புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக் ✠(St. Leopold Mandić) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக் ✠

(St. Leopold Mandić)

மறைப்பணியாளர், குரு:

(Religious and Priest)

பிறப்பு: மே 12, 1866

ஹெர்சக் நோவி, டல்மாஷியா அரசு, ஆஸ்திரிய-ஹங்கேரி

(Herceg Novi, Kingdom of Dalmatia, Austro-Hungary)

இறப்பு: ஜூலை 30, 1942 (வயது 76)

பதுவை, இத்தாலி அரசு

(Padua, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 2, 1976

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI) 

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 16, 1983

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித லியோபோல்டு மேண்டிக் திருத்தலம், பதுவை, இத்தாலி

(Shrine of St. Leopold Mandić, Padua, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 28

புனித லியோபோல்ட் மேண்டிக், “குரோஷியன் கப்புச்சின் சபை” (Croatian Capuchin Friar) துறவியும், கத்தோலிக்க அருட்பணியாளரும் ஆவார். திக்குவாய் போன்ற பேச்சுக் குறைபாடுகள் உள்ள இவர், தமது குறைபாடுகளையும் மீறி, ஆழ்ந்த ஆன்மீக பலத்தை வளர்த்ததுடன், தினமும் 12–15 மணி நேரம் ஓப்புரவு திருவருட்சாதனம் அளிப்பதன் மூலம் மக்களின் மனதில் நிலைத்தவர்.

“போக்டான் இவன் மேண்டிக்” (Bogdan Ivan Mandić) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக், அன்றைய ஆஸ்திரிய-ஹங்கேரி (Austro-Hungary) பிராந்தியமான “ஹெர்செக் நோவி” (Herceg Novi) எனும் கடற்கரை நகரில் பிறந்தார். மொழியால் குரோசி இனத்தைச் சார்ந்த இவரது தந்தை, “அட்ரியாடிக்” (Adriatic) கடல் பகுதியில் சொந்தமாக மீன்பிடி கப்பல் வைத்து தொழில் செய்த “பீட்டர் அன்டுன் மேண்டிக்” (Petar Antun Mandić) ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர், “டிராகிஸியா செரெவிக்” (Dragica Zarević) ஆகும். இவர் தமது பெற்றோரின் பன்னிரண்டு குழந்தைகளில் கடைசி குழந்தை ஆவார்.

வெனிஸ் குடியரசிலுள்ள (Republic of Venice) கபுச்சின் துறவியரின் சமூகத்தால் வளர்க்கப்பட்ட இவர், உடல்நலம் குன்றியவராவார். சுமார் நாலரை அடி உயரமேயுள்ள இவர், சாய்வான நடையும் திக்கித் திணறி பேசும் திறனுமுள்ளவர் ஆவார். தமது 16 வயதில் “உடின்” (Udine) எனுமிடத்திலுள்ள இளம் கபுச்சின் துறவியர் மடத்தில் இணைந்தார். இரண்டே வருட காலத்தின் பின்னர் ஆன்மீக சத்திய பிரமாணமும் துறவு ஆடைகளும் ஏற்றுக்கொண்ட இவர், புகுமுக துறவியாக தமது துறவு வாழ்க்கையை தொடர்ந்தார். தமது ஆன்மீக பெயராக “லியோபோல்ட்” எனும் பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார். தனது சொந்த நாடு அமைந்த குரோசியா மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பாவில் மறைபணி செய்ய ஆவல் கொண்டார். ஆனால் இவரது பலவீனமான உடல் அமைப்பு இடம் தரவில்லை.

தமது 24 வயதில், கி.பி. 1890ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 20ம் நாளன்று, வெனிஸ் (Venice) நகரிலுள்ள “புனித மரியா டெல்லா சலுட்” (Basilica of Santa Maria della Salute) பேராலயத்தில், கர்தினால் (Cardinal) “டொமினிக்கோ அகஸ்டினி” (Domenico Agostini) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

அடிக்கடி நோய்வாய்ப் பட்டதால், 1906ம் ஆண்டு முதல் தமது மரணம் வரையான சுமார் முப்பத்தாறு வருடங்கள் இத்தாலியின் பதுவை நகரிலேயே தங்கி பணியாற்றினார்.

புனிதர் அந்தோணியார் கல்லறை அமைந்த பதுவை திருத்தலப் பேராலயத்தில் பக்தர்களுக்கு ஓப்பரவு அருட்சாதனம் வழங்க நியமிக்கப்பட்டார். இப்பணியை தமது வாழ்நாள் முழுவதும் செய்தார். இவரிடம் ஓப்பரவு பெற்றவர்கள் இறை ஞானத்தையும், இறை ஆசிரையும், மன்னிப்பையும் பெற்றதாக உணர்ந்தனர். 

கீழைத் திருச்சபையும், ரோமைத் திருச்சபையும் இணைந்து திருத்தந்தையின் கீழ் ஒரே குடையாக செயல்பட வேண்டுமென்ற புனித நோக்கத்திற்காக தனது வாழ்வை அர்ப்பணித்துக் கொண்டார்.

தனது புனித வாழ்வால் அனைவருக்கும் இறைப்பணி ஆற்றிய இவருடைய உணவுக்குழாய் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. இந்நோய் காரணமாக, இவர் தமது 76வது வயதில், 1942ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 30ம் தேதியன்று, திருப்பலிக்கு (Mass) ஆயத்தம் செய்துகொண்டிருந்த இவர், நிலைகுலைந்து தரையில் வீழ்ந்தார். அங்கிருந்து அவரது அறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட அவருக்கு, இறுதி அருட்சாதனங்கள் வழங்கப்பட்டன. அவரது படுக்கையருகில் ஒன்றுகூடிய துறவியர், “பரிசுத்த அரசியே வாழ்க” (Salve Regina) எனப்படும் மரியாளின் புகழ் பா பாடத் தொடங்கினர். "ஓ புன்னகையே, ஓ அன்பே, ஓ இனிய கன்னி மரியே" ("O clement, O loving, O sweet Virgin Mary") எனும் வரிகளை அவர்கள் பாடிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவரது ஆன்மா இவ்வுலகை விட்டு பிரிந்தது.

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல் (Pope Paul VI), 1976ம் ஆண்டு, மே மாதம், 2ம் நாளன்று, இவரை அருளாளர் நிலைக்கு உயர்த்தி, திருச்சபை ஒன்றிப்பின் பாதுகாவலர் என அறிவித்தார். திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II), 1983ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 16ம் நாளன்று, இவரை புனிதர் நிலைக்கு உயர்த்தினார்.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Leopold Mandić ✠

Religious and Priest:

Born: Bogdan Ivan Mandic

May 12, 1866

Herceg Novi, Kingdom of Dalmatia, Habsburg Monarchy (Now Montenegro)

Died: July 30, 1942 (Aged 76)

Padua, Kingdom of Italy

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Capuchin Friars, Croatia & Diocese of Padua)

Beatified: May 2, 1976

Pope Paul VI

Canonized: October 16, 1983

Pope John Paul II

Major shrine: Shrine of St. Leopold Mandić, Padua, Italy

Feast: July 28

Patronage: Cancer sufferers

St. Leopold Mandić, O.F.M. Cap., was a Croatian Capuchin friar and Catholic priest, who suffered from disabilities that would plague his speech and stature. He developed tremendous spiritual strength in spite of his disabilities and became extremely popular in his ministry as a confessor, often spending 12–15 hours in the confessional.

St. Leopold was also a Capuchin priest like St. Padre Pio.  Born the youngest of 12 children in 1866 in the Montenegro area of Croatia, he was called Bogdan as a child. Throughout his life, he suffered from severe abdominal pain as well as a severe stutter.  Along with these ailments, chronic arthritis deformed his posture and hands. His bent spine gave him a height of just 4'5".  He had poor eyesight and was usually in pain. Despite his lifelong physical problems, his was a life of faith and sacrifice.

 

At 16, Bogdan began his studies at the Capuchin Seraphic School in Italy.  He took the religious name Brother Leopold and made his Profession of Vows at 17.  Brother Leopold was ordained a priest in Venice in 1890.  He wanted to become a missionary in Eastern Europe, which was under siege by religious conflict, but his request was turned down because of his poor health.  He was instead stationed at several friaries around Venice.  He began to teach about the early Church Fathers at a school in Padua, where he became well known for his devotion to his students and his hours spent in prayer each night.

 

Besides one year in an Italian prison during World War I for refusing to renounce his Croatian nationality, Brother Leopold would spend most of the next three decades devoted to spreading the faith in Padua.  From his small cell, he would spend up to 15 hours a day hearing confessions and giving spiritual direction.  He was known for his constant prayer, fasting, and sacrifice. His dream was to reunite the Catholic and Orthodox churches by going to the Orient, but that never happened. He became known as the Apostle of Confession and Apostle of Unity. He wrote a famous prayer for ecumenism and was known to prophesy and to levitate.

 

When his superiors would say he was too lenient with the people who came to him for confession, he would respond, “If the Lord wants to accuse me of showing too much leniency toward sinners, I'll tell him that it was he who gave me this example, and I haven't even died for the salvation of souls as he did.” Leopold would often remark, “Be at peace; place everything on my shoulders. I will take care of it.” He once explained, “I give my penitents only small penances because I do the rest myself.” At nighttime, he would spend hours in prayer, explaining: “I must do penance for my penitents.”

 

Brother Leopold was known to be especially fond of expectant mothers and young children. He set up orphanages for children without parents.  He had a deep devotion to the Virgin Mary who he referred to as “my holy boss,” and he prayed the Rosary regularly. Each day he celebrated Mass at the side altar in the Little Office of the Virgin Mary. Then he would go around and visit the sick in nursing homes, hospitals, and homes.  He also visited sick Capuchin friars in the infirmary, encouraging them to keep the faith.

Leopold used to repeat to himself: “Remember that you have been sent for the salvation of people, not because of your own merits, since it is the Lord Jesus and not you who died for the salvation of souls... I must cooperate with the divine goodness of our Lord who has deigned to choose me so that by my ministry, the divine promise would be fulfilled: ‘There will be only one flock and one shepherd’” (John 10:16).

 

Brother Leopold suffered from esophageal cancer, which would ultimately lead to his death at age 76. On July 30, 1942, after an entire night of prayer and a previous day hearing confessions nonstop, he collapsed while preparing for Mass.  He was brought to his cell where he was given the Last Rites. Friars gathered at his bed sang “Salve Regina,” and when they got to the words, “O clement, O loving, O sweet Virgin Mary,” St. Leopold died while singing the final words.

 

The church and part of the friary where Brother Leopold lived were demolished by bombs during World War II, but as he predicted, his cell and confessional were left unharmed.  He stated before his death, “The church and the friary will be hit by the bombs, but not this little cell. Here God exercised so much mercy for people, it must remain as a monument to God’s goodness.”  Pope Paul VI beatified Leopold on May 2, 1976, and St. John Paul II canonized him during the Synod of Bishops on October 16, 1983.  Leopold is hailed as the “Apostle of Unity.” His feast day is July 28.

புனிதர் முதலாம் விக்டர் ✠(St. Victor I)14ம் திருத்தந்தை:(14th Pope) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் முதலாம் விக்டர் ✠

(St. Victor I)

14ம் திருத்தந்தை:

(14th Pope)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

ரோமப் பேரரசின் கீழ் இருந்த வடமேற்கு ஆப்பிரிக்க கடற்கரை பிராந்தியம்

(Africa Proconsulare)

இறப்பு: கி.பி. 199

ரோம், ரோமப் பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 28

திருத்தந்தை புனிதர் முதலாம் விக்டர், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 14ம் திருத்தந்தையாகக் கருதப்படுகிறார். இவர் கி.பி. 189 முதல் 199ல் தமது மரணம் வரை ஆட்சி செய்தார். கத்தோலிக்க திருச்சபை, மரபு வழி திருச்சபை, மற்றும் கோப்து திருச்சபை ஆகிய கிறிஸ்தவ பிரிவுகள் முதலாம் விக்டரைப் புனிதராகப் போற்றுகின்றன.

வரலாற்றுக் குறிப்புகள்:

"திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் ஏடு தருகின்ற குறிப்புகள்படி, முதலாம் விக்டர் ரோமப் பேரரசின் கீழ் இருந்த ஆப்பிரிக்க மாநிலத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். அவர் “பெர்பெர்' இனத்தவர்” (Berber origin) என்றும், அவரின் பிறப்பிடம், “ரோம லிபியாவிலுள்ள” (Roman Libya) “லெப்டிஸ் மேக்னா” (Leptis Magna) என்றும் கருதப்படுகிறது. அவரது தந்தை பெயர் 'பெலிக்சு' என்பர்.

ஆட்சிக் காலம்:

இவர் திருத்தந்தையாக ஆட்சி செய்த காலம் குறித்து பண்டைய சரித்திர ஆசிரியர்கள் நடுவே பல கருத்துகள் உள்ளன. யூசேபியஸ் (Eusebius) கூற்றுப்படி, இவர் கோம்மொதுஸ் (Commodus) பேரரசனின் பத்தாம் ஆட்சி ஆண்டில் (கி.பி. 189) பதவி ஏற்றார். லிப்சியுஸ் (Lipsius) என்பவர் இது சரியான ஆண்டு என்று கருதுகிறார். ஜெரோம், விக்டர் ஆட்சி தொடங்கியது “செப்டிமியஸ் செவேரஸ்” (Septimius Severus) பேரரசனின் முதலாம் ஆட்சி ஆண்டு (அதாவது கி.பி 193) என்று கூறுகிறார்.

பொதுவாக ஏற்கப்பட்ட கருத்துப்படி, முதலாம் விக்டர், கி.பி. 189ம் ஆண்டு முதல், கி.பி. 199ம் ஆண்டு வரை திருத்தந்தையாக ஆட்சி செய்தார்.

ரோமப் பேரரசோடு உறவு:

கோம்மொதுஸ் பேரரசனின் இறுதி ஆட்சி ஆண்டுகளின் போதும் (கிபி 180-192), செப்திமுஸ் செவேருஸ் ஆட்சியின் தொடக்க காலத்திலும் (கிபி 192) ரோமத் திருச்சபை அரசு, அடக்குமுறைக்கு ஆளாகாமல் அமைதியாகச் செயல்பட முடிந்தது.

கோம்மொதுஸ் பேரரசன் கிறிஸ்தவ திருச்சபை குறித்து நல்லெண்ணம் கொண்டதற்கு மார்சியா (Marcia) என்னும் பெண்மணி காரணமாக இருந்திருக்கலாம். புனித இப்போலித்து என்பவர் கூற்றுப்படி, அப்பெண்மணி ஒருவேளை கிறிஸ்தவராக இருந்திருக்கலாம், அல்லது கிறிஸ்தவம் மட்டில் மதிப்புக்கொண்டவராய் இருந்திருக்கலாம். அவர் ஒருநாள் திருத்தந்தை விக்டரை அரச அரண்மனைக்கு அழைத்து, அவரிடமிருந்து ஒரு பெயர்ப் பட்டியல் கேட்டார். சார்தீனியா தீவில் அமைந்திருந்த சுரங்கங்களில் கட்டாய வேலை செய்ய அனுப்பப்பட்டிருந்த கிறிஸ்தவர்களை விடுதலை செய்யவே அப்பட்டியலை மார்சியா கேட்டார்.

கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகள் தொடர்பாக ரோம ஆயருக்கும், பேரரசுக்கும் ஏற்பட்ட முதல் தொடர்பு இதுவே எனத் தெரிகிறது. தம்மிடம் கேட்கப்பட்ட பெயர்ப் பட்டியலை விக்டர் கொடுத்தார். அரசு அனுமதியோடு மார்சியா ஹையசிந்த் என்னும் திருப்பணியாளரை சார்தீனியாவுக்கு அனுப்பி அங்குக் கட்டாய வேலை செய்த கிறிஸ்தவர்களை விடுதலை செய்ய வழிவகுத்தார்.

இவ்வாறு விடுதலை செய்யப்பட்டவர்களுள் கலிஸ்டஸ் என்பவரும் இருந்தார். இவர் பிற்காலத்தில் (கி.பி. 217-222) திருத்தந்தையாகப் பதவி வகித்தவர் ஆவார். உடல் நலக் குறைவால் கலிஸ்டஸ் ரோமுக்குத் திரும்புவதற்குப் பதிலாக ஆன்சியம் என்னும் நகருக்குச் சென்றார்.

முதலாம் விக்டர் காலத்தில் கிறிஸ்தவ திருச்சபை வளர்ச்சி கண்டது. பல கிறிஸ்தவர்கள் ரோமப் பேரரசில் உயர் பதவிகள் வகித்தனர் என்று இரனேயுஸ் குறிப்பிடுகிறார். “செப்டிமியஸ் செவேரஸ்” (Septimius Severus) மன்னனுக்குக் குணமளித்த புரோக்குலஸ் (Proculus) என்பவர் அரசவையில் பதவி வகித்தார் என்று தெர்த்தூல்லியன் எழுதுகிறார்.

இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் கொண்டாடுவது பற்றிய விவாதம்:

விக்டர் திருத்தந்தையாகப் பதவி ஏற்குமுன், திருத்தந்தை அனிசேட்டஸ் காலத்தில் எழுந்த ஒரு பிரச்சினை திருத்தந்தை முதலாம் விக்டர் காலத்திலும் தலைதூக்கியது. அதாவது, இயேசு சாவினின்று உயிர்த்தெழுந்த நிகழ்ச்சியை ஒவ்வொரு ஆண்டும் எந்த நாளில் கொண்டாடுவது என்பது பிரச்சினை. இதில் மேற்கு (ரோம) திருச்சபைக்கும் கிழக்கு திருச்சபைக்கும் இடையே வேறுபாடு நிலவியது. ரோமில் அவ்விழா நிசான் மாதத்தில் ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமைதான் கொண்டாடப்பட்டது. கிழக்கு சபையோ, இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை நிசான் மாதம் 14ம் நாள் (அது ஞாயிறாயினும் சரி, வேறு நாளாயினும் சரி) கொண்டாடியது. இது யூதர்களின் பாஸ்கா விழா முறையைப் பின்பற்றி நிகழ்ந்தது.

இக்கொண்டாட்டம் பற்றி ஒத்த கருத்து உருவாக்கும் முயற்சி திருத்தந்தை அனிசேட்டஸ் காலத்தில் நிகழ்ந்தது. அவர் கீழைச் சபைத் தலைவராகிய பொலிக்கார்ப்பு என்பவரை ரோமில் சந்தித்துப் பேசியும் ஒத்த கருத்து உருவாகவில்லை. ஆயினும், கீழைச் சபை தன் வழக்கப்படி அக்கொண்டாட்டத்தைத் தொடரலாம் என்று அனிசேட்டஸ் ஏற்றுக்கொண்டார்.

முதலாம் விக்டர் காலத்தில் நிலைமை மாறத் தொடங்கியது. ஆசியப் பகுதிகளிலிருந்து ரோமில் குடியேறிய கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் வழக்கப்படி இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை ரோமிலும் நிசான் மாதம் 14ம் நாள் கொண்டாடத் தொடங்கினர். ரோமில் அவ்விழா இயேசு உயிர்த்தெழுந்த நாளாகிய ஞாயிறன்றுதான் கொண்டாடப்பட வேண்டும் என்று விக்டர் வலியுறுத்தினார்.

எபேசு நகரில் ஆயராக இருந்த பொலிக்கார்ப்புக்கு விக்டர் மடல் எழுதி, ஆசியாவிலிருந்த பிற ஆயர்களை மன்றமாகக் கூட்டி இப்பொருள் பற்றி ஒத்த கருத்து உருவாக்கக் கேட்டார். அவ்வாறே மன்றம் கூட்டப்பட்டு முடிவெடுக்கப்பட்டது. ஆனால், பொலிக்கார்ப்பு திருத்தந்தை விக்டருக்கு எழுதிய மடலில், தம் மாநிலத்தில் எத்தனையோ புனிதர்களும் ஆயர்களும் அதுவரையிலும் கடைப்பிடித்த வழக்கத்தை மாற்றப் போவதில்லை என்றும், இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா நிசான் மாதம் 14ம் நாள்தான் கொண்டாடப்படும் என்றும் கூறினார்.

உடனே திருத்தந்தை விக்டர் ரோமப் பகுதியில் இருந்த ஆயர்களை மன்றமாகக் கூட்டினார். அதுபோலவே வேறு இடங்களிலும் ஆயர்கள் கூடி ஆலோசித்து கருத்துத் தெரிவிக்குமாறு கேட்டார். பாலஸ்தீனாவில் செசரேயா நகர் தியோபிலசு என்பவர் மன்றத்துக்குத் தலைமை தாங்கினார். போந்துஸ் நகரில் பால்மா என்னும் ஆயர் தலைமை தாங்கினார். லியோன் நகர ஆயர் இரனேயுஸ் கால்லிய (பிரான்சு) பகுதி மன்றத்துக்குத் தலைமை தாங்கினார். மேலும் ஓஸ்ரேன், கொரிந்து போன்ற நகரங்களிலும் மன்றங்கள் நடந்தன. இவ்வாறு அக்காலத்தில் திருச்சபை பரவியிருந்த அனைத்து இடங்களிலிருந்தும் கருத்துப் பெறப்பட்டது. அனைவருமே, இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா ஞாயிற்றுக் கிழமைதான் கொண்டாடப்பட வேண்டும் என்று கருத்துத் தெரிவித்தனர்.

திருச்சபை அனைத்திற்கும் தலைவர் என்னும் முறையில் விக்டர் கீழைத் திருச்சபை ஆயர்களைத் தொடர்பு கொண்டு, அவர்களும் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை ரோம வழக்கப்படி கொண்டாட வேண்டும் என்று அறிவுறுத்தினார். அம்முறையை ஏற்காதவர்கள் திருச்சபையின் ஒன்றிப்பிலிருந்து விலக்கப்படுவர் என்றும் எச்சரித்தார்.

விக்டரின் அணுகுமுறையில் சில ஆயர்கள் குறை கண்டனர். லியோன் நகர ஆயர் இரனேயுஸ் மற்றும் பிற ஆயர்கள் திருத்தந்தை விக்டர் கடுமையான அணுகுமுறையைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்றும், கீழைத் திருச்சபையோடுள்ள நல்லுறவை முறித்தலாகாது என்றும் கேட்டுக் கொண்டனர். விக்டருக்கு முன் திருத்தந்தையாக இருந்தவர்கள் கடைப்பிடித்த முறையை அவரும் தொடர்வது நல்லது என்று கூறினார் இரனேயுஸ். அதாவது, ரோமிலும் மேற்கு திருச்சபையிலும் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா ஞாயிறன்று கொண்டாடப்படுவது முறையே என்றாலும், கீழைச் சபையில் அவ்விழாவை நிசான் மாதம் 14ம் நாள் (அது ஞாயிறாக இல்லாமல் இருந்தாலும்) கொண்டாடிய வழக்கம் ஏற்கனவே இருந்ததால் அதைத் தடை செய்ய வேண்டாம் என்று கருத்துத் தெரிவித்தார்.

திருத்தந்தை விக்டரின் ஆட்சியில் ஆசிய ஆயர்கள் நிலை என்னவாயிற்று என்பது தெரியவில்லை. எவ்வாறாயினும், கி.பி மூன்றாம் நூற்றாண்டில் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதலை ஞாயிறன்று கொண்டாடும் பழக்கம் படிப்படியாகத் திருச்சபை முழுவதிலும் பரவியது.

கிரேக்க மொழியிலிருந்து இலத்தீன் மொழிக்கு மாறுதல்:

திருத்தந்தை விக்டர் காலத்தில் நடந்த இன்னொரு முக்கிய நிகழ்வு திருச்சபையில் பயன்படுத்திய மொழி சார்ந்ததாகும். பண்டைய கிறிஸ்தவ அறிஞர் புனித ஜெரோம் கூற்றுப்படி, "ரோம் நகரின் பதின்மூன்றாம் ஆயர் விக்டர், இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் கொண்டாடப்பட வேண்டிய நாள் குறித்து எழுதினார்; செவேருஸ் மன்னன் காலத்தில் பத்து ஆண்டுகள் திருத்தந்தையாக ஆட்சிசெய்தார்".

திருத்தந்தை விக்டர் காலம் வரையிலும் திருச்சபையின் அதிகாரபூர்வமான மடல்கள், எழுத்துக்கள் போன்றவை கிரேக்க மொழியில் ஆக்கப்பட்டன. விக்டர் இலத்தீன் மொழிப் பின்னணியிலிருந்து வந்த முதல் திருத்தந்தை ஆவார். அவர் காலத்தில் ரோமத் திருச்சபையில் இலத்தீன் படிப்படியாக கிரேக்கத்தின் இடத்தைப் பிடித்தது. வழிபாட்டு மொழி கிரேக்கத்திலிருந்து இலத்தீனாக மாறத் தொடங்கியது.

இருப்பினும் திருப்பலியை இலத்தீன் மொழியில் கொண்டாடும் வழக்கம் கி.பி. 230ம் ஆண்டு அளவில்தான் உறுதியாக நிலைபெற்றது.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Victor I ✠

14th Pope:

Born: Early 2nd Century AD

Africa Proconsulare

Died: 199 AD

Rome, Roman Empire

Feast: July 28

Pope Victor I was Bishop of Rome and hence a pope, in the late second century. He was of Berber origin. The dates of his tenure are uncertain, but one source states he became pope in 189 and gives the year of his death as 199. He was the first bishop of Rome born in the Roman Province of Africa—probably in Leptis Magna (or Tripolitania). He was later considered a saint. His feast day was celebrated on 28 July as "St Victor I, Pope and Martyr".

Pope St Victor, son of Felix, was born in Africa, in what is now known as Leptis Magna in Tunisia. His birth was probably in the second quarter of the second century. Nothing else is known of his younger years.

Victor's reign showed many changes in the Church. The culture had begun to change in the Roman Empire. No longer was Greek the standard language. Latin had taken precedence as the official language of the Church, as well. Victor, unlike many of his predecessors, wrote in Latin. During the time of peace in the Church, Victor acted more like a ruler than many of the previous bishops of Rome had been able to.

The mistress of Emperor Commodus was a woman named Marcia. It is said that she was a secret Christian, or at least, a woman tolerant of Christianity. At one time, she called Victor to her, asking for a list of names of the Christians who had been sentenced to work in the mines of Sardinia. He gave her a list. This implies that the Christians were a tight group who knew each other well enough to keep tabs on one another. Marcia had them pardoned and sent the presbyter Hyacinthus, who may have been her advisor, to be sure they were released. One man, Callistus, chose to remain behind, possibly to preach to the pagans there. The Roman Christians sent him a stipend until he left.

At the time, not only was their peace, but Christians could practice their religion and serve in the imperial court, which some did. This was a time when the Church attracted men and women of position and wealth.

Victor sought to solidify Roman control of the Church throughout the Mediterranean. He proclaimed that Easter was to be celebrated only on Sunday, a continuing battle if you have read other entries on the popes. Many Asian Christians had moved to Rome and were celebrating Easter as they did at home, following the Passover dates, rather than having Easter on a specific day. Victor requested the Asian bishops to send him a letter indicating how many people followed this custom. It was a great majority. Victor was not pleased and he went so far as to demand that the Asian churches follow his rule. He set up the first synod of Rome to deal with this. But, Asian churches chose to ignore Victor and continued as they were despite his threat of ex-communication. Irenaeus, bishop of Lyons, and others wrote to Victor asking him to not be so harsh and demanding and to keep the other churches within the fold. There are no letters of response from Victor, but he must have relented because the Asian churches remained.

There was a presbyter who had known St. Polycarp and was probably taught by him. The man's name was Florinus. He began to teach questionable doctrine and eventually Gnostic heresy. Irenaeus wrote two treatises against Fronius' preaching then notified Victor of the man's work. Florinus lost his place in the Church.

Another man, Theodotus, came to Rome from Asia and preached that Jesus was just a normal man until he was baptized and was endowed with the Spirit. As much as Victor tried to excommunicate him, Theodotus continued his preaching. He and his followers developed a schismatic group that continued for a while.

In addition to these two, the Montanists were still troubling the churches of Asia with their odd prophecies, indicating that marriage was as much a sin as adultery, and on and on. At first, from a distance, Victor thought them to be just zealously pious. But when some came to speak to him, he realized his mistake and ordered ex-communication.

In addition to Victor's writings about the paschal question, he was known to have written a treatise against dice throwers, or gamblers.

Considering the attitudes of the government at the time, Victor probably did not die a martyr, but is held up as a confessor of the Church.

St. Victor, pray for us!

புனிதர் அல்ஃபோன்சா ✠(St. Alphonsa Muttathupadathu) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் அல்ஃபோன்சா ✠

(St. Alphonsa Muttathupadathu)

இந்தியாவின் முதல் கத்தோலிக்க புனிதர்:

(First Native Indian Catholic Saint)

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 19, 1910

குடமளூர், கோட்டயம், கேரளம், இந்தியா

(Kudamalloor)

இறப்பு: ஜூலை 28, 1946 (வயது 35)

பரனாங்கானம், திருவாங்கூர், (தற்போதைய கோட்டயம்)

(Bharananganam, Travancore (present day (Kottayam)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 8, 1986

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 12, 2008

திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XVI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 28

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித மரியாள் தேவாலயம், பரனங்கனம், கேரளா, இந்தியா

(St. Mary's Syro-Malabar Church, Bharananganam, Kerala, India)

பாதுகாவல்: உடல் நோய்

“அன்னா முட்டத்துபடத்து” (Anna Muttathupadathu) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் அல்ஃபோன்சா, “சிரோ-மலபார் கத்தோலிக்க” அருட்சகோதரி” (Syro-Malabar Catholic Nun) ஆவார். இவர், “புனிதர் தோமா கிறிஸ்தவ சமூகத்தின்” (Saint Thomas Christian community) “கிழக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபையின்” (Eastern Catholic Church) “சிரோ-மலபார்”கத்தோலிக்க திருச்சபையின் (Syro-Malabar Catholic Church) முதல் பெண் புனிதர் ஆவார்.

அக்கால திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்திலிருந்த குடமலூர் எனும் ஊரில் (தற்போதைய கேரளத்தின் கோட்டயம் மாவட்டத்தில்) 1910ம் ஆண்டு ஆகஸ்டு 19ம் நாள், “சிரோ-மலபார் நசரானி” (Syro-Malabar Nasrani) குடும்பத்தில் பிறந்த இவரது தந்தை பெயர், “செரியன் ஔசெஃப்” (Cherian Ousep) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர், “மேரி முட்டத்துபடத்து” (Mary Muttathupadathu) ஆகும். பெற்றோர் இவருக்குப் புனித அன்னாவின் நினைவாக அன்னக்குட்டி (Annakkutty) என்ற செல்ல பெயரிட்டு அழைத்தனர். 

அன்னா இளம் வயதில் விளையாடினாரோ இல்லையோ, விதி அவர் வாழ்வில் விளையாடத் தவறவில்லை. அன்னாவின் இளம் வயதிலேயே அவரின் தாயார் இறந்து விட்டார். தாயில்லாக் குழந்தையான அன்னாவை அவரின் அத்தைதான் வளர்த்தார். அவரது பெரியப்பாவான “அருட்தந்தை ஜோசப்” (Father Joseph Muttathupadathu) என்பவர்தான் அவரை படிக்க வைத்தார்.

1923ம் ஆண்டு எரியும் நெருப்புக் குழிக்குள் தவறி விழுந்த அன்னாவின் பாதங்கள் கருகின. இவ்விபத்து வாழ்நாள் முழுமைக்கும் இவரை இயலாமையில் ஆழ்த்தியது. பட்ட காலிலே படும் என்பதைப் போல இளமையில் தாயின் மரணம், தோல் நோய் பாதிப்பு, கால் ஊனம், வளர்ப்பு தாயின் மரணம் என அடுத்தடுத்து அவரது வாழ்வில் சோதனைகள் நேரிட்டன. கடவுள் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையின் காரணமாக ஒவ்வொரு சோதனையையும் இன்முகத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டார்.

தன் வாழ்வை கிறிஸ்துவுக்காக அர்ப்பணிக்க விரும்பிய அவர் 1928ம் ஆண்டில் அல்ஃபோன்சா எனும் ஆன்மீக பெயரை ஏற்று, கன்னியாஸ்திரீயாக மாறினார். ஆரம்பப் பள்ளி மாணவர்களுக்கு கல்வி போதித்தார். எனினும் உடல்நலக் குறைவால் இவரால் ஆசிரியர் பணியைச் செவ்வனே செய்ய இயலவில்லை.

கடும் நிமோனியா காய்ச்சல் தாக்கி, மேலும் பலவீனமடைந்து, படுத்த படுக்கையானார். இதற்கிடையில் `அம்னீசியா' என்னும் மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டு ஞாபக சக்தியை இழந்தார். பின்னர் தீவிர சிகிச்சையின் காரணமாக அவர் ஓரளவு குணமடைந்தார். இருந்தாலும் முழுமையாக குணமடையவில்லை. இந்த நிலையில், உடல்நலக்குறைவு மேலும் அதிகமாகி 35 வயதில் 1946ம் ஆண்டு ஜூலை 28ம் நாள் கன்னியாஸ்திரி அல்ஃபோன்சா மரணம் அடைந்தார்.

இவரது உடல் பரனாங்கானத்தில் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது. இன்றளவும் இந்த இடம், நம்பிக்கை உள்ளம் கொண்ட பக்தர்கள் பலர் வந்து செல்லும் புனித ஸ்தலமாய் விளங்குகிறது. இங்கு வரும் பலர் அன்னை அல்ஃபோன்சா தங்கள் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய அதிசயங்களை கூறுகின்றனர்.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Alphonsa Muttathupadathu ✠

First Native Indian Catholic Saint:

Born: August 19, 1910

Kudamalloor, Near Kottayam, Kerala, India

Died: July 28, 1946 (Aged 35)

Bharananganam, Travancore (Present-day Kottayam), Kerala, India

Venerated in: Catholic Church

Beatified: February 8, 1986

Pope John Paul II

Canonized: October 12, 2008

Pope Benedict XVI

Major shrine: St. Mary's Syro-Malabar Church, Bharananganam, Kerala, India

Feast: July 28

Patronage: Against illness, Diseases related to feet, Cherupusha Mission League, India

Saint Alphonsa, F.C.C., was an Indian religious sister and educator. She was the first woman of Indian origin to be canonized as a saint by the Catholic Church, and the first canonized saint of the Syro-Malabar Church, an Eastern Catholic Church based in Kerala. Her feast day is observed on July 28.

Saint Alphonsa Muttathupadathu, a Syro-Malabar Catholic Franciscan Religious nun, the First Woman Saint of India, was declared a Servant of God by Pope John Paul II on July 09, 1985. She is the first woman and second person of Indian origin canonized as a Saint by the Catholic Church and the first canonized Saint of the Syro-Malabar Catholic Church, and an Eastern Catholic Church of the Saint Thomas Christian community. She was locally known as Alphonsa Amma.

Anna Muttathupadathu was born on August 19, 1910, at Arpookara in Kudamalloor near Kottayam District, Kerala, India. She was the fourth child of Cherian Joseph and Mary Muttathupadathu. Her parents nicknamed her Annakkutty (little Anna). Anna's mother died when she was young, so her maternal aunt raised her. Anna was educated by her great-uncle, Father Joseph Muttathupadathu. When Anna was three years old, she contracted eczema and suffered for over a year. She was baptized on August 27, 1910, at Saint Mary's Church in Kudamaloor under the patronage of Saint Anna.

In her early life, she had a poor, difficult childhood and experienced loss and suffering early on in life. In 1916, Anna started school in Arpookara. She received her First Communion on November 27, 1917. In 1918, she was transferred to a school in Muttuchira. In 1923, Anna's feet were burnt when she fell into a pit of burning chaff. This accident left her permanently disabled.

Anna joined the Franciscan Clarist Congregation, a religious congregation of the Third Order of St.Francis and later she arrived at the Clarist Convent at Bharananganam, Kottayam District, on Pentecost Sunday 1927. She received the postulant's veil on August 02, 1928. In May 1929 was assigned to teach at Malayalam High School at Vazhappally. Her foster mother died in 1930. Three days later she resumed her studies at Changanacherry while working as a temporary teacher at a school at Vakakkad.On May 19, 1930, she entered the novitiate of the congregation at Bharananganam and received the religious habit, taking the religious name of Alphonsa of the Immaculate Conception at that time.

On August 11, 1931, she completed the novitiate and took her first vows. Sister Alphonsa took her permanent vows on August 12, 1936. Two days later she returned to Bharananganam from Changanacherry. Sister Alphonsa then taught high school at St.Alphonsa Girl's High School but was often sick and unable to teach. For most of her years as a Clarist Sister, she endured serious illness.

 In December 1936, her health falls off and she was cured of her ailments through the intervention of the Blessed Kuriakose Elias Chavara (who was beatified at the same ceremony as she). On June 14, 1939, she was struck by a severe attack of pneumonia, which left her weakened. On October 18, 1940, a thief entered her room in the middle of the night. This traumatic event caused her to suffer amnesia and weakened her again.

Her health continued to deteriorate over a period of months. She received extreme unction on September 29, 1941. The next day it is believed that she regained her memory, though not complete health. Her health improved over the next few years until in July 1945 she developed a stomach problem that caused vomiting.

Death:

She died on July 28, 1946, at the age of 35 years. She was buried at Bharananganam, Travancore (present-day Kerala) in the Diocese of Palai. During the last year of her life, she came to know the later-Bishop of Kerala Sebastian Valopilly, a priest at the time, who frequently brought her communion. This bishop became famous in Kerala for championing the cause of poor people from all religious backgrounds who had come to live Thalassery as a result of shortages elsewhere. He was also the person who reported the miracle attributed to St. Alphonsa's intercession.

Beatification and Canonization:

Forty years after her death, she was beatified by Pope John Paul II in 1986 in Kottayam, in recognition of the numerous miracles through intercessory prayers to her. Pope Benedict XVI authorized Sister Alphonsa's name for canonization on June 01, 2007. On October 12, 2008, Pope Benedict XVI announced her Canonization at a ceremony at Saint Peter's Square and she was elevated to Sainthood on October 12, 2008, by Pope Benedict XVI.

அருளாளர் ஸ்டேன்லி ஃபிரான்சிஸ் ரோதர் ✠(Blessed Stanley Francis Rother) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ அருளாளர் ஸ்டேன்லி ஃபிரான்சிஸ் ரோதர் ✠

(Blessed Stanley Francis Rother)

ரோமன் கத்தோலிக்க குரு, மறைசாட்சி:

(Roman Catholic Priest and Martyr)

பிறப்பு: மார்ச் 27, 1935

ஒகார்ச், ஒக்லாஹோமா, ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Okarche, Oklahoma, United States of America)

இறப்பு: ஜூலை 28, 1981 (வயது 46)

சேன்டியாகோ அடிட்லன், ஸோலோலா, குவாட்மலா

(Santiago Atitlán, Sololá, Guatemala)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: செப்டம்பர் 23, 2017

கர்தினால் ஏன்ஜெலோ அமேடோ

(Cardinal Angelo Amato)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 28

அருளாளர் ஸ்டேன்லி ஃபிரான்சிஸ் ரோதர், அமெரிக்காவின் “ஒக்லாஹோமா” (Oklahoma City) நகரைச் சேர்ந்த ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும், “குவாட்மலா” (Guatemala) நாட்டில் மறைசாட்சியாக மரித்தவருமாவார். 1963ம் ஆண்டு, “ஒக்லாஹோமா” மறைமாவட்ட (Archdiocese of Oklahoma City) குருவாக குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்ற இவர், 1968ம் ஆண்டுவரை பல்வேறு பங்குகளில் பணியாற்றினார். குவாட்மலா (Guatemala) நாட்டுக்கு மிஷனரி குருவாக நியமிக்கப்பட்டிருந்த அவர், 1981ம் ஆண்டு, குவாட்மலன் பணி மையத்தில் கொலை செய்யப்பட்டார். கத்தோலிக்க திருச்சபையால் முக்திபேறு பட்டமளிக்கப்பட்ட, அமெரிக்காவில் பிறந்த முதல் குருவும் மறைசாட்சியும் இவரேயாவார்.

1935ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 27ம் தேதி, ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளின் “ஒக்லாஹோமா”(Oklahoma) மாநிலத்திலுள்ள “ஒகார்ச்” (Okarche) நகரில் பிறந்த இவரது தந்தை, “ஃபிரேன்ஸ் ரோதர்” (Franz Rother) ஆவார். தாயார், “கேர்ட்ரூட் ஸ்மித்” (Gertrude Smith) ஆவார். இவர், இவரது பெற்றோருக்குப் பிறந்த நான்கு குழந்தைகளுள் ஒருவராவார். இவருக்கு, பிறந்த மூன்றாம் நாளான மார்ச் 29ம் தேதி, நகரின் “பரிசுத்த திரித்துவ தேவாலயத்தில்” (Holy Trinity Church), அருட்தந்தை ‘செனோன் ஸ்டீபர்” (Father Zenon Steber) என்பவரால் திருமுழுக்கு அளிக்கப்பட்டது.

பண்ணைப் பணிகளில், ஸ்டேன்லி வலுவானவராகவும், திறமையானவராகவும் இருந்தார். பின்னர் “பரிசுத்த திரித்துவ பள்ளியில்” (Holy Trinity school) உயர்நிலைப் பள்ளி படிப்பு முடிந்த பிறகு, குருத்துவத்திற்கான தமது அழைப்பினை தமது பெற்றோருக்கு தெரிவித்தார். தமது மகனின் முடிவில் மகிழ்ச்சியடைந்த பெற்றோர், “அமெரிக்காவின் எதிர்கால விவசாயியாக கடுமையாக உழைத்ததற்கு பதிலாக, நீ இலத்தீன் மொழியை ஏன் கற்கவில்லை” என்று கேட்டனர். இதன் தயாரிப்பிற்காக, அவர் முதலில் “செயின்ட் ஜான் செமினரிக்கும்” (Saint John Seminary), பின்னர் டெக்சாஸ் (Texas) மாநிலத்தின் “சேன் அன்டோனியோவில்” (San Antonio) உள்ள “அசம்ப்ஷன் செமினரிக்கும்” (Assumption Seminary) அனுப்பப்பட்டார். விவசாய நிலங்களில் உழைத்த அவரது திறமை, அவரை செமினரியின் பிற பணிகளிலேயே விட்டுச் சென்றது. அவரது படிப்பு கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டது. இலத்தீன் மொழியை கற்றுக்கொள்ள அவர் போராட வேண்டியிருந்தது. அவர், “கிறிஸ்தவக் தேவாலயங்களில் உள்ள புனிதப் பொருள்களைக் காப்பவராகவும்” (Sacristan), “பள்ளி அல்லது பிற கல்வி நிறுவனங்களின் தரையை பராமரிக்கும் ஒரு நபராகவும்” (Groundskeeper), புத்தகம் கட்டுபவராகவும் (Bookbinder), பிளம்பர் (Plumber), மற்றும் தோட்டக்காரனாகவும் (Gardener) பல்வேறு பணிகளைச் செய்து, ஆறு வருடங்கள் கடினமாக உழைத்த ஸ்டேன்லியின் உழைப்பு முழுதும் வீண்போயின. கிட்டத்தட்ட ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, செமினரி ஊழியர்கள் அவரை அங்கிருந்து விலக்கிக்கொள்ளும்படி அறிவுறுத்தினர்.

அவரது உள்ளூர் ஆயர் “விக்டர் ரீட்” (Bishop Victor Reed) என்பவருடன் கலந்தாலோசித்த பிறகு, “மேரிலேண்ட்” (Maryland) மாநிலத்தின், “எம்மிட்ஸ்பர்க்” (Emmitsburg) எனுமிடத்திலுள்ள “மவுண்ட் செயின்ட் மேரி செமினரியில்” (Mount Saint Mary's Seminary) சேர்ந்து குருத்துவ கல்வி கற்ற இவர், 1963ம் ஆண்டு பட்டம் பெற்றார். 1963ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 14ம் தேதி, “மவுண்ட் செயின்ட் மேரி செமினரியின்” தலைவர், ஆயர் “விக்டர் ரீட்” அவர்களுக்கு எழுதிய கடிதமொன்றில், “ரோதர் இந்த செமினரியில் சிறந்த வெற்றிகரமான போக்கை அடைந்துள்ளார். அவர் மிகவும் மதிப்புமிக்க ஒரு பங்குத் தந்தையாக இருக்க வேண்டும்” என்று எழுதியிருந்தார். 1963ம் ஆண்டு, மே மாதம், 25ம் தேதி, ரீட் இவருக்கு குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்வித்தார்.

பின்னர், ஸ்டேன்லி, ஒக்லாஹோமாவைச் சுற்றியுள்ள பல்வேறு பங்குகளில் இணை பங்குத் தந்தையாக பணியாற்றினார்.

சபைக்கு நெருக்கமாக தொடர்புகொண்டு பணியாற்றுவதற்காக, அவர் ஸ்பேனிஷ் (Spanish) மற்றும் “ஸுடுஜில்” (Tz’utujil ) இன மக்கள் பேசும், எழுதப்படாத மற்றும் உள்நாட்டு மொழியான, “மாயன்” (Mayan language) மொழிகளை கற்றுக்கொண்டார். 1968ம் ஆண்டுமுதல், தமது மரணம்வரை, “சேன்டியாகோ அடிட்லனில்” (Santiago Atitlán) பணியாற்றினார்.

ரோதர், நடைமுறை உரையாடல்களை நன்கு புரிந்துகொள்வதற்காக, ஒரு உள்ளூர் குடும்பத்துடன் சிறிது காலம் வாழ்ந்தார். எவ்வாறு எழுதுவது, வாசிப்பது என்பதை காட்டவேண்டும் என்பதற்காக உள்ளூர் மக்களுடன் பணிபுரிந்தார். மிஷனரி சொத்து நிலத்தில் அமைந்திருந்த ஒரு வானொலி நிலையம், மொழி மற்றும் கணித படிப்பினைகளை தினசரி ஒலிபரப்பியதை அவர் ஆதரித்தார். 1973ம் ஆண்டு அவர் எழுதிய கடிதமொன்றில், "நான் இப்பொழுது ‘ஸுடுஹில்” (Tz’utujil ) மொழியில் பிரசங்கிக்கிறேன்” என்று கடிதத்தில் பெருமையுடன் குறிப்பிட்டிருந்தார். அந்த சமயத்தில், தமது வழக்கமான கடமைகளைவிட கூடுதலாக அவர் புதிய ஏற்பாட்டை ‘ஸுடுஹில்” (Tz’utujil ) மொழியில் மொழிபெயர்த்தார். திருப்பலி கொண்டாட்டங்களையும் அதே மொழியில் நிறைவேற்ற தொடங்கியிருந்தார். ரோதர், 1960ம் ஆண்டின் இறுதியில், “பானாபஜ்” (Panabaj) நகரில் ஒரு சிறிய மருத்துவமனையை நிறுவினார். இந்த திட்டத்தில் “தந்தை கார்லின்” (Father Carlín) ஒரு கூட்டுப்பணியாளராக பணியாற்றினார்.

குவாட்மலாவின் நல்ல பயனுக்காக தனது விவசாய திறமைகளைப் பயன்படுத்தினார். ஒரு சமயம், உள்ளூர் பண்ணைகளின் நிலங்களை சீர் செய்வதற்காக காலை 7:00 மணி முதல், மாலை 4:30 மணி வரை புல்டோசர் (bulldozer) இயக்கி உழைத்தார். இடையில் திருப்பலி நிறைவேற்றுவதற்காகவே வேலையை நிறுத்தினார். அவரது வீட்டின் கதவுகள் அனைத்து மக்களுக்கும் திறந்தேயிருந்தது. ஒரு முதியவர் ஒருவர் தினசரி மதிய உணவு வேளையின்போது அங்கே தோன்றினார். மற்றவர்கள் தனிப்பட்ட அல்லது நிதி விவகாரங்களில் ஆலோசனைகளுக்காக அவரை அணுகினார்கள். சிலர் தமது பல் பிடுங்குவது போன்ற சிகிச்சைகளுக்காக வந்தனர். ஒரு சமயம், வாய் புற்றுநோயால் (Lip Cancer) பாதிக்கப்பட்டிருந்த சிறுவன் ஒருவனை அழைத்துக்கொண்டு சிகிச்சைக்காக குவாட்மலா நகருக்கு போய் வந்தார். அதிசயமாக, சிறுவன் இறுதியில் குணமடைந்தான்.

தமது வாழ்க்கையின் இறுதி வருடத்தில், வானொலி நிலையம் நொறுக்கப்பட்டதையும்,, அதன் இயக்குனர் கொலை செய்யப்பட்ததையும் ரோதர் கண்டார். முதலில் காணாமல் போன அவரது மறைக் கல்வி மாணவர்களும் பங்கு பொதுநிலையினரும் பின்னர் இறந்து காணப்பட்டார்கள். அவர்களது சடலங்களில் தாக்கப்பட்ட, மற்றும் சித்திரவதை செய்யப்பட்ட அறிகுறிகள் காணப்பட்டன.

1981ம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், அவரது பெயர் மரண பட்டியலில் இருப்பதாக எச்சரிக்கப்பட்டார். உயிருடன் தப்பிக்க வேண்டுமானால், குவாட்மலாவை விட்டு வெளியேறவும் வலியுறுத்தப்பட்டார். ஜனவரி மாதம், “தந்தை, நீங்கள் தீவிர ஆபத்தில் இருக்கிறீர்கள். உடனடியாக வெளியே வர வேண்டும்” என்று அவரது பங்கு பொதுநிலையினர் ஒருவர் எச்சரித்தார். ரோதர் தயக்கம் காட்டினார், ஆயினும் அவர் ஜனவரி மாதம் ஓக்லஹோமாவிற்கு திரும்பினார். பிற்பாடு, தாம் குவாட்மலா திரும்புவதற்கு அனுமதிக்குமாறு அவர் பேராயரை கேட்டார். என் மக்களுக்கு நான் தேவைப்படுகிறேன். நான் இனிமேல் அவர்களை விட்டு விலகி இருக்க முடியாது. அவர் திரும்புவதற்கான முக்கிய இன்னொரு காரணம், அவர் அம்மக்களுடனேயே ஆண்டவரின் உயிர்த்தெழுதல் (Easter) விழாவை கொண்டாட விரும்பினார். அவர் குவாட்மளாவுக்கு திரும்பிச் செல்ல விரும்புவதை கேள்விப்பட்ட அவரது சகோதரர் “டோம்” (Tom), “ஏன் அங்கே போக விரும்புகிறாய்? அவர்கள் அங்கே உனக்காக காத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் உன்னை கொன்றுவிடுவார்கள்.” என்றார். ஆனால், ரோதர், “ஒரு மேய்ப்பன் தனது மந்தையை விட்டு விலகியிருக்க முடியாது” என்றார். பின்னர், ஏப்ரல் மாதம் “சேன்டியாகோ அடிட்லன்” (Santiago Atitlán) திரும்பிய அவருக்கு, தாம் கவனிக்கப்படுவது தெரிந்தே இருந்தது.

ஜூலை மாதம், 28ம் தேதி அதிகாலை (நள்ளிரவுக்கு சற்று நேரம் கழித்து), துப்பாக்கி ஏந்தியவர்கள் தேவாலயத்தின் மறைப்பணியாளர் இல்லத்தினுள்ளே நுழைந்தனர். சுருக்கமான போராட்டத்தின் பின்னர் அவரை இரண்டு முறை தலையில் சுட்டுக் கொன்றனர். கொலைகாரர்கள், அந்த நேரத்தில் தேவாலயத்தில் இருந்த “ஃபிரான்சிஸ்கோ போசெல்” (Francisco Bocel) என்ற இளைஞனை, "சிவப்பு தாடி ஓக்லஹோமா மிஷனரியின்" படுக்கையறைக்கு வழிகாட்டுமாறு கட்டாயப்படுத்தினார்கள். அந்த ஆண்டு குவாட்மலாவில் கொல்லப்பட்ட 10 குருமார்களில் தந்தை ரோதர் ஒருவர் ஆவார். அவரது உடல் எடுத்துச் செல்லப்பட்டு, அவரது சொந்த ஊரில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. ‘ஸுடுஹில்” (Tz’utujil ) பங்கு பொதுநிலை மக்களின் வேண்டுகோளின்படி, அவரது இருதயம் மாத்திரம் தனியாக பிரித்து எடுக்கப்பட்டு, குவாட்மலாவில் அவர் சேவை புரிந்த ஆலயத்தின் திருப்பலி பீடத்தின் அடியில் அடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளது.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ Blessed Stanley Francis Rother ✠

Roman Catholic Priest and Martyr:

Born: March 27, 1935

Okarche, Oklahoma, United States

Died: July 28, 1981 (Aged 46)

Santiago Atitlán, Sololá, Guatemala

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: September 23, 2017

By Cardinal Angelo Amato, S.D.B.

Feast: July 28

Blessed Stanley Francis Rother was an American Roman Catholic priest from Oklahoma who was murdered in Guatemala. Ordained as a priest for the Archdiocese of Oklahoma City in 1963, he held several parish assignments there until 1968 when he was assigned as a missionary priest to Guatemala where he was murdered in 1981 in his Guatemalan mission rectory.

On December 1, 2016, Pope Francis issued a decree confirming that Rother had been killed "in hatred of the faith" which would allow him to be beatified. Rother was beatified on September 23, 2017, during a Mass at the Cox Convention Center in Oklahoma City. He is the first US-born priest and martyr to be beatified by the Catholic Church and the second person to be beatified on US soil following the 2014 beatification of New Jersey-born nun Miriam Teresa Demjanovich.

Blessed Stanley Francis Rother was an Oklahoma diocesan priest who was killed in his parish rectory in Guatemala on July 28, 1981. The Archdiocese of Oklahoma City opened a Cause for Beatification for Father Rother on October 5, 2007, under the leadership of now Archbishop Emeritus Eusebius J. Beltran. The archdiocesan phase of the cause was closed on July 20, 2010.

On September 3, 2014, The Most Rev. Paul S. Coakley, Archbishop of Oklahoma City, presented the Positio of Father Rother to the Prefect of the Congregation for the Cause of Saints in Rome.

On June 14, 2015, the Theology Commission of the Congregation for the Cause of Saints in Rome voted to formally recognize Oklahoma’s Servant of God Father Rother, a martyr. And, on Dec. 2, 2016, Pope Francis officially recognized Father Rother as a martyr for the faith, clearing the way for him to be beatified.

Cardinal Angelo Amato, the Prefect for the Congregation, celebrated the Rite of Beatification for Blessed Stanley on September 23, 2017, in downtown Oklahoma City.

Oklahoma Priest and Missionary:

An Oklahoma farm boy, Stanley Francis Rother was born March 27, 1935, in Okarche, Oklahoma. Ordained a priest for what was then the Diocese of Oklahoma City and Tulsa, he served in the diocese’s mission in Guatemala for 13 years. Seeking justice in the midst of a protracted civil war, Father Rother fought courageously for the well-being of his people in combating a culture that was excessively hostile to the Catholic Church.

The oldest of four children born to Franz and Gertrude Rother, Father Rother grew up in Okarche and attended Holy Trinity Catholic Church and School.

Being a normal child raised on a farm, he worked hard doing the required chores, attended school, played sports, was an altar server, and enjoyed the activities associated with growing up in a small town.

While in high school, he began to discern the possibility of a vocation to the priesthood. He was accepted as a seminarian and was sent to Assumption Seminary in San Antonio, Texas.

The journey to ordination was not without its challenges. More practical than academic by nature, young Stanley struggled with Latin, which at the time was a critical requirement since the entire curriculum was being taught in Latin. Due to his difficulties, he was asked to leave the seminary as his grades were inadequate.

He sought the counsel of Bishop Victor Reed. It was decided that Stanley would be allowed a second chance, enrolling at Mount Saint Mary’s Seminary in Emmitsburg, Maryland. He graduated from the Mount and was ordained a priest on May 25, 1963. Father Rother served as an associate pastor for five years in Oklahoma. Heeding the call of Pope John XXIII, he sought and received permission to join the staff at the diocese’s mission in Santiago Atitlan, Guatemala.

Father Rother’s connection with the people of Santiago Atitlan was immediate. He served the native tribe of the Tz’utujil, who are decedents of the Mayans. In order to serve his people, Father Rother had to speak Spanish and the Tz’utujil language. He not only learned both languages, but his working knowledge of Tz’utujil enabled him to celebrate Mass in their language and help translate the New Testament. Tz’utujil was not a written language until the Oklahoma mission team arrived and so, despite his past issues with Latin, what he accomplished was remarkable.

As the years passed, Father Rother tried to live a simpler life to be in communion with his people. He was surrounded by extreme poverty with the Tz’utujil living in one-room huts growing what they could on their small plots of land.

Father Rother ministered to his parishioners in their homes; eating with them, visiting the sick, and aiding them with medical problems. He even put his farming skills to use by helping them in the fields, bringing in different crops, and building an irrigation system.

While he served in Guatemala, a civil war raged between the militarist government forces and the guerrillas. The Catholic Church was caught in the middle due to its insistence on catechizing and educating the people. During this conflict, thousands of Catholics were killed.

For a time, the violence was contained in the cities, but it soon came to the highlands and Santiago Atitlan. Catechists began to disappear, people slept in the church for protection, and death lists began to circulate in the towns.

Eventually, Father Rother’s name appeared on the death list after a parishioner from an Oklahoma parish sent a complaint about Father Rother to the Guatemalan embassy, saying he was advocating for the overthrow of the government in his preaching by supporting his local residents. For his safety and that of his associate, Father Rother returned home to Oklahoma. He didn’t stay long. He was determined to give his life completely to his people, stating that “the shepherd cannot run.” Returning to Santiago Atitlan, he continued the work of the mission.

Within a few months of his return, three men entered the rectory around 1 a.m. on July 28, 1981, fought with Father Rother, and then executed him. His death shocked the Catholic world. No one was ever held responsible.

The people of Santiago Atitlan mourned the loss of their leader and friend. His memory continues to stir the passion of the people he served with dignity and vigor. Because of the affection and veneration that the people of Santiago Atitlan displayed for the priest, they requested that Father Rother’s heart be kept in Guatemala where it remains enshrined today.

From the onset of his death, the people of Santiago Atitlan, the Archdiocese of Oklahoma City, and the Diocese of Tulsa have believed that Father Rother died for the faith. In 2007, his Cause for Canonization was opened.

In June 2015, the Theological Commission at the Congregation for the Causes of Saints in Rome voted to formally recognize Oklahoma’s Servant of God Father Stanley Rother a martyr. The determination of martyrdom was a critical step in the Archdiocese of Oklahoma City’s Cause to have Father Rother beatified, the final stage before canonization as a saint.

On Dec. 2, 2016, Pope Francis officially recognized Father Rother as a martyr for the faith. He is the first American-born martyr and the first U.S. priest to be beatified. Cardinal Angelo Amato celebrated the Rite of Beatification on Sept. 23, 2017, at the Cox Convention Center in downtown Oklahoma City.

Blessed Stanley Rother, pray for us!

புனிதர் முதலாம் இன்னசெண்ட் ✠(St. Innocent July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் முதலாம் இன்னசெண்ட் ✠

(St. Innocent I)

40ம் திருத்தந்தை:

(40th Pope)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

அல்பானோ, ரோமன் பேரரசு

(Albano, Roman Empire)

இறப்பு: மார்ச் 12, 417

ரோம், ரோமன் பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 28

திருத்தந்தை புனிதர் முதலாம் இன்னசெண்ட் (Pope Saint Innocent I) கத்தோலிக்க திருச்சபையில் உரோமை ஆயராகவும், திருத்தந்தையாகவும், கி.பி. 401ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 22ம் நாள்முதல், கி.பி. 407ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 12ம் நாள்வரை ஆட்சிசெய்தார். இவர் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 40ஆம் திருத்தந்தை ஆவார்.

வரலாற்றுக் குறிப்புகள்:

திருத்தந்தை முதலாம் இன்னசெண்ட், திருச்சபையின் தலைமைப் பதவியை ஏற்பதற்கு முன் திருத்தந்தையாக இருந்தவர் "முதலாம் அனஸ்தாசியஸ்" (Pope Anastasius I) ஆவார். அனஸ்தாசியஸ் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படுமுன் அவருக்குப் பிறந்த மகனே இன்னசெண்ட். இவ்வாறு, முதன்முறையாக, தந்தையைத் தொடர்ந்து அவருடைய மகன் திருத்தந்தை பதவி ஏற்ற நிகழ்ச்சி நடந்தது.

திருத்தந்தை தம் அதிகாரத்தை நிலைநாட்டுதல்:

முதலாம் இன்னசெண்ட் பதவி ஏற்ற நாட்களில் வடக்கிலிருந்து ஐரோப்பிய ஜெர்மானிய இனக் குழுக்கள் பல மேற்கு உரோமைப் பேரரசின்மீது படையெடுத்து வந்தன. அப்பின்னணியில் இன்னசெண்ட் தம்முடைய அதிகாரத்தை அதிகமாக வலியுறுத்தினார்.

தமக்கு முன்னால் திருத்தந்தை சிரீசியஸ் (கி.பி. 384-399) செய்தது போலவே, இன்னசெண்டும் அதிகாரத் தோரணையோடு ஆணை ஏடுகள் பிறப்பித்தார். திருச்சபை முழுவதும் (குறிப்பாக மேலைத் திருச்சபை) பின்பற்றுவதற்காக அவர் வழிமுறைகள் அளித்தார். குறிப்பாக,

☞ உரோமையில் நிலவிய வழக்கப்படியே நற்கருணை மன்றாட்டின் அமைப்பு இருக்க வேண்டும்;

☞ ஒப்புரவு அருட்சாதனம், நோயில் பூசுதல், உறுதிப்பூசுதல் பற்றிய வழிமுறைகள்;

☞ திருவிவிலியத்தைச் சேராதவை என்று சில நூல்களை ஒதுக்கியது.

இவ்வாறு வழிமுறைகள் அளித்ததோடு, இன்னசெண்ட் திருச்சபை முழுவதும் "முக்கிய காரியங்களைப் பொறுத்தமட்டில்" உரோமையைக் கலந்து ஆலோசித்தபின்னரே செயல்பட வேண்டும் என்று அறிக்கையிட்டார்.

கீழைத் திருச்சபை மீது அதிகாரம் செலுத்தல்:

☞ "காண்ஸ்டாண்டிநோபிள்" (Constantinople) மறைமுதுவராக இருந்தவர் "கிறிசோஸ்தோம் யோவான்" (John Chrysostom). அவரை எதிர்த்தவர்கள் அவரைப் பதவியிறக்கம் செய்து நாடுகடத்தினர் (கி.பி. 404). அப்போது திருத்தந்தை இன்னசெண்ட் கிறிசோஸ்தோமுக்கு ஆதரவாக ஒரு மடல் அனுப்பினார். கிறிசோஸ்தோமின் இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டவரை ஏற்க மறுத்ததோடு, கட்சி சார்பற்ற ஒரு சங்கம் கூட்டவேண்டும் என்று கோரிக்கை விடுத்தார். மேலும், கீழை உரோமைப் பேரரசனுக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்தார்.

☞ திருத்தந்தையின் தூதர்களுக்கு உரிய மரியாதை அளிக்கப்படவில்லை. கிறிசோஸ்தோமும் நாடுகடத்தப்பட்ட நிலையில் இறந்தார். இதனால் வெறுப்புற்ற இன்னசெண்ட், கிறிசோஸ்தோமை எதிர்த்த ஆயர்களைச் சபைநீக்கம் செய்தார். இன்னசெண்ட இறந்ததற்குப் பின்னரே கீழைத் திருச்சபைக்கும் மேலைத் திருச்சபைக்கும் இடையே நல்லுறவு மீண்டும் ஏற்படுத்தப்பட்டது.

☞ எருசலேமில் (Jerusalem) புனித ஜெரோமின் (St. Jerom) துறவு இல்லம் குண்டர்களால் தாக்கப்பட்டது என்ற செய்தி திருத்தந்தைக்கு கி.பி. 416ம் ஆண்டு தெரியவந்தது. உடனேயே இன்னசெண்ட் ஜெரோமுக்குக் கடிதம் எழுதி, வன்செயலில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு எதிராகத் தக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று கூறினார். மேலும் எருசலேம் ஆயரின் ஆளுகையில் அந்தத் தாக்குதல் நடந்ததால் அந்த ஆயரை இன்னசெண்ட் கடிந்துகொண்டார்.

வட ஆப்பிரிக்க திருச்சபையில் இன்னசெண்டின் அதிகாரம்:

திருத்தந்தை இன்னசெண்ட் வட ஆப்பிரிக்காவில் தோன்றி விரிவடைந்த பெலாஜிய தப்பறைக் கொள்கையைக் (Pelagian controversy) கண்டித்தார். அக்கொள்கைப்படி, மனிதர்கள் கடவுளின் உதவி இன்றியே தமது சொந்த முயற்சியால் மீட்பு அடைய முடியும். இத்தப்பறைக் கொள்கை "கார்த்தேஜ்" (Carthage) மற்றும் மிலேவிஸ் என்னும் இரு சங்கங்களால் ஏற்கனவே கண்டனம் செய்யப்பட்டிருந்தது.

ஐந்து ஆப்பிரிக்க ஆயர்கள் இன்னசெண்டை அணுகி, அவரும் பெலாஜிய தப்பறையைக் கண்டனம் செய்யக் கேட்டார்கள். அந்த ஆயர்களுள் புனித அகுஸ்தீனும் (St. Augustine) ஒருவர் ஆவார். இன்னசெண்ட அந்த ஆயர்களுக்கு எழுதிய பதிலில், அவர்கள் பெலாஜியுஸ் பற்றிய சர்ச்சை குறித்து அவரை அணுகியதற்கு அவர்களைப் பாராட்டுகிறார்.

திருச்சபையின் தலைமை:

முதலாம் இன்னசெண்ட், திருச்சபை முழுவதற்கும் காணக்கூடிய தலைவராக இருப்பவர் உரோமை ஆயரே என்னும் கருத்தை மிகவும் வலியுறுத்தினார். உரோமை ஆயர்தான் ஆயர்கள் அனைவருக்கும் தலைவர் என்று அவர் தெளிவாகக் கூறினார். இதற்கு முன் உரோமை ஆயர்கள் தங்கள் அதிகாரத்தை இவ்வளவு ஊக்கத்தோடு எடுத்துரைக்கவில்லை.

உரோமை முற்றுகையிடப்படல்:

முதலாம் இன்னசெண்டின் ஆட்சியின் நடுக்காலத்தில் விசிகோத்து இனத் தலைவன் "முதலாம் அலாரிக்" (Alaric I) உரோமையை முற்றுகையிட்டார். இதனால் நகர் முழுவதும் பட்டினியால் வாடிற்று. ஓர் அமைதி ஒப்பந்தத்திற்கு ஏற்பாடு செய்வதற்காக இன்னசெண்ட் கி.பி. 410ம் ஆண்டு, ரவேன்னா நகரில் பேரரசன் ஹோனோரியசைப் பார்க்கச் சென்றார். ஒப்பந்தம் ஏற்படவில்லை. அப்போது, அலாரிக் 410 ஆகத்து 24ஆம் நாள் உரோமையைத் தாக்கிச் சூறையாடினார்.

இதன் காரணமாக, இன்னசெண்ட் கி.பி. 412ம் ஆண்டுதான் உரோமை திரும்பினார்.

இறப்பும் நினைவுத் திருவிழாவும்:

திருத்தந்தை முதலாம் இன்னசெண்ட் கி.பி. 417ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 12ம் நாள் இறந்தார். அவரது உடல் உரோமையில் துறைமுகச் சாலைக் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

முதலாம் இன்னசெண்டின் திருவிழா சூலை 28ம் நாள் கொண்டாடப்படுகிறது.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Innocent I ✠

40th Pope:

Born: Not known

Albano, Roman Empire

Died: March 12, 417

Rome, Roman Empire

Venerated in: Catholic Church

Feast: July 28

Pope Innocent I served as the Pope of the Catholic Church from 401 to his death in 417. From the beginning of his papacy, he was seen as the general arbitrator of ecclesiastical disputes in both the East and the West. He confirmed the prerogatives of the Archbishop of Thessalonica and issued a decretal on disciplinary matters referred to him by the Bishop of Rouen. He defended the exiled John Chrysostom and consulted with the bishops of Africa concerning the Pelagian controversy, confirming the decisions of the African synods. The Catholic priest-scholar Johann Peter Kirsch, 1500 years later, described Innocent as a very energetic and highly gifted individual "...who fulfilled admirably the duties of his office".

This energetic Pope is known for his zealous welfare for the entire Church. His decrees became law in Spain, Gaul, and Italy. He demanded that the Eastern Bishops re-install St. John Chrysostom, Bishop of Constantinople, who had been unjustly deposed. He censured the Bishop of Jerusalem for his negligence. He ratified the condemnation of the Pelagian Bishops of Africa who denied the need for grace for salvation. 

In 410, during his pontificate, Rome was ravaged by the barbarians of Alaric. He took the responsibility of rebuilding the city and showed great charity in helping the victims.

Comments:

St. Innocent is one of the greatest Popes of the 5th century. It is beautiful to see how he was entirely faithful amidst a hard struggle in a tragic era. 

He lived at the time of the fall of the Western Roman Empire when it seemed as if a multitude of accumulated chastisements fell over the Empire all at once. Historians do not sufficiently emphasize the simultaneous development of two major things at that time. The first, the invasion of the barbarians touched the temporal order and indirectly shook the Church as well since those barbarians were either pagans or heretics. The second, various heresies burst out everywhere when the Church emerged from the catacombs. Therefore, the Church faced attacks equal to, or even worse than, those which chastised the State. 

However, the two institutions, the Church and the State had different destinies. While the putrid Roman State disappeared, the Church produced great Popes, not ecumenical Popes but rather warrior Pontiffs who relentlessly fought against the heresies, making continuous ex-communications and wounding the enemies of the Church as much as they could.

The Roman Emperors adopted a pacifist policy, permitting the barbarians to cross the military posts of the Empire that had been constructed near the natural barriers of the Rhine and Danube rivers. After crossing those lines, the barbarians were allowed to remain inside the Empire and settle land there. Once the Empire’s army became accustomed to their presence and let down its guard, the barbarians started their invasions from within. 

On the contrary, the great Popes of those times did not take a pacifist attitude. They energetically fought the enemies of the Church and strongly defended the doctrine of Our Lord Jesus Christ. 

The result of these two opposite policies is that the Western Roman Empire ended, while the Church - led by Popes like St. Innocent - rose to a most glorious destiny. Those Popes were the first great men who constituted the foundation for the Middle Ages. 

These considerations show us how that energetic policy of the Popes to resolve the problems of the Church and defend the truth is the correct one. 

Let us pray to Pope St. Innocent I to give us energy like his to defend the cause of the Catholic Church in these days of abomination in which we live, even if the example we receive from high places is the opposite.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனித.நாசரியஸ், புனித. செல்சஸ் (St. Nazarius and St.Celsus)மறைசாட்சிகள் July 28

இன்றைய புனிதர் :

(28-07-2020)

புனித.நாசரியஸ், புனித. செல்சஸ் (St. Nazarius and St.Celsus)

மறைசாட்சிகள்

இறப்பு 

304

மிலான் ( Milan, Italy)

பாதுகாவல்: குழந்தைகளின் பாதுகாவலர்கள்

இவர் கிறிஸ்துவ மறையை பரப்பிய காரணத்திற்காகவே அரசர் தியோக்லேசியன் என்பவரால், இத்தாலி நாட்டில் வைத்து வதைக்கப்பட்டார். இவர் இத்தாலி, காலியன்(Gallien), டிரியர்(Trier) போன்ற இடங்களிலெல்லாம் மறைபரப்பு பணியை செய்தார். இவரை வழிநடத்தியவர் செல்சஸ். இவரும் மறைபரப்புப்பணியில் வல்லவராகத் திகழ்ந்தார். இவர்கள் இருவரும் இணைந்து பல இடங்களில் போதித்தனர். பலரை கிறிஸ்துவர்களாக மனந்திருப்பினார். அப்போதுதான் கள்வர்கள் சிலர் இருவரையும் ஒன்றாக கொண்டு வந்து கொன்றனர். இவர்கள் மறைசாட்சிகளாக கொல்லப்பட்டபிறகு 395ஆம் ஆண்டு மிலான் ஆயர் அம்புரோஸ் இவர்களின் கல்லறையின் மேல் பேராலயம் ஒன்றை எழுப்பினார். இவர்களின் உடல்களை அப்பேராலயத்தில் வைக்கப்பட்டது. சில ஆண்டுகள் கழித்து இருவரின் உடல்களும் மெழுகு போடப்பட்டு மக்களின் பார்வைக்காக வைக்கப்பட்டுள்ளது.

செபம்:

அன்பே உருவான இறைவா! உம் பொருட்டு தன் உயிரை இழந்தனர். இன்றைய மறைசாட்சிகள் இவர்களைப் போல, தைரியத்துடன் நாங்களும் உம் பணியில் பங்கு பெற உமதருளை தந்தருளும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (28-07-2020)

Sts. Nazarius and Celsus

The only historical information which we possess regarding these two martyrs is the discovery of their bodies by St. Ambrose. Paulinus relates (Vita Ambrosii, xxxii-xxxiii) that Ambrose, at some time within the last three years of his life, after the death of the Emperor Theodosius (d. 395), discovered in a garden outside the walls of Milan the body of St. Nazarius, with severed head and still stained with blood, and that he caused it to be carried to the Basilica of the Apostles. In the same garden Ambrose likewise discovered the body of St. Celsus, which he caused to be transported to the same basilica. Obviously a tradition regarding these martyrs was extant in the Christian community of Milan which led to the finding of the two bodies. A later legend, without historical foundation, places the martyrdom of these witnesses to the faith during the persecution of Nero, and describes with many details the supposed journeyings of St. Nazarius through Gaul and Italy. He is also brought into relation with the two martyrs Gervasius and Protasius. Paulinus says distinctly (l.c.) that the date on which Nazarius suffered martyrdom is unknown. The discourse eulogizing the two saints, attributed to St. Ambrose (Sermo lv, in P.L., XVII, 715 sqq.), is not genuine. St. Paulinus of Nola speaks in praise of St. Nazarius in his Poema xxvii (P.L., LXI, 658). A magnificent silver reliquary with interesting figures, dating from the fourth century, was found in the church of San Nazaro in Milan (Venturi, "Storia dell' arte italiana", I, Milan, 1901, fig. 445-49). The feast of the two martyrs, with that of Sts. Victor and Innocent, is on 28 July.

---JDH---Jesus the Divine Healer---