St. Maurice of Carnoet
Feastday: October 13
Birth: 1117
Death: 1191
As a monk of the Cistercian monastery of Langonnet, France, Maurice Duault, of Croixanvec, France, exhibited great humility, simplicity, and prudence. He was soon chosen to become Langonnet's abbot. Thereafter he was sent to found a monastery in the forest of Carnoet. The surrounding woods were menaced by aggressive wolves. Upon being asked by his fellow monks to pronounce an excommunication against all the wolves, Maurice reminded them that wolves and "all beasts created by God" should exist, for "God saw all things which he had made, and they were very good." But he added, "May Jesus Christ, and his holy Mother, whom I serve, drive out those wolves who rage violently in the slaughter of men." Shortly afterward, two large wolves were discovered lying dead near the monastery, evidently felled by the abbot's appeal to Jesus and Mary (for the animals showed no signs of injury that would explain their deaths). Among the many miracles attributed to the intercession of Saint Maurice following his death, a boy who had drowned was raised to life when his body was brought to the abbot's tomb.
Maurice of Carnoet was a Cistercian abbot. Born in Brittany, Maurice went on to study at the University of Paris. When he completed his studies he entered the Langonette Monastery in 1144. In 1176 he was elected abbot of Langonette Monastery. Later Duke Conan IV of Brittany build the Carnoet Abbey, for Maurice. In 1176 he became the monastery's first abbot
St. Faustus
Feastday: October 13
Death: 304
One of "the Three Crowns of Cordoba, with Januarius and Martial. These martyrs of Cordoba, Spain, were so named by Prudentius. They were tortured cruelly and then burned to death.
St. Colman of Stockerau
புனித_கோல்மன் (-1012)
அக்டோபர் 13
இவர் (#St_Colman) அயர்லாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர்.
இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுக்கொண்ட இவர் ஒருமுறை திருப்பயணமாகப் புனித நாடுகளுக்குச் சென்றார்.
ஆஸ்திரியாவின் வியன்னா நகரிலிருந்து ஆறு கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள ஸ்டோகெரா (Stockerau) என்ற இடத்திற்கு வந்தபொழுது, அங்கிருந்த ஒரு சிலர் இவரை உளவாளி என்று நினைத்து, பிடித்துக் கடுமையாகச் சித்திரவதை செய்து கொன்று, காட்டுப் பக்கமாய் வீசியெறிந்தனர்.
இவரது உடல் காட்டுப்பக்கம் வீசப்பட்ட போதும் 18 மாதங்களுக்கு அழிவுறாமல் அப்படியே இருந்தது. இதைப் பார்த்துவிட்டு, ஆஸ்திரியாவிலிருந்த மக்கள், 'ஓர் இறைமனிதரை அல்லவா நாம் உளவாளி என்று நினைத்து அநியாயமாகக் கொன்று போட்டுவிட்டோம்' என்று தங்களுடைய தவற்றுக்காக மனம் வருந்தினார்கள்.
மேலும் அவர்கள் இவரை ஒரு புனிதராக நினைத்து வணக்கம் செலுத்தத் தொடங்கினர்.
இவர் ஆஸ்திரியாவின் பாதுகாவலராக கருதப்படுகிறார்.
Feastday: October 13
Patron: of Austria; Melk; patron of hanged men, horned cattle, and horses; invoked against plague and for husbands by marriageable girls; invoked against hanging; invoked against gout
Death: 1012
An Irish or Scottish pilgrim who was martyred in Austria while on the way to the Holy Land. Tortured and hanged as a spy, he edified everyone with his courage. His body remained preserved, and miracles were reported at his grave. The Austrians realized that Colman was a holy man, put to death by mistake. He became a patron saint of Austria.
For the other Irish saint and also martyr, see Saint Colman (martyr).
Coloman of Stockerau (Irish: Colmán; Latin: Colomannus; died 18 October 1012) was an Irish saint. While on pilgrimage to the Holy Land, he was mistaken for a spy and hanged near Vienna.
Life
Originally known as Colmán (variously rendered Koloman, Kálmán, Colman, and Colomannus), he was an Irish pilgrim en route to the Holy Land and was mistaken for a spy because of his strange appearance. He was tortured and hanged at Stockerau, near Vienna, Austria, on 16 July 1012.[2] Later tradition has it that he was "a son of Máel-Sechnaill (d. 1022), high king of Ireland." (Breen, 2009)
At the time of his death, there were continual skirmishes among Austria, Moravia, and Bohemia. Coloman spoke no German, so he could not give an understandable account of himself. He was hanged alongside several robbers.
According to Aidan Breen, "He was made a saint by the local people, possibly out of remorse for the deed and because of his endurance under torture and the many miracles reported from where his body was buried." (Breen, 2009)
Veneration
Sarcophagus of Coloman. Melk Abbey, Austria.
On 13 October 1014, his relics were transferred to the Abbey of Melk by Bishop Megingard at the request of Marquis Henry of Austria. Decades later, they were taken to Hungary. Coleman became the object of a popular cult, and many churches and chapels in Austria, the Electorate of the Palatinate, Hungary, and Bavaria were dedicated to him. He is also venerated in Ireland.
A legend states that Coloman's body remained incorruptible for eighteen months, remaining undisturbed by birds and beasts. The scaffolding itself is said to have taken root and to have blossomed with green branches, one of which is preserved under the high altar of the Franciscan church at Stockerau.
Géza I of Hungary named one of his sons, King Coleman of Hungary, in his honor. In the 13th century, the younger brother of King Bela IV of Hungary was named Coloman of Galicia-Lodomeria in honor of Coloman.
Eventually, the relics of Coloman were taken back from the Cathedral of Székesfehérvár to Melk Abbey in Austria, where they are still kept. Many Austrian rulers made modifications to the tomb of Coloman, and the actual reliquary was made in the Baroque style.
St. Edward the Confessor
✠ ஒப்புரவாளர் புனிதர் எட்வர்ட் ✠
(St. Edward the Confessor)
இங்கிலாந்து அரசர்/ ஒப்புரவாளர்:
(King of England, Confessor)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
ஆங்கிலேய திருச்சபை
(Church of England)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்
(Anglican Communion)
பிறப்பு: கி.பி. 1003
இஸ்லிப், ஆக்ஸ்ஃபோர்ட்ஷைர், இங்கிலாந்து
(Islip, Oxfordshire, England)
இறப்பு: ஜனவரி 5, 1066 (வயது 63)
லண்டன், இங்கிலாந்து
(London, England)
புனிதர் பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 7, 1161
திருத்தந்தை மூன்றாம் அலெக்சாண்டர்
(Pope Alexander III)
பாதுகாவல்:
கடினமான திருமணங்கள், இங்கிலாந்து, இங்கிலாந்து அரச குடும்பம், அரசர்கள்
நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 13
புனிதர் எட்வர்ட், கி.பி. 1042ம் ஆண்டு முதல், 1066ம் ஆண்டுகளுக்கிடையே இங்கிலாந்து நாட்டை ஆண்ட "ஆங்கிலோ-சாக்ஸன்" (Anglo-Saxon kings of England) அரச வம்சத்தைச் சேர்ந்த கடைசி அரசராவார்.
இவர், "ஈதல்ரெட்” மற்றும் “எம்மா" (Ethelred the Unready and Emma of Normandy) ஆகியோரின் புதல்வராவார். ஈதல்ரெட்'டின் ஏழாவது புதல்வரான இவர், ஈதல்ரெட்'டின் இரண்டாவது மனைவியான எம்மா'வின் தலைமகனாவார்.
இங்கிலாந்து நாட்டில் அரசராக முடிசூட்டப்பட்ட இவரது ஆட்சியில் மக்கள் மகிழ்ச்சியாகவும் அமைதியாகவும் வாழ்ந்தார்கள். இவர் இளமையில் மிகவும் துன்பப்பட்டவர். இங்கிலாந்திலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டு ஃபிரான்ஸ் நாட்டிற்கு போய் நார்மண்டி மாகாணத்தில் சுமார் இருபத்தைந்து ஆண்டு காலம் வாழ்ந்தார்.
அரசரான போது இவருக்கு வயது 40. செபித்து பிற சிநேகச் செயல்கள் செய்வார். மக்களை சாந்தத்துடனும் நீதியுடனும் விவேகத்துடனும் ஆண்டு வந்தார். கைவிடப்பட்டு சந்நியாச மடங்கள் திரும்பவும் தொடங்கப்பட்டன. மக்களுக்கு நல்ல கல்விப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. நியாயமான ஒரு அரசரை எதிரிகள் தாக்கியபோது முதன்முறை இவர் உதவிக்குச் சென்றார் 23 ஆண்டுகளாக நாட்டை ஆண்டார். நாடு செழித்தோங்கியது. அநியாயமாக யாரும் தண்டிக்கப் பட்டதில்லை. தேவையற்ற வரிகளைத் தள்ளிவிட்டார். மக்கள் இவரை தெய்வமாக போற்றினார்கள். தம் நாட்டுக்கு வர இருந்த தீமைகளை இவர் முன்னறிவித்தார். "நாட்டில் தீமை அதிகரித்து நிரம்பி வழியும் போது கடவுள் கோபத்துடன் தீய சக்திகளை நம் நாட்டு மக்களிடையே அனுப்புவார். அவை மக்களை கடுமையாக தண்டித்து உபாதிக்கும். பச்சைக்கிளை தாய் மரத்திலிருந்து பிரிந்து மூன்று பர்லாங்கு தூரம் கொண்டு செல்லும், என்றாலும் இறுதியில் இறக்கம் நிறைந்த கடவுள் மரத்துடன் அதை இணைத்து விடுவார். பின் அது செழித்து ஓங்கி கனி தரும்" என்று அவர் முன்னறிவித்தது பின்னர் நிறைவேறலாயிற்று.
இவரது ஆட்சிக்காலத்தில், இங்கிலாந்தின் "ரோமநீஸ்க் திருச்சபையின்" (Romanesque church in England) "வெஸ்ட்மின்ஸ்டர் மடாலய"த்தின் (Westminster Abbey) கட்டுமானப் பணிகளின் மீது அதீத அக்கறை இருந்தது வெளிப்படையாக தெரிந்தது. கி.பி. 1042ம் ஆண்டு முதல், 1052ம் ஆண்டுகளுக்கிடையே, "அரச அடக்க தேவாலயமாக" தொடங்கப்பட்ட இதன் கட்டுமானப் பணிகள், இவரது மரணத்தின் பின்பே, கி.பி. சுமார் 1090ம் ஆண்டு, நிறைவடைந்தன.
எட்வர்ட், இங்கிலாந்து நாட்டை ஆண்ட "ஆங்கிலோ-சாக்ஸன்" (Anglo-Saxon) வம்சத்தின் ஒரே புனிதர் ஆவார்.
Feastday: October 13
Edward the Confessor was the son of King Ethelred III and his Norman wife, Emma, daughter of Duke Richard I of Normandy. He was born at Islip, England, and sent to Normandy with his mother in the year 1013 when the Danes under Sweyn and his son Canute invaded England. Canute remained in England and the year after Ethelred's death in 1016, married Emma, who had returned to England, and became King of England. Edward remained in Normandy, was brought up a Norman, and in 1042, on the death of his half-brother, Hardicanute, son of Canute and Emma, and largely through the support of the powerful Earl Godwin, he was acclaimed king of England. In 1044, he married Godwin's daughter Edith. His reign was a peaceful one characterized by his good rule and remission of odious taxes, but also by the struggle, partly caused by his natural inclination to favor the Normans, between Godwin and his Saxon supporters and the Norman barons, including Robert of Jumieges, whom Edward had brought with him when he returned to England and whom he named Archbishop of Canterbury in 1051. In the same year, Edward banished Godwin, who took refuge in Flanders but returned the following year with a fleet ready to lead a rebellion. Armed revolt was avoided when the two men met and settled their differences; among them was the Archbishop of Canterbury, which was resolved when Edward replaced Robert with Stigand, and Robert returned to Normandy. Edward's difficulties continued after Godwin's death in 1053 with Godwin's two sons: Harold who had his eye on the throne since Edward was childless, and Tostig, Earl of Northumbria. Tostig was driven from Northumbria by a revolt in 1065 and banished to Europe by Edward, who named Harold his successor. After this Edward became more interested in religious affairs and built St. Peter's Abbey at Westminster, the site of the present Abbey, where he is buried. His piety gained him the surname "the Confessor". He died in London on January 5, and he was canonized in 1161 by Pope Alexander III. His feast day is October 13.
