† இன்றைய புனிதர் †
(ஜூன் 23)
✠ புனிதர் ஜோசஃப் கஃபஸ்ஸோ ✠
(St. Joseph Cafasso)
குரு:
(Priest)
பிறப்பு: ஜனவரி 15, 1811
காஸ்டல்னுவோ டி அஸ்டி, சர்டீனியா அரசு
(Castelnuovo d'Asti, Asti, Kingdom of Sardinia)
இறப்பு: ஜூன் 23, 1860 (வயது 49)
டுரின், சர்டீனியா அரசு
(Turin, Kingdom of Sardinia)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
முக்திபேறு பட்டம்: மே 3, 1925
திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்
(Pope Pius XI)
புனிதர் பட்டம்: ஜூன் 22, 1947
திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்
(Pope Pius XII)
முக்கிய திருத்தலம்:
சென்சூரியோ டெல்லா கொன்சோல்டா, டுரின், இத்தாலி
(Santuario della Consolata, Turin, Italy)
நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 23
பாதுகாவல்:
இத்தாலிய சிறைச்சாலைகள் (Italian prisons)
சிறைச்சாலை சிற்றாலய குருக்கள் (Prison chaplains)
கைதிகள் (Prisoners)
மரண தண்டனை கைதிகள் (Those condemned to death)
புனிதர் ஜோசஃப் கஃபஸ்ஸோ, ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க குரு (Italian Roman Catholic Priest) ஆவார். இவர், வடக்கு இத்தாலியின் (Northern Italy) “பியேட்மோன்ட்” (Piedmont Region) பிராந்தியத்திலுள்ள “டுரின்” (Turin) நகரின் குறிப்பிடத்தக்க சமூக சீர்திருத்தவாதி ஆவார். அவர், அந்த குறிப்பிட்ட சகாப்தத்தின் "சமூக புனிதர்கள்" (Social Saints) என அழைக்கப்பட்டவர்களில் ஒருவர் ஆவார். மரண தண்டனைக்கு உள்ளான அந்த கைதிகளுடனான அவரது விரிவான பணிகள் காரணமாக அவர் "தூக்கு மேடைக்கான குரு" (Priest of the Gallows) என்றும் அறியப்படுகிறார்.
சார்டீனியா அரசின் கீழுள்ள “காஸ்டல்னுவோ டி அஸ்டி” (Castelnuovo d'Asti) நகரிலுள்ள விவசாயின் நான்கு குழந்தைகளுள் மூன்றாவதாகப் பிறந்த இவரது இயற்பெயர், “ஜியூசெஃப் கஃபஸ்ஸோ” (Giuseppe Cafasso) ஆகும். இவரது கடைசித் தங்கையான “மரியான்னா” (Marianna) பிற்காலத்தில் “அருளாளர் ஜியூசெஃப் அல்லமனோ” (Blessed Giuseppe Allamano) ஆவார். இவர் பிறக்கும்போதே சிதைந்த முதுகெலும்புடன் பிறந்த காரணத்தால், இவர் குள்ளமானவாராகவும் பலவீன உடல்நலன் கொண்டவராயும் இருந்தார்.
கஃபஸ்ஸோவை குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து பார்த்தவர்களும், அவரை ஒரு உதாரண புருஷராகப் பார்த்தவர்களும் பாவம் செய்வதை ஒருபோதும் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாது என்பார்கள். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து, தாம் ஒரு குரு ஆகவே அழைக்கப்பட்டிருப்பதாக உணர்ந்த இவர், திருச்சபை கல்வியை “டுரின்” (Turin) நகரிலும் “சியேறி” (Chieri) நகரிலும் கற்க ஆரம்பித்தார். இந்த காலகட்டத்தில், அவர் நகரின் மற்றொரு முக்கிய நபரான “ஜியோவானி போஸ்கோ” (Giovanni Bosco) என்றழைக்கப்படும் புனிதர் “ஜான் போஸ்கோவையும்” அறிந்திருந்தார். அவர் பின்னர், டுரின் நகரிலுள்ள தெரு சிறுவர்களுக்கு பல்வேறு பணிகளில் பயிற்சியளிப்பதையும், கவனிப்பதையும் ஊக்கப்படுத்தி ஆதரவளித்தார். கஃபஸ்ஸோ பன்னிரண்டு வயதாக இருந்தபோது இருவரும் முதலில் சந்தித்தனர். ஆனால் இருவருமே விரைவில் வாழ்நாள் முழுவதும் நண்பர்களாக ஆனார்கள். கஃபஸ்ஸோ, கி.பி. 1833ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 21ம் தேதி, மறைமாவட்ட தேவாலயத்தில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.
அவர் - சில சமயங்களில் - புனிதர் ஃபிரான்ஸிஸின் மூன்றாம் நிலை சபையின் (Third Order of Saint Francis) உறுப்பினராக ஆனார். ஒரு ஆசிரியராக அவர் வகித்த பாத்திரத்தில், ஒரு மதகுருவாக தனது கடமைகளை ஒருபோதும் அவர் புறக்கணித்ததில்லை. ஏழ்மையான சூழ்நிலைகளில் தேவைப்படும் மாணவர்களுக்கு புத்தகங்கள் உள்ளிட்ட அனைத்து உதவிகளையும் செய்ய அவர் மறுத்ததேயில்லை.
கி.பி. 1836ம் ஆண்டிலிருந்து, தத்துவார்த்த இறையியல் பாடங்களில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விரிவுரையாளரானார். அவர் உயர் கல்வி, எளிய மதிப்புகள் மற்றும் அறநெறிகளை வழங்க முயன்ற அதே சமயத்தில், கல்வியின் கடின உழைப்புக்காக “புனிதர் அல்போன்சஸ் லிகோரி” (Saint Alphonsus Liguori) மற்றும் “புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் டி சலேஸ்” (Saint Francis de Sales) ஆகியோரின் போதனைகளைப் பயன்படுத்தினார். அதேபோல, திருச்சபை விவகாரங்களில் அரசு ஊடுருவல்களுக்கு எதிராகவும் அவர் போராடினார்.
அவர் திருச்சபையின் முழு உலகின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்கு உதவும் புதிய மத நிறுவனங்கள் அல்லது சபைகளை நிறுவுபவர்களை வழிநடத்தும் ஆன்மீக இயக்குனரும், பிரபலமான ஒப்புரவாளருமாவார்.
நிமோனியா (Pneumonia), வயிற்று இரத்தக் கசிவு (Stomach Hemorrhage) மற்றும் பல்வேறு மருத்துவ சிக்கல்களினால் அவதியுற்றிருந்த கஃபஸ்ஸோ, கி.பி. 1860ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 23ம் தேதி, மரித்தார்.
Joseph Cafasso (Italian: Giuseppe Cafasso; 15 January 1811 – 23 June 1860) was an Italian Roman Catholic priest who was a significant social reformer in Turin.[1] He was one of the so-called "Social Saints" who emerged during that particular era.[2][3][4] He is known as the "Priest of the Gallows" due to his extensive work with those prisoners who were condemned to death. But he was also known for his excessive mortifications despite his frail constitution: he neglected certain foods and conditions to remain as frugal and basic as possible unless a doctor ordered otherwise.[5][6][7]
Born
15 January 1811
Castelnuovo d'Asti, Asti, Kingdom of Sardinia
Died
23 June 1860 (aged 49)
Turin, Kingdom of Sardinia
Venerated in
Roman Catholic Church
Beatified
3 May 1925, Saint Peter's Basilica, Kingdom of Italy by Pope Pius XI
Canonized
22 June 1947, Saint Peter's Basilica, Vatican City by Pope Pius XII
Major shrine
Santuario della Consolata, Turin, Italy
Feast
23 June
Attributes
Priest's attire
Patronage
Italian prisons
Prison chaplains
Prisoners
Those condemned to death
The cause for his canonization commenced after his death that led to his beatification in mid-1925 and his canonization two decades later on 22 June 1947; he is a patron for Italian prisoners and prisoners amongst other things.[5][7]
Giuseppe Cafasso was born to peasants in Castelnuovo d'Asti as the third of four children. His sister Marianna (the fourth and last child) was later to become the mother of Giuseppe Allamano.[5] Cafasso had been born with a deformed spine which contributed to his short stature and frail constitution.[1]
It was often said that no one who knew Cafasso as a child ever could recall him having sinned seeing him as a model individual.[3] In his childhood Cafasso felt called to become a priest and so commenced his ecclesial studies in Turin and Chieri in order to achieve his dream.[5] During this period he came to know another native of the town - Giovanni Bosco - whom he would later encourage and support in the work of caring for the street urchins in Turin giving them training in various trades. The two first met when Bosco was 14 but both soon became lifelong friends.[8] Cafasso received his ordination to the priesthood in the archdiocesan cathedral on 21 September 1833.
He underwent some further theological studies at the Turin college four months after his ordination and it was at that time that in 1834 that he came to know Luigi Guala (1775-1848) - the co-founder of the Institute of Saint Francis of Assisi.[4] This college was dedicated to the higher education of the diocesan priests who were still recovering from the destruction of the church's institutions under the Napoleonic invasion a generation earlier. He would be connected to this institution for the rest of his life advancing from student to lecturer to chaplain and then at last being named Guala's successor as the college's rector in 1848.[7]
He - at some point - became a professed member of the Third Order of Saint Francis.[9] In his role as a teacher he never neglected his duties as a priest and often aided those students in poor circumstances when he would provide them with books and other things needed for them to complete their studies.
Cafasso became a noted lecturer in moral theological subjects since 1836 and drew on the teachings of the French school in spiritual studies with its leading figures such as Pierre de Bérulle and Vincent de Paul.[1] But a major common element among these figures was the emphasis on the proper formation of priests and indeed ongoing formation it was to be. He worked against the spirit of Jansenism with its strong focus with sin and damnation which he had found to be influential amongst the students. He used the teachings of Alphonsus Liguori and Francis de Sales to moderate the rigorism of the education there while striving to offer simple values and morals as a greater substitute.[10] He likewise fought against state intrusion in the affairs of the church.[7]
The priest was known for his practice of mortifications in the aim of becoming as frugal as possible. He never smoked nor did he drink things other than water alone. He never indulged in coffee nor things between his meals. He never complained about toothaches or headaches but bore his pain with remarkable resilience as a sign of his own personal cross.[6] He was once asked whether or not his constant work ever wore him out and he said: "Our rest will be in Heaven". He celebrated Mass each 4:30am and was known for spending long hours in the confessional and chapel.[3]
He was also a noted confessor and spiritual director who guided people who would go on to found new religious institutions or congregations which would help the church to meet the needs of the whole world. Bosco was just one (Cafasso was his spiritual director from 1841 to 1860); another was Giulia Falletti di Barolo who became a noted advocate of women prisoners.[4][11] Francesco Faà di Bruno was but another that he guided as well as Clemente Marchisio. He was also known for his extensive work in the local prisons and served as the comforter of those condemned to death so much so that he was called "The Priest of the Gallows".[5][1][7] There was even one occasion when this small and weak priest seized an enormous inmate's beard and told him he would not let go until the man confessed. The inmate did so and wept as he confessed (not from Cafasso tugging at his beard) while giving praise to God as he left the confessional. There was also another occasion in which he escorted 60 converted inmates who had been condemned to the gallows. Most of them were hanged straight after confessing and receiving absolution and so Cafasso referred to them as "hanged saints".[1]
He died on 23 June 1860 and his friend Bosco (who wrote a biographical account of his old friend) preached though was not the celebrant for the Mass. Cafasso had died from pneumonia coupled with a stomach hemorrhage and complications from congenital medical issues.[1] He bequeathed all he had in his will to the Little House of Divine Providence which was the religious order that Giuseppe Benedetto Cottolengo had founded some decades before.[1] The college he had headed until his death moved to the Santuario della Consolata in 1870 and this prompted his remains to be re-interred there.
The process for canonization opened in Turin in a local process that would assess his saintliness and evaluate his spiritual writings; the formal introduction to the cause came in an official decree that Pope Pius X signed on 23 May 1906 while the confirmation of his heroic virtue allowed Pope Benedict XV to title Cafasso as Venerable. Pope Pius XI confirmed two miracles attributed to Cafasso's intercession on 1 November 1924 while - in the official decree - labelling Cafasso as "the educator and formation teacher of priests". Pius XI presided over the beatification on 3 May 1925. Pope Pius XII confirmed two more miracles and canonized Cafasso in Saint Peter's Basilica on 22 June 1947.[1]
Pius XII - on 9 April 1948 - declared him to be the patron saint of all Italian prisons and prisoners. In his apostolic exhortation Menti Nostrae - on 23 September 1950 - the pontiff further offered him as an example to all priests involved as confessors and spiritual directors.[5][5]
