St. Vitalis October 16

St. Vitalis

Feastday: October 16

Death: 740

Benedictine hermit. An Anglo-Saxon by descent, he became a Benedictine monk at Noirmoutier, France, later embracing the eremitical life on Mont Scobrit, near the Loire River.

St. Saturninus & Companions October 16

 St. Saturninus & Companions

Feastday: October 16

Death: 450

A group of some 365 martyrs (including Saturninus and Nereus) who were put to death in Africa during the persecution of the Church by the Arian Vandals who had conquered the region under their king, Geiseric. It is considered possible that they are to be identified with the martyrs who died under the leadership of Sts. Martinian and Saturian.

St. Mummolinus October 16

 St. Mummolinus

Feastday: October 16

Death: 686

Benedictine bishop also called Mommolenus or Mommolinus. Born in Constance, Switzerland, he resided at Luxeuil, St. Omer, and Saint-Mommolin. He then went to Sithin, founded by St. Bertimus. In 660, Mummolinus was consecrated the bishop of Noyon-Tournai.

St. Maxima October 16

 St. Maxima

Feastday: October 16

Martinian, his brother Saturian and their two brothers were slaves in Africa at the time of Arian King Jenseric's persecution of Catholics. They were converted to Christianity by another slave, Maxima. When their master insisted that Martinian marry Maxima, who had taken a vow of virginity, they fled to a monastery but were brought back and beaten for their attempt to escape. When their master died, his widow gave them to a Vandal, who freed Maxima (she later entered a monastery) and sold the men to a Berber chief. They converted many, petitioned the Pope to send them a priest, and were then tortured and dragged to their deaths by horses for their Faith. Their feast day is October 16.

St. Magnobodus October 16

 St. Magnobodus

Feastday: October 16

Bishop of Angers, France, sometimes listed as Mainboeuf or Maimbod. A noble Frank, he was appointed bishop because of popular acclaim.

St. Magnobodus October 16

 St. Magnobodus

Feastday: October 16

 

Bishop of Angers, France, sometimes listed as Mainboeuf or Maimbod. A noble Frank, he was appointed bishop because of popular acclaim.

St. Lull October 16

 St. Lull

Feastday: October 16

Birth: 710

Death: 787

Benedictine bishop and a relative of St. Boniface. He was a native of England and was educated at Malmesbury. He joined St. Boniface in Germany but was sent to Rome in 751. When St. Boniface died, Lull succeeded him as bishop of Mainz, Germany, although he never achieved the fame of his relative.

St. Kiara October 16

 St. Kiara

Feastday: October 16

Death: 680

Irish virgin, a disciple of St. Fintan Munnu Kiara, who is also listed as Chier, lived near Nenagh, in Tipperary, Ireland.

Saint Ciera of Ireland (alternately Chera, Chier, Ciara, Cyra, Keira, Keara, Kiara, Kiera, Ceara, Cier, Ciar) was an abbess in the 7th century who died in 679. Her history is probably commingled with another Cera (alternately Ciar, Ciara) who lived in the 6th century. However, some authors maintain that monastic mistakes account for references to Cera in the 6th century or that a single Cera had an exceptionally long life span.[1][2]

Life

There are two stories connected with the saint(s). In the first story, Cera's prayers saved an Irish town from a foul smelling fire. When a noxious blaze broke out in "Muscraig, in Momonia," St. Brendan instructed the inhabitants to seek Cera's prayers. They followed his instructions, Cera prayed in response to their supplications, and the fire disappeared.[1][3] Since St. Brendan died in 577, this story likely refers to an earlier Cera. "Muscraig, in Momonia" may refer to Muskerry, an area outside of Cork. "Momonia" refers to southern Ireland in at least one ancient map.[4]

The other story relates how St. Cera established a nunnery called Teych-Telle around the year 625. Cera was the daughter of Duibhre (or Dubreus) reportedly in the blood line of the kings of Connor (or Conaire). She, along with 5 other virgins asked Saint Fintan Munnu for a place to serve God. He and his monks gave the women their abbey in Heli (or Hele). Heli may have been in County Westmeath. He blessed Cera, and instructed her to name the place after St. Telle who had given birth to four children, matthew mark luke and john in the plain of Miodhluachra that day.[2][5][6]

St. Cera eventually returned to her own province and founded another monastery, Killchree, which she governed until her death in 679.[3] The later Franciscan Kilcrea Friary stands about a mile west of where her monastery stood, and claims to have taken its name, Kilcrea, in her honor: "Kilcrea (Cill Chre) means the Cell of Cere, Ciara, Cera or Cyra." [7]

Remembrance

St. Cera's feast day is March 15, and a festival on July 2 also commemorated her. Both dates are reported to have been the day of her death. Statements also show December 15.[citation needed]

St. Junian October 16

 St. Junian

Feastday: October 16

Death: 5th century

Hermit at Sainte-Junien Haute Vienne, France. He was revered as an eremite of extreme piety and compassion.

For the saint of Poitou, see Junian of Maire.

Saint Junian (French: Saint Junien) was a 5th-century Christian hermit at the location later named after him, Saint-Junien. According to tradition, he was the son of the Count of Cambrai and was born in 486, during the reign of Clovis I.[1] This tradition states that Junian and Saint Leonard were baptized at the same time.[1]

At the age of 15, Junian journeyed to the Limousin, a region that had a reputation for austerity and also for the many saints and hermits who had resided there.[1] One of these saints was a certain Amand, and Junian wished to become his disciple.[1] Amand lived in a small hermitage at the confluence of the Vienne and Clain Rivers, at a place called Comodoliac, which had been offered to him by Ruricius, bishop of Limoges.[1]

According to tradition, is said that, very late at night, Junian knocked on the door of Amand, who did not answer, fearing that it was a demon. Junian had to sleep outside during a violent snowstorm, but the snow miraculously fell around rather than on him during the night.[1]

Junian trained with Amand, and after the passing of his master, Junian lived where the collegiate church stands nowadays.[1]

St. Florentinus of Trier October 16

 St. Florentinus of Trier

Feastday: October 16

Death: 4th century

Bishop of Trier, Germany, the successor of St. Severianus or Severinus. No other details are extant.

St. Eremberta October 16

 St. Eremberta

Feastday: October 16

Death: 7th century

Benedictine abbess, a niece of St. Wulmar who founded Wierre Monastery for her.

St. Eliphius October 16

 St. Eliphius

Feastday: October 16

Death: 362

Irish or Scottish martyr, also called Eloff. He was martyred in Toul, France. His relics were enshrined in Cologne, Germany, in the tenth century.

St. Dulcidius October 16

 St. Dulcidius

Feastday: October 16

Death: 450

Successor to St. Phoebadius in the bishopric of Agen, France. He is also listed as Dulcet and Doucis

St. Conogon October 16

 St. Conogon

Feastday: October 16

Death: 460

Bishop in Brittany, France, also called Gwen or Albinus. He was the successor of St. Corentin in the see of Tuimper.

St. Colman of Kilroot October 16

 St. Colman of Kilroot

Feastday: October 16

Death: 6th century

Abbot-bishop of Kiltrout, near Carrickfergus, Northern Ireland. He was a disciple of St. Ailbhe of Emly.

Saint Colman mac Cathbaid is a sixth-century Irish saint who was bishop of Kilroot (Co. Antrim), a minor see which was afterwards incorporated in the Diocese of Connor. He may have given his name to Kilmackevat (Co. Antrim).

He was a contemporary of St. Ailbe, and his feast has been kept on 16 October.[1]

St. Bertrand of Comminges October 16

 St. Bertrand of Comminges

Feastday: October 16

Death: 1123

Bishop of Comminges, in the diocese of Toulouse, France. The son of a military officer, he became a canon in Toulouse. About 1075, he became bishop of Comminges, a role he would have for almost half a century. He managed the affairs of the faithful and was known for miracles. It is believed that he was canonized before 1309.

St. Bercharius October 16

 St. Bercharius

Feastday: October 16

Birth: 636

Death: 696

Benedictine abbot and founder, martyred at Moutier-en-Der, France. He was a native of Aquitaine who became a monk at Luxeuil and was ordained. Bercharius became the first abbot at Hautvilliers, founded by St. Nivard. He also founded the monastery at Moutier-en-Der and a convent at Puellemontier. Bercharius was stabbed by Dagnin, a deranged monk whom he had disciplined, and died two days later on March 26.

Saint Bercharius (Bererus; French: Berchaire) (636 – March 28, 696) was abbot of Hautvillers in Champagne. Descended from a distinguished Aquitanian family, he received his instruction from Saint Nivard (Nivo), Archbishop of Reims.

Bercharius entered the monastery of Luxeuil under Saint Walbert, and soon stood out from the rest of his fellow-novices. Upon his return to Reims he persuaded Saint Nivard to establish the monastery of Hautvillers. Bercharius himself became the first abbot. Entirely given up to prayer and meditation he also instructed his brethren to lead a contemplative life.

He founded two religious houses in the Diocese of Châlons-sur-Marne, the one (Puisye or Montier-en-Der Abbey) for men, the other (Pellmoutier or Puellarum Monasterium) for women. These institutions he enriched by donations of valuable relics, procured on a journey to Rome and the Holy Land.

The monk Daguin, provoked by a reprimand from Bercharius, stabbed him during the night. According to one account, Bercharius did not condemn or complain about the injury he received, but instead asked Daguin to perform penance and to make a pilgrimage to Rome to obtain pardon and absolution. Daguin left the monastery never to return. After two days of severe suffering, the saint succumbed to his wound, and was considered a martyr.

Veneration

His remains were preserved at Moutier-en-Der until the suppression of religious orders in the 1790s.

The commemoration of his name occurs in the martyrology on 16 October.

St. Baldwin October 16

 St. Baldwin

Feastday: October 16

Death: 680

Martyr and son of St. Salaberga. He was also the brother of St. Anstrude. Baldwin was the archdeacon of León, Spain. His murder led to his status as a martyr for the faith.

St. Balderic October 16

St. Balderic

Feastday: October 16

Death: 7th century

Abbot and prince, brother of St. Bova. Balderie, or Baundry, and his sister were the children of Sigebert II, King of Austrasia. He became the abbot-founder of a convent at Reims and Montfaucon Abbey in France.

St. Anastasius XX October 16

 St. Anastasius XX

Feastday: October 16

Death: 1085

 

Hermit and papal legate. Anastasius was born in Venice about 1020. He became a monk in Mont St. Michel, in France, but then moved to a hermitage on the island of Tombelaine, off the coast of Normandy. In 1066, Anastasius was invited to enter Cluny Monastery by St. Hugh. Seven years later, known for his sanctity, Anastasius was commissioned by Pope St. Gregory VII to undertake a special mission in Spain. Anastasius returned to Cluny and remained there for seven years before becoming a hermit again near Toulouse. He was returning to Cluny when he died in 1085.

St. Ambrose Feastday: October 16

 St. Ambrose

Feastday: October 16

Death: 752

Bishop of Cahors, in France. He resigned his office and made a pilgrimage to Rome. Living as a hermit, Ambrose died in Saint-Ambroisesur-Arnon, once called Ernotrum, in Berry.

St. Marguerite d'Youville October 16

 St. Marguerite d'Youville

Feastday: October 16

Patron: of widows, difficult marriages, death of young children

Birth: October 15, 1701

Death: December 23, 1771

Beatified: 1959 by Pope John XXIII

Canonized: December 9, 1990, Vatican Basilica, by Pope John Paul II

Foundress of the Sisters of Charity, the Grey Nuns of Canada. St. Marguerite D'Youville was born at Varennes, Quebec, on October 15, Marie Marguerite Dufrost de La Jemmerais. She studied under the Ursulines, married Francois D'Youville in 1722, and became a widow in 1730. She worked to support herself and her three children, devoted much of her time to the Confraternity of the Holy Family in charitable activities.

In 1737, with three companions, she founded the Grey Nuns when they took their initial vows; a formal declaration took place in 1745. Two years later she was appointed Directress of the General Hospital in Montreal, which was taken over by the Grey Nuns, and had the rule of the Grey Nuns, with Marguerite as Superior, confirmed by Bishop of Pontbriand of Quebec in 1755.

She died in Montreal on December 23, and since her death, the Grey Nuns have established schools, hospitals, and orphanages throughout Canada, the United States, Africa, and South America, and are especially known for their work among the Eskimos. She was beatified by Pope John XXIII in 1959 and canonized in 1990 by Pope John Paul II.

Saint Marguerite d'Youville (French pronunciation: ​[maʁɡʁit djuvil]; October 15, 1701 – December 23, 1771) was a French Canadian widow who founded the Order of Sisters of Charity of Montreal, commonly known as the Grey Nuns of Montreal. She was canonized by Pope John Paul II of the Roman Catholic Church in 1990, the first native-born Canadian to be declared a saint.

Early life and marriage

She was born Marie-Marguerite Dufrost de Lajemmerais in 1701 at Varennes, Quebec, oldest daughter of Christophe du Frost, Sieur de la Gesmerays (1661–1708) and Marie-Renée Gaultier de Varennes. (According to Quebec naming conventions, she would have always been known as Marguerite, not Marie.) Her father died when she was a young girl. Despite her family's poverty, at age 11 she was able to attend the Ursuline convent in Quebec City for two years before returning home to teach her younger brothers and sisters.[1] Marguerite's impending marriage to a scion of Varennes society was foiled by her mother's marriage below her class to Timothy Sullivan, an Irish doctor who was seen by the townspeople as a disreputable foreigner.[2] On August 12, 1722, at Notre-Dame Basilica in Montreal, she married François d'Youville, a bootlegger who sold liquor illegally to Indigenous Peoples in exchange for furs and who frequently left home for long periods for parts unknown. Despite this, the couple eventually had six children before François died in 1730. By age 30 she had suffered the loss of her father, husband and four of her six children, who died in infancy. Marguerite experienced a religious renewal during her marriage. "In all these sufferings Marguerite grew in her belief of God's presence in her life and His tender love for every human person. She, in turn, wanted to make known His compassionate love to all. She undertook many charitable works with complete trust in God, whom she loved as a Father."[1]

Grey Nuns of Montreal

Marguerite d'Youville Sanctuary in Varennes

Marguerite and three other women founded in 1737 a religious association to provide a home for the poor in Montreal. At first, the home only housed four or five members, but it grew as the women raised funds. As their actions went against the social conventions of the day, d'Youville and her colleagues were mocked by their friends and relatives and even by the poor they helped. Some called them "les grises", which can mean "the grey women" but which also means "the drunken women",[3] about d'Youville's late husband. By 1744 the association had become a Catholic religious order with a rule and a formal community. In 1747 they were granted a charter to operate the General Hospital of Montreal, which by that time was in ruins and heavily in debt. d'Youville and her fellow workers brought the hospital back into financial security,[4] but the hospital was destroyed by fire in 1765.[1] The order rebuilt the hospital soon after. By this time, the order was commonly known as the "Grey Nuns of Montreal" after the nickname given to the nuns in ridicule years earlier. Years later, as the order expanded to other cities, the order became known simply as the "Grey Nuns".

Slave owner

d'Youville has been described as "one of Montreal's more prominent slaveholders".[5][6] d'Youville and the Grey Nuns used enslaved laborers in their hospital and purchased and sold both Indian slaves and British prisoners, including an English slave which she purchased from the Indians. The vast majority of the 'slaves' in the hospital were English soldiers and would be better described as prisoners of war. As described in 'The Captors' Narrative: Catholic Women and Their Puritan Men on the Early American Frontier': "These 21 men were not captive freeholders, resentful of their captors' religion and longing to reestablish themselves at home. They were for the most part young soldiers, many of them conscripts, simply wishing to survive their captivity. However strange they may have found the community that held them and the woman who supervised them, they were probably relieved to find themselves in a situation that offered a strong possibility of survival. They knew their fellow soldiers to be dying in nearby prisons -- places notorious for their exposure to the heat and cold and unchecked pestilence. As hard as they must have worked at Pointe-Saint-Charles, the men could easily have regarded their captivity at least as a partial blessing." [7]

Legacy

Marguerite d'Youville died in 1771 at the General Hospital. In 1959, she was beatified by Pope John XXIII, who called her "Mother of Universal Charity", and was canonized in 1990 by Pope John Paul II. She is the first native-born Canadian to be elevated to sainthood by the Roman Catholic Church. Her feast day is October 16. In 1961, a shrine was built in her birthplace of Varennes. Today, it is the site of a permanent exhibit about the life and works of Marguerite.[8] The review process included a medically inexplicable cure of acute myeloid leukemia after relapse. The woman is the only known long-term survivor in the world, having lived more than 40 years from a condition that typically kills people in 18 months.[9]

A large number of Roman Catholic churches, schools, women's shelters, charity shops, and other institutions in Canada and worldwide are named after St. Marguerite d'Youville. Most notably, the renowned academic institution of higher learning, D'Youville College in Buffalo, NY, is named after her.[10] The D'Youville Academy at Plattsburgh, New York was founded in 1860.[11]

Sir Louis-Amable Jetté’s wife, Lady Jetté, wrote a biography of Saint Marie-Marguerite d'Youville.[12]

Final resting place

In 2010, Mother Marie-Marguerite d'Youville's remains were removed from Grey Nuns Motherhouse and relocated to her birthplace of Varennes.[13]

Recognition

On September 21, 1978, Canada Post issued 'Marguerite d'Youville' based on a design by Antoine Dumas. The 14¢ stamps are perforated 13.5 and were printed by Canadian Bank Note Company, Limited.[14]

புனித_ஜெரால்டு_மெஜல்லா (1725-1755)அக்டோபர் 16

புனித_ஜெரால்டு_மெஜல்லா (1725-1755)

அக்டோபர் 16

இவர் (#St_Gerald_Mejalla) இத்தாலியில் உள்ள மூரோ (Muro) என்ற ஊரைச் சார்ந்தவர்.

இவரது குடும்பம் மிகவும் வறிய குடும்பம். இவரது தந்தை தையல்தொழில் செய்துக் குடும்பத்தைக் கரையேற்றி வந்தார். இவருக்குப் பன்னிரண்டு வயது நடக்கும்போது இவரது தந்தை இறந்து போனார். இதனால் இவர் பெருந்துயர் அடைந்தார்.

இவருக்குத் துறவியாகப் போக வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தது. அதனால் இவர் கப்புச்சின் சபைக்குச் சென்றார். அங்கிருந்தவர்கள் இவருடைய உடல்நிலையைக் காரணம் காட்டி, இவரைத் தங்களது சபையில் சேர்த்துக்கொள்ள அனுமதி மறுத்துவிட்டனர். இதன் பிறகு இவர் இரட்சகர் சபைக்குச் சென்றன்ர். அச்சபையில் இருந்தவர்கள் இவரை ஒரு சகோதரராக ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.

துறவு மடத்தில் இவருக்குக் கொடுக்கப்பட்ட தோட்ட வேலை, நோயாளர்களைக் கவனித்துக் கொள்ளுதல், கோயில் பணியாளர்... போன்ற சிறு சிறு வேலைகளைக் கூட இவர் மனமுவந்து செய்தார். அதே நேரத்தில் இவர் வல்ல செயல்களைச் செய்பவராகவும் இருந்தார்.

ஒருமுறை பெண்மணி ஒருவர், தன்னுடைய வயிற்றில் வளரும் கருவிற்கு இவர்தான் காரணம் என்று இவர்மீது அபாண்டமாகப் பழிசுமத்தினார். அதற்கு இவர் எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தார். கடைசியில்தான் உண்மை தெரிய வந்து, இவர் குற்றமற்றவர் என்று நிரூபிக்கப்பட்டார். 

இன்னொரு முறை இவர் தனது நண்பருடைய வீட்டிற்கு விருந்துக்குச் சென்றிருந்தார். விருந்து முடிந்து வெளியே வந்துபொழுது, தன்னுடைய கைக்குட்டையை நண்பருடைய வீட்டிலேயே மறந்து வைத்துவிட்டு வந்துவிட்டார். அதை இவரது நண்பரின் மனைவி எடுத்துக்கொண்டு வந்து இவரிடம் கொடுத்த பொழுது, "இதை நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள், உங்களுக்குத் தேவைப்படும்" என்று சொல்லிவிட்டு இவர் வந்து விட்டார்.

இது நடந்து ஓரிரு மாதங்கள் கழித்து இவரது நண்பரின் மனைவி பேறுகால வலியில் துடித்த போது, அவர் இவர் கொடுத்துவிட்டுச் சென்ற கைக்குட்டையை நினைத்துப் பார்த்து, அதைத் தன் வைத்து வேண்டியபொழுது, அவருக்கு நல்ல முறையில் குழந்தை பிறந்தது.இதனாலேயே இவர் தாய்மார்களுக்கும், கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கும் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

நாள்கள் மெல்ல நகர்கையில் இவரது உடல்நலம் குன்றியது.இதனால் இவர் 1755 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு 1904  ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை பத்தாம் பயஸால் புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

St. Gerard Majella is the patron of expectant mothers. He was born in 1726 in Muro, Italy to a family of seven. Majella grew up in a poverty with a great respect for the poor. As he was just 12 when his father passed away, he was forced to grow up fast. Shortly after his father's death, his mother sent him away to live with his uncle and learn to become a tailor, like his father. After a few years of working as a sewing apprentice, Majella took on a job with the local Bishop of Lacedonia as a servant.

Once Majella began earning money as a journeyman at the age of 21, he split his earnings with his mother, the poor of Muro and the rest in offerings for the poor souls. As the days passed, Majella began to grow pale and thin, often fasting and in prayer at a nearby Cathedral.

He applied to the Capuchin monastery at Muro twice, but was turned down both times. Majella was told his health was not well enough for such a strenuous life. However, Majella did not give up. In 1749, at the age of 23, he joined the Congregation of the Most Holy Redeemer and just three years later became a professed lay brother.

Majella lived with the three vows of Poverty, Chasity and Obedience. He stayed close with the poor and worked very many different jobs. He served as sacristan, gardener, porter, infirmarian, and tailor. However, because of his great piety, extraordinary wisdom, and his gift of reading consciences, he was permitted to counsel communities of religious women. Majella was often called on by the poor and the sick. Wherever his presence was demanded he graciously presented himself. He was there to "do the Will of God."

This humble servant of God also had faculties associated with certain mystics including, levitation, bi-location and the ability to read souls. His charity, obedience, and selfless service as well as his ceaseless mortificationfor Christ, made him the perfect model of lay brothers.

Throughout his years of life, several reported miracles are tied to Majella including, restoring a boy's life after he fell from a high cliff; blessing a poor farmer's crops, ridding it of mice; blessing a poor family's supply of wheat, causing it to last until the next harvest; and he multiplied bread for the poor on several occasions.

Along with his miracles effected through prayers for woman in labor, Majella's last recorded miracle is one that many credit toward his becoming the patron of expectant mothers. Shortly before his death, Majella encountered a young girl. He had dropped his handkerchief and she set out to return it, only to be told to keep it. Majella told her she "may need it someday." Years after Majella's passing, the young girl became married and with child. She unexpectedly went into labor and was on the verge of losing her baby. She called for Majella's handkerchief to be applied to her. Almost immediately, her pain abated and she proceeded to give birth to a healthy child, something very rare during that time.

15% OFF Sterling Silver Sale

His prayers are sought for the children, unborn children, women in childbirth, mothers, expectant mothers, motherhood, falsely accused people, good confessions, lay brothers and Muro Lucano, Italy.

Even as Majella became ill with tuberculosis, he only desired to live in God's will. His one last request was that a small placard be placed on his door stating, "Here the will of God is done, as God wills, and as long as God wills." Majella was told the Will of God wanted him to get better, and almost at once he became well. However, this only lasted for a month and quickly he became very ill once again. St. Gerard Majella died of disease on October 16, 1755 at the age of 29, living in the religious life for six years.

Due to the numerous miracles performed through Majella's prayers, proceedings for his canonization began shortly after his death. In 1893, Majella was beatified by Pope Leo XIII and on December 11, 1904, Pope Pius X canonized the man of God.

Prayer: O Great Saint Gerard, beloved servant of Jesus Christ, perfect imitator of your meek and humble Savior, and devoted Child of the Mother of God: enkindle within my heart one spark of that heavenly fire of charity which glowed in your heart and made you an angel of love. O glorious Saint Gerard, because when falsely accused of crime, you did bear, like your Divine master, without murmur or complaint, the calumnies of wicked men, you have been raised up by God as the Patron and Protector of expectant mothers. Preserve me from danger and from the excessive pains accompanying childbirth, and shield the child which I now carry, that it may see the light of day and receive the lustral waters of baptism through Jesus Christ our Lord. Amen.

"Saint Gerard Majella" redirects here. For other uses, see Saint Gerard Majella (disambiguation).

Gerard Majella, C.Ss.R. (Italian: Gerardo Maiella; April 9, 1726 – October 16, 1755), was an Italian lay brother of the Congregation of the Redeemer, better known as the Redemptorists, who is honored as a saint by the Catholic Church.

His intercession is sought for children, unborn children, women in childbirth, mothers, expectant mothers, motherhood, the falsely accused, good confessions, lay brothers and Muro Lucano, Italy.[1]

புனிதர் ஜியுசெப்பினா வன்னினி ✠(St. Giuseppina Vannini)அக்டோபர் 16

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 16)

✠ புனிதர் ஜியுசெப்பினா வன்னினி ✠

(St. Giuseppina Vannini)

அருட்சகோதரி, நிறுவனர், ஏழை அனாதைகளின் பாதுகாவலர்:

(Religious and Defender of Poor Orphans)

பிறப்பு: ஜூலை 7, 1859

ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Rome, Papal States)

இறப்பு: பிப்ரவரி 23, 1911 (வயது 51)

ரோம், இத்தாலி இராச்சியம்

(Rome, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திப்பேறு பட்டம்: அக்டோபர் 16, 1994

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 13, 2019

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 16

பாதுகாவல்:

தூய காமிலஸின் மகள்கள் சபை (Daughters of Saint Camillus), இருதய நோயாளிகள், அனாதைகள், எந்தவொரு நோயாலும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், நோயுற்ற பெற்றோர், ஆசிரியர்கள், இளம் சிறார், மருத்துவமனைகள், மறைப்பணியாற்றும் பெண்கள்

புனிதர் ஜியுசெப்பினா வன்னினி (ஜோசஃபின் வன்னினி), இத்தாலி நாட்டைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க "காமிலியன்" (Camillian) சபையின் ஒரு அருட்சகோதரியாவார். இவர், அருளாளர் "லூய்கி டெஸ்ஸா" (Blessed Luigi Tezza) என்பவருடன் இணைந்து, "தூய காமில்லஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) எனும் ஆன்மீக சபையினைத் தோற்றுவித்தார்.

குழந்தைப் பருவத்திலேயே அவரும், அவருடைய இரண்டு உடன்பிறந்த சகோதரர்களும், அனாதையான காரணத்தினால், வெவ்வேறு இடங்களில் வாழ பிரிந்தார்கள். அவர், ரோம் நகரிலே கன்னியாஸ்திரிகளின் மேற்பார்வையில் வளர்க்கப்பட்டு கல்வி பயின்றார். அங்கே, மறைப்பணிகளுக்கான அவரது பணி பலப்படுத்தப்பட்டது.

வன்னினி பின்னர் மத வாழ்க்கையில் இணைய முயன்றார். ஆனால் உடல்நலக்குறைவால் அவதிப்பட்ட அவர், தனது புதுமுக பயிற்சி காலகட்டத்தில் (Novitiate) வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

கி.பி. 1891ம் ஆண்டு, அவர் "லூய்கி டெஸ்ஸா" (Luigi Tezza) என்பவரை சந்தித்தார். இருவரும் இணைந்து "தூய காமில்லஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) எனும் ஆன்மீக சபையினைத் தோற்றுவித்தனர். வன்னினி இறக்கும்வரை அச்சபையின் சுப்பீரியர் ஜெனரலாக (Superior General) பணியாற்றினார். அந்த காலகட்டத்தில், கி.பி. 1900ம் ஆண்டு, டெஸ்ஸா (Tezza) தென் அமெரிக்காவிலுள்ள (South America) பெரு (Peru) நாட்டின் தலைநகரான லிமாவில் (Lima) வசித்திருந்தார்.

1994ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 16ம் நாளன்று, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் (Pope John Paul II) அவர்களால் முக்திப்பேறு பட்டமளிக்கப்பட்ட இவருக்கு, திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் (Pope Francis) அவர்கள் 2019ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 13ம் நாளன்று புனிதராக அருட்பொழிவு செய்தார்.

"ஜியுடிட்டா வன்னினி" (Giuditta Vannini) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட ஜியுசெப்பினா வன்னினி, சமையல்காரராக  (Cook) பணிபுரிந்துவந்த "ஏஞ்சலோ வன்னினி" (Angelo Vannini) மற்றும் அன்னுன்ஸியாட்டா பாப்பி" (Annunziata Papi) ஆகியோரது மூன்று குழந்தைகளில் இரண்டாவது குழந்தையாக 1859ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 7ம் தேதியன்று, ரோம் நகரில் பிறந்தார். அவரது இரண்டு உடன்பிறந்த சகோதரர்கள் "கியுலியா" (Giulia) மற்றும் "அகஸ்டோ" (Augusto) ஆவர்.

அவரது தந்தை 1863ம் ஆண்டு இறந்தார். அவரது தாயார் 1866ம் ஆண்டு இறந்தார். எனவே ஏழு வயது ஜியுடிட்டாவும் அவரது இரண்டு உடன்பிறப்புகளும் மிகவும் இளமையாக இருந்தபோதே அனாதையானார்கள். "வின்சென்டியன் சகோதரிகளின்" (Vincentian sisters) பராமரிப்பில், ஜியுடிட்டா "டொர்லோனியா" (Torlonia) நகரிலுள்ள அனாதை இல்லத்திற்குச் சென்றதால், பெற்றோரின் மரணத்திற்குப் பிறகு குழந்தைகள் பிரிந்தனர். அவரது சகோதரி "தூய சூசையப்பரின் சகோதரியர்" இல்லத்திற்கு சென்றார். அவர்களது சகோதரர் தமது தாய் மாமாவிடம் சென்றார். மழலையர் பள்ளி ஆசிரியையாக ஆவதற்கு முதலில் ஆர்வம் காட்டிய ஜியுடிட்டா, இறுதியில் ஆன்மீக வாழ்க்கையை முடிவு செய்தார்.

ஆன்மீக வாழ்க்கைக்கான பணிகள்:

"சியெனா" (Siena) நகரிலுள்ள "வின்சென்டியன் சகோதரியர்" சபையின் (Congregation of Vincentian sisters)  "கருணையின் மகள்கள்"  இல்லத்தில், புகுமுக பயிற்சியில் (Novitiate) சேர அவர் முடிவு செய்தார்.  ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக அவர் 1887ம் ஆண்டு, நோயுற்ற காரணங்களுக்காக ரோம் நகர் திரும்ப வேண்டியிருந்தது, ஆனால் 1888ம் ஆண்டில் தனது ஆன்மீக உருவாக்கத்தை மீண்டும் தொடங்க முடிவு செய்தார்.

தமது நிலை என்னவென்று நிச்சயமாகத் தெரியாத குழம்பியிருந்த நிலையில், கி.பி. 1891ம் ஆண்டு, ஒரு ஆன்மீக தியான நிகழ்வில் அருட்தந்தை லூய்கி டெஸ்ஸாவை (Father Luigi Tezza) சந்தித்தார். அவர், ஒப்புரவு அருட்சாதனத்தில் டெஸ்ஸாவின் ஆலோசனையை வேண்டினார். நோயுற்றவர்களைப் பராமரிப்பதற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட,  அனைத்து பெண்களுக்கான ஆன்மீக சபை ஒன்றினை அமைப்பதில் அருட்தந்தை லூய்கி டெஸ்ஸா ஆர்வம் காட்டினார்.

பல வாரங்கள் பகுத்தறிதலின் பின்னர், ஜியுடிட்டா அருட்தந்தை டெஸ்ஸாவின் ஆலோசனையை ஏற்றுக்கொண்டார். 1892ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், அவரும் அவரது இரண்டு தோழிகளும் காமிலியன் மூன்றாம் நிலை சபையின் ஆன்மீக சீருடைகளை பெற்றனர். "ஜியுசெப்பினா" எனும் பெயரை தமது ஆன்மீகப் பெயராக ஏற்றுக்கொண்ட இவர், 1895ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் தேதியன்று, தாமும், அருட்தந்தை லூய்கி டெஸ்ஸாவும் இணைந்து நிறுவிய "தூய காமிலஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) சபையின் "சுப்பீரிய ஜெனரல்" - தலைவராக - (Superior General) நியமிக்கப்பட்டார்.

19ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் கிரெமோனா (Cremona), மெசாக்னே (Mesagne) மற்றும் பிரிண்டிசி (Brindisi) ஆகிய நகரங்களில் புதிய சமூகங்கள் திறக்கப்பட்ட நிலையில், வறுமையின் சூழலில் இருந்தபோதிலும் சபை வளரத் தொடங்கியது.

எவ்வாறாயினும், "தூய காமிலஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) சபைக்கு, திருச்சபையின் ஒப்புதல் பெறுவது கடினமாக இருந்தது. ஏனெனில், திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ (Pope Leo XIII), புதிய ஆன்மீக சபைகளை அமைப்பதனை அனுமதிக்க வேண்டாம் என்று முடிவு செய்திருந்தார்.

அருட்தந்தை டெஸ்ஸாவுக்கு, சபையில் உள்ள பெண்களுடனான உறவு, மோசமான விமரிசனங்களுக்கு உட்பட்டது. ஆனால் அவர் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு எதிராக தன்னை தற்காத்துக் கொள்ள மறுத்துவிட்டார். ரோம் நகரை விட்டு வெளியேறிய அவர், பெரு நாட்டின் தலைநகரான லிமாவுக்குச் சென்றார். தமது மீதமுள்ள வாழ்நாட்களை அவர் அங்கேயே கழித்தார்.

இப்போது, "தூய காமிலஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) சபையின் சமூகத்திற்கு அன்னை ஜியுசெப்பினா பொறுப்பேற்றிருந்தார். மேலும், கடவுளின் உதவியில் நம்பிக்கையுடன் இருந்த அவர், அதற்கான பலம் பெற்றிருந்தார். ஃபிரான்ஸ் (France), அர்ஜென்டினா (Argentina) மற்றும் பெல்ஜியம் (Belgium) ஆகிய நாடுகளில் இல்லங்களைக் கொண்டிருந்த இவர்களது சமூகம் உலகம் முழுவதும் பரவியது. சபை இறுதியாக 1909ம் ஆண்டு,  அதிகாரப்பூர்வ அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது.

1910ம் ஆண்டு வாக்கில், தீவிரமான இதய நோயால் பாதிக்கப்பட்ட அன்னை ஜியுசெப்பினாவின் உடல்நிலை மோசமடையத் தொடங்கியது. 1911ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், தனது 51 வயதில் அவர் மரித்தார். அவரது உடல் முதலில் ரோமில் (Rome) உள்ள "வெரானோ" கல்லறையில் (Verano Cemetery) அடக்கம் செய்யப்பட்டது, ஆனால் 1932ம் ஆண்டில், வெளியேற்றப்பட்ட அவரது மிச்சங்கள், "தூய காமிலஸின் மகள்கள்" (Daughters of Saint Camillus) சபையின் தலைமை இல்லத்தின் தேவாலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. 1976ம் ஆண்டு,  மீண்டும் அவை "க்ரோட்டாஃபெராட்டா" (Grottaferrata) நகரில் உள்ள புதிய தலைமை இல்லத்தின் சிற்றாலயத்திற்கு (Chapel of the new General house) மாற்றப்பட்டன.

அற்புதங்கள்:

மெலனின் உருவாக்கும் உயிரணுக்களின் கட்டி, பொதுவாக தோல் புற்றுநோயுடன் தொடர்புடைய ஒரு வீரியம் மிக்க கட்டி (A tumor of melanin-forming cells, typically a malignant tumor associated with skin cancer), மற்றும் முடக்குவாதம் (Paralyzing) ஆகிய நோயினால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த "ஒல்கா நியூனேஸ்" (Olga Nuñez) ஒரு பெண், மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பலனளிக்காத நிலையில், அந்த மருத்துவமனையில் சேவை செய்துகொண்டிருந்த "தூய காமிலஸின் மகள்கள்" சபையின் அருட்சகோதரியர், அன்னை ஜியுசெப்பினாவின் மிச்சம் ஒன்றினை நோயாளியின் படுக்கையில் வைத்து தொடர் நவநாள் ஜெபம் சொல்லிவர, அந்நோய் அதிசயமாக குணமாயிற்று. இது ஒரு அற்புதமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

"பிரேசில்" (Brazil) நாட்டின்  "சினோப்" (Sinop) நகரைச் சேர்ந்த "ஆர்னோ செல்சன் கிளாக்" (Arno Celson Klauck) என்ற ஒரு கட்டுமானத் தொழிலாளி, மூன்று தளங்களைக் கொண்ட ஒரு கட்டிடத்தின் உயரே லிஃப்ட் தண்டுக்கு கீழே மரக் கற்றைகளை வைத்துக்கொண்டிருந்த வேளையில், தவறி கீழே விழுந்தார். அவர் விழும்போது, அன்னை ஜியூசெப்பினாவின் உதவியை தன்னிச்சையாக அழைத்தார். மேலும் சில காயங்கள் தவிர அவர் உயிர் தப்பினார். இது இரண்டாவது அற்புதமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(October 16)

✠ St. Giuseppina Vannini ✠

Religious, Founder, and Defender of Poor Orphans:

Born: July 7, 1859

Rome, Papal States

Died: February 23, 1911 (Aged 51)

Rome, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: October 16, 1994

Pope John Paul II

Canonized: October 13, 2019

Pope Francis

Feast: October 16

Patronage: Daughters of Saint Camillus

St. Giuseppina Vannini was an Italian Roman Catholic professed religious who became a Camillian and established – alongside Blessed Luigi Tezza – the religious congregation known as the Daughters of Saint Camillus. Both she and her two siblings were orphaned as children and were separated to live in different places; she was raised and educated in Rome under nuns where her vocation to the religious vocation was strengthened. Vannini later tried joining the religious life but was forced to leave during her novitiate period after suffering from ill-health. Both she and Tezza met in 1891 and founded a religious congregation of which Vannini served as Superior General until her death while Tezza was exiled to Peru around 1900.

Her beatification process opened in the 1950s through its formal introduction came in the late 1970s at which point she became titled as a Servant of God; she became titled as Venerable in 1992 upon papal confirmation of her heroic virtue. Pope John Paul II presided over Vannini's beatification on 16 October 1994. Pope Francis canonized her on 13 October 2019.

Early Life:

Giuseppina Vannini was born Giuditta Vannini on 7 July 1859 in Rome, as the second child of Angelo Vannini and Annunziata Papi. Her father died in 1863 and her mother in 1866, so seven-year-old Giuditta and her two siblings were orphaned when they were very young. The children were separated after the death of their parents, with Giuditta going to the Torlonia orphanage under the care of the Vincentian sisters. Her sister went to the Sisters of Saint Joseph, and their brother went to a maternal uncle. Originally interested in becoming a kindergarten teacher, Giuditta eventually decided on religious life.

The vocation to Religious Life:

She decided to enter the novitiate of the Daughters of Charity in Siena, a congregation of Vincentian sisters. Unfortunately, she had to return to Rome for health reasons in 1887 but decided to resume her religious formation in 1888.

Still unsure of where she belonged, it was in December 1891 that Giuditta met Father Luigi Tezza at a spiritual retreat when she sought his advice in a confessional. Fr. Tezza was interested in forming an all-female religious congregation dedicated to caring for the sick.

After several weeks of discernment, Giuditta accepted Fr. Tezza’s offer, and in March of 1892, she and two companions received the scapular and religious habit of Camillian tertiaries. She took “Giuseppina” as her religious name and was made the Superior General of the Daughters of Saint Camillus on 8 December 1895, the congregation she founded with Fr. Tezza.

The congregation began to grow, despite its poverty, with new communities being opened in Cremona, Mesagne, and Brindisi at the end of the 19th century. It was difficult, however, to get ecclesiastical approval for the Daughters of Saint Camillus, as Pope Leo XIII had decided not to allow the foundation of new religious communities. Fr. Tezza’s relationship to the women in the community became the subject of malign interpretation, but he refused to defend himself against the allegations. He left Rome and went to Lima, Peru, where he remained for the rest of his life.

Mother Giuseppina was now responsible for the Daughters of Saint Camillus community, but she was equipped with strength and was confident in the help of God. The community spread throughout the world, having houses in France, Argentina, and Belgium. The congregation finally gained official approval in 1909.

By 1910, Mother Guiseppina’s health began to fail when she was struck by serious heart disease, and in February 1911, she died at the age of 51. Her body was originally buried in Verano Cemetery in Rome, but in 1932, her remains were exhumed and interred in the church of the motherhouse of the Daughters of Saint Camillus. Her remains were again transferred in 1976 to the chapel of the new general house in Grottaferrata.

Miracles:

Olga Nuñez of the Diocese of Buenos Aires was suffering from paralyzing melanoma, and medical treatment proved to be ineffective. The Daughters of Saint Camillus served in the hospital where she was being treated and placed a relic of Mother Giuseppina on her hospital bed while praying a novena to ask for the intercession of their founder. Nuñez began to improve until she was cured completely.

The second miracle involved a construction worker in Sinop, Brazil, named Arno Celson Klauck who fell three floors down an elevator shaft while placing wooden beams. He spontaneously invoked the help of Mother Giuseppina as he fell, and he was found unscathed except for a few bruises.

Patronage:

Some possible areas over which St. Giuseppina could have patronage include people with heart conditions, orphans, sufferers from any kind of illness, sick parents, teachers, young children, hospitals, and women religious.

✠ சிலேசியா புனிதர் ஹெட்விக் ✠(St. Hedwig of Silesia)கைம்பெண், துறவி:(Widow & Hermit)அக்டோபர் 16

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 16)

✠ சிலேசியா புனிதர் ஹெட்விக் ✠

(St. Hedwig of Silesia)

கைம்பெண், துறவி:

(Widow & Hermit)

பிறப்பு: கி.பி. 1174

அந்தேக்ஸ், பவேரியா, தூய ரோமப் பேரரசு

(Andechs, Bavaria, Holy Roman Empire)

இறப்பு: அக்டோபர் 15, 1243 (வயது 68–69)

ட்ர்செப்னிகா துறவுமடம், சிலேசியா, போலந்து

(Trzebnica Abbey, Silesia, Poland)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: மார்ச் 26, 1267 

திருத்தந்தை நான்காம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement IV)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

அன்டேக்ஸ் துறவு மடம், மற்றும் தூய ஹெட்விக்’கின் ஆலயம், பெர்லின்

(Andechs Abbey and St. Hedwig's Cathedral in Berlin)

பாதுகாவல்: 

அன்டேக்ஸ் துறவு மடம் (Andechs Abbey), பிராண்டன்பேர்க் (Brandenburg), பெர்லின் (Berlin), போலந்து (Poland), சிலேசியா (Silesia), க்ராகோவ் (Kraków), வ்ரோக்ளா (Wrocław), ட்ருஸ்பினிகா (Trzebnica), “கோர்லிட்ஸ்” ரோமன் கத்தோலிக்க மறைமாவட்டம் (Görlitz, the Roman Catholic Diocese), அனாதைகள் (Orphans)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 16

புனிதர் “சிலேசியாவின் ஹெட்விக்” (Saint Hedwig of Silesia) என்றும், “அன்டேக்ஸின் ஹெட்விக்” (Saint Hedwig of Andechs) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு “சிலேசிய சீமாட்டி, அல்லது பிரபுவின் மனைவியும்,” (Duchess of Silesia), “போலந்தின் சீமாட்டியும்” (Duchess of Poland) ஆவார்.

ஹெட்விக், “அன்டேக்ஸ்” நாட்டின் பிரபுவான “நான்காம் பெர்தோல்ட்” (Berthold IV of Andechs), மற்றும் அவரது இரண்டாம் மனைவியான “அக்னேஸ்” (Agnes of Wettin) ஆகியோருக்குப் பிறந்தவர் ஆவார். 

தமது பன்னிரண்டு வயதிலேயே சிலேசியா நாட்டை சேர்ந்த “முதலாம் ஹென்றி” (Henry I the Bearded) என்பவரை திருமணம் செய்து வாழ்ந்த இவர், ஏழு குழந்தைகளுக்கு தாயானார். இவர் தனது குடும்பத்தில் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தார். ஹென்றி டிரேப்னிட்ஸ் (Trebnitz) என்ற ஊரில் சிஸ்டர்சியன் (Cistersien) துறவற மடத்திற்கென்று, துறவற இல்லம் ஒன்றை கட்டினார். அம்மடத்தில் துறவற இல்லத்திற்கான, மருத்துவமனை ஒன்றையும் கட்டினார். 

கி.பி. 1238ம் ஆண்டு, ஹென்றி இறந்து போனார். இதனால் அதே ஆண்டு, தமது சகோதரியாகிய “கேட்ரூட்” (Gertrude) தலைமை தாங்கி நடத்திவந்த துறவற மடத்தில், சத்தியப் பிரமாணம் ஏற்காத, துறவற சீருடையணிந்த, பொதுநிலை அருட்சகோதரியாக (Lay Sister) சேர்ந்த ஹெட்விக், செபதவ வாழ்வில் ஈடுபட்டார். அப்போது தன் பிள்ளைகளிடையே பிரச்சினைகள் எழுந்தது. இவரின் ஒரே பிள்ளையான “இரண்டாம் ஹென்றி” (Henry II the Pious) மங்கோலியர்களால் கொல்லப்பட்டார். ஹெட்விக் தன் பிள்ளைகளுக்காக இடைவிடாமல் செபித்து செபத்தினாலேயே மங்கோலியர்களை வென்றார்.

ஹெட்விக் எப்போதுமே ஏழைகளுக்கும் கைம்பெண்களுக்கும் அனாதைகளுக்கும் உதவி வந்திருக்கின்றார். நோயுற்றோர்க்காகவும் தொழு நோயாளிகளுக்காகவும் பல்வேறு மருத்துவமனைகளை நிறுவினார். தனக்கு சொந்தமான நிலங்களை திருச்சபைக்கு வழங்கினார். தனது கணவர் உதவியுடன் ஏழைகளுக்கு ஏராளமான் உதவிகளை செய்தார். இவர் குளிர்காலத்தில் கூட பனிகட்டிகள் கொட்டியபோதும், காலணிகள் அணியாமலே பனியில் நடந்து சென்று செபம் செய்து, மறைப்பணியாற்றி ஏழைகளுக்கு உதவியுள்ளார். கி.பி. 1243ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 15ம் தேதி மரித்த இவரது உடல், இவரது கணவரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்ட அதே “ட்ரேஸ்பெனிகா” (Trzebnica Abbey) துறவு மடத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இவரது உடலின் மிச்சங்கள் (Relic) ஜெர்மனியின் தலைநகர் பெர்லினில் உள்ள “தூய ஹெட்விக்” (St. Hedwig's Cathedral in Berlin) பேராலயத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன.

† Saint of the Day †

(October 16)

✠ St. Hedwig of Silesia ✠

Widow:

Born: 1174 AD

Andechs, Bavaria, Holy Roman Empire

Died: October 15, 1243 (Aged 68–69)

Trzebnica Abbey, Silesia, Poland

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: March 26, 1267

Pope Clement IV

Major shrine:

Andechs Abbey and St. Hedwig's Cathedral in Berlin

Feast: October 16

Patronage:

Andechs Abbey, Brandenburg, Berlin, Kraków, Poland, Silesia, Its capital Wrocław, Trzebnica, The Roman Catholic Diocese of Görlitz, Orphans

Saint Hedwig of Silesia, also Saint Hedwig of Andechs, a member of the Bavarian comital House of Andechs, was Duchess of Silesia from 1201 and of Greater Poland from 1231 as well as High Duchess consort of Poland from 1232 until 1238. She was reported in the two-volume historical atlas of Herman Kinder and another author to have been great in war and defended from the Teutonic Knights. She was canonized by the Catholic Church in 1267.

St. Hedwig of Silesia was not an owl. But read on anyway: she was a princess, a wife, a mother, and a builder of bridges between the German and Polish people. And her husband’s name was “Henry the Bearded.”

St. Hedwig, whose feast is Oct. 16, lived in the 13th century and received a good education in her youth at a convent in Bavaria. She is recorded to have said that knowledge plus holiness of life leads to greater glory for souls in heaven.

Hedwig “became known as a helper of poor people and after her canonization, she became a beloved patron saint of the same groups of people,” Bishop Andrzej Siemieniewski, auxiliary bishop of Wroclaw, told CNA.

She came from a holy family: Hedwig’s sister Gertrude was the mother of St. Elizabeth of Hungary.

While still a girl, Hedwig moved to the lower part of Poland, the region called Silesia, to marry Duke Henry I the Bearded. Together they had seven children, only two of whom lived to maturity.

St. Hedwig loved the Eucharist, prayer, and reading and meditating on scripture. In her own household, she had scripture read aloud during meal times. Despite her wealth as a duchess, she practiced serious asceticism: she fasted, ate plain food, and lived with few personal possessions.

After her children were grown, Hedwig devoted herself to the spiritual and corporal works of mercy, especially helping the poor, sick, hungry, widows, orphans, and expectant mothers.

Unlike other princesses of the time, Hedwig helped people with her own hand, and not through her servants. She also gave shelter to sick and disabled people in her castle.

A biographer of Hedwig wrote that the poor followed her everywhere she went as if she was their mother.

She would also visit and bring food and other items to the imprisoned and send money to people who could not repay their debts. She used her position as a duchess to defend and intervene on behalf of prisoners and people sentenced to death so that they would receive lighter sentences or be freed.

St. Hedwig was responsible for bringing the Cistercian Order to Silesia. She had a monastery and several churches, including the first, built in the region. One of these churches, in modern-day Trzebnica, where she is buried, is now a shrine to the saint, who was canonized in 1267. A shrine is a popular place of pilgrimage for people from all over the world.

The monastery connected to this church is still active and is considered to be the largest existing 13th-century building in Central Europe.

Hedwig lived in that monastery near the end of her life, and though she did not take religious vows, lived in community with the religious sisters there. Tradition at the monastery says that she would pray a lot, to the point of sometimes locking herself in the chapel overnight.

The saint also had a strong love of the Blessed Virgin Mary and would carry a statue of Our Lady around with her, using it to bless the sick, some of whom it is said were afterward healed. She was buried with this statue, and tradition says when her tomb was opened years later, the fingers gripping it were not decomposed.

Images and statues of St. Hedwig usually depict her holding a statue of the Blessed Virgin Mary, feeding the poor, or holding a church.

St. Hedwig, as a Bavarian, became a symbol of “Catholic and Christian living” in the region, and how Germans and Polish could live together as members of one Church, Bishop Siemieniewski said.

In Wroclaw, Poland, there is an important statue of St. Hedwig next to a monumental bridge. This symbolizes, he said, the bridge she formed between the neighboring nations of Germany and Poland.

She is also beloved by the Czech people. “St. Hedwig is considered a mother to the Silesian people, and Silesia meant, in older times, ‘home for many nations,’” he explained.

புனித மார்கரெட் மரி அலக்கோக்(Saint Margaret Mary Alacoque)திருவிழா : அக்டோபர் 16, 17பிறப்பு : 22 ஜூலை, 1647, லாட்டகொர், பர்கன்டி,பிரான்சு

இன்றைய புனிதர் : 

(16-10-2020)

புனித மார்கரெட் மரி அலக்கோக்

(Saint Margaret Mary Alacoque)

திருவிழா : அக்டோபர் 16, 17

பிறப்பு : 22 ஜூலை, 1647, லாட்டகொர், பர்கன்டி,பிரான்சு

இறப்பு : 17அக்டோபர், 1690(அகவை 43) பரே-லீ-மொனியல், பர்கன்டி, பிரான்சு

அருளாளர் பட்டம் : 18 செப்டம்பர் 1864,ரோம் (திருத்தந்தை 9ம் பயஸ்)

புனிதர் பட்டம் : 13 மே 1920,ரோம் (திருத்தந்தை 15ம் பெனடிக்ட்)

பாதுகாவல் : போலியோ பாதித்தோர், திருஇதய பக்தர்கள், பெற்றோரை இழந்தோர்

புனித மார்கரெட் மரி அலக்கோக் (Saint Margaret Mary Alacoque) அல்லது புனித மார்கரெட் மரியா (22 ஜூலை 1647 – 17 அக்டோபர் 1690), பிரான்சு நாட்டைச் சார்ந்த கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அருட்சகோதரி (கன்னியர்) மற்றும் மறைபொருளாளர் ஆவார். இயேசுவின் திருஇதய பக்திக்கு தற்போதைய வடிவம் கொடுத்தவர் இவரே.

தொடக்க காலம்

மார்கரெட் மரியா, 1647ஆம் ஆண்டு ஜூலை 22ந்தேதி பிரான்ஸ் நாட்டின் பர்கன்டியில் உள்ள லாட்டகொர் என்ற இடத்தில் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர்கள் புண்ணிய வாழ்வில் சிறந்து விளங்கியவர்கள். மார்கரெட் சிறு வயது முதலே, திவ்விய நற்கருணையில் இருக்கும் ஆண்டவர் இயேசுவின்மீது அதிக பக்தி கொண்டிருந்தார்; இயேசுவோடு அமைதியில் பேசுவது இவரது வழக்கமாக இருந்தது. இவர் முடக்கு வாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டபோது, மரியன்னையின் உதவியால் குணமடைந்தார். இதற்கு நன்றியாகத் துறவற சபை ஒன்றில் சேர்ந்து கன்னியராக விரும்பினார். 

இயேசுவின் காட்சிகள்

1671 மே 25ந்தேதி, மார்கரெட் தனது 24ஆம் வயதில் பரே நகரிலுள்ள விசிட்டேசன் (மினவுதல் அல்லது சந்திப்பு) துறவற சபையில் இணைந்தார். அதே ஆண்டு ஆகஸ்ட் 25ந்தேதி தனது துறவற உடைகளைப் பெற்றுக்கொண்டார். 1672ஆம் ஆண்டு, இவர் கன்னியருக்கான இறுதி வாக்குறுதிகளை உச்சரித்தார்.

அந்த துறவற மடத்தில் மார்கரெட் திவ்விய நற்கருணை முன்பாக அதிக நேரம் செலவிட்டார். இயேசு கிறிஸ்துவின் பல காட்சிகளை காணும் பேறு மார்கரெட் மரியாவுக்கு கிடைத்தது. பலமுறை இயேசுவின் வேதனையுற்ற உருவத்தை இவர் காட்சியாக கண்டுள்ளார்.

1673 டிசம்பர் 27ந்தேதி, இயேசு கிறிஸ்து அன்புத் தீ பற்றி எரியும் இதயத்துடன் முதல்முறை மார்கரெட்டுக்கு காட்சி அளித்து, தனது திரு இதயத்தின் பக்தியைப் பரப்பும் திருத்தூதராக இவரைத் தேர்ந்து கொண்டார். அதன் பிறகு பதினெட்டு மாதங்கள் வரை, இயேசு இவருக்கு பலமுறை காட்சி அளித்தார். இயேசு இறப்பதற்கு முந்திய நாள் கெத்சமனித் தோட்டத்தில் அனுபவித்த மரண வேதனையை நினைவுகூரும் வகையில், ஒவ்வொரு வியாழனும் இரவில் திருமணி ஆராதனை மேற்கொள்ளுமாறு இயேசு இவரிடம் கூறினார். 

மார்கரெட் இயேசுவின் திரு இதய பக்தியைப் பரப்ப ஆர்வமுடன் உழைத்தார். மாதத்தின் முதல் வியாழக்கிழமை இரவு 11மணி முதல் 12மணி வரை நற்கருணை ஆராதனை செய்தல், முதல் வெள்ளிக்கிழமை திருப்பலியில் பங்கேற்று திவ்விய நற்கருணை உட்கொள்தல் போன்ற பக்தி முயற்சிகளையும் இயேசு இவர் வழியாகக் கற்றுக்கொடுத்தார். இயேசுவின் திருவுடல், திருஇரத்தப் பெருவிழாவைத் தொடர்ந்து வரும் வெள்ளிக்கிழமை அன்று இயேசுவின் திருஇதயப் பெருவிழா கொண்டாடப்பட வேண்டுமென்றும் மார்கரெட் மூலம் இயேசு கிறிஸ்து அறிவுறுத்தினார். 

தொடக்கத்தில் மார்கரெட் கண்ட காட்சிகளை நம்ப பலரும் மறுத்தனர். அவ்வேளையில் இவரது சபையின் ஒப்புரவாளராக இருந்த புனித கிளாட் தெ லா கொலம்பியர், இவரது காட்சிகளின் உண்மைத்தன்மையை முதன்முதலில் ஏற்று அறிக்கையிட்டார். அதன்பின், இவரது சபையைச் சார்ந்த மற்ற அருட்சகோதரிகள் அக்காட்சிகளை ஏற்றுக்கொண்டனர். 1686ஆம் ஆண்டு, அந்த துறவற மடத்தில் தனிப்பட்டவிதத்தில் முதல்முறையாக இயேசுவின் திருஇதயத்திற்கு விழா கொண்டாடப்பட்டது, இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு பிறகு இயேசுவின் திருஇதயத்தின் பெயரால் அங்கு ஒரு சிற்றாலயமும் எழுப்பப்பட்டது. 

புனிதர் பட்டம்

புனித மார்கரெட் மரியாவின் மெழுகு உருவம் இவ்வுலகில் இயேசு கிறிஸ்துவைப் பலமுறைக் காணப் பேறுபெற்ற மார்கரெட் மரியா, அவரை நிரந்தரமாகக் காண 1690 அக்டோபர் 17ந்தேதி விண்ணகம் சென்றார். திருஇதய பத்தி பற்றி மார்கரெட் எழுதிய குறிப்புகள், 1698ல் ஜெ. க்ரோய்செட் என்பவரால் இயேசுவின் திருஇதய பக்தி (La Devotion au Sacré-Coeur de Jesus) என்ற பெயரில் புத்தகமாக வெளியிடப்பட்டன.1824ல் திருத்தந்தை 12ம் லியோ இவரை வணக்கத்திற்குரியவர் என்று அறிவித்தார்.

மார்கரெட் இறந்து 140 ஆண்டுகள் கழித்து 1830ல் இவரது கல்லறைத் தோண்டப்பட்ட வேளையில், அழியாத நிலையில் இருந்த மார்கரெட் மரியாவின் உடல் வெளியே எடுக்கப்பட்டது. அப்போது இரண்டு அதிசயங்களும் நடைபெற்றன. 1864ல் திருத்தந்தை 9ம் பயஸ் இவருக்கு அருளாளர் பட்டம்வழங்கினார்.

1920ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 15ம் பெனடிக்ட் இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கினார். 1929ல் மார்கரெட் இறந்த அக்டோபர் 17ந்தேதியில் இவரது நினைவைக் கொண்டாடும் வகையில் இவரது விழா யில் இணைக்கப்பட்டது.1969ல் இவரது விழா அக்டோபர் 16ந்தேதிக்கு மாற்றப்பட்டது.

1928ல் திருத்தந்தை 11ம் பயஸ் இரக்கமுள்ள மீட்பர் (Miserentissimus Redemptor) என்ற தனது சுற்றுமடலில் மார்கரெட் மரியா கண்ட காட்சிகளை உறுதிசெய்யும் விதத்தில், இயேசு தன்னை மார்கரெட் மரிக்கு வெளிப்படுத்தி, அவரது இதயத்துக்கு மரியாதை செலுத்துவோருக்கு விண்ணக அருள்வரங்களை வழங்குவதாக வாக்குறுதி அளித்திருக்கிறார்" என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். 

சிந்தனை

"மேலும் அவர் [இயேசு கிறிஸ்து] மனிதரால் அன்புசெய்யப்பட வேண்டுமென்ற தனது பேராவலையும், அவர்களை அழிவின் பாதையிலிருந்து வெளியேற்றி, அன்பின், அமைதியின், அருளின், புனிதத்தின் புதையலோடு தனது இதயத்தை மனிதருக்கு வெளிப்படுத்தி, ஆவலோடு அவரை மதித்து, அன்பு செய்வோர் தனது இதயத்தின் தெய்வீகப் புதையல்களால் வளப்படுத்தப்பட்டு கொண்டிருக்கும் மீட்பையும் காண்பித்தார்." — புனித மார்கரெட் அலக்கோக்குக்கு நம் ஆண்டவரின் வெளிப்பாடுகள் (Revelations of Our Lord to St. Mary Margaret Alacoque)

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (16-10-2020)

St. Margaret Mary Alacoque

Feast day: October 16

St. Margaret Mary Alacoque

On Oct. 16, Roman Catholics celebrate the life of St. Margaret Mary Alacoque, the French nun whose visions of Christ helped to spread devotion to the Sacred Heart throughout the Western Church.

Margaret Mary Alacoque was born in July of 1647. Her parents Claude and Philiberte lived modest but virtuous lives, while Margaret proved to be a serious child with a great focus on God. Claude died when Margaret was eight, and from age 9-13 she suffered a paralyzing illness. In addition to her father's death as well as her illenss, a struggle over her family's property made life difficult for Margaret and her mother for several years.

During her illness, Margaret made a vow to enter religious life. During adolescence, however, she changed her mind. For a period of time she lived a relatively ordinary life, enjoying the ordinary social functions of her day and considering the possibility of marriage.

However, her life changed in response to a vision she saw one night while returning from a dance, in which she saw Christ being scourged. Margaret believed she had betrayed Jesus, by pursuing the pleasures of the world rather than her religious vocation, and a the at the age of 22, she decided to enter a convent.

Two days after Christmas of 1673, Margaret experienced Christ's presence in an extraordinary way while in prayer. She heard Christ explain that he desired to show his love for the human race in a special way, by encouraging devotion to “the heart that so loved mankind.”

She experienced a subsequent series of private revelations regarding the gratitude due to Jesus on the part of humanity, and the means of responding through public and private devotion, but the superior of the convent dismissed this as a delusion.

This dismissal was a crushing disappointment, affecting the nun's health so seriously that she nearly died. In 1674, however, the Jesuit priest Father Claude de la Colombiere became Margaret's spiritual director. He believed her testimony, and chronicled it in writing.

Fr. de la Colombiere – later canonized as a saint – left the monastery to serve as a missionary in England. By the time he returned and died in 1681, Margaret had made peace with the apparent rejection of her experiences. Through St. Claude's direction, she had reached a point of inner peace, no longer concerned with the hostility of others in her community.

In time, however, many who doubted her would become convinced as they pondered what St. Claude had written about the Sacred Heart. Eventually, her own writings and the accounts of her would face a rigorous examination by Church officials.

By the time that occurred, however, St. Margaret Mary Alacoque had already gained what she desired: “To lose myself in the heart of Jesus.” She faced her last illness with courage, frequently praying the words of Psalm 73: “What have I in heaven, and what do I desire on earth, but Thee alone, O my God?”

She died on October 17, 1690, and was canonized by Pope Benedict XV in 1920.

---JDH---Jesus the Divine Healer---