புனிதர்களை பெயர் வரிசையில் தேட

Translate

04 June 2020

புனிதர் பெட்ராக் St. Petroc. June 4

† இன்றைய புனிதர் †
(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் பெட்ராக் ✠
(St. Petroc)
மடாதிபதி:
(Abbot)

பிறப்பு: வேல்ஸ் (Wales)

இறப்பு: கி.பி. 564
டிரரேவேல், பேட்ஸ்டோவ், கோர்ன்வால், இங்கிலாந்து
(Treravel, Padstow, Cornwall, England)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலம்:
புனித பெட்ராக் தேவாலயம், போட்மின், கோர்ன்வால், இங்கிலாந்து
(St Petroc's Church, Bodmin, Cornwall, England)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:
டேவோன் (Devon), கோர்ன்வால் (Cornwall)

புனிதர் பெட்ராக், ஒரு பிரிட்டிஷ் இளவரசரும், கிறிஸ்தவ புனிதரும் ஆவார். அனேகமாக தெற்கு வேல்ஸ் (South Wales) பிராந்தியத்தில் பிறந்த இவர், ஆரம்பத்தில் இங்கிலாந்தின் "டேவோன்" (Devon) மற்றும் "கோர்ன்வால்" (Cornwall) ஆகிய பகுதிகளில் மறை போதனை நிகழ்த்தினார்.

"க்ளிவிஸ்" (Glywys of Glywysing) எனும் அரசனின் மகனாகப் பிறந்த இவர், அயர்லாந்தில் (Ireland) கல்வி கற்றார். பின்னாளில், அங்கேயே புனிதர் கெவின் (Saint Kevin) என்பவருக்கு ஆசிரியராக பணியாற்றியுள்ளார்.

தம்மை ஆன்மீகத்தில் மென்மேலும் செம்மைப்படுத்தும் நோக்கமாக அவர் ரோம் நகருக்கு புனித யாத்திரை சென்றார். "கோர்ன்வால்" (Cornwall) நகருக்கு திரும்பிய இவர், தாமே நிறுவிய துறவு மடத்தில் தம்மைத்தாமே அடைத்துக்கொண்டார். "போட்மின்" (Bodmin) பகுதியில் இரண்டாவது துறவு மடத்தினை கட்டிய இவர், அங்கேயே பெரிய தேவாலயம் ஒன்றினையும் கட்டினார்.

பெட்ராக், "லிட்டில் பேதேறிக் மற்றும் போட்மின்"(Little Petherick and Bodmin) ஆகிய பகுதிகளிலும் பிரிட்டன், வேல்ஸ் மற்றும் பிரிட்டனி (Britain, Wales and Brittany) ஆகிய மாநிலங்களின் பல பகுதிகளிலும் தேவாலயங்களை கட்டினார்.

மான் வேட்டையாடிய மன்னன் "கான்ஸ்டன்டைன்" (Constantine of Cornwall) என்பவரிடமிருந்து ஒரு மானை இவர் காப்பாற்றியதனால் மன்னன் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாறியதாக கூறப்படுகிறது.

சுமார் முப்பது வருடங்களின் பின்னர் "பிரிட்டனி" (Brittany) வழியாக ரோம் நகருக்கு யாத்திரை சென்ற புனிதர் பெட்ராக், "லிட்டில் பெதேரிக்" (Little Petherick) எனும் இடத்தினருகேயுள்ள "டிரரேவேல்" (Treravel) எனுமிடத்தில் மரணம் அடைந்தார்.


† Saint of the Day †
(June 4)

✠ St. Petroc ✠

Abbot of Lanwethinoc:

Born: ----
Wales

Died: 564 AD
Treravel, Padstow, Cornwall, England

Venerated in:
Catholic Church
Anglican Communion
Western Orthodoxy

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: St Petroc's Church, Bodmin, Cornwall, England

Feast: June 4

Patronage: Devon, Cornwall

Saint Petroc or Petrock was a British prince and Christian saint.

Probably born in South Wales, he primarily ministered to the Britons of Devon (Dewnans) and Cornwall (Kernow), where he is associated with a monastery at Padstow, which is named after him. Padstow appears to have been his earliest major cult center, but Bodmin became the major center for his veneration when his relics were moved to the monastery there in the later ninth century. Bodmin monastery became one of the wealthiest Cornish foundations by the eleventh century. There is a second ancient dedication to him nearby at Little Petherick or "Saint Petroc Minor".

Cornwall, the peninsula in the south-west of England and now one of 48 ceremonial English counties was in ancient times a part of the kingdom of Dumnonia, which comprised territories of the present-day counties of Cornwall, Devon, and part of Somerset and Dorset. The Gospel was brought to Cornwall in the fifth century or even earlier, and monastic life began there in 475. At that time Cornwall became known as “the land of saints” or “the Thebaid of saints”. Indeed, between the fifth and seventh centuries, Cornwall produced so many saints, ascetics, hermits, abbots, missionaries, holy bishops, and kings, that nearly every town and village in the region has its own patron saint.

Christian life and the monastic tradition of Cornwall were similar to those of Wales and Brittany and many ascetic customs were indeed derived from the desert fathers of Egypt, the “Thebaid”, and Syria. Unfortunately, the lives of many ancient Cornish saints were lost at the Norman Conquest or else after the Reformation. And today, though veneration for them continues and many churches and holy wells are dedicated to them, we can say very little about most of these saints. The most venerated saint in Cornwall, who is considered to be one of the main enlighteners of Dumnonia, is St. Petroc (Petrock/Peter), who together with the Archangel Michael and St. Piran, has for many years been the patron saint of Cornwall. Though two later medieval versions of his life are not very reliable, they are mainly based on ancient traditions, so we can outline the major events and activities of his life.

St. Petroc was probably born in the second half of the fifth century in south Wales and was a son of king Glywys of Glywysing (now Glamorgan). After the death of his father, St. Petroc firmly refused to share power with his brothers and decided to dedicate all his life to the service of God. The saint went to study in Ireland together with several companions, where, according to some sources, he spent about 20 years. In Ireland St. Petroc became so experienced that he himself instructed the future saint Kevin of Glendalough. From Ireland St. Petroc then sailed to Cornwall where he was very active as a missionary. He first settled at the mouth of the River Camel at a place called Trebetherick and soon founded nearby the monastery of Padstow which was to become the most famous in Cornwall.

The original name of Padstow is Lanwethinoc because an ascetic named Wethinoc had lived there before Petroc. After St. Petroc’s death the place was for a long time known as Petrocstowe, i.e. “St. Petroc’s place”. With the help of local people, Petroc developed this originally modest church into a large monastery with a school, infirmary, library, a farm, and many cells for brethren. After 30 years of unceasing labors for the glory of God in Padstow, St. Petroc founded another monastic center with a chapel and mill at Little Petherick just a few miles south of his first monastery, originally amid dense woods. More and more local residents came to love Petroc and on listening to his sermons numerous pagans embraced Christianity. Such was the zeal of the venerable father that he even converted King Constantine of Cornwall to Christ. The latter, who had an unholy life before then, himself became a zealous preacher and, according to tradition, later abdicated and undertook missionary work in Scotland, where he eventually became a martyr.

After some time at Little Petherick, it is said that St. Petroc made a pilgrimage to Rome, then to the Holy Land, and, according to many sources, even spent seven years on an island in the Indian Ocean! There is strong evidence that St. Petroc visited Brittany more than once; there he preached, and dozens of places bear his name and numerous churches are dedicated to him there to this day. After returning to Cornwall, Petroc lived for a long while as a hermit on the granite moorland of Bodmin Moor, devoting all his time to prayer. Once another ascetic, St. Goran, visited him there. Petroc built a cell on the river bank for himself and on the top of the hill nearby he later built a monastery for his 12 disciples (it should be said that the site was chosen very wisely, with running water, a pool, streams, fertile land, and a valley nearby). With time the number of disciples increased; they followed their spiritual father everywhere and tried to follow his example in monastic life.

Bodmin too was destined to grow into a very large monastery, as famous as Padstow. St. Petroc also labored energetically in many parts of Devon (where seventeen churches are dedicated to him, in comparison with only five in Cornwall) as well as on Bardsey Island in Wales, where he founded many churches. According to tradition, he also traveled to Somerset in England and to Cardigan and Pembrokeshire in Wales and preached there. Throughout his life the saint had a deep love for the Holy Scriptures; wherever he went, he always healed the sick and worked many miracles. The solitary life in seclusion was also dear to his heart; thus, in his youth, he lived as a hermit with St. Samson, another great Celtic saint of the age. Like many other saints of the British Isles, St. Petroc had a very close connection with nature, especially with wild animals. All versions of his life claim that Petroc had tame wolves among his companions. On stained glass windows St. Petroc is often depicted with a deer, because according to tradition, he particularly loved and protected these animals, more than once saving them from hunters.

An early manuscript describes Petroc as “handsome, courteous in speech, prudent, modest, burning with unceasing love, always ready for all good works for the Church.” St. Petroc often visited the monasteries and churches that he had founded, being an exemplary and tireless pastor despite his extremely old age. The holy Abbot Petroc reposed during one such journey at a place called Travel. This took place either in c. 564 or in c. 594. The venerable abbot was buried at Padstow, which became the main center for his veneration. Due to the activity of his disciple's veneration for Petroc grew. St. Petroc’s church, dating back to the thirteenth – fourteenth centuries, stands on the site of his monastery in Padstow to this day.

Among the relics, there is the top portion of a Celtic cross and the base of a large ancient cross. In 981, the Monastery of Padstow was ravaged by the Vikings and the monks had to move to Bodmin (then “Bodmin”), taking the precious relics of their patron saint with them. From then on Bodmin became the second most important center for his veneration. Later it even became a diocese and the major town of Cornwall. Today Bodmin is situated in central Cornwall, its name meaning “a dwelling of monks”. It was here that St. Petroc founded the monastery, which was the daughter community to Padstow. The monastery continued to exist after the Norman Conquest.

Today Bodmin is still a great center of pilgrimage: its former Abbey Church of St. Petroc, rebuilt in Norman times and again largely reconstructed in the fifteenth century, still stands and welcomes pilgrims. It is the largest parish church in the whole of Cornwall (151 feet long and 65 feet wide) and the largest church building after Truro Cathedral. After the translation of the relics of St. Petroc together with his staff and bell (a feature common to many Celtic saints) to Bodmin, they were greatly venerated by countless pilgrims until the Reformation. In 1177 a priest named Martin suddenly stole the relics and brought them to the monastery of Saint-Meen in Brittany. The Bishop of Exeter immediately reported the theft to King Henry II. The King intervened and the relics were solemnly returned to Bodmin, though one of the saint’s ribs remained in Brittany.

Walter of Coutances, the future Bishop of Rouen, donated a beautiful and splendid ivory reliquary to Bodmin for keeping the relics of St. Petroc. At the Reformation, the relics of St. Petroc disappeared (they were probably buried in a safe place) while his reliquary was for a while lost. But in the nineteenth century, this unique shrine was discovered absolutely safe near Bodmin church, and it has been displayed inside this church as a great symbol of Cornwall to this day. Surprisingly, this splendid relic was again temporarily lost in 1994, being stolen by a vandal. At that time all believers of Cornwall were encouraged to pray, the incident was reported to the Queen, and thanks to efforts of the police the reliquary was miraculously found safe in the field of Yorkshire in the north of England.

There is still a holy well in the churchyard of Bodmin church, associated with another saint, St. Guron, a contemporary of Petroc who had lived here in a cell before the saint’s arrival and then moved to a spot called Gorran.1 There are also some monastic ruins close to the church, and the splendid holy well of St. Petroc is located in Priory Park. In medieval times, monks of Bodmin produced two famous “Gospels of Bodmin” which are now both kept at the British Museum. In the Cornish village of Little-Petherick, where Petroc founded a monastery, there is a medieval church dedicated to him. The only Somerset church of St. Petroc is situated in the village of Timberscombe. Among important historic churches dedicated to Petroc, we can mention churches in Petrockstow (seventh – eighth century), Lydford, Newton St. Petrock, Dartmouth, Inwardleigh, Farringdon, Hartford, Parracombe (all in Devon), Llanbedrog on the Llyn Peninsula (Gwynedd, Wales), St. Petrox (Pembrokeshire, Wales) and Egloshayle (Cornwall).

In the late twentieth century, an Orthodox monastery was dedicated to St. Petroc in Tasmania. The saint is much venerated in Cornwall, Devon, Wales, Brittany; and in the medieval period veneration for him even extended to York, Bury, and Ely. A number of settlements of former Dumnonia still bear the name of St. Petroc—for example, Petrockstowe and Newton St. Petrock (Devon). Moreover, the official flag of the county of Devon has since 2006 been called, “St. Petroc’s flag”.

Holy Father Petroc, pray to God for us!

புனிதர் குயிரினஸ் ✠(St. Quirinus of Sescia June 4

† இன்றைய புனிதர் †
(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் குயிரினஸ் ✠
(St. Quirinus of Sescia)
ஆயர், மறைசாட்சி:
(Bishop and martyr)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: கி.பி. 309
சபரியா, பன்னோனியா, ரோம பேரரசு
(Sabaria, Pannonia, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:
சேன் செபஸ்டினோ பேராலயம், ஃபுயோரி லெ முரா, ரோம், இத்தாலி
(Basilica of San Sebastiano fuori le mura, Rome, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:
சிசக், குரோஷியா
(Sisak, Croatia)

புனிதர் குயிரினஸ், குரோஷியா (Croatia) நாட்டின் "சேசியா" (Sescia) மறைமாவட்டத்தின் ஆதிகால ஆயர் ஆவார். இது, தற்போதைய "சிசக்" (Sisak) மறைமாவட்டம் ஆகும். இவர், "செசரியாவின் யூசிபியஸ்" (Eusebius of Caesarea) மூலமாக குறிப்பிடப்படுகிறார்.

இவர், கி.பி. 309ம் ஆண்டு, "டயக்லேஷியன்" துன்புருத்தல்களின்போது (Persecutions of Diocletian) கொல்லப்பட்டதாக ஒரு நம்ப இயலாத குறிப்பும் உள்ளது. தப்பி ஓட முயன்ற குயிரினஸ், கைது செய்யப்பட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்டார். சிறையில், தமது சிறை அதிகாரியான "மார்செல்லஸ்" (Marcellus) என்பவனை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். 

மூன்று நாட்களின் பின்னர், "பன்னோனியா பிறிம்" மாநில ஆளுநரான (The Governor of Pannonia Prim) "அமன்ஷியஸ்" (Amantius) என்பவன் "சபரியா" (Sabaria) என்ற இடத்திற்கு கொண்டுசெல்ல உத்தரவிட்டான். இந்த இடம் தற்போது ஹங்கேரி நாட்டிலுள்ள "ச்ஸோம்பதெளி" (Present-day Szombathely, Hungary) ஆகும். அங்கே அவருடைய விசுவாசத்தைக் கெடுக்கும் முயற்சிகள் நடந்தன. பின்னர், ஆயரது கழுத்தில் ஒரு மைல்கல்லை கட்டி, உள்ளூரிலுள்ள "ஜியோன்ஜியோஸ்" (Gyöngyös River) ஆற்றில் எறிந்தனர்.

உள்ளூரான "சவரியாவின்" (Savaria) கிறிஸ்தவர்கள் அவரது உடலை மீட்டு "ஸ்காரபடியஸ்" (Scarabateus) என அறியப்படும் வாயிற்கதவருகே அடக்கம் செய்தனர்.


† Saint of the Day †
(June 4)

✠ St. Quirinus of Sescia ✠

Bishop and Martyr:

Born: ----

Died: 309 AD
Sabaria, Pannonia, Roman Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: Basilica of San Sebastiano Fuori le mura, Rome, Italy

Feast: June 4

Patronage: Sisak, Croatia

Quirinus is venerated as an early bishop of Soscia, now Sisak in Croatia. He is mentioned by Eusebius of Caesarea.

A Passio, considered unreliable, states that Quirinus was killed during the persecutions of Diocletian after being arrested in 309. Quirinus had attempted to flee but was imprisoned. He managed to convert his jailer, named Marcellus, to Christianity. After three days, the governor of Pannonia Prima, Amantius, ordered him taken to Sabaria (present-day Szombathely, Hungary), where after attempting to make Quirinus abjure his faith, he had the bishop thrown into the local Gyöngyös River with a millstone around his neck.

A variant of the legend states that he was almost killed during Diocletian's persecution of Christians: the authorities tied him to a millstone and threw him into a river, but he freed himself from the weight, escaped, and continued to preach his faith. Saint Florian, another saint associated with Pannonia, was also said to have been executed by drowning with a stone tied around his neck. The Acts of the martyrdom of the saint were collected and a hymn was written in his honor by Prudentius.

The Emperors Diocletian and Maximian, having abdicated the empire in the year 303, their successor, Galerius, continued the persecution against the Christians. St Quirinus, who was bishop of Siscia, in Croatia, after having converted the inhabitants of that country to the faith of Christ, understanding that Maximus, who ruled in Pannonia as a lieutenant for the governor, had given orders for his arrest, escaped from the city, in order that he might be spared for the benefit of his flock.

He was overtaken, however, by the soldiers, and presented before Maximus, who asked him why had fled; the saint replied, “I obey the orders of my Master, who hath said, ‘When they persecute ye in one city, flee ye into another.’”

“Who hath given this order?” Maximus demanded.

“Jesus Christ, who is the true God.” Saint Quirinus answered boldly.

“But knowest thou not that the emperor can find thee in all places,” Maximus asked coyly, “and that thy God cannot save thee from our hands?”

“I know this,” Saint Quirinus answered, “that our God is with us, and can succor us in all places. He, it is that grants me strength in this my decrepit age, and will also uphold me during thy tortures.”

“Thou speakest much because thou art an old man,” Maximus taunted, “and hopest to baffle us with talk. We require thy submission, not thy exhortations. There shall be no further toleration for Christians in the empire. The emperor has ordered that all shall sacrifice to the gods on pain of death. Obey, therefore.”

“I cannot obey orders that are contrary to my religion. How can I refuse to obey God, in order to please men?”

“Dotard!” Maximus shouted. “Hadst thou not lived so long, thou wouldst not have learned such idle talk – obey the emperor, and learn to be wise, even at the close of thy days.”

“Dost thou then think it wisdom to commit such an act of impiety?”

“No more words,” Maximus bellowed. “Choose to be a priest of Jupiter, or to die amid torments.”

“I have already made my choice,” Saint Quirinus answered calmly, “and I now exercise the functions of a priest, in offering myself as a sacrifice to my God, and esteem myself happy in being, at the same time, the priest and the victim.”

Maximus, unwilling to hear him any longer, caused Quirinus to be cruelly scourged. The holy bishop, during the infliction, raised his eyes to heaven and returned thanks to God. Then, turning towards Maximus, he said that he was willing to suffer still greater torments, in order to give a good example to his followers; but the lieutenant, fearing that he might expire under the lash, sent him back to prison.

St. Quirinus, upon his arrival, again thanked God for what he had suffered and prayed that those who were in prison might be illuminated by the light of the true faith. About midnight the martyr was seen surrounded by a great light, whereupon the jailer, named Marcellus, casting himself at the feet of the saint, exclaimed, “Servant of God, pray to him for me since I believe that there is no other God than he whom thou adorest.”

Saint Quirinus, having instructed him in the faith, as well as the time would permit, baptized him.

At the expiration of three days, Quirinus was sent, loaded with chains, to Amantius, the governor of the greater Pannonia, which is now called Hungary. On his way thither he was confined at Sabadia, where he was visited by some Christian women, who brought him food. While the saint was blessing his meal, the chains fell from his hands and feet, as the Lord wished to show, by this sign, his approval of the charity done to the venerable relate.

Upon his arrival the governor had Quirinus brought before him, and, having read the proceedings of his former trial, endeavored to shake his resolution by threatening to put him to the cruelest death, notwithstanding his most advanced age. The saint replied that the recollection of his old age should the more induce him to despise death, as he had but a short time to live; and Amantius, despairing of being able to change him, ordered him to be cast into the river Sabarius, with a mill-stone tied to his neck.

While the saint was being lied to the bridge, a great concourse of people had assembled. They saw him cast into the river, together with the mill-stone, but both were seen to float upon the surface of the water; whence the holy bishop commenced to exhort the faithful to remain firm in the faith, and, as he continued to preach thus for a considerable time, many pagans were converted.

At last, the saint made the following prayer. “Christ Jesus, my Savior, these people have already seen the wonders of Thy power. Grant me now the grace to die for Thee, nor permit me to lose the crown of martyrdom.”

The body of Saint Quirinus then sank, together with the stone, and he thus rendered his soul to God on the 4th of June, at the beginning of the fourth century. His death is placed by Saint Jerome in the year 310, and by Baronius 308.

The body of Saint Quirinus was afterward translated to Rome and buried near the catacombs of St Sebastian, but Pope Innocent II finally deposited it in the church of Saint Mary beyond the Tiber.

புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன் ✠(St. Filippo Smaldone June 4

† இன்றைய புனிதர் †
(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன் ✠
(St. Filippo Smaldone)
குரு, நிறுவனர்:

பிறப்பு: ஜூலை 27, 1848
நேபிள்ஸ், இரண்டு சிசிலிகளின் இராச்சியம்
(Naples, Kingdom of the Two Sicilies)

இறப்பு: ஜூன் 4, 1923 (வயது 74)
லெக்ஸ், இத்தாலி இராச்சியம்
(Lecce, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)

முக்திப்பேறு பட்டம்: மே 12, 1996
திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்
(Pope John Paul II)

நியமனம்: அக்டோபர் 15, 2006
திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்
(Pope Benedict XVI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:
திருஇருதய சலேசியன் அருட்சகோதரியர்
(Salesian Sisters of the Sacred Hearts)
காது கேளாத மக்கள்
வாய் பேச இயலாத மக்கள்

புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன், ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும், "திருஇருதய சலேசியன் அருட்சகோதரியர்" (Salesian Sisters of the Sacred Hearts) சபையின் நிறுவனரும் ஆவார். ஸ்மால்டோன் தனது வாழ்நாளில் காது கேளாதோருடனான விரிவான பணிகளுக்காக மிகவும் பிரபலமானவர். அருட்தந்தை ஸ்மால்டோன் ஒரு திறமையான போதகராக இருந்தார். அவர் அனாதைகள் மற்றும் ஊமை மக்களை சரியான முறையில் கவனிப்பதிலும், பராமரிப்பதிலும் அர்ப்பணிப்புடன் அறியப்பட்டார். இது அவருக்கு குடிமை அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது.

ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1848ம் ஆண்டில் நேபிள்ஸ் (Naples) நகரில் வசித்துவந்த அன்டோனியோ ஸ்மால்டோன் (Antonio Smaldone) மற்றும் மரியா கான்செட்டா டி லூகா (Maria Concetta De Luca) ஆகியோரது ஏழு குழந்தைகளில் முதல் குழந்தையாகப் பிறந்தார். அவர் கி.பி. 1858ல், தனது முதல் நற்கருணை (First Communion) பெற்ற இவர், கி.பி. 1862ம் ஆண்டு, தனது உறுதிப்பூசுதல் (Confirmation) அருட்பிரசாதத்தையும் பெற்றார்.

தமது படிப்புக்காக அப்போஸ்தலப் பணிகளை கைவிட விரும்பாத இவர், இளம் சபைக்கான தேர்வில் கிட்டத்தட்ட தோல்வியடைந்தார். நேபிள்ஸ் கார்டினல் பேராயர் (Cardinal Archbishop of Naples)  வணக்கத்துக்குரிய சிஸ்டோ ரியாரியோ ஸ்ஃபோர்ஸ் (Venerable Sisto Riario Sforz)  அனுமதியுடன் கி.பி. 1876ம் ஆண்டில் அவர் நேபிள்ஸுக்குத் திரும்பினார். ரோசானோ-கரியாட்டி (Archdiocese of Rossano-Cariat) மறைமாவட்டத்தில் கல்வி கற்ற காலத்திற்குப் பிறகு, அவர் கி.பி. 1870ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 31ம் தேதியன்று, ஒரு துணை திருத்தொண்டராக (Subdeacon) நியமிக்கப்பட்டார். கி.பி. 1871ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 27ம் தேதியன்று, ஒரு திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1871ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 23ம் நாளன்று, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தனது இறையியல் கல்வியின்போது நேபிள்ஸின் காது கேளாத மக்களுக்கு உதவுவதற்கான முயற்சிகளைத் தொடங்கினார். மேலும் நோயுற்றவர்களுடன் பணியாற்றினார். ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் தனது ஊமையாக இருந்த மாணவர்கள் மீது விரக்தியடைந்த இவர், மனச்சோர்வடைந்தார். வெளிநாட்டு மறைப்பணிகளுக்குச் செல்வதற்காக கற்பித்தல் பணியை கைவிட அனுமதி கேட்டார். ஆனால் அவரை சமாதானப்படுத்திய அவரது ஆன்மீக இயக்குனர், அவரை அங்கேயே நிலைத்திருக்கவும், தனது வேலையைத் தொடரவும் அறிவுறுத்தினார்.

கி.பி. 1884ம் ஆண்டில், அவர் வாழ்ந்த பகுதி, காலரா நோயால் பாதிக்கப்பட்டபோது, அந்நோயால் தாக்குண்ட ஸ்மால்டோன் கிட்டத்தட்ட இறக்கும் நிலைக்குப் போய் உயிர் பிழைத்தார். மேலும், அன்னை மரியாளின் கருணையாலேயே தாம் உயிர் பிழைத்ததாக உறுதியாக நம்பினார். கி.பி. 1885ம் ஆண்டில், மார்ச் மாதம், 25ம் நாளன்று, காது கேளாதோர் மற்றும் வாய் பேச இயலாதோருக்காக "லெஸ்" (Lecce) நகரில், தந்தை லோரென்சோ அப்பிசெல்லா மற்றும் பல கன்னியாஸ்திரிகளின் உதவியுடன் ஒரு சபையை நிறுவினார். அதனை தனது பராமரிப்பில் வைத்திருந்த அவர், கி.பி. 1897ம் ஆண்டில் ரோம் (Rome) மற்றும் பாரி (Bari) இரண்டு நகரங்களிலும் தனது சபையின் பல கிளைகளைத் திறந்தார். கி.பி. 1912ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 18ம் தேதி, அவரது சபை, ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையுடன் (The Order of Friars Minor) ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது. கி.பி. 1915ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 30ம் தேதி, திருத்தந்தை பதினைந்தாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XV) அவர்களிடமிருந்து பாராட்டுக்கான ஆணையை பெற்ற இவரது சபை, கி.பி. 1925ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 21ம் தேதி, ஸ்மால்டோன் இறந்த பின்னர் திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ் (Pope Pius XI) அவர்களிடமிருந்து முழு அங்கீகாரத்தையும் பெற்றது.

ஸ்மால்டோன், நற்கருணை பக்தியை பரப்பும் நோக்கில், "நற்கருணை ஆராதனைக்கான குருக்களின் குழு" (Eucharistic League of Priest Adorers) மற்றும், "நற்கருணை ஆராதனைக்கான மகளிர் குழு" (Eucharistic League of Women Adorers) ஆகிய இரண்டு குழுக்களை நிறுவினார். தூய ஃபிரான்சிஸ் டி சலேஸ் மறைப்பணியாளர்களின் (Missionaries of Saint Francis de Sales) தலைமைப் பொறுப்பில் அவர் ஒரு குறுகிய காலத்திற்கு பணியாற்றினார். அவரை லெஸ் பேராலயத்தில் பொறுப்பாளராக நியமனம் செய்த திருச்சபை அதிகாரிகளைப் போலவே, குடிமை அதிகாரிகளும் அவரைப் பாராட்டி அங்கீகரித்தனர். கி.பி. 1880ம் ஆண்டில், மிலன் (Milan) நகரில் நடந்த காது கேளாதோருக்கான ஆசிரியர்களின் மாநாட்டில் ஒரு நிபுணராக பங்கேற்க அனுப்பப்பட்டார்.

நீரிழிவு தொடர்பான சிக்கல்களாலும், இருதய நோய்களாலும் பாதிக்கப்பட்டிருந்த ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1923ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 4ம் தேதி, இரவு 9:00 மணிக்கு  இறந்தார். அவரது மீபொருட்கள், பின்னர் 1942ம் ஆண்டு, சபையின் தலைமை இல்லத்திற்கு மாற்றப்பட்டன. 2005ம் ஆண்டில், இவரது சபையின் கிளைகள், ருவாண்டா (Rwanda), மால்டோவா (Moldova) போன்ற நாடுகளில் 398 மறைப்பணியாளர்களுடன், மொத்தம் 40 இல்லங்கள் இருந்தன.

† Saint of the Day †
(June 4)

✠ St. Filippo Smaldone  ✠

Priest, and Founder:

Born: July 27, 1848
Naples, Kingdom of the Two Sicilies

Died: June 4, 1923 (Aged 74)
Lecce, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: May 12, 1996
Pope John Paul II

Canonized: October 15, 2006
Pope Benedict XVI

Feast: June 4

Patronage:
Salesian Sisters of the Sacred Hearts
Deaf people
Mute people

St. Filippo Smaldone, Priest and Founder of the Salesian Sisters of the Sacred Hearts, Preacher, Catechist, Apostle of Eucharistic Adoration and Our Lady, Apostle of Charity and especially of orphans, the blind and the deaf, Spiritual Advisor and Director – Born on 27 July 1848 in Naples, Italy and died on 4 June 1923 in Lecce, Italy from a combination of diabetes and a heart condition. St Filippo is best known for his extensive work with the deaf, the blind and orphans, during his lifetime. Father Smaldone was a gifted preacher known for his commitment to proper Catechesis and to the care of orphans and the mute, which earned him civic recognition.

Filippo Smaldone was born in Naples on 27 July 1848, at a time of political and social turmoil in Italy as well as for the Church.   Notwithstanding the social, political, and religious unrest that surrounded him, he decided to dedicate himself to the service of the Church and become a priest.

While he was still a philosophy and theology student, he became involved in helping the many marginalized people and deaf-mutes in Naples, who at the time were without appropriate forms of assistance. His dedication to the apostolate did not leave him much time to study and it was with difficulty that he passed the examination for Minor Orders.

After a period of time in what is today known as the Archdiocese of Rossano-Cariati, where he could concentrate on his studies, he returned to the Archdiocese of Naples in 1876. There he continued to study and to work with deaf-mutes and was ordained a priest on 23 September 1871.

Fr Smaldone dedicated himself to the priestly ministry through evening catechism classes and visiting the hospitalized and homebound sick. During a plague epidemic, he too caught the contagion but he was miraculously cured through intercession to Our Lady of Pompeii, for whom he cherished a special, lifelong devotion.

In addition to his parish ministry, he continued his pioneer work in the education of deaf-mutes;  however, he met many obstacles during his work and became discouraged, at one point wanting to change ministries and head for the foreign missions.

But it was his wise confessor who convinced him that his true mission was in Naples among the people who needed him most.   Thus, he gave himself without reserve to this apostolate and made it the principal object of his mission.

Armed with the great experience he had acquired through the years, Fr Smaldone went to Lecce, Italy, on 25 March 1885, where he founded an institute for deaf-mutes with Fr Lorenzo Apicella and a group of Sisters, he had specially trained. This was the basis for the Congregation of the Salesian Sisters of the Sacred Hearts, which rapidly took root and flourished.

After founding the Lecce institute, which became the Motherhouse of the Congregation he founded, in 1897 Fr Smaldone opened other institutes in Rome and Bari, Italy. Due to the great need, Fr Smaldone soon expanded his work to include blind children, orphans, and the abandoned in his institutes.

Signs of the great work he accomplished for the love of God and neighbor were both external and internal trials. In fact, one of his favorite sayings was:  “The Lord sends us trials and tribulations to settle our debt to Him”.

From without he had to defend himself against the anti-Church municipal council;  from within, he had to deal with the departure of the first superior of the new Congregation he founded, which provoked a long apostolic visit on the part of the Holy See.

The crucible of trials thus tried this holy man of God and found him and his works worthy. He continued to strive, with fatherly affection, to educate his deaf-mute students and to give the Salesian Sisters a complete religious formation.

Fr Smaldone also served as a confessor and spiritual director to priests, seminarians, and various religious communities. He founded the Eucharistic League of Priest Adorers and Women Adorers and was superior of the Congregation of the Missionaries of St Francis de Sales.

He was appointed a canon of Lecce Cathedral and at one point was awarded a commendation by the civil Authorities.

Fr Filippo Smaldone died of a serious diabetic condition with heart complications on 4 June 1923 at the age of 75; he was in Lecce and surrounded by the affection of the Sisters and many of the needy whom he had served throughout his life.

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா ( St. Francis Caracciolo ) June 4

இன்றைய புனிதர் :
(04-06-2020)

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா 
( St. Francis Caracciolo )
பிறப்பு : 13 அக்டோபர் 1563
வில்லா சாந்தா மரியா (Santa Maria), நேப்பிள்ஸ் பேரரசு

இறப்பு : 4 ஜூன் 1608 ( அகவை 44 )
நேயாப்பல் (Neapel)

அருளாளர் பட்டம் : ஜூன் 4, 1769
திருத்தந்தை பதினான்காம் கிளேமன்ட்

புனிதர் பட்டம் : மே 24, 1807
திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ்

நினைவுத் திருநாள் : ஜுன் 4

பாதுகாவல் : 

நேப்பிள்ஸ் (இத்தாலி) ,இத்தாலிய சமையல்காரர்கள்

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா, பிறந்த சில நாட்களிலேயே தோல் நோய்க்கு ஆளானார். இதனால் பலமுறை மக்களால் ஒதுக்கப்பட்டார். இவர் புரிந்த கடுந்தவத்தினாலும், ஜெபத்தினாலும் இவரது நோய் குணமாகியது. நோயாளிகளை பராமரிக்கும் பணியை இவர் சிறுவயதிலேயே மிக ஆர்வத்தோடு செய்துவந்தார்.

அப்போது பணியாற்றும் போது ஒருநாள், தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்ற எண்ணம் மனதிற்குள் உதிக்கவே 1587ம் தன் ஆசையை நிறைவேற்றி குருவானார். குருவான பிறகும் தொடர்ந்து நோயாளிகளை கவனிக்கும் பொறுப்பும், இறக்கும் தருவாயில் உள்ளவர்களை, அமைதியான மரணமடைய தயாரிக்கும் பொறுப்பும், இவருக்கு அளிக்கப்படவே, அப்பணியை இவர் மிகுந்த ஆர்வத்துடனும், புனிதத்துடனும் செய்தார். அதோடு மனநோயாளிகளையும் கவனித்து ஆறுதல் அளித்து வந்தார்.
இவரது பணி மிகவும் வளர்ச்சியடையவே நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து பெரிய குழுவாக காட்சியளித்தது. எனவே அவர்களைக் கொண்டு ஏழைகளை பராமரிப்பதற்கென ஒரு சபையைத் தொடங்கினார். 1588ம் ஆண்டு அச்சபை துறவற சபையாக, திருத்தந்தை 5ம் சிக்ஸ்டஸ் (Pope Sixtus V) அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது.

அச்சபையை தொடர்ந்து, மிகப் பொறுப்போடு கவனிக்க ஜியோவானி அடோர்னோ (Giovanni Adorno) என்பவரை சபைத்தலைவராக தேர்ந்தெடுத்தார். 1593ம் ஆண்டு வரை அவர் பணியாற்றி இறந்துவிடவே, பிரான்ஸ் கராசியோலா சபைத்தலைவர் பொறுப்பை ஏற்றார். பின்னர் அவர் அச்சபைக்கு "ஏழைகளின் நண்பர்" என்று பெயரிட்டார்.

மிக விரைவாக அச்சபை ஸ்பெயின் மற்றும் மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகளில் பரவியது. இவர் தனது துறவற குழுமங்களை பார்வையிட அடிக்கடி ஏராளமான பயணங்களை மேற்கொண்டார். இதனால் மீண்டும் நோய்தாக்கப்பட்டு தன் 44ம் வயதில் இறந்தார்.
செபம் :
குணமளிப்பவரே இறைவா! இவ்வுலகில் நோயினால் துன்பப்படும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் ஆசீர்வதியும். தங்களின் நோய்களை தாங்கிக் கொள்ள கூடிய உடல் பலத்தையும், மன வலிமையையும் தந்து காத்தருளும். மருத்துவர்க்கு மருத்துவராய் இருந்து, குணமளித்து வழிநடத்தியருளும். 
ஆமென் †

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.
Saint of the Day : (04-06-2020)

Saint Francis Caracciolo

Born to the nobility; related to Saint Thomas Aquinas and to the princes of Naples. Enjoyed hunting. Cured of a leprous-like disease at age 22, he took the cure as a miraculous sign for his life. He sold his goods, gave the money to the poor, and went to study theology in Naples, Italy in 1585. Ordained in 1587. Joined the Contraternity of the Bianchi della Giustizia (the White Robes of Justice) whose ministry was with condemned prisoners. With John Augustine Adorno, he founded the Congregation of the Minor Clerks Regular with a ministry to the sick and to prisoners; they received approval from Pope Sixtus V on 1 July 1588, Pope Gregory XIV on 18 February 1591, and Pope Clement VIII on 1 June 1592. Chosen superior of the Congregation at Naples on 9 March 1593; he made sure to daily perform the most menial tasks of the house. Established Congregation houses in Rome, Madrid, Valladolid, and Alcala. Noted for his work for the poor, and as a miracle worker and prophet; he was a popular preacher, and cured by blessing the sick with the sign of the cross. Pope Paul V wished to make him a bishop, but he repeatedly refused, citing the Congregation's vow not to seek any high position in the Church. Near the end of his life he resigned his duties and spent his remaining time as prayerful prior and novice master at Santa Maria Maggiore.

Born :
13 October 1563 at his family's castle at Villa Santa Maria, Abruzzi, Italy as Ascanio Pisquizio

Died :
4 June 1608 at Agnone, Italy of a fever
• relics at Naples, Italy and San Lorenzo in Lucina, Rome, Italy

Beatified :
4 June 1769 by Pope Clement XIV

Canonized :
24 May 1807 by Pope Pius VII

Patronage :
Association of Italian Cooks (chosen in 1996)
• Naples, Italy (chosen in 1838)

---JDH---Jesus the Divine Healer---

இன்றைய புனிதர்
2020-06-04
புனித பிரான்ஸ் டி கராசியோலா (St. Franz de Caracciolo)
நேயாப்பல் நாட்டின் பாதுகாவலர்

பிறப்பு
13 அக்டோபர் 1563
சாந்தா மரியா (Sanra Maria)
இறப்பு
4 ஜூன் 1608
நேயாப்பல்(Neapel)
புனிதர்பட்டம்: 1807, திருத்தந்தை 7 ஆம் பயஸ்

இவர் பிறந்த சில நாட்களிலேயே தோல் நோய்க்கு ஆளானார். இதனால் பலமுறை மக்களால் ஒதுக்கப்பட்டார். இவர் புரிந்த கடுந்தவத்தினாலும், ஜெபத்தினாலும் இவரது நோய் குணமாக்கப்பட்டது. நோயாளிகளை பராமரிக்கும் பணியை இவர் சிறுவயதிலேயே மிக ஆர்வத்தோடு செய்துவந்தார். அப்போது பணியாற்றும் போது, ஒருநாள் தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்ற எண்ணம் மனதிற்குள் உதிக்கவே 1587 ஆம் தன் ஆசையை நிறைவேற்றி குருவானார். குருவான பிறகும் தொடர்ந்து நோயாளிகளை கவனிக்கும் பொறுப்பும், இறக்கும் தருவாயில் உள்ளவர்களை, அமைதியான மரணமடைய தயாரிக்கும் பொறுப்பும், இவருக்கு அளிக்கப்படவே, அப்பணியை இவர் மிகுந்த ஆர்வத்துடனும், புனிதத்துடனும் செய்தார். அதோடு மன்நோயாளிகளையும் கவனித்து ஆறுதல் அளித்து வந்தார்.

இவரது பணி மிகவும் வளர்ச்சியடையவே நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து பெரிய குழுவாக காட்சியளித்தது. எனவே அவர்களை கொண்டு ஏழைகளை பராமரிப்பதற்கென ஒரு சபையைத் தொடங்கினார். 1588 ஆம் ஆண்டு அச்சபை துறவற சபையாக, திருத்தந்தை 5ஆம் சிக்டஸ்(Pope Sixtus V) அவர்களால் அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அச்சபையை தொடர்ந்து, மிகப் பொறுப்போடு கவனிக்க ஜியோவானி அடோர்னோ(Giovanni Adorno) என்பவரை சபைத்தலைவராக தேர்ந்தெடுத்தார். 1593 ஆம் ஆண்டு வரை அவர் பணியாற்றி இறந்துவிடவே, பிரான்ஸ் டி கராசியோலா சபைத்தலைவர் பொறுப்பை ஏற்றார். பின்னர் அவர் அச்சபைக்கு "ஏழைகளின் நண்பர்" என்று பெயரிட்டார். மிக விரைவாக அச்சபை ஸ்பெயின் மற்றும் மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகளில் பரவியது. இவர் தனது துறவற குழுமங்களை பார்வையிட அடிக்கடி ஏராளமான பயணங்களை மேற்கொண்டார். இதனால் மீண்டும் நோய்தாக்கப்பட்டு தன் 44 ஆம் வயதில் இறந்தார்.


செபம்:
குணமளிப்பவரே இறைவா! இவ்வுலகில் நோயினால் துன்பப்படும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் ஆசீர்வதியும். தங்களின் நோய்களை தாங்கிக் கொள்ள கூடிய உடல் பலத்தையும், மன வலிமையையும் தந்து காத்தருளும். மருத்துவர்க்கு மருத்துவராய் இருந்து, குணமளித்து வழிநடத்தியருளும்.




இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

துறவி, மறைபோதகர் பசிஃபிக்குஸ் Pacificus von Ceredano OFM
பிறப்பு: 1420, செரேடானோ Ceredano, இத்தாலி
இறப்பு: 4 ஜூன் 1482, சார்டீனியன் Sardinien, இத்தாலி


ஆராஸ் நகர் மறைசாட்சி சட்டூர்னினா Saturnina von Arras
பிறப்பு: 7 ஆம் நூற்றாண்டு, ஜெர்மனி
இறப்பு: 7 ஆம் நூற்றாண்டு, ஆராஸ், பிரான்சு
பாதுகாவல்: வீட்டு விலங்குகள்