St. Dominic Loricatus October 14

 St. Dominic Loricatus

Feastday: October 14

Birth: 995

Death: 1060

Benedictine monk called "the Mailed" because of the iron coat of mail that he wore against his skin. Born in Umbria, Italy, in 995, he was ordained illegally when his father bribed the local bishop. Dominic decided to perform penance for the rest of his life. After a period as a hermit, about 1040 he became a Benedictine under St. Peter Damian at Fontavellana.

Dominic Loricatus, O.S.B. Cam. (Italian: San Domenico Loricato; 995 - 1060), was an Italian monk, born in the village of Luceolis near Cantiano (then in Umbria, now in the Marche). His father, seeking social advancement, paid a bribe to have him ordained a priest when still a child. When he discovered the fact, he resolved on a life of penance and became a hermit in the woods near the abbey of S. Emiliano in Congiuntoli, then a Camaldolese monk at the monastery of Fonte Avellana in 1040.

Fonte Avellana was at this time under the influence of St. Peter Damian, who promoted penitential self-mortification. It is through his vigorous embrace of this practice that Dominic Loricatus has become most well known, particularly through a mention by Edward Gibbon in The History of the Decline and Fall of the Roman Empire (Vol. V, C. LVIII):

"By a fantastic arithmetic, a year of penance was taxed at three thousand lashes; and such was the skill and patience of a famous hermit, Saint Dominic of the iron Cuirass, that in six days he could discharge an entire century, by a whipping of three hundred thousand stripes. His example was followed by many penitents of both sexes; and, as a vicarious sacrifice was accepted, a sturdy disciplinarian might expiate on his own back the sins of his benefactors."

Dominic is said to have performed these lashes while reciting the psalms, with 100 lashes for each psalm. 30 psalms (3000 strokes) made penance for one year of sin; the entire psalter redeemed 5 years, while 20 psalters (300,000 strokes) redeemed one hundred years - hence the 'One Hundred Years Penance' St. Dominic is said to have performed in six days, over Lent.

In calculating these lashes one is left with these numbers: 50,000 lashes per day. Assuming Dominic was awake for 20 hours a day, that gives 2,500 lashes per hour, which would result in 41 lashes per minute.

Dominic owes his nickname Loricatus to his further bodily mortification of wearing a coat of chain mail (Latin: Lorica hamata) next to his skin as a hairshirt. He died at the Hermitage of San Vicino, near San Severino Marche in 1060, where he had been appointed prior by Peter Damian the previous year, where his remains are still venerated. His feast is celebrated by the Camaldolese Order on October 14.

St. Donatian October 14

 St. Donatian

Feastday: October 14

Death: 390

Bishop of Reims, France, from 360 until his death. A Roman by birth, he is the patron saint of Bruges, Belgium. His relics were enshrined there in the ninth century.

St. Donatian's Cathedral (Dutch: Sint-Donaaskathedraal) was a Roman Catholic cathedral in Bruges, Belgium. Located on the Burg, one of the main squares in the city,[1][2][3] it was the largest church in Bruges. The cathedral was destroyed in 1799[1] in the wake of the dissolution of the Diocese of Bruges during the aftermath of the French Revolution.

St. Fortunata October 14

 St. Fortunata

Feastday: October 14

Death: 303

Virgin martyr in Caesarea, in Israel, reportedly with her brothers, Sts. Carphonius, Evaristus, and Priscian. Her relics have been venerated in Naples, Italy, since the eighth century.

St. Fortunatus of Todi October 14

 St. Fortunatus of Todi

Feastday: October 14

Death: 537

Bishop of Todi, Italy He is famed for saving that city from marauding Ostrogoths.

Saint Fortunatus (died 537) was a 6th-century bishop of Todi.[1] According to tradition, he defended Todi during a Gothic siege.[2] He is the patron saint of Todi. He is praised by Gregory the Great, who calls him a man of great virtue who took great care in attending to the sick.[3] Gregory, who was born around the time that Fortunatus died, was greatly interested in Fortunatus' life. Gregory writes that "a certain poor old man was brought to me –because I always love to talk with such men- of whom I inquired his country, and hearing that he was of the city of Todi, I asked him whether he knew Bishop Fortunatus. He said he knew him very well. 'Then I beseech you,' said I, 'tell me whether you know of any miracles that he did, and, since I am very desirous to know, explained to me what manner of man he was.'"[4]

Bl. Jacques Laigneau de Langellerie October 14

Bl. Jacques Laigneau de Langellerie

Feastday: October 14

Birth: 1747

Death: 1794

Beatified: Pope John Paul II

Jacques Laigneau de Langellerie was a priest in Angers, France and was martyred during the French Revolution.

St. Bernard of Arce October 14

 St. Bernard of Arce

Feastday: October 14

Death: 9th century

A recluse of Arpino in the Campania district of Italy. He was born in England or Ireland and made a pilgrimage to the Holy Land and Rome. He then became a hermit, known for his sanctity. Bernard's relics are in Rocca d'Arce.

St. Manakus October 14

 St. Manakus

Feastday: October 14

Welsh abbot of Holyhead, Wales, also called Manaccus. He was a co worker of St. Cybi. Manakus died in Cornwall, England.

St. Manechildis October 14

 St. Manechildis

Feastday: October 14

Hermitess and patroness of Sainte Menehould, France, also listed as Menehould. She was the youngest of seven sisters revered as saints in the Champagne district. She was born in Perthois, the daughter of Sigmarius, and received the veil from Bishop St. Alpinus. Manechildis lived for a time at Bienville.

 

St. Menehould October 14

 St. Menehould

Feastday: October 14

Death: 5th century

Patron saint of the French town in the Argonne that bears her name. She had five sisters who were also venerated. Menehould was active in Chalons-sur-Marne.

St. Rusticus October 14

 St. Rusticus

Feastday: October 14

Death: 574

Bishop of Trier, Germany. He was forced to resign his see owing to the charge of sexual misconduct which was made against him by St. Goar. He retired to a hermitage which was under the direction of St. Goar, where he spent the rest of his life in deep recollection. 

Sts. Saturninus & Lupus October 14

 Sts. Saturninus & Lupus

Feastday: October 14

Death: unknown

Martyrs who were put to death at Caesarea, in Cappadocia (in modern Turkey).

அருளாளர் மேரீ பௌஸ்செபின் (Blessed Marie Poussepin)அக்டோபர் 14

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 14)

✠ அருளாளர் மேரீ பௌஸ்செபின் ✠

(Blessed Marie Poussepin)

நிறுவனர்/ பொதுநிலை சகோதரி:

(Founder and Lay Sister)

பிறப்பு: அக்டோபர் 14, 1653

டோர்டன், ஃபிரான்ஸ்

(Dourdan, France)

இறப்பு: ஜனவரி 24, 1744 (வயது 90)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: 1994

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 14

அருளாளர் மேரீ பௌஸ்செபின், ஒரு ஃபிரெஞ்ச் டொமினிக்கன் பொதுநிலை சகோதரியும், “கருணை முன்னிலைப்படுத்தும் டொமினிக்கன் சகோதரியர்” (Dominican Sisters of Charity of the Presentation) என்னும் அருட்கன்னியர்க்கான ஆன்மீக சபையை தோற்றுவித்தவரும் ஆவார்.

டோர்டன் (Dourdan) நகரின் உள்ளூர் அறக்கட்டளை அமைப்பின் பொருளாளராக பணியாற்றிய அரசு அதிகாரியான “கிளாட் பௌஸ்செபின்” (Claude Poussepin) என்பவரின் மகளான மேரீ, தமது சிறுவயது காலம் முழுதும் நோயுற்ற தமது தாயாரை கவனிப்பதிலேயே செலவிட்டார்.

தாயாரின் மரணத்தின் பிறகு, தமது 22 வயதில், கன்னியர்க்கான ஒரு தியான சபையில் சேர விரும்பினார். ஆனால், அந்நேரம் நோயில் வீழ்ந்த தகப்பனாரை கவனிக்க வீட்டில் இருக்கவேண்டிய நிலையிலிருந்த மேரீ, தமது விருப்பத்தை தள்ளி வைத்தார். அதே சமயத்தில் அவர், ஏழைகளையும், நோயுற்றோரையும் கவனித்து சேவை செய்யும் சுருசுருப்பான டொமினிக்கன் துறவியானார். 1690ம் ஆண்டு, தமது தந்தையார் மரித்ததும், தமது குடும்ப வியாபாரங்களை தமது சகோதரரிடம் ஒப்படைத்தார். “ஆங்கர்வில்” (Angerville) நகரில் “கருணையின் டொமினிக்கன் சகோதரியர்” சபையின் கிளை ஒன்றினை நிறுவும் பணிகளில் ஈடுபட்டிருந்தார்.

உள்ளூர் ஆயரின் விருப்பமின்மை காரணமாக, சபையினர் உடனடியாக டொமினிகன் சபையுடன் முறையாக இணைக்கப்படவில்லை. அதற்கு பதிலாக “ஜாகோபைன்ஸ்” (Jacobines) என அறியப்பட்டது. “ஜாகோபைன்ஸ்” தலைவராக, அவர் ஃபிரான்சின் கிராமப்புறங்களில் ஆரம்பப் பள்ளிகளைத் திறந்துவைத்ததுடன், சீர்திருத்த சுகாதாரப் பாதுகாப்புத் திட்டத்தையும் ஆரம்பித்தார்.

டொமினிகன் சபையின் முறையான ஏற்றுக்கொள்ளுதல் மற்றும் அங்கீகாரம் பெறுவதற்கு தொடர்ந்து முயற்சி செய்த போதிலும், அது அவரது வாழ்நாளில் கிட்டவில்லை. 1744ம் ஆண்டு, அவர் தமது மரணப்படுக்கையில் இருக்கும்போது, அவர் இந்த பிரச்சினையைத் தொடர்ந்தால், ஜேக்கப்பைன்கள் (Jacobines) பெற்றுள்ள சிறிய அங்கீகாரத்தையும் திரும்பப் பெற நேரிடும் என்று மிரட்டப்பட்டார்.

இறுதியாக, 1897ம் ஆண்டில், ஜேக்கப்பைன்கள் (Jacobines) முறையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டு, அவர்களது சபை, அதிகாரப்பூர்வமாக டொமினிகன் சகோதரிகள் என்ற பெயரிடப்பட்டது.

Mary Poussepin was born in the diocese of Versailles in 1653. Her well to do family had a reputation for both sanctity and sound business. She was a gay hearted and generous girl, well liked by all her friends. Her gifts of mind and judgment were far beyond her years. She might have entered religion earlier, but the illness of her mother required her constant care. When Mary was twenty two, her mother died, and the girl took over the management of the house. She had the consoling thought that as soon as the shock of her mother's death had worn off, she would approach her father on the question of becoming a cloistered nun. In the meantime, she busied herself with the care of her young brother, and all the pious works she could do in a day. It soon became apparent that her plans for contemplative life would have to be revised, for her father fell ill, and she was needed to care for him.

Since her home was situated conveniently between the hospital of the Sisters of Charity and the church where the Dominican Third Order regularly met, Mary Poussepin soon found herself involved in the charities of the one and the spiritual life of the other. She became a Tertiary, and she placed herself under the guidance of a Dominican confessor, who was to watch over her for nearly half a century. Working with the Sisters of Charity, she was constantly aware of the needs of the sick and the unfortunate, and she began to dream of a Dominican community in which these works could become a part of the apostolate. Not until after her father's death could she set about making this dream a reality, but, from the records of those intervening years, it is clear that she lost neither time nor opportunity in either charitable works or spirituality.

Mary Poussepin was thirty years old when at last she was free to follow her heart and begin the institute that she had so long dreamed of. It is a little hard for us to see why she should have had such difficulty in making the ideas attractive to higher authorities, for in America we have a proud tradition of Dominican sisters doing the various works of charity which she espoused. At that time and place, however, it was evidently a novelty for Dominican sisters to care for the orphans or the poor, the insane or the wayward. Reading between the lines, moreover, one is quite certain that the bishop with whom most of her negotiations had to be made was a man who heartily disliked Dominicans. It is impossible now to know with certainty the reasons for the things that occurred. We can only record the facts, and presume that the reasons at the time were ample.

Mary Poussepin began her institute of the Dominican Sisters of Charity in Angerville. She started with high hopes and one companion, and postulants soon came to fill the ranks. The sisters wore the colors of the Order quite probably they were not permitted the same form of religious habit as that worn by the regular communities of Dominicans. They had a Dominican director, and everyone agrees the Dominican spirit. But when it came to obtaining affiliation with the Order, they were blocked by the bishop's refusal and probably in view of this by the reluctance of the Order to force their claims. The people of the town called the sisters "Jacobines," an allusion to the Dominican fathers; but, for nearly two hundred years, that was as near as they came to regular affiliation.

After several false starts, which necessitated moving and beginning again, the community prospered. It cared for schools, hospitals, kindergartens, and homes for the aged, the insane, and the delinquent. Their houses spread over France and were recognized, both civilly and ecclesiastically, as a religious institute with all the rights and privileges except the one for which the foundress had struggled for a lifetime: official acceptance into the . Dominican family. At the age of ninety, as she lay on her deathbed, her hopes seemed ruined forever when she received word that all affiliations with the Order even the solemnizing of the feast of St. Dominic must be abandoned if she did not wish the rights of her institute taken away completely. All that she had striven to establish had come to nothing. Accepting the will of God, she commanded her sisters to remain spiritually close to the great Order she loved, and she died with no assurance that they would ever realize her desire.

Half a century after the death of Mary Poussepin, the French Revolution broke upon the country. Dispersed, and wearing secular clothes, hiding and working in dangerous places, the sisters took advantage of the occasion to resume the first habit and all the customs from the primitive days. A few years later, more Dominican privileges were granted, and the sisters pressed the question of affiliation. Not until 1897, two full centuries after the foundress first began her project, was her community allowed to use the full tide "Dominican Sisters of Charity of the Presentation of the Most Blessed Virgin Mary."

Sisters of Mother Poussepin's foundation have been in Near East missions, Mesopotamia, and Kurdistan, as well as France, Spain, and Italy, for the past century. They also have missions in South America, and they have been in the United States, in Fall River, Massachusetts, since 1906.

புனித_அங்கடிரிஸ்மா (615-619)அக்டோபர் 14

புனித_அங்கடிரிஸ்மா (615-619)

அக்டோபர் 14

இவர் (#St_Angadrisma) பிரான்ஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர். 

சிறுவயதிலேயே இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுக்கொண்டு வாழ்ந்து வந்த இவர் ஒரு துறவியாகப் போகவேண்டும் என்று கனவு கண்டிருந்தார்.

இந்நிலையில் இவரது பெற்றோர் இவரை அன்ஸ்பர்ட் என்பவருக்கு மணம் முடித்துக்கொடுக்க முடிவு செய்தனர். இதையறிந்த இவர், தன்னுடைய திருமணம் எப்படியாவது நின்றுவிட வேண்டும் என்றும், தான் எப்படியாவது துறவியாகிவிட வேண்டும் என்றும் இறைவனிடத்தில் மிக உருக்கமாக மன்றாடத் தொடங்கினார்.

இதனால் இவருக்குத் தொழுநோய் வந்தது. இதைப் பார்த்துவிட்டு, அன்ஸ்பர்ட் வேறொரு பெண்ணை மணமுடித்தார். இது நடந்த சில நாள்களிலேயே இவரிடமிருந்து தொழுநோய் நீங்கியது. இதற்குப் பிறகு இவர் ஓமர் மற்றும் லாம்பார்ட் ஆகியோரிடம் கல்விகற்று, பிரான்சில் உள்ள, அர்வர் என்ற இடத்தில் இருந்த புனித பெனடிக்ட் துறவு மடத்தில் சேர்ந்து துறவியானார்.

துறவு மடத்தில் இருந்த நாள்களில் இவர் இறைவேண்டலுக்கும் நோன்பிற்கும் மிகச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக விளங்கினார். இறைவன் இவருக்கு வல்ல செயல்களைச் செய்யும் ஆற்றலை அளித்திருந்தார். அதைக் கொண்டு இவர் பல்வேறு வல்ல செயல்களைச் செய்தார்.

இவர் 695 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். 

St. Angadresma

Feastday: October 14

Death: 695

 FredericAngadresma was born in 615 and was educated by St. Omer. Her cousin, who aided in her training, was St Iaambert. Angadresma was betrothed to St. Ansbert of Chausey but prayed to be allowed a religious vocation. She contracted leprosy, and Ansbert married another. The disease disappeared after the ceremony when she entered a monastery and was received there by St. Ouen. Angadresma became the abbess of a Benedictine monastery, Arver, near Beauvais, France. She is reported to have performed many miracles.

திருத்தந்தை புனித முதலாம் கலிஸ்டஸ்Pope Saint Callixtus (Callixtus I)நினைவுத் திருவிழா : அக்டோபர் 14

இன்றைய புனிதர்: 

(14-10-2020)

திருத்தந்தை புனித முதலாம் கலிஸ்டஸ்

Pope Saint Callixtus (Callixtus I)

நினைவுத் திருவிழா : அக்டோபர் 14

இறப்பு : 222 

திருத்தந்தை புனித முதலாம் கலிஸ்டஸ் (Pope Saint Callixtus I or Callistus I) உரோமை ஆயராகவும் திருத்தந்தையாகவும் கிபி 217இலிருந்து 222 வரை திருப்பணி செய்தார். அவருக்கு முன் பதவியிலிருந்தவர்திருத்தந்தை செஃபரீனுஸ் ஆவார். கலிஸ்டசின் இறப்புக்குப் பின் அர்பன் திருத்தந்தையாகப் பதவி ஏற்றார். திருத்தந்தை புனித முதலாம் கலிஸ்டஸ் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 16ஆம் திருத்தந்தை ஆவார். இவரது திருவிழா அக்டோபர் 14ஆம் நாள் கொண்டாடப்படுகிறது. இவர் கல்லறைத் தொழிலாளர்களின் பாதுகாவலராகப் போற்றப்படுகிறார்.

கலிஸ்டஸ் (பண்டைக் கிரேக்கம்: Callixtus அல்லது Callistus; இலத்தீன்: Callixtus அல்லது Callistus) என்னும் பெயர் "அழகுமிக்கவர்","எழில் நிறைந்தவர்" என்னு பொருள்படும்.

வரலாறு

முதலாம் கலிஸ்டஸ் திருப்பணி புரிந்த காலத்தில் உரோமை மன்னர்களாக இருந்தோர் எலகாபலுஸ் (Elagabalus) என்பவரும் அவருக்குப் பின் அலக்சாண்டர் செவேருஸ் (Alexander Severus) என்பவருமாவர். கலிஸ்டஸ் மறைச்சாட்சியாக இரத்தம் சிந்தி இறந்தார்.

கலிஸ்டசின் வரலாறு பற்றிய குறிப்புகள் அவருடைய எதிரிகளின் எழுத்துகளிலிருந்தே தெரிய வருகின்றன. உரோமை நகர் இப்போலித்து (Hippolytus of Rome) என்னும் புகழ்பெற்ற இறையிலார் கலிஸ்டசின் எதிரிகளுள் ஒருவர். அவர் தம் "Philosophumena" என்னும் நூலில் கலிஸ்டசைப் பற்றிப் பின்வருமாறு கூறுகிறார்:

கலிஸ்டஸ் இளமைப் பருவத்தில் ஓர் அடிமையாக இருந்தார். அவரது தலைவர் கார்ப்போஃபொருஸ் (Carpophorus) என்பவர் கைம்பெண்களையும் கைவிடப்பட்ட குழந்தைகளையும் பராமரிப்பதற்காகக் கிறித்தவர்களிடமிருந்து பெறப்பட்ட நிதியை கலிஸ்டசின் பொறுப்பில் கொடுத்திருந்தார். அந்நிதியைத் தொலைத்துவிட்ட கலிஸ்டஸ் உரோமையிலிருந்து தப்பியோடினார். ஆனால் போர்த்துஸ் என்னும் இடத்தில் பிடிபட்டார். தப்பிப்பதற்காகக் கடலில் குதித்த கலிஸ்டசை அவருடைய தலைவரிடம் ஒப்படைத்தனர். 

கலிஸ்டசிடம் தாம் கொடுத்த பணத்தை மீண்டும் பெறவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் மக்கள் அவரை விடுதலை செய்யுமாறு கோரினார்கள். அவர் உரோமையிலிருந்த சில யூதர்களிடம் பணம் கடன் வாங்கவோ திரும்பப் பெறவோ சென்றபோது எழுந்த தகராறில் மீண்டும் கைதுசெய்யப்பட்டார்.

கலிஸ்டஸ் கிறித்தவர் என்று தெரிந்ததும் சார்தீனியா தீவில் சுரங்கங்களில் கட்டாய வேலை செய்ய அனுப்பப்பட்டார். உரோமை அரசன் கோம்மொதுஸ் என்பவரை மார்சியா என்னும் பெண்மணி அணுகி, கிறித்தவர்களை விடுதலை செய்யுமாறு கேட்டார். எனவே ஹையசிந்த் என்னும் குரு சார்தீனியாவுக்குச் சென்று அங்கே கட்டாய வேலை செய்ய அனுப்பப்பட்ட கலிஸ்டசுக்கும் பிறருக்கும் விடுதலை பெற்றுக் கொடுத்தார். அப்போது கலிஸ்டசின் உடல்நிலை மிகவும் மோசமானதால் அவர் ஆன்சியும் என்னும் நகருக்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கே முதலாம் விக்டர் என்னும் திருத்தந்தையிடமிருந்து பெற்ற உதவித் தொகை கொண்டு வாழ்ந்துவந்தார்.

திருத்தந்தை செஃபிரீனுசின் உதவியாளர்

திருத்தந்தை முதலாம் விக்டர் இறந்ததும் செஃபிரீனுஸ் திருத்தந்தையாகப் பதவியேற்றார். இவர் திருத்தொண்டராக இருந்த கலிஸ்டசிடம் உரோமை ஆப்பியா நெடுஞ்சாலையில் அமைந்திருந்த கல்லறைத் தோட்டத்தைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பைக் கொடுத்தார்.

மேலும், கலிஸ்டஸ் திருத்தந்தை செஃஃபிரீனுசின் வலது கைபோல் செயல்பட்டு, அவரது ஆலோசனையாளராகவும் விளங்கினார்.

கலிஸ்டஸ் கல்லறைத் தோட்டம்

கலிஸ்டசின் பொறுப்பில் ஒப்படைக்கப்பட்டகல்லறைத் தோட்டம் இன்று "புனித கலிஸ்டஸ் கல்லறைப் புதைநிலம்" (Catacomb of St. Callixtus) என்று அழைக்கப்படுகின்றது. கிபி மூன்றாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ஒன்பது திருத்தந்தையர் அப்புதைநிலத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளனர். அவர்கள் அடக்கம் செய்யப்பட்ட இடம் "திருத்தந்தையரின் சிறுகோவில்" என்று அழைக்கப்படுகிறது. திருத்தந்தை கலிஸ்டஸ் அவருடைய பெயர்கொண்ட கல்லறைத் தோட்டத்தில் அடக்கப்படவில்லை.

பல நூற்றாண்டுகளாகப் புதைந்து கிடந்த அக்கல்லறைத் தோட்டப் பகுதி 1849இல் ஜொவான்னி பத்தீஸ்தா தெ ரோஸ்ஸி (Giovanni Battista de Rossi) என்னும் அகழ்வாய்வு வல்லுநரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

கலிஸ்டஸ் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படல்

திருத்தந்தை செஃபிரீனுஸ் இறந்ததும் அவருக்கு நெருங்கிய துணையாளராகவிருந்த கலிஸ்டஸ் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். விடுதலை பெற்ற ஓர் அடிமை திருத்தந்தையாகப் பதவி ஏற்பதற்கு அக்காலத்தில் தடையிருக்கவில்லை. கிபி ஐந்தாம் நூற்றாண்டில்தான் திருத்தந்தை முதலாம் லியோ சட்டம் இயற்றி, விடுதலை பெற்ற அடிமை திருத்தந்தையாக முடியாது என்று வரையறுத்தார்.

கலிஸ்டசுக்கு எதிரான குற்றச்சாட்டுகள்

திருத்தந்தை கலிஸ்டசைப் பற்றி அவருடைய எதிரியாக இருந்த இப்போலித்து என்பவர் பல குற்றச்சாட்டுகளை முன்வைத்தார். அவற்றுள் சில:

• கலிஸ்டஸ் திருச்சபையின் உண்மையான போதனையைத் திரித்ததாகக் குற்றச்சாட்டு. ஒரே கடவுள் மூன்று ஆள்களாக உள்ளார் என்னும் கிறித்தவக் கொள்கையை கலிஸ்டஸ் "ஒரே கடவுள் மூன்று வடிவங்களில் தந்தை, மகன், தூய ஆவி என விளங்குகிறார்" என்று கலிஸ்டஸ் கூறியதாகக் குற்றம் சாட்டினார்.

• இருமுறை அல்லது மூன்றுமுறை திருமணம் செய்தவர்களையும் குருத்துவ நிலைபெற அனுமதித்தது தவறு என்னும் குற்றச்சாட்டு.

• அடிமைகளுக்கும் சுதந்திர மக்களுக்கும் இடையே நிகழும் திருமணம் செல்லுபடியாகாது என்று கலிஸ்டஸ் கூறவில்லை என்னும் குற்றச்சாட்டு.

• விபசாரத்தில் ஈடுபட்டோர் மனம் திரும்பி பாவப் பரிகாரம் செய்தபின் திருச்சபையில் சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டது தவறு என்னும் குற்றச்சாட்டு.

ஆக, இப்போலித்து கடுமையான ஒழுக்க நெறியைப் போதித்தார். கலிஸ்டசோ மக்களின் நலனைக் கருத்தில் கொண்டு செயல்பட்டார். எனவே, இருவருக்கும் இடையே மோதல் ஏற்பட்டது.

கலிஸ்டஸ் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதும், இப்போலித்துவின்ஆதரவாளர்கள் அவரை எதிர்-திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுத்தனர். இப்போலித்து தம் கிறித்தவ நம்பிக்கையின் பொருட்டு நாடுகடத்தப்பட்டு மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்தார். இறப்பதற்கு முன் அவர் திருச்சபையோடு நல்லுறவு ஏற்படுத்திக் கொண்டார். அவர் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராகப் போற்றப்படுகிறார்.

மொந்தானியக் கொள்கைக்கு ஆதரவு அளித்த தெர்த்தூல்லியன் என்னும் பண்டைக் காலக் கிறித்தவ அறிஞரோடும் கலிஸ்டஸ் மோத வேண்டியதாயிற்று.

திருத்தந்தை கலிஸ்டசின் இறப்பு

"உரோமை மறைச்சாட்சியர் நூல்" (Roman Martyrology) என்னும் பழைய ஏட்டில், புனித பேதுருவுக்கு அடுத்த படியாக "மறைச்சாட்சி" என்னும் பட்டம் புனித கலிஸ்டசுக்கே வழங்கப்பட்டுள்ளது.

அவுரேலியா நெடுஞ்சாலையில் (Via Aurelia) அமைந்திருந்த கலிஸ்டசின் கல்லறை 1960இல் கண்டெடுக்கப்பட்டது. அக்கல்லறை திருத்தந்தை முதலாம் ஜூலியஸ் என்பவரால் கட்டியெழுப்பப்பட்டது. அதில் காணப்பட்ட குறிப்பின்படி, கலிஸ்டஸ் கிறித்தவ நம்பிக்கையின் பொருட்டு மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்தார். அவரைக் கம்புகளால் அடித்துக் கொன்றார்கள். அவரது உடல் ஒரு குழியில் வீசப்பட்டது. அதனருகே கலிஸ்டசே எழுப்பியிருந்த புனித மரியா கோவில் (Basilica of Santa Maria in Trastevere) உள்ளது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (14-10-2020)

St. Callistus I

He was the Pope for the period from 217 to 222 A.D. He was sentenced to do work in the mines of Sardinia. But he was released at the intervention of one Hyacinthus, who represented Marcia, the favorite mistress of Emperor Commodus. Pope Victor-I gave Callistus a pension, since he was ill. He was a deacon and Pope Zephyrinus entrusted the burial chambers in the custody of Callistus. He became the Pope (Bishop of Rome) after Zephyrinus, defeating one Hippolytus in the election. Pope Callistus-I admitted into the Church, the converts, who have previously denied their Christian faith without any penance. Taking this as a chance, Hippolytus spread wrong details about Callistus that Callistus is admitting sinners into the Church. But Callistus said God’s grace has no limit. There is no sin that is unpardonable. God wishes that sinners should live with change of mind. St. Callistus was killed by tossing him into a well, for his Christian faith. But his body was recovered by one Asterius, a priest at night and buried it. But Asterius was arrested for this and was killed by throwing him from a bridge into the Tiber river. Callistus was honored as a martyr.

He is a patron of cemetery workers.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Bl. Alexandrina Maria da Costa October 13

 Bl. Alexandrina Maria da Costa

Feastday: October 13

Birth: 1904

Death: 1955

Beatified: April 25, 2004 by Pope John Paul II

 Holy Saturday of 1918, Alexandrina Maria da Costa, a fourteen-year-old native of Balasar, Portugal, was sewing when three men broke into her home, threatening to violate her chastity. Resolute to preserve her purity, she fled by jumping out a window. The thirteen-foot plunge to the ground crippled her for life. At the age of twenty-one, she became totally paralyzed and permanently bedridden. Alexandrina accepted this affliction as God's will for her and an opportunity to offer herself totally as a "victim soul" for the conversion of sinners. For a period of three and a half years, she received the mystical gift of experiencing each Friday the pains of Christ on the cross. For thirteen years, she was imbued with the mystical phenomenon of being nourished solely by the Eucharist. Out of zeal to convert sinners, Alexandrina requested for her tombstone these words: "Sinners, how much I want to tell you...Do not risk losing Jesus for all eternity, for he is so good. Enough with sin. Love Jesus, love him!" On October 13, 1955, before breathing her last, Alexandrina declared, "I am happy, because I am going to heaven."