புனித பத்தாம் பயஸ், திருத்தந்தை St. Pius Xதிருத்தந்தை August 21

இன்றைய புனிதர் :

(21-08-2020)

புனித பத்தாம் பயஸ், திருத்தந்தை St. Pius X

திருத்தந்தை

பிறப்பு : 2 ஜூன் 1835 

ரீசே Riese, இத்தாலி

    

இறப்பு : 20 ஆகஸ்டு 1914 

ரோம், இத்தாலி

முத்திபேறுபட்டம்: 1951

புனிதர்பட்டம்: 29 மே 1954 திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

​

திருவழிபாட்டு பாடல்கள், கிரகோரியன் பாடல்கள், பூசைபுத்தகம், கட்டளை செபங்கள் போன்றவற்றை புதுப்பித்தவர் 

நற்கருணையை விரைவில் பெற வழிவகுத்தவர் துறவறத்திற்கான படிப்பை புதுப்பித்தவர் 

ஆயராக: 1884 மாண்டுவா மறைமாவட்டம் Mantua 

திருத்தந்தையாக: 1903

இவர் ஓர் தொழிலாளியின் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். சிறு வயதிருந்தே சிறந்த அறிவாளியாக திகழ்ந்தார். தவறாமல் ஆலயம் சென்று திவ்விய நற்கருணையை சந்தித்து வந்தார். ஞானம் நிறைந்த இவர், ஆன்மீக காரியங்களில் இரவு, பகலென்று பாராமல், அதிக அக்கறை காட்டி வந்தார். ஆலயப் பணிகள் அனைத்தையும் மகிழ்ச்சியோடு செய்தார். பயஸ் 1858 ஆம் ஆண்டு குருப்பட்டம் பெற்றார். குருத்துவ நிலைக்கு உயர்த்தப் பெற்றபின், தம் பணியை சிறப்பாக செய்தார். தம் பங்கிலிருந்த அனைத்துக்குடும்பங்களையும் சந்தித்து, கிறிஸ்துவ வாழ்வில் வளர்த்தெடுத்தார். பல மணி நேரம் ஆலயத்தில் அமர்ந்து செபித்தார். நேரம் பாராமல் பாவசங்கீர்த்தனம் கேட்டார். இவர் 1859 ஆம் ஆண்டு மாந்துவா(Manthu) நகரின் ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பின்னர் வெனிஸ் நகரத் திருச்சபையின் தலைமை ஆயராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அதன் பிறகு திருத்தந்தை 13 ஆம் சிங்கராயர் அவர்களால் கர்தினாலாக உயர்த்தப்பட்டார். பிறகு 13 ஆம் சிங்கராயர்(Leo XIII) அவர்களின் மறைவுக்குப்பின் 1903 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அனைத்தையுமே கிறிஸ்துவுக்குள் புதுப்பிக்கவேண்டும் என்ற நோக்குடன் ஆட்சி பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். அதை வாழ்வில் நேர்மையை கடைபிடித்து , ஏழ்மையான வாழ்வை வாழ்ந்து, மன உறுதியோடு நிறைவேற்றி வைத்தார். இவரின் பண்புகளால் மெய்யடியார்களிடையே கிறிஸ்துவ வாழ்வை தூண்டி வளர்த்தார். திருச்சபைக்கு ஊறு விளைவித்த தவறான கருத்துக்களுக்கு எதிராக, வீரத்துடன் நடவடிக்கை எடுத்தார். தான் பிறந்து, வளர்ந்த ஏழ்மையான வாழ்வை விடாமல் கைபிடித்து வந்தார். மிகச் சிறப்பாக இறைப்பணியை செய்த இவர், முதல் உலகப்போர் மூண்டதைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார். அவ்வதிர்ச்சியிலிருந்து மீளமுடியாமல் இறைவனடி சேர்ந்தார். இவர் தனது இறுதிமூச்சுவரை கத்தோலிக்க மக்களை பாதுகாத்து, அவர்களை ஆழமான விசுவாசத்தில் வளர்த்தெடுத்தார். 

செபம்:

வல்லமை தருபவரே எம் தலைவா! புனித பத்தாம் பயசை நீர் உமது ஆசீர்வாதத்தால் நிரப்பினீர். உமது திட்டத்தை அவரில் நிறைவேற்றினீர். உம்மைப்பற்றி எடுத்துரைக்க ஞானத்தையும், அறிவாற்றலையும் தந்தீர். அவர் கற்றுக்கொடுத்தவற்றின்படி நாங்கள் வாழ, எங்களை உம் பிள்ளைகளாக ஏற்று வாழ, உமது வல்லமையிய தந்தருளும்படியாக தந்தையே உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 21)

✠ புனிதர் பத்தாம் பயஸ் ✠

(St. Pius X)

257வது திருத்தந்தை:

(257th Pope)

இயற்பெயர்:

குயிசெப் மேல்ச்சியோர் ஸர்டோ

(Giuseppe Melchiorre Sarto)

பிறப்பு: ஜூன் 2, 1835

ரெய்சி, ட்ரேவிசோ, லம்பர்டி-வெனிஷியா, ஆஸ்திரிய பேரரசு

(Riese, Treviso, Lombardy-Venetia, Austrian Empire)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 20, 1914 (வயது 79)

அப்போஸ்தலர் மாளிகை, ரோம், இத்தாலி அரசு

(Apostolic Palace, Rome, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 3, 1951

திருத்தந்தை பன்னிரண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

புனிதர் பட்டம்: மே 29, 1954

திருத்தந்தை பன்னிரண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 21

பாதுகாவல்:

அட்லான்டா உயர் மறைமாநிலம்; தேஸ் மொயின்ஸ், ஐயோவா மறைமாநிலம்; புது நன்மை வாங்குவோர்; கிரேட் பால்ஸ்-பில்லிங்ஸ் மறைமாநிலம்; [கோட்டயம், இந்தியா மறைமாநிலம்; திருப்பயணிகள்; சான்டா லுசிஜா, மால்டா; ஸ்பிரிங் பீல்டு, மிசூரி மறைமாநிலம்; சம்போஙா, பிலிப்பைன்சு மறைமாநிலம்

திருத்தந்தை புனிதர் பத்தாம் பயஸ், கி.பி. 1903ம் ஆண்டு முதல் 1914ம் ஆண்டு வரை கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 257-ஆவது திருத்தந்தையாக ஆட்சி செய்தவர் ஆவார். இவர் ஐந்தாம் பயஸுக்கு பின் புனிதர் பட்டம் பெற்ற திருத்தந்தையாவார். இவர் திருச்சபையின் கொள்கைகளுக்கு நவீனத்துவ விளக்கங்கள் அளிப்பதை எதிர்த்தார். பாரம்பரிய விளக்கங்களையே ஊக்குவித்தார். இவரின் மிகமுக்கிய செயல்பாடாக கருதப்படுவது, இவர் வெளியிட்ட திருச்சபை சட்ட தொகுப்பாகும். இவ்வாறு வெளியிடப்படுவது இதுவே முதல் முறையாம். இவர் கிறிஸ்தவ ஒழுக்கங்களை தனிமனித வாழ்விலும் கடைபிடிப்பதில் ஊக்குவித்தார். இவர் பிறந்த ஊரான ரெய்சி, இவரின் பொருட்டு பின்நாளின் ரெய்சி பியோ X (இத்தாலிய ஒளி பெயர்ப்பில் இவரின் பெயர்) என பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது.

இவர் மரியாளிடம் பக்தி கொண்டவராக விளங்கினார். இவர் “Ad Diem Illum” என்னும் தனது சுற்றறிக்கையில், "மரியாளின் வழியாக கிறிஸ்துவில் யாவற்றையும் புதுப்படைப்பாக்க" என்னும் தனது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தினார். இதையே தனது ஆட்சியின் குறிக்கோளுரையாகக் கொண்டார். கி.பி. 20ம் நூற்றாண்டில் திருத்தந்தையாக இருந்தவரில் பத்தாம் பயஸ் மட்டுமே அதிக தளப்பணி செய்தவராவார். இந்த அனுபவத்தாலேயே அவரவரின் சொந்த மொழியிலேயே மறைபரப்ப தூண்டினார்.

இவரின் தொண்டு உள்ளம் வியக்கத்தக்கது. கி.பி. 1908ல் நடந்த மெசினா நிலநடுக்கத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்களை, இத்தாலிய அரசு உதவி புரிய ஆரம்பிக்கும் முன்பே, தாமாகவே முன்வந்து திருத்தூதரக அரண்மனையில் தங்க வைத்தார். தம் குடும்பத்திற்கு எந்தவித உதவியும் பெறவில்லை. இவரின் மிகவிருப்பமான உடன் பிறந்தவரின் மகன் கடைசிவரை கிராமத்தில் பங்கு குருவாகவே இருந்தார். மற்ற மூன்று சகோதரிகளும் ஏழ்மையிலேயே வாழ்வைக் கழித்தனர். 'நான் ஏழையாக பிறந்தேன், ஏழையாக வாழ்ந்தேன், ஏழையாகவே சாக விரும்புகிறேன்' என அடிக்கடி சொல்வார். பலர் இவரின் மரணத்தின் பின்னர், இவரை புனிதரெனக் கொண்டாடி வெளிப்படையான வணக்கம் செலுத்தினர். இதனாலேயே இவரின் புனிதர் பட்ட நிகழ்வு விரைவில் நடந்தேறியது.

கி.பி. 1878ல் மறைமாவட்ட ஆயர் சனாலியின் மரணத்திற்குப் பின், மறைமாவட்டப் பேராலய உயர்நிலைக் குருக்கள் பேரவை இவரை (மற்றொரு ஆயர் நியமிக்கப் படும் வரை) அதன் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுத்தது. கி.பி. 1878 டிசம்பர் முதல் ஜூன் 1880 வரை இப்பொறுப்பில் அவர் இருந்தார்.

கி.பி. 1880-க்கு பின் திரிவிசோ குருமடத்தில் ஆசிரியராக பணியாற்றினார்.

கர்தினாலாகவும் மூப்பராகவும்:

கி.பி. 1893ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 12ம் நாளன்று, பதின்மூன்றாம் லியோ இவரை கத்தோலிக்க கர்தினாலாக உயர்த்தினார். சான் பெர்னாதோ அலே தெர்மியின் (பட்டம் சார்ந்த) கர்தினால் குருவாகவும், மூன்று நாட்களுக்கு பின் வெனிசின் மூப்பராகவும் திருத்தந்தை அறிவித்தார். இத்தாலிய அரசுடன் திருச்சபைக்கு இருந்த மனக்கசப்பால் கி.பி. 1894ம் ஆண்டு வரை பொறுப்பேற்க இயலவில்லை.

திருப்பீட தேர்வு:

கி.பி. 1903ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 20ம் நாளன்று, பதின்மூன்றாம் லியோ காலமானார். அதன் பின் கூடிய திருப்பீடத்தேர்வில் (en:Papal Election) கர்தினால் சார்தோ 1903ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 4ம் நாளன்று, திருத்தந்தையாக தேர்த்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் தன் ஆட்சிப்பெயராக பத்தாம் பயஸை தெரிவு செய்தார். 1903ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 9ம் தேதி, முடிசூட்டு விழா நடந்தது.

திருப்பீட ஆட்சி:

இவர் கிறிஸ்தவத்தின் அடிப்படைவாத கொள்கையையுடையவர். இதனையே தம் ஆட்சிக்காலத்திலேயும் கையாண்டார். இவர் முடி சூட்டப்பட்ட தினத்தன்று இவரின் கழுத்தில் இருந்த சிலுவை முலாம் பூசப்பட்டது என்பதை அறிந்த பணியாளர்கள் அதிர்ந்தனர். ஆனால் இவர் அமைதியாக தன்னிடம் வேறு சிலுவை இல்லை எனக்கூறி அதனையே அணிந்து வந்தார். திருத்தந்தை எட்டாம் அர்பனால் கொண்டுவரப்பட்ட பழக்கமான, திருத்தந்தை தனியாக உணவருந்துதலை இவர் அழித்தார். இவர் தன் நண்பர்களைத் தன்னோடு உணவருந்த அழைப்பு விடுத்தார்.

இவர் சிறுவர்களிடம் தனிப்பட்ட அன்பு செலுத்தினார். சிறுவர்களைக் கவர எப்போதும் தன்னுடன் இனிப்புகளை எடுத்துச் செல்வார். இவர் பங்குகளில் சிறுவர்களுக்கான மறைக்கல்வியின் முக்கியத்துவத்தை எடுத்துரைத்து, சிறுவர்களை ஆன்மிக இருளிலிருந்து வெளிக்கொணர முயன்றார்.

திருச்சபை சீர்திருத்தங்களும் இறையியலும்:

கிறிஸ்தியல் மற்றும் மரியாலியலில்:

பத்தாம் பயஸ் தினசரி நற்கருணை வாங்குவதை ஊக்குவித்தார். 1904ல் வெளியிட்ட சுற்றுமடலில் (Encyclical Ad Diem Illum), "கிறிஸ்துவில் எல்லாவற்றையும் புனிதமாக்குவதில்" மரியாளுக்கு இருக்கும் பங்கினை எடுத்தியம்பினார். நாம் அனைவரும் மரியாளின் ஆன்மிகப் பிள்ளைகளாயிருப்பதால் அவருக்கு அன்னைக்குரிய வணக்கம் செலுத்தப்பட வேண்டும் என்றார். வாக்கு மனிதர் ஆனார் என கிறிஸ்துவைப்பற்றி விவிலியம் கூறுகின்றது. ஆனால் மனு உருவான அவ்வாக்கிற்கு உடல் கொடுத்ததால் அவர் கிறிஸ்துவின் அன்னையாகிறார். கிறிஸ்துவின் மறைஉடலான திருச்சபை, கிறிஸ்துவின் மனித உடலிலிருந்து வேறுபடுத்திப் பார்க்க இயலாது, ஆகவே மரியாள் திருச்சபையின் ஆன்மீக அன்னை மட்டுமல்ல, அவள் உண்மையான அன்னையும் கூட என்றார்.

திருச்சபை சட்டங்களில் சீர்திருத்தம்:

1904ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 19ம் தேதி, திருச்சபையின் சட்டத்தொகுப்பை உலகம் முழுமைக்கும் ஒரே சட்டத்தொகுப்பாக்கும்படி கர்தினால் குழாமின் ஆணையம் ஒன்றை வடிவமைத்தார். இவருக்கு முன் உலகம் முழுமைக்கும் ஒரே திருச்சபை சட்டத்தொகுப்பு இருந்ததில்லை. இவருக்குப் பின் திருத்தந்தையானவர்களுள் இருவர் (பதினைந்தாம் பெனடிக்ட் மற்றும் பன்னிரண்டாம் பயஸ்) இவ்வாணையத்தில் இருந்தனர். இவ்வாணையம் தன் பணியை பதினைந்தாம் பெனடிக்டின் ஆட்சியில் 1917ம் ஆண்டு, மே மாதம், 27ம் நாளன்று, நிறைவு செய்தது. அவை, 1918ம் ஆண்டு, மே மாதம், 19ம் நாளன்று துவங்கி, 1983ம் ஆண்டின் திருவருகை காலம் வரை நடைமுறையில் இருந்தது.

திருச்சபை சட்டத்தில் சீர்திருத்தம்:

பத்தாம் பயஸ் திருத்தந்தையின் திருப்பீடத்தின் கீழ் வரும் ஆட்சித்துறைகளை (Roman Curia) சீரமைத்தார். குறிப்பாக குருத்துவக் கல்லூரிகளை மேல்பார்வையிடும் ஆயர்களின் பணியைப் புதிய சட்டங்களால் 'Pieni L'Animo' என்னும் சுற்றுமடலின் மூலமாக திருத்தினார். பல சிறிய குருத்துவக் கல்லூரிகளை ஒன்றிணைத்து பெரிய குருமடம் உருவாக செய்தார். புதிய குருத்துவ கல்வி முறையை உருவாக்கினார். பொதுப்பணித்துறை நிறுவனங்களை குருக்கள் தலைமை தாங்கி நடத்த தடை விதித்தார்.

வாழ்நாளில் செய்ததாக கூறப்படும் புதுமைகள்:

பத்தாம் பயஸ் தன் வாழ்நாளிலேயே பல புதுமைகளை செய்துள்ளார் என்பர். முடக்கு வாதம் உற்ற குழந்தை இவர் தூக்கியதால் நலம் பெற்றது என்பர். மூளைக் காய்ச்சல் உடைய இரண்டு வயது குழந்தையின் பெற்றோர் இவரை செபிக்கும்படி கடிதம் எழுதினர். இரண்டு நாட்களில் குழந்தை குணமானது என்பர்.

காச நோயுற்றிருந்த எர்னஸ்தோ ருபின் (பின்நாளின் பலேர்மோவின் பேராயர்) இவரைக்கண்ட போது, ருபின் குணமடைந்து விடப்போவதாகவும், அதனால் குருத்துவக் கல்வியை தொடர மீண்டும் குரு மடத்திற்கு செல்ல அறிவுறுத்தியதாக குறியுள்ளார்.

பிற செயல்கள்:

பத்தாம் பயஸ் பத்து பேருக்கு முக்திபேறு பட்டமும், நான்கு பேருக்கு புனிதர் பட்டமும் அளித்துள்ளார். பத்தாம் பயஸ் 16 திருத்தூது மடல்களை வரைந்துள்ளார்; அவற்றுள் “Vehementer nos” என்னும் மடல் ஃபெப்ரவரி 11, 1906, அன்று வெளியிடப்பட்டதில் 1905ம் ஆண்டு ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் அரசு சமயம் பிரிவினை சட்டத்தைக் கண்டித்தார்.

இறப்பும் அடக்கமும்:

1913ல், புகைப்பழக்கம் உள்ள பத்தாம் பயஸ், மாரடைப்பால் உடல் நலம் குன்றினார். 1914ல் வின்னேற்பு அன்னை திருவிழாவன்று (15 ஆகஸ்ட்) இவர் திரும்பவும் நோய்வாய்பட்டார். முதலாம் உலகப் போர் துவங்கியதால் மனம் பாதிக்கப்பட அவர், 20 ஆகஸ்ட் 1914 அன்று இயற்கை எய்தினார். பின்பு இவர் புனித பேதுரு பேராலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

இவருக்கு முன்பு வரை திருத்தந்தையரை அடக்கம் செய்யும் முன், உடல் பதனிடும்போது உள் உறுப்புகளை நீக்குவர். ஆனால் இவர் இதை தடை செய்தார். இன்றுவரை இத்தடை அமலில் உள்ளது.

† Saint of the Day †

(August 21)

✠ St. Pius X ✠

257th Pope:

Born: June 2, 1835

Riese, Treviso, Lombardy-Venetia, Austrian Empire

Died: August 21, 1914 (Aged 79)

Apostolic Palace, Rome, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 3, 1951

Pope Pius XII

Canonized: May 29, 1954

Pope Pius XII

Feast: August 21

Patronage:

Society of Saint Pius X, Archdiocese of Atlanta, Georgia; Diocese of Des Moines, Iowa; First Communicants; Diocese of Great Falls-Billings, Montana; Archdiocese of Kottayam, India; Esperantists, Pilgrims; Santa Luċija, Malta; Diocese of Springfield-Cape Girardeau, Missouri; Archdiocese of Zamboanga, Philippines; Emigrants from Treviso; Patriarchy of Venice; Catechists, St. Pius X Seminary (Dubuque, Iowa)

Pope Saint Pius X was head of the Catholic Church from August 1903 to his death in 1914. Pius X is known for vigorously opposing modernist interpretations of Catholic doctrine, promoting traditional devotional practices and orthodox theology. He directed the production of the 1917 Code of Canon Law, the first comprehensive and systemic work of its kind.

The life of St. Pius X speaks to us in so many ways that it is difficult to choose the one with a more formative character. But we can begin by stressing a curious facet of his life that also signifies an aspect of the life of the Church. 

The times of Pius IX and Leo XIII:

We know that Pius IX, the predecessor of St. Pius X, was a prototype of a counter-revolutionary Pope. He proclaimed the dogmas of Papal Infallibility and the Immaculate Conception; he fought on every front of combat and was attacked on all of them by the Revolution. His pontificate closed at the apex of his confrontation with the Revolution, with the troops of Garibaldi and Victor Emmanuel taking Rome as well as the Pontifical Territories from the Pope.

After Pius IX, whose process of canonization is ongoing, came Leo XIII. I have never heard anyone propose a process of canonization for him. There is no record that even his greatest enthusiasts ever considered this possibility. Recently (these comments were made in 1966), an ensemble of letters by Leo XIII to his family was published by a German scholar, who, with that delightful naiveté of many Germans, presented them exactly as they were written. I believe that those letters destroyed any possibility of the canonization of Leo XIII. 

From a small perspective – because those letters reflect only a very small part of his life – Leo XIII revealed in them his great concern about the glory of the Pecci family, that is, his own family. He had been Count Pecci. So, there are letters to his sister, his mother, and other members of the family remarking how he did this and that as Pope, and that his actions would bring great glory for the Pecci family. The lackluster name of the Pecci family, he noted, would now be immortal! The publication of these candid letters found an icy reception from the Italian press, and given its inconvenience, the book was more or less set aside and forgotten. 

To show how such an attitude is unbefitting the role of a Pope, let me remind you of an episode that took place in the Middle Ages. Pope Innocent III was reigning. His pontificate was praiseworthy in many aspects. But he had the weakness to construct a tower in honor of his family, the Conti family. He built the Torre dei Conti over a site where Roman Emperors used to erect historical monuments for their personal glory. Perhaps Innocent III was trying to compare himself to them. The tower is still there, near the Coliseum.

A holy religious woman, whose name I don’t recall at this moment, had a vision that she communicated to the Pope about this tower. In the revelation, Our Lord ordered her to tell Innocent III that because he made that tower to glorify his family, he would remain in Purgatory until the last day of the world. Here is a criterion to understand what Leo XIII’s vainglory regarding his family probably represented in the eyes of God. 

Leo XIII was a Pope whose pontificate could be symbolized by the ralliement [in French, re-uniting], the policy of uniting Catholic social-political views with the Masonic ideals of the French Revolution, until then strongly condemned by the Church. That is, a policy diametrically opposed to that of Pius IX. 

St. Pius X was the counter-revolutionary Pope who condemned the Sillon, condemned Modernism, and re-established the Catholic position in France that had been shaken by the ralliement. He was also the one who instituted the policy of permitting First Communion for children at the age of reason, among many other splendid things he did. 

Leo XIII had a very long pontificate, so long that he saw the deaths of all the Cardinals who had elected him. When the last of these Cardinals died, he had a medal stamped saying to the body of Cardinals he had created: “It was not you who chose me, but I who chose you.” It was another manifestation of vainglory. It was this body of Cardinals created by Leo XIII that, after he died, elected Pope St. Pius X.

A mysterious inner force that restores the Church:

The fact of his election illustrates something of a mystery that exists in the life of the Church. Given her intrinsic sanctity, everything follows in accord with the plans of God when the hour of Divine Providence arrives. At the hour when God wants to intervene, even in the darkest, more incomprehensible, and almost hopeless situation, a force acts in the Church and it moves the action of men and the reaction of the Catholic grassroots in the most unexpected and inconceivable ways.

The election of St. Pius X was like this, and it shows us that we should always consider the possibility that this institutional force will intervene and do something that we could not imagine. This force comes from the presence of Our Lord in the Church. More than in any other domain of creation, in the Church a word from Him has a decisive weight and can change everything. When things go awry in the Church, it is because God chooses not to intervene. Our Lord sleeps in the bark of the Church like He slept in the boat with the Apostles. Our Lord was sleeping as the storm reached its apex. The Apostles became fearful and awakened Him. Then He ordered the storm to stop, and there was a great calm. How many times in the History of the Church has Our Lord seemed to be sleeping! Perhaps if we would pray more for Him to awaken, things would be different. 

With the election of St. Pius X, this happened. Cardinal Sarto made no effort to be elected. On the contrary, he made resistance to his own election, perhaps because he perceived the overwhelming weight that he would have to carry on his shoulders. Finally, he accepted, but he lacked some of the many capacities necessary to exercise the pontifical function. He was not an accomplished diplomat, for example, and was unfamiliar with the great political questions of the time. He needed someone to help him govern with regard to these important matters. 

Then he became acquainted with Cardinal Merry del Val. When St. Pius X accepted the Papacy, he had no idea how he would be able to deal with those questions, but God put the necessary man near him. This is just one highlight of his glorious pontificate.

Fulmination of Modernism:

When St. Pius X rose to the Pontifical Throne, a large part of the good Catholic press was so discouraged and defeated that it was near death. Almost all the elements of the Counter-Revolution were in an analogous state. I read a report of a Catholic French ultramontane of that time in which he described how his movement was so devastated that they did not even realize during the first years of St. Pius X’s pontificate that he was their champion. The nightmare they had endured under Leo XIII had lasted so long that it took some time for them to awaken from that dark night, and begin to marvel at the true dawn St. Pius X represented for the good cause. 

It is good for us to consider what his condemnation of Modernism represented. A conspiracy had been established inside the Church, like a conspiracy inside a country, in order to usurp the supreme power. It intended to submit the Church to a series of reforms in order to adapt her to the errors of the Revolution. It wanted to establish democracy throughout the Church; it wanted the Church to support and collaborate with all the political leftist parties and movements; it prepared a false ecumenism to be made with all false religions in order to spread religious indifferentism everywhere so that no one would have certainty about the one true Faith. For Modernism the faith inside of each person was sufficient. In brief, it wanted the Catholic Church to stop being herself. 

St. Pius X discovered this conspiracy and fulminated against it with his documents. This is the first great characteristic of his pontificate, which would be enough to immortalize him. Imagine if he had failed to do so. Today, any reaction against Communism and Progressivism would be impossible. We are still in this fight because he smashed Modernism at the beginning of the 20th century. We are here now, because of the fierce energy of St. Pius X. 

He inherited from his predecessor a notable work, the restoration of Scholasticism. However, as soon as Leo XIII died, Scholasticism began to be distorted in order to accommodate Modernism. St. Pius X elaborated a summary of the fundamental thesis of Thomism – a kind of appendix to the Encyclical Aeterni Patris – which he obliged all teachers and professors of theology and philosophy to accept under oath. With this, he preserved the great edifice of Scholasticism from corruption.

Against the ideals of the French Revolution:

At that time, France was the most influential nation in the world. The political and social life of France, the pro and con positions of anti-clericalism, the confrontation between Revolution and Counter-Revolution were followed and imitated by almost the whole world. Years before, the Prince of Metternich, a famous Austrian minister, expressed this well in a very picturesque way, saying, “When France has a cold, all Europe sneezes.” This influence continued into the time of St. Pius X.

In the France of those days, there was a strong tendency, even among the Bishops, to accept the separation between the Church and the State, along with other principles of the French Revolution. St. Pius X prepared a bomb to destroy this position. It was his Encyclical Vehementer Nos, in which he laid to rest all the hopes of Laicism in France, the compromises being proposed by the French government and the Liberal clergy, and initiated a true ideological war against the revolutionary French regime. This bomb stopped or slowed down the march of Revolution in its ensemble for a long time in France. 

He gave another important blow against the ideals of the French Revolution when he announced the beatification of St. Joan of Arc, an action that strongly displeased the Revolution, because St. Joan of Arc represented Catholic France holding a sword for the restoration of the legitimate monarchy. She also fought to maintain the integrity of the French borders. The announcement of her beatification caused tremendous joy among the French people, and it considerably strengthened the Catholic ultramontane cause.

The importance of early Communion for children:

Another great thing that St. Pius X did was to allow Communion for children at age 7 and encourage daily Communion. I sustain that this measure, besides having all the spiritual advantages we know, created an enormous difficulty for the Devil and his cohorts to have power over many souls.

Let me explain this point. Before this measure of St. Pius X, Catholics would make their First Communion only in their late childhood or adolescence, after many mortal sins would have already been committed, giving the Devil a special power over them. For this reason, many souls abandoned the Catholic Faith even before they received First Communion, making them easy prey for the Devil and Secret Societies. 

On the contrary, in a child who receives his First Communion in the state of his first innocence and has the possibility of making frequent Communions, Our Lord establishes Himself with special power over the soul and, consequently, diminishes the power of the Devil. This also diminishes the power of Masonry and other Secret Societies over those Catholics who become members of such organizations. Their power over those members will never be as great as it would have been having they not received the First Communion as children. 

I consider this measure of St. Pius X as a fundamental cause of the loss of influence and dominion of Masonry over its members. I am not talking about its control over world events, where Masonry became more powerful, but rather its control over the interior of souls, where it became weaker.

A Prophet who was rejected:

St. Pius X was not only a good Pope; he was a saint and a counter-revolutionary. In a certain way, he was also a prophet. He made a last appeal for the people of his era to persevere and prevent the chastisements that could come. If the world would not listen to his appeal, then World War I would come as a chastisement. Cardinal Merry del Val reported in his memoirs that St. Pius X predicted the war as the end of an era. One can see that there is a link between St. Pius X and Fátima. Since his pontificate was not well accepted, the war came, and this was a principal cause for the rise of Communism in Russia, and afterward, the dissemination of its errors all over the world. One thing is linked to the other.

The magazine La Critique du Liberalisme [The Critique of Liberalism] published an article about the death of St Pius X. The author sustains the thesis that St. Pius X was murdered on the order of Masonry. He affirms that St. Pius X caught a simple cold, but suddenly and inexplicably that cold would cause his death. One morning when he awakened, he could no longer speak, which was not proportional to that cold; he tried to write in order to communicate something, but also found himself unable to write. Soon afterward he died. 

The author also tells about a young, brilliant naval officer in Prussia who became a Jesuit. After being ordained, he became a nurse and was named to take care of the Pope during that cold. On that final night of the life of St. Pius X, he was closely attending the Pope. After the Pope died, the Jesuit returned to Prussia, left the Order, and returned to a brilliant career as a naval officer. During the war, he became a submarine commander. The author affirms that St. Pius X was killed on the order of the German Masonry, and therefore, would be a martyr. I repeat the thesis of this article without having formed my own opinion on it. 

In his memoirs, Cardinal Merry del Val confirms that St. Pius X could not speak or write, and he adds: “No one will ever know what happened that night.” It is a mysterious phrase.

In 1950, I followed the funeral ceremonies for Marc Sangnier in the French press. Sangnier had been the leader of the Sillon movement, which was condemned by St. Pius X in the Encyclical Notre charge apostolique. The burial of Sangnier was a veritable apotheosis. His body was exposed for public viewing in the Cathedral of Notre Dame, the burial cortege was followed by members of the French government, Senate, House of Representatives, diplomatic body, and numerous ecclesiastics. All this was done in a spirit of protest against the condemnation St. Pius X made of Modernism. 

One year later, St. Pius X was beatified. There were no celebrations in France, at least nothing that came close to those for Sangnier. This shows how St. Pius X was rejected. 

Even with this hatred, Divine Providence made the memory of St. Pius X shine above the firmament of the Church to illuminate the dark days that would come after him. He is an astral body, like a moon, that prolongs the glimmer of the Papacy amid the darkness that fell over the Church after his death. 

What should we ask of St. Pius X? There are so many things to ask that the best advice is to ask for everything: the unexpected victories, perseverance, the gift of raising the fury of the enemies, astuteness, and the courage to walk even to a martyr’s death if necessary.