புனிதர்களை பெயர் வரிசையில் தேட

Translate

08 August 2020

அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் ✠(Blessed John Felton August 8

† இன்றைய புனிதர் †
(ஆகஸ்ட் 8)

✠ அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் ✠
(Blessed John Felton)

மறைசாட்சி:
(Martyr)
பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 8, 1570

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1886
திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ
(Pope Leo XIII)

அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் பின்னணியைப் பற்றி அறியப்பட்ட கிட்டத்தட்ட அனைத்தும், அவருடைய மகள் “ஃபிரான்செஸ் சேலிஸ்பரி” (Frances Salisbury) என்பவரின் கதைகளில் இருந்து வருகிறது. அவரது கதையை வைத்திருக்கும் கையெழுத்துப் பிரதியில், அவருடைய வயது இருக்க வேண்டிய இடம் காலியாக இருக்கிறது. ஆனால் இவர், இங்கிலாந்து (England) நாட்டின் “கிழக்கு ஆங்கிலியா” (East Anglia) மாகாணத்தின் வசதி படைத்த “நோர்ஃபோல்க்” (Norfolk Ancestry) வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர் என்றும், மத்திய லண்டனின் (Central London) “சவுத்வார்க்” (Southwark) மாவட்டத்திலுள்ள ஆங்கிலேய பெனடிக்டின் (English Benedictine monastery) துறவுமடமான “பெர்மான்ட்சே” (Bermondsey Abbey) மடத்தில் வசித்தவர் என்றும் அறிய முடிகிறது.

குள்ளமான உயரம் கொண்ட, ஆகிருதியான, கருமை நிற மேனி வண்ணம் கொண்ட ஜான் ஃபெல்டனுடைய மனைவி, இங்கிலாந்து அரசி (Queen of England), முதலாம் எலிசபெத்தின் (Elizabeth I) சிறு வயது விளையாட்டுத் தோழியும், இங்கிலாந்து மற்றும் அயர்லாந்து நாடுகளின் அரசியான (Queen of England and Ireland) “மேரியின்” (Mary) மரியாதைக்குரிய பணிப்பெண்ணும் (Maid-of-Honour), அரசி மேரியின் தணிக்கையாளர்களில் (திருத்தந்தையர் நீதிமன்ற ஒரு சட்ட அதிகாரி) ஒருவரது விதவையும் ஆவார். நன்கு அறியப்பட்ட கத்தோலிக்கராக இருந்த ஜான் ஃபெல்டன், “அருளாளர் தாமஸ் ஃபெல்டன்” (Blessed Thomas Felton) என்பவரது தந்தையுமாவார்.

திருத்தந்தை ஐந்தாம் பயஸ் (Pope Pius V), கி.பி. 1570ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 25ம் நாள், இங்கிலாந்து அரசி (Queen of England), முதலாம் எலிசபெத்துக்கு (Elizabeth I) எதிராக, (Regnans in Excelsis) எனப்படும் ஒரு சுற்றறிக்கையினை வெளியிட்டிருந்தார். அந்த சுற்றறிக்கையின் நகல் ஒன்றினை வைத்திருந்த மற்றும் திருத்திய குற்றங்களுக்காக ஜான் ஃபெல்டன் கைது செய்யப்பட்டார். அரசி முதலாம் எலிசபெத்துக்கு எதிரான இவ்வறிக்கையினை வைத்திருத்தல் அல்லது பிரசுரித்தல் ஆகியன, மிகவும் தீவிரமான ராஜதுரோக குற்றமாக கருதப்பட்டது.

கி.பி. 1570ம் ஆண்டு, மே மாதம், 24ம் தேதி, இரவு 11 மணியளவில் இந்நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டதாக சட்ட பதிவுகள் கூறுகின்றன. ஆனால், கிறிஸ்துவின் திருஉடல், திருஇரத்தம் விழா தினமான மறுநாள் அதிகாலை இரண்டிலிருந்து மூன்று மணிக்குள் நடந்ததாக “சாலிஸ்பரி” (Salisbury) பதிவுகள் கூறுகின்றன.

திருத்தந்தையின் அறிக்கை நகலை பெற்ற ஜான் ஃபெல்டன், அதன் நகல் ஒன்றினை தமது நண்பரான “வில்லியம் மெல்லோஸ்” (William Mellowes of Lincoln's Inn) என்பவருக்கு கொடுத்தார். லண்டன் நகரினுள்ளும், மற்றும் அருகிலுள்ள சுற்றுப்புற கத்தோலிக்க இல்லங்களிலும் ஒரு பொதுத் தேடல் நடத்தப்பட்டு, விரைவில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. மே மாதம், 26ம் தேதி கைது செய்யப்பட்ட “வில்லியம் மெல்லோஸ்”, குற்ற நடவடிக்கையில் ஜான் ஃபெல்டனுக்கும் சம்பந்தம் உள்ளதாக கூறினார்.

தமது இராஜதுரோக செய்கையை உடனடியாக ஒப்புக்கொண்ட ஜான் ஃபெல்டன், தமது செய்கையை மகிமைப்படுத்தினார். மற்றும், எலிசபெத், இங்கிலாந்தின் அரசியாக இருக்க தகுதியற்றவர் என்று பிரகடனம் செய்தார்.

ஆகஸ்ட் மாதம், 4ம் நாளன்றும், தண்டனை அறிவிக்கப்பட்ட ஜான் ஃபெல்டன்,  லண்டனில் (London) உள்ள “செயின்ட் பவுல்” (St. Paul's Churchyard) ஆலய வளாகத்தில், நான்கு நாட்கள் கழித்து தூக்கிலிடப்பட்டார். அவர் தூக்கிலிடப்படுவதற்கு முன்னர், ஒருமுறை அல்லது இரண்டு முறை இயேசுவின் புனிதப் பெயரைச் சொன்னதாக அவருடைய மகள் கூறினார்.

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII), கி.பி. 1886ம் ஆண்டு, இவருக்கு முக்திபேறு பட்டமளித்தார்.

† Saint of the Day †
(August 8)

✠ Blessed John Felton ✠ ✠

Martyr:

Born: Not known

Died: August 8, 1570

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1886 AD
Pope Leo XIII

Feast: August 8

Blessed John Felton, was an English Catholic martyr, who was executed during the reign of Elizabeth I.

Biographical selection: 
In 1570, St. Pius V wrote the Bull that excommunicated Elizabeth I of England. The Pope accused her of assuming illicitly the title of the head of the Church, of deposing and imprisoning the canonically chosen Bishops and replaced them with schismatic bishops, of rejecting the ancient cult and favoring the new by receiving the sacraments in a heretical manner, of choosing heretics to form her council, and of imposing an oath harmful to the rights of the Holy See. He declared her guilty of heresy and stripped her of all her rights to the English Crown and released her subjects from obedience to her.

After the document was written, it raised so many objections in the Papal Curia that St. Pius V hesitated for a moment before signing it. 

In the meantime, a Catholic insurrection rose in northern England but failed, and Elizabeth ordered the execution of at least 800 individuals involved in it. The Pope ordered the publication of the Bull, and on the morning of May 24, 1570, it appeared posted on the doors of the Palace of the Bishop of London. 

The Royal Council, extremely angry, immediately ordered a full investigation to discover the author of the “crime.” A lawyer accused John Felton. Felton was an aristocrat of great fortune and culture, gifted with a most vivacious personality and filled with enthusiasm for the Faith of his ancestors. After he was arrested, he proudly confessed that he had affixed the Bull on the doors of the episcopal palace. Even under torture, he refused to give the name of his auxiliaries and faced the death of the traitor; to the end, he was proud of his action and declared himself a martyr of papal supremacy. 

On the scaffold, he publicly denied the rights of Elizabeth to the throne; however, to show that he had no personal hatred for her, he asked the Count of Sussex to give her a valuable diamond ring that he removed from his finger before his death. 

On August 8, 1570, Felton was hung; he was still alive when his virile organs were cut off to be thrown in the fire; his chest was opened to remove his heart; after being beheaded, his body was quartered.

Comments:
This is a description of a terrible episode, replete with admirable significance. 

As you know, during the Middle Ages and the beginning of the Modern Age, England was a Catholic nation. But, due to successive moral decadences since the time of St. Thomas Becket, still in the Middle Ages, England fell into an extraordinary religious lukewarmness.

In the 16th century, King Henry VIII apostatized because he wanted the Pope to annul the marriage with his legitimate wife so that he could wed Anne Boleyn. The Pope refused. For this reason, King apostatized and almost all of England became heretical with him. 

It is amazing to note that almost all of the English Bishops, almost all of the religious men and women, almost all of the clergy and almost all of the people were practicing the Catholic Religion with indifference, with disinterest. When the King apostatized, they accepted the new faith, which they could not but know was false. 

They could not but know this because the Holy Spirit never abandons anyone and always gives the proportional strength to resist every danger. Grace is always available to help man and give him the strength to resist the temptation. Someone who leaves the Catholic Faith, therefore, commits a sin against the Holy Spirit, which is a gravest mortal sin. It is not possible for anyone to leave the Catholic Faith with good faith and authentic sincerity. Anyone who leaves it knows that he is leaving the truth and embracing error, and he knowingly takes this wicked action. Almost all of the English Nation committed this sin.

After the first phase, when this sin was committed, during which some great martyrs took good positions – such as Cardinal John Fisher and St. Thomas More – some reactions favoring the Catholic Faith surged. Its adherents were against Protestantism and plotted in secret to overthrow the Protestant Queen of England, Elizabeth I, the illegitimate daughter of the apostate Henry VIII and Anne Boleyn.

Before Elizabeth usurped the throne, the Queen had been Mary Tudor, a Catholic who was the legitimate daughter of Henry VIII and Queen Catherine of Aragon. Queen Mary had reestablished the Catholic Faith in England after the apostasy of her father and the short reign of her half-brother Edward. The English people, with a cynicism befitting of those times of Renaissance, after having become Protestant, returned to Catholicism. Then, once again, after the Catholic Queen Mary died, almost all of them reverted to Protestantism. This inconstancy reveals that they just wanted to live a good life and did not care about any religion. 

Under the rule of Elizabeth I, however, a certain number of Catholics grouped together for their cause. They had the hope that Philip II, King of Spain – the Catholic King per excellence – would invade England to overthrow Elizabeth and reestablish the Catholic Faith in their country. 

As you know, this did not happen, because although King Philip II prepared the Invincíble Armada, the winds dispersed it. The curious thing is that secular historians generally record the dispersion of the Undefeatable Fleet as a defeat for Philip II. I believe that this is a remarkable lack of vision. With a great spirit of faith, Philip II armed that fleet, which was so powerful that – if not for the winds – would have landed and conquered England. The Armada was not defeated; it was dispersed by a terrible storm. And so I ask: Who lost? Spain lost a fleet; England lost the Catholic Faith. Which nation was chastised? Obviously, it was England. It makes no sense to imagine that Spain was defeated.

At that time, the Pope was St. Pius V. He decided to support the action of Philip II by issuing a Bull excommunicating Queen Elizabeth. The Bull was extremely severe. It declared Queen Elizabeth a heretic and as such, it annulled her pretended rights to the Throne of England – pretended rights because she was an illegitimate child: the liaison of Henry VIII with her mother Anne Boleyn was not a marriage. Thus, she did not have the right to the Throne. 

So, the reasons for her deposition were: first, as an illegitimate child she could not be queen; second, even if she had the right to the throne, she would have lost it because she was a heretic. 

It happened that part of the English people did not know that Queen Elizabeth was excommunicated. Thus, knowledge of the Bull would enlighten those persons and encourage their revolt and support for the effort of Philip II. 

John Felton – a noble and wealthy man – had everything he needed to enjoy a pleasant life. However, after he received the Bull, setting aside all worldly interests, he resolved to make the public aware of its existence. He took the Bull and went to the most provocative place he could find, which was the doors of the palace of the bishop of London, the heretic bishop of London. He went there and posted the Bull on those doors. 

We can imagine London – a great city for the time, but small compared to the megalopolis of our days – covered with the darkness of night. The noble Felton, with a mantle covering his body and a large hat covering his face to prevent recognition, walks silently along its streets with the Bull hidden under his cape. He avoids any encounter with the night police that could frustrate his endeavor. He goes and climbs the stone steps of the Palace, posts the Bull at the doors, and leaves quickly.

In the morning, before the important classes were up and moving about, the little people pass by the Palace, see the paper, and approach to read the Bull. The word-of-mouth is out and spreads quickly, as it does in small cities. Soon, all the women of the market, the boatmen of the Thames, and the lackeys of the important houses were spreading the news everywhere: the Pope has excommunicated the Queen. He has declared that she does not have the right to govern and that the people should not obey her. 

Denounced by a traitor, Felton was imprisoned. According to the false and heretical perspective of the Queen, he was guilty of treason because he was a noble plotting against his sovereign for her deposition. He was judged and condemned on the charge of high treason. Before his execution, he was also tortured to force him to reveal the names of collaborators. The tortures of the time were terrible. But the men of that epoch had much more physical and moral resistance to torture than today’s man. Fenton heroically resisted the tortures without revealing a single name. 

On the scaffold he made an act of supreme elegance: He clearly declared that Elizabeth had no right to the throne, but then he sent her a jewel to show that there was no personal hatred in his opposition. He took his stance moved by doctrinal, not personal reasons. It was a way to say: I did the right thing when I made this attempt against her power. In the face of such great shame and so much horror, he became a splendorous example of fidelity to the Catholic cause. 

We should recommend ourselves to Blessed Felton, asking him – if and when our turn to suffer torture and martyrdom comes – to give us his courage and perseverance so that, like him, our souls may become new stars shining in the firmament of the Church.
~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் ✠(St. Mary MacKillop August 8

† இன்றைய புனிதர் †
(ஆகஸ்ட் 8)

✠ புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் ✠
(St. Mary MacKillop)

அருட்சகோதரி, நிறுவனர்:
(Nun and Foundress)

பிறப்பு: ஜனவரி 15, 1842
நியு டௌன், நியு சவுத் வேல்ஸ் (தற்போதைய ஃபிட்ஸ்ரோய், விக்டோரியா, ஆஸ்திரேலியா)
(New Town, New South Wales (Now Fitzroy, Victoria, Australia)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 8, 1909 (வயது 67)
நார்த் சிட்னி, நியூ சவுத் வேல்ஸ், ஆஸ்திரேலியா
(North Sydney, New South Wales, Australia)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்கத் திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜனவரி 12, 1995
திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்
(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 17, 2010
திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்
(Pope Benedict XVI)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 
மேரி மக்கில்லொப் இடம், வடக்கு சிட்னி, நியூ சவுத் வேல்ஸ், ஆஸ்திரேலியா
(Mary MacKillop Place, North Sydney, New South Wales, Australia)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 8

பாதுகாவல்: 
ஆஸ்திரேலியா (Australia), பிரிஸ்பேன் (Brisbane), சௌத் கிராஸ் நைட்ஸ் (Knights of the Southern Cross)

புனிதர் சிலுவையின் மேரி (Saint Mary of the Cross) என்றும், புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் (St. Mary MacKillop), என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு ஆஸ்திரேலிய அருட்சகோதரியும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டவருமாவார். ஆஸ்திரேலியாவில் புனிதர் பட்டம் பெற்ற முதல் பெண்மணி இவரேயாவார்.

“மேரி ஹெலன் மெக்கில்லொப்” (Mary Helen MacKillop) என்ற இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கி.பி. 1842ம் ஆண்டு, தற்போதைய “மெல்போர்ன்” (Melbourne) நகரில் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர், “ஸ்காட்லாந்து” (Scottish descent) நாட்டிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து வந்தவர்கள் ஆவர். இவருடைய தந்தை பெயர், “அலெக்சாண்டர் மெக்கில்லொப்” (Alexander MacKillop) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “ஃப்ளோரா மெக்டோனால்ட்” (Flora MacDonald) ஆகும். நிலையான நிதிப்பிரச்சினையுள்ள ஒரு குடும்பத்தில் வளர்ந்த மெக்கில்லொப், தமது பெற்றோரின் எட்டு குழந்தைகளில் மூத்த குழந்தை ஆவார்.
தனியார் பள்ளிகளில் கல்வி கற்க தொடங்கிய மெக்கில்லொப், கி.பி. 1850ம் ஆண்டு, தமது ஒன்பது வயதில் புதுநன்மை (First Holy Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார். கி.பி. 1851ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், தமது வாழ்வாதாரமான பண்ணையை அடகு வைத்துவிட்டு, 17 மாதங்கள் குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறி ஸ்காட்லாந்து சென்றார். அவரது வாழ்நாள் முழுவதிலும் அவர் அன்பான தகப்பனாகவும் கணவராகவும் இருந்தார். ஆனால் அவரால், தமது பண்ணையை வெற்றிகரமாக நடத்த முடியவில்லை. பெரும்பாலான காலங்கள், குழந்தைகள் உழைத்து கொண்டுவந்த சிறு தொகையிலேயே குடும்பம் நடந்தது.

மெக்கில்லொப், தமது 14 வயதில் மெல்போர்ன் நகரிலுள்ள ஒரு ஸ்டேஷனரி ஸ்டோரில் எழுத்தராக பணிபுரிந்தார். கி.பி. 1860ம் ஆண்டு, தமது குடும்ப தேவையை பூர்த்தி செய்வதற்காக, தென் ஆஸ்திரேலியாவிலுள்ள (South Australia) “பெனோலா” (Penola) நகரிலுள்ள தமது மாமா, அத்தையின் தோட்டத்தில் அவர்களது பிள்ளைகளை கவனித்துக்கொண்டு, அவர்களுக்கு கற்பிக்கும் பணியை ஏற்றார். ஏற்கெனவே ஏழைகளுக்கு உதவி செய்வதில் ஆர்வமுள்ள இவர், தோட்டத்தில் உள்ள மற்ற பண்ணை குழந்தைகளையும் சேர்த்துக் கொண்டார். இது அவரை அருட்தந்தை “ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ்” (Fr. Julian Tenison Woods) உடன் தொடர்புபடுத்தியது. கி.பி. 1857ம் ஆண்டு, குருத்துவம் பெற்ற அருட்தந்தை வுட்ஸ், அங்குள்ள தென்கிழக்கு பகுதியின் பங்குத் தந்தையாக பணியாற்றினார்.

இளம் பெண்ணான மெக்கில்லொப், ஆன்மீக வாழ்விற்கு ஈர்க்கப்பட்டார். ஆனால், அப்போதிருந்த பெண்களுக்கான சபைகள் எதுவும் இவருடைய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யக்கூடியதாக இருக்கவில்லை. அருட்தந்தை “ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ்” (Fr. Julian Tenison Woods) இவரது ஆன்மீக வழிகாட்டியாகவும் ஆனார். இவர்களிருவரும் இணைந்து “புனித சூசையப்பரின் திருஇருதய அருட்சகோதரிகள்” (Sisters of St Joseph of the Sacred Heart (the Josephite Sisters) என்ற பெண்களுக்கான துறவற சபையினை நிறுவினார்கள். இச்சபையின் மூலம் ஏழை எளிய கிராமப்புற மக்களின் கல்வி மேம்பாட்டுக்காக ஆஸ்திரேலியா எங்கும் பல பள்ளிகள் மற்றும் சேமநல அமைப்புகளை தோற்றுவித்தார்.
நாளாக நாளாக சபை வளர வளர, இவரது பிரச்சினைகளும் வளர்ந்தன. இவரது நண்பரும் அருட்தந்தையுமான ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ், பல வழிகளில் நம்பமுடியாதவர் என நிரூபணமானார். அருட்சகோதரிகளின் வழிநடத்துதலுக்கான அவருடைய பொறுப்புகளையும் அவரிடமிருந்து அகற்றினார். இதற்கிடையில், மெக்கில்லொப் சில உள்ளூர் ஆயர்களின் ஆதரவைக் கொண்டிருந்தார், அவரும் அவருடைய அருட்சகோதரிகளும் தங்கள் பணிகளுக்காகச் சென்றனர். ஆனால் தென் ஆஸ்திரேலியாவில் ஆயர், முதுமை காரணமாக, ஆலோசனைகளுக்காக மற்றவர்களை நம்பியிருந்தார். சுருக்கமாக மெக்கில்லொபை மறுதலித்தார். அவர் கீழ்ப்படியாமை குணம் கொண்டவர் என்றார். மெக்கில்லொபின் அருட்சகோதரிகள் 50 பேரை அவரது சம்மதமில்லாமல் வெளியேற்றினார். உண்மையைச் சொன்னால், ஆயரின் சண்டைகள் அதிகாரத்தைப் பற்றியது. சபை மற்றும் அதன் நிறுவனங்களில் யாருக்கு அதிகாரம் என்ற அதிகாரச் சண்டையே மிகுதியானது. இறுதியில் அவர் சபை ஒழுங்குகளை மீறிவிட்டார்.

தமது சபை, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைமையின் (Mother General) ஆளுமைக்கு உட்பட்டிருக்க வேண்டும் என்றும், அத்ததகைய தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைமை ரோம் நகருக்கு பதில் சொல்ல பொறுப்புள்ளவராக இருக்க வேண்டுமென்றும், இங்குள்ள உள்ளூர் ஆயர்களுக்கு பதில் சொல்லவேண்டிய பொறுப்பு கிடையாது என்றும் மக்கில்லொப் வலியுறுத்தினார். இதற்கிடையில், சபை சொந்த சொத்தாக இருக்க முடியுமா இல்லையா என்பது பற்றிய சர்ச்சைகளும் இருந்தன. இறுதியில், ரோம் மக்கில்லொபுக்கு சிறந்த ஆதரவாக விளங்கியது. நீண்ட காலம் காத்திருந்த பிறகு, சபையின் உத்தியோகபூர்வ அங்கீகாரமும், அது எப்படி ஆட்சி செய்யப்படவேண்டும் எனும் உத்தரவுகளும் திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII) அவர்களிடமிருந்து வந்தது.

திருச்சபையின் அதிகார வர்க்கத்தினருடன் போராட்டங்கள் இருந்தபோதிலும், அவரும் அவரது இணை அருட்சகோதரிகளும் தங்களது சேவையை மட்டும் விட்டுவிடவில்லை. பள்ளிகள் மற்றும் அநாதை இல்லங்களில் கற்பித்தனர். மணமாகாத தாய்மாருக்கும் சேவையாற்றினார். பழங்குடியினரிடையே சேவைகள் புரிந்தனர்.

பணம், உண்மையில் அது பற்றாக்குறையாகவும், ஒரு நிலையான கவலையாகவுமே இருந்தது. ஆனால், வீடு வீடாக தானம் வாங்கிய அருட்சகோதரியரின் கத்தோலிக்க விசுவாசம் வலுவடைந்தது. குற்றவாளி என நிர்ணயிக்கப்படுவதால் அவர்களுடைய போராட்டங்கள் கடவுளிடம் நெருங்கி வளருவதற்கான வாய்ப்புகளாக இருந்தன என்பதில் நம்பிக்கையோடு இருந்தார்கள்.

மேரி மெக்கில்லொப் தமது இறுதி காலத்தை நெருங்கிய வேளை, அவர் நிறுவிய அவரது சபை வெற்றியடைந்திருந்தது. கி.பி. 1909ம் ஆண்டு, தமது 67ம் வயதில் அவர் மரித்தார்.

2008ம் ஆண்டு, உலக இளையோர் தினமான ஜூலை மாதம், 17ம் தேதியன்று, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XVI) சிட்னிக்குப் பயணம் மேற்கொண்டபோது மேரி மெக்கிலொப்பின் கல்லறைக்கு சென்று செபித்தார். மேரி மெக்கிலொப்பின் பரிந்துரையால் நடந்தது என நம்பப்படும் இரண்டாம் அதிசயத்தினை 2009ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 19ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் அங்கீகரித்தார். இதனையடுத்து 2010ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 17ம் நாள் வத்திக்கான் நகரில் திருத்தந்தையினால் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

† Saint of the Day †
(August 8)

✠ St. Mary MacKillop ✠
 
Nun and Foundress:

Born: January 15, 1842
Newtown, New South Wales, (now Fitzroy, Victoria, Australia)

Died: August 8, 1909 (Aged 67)
North Sydney, New South Wales, Australia

Venerated in: Catholic Church

Beatified: January 19, 1995
Pope John Paul II

Canonized: October 17, 2010
Pope Benedict XVI

Major shrine: Mary MacKillop Place, North Sydney, New South Wales, Australia

Feast: August 8

Patronage: Australia, Brisbane, Knights of the Southern Cross

Mary Helen MacKillop, known in life as Mother Mary of the Cross, was born on 15 January 1842 in Fitzroy, Melbourne, the eldest of eight children of Alexander McKillop and his wife Flora, née McDonald. Her parents had migrated from the Lochaber area in Inverness-shire and married soon after they reached Melbourne. After a prosperous start, the family became impoverished.

Mary was educated at private schools but chiefly by her father who had studied for the priesthood at Rome. To help her family Mary became, in turn, a shopgirl, a governess, and at Portland a teacher in the Catholic Denominational School and proprietress of a small boarding school for girls. As she grew to womanhood Mary was probably influenced by an early friend of the family, Father Patrick Geoghegan, and began to yearn for a strictly penitential form of religious life. Concluding she would have to go to Europe to execute her plan, she placed herself under the direction of Father Julian Tenison-Woods who, as parish priest of Penola in South Australia sometimes visiting Melbourne and Portland, wanted to found a religious society, 'The Sisters of St Joseph of the Sacred Heart'; they were to live in poverty and dedicate themselves to educating poor children. With Mary its first member and Superior, the society was founded at Penola on 19 March 1866 with the approval of Bishop Laurence Sheil. By then she was spelling her surname MacKillop. The Sisterhood spread to Adelaide and other parts of South Australia, and increased rapidly in membership but ran into difficulties. Tenison-Woods had become director of Catholic schools and conflicted with some of the clergies over educational matters. One priest with influence over the bishop declared publicly he would ruin the director through the Sisterhood. The result was that Mary was excommunicated by Bishop Sheil on 22 September 1871 for alleged insubordination; most of the schools were closed and the Sisterhood almost disbanded. The ex-communication was removed on 21 February 1872 by order of the bishop nine days before he died.

In 1873 at Rome Mary obtained papal approval of the Sisterhood but the Rule of Life laid down by Tenison-Woods and sanctioned by the bishop on 17 December 1868 was discarded and another drawn up. Tenison-Woods blamed her for not doing enough to have his Rule accepted and this caused a permanent breach between them. She traveled widely in Europe visiting schools and observing methods of teaching and returned to Adelaide on 4 January 1875. In March she was elected Superior-General of the Sisterhood. In journeys throughout Australasia, she established schools, convents, and charitable institutions but came into conflict with those bishops who preferred diocesan control of the Sisterhood rather than central control from Adelaide. In 1883 Bishop Christopher Reynolds, misunderstanding the extent of his jurisdiction over the Sisterhood, told her to leave his diocese. She then transferred the headquarters of the Sisterhood to Sydney. On 11 May 1901, she suffered a stroke at Rotorua, New Zealand. Although retaining her mental faculties, she was an invalid until she died in Sydney on 8 August 1909.

Mary's finest feature was her large blue eyes. Affectionate but determined, her virtues were multitudinous with charity towards her neighbor outshining all. Always regarded as holy, she was put forward in 1972 as a candidate for the honor of beatification and canonization and on 1 February 1973, the Cause was formally introduced. Mary was beatified on 19 January 1995 at Randwick Racecourse, Sydney, in a Mass celebrated by Pope John Paul II. She was canonized as Saint Mary of the Cross at a Mass celebrated by Pope Benedict XVI in St Peter's Square in the Vatican on 17 October 2010.

புனித டோமினிக் (Dominikus OP)சபை நிறுவுனர் August 8

இன்றைய புனிதர் :
(08-08-2020)

புனித டோமினிக் (Dominikus OP)
சபை நிறுவுனர்
பிறப்பு 
1170
காலேருவேகா(Caleruega),ஸ்பெயின்
    
இறப்பு 
6 ஆகஸ்டு 1221
பொலோங்னா(Bologna), இத்தாலி
முக்திபேறுபட்டம்: 3 ஜூலை 1234
புனிதர்பட்டம்: திருத்தந்தை ஒன்பதாம் கிரகோரி
பாதுகாவல்: டோமினிக் சபையினருக்கு, காய்ச்சல் உள்ளோர்க்கு

இவர் தனக்கு 16 வயது நடக்கும்போது புனித அகஸ்டின் சபையில் சேர்ந்தார். பின்னர் பலேன்சியா என்ற நகரில் இறையியல் கற்றார். ஓஸ்மா நகரில் பணிபுரிந்த மறைபணியாளர்களுடன் சேர்ந்து மறைப்பணியாற்றினார். திருத்தந்தை 3 ஆம் இன்னொசெண்ட்(Pope Innocent III) அவர்களால் ஆல்பிஜென்சிய மக்களுக்கு எதிராக போராட அனுப்பப்பட்டார். அம்மக்களை தம் மறையுரையாலும், வாழ்வாலும் மனமாற்றினார். இப்பணியை தொடர்ந்து செய்ய தம்மோடு சில தோழர்களை இணைத்து, "போதகர்களின் சபை" என்ற சபையை நிறுவினார். 

இவர் துறவிகள் சிலரை, தன்னுடன் அழைத்துக்கொண்டு ஊர் ஊராக சென்று போதித்தார். தான் தொடங்கிய சபையில் செபவாழ்வு, இறைவார்த்தையின் வழி வாழ்தல், இறைவனோடிணைந்து செயல்படுதல் என்பவற்றிற்கு முக்கியத்துவம் அளித்து வாழ வற்புறுத்தினார். தாங்கள் வாழும் இவ்வாழ்வை மக்களிடையே செயல்படுத்தத்தூண்டினார். இறை அருட்சாதனங்களை மக்கள் பெற்று, இறைவனோடு இணையவும், இறைவனை தங்களின் வாழ்வில் கண்டுணரவும் வேண்டுமென்பதால் தோமினிக் இரவும், பகலும் அயராது உழைத்தார். மக்களின் பாவங்களை மன்னிக்க அன்னைமரியிடம் இடைவிடாமல் இறைவேண்டல் செய்தார். 


செபம்:

வாழ்வின் நாயகனே என் இறைவா! இறைவார்த்தையை இவ்வுலகில் பரப்ப, அயராது உழைத்த எம் புனிதரின் பாதையில் நாங்களும் சென்று, உமக்கு சான்று பகர்ந்து வாழ வரம் தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (08-08-2020)

Saint Dominic de Guzman

Born of wealthy Spanish nobility. Son of Blessed Joan of Aza. Joan had difficulty conceiving, and prayed at the shrine of Saint Dominic of Silos who had a tradition of patronage of that problem; when she became pregnant she named the child Dominic in honour of the Saint. While pregnant, Blessed Joan mother had a vision that her unborn child was a dog who would set the world on fire with a torch it carried in its mouth; a dog with a torch in its mouth became a symbol for the Order which he founded, the Dominicans. At Dominic's baptism, Blessed Joan saw a star shining from his chest, which became another of his symbols in art, and led to his patronage of astronomy.

Studied philosophy and theology at the University of Palencia. Priest. Canon of the cathedral of Osma, Spain. Augustinian. Worked for clerical reform. Had a lifelong apostolate among heretics, especially Albigensians, and especially in France. Worked with Blessed Peter of Castelnau. Founded the Order of Friars Preachers (Dominicans) in 1215, a group who live a simple, austere life, and an order of nuns dedicated to the care of young girls. Friend of Saint Amata of Assisi.

At one point Dominic became discouraged at the progress of his mission; no matter how much he worked, the heresies remained. But he received a vision from Our Lady who showed him a wreath of roses, representing the rosary. She told him to say the rosary daily, teach it to all who would listen, and eventually the true faith would win out. Dominic is often credited with the invention of the rosary; it actually pre-dates him, but he certainly spread devotion to it, and used it to strengthen his own spiritual life.
Reported miracle worker who brought four people back from the dead. Legend says that Dominic received a vision of a beggar who, like Dominic, would do great things for the Faith. Dominic met the beggar the next day. He embraced him and said, "You are my companion and must walk with me. If we hold together, no earthly power can withstand us." The beggar was Saint Francis of Assisi.

1170 at Calaruega, Burgos, Old Castile

Died :
noon 6 August 1221 at Bologna, Italy

Canonized :
13 July 1234 by Pope Gregory IX at Rieti, Italy

Patronage :
astronomers
• astronomy
• falsely accused people
• scientists
• Dominican Republic
• Batanes-Babuyanes, Philippines, prelature of
• Bayombong, Philippines, diocese of
• Santo Domingo, Dominican Republic
• Santo Domingo Indian Pueblo
• Valletta, Malta

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Fourteen Holy Helpers August 8

August 8

Saint of the day:

Fourteen Holy Helpers

A group of saints revered in early times as particularly aiding Christians. This feast was suppressed in 1969.


Prayer:
 

The "fourteen angels" of the lost children's prayer in Engelbert Humperdinck's fairy opera, 'Hansel and Gretel', are the Fourteen Holy Helpers. The English words are familiar:

When at night I go to sleep,
Fourteen angels watch do keep,
Two my head are guarding,
Two my feet are guiding;
Two upon my right hand,
Two upon my left hand.
Two who warmly cover
Two who o'er me hover,
Two to whom 'tis given
To guide my steps to heaven.

 

St. Agathius