Feast of All Souls
மரித்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாள்
நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 2
நவம்பர் மாதம் என்றாலே கல்லறைத் தோட்டங்கள் எல்லாம் அழகு செய்யப்படுகின்றன. புதர் மண்டிப் போய் கிடந்த கல்லறைகள் எல்லாம் மீண்டும் புதுப் பொலிவுடன் தோற்றம் தருகின்றன. கல்லறைகளைச் சுத்தம் செய்து வெள்ளையடித்தல், கல்லறைகளை சந்தித்தல், இறந்தவர்களுக்கான திருப்பலி நிறைவேற்றல், இறந்தவர்களை நினைத்து சிறப்பு அன்னதானம் வழங்கல்.... இப்படியாக பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளால் கார்த்திகை மாதம் முக்கியமானதாக அமைந்துவிடுகின்றது.
ஏன் இந்தக் கொண்டாட்டங்கள். ஏன் இந்த ஆர்ப்பரிப்பு? எதற்காக நாம் இறந்தவர்களை நினைவு கூறுகின்றோம். அனைத்து ஆன்மாக்களின் நினைவு தினம் நமக்கு என்ன, எதைக் கற்றுத்தருகின்றது.
மரித்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாள் (All Souls' Day அல்லது The Commemoration of All the Faithful Departed) என்பது, சில கிறிஸ்தவ சபைகள் மரித்தோரை நினைவுகூர்ந்து அவர்களுக்காக இறைவேண்டல் செய்கின்ற ஒரு சிறப்பு விழா ஆகும். இதனைக் கல்லறைத் திருநாள் எனவும் அழைப்பர். கத்தோலிக்க திருச்சபை உட்பட பல கிறிஸ்தவ சபைகள் இவ்விழாவை நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் நாள் கொண்டாடுகின்றன.
கிழக்கு கிறிஸ்தவ சபைகளின் கத்தோலிக்க திருச்சபை, இந்நாளைச் சிறப்பாக நினைவு கூர்கின்றது. மேலும், ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் மற்றும் பழைய கத்தோலிக்க திருச்சபைகளும் இதனைக் கொண்டுள்ளன.
தூய்மை பெறும் நிலை:
தூய்மை பெறும் நிலை, அல்லது உத்தரிப்பு நிலை, அல்லது உத்தரிக்கிற ஸ்தலம் என்பது, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் நம்பிக்கையின்படி, மரிக்கும் வேளையில் நம்பிக்கையுடன் கடவுளோடு நட்புறவில் மரித்தும் விண்ணகம் செல்ல முழு தகுதியற்றவர்களாக இருப்பவர்கள், சிறிது காத்திருந்து தூய்மைபெற்று முதிர்ச்சியடைய கடவுளால் அளிக்கப்படும் வாய்ப்பு ஆகும். இவர்கள் இந்த நிலையில் தங்கள் பாவங்களுக்கு உரிய வேதனைப்பட்டு, தூய்மை அடைவார்கள் எனவும் முற்றிலும் தூய்மை அடைந்த பிறகு, விண்ணகம் செல்வார்கள் எனவும் கத்தோலிக்கர் நம்புகின்றனர். இத்தகையோருக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபையினர் இவ்வுலகில் இருந்து தங்களின் மன்றாட்டினால் உதவிட முடியும் என நம்புகின்றனர். நவம்பர் மாதம் முழுதும் இந்த நிலையில் இருப்போருக்காக கத்தோலிக்கர்கள் சிறப்பாக மன்றாடுகின்றனர். குறிப்பாக இறந்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாளன்று அவர்களின் கல்லரைகளுக்குச்சென்று மன்றாடுவது வழக்கமாய் உள்ளது.
தூய்மை பெறும் நிலை பற்றிய நம்பிக்கை:
இறந்தோரை நினைவுகூர்ந்து, அவர்கள் விண்ணகப் பேரின்பத்தை அடைவதற்காக அவர்களுக்காக இறைவேண்டல் செலுத்தும் வழக்கம் "தூய்மை பெறும் நிலை" (Purgatory) பற்றிய நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் எழுந்ததாகும்.
தூய்மை பெறும் நிலையை கத்தோலிக்க திருச்சபையின் மறைக்கல்வி நூல் இவ்வாறு விவரிக்கிறது:
தூய்மை பெறும் நிலை என்பது கடவுளோடு நட்புறவில் இறந்து, நிலைவாழ்வு உறுதி செய்யப்பட்டிருந்தாலும் விண்ணகப் பேரின்பத்தை அடைவதற்கு முன் தங்கள் பாவங்களுக்காகப் பரிகாரம் செய்யும் நிலை ஆகும்
இந்த தூய்மை பெறும் நிலையைக் கத்தோலிக்க திருச்சபை "உத்தரிக்கிற ஸ்தலம்" அல்லது "உத்தரிப்பு ஸ்தலம்" என்று அழைப்பது பழைய வழக்கம் ஆகும்.
இறந்து உத்தரிப்பு நிலையில் வேதனைப்படும் உற்றார், உறவினர், நண்பர்களின் மற்றும் யாரும் நினையா ஆன்மாக்களை நினைவு கூர்ந்து அவர்களுக்காக இந்நாளில் கிறித்தவர் வேண்டுதல் செலுத்துகின்றனர். இவ்விழாவில் கல்லறைகள் மலர்களாலும் மெழுகுதிரிகளாலும் அலங்கரிக்கப்படுகின்றன. கல்லறைத் தோட்டங்களில் திருப்பலி நிறைவேற்றப்பட்டு, கல்லறைகள் மந்திரிக்கப்படுகின்றன. கத்தோலிக்க திருச்சபையில் நவம்பர் மாதம் முதல் வாரத்தில் கல்லறைகளை சந்தித்து இறந்த விசுவாசிகளுக்காய் வேண்டுதல் புரிவோருக்கு முழு பலன் (Plenary indulgence) உண்டு என நம்பப்படுகின்றது.
விழாக் கொண்டாடும் நாள்:
கத்தோலிக்க திருச்சபையில் இந்த நாள் ஆண்டுதோறும் நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் தேதி நினைவுகூரப்படுகின்றது. இது, அனைத்து புனிதர் பெருவிழாவுக்கு அடுத்த நாளாகும். இந்த நாளுக்கான திருப்பலி வாசகங்கள் இறந்தோருக்காகக் குறிக்கப்பட்டுள்ள வாசகங்களிலிருந்து தேர்ந்து கொள்ளப்படும். நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் தேதி ஞாயிறாக இருந்தால், ஆங்கிலிக்க ஒன்றியத்தில் 2008ம் ஆண்டு நிகழ்ந்தது போல, அடுத்த நாளான நவம்பர் 3 அன்று இந்த நாள் நினைவு கூரப்படும்.
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை, இயேசு கல்லறையில் இருந்த நாளான சனிக்கிழமைகள் பலவற்றை வருடம் முழுதும் ஒதுக்கி இறந்த விசுவாசிகளை நினைவு கூர்கின்றது.
வேண்டாம் மரணம்:
மரணம் நிகழாத நாளில்லை, மரணம் நிகழாத வீடில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். இயற்கையாக ஏற்படும் மரணம் முதல், விபத்து மற்றும் தற்கொலை வரை ஏற்படும் மரணச் செய்திகள், பத்திரிகைகளில் ஒவ்வொரு நாளும் வராமல் இருந்ததில்லை. இதனால்தான் மரணம் என்றதுமே எல்லோருக்கும் இயல்பான ஒரு பயம் ஏற்படுகின்றது. மரணம் என்பது ஓர் எதார்த்தம். மரணமா? அது வேண்டாம் என்று எண்ணுவோரே அதிகம். காரணம், மரணம் வாழ்வின் மிகப்பெரும் இழப்பை ஏற்படுத்துகின்றது. இருப்பினும் மண்ணில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு உயிரும் இறப்பைச் சந்தித்தே ஆகவேண்டும். மரணம் எனக்கு வேண்டாம் என்று தப்பித்துக்கொள்ள முடியாது. மாறாக அனைத்து உயிர்களும், அதிலும் குறிப்பாக ஒவ்வொரு மனிதரும் சந்தித்தே ஆகவேண்டியது வாழ்வின் எதார்த்தம்.
ஆகவே நவம்பர் மாதம் 2ம் தேதி அனைத்து ஆன்மாக்களின் நினைவு நாளாக, அதாவது மரித்தோர் தினமாக திருச்சபை சிறப்பித்து வருகின்றது. பாமர மக்கள் இதைக் கல்லறைத் திருநாள் என்றும் அழைக்கின்றனர். எவ்வாறு இவ்விழா வழக்கத்திற்கு வந்தது என்பதை சற்று பார்ப்போம்.
தொடக்க திருச்சபையின் வாழ்வு மிகவும் போராட்டம் நிறைந்த வாழ்வாக அமைந்திருந்தது. முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளில் உரோமையில் அவ்வப்போது ஏற்பட்ட வேதக்கலாபனையில் பலரும் இயேசுவுக்கு சாட்சியாக இறந்தனர். மிகக்குறிப்பாக திருச்சபையின் இரு தூண்கள் எனப்படும் புனித பேதுரு மற்றும் புனித பவுலின் கல்லறைகள் மக்களிடையே விரும்பிச் சந்திக்கப்பட்ட இடங்களாக மாறின. காலஞ்செல்லச் செல்ல மறைச் சாட்சிகளாக இறந்த இவர்களின் கல்லறைகளில் கி.பி 3ம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு திருச்சபை ரோமில் வேரூன்ற ஆரம்பித்த பின்னர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் அவர்களின் சாட்சிய வாழ்வை நினைவு கூர்ந்து மக்கள் விழாக் கொண்டாடி அவர்களின் கல்லறைகளைச் சந்தித்து வந்தனர்.
வேத கலாபனைகளில் மறைசாட்சிகளாக மரித்தவர்களை ஒட்டுமொத்தமாக அடக்கம் செய்யும் பழக்கமும் இருந்தது. திருத்தூதர்களின் கல்லறைகள் போன்றே அவர்களின் கல்லறைத் தோட்டங்கள் காலப் போக்கில் மக்கள் விரும்பிச் சந்திக்கும் இடங்களாகவும் மாறின. இதற்கு சிறந்த உதாரணம் திருத்தொண்டராக இருந்து மறைசாட்சியாக மரித்த புனித லோரன்ஸ் என்பவரின் இடத்தில் இன்றும் அவரின் பெயரில் ஆலயம் உள்ளது. அதை ஒட்டிய மிகப் பெரிய கல்லறைத் தோட்டம் இன்றளவும் உள்ளது. மக்கள் ஒவ்வொரு ஆண்டும், சிறப்பான வகையில் இங்கு திருப்பலி நிறைவேற்றி மறைசாட்சிகளாக இறந்தவர்களை நினைவு கூறுகின்றனர். இருப்பினும் இக்கல்லறை விழா உலகத் திருச்சபை அளவில் கொண்டாடப்படும் விழாவாக இருக்கவில்லை.
கி. பி. 998ம் ஆண்டில், புனித ஓதிலோ என்பவர் தன்னுடைய குளுனி சபையினருக்கு இதனை அறிமுகப்படுத்தினார். இவர் குளுனி சபையின் முதல் மடாதிபதியாக இருந்தார். தன்னுடைய துறவற மடத்தில் வாழ்வோர் இறந்தவர்களுக்காக சிறப்பான செபங்களைச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக இவ்விழாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.
11ம் நூற்றாண்டில் மரித்தவர்களுக்காக மன்றாடும் குளுனி சபையினரின் வழக்கம் ஐரோப்பிய நாடுகளிம், இலத்தீன் அமெரிக்கா நாடுகளும், மிக விரைவாகப் பரவியது. இறந்த ஆன்மாக்களுக்காக மன்றாடும் இவ்விழாவைத் தாய் திருச்சபை கி.பி 13ம் நூற்றாண்டில் அனைத்துலகின் விழாவாக கொண்டாட அனுமதிவழங்கியது.
இறந்தவர்களுக்காக மன்றாடுதல்:
இறந்தவர்களுக்காக மன்றாடும் வழக்கம் விவிலிய வழக்கமாகும். இது மக்கபேயர் காலத்திலிருந்து வருகின்றது.(2மக் 12:43-45) யூதா, மக்கபே இறந்தவர்களுக்காகப் பாவப்பரிகாரப் பலி ஒப்புக் கொடுக்க எருசலேமிற்கு ஆள்களை அனுப்பினார். இந்த மரபு புனித பவுலின் காலத்தில் இயேசு வழியாக இறந்தவர்கள் மீட்பைப் பெறுவதற்காக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தோர் அவர்கள் பெயரில் திருமுழுக்குப் பெற்றுக் கொண்டனர் (1கொரி 15:29). இதன் பின்னணியில்தான் காலப்போக்கில் இறந்தவர்களுக்காகச் செபிக்கும் பழக்கமும், கல்லறைத் தோட்டச் சந்திப்புக்களும், திருப்பலி ஒப்புக் கொடுக்கும் பழக்கமும் தாய் திருச்சபையின் மரபில் வளர்ந்தது.
பழைய ஏற்பாட்டு பலிகளைவிட இயேசுவின் ஒப்புயர்வற்ற கல்வாரிப்பலி அனைத்து பாவங்களையும் போக்குகின்றது. எனவேதான் நவம்பர் மாதம் இறந்தவர்களுக்காக திருப்பலிகள் ஒப்புக்கொடுக்கப்படுகின்றன. ஆகவே நவம்பர் மாதம் ஏன் நாம் இறந்த ஆன்மாக்களின் தினமாக கொண்டாடுகின்றோம் என்பது எமக்கு தெளிவாகின்றது. எனவே இறந்தவர்களை நினைத்து நாமும் திருப்பலி ஒப்புக்கொடுத்து செபிப்போம்
About the Feast
Feast in commemoration of the faithful departed in Purgatory. Abbot Odilo of Cluny instituted it in the monasteries of his congregation in 998, other religious orders took up the observance, and it was adopted by various dioceses and gradually by the whole Church. The Office of the Dead must be recited by the clergy on this day, and Pope Benedict XV granted to all priests the privilege of saying three Masses of requiem -
All Souls' Day, also known as the Commemoration of All the Faithful Departed and the Day of the Dead, is a day of prayer and remembrance for the faithful departed,[2] which is observed by Roman Catholics and other Christian denominations annually on 2 November. All Souls' Day is often celebrated in Western Christianity; Saturday of Souls is a related tradition more frequently observed in Eastern Christianity. Adherents of All Souls' Day traditions often remember deceased friends and relatives in various ways on the day.[3][4] Through prayer, intercessions, alms and visits to cemeteries, people commemorate the poor souls in purgatory and gain them indulgences. Beliefs and practices associated with All Souls' Day vary widely among Christian denominations.
The annual celebration is the third day of Allhallowtide, after All Saints' Day (1 November) and All Hallows' Eve (October 31).[5] Prior to the standardization of Western Christian observance on 2 November by St. Odilo of Cluny during the 10th century, many Catholic congregations celebrated All Souls Day on various dates during the Easter season as it is still observed in some Eastern Orthodox Churches and associated Eastern Catholic and Eastern Lutheran churches. Churches of the East Syriac Rite (Syro-Malabar Catholic Church, Chaldean Catholic Church, Assyrian Church of the East, Ancient Church of the East) commemorate all the faithful departed on the Friday before Lent.
n the Catholic Church, "the faithful" refers essentially to baptized Catholics; "all souls" commemorates the church penitent of souls in purgatory, whereas "all saints" commemorates the church triumphant of saints in heaven. In the liturgical books of the Latin Church it is called the Commemoration of All the Faithful Departed (Latin: Commemoratio omnium fidelium defunctorum).
The Catholic Church teaches that the purification of the souls in purgatory can be assisted by the actions of the faithful on earth. Its teaching is based also on the practice of prayer for the dead mentioned as far back as 2 Maccabees 12:42–46.[6] The theological basis for the feast is the doctrine that the souls which, on departing from the body, are not perfectly cleansed from venial sins, or have not fully atoned for past transgressions, are debarred from the Beatific vision, and that the faithful on earth can help them by prayers, alms, deeds, and especially by the sacrifice of the Holy Mass
Saint Winifred of Wales
Also known as
Guinevere, Guinevra, Gwenffrewi, Gwenfrewi, Wenefrida, Winefred, Winefride, Winfred
Profile
Daughter to Trevith, a member of the Welsh landed class and advisor to the king. Spiritual student of her maternal uncle Saint Beuno Gasulsych. Physically beautiful, she made a private vow of chastity, becoming a bride of Christ. Murdered when she rejected the amorous advances of a chieftain named Caradog of Hawarden; she had escaped from him, and was seeking shelter in a church when he caught and killed her. Legend says that where her head fell, a well sprang up which became a place of pilgrimage, and whose waters were reported to heal leprosy, skin diseases, and other ailments. Saint Beuno raised her back to life; he cursed Caradog who was promptly swallowed by the earth. Winifred became a nun, and later abbess at Cwytherin, Deubighshire, Wales.
Born
c.600 at Holywell, Wales
Died
• beheaded in the early 7th century
• c.655 of natural causes at Denbighshire, Wales
• relics translated to Shrewsbury, England in 1138
• shrine destroyed and relics scattered by order of King Henry VIII in 1540
• remaining relics taken to Rome, but returned to England in 1852, and now housed at Holywell and Shrewsbury
Blessed John Bodey
அருளாளர் ஜான் போடீ
கல்வியாளர், பொதுநிலை இறையியலாளர், மறைசாட்சி:
பிறப்பு: கி.பி. 1549
வெல்ஸ், சோமர்செட், மேன்டிப் மாவட்டம், தென்மேற்கு இங்கிலாந்து
இறப்பு: நவம்பர் 2, 1583
ஆன்டோவார், ஹேம்ப்ஷைர், இங்கிலாந்து
முக்திப்பேறு பட்டம்: டிசம்பர் 15, 1929
திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்
நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 2
அருளாளர் ஜான் போடீ, ஒரு ஆங்கிலேய ரோமன் கத்தோலிக்க கல்வியாளராகவும், பொதுநிலை இறையியலாளராகவும் இருந்தார். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, மறைசாட்சியாக மரித்த இவர், கி.பி. 1929ம் ஆண்டு, அருளாளராக கத்தோலிக்க திருச்சபையால் உயர்த்தப்பட்டார்.
இவர், தென்மேற்கு இங்கிலாந்து (South West England) நாட்டின், சோமர்செட் (Somerset) மாநிலத்தின், மேன்டிப் (Mendip district)மாவட்டத்தின், வெல்ஸ் (Wells) எனப்படும் ஒரு கத்தோலிக்க நகரத்தில், கி.பி. 1549ம் ஆண்டு, பிறந்தார். ஒரு பணக்கார வியாபாரியின் மகனாகப் பிறந்த இவர், "வின்செஸ்டர் கல்லூரி" (Winchester College) எனப்படும், பிரிட்டிஷ் பொதுப் பள்ளி பாரம்பரியத்தில் சிறுவர்களுக்கான ஒரு சுயாதீன உறைவிடப் பள்ளியில் தமது பள்ளிக் கல்வியையும், "ஐக்கிய அரசு" (United Kingdom) நாடுகளிலுள்ள ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் (University of Oxford) கீழுள்ள கல்லூரிகளில் ஒன்றான, "புதிய கல்லூரியில்" (New College) பட்டப்படிப்பையும் பயின்ற இவர், 1568ம் ஆண்டு, அதே கல்லூரியின் ஆசிரியருமானார். பின்னர், அங்கேயே முதுகலை பட்டமும் பெற்றார். ஆனால், ஐவரும், இவருடன் ஆசிரிய பணியாற்றிவந்த மற்றும் ஏழு பெரும், கி.பி. 1576ம் ஆண்டு, கல்லூரிக்கு வருகைதந்த "வின்செஸ்டர் ஆயர்" (Bishop of Winchester), "ராபர்ட் ஹார்ன்" (Robert Horne,) என்பவரால் தம் பணியை இழந்து வெளியேற்றப்பட்டனர்.
அதற்கு பிந்தைய வருடம், சிவில் சட்டம் (Civil law) கற்பதற்காக ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "டோவாய்" (Douai) என்னுமிடத்திலுள்ள "ஆங்கிலேய கல்லூரிக்கு" (English College) சென்றார். ஆனால், கி.பி. 1578ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், இங்கிலாந்து திரும்பினார். திரும்பியதும், அவர் "ஹாம்ப்ஷயர்" (Hampshire) நகரின் பள்ளி ஆசிரியரானார். 1580ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், இவரது சக பள்ளி ஆசிரியரான "ஜான் ஸ்லேடு" (John Slade) என்பவருடன் சேர்ந்து, "ராயல் மேலாதிக்கத்தை" (Royal Supremacy) மறுத்த காரணத்துக்காக கைது செய்யப்பட்டு, கால்களில் இரும்பு சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டு, "வின்செஸ்டர் காவுல்" (Winchester Gaol) சிறையில் மூன்று ஆண்டுகள் சிறை வைக்கப்பட்டார். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், உயர் தேசத்துரோகத்திற்காக கண்டனம் செய்யப்பட்டார். இந்த தண்டனை அநியாயமானது மற்றும் சட்டவிரோதமானது என்ற உணர்வு வெளிப்படையாக இருந்த காரணத்தால், அவர்கள் மீண்டும் விசாரிக்கப்பட்டனர். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், "ஹாம்ப்ஷயர்" (Hampshire) மாகாணத்தின் "அன்டோவர்" (Andover) சிறைச்சாலையில், மீண்டும் கண்டனம் செய்யப்பட்டார்.
ஒரு ஆங்கிலேய இறையியலாளரும், ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் (University of Oxford) கீழுள்ள "மகதலின் கல்லூரியின்" தலைவரும் (President of Magdalen College), இங்கிலாந்து திருச்சபையின் (Church of England) "க்ளோசெஸ்டர்" (Gloucester) மற்றும் "வின்செஸ்டர்" (Winchester) பேராலயங்களின் தலைவருமான, "லாரன்ஸ் ஹம்ப்ரி" (Lawrence Humphrey) என்பவருடன், "பைத்தீனிய" நகரான "நிசியா" (Bithynian city of Nicaea) எனுமிடத்தில் நடந்த கிறிஸ்தவ ஆயர்களின் முதலாவது மகா சபை (The First Council of Nicaea) தொடர்பாக, ஜான் போடீ பல சர்ச்சைகளைக் கொண்டிருந்தார். "யூசிபியஸிடமிருந்து" (Eusebius) அவரது குறிப்புகள் இன்னும் உள்ளன.
ஜான் போடீ, தமது இரண்டாவது வழக்கு விசாரணைக்குப் பிறகு, சிறையிலிருந்து, ஆங்கில கத்தோலிக்க தெய்வீக முனைவர் "ஹம்ப்ரி எலி" என்பவருக்கு பின்வருமாறு எழுதினார்:
"பூமியில் பரவும் எமது காரணங்களுக்காக, இரும்பும், பரலோகத்தில் தங்கம் மற்றும் விலைமதிப்பற்ற கற்களை மிஞ்சும் என்று நாங்கள் கருதுகிறோம். அதுவே எமது குறிக்கோள். அதுவே எமது விருப்பமுமாகும். இந்நிலையில், நாங்கள் தினமும் அச்சுறுத்தப்படுகிறோம். தடைகள் எப்போது வாசலுக்கு கொண்டு வரப்படும் என்று எதிர்பார்த்திருக்கிறோம். எங்கள் வலிமை, எங்கள் மகிழ்ச்சி மற்றும் இறுதிவரை எங்கள் விடாமுயற்சி ஆகியவற்றிற்காக உங்கள் அனைவரின் நல்ல ஜெபங்களையும் நாங்கள் விரும்புகிறோம் என்று கடவுளின் பொருட்டு நான் உங்களைக் கோருகிறேன்."
- எங்கள் பொறுமை பள்ளியிலிருந்து.
செப்டம்பர் 16, 1583
இங்கிலாந்து தேசத்தின் மகாராணியை இங்கிலாந்து கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் தலைவியாக ஒப்புக்கொள்ளாத காரணத்திற்காகவும், தாம் கொண்டிருந்த கத்தோலிக்க விசுவாசத்திற்காகவும், ஜான் போடீ, 1583ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 2ம் தேதி, ஆண்டோவரில் (Andover) தூக்கிலிடப்பட்டார்.
தூக்கு மேடையில் நின்றிருந்த ஜான் போடீ, அங்கு சூழ்ந்திருந்த மக்களை பார்த்து, பின்வருமாறு கூறினார்:
"உண்மையில், நான் இரண்டு முறை தண்டிக்கப்பட்ட காரணத்தால், நான் போதுமான அளவு தணிக்கை செய்யப்பட்டுள்ளேன்... திருப்பலி கேட்பதனையும், 'மரியே வாழ்க' என்று கூறுவதனையும் தேசத்துரோகம் என்று நீங்கள் நினைத்தால், அந்த தேசத்துரோகத்தினை நீங்கள் தாராளமாகச் செய்யலாம்... உலக சம்பந்தமான, மற்றும் அனைத்து லௌகீக காரணங்களுக்காகவும், நான் அன்னை மரியாளையே எனது சட்டபூர்வ மகாராணியாக ஒப்புக்கொள்கிறேன்... வேறு யாருமல்லர்... இங்குள்ள நல்ல மனிதர்கள்... ஒன்றை மட்டும் தெளிவாக புரிந்துகொள்ளுங்கள்... இங்கிலாந்து நாட்டின் மகாராணியை, இங்கிலாந்து கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் தலைவியாக ஒப்புக்கொள்ளாத ஒரே காரணத்துக்காக நான் சாகிறேன்... அதனை நான் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டேன்... ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டேன்... உங்கள் எலிசபெத் மகாராணியின் மாட்சிமை, அமைதி, மற்றும் பாதுகாப்பிற்காக கூட நான் கடவுளை நீண்டகாலமாக ஜெபிக்கிறேன்... நீங்கள் வேறு யாருக்கும் கீழ்ப்படியக்கூடாது என்று நான் விரும்புகிறேன்..."
ஜான் போடீயின் சகோதரர் "கில்பர்ட்" (Gilbert), கி.பி. 1581ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 28ம் நாளன்று, இயேசுசபையின் குருவான, அருட்தந்தை "அலெக்சாண்டர் பிரையண்ட்" (Alexander Briant) என்பவருடன் கைது செய்யப்பட்டார். அவர், "பிரிட்வெல்" (Bridewell) எனுமிடத்தில், சவுக்கடி தண்டனைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டர். பின்னர் கிளைச் சிறைகளில் ஒன்றில் அடைத்து வைக்கப்பட்டார். பிணையில் விடுவிக்கப்பட்ட அவர், மீண்டும் விசாரணைக்கு அழைக்கப்பட்டபோது, ஆஜராகாமல், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "ரைம்ஸ்" (Rheims) நகருக்கு தப்பியோடினார்.
Additional Memorials
• 29 October as one of the Martyrs of Douai
• 1 December as one of the Martyrs of Oxford University
Profile
Educated at Winchester and Oxford in England. Fellow of New College, Oxford in 1568. Convert. Studied law at Douai, France in 1576. Returned to England in February 1578 as a schoolmaster. Married layman. Repuditated King Henry VIII's claim of supremacy in spiritual matters. Arrested in 1580, spending three years in prison in Winchester. Tried and condemned with Blessed John Slade for his belief in Winchester in April 1583, he was re-tried in Andover, and convicted again on 15 August 1583. Martyr.
Born
1549 at Wells, Somerset, England
Died
• hanged, drawn, and quartered on 2 November 1583 at Andover, England
• his dying words were Jesu, Jesu, esto mihi Jesus
Beatified
15 December 1929 by Pope Pius XI
Saint Victorinus of Pettau
பெட்டாவ் நகர புனிதர் விக்டோரினஸ்
ஆயர்/ மறைசாட்சி:
பிறப்பு: ----
கிரேக்கம்
இறப்பு: கி.பி. 303 அல்லது 304
போயட்டோவியோ
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
மரபுவழி திருச்சபை
நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 2
புனிதர் விக்டோரினஸ், கி.பி. 270களில் பிரசித்தி பெற்ற ஆதி கிறிஸ்தவ திருச்சபை எழுத்தாளர் ஆவார். இவர், பேரரசன் “டயக்லேஷியன்” (Emperor Diocletian) காலத்தைய கிறிஸ்தவர்களின் துன்புறுத்தல்களில் மறைசாட்சியாக மரித்தார். இவர், ரோமப் பேரரசின் பண்டைய பிராந்தியமான, “பன்னோனியா” (Pannonia) எனுமிடத்திலுள்ள “போயட்டாவியோ” (Poetovio) மறைமாவட்ட ஆயர் ஆவார்.
அனேகமாக, கிரேக்கத்தின் கிழக்கு மற்றும் மேற்கத்திய அரசுகளின் எல்லைப்பகுதியான போயட்டாவியோ'வில் (Poetovio) பிறந்ததாகக் கருதப்படும் இவர், இலத்தீன் மொழியை விட, கிரேக்க மொழியை சிறப்பாக பேசினார் என்பது புனிதர் ஜெரோம் அவர்களின் எழுத்துக்களில் தெளிவாகிறது.
ஆனால், தமது விவிலிய விளக்கவுரைகளில் இலத்தீன் மொழியை பயன்படுத்திய முதல் இறையியலாளர் விக்டோரினஸ் ஆவார். அவரது படைப்புகள் மதிப்பீடு செய்யப்படுவதற்கு திருத்தந்தை முதலாம் ஜெலாசியஸ் (Pope Gelasius I) முக்கிய காரணம் என்று அறியப்படுகிறது.
புனிதர் ஜெரோம் அவர்கள் தமது "திருச்சபை எழுத்தாளர்கள் பட்டியலில்" விக்டோரினசுக்கு ஒரு கெளரவமான இடத்தை கொடுத்திருக்கிறார்.
விக்டோரினஸ், தமது காலத்தைய ராஜதுரோகம் சம்பந்தமான ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை தவிர்த்து, பல்வேறு புனித எழுத்தாளர்கள் எழுதிய "ஆதியாகமம், யாத்திராகமம், லேவியராகமம், ஏசாயா, எசேக்கியேல், ஆபகூக், பிரசங்கி, Canticles என்ற Canticle, புனித மத்தேயு, கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு" (Holy Scripture, such as Genesis, Exodus, Leviticus, Isaiah, Ezekiel, Habakkuk, Ecclesiastes, the Canticle of Canticles, St. Matthew, and the Apocalypse) ஆகிய தூய நூல்களின்மேல் வர்ணனை எழுதியுள்ளார். அவரது படைப்புகளும் வர்ணனைகளும் காணாமல் போயுள்ளன.
கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு விளக்கவுரை:
திருச்சபையின் அருட்தந்தையருள் விக்டோரினஸ் மிகவும் வெளிப்படையான ஒருவராக விளங்கினார்.
மீண்டும் அடிப்படை கருத்தை அறிந்துகொள்ளவும், 'கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு' தடையின்றி மற்றும் தீர்க்கதரிசனப்படி வளரும் ஒன்றாகும் என்றும், ஆனால் பல்வேறு உட்பிரிவுகளாக ஒன்றுக்கொன்று இணையாக இயக்கமுறும் என்றும் முதன்முதலில் எழுதிய திருச்சபையின் அருட்தந்தை விக்டோரினஸ் ஆவார். அத்துடன், இரண்டாம் வருகையின் கரு வெளிப்படுத்தல் முழுவதும் சிந்தனை ஒரு தொடர்ச்சியானது என்றும் கண்டார்.
அவர் திருச்சபையில் உள்ள கிரிஸ்தவர்களின் ஏழு வகுப்புகளைக் குறிக்கும் வகையில், ஏழு சபைகளில் எழுதினார். உலகம் முழுதும் சுவிசேஷம் பரவுதல் தொடர்பான தீர்க்கதரிசனத்தின் ஏழு முத்திரைகள் பற்றி விளக்கினார். இரண்டாம் வருகை மற்றும் உலக முடிவு தொடர்பாக வரும் யுத்தம், பஞ்சம், கொள்ளை நோய்கள் மற்றும் திருச்சபையினுள்ளேயே ஏற்படும் துன்புறுத்தல்கள் பற்றியும் விளக்கினார்.
Also known as
• Victorinus Petravionensis
• Victorinus von Pettau
• Victorinus Pictaviensis
• Victorinus of Patawii
Profile
Wrote a number of well-known and scholarly commentaries on the Old and New Testament; only scraps of the writings about Genesis and Revelations have survived. His works were greatly admired by Saint Jerome, and are believed to be the first writings in Latin by a Christian on the Old Testament. Noted preacher. Bishop of Pettau, Upper Pannonia (in modern Styria Austria). Fought several of the heresies of the day. Martyred in the persecutions of Diocletian.
Like many in his day, Victorinus was a Millenarian - he believed that Christ would return to the earth to rule for a thousand years. This thinking was later condemned as heresy, and many of his writings were suppressed and subsequently lost.
Born
3rd century Greece
Died
303 or 304 (records vary)
Blessed Margaret of Lorraine
லோட்ரிங்கன் நகர் துறவி மர்கரீத்தா Margareta von Lothringen
பிறப்பு
1463,
லோட்ரிங்கன், பிரான்சு
இறப்பு
2 நவம்பர் 1521,
அர்கெண்டான் Argentan, பிரான்சு
இவர் லோட்ரிங்கன் அரசன் பிரட்ரிக் என்பவரின் மகள். இவர் தனது குழந்தை பருவத்திலிருந்தே தூரிங்கன் நாட்டு(Thüringen) புனித எலிசபெத்தைப்போல வாழ வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டார். எலிசபெத் மர்கரீத்தாவின் தூரத்து உறவினர் ஆவர். மர்கரீத்தா ஏழைகளின் வாழ்வில் அக்கறைக் கொண்டு வாழ்ந்தார். துறவியாக வேண்டுமென்றும் அதன் வழியாக பல ஏழைகளுக்கு உதவ வேண்டுமென்றும் விரும்பினார். ஆனால் அவரின் தந்தை, அவரின் 25 ஆம் வயதில் ரெனே டி அலேங்கோன் (Rene d’ Alencon) என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார். 4 ஆண்டுகள் மட்டுமே அவருடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தார். பின்னர் தன் கணவர் இறந்துவிடவே, தன்னுடைய மூன்று குழந்தைகளையும் கிறிஸ்துவ விசுவாசத்தில் வளர்த்தார். பின்னர் தன் கணவரின் சொத்துக்கள் அனைத்தையும் ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்து கொடுத்தார். பல கிறிஸ்துவ ஆலயங்கள் கட்டவும், கிறிஸ்துவ நிறுவனங்களுக்கும் உதவிகளை செய்தார். பின்னர் தன்னுடைய 3 பிள்ளைகளும் வளர்ந்து இவரைவிட்டுப் பிரிந்து செல்லவே, கார்மேல் கிளரீசியன் மடத்திற்கு சென்றார். அங்கு மற்ற துறவிகளுடன் சேர்ந்து, அர்கெண்டானில் துறவற இல்லம் ஒன்றைக் கட்டினார். அங்குதான் இவர் துறவற பயிற்சிகளைப் பெற்று, வார்த்தைப்பாடுகளைப் பெற்றார். ஆன்மீக வாழ்வில் சிறந்து வாழ்ந்த இவர் துறவியான சில ஆண்டுகளிலேயே இறந்தார். இன்று இவரின் கல்லறைமேல் பங்கு ஆலயம் ஒன்று கட்டுப்பட்டுள்ளது.
Also known as
• Margaret Lotarynska
• Marguerite de Lorraine-Vaudemont
• Margarita, Margherita, Marguerite
Profile
Youngest daughter of Duke Frederick of Lorraine (in modern France and Jolanta Anjou; niece of Margaret of Anjou. Married René, Duke of Alençon, who was 23 years her senior, in 1488. Mother of three. Widowed in 1492. She administered the ducal estate herself, lived austerely, took care of her family, and gave largely to charities. Founded a Poor Clare convent at Argentan, Brittany, France. When her children were grown, she entered the convent as a nun, making her vows in 1520; she always refused attempts to make her the abbess.
Born
1463 in Vaudemont Castle, Lorraine, France
Died
2 November 1521 at Argentan, Brittany, France of natural causes
Beatified
10 March 1921 by Pope Benedict XV (cultus confirmed)
Blessed Luigi Campidello
Also known as
Pio of Saint Aloysius
Additional Memorial
3 November - Passionists
Profile
Fourth of six children of Joseph and Filomena Belpani. Known as a good student and an extremely pious child. Taught catechism to other children. Member of the Passionists, taking the name Pio, and making his vows on 30 April 1884. Noted for his piety and his devotion to the Eucharist and Mary. Was preparing for the priesthood when he died.
Born
29 April 1868 in Trebbio di Possio Berni, Rimini, Italy as Luigi Campidello
Died
• 2 November 1889 in San Vito di Romagna, Forlì, Italy of tuberculosis
• buried in the churchyard in San Vito di Romagna
• relics interred in the sanctuary of Our Lady of Casale in 1923
Beatified
17 November 1985 by Pope John Paul II
Saint Justus of Trieste
Also known as
Giusto, Just, Sergius
Profile
Saint Justus of Trieste was a Roman Catholic saint who lived in the 3rd century. He is the patron saint of Trieste, Italy.
Justus was born in Trieste, Italy, in the late 3rd century. He was a wealthy and respected citizen of the city. He was also a devout Christian.
During the persecution of Christians under the Roman Emperor Diocletian, Justus was arrested and charged with being a Christian. He refused to renounce his faith and was sentenced to death by drowning.
On November 2, 293 AD, Justus was thrown into the sea from a boat. However, his body was miraculously washed ashore. Justus was buried in Trieste, where his tomb became a place of pilgrimage for Christians.
Justus is venerated as a saint by the Catholic Church. His feast day is celebrated on November 2nd.
Died
• weighted down and thrown into the sea to drown in 303
• buried by a priest named Sebastian on the spot where his body washed up on shore
• there is documentation that his relics were in the cathedral of Trieste, Italy in 1040 and 1624
Canonized
• Pre-Congregation
• there is evidence of his cultus in Trieste, Italy as early as the 6th century
Saint Marcian of Chalcis
Also known as
Marcianus, Martianus, Markianos
Profile
Born to the nobility. Soldier, commander and member of the imperial court. He abandoned the worldly life to become a desert hermit at Chalcis near Antioch. His reputation for holiness attracted so many students that he founded a monastery for them. Miracle worker; when he wished to read at night, a light from heaven would shine down on him.
Born
Cyrrhus, Syria
Died
• c.387 of natural causes
• buried in secret by his own request
• his tomb was re-discovered about 50 years later and became a place of pilgrimage
Saint Amicus of Rambone
Also known as
Amico
Profile
Born a prince, the son of a local Italian ruler. Benedictine monk in the Rambone abbey, Pollenza, Italy. Abbot there in 891.
Born
9th century in Monte Milone (modern Pollenza), Italy
Died
• early 10th century of natural causes
• remained re-interred in a stone vault at the Rambone abbey in 1510
• relics enshrined in 1929
Saint Amicus of Fonte Avellana
Profile
Born to the Italy, but gave it up for a call to religious life. Priest. Hermit. Benedictine monk at Saint Peter's in Fonte Avellana, Italy.
Born
c.925 near Camerino, Italy
Died
c.1045 of natural causes
Saint Eustochium of Tarsus
Profile
When Julian the Apostate renounced Christianity, he ordered all subjects to make a sacrifice to idols. Eustochium refused. She was arrested, tortured and convicted for her faith. Martyr.
Died
died from general torture and abuse while in prayer in prison in Tarsus, Cilicia in 362
Saint Erc of Slane
Saint Erc of Slane was an Irish saint who lived in the 5th century. He is best known for founding the monastery of Slane in County Meath.
Very little is known about Erc's early life. He is said to have been the brother of Saints Uny and Ia, who were also Irish saints. Erc is also said to have traveled to Cornwall, where he founded a monastery at St Erth.
Erc returned to Ireland and founded the monastery of Slane. The monastery quickly became a center of learning and culture. Erc is also credited with establishing a school at Slane, where King Dagobert II of France is said to have received his early education.
Erc died in Slane in the 5th century. His feast day is celebrated on November 2nd.
Saint Theodotus of Laodicea
Profile
Saint Theodotus of Laodicea was a bishop of Laodicea in Syria from the early 300s. He replaced Stephen, who apostasized during the Great Persecution (303–313). The exact year of his consecration cannot be fixed more precisely. He attended at least four church councils. According to Eusebius of Caesarea's Historia ecclesiastica, Theodotus "proved his personal name ... true" and was a gift from God to the diocese of Laodicea.
Theodoret, writing over a century later, considered him one of the leaders of Arianism. Because none of his writing survives, it is impossible to know Theodotus' theology with any exactitude. He may have defended Arius more out of loyalty to the Alexandrian church, with which Laodicea had strong connections, than out of strong theological agreement. He is sometimes called a Eusebian, that is, a follower of Eusebius of Nicomedia.
Theodotus is said to have been a wise and compassionate pastor. He was also a skilled theologian, and he was known for his ability to explain complex theological concepts in a clear and concise way. He was a strong defender of the Christian faith, and he was not afraid to speak out against heresy.
Theodotus died around 335 AD. He is commemorated by the Catholic Church on November 2, and by the Orthodox Church on November 19.
Saint Jorandus of Kergrist
Saint Jorand of Kergrist (died c. 1127) was a Breton hermit and saint. He is venerated by the Catholic Church and the Eastern Orthodox Church.
Little is known about Jorand's early life. He is said to have been born into a wealthy family in Brittany. However, he gave up his inheritance to become a hermit. He lived in a cave near the village of Kergrist, where he devoted himself to prayer and penance.
Jorand was known for his holiness and his miracles. He is said to have healed the sick, raised the dead, and calmed storms. He was also a skilled craftsman, and he made many beautiful objects for the church.
Jorand died in his cave around the year 1127. His tomb became a place of pilgrimage, and many miracles were attributed to his intercession.
Jorand is remembered for his holiness, his miracles, and his dedication to prayer and penance. He is also known as a patron saint of hermits and craftsmen.
Saint George of Vienne
Profile
Saint George of Vienne was bishop of Vienne in France in the 7th century. He was born in the early 7th century, probably in the region of Vienne. He was educated in the church and became a priest. In 660, he was elected bishop of Vienne.
George was a wise and compassionate leader. He worked to improve the lives of the poor and the sick. He also worked to promote peace and unity among the people of his diocese.
George was a strong defender of the faith. He fought against heresy and paganism. He also worked to spread the Gospel to new areas.
George died in 675 or 699. He was canonized in 1251. His feast day is celebrated on November 2nd.
Life
Very little is known about Saint George's early life. He was born in the early 7th century, probably in the region of Vienne. He was educated in the church and became a priest.
In 660, George was elected bishop of Vienne. He was a wise and compassionate leader. He worked to improve the lives of the poor and the sick. He also worked to promote peace and unity among the people of his diocese.
George was a strong defender of the faith. He fought against heresy and paganism. He also worked to spread the Gospel to new areas.
Miracles
George is credited with performing many miracles, including healing the sick, raising the dead, and converting non-believers.
One of the most famous miracles attributed to George is the slaying of a dragon. According to the legend, a dragon was terrorizing the people of a nearby village. George killed the dragon and saved the village.
Death
George died in 675 or 699. He was canonized in 1251. His feast day is celebrated on November 2nd.
Veneration
Saint George is a popular saint in the Catholic Church. He is the patron saint of England, Georgia, and Catalonia. He is also the patron saint of soldiers, knights, and farmers.
In art, Saint George is often depicted as a knight slaying a dragon. He is also sometimes depicted as a bishop, preaching to the people.
Saint Maura of Scotland
Profile
Saint Maura of Scotland is a obscure saint who is mentioned in the Aberdeen Breviary, a 15th-century liturgical book. According to the Breviary, Maura was a close associate of Saint Baya, whom she used to visit on her island home of Great Cumbrae. She is also said to have died at Kilmaurs in Ayrshire.
There is very little information available about Saint Maura's life and work. However, the fact that she is mentioned in the Aberdeen Breviary suggests that she was a well-known and respected saint in Scotland during the Middle Ages.
Some scholars have suggested that Saint Maura may have been a missionary who worked to spread Christianity in the west of Scotland. Others have suggested that she may have been a nun who dedicated her life to prayer and contemplation.
Whatever her exact role, Saint Maura is remembered as a holy and virtuous woman who made a significant contribution to the Christian life in Scotland. Her feast day is celebrated on November 2 & 3
In addition to the Aberdeen Breviary, Saint Maura is also mentioned in a few other sources, including the Scottish Register of Tartans. The Register describes her as a devotee of Saint Columba who settled on Great Cumbrae in the 7th century to devote her life to the religious instruction of young girls.
It is possible that there are two different saints named Maura who were venerated in Scotland during the Middle Ages. However, it is also possible that the two saints are actually the same person. More research is needed to clarify this issue.
Saint Publius of North Africa
Profile
Saint Publius of North Africa (died c. 60) is a Christian saint venerated by the Catholic Church, the Eastern Orthodox Church, and the Oriental Orthodox Churches. He is the patron saint of Malta, where he is known as San Publju.
Tradition states that Publius was the governor of Malta when Saint Paul was shipwrecked there in the year 60 AD. Publius was converted to Christianity by Paul, and he helped to spread the faith on Malta.
Publius is said to have been martyred during the persecution of Christians under the Roman emperor Nero. He is buried in Floriana, Malta.
Publius is remembered for his hospitality to Saint Paul and his role in the conversion of Malta to Christianity. He is also known for his miracles, which are said to have been manifested after his death.
Saint Papias of North Africa
Profile
Saint Papias of North Africa was a Christian martyr who lived in the 3rd century. He is commemorated on November 2nd with Saints Publio, Victor, and Hermes.
Very little is known about Saint Papias' life. According to tradition, he was a native of Morocco. He was arrested and imprisoned during the persecution of Emperor Diocletian. While in prison, he was tortured and eventually martyred.
Saint Papias is venerated as a saint by the Catholic Church, the Eastern Orthodox Church, and the Oriental Orthodox Church. He is considered to be a patron saint of Morocco and North Africa.
In the Catholic Church, Saint Papias is depicted in art as a young man with a beard and a martyr's palm. He is sometimes shown wearing a Roman tunic or a military uniform.
Saint Victor of North Africa
Profile
Saint Victor of North Africa was a bishop of Vita in the African province of Byzacene in the 5th century. He is known for his history of the persecution of the African Catholics by the Arian Vandals, titled Historia persecutionis Africanae provinciae. The history is an important source of information on the Vandal persecution, and it also provides valuable insights into the life of the early Christian church in North Africa.
Victor was born in North Africa, probably in the Roman province of Byzacene. He was ordained a priest and then a bishop. He was bishop of Vita from 454 to 484.
During the reign of the Vandal king Hunneric (477-484), the African Catholics were subjected to a severe persecution. Hunneric was an Arian, and he sought to suppress the Catholic Church in his kingdom. He closed churches, exiled bishops, and imprisoned and tortured Catholics.
Victor was one of the leaders of the Catholic resistance to the Vandal persecution. He wrote letters to other bishops and to the pope, urging them to stand firm against the Vandals. He also wrote his history of the persecution, in which he documented the atrocities committed by the Vandals.
Victor's history of the persecution is an important source of information on this period of Church history. It is also a valuable source of insights into the life of the early Christian church in North Africa.
Victor died in 484. He is venerated as a saint in the Catholic Church and in the Orthodox Church
Saint Ambrose of Agaune
Profile
Abbot of the monastery of Agaunum, Switzerland.Saint Ambrose of Agaune (c. 510 - 570) was a Frankish monk and abbot. He is venerated as a saint by the Catholic Church and the Eastern Orthodox Church.
Ambrose was born in Trier, Germany, to a wealthy and influential family. He was educated in the classics and became a lawyer. However, he was drawn to the monastic life, and at the age of 25 he entered the monastery of Agaune in the Swiss Alps.
Ambrose quickly became a leader in the monastery, and in 544 he was elected abbot. He was a wise and compassionate leader, and he helped to reform the monastery. He also established a school for the children of the local villagers.
Ambrose was also a skilled administrator, and he helped to manage the monastery's estates. He was also a generous benefactor of the poor and the sick.
Ambrose is best known for his role in the conversion of the Franks to Christianity. He worked closely with King Chlothar I, and he helped to establish Christianity as the religion of the Frankish kingdom.
Ambrose died in 570. He is buried in the Abbey of Agaune, which is now a place of pilgrimage.
Ambrose is remembered for his holiness, his wisdom, and his dedication to the Christian faith. He is also known as a patron saint of lawyers and of the Frankish people.
Saint Baya of Scotland
Profile
Tenth century anchoress in Scotland. Spiritual director of Saint Maura of Scotland.aint Baya of Scotland is a relatively obscure saint, but she is said to have been a missionary and spiritual teacher in the 10th century. She is most closely associated with the island of Great Cumbrae in the Firth of Clyde, where she is said to have founded a monastery.
Very little is known about Baya's life, but the Aberdeen Breviary, a 16th-century liturgical book, contains a legend about her. The legend tells that Baya was a princess who was instructed in the eremitical life by Saint Maura. After Maura's death, Baya continued her work as a missionary and teacher. She is said to have converted many people to Christianity on Great Cumbrae and elsewhere in Scotland.
Baya's feast day is celebrated on November 2nd. She is sometimes depicted in art as a young woman with a book in her hand, symbolizing her teaching ministry.
One of the few places where Baya is still remembered is at the Church of Saint Baya in Kilmaurs, Ayrshire. The church is said to be built on the site of Baya's monastery.
Saint Domninus of Grenoble
Profile
Saint Domninus of Grenoble was a bishop of Grenoble, France, from 450 to 506. He was born in the Auvergne region of France and was educated in Lyon. He was ordained a priest and then a bishop. He was known for his preaching, his charity, and his work to promote Christianity in Gaul. He was also a defender of the poor and the oppressed.
Domninus was born in the Auvergne region of France around 400 AD. He was educated in Lyon, where he was ordained a priest. He was then appointed bishop of Grenoble, a position he held for over 50 years.
Domninus was a powerful preacher who used his sermons to promote Christianity and to call for social justice. He was also a generous philanthropist who founded several monasteries and churches. He was a tireless advocate for the poor and the oppressed, and he was known for his compassion and mercy.
Domninus died in Grenoble in 506 AD. He was canonized by Pope Clement VI in 1343.
Saint Hermes of North Africa
Profile
Saint Hermes of North Africa was a third-century Christian martyr. He is venerated as a saint by the Catholic Church and the Eastern Orthodox Church.
Little is known about Hermes' life, but he is believed to have been a priest in North Africa. He was arrested and martyred during the persecution of Christians under the Roman emperor Diocletian.
According to tradition, Hermes was tortured and beheaded. His relics are said to be preserved in the Basilica of Saint Hermes in Rome.
Hermes is remembered for his courage and his witness to the Christian faith. He is also known for his miraculous powers, which are said to have been manifested after his death.
One of the most famous miracles attributed to Hermes is the healing of a blind man. The blind man was brought to Hermes' tomb and prayed for healing. Hermes appeared to the man and restored his sight.
Another miracle attributed to Hermes is the rescue of a ship that was caught in a storm. The sailors prayed to Hermes for help, and he calmed the storm and saved the ship.
Hermes is a popular saint in North Africa and Italy. He is often invoked for protection against storms and other natural disasters. He is also known as a patron saint of sailors and fishermen.
Martyrs of Isfahan
Profile
Acindynus, Pegasius and Anempodistus were Persian priests who were imprisoned, tortured, interrogated and martyred in the persecutions of king Sapor II of Persia; he considered any Christian to be a Roman spy and anti-Persian. The three were brought back to life, miraculously healed, freed from their chains, and began preaching Christianity, miraculously healing Sapor II in the process. This defiance enraged Sapor so much that he ordered them executed again; they were thrown into a cauldron of molten lead, but walked out unharmed. This miracle brought one of the torturers, Aphthonius, to convert; he was immediately martyred. Other attempts were made to kill them, and they emerged each time unharmed. Senator Elpidiphorus led a group speaking in favour of the Christians for their courage and faith; he was immediately executed. In the end the original three Christians were burned to death. Martyrs all - Acindynus, Anempodistus, Aphthonius, Elpidephorus and Pegasius.
Born
Persia
Died
• c.350 in Isfahan, Persia
• relics transferred to Constantinople and enshrined in a church dedicated to them
• some relics taken to France in 1204 during the 4th Crusade
• relics in France were lost when hidden from anti-Christian forces in the French Revolution
• relics in France re-discovered in 1892 in Grozon
Martyrs of Sebaste
Profile
A group of ten soldiers in the imperial Roman army of Emperor Licinius Licinianus who were executed together for refusing to burn incense as a sacrifice to the emperor. The only details that have survived are five of their names - Agapius, Cartherius, Eudoxius, Styriacus and Tobias.
Died
burned at the stake in 315 in Sebaste (in modern Turkey)
