✠ புனிதர் சிப்ரியன் ✠செப்டம்பர் 16

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 16)

✠ புனிதர் சிப்ரியன் ✠

(St. Cyprian)

கார்த்தேஜ் ஆயர், மறைசாட்சி:

(Bishop of Carthage, Martyr)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

பிறப்பு: கி.பி. 210

கார்த்தேஜ் (Carthage)

தற்போதைய துனிஷியா (Present day Tunisia)

இறப்பு: செப்டம்பர் 14, 258

கார்த்தேஜ் (Carthage)

தற்போதைய துனிஷியா (Present day Tunisia)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 16

பாதுகாவல்: காலரா நோயிலிருந்து

புனிதர் சிப்ரியன், “கார்த்தேஜ்” (Carthage) நகர ஆயரும் முக்கியமான ஒரு ஆதி கிறிஸ்தவ எழுத்தாளரும் ஆவார். இவரது லத்தீன் படைப்புகள் பல இன்னும் நடைமுறையில் உள்ளன. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் வட ஆப்பிரிக்காவில் கிறிஸ்தவர் அல்லாத குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், பண்டைய கல்விமுறையில் கற்றார். இவரது இயற்பெயர் “தாசியஸ்” (Thascius) ஆகும்.

இளம் வயதிலிருந்தே கிறிஸ்துவை பின்பற்ற வேண்டுமென்று ஆசை கொண்ட இவர், தமது முப்பத்தைந்தாம் வயதில், 245ம் ஆண்டில் திருமுழுக்கு பெற்று கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாறினார். திருவருட்சாதனங்களை பெற்று, திருமறையைப் பற்றி நன்கு அறிந்தார். பின்னர், தான் பிறந்த ஊரிலே இருந்த குருமடத்தில் சேர்ந்து, பயிற்சி பெற்று முதலில் திருத்தொண்டராகவும், பின்னர் விரைவிலேயே குருவாகவும் திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். சிறந்த மறைபரப்புப் பணியாளராக பணியாற்றினார். தன் குடும்பத்திலிருந்து இவருக்கு ஏராளமான சொத்துக்களை வழங்கினர். அவற்றையெல்லாம் விற்று, வேறுபாடு பார்க்காமல் பணியாற்றினார்.

இவர், 249ம் ஆண்டு இவரின் சொந்த மறை மாவட்டத்திற்கே ஆயராக நியமிக்கப்பட்டார். பல்வேறு பிரச்சனைகள் நிறைந்திருந்த போதும், திறம்பட தம் பணியை ஆற்றினார். பல அரசர் இவருக்கு எதிராக செயல்பட்டனர். அவர்களிடமும் இறைநம்பிக்கையை வளர்த்து கிறிஸ்தவர்களாக மாற்றினார். இச்செயல்களை கண்ட பல கிறிஸ்தவரல்லாதவர்கள் சிப்ரியானின் செயல்களை எதிர்த்தனர். 

கிறிஸ்தவர்களை பலவிதங்களில் வதைத்துக் கொன்றனர். சில மக்கள் கிறிஸ்தவ மதத்திலிருந்து பிரிந்து புறவின சபைகளில் சேர்ந்தனர். அவர்களின் பயத்தைப் பார்த்து, சிப்ரியான் கிறிஸ்தவர்களாக வாழ தைரியமூட்டி கிறிஸ்துவை பற்றிக்கொள்ள இன்னும் சிறப்பாக குரல் கொடுத்து பணியாற்றினார். கி.பி. 250ம் ஆண்டின் தொடக்கத்திலேயே “டிராஜன் டேசியஸ்” (Trajan Decius) என்ற ரோம பேரரசனின் கிறிஸ்தவ துன்புறுத்தல்கள் தொடங்கின. அதனை அறிந்த சிப்ரியான் அங்கிருந்து வேறு இடத்திற்கு தப்பித்து சென்றார்.

அப்போது அம்மறைமாநிலத்தில் ஆயர் இல்லாமல் போனது. இதனை அறிந்த “நோவெற்றஸ்” (Nowetras) என்பவன் இவ்வாய்ப்பை பயன்படுத்தி கிறிஸ்துவை மறுதலித்தவர்களை, தன்னுடன் சேர்த்துக்கொண்டு, திருச்சபையில் இருந்துக்கொண்டே, திருச்சபைக்கு எதிராக செயல்பட்டான். ரோம் நகர் சென்று, அங்கும் தவறான வதந்திகளை பரப்பினான். இதையறிந்த சிப்ரியான் மனம் கலங்கினார். மீண்டும் கார்த்தேஜ் வந்தடைந்தார். அப்போது சில கூட்டங்களை கூட்டி திருச்சபையில் சில நிலையான தீர்மானங்களை கொண்டுவந்தார். 

256ம் ஆண்டின் இறுதியில் பேரரசர் “முதலாம் வலேரியனால்” (Emperor Valerian I) கிறிஸ்தவர்களுக்கெதிரான துன்புறுத்தல்களும் சித்திரவதைகளும் தொடங்கின. இதன் காரணமாக, திருத்தந்தையர் “முதலாம் ஸ்டீபனும்” (Pope Stephen I), அவரைத் தொடர்ந்து வந்த திருத்தந்தை “இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸும்” (Pope Sixtus II) மறை சாட்சியாக மரித்தனர். 

ஆப்பிரிக்காவில், சிப்ரியான் கிறிஸ்தவ துன்புறுத்தல்களை தீரமுடன் எதிர்கொண்டார். இதனால் “அஸ்பசியஸ் பட்டேர்னஸ்” (Aspasius Paternus) என்ற ஆளுநர் ஒருவரால் நாடு கடத்தப்பட்டார். அப்போதும் இவர் கிறிஸ்தவ மக்களுக்காக பரிந்து பேசினார். அதனால் மீண்டும் நாடு கடத்தப்பட்டு, கடுமையான தண்டனையை அனுபவித்தார். பல துன்பங்களை அனுபவித்தார் ஆயர். அப்போதும் கூட ஆப்ரிக்கா மண்ணில் வாழும் கிறிஸ்தவர்களுக்காக பரிந்து பேசிக் கொண்டே இருந்தார். 

கி.பி. 258ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 13ம் நாள், புதிய ஆளுநரான “கலேரியஸ் மேக்சிமஸ்” (Galerius Maximus) என்பவனுடைய உத்தரவின்படி கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்ட சிப்ரியானுக்கு மரண தண்டனை அறிவிக்கப்பட்டது. நகரின் மத்தியில் கொண்டு நிறுத்தப்பட்ட இவர், தமது ஆடைகளை தாமாகவே களைந்து கொண்டார். முழங்காலிட்டு நிறுத்தப்பட்ட இவர், "இறைவனுக்கு நன்றி உரித்தாகட்டும்" என முழங்கினார். தனது இறுதி மூச்சுவரை கிறிஸ்துவின் பெயரை உச்சரித்த வண்ணமாய் இருந்த சிப்ரியன், கூரிய வாளால் தலை வெட்டப்பட்டு இறந்தார்.

St. Cyprian, Bishop of Carthage

Feastday: September 16

Death: 258.  My given name is Thasius Cyprianus. I was born in Africa about 200 A.D., the son of a rich pagan senator. I was the Bishop of Carthage. 

All my life and work occurred there. Known as the Priest Martyr. I matriculated quickly in an excellent secular education, attending the school of Carthage. I became an orator, rhetoric, and philosophy instructor. I appeared often at court defending townsfolk. 

I taught rhetoric oratory before I converted to the Christian one holy Catholic and Apostolic faith. I assiduously studied Scripture, and my mentor Tertullian's writings. I spent my parents' wealth, as well as the proceeds from banquets work. I continually questioned what truth was. 

Christianity gained my curiosity. I studied the writings of the African, Tertullian, and the Presbyter, (born around 160 A.D.). 

Later, I wrote my habits made it appear impossible for me to reach the revival promised by Yeshua, Jesus, and my Savior. Cecilius the Presbyter, (my spiritual mentor), freed me from confusion. At age 46, I became a Christian catechumen. 

Prior to my baptism, I gave my property to the poor. I moved to Cecilius' house. Thus graced by God, I wrote my friend Donatus, "When the surge of regeneration cleansed my former life impurity, a light steady and bright, shone from Heaven in my heart. " 

I was born again, invigorated by the Holy Spirit. God revealed to me mysteries. He made darkness, light. I learned that my former living in the flesh for sin belonged to the earthly. Now I began divine living by the Holy Spirit. In God and from God is all our strength. From Him is our might. Through Him, we who live on earth receive the hint of a condition of future bliss. 

The year following my baptism, I was ordained a priest. When Bishop Donatus of Carthage died, the faithful unanimously chose me as bishop in about the year 248 A.D. I said, "Unconditionally, yes," complying with my mentor's request. I was ordained bishop of Carthage. Around the year in 248 A.D., church authorities elevated to the rank of bishop of Carthage. It was the time of the 

reign of terror in the persecutions of Roman Emperor Decius. 

The Church's welfare proved my first concern, along with the concomitant ridding of vices in the clergy and flock. Hopefully, my life caused the observing faithful a desire to imitate my God-given piety, humility, and wisdom with which God graced me. 

I became known beyond my diocese. Bishops from other areas sought my counsel. 

But persecution by the Emperor Decius, 249 

A.D. to 251 A.D., revealed to me in a dream, forced me to hide. My life was necessary to my flock. I conducted my life to the strengthening faith and courage among my persecuted. 

Prior to my leaving, I distributed the church treasury among all the clergy to help to the poor. I later sent additional funds. Through my letters (called epistles) to Presbyters, confessors and martyrs, I kept constant touch with Carthaginian Christians. 

Some in my flock offered the Roman required sacrifices to the false Roman gods. Some congregants said they did, when they did not. I was called to mediate he controversy of allowing such apostates back into the Mystical Body of Christ. 

Church hierarchy required they do penance before re-admittance to the Church. Because I refused to sacrifice to the false gods. 

Weakened by torture, some faithful souls offered sacrifice to pagan gods. Later, these lapsed Christians appealed to confessors for a letter of reconciliation. 

This intercession certificate accepted the lapsed back to the Church. I wrote Carthaginian Christians regarding this. 

I said that those lapsed during a time of persecution might be re- admitted to the Church only after penance and with the local bishop's permission. 

But I cautioned that Bishops must investigate the situation under which the lapse happened. Examination of the lapsed proved necessary to learn their sincere contrition. For some of the fallen wanted immediate Church re-admittance. This stirred community turmoil. I asked counsel and opinions of other diocese bishops. All approved my rules. 

During my absence, I delegated authority to four priest examiners of persons preparing for ordination to the priesthood and the deaconate. But there was mischief. 

Two influential persons resisted Felicissimus, and the Presbyter, Novatus. I excommunicated Felicissimus with his six accomplices. 

My letter to the African Church of Carthage, cautioned all not to split themselves from Church unity. I told them to wait my return. I counseled them to obey the lawful commands of the administering bishop in my absence. 

Most Carthaginian Christians remained faithful. A Local Council ended Felicissimus' defiance when I returned in 251 A.D. 

That enclave judged the reception of the lapsed back into the Church after a church penance. It further upheld Felicissimus' excommunication. 

A new schism (break in the Church unity) arose through the auspices of the Roman Presbyter, Novatian. Novatus, a former Felicissimus associate, and Carthaginian Presbyter, joined the movement. 

Novatian taught that if Christians repented of their sin, the lapsed Christians during time of persecution could not be re-admitted. Both Novatian and Novatus convinced three Italian bishops during the tenure of the lawful Roman bishop Celerinus to place another bishop on the Roman cathedra. 

I first wrote a series of circular letters to the African bishops condemning these wrongs. Later, I composed an entire tome, "On the Unity of the Church." 

A plague erupted, just as the attenuation of discord in the Carthage church began. Hundreds died in Carthage. Folks abandoned the sick. The dead were left unburied. God graced me by my example and fortitude to personally tend the sick and bury not only Christian, but also pagan dead as well. 

Drought and famine followed, and attacks by the barbarian Numidians. They enslaved many of residents. 

We petitioned wealthy Carthaginians to develop support methods to feed the starving and to ransom captives. On top of that, Emperor Valerian (253 A.D. to 259 A.D.) ordered new Christian persecutions. 

Paternus, the Carthaginian proconsul, ordered all the faithful to sacrifice to idols. I refused, remaining silent as to the names and residences 

of the Presbyters/ (Elder)s of the Carthage Church. 

I was sent to Corubisum. Deacon Pontus voluntarily followed me into exile. After arriving, I dreamed a quick martyr's end. I wrote letters and books. But my coming martyrdom at Carthage caused me to return. 

However, the court freed me until the next year. During that time, Carthaginian Christians bade me farewell and asked me to bless them. In a later trial, I again refused to sacrifice to idols. The court sentenced me to beheading. "Thanks be to God!" I said. All the Christians present said in unified voice, "We want to die with him!" 

At the execution, I blessed all present. I gave 25 gold coins to the executioner, then covered my eyes, then lowered my head. I was martyred 58 A.D. 

Christians crying placed their shawls and veils by me to gather my blood. Nightfall, the faithful took by body and buried me in the private crypt of Procurator Macrovius Candidianus. 

Five Hundred years later, Charlemagne, King Charles the Great officials transferred my relics to France, Hieromartyr.

✠ புனிதர் கொர்னேலியஸ் ✠செப்டம்பர் 16

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 16)

✠ புனிதர் கொர்னேலியஸ் ✠

(St. Cornelius)

21ம் திருத்தந்தை:

(21st Pope)

பிறப்பு: கி.பி. 180

ரோம் (Rome)

இறப்பு: ஜூன் 253

சிவிடவெச்சிய, ரோமப் பேரரசு

(Civitavecchia, Roman Empire)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 16

திருத்தந்தை கொர்னேலியஸ் (Pope Cornelius), ரோம் ஆயராகவும், திருத்தந்தையாகவும், அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மார்ச்சு 6 (அல்லது) 13ம் நாளிலிருந்து, அவர் மரித்த ஜூன் 253 வரை ஆட்சி செய்தார். அவருக்கு முன் பதவியிலிருந்தவர் திருத்தந்தை “ஃபேபியன்” (Fabian) ஆவார். திருத்தந்தை கொர்னேலியஸ் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 21ஆம் திருத்தந்தை ஆவார்.

கிறிஸ்தவம் துன்புறுத்தப்படல் :

ரோமப் பேரரசனாக 249-251ம் ஆண்டு காலக்கட்டத்தில் ஆட்சி செய்த “டேசியஸ்” (Decius) என்பவர் கிறிஸ்தவர்களை அவ்வப்போது சில இடங்களில் கொடுமைப்படுத்தினார். ஆனால், 250ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதத்திலிருந்து கிறிஸ்தவத்தை மிகக் கடுமையாகத் துன்புறுத்தலானார்.

அரசு நியமித்த அதிகாரிகளின் முன்னிலையில் கிறிஸ்தவர்கள் ரோமத் தெய்வங்களுக்குப் பலி செலுத்தவேண்டும் என்றும், அவ்வாறு செய்ய மறுத்தால் சாவைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும் என்றும் அவர் ஆணை பிறப்பித்தார்.

அரசனின் ஆணைக்குப் பணிந்து பலிசெலுத்த மறுத்த கிறிஸ்தவர் பலர் கொல்லப்பட்டு, மறைசாட்சிகளாக உயிர்துறந்தனர். அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்த ஃபேபியன் என்பவரும் 250ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 20ம் நாள் கொல்லப்பட்டார்.

அரசனுக்கு அஞ்சித் தங்கள் உயிரைக் காக்கும் வண்ணம் பல கிறிஸ்தவர்கள் பலி ஒப்புக்கொடுத்தனர்.

கிறிஸ்தவம் துன்புறுத்தப்பட்ட காலத்திற்குப்பின் எழுந்த பிரச்சினைகள்:

கிறிஸ்தவம் துன்புறுத்தப்பட்ட காலத்தில் தங்கள் உயிரைக் காக்கும் எண்ணத்துடன் அரச ஆணைக்குப் பணிந்து ரோம தெய்வங்களுக்குப் பலிசெலுத்தி, கிறிஸ்தவத்தை மறுதலித்த கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் தவற்றை உணர்ந்து மனம் மாறி மீண்டும் கிறிஸ்தவ சபையோடு இணைய விரும்பினர். அவர்களை மீண்டும் திருச்சபையில் ஏற்பது குறித்து இருவித கருத்துகள் எழலாயின.

1) கிறிஸ்தவத்தை மறுதலித்தவர்கள் மனம் திரும்பி மீண்டும் திருச்சபையில் சேர விரும்பினால் அவர்கள் மீண்டும் ஒருமுறை திருமுழுக்குப் பெற வேண்டும் என்று நோவாசியன் என்பவரும், அவருடைய குழுவும் கூறினார்கள்.

2) தங்கள் தவற்றிற்கு வருந்தி மீண்டும் சபையில் புக விரும்புவோருக்கு இரண்டாம் முறையாகத் திருமுழுக்குக் கொடுக்க வேண்டியதில்லை. அவர்கள் உண்மையாகவே மன வருத்தம் தெரிவித்தால் போதும் என்று திருத்தந்தை கொர்னேலியஸ் கூறினார். அவருக்கு ஆதரவாக புனித சிப்ரியன் என்னும் தலைசிறந்த இறையியல் அறிஞரும் கருத்துத் தெரிவித்தார்.

திருத்தந்தைத் தேர்தல் தடைபட்டது:

ரோம மன்னன் “டேசியஸ்” (Emperor Decius) கிறிஸ்தவத்தைக் கடுமையாகத் துன்புறுத்தினால் அது தானாகவே அழிந்துபோகும் என்று நினைத்திருக்க வேண்டும். அந்த எண்ணத்தில் அவர் திருத்தந்தை ஃபேபியனை (St Fabian) சிறையிலடைத்து கொன்றபின் (ஜனவரி 20, 250), அவருக்குப் பின் இன்னொரு திருத்தந்தை பதவி ஏற்காமல் தடைசெய்தார்.

ஆனால், அச்சமயத்தில் “கோத்” இனத்தவர்கள் (Goths) பால்கன் பகுதியில் தாக்குதல் நிகழ்த்தினார்கள். அவர்களை எதிர்த்துப் போரிடும் பொருட்டு டேசியஸ் தமது படைகளோடு புறப்பட்டார். அந்த இடைவெளியைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு கிறிஸ்தவர்கள் புதிய திருத்தந்தையைத் தெரிந்தெடுத்தார்கள்.

பதினான்கு மாதகாலமாகத் திருத்தந்தையின் பணியிடம் வெறுமையாக இருந்தது. திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட மிகத் தகுதிவாய்ந்தவராகக் கருதப்பட்ட “மோசே” (Moses) என்பவர் திருச்சபை துன்புறுத்தப்பட்ட காலத்தில் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

அவருடைய சாவைத் தொடர்ந்து, “நோவாஷியன்” (Novatian) தாம் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படலாம் என்று எதிர்பார்த்தார். ஆனால், கிறிஸ்தவர்கள் கொர்னேலியசைத் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுத்தனர். அவரும் தயக்கத்தோடு அப்பதவியை ஏற்றுக்கொண்டார்.

திருத்தந்தை கொர்னேலியசுக்கு எதிராக “நோவாஷியன்” (Novatian) என்னும் எதிர்-திருத்தந்தை:

கொர்னேலியஸ் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதை அறிந்த நோவாஷியன் மிகுந்த சினம் கொண்டார். தாம் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படவில்லை என்ற குறை ஒருபுறம் இருக்க, கிறிஸ்தவத்தை மறுதலித்தவர்களை மறு திருமுழுக்குக் கொடுக்காமல் திருச்சபையில் மீண்டும் ஏற்றுக்கொள்ளலாம் என்று கூறிய ஒருவர் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது முறையல்ல என்று அவர் எண்ணினார்.

எனவே, நோவாஷியன் "நானே திருத்தந்தை" என்று கூறி, தம்மைத் தாமே திருத்தந்தை நிலைக்கு உயர்த்திக்கொண்டர். இவ்வாறு நோவாஷியன் என்னும் ரோம குரு, திருத்தந்தை கொர்னேலியஸுக்கு எதிரான எதிர்-திருத்தந்தையாக மாறினார். திருச்சபையில் ஒரு பிளவு ஏற்பட்டது.

கொர்னேலியஸ் திருத்தந்தையாக மாறியதைத் தொடர்ந்து நோவாசியன் தம் நிலையை இன்னும் அதிகக் கடுமைப்படுத்தினார். கிறிஸ்தவர்கள் தம் மதத்தை மறுதலிப்பது போன்ற எந்தவொரு கொடிய பாவத்தைக் கட்டிக்கொண்டால் அவர்களுக்குப் பாவ மன்னிப்பே கிடையாது என்றும், கடவுளின் நீதி இருக்கையின் முன் இறுதித் தீர்ப்பின்போது மட்டுமே அவர்கள் கடவுளுக்கு ஏற்புடையவர்களாக மாற முடியும் என்றும் நோவாசியான் கூறலானார். இது "நோவாசியக் கொள்கை" (Novatianism) என்று பெயர்பெறலாயிற்று

கொர்னேலியஸ் படிப்பினைக்கு “சிப்ரியன்” (Cyprian) ஆதரவு:

திருச்சபை துன்புறுத்தப்பட்ட காலத்தில் ரோம தெய்வங்களுக்கு பலிசெலுத்திய கிறிஸ்தவர்களுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை திருமுழுக்கு கொடுக்க வேண்டியதில்லை என்று திருத்தந்தை கொர்னேலியஸ் கூறிய கருத்துக்கு அவருடைய நண்பரும் தலைசிறந்த இறையியல் வல்லுநருமான புனித “சிப்ரியன்” (Cyprian) முழு ஆதரவு தெரிவித்தார். அவர் நோவாசியனைச் சபைநீக்கம் செய்தார்.

மேலும், அலெக்சாந்திரிய நகர் ஆயர் புனித “டையோனீசியஸ்” (Dionysius) மற்றும் பெரும்பான்மையான ஆப்பிரிக்க, ஆசிய ஆயர்கள் அப்போதனைக்கு ஆதரவு அளித்தார்கள். ரோமில் ஒருசில குருக்களும் பொதுநிலையினரும் கொர்னேயசுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்ததால் நோவாசியனை ஆதரித்தார்கள்.

ரோம சங்கம் அளித்த தீர்ப்பு:

இதைத் தொடர்ந்து கொர்னேலியஸ் ரோமில் ஒரு சங்கத்தைக் கூட்டினார். அதில் 60 ஆயர்கள் கலந்துகொண்டனர். அவர்கள் கொர்னேலியசை முறைப்படியான திருத்தந்தை என்று உறுதிப்படுத்தியதோடு, எதிர்-திருத்தந்தையாகத் தம்மை அறிவித்துக்கொண்ட நோவாசியனையும் ஆதரவாளர்களையும் சபைநீக்கம் செய்தனர்.

திருச்சபை துன்புறுத்தப்பட்ட காலத்தில் தங்கள் உயிரைக் காப்பதற்காகக் கிறிஸ்தவத்தை மறுதலித்தவர்கள் பொருத்தமான விதத்தில் மனவருத்தம் தெரிவித்தபின் நற்கருணை விருந்தில் பங்கேற்க அனுமதிக்கப்படலாம்; அவர்களுக்கு மறு திருமுழுக்கு வழங்கவேண்டியதில்லை என்று சங்கம் தீர்ப்பளித்தது.

கொர்னேலியஸ் எழுதிய கடிதம்:

ரோமில் நடந்த சங்கத்தின் முடிவுகளை உள்ளடக்கிய ஒரு கடிதத்தை கொர்னேலியஸ் அந்தியோக்கியா நகர் ஆயராகவும் நோவாசியனின் ஆதரவாளருமாக இருந்த ஃபாபியுஸ் (Fabius) என்பவருக்கு அனுப்பினார். நோவாசியனுக்கு ஆதரவு தெரிவிப்பது சரியல்ல என்று அக்கடிதத்தில் கொர்னேலியஸ் எழுதினார்.

கொர்னேலியசின் இறப்பு:

மன்னன் டேசியுசுக்குப் பிறகு “கால்லுஸ்” (Trebonianus Gallus) மன்னர் ஆனார். அவரும் கிறிஸ்தவர்களைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கினார். 252ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதத்தில் மன்னனின் ஆணைப்படி திருத்தந்தை கொர்னேலியஸ் கைதுசெய்யப்பட்டு, ரோமின் துறைமுகப் பட்டினமாகிய “சென்ட்டும்செல்லே” (Centumcellae) என்னும் இடத்துக்கு நாடுகடத்தப்பட்டு, சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

ஓராண்டு சிறைவாசத்துக்குப் பின் அவர் மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்தார். சிறையில் இருக்கும்போது அவருக்கு ஆதராவாக புனித சிப்பிரியன் அவருக்கு உருக்கமானதொரு கடிதம் எழுதினார்.

கொர்னேலியசின் உடல் ரோமுக்குக் கொண்டுபோகப்பட்டு, கலிஸ்துஸ் கல்லறைத் தோட்டத்திலுள்ள நிலத்தடி கல்லறையில் (Catacomb) அடக்கம் செய்யப்பட்டது. அவருடைய கல்லறைமீது வைக்கப்பட்ட கல்வெட்டு இலத்தீன் மொழியில் உள்ளது. அதற்கு முன்னர் கிரேக்க மொழி பயன்படுத்தப்பட்டது.

ரோம் திருப்பலி நூலில் (Roman Missal) பெயர் சேர்ப்பு:

புனித கொர்னேலியஸின் பெயர் ரோம திருப்பலி நூலில் (Roman Missal) நற்கருணை மன்றாட்டில் சேர்க்கப்பட்டது. அதுபோலவே அவருடைய நண்பரும் ஆதரவாளருமான புனித சிப்ரியனின் (St. Cyprian) பெயரும் அதில் இடம்பெற்றது.

இந்த இரு புனிதர்களின் நினைவுத் திருநாளும் செப்டம்பர் 16ஆம் நாள் ஆகும்.

St. Cornelius

Feastday: September 16. Cornelius whose feast day is September 16th. A Roman priest, Cornelius was elected Pope to succeed Fabian in an election delayed fourteen months by Decius' persecution of the Christians. The main issue of his pontificate was the treatment to be accorded Christians who had been apostasized during the persecution. He condemned those confessors who were lax in not demanding penance of these Christians and supported St. Cyprian, Bishop of Carthage, against Novatus and his dupe, Felicissimus, whom he had set up as an antibishop to Cyprian, when Novatus came to Rome. On the other hand, he also denounced the Rigorists, headed by Novatian, a Roman priest, who declared that the Church could not pardon the lapsi (the lapsed Christians), and declared himself Pope. However, his declaration was illegitimate, making him an antipope. The two extremes eventually joined forces, and the Novatian movement had quite a vogue in the East. Meanwhile, Cornelius proclaimed that the Church had the authority and the power to forgive repentant lapsi and could readmit them to the sacraments and the Church after they had performed proper penances. A synod of Western bishops in Rome in October 251 upheld Cornelius, condemned the teachings of Novatian, and excommunicated him and his followers. When persecutions of the Christians started up again in 253 under Emperor Gallus, Cornelius was exiled to Centum Cellae (Civita Vecchia), where he died a martyr probably of hardships he was forced to endure.

Pope Cornelius was the bishop of Rome from 6 or 13 March 251 to his martyrdom in June 253. He was pope during and following a period of persecution of the church and a schism occurred over how repentant church members who had practiced pagan sacrifices to protect themselves could be readmitted to the church. Cornelius agreed with Cyprian of Carthage that those who had lapsed could be restored to communion after varying forms of penance. That position was in contrast to the Novationists, who held that those who failed to maintain their confession of faith under persecution would not be received again into communion with the church. That resulted in a schism in the Church of Rome that spread as each side sought to gather support. Cornelius held a synod that confirmed his election and excommunicated Novatian, but the controversy regarding lapsed members continued for years.

The persecutions resumed in 251 under Emperor Trebonianus Gallus. Cornelius was sent into exile and may have died from the rigours of his banishment, but later accounts say that he was beheaded.

St. Vitus September 15

St. Vitus

Feastday: September 15
Death: 1095

Benedictine monk in the community near Bergamo, Italy. He was a disciple of St. Albert.

St. Valerian September 15

St. Valerian

Feastday: September 15
Death: 178

Martyr and companion of St. Pothinus of Lyons. Arrested during the persecutions of the Church under Emperor Commodus(r. 177-192), he managed to escape from prison but was subsequently captured and beheaded at Autun, France.

St. ValerianFeastday: September 15

St. Valerian

Feastday: September 15

The massacre of the martyrs of Lyons with their bishop, St. Pothinus, took place during the persecutions of MarcusAurelius in the year 177. Marcellus, a priest, we are told, by Divine intervention, managed to escape to Chalon-sur-Saone, where he was given shelter. His host was a pagan, and seeing him offer incensebefore images of Mars, Mercury, and Minerva, Marcellus remonstrated with and converted him. While journeying toward the North, the priest fell in with the governor Priscus, who asked him to a celebration at his house. Marcellus accepted the invitation, but when he found that Priscus was preparing to fulfill religious rites, he asked to be excused on the ground that he was a Christian. This raised an outcry, and the bystanders tried to kill Marcellus there and then by tying him to the tops of two young trees in tension and then letting them fly apart. The governor ordered him to make an act of worship before an image of Saturn. He refused, whereupon he was buried up to his middle in the earth on the banks of the Saone, and died in three days of exposure and starvation. Butler mentions with St. Marcellus, the martyr St. Valerianwho is named in the Roman Martyrologyon September 15th. He is said to have escaped from prison at the same time as Marcellus, and was beheaded for the Faith at Tournus, near Autun. St. Valerian's feast day is September 15th.

Bl. Roland de'Medici September 15

Bl. Roland de'Medici

Feastday: September 15
Death: 1386

A member of the famed House of de'Medici, he adopted a lifestyle in sharp contrast to his worldly and humanist relatives. He spent over a quarter century living as a hermit in the forest of Parma, Italy.

St. Ribert September 15

St. Ribert

Feastday: September 15
Death: 7th century

Benedictine abbot and possibly a bishop. Best known and revered in the area of Rouen, France, he was a monk and later abbot of the monastery of Valery-sur-Some. As such, Ribert would have served as the regional bishop of Normandy and Picardy. Feast day: September 15.

Bl. Paolo Manna September 15

Bl. Paolo Manna

Feastday: September 15
Birth: 1872
Death: 1952
Beatified: Pope John Paul II

Blessed Father Paolo Manna was born in Avellino on January 16, 1872. After primary and technical education in Avellino and in Naples he went to Rome for higher studies. While studying philosophy at the Gregorian University he followed the call of the Lord and entered the Theology Seminary of the Institute for Foreign Missions in Milan. On May 19, 1894 he was ordained a priest in the cathedral of Milan.

On September 27, 1895 departed for the mission of Toungoo in Eastern Burma. He worked there for a total of ten years with two short repatriations until 1907, when his illness forced him to come back to Italy for good.

Beginning in 1909, through writing and a variety of other activities, he dedicated all his energy for the next forty years to fostering missionary zeal among the clergy and the faithful. In 1916 founded the Missionary Union of the Clergy on which Pius XII bestowed the title of "Pontifical" in 1956. He saw the Union as "a radical solution to the problem of involving Catholics in the apostolate." His assumption was that a mission-minded clergy would make all Catholics missionaries. Today the Union has spread throughout the world and the membership includes seminarians, religious and consecrated laity.

By 1909 he became the director of Le Missioni Cattoliche; and in 1914 he launched Propaganda Missionaria - a popular broadsheet with a large circulation; in 1919 he started Italia Missionaria for young people.

In an effort to foster the missionary vocations in Southern Italy, the Sacred Congregation for the Propagation of the Faith asked Father Manna to establish a seminary for foreign missions. He opened Sacred Heart Seminary at Ducenta in the province of Caserta - a foundation he had long encouraged and promoted.

In 1924 was elected Superior General of the Institute of Foreign Missions of Milan. In 1926 at the instigation of Pope Pius XI the Institute united with the Missionary Seminary of Rome to form the Pontifical Institute for the Foreign Missions (P.I.M.E.).

The P.I.M.E. General Assembly of 1934 gave him mandate to establish the Society of the Missionary Sisters of the Immaculate. He played a primary role in the foundation of this institute in 1936. From 1937 to 1941 Father Manna was in charge of the International Secretariat for the Missionary Union of the Clergy .

The Italian Southern Province of P.I.M.E. was established in 1943 and Father Manna became its first superior and launched the family missiather Manna wrote quite a number of well-known books and booklets. Several of them had a lasting effect such as: Operarii autem pauci; I Fratelli separati e noi; Le nostre Chiese e la propagazione del Vangelo; Virtů Apostoliche. He envisioned innovative methods of missionary work that foresaw developments at the Second Vatican Council. But Fr. Manna's greatest legacy is the example he left behind: he was driven by an overwhelming passion for the missions that sickness, suffering and setbacks could never diminish. Tragella, his first biographer, called him "A burning soul". Until his death his motto was: "All the Church for all the World"!

Father Paolo Manna died in Naples on September 15, 1952. His remains were laid to rest at Ducenta, "his seminary". On December 13, 1990 Pope John Paul II visited his tomb.

His Beatification Cause began in Naples in 1971 and concluded in Rome on April 24, 2001 with a Papal Decree on a miracle attributed to the intercession of the Servant of God.

St. Nicomedes September 15

St. Nicomedes

Feastday: September 15

Martyr. A Roman priest who was beaten to death with whips after refusing to sacrifice to the gods, and he was buried in the catacomb on the Via Nomentana. One tradition states that he buried the remains of St. Felicula and was arrested: Since 1969, his cult has been confined to local calendars.

Saint Nicomedes was a Martyr of unknown era, whose feast is observed 15 September. He was buried in a catacomb on the Via Nomentana near the gate of that name.

The Roman Martyrologium and the historical Martyrologies of Bede and his imitators place the feast on this date. The Gregorian Sacramentary contains under the same date the orations for his Mass. The name does not appear in the three oldest and most important Manuscripts of the Martyrologium Hieronymianum, but was inserted in later recensions ("Martyrol. Hieronymianum", ed. G. B. de Rossi-L. Duchesne, in Acta SS., November II, 121). The saint is without doubt a martyr of the Roman Church.

He was buried in a catacomb on the Via Nomentana near the gate of that name. Three seventh century Itineraries make explicit reference to his grave, and Pope Adrian I restored the church built over it (De Rossi, Roma Sotterranea, I, 178-79). A titular church of Rome, mentioned in the fifth century, was dedicated to him (titulus S. Nicomedis). The feast of the dedication of his church on 1 June alongside the 15 September feast of his martyrdom were included in the Sarum Rite calendars, but only the 1 June feast day was carried over into the AnglicanBook of Common Prayer as a 'lesser holy day' or 'black-letter day'.[1]

Nothing is known of the circumstances of his death. The legend of the martyrdom of Saints Nereus and Achilleus introduces him as a presbyterand places his death at the end of the first century. Other recensions of the martyrdom of St. Nicomedes ascribe the sentence of death to the Emperor Maximianus (beginning of the fourth century).

St. MerinusFeastday: September 15

St. Merinus

Feastday: September 15
Patron: of Paisley, Scotland
Birth: 565
Death: 620

Titular patron of churches in Wales and Brittany. He was a hermit of Bangor and a disciple of Abbot Dunawd.

 

Saint Mirin or Mirren, an Irish monk and missionary (born c. 565; died c. 620), is also known as Mirren of Benchor (now called Bangor), Merinus, Merryn and Meadhrán. The patron saint of the town and Roman Catholic diocese of Paisley, Scotland, he was the founder of a religious community which grew to become Paisley Abbey. The shrine of this saint in the abbey became a centre of pilgrimage.

A contemporary of the better known Saint Columba of Iona and disciple of Saint Comgall, he was prior of Bangor Abbey in County Down, Ireland before making his missionary voyage to Scotland. He is venerated in both Ireland and Scotland and in the Orthodoxtradition.^[1]

St. Melitina September 15

St. Melitina

Feastday: September 15
Death: 2nd century

Virgin martyr of Marcianopolis in Thrace, modern Greece. She suffered in the reign of Emperor Antoninus Pius. Melitina's relics were enshrined on the island of Lemnos, in the Aegean.

St. Maximus September 15

St. Maximus

Feastday: September 15
Death: 310

Author and Publisher - Catholic Online

Martyr with Asclepiodotus and Theodore. They suffered martyrdom at Adrianopolis, an ancient site in modern Bulgaria.

St. Mamilian September 15

St. Mamilian

Feastday: September 15

Bishop of Palermo, on Sicily, ItalyMamilian was exiled by the Arian ruler Geiseric. His relics are enshrined in Palermo.

St. Leobinus September 15

St. Leobinus

Feastday: September 15
Death: 556

Bishop of Chartres, France. He was a hermit priest and abbot before his consecration. When raiders attacked his monastery near Lyons, Leobinus was tortured and left for dead. He is sometimes called Lubin.

Saint Leobinus (French: Lubin) (died 14 March 557)^[1] was a hermit, abbot, and bishop. Born in a peasant family, he became a hermit and a monk of Micy Abbey before being ordained a priest. He was then elected abbot of Brou and in 544, became Bishop of Chartres, succeeding Etherius with the consent of king Childebert I.

St. Joseph Abibo September 15

St. Joseph Abibo

Feastday: September 15
Death: 590

Disciple of St. John Zeda Zfleli and abbot. A native of Syria, he served as abbot of Alaverdi in the area of modem Georgia.

Abibo Joseph is the name of a saint from Alaverdi. He is mentioned in Bessarion's The Saints of Georgia. His feast day is celebrated on September 15.^[1]