St. Xantippa & Polyxena. September 23

St. Xantippa & Polyxena

Feastday: September 23
Death: 1st century

Xantippa and Polyxena (d. late first century) + Virgins described in the pre-1970 Roman Martyrology as being disciples of the Apostles who died in Spain. Little is known of them. Feast day: September 23.

The Acts of Xanthippe, Polyxena, and Rebecca is a New Testament Apocryphadating from the third or fourth century. Regarding its place in literature, twentieth century classicist scholar Moses Hadaswrites: "Christians learned not only from pagan preachers but also from pagan romancers. The perfectly orthodox Acts of Xanthippe and Polyxena ... has all the thrilling kidnapings, deliveries, and surprises of the typical Greek romance".

The tale is set in the time of Nero and consists of essentially two almost completely separate stories: the tale of Xanthippe and the tale of Polyxena. Although a third woman named Rebeccais included in the title, she doesn't figure as a major character. The liturgical feast of these figures is Sept. 23.^[1]

Contents

• 1 The Tale of Xanthippe
• 2 The Tale of Polyxena
• 3 Bibliography
• 4 References
• 5 External links

The Tale of Xanthippe

Hagiography, fresco, of Saint Xanthippe in a Greek Orthodox Church.

Having briefly witnessed Paul preach in Rome, a servant returns to Spain and falls sick due to wishing to have heard Paul properly. The master's wife, Xanthippe, overhears the servant explaining this, so she speaks privately with the servant, which causes statues of the household gods to fall down. Xanthippe thereupon proceeds to fast, pray, lose sleep, and enter into celibacy, gradually wasting away.

Paul is led by God to come to Xanthippe but, when she expresses a desire to be baptized, her husband throws Paul out and locks Xanthippe up. Xanthippe then prays that her husband will fall asleep at dinner, which he does, so she is able to escape the house by bribing the porter. On her way to Paul, Xanthippe is attacked by demons wielding fire and lightning, from which she is saved by a vision of Jesus (as a beautiful youth) and Paul finding her. Paul then takes her indoors where she is baptised and given the Eucharist.

Returning home, Xanthippe has a vision and collapses. Her husband soon awakes and, having had a dream, asks some wise men for an interpretation. They declare that the dream reveals the struggle between Satan and Christ and advise that the husband be baptized. When they look in on his wife Xanthippe, expecting her to be near death, they discover her singing praises to Jesus. This impresses the wise men to the extent that they have Xanthippe take them to Paul. All of this induces her husband to likewise convert.

The Tale of Polyxena

Xanthippe and Polyxene (Menologion of Basil II)

Xanthippe's younger sister, Polyxena, later has a dream in which she is swallowed by a dragon but then rescued by a beautiful youth. Xanthippe thinks this means that Satan will win Polyxena unless she is immediately baptized. But Polyxena's initial attempts to secure baptism fail and she is abducted in the night by an enemy of Polyxena's boyfriend and put on a ship to Babylonia.

The winds, however, force the ship to approach one bearing the apostle Peter, who had been directed by a vision. But demons prevent them meeting. The ship, instead, goes off course to Greece, where the apostle Philip has come. Having been directed by a vision, Philip rescues Polyxena. When his thirty servants, armed with a cross, go to meet the abductor's army of 8,000, they slay 5,000 soldiers before the remainder flee. But Polyxena has meanwhile fled in fear.

She ends up lost and unintentionally walks into the empty den of a lioness. When the lioness returns, Polyxena begs the animal not to eat her before she is baptized. So the lioness leads her east out of the woods to a road and then goes back to her den. The apostle Andrewcoincidentally walks past and Polyxena asks for baptism. So they find a well and rescue Rebecca, a Jewish slave held captive there. Then both are baptized when the lioness returns and asks Andrew to perform the task.

Later, after Andrew departs, the women briefly gain the company of an ordinary Christian driving a cart but lose it when they are abducted by a passing prefect. Rebecca later manages to escape and flee to an old woman's house (and disappears from the story). Meanwhile, Polyxena begs the prefect's servants to preserve her virginity; so they tell the prefect that she is ill. The prefect's son, a convert to Christianity after witnessing Paul's effect on Thecla, disguises her in his clothing and sends her to the shore to catch a ship. But a villainous servant overhears and reports them. They are captured and thrown to a lioness in the arena. But the lioness turns out to be the one previously encountered and does no harm. As a result, the entire city takes this to be proof of the truth of Christianity and so convert en-masse.

The narrator reveals himself as Onesimus, a sailor who has received a vision telling him to go to a certain part of Greece and pick up both Polyxena and the prefect's son. However, after his arrival, a storm keeps everyone there for seven days. So Lucius, who is on board, teaches Christianity to the entire city. The prefect then gratefully supplies provisions to the ship and it leaves. Then it comes to rest on an island. The fierce inhabitants there attack but are defeated, though Polyxena fearfully dives into the sea and has to be rescued. Eventually all arrive back in Spain and meet Paul. When Polyxena's abductor returns, Paul converts him as well.

Bibliography

• Gorman, Jill. Reading and Theorizing Women's Sexualities: The Representation of Women in the Acts of Xanthippe and Polyxena(Dissertation: Temple University, 2003).
• Gorman, Jill. Thinking with and about "Same-Sex Desire": Producing and Policing Female Sexuality in the Acts of Xanthippe and PolyxenaJournal of the History of Sexuality - Volume 10, Number 3 and 4, July/October 2001, pp. 416–441.
• Moses Hadas. Three Greek Romances, The Liberal Arts Press, Inc., a division of The Bobbs Merrill Company, Inc.: Indianapolis, Indiana. 1953. ISBN 0-672-60442-6

Bl. William Way September 23

Bl. William Way

Feastday: September 23
Death: 1588

Martyr of England. Born in Exeter, England, he went to Reims, France, where he was ordained in 1586. Using the name Flower, William started his labors, but was arrested within six months. He was executed at Kingston-on-Thames by being hanged, drawn, and quartered.

William Way (alias May, alias Flower) (died 1588) was an English Catholicpriest and martyr executed under Elizabeth I after the Protestant Reformation. He is venerated in the Roman Catholic Church.

Contents

• 1 Early life and education
• 2 Career
• 3 See also
• 4 References

Early life and education

Wiliam Way was born in the Diocese of Exeter about c. 1560. Bishop Richard Challoner said he was born in Cornwall, and earlier authorities say in Devonshire.^[2]

Since the Protestant Reformation had closed Catholic seminaries in England, Way went to France to study. On 31 March 1584, he received his first tonsurein the Cathedral of Reims from the Cardinal of Guise. On 22 March he was ordained subdeacon, on 5 April deacon, and priest on 18 September 1586, at Laon, probably by Bishop Valentine Douglas (Valentine Duglas), O.S.B.^[2]

Career

Way departed for England on 9 December 1586, and by June 1587, was imprisoned. He was indicted at Newgatein September 1588, for being a Roman Catholic priest. He declined to be tried by a secular judge, whereupon the Bishop of London was sent for. Way, refusing to acknowledge him as a bishop or Elizabeth I as head of the Church, was immediately condemned as a traitor and to death.^[2]

He was austere. When called to trial at the Sessions in August, "he had so much joy that he seemed past himself".^[3] Way was "hung, drawn and quartered" at Kingston upon Thames.^[2] The date is variously given as either 23 September or 1 October 1588.^[3]

St. Linus September 23

St. Linus

Feastday: September 23
Death: 76

Linus was a native of Tuscany. He succeeded St. Peter as Pope about the year 67. St. Irenaeussays he is the Linus mentioned by St. Paul in the second letter to Timothy, chapter 4, verse 21, and that he was consecrated bishop by St. Paul. His feast day is Sisten); died c. AD 76) was the second bishop of Rome. His pontificate endured from c. AD 67 to his death. Among those to have been Pope, Peter, Linus, and Clement are specifically named in the New Testament.^[1] Linus is named in the valediction of the Second Epistle to Timothy as being with Paul the Apostle in Rome near the end of Paul's life.

Contents

• 1 Early bishops of Rome
• 2 Life
• 3 See also
• 4 References
• 5 Further reading
• 6 External links

Early bishops of Rome

Patrobulus, Hermas, Linus, Caius, Philologus of 70 disciples (Menologion of Basil II)

The earliest witness to the episcopate of Linus was Irenaeus, who in c. AD 180 wrote that "the blessed apostles, then, having founded and built up the Church, committed into the hands of Linus the office of the episcopate."^[2]The Oxford Dictionary of Popes mentions that according to the earliest succession lists of bishops of Rome, passed down by Irenaeus and Hegesippus and attested by the historian Eusebius, he was entrusted with his office by the apostles Peter and Paul after they had established the Christian church in Rome. By this primitive reckoning he was therefore the first pope, but from the late 2nd or early 3rd century the convention began of regarding Peter as first pope.^[3]Jerome described Linus as "the first after Peter to be in charge of the Roman Church"^[4] and Eusebius described him as "the first to receive the episcopate of the church at Rome, after the martyrdom of Paul and Peter".^[5] John Chrysostomwrote that "this Linus, some say, was second Bishop of the Church of Rome after Peter",^[6] while the Liberian Catalogue^[7] described Peter as the first bishop of Rome and Linus as his successor in the same office.

The Liber Pontificalis^[8] also enumerated Linus as the second Bishop of Romeafter Peter, and stated that Peter consecrated 2 bishops, Linus and Cletus/Anacletus for the priestly service of the community, while devoting himself instead to prayer and preaching, and that it was Clement to whom he entrusted the universal Church and appointed as his successor. Tertullian also wrote of Clement as the successor of Peter.^[9]Jerome named Clement as "the fourth bishop of Rome after Peter, if indeed the second was Linus and the third Anacletus, although most of the Latins think that Clement was second after the apostle."^[10]

The Apostolic Constitutions^[11] note that Linus, whom Paul the Apostleconsecrated, was the first Bishop of Rome and was succeeded by Clement, whom Peter the Apostle ordained and consecrated.

Life

The Liberian Catalogue and the Liber Pontificalis date the episcopate of Linus as AD 56 to 67, during the reign of Nero, but Jerome dated it as AD 67 to 78, and Eusebius dated the end of his episcopate in the second year of the reign of Titus, scire licet, AD 80.

Linus is named in the valediction of the Second Epistle to Timothy.^[12] In that epistle, Linus is noted as being with Paul the Apostle in Rome near the end of Paul's life. Irenaeus stated that this is the same Linus who became Bishop of Rome, and this conclusion is generally still accepted.

According to the Liber Pontificalis, Linus was an Italian born in Volterra in Tuscany. His father's name was recorded as Herculanus. The Apostolic Constitutions denominated his mother Claudia; immediately after the name Linus in 2 Timothy 4:21 a Claudia is named, but the Bible does not explicitly identify Claudia as Linus' mother. According to the Liber Pontificalis, Linus decreed that women should cover their heads in church, created the first 15 bishops, died a martyr, and was buried on the Vatican Hill (presently Vatican City) adjacent to Peter the Apostle.^[13] It dated his death as 23 September, on which date his feast is still celebrated.^[14]His name is included in the Roman Canon of the Mass.

With respect to Linus' purported decree prescribing the covering of women's heads, J.P. Kirsch commented in the Catholic Encyclopedia that "without doubt this decree is apocryphal, and copied by the author of the Liber Pontificalis from Paul's First Epistle to the Corinthians (11: 5) and arbitrarily attributed to the first successor of the Apostle in Rome. The statement made in the same source, that Linus suffered martyrdom, cannot be proved and is improbable. For between Nero and Domitian there is no mention of any persecution of the Roman Church; and Irenaeus (1. c., III, iv, 3) from among the early Roman bishops designates only Telesphorus as a glorious martyr."^[1] The Roman Martyrology does not enumerate Linus as a martyr as does the Liber Pontificalis; the entry in the former regarding him states: "At Rome, commemoration of Saint Linus, Pope, who, according to Irenaeus, was the person to whom the blessed Apostles entrusted the episcopal care of the Church founded in the City, and whom blessed Paul the Apostle mentions as associated with him."^[14]

A tomb that Torrigio discovered in Saint Peter's Basilica in 1615 and that was inscribed with the letters LINVS was assumed to be the tomb of Linus. However a note by Torrigio reveals that these were merely the final 5 letters of a longer name, e.g. "Aquilinus" or "Anullinus". A letter on the martyrdom of Peter and Paul was attributed to Linus, but in fact it was determined to date to the 6th century.^[1] Absent evidence to the contrary, presumably the Liber Pontificalis is correct that Linus was buried on the Vatican Hill adjacent to Peter the Apostle in what is now the Vatican Necropolis beneath Saint Peter's Basilica in Vatican City despite any absence of recent, corroborating evidence.

The city of Saint-Lin-Laurentides in Canada is named in his honour.

St. Irais. September 23

St. Irais

Feastday: September 23
Death: 303

Also Rhais, an Egyptian martyr. She was put to death at Alexandria or at Antinoe, Egypt, during the persecutions of Emperor Diocletian.

Rais, also known as Iraida, Irais, Herais or Rhais,^[1] is a martyr venerated by the Roman Catholic and the Eastern Orthodox churches. According to one account, she was the daughter of a Christian priest living in Alexandria, Egypt. At age twelve, she was sent to live in a women's monastery at Tamman. One day in 303 AD, during a time of widespread persecution of Christians during the reign of the Roman emperor Diocletian, she went to a well to draw water with other nuns. On the way, they saw a ship with a group of nuns, monks, and other Christians in chains, being abused by Loukianos. Rais berated the abusers and insisted that they kill her as well if they were killing Christians. They imprisoned her as well. When the ship reached Antinoöpolis, Rais was one of the first to die. When Loukianos yelled, "I spit upon the Christian God," Rais objected, stepped up and spat in the tyrant's face. Loukianos ordered the girl to be tortured and beheaded.^[2]

St. Constantius. September 23

St. Constantius

Feastday: September 23
Death: 6th century

The sacristan of St. Stephen's Church in Ancona, Italy. He is greatly venerated there.

St. Cissa September 23

St. Cissa

Feastday: September 23
Death: 7th century

A Benedictine hermit in Northumbria, England. It is believed he resided near Lindisfarne.

Bl. Bernardina Maria Jablonska. September 23

Bl. Bernardina Maria Jablonska

Feastday: September 23
Birth: 1878
Death: 1940
Beatified: 6 June 1997 by Pope John Paul II

Bernardina was raised in a pious family. Co-foundress of the Sisters of the Third Order of Saint Francis Servants of the Poor. Known as a mystic with a great concern for those who are suffering. As superior of the Sisters she founded hospices for the sick and poor.

St. Andrew and Companions. September 23

St. Andrew and Companions

Feastday: September 23
Death: 900

Martyred by the Saracens. Andrew, with John, Peter, and Anthony, were deported from Sicily to Africa by the Saracens, who occupied that land at the time. In Africa, they were tortured brutally and martyred for defending the faith.

St. Adamnan. September 23

St. Adamnan

Feastday: September 23
Patron: of Diocese of Raphoe
Birth: 628
Death: 704

Adamnan, born in Drumhome, Donegal, Ireland, became a monkat the monastery there. Later at Iona, of which he became ninth abbotin 679. He gave sanctuary to Aldfrid when the crown of Northumbria was in dispute after the death of Aldfrid's father, King Oswy. In 686, when Aldfrid had ascended the throne, Adamnan visited him to secure the release of Irish prisoners. Two years later Adamnan visited several English monasteries and was induced by St. Ceolfrid to adopt the Roman calendar for Easter. Adamnan worked ceaselessly thereafter with much success to get Irish monks and monasteries to replace their Celtic practices with those of Rome. His success in convincing the Council of Birr that women should be exempt from wars and that women and children should not be taken prisoners or slaughtered caused the agreement to be called Adamnan's law. A scholar noted for his piety, he wrote a life of St. Columba, one of the most important biographies of the early Middle Ages. He also wrote DE LOCIS SANCTIS, a description of the East told to him by a Frank bishop, Arculf, whose ship was driven ashore near Iona on the way back from Jerusalem. Adamnan is thought by some in Irelandto be the same as St. Eunan, though this is uncertain. He died at Iona on September 23 which is his feast day.

Adomnán or Adamnán of Iona (Latin: Adamnanus, Adomnanus; c. 624  – 704), also known as Eunan (/ˈjuːnən/ YOO-nən; from Irish Naomh Ádhamhnán), was an abbot of Iona Abbey (r. 679–704), hagiographer, statesman, canon jurist, and saint. He was the author of the book on the life of his cousin St Columba, the Vita, probably written between 697 and 700. The biography is by far the most important surviving work written in early medieval Scotland, and is a vital source for our knowledge of the Picts, and an insight into the life of Iona and the early medieval Gaelic monk.

Adomnán promulgated the Law of Adomnán or "Law of Innocents" (Latin: Lex Innocentium). He also wrote the treatise De Locis Sanctis (i.e. "On Holy Places"), an account of the great Christian holy places and centres of pilgrimage. Adomnán got much of his information from a Frankish bishop called Arculf, who had personally visited the Egypt, Rome, Constantinople and the Holy Land, and visited Iona afterwards.

Contents

• 1 Life
• 2 Cáin Adomnáin
• 3 Works
• 4 Death
• 5 Legacy
• 6 See also
• 7 References
• 8 Sources
• 9 Further reading
  • 9.1 Primary sources
  • 9.2 Secondary sources
• 10 Further reading
• 11 External links

Life

Adomnán was born about 624, a relative on his father's side of Columba.^[2] He was the son of Rónán mac Tinne by Ronat, a woman from the Northern Uí Néill lineage known as the Cenél nÉnda. Adomnán's birthplace was probably in or near Raphoe, a town in what later became Tír Chonaill (now mainly County Donegal), in Ulster in the north of Ireland. Some of Adomnán's childhood anecdotes seem to confirm at least an upbringing in this fertile eastern part of present-day County Donegal, not far from the modern city of Derry.

It is thought that Adomnán may have begun his monastic career at a Columban monastery called Druim Tuamma, but any Columban foundation in northern Ireland or Dál Riata is a possibility, although Durrow is a stronger possibility than most. He probably joined the Columban familia (i.e. the federation of monasteries under the leadership of Iona Abbey) around the year 640. Some modern commentators believe that he could not have come to Iona until sometime after the year 669, the year of the accession of Fáilbe mac Pípáin, the first abbot of whom Adomnán gives any information. However, Richard Sharpe argues that he probably came to Iona during the abbacy of Ségéne (d. 652). Whenever or wherever Adomnán received his education, Adomnán attained a level of learning rare in Early Medieval Northern Europe. It has been suggested by Alfred Smyth that Adomnán spent some years teaching and studying at Durrow,^[3] and while this is not accepted by all scholars, it remains a strong possibility.

Iona Abbey

In 679, Adomnán became the ninth abbot of Iona after Columba.^[4] Abbot Adomnán enjoyed a friendship with King Aldfrith of Northumbria. In 684, Aldfrith had been staying with Adomnán in Iona. In 686, after the death of Aldfrith's brother King Ecgfrith of Northumbria and Aldfrith's succession to the kingship, Adomnán was in the Kingdom of Northumbria on the request of King Fínsnechta Fledachof Brega in order to gain the freedom of sixty Gaels who had been captured in a Northumbrian raid two years before.^[3]

Adomnán, in keeping with Ionan tradition, made several more trips to the lands of the English during his abbacy, including one the following year. It is sometimes thought, after the account given by Bede, that it was during his visits to Northumbria, under the influence of Abbot Ceolfrith, that Adomnán decided to adopt the Roman dating of Easter that had been agreed some years before at the Synod of Whitby. Bede implies that this led to a schism at Iona, whereby Adomnán became alienated from the Iona brethren and went to Ireland to convince the Irish of the Roman dating. Jeffrey Wetherill sees Adomnán's long absences from Iona as having led to something of an undermining of his authority; he was thus unable to persuade the monks to adopt the Roman dating of Easter, let alone the tonsure.^[2]It is clear that Adomnán did adopt that Roman dating, and moreover, probably did argue the case for it in Ireland.^[4]

Cáin Adomnáin

Main article: Cáin Adomnáin

It is generally believed that in 697, Adomnán promulgated the Cáin Adomnáin, meaning literally the "Canons" or "Law of Adomnán". The Cáin Adomnáin was promulgated amongst a gathering of Irish, Dál Riatan and Pictishnotables at the Synod of Birr. It is a set of laws designed, among other things, to guarantee the safety and immunity of various types of non-combatants in warfare. For this reason it is also known as the "Law of Innocents".

Works

Adomnán's most important work, and the one for which he is best known, is the Vita Columbae (i.e. "Life of Columba"), a hagiography of Iona's founder, Saint Columba,^[5] probably written between 697 and 700. The format borrows to some extent from Sulpicius Severus' Life of Saint Martin of Tours.^[6] Adomnán adapted traditional forms of Christian biography to group stories about Columba thematically rather than chronologically,^[7] and present Columba as comparable to a hero in Gaelic mythology.^[8] Wetherill suggests that one of the motivations for writing the Vita was to offer Columba as a model for the monks, and thereby improve Adomnán's standing as abbot.^[2] The biography is by far the most important surviving work written in early medieval Scotland, and is a vital source for our knowledge of the Picts, as well as a great insight into the life of Iona and the early medieval Gaelic monk.

However, the Vita was not his only work. Adomnán also wrote the treatise De Locis Sanctis (i.e. "On Holy Places"), an account of the great Christian holy places and centres of pilgrimage. Adomnán got much of his information from a Frankish bishop called Arculf, who had personally visited the Egypt, Rome, Constantinople and the Holy Land, and visited Iona afterwards. Adomnán gave a copy to the scholar-king Aldfrith of Northumbria (685–704).^[3] Also attributed to him is a good deal of Gaelic poetry, including a celebration of the Pictish King Bridei's (671–93) victory over the Northumbrians at the Battle of Dun Nechtain (685).

Death

Adomnán died in 704, and became a saint in Scottish and Irish tradition, as well as one of the most important figures in either Scottish or Irish history. His death and feast day are commemorated on 23 September. Along with St. Columba, he is joint patron of the Roman Catholic Diocese of Raphoe, which encompasses the bulk of County Donegal in the north west of Ireland. The Cathedral of St. Eunan and St. Columba(popularly known as St. Eunan's Cathedral), the Catholic cathedral in that diocese, is in Letterkenny.

Legacy

In his native Donegal, the saint has given his name to several institutions and buildings including:

• The Cathedral of St. Eunan and St Columba in Letterkenny, Co. Donegal; the current seat of the Bishop of Raphoe,
• The Anglican St Eunan's Cathedralin Raphoe, Donegal,
• St Eunan's NS, a national school in the town of Raphoe, Donegal,
• St Eunan's College, a secondary school in Letterkenny,
• St Eunan's NS, a national school in the small village of Laghey, just south of Donegal Town,
• St Eunan's GAA, a GAA club in Letterkenny, County Donegal

In Co. Sligo, just to the south, he is venerated as the founder of Skreen Abbey, now the site of the C. of I. church of Skreen Parish.

✠ புனிதர் தெக்லா ✠(St. Thecla). செப்டம்பர் 23

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 23)

✠ புனிதர் தெக்லா ✠

(St. Thecla)

கன்னியர்/ மறைசாட்சி:

(Virgin and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 30

கொன்யா, துருக்கி (லிகவோனியா)

(Konya, Turkey (Lycaonia)

இறப்பு: கி.பி. முதலாம் நூற்றாண்டு

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Churches)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

எபிஸ்கோபல் திருச்சபை

(The Episcopal Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 23

புனிதர் தெக்லா, ஆதி கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் புனிதரும், திருத்தூதர் பவுலை பின்பற்றிய சீடரும் ஆவார். அவரது வாழ்நாளின் ஆரம்ப பதிவு, “பவுல் மற்றும் தெக்லாவின் பழமையான ஐயத்திற்கிடமான சட்டங்களில்” (Ancient Apocryphal Acts of Paul and Thecla) இருந்து வருகிறது.

புனிதர் இசிடோர் (St. Isidore of Pelusium) இவரை முதல் பெண் மறைசாட்சியாகவும் திருத்தூதர்களின் நூற்றாண்டின் மிக அழகான ஆபரணங்களில் ஒன்றாகவும் கருதினார். இவருக்கு சமூக தத்துவம் மற்றும் இலக்கியம் ஆகியவற்றில் நல்ல அறிவு இருந்ததாக, “புனிதர் மெத்தோடியஸ்” (St. Methodius of Olympus) "கன்னியரின் பெருவிருந்து" எனும் நூலில் குறிப்பிடுகிறார். வலிமை மற்றும் சொற்பொழிவுகளில் சிறந்த இவர், தம்மை இனிமையாக வெளிப்படுத்துபவராகவும் மெத்தோடியஸ் குறிப்பிடுகிறார். திருத்தூதர் புனிதர் பவுலால் கிறிஸ்தவத்திற்கு மனம்மாற்றப்பட்ட இவர், நமது மதத்தில் அறிவார்ந்தவராக ஆனார். தமது விசுவாசத்திற்கான பல்வேறு போராட்டங்களில் இயேசு கிறிஸ்துவின்பால் அவர் கொண்டிருந்த அன்பை வெளிப்படுத்தினார். பவுல் இதனை பாராட்டினார்.

புனிதர் அகஸ்டின் (St. Augustine), புனிதர் எபிஃபனியஸ் (St. Epiphanius), மற்றும் புனிதர் அம்புரோஸ் (St. Ambrose) ஆகியோரின் கூற்றின்படி, அவர் கி.பி. 34ம் ஆண்டில் திருத்தூதர் பவுலால் "இக்கோனியம்" (Iconium) (இன்றைய தென் மத்திய துருக்கியில் - South Central Turkey) கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம்மாற்றப்பட்டார். புனிதர் பவுலின் தூய்மை பற்றின பிரசங்கங்களால் கவரப்பட்ட தெக்லா, தாம் வாழ்நாள் முழுதும் கன்னியாகவே வாழ தீர்மானித்திருந்தார். தெக்லா, தமது உறவினர்களிடமிருந்தும், மண உறுதி செய்யப்பட்ட ஆணிடமிருந்தும் மிகப்பெரிய பயங்கரமான அழுத்தங்களை அவர் அனுபவித்தார். ஆனால் மென்மையான வார்த்தைகளாலோ, அல்லது அச்சுறுத்தல்களாலோ அவரது முடிவிலிருந்து அவரை நகர்த்த முடியவில்லை. தமக்கு நெருக்கமாக இருந்தவர்கள் உண்மையில், சாத்தானின் தீய செயல்களாக செயல்படுவதை உணர்ந்த புனிதர் தெக்லா, அவர்களை கத்தோலிக்க எதிரிகளாக கருதி ஒதுக்கினார். ஆயினும்கூட, அவர்களுடைய வற்புறுத்தல்கள் அவருக்கு உண்மையான துன்புறுத்தலாக அமைந்தது.

கிறிஸ்தவர் என்ற காரணத்துக்காகவே அவரது தாயார் அதிகார வர்க்கத்தினரால் கண்டிக்கப்பட்டார். புனிதர் தெக்லா கூறிய மரக்குற்றிகளில் கட்டப்பட்டு எரியூட்ட தயார் செய்யப்பட்டார். ஆனால் அவர்கள் அவரைத் தொட்டதுமே வானினிற்று கொட்டிய மழையால் தீ அணைக்கப்பட்டது. இதன்காரணமாக தடுமாற்றமடைந்த ஆளுநர், இக்கோனியத்தை (Iconium) விட்டு வெளியேறுமாறு அவருக்கு உத்தரவிட்டு, அவரை விடுவித்தார்.

தெக்லா, சிரியாவிலிருந்த (Syria) அந்தியோக்கியாவுக்குச் (Antioch) சென்றார். அங்கே, ஒரு ஆர்வலர் தமக்கு தந்த வசதிகளை அவர் மறுத்துவிட்ட காரணத்தால், அந்த ஆர்வலர் அவரை மறுத்து ஒதுக்கினார். அரங்கிலிருந்த மிருகங்களுக்கு அவரை இரையாக வழங்கப்பட்டபோது, மிருகங்கள் அவரை தொடாமல் அவரது காலடியில் கிடந்தன. அவரைக் கொல்ல எடுக்கப்பட்ட மற்ற முயற்சிகள் தோல்வியடைந்த பிறகு, தெக்லா மீண்டும் விடுதலை செய்யப்பட்டார். தமது மீதமிருந்த வாழ்க்கையை, உலக நடவடிக்கைகளிலிருந்து விலக்கிக்கொண்ட துறவியாக செலவிட்டார். அங்கேயே மரித்த அவர், சிரியாவில் (Syria) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

முதல் கிறிஸ்தவ ரோம பேரரசர்களின் கீழ், ஒரு பேராலயம் அவரது கல்லறையில் கட்டப்பட்டு, எண்ணற்ற புனித யாத்ரீகர்களின் தளமாக அது மாறியது. மிலன் கதீட்ரல் (Cathedral of Milan) புனிதர் தெக்லாவுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது. நல்மரணம் வேண்டி, பலர் அவரிடம் ஜெபிக்கிறார்கள்.

† Saint of the Day †

(September 23)

✠ St. Thecla ✠

Virgin and Martyr:

Born: 30 AD

Konya, Turkey (Lycaonia)

Died: 1st century AD

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Churches

Oriental Orthodoxy

The Episcopal Church

Feast: September 23

Saint Thecla was a saint of the early Christian Church, and a reported follower of Paul the Apostle. The earliest record of her life comes from the ancient apocryphal Acts of Paul and Thecla.

Biographical selection:

St. Thecla was considered by St. Isidore of Pelusium as the first woman martyr and one of the most beautiful ornaments of the century of the Apostles.

St. Methodius of Olympus wrote in The Banquet of the Virgins that she had great knowledge in profane philosophy as well as literature. He also stated that she expressed herself with strength and eloquence, as well as sweetness and affability. She was converted by St. Paul and became knowledgeable in our religion. He praised her love for Jesus Christ, which she demonstrated on countless occasions, principally in her combats for the Faith. 

According to St. Augustine, St. Epiphanius, and St. Ambrose, she was converted in Iconium (present-day south-central Turkey) by St. Paul in the year 34. Particularly inspired by his preaching on chastity, she determined to remain a virgin. She suffered tremendous pressures from her relatives and fiancé who were opposed to her conversion. But neither tender words nor threats could move her from her decision. St. Thecla realized that those who were closest to her were, in fact, acting as instruments of evil and thus avoided them as enemies of the Catholic cause. Nonetheless, their insistence constituted true persecution. 

She was denounced as a Christian to the authorities by her mother. She was tied to a stake to be burned, but the flames were put out by rains from Heaven before she was even touched by them. She was released by the embarrassed governor with orders to leave Iconium. 

She went to Antioch in Syria, and there she was denounced by an admirer whose advances she refused. When she was offered to the beasts in the arena, they lay down at her feet without touching her. After other failed attempts to kill her, Thecla was released again. She spent the rest of her life as an ascetic, removed from the world. She died and was buried in Syria. 

Under the first Christian Roman Emperors, a basilica was built over her tomb and became a site of countless pilgrimages. The Cathedral of Milan was dedicated to St. Thecla. Many pray to her asking to obtain a good death.

Comments:

The presence of persecutors against St. Thecla among her very relatives and fiancé shows how vigilant we should be regarding enemies, and offers us a theme for meditation.

First, you certainly recall that in the battle of the angels against the devils at the beginning of History, there were two categories of devils. Some clearly rebelled against God; others just allowed themselves to be dragged along by the first ones. 

God condemned them all, but the first ones were sent straight to Hell, while the second ones remained wandering in the air until the end times when they also will be sent to Hell. The devils of Hell are the ones who invite a man to sin, and the devils of the air are the ones who predispose man in different ways to succumb to the temptations. 

Second, this division of devils is quite accurate psychologically and also applies to evil men. If you analyze the ensemble of evil men, some are the torch bearers of evil, while there are others who just allow themselves to be dragged along by the first type. 

Third, for us, who have given our lives to fight for the victory of Our Lady over the Devil, it is relatively easy to see the evil of the first kind of man, since they are bold and blatant revolutionaries. But it is not so simple to see the evil of the second kind. Since they are soft people who follow the Revolution out of weakness and allow themselves to be dragged along rather than take initiative as leaders, we have a natural tendency to be indulgent with this second type. Many times we think that these persons are, deep down, good individuals. We are mistaken. This judgment is equivalent to that of someone who would say that the devils of the air are also good. No, they are not. They clearly sided with the bad party, and for this reason, were condemned by God. An analogous criterion applies to men, even though they will only be judged at their deaths. 

What is the reason for this? If a man, habitually and without remorse, follow evil and forms a common front with the worst enemies of the good cause, then he is bad. He has a hatred for someone who converts and begins to truly serve Our Lady and Our Lord. So, even if such persons know how to disguise their sentiment well, at heart they hate the Catholic cause. We should be vigilant when facing them. 

You can see a confirmation of this in the life of St. Thecla. She was a prominent person in her city. She had a great culture in an epoch when the culture was a factor of prestige, almost as prestigious as being a movie star or good football player is in our days. She had her relatives and a fiancé to support her. 

As soon as she converted she realized that she should avoid those very persons who had been close to her before. Why? Because she probably noticed that they were firmly rooted in the ways of evil and would not convert. She was right. For it was her relatives who tried to make her renounce her faith. Her own mother was the one who denounced her before the pagan authorities to be tortured and killed.

After she moved to Antioch the text reports an admirer who made advances toward her. Was he her betrothed from Iconium? If so, the man would have had to journey in pursuit of her only to denounce her in Syria, as her mother had done in Iconium. Today many people would say that he was in love and that he only denounced her as an act of despair over her refusal. 

To say he loved her is fallacious. The true sentiment that was inspiring him was egotism and hatred for the Catholic cause. St. Thecla resisted, and he denounced her as a Catholic, a denunciation that would result in her death. You can see how deep was his hatred, which appears to many as love. 

She suffered many tortures. The text doesn’t make a full description, but such torments usually took place in large amphitheatres, or circuses, with great numbers of persons watching. Even from the brief description given, one can see that many miracles were made by God to preserve her and keep her alive and unharmed. 

The selection does not indicate that there were any other conversions among those who witnessed the miracles. That is, all those people concurred with her mother and her admirer. Since they saw all the miracles God made to save her but didn’t care about them, those people were also bad. 

She was saved miraculously and released, and she spent the rest of her life separated from the world. She renounced everything she could normally expect in life in order to serve the Catholic cause. She understood the hostility of the world and because she was vigilant, she was victorious over it. 

I believe it is very important to ask St. Thecla to help us have the same understanding and vigilance, because, in our fight, one of the most difficult obstacles to overcome is to see the bad side of the second type of evil men – the ones who are being dragged along by the Revolution and can appear to be good.

புனிதர் செக்கரியா ✠(St. Zechariah). செப்டம்பர் 23

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 23)

✠ புனிதர் செக்கரியா ✠

(St. Zechariah)

குரு, இறைவாக்கினர், மரியாளின் பாதுகாவலர், பக்தர்:

(Priest, Prophet, Guardian of Mary, Devotee)

பிறப்பு: கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு

எபிரோன், (ஜோஷுவா 21:11)

(Hebron)

இறப்பு: கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு

எருசலேம் (மாத்யூ 23:35)

(Jerusalem)

ஏற்கும் சபை/ சமயம்:

கிறிஸ்தவம்

(Christianity)

இஸ்லாம்

(Islam)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 23

புனிதர் செக்கரியா “விவிலியம்” (Bible) மற்றும் “திருக்குரானில்” (Quran) குறிப்பிடப்படும் நபர் ஆவார். விவிலியம் இவரை “திருமுழுக்கு யோவானின்” (John the Baptist) தந்தை எனவும் “ஆரோன்” (Aaron) குலத்தவர் எனவும் இறைவாக்கினர் எனவும் குறிக்கின்றது. இவர் இயேசுவின் தாய் “கன்னி மரியாளின்” (Virgin Mary) உறவினராகிய “எலிசபெத்தின்” (Elizabeth) கணவராவார்.

விவிலியத்தில்:

லூக்கா நற்செய்தியின்படி “அரசர் முதலாம் ஏரோதின்” (king Herod) ஆட்சியின் போது இவர் வாழ்ந்தவர். இவர் “அபியா” (Abia) வகுப்பைச் சேர்ந்த குரு ஆவார். இவர் மனைவி எலிசபெத்து. இவர்கள் இருவரும் கடவுள் பார்வையில் நன்னெறியாளர்களாய் விளங்கினார்கள் எனவும் ஆண்டவருடைய அனைத்துக் கட்டளைகளுக்கும் ஒழுங்குகளுக்கும் ஏற்பக் குற்றமற்றவர்களாய் நடந்து வந்தார்கள் எனவும் விவிலியம் குறிக்கின்றது. இவர்கள் பிள்ளைப்பேறு இல்லாதிருந்தனர். ஏனெனில், எலிசபெத்து கருவுற இயலாதவராய் இருந்தார். மேலும் அவர்கள் வயது முதிர்ந்தவர்களாயும் இருந்தார்கள்.

தம்முடைய பிரிவின் முறை வந்தபோது, செக்கரியா கடவுளின் திருமுன் குருத்துவப் பணி ஆற்றி வந்தார். குருத்துவப் பணி மரபுக்கு ஏற்ப, கோவிலுக்குள் சென்று தூபம் காட்டுவது யாரென்று அறியச் சீட்டுக் குலுக்கிப் போட்டபோது, அது செக்கரியா பெயருக்கு விழுந்தது. அவர் தூபம் காட்டுகிற வேளையில் மக்கள் கூட்டத்தினர் அனைவரும் வெளியே இறைவனிடம் வேண்டிக் கொண்டிருந்தனர். அப்பொழுது கபிரியேல் தேவதூதர் தோன்றி, அவருக்கு ஒரு மகன் பிறப்பார் என அறிவித்தார். இதனை நம்பாமல் செக்கரியா சந்தேகித்ததால், தாம் அறிவித்தவை நிறைவேறும்வரை செக்கரியாவை பேசும் சக்தியற்ற ஊமையாய் மாற்றினார். தாம் கூறியவை நிறைவேறும்வரை அவருக்கு பேசும் திறன் வராது என்றறிவித்துச் சென்றார். செக்கரியா, தம்முடைய திருப்பணிக் காலம் முடிந்ததும் வீடு திரும்பினார். அதற்குப் பின்பு அவர் மனைவி எலிசபெத்து கருவுற்றார்.

இயேசு பிறப்பின் முன்னறிவிப்பின் போது, எலிசபெத்து கருவுற்றிருப்பதை கபிரியேலின் மூலம் அறிந்த மரியாள், அவரைக் காண வந்தார். மரியாள் அவரோடு ஆறு மாதம் தங்கி உதவிபுரிந்தார் என விவிலியம் குறிப்பிடுகின்றது.

எலிசபெத்து ஒரு மகனைப் பெற்றெடுத்தார். எட்டாம் நாளில் அவர்கள் குழந்தைக்கு விருத்தசேதனம் செய்ய வந்தார்கள். செக்கரியா என்ற அதன் தந்தையின் பெயரையே அதற்குச் சூட்ட இருந்தார்கள். ஆனால் அதன் தாய் அவர்களைப் பார்த்து, "வேண்டாம், அதற்கு யோவான் எனப் பெயரிட வேண்டும்" என்றார். "குழந்தைக்கு என்ன பெயரிடலாம்? உம் விருப்பம் என்ன?" என்று செக்கரியாவை நோக்கிச் சைகை காட்டிக் கேட்டார்கள். அதற்கு அவர் எழுதுபலகை ஒன்றைக் கேட்டு வாங்கி, "இக்குழந்தையின் பெயர் யோவான்" என்று எழுதினார். எல்லாரும் வியப்படைந்தனர். அப்பொழுதே அவரது வாய் திறது, பேச்சுத் திறன் வந்தது. அவர் கடவுளைப் போற்றிப் புகழ்ந்தார்.

இஸ்லாம் சமயத்தினரின் திருமறையான "திருக்குர்ஆனிலும்" செக்கரியா பற்றிய ஆதாரங்கள் உள்ளன. இஸ்லாம் சமயத்தினர் அவரை "இறைவாக்கினர்" என்றும் "மரியாளின் பாதுகாவலர்" என்றும் விசுவசிக்கின்றனர்.

† Saint of the Day †

(September 23)

✠ St. Zechariah ✠

Priest, Prophet, Guardian of Mary, Devotee:

Born: 1st century BC

Hebron (Joshua 21:11), the Levant

Died: 1st century BC (or early AD)

Jerusalem (Matthew 23:35), the Levant

Venerated in:

Christianity

Islam

Feast: September 23

Saint Zechariah is a figure in the New Testament Bible and the Quran, hence venerated in Christianity and Islam. In the Bible, he is the father of John the Baptist, a priest of the sons of Aaron in the Gospel of Luke (1:67-79), and the husband of Elizabeth who is a relative of the Virgin Mary (Luke, 1:36).

The Holy Prophet Zachariah and the Righteous Elizabeth were the parents of the Holy Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord, John. They were descended from the lineage of Aaron: Saint Zachariah, son of Barach, was a priest in the Jerusalem Temple, and Saint Elizabeth was the sister of Saint Anna, the mother of the Most Holy Theotokos. The righteous spouses, “walking in all the commandments of the Lord (Luke 1:6), suffered barrenness, which in those times was considered a punishment from God.

Once, during his turn of priestly service in the Temple, Saint Zachariah was told by an angel that his aged wife would bear him a son, who “will be great in the sight of the Lord” (Luke 1:15) and “will go before Him in the spirit and power of Elias” (Luke 1:17).

Zachariah doubted that this prediction would come true, and for his weakness of faith, he was punished by becoming mute. When Elizabeth gave birth to a son, through the inspiration of the Holy Spirit she announced that his name was John, although no one in their family had this name.

They asked Zachariah and he also wrote the name John down on a tablet. Immediately the gift of speech returned to him, and inspired by the Holy Spirit, he began to prophesy about his son as the Forerunner of the Lord.

When King Herod heard from the Magi about the birth of the Messiah, he decided to kill all the infants up to two years old at Bethlehem and the surrounding area, hoping that the new-born Messiah would be among them.

Herod knew about John’s unusual birth and he wanted to kill him, fearing that he was the foretold King of the Jews. But Elizabeth hid herself and the infant in the hills. The murderers searched everywhere for John. Elizabeth, when she saw her pursuers, began to implore God for their safety, and immediately the hill opened up and concealed her and the infant from their pursuers.

In these tragic days, Saint Zachariah was taking his turn at the services in the Temple. Soldiers sent by Herod tried in vain to learn from him the whereabouts of his son. Then, by command of Herod, they murdered this holy prophet, having stabbed him between the temple and the altar (Mt 23: 35). Elizabeth died forty days after her husband, and Saint John, preserved by the Lord, dwelt in the wilderness until the day of his appearance to the nation of Israel.

✠ புனிதர் எலிசபெத் ✠(St. Elizabeth). செப்டம்பர் 23

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 23)

✠ புனிதர் எலிசபெத் ✠

(St. Elizabeth)

நன்னெறியாளர்:

(Righteous)

பிறப்பு: கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு

எபிரோன் (ஜோஷுவா 21:11)

(Hebron)

இறப்பு: கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு

அநேகமாக எபிரோன்

(Probably Hebron)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கீழ் ஆர்த்தோடாக்ஸ் திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்ட்டல் ஆர்த்தோடாக்ஸ் திருச்சபை

(Oriental Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை

(Anglican Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

அனைத்து இஸ்லாம்

(All Islam)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 23

பாதுகாவல்: கர்ப்பிணிப் பெண்கள்

புனிதர் எலிசபெத், லூக்கா நற்செய்திகளின்படி “செக்கரியாவின்” (Zechariah) மனைவியும், “திருமுழுக்கு யோவானின்” (John the Baptist) தாயாரும் ஆவார்.

திருவிவிலிய சரிதம்:

லூக்கா நற்செய்திகளின்படி, எலிசபெத் "ஆரோனின்" (Aaron) மகளாவார். இவரும் இவரது கணவரான செக்கரியாவும் இறைவனின் பார்வையில் நன்னெறியாளர்களாய் வாழ்ந்தனர். ஆனால், குழந்தைகளில்லாதவர்களாய் வாழ்ந்தனர். செக்கரியா ஆலய பணிகளில் இருந்தபோது “இறைதூதர் காபிரியல்” (Angel Gabriel) அவர்முன்னே தோன்றி கூறியதாவது:

"செக்கரியாவே பயப்படாதே; உமது இறைவேண்டல்கள் கேட்கப்பட்டன; உமது மனைவி கருத்தாங்கி, ஒரு ஆண் மகவை ஈன்றெடுப்பாள்; நீர் அதற்கு யோவான் என்று பெயரிடுவீர்; அவன் உங்களுக்கு ஒரு சந்தோஷமும், மகிழ்ச்சியுமாய் இருப்பான்; அவர் இறைவனின் பார்வையில் பெரியவனாய் இருப்பதால் அநேகர் அவரது பிறப்பால் மகிழ்ச்சியில் திளைப்பார்கள்; அவர் திராட்சை இரசமும் வேறு பானங்களையும் அருந்தார். அவர் பிறப்பின் முன்பே பரிசுத்த ஆவியினால் நிரப்பப்படுவார்.

~ லூக்கா 1:13–15

தாமும், தமது மனைவி எலிசபெத்தும் முதிர் வயதினர் என்ற காரணத்தால் செக்கரியா, இறைதூதர் காபிரியேலின் வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை வைக்கவில்லை. இதையறிந்த காபிரியேல் தூதர், செக்கரியாவை நோக்கி, "உமது விசுவாசமின்மையால் நீர் வாய் பேச இயலாத ஊமையாவீர்; எமது வாக்கு நிறைவேறும்வரை நீர் ஊமையாக இருப்பீர்" என்று இயம்பி மறைந்தார்.

~ லூக்கா 1:16-23

மற்றும், லூக்கா நற்செய்திகள் (1:24–25), (1:26-40), (1:41–45), (1:46-55), (1:56–64), (1:65-80) ஆகியவற்றில் எலிசபெத் பற்றிய செய்திகள் காணப்படுகின்றன.

அதிகாரபூர்வமற்ற திருமறை ஏடுகள் (Apocrypha) :

எலிசபெத் மேலும் பல அதிகாரப்பூர்வமற்ற திருமறை ஏடுகளிலும் குறிப்பிடப்படுகிறார்.

இஸ்லாம் மத திருமறை நூலாகிய "திருக்குர்ஆனிலும்" இவர் கௌரவிக்கப்படுகிறார்.

† Saint of the Day †

(September 23)

✠ St. Elizabeth ✠

Righteous/ The Mother of St. John the Baptist:

Born: 1st century BC

Hebron

Died: 1st century BC (or early AD)

(probably Hebron)

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodox Church

Anglican Church

Lutheran Church

Islam

Feast: September 23

Patronage: Pregnant women

Saint Elizabeth was the mother of John the Baptist and the wife of Zechariah, according to the Gospel of Luke.

When Elizabeth heard Mary’s greeting, the infant leapt in her womb, and Elizabeth, filled with the Holy Spirit, cried out in a loud voice and said, “Most blessed are you among women, and blessed is the fruit of your womb.”

~ Luke 1:41–42

The heartwarming narratives of Elizabeth can be found in the first chapter of Luke’s Gospel. Elizabeth was a good and devout woman who had suffered many years of sad barrenness. One day, the archangel Gabriel appeared to her husband, Zechariah, and declared that Elizabeth would soon conceive and bear a son of tremendous virtue. Not long after this proclamation, Elizabeth did indeed conceive and quietly kept homebound for five months, praising God for the beautiful gift of new life.         

At Elizabeth’s sixth month of expectancy, the archangel Gabriel appeared again, this time to Elizabeth’s relative Mary. Gabriel announced to Mary the forthcoming birth of Jesus and let her know of Elizabeth’s upcoming joy as well. Mary, full of amazement, journeyed to the hill country of Judea to visit her elderly kinswoman. As Elizabeth heard Mary’s greeting, she felt a profound quickening within her womb. She immediately knew from this reaction of her unborn son that she was in the presence of greatness―that Mary’s babe was to be a man of vast love and divine influence. Filled with the Holy Spirit, Elizabeth spoke words that would one day become known as the second line of the beautiful prayer, Hail Mary: “Blessed are you among women, and blessed is the fruit of your womb.”

After a three-month-long visit from Mary, Elizabeth gave birth to her son. All neighbours and relatives were delighted over her wondrous blessing. However, they were confused over the chosen name of John, wondering why Elizabeth would not name her son after her husband, Zechariah. Zechariah, who had been struck dumb over his disbelief at Gabriel’s earlier announcement, confirmed the name of John by writing on a tablet. At that moment of agreement, he regained his voice. The neighbours were astonished at such extraordinary events surrounding Elizabeth’s child.

Elizabeth shares the Sept. 23 feast day with her husband, Zechariah (older books might have their feast as Nov. 5). In addition, Elizabeth shares a feast day with Mary on May 31 to honour the three-month visit from Mary.

A Five-Day Retreat with St. Elizabeth:

Though not mentioned a great deal in the Bible and only in one Gospel, the few passages listed below can give us much insight into the role of St. Elizabeth in salvation history.  Ready, study, and ponder these passages—see how St. Elizabeth’s example might bring you closer to the Lord.

Day 1) Luke 1:5–20

Day 2) Luke 1:21–25

Day 3) Luke 1:39–45

Day 4) Luke 1:56–66

Day 5) Luke 1:80

பியட்ரல்சினா நகரின் புனித பியோ ( St. Pio of Pietrelcina ). September 23

இன்றைய புனிதர் : 

(23-09-2020)

பியட்ரல்சினா நகரின் புனித பியோ 

( St. Pio of Pietrelcina )

கப்புச்சின் துறவற சபையின் குரு, துறவி, ஒப்புரவாளர், 

ஐந்துகாய வரம் பெற்ற முதல் குரு :

பிறப்பு : மே 25, 1887

பியட்ரல்சினா, இத்தாலி

இறப்பு : செப்டம்பர் 23, 1968 (அகவை 81)

சான் ஜியோவானி ரொட்டொன்டோ

ஏற்கும் சபை/ சமயம் : கத்தோலிக்கம்

அருளாளர் பட்டம் : மே 2, 1999

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் - ரோம், இத்தாலி

புனிதர் பட்டம் : ஜூன் 16, 2002

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் - ரோம், இத்தாலி

முக்கிய திருத்தலங்கள் : 

சான் ஜியோவானி ரொட்டொன்டோ

நினைவுத் திருவிழா : செப்டம்பர் 23

பாதுகாவல் : 

மக்கள் பாதுகாப்பு ஆர்வலர்கள், 

கத்தோலிக்க பதின்வயதினர்

பியட்ரல்சினா நகரின் புனித பியோ, கப்புச்சின் துறவற சபையின் குருவும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் ஆவார். இவரது திருமுழுக்கு பெயர் பிரான்செஸ்கோ ஃபோர்ஜியொன், கப்புச்சின் சபையில் இணைந்தபோது பியோ என்ற பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார்; குருவானது முதல் பாத்ரே பியோ என்னும் பெயரில் பொதுவாக அறியப்படுகிறார். இவர் தனது உடலில் பெற்ற இயேசுவின் ஐந்து திருக்காயங்கள் இவரை உலகறியச் செய்தன. 2002 ஜூன் 16 அன்று, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் இவருக்கு புனிதர் பட்டம் வழங்கினார்.

தொடக்க காலம் :

இத்தாலியின் விவசாய நகரான பியட்ரல்சினாவில், க்ராசியோ மரியோ ஃபோர்ஜியொன் (1860–1946) - மரிய க்யுசெப்பா டி நுன்சியோ (1859–1929) தம்பதியரின் மகனாக பிரான்செஸ்கோ ஃபோர்ஜியொன் 1887 மே 25ந்தேதி பிறந்தார். இவரது பெற்றோர் விவசாயம் செய்து வாழ்ந்து வந்தனர். அங்கிருந்த சிற்றாலயத்தில், தனது சிறுவயதில் இவர் பலிபீடப் பணியாளராக இருந்து திருப்பலியில் குருவுக்கு உதவி செய்தார். இவருக்கு மைக்கேல் என்ற அண்ணனும், பெலிசிட்டா, பெலக்ரீனா மற்றும் க்ராசியா ஆகிய மூன்று தங்கைகளும் இருந்தனர். பக்தியுள்ள இவரது குடும்பத்தினர் தினந்தோறும் திருப்பலியில் பங்கேற்றதுடன், இரவில் செபமாலை செபிப்பதையும், வாரத்தில் மூன்று நாட்கள் புலால் உணவைத் தவிர்ப்பதையும் வழக்கமாக கொண்டிருந்தனர்.

சிறு வயது முதலே பக்தியில் சிறந்து விளங்கிய இவர், கடவுளுக்கு மிகவும் நெருக்கமானவராக வாழ்ந்து வந்தார். இளம் வயதிலேயே இவர் விண்ணக காட்சிகளைக் கண்டார். 1903 ஜனவரி 6 அன்று, தனது 15ஆம், வயதில் மொர்கோனில் இருந்த கப்புச்சின் சபையில் நவசந்நியாசியாக நுழைந்த இவர், ஜனவரி 22ந்தேதி தனது துறவற ஆடையைப் பெற்றுக் கொண்டு, பியட்ரல்சினோவின் பாதுகாவலரான புனித ஐந்தாம் பயசின் (பியோ) பெயரைத் தனது துறவற பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். இவர் ஏழ்மை, கற்பு, கீழ்படிதல் ஆகிய துறவற வாக்குறுதிகளையும் எடுத்துக்கொண்டார்.

குருத்துவ வாழ்வு :

ஆறு ஆண்டுகள் குருத்துவப் படிப்புக்குப் பின்னர் 1910ம் ஆண்டு பியோ குருவானார். இவர் இயேசு கிறிஸ்துவின் பாடுபட்ட சொரூபத்தின் முன்பாக அடிக்கடி செபிக்கும் வழக்கம் கொண்டிருந்தார். சிறிது காலம் குருவாகப் பணியாற்றியப்பின், உடல் நலம் குன்றியதால் இவர் வீட்டுக்கு அனுப்பப்பட்டார். 1916 செப்டம்பர் 4ஆம் நாள் மீண்டும் குருத்துவப் பணிக்கு அழைக்கப்பட்டார்.

1917ஆம் ஆண்டு, இவர் முதலாம் உலகப் போரில் காயம் அடைந்த வீரர்களுக்கு சேவை செய்ய அனுப்பப்பட்டார். அப்போதும் உடல்நலம் குன்றிப் பல மாதங்கள் மருத்துவமனையில் இருந்தார். உடல்நலம் தேறியதும் மக்கள் பலருக்கும் ஆன்மீக இயக்குநராக செயல்பட்டார். ஒவ்வொரு நாளும் 10 முதல் 12 மணி நேரங்கள் பாவ மன்னிப்புக்கான ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கி வந்தார்.

இவர் உடல் நலமின்றி துன்புற்ற வேளைகளில் இயேசுவின் திருப்பாடுகளை அதிகமாக தியானம் செய்தார். இயேசு கிறிஸ்துவின் வேதனைகளுக்கு ஆறுதல் அளிக்கும் விதத்திலும் உலக மக்களின் பாவங்களுக்குப் பரிகாரமாகவும்ää பியோ தனது வேதனைகளை இயேசு நாதருக்கு ஒப்புக்கொடுத்தார். பியோ மக்களை கடவுளுக்கு நெருக்கமானவர்களாக மாற்ற பெரிதும் முயற்சி செய்தார். மக்களின் உள்ளங்களை அறியும் திறன் பெற்றிருந்த இவரிடம் பலரும் ஆன்மீக ஆலோசனை கேட்கத் திரண்டு வந்தனர்.

திருக்காய வரம் :

1918ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 20ந்தேதி, ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கிக் கொண்டிருந்த வேளையில் பியோவின் உடலில் இயேசுவின் ஐந்து திருக்காயங்களையும் இவரது உடலில் பெறும் பேறுபெற்றார். இரண்டு கைகள், இரண்டு கால்கள் மற்றும் வலது விலாப்பகுதி ஆகிய ஐந்து இடங்களிலும் இவருக்கு இயேசுவின் காயங்கள் கிடைத்தன. அவற்றிலிருந்து சிந்திய இரத்தம் இனிமையான நறுமணம் வீசியது.

அன்று முதல் இவர் இறக்கும் நாள் வரை இயேசு கிறிஸ்து சிலுவை மரத்தில் அனுபவித்த வேதனைகளை பியோ இந்த காயங்களால் தனது வாழ்வில் அனுபவித்தார். இந்த திருக்காயங்கள் சில மருத்துவர்களால் ஆராயப்பட்டு, இவரது புனிதத்தன்மைக்கு கிடைத்த பரிசு என்ற சான்று வழங்கப்பட்டது. இப்புனித காயங்களால் உடல் வேதனை மட்டுமன்றி மனரீதியாக பல இன்னல்களை சந்தித்தார், இவரது ஐந்து காயங்களை குறித்து சிலர் அவதூறு பரப்பினர், அது நாளும் தலைப்பு செய்திகளாய் இத்தாலியன் நாளிதழ்களில் வெளியாகி தந்தை பியோவின் ஆன்மீக பணிவாழ்வுக்கு தடையாய் நின்றது. ஆனால் புனித வாழ்வால் அனைத்தையும் தகர்த்தெறிந்து தனது உண்மையான வாழ்வை உலகிற்கு ஓங்கி உரைத்தார்.

இவரது காயங்களில் எப்போதும் நோய்த்தொற்று ஏற்படாதது மருத்துவ துறையால் விளக்கப்பட முடியாத அற்புதமாக இருந்தது. இவரது காயங்கள் ஒருமுறை குணமடைந்தாலும், அவை மீண்டும் தோன்றின. லுய்ஜி ரொம்னெல்லி என்ற மருத்துவர், இவரது காயங்களைத் தொடர்ந்து ஒரு ஆண்டு காலமாக ஆய்வு செய்தார். ஜியார்ஜியோ ஃபெஸ்டா, க்யுசெப்பே பாஸ்டியனெல்லி, அமிக்கோ பிக்னமி ஆகிய மருத்துவர்களும் பலமுறை அவற்றை ஆராய்ந்தனர். ஆனால் அவர்களால் எதுவும் கூறமுடியவில்லை.ஆல்பர்ட்டோ கசெர்ட்டா என்ற மருத்துவர் 1954ல் பியோவின் கைகளை எக்ஸ்ரே எடுத்து பார்த்துவிட்டு, இந்த காயங்களின் தாக்கம் எலும்புகளில் இல்லை என்று உறுதி செய்தார்.

இது இவருக்கு புகழைத் தேடித் தந்தாலும், அக்காயங்கள் இவரது வேதனையை அதிகரிப்பதாகவே இருந்தன. இவரது நிழற்படங்கள் பலவும் இவரது காயங்களிலிருந்து வடிந்த இரத்தத்தின் பதிவுகளைக் காண்பிகின்றன. 1968ல் பியோ இறந்தபோது, இவரது காயங்கள் அனைத்தும் சுவடின்றி மறைந்துவிட்டன.

புனிதர் பட்டம் :

கிறிஸ்தவ தியானத்தில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொண்ட பியோ, "புத்தகங்கள் வழியாக கடவுளைத் தேடும் ஒருவர், தியானத்தின் வழியாக அவரைக் கண்டுகொள்ள முடியும்" என்று குறிப்பிடுவார். 1960களில் பியோவின் உடல்நலம் குன்றத் தொடங்கியபோதும்,இவர் தொடர்ந்து ஆன்மீகப் பணிகளில் ஈடுபட்டார். 1968 செப்டம்பர் 22ந்தேதி, தனது இறுதி திருப்பலியை பியோ நிறைவேற்றினார்.

1968 செப்டம்பர் 23ஆம் நாள், செபமாலையைக் கையில் பிடித்தவாறும், "இயேசு, மரியா" என்ற திருப்பெயர்களை உச்சரித்தவாறும் தனது 81வது வயதில் பியோ மரணம் அடைந்தார். இவரது அடக்கத் திருப்பலியில் சுமார் மூன்று இலட்சம் மக்கள் கலந்துகொண்டனர்.

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் இவருக்கு 1999ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டமும், 2002 ஜூன் 16ஆம் நாள் புனிதர் பட்டமும் வழங்கினார். இவர் இறந்து 40 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 2008 மார்ச் 3ந்தேதி இவரது கல்லறைத் தோண்டப்பட்டபோதுகண்டெடுக்கப்பட்ட பியோவின் அழியாத உடல், சான் ஜியோவானி ரொட்டொன்டோ அருகிலுள்ள புனித பியோ ஆலயத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (23-09-2020)

St. Padre Pio da Pietrelcina

St. Padre Pio was born on May 25, 1887 and his original name was Francesco. His father was Guiseppa and mother Grazio Forgiona in the village Pietrelcina in Italy. He was ordained a priest in the year 1910 and took the present name Padre Pio. On September 20, 1918, when he was kneeling down before a large crucifix for prayer, Padre Pio miraculously received the visible marks of the wounds Jesus got by nails and the spear of a Roman soldier when he was crucified, on his body. The Doctor who examined Padre Pio did not find out any natural cause for the wounds. Persons who have personal experience with him said that the blood from the stigmata had an odor like flowers or perfumes. He was ordered by the Superior of his Monastery to leave the Monastery and was also banned from administering baptism and marriage ceremonies.

Pope Pius-XI also restrained the movements of Padre Pio and was confined him in a corner of a room. But one day in 1929 a priest Father Luigi Orione saw Padre Pio kneeling before the tomb of Pope Sarto, when he was still in confinement. He was with the gift of bilocation i.e. seen in two places at the same time. Father Orione told the Pope about this incident and the Pope released Padre Pio from confinement. Padre Pio died on September 23, 1968 at the age of 81. On his death the wounds disappeared and were no longer visible. There was also no scaring and the skin was completely renewed and there is no trace of any wounds. Padre Pio also predicted 50 years ago that the wounds would disappear on his death. That exactly happened.

One of the miracles attributed to Padre Pio was reported by a lady in Montreal by name Guiditta Scalzulli that her husband had recovered after given up for dead due to heart attack, after seeing a vision of Padre Pio. So many other authentic miracles were also reported to have happened due to the intervention of St. Padre Pio. St. Padre Pio was beatified on May 2, 1999 by pope John Paul-II and also canonized by Pope John Paul-II on June 16, 2002.

Born : 25 May 1887 at Pietrelcina, Benevento, Italy as Francesco Forgione

Died : 

23 September 1968 in San Giovanni Rotondo, Foggia, Italy of natural causes

Canonized : 

16 June 2002 by Pope St. John Paul II at Rome, Italy

---JDH---JESUS the Divine Healer---