புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠(St. John Gualbert July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠

(St. John Gualbert)

சபை நிறுவனர்/ மடாதிபதி:

(Founder/ Abbot)

பிறப்பு: கி.பி. 985

ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Florence, Tuscan Margrave, Italy)

 

இறப்பு: 12 ஜூன் 1073

படியா டி பஸ்ஸிக்நானோ, டவர்நெல் வல் டி பெசா, ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 24, 1193

திருத்தந்தை 3ம் செலஸ்டின், 

(Pope Celestine III) 

பாதுகாவல்:

வன தொழிலாளர்கள் (Forest workers)

வனச்சரகர்கள் (Foresters)

பார்க் ரேஞ்சர் (Park Rangers)

பூங்காக்கள் (Parks)

பதியா டி பாசிக்னோ (Badia di Passignano)

வால்ம்புரோன் சபை (Vallumbrosan Order)

ஃபுளோரன்ஸ் (Florence)

இத்தாலிய வன படை (Italian Forest Corps)

பிரேசிலிய காடுகள் (Brazilian forests)

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட், ஓர் இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க புனிதரும், மடாதிபதியும், “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) எனும் பெனடிக்டைன் (Benedictine congregation) சபை நிறுவனரும் ஆவார்.

“விஸ்டோமினி” (Visdomini family) பிரபுத்துவ குடும்பமொன்றினைச் சேர்ந்த ஜான், ஒரு முறை, புனித வெள்ளியன்று, ஆயுதமேந்திய பாதுகாவலர்களுடன் “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence) நகருக்கு பயணமானார். ஒரு குறுகலான பாதையில் பயணிக்கையில், எதிரே வந்த மனிதன் ஒருவன் திடீரென அவரது சகோதரரை வெட்டிக் கொன்றான். ஆவேசமுற்ற இளைஞனான ஜான், பலி வாங்குவதற்காக அந்த மனிதனை தாக்க பாய்ந்தார். ஆனால் பயந்து போன அவனோ, சட்டென்று முழங்கால் படியிட்டு, இரு கைகளையும் சிலுவை வடிவில் வைத்து, அன்றைய தினம் சிலுவையில் உயிர்விட்ட இயேசுவின் பெயரால் கருணை காட்டுமாறு உயிர் பிச்சை கேட்டான். மனம் இளகிய ஜான் அவனை மன்னித்தார்.

“சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள “பெனடிக்டைன் ஆலயம்” (Benedictine church) சென்று, பாடுபட்ட கிறிஸ்து இயேசுவின் சொரூபத்தின் கீழே முழங்கால் படியிட்டு செபித்தார். சிலுவையில் தொங்கிடும் நம் இயேசு கிறிஸ்துவே அவரை நோக்கி தலை தாழ்த்தி அவரது இரக்க செயலை அங்கீகரித்ததாக உணர்ந்தார். (உணர்ச்சிபூர்வமான இச்சம்பவங்கள், பின்னாளில் ஓவியர் “புர்னே ஜோன்ஸ்” (Burne-Jones) என்பவர் “இரக்கமுள்ள வீரப்பெருந்தகை” (The Merciful Knight) எனும் புகழ்பெற்ற ஓவியம் வரைய, காரணமாய் அமைந்தது என்பர்).

ஜான் “சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள பெனடிக்டைன் துறவு மடத்தில் இணைந்து துறவியானார். திருச்சபையின் சொத்துக்களை விற்கும் தமது மடாதிபதி “ஒபெர்ட்டோ” (Oberto) என்பவருக்கும், “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Bishop of Florence) ஆயரான “பியெட்ரோ” (Pietro Mezzabarba) என்பவருக்கும் எதிராக கடுமையாக போராடினார்.

அவர்களுடன் சமாதானம் செய்துகொள்ள இயலாத ஜான் அங்கிருந்து வெளியேறினார். பரிபூரண, குற்றமற்ற, குறைபாடற்ற வாழ்க்கை வாழ விரும்பினார். “வல்லும்ப்ரோஸா” (Vallombrosa) என்ற இடம் சென்று, புதிதாக ஒரு துறவற சபையை ஆரம்பித்தார். புனித பெனடிக்ட் துறவற சபை ஒழுங்குகளையே, புதிய சபையிலும் கைபிடித்தார். இப்புதிய சபைக்கு “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) என்று பெயர் சூட்டினார். பெனடிக்ட் துறவற சபையின் கடினமான வாழ்வை தானும் வாழ்ந்து, தன் சபையில் இருந்தவர்களையும் வாழவைத்தார். துறவற இல்லத்தைவிட்டு யாரும் வெளியில் போகக்கூடாது என்ற சட்டத்தையும், இவ்வுலக வாழ்வை துறவற வாழ்வில் துறவிகள் ஒருபோதும் வாழக்கூடாது என்ற ஒழுங்கையும் கடினமாக கடைபிடிக்கக் கூறினார். பல துறவற இல்லங்களை தொடங்கிய ஜான் அவ்வப்போது இல்லங்களை தவறாமல் சந்தித்து, உற்சாகத்துடன் இறைவனின் பணியில் பங்குபெற துறவிகளை ஊக்கமூட்டினார்.

ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் இரக்கம் காட்டிய காரணத்தால் அவர் பிரபலமானவராக இருந்தார். இவரைப் பற்றி அறிந்திருந்த திருத்தந்தை ஒன்பதாம் லியோ (Pope Leo IX), இவரைக் காணவும், இவருடன் பேசவும் இவரது ஆசிரமத்துக்கு பயணித்தார். திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII) செய்ததைப் போலவே, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் ஸ்டீபன் (Pope Stephen IX) மற்றும் இரண்டாம் அலெக்சாண்டர் (Alexander II) ஆகியோரும் அவருடைய விசுவாசத்தின் தூய்மையையும் சாந்தத்தையும் பற்றி வெகுவாக பாராட்டினார்கள். புனிதர் பாசில் (Saint Basil) மற்றும் புனிதர் பெனடிக்ட் (Saint Benedict of Nursia) ஆகியோரைப் போலவே, இவரும் திருச்சபை தந்தையரின் (Church Fathers) போதனைகளை பாராட்டினார்.

குருத்துவம் பெறுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டாதிருந்த இவர், இளநிலை துறவறம் பெறுவதிலும் ஆர்வம் காட்டியதில்லை.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Gualbert ✠

Founder/ Abbot:

Born: 985 AD

Florence, Tuscan Margrave

Died: July 12, 1073 (Aged 88)

Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: October 24, 1193

Pope Celestine III

Feast: July 12

Patronage:

Forest workers, Foresters, Park rangers, Parks, Badia di Passignano, Vallumbrosan Order, Italian Forest Corps, Brazilian forests

Saint Giovanni Gualberto was an Italian Roman Catholic abbot and the founder of the Vallumbrosan Order. Born into a noble family, Gualberto was a predictably vain individual who sought pleasure in vanities and romantic intrigues. When his older brother Ugo was murdered, Gualberto set out for revenge. He found the murderer in Florence, but as it was Good Friday, granted the killer's plea for mercy. Soon after Gualberto became a member of the Order of Saint Benedict though he left in order to found his own congregation. He condemned nepotism and all simoniacal actions and was known for the pureness and meekness of his faith. Even popes held him in high esteem.

The great holiness of John Gualbert began with one single act of self-denial. He was born at Florence, of noble parents, and although brought up in the Christian faith, he was but little instructed in the way of living a Christian life. When, in riper years, he entered the army, he learned still less of Christian virtue. When Hugh, his only brother, was assassinated by a young nobleman for unknown reasons, his father vowed to search everywhere for the murderer, and to kill him without mercy; commanding his son, Gualbert, to do the same if an opportunity should be offered to avenge the death of his brother. John showed himself as willing to obey the command, as his father had been willing to give it. On Good Friday, when John was returning from the country to Florence, he met the one on whom he was so eager to take revenge. The road where they met was so narrow, that the murderer saw no chance of escape; and as he had no weapons to defend himself, he fell on his knees and cried: “For the love of our Lord Jesus Christ, who died today, have pity and spare my life.”

John, who had immediately drawn his sword on seeing him, was about to rush on him; but when he heard these words spoken by the murderer, he suddenly stopped. Pondering how Christ had not only forgiven His enemies for greater crimes, but had also prayed for them to His heavenly Father, his heart softened, and all desire for revenge fled in one moment. Casting aside his sword, he raised the assassin from the ground, embraced him, and said: “What you ask for the love of our Lord, I cannot refuse. I will spare your life and forgive your crime.” After having so heroically conquered himself, and reconciled himself with his bitterest enemy, John went into the first church to which he came, and kneeling down before the image of the crucified Saviour, prayed that Christ might, in mercy and grace, release him also from his offenses. The image upon the cross bowed its head towards him as a sign that his prayer had been graciously received. This unexpected miracle made so deep an impression upon John, and the divine grace operated so strongly upon him, that he instantly resolved henceforth to serve God alone. Repairing to the monastery of St. Minias, he begged to be admitted among the number of the religious.

His father was at first violently opposed to it, but when he saw that John had cut off his hair, to indicate that he was in earnest, he not only relented, but praised his perseverance, and admonished him to remain firm in his resolution. John, however, needed not this admonition; he remained firm, and aspired with such zeal to spiritual perfection, that, after a very short time, he deserved to be placed as a model for all religious, in true devotion, humility, and obedience. The zeal he manifested in the service of God at the beginning of his conversion, never decreased, but continued unaltered until his end. After the death of the Abbot, he was unanimously chosen as his successor. But nothing could induce him to accept the dignity offered to him, and to escape further persuasion, and to serve God more perfectly, he went, with several virtuous ecclesiastics to St. Romuald, at the hermitage of Camaldoli, where he remained for some time. As, however, this holy man informed him that he was chosen by God to become the founder of a new order, he repaired to a place, a few miles from Florence, which, on account of the many trees that shaded it, was called Vallis Umbrosa, or the shaded valley. There he met two hermits with whom he and his companions resolved to remain. The life he led while there was very holy, his occupation consisting of praying, fasting, watching, and pious contemplations.

When this became known in the surrounding country, several men and youths came to him, desiring to lead a pious life under his direction. As the number of these daily increased, he erected a monastery and founded an order, which soon became famous in all Italy. He became its first Abbot but governed those under him more by his example than by precept and admonitions. It was a common saying, that if anyone wished to know who was the Abbot of the monastery, he had only to observe who was the most humble, zealous, devout, and patient among the brotherhood. Before he died, he had the comfort to count twelve monasteries founded by him, all filled with zealous servants of the Almighty. Towards others, he was compassionate and kind, but towards himself, extremely austere.

The poor he assisted in every possible manner, not even sparing the sacred vessels of the Church if he had no other means to aid them. He fasted most rigorously, and although he was a great sufferer, he refused to be exempted from the obligation of fasting. He prepared himself most devoutly for his end when he felt it approaching; and after having received the Holy Sacrament, he called all the religious to him and gave them his last exhortation to live in love and unity: to maintain strictly the regulations of the order, and to meditate frequently on death and the last judgment. His fervent desire to see God he expressed in the often-repeated words of the Psalmist: “My soul thirsteth after God. When shall I go and appear before the Lord!”

At last, God granted the desire of his holy servant, and called him to eternal life, in the year of our Lord 1073, and the 74th of his life. The inscription on his tomb, which he himself composed, was as follows: “I, John, believe and confess the faith which the Apostles preached, and the holy Fathers professed in the four councils of the Church.” St. John was honored during his life with the gifts of reading the innermost thoughts of the heart, curing the sick and the possessed by making the sign of the holy cross over them. After his death, his tomb became a universal refuge for the oppressed and forsaken, on account of the graces which were there bestowed upon them, through his intercession.

புனிதர் ஜான் வால் ✠(St. John Wall. July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் வால் ✠

(St. John Wall)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகள்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: 1620

பிரெஸ்டொன், லேன்கஷைர், இங்கிலாந்து

(Preston, Lancashire, England)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 22, 1679

வோர்செஸ்டர், இங்கிலாந்து

(Worcester, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கம்

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 25, 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

டௌவை, ஃபிரான்ஸ்

(Douai, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 12

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு ஆங்கிலேய கத்தோலிக்க ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவி (English Catholic Franciscan friar) ஆவார். இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளார்.

வடமேற்கு இங்கிலாந்தின் “லேன்காஷைர்” (Lancashire) பிராந்தியத்தின் “பிரெஸ்டன்” (Preston) நகரில் பிறந்த இவர், தமது இளமையில் “டௌவை” எனுமிடத்திலுள்ள (தற்போதைய ஃபிரான்ஸ்) “ஆங்கிலேய இறையியல் கல்லூரியில்” (English College, Douai) இணைந்து இறையியல் கற்றார். கி.பி. 1645ம் ஆண்டு, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தாயகம் திரும்பிய இவர், கத்தோலிக்கர்களுக்காக திருப்பலி நிறைவேற்றியதுடன், திருத்தந்தையருக்கு விசுவாசமாகவும் இருந்தார். “டௌவை” (Douai) திரும்பிய இவர், ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர் சபையில் (Order of Friars Minor) இணைந்து, “புனிதர் அன்னாவின் துறவி ஜோச்சிம்” (Friar Joachim of St. Ann) எனும் ஆன்மீக பெயரையும் ஏற்றார். விரைவிலேயே புகுமுக துறவியரின் தலைவராக (Master of novices) நியமனம் பெற்றார்.

கி.பி. 1656ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்துக்கு திரும்பிய இவர், “வோர்கெஸ்டெர்ஷர்” (Worcestershire) நகரில் குடியேறினார். அங்கே அவர் “அரசு இலக்கணப் பள்ளியின்” (Royal Grammar School Worcester) ஆளுநரானார்.

நாட்டின் கத்தோலிக்கர்களுக்கு 22 வருடம் சேவை புரிந்த இவர் மீது, இவர் “தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates) என்பவரின் ஆதரவாளர் என்ற சந்தேகத்தின் பேரில், கி.பி. 1678ம் ஆண்டு, இவர் கைது செய்யப்பட்டு “வொர்செஸ்டர்” (Worcester) சிறையிலடைக்கப்பட்டார். (“தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates), இங்கிலாந்து அரசன் இரண்டாம் சார்லசை (King Charles II) கொள்வதற்கு “போப்பிஷ் பிளாட்” (Popish Plot) எனப்படும் “கத்தோலிக்க சதித்திட்டம்” தீட்டியவர் என அடையாளம் காணப்பட்டவர்.)

ஏப்ரல் மாதம் 25ம் நாள், இவர்மீதான விசாரணை நடந்தது. லண்டனுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்ட பின்னர், அவர் வர்செஸ்டர்க்கு கொண்டு வரப்பட்டு ஒரு கத்தோலிக்க பாதிரியாக இருப்பதற்கும், அத்தகைய நடைமுறைகளை செய்வதற்குமாக, இவர் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

உள்ளூரில் அவர் மிகவும் மரியாதைக்குரிய நபராக இருந்தார். பொதுமக்களின் எதிர்விளைவானது, மக்களுக்கு அவர்மேல் அனுதாபங்கள் முற்றிலும் இருந்ததாகக் காட்டியது. பெரும்பாலும் எதிர்திருச்சபைகளைச் சேர்ந்த பார்வையாளர்கள், வாய்விட்டு கதறி அழுதனர். வெளிப்படையாக அழுத நகர தலைவர் (Sheriff), ரோமன் கத்தோலிக்க திருத்தந்தை அல்லது பாப்பிறை அமைப்புகளுடன் தொடர்புடைய கோட்பாடுகள், நடைமுறைகள் மற்றும் விழாக்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளை கைவிடுமாறு வலியுறுத்தினார்.

வர்செஸ்டரின் செயிண்ட் ஓஸ்வால்ட் ஆலயத்தின் (Church of St. Oswald of Worcester) அருகில் உள்ள கல்லறையில் அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இப்புனிதரின் தலை மட்டும், ஃபிரான்சிலுள்ள (France) “டௌவை” (Douai) எனுமிடத்திலுள்ள அன்னாரின் துறவு மடத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டது. அது, இன்னமும் பாதுகாக்கப்பட்டு வணங்கப்படுகின்றது.

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு தலைசிறந்த கல்வியாளராக இருந்தார். ஒருவேளை அவருடைய தலைமுறையின் மிகுந்த அறிவார்ந்த ஆங்கில கத்தோலிக்க குருவாக இருந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Wall ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1620 AD

Preston, Lancashire, England

Died: August 22, 1679

Worcester, England

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: October 25, 1970

Pope Paul VI

Major shrine: Douai, France

Feast: July 12

John Wall, O.F.M., was an English Catholic Franciscan friar, who is honored as a martyr. Wall served on the English mission in Worcestershire for twenty-two years before being arrested and executed at the time of Titus Oates's alleged plot.

John Wall, in religion Father Joachim of St Anna, was the fourth son of Anthony Wall of Chingle (Singleton) Hall, Lancashire. He was born in 1620, and when very young, was sent to the English College at Douai. From there he proceeded to Rome, where he was raised to the priesthood in 1648. Several years later he returned to Douai and was clothed in the habit of St Francis in the convent of St Bonaventure. He made his solemn profession on January 1, 1652. So great was the estimation in which he was held by his brethren, that within a few months he was elected vicar of the convent, and soon after, master of novices.

In 1656 he joined the English mission, and for twelve years he labored in Worcestershire under the names of Francis Johnson or Webb, winning souls even more by his example than by his words. At Harvington to this day the memory of Blessed Father Johnson is cherished, and stories of his heroic zeal are recounted by the descendants of those who were privileged to know and love the glorious martyr.

Some of the charges raised against Father Wall when he was captured, were that he had said Mass, heard confessions and received converts into the Church. He was accidentally found, in December 1678, at the house of a friend, Mr. Finch of Rushock, and carried off by the sheriff’s officer. He was committed to Worcester jail, and lay captive for five months, enduring patiently all the loneliness, suffering, and horrors of prison life, which at that time were scarcely less dreadful than death itself.

On April 25, 1679, Blessed John Wall was brought to court. His condemnation was a foregone conclusion. He was sent back to prison until the king’s further pleasure concerning him should be known, and for another four months, he languished in captivity. It was during this period that he was offered his life if he would deny his faith. “But I told them,” said the martyr, “that I would not buy my life at so dear a rate as to wrong my conscience.”

One of Father Wall’s brethren in religion, Father William Levison, had the privilege of seeing the martyr for the space of four or five hours on the day before his execution. Father William tells us:

“I heard his confession and communicated him, to his great joy and satisfaction. While in prison he carried himself like a true servant of his crucified Master, thirsting after nothing more than the shedding of his blood for the love of his God, which he performed with courage and cheerfulness becoming a valiant soldier of Christ, to the great edification of all the Catholics, and the admiration of all Protestants.”

Father Wall’s martyrdom took place on Red Hill, overlooking the city of Worcester, on August 22, 1679. His head was kept in the convent at Douai until the French Revolution broke out and the community fled to England. What became of it, then, is not known.

The Catholics of Worcester found consolation in remarking, as a proof of his sanctity, that the grass around the grave of Blessed John Wall always appeared green, while the rest of the churchyard was bare. A large crucifix was raised in the little Catholic churchyard at Harvington to the memory of this saintly son of St Francis, Father Joachim of St Anna.

Father Joachim of St Anna was beatified under the name of Blessed John Wall, December 15, 1929, together with a fellow Franciscan, Father Godfrey Maurice Jones, or Blessed Godfrey, and one hundred and thirty-four companions.

~ From The Franciscan Book of Saints, Fr. Marion Habig, OFM

புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் ✠(St. John Jones) July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் ✠

(St. John Jones)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகள்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

கிளின்னாக் ஃபாவ்ர், வேல்ஸ்

(Clynnog Fawr, Wales)

 

இறப்பு: ஜூலை 12, 1598

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கம்

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 25, 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

போன்டாய்ஸ், வடமேற்கு புறநகர், பாரிஸ், ஃபிரான்ஸ்

(Pontoise, Northwestern Suburbs of Paris, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 12

“ஜான் பக்கி” (John Buckley) என்றும், “ஜான் கிரிஃப்ஃபித்” (John Griffith) என்றும், “காட்ஃபிரே மௌரிஸ்” (Godfrey Maurice) என்றும் அறியப்படும் புனிதர் ஜான் ஜோன்ஸ் (St. John Jones), ஒரு ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை துறவியும் (Franciscan friar), கத்தோலிக்க குருவும் (Catholic priest), மறைசாட்சியும் (Martyr) ஆவார். இவர் இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் (Forty Martyrs of England and Wales) ஒருவர் ஆவார்.

“வேல்ஸ்” (Wales) நாட்டின் “சேர்னார்ஃபோன்ஷைர்” (Caernarfonshire) மாநிலத்தின் “கிளின்னாக் ஃபாவ்ர்” (Clynnog Fawr) எனுமிடத்தில் பிறந்த இவர், “இங்கிலாந்து (England), வேல்ஸ் (Wales) மற்றும் அயர்லாந்தின் (Ireland) வரலாற்றில், ஆங்கிலிகன் (Anglican) சேவைகளில் கலந்துகொள்ள பிடிவாதமாக மறுத்தவர்களுடைய” (Recusant Welsh) குடும்பங்களில் ஒன்றினைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். எதிர் சீர்திருத்த சபைகளிருந்தும், தமது வாழ்க்கை முழுதும் கத்தோலிக்க விசுவாசத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் ஆவர். தமது இளமையில், இங்கிலாந்தின் (England) கிரீன்விச்’இலுள்ள (Greenwich) ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவறத்தில் சேர்ந்தார். 1559ம் ஆண்டு, ஃபிரான்ஸ் (France) நாட்டின் “போன்டாய்ஸ்” (Pontoise) சென்று, தமது உறுதிப்பாடுகளை ஏற்றார்.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ஜோன்ஸ் ரோம் நகருக்கு பயணம் செய்தார். அங்கே, ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியருடன் தங்கினார். 1591ம் ஆண்டு, தம்மை ஆங்கிலேய மறைப்பணிகளுக்கு தம்மை அனுப்புமாறு வேண்டினார்.

ஜோன்ஸின் மேலுள்ள துறவியர், அவரது வேண்டுகோளைக் கருத்தில் கொண்டனர். பிரிட்டன் (Britain) நாடுகளுக்கு மறைப்பணியாற்ற செல்வோர் அடிக்கடி தூக்கிலிடப்படுவதையும் கொல்லப்படுவதையும் அவர்கள் அறிந்து வைத்திருந்தனர். இருந்த போதினும், அவரது மேலுள்ள துறவியர், இறுதியாக ஜோன்ஸ் மறைப்பணி வேண்டுகோளை அனுமதித்தனர். திருத்தந்தை எட்டாம் கிளமெண்ட் (Pope Clement VIII) அவர்களிடமிருந்து ஒரு சிறப்பு ஆசீர்வாதத்தையும் பாராட்டுக்களையும் பெற்றுத் தந்ததனர்.

கி.பி. 1592ம் ஆண்டின் இறுதியில் லண்டன் மாநகர் சென்று சேர்ந்த ஜோன்ஸ், அங்கே “ஜான் ஜெரார்ட்” (Father John Gerard, S.J) எனும் இயேசுசபை குரு ஏற்பாடு செய்து தந்திருந்த இல்லத்தில் தங்கினார். அவர் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் உழைக்க ஆரம்பித்தார். இங்கிலாந்து நாட்டிலுள்ள அவரது சகோதர ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவியர் அவரைத் தமது தலைமை துறவியாக தேர்ந்தெடுத்தனர்.

இங்கிலாந்து நாட்டின் அரசியான முதலாம் எலிசபெத்தின் (Elizabeth I of England) ஆட்சி காலத்தில், “ரிச்சர்ட் டாப்கிலிஃப்” (Richard Topcliffe) என்றொரு பாராளுமன்ற உறுப்பினர் இருந்தார். கத்தோலிக்க குருமாரை பிடித்து விசாரணை நடத்துவதும், சித்திரவதை செய்து துன்புறுத்தி கொல்வதிலும், கத்தோலிக்க நடைமுறைக்கு எதிரான தண்டனை விதிகளை அரசாங்கத்தின் சார்பாக செயல்படுத்துவதிலும் அவர் மிகவும் பிரதானமாக இருந்தார். 1596ம் ஆண்டு ஒருநாள், தந்தை ஜோன்ஸ் இரண்டு கத்தோலிக்கர்களின் இல்லங்களுக்கு விஜயம் செய்ததுவும், அங்கே திருப்பலி நிறைவேற்றியதுவும் ஒரு உளவாளி மூலமாக “ரிச்சர்ட் டாப்கிலிஃப்”கு அறியவந்தது. குற்றம் சாட்டப்பட்டபோது, அந்த இரண்டு கத்தோலிக்கர்களும் உண்மையில் சிறையில் இருந்ததாக பின்னர் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இருந்தாலும், ஜோன்ஸ் கைது செய்யப்பட்டார், கடுமையாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டார். ரிச்சர்ட், பின்னர் ஜோன்சை தனது வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று அவரை சித்திரவதைக்கு உட்படுத்தினான்.

தனது சித்திரவதைக்குப் பின்னர் ஜோன்ஸ் கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகள் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். இந்த சமயத்தில் ஜோன்ஸ் தனது விசுவாசத்தில் “ஜான் ரிக்பி” (John Rigby) எனும் கத்தோலிக்கருக்கு ஆதரித்து உதவிகள் புரிந்தார். பின்னாளில் இவரும் இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகளுள் (Forty Martyrs of England and Wales) ஒருவர் ஆனார். 1598ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 3ம் தேதி, இங்கிலாந்து அரசியின் ஆட்சி காலத்தில், தடை செய்யப்பட்ட ஆன்மீக (கத்தோலிக்க) நடைமுறைகளை செய்த குற்றத்திற்காக ஜோன்ஸ் விசாரிக்கப்பட்டார். அவர் மிக உயர்ந்த தேசத்துரோக குற்றத்திற்காக தண்டிக்கப்பட்டார். அவருக்கு தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது.

துாக்குத்தண்டனை:

இந்த நேரத்தில், இதுபோன்று மோசமாக தண்டிக்கப்படும் கத்தோலிக்கர்களுக்காக பொதுமக்கள் பரிவும் இரக்கமும் காட்டினார்கள். ஆகவே, பொதுமக்களுக்கு அறிய வருவதற்கு முன்னரே, அதிகாலை நேரத்தில் இவரது தூக்குத்தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்ட்டது. தூக்கிலிடும் பணியாளர் கயிறு கொண்டுவர மறந்து விட்டதால், தண்டனை நிறைவேற்றுவதில் ஒரு மணிநேரம் தாமதம் ஆனது. ஜோன்ஸ், இந்த நேரத்தையும் வீணாக்காது, மறைபோதகம் செய்வதிலும், மக்களுக்கு அவர்களுடைய கேள்விகளுக்கு பதிலளிப்பதிலும் நேரத்தை செலவிட்டார்.

“நெக்கிங்கர்” (Neckinger) நதியின் மேலுள்ள சிறிய ஆற்றுப்பாலம் அமைந்துள்ள “செயின்ட் தாமஸ் வாட்டரிங்” (St. Thomas' Watering) எனும் இவ்விடம், “வால்ட்டிங் தெரு” (Watling Street) என்று அழைக்கப்படுகின்றது. இங்கேதான் ஜோன்ஸ் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Jones ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1530? AD

Clynnog Fawr, Wales

Died: July 12, 1598

Southwark, England

Venerated in: Roman Catholicism

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: October 25, 1970

Pope Paul VI

Major shrine: Pontoise

Feast: July 12 (individual);

October 25, collectively as one of the Forty Martyrs of England and Wales

John Jones OFM, also known as John Buckley, John Griffith, Godfrey Maurice, or Griffith Jones was a Franciscan friar, Roman Catholic priest, and martyr. He was born at Clynnog Fawr, Caernarfonshire (Gwynedd), Wales, and was executed 12 July 1598 at Southwark, England. He is one of the Forty Martyrs of England and Wales.

Saint John (Godfrey) Jones 1530? - 1598: John Jones was born to a Catholic family in Clymag Faur in the county of Carnarvon in Wales around the year 1530. In his youth, Queen Mary Tudor accomplished the restoration of the Catholic Church after the brief reign of Edward VI had taken the Church of England into the Calvinist fold. Mary's accession had allowed the English friars who had fled into exile to Flanders and Scotland to return and in April 1555 the friary at Greenwich, in which Mary and Elizabeth had been baptized, was reopened. John joined the friary and took the name Godfrey Maurice, becoming known for his piety. At Mary's untimely death in 1558, however, her half-sister Elizabeth assumed the throne and it was not long before Catholics were once more persecuted in England. John Jones, although still a novice was forced to flee to France. The English Observant Franciscans fled to a friary in Pontoise where John was professed and trained. He has probably ordained a priest at Rheims, where there was another friary of the exiled English Province.

Towards 1590 John was sent to the friary of Ara Coeli in Rome, the General headquarters of the Order. From there he wished to return to England to take part in the mission to care for faithful Catholics, who risked their livelihoods and often their lives to sustain their missionary priests. The priests themselves were subject to the dreadful death of hanging, drawing, and quartering as traitors for the simple fact of exercising their priesthood. John begged an audience with the Pope and Clement VIII embraced him, gave him a solemn blessing, and told him: “Go because I believe you to be a true son of Saint Francis. Pray to God for me and for his holy Church."

In England John Jones exercised a heroic hidden ministry, animating the Catholic faith among recusants and prudently seeking to reconcile those who had submitted to Elizabeth's Church of England. The existence of a missionary priest in England was one of the frequent moves, constant vigilance, and continued flight from Elizabeth's vigilant secret services, supervised by William Cecil and Francis Walsingham.

Despite his care, John Jones was caught in late 1595 or early 1596 by Richard Topcliffe, who nurtured a cruel hatred for the Catholic faith and was sanctioned by the Queen to maintain a private torture chamber in his house for the Catholic priests he apprehended. John Jones was accused of being a spy and sent to the notorious Clink prison, from which we derive the expression “being in the clink”. There he languished for nigh on two years awaiting trial. In prison, Jones continued his ministry and converted many, including Saint John Rigby, who was himself martyred two years after John Jones (on 21st June 1600). On 3rd July 1598, John Jones was finally brought to trial for having exercised his ministry as a Catholic priest in England. He was sentenced to hanging, drawing, and quartering at Saint Thomas Watering, but was meanwhile imprisoned at Marshalsea prison. The Jesuit Henry Garnet recounts in a letter that on 12th July 1598 John was tied to a trellis and dragged to the place of his torment. [The executioner had forgotten to bring ropes, so there was a delay.] He was held there for an hour before execution during which time Topcliffe harangued the crowd with his supposed crimes. Garnet recounts that the crowd was touched more by John's prayers than by the calumnies of his torturer and executioner. His remains were hung up on the road between Newington and Lambeth.

With 39 other English martyrs, John Jones was beatified by Pius XI on 15th December 1929 and canonized by Paul VI on 25th October 1970. The Franciscans in England remember all their martyrs, Supremacy (Henry VIII), Recusant (Elizabeth I to Charles I), and Popish Plot (Charles II) on the 12th of July--St. John Jones is pictured above with St. John Wall, a Popish Plot martyr of 1679.

புனிதர்கள் லூயிஸ் மார்ட்டின் மற்றும் மேரி செலின் குரின் ✠(Saints Louis Martin and Marie-Zélie Guérin) July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர்கள் லூயிஸ் மார்ட்டின் மற்றும் மேரி செலின் குரின் ✠

(Saints Louis Martin and Marie-Zélie Guérin)

பொதுநிலையினர்:

(Laypeople)

புனிதர் லூயிஸ் மார்ட்டின்:

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 22, 1823

போர்டியூக்ஸ், கிரோன்ட், ஃபிரான்ஸ்

(Bordeaux, Gironde, France)

இறப்பு: ஜூலை 29, 1894 (வயது 70)

அர்நீர்ஸ்-சுர்-இடன், யூர், ஃபிரான்ஸ்

(Arnières-sur-Iton, Eure, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 19, 2008

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிட்

(Pope Benedict XVI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 18, 2015

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 12

பாதுகாவல்: குடும்பம், தந்தை

புனிதர்கள் “லூயிஸ் மார்ட்டின்” (Louis Martin) மற்றும் “மேரி செலின் குரின்” (Marie-Azélie Guérin) ஆகிய இருவரும் திருமணமான ரோமன் கத்தோலிக்க ஃபிரெஞ்ச் பொதுநிலையினரும், “கார்மேல்” (Carmelite nun) சபையின் அருட்சகோதரியான “புனிதர் லிசியே நகரின் தெரெசா” (St. Thérèse of Lisieux) உள்ளிட்ட ஐந்து அருட்சகோதரியினரின் பெற்றோருமாவர். 2015ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம் 18ம் தேதி, இவர்களிருவரும் திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் அவர்களால் புனிதர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டனர். கத்தோலிக்க திருச்சபையின் சரித்திரத்தில், முதன்முறையாக புனிதர்களான திருமணமான இணை இவர்களாவர்.

“லூயிஸ் ஜோசஃப் அலாய்ஸ் ஸ்டனிஸ்லாஸ் மார்ட்டின்” (Louis Joseph Aloys Stanislaus Martin) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட “லூயிஸ் மார்ட்டின்” (Louis Martin), கி.பி. 1823ம் ஆண்டு, ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “போர்டியூக்ஸ்” (Bordeaux) எனுமிடத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். “பியர்ரெ-ஃபிரான்காய்ஸ் மார்ட்டின்” (Pierre-François Martin) மற்றும் மேரி-ஆன்-ஃபன்னி போரியு” (Marie-Anne-Fanny Boureau) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவர், தமது பெற்றோருக்குப் பிறந்த ஐந்து குழந்தைகளில் மூன்றாவதாகப் பிறந்தவர் ஆவார். இவருடன் பிறந்த சகோதரர்கள் அனைவரும் முப்பது வயதாவதற்கு முன்னமே மரித்துப் போயினர்.

லூயிஸ், “அகுஸ்தீனிய பெரிய புனிதர் பெர்னார்ட்” (Augustinian Great St. Bernard Monastery) துறவு மடத்தில் இணைந்து ஒரு துறவி ஆக விரும்பினார் என்றாலும், இலத்தீன் மொழி கற்று தேற இயலவில்லையாதலால் இவர் நிராகரிக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர், கடிகாரம் செய்பவராக ஆனார். அதற்காக “ரென்ஸ்” (Rennes) மற்றும் “ஸ்ட்ராஸ்பேர்க்” (Strasbourg) ஆகிய நகர்களில் கற்று தேறினார்.

♪ ✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯✯♪

புனிதர் மேரி செலின் குரின்:

பிறப்பு: டிசம்பர் 23, 1831

செயின்ட்-டெனிஸ்-சுர்-சர்தொன், ஒர்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Saint-Denis-sur-Sarthon, Orne, France)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 28, 1877 (aged 45)

அலென்கான், ஒர்ன், ஃபிரான்ஸ்

(Alençon, Orne, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 19, 2008

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிட்

(Pope Benedict XVI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 18, 2015

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 25

இவர், “செயின்ட்-டெனிஸ்-சுர்-சர்தொன்” (Saint-Denis-sur-Sarthon) எனும் இடத்திற்கு அருகிலுள்ள “கண்டலெய்ன்” (Gandelain) என்னும் இடத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். “இசிதோர் குரின்” (Isidore Guérin) மற்றும் லூயிஸ் ஜீன் மேஸ்” (Louise-Jeanne Macé) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவர் தமது பெற்றோரின் மூன்று குழந்தைகளில் இரண்டாவதாகப் பிறந்தவர் ஆவார். இவரது தமக்கை “மேரி லூயிஸ்” (Marie-Louise) பின்னாளில் “விசிடேஷன்” சபையின் (Visitandine nun) அருட்சகோதரியானார். இவரது இளைய சகோதரரான “இசிடோர்” (Isidore), ஒரு மருந்தாளுனரானார். தாமும் ஒரு அருட்சகோதரியாக துறவறம் பெற முயன்ற செலின், தமக்கிருந்த சுவாசக்கோளாறுகள் மற்றும் அடிக்கடி தொல்லை தந்த தலைவலி காரணமாக துறவறம் பெற இயலவில்லை. ஆகவே, தமக்கு நிறைய குழந்தை பாக்கியம் வேண்டி இறைவனை செபித்தார். ஆக, தமது குழந்தைகளை இறை சேவையில் அர்ப்பணிக்க விரும்பினார். பின்னர், பின்னலாடைகளுக்கான நூல் தயாரிக்கும் தொழில் தொடங்கிய செலின், கி.பி. 1858ம் ஆண்டு மார்ட்டினை சந்தித்து அவருடன் காதலில் வீழ்ந்தார். பின்னர் இருவரும் திருமணம் செய்துகொண்டனர்.

திருமண வாழ்க்கை:

அன்பில் இணைந்த இத்தம்பதியினர், ஒன்பது குழந்தைகளை பெற்றெடுத்தனர். அவர்களில் நால்வர் சிறுவயதிலேயே இறந்துவிட்டனர். மீதமுள்ள ஐந்து குழந்தைகளும் பிற்காலத்தில் அருட்சகோதரிகளாக மாறினர். இந்த தம்பதியரின் கடைசி குழந்தையாக (ஒன்பதாவது) பிறந்தவர்தான் “புனிதர் லிசியே நகரின் தெரெசா” (St. Thérèse of Lisieux).

இவர்களின் குழந்தைகள்:

1. மேரி லூயிஸ் (Marie Louise) (ஃபெப்ரவரி 22, 1860 – ஜனவரி 19, 1940), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

2. மேரி பவுலின் (Marie Pauline) (செப்டம்பர் 7, 1861 – ஜூலை 28, 1951), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

3. மேரி லியோனி (Marie Léonie) (ஜூன் 3, 1863 – ஜூன் 16, 1941), அருட்சகோதரி, “சேன்” நகர விசிடேஷன் சபை” (Visitandine at Caen)

4. மேரி ஹெலன் (Marie Hélène) (அக்டோபர் 3, 1864 – ஃபெப்ரவரி 22, 1870); 

5. ஜோசப் லூயிஸ் (Joseph Louis) (செப்டம்பர் 20, 1866 – ஃபெப்ரவரி 14, 1867); 

6. ஜோசப் ஜீன்-பேப்ஸ்ட் (Joseph Jean-Baptiste) (டிசம்பர் 19, 1867 – ஆகஸ்ட் 24, 1868); 

7. மேரி செலின் (Marie Céline) (ஏப்ரல் 28, 1869 – ஃபெப்ரவரி 25, 1959), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux)

8. மேரி மெலனி தெரஸ் (Marie Mélanie-Thérèse) (ஆகஸ்ட் 16, 1870 – அக்டோபர் 8, 1870); 

9. மேரி பிரான்கோய்ஸ் தெரஸ் (Marie Françoise-Thérèse) (ஜனவரி 2, 1873 – செப்டம்பர் 30, 1897), அருட்சகோதரி, “லிசியே நகர கார்மல்சபை” (Carmelite at Lisieux), 1925ஆண்டு, புனிதர் பட்டம்.

மரணம்:

செலின், மார்பக புற்றுநோய் காரணமாக, கி.பி. 1877ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 28ம் தேதி, தமது நாற்பத்தைந்து வயதில், தமது கணவரையும் குழந்தைகளையும் விட்டுவிட்டு மரித்துப்போனார். அவர் லூயிஸை மணந்த அதே பேராலயத்தில் அவரது இறுதிச் சடங்கும் நடந்தது. செலின் மறைந்த சில வாரங்களின் பின்னர், லூயிஸ் தமது பின்னலாடை நூல் உற்பத்தி செய்யும் தொழிலையும் வீட்டையும் விற்றுவிட்டு, செலினின் சகோதரன் “இசிடோர் குரின்” (Isidore Guérin) வசித்த “நோர்மண்டி” (Normandy) அருகேயுள்ள “லிசியேக்ஸ்” (Lisieux) நகர் சென்று வசித்தார்.

கி.பி. 1889ம் ஆண்டு, இரண்டு முறை பக்கவாத நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட லூயிஸ், இருதய தமனி நாள சுவர்களில் ஏற்பட்ட தடிமன், அடைப்புகள் காரணமாக மூன்று வருடங்கள் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். 1892ம் ஆண்டு வீடு திரும்பிய இவர், கி.பி. 1894ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 29ம் தேதி, தமது 70 வயதில் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ Saints Louis Martin and Marie-Azélie Guérin ✠

Laypeople:

Louis Martin:

Born: August 22, 1823

Bordeaux, Gironde, France

Died: July 29, 1894 (Aged 70)

Arnières-sur-Iton, Eure, France

Azélie-Marie Guérin:

Born: December 23, 1831

Saint-Denis-Sur-Sarthon, Orne, France

Died: August 28, 1877 (Aged 45)

Alençon, Orne, France

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: October 19, 2008

Pope Benedict XVI

Canonized: October 18, 2015

Pope Francis

Feast: July 12

The Lord sends the Church the men and women who are needed to keep her holy in times of trouble. Among these are St. Francis of Assisi, St. John of the Cross, St. Ignatius of Loyola, St. Faustina, and the first married couple ever to be canonized together: Louis and Azelie-Marie (Zelie) Martin. Their feast day is July 12. Pope Benedict beatified them in 2008 and Pope Francis canonized them on October 18, 2015.

Louis Martin and Marie-Azélie "Zélie" Guérin martins were two married Roman Catholic French laypeople and the parents of five Roman Catholic nuns, including Thérèse of Lisieux, a Carmelite nun who was canonized as a saint of the Catholic Church in 1925. On 18 October 2015, the couple were also canonized as saints, becoming the first spouses in the church's history to be canonized as a couple.

Louis Martin, the third of five children, was born on August 22, 1823, in Bordeaux, France. His father came from a long line of soldiers. His parents, Pierre-Francois Martin and Marie-Anne-Fanny Boureau baptized him Louis Joseph Aloys Stanislaus Martin and, of all his siblings, only he lived past the age of 30.

From an early age, enamored with the life of the monks and their dogs who roamed the Alps to save weary and lost travelers, Louis yearned to join the monastery. He joined the Great St. Bernard Monastery, of the Augustinian order, but the monks eventually rejected him because of his failure at learning Latin.

Refused his first choice, Louis turned to the occupation of jeweler and watchmaker, studying the trade-in Rennes and then in Strasbourg. Eventually, he ended up in Alençon, where he would meet his future wife.

Azelie-Marie was born in Gandelain, near Saint-Denis-Sur-Sarthon, Orne, France, the second daughter of Isidore Guerin and Louise-Jeanne Macé. Her older sister, Marie-Louise, became a Visitation nun, and a younger brother, Isidore, became a pharmacist. She was born on December 22, 1831.

From a young age, Zelie wanted to become a nun with the Sisters of Charity of St. Vincent de Paul, but constant headaches and respiratory complications kept her from fulfilling her dream. In turn, since the religious life was not open to her, she prayed to God that she would become the mother of many children who would be consecrated to God.

Zelie then became a lacemaker, producing the world-famous Alençon lace, one of the most beautiful and intricate handmade laces. She became so skilled at this occupation that she started her own business and became very successful.

While Louis was making watches and jewelry, and while Zelie expanded her lace-making trade, they met in Alençon on July 13, 1858. These two faithful Catholics, who had both been thwarted in becoming religious, fell in love and were married in October of the same year at the Basilica of Notre-Dame in Alençon.

For the first ten months of their marriage, by mutual agreement, they lived a celibate life even though Zelie had prayed for many children consecrated to God. Both Louis and Zelie were open about the life they were leading when they met with their spiritual director.

When he learned of the celibacy, he explained the obligations of the Sacrament of Matrimony, and that they should not deny the unitive and procreative purpose of the state of life they had chosen. Thus they consummated their marriage and had nine children over the next 14 years:

Marie Louise, 1860-1940, became Sr. Marie of the Sacred Heart, a Carmelite. Marie Pauline, 1861-1951, Mother Agnes of Jesus, also became a Carmelite. Their third daughter, Marie Leonie, 1863-1941, Sr. Francois-Therese, became a Visitation nun at Caen — her cause for canonization was opened in January 2015. Marie Helene only lived from 1864-1870. Two boys lived less than a year: Joseph Louis (September 1866 to February 1867) and Joseph Jean-Baptiste (December 1867 to August 1868).

Marie Celine (1869-1959) became Sr. Genevieve of the Holy Face, also a Carmelite. Marie-Melanie-Therese lived only eight weeks in 1870.

When the last of the nine children were born, the doctors held little hope that she would survive, but God had other plans. Little Marie Francois-Therese, born on January 2, 1873, became Sr. Therese of the Child Jesus and of the Holy Face, a Carmelite who not only became a saint but has also been declared a doctor of the Church. She died on September 30, 1897.

As parents Louis and Zelie found great joy in their children: loving them deeply, training them in the faith as well as in the joys of nature. Although they lost the two boys, their five-year-old daughter, and an infant girl within a short time, they never regretted having children. As Zelie wrote, “We lived only for them — they were all our happiness.”

It was after the deaths of these little children that Louis and Zelie welcomed their last child, who became the Little Flower, St. Therese. But Zelie wrote of her at the time, “I have no hope of saving her. The poor little thing suffers so horribly…it breaks your heart to see her.” Thankfully for Zelie — and for the Catholic Church — the little girl survived and just one year later became a “big baby, browned by the sun.” She was an entirely different child, full of life, laughter, and the joy of knowing that she was loved.

The Martin family was a bright light of Catholic charity and orthodoxy in post-revolution France. After their marriage, both Louis and Zelie continued their crafts, but eventually, Louis gave up his skill to help Zelie with her successful business. Unlike many businesses of their time (and our time), the Martins refused to open on Sundays.

They were heroic examples of Catholic living, as they attended daily Mass and received the sacraments frequently. As a family, they prayed and read spiritual classics such as The Imitation of Christ by Thomas à Kempis.

Their piety was complemented by times of play and pilgrimage.

Sadly, Zelie became ill in 1877 and died from breast cancer on August 28, 1877. The funeral was held in the same basilica where Louis and Zelie were married. Louis was left alone to raise their five remaining daughters.

Less than a month later, Louis sold the lace-making business and moved his family to Lisieux in Normandy, France. In Lisieux, he purchased a brick two-story home with a lovely garden just a few blocks from the Cathedral of St. Pierre, built in the 12th century. (Visitors can see the pew the Martins used as well as the altar they donated to the cathedral.)

As Therese grew up she greatly missed her mother but spent much time with her father, who loved nature’s animals and plants. He also made pilgrimages to Lourdes, Chartres, Rome, and the Holy Land.

At their home, now a museum, there is a marble bench in the garden with replicas of Louis and Therese when he gave his consent to her entering the Carmelite monastery. His face reflects his loving sacrifice and her arms are slightly raised in joy.

After his wife’s death, Louis lived like a monk, turning the top floor room into a “cell” where he spent many hours in prayer and meditation. His days were divided into worship, prayer, and garden work. Shortly after his last child entered religious life, Louis suffered a stroke which left him mostly paralyzed. He died on July 29, 1894.

Dear Louis and Zelie, during these chaotic times when families are being attacked and undermined from all directions, intercede for children and their parents that they may be heroic examples of both the love and the holiness so necessary to enter eternal life and to lead others to Christ. Amen!

புனித வெரோனிகா (முதலாம் நூற்றாண்டு) July 12

July 12

 ஜூலை 12

புனித வெரோனிகா (முதலாம் நூற்றாண்டு)

இவர் முதலாம் நூற்றாண்டில், எருசலேமில் வாழ்ந்தவர்.

இவரைக் குறித்துத் திருவிவிலியத்தில் எங்கேயும் குறிப்பு இல்லை; ஆனால், புனித வெள்ளி அன்று நாம் சிறப்பிக்கின்ற சிலுவைப்பாதையில் வருகின்ற ஆறாம் நிலையில், இவர் இயேசுவின் திருமுகத்தைத் தன்னிடமிருந்த துணியால் துடைப்பதிலிருந்து அறிந்து கொள்கிறோம்.

இரத்தம் வழிந்து, மிகவும் சோர்ந்துபோயிருந்த இயேசுவின் திருமுகத்தை இவர் துடைத்ததும், இயேசுவின் திருமுகம் இவர் துடைத்த துணியில் அப்படியே பதிந்துவிடுகிறது. இத்துணியால் இவர் திபேரியஸ் என்ற மன்னருக்கு நலம் அளித்ததாக ஒரு குறிப்பு உண்டு.

1844 ஆம் ஆண்டு, பிரான்ஸ் நாட்டில் வாழ்ந்து வந்த புனித பேதுருவின் மரியா என்ற அருள்சகோதரி, தான் கண்ட காட்சியில் இயேசுவின் திருமுகத்தை வெரோனிகா துடைப்பதை போன்று இருந்ததாகக் குறிப்பிடுகின்றார்.

இதையடுத்து 1855 ஆம் ஆண்டு அப்போதிருந்த திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ, இயேசுவின் திருமுகத்திற்கான பக்தி முயற்சியை உலகம் முழுவதும் கொண்டாடப்  பணித்தார்.

Saint of the day:
Saint Veronica

Patron Saint of the images; laundry workers, pictures, photos, photographers

 

 

 

Prayer:
 

Saint Veronica’s Story

​

Saint Veronica is known as the woman who offered a cloth to Jesus so He could wipe His face on the way to His crucifixion. The cloth is believed to exist today in the Vatican and is considered one of the most treasured relics of the Church.

Saint Veronica is not mentioned in the Bible, but is known to us by Catholic tradition and in the Sixth Station of the Cross, "Veronica Wipes the Face of Jesus."

Legend states that as Christ was walking to Calvary, his face dripping with sweat and blood, Saint Veronica, a bystander, was moved with compassion. She approached Jesus and offered Him a cloth, likely her veil, which He accepted and used to wipe His face.

The image of his face was subsequently imprinted on the cloth.

There are no legends from the period which speak of Veronica either before or after her act of compassion. We do not know when she was born or when she died. She is literally lost to history. However, the cloth may still exist today, kept safe at St. Peter's in Rome.

This particular cloth bearing the likeness of Christ's face, although ancient and difficult to distinguish, is considered one of the most treasured relics in the Vatican. According to legend, it is the original relic, although throughout the ages many copies were created and some were passed along as genuine.

Most of what we know about the veil was recorded in the medieval period, although it was first mentioned as being in the hands of Pope John VII in the early eighth century. The veil and the legend surrounding it became very popular in the thirteenth though fifteenth centuries when the veil was on public display. Indulgences were granted for people who performed devotions before it.

The fate of the veil was obscured by violence in 1527 by the Sack of Rome in which it may have been destroyed. Many reproductions were created at this time, and it is unfortunately unclear if the veil still kept by the Vatican is the original or a reproduction.

In 1616, Pope Paul V banned the production of all copies of the veil, which has become popular. In 1629, Pope Urban VIII went a step further and ordered the destruction of all copies, or that existing copies should be delivered to the Vatican. Anyone who disobeyed this order was to be excommunicated.

The Veil of Veronica has since been kept from the public and rarely has been seen since. There are six known copies in the world, and there is one kept in St. Peter's basilica which is allegedly the same one from the Medieval period. If true, then it is possible this is the original relic. None of these relics have been photographed in detail or have been subjected to forensic testing.

The relic is kept in a frame, cut to match the outline of the original image on the cloth.

The Vatican's relic is displayed, although briefly, on the 5th Sunday of Lent each year. According to those who have seen the relic up close, there is minimal detail.

As for Saint Veronica, she is honored with a feast on July 12. Her icons show a woman holding a cloth upon which the face of Christ is imprinted. She is the patron of laundry workers and photographers.

அர்ச். ஜேம்ஸ்**ஆயர் - (கி.பி. 350).*

*ஜூலை மாதம் 11-ம் தேதி* 

*St. James, B.*          

*அர்ச். ஜேம்ஸ்*

*ஆயர் - (கி.பி. 350).*

யாகப்பர் எனப்படும் ஜேம்ஸ், மெசபொத்தேமியாவில் பிறந்து, கல்வி கற்றபின், இவ்வுலக நன்மைகள் அழிவுக்குரியவையென்று எண்ணி, உலகத்தை வெறுத்து தேவ ஊழியத்தில் தன் ஜீவிய காலத்தைச் செலவிட்டார். உயர்ந்த மலையில் வசித்து அருந்தவம் புரிந்து, கிழங்கு கனிகளைப் புசித்து புண்ணிய வாழ்வில் உயர்ந்து புதுமை வரமும் தீர்க்கதரிசன வரமும் பெற்றார். இதனால் அவரைப் பார்க்கும்படி அநேகர் அவ்விடஞ் சென்றார்கள். இவருடைய நல்ல புத்திமதிகளைக் கேட்ட அநேக பாவிகள் மனந்திரும்பினார்கள். பிற மதத்தினர் அநேகர் சத்திய வேதத்தில் சேர்ந்து, வேதசாட்சி முடி பெற்றார்கள். இவரும் வேதத்திற்காகப் பாடுபட்டார். இவர் ஒருநாள் காட்டில் நடந்து போகும்போது திருடர் அவருக்கு எதிர்பட்டு, தாங்கள் வழிப்போக்கர் என்றும் தங்களுக்குள் ஒருவன் இறந்து போனானென்றும் அவனை அடக்கம் செய்ய தங்களிடத்தில் பணம் இல்லையென்றும் கபடமாய்க் கூறியதினால், ஜேம்ஸ் தம்மிடமிருந்த பணத்தை அவர்களுக்குக் கொடுத்தார். இவர்கள் படுக்க வைத்திருந்த மனிதன் மெய்யாகவே இறந்திருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சியடைந்த திருடர்கள்,  அர்ச்சியசிஷ்டவருக்குப் பின்னால் ஓடிப்போய், உண்மையைக் கூறி மரித்தவனை   உயிர்ப்பிக்கும்படி மன்றாடியதினால், இவர் அவனுக்கு உயிர் கொடுத்தார். தமது ஊரை பெர்சியர் முற்றுகையிட்டு அதைப் பிடிக்கும் தருவாயில், ஆண்டவரை உருக்கத்துடன் மன்றாடவே, நொடிப்பொழுதில் பிரமாண்டமான சிறு ஈக்கூட்டம் எழும்பி சத்துருக்களின் குதிரை, யானைகளின் மூக்கிலும் செவிகளிலும் சென்றதினால் அவைகள் மாவுத்தர்களைக் கீழே விழத்தாட்டி அங்குமிங்கும் ஓடவே, பெர்சிய படை உடைந்து கிறீஸ்தவர்கள் இரட்சிக்கப்பட்டார்கள்.