14 September 2020
✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠(St. Albert Jerusalem)செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠
(St. Albert Jerusalem)
ஆயர்:
(Bishop)
பிறப்பு: கி.பி. 1149
குவால்டியெரி, இத்தாலி
(Gualtieri, Italy)
இறப்பு: செப்டம்பர் 14, 1214
அக்ரெ, எருசலேம் அரசு
(Acre, Kingdom of Jerusalem)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14
கத்தோலிக்க நியதிகளின் வழக்குரைஞரான ஆல்பர்ட், கி.பி. 1204 முதல் தமது மரணம் வரை எருசலேமின் முதுபெரும் இலத்தீன் தலைவராக பணியாற்றினார்.
இத்தாலி நாட்டின் “குவால்டியெரி” (Gualtieri) எனுமிடத்தின் ஓர் உன்னத குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், சட்டமும் இறையியலும் பயின்றார். திருச்சிலுவை (Holy Cross) சபையில் குருவானார். கி.பி. 1184ம் ஆண்டில் இத்தாலி நாட்டிலுள்ள போப்பியோ (Bobbio) என்ற மறை மாவட்டத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
பின்னர் கி.பி. 1205ம் ஆண்டு எருசலேமில் உள்ள கிறிஸ்தவ மக்களின் பொறுப்பாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அங்கு அம்மக்களின் நலன்களுக்காக அயராது உழைத்தார். அந்நாட்டில் கிறிஸ்தவ மக்கள் அரசரின் கீழ் அடிமைகளாக அமர்த்தப்பட்டிருந்தனர். கி.பி. 1187ம் ஆண்டு, பேரரசரிடமிருந்து அம்மக்களை விடுவித்து, விடுதலை வாழ்வை வழங்கினார். அன்றிலிருந்து எருசலேம் கிறிஸ்தவர்கள் அமைதியாக வாழ்ந்தனர்.
சில ஆண்டுகளில் மீண்டும் அம்மக்கள் முஸ்லீம்களின் கைகளில் அகப்பட்டனர். ஆல்பர்ட் அம்மக்களை மீண்டும் முஸ்லீம்களிடமிருந்து விடுவித்து சுதந்திரத்துடன் அமைதியாக வாழ வழிவகுத்தார்.
தூய ரோம பேரரசர் “பிரடெரிக் பப்பரோஸ்ஸா” (Holy Roman Emperor Frederick Barbarossa) என்பவர் திருச்சபையில் கலகம் ஏற்படுத்தினார். அப்போதிலிருந்து ஆல்பர்ட், அரசனிடம் தொடர்பு கொண்டார். பேரரசருக்கும் திருத்தந்தை “மூன்றாம் கிளமெண்ட்டிற்கும்” (Pope Clement III) இடையே தகராறு ஏற்பட்டது. இதனால் இவர்கள் இருவரின் நடுவிலும் சமாதானப் புறாவாக ஆல்பர்ட் இருந்தார். பேரரசரை அன்பான, அமைதியான மனிதனாக மாற்றினார்.
ஆல்பர்ட் பிறகு தன் இருப்பிடத்தை அக்கோ (Akko) என்ற இடத்திற்கு மாற்றினார். அங்கு கார்மேல் என்றழைக்கப்பட்ட மலை ஒன்று இருந்தது. அம்மலையில் துறவற மடங்களைக் கட்டினார். துறவிகள் தனித்தனி குகைகளிலும், செல்களிலும் தங்கி செப வாழ்வில் ஈடுபட ஏற்பாடு செய்தார். கி.பி. 1209ம் ஆண்டு துறவியர்கள் கடைபிடிக்க ஒழுங்குகளை எழுதினார். அவ்விதங்களின்படி, துறவிகளை வாழ ஊக்கமூட்டினார். கடுமையான விரதமிருந்து செபிக்க தூண்டினார். இறைச்சி உண்பதை குறைத்தார். அமைதியை கடைபிடித்து வாழ வற்புறுத்தினார். மிக மிகக் கடுமையான ஒழுங்குகளை கடைபிடிக்க துறவிகளை தூண்டினார்.
கி.பி. 1254ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 4ம் இன்னொசெண்ட் அவர்கள், இவர் எழுதிய ஒழுங்குகளை, கார்மேல் சபைத்துறவிகள் கடைபிடித்து வாழ, அதிகாரப்பூர்வமாக அனுமதி அளித்தார். பின்னர் ஆல்பர்ட் பாலஸ்தீனாவில் நடைபெற்ற லேடெரன் என்றழைக்கப்பட்ட பொது சங்கக் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள அழைக்கப்பட்டார். அப்போது அங்கிருந்தவர்களில் சிலர், இவருக்கெதிராக சதித்திட்டங்களை தீட்டினர். அவர்களின் சதித்திட்டத்தால் அக்கூட்டத்திலேயே கொலை செய்யப்பட்டார். உயிருக்கு போராடியபோது மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கிருந்து வெளியேறியபின் புனித திருச்சிலுவை திருநாளன்று இறைவனடி சேர்ந்தார்.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Albert of Jerusalem ✠
Patriarch of Jerusalem:
Born: Gualtieri, Italy
Died: September 14, 1214
Acre, Kingdom of Jerusalem
Venerated in: Roman Catholic Church
Feast: September 14
Saint Albert of Jerusalem was a canon lawyer. He was Bishop of Bobbio and Bishop of Vercelli and served as mediator and diplomat under Pope Clement III. Innocent III appointed him Patriarch of Jerusalem in 1204 or 1205. In Jerusalem, he contributed the Carmelite Rule of St. Albert to the newly-founded Carmelite Order. He is honoured as a saint in the Roman Catholic Church.
St. Albert of Jerusalem was born Albert Avogadro in Castel Gualtieri in Emilia, Italy, about 1149, probably to a noble family. He was educated in theology and law and was an outstanding ecclesiastical figure in the era in which the Holy See faced opposition from Emperor Frederick I Barbarossa. Serving as a mediator in the dispute between the emperor and Pope Clement III, Albert was made an imperial prince, a sign of favour from Barbarossa. In 1184 he was appointed as the bishop of Bobbio, Italy, and soon after he was named to the See of Vercelli, where he governed for twenty years. It was during this period of service that he served as a mediator between the pope and emperor and undertook diplomatic missions of national and international importance—with rare prudence and firmness. In 1191, he celebrated a diocesan synod which proved of great value for its disciplinary provisions which continued to serve as a model until modern times. He was also involved in a large amount of legislative work for various religious orders: he wrote the statutes for the canons of Biella and was among the advisers who drew up the Rule of the Humiliates. In 1194, the affected peace between Pavia and Milan and, five years later, between Parma and Piacenza.
In 1205, at the age of 54, Albert was appointed the Patriarch of Jerusalem, a post established in 1099 when Jerusalem became a Latin kingdom in the control of Christian crusaders. The position was open not only to persecution but to martyrdom at the hands of the Muslims. Albert accepted and he proved himself not only diplomatic but winning in his ways. The Muslims of the area respected him for his sanctity and his intelligence. He arrived in Palestine early in 1206 and took up residence in Acre (now called Akko) because, at that time, Jerusalem was occupied by the Saracens (ever since 1187 when they captured it). He was involved in various peace initiatives, not only among Christians but also between the Christians and non-Christians, and he carried out his duties with great energy.
He also became involved in a concern that assured his place in religious history. Overlooking the city and bay of Acre is the holy mountain called Carmel. At that time, a group of holy hermits lived on Mount Carmel in separate caves and cells. In 1209, Albert was approached by St. Brocard, the prior or superior of the group of hermits, who asked him to draw up a rule of life for them—a rule that would constitute the beginning of the Carmelite Order. The Carmelite Rule of St. Albert of Jerusalem, the shortest of the rules of consecrated life in existence, composed almost exclusively of Scriptural precepts, was given to the Brothers of the Most Blessed Virgin of Mount Carmel. The approval was the first recognition by the Church of this group of men, who, the Pontiff said, “imitated the sublime examples of Our Lord, the Blessed Virgin Mary, and the Prophet Elijah.” The Rule included severe fasts, perpetual abstinence from meat, silence, and seclusions. Friars, nuns, and laypeople in the Carmelite Order all over the world are very familiar with the Rule—which, over the centuries, has been read, reflected on, and interpreted in many different ways. The flexible nature of the Rule gives great scope for living it out in the monastery or the active apostolic life.
The Rule is directed to "Brother B.", held by tradition to be St. Brocard, the head of the hermits living in the spirit of Elijah near the prophet's spring on Mount Carmel. On January 30, 1226, Pope Honorius III approved it as their rule of life in the bull, “Ut Vivendi Norman.” About 20 years later, on October 1, 1247, Pope Innocent IV, approved the Rule. The Rule states that it is fundamental for a Carmelite to "live a life in allegiance to Jesus Christ, to be pure in heart and stout in conscience, and to be unswerving in the service of the Master." To live a life of allegiance to Jesus Christ, the Carmelites bind themselves especially to:
☞ Develop the contemplative dimension of their life, in an open dialogue with God
☞ Live a life full of charity
☞ Meditate day and night on the Word of the Lord
☞ Pray together and/or alone several times a day
☞ Celebrate the Eucharist every day
☞ Do manual work, as St. Paul the Apostle did
☞ Purify themselves of every trace of evil
☞ Live in poverty, placing in common what little they may have
☞ Love the Church and all people
☞ Confirm their will to that of God, seeking the will of God in faith, in dialogue, and through discernment.
On September 14, 1214, at the age of 63, Albert was assassinated in the Church of St. John of Acre during a procession on the Feast of the Exaltation of the Cross. His assassin was the disgruntled former Director of the Hospital of the Holy Spirit, whom Albert had rebuked for wrongdoing and ultimately demoted. Albert was stabbed three times and died in his liturgical vestments. As he was dying, he asked for forgiveness for his murderer.
Albert's writings still bring a message to today's world. The words of Scripture seem to flow almost unconsciously from his pen; he was so steeped in the Word of God that it penetrated his very thinking. Albert can also be an inspiration to those in leadership roles, especially within the Church. He did not impose all his own ideas on the group of hermits who came to him but instead listened to what they told him about their way of life, and then adapted it and gave it structure. In the instructions he gave to the first Carmelites, he is careful not to be too demanding or rigid. He stressed the importance of common sense in interpreting what had to be done. This openness and flexibility give a great "human feel" to the Carmelite Rule.
Prayer to St. Albert: Lord God, through St. Albert of Jerusalem, you have given us a Rule of life, according to your Gospel, to help us attain perfect love. May we always live in allegiance to Jesus Christ and serve faithfully until death Him who lives and reigns with you and the Holy Spirit, one God, forever and ever. Amen!
✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠(St. Notburga) செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠
(St. Notburga)
பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவலர்:
(Patron Saint of Servants and Peasants)
பிறப்பு: கி.பி. 1265
இறப்பு: செப்டம்பர் 13, 1313
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
முக்கிய திருத்தலம்:
ஈபென் அருகிலுள்ள தூய ரூபெர்ட்
(St. Rupert near Eben)
நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 14
பாதுகாவல்: பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகள்
புனிதர் நோட்புர்கா, மேற்கு ஆஸ்திரியாவிலுள்ள (Western Austria) “டைரோல்” (Tyrol) மாநிலத்தைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க புனிதர் ஆவார். “ரட்டேன்பர்க் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Rattenberg) அல்லது “ஈபென் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Eben) ஆகிய பெயர்களாலும் அழைக்கப்படும் இவர், பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவல் புனிதராவார்.
ரேட்டன்பேர்க்கின் பிரபுவான ஹென்றியின் (Count Henry of Rattenberg) வீட்டில் சமையல் பணி செய்துவந்த இவர், அங்கே மீதமாகும் உணவு வகைகளை ஏழை எளியவர்க்கு தருவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவளுடைய எஜமானியான ஓட்லியா, மீதமுள்ள எந்த உணவையும் பன்றிகளுக்கு தரும்படி கட்டளையிட்டார். தமது பணியைத் தொடர, நோர்புர்கா தனது சில உணவுகளை, குறிப்பாக வெள்ளிக்கிழமைகளில் சேமிக்க ஆரம்பித்தார். அதனை ஏழைகளுக்கு எடுத்துச் சென்று கொடுத்தார்.
இவரது வரலாற்று ஆசிரியரின் கூற்றின்படி, ஒருநாள் இவரது எஜமானன் இவர் கொண்டுசெல்லும் பொருட்களை காண்பிக்க சொன்னார். இவர் திறந்து காட்டியதும், அங்கே திராட்சை ரசம் (Wine) மற்றும் புளிக்காடிக்குப் (Vinegar) பதிலாக குப்பை இருந்தது. நோட்புர்காவின் நடவடிக்கைகள் காரணமாக, ஒட்டிலியா அவரை பணி நீக்கம் செய்தார். ஆனால் விரைவில் ஆபத்தான நோயில் விழுந்தார். ஒரு தாதியாக அவருக்கு சேவை செய்த நோட்புர்கா, அவரை நல்மரணத்திற்கு ஆயத்தம் செய்தார்.
அதன்பிறகு, “ஈபென் அம் அச்சென்சீ” (Eben am Achensee) எனும் நகரிலுள்ள ஒரு விவசாயியிடம் பணி செய்த நோட்புர்கா, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலும், பண்டிகை தினங்களிலும் அதற்கு முன்தினம் மாலை வேளைகளில் மட்டும் ஆலயத்துக்குச் செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். ஒரு நாள் மாலை வேளை, அவரது எஜமானன், அவரை வயல் வேலைகளில் தொடர்ந்து வேலை செய்யும்படி வற்புறுத்தினார். வேதனையுற்ற அவர், தமது அரிவாளை உயரே எரிந்து, "எனக்கும் உமக்கும் இடையேயுள்ள பிரச்சினையை என்னுடைய இந்த அரிவாள் நியாயந்தீர்க்கும்" என்று சொன்னார். உடனே, அவரது அந்த அரிவாள், அந்தரத்தில் அப்படியே நின்றது.
இதற்கிடையில், இவருடைய முன்னாள் எஜமானனான பிரபு ஹென்றி, பல்வேறு கஷ்டங்களை அனுபவித்திருந்தார். இவற்றிற்கெல்லாம் காரணம், தாம் நோட்புர்காவை வேலையிலிருந்து நீக்கியதேயாகும் என்று நம்பினார். ஆகவே, அவர் நோட்புர்காவை மீண்டும் பணியமர்த்தினார். தமது மரணம் வரை அங்கேயே பணியாற்றிய நோட்புர்கா, தமது மரணத்தின் சற்று முன்பு தமது எஜமானனிடம், தாம் மரித்ததும், தமது சடலத்தை இரண்டு எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து, எருதுகள் எங்கே வண்டியை இழுத்துச் சென்று நிற்கின்றனவோ, அங்கேயே தம்மை அடக்கம் செய்யுமாறு வேண்டினார். அதுபோலவே அவர் மரித்ததும் அவரது சடலத்தை எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து விட்டனர். எருதுகள் வண்டியை “ஈபென்” (Eben) நகரிலுள்ள “தூய ரூபெர்ட்” (St. Rupert) சிற்றாலயத்துக்கு இழுத்துச் சென்று நின்றன. நோட்புர்கா அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Notburga ✠
Patron Saint of Servants and Peasants:
Born: 1265 AD
Died: September 13, 1313
Venerated in: Roman Catholic Church
Major shrine: St. Rupert near Eben
Feast: September 14
Patronage: Servants and Peasants
Saint Notburga, also known as Notburga of Rattenberg or Notburga of Eben, was an Austrian saint from modern Tyrol. She is the patron saint of servants and peasants.
Notburga was a cook in the household of Count Henry of Rattenberg and used to give food to the poor. But Ottilia, her mistress, ordered her to feed any leftover food to the pigs. To continue her mission, Notburga began to save some of her own food, especially on Fridays and took it to the poor.
Notburga was born in 1265 in Tyrol (then part of Bavaria) to a simple family of milliners. When she was 18 she came to Schloss (Castle) Rottenburg, where she served as a kitchen maid. She was capable and pious and was highly regarded by her employers, Count Heinrich I and his countess. She distributed bread and wine to the poor and was greatly beloved for her benevolence. When Heinrich II and Countess Ottilia became lord and lady of Schloss Rottenburg, however, they forbade the servant, also an excellent cook, to care for the poor and drove her from the castle. Notburga packed her things and left Schloss Rottenburg. She went to St. Rupert’s Chapel (the “Rupertskirchl”) in Eben on the other side of the Inn River, which she had often been able to see from the castle. After she had negotiated with a farmer in Eben, the so-called “Spießenbauer” (skewering peasant), that she would not have to work on Sundays or holidays, she took a position with him as a servant, where she remained for five years.
During these five years, much sadness occurred at the proud castle Rottenburg. Many residents departed, the pigs were ravaged by swine fever, Ottilia’s half-brother set the castle on fire, Ottilia sickened and was near death. When Notburga learned of this she hurried to the Rottenburg and offered the countess reconciliation; Ottilia gratefully accepted before departing her earthly life. After the countess’ death, Notburga went back to Eben. Once Count Heinrich had remarried and begun a happy life with Margarethe von Hoheneck, he asked Notburga to return to the castle. She accepted his offer, but only after he had agreed to let her resume her care for the poor. For 18 years she served in the castle as a cook and as a nanny for Margarethe’s five children, all the while continuing her charitable good works unhindered. A document from 1337 reports that the Rottenberger counts had pledged themselves to provide for at least 300 poor persons, a number later even raised to 500. Before her death, Notburga was also successful in reconciling the two alienated brother counts of Rottenburg.
The saint is especially revered in the pilgrimage church St. Notburga in Eben on Lake Achen in Tyrol. The high altar of the late baroque church displays a splendid reliquary shrine containing the skeleton of the saint. Notburga is shrouded in costly gold-embroidered robes and accompanied by her attributes – in her raised right hand she holds the sickle, while her left hand grasps her bread-filled apron and a pitcher hangs from her arm.
The significance of this saint can be seen from the fact that her image is not only found in paintings, votive images and engravings, as statues on altars, in the stained glass of church windows, on offering boxes, church bells, and medallions, on holy water basins and pilgrimage coins – but also in objects of everyday use such as salt shakers, stove tiles, cupboards, silk prayer book inserts. There are even tiny, 2 by 2.8 cm. vertical pictures of her to be swallowed or “inhaled” from; they were used as part of religious folk medicine and belonged in the home apothecary. It was believed that consuming or breathing in from these little images would release the healing power of St. Notburga most powerfully and transfer it incarnate to the sufferer. Little silver Notburga sickles were worn on watch chains and rosaries as amulets. Many songs, prayers, and litanies further testify to the people’s intimate relationship to their saint.
The legends have it that Notburga performed three miracles, each reflecting a different aspect of this saint. The first one entered history as the wood shavings miracle. Notburga was on her way to bring bread and wine to the poor and encountered Count Heinrich II with his horse and entourage; to expose her as a thief, he commanded her to open her apron, only to discover it contained nothing but wood shavings. Notburga the social worker.
The next miracle is probably the best known: the so-called miracle of the sickle, featuring Notburga the trade unionist. Once, when she was working in the fields, the farmer insisted that all field hands work past the normal quitting time since he wanted to finish the harvest. Notburga alone showed the courage to lay down her sickle, reminding him that her contract provided for regular hours. The farmer was unrelenting, and so Notburga called upon God to provide a sign. Sure enough, when Notburga raised up her sickle it remained floating in the air.
The third miracle occurred after Notburga’s death: Notburga, the mystic. Following her wishes, her coffin was placed on a cart and oxen were to pull it to whatever place divine providence would dictate for her to be buried. When the cart, starting from Rattenberg, reached the Inn, the river parted and the entire funeral procession was able to cross to the other shore without harm. The procession continued to Eben, where the oxen finally stood still in front of Saint Rupert’s Chapel. Angels were said to have lifted the coffin from the cart and to have strewn flowers from heaven.
This Rupertskirchl, a wayside chapel on the steep path to Eben, was expanded after Notburga’s death; in the 16th century, Emperor Maximilian had the church reconstructed. In 1735 Notburga’s mortal remains were transferred to the church in Eben as a full-body relic. Pilgrimages began in earnest during the first half of the 17th century. There are reports that pilgrims took earth from the saint’s grave away with them. Worshippers contributed votive tablets, the nobility donated land to the church as well as altar furnishings and priestly vestments. Natural products such as lard for the eternal light as well as food for pastors and pilgrims were generously provided by the local peasants.
Notburga devotées went on pilgrimages not only in Tyrol but also to many locations in Styria, in Bavaria, in Slovenia, Croatia, and Istria. In Eben on the Achensee and in Jagerberg in Styria, such pilgrimages are still undertaken. In Weissling near Kollbach in Bavaria, there are many votive tablets which testify to the saint’s veneration. In South Tyrol, there was a Notburga pilgrimage in the vicinity of Bolzano, near Badl above Schloss Kampen. Notburga altars grace churches in St. Andrä and Bruneck, in Pfunders and Stiles. In Hörschwang by Onach in the Puster valley, there is a small pilgrimage church dedicated to St. Notburga which possesses one of the oldest votive tablets, from the year 1686.
The feast day of St. Notburga is September 13, in some regions also the 14th. In 1862 Notburga was made a saint by Pope Pius IX, who affirmed the folk veneration of her as a holy woman. The feast of St. Notburga has been celebrated each year since 1862 on the Sunday after September 13; it is attended by many visitors from near and far.
A number of authors have searched for pre-Christian origins of St. Notburga. The region around the fish-rich Lake Achen has many legends, and a sacred site of Berchta (Perchta) is said to have existed on its shores. Notburga’s characteristic sickle suggests that she might have replaced an earlier moon goddess. Her association with fields, crops, grain, and bread recalls the “grain mothers” (“Kornmütter”), the fertility goddess Demeter and the Roman Ceres. The bringer of death can also be seen in the serving maid: Notburga, the reaper, who – like the Atropos (Greek Moirai), the Morta (Roman Fates), the Skuld (Germanic Norns) – severs the thread of life.
The St. Notburga Promenade and the steep Notburga path in the vicinity of Eben offer hikers a quiet opportunity to converse with the beloved saint.
~ Translated by Joey Horsley
✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠(St. Maternus of Cologne)செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠
(St. Maternus of Cologne)
“டிரையர்” மற்றும் “கொலோன்” மறைமாவட்டங்களின் ஆயர்:
(Bishop of Trier and Cologne)
பிறப்பு: ----
இறப்பு: நான்காம் நூற்றாண்டு
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14
“மட்டெர்னஸ்” (Maternus) என்றும், “இரண்டாம் மட்டெர்னஸ்” (Maternus II) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு கத்தோலிக்க புனிதராவார். இவர், “டிரையர்” (Trier) மறை மாவட்டத்தின் மூன்றாம் ஆயரும், “கொலோன்” (Cologne) மறை மாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயருமாவார். “டோன்கெரென்” (Tongeren) மற்றும் “கொலோன்” (Cologne) மறைமாவட்டங்கள் இவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதாகும்.
இவர், டிரையர் (Trier) மறைமாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயரான புனிதர் “யூச்சரியஸ்” (Saint Eucharius) அவர்களை பின்பற்றியவர் ஆவார்.
ஒருமுறை, நமது முதலாம் திருத்தந்தை புனிதர் பேதுரு அவர்கள், புனித யூச்சரியஸ் அவர்களையும், அவருடன் “வலேரியஸ்” (Valerius) என்ற திருத்தொண்டரையும், துணைத் திருத்தொண்டரான மட்டெர்னசையும் “கௌல்” (Gaul) என்ற இடத்துக்கு மறை போதனை செய்வதற்காக அனுப்பினார். அவர்கள், கிழக்கு ஃபிரான்ஸின் கலாச்சார மற்றும் வரலாற்றுப் பிராந்தியமான “அல்சாக்” (Alsace) எனும் பிராந்தியத்திலுள்ள “ரைன்” (Rhine) மற்றும் “எல்லேலும்” (Ellelum) ஆகிய இடங்களுக்கு வந்து சேர்ந்தபோது, மட்டெர்னஸ் இறந்து போனார். அவருடன் துணைக்கு சென்ற இருவரும் உடனடியாக திரும்பி, திருத்தந்தை பேதுரு அவர்களிடம் மரித்துப் போன மட்டெர்னசை உயிர்ப்பித்துத் தருமாறு மன்றாடினார்கள். புனிதர் பேதுரு அவர்களும், உடனடியாக தமது ஊழியர்களை புனிதர் யூச்சரியஸ் அவர்களுடன் அனுப்பி வைத்தார். நாற்பது நாட்கள் கல்லரையிலிருந்த மட்டெர்னஸ் உயிர்த்தெழுந்தார். பின்னர், பெரிய எண்ணிக்கையில் பிற இனத்தவர்கள் மனமாற்றம் செய்விக்கப்பட்டனர்.
“அல்சாக்” பிராந்தியங்களில் பல ஆலயங்களை நிறுவிய இம்மூவரும், அங்கிருந்து கிளம்பி, “டிரையர்” (Trier) சென்றனர். அங்கே, அதி வேகமாக மறை பரப்புப் பணிகள் நடந்தன. யூச்சரியஸ், அங்கேயே தமது மறைபரப்புப் பணிகளின் தலைமை இல்லத்தை அமைத்துக்கொண்டார்.
சுமார் இருபத்தைந்து வருடங்கள் ஆயராக பணியாற்றிய யூச்சரியஸ், டிசம்பர் மாதம் 8ம் தேதி மரித்துப்போனார். சுமார் பதினைந்து வருடங்கள் “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த மட்டெர்னஸ், அவரையும் தாண்டி “டிரையர்” மாகாணத்தின் ஆயராக பதவியேற்று சுமார் நாற்பது வருடங்கள் பணியாற்றினார். “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த காலத்திலேயே “கொலோன்” (Cologne” மற்றும் ““டோன்கெரென்” (Tongeren) ஆகிய இரு மறைமாவட்டங்களைத் தோற்றுவித்தார்.
மட்டெர்னஸ், கொலோன் நகர் ஆயர்களில் மிகச் சிறந்த முதல் வரலாற்று ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றவர். 313ம் ஆண்டு ரோம் நகரில் நடந்த ஆயர்கள் கூட்டத்தில் முதன்முதலில் பங்கெடுத்தவர். நற்செய்தியை பரப்புவதில் அதிக ஈடுபாடு காட்டினார். நற்செய்தியை நிலைநாட்ட பெரும்பாடுபட்டார். பல இன்னல்களை அடைந்தார். ரோமில், புனித பேதுருவிற்குப் பிறகு, நற்செய்தியை பரப்புவதில், அதிகம் ஆர்வம் காட்டியவர் இவர் என்று கூறப்படுகின்றது.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Maternus of Cologne ✠
Bishop of Trier and Cologne and Founder of the diocese of Tongeren:
Born: 285 AD
Died: September 14, 315
Venerated in:
Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Feast: September 14
Maternus, also known as Maternus II, was a Roman-Catholic saint and allegedly the third Bishop of Trier, the first known Bishop of Cologne, and founder of the Diocese of Tongeren.
According to Eusebius, the real Bishop Maternus was active during the period of the Donatist controversy. In May 313, Maternus and other bishops were summoned to Rome by Emperor Constantine to consult regarding the status of Bishop Caecilianus of Carthage. While a legend grew in Trier concerning Maternus, a popular cult developed in Cologne.
According to legend, he was a follower of Saint Eucharius, the first bishop of Trier. Eucharius was sent to Gaul by Saint Peter as bishop, together with the deacon Valerius and the subdeacon Maternus, to preach the Gospel. They came to the Rhine and to Ellelum in Alsace, where Maternus died. His two companions hastened back to St. Peter and begged him to restore the dead man to life. St. Peter gave his pastoral staff to Eucharius, and, upon being touched with it, Maternus, who had been in his grave for forty days, returned to life. The Gentiles were then converted in large numbers. After founding many churches the three companions went to Trier where the work of evangelization progressed so rapidly that Eucharius chose that city for his episcopal residence. Among other miracles related in the legend, he raised a dead person to life. An angel announced to him his approaching death and pointed out Valerius as his successor. Eucharius died on December 8, having been a bishop for twenty-five years, and was interred in the church of St. John outside the city.
Maternus assisted Valerius for fifteen years and then succeeded him as bishop of Trier for the next forty years. While assisting Valerius, he had already founded the dioceses of Cologne and Tongeren. He also founded a church on the site of a Roman temple which later became Cologne Cathedral. The staff of Saint Peter, with which he had been raised to life, was preserved in Cologne till the end of the tenth century when the upper half was presented to Trier and was afterwards taken to Prague by Emperor Charles IV.
The legend is from the ninth century and appears to have been intended to attest to the ancient establishment of the see of Trier, and therefore seniority over other dioceses in Germany.
திருச்சிலுவை மகிமை விழா September 14
திருச்சிலுவை மகிமை விழா (14-09-2020)
312 ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் 20 ஆம் நாள், உரோமையை ஆண்டுவந்த கொன்ஸ்டன்டின் என்ற மன்னன் மாஜென்சியஸ் என்ற மன்னனோடு போர்தொடுக்கச் சென்றான். அவ்வாறு அவன் எதிரி நாட்டுப் படையோடு போர்தொடுக்கச் செல்லும்போது சிலுவை பொறித்த கொடிகளை ஏந்திச் சென்றான். இதனால் அவன் அந்தப் போரில் வெற்றிபெற்றான். அதன் நிமித்தமாக கிறிஸ்தவ மதத்தை அரசாங்க மதமாக அறிவித்தான்.
இது நடந்து 13 ஆம் ஆண்டுகள் கழித்து, கொன்ஸ்டன்டின் மன்னனின் தாயார் தூய ஹெலனா என்பவர் எருசலேம் நகருக்குப் புனித பயணம் மேற்க்கொண்டார். அவர் கல்வாரி மலைக்குச் சென்று, அகழ்வாராட்சியில் ஈடுபட்டபோது, அங்கே மூன்று சிலுவைகள் இருப்பதைக் கண்டார். இந்த மூன்று சிலுவைகளில் எது இயேசு கிறிஸ்து அறையப்பட்ட சிலுவை என்ற குழப்பம் ஏற்பட்டது. எனவே, அவர் ஒரு கைசூம்பிய மனிதனை அழைத்து, அந்த மூன்று சிலுவைகளையும் தொடுமாறு சொன்னார். உடனே அம்மனிதன் மூன்று சிலுவைகளையும் தொட்டபோது, அதிலிருந்த ஒரு சிலுவையிலிருந்து ஆற்றல் வெளிப்பட அம்மனிதருடைய கை குணமடைந்தது. இதைப் பார்த்த தூய ஹெலனா அந்த திருச்சிலுவையை உரோமை நகருக்குத் தூக்கிகொண்டு வந்து, ஆலயம் ஒன்றைக் கட்டி எழுப்பி, அதில் திருச்சிலுவை வைத்தார். அவர் திருச்சிலுவையை உரோமையில் உள்ள ஆலயத்தில் நிறுவிய நாள் 326 ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் 14 ஆம் நாள். அன்றிலிருந்து திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் விழாவாகக் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
அதன்பிறகு 614 ஆம் ஆண்டு, பெர்சிய மன்னன் சொஸ்ரோஸ் (Chosroas) என்பவன் உரோமை நகரின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை தூக்கிச் சென்றான். இதனைக் கேள்விப்பட்ட ஹெரக்லியுஸ் என்று மன்னன் 628 ஆம் ஆண்டு, பெர்சியா நாட்டின்மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வந்தான். திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வரும்போது அதனை ஆடம்பரமாக அலங்கரித்து, தூக்கிப்பார்த்தான். அவனால் ஒரு அடிகூட நகர்த்த முடியவில்லை. அப்போது அங்கிருந்த ஆயர், “இயேசு சுமந்து வந்த சிலுவை எளிமையின் அடையாளம், அதனை நீ ஆடம்பரமாக தூக்கிப் பார்த்தால் எப்படி நகரும்” என்று சொன்னார். இதைக் கேட்ட அரசன், தாழ்ச்சியோடு திருச்சிலுவையை தூக்கினான். இப்போது திருச்சிலுவை எளிதாக நகர்ந்தது. பின்னர் அவன் திருச்சிலுவையை உரோமை நகரில் உள்ள ஆலயத்தில் போய் நிறுவினான்.
இப்படியாக திருச்சிலுவைக்கு வணக்கம் செலுத்தும் வழக்கம் திருச்சபை முழுவதும் படிப்படியாக வளர்ந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டு வரை இவ்விழா திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் என்றே கொண்டாடப்பட்டு வந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு இவ்விழா திருச்சிலுவையின் மகிமை விழா என்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
அவமானத்திற்கு உரிய சிலுவைமரணம் அல்லது சிலுவைச்சாவு என்பது நாட்டைக் காட்டிக்கொடுத்தவர்களுக்கும் துரோகிகளுக்கும் தான் கொடுக்கப்பட்டது. இப்படிப்பட்ட கொடிய தண்டனைமுறை தொடக்கத்தில் பொனிசியர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வந்தது. அதன்பிறகுதான் உரோமையர்கள் அவர்களிடமிருந்து இப்படிப்பட்ட தண்டனைமுறையை எடுத்துக்கொண்டு, தங்களுக்கு எதிராக செயல்பட்டவர்களுக்குக் கொடுத்தார்கள். இயேசு ஒரு பாவமும் அறியாதவர்; ஒரு குற்றமும் செய்யாதவர். அப்படிப்பட்டவருக்கு சிலுவைச் சாவு தண்டனையாகக் கொடுக்கப்பட்டது. ஆனாலும் அவர், அவமானமாகக் கருத்தப்பட்ட சிலுவையை, தன்னுடைய மரணத்தினால் வெற்றியின் சின்னமாக மாற்றுகின்றார். ஆகவே, சிலுவை என்பது அவமானத்தின் சின்னம் கிடையாது. மாறாக, அது வெற்றியின் சின்னம் என்பதை இயேசு தன்னுடைய மரணத்தினால் நிரூபிக்கின்றார்.
எந்த ஒரு செயலையும் தொடங்குவதற்கு முன்பாக சிலுவை அடையாளம் போட்டு, தொடங்குகின்ற நாம், அதற்கு எவ்வளவு மதிப்பிருக்கின்றது, அதற்கு நாம் எப்படி மரியாதை செலுத்தவேண்டும் என்பதை சிந்தித்து பார்ப்போம்.
---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.
Feast : (14-09-2020)
Feast of Exaltation of the Holy Cross
Tradition says that the Roman soldiers buried the cross on which Jesus suffered and died, to prevent it from being found out by the Apostles. When Constantine-I the Great was fighting with Maxentius for the Roman throne, one day he saw a vision of burning cross in the sky along with the Greek words In Hoc Signo Vinces meaning In this sign, conquer. Highly disturbed by this vision, he inscribed the first two letters of the Greek word Christos X and P on all his standards and shields. After this vision Constantine fought Maxentius in the name of Jesus and defeated Maxentius in the battle of Milvian Bridge on October 28, 312, when Milchiades was the Bishop of Rome. Constantine became the Roman emperor and then he started to support Christians. The original cross on which Jesus suffered and died was found out by Helen, the mother of the Emperor Constantine-I the Great, in the year 322. The king of Persia invaded Palestine in the year 664 and won the battle. He took a lot of precious materials including the original Holy Cross on which Jesus was crucified. The Emperor Hiraclius of Constantinople waged war against the king of Persia and took back the Holy Cross on his own shoulder to Jerusalem, in the year 629. He could not climb the Calvary Mount since he was wearing the robes of the Emperor. But Zachariah, the Bishop of Jerusalem told the emperor to wear ordinary clothes and then carry the cross to Calvary. When the emperor has changed his clothes to simple and ordinary dress, he could go to the Calvary and place the cross in the tomb. We are celebrating this feast remembering this incident of historical importance.
---JDH---Jesus the Divine Healer---
Subscribe to:
Posts (Atom)