St. Castor
Feastday: December 28
Martyr with Victor and Rogatian. They were martyred in Africa.
Holy Innocents
மாசில்லாக் குழந்தைகள் விழா (28-12-2020)
கீழ்த்திசையிலிருந்து வந்த ஞானிகள் மூவர், ஏரோது மன்னனிடம் சென்று, “யூதர்களின் அரசராகப் பிறந்திருக்கிறவர் எங்கே?, அவரது விண்மீன் எழக் கண்டோம். அவரை வணங்க வந்திருக்கிறோம்” என்று சொன்னதைக் கேட்டதும், அவன் கலங்கினான். அவனோடு சேர்ந்து எருசலேம் நகர் முழுவதும் கலங்கியது. பின்னர் அவன் அவர்களைத் தனியாக அழைத்து, “நீங்கள் சென்று குழந்தையைக் குறித்து திட்டவட்டமாய்க் கேட்டு எனக்கு அறிவியுங்கள். அப்பொழுது நானும் சென்று அக்குழந்தையை வணங்குவேன்” என்றான். ஆனால் ஞானிகள் மூவரும் ஏரோது மன்னனிடம் போகவேண்டாம் என்று கனவிலே எச்சரிக்கப்பட்டதால் அவர்கள் வேறு வழியாகப் போய்விடுகிறார்கள். இதனால் தான் ஏமாற்றப்பட்டுவிட்டோம் என்பதை அறிந்த ஏரோது மன்னன், பெத்லகேமையும் அதைச் சுற்றிலும் உள்ள ஊர்களிலும் இருந்த இரண்டு வயதும் அதற்கு உட்பட்டவையுமான எல்லா ஆண் குழந்தைகளையும் கொன்றுபோடுகிறான். அப்படி இயேசுவுக்காக, இயேசுவுக்குப் பதிலாகக் கொல்லப்பட்டவர்கள்தான் இந்த மாசில்லா குழந்தைகள் (மத் 2: 1-18).
யூத வரலாற்று ஆசிரியரான பிலாவியுஸ் ஜோசபுஸ் தன்னுடைய வரலாற்றுப் புத்தகத்தில் இந்த நிகழ்வைக் குறித்து எங்கும் குறிப்பிடாததால், ஒருவேளை இந்தக் கொடிய நிகழ்வில் நிறையக் குழந்தைகள் இறந்திருக்க மாட்டார்கள் என்று ஒருசிலர் சொல்வர். இன்னும் ஒருசிலர் பெத்லகேமையும் அதன் சுற்றுப்புறத்தையும், அங்கு வாழ்ந்த மக்கள்தொகையையும் வைத்துப் பார்க்கும்போது முப்பதிலிருந்து முப்பத்தைந்து குழந்தைகள் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் என்றும் சொல்வர். எப்படி இருந்தாலும் தன்னுடைய பதவிக்கு ஆபத்து வந்துவிடுவோ என்று பயந்து பச்சிளம் குழந்தைகளைக் கொன்றுபோட்ட ஏரோதின் ஈவு இரக்கமற்ற செயல் உண்மையிலே வன்மையாகக் கண்டிக்கத் தக்கது.
இந்த ஏரோதைக் குறித்து முன்பு சொன்ன அதே வரலாற்று ஆசிரியர் பிலாவியுஸ் ஜோசபுஸ், “ஏரோதுக்கு பிள்ளையாகப் பிறப்பதை விட, அவனுடைய வீட்டில் பன்றியாகப் பிறப்பது நலம்” என்பார். அந்தளவுக்கு ஏரோது தன்னுடைய பதவிக்கு பங்கம் வந்துவிடுமோ எனப் பயந்து தன்னுடைய பிள்ளைகளைக்கூட கொன்றுபோட்ட அரசன். கிமு. 35 ஆம் ஆண்டு தன்னுடைய மருமகனையும், கிமு 34 ஆம் ஆண்டு தன்னுடைய சகோதரன் ஜோசப்பையும், கிமு 29 ஆம் ஆண்டு தன்னுடைய மனைவி மரியம்மையும், அதே ஆண்டில் தன்னுடைய மனைவியின் அன்னை அலெக்ஸாண்ட்ரா என்பவரையும், கிமு 25 ஆம் ஆண்டில் தன்னுடைய இன்னொரு மருமகன் செஸ்டோபர் என்பவரையும், கிமு 4 ஆம் ஆண்டில் மகன் அந்திபத்தார் என்பவரைக் கொன்றுபோட்டான். இப்படியாக ஏரோது மன்னன் தன்னுடைய பதவியைக் காத்துக்கொள்ள, அதற்குத் தடையாக இருக்கும் யாரை வேண்டுமானாலும் கொன்றுபோடும் அரக்கனாக இருந்தான். இப்படிப்பட்டவன் இயேசுவைக் கொல்வதற்காக இரண்டு வயதுக்கு உட்பட்ட ஆண்குழந்தைகளைக் கொன்றுபோட்டதில் வியப்பேதும் இல்லை.
ஏரோது நிகழ்த்திய இந்தக் கொடிய நிகழ்வு பழைய ஏற்பாட்டுக் காலத்தில் பாரவோன் மன்னன் மோசேயைக் கொல்வதற்காக ஏனைய யூதக் குழந்தைகளைக் கொன்றுபோட்டதை நியாபகப்படுத்துகின்றது (விப 1:22). ஆனால் மோசே எப்படி பாரவோனின் கையிலிருந்து தப்பித்தாரோ அதுபோன்று குழந்தை இயேசுவும் அவருடைய தாய் மரியாவும் ஏரோதின் கைகளில் சிக்கிக்கொள்ளாமல் யோசேப்பு வந்த கனவில் மூலம் எச்சரிக்கப்பட்டு எகிப்துக்கு தப்பி ஓடுகிறார்கள். அவன் இறந்தபிறகே தங்களுடைய சொந்த ஊருக்குத் திரும்பிவருகின்றார்கள்.
இயேசுவுக்காக தங்களுடைய இன்னுயிரைத் துறந்த மாசற்ற குழந்தைகளுக்கு விழா எடுத்துக்கொண்டாடும் வழக்கம் எப்போது தொடங்கப்பட்டது என்று அறிய முற்படும்போதும் முதல் நூற்றாண்டிலேயே தொடங்கிவிட்டது என்பதை அறிந்துகொள்ளலாம். பீட்டர் கிறிசோஸ்லோகுஸ் என்பவர் தான் இதனைத் தொடங்கினார். தூய அகுஸ்தினாரோ “மாசற்ற குழந்தைகளின் இறப்பை விண்ணில் மொட்டுகள் மலருகின்றன” என்பார்.
Also known as
• Childermas
• Children's Mass
Additional Memorials
• 28 December (Roman Catholic; Church of England; Lutheran Church)
• 27 December (Syriac Orthodox Church; Syro-Malankara Catholic Church; Maronite Church; Chaldeans; Syro-Malabar Catholic Church)
• 29 December (Eastern Orthodox Church)
Profile
The children slaughtered by Herod the Great when he tried to kill the infant Christ.
When Herod realized that he had been deceived by the magi, he became furious. He ordered the massacre of all the boys in Bethlehem and its vicinity two years old and under, in accordance with the time he had ascertained from the magi. Then was fulfilled what had been said through Jeremiah the prophet: "A voice was heard in Ramah, sobbing and loud lamentation; Rachel weeping for her children, and she would not be consoled, since they were no more." - Matthew 2:16-18
Patronage
• against ambition
• against jealousy
• altar servers
• babies
• children
• children's choir
• choir boys
• foundlings
• students, school children
Saint Caterina Volpicelli
Also known as
Katarina Volpicelli
Profile
Born into an upper middle-class family, Caterina was well educated at the Royal Educational Institute of San Marcellino. Initially concerned with making a name for herself in society, in her teens Caterina felt drawn more and more to the spiritual life. Friend and spiritual student of Blessed Ludovico of Casoria, who led her to become a Franciscan tertiary. On 28 May 1859 Caterina joined the Perpetual Adorers of the Blessed Sacrament, but developed serious health problems and left. Member of the Apostleship of Prayer. Founded the Institute of Handmaidens of the Sacred Heart on 1 July 1874, which received the approval of Pope Leo XIII on 13 June 1890. She opened the orphanage of the Margherites, founded a lending library, and with the help of Venerable Rosa Carafa Traetto, she set up the Association of the Daughters of Mary.
Born
21 January 1839 in Naples, Italy
Died
28 December 1894 in Naples, Italy of natural causes
Canonized
26 April 2009 by Pope Benedict XVI
Blessed Matthia dei Nazzarei
Also known as
• Mattia
• Matthias Nazarei
Profile
Born to the nobility, the only child of Count Gualtiero Nazarei and his wife Sibilla, from her youth Matthia preferred a simple life and rejected all the pomp of court life. When her father threatened her with an arranged marriage, she fled to the convent of Santa Maddalena at Metalica, Italy and became a Benedictine nun. Served as abbess of the house for 40 years. The convent later adopted the rule of the Poor Clares, and so Matthia is often listed as a Poor Clare. In 1758 the house was re-named Beata Matthias in her honour.
Born
1 March 1253 in Matelica, Macerata, Italy
Died
• 28 December 1319 in Matelica, Macerata, Italy of natural causes
• re-interred near the high altar of her convent chapel
• body moved in 1536, found incorrupt and sweating
• body moved in 1756 in order to repair the chapel, and found incorrupt
Beatified
27 July 1765 by Pope Clement XIII (cultus confirmed)
Saint Anthony of Lérins
Also known as
• Antony of Lérins
• Anthony the Hermit
Profile
Anthony's father died when the boy was eight years old, and he was raised for several years by Saint Severinus of Noricum. Severinus, however, died when the boy was in his early teens, and Antony moved in with his uncle, Bishop Constantius of Lorsch, Bavaria (in modern Germany. When he was of age, Anthony became a monk. Hermit in the area of Lake Como, Italy. He and some other solitaries gained such a reputation for sanctity that they attracted would-be students. Anthony, wanting to live the life of a hermit moved to the Isle of Lerins, France where he lived his last two years. Known as a miracle worker. Saint Ennodius of Pavia wrote a Life of Saint Antony.
Born
c.468 at Valeria, Lower Pannonia (in modern Hungary)
Died
c.520 at Lerins, Provence, France of natural causes
Blessed Hryhorii Khomyshyn
Also known as
Gregor, Gregory, Grzegorz, Hryhorij, Hryhory
Additional Memorial
27 June as one of the Martyrs Killed Under Communist Regimes in Eastern Europe
Profile
Greek Catholic. Ordained on 18 November 1893. Studied theology at Vienna, Austria from 1894 to 1899. Rector of the seminary in Lviv, Ukraine in 1902. Bishop of Stanislaviv (modern Ivano-Frankivsk), Ukraine on 6 May 1904. Arrested for his faith in 1939 by the NKVD. Arrested again in April 1945; deported to Kiev, Ukraine. Died in prison. Martyr.
Born
25 March 1867 at Hadynkivtsi, Ternopil District, Ukraine
Died
17 January 1947 in NKVD prison in Kiev, Ukraine
Beatified
27 June 2001 by Pope John Paul II in Ukraine
Blessed Johannes Riedgasser
Profile
Member of the Premonstratensians. Canon of the monastery in Obermarchtal, Swabia (in modern Germany); spiritual student of Blessed Ulkirk. Abbot of the house in 1591. His dedication to the discipline and rule of the Order led to his appointment as visitor in the region, responsible for checking on other houses and helping their dedication. Late in life he received a vision of Blessed Ulkirk.
Born
16th century Germany
Died
1600 of natural causes
Blessed Gregory of Cahors
Also known as
Gregorio da Cahors
Profile
Mercedarian. Master of Sacred Theology. Assigned in 1462 to ransom Christians enslaved by Muslims in Africa, the brought 184 of them home. Retired to live as a monk at the convent of Santa Maria in Toulouse, France where he devoted himself to prayer and contemplation.
Born
France
Blessed Otto of Heidelberg
Profile
Brother of Blessed Herman of Heidelberg. Benedictine monk and priest at the monastery of Niederaltaich, Bavaria (modern Germany). After his brother's death, Otto exercised his vocation from Herman's old cell.
Died
1344
Saint Caesarius of Armenia
Profile
Caesarius led a dissolute and sinful life for years. Father of the Arian heretic Eudoxius. In the end, however, Caesarius became a serious Christian, stayed with the orthodox faith, and was martyred under Galerius Maximian.
Died
burned to death at the stake in 309 at Arabissus, Armenia
Saint Iolande of Rome
Profile
Less than 20 years old when she was arrested for aiding Christian prisoners during the persecutions of Marcus Aurelius. The judge offered her clemency in return for sexual favours; she declined. She was beaten, thrown to wild animals and executed for her faith. Martyr.
Died
beheaded in 169 in Rome, Italy
Saint Gowan of Wales
Also known as
Cofen, Govan, Goven
Profile
Queen, the wife of King Tewdrig of Glamorgan, an area of modern Wales. The parish of Llangoven, Monmouthshire, and a chapel in Pembrokeshire are named for her.
Born
5th century Wales
Saint Theonas of Alexandria
Also known as
Teona, Theon
Profile
Teacher at Origen's school of theology in Alexandria, Egypt. Priest. Bishop of Alexandria in 282.
Died
28 December 300 of natural causes
Saint Troadius of Pontus
Profile
A young man born to the nobility who publicly proclaimed his Christianity. Martyred in the persecutions of Decius.
Died
crucified c.250 in Neo-Caesarea, Pontus (in modern Turkey)
Saint Domnio of Rome
Profile
Fourth century priest in Rome, Italy. He collected old texts which were used by Saint Jerome. Both Saint Jerome and Saint Augustine wrote glowingly of Domnio and his ministry in Rome.
Blessed Nicholas Mello
Profile
Augustinian canon. Evangelized along the eastern shore of the Caspian sea in the 17th century. Martyred for loyalty to the Vatican.
Died
Astrakhan, Russia
Saint Conindrus
Profile
Converted by Saint Patrick. Ordained as priest and bishop by Patrick, and sent by him to evangelize the Isle of Man.
Died
c.450 of natural causes
Saint Simon the Myroblite
Profile
Thirteenth-century monk and founder of the Simonos-Petras monastery on Mount Athos during the time of the Crusades.
Saint Romulus
Profile
Converted by Saint Patrick. Ordained as priest and bishop by Patrick, and sent by him to evangelize the Isle of Man.
Died
c.450 of natural causes
Blessed Claudia Weinhardt
Profile
Poor Clare nun in Brixon, Italy.
Died
1643 of natural causes
Saint Domitian the Deacon
Profile
Deacon. Martyr.
Died
Ankara, Galatia (modern Turkey)
Saint Eutychius
Profile
Priest. Martyr.
Died
at Ankara, Galatia (modern Turkey)
Martyrs of Africa
Profile
Three Christians murdered together in Africa for their faith. The only details to survive are their names - Castor, Rogatian and Victor.
20,000 Martyrs of Nicomedia
Profile
20,000 Christians who were murdered during in 303 in Nicomedia, Bithynia (modern Izmit, Turkey) during the persecutions of Diocletian. Many of them were killed en masse when they were ordered, during Christmas Mass, to sacrifice to idols; when they refused, they were locked in the churches and the buildings burned around them. We know some details of a few of them, but most are known only to God. The names we have are - Agape, Anthimos, Domna, Domna, Dorotheus, Esmaragdus, Eugene, Euthymius, Glykerios, Gorgonius, Hilary, Indes, Mardonius, Mardonius, Maximus, Migdonius, Migdonus, Peter, Peter, Theophila, Theophilus and Zeno.
Died
303 in Nicomedia, Bithynia (modern Izmit, Turkey)
புனிதர் காஸ்பர் டெல் புஃபலோ
(St. Gaspar del Bufalo)
மத குரு/ மறைப்பணி சபை நிறுவனர்:
(Priest/ Founder of Missionary)
பிறப்பு: ஜனவரி 6, 1786
ரோம், இத்தாலி
(Rome, Italy)
இறப்பு: டிசம்பர் 28, 1837
ரோம் (Rome)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1905
திருத்தந்தை பத்தாம் பயஸ்
(Pope Pius XI)
புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 12, 1954
திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்
(Pope Pius XII)
நினைவுத் திருநாள்: டிசம்பர் 28
புனிதர் காஸ்பர் டெல் புஃபலோ, ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க மத குருவும் "மதிப்புமிக்க திருஇரத்தத்தின் சபை" (Missionaries of the Precious Blood) என்ற, குருக்களுக்கான மறைபோதக சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.
"காஸ்பர் மெல்சியோ பல்தஸர்" (Gaspar Melchior Balthazar) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், இறைவனின் "திருவெளிப்பாடு” (Feast of the Epiphany) விழா தினமான கி.பி. 1786ம் வருடம், ஜனவரி மாதம் ஆறாம் தேதியன்று பிறந்தவர் ஆவார். அன்றைய தினமே திருமுழுக்கும் பெற்றார். கிறிஸ்தவ பாரம்பரியத்தின்படி, மத்தேயு நற்செய்தியில், கிறிஸ்து இயேசு பிறந்த வேளையில், புகழ்பெற்ற வெளிநாட்டவர்கள் (Distinguished Foreigners) "மாகி" (Magi) எனும் ஞானியர் மூவர் கீழ் திசையிலிருந்து வந்து, புதிதாய்ப் பிறந்திருக்கும் யூதர்களின் அரசரான இயேசுவைக் கண்டு வணக்கம் செலுத்தச் சென்றனர். அவர்கள் மூன்று ஞானிகள், அல்லது மூன்று அரசர்கள் (3 Wise men or 3 Kings) என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். இம்மூன்று அரசர்களின் நினைவாகவே "காஸ்பர் மெல்சியோ பல்தஸர்" என்ற திருமுழுக்குப் பெயர் இவருக்கு சூட்டப்பட்டது.
இவரது தந்தையார் ஒரு அரச சமையல்காரராவார். அவரது பெயர், "அன்னுன்ஸியேடா" (Annunziata) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், "அன்டோனியோ டெல் புஃபலோ" (Antonio del Bufalo) ஆகும். இவரின் தாய் இவரைக் கவனித்து சிறந்ததோர் கிறிஸ்தவ நெறியில் வளர்த்தார்.
காஸ்பர் குழந்தைப் பருவத்திலேயே நோயால் தாக்குண்டு, மிக நலிவுற்று காணப்பட்டார். இதனால் அவரது தாயார் அவரது ஒன்றரை வயதிலேயே அவருக்கு உறுதிப்பூசுதல் அருட்சாதனம் பெறவைத்தார். மிகவும் அபூர்வமான, குணமடைய இயலாத கண் நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார்.
மற்ற குழந்தைகளுடன் சேர்ந்து விளையாடுவதிலும், பழகுவதிலும் காஸ்பர் விருப்பமின்றி வாழ்ந்தார். வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் ரோமில் உள்ள ஆலயங்களுக்கு சென்று செபித்து வந்தார். புனிதர்களின் படத்தை பார்க்கும்போது அவர்களின் வரலாற்றையும் அறிந்து கொள்வதில் ஆர்வம் காட்டினார். தமது தாயாரின் தூண்டுதலால் செபிக்கக் கற்றுக்கொண்டார். தாயாரும் தொடர்ந்து செபித்தார். புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சவேரியாருக்கு செபங்கள் ஒப்புக் கொடுக்கப்பட்டன. ஆச்சாரியமூட்டும் வகையில் இவரது கண் நோய் குணமானது. கண் பார்வை திரும்ப வந்தது.
காஸ்பர், புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சவேரியாரின்பால் ஈர்க்கப்பட்டார். அவரைப் போலவே வாழ வேண்டுமென்று விருப்பம் கொண்டார். அவரின் வரலாற்றைப் படித்து தன் வாழ்வை அவரைப் போலவே மாற்றினார். நாளடைவில் இவர் "சிறிய அலோசியஸ்" என்றழைக்கப்பட்டார்.
இவர் தனது கல்வியை ரோமர்களின் அரசப் பள்ளியில் பயின்றார். கல்லூரியில் படிக்கும்போது மிகத் திறமையுடன் முதல் வகுப்பிலேயே தேர்ச்சி பெற்று வந்தார். அப்போதுதான் ஒரு மறைபரப்பு பணியாளராக வேண்டுமென்று விரும்பினார். அடிக்கடி ஏழைகளையும் நோயுற்றவர்களையும் காணச் சென்றார். கி.பி. 1808ல் கத்தோலிக்க குருவாக குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.
தமது பங்கு ஆலயத்தில் தொடர் மறையுரைகள் ஆற்றினார். இவரது மறையுரையால் மக்கள் மனதில் நெருப்பு பற்றி எரிந்தது. அனைவரின் இதயத்தையும் இறைவன்பால் திருப்பினார். இவரின் மறையுரையை கேட்டவர்கள் எவராக இருந்தாலும் மனம்மாறி இறைவனை பின்செல்லாமல் போகவில்லை. அந்த அளவிற்கு வலிமையான மறையுரைகளை ஆற்றினார். சிறியவர் முதல் பெரியவர்வரை அனைவரும் இவரின் மறையுரையை எளிதாகப் புரிந்து கொண்டனர். இவ்வாறு மறையுரையின் வழியாக அனைவரின் இதயங்களிலும் நீங்கா இடம்பிடித்தார்.
கி.பி. 1809ம் ஆண்டு, நெப்போலியன் அதிகாரம் ரோமில் நுழைந்தது. நெப்போலியனுக்கு விசுவாசப் பிரமாணம் செய்ய மறுத்த காஸ்பரையும், பிற குருக்களையும் கைது செய்து இத்தாலியின் வடக்குப் பிராந்தியத்துக்கு கடத்தி சிறைவைத்தனர்.
கி.பி. 1814ம் ஆண்டு, நெப்போலியனின் ஆதிக்க சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட காஸ்பர், அந்நாளில் புதிதாய் மறு சீரமைக்கப்பட்டிருந்த இயேசு சபையில் இணைய முடிவெடுத்தார்.
திருத்தந்தை ஏழாம் பயசின் வேண்டுகோளின்படி இத்தாலி முழுவதும் சென்று மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார்.
கி.பி. 1815ம் ஆண்டில், பல இடர்பாடுகளுக்கிடையேயும் எதிர்ப்புகளுக்கிடையேயும் "ஊம்ப்ரியா மாகாணத்தின் சேன் ஃபெலிஸ்" என்னுமிடத்தில் உள்ள துறவற மடத்தில் (Abbey of San Felice in Giano, Umbria) "மதிப்புமிக்க திருஇரத்தத்தின் சபை" (Missionaries of the Precious Blood) என்ற, குருக்களுக்கான மறைப்பணி சபையை நிறுவினார். இவர் அங்குள்ள மக்களின் உதவியுடன் கைவிடப்பட்ட "பத்தாம் நூற்றாண்டின் துறவு மடத்தை" (10th century monastery) சீர் செய்தார். இச்சபையினர் ஆரம்ப காலத்தில் மறைபரப்பு பணியையும், ஆன்மீக வழிகாட்டுதலையும், பள்ளிகளில் ஆசிரியர் பணிகளையும் செய்தனர். பின்னர் ரோம் திரும்பி மீண்டும் மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார்.
அக்காலத்தில், (கி.பி. 1821) திருத்தந்தை மாகாணங்கள், "பண்டிட்ஸ்" (Bandits) என்னும் கொள்ளைக்காரர்கள் வசம் போனது. அவர்கள் கடலோர பிரதேசங்களை தமது கட்டுக்குள் கொண்டு வந்திருந்தனர். திருத்தந்தை ஏழாம் பயசின் ஆலோசகரான "கர்தினால் க்ரிஸ்டால்டி" (Cardinal Cristaldi) காஸ்பரையும் அவரது மிஷனரியின் அங்கத்தினர்களையும் "பண்டிட்ஸ்" கட்டுப்பாட்டிலிருந்த நகரங்களுக்கு சென்று மறைபோதனை செய்யவும் செப இல்லங்கள் மற்றும் சிறு ஆலயங்களையும் நிறுவி மக்களை மனம் மாற்றும் பணி செய்ய கேட்டுக்கொண்டார். அதன்படி, துப்பாக்கி ஏந்திய "பண்டிட்ஸ்"களின் முன்னிலையில் இவர்கள் மக்கள் முன் பிரச்சாரம் செய்தனர். மறை போதனை செய்தனர். ஏகப்பட்ட சிறு ஆலயங்களையும் செப மடங்களையும் நிறுவினர்.
தமது சொந்த நகரில் பிரபலமாயிருந்தாலும், காஸ்பர் எதிரிகள் இல்லாமலில்லை. "பண்டிட்ஸ்களிடம்" லஞ்சம், கைக்கூலி வாங்கி காலத்தை ஒட்டிய அரசு அதிகாரிகளுக்கு, காஸ்பரின் குழுவினர் "பண்டிட்ஸ்களை மனம் மாற்றுவது பிடிக்கவில்லை. அவர்கள் காஸ்பருக்கு எதிராக செயல் பட்டனர். ஏறத்தாழ, காஸ்பரை பணிநீக்கம் செய்யும்படி திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோவை (Pope Leo XII) நிர்ப்பந்தித்தனர். ஆனால், காஸ்பர் அனைத்து எதிர்ப்புகளிளிருந்தும் வெளிவந்தார்.
காஸ்பரின் சமகால அருட்பணியாளர்களில் ஒருவரான ஆயரும், உணர்வுபூர்வ குருவுமான "புனிதர் வின்சென்ட் ஸ்ட்ரம்பி," (St. Vincent Strambi) இவரை "ஆன்மீக பூகம்பம் போன்றவர்" (Like a Spiritual Earthquake) என்று வர்ணித்தார்.
"பல்லோட்டின்ஸ்" சபையை நிறுவிய "புனிதர் வின்சென்ட் பல்லோட்டி" (St. Vincent Pallotti) இவரது நெருங்கிய நண்பராவார். இவரே காஸ்பரின் மரண படுக்கையில் இவருக்கு உதவிகள் செய்தவராவார். கி.பி. 1837ம் ஆண்டு, தமது மரணம்வரை மத்திய இத்தாலி மக்களை மனம் மாறச் செய்வதில் காஸ்பர் ஓய்வின்றியும் களைப்பறியாதும் பணியாற்றினார்.
இவர் "அல்பனோவில்" (Albano) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.
St. Gaspar del Bufalo
Priest and the Founder of the Missionaries of the Precious Blood:
Born: January 6, 1786
Rome, Italy
Died: December 28, 1837
Rome
Venerated in: Roman Catholic Church
Canonized: June 12, 1954
Pope Pius XII
Feast: December 28
Saint Gaspar Melchior Balthazar del Bufalo, also known as Gaspare del Bufalo, was a Roman Catholic priest and the founder of the Missionaries of the Precious Blood.
St. Gaspar del Bufalo was born on the Feast of the Epiphany, January 6, 1786, in Rome. His parents named him after the Magi who visited the Christ child: Gaspar Melchior Balthazar del Bufalo. It was an apt name for a man who would spend his life on a quest to fulfil the will of God.
Gaspar was raised in the bustle and activity of the Eternal City. When Gaspar was a little boy, his father was hired as a cook for a family with royal connections, and the family moved to the Palazzo Altieri, in the heart of Rome.
As a child, Gaspar suffered from a near-fatal illness, and his faith-filled mother, Annunziata, dedicated him to St. Francis de Sales. At a young age, Gaspar knew his calling, and he visited the sick and the poor, often stopping at a bakery first to buy a sweet treat to share with them.
He was ordained in 1808, at the age of 22. Soon after, he formed an evening society for the labourers and farmworkers who came into Rome to sell their wares. He wanted to bring them back to the Church and to show them that, even though they struggled to survive on the streets of Rome, their lives had value.
Gaspar was caught up in the political crisis when Napoleon swept into power in the Papal States. The new anti-clerical government demanded that priests sign an oath of allegiance to Napoleon. Gaspar declared, “I cannot, I must not, I will not.” His refusal to sign the oath led to four years of exile and imprisonment. Many priests, bishops and even the pope were also exiled in those years.
Away from home, unsure about his future, unable to continue in his many ministries, and in misery over the death of his beloved mother, Gaspar struggled against despair. But also during that time, mentored by Francesco Albertini, Gaspar nurtured his devotion to the Precious Blood of Jesus.
After Napoleon’s defeat, he returned to Rome in 1814 and threw himself into his preaching ministry. Through spreading the Good News of the Gospel, he believed he could help heal and revive a Church that had been sorely tried and tested.
On August 15, 1815, St. Gaspar founded the Congregation of the Most Precious Blood (C.PP.S.) in Giano, Italy. It was a very small congregation, with only four members (including St. Gaspar). They began to preach in towns throughout central Italy. As they preached mission after mission, igniting the fire of faith in God’s people, they began to draw more members to their new Congregation.
Life was not easy for St. Gaspar. He was mocked and threatened by those in the anti-clerical movement of the day. People in his own Church often did not understand or support what he was attempting. Money for his fledgeling congregation was always in short supply.
In the years that followed, St. Gaspar never stopped moving. He founded 15 mission houses and encouraged more young men to join his Congregation as priests or brothers. He continued throughout his lifetime to reach out to those who were alienated from society. When the countryside fell into the grips of bandits, Pope Pius VII threatened to raze the town of Sonnino, which had become the bandits’ headquarters. Gaspar begged for the chance to save the town. He preached to the bandits until they accepted his message of reconciliation and redemption—and saved the town from destruction.
Through it all, he inspired others to follow him, always expanding his circle. Through his preaching, a young woman named Maria de Mattias was moved by the spirituality of the Precious Blood to found the Adorers of the Blood of Christ in Acuto, Italy, in 1834. (Maria was canonized in 2003.)
Gaspar died on December 28, 1837, in Rome, where he spent the previous summer ministering to those affected by an epidemic of cholera. The physician who examined him said Gaspar died a “victim of charity,” worn out by his ministry to others.
St. Gaspar was canonized by Pope Pius XII in 1954. His work continues through his Missionaries around the world. St. Gaspar never turned back. Weakened by ailments, called a fanatic or fool by people who should have supported him, imprisoned and impoverished, and challenged at every turn, his answer to God’s call was always yes. His followers continue to turn to him for inspiration, as they fulfil the wish he once expressed: “I wish that I could have a thousand tongues, to endear every heart to the Precious Blood of Jesus.”
