrote against this new danger. A great friend of St. Augustine, he wrote a letter to the bishops of Gaul on the occasion of the mighty father’s death (430), praising him and forbidding all attacks on his memory.

Against Nestorianism:

But the new heresy of Nestorianism raised its head in the East. Nestorius was a priest from Antioch who when he became the patriarch of Constantinople began to teach that in Christ there are not only two natures, which is correct, but that there are also two persons, which is incorrect. A logical consequence was that Mary was not the Mother of God (theo-tokos) but only of the human person of Christ (christo-tokos). This aroused horror even in Constantinople itself, while St. Cyril, the patriarch of Alexandria, attacked the new doctrine most vigorously. Both Nestorius and Cyril were soon clamoring to the Pope for a decision. Celestine held a synod at Rome in 430 and condemned Nestorianism. Nestorius was to be deposed and excommunicated if he persisted in teaching false doctrine. Nestorius refused to submit, all the more because Cyril, who had been made the Pope’s agent in the matter, demanded more than Celestine had asked. A general council was called to meet at Ephesus in 431. The council condemned Nestorianism, to the great joy of the people.

St Patrick to Ireland?

Traditionally it was said that Pope Celestine a short time before his death personally commissioned St. Patrick to preach the gospel to the Irish. Perhaps it was Celestine who sent Palladius and it may be that Patrick came later. At any rate, St. Prosper of Aquitaine says in his Chronicle that Celestine saved the Roman island for the faith (De Paor, St Patrick’s World, 154).

Churches in Rome:

Celestine restored, which had been destroyed by the Goths. He also caused some interesting pictures of the saints to be painted in the Church of St. Sylvester.

Introduced the responsorial psalm into the Liturgy of the Word at Rome:

The church music historian Peter Jeffrey has pointed to the tradition in the Liber Pontificalis that it was Pope Celestine who introduced the responsorial psalm into the papal Mass at Rome, having experienced that practice as a young man at Milan when he was there while Ambrose was bishop. Perhaps it was also from Milan that Augustine could also have brought the same practice to Hippo in Africa.

St. Celestine I died on 26 July 432. He was buried in the cemetery of St. Priscilla in the Via Salaria, but his body subsequently moved, now lies in the Basilica di Santa Prassede. In art, Saint Celestine is portrayed as a Pope with a dove, dragon, and flame, and is recognized by the Church as a saint.

முத்திபேறுபெற்ற ரூடோல்ப் அக்வாவிவா (St.Rudolf Akvaviva)குரு July 27

இன்றைய புனிதர் :

(27-07-2020)

முத்திபேறுபெற்ற ரூடோல்ப் அக்வாவிவா (St.Rudolf Akvaviva)

குரு

பிறப்பு 

1550

இத்தாலி

    

இறப்பு 

25 ஜூலை 1583

சால்சட் தீவு(Salset), இந்தியா

முத்திபேறுபட்டம்: 03 ஏப்ரல் 1803 திருத்தந்தை 13ஆம் சிங்கராயர்(Leo XIII)

இவர் ஓர் பிரபு குலத்தில் பிறந்தவர். இவரின் பெற்றோர்கள் ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் ஏராளமான உதவிகளை செய்தனர். இதனால் ரூடோல்ப்பும் அப்பணியில் கவரப்பட்டு, ஏழைகளுக்கென்று தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார். சமூகப்பணிகளிலும், ஆலயப்பணிகளிலும் தன் நேரங்களைக் கழித்தார். சிறுவயதிலிருந்தே பூசைஉதவி செய்வதற்கு தவறமாட்டார். ஞானக்காரியங்களில் அக்கறையோடு ஈடுபட்டார். தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்று ஆசைக்கொண்டு, இயேசு சபையில் சேர்ந்தார். 1578 ஆம் ஆண்டு குருப்பட்டம் பெற்றார். சில நாட்கள் இத்தாலியில் பணிசெய்தபின் இந்தியாவிற்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கு ஓரளவு மக்களை தெரிந்துகொண்டபின், இந்திய கலாச்சாரத்தால் கவரப்பட்டார். இதனால் அம்மக்களுக்கு ஏதாவது உதவிகள் செய்ய வேண்டுமென்று ஆசைகொண்டார். அப்போது கோவாவில் இருந்த புனித பவுல் கல்லூரியில் கற்று கொடுக்கும் பணியில் ஈடுபட்டார். 

இவர் சாதி, மதம் பாராமல் அனைத்து தர மக்களையும் ஒன்றிணைத்து கிறிஸ்துவைப்பற்றி போதித்தார். அப்போது இந்தியாவை ஆட்சி செய்த முகமதிய அரசனிடம் மிகுந்த நட்புறவு கொண்டிருந்தார். அரசனின் அன்பையும், நன்மதிப்பையும் பெற்று, தொடர்ந்து அரசவையிலும், நாடு முழுவதிலும் நற்செய்தியை போதித்தார். பின்னர் இயேசு சபை குருக்களால் சால்செட் தீவுக்கு அனுப்பப்பட்டார். அத்தீவில் பணிசெய்யும்போது இந்து மக்களிடமிருந்து பலவிதமான எதிர்ப்புகளை சந்தித்தார். பல இந்துக்களும் ஒன்று சேர்ந்து ஆலயங்களையும் பள்ளிக்கூடங்களையும் இடித்து தரைமட்டமாக்கினார்கள். அச்சமயத்தில் ஆலயத்தில் திருப்பலி நிறைவேற்றிகொண்டிருக்கும் வேளையில் ஆலயம் இடிக்கப்பட்டு அம்மக்களோடு சேர்ந்து ரூடோல்ப் அவர்களும் இறந்து போனார். 

செபம்:

இரக்கமே உருவான எம் தலைவா! இன்றும் இந்திய மண்ணில் கிறிஸ்துவ மக்களுக்கு எதிராக விளைவிக்கப்படும் துன்பங்களை நீர் கண்ணோக்கியருளும். நீரே அம்மக்களின் பாதுகாப்பாகவும், அவர்களுக்கு அரணும், கோட்டையுமாய் இருந்து, காத்து வழிநடத்தியருள் வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (27-07-2020)

Blessed Rudolf Aquaviva

Blessed Aquaviva and his Companions were Jesuit priests. He was the son of the Duke of Atri,  related to the family of St. Aloysius Gonzaga, and nephew of Claud Aquaviva, the fifth general of the Jesuits. He was admitted at the age of eighteen, in 1568, and after being ordained priest at Lisbon was sent to Goa, in India. Father Aquaviva was one of the two chosen for the mission at Fatehpur Sikri, near Agra, and he worked till 1583 in strenuous efforts to convert Akbar and his subjects, but had no success. He was then put in charge of the Salsette mission, north of Bombay. He and four companions, Father Pacheco, Father Berno, Father Francisco and Brother Aranha, together with other Christians, set out for Cuncolim, the heart of Hindu opposition in that mission, intending to choose there a piece of ground for a church and to plant a cross thereon. They were met with armed force by the villagers. Blessed Rudolf and Blessed Alfonso were killed praying for their murderers, and the other two priests were likewise slain outright. Blessed Francis was left for dead, but found living the next day; he was given a chance to venerate an idol, and on refusing was tied to a tree and shot with arrows. It was not till 1741 that Pope Benedict XIV declared the martyrdom proved, and even then the formal beatification did not take place till 1893. Their feast day is July 27th.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint Paraskevi Patron Saint of the Blind​ July 26

July 26

 

Saint Paraskevi

Saint Paraskevi literally means "Preparation" as the day of preparation for Sabbath

Patron Saint of the Blind

​

Saint Paraskevi's Story

​

Saint Paraskevi was arrested during the reign of Antoninus Pius (138-161) because she refused to worship the idols. She was brought to trial and fearlessly confessed herself a Christian. Neither enticements of honors and material possessions, nor threats of torture and death shook the firmness of the saint nor turned her from Christ. She was given over to beastly tortures. They put a red-hot helmet on her head and threw her in a cauldron filled with boiling oil and pitch. By the power of God the holy martyr remained unharmed. When the emperor peered into the cauldron, St Paraskeva threw a drop of the hot liquid in his face, and he was burned. The emperor began to ask her for help, and the holy martyr healed him. After this the emperor set her free. 

Traveling from one place to another to preach the Gospel, St Paraskeva arrived in a city where the governor was named Asclepius. Here again they tried the saint and sentenced her to death. They took her to an immense serpent living in a cave, so that it would devour her. But St Paraskeva made the Sign of the Cross over the snake and it died. Asclepius and the citizens witnessed this miracle and believed in Christ. She was set free, and continued her preaching. In a city where the governor was a certain Tarasius, St Paraskeva endured fierce tortures and was beheaded in the year 140.

Many miracles took place at the saint's tomb: the blind received sight, the lame walked, and barren women gave birth to children. It is not only in the past that the saint performed her miracles, but even today she helps those who call on her in faith."

July 25 Saint Valentina & Saint Thea

July 25

 

Saint of the day:

Saint Valentina & Saint Thea

​

“Valentina” means “strong, vigorous and healthy.”

 “Thea” may be short for “Theodora,” which means “Gift of God.” However, this saint is also known as “Ennatha.”

​

Saints Valentina & Thea's Story

​

Saint Valentina

Saint Valentina was from Caesarea of Palestine. She was small and known for wearing old, worn out clothing.

One day, when she was with her friend Thea, they joined a group of Christians gathered to hear the Holy Scriptures. Local officials broke up the meeting, grabbed Thea and tortured her.

Valentina yelled, “How long will you torment my sister?” When the thugs heard her, they grabbed her, too. Valentina was dragged away to be burned on an altar which had already been prepared by the heathens. Kicking the altar with her feet, she knocked it over. Then, Valentina and Thea were tied together and burnt alive.

Saint Valentina’s Christian bond with Saint Thea was so strong that whether or not they were natural sisters, they were spiritual sisters. And, Saint Valentina was not going to let Saint Thea be martyred without her.

The women died for their faith in the Lord Jesus Christ in 308.

The ancient Latin name “Valentina” means “strong, vigorous and healthy.”

We honor these Holy Virgin Martyrs on February 10 and July 18.

Holy Martyr Valentina, pray that our faith, and our determination to persevere in purity, always be strong and vigorous. Amen.

 

SS. Thea and Valentina, Virgins, and St. Paul, Martyrs

 

IN the year 308 there were at the same time six emperors, successors of Dioclesian, namely in the East Galerius, Licinius, and Maximinus; in the West Constantine, Maxentius, and his father, Maximian Herculeus, who had reassumed the purple. Firmillian, the successor of Urbanus in the government of Palestine, under Maximinus II., carried on the persecution with great cruelty. When fourscore and seventeen confessors, men, women, and children, out of an innumerable multitude of Christians who were banished a long while before to the porphyry quarries in Thebais, were brought before him, he commanded the sinews of the joint of their left feet to be burnt with a hot iron; and their right eyes to be put out, and the eye-holes burnt with a hot iron to the very bottom of the orb. In this condition he sent them to work at the mines in Palestine about mount Libanus. Many others were brought before this inhuman judge from different towns of Palestine, and were tormented in various ways.  1

  Among the Christians taken at Gaza, whilst they were assembled to hear the holy scriptures read, was a holy virgin named Thea, whom the judge threatened with the prostitution of her chastity in the public stews. She, to whom her virtue was most dear, reproached him for such infamous injustices. Firmilian, enraged at her liberty of speech, caused her to be inhumanly scourged, then stretched on the rack, and her sides torn with iron hooks till the bare ribs appeared. Valentina, a pious Christian virgin of Cæsarea, who had also by vow consecrated her chastity to God, being present at this spectacle, cried out to the judge from the midst of the crowd: “How long will you thus torment my sister?” She was immediately apprehended, and being dragged by force to the altar, she threw herself upon it, and overturned it with her feet, together with the fire and sacrifice which stood ready upon it. Firmilian, provoked beyond bounds, commanded her sides to be more cruelly torn than any others. Being at length wearied with tormenting her, he ordered the two virgins to be tied together and burnt. This was executed on the 25th of July, 308. One Paul, an illustrious confessor, was beheaded for the faith on the same day, by an order of this judge. The fervour with which he prayed at the place of execution for the emperor, the judge who condemned him, and his executioner, drew tears from all that were present. Soon after one hundred and thirty Egyptian confessors, by an order of Maximinus, had one eye pulled out, and one foot maimed, and were sent, some to the mines in Palestine, others to those in Cilicia.