St. Zenobius & Zenobia October 30

 St. Zenobius & Zenobia

Feastday: October 30

Death: 3rd century

Zenobius and Zenobia (d. late third century) + Martyrs slain during the persecutions of co-Emperor Diocletian (r. 284-305). Zenobius was a physician in the town of Aegae, in Asia Minor (modern Turkey) and Zenobia was his sister. There is a strong possibility that Zenobius may have been a bishop or may be Zenobius of Antioch. Feast day: October 30.

St. Theonestus October 30

 St. Theonestus

Feastday: October 30

Death: 425

 

Bishop and martyr. He was supposedly the bishop of Philippi, Macedonia, and was forced to leave his see because of the threats and savagery of the Arians. Sent by the pope to help evangelize a part of Germany, he was again compelled to flee because of the peril of the invading Vandals. He may have been martyred on his return journey, in Veneto, northern Italy. It is possible that another saint, Theonestus of Veneto, may have been a local martyr merely confused with the bishop.

For the martyr of Vercelli, see Theonestus of Vercelli.

Saint Theonistus (Theonist, Teonesto, Thaumastus, Thaumastos, Theonestus, Thonistus, Onistus, Teonisto, Tonisto) is a saint venerated by the Catholic Church. Theonistus is venerated with two companions, Tabra and Tabratha (also Tabraham and Tubraham). Medieval documents give accounts of his life, which are contradictory and confused.[1]

His legend is very confused and complex. He may have been a martyr of the end of the 4th or end of the 5th century.[1] His legend is presented in a shorter, older version of the 10th century, which calls him a bishop of an island called Namsia or Namsis, and a longer version of the 11th century, which calls him a bishop of Philippi.[1]

According to the 11th-century account, Theonistus, along with Alban of Mainz, Tabra, Tabratha, and Ursus, attended a council in Carthage (the Council of Carthage of 670, but the chronology is confused[2]), and then went on a pilgrimage to Rome.[1] They then met Saint Ambrose at Milan, and were sent to serve as missionaries to Gallia.[1] Ursus was killed either at Aosta (according to the older account) or Augsburg (according to the 11th-century account).[1] Albinus was beheaded by the Arians at Mainz and was a cephalophore.[1] A miracle allowed Theonistus, Tabra, and Tabratha to escape from Mainz, and they managed to reach either Gothia (10th century version) or Gallia (11th century version), and then reached Otranto (10th century version) or Sicily (11th century version).[1] Finally, they were martyred at Roncade or Altino by beheading, and were also said to have been cephalophores.[1]

The chronological information in the sources is contradictory. Bede dates their martyrdom to the time of Diocletian (ca. 303), while Rabanus and Notker the Stammerer date their martyrdom to the time of Theodosius II.[1] However, their martyrdom may also date to the time of Hunneric (477-484).[1]

As evidenced by their African names, Tabra and Tabratha may have been African martyrs whose relics arrived at Altino or Treviso during the persecutions of the Arian Vandals.[1] Theonistus' cultus in Italy is attested by the foundation of a monastery dedicated to him in 710 (San Teonesto); the monastery's privileges were confirmed by Conrad II.[1]

At Treviso, Theonistus and his companions are first mentioned in a local calendar of 1184; Theonistus is venerated and depicted in local towns such as Possagno and Trevignano.[2]

Their association with Saint Alban may have come from confusion with Theonistus (or Theomastus, Thaumaustus), an early fifth century bishop of Mainz (feast day: January 1).[1][3] This figure is mentioned by Gregory of Tours: "Theomastus was noted for his holiness in accordance with the meaning of his name, and he is said to have been bishop of Mainz. For some unknown reason, he was expelled from Mainz and went to Poitiers. There he ended his present life by remaining in a pure confession.”[4] The grave of this Theonistus was attested to in 791 AD.[1] According to one scholar, “Albanus of Mentz, martyred at Mentz no one knows when, according to Baeda under Diocletian also, according to Sigebert (in Chron.), who says he had been driven from Philippi with Theonistus its bishop, in 425.”[5] This scholar goes on to write that Rabanus Maurus “goes so far abroad as to call [Alban] an African bishop flying from Hunneric...”[5]

There is another martyr by this name, Theonistus of Vercelli (feast day: November 20) (Vercelli has a church named Santi Tommaso e Teonesto in S. Paolo).[1][6] All three figures’ histories may have been confused.

The relics of Theonistus and his two companions may also have been enshrined with those associated with Liberalis of Treviso at the cathedral of Torcello after 639 AD.[7]

Theonistus' cultus remained strong. In the early 19th century, inhabitants of Trevignano hung a picture depicting St. Jerome at the feet of St. Theonistus. Villagers of Falzé, whose patron saint was St. Jerome, protested to the bishop about this "insolent picture."[8]

St. Talacrian October 30

 St. Talacrian

Feastday: October 30

Death: 6th century

Bishop of Scotland, also cal led Tarkin. He was probably of Pictish descent, serving as a bishop in Caledonia (Scotland). His name was listed in the Aberdeen Breviary.

St. Serapion of Antioch October 30

 St. Serapion of Antioch

Feastday: October 30

Death: 211

Bishop of Antioch and ecclesiastical writer. He was much praised by St. Jerome and Eusebius of Caesarea for his theological writings, and he was considered one of the chief theologians of his era. He became bishop of Antioch, Syria, in 190, and. was revered as a theologian. Only fragments of his work have survived. Among the extant writings are a letter to the Church of Rhossus forbidding the reading of the non-canonical Gospel of St. Peter and a letter against the heresy of Montanism.

Serapion was a Patriarch of Antioch (191–211). He is known primarily through his theological writings, although all but a few fragments of his works have perished.[1] His feast day is celebrated on October 30.[2]

Serapion was considered one of the chief theologians of his era. Eusebius refers to three works of Serapion in his history, but admits that others probably existed: first is a private letter addressed to Caricus and Pontius against Montanism, from which Eusebius quotes an extract (Historia ecclesiastica V, 19), as well as ascriptions showing that it was circulated amongst bishops in Asia and Thrace; next is a work addressed to a certain Domninus, who in time of persecution abandoned Christianity for the error of "Jewish will-worship" (Hist. Eccles, VI, 12).[2]

Lastly, Eusebius quotes (vi.12.2) from a pamphlet Serapion wrote concerning the Docetic Gospel of Peter, in which Serapion presents an argument to the Christian community of Rhossus in Syria against this gospel and condemns it.[2]

Eusebius also alludes to a number of personal letters Serapion wrote to Pontius, Caricus, and others about this Gospel of Peter.

Serapion also acted (Pantaenus supported him) against the influence of Gnosticism in Osroene by consecrating Palut as bishop of Edessa, where Palut addressed the increasingly Gnostic tendencies that the churchman Bardesanes was introducing to its Christian community. He ordained Pantaenus as a Priest or Bishop in Edessa.

Serapion was succeeded as bishop of Antioch by Asclepiades (Eusebius Historia ecclesiastica VI, 11, 4).

St. Saturninus October 30

 St. Saturninus

Feastday: October 30

Patron: of Cagliari

Death: 303

Martyr. He was put to death at Cagliari, Sardinia, during the persecution of Emperor Diocletian. According to his unreliable Acts, he was beheaded during the festival of Jupiter.

Saint Saturninus of Cagliari (Italian: San Saturnino, Saturno) is venerated as the patron saint of Cagliari. According to Christian tradition, Saturninus was a local martyr –that is, he was killed at Cagliari by order of governor Barbarus.[1] The legend states that he was beheaded for refusing to offer sacrifices to Jupiter during the persecutions of Christians by Diocletian.[1]

However, some scholars have determined that this tradition was invented centuries after the supposed martyrdom, and that the legend was devised a posteriori to attach a story to the name to whom the local ancient basilica was dedicated.[2] But the name of the saint in Sardinian language, "Santu Sadurru" (Saint Saturnus) suggests that there really was the martyrdom of Saturnus, a young Christian by the pagans and the saint was exactly buried where the ancient church was erected.[3]

5th century basilica of San Saturnino, Cagliari.

Saint Saturninus was so confused with Saturninus of Toulouse (Sernin). "Saturninus" was the name of several other martyrs, including some belonging to the group of the Martyrs of Abitina, and close trading ties and communications between North Africa and Cagliari may have resulted in the cult of a North African saint becoming attached to this Sardinian location.[2]

St. Maximus October 30

 St. Maximus

Feastday: October 30

Death: 304

Martyr believed to have suffered at Apamea, Phrygia, in modem Turkey. He may have been martyred at Cuma, in Campania, Italy.

 

Bl. John Slade October 30

 Bl. John Slade

Feastday: October 30

Death: 1583

Martyr of England. He was a native of Manston, Dorchestershire, and was educated at Oxford. John denied King Henry Viii's supremacy in religious matters and was arrested and tried with Blessed John Bodey. They were hanged, drawn, and quartered at Winchester. He was beatified in 1929.

Blessed John Bodey (1549 – 2 November 1583)[1][2] was an English Roman Catholic academic jurist and lay theologian. He was martyred in 1583, and beatified in 1929

Bl. Jeremiah of Valachia October 30

 Bl. Jeremiah of Valachia

Feastday: October 30

Birth: 1556

Death: 1625

Beatified: Pope John Paul II

Jeremiah of Valachia was a member of the Franciscan Order

Bl. Jean-Michel Langevin October 30

 Bl. Jean-Michel Langevin

Feastday: October 30

Birth: 1731

Death: 1793

Beatified: 19 February 1984 by Pope John Paul II at Rome, Italy

Jean-Michel Langevinwas a Priest in Angers, France. Martyred during the French Revolution.

St. Herbert October 30

 St. Herbert

Feastday: October 30

Death: unknown

Image of St. Herbert

Bishop of Marmoutier, France, and archbishop of Tours, France. No details of his life survive.

Not to be confused with the 7th century Cumbrian Herbert of Derwentwater, a friend of Saint Cuthbert.

Saint Herbert (also Habern, Herbern) (dates of birth and death unknown) is a saint who is said to have once been the bishop or abbot of Marmoutier, France and archbishop of Tours.

No other records of his life exist. His feast day is on 22 November, however this is more commonly observed on the nearest Monday to 22 November.

St. Eutropia October 30

 St. Eutropia

Feastday: October 30

Death: 253

An African martyr whose sufferings are no longer documented.

St. Ethelnoth October 30

 St. Ethelnoth

Feastday: October 30

Archbishop of Canterbury, England called "the Good," also called Aethelnoth. He was a monk at Glastonbury until 1020, when he was conse­crated archbishop. Ethelnoth won the loyalty of King Canute II, who aided his work.A gifted scholar, he persuaded Canute to assist in the restoration of Chartres Cathedral in France .

St. Artemas October 30

 St. Artemas

Feastday: October 30

Death: 1st century

Bishop and disciple of St. Paul. He is mentioned by St. Paul in his letter to Titus. Aitemas is believed to have served as the bishop of Lystra.

St. Arilda October 30

 St. Arilda

Feastday: October 30

Death: unknown

Virgin, martyr of Gloucestershire, England. She was slain while defending her chastity. St. Arilda is honored by a church on Oldbury on the Hill.

புனித_டோரத்தி (1347-1394)அக்டோபர் 30

புனித_டோரத்தி (1347-1394)

அக்டோபர் 30

இவர் (#Dorothy_Of_Montau) ஜெர்மனியில் உள்ள ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர்.

இவருக்கு ஏழு வயது நடந்துகொண்டிருக்கும்போது ஏற்பட்ட இறையனுபவம், இவரை இறைவன்மீது பற்றுக் கொள்ளச் செய்தது. இதன்பிறகு இவர் இறைவேண்டலுக்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுத்து வாழ்ந்து வந்தார்.

இவர் திருமண வயதை அடைந்தபொழுது ஆல்பிரக்ட் என்றொரு செல்வந்தருக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்கப்பட்டார். அவர் இவரைக் கடுமையாகச் சித்திரவதை செய்தார். இதனால் இவருடைய இல்லற வாழ்க்கை மிகவும் துன்பம் நிறைந்ததாக இருந்தது.

ஒருபக்கம் தன் கணவர் தன்னைச் சித்திரவதை செய்து வந்தாலும், இன்னொரு பக்கம் இவர் அவருக்காக இறைவனிடம் தொடர்ந்து மன்றாடினார். ஒருகட்டத்தில் அவர் மனம்மாறி இவரை அன்பு செய்யத் தொடங்கினார். இதற்குப் பிறகு இவர்களுக்கு இறைவன் ஒன்பது குழந்தைகளைக் கொடுத்து, அருள்பாலித்தார்.

ஒருமுறை இவர் உரோமைக்குப் புனித பயணம் மேற்கொண்டார். அவ்வாறு இவர் உரோமைக்குச் சென்றுவிட்டுத் திரும்பி வந்தபொழுது இவரது கணவர் இறந்திருந்தார். எனவே இவர் பிள்ளைகளுக்குச் செய்யவேண்டியதைச் செய்துவிட்டு, மேரியன்வார்டர் என்ற இடத்தில் இருந்த துறவு மடத்தில் சேர்ந்து துறவியாக வாழ்ந்தார்.

துறவு மடத்தில் இருந்த நாள்களில் இவர் நிறைய காட்சிகளைக் கண்டார். அக்காட்சிகள் இவரை இறைவன் மீது ஆழமான நம்பிக்கை கொள்ள வைத்தன. 

இவர் 1394 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவர் மணப்பெண்கள், கைம்பெண்கள் ஆகியோருக்குப் பாதுகாவலராக இருக்கின்றார்.

Widow and hermitess. She was born a peasant on February 6, 1347, in Montau, Prussia. After marrying a wealthy swordsmith, Albrecht of Danzig, Poland, she bore him nine children and changed his gruff character. He even accompanied her on pilgrimages. However, when she went to Rome in 1390, Albrecht remained at home and died during her absence. A year later Dorothy moved to Marienswerder, where she became a hermitess. She had visions and spiritual gifts. Dorothy died on June 25 and is the patroness of Prussia. She was never formally canonized.

Dorothea (or Dorothy) of Montau (German: Dorothea von Montau; Polish: Dorota z Mątowów) (6 February 1347 – 25 June 1394) was a hermit and visionary of 14th century Germany. After centuries of veneration in Central Europe, she was canonized in 1976.

✠ புனிதர் ஏஞ்செலோ ✠(St. Angelo of Acri)அக்டோபர் 30

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 30)

✠ புனிதர் ஏஞ்செலோ ✠

(St. Angelo of Acri)

தென் இத்தாலியின் அப்போஸ்தலர்:

(Apostle of South Italy)

பிறப்பு: அக்டோபர் 19, 1669

அக்ரி, கலாப்ரியா, தென் இத்தாலி

(Acri, Calabria, Southern Italy)

இறப்பு: அக்டோபர் 30, 1739

அக்ரி, கலாப்ரியா, தென் இத்தாலி

(Acri, Calabria, Southern Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: டிசம்பர் 18, 1825

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ

(Pope Leo XII)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 15, 2017

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருவிழா: அக்டோபர் 30

புனிதர் ஏஞ்செலோ, தமது நாற்பது வருட குருத்துவ வாழ்க்கையில், தமது ஓய்வற்ற மறைபோதனைகளால், “கலாப்ரியா” (Calabria) மற்றும் தென் இத்தாலியின் (Southern Italy) அப்போஸ்தலர் (Apostle) என அறியப்படும் கபுச்சின் (Capuchin) சபையைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க குரு ஆவார். நல்ல மேய்ப்பனைப் போலவே, பாவிகளையும், ஏழைகளையும், மிகச் சிறியோரையும் தேடிச்செல்ல அவர் தயங்கியதே கிடையாது. எப்போதும் தம்மையே வெளிப்படுத்தாமல், ஆண்டவரிடமிருந்து கிடைக்கும் நற்செய்திகளையே அவர் பிறருக்கும் வெளிப்படுத்தினார்.

“லூக்கா அன்டோனியோ ஃபால்கொன்” (Luca Antonio Falcone) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இப்புனிதர், கி.பி. 1669ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 19ம் தேதியன்று, தென் இத்தாலியின் “ஓல்ட் கசலிச்சியோ” (Old Casalicchio) பிராந்தியத்தின் அருகாமையிலுள்ள “சிலா” (Sila mountainous plateau) மழைப் தொடரிலுள்ள அக்ரி (Acri) எனும் சிறு நகரின், ஒரு தாழ்ச்சியான ஏழைத் தொழிலாளியின் மகனைப் பிறந்தார். இதில் எப்பொழுதும் பெருமிதம் அடைந்த அவர், பின்னர் ஒரு ரொட்டி சுட்டு விற்கும் மற்றும் ஒரு ஆடு மேய்ப்பவரின் மகனாகவும் தனது உரையாடல்களில் நினைவுகூருவார். அவர் பிறந்த மறுநாளன்று, செயின்ட் நிக்கோலஸின் (Church of St. Nicholas) தேவாலயத்தில் ஞானஸ்நானம் பெற்றார்.

ஒரு வகையான ஆரம்பநிலை பள்ளி திறக்கப்பட்திருந்த ஒரு அயலூரில் படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக் கொண்ட அவர், செயின்ட் நிக்கோலஸ் பங்கிலும் (Parish of St. Nicholas) மற்றும் கபுச்சின் துறவற சபையின் (Friary Church of the Capuchins) தேவ அன்னை மரியாளின் (St. Mary of the Angels) தேவாலயத்திலும் அடிக்கடி கிறிஸ்து கோட்பாடுகளின் அடிப்படைகளை கற்றுக்கொண்டார்.

அவர் வளரும் பருவத்திலே, அவரது தாய் மாமனும் கத்தோலிக்க குருவுமான “அருட்தந்தை டோமினிக்கோ எர்ரிகோ” (Fr. Domenico Errico) என்பவர், இவரது இளம் விதவைத் தாயாருக்கு இவர் உதவுவார் என்ற நம்பிக்கையில், இவரை படிக்க வைத்தார்.

கி.பி. 1689ம் ஆண்டு, கபுச்சின் துறவியான “அன்டோனியோ” (Capuchin Antonio of Olivadi) என்பவரது கவர்ச்சியான பிரசங்கத்தைக் கேட்ட இருபது வயதான லூக்கா அன்டோனியோ, தமது துறவு வாழ்க்கையின் சுருக்கமான அனுபவத்தைத் தொடர்ந்து, கபுச்சின் சபையில் அர்ப்பணிக்க எண்ணி இணைந்தார். ஆனால், இவ்விளைஞன் விரைவிலேயே தடைகளை சந்தித்தார். கபுச்சின் வாழ்க்கையின் எளிமைகளால் உற்சாகமற்று, இரண்டு முறை துறவற சீருடைகளை கழற்றிவிட்டு, புகுமுக  பயிற்சியை விட்டு ஓடிப்போனார். அவருக்கு, கண்ணீருடன் நின்றிருந்த தமது விதவைத் தாயாரின் முகமே கண்களில் நின்றது. ஆனால், மூன்றாம் முறை, கி.பி. கி.பி. 1690ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 12ம் தேதி முதல், கலாப்ரியா (Calabria) பிராந்தியத்திலுள்ள “பெல்வேடர் மரிட்டிமோ” (Belvedere Marittimo) எனுமிடத்திலுள்ள துறவு மடத்தில், ஏஞ்செலோ (Angelo of Acri) எனும் பெயருடன் புகுமுக பயிற்சியை (Novitiate) தொடங்கினார்.

இந்த நேரத்தில் கூட, இரண்டாவது எண்ணங்களும் சோதனைகளும் குறைவாக இல்லை. ஆனால், “சகோதரர் பெர்னார்ட்” (Br. Bernard of Corleone) என்பவரின் முக்திபேறு நிலைக்கான ஆய்வுப் பணிகள் நடந்துகொண்டிருந்த அச்சமயத்தில், அவரது தீரங்களைப் பற்றி படிக்க நேர்ந்தது. சகோதரர் ஏஞ்செலோ, தமது போராட்டத்தில் உதவி கேட்டு ஆண்டவரில் ஆழ்ந்த ஜெபத்தை உயர்த்தினார். சகோதரர் பெர்னார்டின் அடிச்சுவடிகளைப் பின்பற்றி, அவரைப் போலவே நர்டந்துகொள்ளுமாறு, இவ்விளம் புகுமுக துறவி ஆண்டவரால் ஊக்குவிக்கப்பட்டார் என்றும், இதுவே எதிர்பார்க்கப்பட்ட சரியான அடையாளம் என்று ஆண்டவர் கூறியதாகவும் கூறப்படுகிறது.

கி.பி. 1691ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 12ம் நாளன்று, தமது சத்தியப் பிரமாணங்களை ஏற்றுக்கொண்டார். ஏஞ்செலோ, பரிபூரண நற்செய்தி வழியில் தன்னை அமைத்தார். அத்துடன், குருத்துவ அருட்பொழிவுக்காக தம்மைத் தயார் படுத்தவும் தொடங்கினார். கி.பி. 1700ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 10ம் நாள், உயிர்த்த ஞாயிறன்று, “கஸ்சானோ ஆல்இயோனியோ தேவாலயத்தில்” (Cathedral of Cassano all’Ionio) குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். பின்னர், அவர் ஒரு பிரசங்கியாக தன்னை தயார்படுத்தும்படி கீழ்ப்படிதலைக் கேட்டுக்கொண்டார். கி.பி. 1702ம் ஆண்டு முதல் 1739ம் ஆண்டு, தாம் மரிக்கும் வரை, கலாபிரியா (Calabria) பிரதேசம் முழுதும் மற்றும் மத்திய இத்தாலியின் அநேக இடங்களுக்கும் ஓய்வொழிச்சலின்றி பயணங்கள் மேற்கொண்டு, தவக்கால நற்செய்திகளையும் (Lenten Sermons), தியானங்களையும் (Retreats), பிரபல மறைப்பணிகளையும் (Popular Missions) பிரசங்கித்தார்.

பிரசங்கப் பணிகளின் ஆரம்பம் மிகவும் மகிமையானதாகவோ, போற்றத்தக்கதாகவோ இருக்கவில்லை. “கொரிஜிலியானோ கலாப்ரோ” (Corigliano Calabro) அருகே “சான் ஜியோர்ஜியோ அல்பானீஸின்” (San Giorgio Albanese) அவரது அறிமுக பிரசங்கம், ஒரு உண்மையான தோல்வியாகவே அமைந்தது. தொடர்ச்சியான மூன்று மாலை நேரங்கள், அவர் வாசித்து, ஞாபகம் வைத்திருந்த உரைகளை நினைகூர முடியவில்லை. பிரசங்கத்தை தொடர முடியாது என்பதை கண்டுகொண்ட அவர், வேறு வழியின்றி, ஏமாற்றத்துடன் திரும்பிச் சென்றார்.

தமது அறையில், சிலுவையில் அறையுண்ட கிறிஸ்துவின் திருச்சொரூபத்தின் முன்பு கண்ணீர் விட்டழுத ஏஞ்சலோ, மாற்றவியலாத ஒரு முடிவுக்கு வந்தார். கிறிஸ்து நிர்வாணப்படுத்தப்பட்டு சிலுவையில் அறையப்பட்டதை மட்டுமே தாம் பிரசங்கிக்கப் போவதாயும், தாய்மொழியில் மட்டுமே பிரசங்கிக்கப் போவதாயும் முடிவெடுத்தார். பரிசுத்த ஆவியானவரின் வழிகாட்டுதலின்படியே தாம் இனி படிப்படியாக முன்னேறப்போவதாகவும் முடிவெடுத்தார். அவருடைய இதயம் வைராக்கியமும் பரிசுத்த ஆவிக்குரிய ஐக்கியமும் நிறைந்ததாக இருந்தது. இதனால்தான் அவர் வெற்றி பெற்றார், தங்களை தாங்களே சிந்தித்துக்கொண்டிருந்த எதிர்ப்பை சந்தித்தபோதும், அறிவொளியின் அறிவையும் அடைந்தார்.

மக்களிடம் அவர்களின் பாவங்களை கருணையுள்ளத்துடன் கேட்டு, அவர்களுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்காத மறைபோதகர், அறுவடையைப் பற்றின சிந்தனையில்லாத விதைப்பவனைப் போன்றவர் ஆவார் என்பதனை ஏன்ஜெலோ நன்கு உணர்ந்திருந்தார். பாவிகளிடம் அவர்களின்  பாவசங்கீர்த்தனங்களை மணிக்கணக்கில் கேட்பதில் அவர் என்றுமே களைப்புற்றதேயில்லை. அவர்களை கருணையுடனும் அன்புடனும் கையாண்டார். அன்புடன் பேசியே அவர்களுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கினார். மிகக் கடினமான சூழ்நிலைகளைக் கூட கருணையாலும் இரக்கத்தாலும் தீர்க்கப் முடியும் என்பதில் அவர் உறுதியாக இருந்தார். கருணையும் இறை இரக்கமுமே பாவிகளை மீண்டும் கடவுளிடம் கொண்டு செல்லும் மார்க்கம் என்பதனை அறிந்திருந்தார். அது மட்டுமே அவர்களை பாவசங்கீர்த்தனம் என்ற பெயரில் அவர்களை முழந்தாள்படியிட வைத்திருந்தது. ஆனால் அவர் அவர்களுக்காக காத்திருக்கவில்லை; அநேக முறை கடவுளின் அன்பை அவர் சமாதானத் தேவைக்காக பாவிகளைத் தேட தாமே முன்வந்தார். நோயாளிகளுக்கு அவர்கள் கேட்காமலேயே ஆன்மீக உதவிகளை செய்து கொடுத்தார். ஏழை எளியோர் மீது ஏஞ்செலோ கொண்டிருந்த அன்பானது, அவர்களுக்கு துன்பங்கள் வரும்போதும், அவர்களுக்கு அநீதிகள் இழைக்கப்படும் போதும் பலமுறை, "சேன்செவேரினோ குடும்பங்களை" (Sanseverino families) உதவிக்கு அழைக்க தூண்டியிருக்கின்றன. பல நூற்றாண்டுகளாக "அக்ரியின்" (Acri) ஒரு பெரிய பிரமுகர்கள், மக்களின் நியாயமான கூற்றுக்களை செவி கொடுத்து வந்திருக்கின்றனர். அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை மதிக்க வேண்டும் என்பதிலும் கருத்தை இருந்திருக்கின்றனர்.

("சேன்செவேரினோ குடும்பங்கள்" (Sanseverino families) என்பது, நேப்பில்ஸ் (Naples) இராச்சியத்திலும், இத்தாலி முழுவதிலும் மிகவும் புகழ்பெற்ற, வரலாற்று சிறப்புமிக்க மற்றும் சக்தி வாய்ந்த குடும்பங்களில் ஒன்றாகும்).

எங்கெல்லாம் அவர் இறை இரக்கத்தை பிரசங்கிக்கிறாரோ, எங்கெல்லாம் பாவிகளுக்கு ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்குகிறாரோ, அங்கெல்லாம் ஓரிரு அறிகுறிகளையாவது விட்டுச் செல்லாமல் இருந்ததில்லை. கல்வாரி காட்சிகளைக் கொண்ட ஒரு படமும், துன்புற்று, தம்மைத் தாமே ஈந்த கடவுளின் அன்பின் உறுதியான நினைவூட்டல்களாக, வியாகுல அன்னை மரியாளின் திருச்சொரூபமும் விட்டுச் செல்லும் வழக்கம் கொண்டிருந்தார்.

ஏஞ்செலோ கபுச்சின் சபையின் மாகான தலைமை (Provincial Minister) அதிகார பதவிகளிலும் இருந்திருக்கிறார். அவர் துறவியர்களை ஒரு உண்மையான கபுச்சின் வாழ்க்கையை நினைவுபடுத்த தவறவில்லை. அவர், அவர்களுக்கு “கடின வாழ்க்கை” (Austerity), “எளிமை” (Simplicity), “அரசியலமைப்பு மற்றும் விதிகளை சரியானபடி அனுசரித்தல்” (The exact observance of the Constitutions and the Rule), “குற்றமற்ற வாழ்க்கை” (Innocence of life) மற்றும் “எல்லையற்ற தொண்டு” (Boundless charity) ஆகிய ஐந்து விலைமதிப்பற்ற இரத்தினங்களை கொடுப்பதை வழக்கமாய் கொண்டிருந்தார்.

அக்ரி மற்றும் முழு கலாபிரியா மக்களின் நல்வாழ்வு மற்றும் சமாதானத்திற்காக தமது வாழ்வையை அர்ப்பணித்திருந்த ஏஞ்செலோ, தமது எழுபது வயதில், அக்ரி நகரிலுள்ள கபுச்சின் துறவு மடத்தில் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(October 30)

✠ St. Angelo of Acri ✠

Apostle of South Italy:

Born: October 19, 1669

Acri, Calabria, Southern Italy

Died: October 30, 1739

Acri, Calabria, Southern Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: December 18, 1825

Pope Leo XII

Canonized: October 15, 2017

Pope Francis

Patronage: Acri, and Missionaries

St. Angelo of Acri, known by all as the Apostle of Calabria for his tireless preaching during the thirty-eight years of his priestly life. In imitation of the Good Shepherd, he did not hesitate to go out in search of the sinner, the poor, and the least, holding back nothing of himself but rather returning to the Lord what he had received that the message of Life might be brought to all.

Biographical selection:

Angelo, who would be the great apostle of South Italy, was born in 1669 in Acri, Calabria. He was the son of a manual worker. He entered the Capuchins and was a missionary for 40 years until his death in 1739.

His sermons attracted thousands and the number of conversions he worked was impressive. He received a special grace to combat the evil of the errors of the philosophy of that century. His first sermon was supposed to be preached in Lent, and Angelo spent much time studying and preparing for it, planning its delivery in the florid oratorical style fashionable at the time. When he mounted the pulpit to give it, he forgot the text completely. It was a complete failure.

He returned to his home monastery and prayed to God to help him know what was expected of him. Then he heard a voice that told him: “I am He Who is. Do not be afraid. I will give you the gift of words, and your works will not be futile. From now on, preach in a simple and colloquial style so that all can understand you.” Angelo burned the sermons he had prepared and made new ones following this directive.

His life was filled with fruitful works and miracles. He used to cross rivers and creeks without getting his feet wet; other times he would travel long distances in a miraculously short time to hear confessions of sick persons or to preach in faraway villages. He became blind six months before his death but would recover his sight to celebrate Mass and pray the Divine Office.

On October 30, 1739, at age 70, he delivered his soul to the Creator, Whom he had served tirelessly.

Comments:

The life of St. Angelo of Acri offers us the profile of the Capuchin missionary that became famous because that Order gave the Church many preachers like him. The Capuchin Order was one of the more avant-garde and efficient armies of the Counter-Revolution in the Church during the 18th century.

To understand the vocation of St. Angelo, it seems useful to summarize the qualities and the defects of the 18th century and see how the Capuchin Order had a special mission in those times.

At the end of the 18th century, in 1789, the French Revolution took place in France and it went on until the defeat of Napoleon in 1815. There were, therefore, around 25 years of continuous revolution, one of the more important revolutions in History. But even before it erupted, the germs of that revolution had been present for a long time. Those germs came from Protestantism in the 16th century, developed for the next two centuries, exploding at the end of the 18th. Those germs contaminated principally the upper social classes.

On one hand, the 18th century reached a high point in some aspects of Christian Civilization. It was the century of elegance, distinction, good taste, and fine manners; it boasted great writers and artists; it attained a splendorous court life and perfected the art of conversation. To achieve all this was, in many ways, a work of asceticism, since it demanded an extraordinary prior preparation, discipline, and self-mastery; it was also a work of charity because one’s neighbour was treated with the highest consideration.

On the other hand, in the 18th century, the chasm widened between the more distinguished society and the Church. So, those good qualities born from Catholic Civilization were often corrupted by the impiety of the century. From this came the paradoxes: the century of delicacy was par excellence the century of the hardness of heart and egotism. The century of elegance was also the century of softness and sentimentalism. It was the century of distinction of manners, but also the century of sensuality. In that century both the good qualities and the vices of Europe reached an apogee. Naturally, the vices surpassed the qualities, and we had the French Revolution.

The revolutionary tendencies promoted by the Secret Forces targeted principally the highest classes in society, that is, the clergy, the nobility, and the high bourgeoisie. It is painful to say, but the clergy was so influenced by the Enlightenment that it was not rare to find openly atheist and libertine priests and Bishops. They were persons who received ecclesiastic benefices and titles because they were prestigious and profitable. After receiving them, they continued to lead worldly and debauched lives. The convents were a little more moral than the monasteries, but even some of the former were also liberal. Some of these convents became a kind of hotel for noblewomen who did not marry. Noble families with numerous children often did not have the financial means to sustain them all, so they pressured the single daughters to enter the convents. Thus, many convents were filled with persons without religious vocations who received all kinds of worldly visits.

The nobility still maintained its old courage. They were very good fighters. They were brilliant gentlemen, but profoundly alienated from the practice of religion and given to the sensuality and intrigues of court. The ladies followed the same path.

The high and rich bourgeoisie tried to imitate the nobility. They were always looking for marriages with impoverished nobles to raise their social rank. The bourgeoisie, who had been very moral in the 17th century, also became contaminated by the defects of the nobility in the 18th century.

But the little people, the simple manual workers, and peasants were still preserved in their morals. Their milieu was not penetrated by the Enlightenment of the 18th century. At that time, there were not great cities we have today. Paris, if I am not mistaken, had around 300,000 inhabitants, and was perhaps the largest city in the West. Rome was smaller, and Naples, the capital of the Kingdom of the Two Sicilies, was smaller yet. Blessed Angelo of Acri carried out his apostolate in Calabria and Sicily, parts of the Kingdom of Two Sicilies. At the time, the majority of the population lived either in small cities or in the countryside and was very preserved.

For the cause of the Counter-Revolution, it was very important to work with the little people to keep them practising the Faith and far away from the errors of the elites. To that effect, God made use of an old order in the 18th century, the Order of the Capuchin Friars.

The Capuchins were the most severe branch of the Franciscan family. Its preachers were missionaries who worked with the village folk. Therefore, they spoke simply and clearly. They used to tell the whole truth to the people, without cloaking their words in the ornate language. They were called to represent the virtues that the century denied: simplicity, honesty, frankness, the courage to stand against the fashions, and public opinion. In effect, the Capuchin Order shone in the 18th century for these qualities and helped to prevent the lower classes from adhering to the Revolution.

You heard that St. Angelo, who was himself a man of the people, tried to make a grand, complicated sermon. But Divine Providence gave him a lesson. His well-prepared sermon was a complete failure. After he prayed, God told him what he should do. God did not want elaborate, flowery sermons, but simple sermons saying exactly what should be said. He told Blessed Angelo to address the people and say things that they could follow, that is to say, based more on piety than on complex reasoning. God made the apostolate of Blessed Angelo fruitful and many conversions were worked through him. These conversions most probably came more from the example of his sanctity than from his arguments.

God also gave him the gift of miracles, and he worked extraordinary ones. The world considers it a great miracle – and rightfully so – that the Jews crossed the Red Sea without wetting their feet. Here you see that Blessed Angelo crossed rivers, torrents, and creeks many times without getting wet. You can imagine the impression this made on the little people in the villages and towns. They did not understand his apologetic arguments very well, but seeing him cross the river without getting wet, they would applaud and cry out in admiration: “God is among us!” Then, numerous conversions would take place.

Other times he would travel enormous distances on difficult roads in a short period of time. That is, he was transported in some miraculous way, probably by the action of Angels. The little people knew that no man on foot or horseback could make that trip in such a time. Again, they were strongly impressed and the word of his sanctity spread. His prestige grew and conversions followed.

You can imagine the man wearing his simple Capuchin habit, representing his lack of any earthly pretension; on his belt around the waist was the rosary with a small skull to indicate that the Capuchin must always have death before his eyes; on his feet the simply worn sandals. His life followed the severe Capuchin rule that requires fasting and mortifications. He had a long beard and tonsure, both considered ridiculous by the sophisticated men of the 18th century.

This unpretentious friar enters a town to preach a mission. The people gather in a small church on top of a mountain in a village of Calabria or Sicily. The Mass is being said; there is beautiful singing. Then, at the Gospel, Friar Angelo goes to the pulpit. Before reaching the top of the stairs, he kneels and prays to God to illuminate him. Then he stands up without any airs and starts to speak.

His words, the selection says, had the strong, virile language that characterized the Capuchins, that is, they did not preach about the good, but attacked the evil: the evil that was infiltrating the customs of the little people. At times, they would stop in the middle of a sermon and say: “You there, my lady, you should not wear that kind of dress showing so much of your neck. Don’t you realize that this is an offence to God?” Or, by a special grace of God, they would read the thoughts of a person in the audience and say: “You, Mr X, you are thinking this and this, but you are wrong because it is against the will of God. You cannot hide anything from God, Who is showing me your thoughts even now.”

After having attacked the defects of the listeners, then a second part of the sermon would follow where they would describe the mercy of God, how He is good and has compassion for us. “Do not despair but confide in Him through the intercession of Our Lady.” This was the great tradition of the Capuchin sermons.

You can imagine the impact of this kind of sermon over the vivacious southern Italian people: Great contrition, tears, confessions, penances, and absolutions. After three or four days of a Capuchin preacher giving a mission in a village, the parish was regenerated. For months or even years, those words would be remembered. The people would also recount the miracles of St. Angelo. One man who was feeble since he was a boy was blessed by Friar Angelo and was cured. Today he is a strong man capable of heavy work. Another man had been a bad husband for a long time, but Blessed Angelo spoke to him and from then on, he became an exemplary husband and father. The presence of the Capuchin remained in the locale for a long time, like a perfume, often for a whole generation.

The result was that among the people in southern Italy, a valorous counter-revolutionary movement was born, the Sanfedistas. The name comes from the title, “Defenders of the Santa Fede (Holy Faith).” This movement fought against the Revolution until recently. It was in Italy what the movement of the Vendée, the Vendeans, was in France. It represents the true right in Italy. The true right is not Fascism; this is the false right. The true right is represented by the Sanfedistas. The sermons and the sanctity of men like Blessed Angelo of Acri were what produced that movement, like the apostolate of St. Louis Grignion de Monfort produced the Counter-Revolution of the Vendée.

We should take the example of St. Angelo of Acri and the great Capuchin tradition as models so that we will have the courage to face and fight the revolutionary ideas and fashions of our century. We should ask Blessed Angelo to help us to say what should be said for the glory of God and the exaltation of Holy Mother Church, and to be the opposite of the Revolution in our manners and way of living.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

✠ புனிதர் அல்ஃபோன்ஸஸ் ரொட்ரிகஸ் ✠(St. Alphonsus Rodriguez)அக்டோபர் 30

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 30)

✠ புனிதர் அல்ஃபோன்ஸஸ் ரொட்ரிகஸ் ✠

(St. Alphonsus Rodriguez)

ஸ்பேனிஷ் இயேசுசபை பொதுநிலை சகோதரர்:

(Spanish Jesuit Lay Brother)

பிறப்பு: ஜூலை 25, 1532

செகோவியா, ஸ்பெயின்

(Segovia, Spain)

இறப்பு: அக்டோபர் 31, 1617 (வயது 85)

பல்மா, மஜோர்கா, ஸ்பெயின்

(Palma, Majorca, Spain)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1825

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ

(Pope Leo XII)

புனிதர் பட்டம்: செப்டம்பர் 1888

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

முக்கிய திருத்தலம்:

இயேசுசபை கல்லூரி, பல்மா, மஜோர்கா, ஸ்பெயின்

(Jesuit College, Palma, Majorca, Spain)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 30

புனிதர் அல்ஃபோன்ஸஸ் ரொட்ரிகஸ், ஒரு “ஸ்பேனிஷ் இயேசுசபை பொதுநிலை சகோதரர்” (Spanish Jesuit Lay Brother) ஆவார். இவர், ஸ்பெயின் நாட்டின் “செகொவியா” (Segovia) பிராந்தியத்தைச் சேர்ந்தவர்.

அல்ஃபோன்ஸஸ், ஒரு கம்பளி வியாபாரியின் மகன் ஆவார். ஒருமுறை, இயேசு சபையின் இணை நிறுவனரும், போதகர்களில் ஒருவரான புனிதர் “பீட்டர் ஃபாபெர்” (St. Peter Faber) அந்நகரத்துக்கு போதனை செய்ய வந்திருந்தபோது, அல்ஃபோன்ஸஸின் குடும்பத்தினர் அவருக்கு விருந்தோம்பல் செய்தனர். மனம் மகிழ்ந்த “பீட்டர் ஃபாபெர்”, அல்ஃபோன்ஸஸை புதுநன்மை வாங்க தயாரித்தார். அல்ஃபோன்ஸஸுக்கு பதினான்கு வயதாகையில், அவரது தந்தை மரித்துப் போனதால், இவர் தமது குடும்பத்தினருக்கு உதவுவதற்காக கல்வியை விட்டுவிட்டு, தந்தையின் கம்பளி வியாபாரத்தை கவனிக்கப் போனார்.

தமது இருபத்தாறு வயதினிலே, அவர் தமது சொந்த ஊரைச் சேர்ந்த “மரியா ஸுவாரெஸ்” (María Suarez) என்ற பெண்ணை திருமணம் புரிந்தார். அவர்களுக்கு மூன்று குழந்தைகள் பிறந்தனர். இவரது முப்பத்தொரு வயதினிலேயே மனைவியும் இரண்டு குழந்தைகளும் மரித்துப் போயினர். அதன்பிறகு பெரும் அவமானமுற்ற இவர், தம்மைச் சுற்றியிருந்த உலகத்திலிருந்து விலகி, தனிமையில் செப வாழ்வு வாழ்ந்தார். அவரது மூன்றாவது குழந்தையும் மரித்தபோது, முற்றிலும் மனம் சோர்ந்துபோன அல்ஃபோன்ஸஸின் மனம், ஆன்மீக துறவற சபைகளின்பால் திரும்பியது.

ஆரம்பத்தில், தமது பதினான்கு வயதில் தமக்கு புதுநன்மை வாங்க தயாரித்து உதவிய இயேசுசபை துறவி “பீட்டர் ஃபாபெரை” தொடர்பு கொண்டார். அவர்மூலம் இயேசுசபையில் சேர முயற்சித்தார். ஆனால், அவரது முழுமையற்ற கல்வியினால் அவரால் இயேசுசபையில் சேர்ந்து குருத்துவம் பெற இயலாமல் போனது. தமது 39 வயதில், “பார்சிலோனா” (Barcelona) கல்லூரியில் சேர்ந்து இடைவிட்டுப் போன கல்வியை பூர்த்தி செய்ய முயற்சித்தார். ஆனால் அதிலும் ஜெயிக்க இயலவில்லை. அவரது தவ வாழ்க்கை, அவரது உடல் ஆரோக்கியத்தை பாதித்தது.

கணிசமான கால் தாமதத்தின் பிறகு, கி.பி. 1571ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 31ம் நாள், தமது நாற்பது வயதில், இவர் இயேசுசபை திருத்தொண்டராக சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டார். அக்காலத்தில், ஸ்பெயின் நாட்டில் “தனித்துவ புகுநிலை பயிற்சி மடங்கள்” (Distinct Novitiates) இல்லாத காரணத்தால், “வலென்சியா” அல்லது “காண்டியா” (Valencia or Gandia) எனும் இடங்களில் திருத்தொண்டராக பயிற்சி மேற்கொண்ட அல்ஃபோன்ஸஸ், பின்னர் “மஜோர்கா” (Majorca) என்னுமிடத்தில் புதிதாக ஆரம்பிக்கப்பட்ட கல்லூரியில் பணி செய்ய அனுப்பப்பட்டார். அங்கே சுமார் நாற்பத்தாறு வருடங்கள் சுமை துாக்குபவராகவும், வாயில் காப்பவராகவும் தாழ்ச்சியுடன் பணி புரிந்தார்.

கல்லூரியின் உறுப்பினர்கள் மட்டுமல்லாது, அங்கே வருகை தருபவர்களின் சுமைகளையும் தூக்கி உதவுவது அவரது பணியாக இருந்தது. வாயில் காப்போனாக, கல்லூரிக்கு வருகை தருபவர்களை வரவேற்று, அவர்கள் சந்திக்க வந்திருக்கும் தந்தையர் மற்றும் மாணவர்களிடம் அழைத்துச் செல்வது போன்றவை அவரது பணியாக இருந்தது. மற்றும், செய்திகளை ஓரிடத்திலிருந்து மற்றோரிடத்திற்கு கொண்டு செல்வது, நோயாளிகளை கவனித்து சேவை செய்வது போன்ற பணிகளும் அவருடைய பணிகளாம். ஒவ்வொருமுறையும் வாயில் அழைப்பு மணி அடிக்கும்போதெல்லாம், ஆண்டவரே வெளியே இவருக்காக காத்திருப்பதாக இவர் எண்ணிக்கொள்வார் என்று இவர் கூறுவார்.

புகழ் பெற்ற இயேசுசபை குருக்களில் ஒருவரான “புனிதர் பீட்டர் கிளாவர்” (St. Peter Claver) இவருடன் மஜார்கா கல்லூரியில் தங்கியிருந்தார். அவர்கூட தாம் தென் அமெரிக்க நாடுகளில் செய்யவிருக்கும் மறைப்பணிகளுக்காக அல்ஃபோன்ஸஸின் அறிவுரைகளை பெற்றதாக கூறுவர்.

புனிதர் அல்ஃபோன்ஸஸ் ரொட்ரிகஸ், பணிக்காலத்தில் தாமாக ஏற்றுக்கொண்ட பணிச்சுமைகளாலும், அவமானங்களாலும், அவரது உடல் தீராத பாதிப்புகளுக்குள்ளானது. தீராத மன உளைச்சல்களுக்கும் ஆளானார்.

அருட்சகோதரர் அல்ஃபோன்ஸஸ், தமது இறுதி நாட்களில் மிகவும் வலுவற்றுப் போனார். அவரது ஞாபகச் சக்தி தவறிப்போனது. அவர் மிகவும் விரும்பிய செபங்களைக் கூட மறந்துபோன அல்ஃபோன்ஸஸ், கி.பி. 1617ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 31ம் நாள் மரித்துப் போனார்.

† Saint of the Day †

(October 30)

✠ St. Alphonsus Rodriguez ✠

Confessor:

Born: July 25, 1532

Segovia, Spain

Died: October 31, 1617 (Aged 85)

Palma, Majorca, Spain

Venerated in:

Catholic Church

(Society of Jesus)

Beatified: 1825 AD

Pope Leo XII

Canonized: September 1888

Pope Leo XIII

Major shrine:

Jesuit College, Palma, Majorca, Spain

Feast: October 30

St. Alfonso Rodriguez was born at Segovia, Spain in 1531, son of a pious wool merchant. He received the good influence of the first Jesuits to come to Spain, in particular Blessed Peter Faber, who lived for a time with his family, and later that of St. Francisco de Villanueva. After his father’s death, Alfonso took over the family business. However, because of his lack of aptitude, the business entered into bankruptcy. At around the same time, he lost his wife and three children, as well as his mother.

“In failure,” he said afterwards, “I saw the majesty of God. I recognized the wickedness of my life. I had not been concerned about God, and in that state, I was on the verge of my eternal perdition. I saw the sublime grandeur of God from the dust of my misery. I imagined myself as a second David, and the Miserere was the expression of my state of the soul.”

At age 40, he entered the Society of Jesus as a lay brother, and after a six-month novitiate, he was sent to the Jesuit College of Mount Zion on the Island of Palma de Majorca to be the doorkeeper at the adjoining monastery. He was the doorkeeper there for 45 years. His saintly behaviour led many to hold him in high regard and numerous people began to ask for his spiritual advice. St. Alfonso had a special gift for spiritual conversation. His superior affirmed that no spiritual treatise produced as much spiritual good as contact with that lay brother. He always responded to every request in his large correspondence. His fame spread and he became known as the Doctor of Majorca.

By bearing the enormous and multiple spiritual difficulties he experienced in his own life, he learned the spiritual science. Thanks to his good response to grace, he said, “insofar as the consciousness of my own debility became keen in me, I felt the grandeur of the Lord.”

For three days before his death, after his last Communion, St. Alfonso remained in ecstasy. “What happiness!” exclaimed an eyewitness. It was just a fragment of his internal joy. Witnesses decided to call for a painter to draw a faithful picture of him. He died on October 31, 1617.

Comments:

This is a magnificent life that has three very important points:

First, in an extremely humble position, St. Alfonso did enormous good for the island of Majorca, Spain, and the entire world. He was the doorkeeper of a monastery on the island of Palma de Majorca. In that time, communication from the island to the continent was difficult. It was much more isolated than it is today. There he spent 45 years of his existence; nothing less than 45 years! He had the most humble position possible. Notwithstanding, the exquisite perfume of Our Lord Jesus Christ exhaling from his soul spread out over the island of Palma de Majorca, Spain, and the entire world.

The figure of that old doorkeeper, amiable, hospitable, always accessible to everyone, available for every consultation, made the poor chair of this doorkeeper a venerable throne of wisdom. Everyone would go there to see him, to listen to him. This is the magnificence appropriate to even a very humble life when such a life is dedicated to the service of Our Lord and the Holy Catholic Church.

Why? Because both sanctity and wisdom have an incomparable power of irradiation. A saint does not need to be in a strategic place. Wherever he is, he attracts admiration and affection. It is enough for a man to have a sanctity that is “victa et not picta” – lived and not faked.

Second, the way St. Alfonso was called to contemplate and serve God Our Lord is magnificent. It is a way that speaks deeply to my soul. He considered the grandeur of God, infinitely great, infinitely majestic, infinitely wise, transcendent, excellent, sublime, radiant, absolute, and mysterious. When we consider everything in this world that we can see and analyze, we realize that all is insufficient and futile unless it is a reflection of God. If it were not for God, everything is empty, faded, and tasteless.

Since we have faith, we know that everything in creation, beyond its material being, is a symbol, a veil that permits us to see the Absolute Being - Perfect, Eternal, Most Wise, and Sublime - reflected in the visible reality. Only in considering that superior reality can our weary eyes marvel and rest. Finally, we found something that is worthy to see, contemplate and love, which rouses our complete dedication. To the measure that we consider that He is not like us, that He is perfect and we are just dust, mere creatures conceived in original sin, then our existence acquires meaning.

We see that St. Alfonso Rodriguez made this consideration and insofar as he ascended in his spiritual life, he repented of his sins and increasingly desired to know more about the grandeur of God. Today many persons are afraid to think about the grandeur of God. It is not my case, I feel a great joy to contemplate such grandeur, and I imagine that this was the source of the overwhelming happiness that St. Alfonso felt in his last three days. He was experiencing a pre-taste of his coming encounter with Our Lord Jesus Christ.

Third, it is interesting to note that St. Alfonso had a special gift for conversation. We know well that many saints are called to be silent and in this path they sanctify themselves. But it is also true that other saints are called to speak and talk in different types of conversations.

What is the gift or the charisma of conversation? It is a communicative form of the love of God, the Holy Church, and the Catholic cause that overflows from the heart of the one who speaks. A conversation can be a grace, and such a conversation can be the fruit of a charisma that comes from Our Lady to make a relationship a means for persons to sanctify themselves.

Let us ask St. Alfonso Rodriguez to help us follow his example of humility, his sense of the grandeur of God, and his fruitful conversations.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira