தினசரி புனிதர்கள் தகவல் : Thursday, February 04, 2021

04 February 2021

இன்றைய புனிதர்கள் பெப்ரவரி 4

St. Rembert

Feastday: February 4

Death: 888

Benedictine bishop. Born near Bruges, Flanders, Belgium, he entered the monastery of Turholt. Rembert assisted St. Ansgar in his missionary labors in Scandinavia, and succeeded him as bishop of Hamburg Bremen, Germany, in 865, with jurisdiction over Denmark, Sweden, and parts of Germany. Rembert devoted himself to evangelizing the Slays and ransoming Christian captives. Aside from his notable missionary efforts among the Scandinavians, he wrote a remarkable biography of St. Ansgar.

St. John Stone

Feastday: February 4

Death: 1539

John Stone - Augustinian martyr, one of the Forty Martyrs of England and Wales. He was a friar at Canterbury who denied the Supremacy Act of King Henry VIII (r. 1509-1547) and was arrested and executed by being hanged, drawn, and quartered at Canterbury.

John Stone was an English Augustinian friar who was executed, probably in December 1539; he was canonized in 1970 by Pope Paul VI.[1] He was a doctor of theology from Canterbury.[2]

Life

Nothing is known of Stone's early life, education, or activities in the Order, though it is conjectured that he joined the Augustinians at Canterbury since this is the place of his death. Stone was a doctor of theology, living in the Augustinian friary at Canterbury.[3] The place where the Augustinian friary once stood on St George's Street is still called Whitefriars. Stone was a native of Canterbury. After his ordination, he was sent to Droitwich, where he filled the office of professor and Prior for some time before returning to Canterbury.

During the quest for supporters for the contemplated divorce of Queen Catherine, Stone was approached by the agents of the King. Being a doctor of theology, every effort was made to win his influence and to gain the weight of his opinion at the Council convoked at Canterbury; but he was resolute in his denunciation of the divorce as being contrary to the tenets of morality and justice.[4]

During the time of the Reformation Parliament, Stone publicly denounced from the pulpit of the Austin Friars the claim of King Henry VIII to spiritual supremacy over the English Church. It may be on account of Cromwell's close intimacy with the Provincial of the Order that immediate proceedings were not taken against him at that time.[4]

The Act of Supremacy of 1534 declared the king to be the only supreme head of the Church in England. This was followed by the Treasons Act which enjoined the penalty of high treason on anyone who might maliciously desire to deprive the king of his title of supreme head of the Church. All bishops, priests and religious were required to sign a formal document explicitly acknowledging Henry VIII as head of the church in England.

On 14 December 1538 the Bishop of Dover Richard Yngworth visited Canterbury and called on the Augustinian friary with an order to close it down as part of the dissolution of monasteries in England.[5] He found the Austin Friars to be in great poverty. "Their debts were £40, and their implements not worth £6, except a little plate weighing 126 oz."[6] As each friar was expelled he had to sign two documents: one acknowledging the king as supreme head of the church in England, and another declaring their surrender of their friary to be voluntary.[7] Stone alone among his brothers refused to sign, and spoke in clear terms of his objections to the king's claims over the Church. He was immediately separated from his confreres in order to forestall his influence over them and was urged with threats to alter his position.

The visiting officers sent Stone to Thomas Cromwell in London. Cromwell failed to change Stone's mind and ordered him imprisoned in the Tower. In October 1539 he was sent back to Canterbury for trial. On 27 October 1539 a commission of Oyer et Terminer (Hear and Determine) was addressed to the Mayor of Canterbury, John Starky, and four other worthy gentlemen. Stone was tried for treason under the 1535 Treason Act, which declared that the penalty for high treason was death. There was no appeal allowed.[5]

Being in prison Stone had been praying all the time, and it strengthened his soul not to betray his faith.[8]

Trial and execution

The trial took place in Guildhall (now demolished) in Guildhall Street. The presiding judges were the new mayor Thomas Bele, Sir Christopher Hales and probably Baron John Hales. It was a very short trial. A jury confronted with an indictment for High Treason had no alternative but to find Stone guilty. The sentence was handed down on 6 December. Stone was taken to Westgate tower to await his execution.[5]

Usually such a sentence was carried out without delay but in this instance an extraordinary event complicated matters. Anne of Cleves, who was coming to England to be the fourth wife of King Henry VIII, was due to arrive on Sunday, 7 December 1539, and would be stopping at Canterbury overnight on her way to London. Her arrival, however, was delayed by bad weather. Her visit and Stone's execution probably happened on Saturday, 27 December 1539. Stone's execution was timed to be part of the reception festivities arranged for Anne, despite the shortness of her stay. This conclusion is deduced from the extraordinary expenses for the execution and from the fact that the paraphernalia needed for it were removed only after her departure. However, the historian Michael Benedict Hackett, who was an expert on Stone, questioned whether the execution occurred during Anne of Cleves' time in Canterbury. The bill for the execution amounted to £15.9.11d (fifteen pounds, nine shillings and eleven pence — equivalent to £10,481 in 2019). This was a great sum when compared to a previous execution which had cost only six pence.[7][6]

Part of the additional expense for Stone's death was because the place of execution was not Holloway, the traditional site which had a gibbet permanently in place, but the most striking landmark of the city, the Dongeon, now called the Dane John, a prominent hillock inside the city walls near the present Canterbury East railway station.[9] In the account books of Canterbury, there appears an expense of two shillings and six pence "Paid for a half-ton of wood to build the gallows on which Friar Stone was brought to justice."[10] As a prisoner Stone was being carried to a hill outside the city walls. He was not only hanged there but also drawn and quartered. For him being a traitor his head and body were exhibited at the entrance to the city for everyone observing as a warning to other rebels.[8][11]

"Behold I close my apostolate in my blood, in my death I shall find life, for I die for a holy cause, the defence of the Church of God, infallible and immaculate", Stone said as the executioners prepared to do their work. Stone was hanged, drawn and quartered. His heart and viscera were thrown into the fire. Because he was considered a traitor, his head and body were put on display at the entrance to the city.

Veneration

Stone was soon venerated as martyr. Later in the century, Pope Gregory XIII sanctioned a painting in the English College at Rome depicting Stone as martyr, and likewise permitted an engraving of him to be printed in 1584.[7]

Stone's name was placed at the top of the list of martyrs of the English Reformation which was presented to Rome for the process of beatification. Stone was beatified by Pope Leo XIII on 9 December 1886[12] and canonised by Pope Paul VI on 25 October 1970 along with other 39 English martyrs.[11] He is one of the Forty Martyrs chosen to represent Roman Catholics martyred in England and Wales between 1535 and 1679.

Stone is patron saint of the University of Kent Catholic Society.

Stone's feast day is 12 May; the Augustinians commemorate him on 25 October.

St. Andrew Corsini

Feastday: February 4

Patron: of Invoked against riots and civil disorder

Birth: 1302

Death: 1374

Carmelite miracle worker and papal legate. He was born in Florence on November 30, 1302, a member of the powerful Corsini family. Wild in his youth, Andrew was converted to a holy life by his mother and became a Carmelite monk. He studied in Paris and Avignon, France, returning to his birthplace. There he became known as the Apostle of Florence. He was called a prophet and miracle worker. Named as the bishop of Fiesole in 1349, Andrew fled the honor but was forced to accept the office, which he held for twelve years. He was sent by Pope Urban V to Bologna to settle disputes between the nobles and commoners, a mission he performed well. Andrew died in Fiesole on January 6, 1373. So many miracles took place at his death that Pope Eugenius IV permitted the immediate opening of his cause.

Andrea Corsini (30 November 1302 – 6 January 1373 or 1374[2][3]) was an Italian Roman Catholic prelate and professed member from the Carmelites who served as the Bishop of Fiesole from 1349 until his death.[4]

Corsini led a wild and dissolute life until a rebuke from his mother moved him to go to the Santa Maria del Carmine church where he resolved to join the Carmelites as a priest and friar. He exercised various roles in the order, until reluctantly he accepted his episcopal position. In order to accept that position, he imposed greater mortifications upon himself than that required by the order, and dedicate himself to the plight of the poor.[5]

Devotion to the late bishop became so profound after his death that miracles were reported at his tomb.[6] The longstanding and popular devotion to Corsini led to Pope Eugene IV confirming his beatification on 21 April 1440 and Pope Urban VIII canonizing him as a saint on 22 April 1629.[2][7]

Andrew Corsini was born in Florence on 30 November 1302 into the noble and illustrious Corsini family,[8] one of twelve children born to Nicholas Corsini and Peregrina (some sources suggest Gemma) degli Stracciabende. He was named in honor of Saint Andrew whose feastday it was.[6] Before his birth, his parents dedicated him to God, under the protection of the Blessed Virgin.[9]

He was wild in his youth; extravagance and vice were normal to him and it pained his devout mother. His parents severely rebuked him for his behavior, and he resolved to amend his ways and try to live up to their expectations. He went to the Carmelite monastery at the Santa Maria del Carmine church to consider what course to take and despite the entreaties of his dissolute friends, decided to become a friar.[9]

Carmelite friar

Corsini joined the Carmelites in Florence in 1318 for his novitiate and began a life of great mortification. He was ordained to the priesthood in 1328 and said his first Mass in a hermitage so as to avoid the customary family celebrations.[8] Corsini began preaching in Florence, and was then sent for his studies to the University of Paris and later to Avignon, where he resided in with his cousin Cardinal Pietro Corsini. He returned to Florence in 1332 and was chosen as prior of his convent.[9] He became known as the "Apostle of Florence". In 1348 he was appointed as the order's Tuscan Provincial during the General Chapter meeting in Metz.

Bishop

On 13 October 1349, Pope Clement VI appointed him Bishop of Fiesole. Upon learning of this appointment, the reluctant Corsini went into hiding.[5] An inscription on his tomb states that "he was snatched from the Carmel to the church and the miter of Fiesole". This perhaps gave rise to the legend that he fled, and that a child discovered him at the charterhouse at Enna, and he later accepted the nomination as bishop as the result of a vision.

He redoubled his austerities as bishop, wearing a hair shirt and sleeping on a bed of vine-branches. At Fiesole, just northeast of Florence, he gained a reputation as a peacemaker between rival political factions and for his care of the poor. Pope Urban V sent him to Bologna as a papal legate to heal the breach between the nobles and the people.[6] "His family connections made him acceptable to the nobility and his life of poverty endeared him to the poor and he did succeed in bringing peace."[8]

Corsini appointed two vicars to aid him in governing his diocese, and enforced discipline amongst the diocesan priests.[5] A number of miraculous healings were attributed to his intercession.[10]

It was reported that in 1372 or 1373,[3] as he celebrated Midnight Mass on Christmas Eve, that the Blessed Virgin appeared to him and told him he would leave this world on the Three Kings' feast. It came to pass that he fell ill on Christmas night and died as foretold, on 6 January 1373 or 1374.[3][11] His remains were moved to Florence in the evening of 2 February 1374 and were later found to be incorrupt upon exhumation in 1385. The location of his burial was damaged in 1771 but his remains were left undisturbed.

Veneration

Tomb.

Miracles so multiplied at his death that Pope Eugene IV permitted a public devotion to him, although it was not confirmed until later.[10] Pope Eugene IV beatified Andrew Corsini on 21 April 1440. Among the miracles attributed to Corsini's intervention was the Florentine victory over the Milanese at the Battle of Anghiari on 29 June 1440. Petitions were lodged in 1465 and 1466 to Pope Paul II requesting the canonization, and the pope appointed a commission to investigate the matter, though it came to no conclusion. Pope Urban VIII canonized Corsini on 22 April 1629.[2]

In 1675 after his canonization the members of the Corsini house had the Corsini Chapel built in the Carmelite church of Santa Maria del Carmine as a more suitable resting place for his remains. Pope Clement XII - born Lorenzo Corsini - erected in the Roman Basilica of Saint John Lateran a magnificent chapel dedicated to his kinsman.[5]

In 1702 or 1703 a statue in his honor was commissioned and placed along the colonnade in Saint Peter's Square

Saint Joseph of Leonessa

† இன்றைய புனிதர் †

(ஃபெப்ரவரி 4)

✠ லியோநெஸ்சா நகர் புனிதர் ஜோசஃப் ✠

(St. Joseph of Leonessa)

கபுச்சின் துறவி மற்றும் மறைசாட்சி:

(Capuchin Friar and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1556

லியோநெஸ்சா, இத்தாலி

(Leonessa, Italy)

இறப்பு: ஃபெப்ரவரி 4, 1612

அமட்ரைஸ், இத்தாலி

(Amatrice, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1746

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

நினைவுத் திருவிழா: ஃபெப்ரவரி 4

லியோநெஸ்சாவின் புனிதர் ஜோசஃப், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் மறைசாட்சியுமாவார். இத்தாலியின் இருபது பிரதேசங்களில் ஒன்றான மத்திய தீபகற்ப பகுதியான (Central Peninsular Section), அந்நாளைய “ஊம்ப்ரியா” (Umbria) (தற்போதைய “லாஸியோ” - Lazio) எனும் பிரதேசத்தின் “லியோநெஸ்சா” எனும் சிறு நகரில் பிறந்தவர் ஆவார். தமது குழந்தை பருவத்தில் இருந்தே அவர் மனதில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சமய வளைவைக் காட்டினார் என்று கூறப்படுகிறது. அவர், அடிக்கடி சிறு திருப்பலிபீடங்களை எழுப்பவும், அவற்றின் முன்பு ஜெபத்தில் அதிக நேரம் செலவழிக்கவும் பயன்படுத்தினார். பெரும்பாலும் அவர் தம் தோழர்களையும் ஒன்றுசேர்த்து, அவர்களையும் அவருடன் ஜெபம் செய்ய தூண்டுவார்.

ஒரு சிறுவனாக, வெள்ளிக்கிழமைகளில் தூய இரட்சகரின் தோழமைக் கூட்டுறவுக்காக ஒரு ஒழுங்குமுறை கட்டமைப்பை ஏற்படுத்தினார். இவருடைய கல்வி கற்றலை ஏற்றிருந்த இவரது தாய்மாமன், தக்க வயதில் இவருக்கு திருமணம் முடித்து வைக்க காத்திருந்தார். ஆனால், தமது பதினாறு வயதில் விஷ ஜூரத்தால் பாதிக்கப்பட்ட ஜோசஃப், அதிலிருந்து மீண்டபோது, தமது பாதுகாவலரான தாய்மாமனிடம் இதுபற்றி சம்பாஷிக்காமலே “ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் சீர்திருத்த சபையான கபுச்சின்” (Capuchin reform of the Franciscan Order) சபையில் இணைந்தார். அவர் தமது துறவற “புகுமுகப் பயிற்சியை” (Novitiate) “அசிசியின்” (Assisi) அருகிலுள்ள “கர்செரெல்லா” (Carcerelle) எனுமிடத்திலுள்ள துறவு மடத்தில் செய்தார்.

ஒரு துறவியாக, அவர் தாமிருந்த விரதங்களில் குறிப்பிடத்தக்கவராயிருந்தார்.

கி.பி. 1587ம் ஆண்டு, ஜோசஃப், தமது சபையின் தலைவரால் அந்நாளைய “ரோமன்/ பைசான்டைன்” (Roman/Byzantine) தலைநகரான “காண்ஸ்டன்டினோபில்” (Constantinople) நகரில் சிறைபிடிக்கப்பட்டிருந்த கிறிஸ்தவர்களுக்கு ஊழியம் செய்வதற்காக அங்கே அனுப்பினார். “காண்ஸ்டன்டினோபில்” வந்து சேர்ந்த அவரும் அவரது தோழர்களும், “கலாட்டா” (Galata district) மாவட்டத்தில், “பெனடிக்டைன்” (Benedictine monks) துறவியரால் கைவிடப்பட்ட ஒரு வீட்டில் தங்கினார்கள். உண்மையில் அது, “தூய பெனடிக்ட் உயர்நிலை பள்ளி” (St. Benedict high school) ஆகும். அங்கே தங்கியிருந்த துறவியரின் வறுமை நிலையானது உள்ளூர் துருக்கியரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. அவர்கள் குழுக்களாக புதிய மிஷனரிகளைக் காணச்சென்றனர். “ஓட்டோமான் பேரரசின்” கடற்படையின் (Ottoman Empire's Navy) சேனலில் உள்ளே சிறைபிடிக்கப்பட்டிருந்த கிறிஸ்தவர்களிடம் அவர் ஊழியம் செய்வதில் மிகவும் கவனமாக இருந்தார். ஒவ்வொரு நாளும் அவர் பிரசங்கிப்பதற்காக நகரத்திற்குள் சென்றார். ஒருநாள், அவர் கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் தள்ளப்பட்டார். ஆனால், “வெனிஷியன்” (Venetian agent) முகவர் தலையீட்டின் பேரில் விடுதலை செய்யப்பட்டார்.

கடைசியில். “ஒட்டோமோ” பேரரசின் (Ottoman Empire) பேரரசர், “சுல்தான் மூன்றாம் முராத்” என்பவருக்கு முன்னர் பிரசங்கிக்க அரண்மனையில் நுழைய முயன்றார். ஆனால் பிடிபட்ட அவர், மரண தண்டனைக்கு ஆளானார். கறிக் கடைகளில் தோலுரிக்கப்பட்ட ஆடுகளை தொங்கவிடுவதைப் போல, அவரது வலது கை மற்றும் காலில் இரும்பு கொக்கிகளால் குத்தி மூன்று நாட்கள் தொங்க விடப்பட்டிருந்தார். அதிசயிக்கும் விதமாக, அவர் ஒரு தேவதூதனால் விடுவிக்கப்பட்டதாக புராணங்கள் கூறுகின்றன.

இத்தாலிக்குத் திரும்பிய அவர், தம்முடன் கிரேக்க பேராயர் ஒருவரையும் உடன் அழைத்து வந்தார். ரோம் வந்து சேர்ந்ததும், அப்பேராயர், திருத்தூதுப் பணிகளுக்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு, திருச்சபைக்கு ஒப்புரவாக்கப்பட்டார். ஜோசப் இப்போது தன்னுடைய சொந்த மாகாணத்தில் வீட்டு ஊழியத்திற்கான பணிகளை எடுத்துக்கொண்டார். சில சமயங்களில் ஒரு நாளில், ஆறு அல்லது ஏழு முறை பிரசங்கித்தார். கி.பி. 1600ம் யூபிலி ஆண்டில், மத்திய இத்தாலியின் “ஊம்ப்ரியா” (Umbria) மாகாணத்தின் “டெர்னி” (Province of Terni) பிராந்தியத்திலுள்ள “ஒற்றிகோலி” (Otricoli) எனும் சிறு நகரத்தில், தவக்கால மறையுரைகளை நிகழ்த்தினார். ரோம் நகரம் பயணிக்கும் யாத்திரிகர்கள் அந்நகரம் வழியாகவே பயணித்தனர். ஜோசஃப், அவர்களுக்கு உணவு மற்றும் நீர் ஆகியன ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தார். யாத்திரீகர்களின் தலைமுடி வெட்டியும், அவர்களது ஆடைகளை துவைத்தும் கொடுத்தார். “பெரூஜியா” (Province of Perugia) பிராந்தியத்தின் “டோடி” (Todi) எனும் நகரில் உள்ள ஓர் சிறு நிலத்தில் தமது கைகளாலேயே விவசாயம் செய்தார். அங்கே விளைந்தவற்றை ஏழைகளுக்கு கொடுத்தார்.

கி.பி. 1612ம் ஆண்டு, மத்திய இத்தாலியின் (Central Italy) “வடக்கு லாசியோ” (Northern Lazio) மாகாணத்தின் “ரியேட்டி” பிராந்தியத்திலுள்ள (Province of Rieti) “அமட்ரைஸ்” (Amatrice) எனும் நகரில் ஜோசஃப் மரணமடைந்தார்.

Also known as

• Eufranio Desiderio

• Joseph Desideri

• Joseph of Leonissa

Profile

Third of eight children born to John Desideri, a wool merchant, and Serafina Paolini. His parents died when the boy was 12 years old, and he was raised and educated by his uncle Battista Desideri, a teacher in Viterbo, Italy. Desideri arranged a marriage for Eufranio with a local noble family, but the young man felt a call to religious life. Worry over his vocation, and fear of hurting his uncle, made Eufranio sick; he returned to Leonessa, Italy to recover. There he met, and was greatly impressed by, a group of Capuchin monks. When Eufranio told his uncle of his desire to join them, Desideri insisted that he continue his studies.

Eufranio agreed, and moved to Spoleto, Italy to do so, but kept in contact with the monks. Following a novitiate year in which the monks did everything to test and dissuade the young man, he joined the Capuchin Franciscans on 8 January 1573 at age 18, taking the religious name Joseph. Suffered through several self-imposed austerities including fasting three days a week and sleeping on bare boards. Ordained at Amelia, Italy on 24 September 1580. Preacher throughout the regions of Umbria, Lazio and Abruzzi regions of Italy. Father Joseph once converted an entire band of 50 highway bandits, who then showed up as a group for his Lent sermons.

Missionary to Muslim Pera near Constantinople (modern Istanbul, Turkey), receiving his commision on 1 August 1587. Chaplain for 4,000 Christian galley slaves. He often offered to take the place of some slave who was being worked to death, but the authorities never accepted. Ministering to prisoners in a remote camp, he once got home late, and was forced to sleep outside the walls of his assigned area; he was charged with being a spy for being in the wrong place, and spent a month in jail. He preached to any who would listen, brought lapsed Christians back to the Church and converted Muslims. Worked with prisoners during a plague outbreak.

Joseph repeatedly sought an audience with the Sultan; he planned to ask for a decree of religious freedom. His forceful methods led to his being arrested and condemned to death for trespassing on royal property. Hung by hooks over a smoky fire for three days, he was freed (legend says by an angel), and returned to Italy, in autumn 1589.

There he resumed his vocation of wandering preacher to small villages throughout the country. Preached to and for the poor, and spread the teachings of the Council of Trent. Helped establish hospitals, homeless shelters, and food banks. Ministered in prisons, to the sick, and the poor. With his crucifix in hand, he would wade into gang fights and brawls, praying, and preaching peace and good sense.

Born

8 January 1556 at Leonessa, Umbria, Italy as Eufranio Desiderio

Died

Saturday 4 February 1612 at Umbria, Italy of cancer and post-operative problems from surgery for that cancer

Canonized

29 June 1746 by Pope Benedict XIV

Saint John de Brito

† இன்றைய புனிதர் †

(ஃபெப்ரவரி 4)

✠ புனிதர் அருளானந்தர் ✠

(St. John De Britto)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: மார்ச் 1, 1647

லிஸ்பன், போர்ச்சுகல்

(Lisbon, Portugal)

இறப்பு: ஃபெப்ரவரி 4, 1693

ஓரியூர், தமிழ் நாடு, இந்தியா

(Oriyur, Tamil Nadu, India)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: ஆகஸ்ட் 21, 1853

திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ்

(Pope Pius IX)

புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 22, 1947

திருத்தந்தை பன்னிரண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

புனித அருளானந்தர் ஆலயம்,

ஓரியூர்

நினைவுத் திருவிழா: ஃபெப்ரவரி 4

பாதுகாவல்:

போர்ச்சுகல், சிவகங்கை ரோமன் கத்தோலிக்க மறைமாவட்டம்

(Portugal, Roman Catholic Diocese of Sivagangai)

புனிதர் ஜான் டி பிரிட்டோ (புனிதர் அருளானந்தர்), போர்ச்சுகல் நாட்டைச் சேர்ந்த இயேசு சபை குருவும், மறைசாட்சியும் ஆவார். இவர் "போர்ச்சுகலின் புனித பிரான்சிஸ் சேவியர்" என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்.

வாழ்க்கைச் சுருக்கம்:

ஜான் டி பிரிட்டோ ஒரு புகழ் பெற்ற போர்ச்சுகீசிய குடும்பத்தில் பிறந்தார். தந்தை, பிரேசிலின் ஆளுநராக இருந்து இறந்தவர். கி.பி. 1662ம் ஆண்டில் இயேசு சபையில் இணைந்து கொயிம்பிரா பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி கற்றார். கி.பி. 1673ம் ஆண்டில் மதப் போதனைக்காக தென்னிந்தியாவில் மதுரை நகருக்கு வந்து சேர்ந்தார். தனது பெயரை தமிழில் அருளானந்தர் என மாற்றினார். பின்னர் அவர் ஐரோப்பாவுக்குத் திரும்பி, கி.பி. 1683ம் ஆண்டு, லிஸ்பன் திரும்பினார். இரண்டாம் பேதுரோ மன்னர் அவரை நாட்டிலேயே தங்குமாறு வேண்டியும், அவர் மீண்டும் 24 புதிய சமயப் பிரசாரகர்களுடன் கி.பி. 1690ம் ஆண்டு, மதுரை சென்றார்.

மதுரையில் பிரிட்டோ ஐரோப்பிய ஈடுபாடுகளற்ற இந்தியக் கத்தோலிக்கத் திருச்சபையை நிறுவ முயற்சிகள் எடுத்தார். இதற்காக அவர் உள்ளூர் மொழிகளை நன்கு கற்றறிந்தார்.. இந்து சமய நடைமுறைகளைப் பின்பற்றி புலால் உண்ணாமை, மது அருந்தாமை போன்ற வழக்கங்களைப் பின்பற்றினார். கத்தோலிக்க சமய நெறிகளை பாமர மக்களுக்கு புரியும்படியாக அவர்களுக்கு எடுத்துரைத்தார். "இராபர்ட் தெ நோபிலி" இம்முறையையே தனது மதப்பிரசாரங்களுக்குப் பயன்படுத்தினார்.

கிழவன் சேதுபதியும் அருளானந்தரும்:

ராணி மங்கம்மாள் காலத்தில் மறவர் சீமைக்கும், மதுரை அரசுக்கும் நல்லுறவு அறுந்து போயிருந்தது. மறவர் சீமையின் தலைமை கிழவன் சேதுபதியிடம் இருந்தது. கிழவன் சேதுபதி கிறிஸ்தவர்களுக்கு விரோதமாய் இருந்தார். அவ்வேளையில் மறவர் சீமையிலே சமயப் போதகம் செய்து வந்த ஜான் பிரிட்டோவினால் ஏராளமான மறவர் சாதியினர் கிறிஸ்தவம் தழுவிக் கொண்டிருந்தனர். இதனால் பிரிட்டோவை ஊரை விட்டு வெளியேறச் சொன்னார் சேதுபதி. கிறிஸ்தவ சமயத்தைத் தழுவியவர்களில் முதன்மையானவர் தடியத்தேவன் என்பவர். தடியத்தேவன் கிறிஸ்தவர்களின் உதவியோடு தலைமையைக் கைப்பற்றி விடுவானோ என்ற அச்சம் சேதுபதிக்கு இருந்தது.

முனி எனும் கிராமத்தில் ஜான் பிரிட்டோ தங்கி இருந்தபோது கி.பி. 1693ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 8ம் நாள் பிற்பகலில் மேலும் மூவருடன் சேர்த்துக் கைது செய்யப்பட்டார். நான்கு பேர்களும் கைகளில் விலங்கிடப்பட்டு இரும்புச் சங்கிலிகளால் ஒன்றாகப் பிணைக்கப்பட்டு கயிறு கொண்டு குதிரையின் சேணத்தில் கட்டி இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர். ஜனவரி மாதம், 11ம் நாள் ராமநாதபுரம் கொண்டு செல்லப்பட்டார்.

ஜனவரி மாதம், 31ம் நாள் பாம்பாற்றங்கரையில் உள்ள உறையூருக்கு கொண்டு வரப்பட்டார். சிறையில் கி.பி. 1693ம் ஆண்டு, ஃபிப்ரவரி மாதம், 3ம் தேதி அவர் எழுதிய கடிதத்தில் பின்வருமாறு எழுதப்பட்டிருந்தது:

"ஜனவரி மாதம், 28ம் நாள், என்னை விசாரித்து ரங்கநாதத் தேவன் முன்னிலையில் கொல்லப்பட வேண்டும் எனத் தீர்ப்பு கூறப்பட்டது. கிறிஸ்தவர்களிடமிருந்து என்னைப் பிரித்து, அரசரின் சகோதரராகிய உறையூர் தேவனிடம் அனுப்பி வைத்தனர். கால தாமதமின்றி என்னைக் கொன்று விடுமாறு அவனுக்கு ரகசிய உத்தரவும் அனுப்பப்பட்டது. இங்கு நான் ஜனவரி 31ம் தேதி வந்து சேர்ந்தேன். பொறுமையின்றி நான் மரணத்தை எதிர் நோக்கி இருக்கின்றேன். அதுவே என்னுடைய லட்சியத்தை நிலை நிறுத்தக் கூடியது. இதுவரை நான் செய்துவந்த பணிகளுக்குக் கைமாறாக என் உயிரைத் தியாகம் செய்யக்கூடிய பொன்னான சந்தர்ப்பம் இப்போது வந்துவிட்டது. என் மீது சுமத்தப்பட்ட குற்றமெல்லாம் ஆண்டவனைப் பற்றிப் பிரச்சாரம் செய்ததும், விக்கிரக ஆராதனையைத் தடுத்ததுமே. வீரர்கள் என்னையே கவனித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். இதற்கு மேல் என்னால் எழுதுவது முடியாது..."

கி.பி. 1693ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதாம், 4ம் நாள், கொலையாளிகள் பிரிட்டோவை கோட்டைக்கு எதிரில் உள்ள குன்றுக்கு அழைத்துச் சென்று தலையைத் துண்டித்தனர்.

Also known as

• Apostle of Madura

• John de Britto

• Jean, João

Profile

Born to the Portugese nobility, and a favourite of Don Pedro, king of Portugal. Son of the governor of Brazil. Jesuit at age 15. Studied at the University of Coimbra. Priest.

Against the strenuous objections of his family, he volunteered for the missions in India in 1673, and was sent to Madura. There he studied the complex Indian caste system, and found that most converts belonged to the lowest caste. He realized that for Christianity to have a lasting influence in India, higher caste members must also convert. Worked at Malabar, Tanjore, Marava, and Madura. He established himself as an Indian ascetic, a Pandara Suami, lived as they lived, dressed in saffron cloak and turban, and held retreats in the wilderness in southern India where interested Indians could visit him.

In time he was accepted as a Suami, his reputation grew, and though the locals would sometimes torture him, he converted as many as 10,000. Appointed superior of the mission in 1685. Among them was a prince whom he told to give up his wives. One of the wives, the niece of the rajah, had John imprisoned and tortured for a month, but being a religious man was no crime, so he was released.

His success in converting Indians to Christianity brought on the ire of the Brahmins, the highest Indian caste, and they decided to kill him. John and his catechists were imprisoned, tortured, and ordered to leave the country. When he refused, the rajah ordered John executed. At the execution site, he knelt in prayer, and the rajah's order was read. The executioner hesitated; John told him, "My friend, I have prayed to God. On my part, I have done what I should do. Now do your part." He did.

Born

1 March 1647 at Lisbon, Portugal

Died

dismembered and beheaded 4 February 1693 at Oreiour, India

Canonized

22 June 1947 by Pope Pius XII

Saint Jane of Valois

† இன்றைய புனிதர் †

(ஃபெப்ரவரி 4)

✠ வலாய்ஸ் நகர் புனிதர் ஜோன் ✠

(St. Joan of Valois)

அருட்சகோதரி/ நிறுவனர்:

(Nun and Religious Foundress)

பிறப்பு: ஏப்ரல் 23, 1464

நோஜென்ட்-லெ-ரோய், ட்ரக்ஸ் இராச்சியம்

(Nogent-le-Roi, County of Dreux)

இறப்பு: ஃபெப்ரவரி 4, 1505 (வயது 40)

பர்கெஸ், பெர்ரி - இராச்சியம்

(Bourges, Duchy of Berry)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Church)

(மரியாளின் விண்ணேற்பின் அருட்சகோதரியர்)

(Sisters of the Annunciation of Mary)

முக்திப்பேறு பட்டம்: ஜூன் 18, 1742

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

புனிதர் பட்டம்: மே 28, 1950

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

நினைவுத் திருநாள்: பிப்ரவரி 4

புனிதர் ஜோன், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசன் (King of France) பதினோராம் லூயிஸின் (Louis XI) இரண்டாவது மகளாவார். ஓர்லியன்ஸ் பிரபுவான (Duke of Orléans) லூயிஸுக்கு (Louis) திருமண நிச்சயம் செய்யப்பட்டார். இவர்களது திருமணம், கி.பி. 1476ம் ஆண்டு, நடைபெற்றது. இவரது சகோதரரும், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசனுமான (King of France) எட்டாம் சார்லஸின் (King Charles VIII) மரணத்தின் பின்னர், இவரது கணவர் அரசனாக முடி சூட்டிக்கொண்டதும், இவர்களது திருமணம் செல்லாது என்று அறிவித்தான்.

ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசன் (King Louis XI of France) பதினோறாம் லூயிஸுக்கும், அவரது இரண்டாம் மனைவியான "சார்லட்" (Charlotte of Savoy) ஆகியோருக்குப் பிறந்த இரண்டாம் மகளான ஜோன், அரசன் எட்டாம் சார்லஸ் (King Charles VIII of France) மற்றும் "அன்னி" (Anne of France) ஆகியோரின் சகோதரியாவார். இவர் பிறந்து சிறிது காலத்திலேயே, இவரை அப்போதைய ஓர்லியன்ஸ் பிரபுவும், பின்னாளில் ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசனான "பன்னிரெண்டாம் லூயிஸுக்கு" (King Louis XII of France) திருமணம் செய்து வைப்பதாக ஒரு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார். அப்போது அவருக்கு வயது இரண்டு.

அரச பணிகளின் காரணமாக அடிக்கடி வெளியே சென்றுவந்த அரசன் லூயிஸ், தமது மகள்கள் ஜோன் மற்றும் அன்னி ஆகிய இருவரையும் தமக்கு மிகவும் நம்பிக்கையான அரச உயர் அதிகாரியான (Baron) "ஃபிரான்கொயிஸ் டி லினியெர்ஸ்" (François de Linières) மற்றும் அவரது மனைவியான "அன்னி டி குலன்" (Anne de Culan) ஆகியோரிடம் பாதுகாப்பாக ஒப்படைத்துச் செல்வார். குழந்தைப்பேறு இல்லாத ஃபிரான்கொயிஸ் தம்பதியருக்கு இக்குழந்தைகளை மிகவும் பிடித்துப் போனதால், மிகவும் அக்கறையுடனும் பாசமாகவும் அவர்களை பார்த்துக்கொண்டனர். சிறுமிகளின் கல்வியையும் பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட அவர்கள், அவர்களுக்கு கவிதைகள், கணிதம், ஓவியம் மற்றும் எம்பிராய்டரி (Embroidery) ஆகியனவையும் கற்பித்தனர்.

உண்மையான, விசுவாசமுள்ள கத்தோலிக்கர்களாய் விளங்கிய அத்தம்பதியர், அவர்களுடைய குடும்ப உறுப்பினர்களிடையே நம்பிக்கைக்கு உறுதியான ஆதாரமாக விளங்கினர். ஜோனுடைய இளம் வயதில் ஒருமுறை, அவர்களது தந்தை அவரிடம், "உனக்கு வேண்டிய ஒப்புரவாளர் ஒருவரின் பெயரைச் சொல்லு" என்றார். அவர் சிறிது சிந்திக்காமல், தமக்கு மிகவும் அறிந்திருந்த "ஜீன் டி லா ஃபோண்டெய்ன்" (Jean de La Fontaine) எனும் துறவியின் பெயரைச் சொன்னார். அவர், அக்காலத்தில் மத்திய ஃபிரான்சின் ஒரு பெரும் நகரான "அம்போய்ஸ்" (Amboise) என்னுமிடத்திலிருந்த ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவு மடத்தின் (Franciscan friary) பாதுகாவலராயிருந்தார். ஜோனின் விருப்பத்தை ஏற்றுக்கொண்ட அரசன், அதே துறவியை அப்பதவிக்கு நியமனம் செய்தார். துறவியானவர், அவர்களுக்கு இடையேயான தூரம் அதிகம் இருந்தபோதிலும், இளவசியின் ஒப்புரவு வாக்குமூலம் கேட்பதற்காக, வழக்கமாக பயணம் செய்வார். செபம் செய்வதில் வலுவான மகிழ்ச்சியை உருவாக்காத தொடங்கியிருந்த ஜோன், கோட்டையின் சிற்றாலயத்தில் வெகு நேரம் செலவிடவும் தொடங்கினார். அவர்களை வளர்ந்துவந்த உயர் அதிகாரி, ஜோனுக்கு ஆதரவு அளித்ததுடன், மோசமான கால நிலையிலும், கோட்டையிலிருந்து இலகுவாக சிற்றாலயம் நடந்து செல்ல ஒரு நடைபாதை கட்டிக் கொடுத்தார். துறவியின் வழிநடத்துதலின்படி, அவர் ஃபிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம் நிலை (Third Order of St. Francis) சபையில் சேர்ந்தார்.

கி.பி. 1471ம் ஆண்டு, இராச்சியத்தின் அமைதிக்காக, இராச்சியம் முழுதும் "அருள்நிறை மரியே வாழ்க" எனும் மங்கள மந்திரத்தை செபிப்பதை வழக்கமாகக்கொள்ளுமாறு உத்தரவிட்டார். மங்கள மந்திரம் செபிப்பதில் வலுவான ஓட்டுதல் கொண்டிருந்த ஜோன், அர்ச்சிஸ்ட அன்னை கன்னி மரியாளிடமிருந்து ஒரு தீர்க்கதரிசன முன்னறிவித்தலைப் பெற்றிருந்த அதே வருடத்தில்தான் அன்னையை கௌரவிக்கும் விதமாக, அன்னையின் பெயரிலேயே ஒரு ஆன்மீக சமூக சபையை தாம் நிறுவியாதாக பின்னாளில் எழுதி வைத்தார்.

கி.பி. 1473ம் ஆண்டு, அரசன் லூயிஸ், தனது மகள்களுக்கான திருமண ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார். கி.பி. 1476ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், எட்டாம் தேதி, தமது பன்னிரெண்டு வயதில் ஜோன், ஓர்லியன்ஸ் பிரபுவான (Duke of Orléans) இளம் லூயிஸுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். இளம் லூயிஸுக்கு ஜோனை திருமணம் செய்துகொள்வதில் விருப்பமில்லை. ஜோன் சற்றே ஊனமுற்றவர் என்ற காரணத்தாலும், அவர் மலட்டுத்தன்மை உள்ளவராக இருக்கலாம் என்ற அனுமானம் காரணத்தாலும், இளம் லூயிஸுக்கு இது கட்டாயத் திருமணம் ஆயிற்று. இளம் லூயிஸ் கட்டாய திருமணத்தில் கோபமடைந்தார். அவர், தமது புதிய மனைவியை நடத்திய விதத்தில் இது பிரதிபலித்தது.

கி.பி. 1483ம் ஆண்டு, அரசன் லூயிஸ் இறந்துவிட்டார். அவருடைய மகன் சார்லஸ் அவருக்குப் பின் ஆட்சிக்கு கட்டிலுக்கு வந்தார். ஆனால் அவர் இன்னும் சிறுவனாக இருந்த காரணத்தால், அவரது சகோதரி "அன்னி டி பியூஜுவ்" (Anne de Beaujeu), இராச்சியத்தின் ஆட்சி பொறுப்பை (Regent ) பெற்றார். கி.பி. 1484ம் ஆண்டு, பிரபு இளம் லூயிஸ், இராச்சியத்திற்கு எதிராக தொடர் இராணுவப் பிரச்சாரங்களை ஆரம்பித்தார். கி.பி. 1488ம் ஆண்டுவரை தொடர்ந்த இது, இறுதியில் அரச படைகள் இவரை கைதுசெய்யும் வரை நீடித்தது. இந்த காலகட்டத்தில், அவருக்கு சட்டவிரோதமாக "மைக்கேல் டி பஸ்ஸி" (Michel de Bussy) எனும் குழந்தை பிறந்தது. பிற்காலத்தில், அக்குழந்தை "பௌர்க்ஸ் ஆயராக" (Bishop of Bourges) நியமிக்கப்பட்டார். இளம் லூயிஸ் சிறையில் இருந்த காலத்தில், அவரது ஆதிக்கத்துக்கு உட்பட்ட (இத்தாலிய (Italy) நகங்களான "மிலன்" (Milan) மற்றும் "அஸ்டி" (Asti) உள்ளிட்ட) பிராந்தியங்களின் நிர்வாகப் பொறுப்பை ஜோன் ஏற்றிருந்தார். ஜோன், தனது கணவன் தமது குணங்களை இழந்துவிட்டார் என்று கற்பனை செய்துகொண்டு, தனது துன்பங்களைக் குறைப்பதற்கும், அவரை விடுதலை செய்வதற்குமான பணிகளில் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டார். கி.பி. 1491ம் ஆண்டு, பிரபு இளம் லூயிஸ் விடுதலை செய்யப்பட்டார். ஆனாலும் சில வருட காலத்திலேயே அவர் அரசன் சார்லசுடன் இணைந்து இத்தாலியில் தனது இராணுவப் பிரச்சாரம் செய்ய கிளம்பினார்.

கி.பி. 1498ம் ஆண்டு, அரசு ஆட்சிப் பொறுப்பிலிருந்த ஜோனின் சகோதரன் அரசன் எட்டாம் சார்லஸ் (King Charles VIII) எதிர்பாராத விதமாக மரித்ததும், அரியணையில் அமர்ந்த லூயிஸ், தமக்கும் ஜோனுக்கும் நிகழ்ந்த திருமணத்தை செல்லாது என்று அறிவிக்கக்கோரி திருத்தந்தையிடம் விண்ணப்பித்தான். அத்துடன், மரித்த மன்னன் எட்டாம் சார்லஸின் விதவையான "அன்னியை" (Anne of Brittany) மறுமணம் செய்துகொண்டால், அன்னியின் ஆதிக்கத்திலுள்ள "பிரிட்டனி" (Duchy of Brittany) பிராந்தியத்தையும் ஃபிரான்ஸின் இராச்சியத்துடன் இணைத்துக்கொள்ளலாம் என்ற பேராசையில் அதற்கும் விண்ணப்பித்தான்.

திருத்தந்தையரவையில் நிகழ்ந்த நீண்ட வாத பிரதிவாதங்களின் பின்னர், லூயிஸ் தரப்பு தோற்று, ஜோனின் தரப்பு வெற்றிகொள்ளும் நிலை வந்தது.ஆனால், நிர்ப்பந்தகளுக்கு திருத்தந்தை ஆறாம் அலெக்ஸாண்டர், (Pope Alexander VI) லூயிஸ் தரப்புக்கு சாதகமாக தீர்ப்பளித்தார். லூயிசுக்கும் ஜோனுக்கும் இடையே நடந்த திருமணத்தை இரத்து செய்தும் தீர்ப்பளித்தார்.

திருத்தந்தையால் நியமிக்கப்பட்ட விசாரணை கவுன்சில் (Commission of Investigation), லூயிஸின் ஒப்புதல் இல்லாத காரணத்தால், ஜோன் உடனான திருமணம் தவறானது என்றும், அவர்கள் கணவன் மனைவியாக நடந்துகொள்ளாத காரணத்தாலும் அது தொடரவேண்டிய அவசியம் இல்லை என்றும் தமது அறிக்கையை திருத்தந்தையிடம் அளித்தது. ஆகவே, அவர் அரசிக்கு எதிராக தீர்ப்பளித்தார். கி.பி. 1498ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 15ம் தேதி, இவர்களது திருமண ரத்து அறிவிக்கப்பட்டது. தனியே ஒரு பக்கமாய் அடியெடுத்து வைத்த ஜோன், தமது முன்னாள் கணவனுக்காக செபிப்பதாக கூறினார். "பெர்ரி" பிராந்தியத்துக்கு (Duchess of Berry) கோமாட்டியாக நியமிக்கப்பட்ட ஜோன், "பெர்ரியின்" (Berry) தலைநகரான "பௌர்ஜெஸில்" (Bourges) ஓய்வுபெற சென்றார்.

புதிய இடத்தில் குடியேறிய ஜோன், தமது ஆன்மீக குருவும் இயக்குனருமான "அருளாளர் கேப்ரியல் மேரி" (Blessed Gabriel Mary, O.F.M) என்பவரிடம் தம்மை துறவற வாழ்வுக்கு முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்தார். ஜோனின் இம்முயற்சியில் அவர் ஜோனுக்கு ஆதரவு அளித்தார். அவர் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட கன்னி மரியாளின் விண்ணேற்பு சபைக்கான திட்டமிடலைத் தொடங்கினார். இது "எளிய கிளாரா" (Poor Clares) சபையின் ஒரு சுயாதீனமான கிளையாக நிறுவப்பட்டது. சபை உறுப்பினர்களுக்கான, இவரால் எழுதப்பட்ட வாழ்க்கை நெறிமுறை சட்டதிட்டங்கள், கி.பி. 1502ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 12ம் தேதி, திருத்தந்தை அலெக்ஸாந்தர் அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. முதல் மடாலயத்தின் கட்டுமானப் பணிகள் அடுத்த வருடம் தொடங்கப்பட்டது. கி.பி. 1504ம் ஆண்டு, "பெந்தகோஸ்து" (Pentecost Sunday) எனப்படும் தூய ஆவி திருவிழா தினத்தன்று, ஜோன் மற்றும் கேப்ரியல் மேரி ஆகியோர், இந்த விதிமுறைகளை பின்பற்றுவதற்காக தனியார் பொறுப்புக்களை மேற்கொண்டனர். அதன்மூலம், தங்களை சபையின் இணை நிறுவனர்களாக (Co-Founders of the Order) நிலைநிறுத்தினர். அதே வருடம், நவம்பர் மாதம், 21ம் நாளன்று, அன்னை மரியாளை ஆலயத்தில் அர்ப்பணிக்கும் விழா (Feast of the Presentation of Mary) அன்று, ஜோன் மற்றுமுள்ள பெண்கள், பகிரங்கமாகவும் சட்டபூர்வமாகவும் தங்களை சபைக்கு ஒப்புக்கொடுத்தனர்.

கி.பி. 1505ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 4ம் தேதி, ஜோன் நித்திய அமைதியில் மரித்தார்.

Also known as

• Jéhanne de France

• Jeanne de Valois

• Joan of France

• Joan of Valois

• Duchess of Berry

• Queen Jane

• Queen Joanna

Profile

Born a princess, the daughter of King Louis XI of France and Charlotte of Savoy. Cousin of Blessed Louise of Savoy. Deformed at birth and sickly through her life, she early developed a devotion to Our Lady, and the praying of the Angelus. Married at age 9 for political reasons to Louis, Duke of Orleans. Believing it her duty, she developed tender feelings for him, prayed for him, and praised him to others; when he because King Louis XII, he had their marriage anulled by Pope Alexander VI. Made Duchess of Berry (in modern France) which province she ruled. With her Franciscan spiritual advisor Blessed Gabriel Mary, she founded the Order of the Annonciades or Order of the Annunciation of the Blessed Virgin Mary, whose chief rule was to imitate the virtues of Mary as described in the Bible.

Born

1464

Died

4 February 1505 at Bourges, France

Canonized

28 May 1950 by Pope Pius XII (her Cause had been submitted in 1614)

Saint Aventinus of Troyes

Also known as

Aventin, Aventine

Profile

Almoner for Saint Lupus of Troyes and Saint Camelianus of Troyes; legend says that his wine barrel never ran dry. Hermit in a place now known as Saint-Aventin, France in his honour. People and animals sought refuge with him - animals hiding from hunters, people from their temptations.

Born

Bourges, France

Died

• c.538 of natural causes

• relics destroyed during the French Revolution

Saint Gilbert of Sempringham

Profile

Son of the wealthy Norman knight Jocelin. When Gilbert showed no signs of becoming a soldier, his father exiled him to Paris, France to study. Gilbert returned to England as a master of arts, and opened a school for the children of the poor in Sempringham, paying special attention to training in religion. His father provided him a living from the rents on part of his lands in Sempringham and Tirington, but Gilbert redistributed most of this to the poor. Clerk in the household of bishop Robert Bloet of Lincoln, England. Ordained at age 40. When his parents died in 1130, Gilbert returned to the manor and began to spend his inheritance by founding Benedictine and Augustinian monasteries, and by providing for the poor. He drew up rules for an order of nuns later known as the Gilbertines, the only order founded on a rule designed by an Englishman, and which eventually grew to 26 houses before being suppressed in the persecutions of King Henry VIII. Gilbert was the target of slander, once accused of helping the exiled Saint Thomas Becket, which accusation landed him in prison. When he was 90 years old, some of Gilbert's lay brothers revolted against his authority, but Pope Alexander III supported Gilbert. He became blind in his old age, put aside all rule of the lands and the orders, devoted himself to prayer and the communal life, and lived to be over 100 years old.

Born

1083 at Sempringham, Lincolnshire, England

Died

1189-1190 at Sempringham, England of natural causes

Canonized

1202 by Pope Innocent III

Blessed Rabanus Maurus

Also known as

• Hrabanus Maurus

• Maurus Magnentius Rabanus

• Reabanus Maurus

• Rhabanus Maurus

Profile

He grew up in the abbey in Fulda, Germany. Spiritual student of Saint Alcuin of Tours and Saint Eigil. Benedictine monk. Headmaster of the abbey school. Deacon. Priest. Abbot. Bishop of Mainz, Germany. Noted for his charity, feeding up to 300 poor people at his house each day. Promoted the education of the clergy. Wrote bible commentaries, homilies, poetry, including one that praised and preserved the memory of Saint Frederick of Utrecht.

Born

776 at Mainz, Germany

Died

• 4 February 856 at Winkel, Germany of natural causes

• buried in the monastery of Saint Alban at Mainz, Germany

• relics were transferred to Halle, Germany by Archbishop Albrecht of Brandenburg

Saint Theophilus the Penitent

Profile

Archdeacon and treasurer of the church in Adana, Cilicia (in modern Turkey). Offered the bishopric of Adana, he declined, saying he was not adequate to the task. Due to slander accusing him of theft of church funds, the new bishop removed him from his position. In anger, Theophilus signed a pact with a demon to avenge himself on the bishop and regain his position. When he came to his senses, he begged for the help of Our Lady who intervened, recovered the pact, and tore it up. The pact was burned in the public square, and this legend has figured in many dramas since, including Goethe's Faust.

Died

c.538

Saint Nicholas Studites

Profile

As a young man Nicholas studied at the Studius monastery in Constantinople, and became a monk at age 18. He was exiled during the years of the iconoclast persecutions. Abbot of his house upon his return. When emperor Michael replaced Saint Ignatius of Constantinople with Photius as patriarch of Constantinople, Nicholas openly opposed him, and was sent again into exile. When emperor Basil restored Ignatius as patriach in 858, Nicholas returned to his monastery. However, by this point he was feeling the weight of his years, and spent his remaining days as a simple monk.

Born

in Sydonia, Crete

Died

863 at Studius monastery, Constantinople of natural causes

Saint Modan

Also known as

Maden, Maudan

Profile

Son of a chieftain. Monk at Dryburgh Abbey in 522 where he gave himself over to prayer 7 to 8 hours a day. Preacher at Stirling, Falkirk, and along the Forth in Scotland. Reluctant abbot at Dryburgh Abbey. In his later years he retired to become a hermit at Dumbarton, Scotland. Legend says that he would be requested during dry seasons; he would stick his staff in the ground and a spring of water would emerge; he would then go straight back to his hermitage.

Born

Ireland

Died

• 6th century at Dumbarton, Scotland of natural causes

• relics at Saint Modan's church, Rosneath, Scotland

Saint Isidore of Pelusium

Profile

Hermit. Monk. Abbot. Theologian. Priest. In his desert monastic life, he tried to imitate the life and mission of Saint John the Baptist. A prolific correspondent, he wrote over 10,000 known letters, many with advice, encouragement and theological thought; over 2,000 have survived. Held in high regard by Saint Cyril of Alexandia.

Born

c.375 at Alexandria, Egypt

Died

c.449-450

Blessed Dionisio de Vilaregut

Also known as

Dionysius de Vilaregut

Profile

Born to the nobility. Mercedarian monk at the convent of San Eulalia, Montpellier, France. Exceptionally pious, even for a man in religious life. In 1239 he worked with Blessed Alfonso de Meneses to rescue prisoners in the cities of Jativa and Granada; together they freed 316 people held as slaves by the Moors.

Blessed Alfonso de Meneses

Also known as

Alphonse de Meneses

Profile

Born to the nobility. Mercedarian friar at the convent of San Eulalia, Montpellier, France. Exceptionally pious, even for a man in religious life. In 1239 he worked with Blessed Dionisio de Vilaregut to rescue prisoners in the cities of Jativa and Granada; together they freed 316 people held as slaves by the Moors.

Blessed John Speed

Also known as

• John Spence

• one of the Martyrs of England and Wales

• one of the Durham Martyrs

Profile

Layman. Martyred for befriending and protecting Catholic priests, including Saint John Boste, during the persecutions of Elizabeth I.

Born

at Durham, England

Died

4 February 1594 at Durham, England

Beatified

15 December 1929 by Pope Pius XI

Saint Phileas of Alexandria

Also known as

• Phileas of Thmuïs

• Fileas...

Additional Memorial

26 November (Eastern calendar)

Profile

Bishop of Thmuïs, Egypt. Imprisoned in Alexandria, Egypt for his faith. Martyred with approximately 600 Christians in the persecution of Maximian Galerius.

Born

Egyptian

Died

c.311 in Alexandria, Egypt

Saint Obitius

Profile

Knight. He narrowly escaped drowning, and during the experience he had a vision of Hell which changed his life. He became a Benedictine monk at Brescia, Italy doing penance and working for the nearby Benedictine convent.

Born

in Brescia, Italy

Died

c.1204 of natural causes

Beatified

1900 by Pope Leo XIII (cultus confirmed)

Saint Filoromus of Alexandria

Also known as

Philoromus

Additional Memorial

26 November (Eastern calendar)

Profile

Martyred with approximately 600 Christians in the persecution of Maximian Galerius for objecting to the harsh treatment of Saint Phileas of Alexandria.

Died

c.311 in Alexandria, Egypt

Saint Liephard of Cambrai

Also known as

Léoffort, Leoffortus, Liefard, Lieffardus, Lietfardus, Lietphardus, Lifardus, Liffardus, Liphard, Liphardus, Luitwardus

Profile

Bishop. Travelled with King Caedwalla on pilgrimage to Rome, Italy. Martyred on the return trip to England.

Born

England

Died

640 near Cambrai, France

Saint Aventinus of Chartres

Profile

Born to the French nobility. Brother of Saint Solemnis of Chartres. Bishop of Chateaudun, France. Bishop of Chartres, France from c.511. Supported the Acts of the Council of Orleans.

Died

• c.520 of natural causes

• relics re-interred in 1853

Saint Aldate of Gloucester

Also known as

• Aldate of Caer Loew

• Aldad, Eldad, Eldadus, Eldate

Profile

Bishop of Gloucester, England. He rallied his flock and fellow citizens to resist invasion by pagans from western Britain.

Born

Britain

Died

5th century

Saint Eutychius of Rome

Profile

Martyred in the persecutions of Diocletian.

Died

starved and then thrown into a well in the early 4th century along the Appian Way outside Rome, Italy

Saint Cuanna of Lismore

Also known as

Cuona, Cuannachaeus

Profile

Seventh century bishop of Lismore, Ireland. Monk. Abbot at Cuannach, Ireland. Abbot of Connacie, Ireland.

Saint Nithard

Profile

Benedictine monk at New Corbie Abbey, Saxony (in modern Germany). Worked with Saint Ansgar, preaching to pagans in Scandinavia. Martyred by pagan Swedes.

Died

845

Saint Vulgis of Lobbes

Profile

Benedictine monk. Abbot of Lobbes Abbey, Belgium. Bishop in the Hainault region of Belgium.

Died

c.760 of natural causes

Saint John of Irenopolis

Profile

Bishop of Irenopolis, Asia Minor (in modern Turkey). Attended the Council of Nicaea in 325. Worked against Arianism.

Saint Vincent of Troyes

Profile

Evangelizing bishop of Troyes, France from c.536 until his death.

Died

c.546 of natural causes

Saint Aquilinus of Fossombrone

Profile

Third century martyr.

Died