புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ் ✠(St. Justin de Jacobis) July 31

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 31)

✠ புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ் ✠

(St. Justin de Jacobis)

ஆயர்:

(Bishop)

பிறப்பு: அக்டோபர் 9, 1800

சேன் ஃபிலே, போடேன்ஸா, நேப்பில்ஸ் அரசு

(San Fele, Potenza, Kingdom of Naples)

இறப்பு: ஜூலை 31, 1860 (வயது 59)

ஸுலா, செமெணவி கெஇஹ் பஹ்ரி, எரிட்ரீ

(Zula, Semenawi Keih Bahri, Eritrea)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 25, 1939

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 26, 1975

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 31

பாதுகாவல்:

மறைப்பணியாளர்கள் (Missionaries)

புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ், ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க ஆயரும் (Italian Roman Catholic Bishop), "புனிதர் வின்சென்ட் டி பவுல்" (Vincent de Paul) நிறுவிய ரோமன் கத்தோலிக்க சமுதாய குருக்கள் மற்றும் சகோதரர்களின் திருத்தூதுப் பணிவாழ்வின் சபையின் (Congregation of the Mission) உறுப்பினருமாவார். இவர் பின்னாளில், எத்தியோப்பியாவின் துணை ஆயராகவும் (Vicar Apostolic in Ethiopia), “நிலோபோலிஸ்” நகரின் “பட்டம் மட்டுமே கொண்டிருக்கிற” (Titular Bishop of Nilopolis) ஆயருமாவார். இவர், “கியஸ்டினோ டி ஜேகோபிஸ்” (Giustino de Jacobis) என்றும் அறியப்படுகின்றார்.

கியஸ்டினோ செபஸ்டியனோ பஸ்குவேல் டி ஜேகோபிஸ் (Giustino Sebastiano Pasquale de Jacobis)  எனும் இயற்பெயர் கொண்ட “கியஸ்டினோ டி ஜேகோபிஸ்”, கி.பி. 1800ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 9ம் தேதி, நேப்பில்ஸ் அரசின் (Kingdom of Naples), போடேன்ஸா (Province of Potenza) பிராந்தியத்திலுள்ள “சேன் ஃபிலே” (San Fele) நகரில் பிறந்தவர் ஆவார்.

கி.பி. 1818ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், பதினேழாம் தேதி, நேப்பில்ஸ் (Naples) நகரிலுள்ள “திருத்தூதுப் பணிவாழ்வு சபையில்” (Congregation of the Mission) இணைந்தார். கி.பி. 1820ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 18ம் தேதி, தமது சத்திய பிரமாணங்களை ஏற்றார். கி.பி. 1824ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 12ம் தேதி, தென் இத்தாலியின் (Southern Italy) “அபுலியா” (Apulia) பிராந்திய தலைநகரான “பிரிண்டிசி” (Brindisi) நகரில், குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். “ஓரியா” (Oria) மற்றும் “மோனோபோலி” (Monopoli) நகர்களில், ஆத்மாக்களின் கவனிப்பில் சில நேரம் கழித்த பிறகு, முதலில் “லெஸ்சே” (Lecce) நகரிலும், அதன்பின்னர் “நேப்பில்ஸ்” (Naples) நகரிலும் தலைமை குருவானார்.       

கி.பி. 1839ம் ஆண்டு, “எத்தியோப்பியா” (Ethiopia) நாட்டின் “திருத்தூது தலைமை” (Prefect Apostolic) நியமனம் பெற்றார். அங்கே கத்தோலிக்க பணிகளின் அடித்தளத்தை ஒப்படைத்தார். ஏறக்குறைய ஒரு தசாப்தம் எத்தியோப்பியாவில் தமது உழைப்பின் பெரும் வெற்றியைப் பெற்றபின், கி.பி. 1847ம் ஆண்டு, “நிலோபோலிஸ்” நகரின் “பட்டம் மட்டுமே கொண்டிருக்கிற” (Titular Bishop of Nilopolis) ஆயராக நியமிக்கப்பட்டார். அதன்பின்னர், குறுகிய காலத்திலேயே எத்தியோப்பியாவின் துணை ஆயராக (Vicar Apostolic in Ethiopia) நியமிக்கப்பட்டார்.

உள்ளூர் எதியோப்பியன் திருச்சபையில் (Local Ethiopian Church), கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிரான சிறைத்தண்டனைகள், நாடு கடத்துதல் மற்றும் இன்னபிற சித்திரவதைகள் நடந்துகொண்டிருக்க, இவர் மட்டும் எண்ணற்ற கத்தோலிக்க மறைப்பணிகளை நிறுவிக்கொண்டிருந்தார்.

எத்தியோப்பியன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Ethiopian Catholic Church) மற்றும் "எரிட்ரீன்"  கத்தோலிக்க திருச்சபை (Eritrean Catholic Church) ஆகியவற்றின் துவக்கங்களைத் தோற்றுவிக்கும் ஒரு பூர்வ குருத்துவத்திற்கான பயிற்சி மற்றும் செயல்பாட்டு கல்விக்காக, வடக்கு எத்தியோப்பியாவின் (Northern Ethiopia) முன்னாள் பிராந்தியமும், தற்போதைய “டிக்ரே” (Tigray Region) பிராந்தியத்தின் ஒரு பாகமுமான “அகமே” (Agame) எனுமிடத்திலும், “அகேலே குசே” (Akele Guzay) பிராந்தியத்திலும் குருத்துவ பள்ளிகளை கட்டினார்.

புனிதர் ஜஸ்டின் டி ஜேகொபிஸ், கி.பி. 1860ம் ஆண்டு மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 31)

✠ St. Justin de Jacobis ✠

Bishop:

Born: October 9, 1800

San Fele, Potenza, Kingdom of Naples

Died: July 31, 1860 (Aged 59)

Zula, Semenawi Keih Bahri, Eritrea

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 25, 1939

Pope Pius XII

Canonized: October 26, 1975

Pope Paul VI

Feast: July 31

Patronage: Missionaries

Saint Justin de Jacobis (Giustino de Jacobis) was an Italian Roman Catholic bishop and professed member of the Congregation of the Mission who became a Vicar Apostolic in Ethiopia and the Titular Bishop of Nicopolis. He is also known as Justin de Jacobis.

Justin De Jacobis served as Vincentian missionary to Ethiopia from 1839 until his death. Between 1839 and 1860 he worked in northern Ethiopia, mainly in Tegray. On July 25, 1939, he was beatified and canonized as a saint on October 26, 1975.

Early Life:

Justin de Jacobis was born on 9 October 1800 in San Felipe, a village south of Naples. His family went back 500 years and was quite wealthy. Later on, in a letter, Justin mentions that he was disappointed in his father, but does not say why. There seems to be some indication that his father did not manage the family finances very well, and the family suffered as a result. They certainly had to move from their ancestral home in the country and take up residence in the city of Naples, dropping to a lower standard of living.

When Justin was coming to the end of his secondary education he told a Carmelite priest, a friend of his mother’s, that he wanted to be a priest. The Carmelite decided that the Vincentians would be a community that would suit him, and he followed this advice. As far as is known, he had not had any previous contact with the Vincentians in Naples. He entered the Congregation on October 17, 1818, took vows on October 18, 1820, and was ordained at Brindisi on June 12, 1824.

Early Priesthood:

He was ordained in 1824. Following his ordination, he was sent to Oria in southern Italy to give missions and retreats. In 1829 he and some other Confreres were sent to open a new house in Monopoli, also for the purpose of giving missions and retreats. There is some evidence of conflict between him and the local superior.

In 1834 he was appointed superior in Lecce, further south. There he continued to give missions and retreats; he had become well-known as a preacher and confessor. During his assignment debt on the house in Lecce was eliminated. He arranged for maintenance on the house that had been deferred because of a lack of funds to be completed.

He became director of seminarians in Naples in 1836, where he was remembered for emphasizing personal prayer. He was among the priests who ministered during the cholera epidemic in Naples in 1836-1837. He mentioned in a letter written at the time that he and the other confreres were out all day and well into the night. He says he is writing the letter in a barber’s shop at midnight.

After two years he was appointed superior of the Provincial House in Naples, and once again resumed the ministry of missions and retreats. In the Provincial House, the retreats were often for specific professional groups, such as doctors, surgeons, judges, or for the Neapolitan nobility.

At that time Italy was not yet united and Naples was the capital of the Kingdom of the Two Sicilies. King Ferdinand II heard of Justin’s reputation as a preacher of missions and retreats, and of his ministry during the cholera epidemic. He came to appreciate that Justin was also a man of great personal holiness, so he thought that he would make a good bishop. Justin heard rumors that this was likely, and he was sufficiently realistic to know that it could happen; three Vincentians had already been made bishops in the Kingdom of the Two Sicilies. He decided to take steps to prevent himself from becoming the fourth. His practical sense of reality also led him to admit that he would be prepared to become a bishop in some missionary territory where there was a real need for a bishop.

Missionary Dream:

He had previously thought of going on the foreign missions, so he wrote to the Vincentian Procurator at the Holy See to ask what were the chances of his going on the missions. He was told that there was a chance that Algeria, recently occupied by the French, would be assigned as missionary territory to the Vincentians. He wrote to the Superior General, Jean-Baptiste Nozo, who told him that thinking about Algeria was premature as it had not in fact been offered to the Congregation.

In the summer of 1838, Justin heard that there was to be an attempt to launch a Catholic mission in Ethiopia. He wrote once again to the Vincentian Procurator at the Holy See to offer himself, but he made it clear that he wanted to be sent by the Congregation of the Mission and not by the Cardinal Prefect of Propaganda. Because of this the cardinal officially requested Jean-Baptiste Nozo, the Superior General, to authorize Justin to go to the new mission. Nozo was not too enthusiastic about this. One reason was that another Italian Vincentian, Giuseppe Saputo, had departed, without authority, from his mission in Syria and had gone to Ethiopia and had started mission work there, without any official ecclesiastical authority from either the Holy See or the Superior General. From Nozo’s point of view, it seemed as if the Holy See, by sending another Italian Vincentian to Ethiopia, was somehow endorsing the irregular conduct of Saputo. But there was also a second reason for Nozo’s lack of enthusiasm; Justin was not French. The Vincentian authorities in Paris would have preferred that a new mission territory like Ethiopia should have been under the control of French missionaries. For all the rest of his life, during the generalship of Nozo’s successor Jean-Baptiste Etienne, Justin would be made to feel resentment from Paris at his not being French.

Missionary in Ethiopia:

The Holy See appointed Justin Prefect Apostolic of Abyssinia and all the Neighbouring Territories. The purpose of this title was specifically to remove him and his mission from the jurisdiction of any Vicar Apostolic in the region. He was given another Italian confrere, Luigi Montuori, as his assistant. Montuori had been with Justin on many missions in Italy. They departed for Ethiopia in May 1839.

Ethiopia was not like most missionary territories. It was not a country with a pagan population that had to be converted to Christianity. It had been Christian since the 4th century but had slipped into schism and heresy. There had been several previous attempts to establish the Catholic Church there but none of them had succeeded. At the time of Justin’s arrival, there was not even one Ethiopian Catholic in the country.

Justin and Montuori quickly made contact with Giuseppe Saputo, the confrere who had left Syria and gone to Ethiopia without any official ecclesiastical authority. The three of them discussed what their best approach to the work would be. Saputo was already accepted by the people of the area where he had settled, even though they knew that he was a Catholic priest. In theory, Catholic priests were liable to immediate execution if discovered. For this reason, the three Vincentians decided that they would not, at least for the present, let themselves be seen celebrating Mass or praying the breviary.

Right from the start, they decided to adopt the Ethiopian style of dress and accommodate themselves to Ethiopian food. They set about learning three languages: Amharic, the national language, Tigrina the local language of the area where they were, and Ghe’ez the liturgical language. There is plenty of contemporary evidence that Justin acquired a very good knowledge of these languages, and later on he even wrote some books in Amharic. He did not participate in religious services in the local church but did spend long periods in the church praying by himself. He followed the Ethiopia liturgical calendar for seasons and feast days. He visited the sick, and when people, laity and clergy, came to him in his house of their own accord, he would discuss religious matters with them. He began catechism classes for the children. It was not long before he came to the realization that Rome’s idea that Ethiopia could be quickly converted to Catholicism was very far from the truth.

One of Justin’s great hopes was that some of the Ethiopian clergies would become Catholics. The first one to do this was a deacon. Then gradually others followed his example, as well as a young man who wanted to be prepared for the Catholic priesthood. Justin insisted that all converted clergy, as well as those studying for the Catholic priesthood, remain in the Ethiopian Coptic Rite; they were not to be Latinised. In this way of thinking, Justin was alone; none of the other missionaries agreed with him. It took a century, until Vatican II, for the Church to see and accept that Justin was correct in his understanding of the missionary apostolate.

He had one very serious problem, though, and that was where to find a bishop to ordain those whom he was forming for the priesthood. The solution arrived providentially, in the following manner. An Italian Capuchin bishop, Guglielmo Massaia, was traveling through Ethiopia to take up his mission in an area of the country far from Justin’s territory. The Congregation for the Propagation of the Faith, Propaganda, in Rome, ordered Massaia to make a stop in the important port city of Massawa, on an island just off the Red Sea coast of Ethiopia, and there ordain any candidates whom Justin had ready. He did this, but he realized that this was only a temporary remedy, since in a very short time Justin would have more students for ordination. Massaia’s solution was to suggest to the Holy See that Justin himself would make an excellent bishop for the region. Justin was hesitant and reluctant, but Massaia overcame his reluctance by suggesting that pride was what was behind Justin’s professed reluctance. Justin gave in and was ordained bishop in secret in Massawa in January 1849, and then returned to his own area.

For the remaining eleven years until his death in 1860 Justin’s life was a series of problems, harassment, persecution, and even a spell of imprisonment, all originating in the opposition of the Orthodox Coptic bishop. With the exception of one young confrere, Carlo Delmonte, all Justin’s fellow-Vincentians disagreed with Justin’s missionary methods, especially with regard to indigenous clergy. Even the confrere who was to be his coadjutor bishop, Lorenzo Biancheri, who had the right of succession, said openly that when he succeeded Justin he did not intend to continue Justin’s missionary methods, especially in the matter of building up a body of indigenous clergy. He had anticipated by more than a century what Vatican II and Paul VI’s Evangelii nuntiandi would say about missiology.

In 1860, Kedaref Kassa became the Ethiopian King Theodore II with the backing of Abuna Salama, Patriarch of the Ethiopian Church. In gratitude, he prohibited Catholicism, and De Jacobis was imprisoned for several months. He was then force-marched to the area of Halai in southern Eritrea, spending his remaining months in missionary work along the Red Sea.

He is considered an apostle to Africa, and the founder of the Abyssinian mission. Blessed Ghebre Michael is among the estimated 12,000 converts he made in his time.

தூய லயோலா இஞ்ஞாசியார் July 31

இன்றைய புனிதர் :

(31-07-2020)

தூய லயோலா இஞ்ஞாசியார்

லயோலா இஞ்ஞாசியார் எப்போதும் கடவுளின் திருவுளத்தை நிறைவேற்றுவதில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார்.

இஞ்ஞாசியார் ஸ்பெயின் நாட்டில் உள்ள லயோலா என்னும் இடத்தில் 1491 ஆம் ஆண்டு பிறந்தார். இவர்தான் குடும்பத்தின் கடைசிப் பிள்ளை. இவருடைய குடும்பம் அரச குடும்பம். எனவே, செல்வச் செழிப்பில், எல்லா விதமான இன்பங்களையும் அனுபவித்து வாழ்ந்து வந்தார். இவருடைய கனவெல்லாம் மிகச் சிறந்த போர்வீரனாக மாறவேண்டும் என்பதே ஆகும். 1521 ஆம் ஆண்டில் ஒரு நாள் பிரான்சு நாட்டு இராணுவம் இவர் இருந்த பம்பிலோனா கோட்டையை சுற்றி வளைத்துக்கொண்டது. நீண்ட நேரம் நடைபெற்ற போராட்டத்தில் இவருடைய கால்களில் கடுமையான காயம் ஏற்பட இவர் நிலைகுலைந்து போனார். பின்னர் இவர் கைதுசெய்யப்பட்டு சிறையில் அடைத்துவைக்கப்பட்டார். அப்போது இவர் அங்கே இருந்தவர்களிடம் வாசிப்பதற்கு ஏதாவது கொடுங்கள் என்று கேட்டபோது, அவர்கள் இயேசுவின் வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தையும் புனிதர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தையும் இவருக்குக் கொடுத்தார்கள். அதை வாசிக்க வாசிக்க இஞ்ஞாசியார் ஒருவிதமான பரவசநிலையை உணர்ந்தார். அதுமட்டுமல்லாமல் இதுவரை தான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முற்றிலும் வீண் என எண்ணத் தொடங்கி, சாதாரண மனிதர்கள் எல்லாம் புனிதராக மாறியிருக்கும்போது எதற்காக நாம் புனிதராக மாறக்கூடாது என சிந்தித்தார்.

இஞ்ஞாசியார்  ஆன்மீகப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்டிருந்த தருணம் அவருக்கு மரியன்னை குழந்தை இயேசுவோடு காட்சிதந்தார். அந்த நிகழ்வு அவருடைய வாழ்வில் மிகப்பெரிய திருப்புமுனையாக இருந்தது.

பாரிஸ் நகருக்குச் சென்று, அங்கே குருத்துவப் பணிக்காக தன்னையே பக்குவப்படுத்திக்கொண்டார். இலத்தின்  போன்ற மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டு தன்னை மேலும் மெருகேற்றிகொண்டார். அங்கேதான் அவர் பிரான்சிஸ் சவேரியார், பீட்டர் பேபர் போன்ற ஆறு இளைஞர்களைச் சந்தித்தார். அவர்களைக் கொண்டு ‘இயேசு சபை’ என்னும் புதிய சபை ஒன்றைத் தோற்றுவித்தார். குருத்துவப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்ட இஞ்ஞாசியார் 1538 ஆம் ஆண்டு குருவாக மாறினார்.

இஞ்ஞாசியார் ஏற்படுத்திய  இயேசு சபை, கற்பு, ஏழ்மை, கீழ்ப்படிதல் என்ற மூன்று வார்த்தைப்பாடுகளோடு சேர்த்து.

இஞ்ஞாசியார் நோயாளிகளைச் சந்திப்பதுமாக, சிறையில் இருந்தோரை பார்க்கச் செல்வதுமாக, மறைக்கல்வி கற்றுத்தருவதுமாக பற்பல பணிகளைச் செய்தார். தான் செய்த பணிகள் அனைத்தையும் இறைவனின் அதிமாக மகிமைக்காகச் செய்த்தார். இப்படி ஓய்வில்லாமல் இறைப்பணி செய்த இஞ்ஞாசியார் 1554 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 31 ஆம் நாள் இந்த மண்ணுலக வாழ்க்கைத் துறந்தார். 1622 ஆம் ஆண்டு இவர் புனிதராக உயர்த்தப்பட்டார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (31-07-2020)

St. Ignatius of Loyola

He was born on October 23, 1491 at the castle in Loyola in the municipality of Azpeitia, now in Spain. His baptismal name was Inigo Lopez de Loyola. He was brought up by the wife of a local blacksmith since his mother died soon after his birth. He became a servant (Page) in the house of the Treasurer of the Kingdom of Castle, who was a relative to him. In 1509 he joined the army of Viceroy of Navarre and participated in many battles without incurring any injuries to him. But one day he was injured seriously in his legs by a cannonball in a battle on May 20, 1521. During the treatment period he read De Vita Christi, a commentary on the life of Jesus and commentary on the Gospels. After reading this book, he started reading other books about Jesus and other saints. He got a mind change after reading Christian books and decided to devote his life to work for the conversion of non-Christians to Christian faith, in the Holy Land. After recovery from the leg injuries, he went to the Benedictine monastery, Santa Maria de Montserrat on March 25, 1523 and hung his military vestments before the image of the Holy Virgin Mary and went away. He then spent the next few months in a cave and practiced rigorous asceticism. He made a pilgrimage to the Holy Land for about 20 days and he studied in the University of Paris. In Paris he gathered six of his friends namely Francis Xavier, Alfonso Salmeron, Diego Laynez, Nicholas Bobadilla (all Spanish), Peter Faber (French) and Simao Rodriques (Portugal) and they took solemn vows of Poverty, Chastity and Obedience, on August 15, 1534 and about their life long work, in the crypt of the church of Our Lady of Martyrs at, Montmartre, Loyola. They founded the Society of Jesus in 1539. He wrote the constitution of the Society of Jesus and was approved by pope Paul-III on September 27, 1540. St. Ignatius and his friends pronounced their vows in the newly found Order (The Society of Jesus) on April 22, 1541 at the church of St. Paul outside the Walls. St. Ignatius became the first Superior General (Father-General) of the Society of Jesus. The Jesuit motto is 'Ad Maiorem Dei glorium' (for the greater glory of God).

St. Ignatius of Loyola died on July 31, 1556 in Rome due to malarial fever. He was beatified on July 27, 1609 by pope Paul-V and canonized by pope Gregory-XV on March 12, 1622.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

அருளாளர் சோலனஸ் கேசே ✠(Blessed Solanus Casey) July 30

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 30)

✠ அருளாளர் சோலனஸ் கேசே ✠

(Blessed Solanus Casey)

குரு:

(Priest)

பிறப்பு: நவம்பர் 25, 1870

ஓக் க்ரோவ்,  விஸ்கோன்சின், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Oak Grove, Wisconsin, U.S)

இறப்பு: ஜூலை 31, 1957 (வயது 86)

டெட்ரோய்ட், மிச்சிகன், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Detroit, Michigan, U.S.)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 18, 2017

கர்தினால் ஏஞ்ஜெலோ அமேட்டோ

(Cardinal Angelo Amato)

முக்கிய திருத்தலம்:

தூய பொனவென்ச்சுர் துறவு மடம், டெட்ரோய்ட், மிச்சிகன், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Saint Bonaventure Monastery, Detroit, Michigan, U.S.)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 30

அருளாளர் சோலனஸ் கேசே, ஒரு அமெரிக்க ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும் (American Roman Catholic priest), ஃபிரான்சிஸ்கன் இளநிலை கப்புச்சின் சபையின் (Order of Friars Minor Capuchin) உறுப்பினருமாவார்.

அவர் தனது வாழ்நாளில், தாம் கொண்ட பெரும் விசுவாசத்திற்காகவும், ஒரு ஆன்மீக ஆலோசகராகவும், தனது திறமைகளுக்காகவும் வியக்கத்தக்க செயல்களை செய்பவராக,அறியப்பட்டார். ஆனால், நோய்வாய்ப்பட்டோர் மீது அவர் செலுத்திய விசேட கவனம் காரணமாக, அவர்களுக்காக அவர் திருப்பலிகளும் நிறைவேற்றினார். இவர் வசித்த டெட்ரோயிட் நகரில், அதிக மக்கள் நாட்டுச் செல்பவராகவும், மதிப்பு மிக்கவராகவும் இருந்தார். வயலின் இசைக்கருவி மீது தீராத காதல் கொண்டிருந்த இவர், தமது முன்னோரான புனிதர் “ஃபிரான்சிஸ் சொலனஸ்” (Saint Francis Solanus) என்பவரின் பெயருடன் தம் பெயரையும் பகிர்ந்து கொண்டார்.

“பெர்னார்ட் ஃபிரான்சிஸ் கேசே” (Bernard Francis Casey) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கி.பி. 1870ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 25ம் தேதியன்று, வடமத்திய ஐக்கிய அமெரிக்காவின் “விஸ்கோன்சின்” (Wisconsin) மாநிலத்தின் “பியர்ஸ்” (Pierce County) மாகாணத்தின் “ஓக் க்ரோவ்” (Oak Grove) நகரத்தில் பிறந்த இவரது தந்தையார் “பெர்னார்ட் ஜேம்ஸ் கேசே” (Bernard James Casey) ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர், “எலன் எலிசபெத் மர்ஃபி” (Ellen Elizabeth Murphy) ஆகும். இவர், ஐரிஷ் நாட்டிலிருந்து (Irish immigrants) குடிபெயர்ந்து வந்த இவரது பெற்றோரின் பதினாறு குழந்தைகளில் ஆறாவது குழந்தை ஆவார். அதே வருடம், டிசம்பர் மாதம், 18ம் நாளன்று, இவருக்கு திருமுழுக்கு அளிக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1878ம் ஆண்டு, “டிப்தீரியா” (Diphtheria) எனப்படும் தொண்டை அழற்சி நோயால் பாதிக்கப்பட்ட இவரது குரல் நிரந்தரமாக பாதிக்கப்பட்டது. அந்நோய், அவரது குரலில் பிசிறுதட்டும் குறைபாட்டை விட்டுச் சென்றது. அதே வருடம், இந்நோயால் பாதிக்கப்பட்ட, குழந்தைப் பருவத்திலிருந்த இவரது இரண்டு சகோதரர்கள் மரணமடைந்தனர். பின்னர், இவர்களது குடும்பம், “ஹட்சன்” (Hudson) நகருக்கு குடிபெயர்ந்தது. கி.பி. 1882ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், “செயின்ட் க்ரோய்க்ஸ்” (Saint Croix County) மாகாணத்திலுள்ள “புர்க்கார்ட்” (Burkhardt) நகருக்கு மீண்டும் குடிபெயர்ந்து சென்றது. கி.பி. 1887ம் ஆண்டில், தனது சொந்த மாநிலத்திலும், அருகிலுள்ள “மின்னெசோட்டா” (Minnesota) மாநிலத்திலும், “லும்பெர்க்ஜேக்” (Lumberjack) எனப்படும் (வட அமெரிக்க தொழிலாளர்கள் செய்யும் மரங்களை வெட்டுதல், சறுக்கல், ஸ்தல செயலாக்கம் மற்றும் மரங்களை லாரிகளில் ஏற்றுதல் அல்லது  பதிவு செய்தல் ஆகிய வேலைகள்), “மருத்துவமனை ஒழுங்குப் பணியாள்” (Hospital Orderly), “மின்னசோட்டா மாநில சிறையில் பாதுகாப்பு பணி” (Guard in the Minnesota State Prison) மற்றும் கார் ஓட்டுனர் பணி போன்ற தொடர்ச்சியான வேலைகளுக்காக பண்ணையை விட்டு வெளியேறினார். சிறையில் பாதுகாப்பு பணியிலிருந்தபோது, அமெரிக்க சட்டவிரோத (Outlaw), வங்கி (Bank) மற்றும் ரயில் கொள்ளைக்காரனும் (Train Robber), கெரில்லாவுமான (Guerrilla), “ஜெஸ் ஜேம்ஸ்” (Jesse James) எனும் சம வயதுடைய ஒருவரின் நட்பும் கிடைத்தது. ஆரம்பத்தில், அவர் திருமணம் செய்துகொள்ள விரும்பினார். ஆனால், தாம் பார்த்த பெண்ணின் தாய், அவளை ஒருநாள் திடீரென உண்டுறை பள்ளியில் (Boarding School) சேர்த்துவிட்டார்.

அவர் கடைசியாக செய்த வேலையில் பணியாற்றும் போது ஒருநாள், கொடூரமாக நடைபெற்ற கொலை ஒன்றினை காண நேர்ந்தது. அது, இவரது வாழ்க்கையையும் எதிர்காலத்தையும் மதிப்பீடு செய்ய இவருக்கு உதவியது. ஒருநாள், போக்கிரிகள் நிறைந்த நகரின் “சுபீரியர்” பகுதியில் கார் ஓட்டிச் செல்கையில், ஒரு குடிகார கடற்படை வீரன், ஒரு பெண்ணை கத்தியால் குத்திக் கொன்றதைக் கண்டார். அந்த நேரத்தில்தான் தாம் குருத்துவ வாழ்விற்கு அழைக்கப்பட்டதை உணர்ந்தார். ஆனால், கி.பி. 1891ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், தமது குறைவான கல்வித் தகுதியின் காரணமாக, “மில்வௌகி உயர்மறைமாவட்டத்தின்” (Archdiocese of Milwaukee) இளநிலை செமினரியான (Minor Seminary), செயின்ட் பிரான்சிஸ் உயர்நிலை பள்ளி செமினரியில் (Saint Francis High School Seminary) மறைமாவட்ட குரு (Diocesan Priest) ஆவதற்கான கல்வி கற்க சேர்ந்தார். அங்கே கற்பிக்கப்பட்ட வகுப்புகள் அனைத்தும் ஜெர்மனி அல்லது இலத்தீன் மொழிகளில் நடத்தப்பட்டன. இம்மொழிகளின் பேச்சுவழக்கினை இவர் அறிந்திருக்கவில்லை. காலப்போக்கில், அவருடைய கல்விக் குறைபாடுகளின் காரணமாக, - ஒரு மதகுருவாக ஆவதற்கு அவர் விரும்பினால் ஒரு மத சபையில் சேர வேண்டும் என்று அவர் அறிவுறுத்தப்பட்டார். அங்கே, அவர் ஒரு எளிய குருவாக (Simplex Priest) குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்படுவார் என்றனர். திருப்பலி நிறைவேற்றும் உரிமை மட்டுமுள்ள அதில், பொதுக்கூட்டங்களில் பிரசங்கிக்கவோ, கற்பிக்கும் பணிகளோ, ஒப்புரவு வழங்கும் அதிகாரமோ கூட கிடைக்காது. சபையில் சேர்வதற்கான தமது விண்ணப்பத்தைத் தயாரிப்பதற்கு முன்னர் அவர் வீடு திரும்பினார்.

செய்வதறியாது திகைத்த பெர்னார்ட் ஃபிரான்சிஸ் கேசே, தமது மனநிலையை, அர்ச்சிஷ்ட அன்னை கன்னி மரியாளின் (Blessed Virgin Mary) திருச்சொரூபம் ஒன்றின் முன்பு அறிக்கையிட்டு மன்றாடியபோது, அன்னையின் தெளிவான – ஸ்பஷ்டமான குரல், அவரை “டெட்ரோய்ட்” (Detroit) செல்ல உத்தரவிட்டதை அவரால் கேட்க முடிந்தது. பின்னர் அவர், அந்நகரின் “ஃபிரான்சிஸ்கன் இளநிலை கப்புச்சின்” (Order of Friars Minor Capuchin) சபையில் சேர விண்ணப்பித்தார். கி.பி. 1897ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 14ம் தேதி, அவர் அச்சபையில் சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டார். அவருக்கு புனிதர் “ஃபிரான்சிஸ் சோலனஸ்” (Saint Francis Solanus) நினைவாக, “சோலனஸ்” என்ற ஆன்மீகப் பெயர் தரப்பட்டது. இருவருமே வயலின் இசைக்கருவியை காதலித்தனர். 1898ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 21ம் நாளன்று, தமது சத்தியப் பிரமாணங்களை ஏற்ற அவர், கல்வியில் கஷ்டப்பட்டாலும், 1904ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 24ம் தேதி, “மில்வௌகி” (Milwaukee) நகரிலுள்ள “அசிசியின் புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் தேவாலயத்தில்” (Saint Francis of Assisi Church), பேராயர் “செபாஸ்டியன் மெஸ்மர்” (Archbishop Sebastian Messmer) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

அவர், நியூ யார்க் (New York) நகரில், அடுத்தடுத்து இரண்டு தசாப்தங்களாக, பலவகைப்பட்ட துறவியரிடையே பணியாற்றினார். அவருக்கு ஒதுக்கப்பட்ட்ட முதல் பணி ஸ்தலம், “யோங்கர்ஸ்” (Yonkers) நகரிலுள்ள “திருஇருதய துறவு மடம்” (Sacred Heart Friary) ஆகும். பின்னர், நியூ யார்க் (New York) நகருக்கு மாற்றப்பட்ட அவர், முதலில் “பென் ஸ்டேஷனுக்கு” (Penn Station) அருகிலுள்ள “தூய யோவான் ஆலயத்தில்” (Saint John's Church) பணிபுரிந்தார். அதன்பின்னர், “ஹார்லெம்” (Harlem) எனும் மாநகரிலுள்ள ‘அன்னை தேவலோகத்தினரின் அரசி” (Our Lady Queen of Angels) ஆலயத்தில் பணிபுரிந்தார்.

ஒரு எழுச்சியூட்டும் பேச்சாளராக அங்கீகரிக்கப்பட்ட தந்தை சோலனஸ், 1924ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், “டெட்ரோய்ட்” (Detroit) நகரிலுள்ள “புனிதர் பொனவென்ச்சர் பள்ளிக்கு” (Saint Bonaventure convent) மாற்றப்பட்டார். 1945ம் ஆண்டுவரை, சுமார் 21 வருடங்கள் அங்கே இருந்த அவர், அங்கிருந்த அதிக காலம் ஒரு சாதாரண சுமை தூக்குபவராகவும் (Porter), வரவேற்பாளராகவும் (Receptionist), வாயிற்காப்போனாகவும் (Doorkeeper) வேலை செய்தார். ஒவ்வொரு புதன்கிழமை பிற்பகலிலும், நோயாளிகளுக்கு நன்கு பயிற்சி அளிக்கப்பட்ட சேவைகளை அவர் நடத்தினார். இந்த சேவைகள் மூலம், அவர் தனது பெரும் கருணை மற்றும் அவரது ஆலோசனைகளின் மூலம், நோயாளிகளுக்கு அற்புதமான முடிவுகள் கிடைத்ததனால் இவர் பரவலாக அறியப்பட்டார். மக்கள் அவரை குணப்படுத்தக்கூடிய கருவியாகவும், பிற ஆசீர்வாதங்களுக்கான கருவியாகவும் கருதினர். இரவின் அமைதியில், நற்கருணை ஆண்டவருக்கு முன்பாக முழந்தாழிட்டு ஆழ்ந்த தியானத்தில் மூழ்க அவர் நேசித்தார். ஒருமுறை, இந்த பள்ளியில் தமது அனுபவத்தை நினைவுகூர்ந்த அருட்தந்தை “பெனடிக்ட் குரோஸ்செலி” (Father Benedict Groeschel), இரவு நேரங்களில், திருப்பலிபீடத்தின் மேல் படியிலே, முழந்தாழிட்டு, தந்தை சோலனஸ் அசைவற்று செபிப்பதை தாம் பல இரவுகள் கண்டிருப்பதாக கூறுகிறார்.

வயலின் இசைக் கருவியை இயக்கும் திறன் கொண்டிருந்த்த சோலனஸ், பொழுதுபோக்கு நேரங்களில், தமது சக துறவியருக்காக, ஐரிஷ் மொழி பாடல்களை பாடி இசைத்தார். அவரது குழந்தை பருவ பேச்சு தடை காரணமாக, அவரது குரல் பயங்கரமாக இருந்தது. அடிக்கடி விரதங்களிருந்த இத்துறவி, போதுமான அளவே உண்டார். தமது எழுபதுகளில் கூட, இளம் துறவியருடன் டென்னிஸ் (Tennis), வாலிபால் (Volleyball) மற்றும் ஓட்டம் (Jogging) போன்ற விளையாட்டுக்களையும் விளையாடுவதுண்டு.

1946ம் ஆண்டுமுதலே பலவீனமடைந்து, நோய்வாய்ப்பட ஆரம்பித்த இவருக்கு “எக்சீமா” (Eczema) எனப்படும் சிரங்கு நோய், உடல் முழுதும் பரவ ஆரம்பித்தது. “இண்டியானா” (Indiana) மாநிலத்தின் “ஹன்டிங்க்டன்” (Huntington) நகரிலுள்ள “புனிதர் ஃபெலிக்ஸ்” கபுச்சின் புகுமுக துறவியர்” (Capuchin novitiate of Saint Felix) பயிற்சியகத்திற்கு மாற்றப்பட்டார். 1956ம் ஆண்டுவரை, அங்கேயே டெட்ரோய்ட் நகரின் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். 1957ம் ஆண்டு, உணவு விஷத் தன்மையாக (Food Poisoning) மாறியதற்காக மருத்துவமனை கொண்டுசெல்லப்பட்டார். அவருக்கு சிகிச்சைகளுக்கு அப்பாலான (Erysipelas) அல்லது (Psoriasis) ஆகிய நோய்கள் இருப்பதகாக மருத்துவர்கள் சொன்னார்கள். புண்கள் குணமடத் துவங்கும் வரை, உறுப்புகள் துண்டிக்கப்படுவது (Amputation) அவசியமாக மருத்துவர்கள் கருதினார்கள்.

சோலனஸ் கேசே, 1957ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 31ம் தேதி, டெட்ரோய்ட் (Detroit) நகரிலுள்ள புனிதர் யோவான் மருத்துவமனையில் (Saint John Hospital) மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 30)

✠ Blessed Solanus Casey ✠

Priest:

Born: November 25, 1870

Oak Grove, Wisconsin, United States

Died: July 31, 1957 (Aged 86)

Detroit, Michigan, United States

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: November 18, 2017

By Cardinal Angelo Amato, approved by Pope Francis

Major shrine: Saint Bonaventure Monastery, Detroit, Michigan, U.S.

Feast: July 30

Blessed Solanus Casey, born Bernard Francis Casey, was a priest of the Catholic Church in the United States and was a professed member of the Order of Friars Minor Capuchin. He was known during his lifetime as a wonderworker, for his great faith, and for his abilities as a spiritual counselor, but especially for his great attention to the sick, for whom he celebrated special Masses. The friar was much sought-after and came to be revered in Detroit where he resided. He was also a noted lover of the violin, a trait he shared with his eponym, Saint Francis Solanus.

Blessed Solanus Casey spoke in a soft and quiet voice to all who came to him for help. And he prayed. Some say his prayers cured an illness. All say his serenity and counsel gave them peace.

He was born into a family with simple faith. He maintained that simple faith all his years. In everything, Bl. Solanus took God’s word to heart. He believed every prayer is answered in God’s own way.

In 1958, the Capuchin Minister General called Bl. Solanus “an extraordinary example of a true Capuchin and a replica of St. Francis.”

This tribute confirmed the many reports that began to come in from people everywhere about the outstanding virtues of Bl. Solanus.  

He had faithfully served the people of Detroit, MI, Huntington, IN, New York City, and Yonkers, NY by providing soup for the hungry, kind words for the troubled, and a healing touch for the ill. Wherever he served, people would line up for blocks for a moment with Bl. Solanus.

The Fr. Solanus Guild, a Capuchin ministry dedicated to sharing the holiness of Bl. Solanus, reports that many have asked Bl. Solanus for his prayers as an intercessor to God and that those prayers have been answered, often in dramatic ways. Because of Bl. Solanus’ holiness, Pope John Paul II declared him Venerable in 1995.  On May 4, 2017, Pope Francis announced that Venerable Solanus would be beatified, November 18, 2017, at Ford Field, Detroit. A miraculous cure had been approved!  Another approved miracle after that will advance the Cause finally to sainthood.

Bl. Solanus spent his life in the service of people. As a porter of the Detroit monastery door, he met thousands of people from every age and walk of life. He earned recognition as "The Doorkeeper." He was always ready to listen to anyone at any time, day or night….and to encourage everyone to “thank God ahead of time.”

Bl. Solanus’ holiness is inspiring. He had incredible faith and he was a holy man.  Often, people think that holiness is unattainable.  But Bl. Solanus demonstrated that an ordinary person can live an extraordinarily faithful life. Pilgrimages to the Solanus Casey Center lead the pilgrim to discover that we are all capable of living a faith-filled life.

Solanus Casey so believed in God that he could not believe that some people questioned God. Such a conviction about the existence of God and God’s love is critical for our age. Solanus Casey’s understanding of faith speaks to the hearts of people.  His faith was steadfast. He demonstrates to us that faith is the cornerstone of our existence. A pilgrimage to the Solanus Casey Center is a trek to re-enforce… or re-discover… our faith and love for God.

Bl. Solanus was known for his wonderful ministry of healing and compassion toward people of faith, Catholic and Non-Catholic, Non-Christians, and even Atheists. But, like Jesus himself, Solanus’ heart also went out to those who had given up the practice of their faith or had no affiliation with any church community. He saw each person as loved by God and called to share in God’s life. A pilgrimage to the Solanus Casey Center will reflect how we might embody some of his attitudes in our own relationships.

The Solanus Casey Center is a spiritual oasis where souls are nourished.  It is a place of peace and the presence of God’s healing grace experienced through the intercession of Blessed Solanus. It is an anchor of authentic Catholic values and spirituality for generations past, present, and future.

புனித காடிலியீவ் (1052-1070) July 30

புனித காடிலியீவ் (1052-1070)

ஜூலை 30

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டிலுள்ள ஒரு வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்தவர். சிறுவயதிலேயே இவர் கடவுள்மீது  மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்தார். இதனால் இவர் 'தான் வளர்ந்து பெரியவளாகும்போது, ஒரு கன்னியாக  வாழவேண்டும்' என்று மனஉறுதி கொண்டார்.

இது ஒருபுறமிருக்க, இன்னொருபுறம் இவர் அழகிற் சிறந்தவராய் இருந்ததால், இவரை மணமுடிக்கப் பலரும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு வந்தனர். இவ்வாறு வந்த எல்லாரும் தோல்வி முகத்தோடு திரும்பினர்.

இந்நிலையில் பெர்தோல்ட் என்பவன், இவருடைய தந்தையைத் தன்னுடைய வழிக்குக் கொண்டுவந்து, இவரை ஒருவழியாக மணமுடித்தான். 

திருமணத்திற்குப் பிறகும்கூட இவர் தன்னுடைய முடிவில் மிக உறுதியாக இருந்ததால், இவரை மணமுடித்த பெர்தோல்ட் என்பவன் இவருக்கு வெறும் ரொட்டியும் தண்ணீரையும் மட்டுமே கொடுத்து, இவரை ஓர் அறையில் அடைத்து வைத்துக் கொடுமைப் படுத்தினான்.

இவரோ தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட அந்த ரொட்டியைக்கூட தானிருந்த அறைக்கு பக்கத்தில் இருந்த ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து உதவினார். 

இச்செய்தியை அறிந்த இவருடைய கணவன் இவரைத் தன்னுடைய இரண்டு பணியாளர்களை வைத்து தண்ணீருக்குள் மூழ்கடித்துக் கொன்றுபோட்டான். இவர் இறக்கும்போது இவருக்கு வயது வெறும் 18 தான்.

தொண்டையில் பிரச்சனை உள்ளோரும், நல்ல வரன் அமையவேண்டும் என்று விரும்புவோரும் இவரிடம் வேண்டிக் கொண்டால், தங்களுடைய வேண்டுதல் நிறைவேறும் என்றொரு நம்பிக்கை இருக்கிறது.

புனித பீட்டர் கிறிசோலோகு (St.Peter Chrysologus) July 30

இன்றைய புனிதர் :

(30-07-2020)

புனித பீட்டர் கிறிசோலோகு (St.Peter Chrysologus)

இவர் 430 ஆம் ஆண்டு இராவென்னா என்ற நகரின் ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அந்நகரில் புகழ்மிக்க பணக்காரர்கள் வசி த்து வந்தனர். இதனால் உரோமை பேரரச ரால் அந்நகர் சுற்றி வளைக்கப்பட்ட கைப் பற்றப்பட்டது. அரசர் ஹோனோரியுஸ் (Honorius) என்பவரால் இராவென்னா மக்கள் துன்பப்படுத்த ப்பட்டார்கள். 2 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஏறக்குறைய 50ஆண் டுகள் கொன்ஸ்டானிநோபிளில் வாழ்ந்த அரசன் ஒருவன், திருச்சபையைப்பற்றி தவறாக போதித்தான். இதனால் ஆயர் பீட்டர் இதனை சுட்டிக்காட்டி, தவற்றை திருத்திக்கொள்ள வேண்டுமென்று எச்சரித்தார். ஆயர் தன் மறைமாநிலம் முழுவ தும் மிக எளிமையான முறையில் திருப்பலி நிறைவேற்றி, பொருள் தரும் வகையில் சொற்பொழிவாற்றி மக்களின் மனங் களில் இடம்பிடித்தார். பின்னர் மிலான் மறைமாநிலத்திற்கு சென்று அங்கிருந்த சில பிரச்சனைகளையும் தீர்த்து வைத்தார். மீண்டும் இராவென்னா வந்த பிறகு, உரோமை அரசரின் கீழிரு ந்த தன்னுடைய மறைமாநிலத்தை, திருத்தந்தையின் அதிகார த்திற்கு கொண்டு வந்தார். பின்னர் அந்தியோக்கியா நகரிலிரு ந்த இறையியல் பள்ளிக்கு தேவையான சில புத்தகங்களை எழுதினார். இவரின் நூல்கள் அனைத்திலும் மரியன்னைக்கெ ன்று சிறப்பிடத்தை தந்துள்ளார். இதன் வழியாக இவர் அன்னை யின் மேல் எவ்வளவு பக்தி கொண்டவர் என்பதை அறியலாம்.

இவர் ஆயராக பணிசெய்த ஆண்டுகளில் கிறிஸ்துவத்தை பணக்கார மக்களிடையே பரப்பி, அவர்களை இறைவன்பால் ஈர்த்தார். பலரால் தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகளையும் மிக எளிதாக தீர்த்துவைத்தார். பல நாடுகளிடையே சமாதானத்தை கொண்டுவந்தார். ஒற்றுமையின்றி இருந்த அரசர்களை சேர்த்து வைத்து, கிறிஸ்து ஏற்றுக்கொள்ளச் செய்தார். தான் எழுதிய பல இறையியல் நூல்களின் வழியாக பல குருக்களின் வாழ்வை மாற்றி, இறையழைத்தலை பெருகச் செய்தார். இவர் தன் மறைமாநிலம் முழுவதும் பல ஆலயங்களை எழுப்பினார். பல கல்விக்கூடங்களையும், இறையியல் கல்லூரிகளையும் நிறுவினார். தான் சென்ற இடமெல்லாம் மக்களை ஒன்றுகூட்டி போதித்தார். ஒவ்வொரு போதனைகளிலும் " மனிதனுக்கு பட்டம், பதவி, பணம் இவற்றைவிட செபம் என்பது மிகவும் அவசியமானது. செபிக்காதவன் இறந்தவன்; நம் செபம் இவ்வுலகில் மணம் வீச வேண்டும்" என்று தவறாமல் கூறுவார். அவ்வாறு ஒருநாள் போதித்து முடித்தபிறகு, மிக அமைதியாக அமர்ந்தபோது, எவ்வித சலசலப்புமின்றி ஆழ்ந்த அமைதியில் இறைவனடி சேர்ந்தார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† Saint of the Day †

(July 30)

✠ St. Peter Chrysologus ✠

Bishop, Confessor, and Doctor of the Church:

Born: 380 AD

Imola, Province of Bologna, Emilia-Romagna, North-Central Italy

Died: July 31, 450

Imola, Province of Bologna, Emilia-Romagna region, North-Central Italy

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Canonized: Pre-Congregation

Feast: July 30

St. Peter Chrysologus was Bishop of Ravenna from about 433 until his death. He is known as the “Doctor of Homilies” for the concise but theologically rich reflections he delivered during his time as the Bishop of Ravenna.

He is revered as a saint by the Roman Catholic Church and the Eastern Orthodox Church; he was declared a Doctor of the Church by Pope Benedict XIII in 1729.

Peter was born in Imola, where Cornelius, bishop of Catholic Diocese of Imola, baptized him, educated him, and ordained him a deacon. He was made an archdeacon through the influence of Emperor Valentinian III. Pope Sixtus III appointed Peter as Bishop of Ravenna circa 433, apparently rejecting the candidate whom the people of the city of Ravenna elected. At that time Ravenna was the capital of the West, and there are indications that Ravenna held the rank of metropolitan before this time.

Today’s saint, Peter Chrysologus is noted for being not only “of Golden Speech”, but for his brief homilies. In the inestimable words of Alban Butler’s Lives of the Saints: “We have many of St. Peter Chrysologus’s discourses still extant: they are all very short for he was afraid of fatiguing the attention of his hearers.”

I’ve written before on St. Peter Chrysologus’s definition of love, but for a moment I’d like to look at why, 1,300 years after his death, Pope Benedict XIII decided to raise St. Peter Chrysologus to the highest rank the Church can give: a Doctor (literally, “teacher”) of the Church.

It wasn’t due to his exciting life: unlike other early doctors such as St. Augustine, who not only gave us the first autobiography with his Confessions, rife with his tortuous conversion story, or St. Athanasius, who was banished five times from his see and constantly hounded by his enemies before finally being recalled to Alexandria—or even the prickly St. Jerome who wound up translating the Bible in a cave in Bethlehem—we know almost nothing reliable about St. Peter Chrysologus’s life itself. Even his birthdate is iffy.

Instead, St. Peter’s entire reputation is cemented by what he said (since even his actions as Archbishop of Ravenna are at best sketchy and riddled with pious legend) and wrote. Take for example his Sermon “on Peace”:

       “Now that we are reborn, as I have said, in the likeness of Our Lord, and have indeed been adopted by God as his children, let us try to put on the complete image of our Creator so as to be wholly like him, not in the glory that He alone possesses, but in innocence, simplicity, gentleness, patience, humility, mercy, harmony, those qualities in which He chose to become, and to be, one with us.”

If you think you are having déjà vu, it’s because St. Peter Chrysologus is here reiterating St. Paul’s letter to the Romans 12:1. While it’s been said that one doesn’t go to St. Peter Chrysologus for the originality of thought, one can surely not fault him for sticking to the subject matter—which, after all, is exactly what a good homilist should do.

In another explication of the Apostle to the Gentiles, St. Peter Chrysologus almost out-does St. Paul himself:

      “My body was stretched on the cross as a symbol, not of how much I suffered, but of my all-embracing love. I count it no loss to shed my blood; it is the price I have paid for your ransom. Come, then, return to me and learn to know me as your father, who repays good for evil, love for injury, and boundless charity for piercing wounds.”

      Nor was he was not afraid to put a fine point on a sharp sword: “The man who wants to play with the devil will not be able to rejoice with Christ.”

But Saint Peter Chrysologus was certainly not all “fire-and-brimstone”: quite the opposite. In the selection taken from the Office of Readings, he reminds his readers and listeners:

      “O man, why do you think so little of yourself when God thinks so highly of you? Why dishonor yourself when God so honors you? Why be so concerned with the stuff from which you are made and so little with the purpose for which you are made? All visible creation is your home. For you the light dispels the darkness; for you, the sun, moon, and stars shed their light; for you, the earth bears flowers and trees and fruits; for you, the air and the earth and water are filled with marvelous life—all so that earthly life may not be sad and make you blind to the joy of eternity.”

In the above selection St. Peter actually celebrates the human body and its many benefits and all that God has created for us (one is reminded of Psalm 8).

While it may seem like it took a long—a very long!—time for St. Peter Chrysologus to get his due with the title of “Doctor of the Church” (he died in 450, was never formally canonized, and named “Doctor” in 1729), it should be recalled that it wasn’t until the beginning of the 14th century that Pope Boniface VIII bestowed, for the first time, that title upon the four great Latin Doctors: Sts: Ambrose, Jerome, Augustine and Gregory the Great—and it wasn’t until 1568 that the Four Great Eastern Doctors were so named: Sts. Athanasius, Basil the Great, Gregory of Nazianus, and John Chrysostom made the roster as well. In fact, St. Peter Chrysologus, was second only to the great savant of the age, St. Isidore of Seville (1722) in receiving the moniker “Doctor of the Church.”

However, it is in one of his short letters that reveals St. Peter Chrysologus’s allegiance to the Pope of Rome: a heresiarch named Eutyches kept soliciting support for his erroneous view denying the humanity of Christ. When he approached St. Peter Chrysologus, the Archbishop of Ravenna told him point-blank: “In the interest of peace and faith, we cannot judge in matters of faith without the consent of the Roman bishop.” He then reminded Eutyches that “if the peace of the Church causes joy in heaven, then divisions must give birth to grief.”

In this statement we see not only St. Peter’s allying himself with the Supreme Pontiff but showing that no archbishop could judge without the okay of the Servant of the Servants of God.

St. Peter Chrysologus, pray for us! Amen!

Saint Olaf July 29

July 29

 

Saint of the day:
Saint Olaf

Patron Saint of Norway

 

Prayer:

​

The Story of Saint Olaf of Norway

​

Olaf was the son of Harold Grenske, a lord in Norway. Olaf Haraldsson, often called "the Fat", spent his youth as a pirate. He was baptized in Rouen, and in 1013, went to England to aid King Ethelred against the Danes. He returned to Norway in 1015, captured most of Norway back from the Danes and Swedes, defeated Earl Sweyn at the battle of Nesjar in 1016, and became king. He set about unifying and Christianizing his realm, but the harshness of his rule precipitated a revolt of the nobles in 1029, and aided by Canute of Denmark, they defeated him and forced him to flee to Russia. He returned in 1030 and attempted to recover his kingdom, but was slain at the Battle of Stiklestad in Norway on July 29th. Though not too popular during his lifetime, miracles were reported at his shrine, and a chapel was built, which became the cathedral of Trondheim; it became a great pilgrimage center for all Scandinavia. He is one of the great heroes of Norway for his efforts to unify and Christianize Norway, of which he is patron. He was canonized in 1164 and his feast day is July 29th

அருளாளர் இரண்டாம் அர்பன் ✠(Blessed Urban II) July 29

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 29)

✠ அருளாளர் இரண்டாம் அர்பன் ✠

(Blessed Urban II)

159ம் திருத்தந்தை:

(159th Pope)

பிறப்பு: கி.பி. 1035

லகேரி, ச்சம்பக்ன், ஃபிரான்ஸ் அரசு

(Lagery, County of Champagne, Kingdom of France)

இறப்பு: ஜூலை 29, 1099 (வயது 64)

ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள், தூய ரோம பேரரசு

(Rome, Papal States, Holy Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூலை 14, 1881

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

அருளாளர் திருத்தந்தை இரண்டாம் அர்பன், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் திருத்தந்தையாக கி.பி. 1088ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 12ம் தேதி முதல், கி.பி. 1099ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 29ம் நாளன்று, தனது இறப்பு வரை ஆட்சி செய்தவர் ஆவார். இவர் முதலாம் சிலுவைப் போரை (கி.பி. 1096–1099) துவங்கியதற்காகவும், திருப்பீட ஆட்சித்துறைகளை (Roman Curia) திருச்சபையை செவ்வனே நடத்த ஒரு அரசு அவையைப்போல அமைத்ததற்காகவும் அறியப்படுகின்றார்.

திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII), கி.பி 1080ம் ஆண்டு, இவரை ஓஸ்தியா நகரின் (Cardinal-Bishop of Ostia) கர்தினால் ஆயராக நியமித்தார். இவர் கி.பி. 1084ம் ஆண்டு, ஜெர்மனியில் திருத்தந்தையின் தூதுவராக பணியாற்றிய போது, ஏழாம் கிரகோரியின் மாற்றங்களுக்கு ஆதரவு தந்து அவற்றை முனைப்புடன் செயல் படுத்தினார். ஏழாம் கிரகோரியின் இறப்புக்குப் பின் “மூன்றாம் விக்டர்” (Victor III) திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் சிறிது காலமே திருச்சபையினை ஆண்டார். அவரின் இறப்புக்குப்பின் திருத்தந்தையாக “ஓடோ” (Odo), இரண்டாம் அர்பன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

இவரின் ஆட்சியின் போது எதிர்-திருத்தந்தையாக “மூன்றாம் கிளமண்ட்” (Antipope Clement III) இருந்தார். அர்பன், ஏழாம் கிரகோரியின் (Pope Gregory VII) கொள்கைகளை எடுத்துக்கொண்டார். உறுதியுடன் அவற்றைப் பின்தொடர்ந்த அவர், அதிக நெகிழ்வுத்தன்மையுடனும் இராஜதந்திரத்திடனும் நடந்துகொண்டார். பொதுவாக ரோமில் இருந்து விலகியே இருந்த அவர், வட இத்தாலிக்கும், ஃபிரான்ஸ் நாட்டுக்கும் பயணங்கள் மேற்கொண்டார். “ரோம்” (Rome), “அமல்ஃபி” (Amalfi), “பெனவெண்டோ” (Benevento), மற்றும் “ட்ரோயியா” (Troia) ஆகிய நகரங்களில் தொடர் ஆலோசனை சபைகளை (synods) நடத்தினார். ஆயர்களை நியமிப்பதில் திருத்தந்தைக்கு இருக்கும் அதிகாரம், குருக்களின் கற்பு நிலை, திருச்சபையின் திருவருட்சாதனங்களை காசுக்கு விற்பதை எதிர்த்தும் பல அறிக்கைகளை வெளியிட்டார்.

இவர், டுஸ்கனி (Tuscany) கோமாட்டியான “மெட்டில்டாவுக்கும்” (Matilda), “பவேரியா” (Bavaria) கோமகன் “இரண்டாம் வெல்ஃப்” (Welf II) ஆகியோருக்கு நடந்த திருமணத்தை எளிதாக்கினார். இளவரசர் கான்ராட் (Prince Conrad) அவரது தந்தைக்கு எதிரான கிளர்ச்சிக்கு ஆதரவளித்து, மணமகனின் அலுவலகத்தை “கிரமோனா” (Cremona) நகரில், 1095ம் ஆண்டு, அவரிடமிருந்து பெற்றார். சிசிலியின் கோமகன் “ரோகர்” (Count Roger of Sicily) என்பவரது மகள் “மேக்சிமில்லா” (Maximilla) மற்றும் இளவரசர் “கொன்ராட்” (Prince Conrad) ஆகியோரின் திருமண ஏற்பாடுகளில் உதவி புரிந்தார். இவர்களது திருமணம், அதே வருடம், “பிஸா” (Pisa) நாட்டில் நடந்தது.

அர்பன், தமது முன்னோடிகளின் சீர்திருத்தங்களுக்காக கடுமையான ஆதரவைப் பெற்றார்.

† Saint of the Day †

(July 29)

✠ Blessed Urban II ✠

159th Pope:

Birth name: Eudes of Châtillon

Born: 1035 AD

Lagery, County of Champagne, Kingdom of France

Died: July 29, 1099 (Aged 64)

Rome, Papal States, Holy Roman Empire

Venerated in: Catholic Church

Beatified: July 14, 1881

Pope Leo XIII

Feast: July 29

Pope Urban II, born Odo of Châtillon or Otho de Lagery, was Pope from 12 March 1088 to his death in 1099.

Urban II, defended the liberty of the Catholic Church continues the work of St. Gregory VII. He called the First Crusade. The principal aim of the Council of Clermont was to discuss this Crusade.

The people were eager for the announced expedition and finally, the Pope attended to their impatient requests. He sat upon the throne that had been prepared specially for that occasion. At his side was Peter the Hermit. Below him was an enormous multitude: Cardinals, Abbots, priests, monks, knights, and the people. 

After the speech of Peter, who described what he had seen in Jerusalem, Urban II addressed the crowd with these words:

“Go, brothers, go with hope to the fight against the enemies of God, who for so long have dominated Syria, Armenia and the countries of Asia Minor. They have already committed many outrages: they have taken the Sepulcher of Christ and the marvelous monuments of our Faith; they have forbidden pilgrims to set foot in a city whose worth only Christians can truly appreciate. Are these facts not sufficient to upset the serenity of your faces? 

“Go and show your worth! Go, soldiers, and your fame will spread over the entire world. Do not fear to lose the Kingdom of God because of the tribulation brought by war. If you will fall prisoner to the enemy, face the worse torments for your Faith and you will save your souls at the same moment you will lose your bodies. Do not hesitate, most dear brethren, to offer your lives for the good of your neighbor. Do not hesitate to go because of love for your family, your country, or your riches, since man owes his love principally to God. You will have the greatest happiness one can have in his life, which is to see the places where Our Lord spoke the language of men.”

To these words, the faithful answered unanimously: “God wills it!"

Urban II added:

“Such a cry would not be unanimous if it were not inspired by the Holy Ghost. Let this be, then, your war-cry to announce the power of the God of Hosts. 

“And whosoever will undertake this journey shall carry on him the form of the cross. Let you, then, bear the cross upon your sword or your breast, on your weapons and standards. Let it be for you either the sign of victory or the palm of martyrdom and also the symbol to unify the dispersed children of Israel. It will continuously remind you that Jesus Christ died for you and that for Him you should die.”

The date of the Crusade was fixed for August the 15, Feast of the Annunciation.

Comments:

You see the great beauty of this scene. 

First, you have a saint on the See of Peter. What a wonderful thing! The light in the candelabrum to illuminate all the peoples, the focal point irradiating virtue, a saint sitting in the cathedra whence truth and good should be taught. He was addressing the ranks of warriors of Our Lord and Our Lady to lead them to the fight against their enemies. This man, like an Angel, was filled with zeal for the Holy Places. He could not tolerate that infidels should possess the Holy Land. Why couldn’t he bear this? Because of the offense to the glory of God it represented. Those places are the places par excellence where true worship should be offered to God.

Second, he had called for a council to assemble for this reason. It was the Council of Clermont, a city in France. The scene permits us a glimpse – in small proportion – of all the beauty of the Catholic Church. You have the Pope, Blessed Urban II, who commanded as head over the council; then you have the conciliar Fathers surrounding the Pope, all moved by an authentic zeal for the glory of God – an attitude similar to Angels surrounding God. After that, you have the multitude of the faithful filled with piety and enthusiasm, in whose eyes shone the spirit of fight and sacrifice. Whole families were present, the women and daughters were there to give the men – their sons, husbands, and brothers – their full support. They understood that to liberate the Sepulcher of Christ they should offer the sacrifice of their loved ones leaving for the Crusade. 

Third, I ask you to consider the thinking of Pope Urban II: “The Holy Sepulcher is in the hands of the infidels. Catholics can not go there to duly venerate it because it is in the possession of the enemies of the Church.” Then he asked: “Who can maintain a serene face before such a crime?”

Today one sees many serene and tranquil faces in the street, people looking for a good life, enjoying themselves, ready to tell the latest joke. And even when some of these people have concerned faces, their concern is normally for their private interests. Who really cares about the cause of the Church? 

At that time men were different. When the Pope challenged them, asking them if they would maintain their serenity or go to fight for the Church, they did not hesitate. They were true servants of Our Lord Jesus Christ. They had the Catholic Church alive in their souls. They were willing to give up the peaceful life, even though it was legitimate. They arose as one man to take the cross and place it on the hilt of their swords, on their standards and shields, and on their breasts, and they made up that invincible avalanche that went forward to regain the Sepulcher of Christ. How different things were then from our times! 

Fourth, Blessed Urban II said something that should enthuse and encourage us to face our difficult situation today. He affirmed that the unanimous voice of that multitude which called out its decision to take the cross and liberate the Holy Sepulcher proved that the Holy Ghost was acting there. He had the presupposition, therefore, that the Holy Ghost is present in heroic decisions of ensembles of peoples in Christendom.

Today, based on that same presupposition, we can ask for and hope that the Holy Ghost will come again to help Catholic warriors to liberate the Holy Church from the progressivist usurpation. The fight we are facing now in many senses is more important than the one to liberate the Holy Sepulcher. So, even if we are weak and sinners, we should ask Our Lady to obtain for us a new coming of the Holy Ghost, in a way similar to His descent on the multitudes at the time of the Crusades to prepare the people then for that fight. We should ask her to obtain from Him the grace that we need to transform us into true Apostles of the Last Times, making us able to restore the Catholic Church in all her splendor and to install the Reign of Mary, as Our Lady predicted at Fatima.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் மார்த்தா ✠(St. Martha of Bethany July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 29)

✠ புனிதர் மார்த்தா ✠

(St. Martha of Bethany)

கன்னியர், வெள்ளைப்போளம் கொணர்பவர், தென் கால் நாட்டின் புதுமைகள் புரிபவர்:

(Virgin, Myrrhbearer, Wonder Worker of Southern Gaul)

பிறப்பு: யூதேயா எனத் தெரிகிறது.

இன்றைய இசுரயேல் அல்லது மேற்குக் கரை

(Probably Iudaea Province (Modern-day Israel or West Bank))

இறப்பு: மரபுப்படி லார்னாக்கா, சைப்ரஸ் அல்லது டராஸ்கோன், கால் (தற்போதைய ஃபிரான்ஸ்)

(Traditionally Larnaca, Cyprus or Tarascon, Gaul (Modern-day France))

ஏற்கும் சபை/ சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு கிறிஸ்தவ திருச்சபைகள்

(Eastern Christianity)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 29 

பாதுகாவல்: 

உதவியாளர்; சமையல் செய்வோர்; உணவுநெறியாளர்; வீட்டுவேலை செய்வோர்; வீட்டுப் பொறுப்பாளர்; விடுதியாளர்; வீட்டில் கூலிவேலை செய்வோர்; இல்லத்தலைவியர்; விடுதிக்காப்பாளர்; சலவைத் தொழிலாளர்; வேலைக்காரர்; 

தனித்த பெண்கள்; பயணம் செய்வோர்; ஸ்பெயின் நாட்டின் “வில்லாஜோயோசா” (Villajoyosa, Spain)

புனிதர் மார்த்தா, புதிய ஏற்பாட்டு நூல்களாகிய லூக்கா நற்செய்தியிலும் யோவான் நற்செய்தியிலும் விவரிக்கப்படுகின்ற புனிதர் ஆவார்.

மார்த்தாவும் அவருடைய உடன்பிறப்புகளான இலாசர் (Lazarus) மற்றும் மரியா (Mary of Bethany) ஆகியோர் எருசலேம் (Jerusalem) அருகே “பெத்தானியா” (Bethany) என்னும் ஊரில் வாழ்ந்துவந்ததாக புதிய ஏற்பாடு தகவல் தருகின்றது. குடும்பத்தில் மரியா முதலிலும், அவருக்கு அடுத்தவராக இலாசரும், இருவருக்கும் இளையவராக மார்த்தாவும் இருந்தனர். இறந்துபோன இலாசருக்கு இயேசு உயிர்கொடுத்த நிகழ்ச்சியைக் கண்டவருள் மார்த்தாவும் ஒருவர்.

மார்த்தா பற்றிய விவிலியக் குறிப்புகள் :

லூக்கா நற்செய்தி :

லூக்கா நற்செய்தி நூலில் இயேசு தம் நண்பர்களான மார்த்தா, மரியா, லாசர் ஆகியோரின் வீடு சென்று அவர்களைச் சந்திக்கிறார். மரியா, மார்த்தா ஆகிய இரு சகோதரிகளுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடு அங்கே காட்டப்படுகிறது. அவர்களது வீட்டில் இயேசு விருந்தினராகச் சென்றபோது, மார்த்தா "பலவற்றைப் பற்றிக் கவலைப்பட்டுக் கலங்கிக்கொண்டிருந்தார்", ஆனால் மரியா "இயேசுவின் காலடி அருகில் அமர்ந்து அவர் சொல்வதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்"; எனவே அவர் "நல்ல பங்கைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டார்."

(காண்க: லூக்கா 10:38-42).

இப்பகுதியில் மார்த்தா, மரியா, இலாசர் ஆகியோரின் வீடு எந்த நகரில் இருந்தது என்பதும், இயேசு எருசலேமுக்கு அருகில் இருந்தாரா என்பதும் சொல்லப்படவில்லை.

யோவான் நற்செய்தி :

யோவான் நற்செய்தியில் மார்த்தாவும் மரியாவும் இரு நிகழ்வுகளில் வருகின்றனர். ஒன்று, இறந்துபோன இலாசருக்கு இயேசு உயிரளித்தது, மற்றொன்று, மரியா இயேசுவுக்கு உணவு பரிமாறியபோது மார்த்தா இயேசுவுக்கு நறுமணத் தைலம் பூசியது.

இலாசருக்கு இயேசு உயிரளித்த நிகழ்ச்சியில் முதலில் மரியா வருகிறார், அதன்பின் அவருடைய சகோதரி மார்த்தா வருகிறார். இயேசு வந்துகொண்டிருக்கிறார் என்று கேள்விப்பட்ட உடனேயே மார்த்தா ஓடோடிச் சென்று அவரை வரவேற்கிறார். மரியாவோ வீட்டிலேயே இருந்தார். இயேசு சொல்லி அனுப்பிய பின்னரே மரியா வருகிறார்.

இங்கே மார்த்தா அங்குமிங்கும் சென்று காரியங்களைச் செய்வதில் முனைப்பாக இருப்பதும், மரியா அமைதியை நாடி சிந்தனையில் இருப்பதும் காட்டப்படுகிறது. இது லூக்கா நற்செய்தியில் வருகின்ற மார்த்தா மரியா ஆகியோரின் குணச்சித்திர விவரிப்புக்கு ஒத்திருக்கிறது (லூக்கா 10:38-42).

இரு சகோதரிகளுமே இயேசுவைப் பார்த்து, "ஆண்டவரே, நீர் இங்கே இருந்திருந்தால் என் சகோதரன் இறந்திருக்க மாட்டான்" என்றுதான் கூறுகிறார்கள். (யோவான் 11:21,32) ஆயினும், இயேசு மரியாவுக்கு அளித்த பதில் உணர்ச்சியையும் உள்ளத்தின் துயரத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. மார்த்தாவிடம் இயேசு நம்பிக்கை கொள்ளும்படி அறிவுறுத்தி, போதனை வழங்குகிறார்:

இந்த நிகழ்ச்சியின் தொடர்ச்சியாக, மார்த்தா மரியாவிடம் சென்று இயேசு அவரைத் தேடியதாகக் கூறுகிறார். மரியா வந்ததும் இயேசு அவரிடம் இலாசரை எங்கே வைத்தார்கள் என்று கேட்கிறார். மரியா இயேசுவை இலாசரின் கல்லறைக்குக் கூட்டிச் செல்கிறார். கல்லறையின் கல்லை அகற்றும்படி இயேசு கூறியதும் மார்த்தா அதற்கு மறுப்புத் தெரிவிக்கிறார்: "ஆண்டவரே, நான்கு நாள் ஆயிற்று; நாற்றம் அடிக்குமே!" என்பது மார்த்தாவின் கூற்று (யோவான் 11:39). இயேசு பதில்மொழியாக, "நீ நம்பினால் கடவுளின் மாட்சிமையைக் காண்பாய் என் நான் உன்னிடம் கூறவில்லையா" என்று கேட்டார் (யோவான் 11:40). அதன்பின் இலாசரின் கல்லறையின் கல் அகற்றப்படுகிறது. இயேசு அண்ணாந்து பார்த்து தம் தந்தையை நோக்கி வேண்டுகிறார். இலாசரும் சாவினின்று விடுபட்டு மீண்டும் உயிர்பெற்று எழுகின்றார்.

யோவான் நற்செய்தியில், மார்த்தா மீண்டும் வருகிறார். யோவான் நற்செய்தியின் பன்னிரண்டாம் அதிகாரத்தில் அந்நிகழ்ச்சி விவரிக்கப்படுகிறது. இயேசு பெத்தானியாவுக்குச் சென்றார் என்றும் அங்கு அவருக்கு விருந்து அளிக்கப்பட்டது என்று மட்டுமே அந்நற்செய்தி கூறுகிறது. அதற்கு இணையான பகுதிகளாக உள்ள மத்தேயு 26:6-3 பகுதியிலும், மாற்கு 14:3-9 பகுதியிலும் விருந்து "தொழுநோயாளரான சீமோன் வீட்டில் நிகழ்ந்தது" என்றுள்ளது.

எனவே, இந்த விருந்து சீமோனின் வீட்டில் நடந்திருக்கலாம் என்று பலர் கருதுகின்றனர். ஆயினும், மார்த்தா விருந்து பரிமாறினார் என்று யோவான் கூறுவது கவனிக்கத்தக்கது. மேலும், விலையுயர்ந்த நறுமணத் தைலத்தைக் கொண்டு இயேசுவை மார்த்தாவின் சகோதரியான மரியா பூசினார் என்று யோவான் நற்செய்தி கூறுகிறது.

கத்தோலிக்க மரபில் புனித மார்த்தா :

ரோமன் கத்தோலிக்க மரபில் மார்த்தாவின் சகோதரி மரியா, இயேசுவுக்கு நறுமண எண்ணெய் பூசிய "பாவியான பெண்ணாகிய" மகதலா மரியாவோடு பெரும்பாலும் இணைத்துப் புரிந்துகொள்ளப்பட்டார். அதுபோலவே மார்த்தா பற்றியும் சில மரபுச் செய்திகளும் விளக்கங்களும் உள்ளன.

யோவான் நற்செய்திப்படி, மரியா, மார்த்தா, இலாசர் ஆகியோர் பெத்தானியாவில் வாழ்ந்தனர். லூக்கா நற்செய்திப்படி, அவர்கள் சிறிது காலமாவது கலிலேயாவில் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். லூக்கா அவர்கள் வாழ்ந்த நகரத்தைக் குறிப்பிடவில்லை. ஆனால் அந்த இடம் "மகதலா" என்னும் ஊராக இருந்திருக்கலாம். அவ்வாறென்றால் பெத்தானியா மரியாவும் மகதலா மரியாவும் ஒரே ஆளைக் குறிக்கக் கூடும். மார்த்தா பற்றி யோவானும் லூக்காவும் தருகின்ற விவரிப்பு மிகத் துல்லியமாக ஒத்திருக்கின்றன. இயேசு அவர்களோடு கொண்டிருந்த உறவு உண்மையிலேயே ஆழமானது: "மார்த்தாவிடமும் அவருடைய சகோதரியான மரியாவிடமும் இலாசரிடமும் இயேசு அன்பு கொண்டிருந்தார்" (யோவான் 11:5). மார்த்தா இயேசுவுக்கு உணவு பரிமாறுவது பற்றியே கரிசனையும் கவலையும் கொண்டிருந்தார் (யோவான் 11:20-21,39; லூக்கா 10:40). ஆனால் படிப்படியாக மார்த்தாவின் மனநிலையில் ஒரு மாற்றம் ஏற்படுகிறது. அவர் இயேசுவைக் கடவுள் தன்மை கொண்டவராக ஏற்கின்றார். தம் சகோதரியான மரியாவிடம் சென்று அதை அறிவிக்கின்றார் (காண்க: யோவான் 11:20-27).

கீழை மரபுவழிச் சபை மரபு:

கீழை மரபுவழிச் சபையில், மார்த்தாவும் அவருடைய சகோதரி மரியாவும் வெள்ளைப்போளம் ஏந்தியவர்களாகப் போற்றப்படுகிறார்கள். இயேசு கொல்கொதா மலையில் சிலுவையில் உயிர்துறந்து கல்லறையில் அடக்கப்பட்ட பின், அவரைப் பிரமாணிக்கமாகப் பின்சென்ற பெண்கள் அவருடைய கல்லறைக்குச் சென்று அவருடைய உடலுக்கு வெள்ளைப்போளம் கொண்டு பூசப் போனார்கள் என்னும் அடிப்படையில் இக்கருத்து எழுந்தது. கல்லறை வெறுமையாய் இருந்தது. வானதூதர், இயேசு உயிர்பெற்றெழுந்த செய்தியை அறிவித்தார். எனவே, இப்பெண்களே, இயேசு உயிர்த்தெழுந்ததற்கு முதல் சாட்சிகள்.

மரபுவழிச் சபையின் பாரம்பரியப்படி, மார்த்தாவின் சகோதரர் இலாசர் கிறித்துவில் நம்பிக்கை கொண்டதால் யூதர்கள் அவரை எருசலேமிலிருந்து துரத்தினர். அவரும் புனித ஸ்தேவான் மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்ததைத் தொடர்ந்து, தம் சகோதரி மார்த்தாவோடு யூதேயாவை விட்டுச் சென்று, பல்வேறு பகுதிகளில் கிறித்தவ சமயத்தைப் பரப்பினார். அதே சமயம், மகதலா மரியா எருசலேமில் திருத்தூதர் யோவானோடு சேர்ந்து கிறிஸ்தவத்தைப் பரப்பினார். மூன்று உடன்பிறப்புகளும் அதன்பின்னர் சைப்ரசு தீவுக்கு வந்தனர். அங்கே இலாசர் லார்னாக்கா நகரில் ஆயராகப் பொறுபேற்றுப் பணிபுரிந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 29)

✠ St. Martha of Bethany ✠

Virgin, Myrrhbearer, Wonder Worker of Southern Gaul:

Born: ----

Probably Iudaea Province (modern-day Israel or West Bank)

Died: ----

Traditionally Larnaca, Cyprus or Tarascon, Gaul (modern-day France)

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Christianity

Anglican Communion

Lutheran Church

Canonized: Pre-congregation

Feast: July 29

Patronage:

Butlers; Cooks; Dietitians; Domestic servants; Homemakers; Hotel-keepers; Housemaids; Housewives; Innkeepers; Laundry workers; Maids; Manservants; Servants; Servers; Single laywomen; Travellers; Tarascon; Villajoyosa, Spain; Pateros, Metro Manila, Philippines

Martha of Bethany is a biblical figure described in the Gospels of Luke and John. Together with her siblings Lazarus and Mary of Bethany, she is described as living in the village of Bethany near Jerusalem. She was witness to Jesus resurrecting her brother, Lazarus.

Today, July 29, is the Feast of St. Martha, sister of St. Mary Magdalene and St. Lazarus. We find her in the Scriptures three times, twice directly and once indirectly.

In the first instance, Martha questions Jesus about her sister, who was sitting listening at the Lord’s feet while Martha was busy preparing the meal in the Gospel of St. Luke: 

“Martha was busy about much serving. She stood and said: ‘Lord hast thou no care that my sister hath left me alone to serve? Speak to her, therefore, that she help me.’ 

“And the Lord answering, said to her: ‘Martha, Martha, thou art careful and art troubled about many things. But one thing is necessary. Mary has chosen the best part, which shall not be taken away from her’” (10:40-42). 

We also find her questioning Jesus about the death of her brother, Lazarus, in St. John's Gospel, where she comes to a deeper faith in the divinity of Christ, much like the example of the Samaritan woman (John 4:15).

“Martha, therefore, as soon as she heard that Jesus had come, went to meet him, but Mary sat at home. Martha, therefore, said to Jesus: ‘Lord, if thou had been here, my brother would not have died. But now also I know that whatsoever thou wilt asks of God, God will give it to thee.’ 

“Jesus said to her: ‘Thy brother shall rise again.’ "Martha said to him: ‘I know that he shall rise again, in the resurrection at the last day.’ 

“Jesus said to her: ‘I am the resurrection and the life. He that believes in me, although he is dead, shall live. And everyone that lives and believes in me shall not die forever. Believest thou this?’

“She said to him: ‘Yea, Lord I have believed that thou art Christ the Son of the living God, who art come into this world’” (11:20-27).

The third instance is a reference to Jesus, shortly before the Holy Week, when Our Lord had supper at the house of Lazarus along with Martha and Mary (John 12:1-2). He then stayed as their guest there that night.

“Jesus, therefore, six days before the pasch, came to Bethany, where Lazarus had been dead, whom Jesus raised to life. And they made him a supper there, and Martha served. And Lazarus was one of them that were at table with Him.”

From there, Our Lord would leave to enter triumphantly into Jerusalem on Palm Sunday. That blessed family would, therefore, provide a place for Our Lord to rest His head a short while before the most solemn week in the History of mankind. 

In her three reported encounters with Jesus, St. Martha represented the Three Ways of the Interior Life, as taught by theologians such as Fr. Garrigou-Lagrange, a famous French theologian of the time of Pius XII. 

The Purgative Way is represented in the first encounter when Martha's soul is purified of her attachment to her own will by coming to recognize that "one thing necessary," doing the will of God. 

The Illuminative Way is symbolized when Jesus reveals Himself to Martha before He raises Lazarus from the dead: “I am the resurrection and the life. He that believes in me, although he is dead, shall live. And everyone that lives and believes in me shall not die forever.” 

The Unitive Way is represented when Jesus stays in the home of his three friends. Not only does Our Lord physically reside in Martha's home, but because she has been previously instructed, He finds in her soul a fit dwelling place through her contemplation of His presence. It is by doing God's will and receiving the illumination that comes after fidelity to that Will that we are thus prepared for a similar gift to the one that St. Martha symbolized.

Alas, many people never get beyond the first stage in the interior life. This does not mean that such people lose their souls, but rather, as Garrigou-Lagrange points out in his masterpiece, Life Everlasting, persons like these will see in Purgatory the higher place they would have had in Heaven had they been willing to cooperate with the grace that God was offering to them to make further progress. Indeed, they will suffer acutely from this realization. 

Whereas St. Martha made a profound act of humility in accepting Jesus' gentle rebuke in Luke's Gospel, we often do the unthinkable act of questioning Our Lord's wisdom or convincing ourselves that it is not the voice of God speaking to our souls after all when His answer is different from what we want to hear. Imagine if after Jesus had told Martha that "only one thing is necessary," she had turned around and walked away sad, like the rich man who had many possessions. 

Every soul that is serious about following Our Lord will be visited by Him to test the purity of his or her intentions. It is then that the soul makes its choice either for God or for self. It is precisely in Martha's humility that we find her ascent to the first step of sanctity, because it is clear that there was a resistance in her natural dispositions to embrace the will of God, and she needed to purge it. 

Like St. Martha, we should have the humility to face our own defects and then fight against them. Afterward, Our Lord will illuminate our souls showing the way He chose for us to follow, and then, we will start to be one with Him, that is, united with Him. This mystical union is a pre-taste of the eternal happiness we will have in Heaven where He will be “our reward exceedingly great.”

~ Fr. Paul Sretenovic

புனிதர் லாசர் ✠(St. Lazarus of Bethany July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜுலை 29)

✠ புனிதர் லாசர் ✠

(St. Lazarus of Bethany)

கிறிஸ்துவின் நண்பர், நான்கு நாட்கள் மரித்திருந்தவர்:

(Four-days dead, Friend of Christ)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodox Church)

கிழக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Eastern Catholic Churches)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

இஸ்லாம்

(Islam)

நினைவுத் திருநாள்: ஜுலை 29

“நான்கு நாட்களின் லாசரஸ்” (Lazarus of the Four Days) என்றும், “புனிதர் லாசரஸ்” (Saint Lazarus) என்றும், “பெத்தனியின் லாசரஸ்” (Lazarus of Bethany) என்றும் அழைக்கப்படும் புனிதர் லாசர், நான்கு நாட்கள் மரித்தோருள் இருந்தவரும், கிறிஸ்து இயேசுவின் நண்பரும், புனிதர்கள் “மார்த்தா” (Martha) மற்றும் “மரியா’வின்” (Mary) சகோதரருமாவார். இவரது நண்பரான இயேசு, இவரை தமது கண்முன்னே மரித்தோரிலிருந்து உயிர்ப்பித்ததைக் கண்ட யூதர்கள், “பாருங்கள், இவர் தம் நண்பர் மீது எவ்வளவு அன்பு வைத்திருக்கிறார்?” என்றனர்.

இயேசுவின் மரணம் மற்றும் உயிர்த்தெழுதலின் பின்னர், லாசரின் வாழ்க்கையைப்பற்றி வெவ்வேறு புராணங்கள் உள்ளன. அவர் வாழ்க்கையில் மீண்டும் அழைக்கப்படுவதன் முன்னர், அடுத்த உலகத்தைப் பற்றி அவர் ஏதாவது எழுதி வைத்துவிட்டு சென்றிருக்க வேண்டுமென்று சிலரும், வேறு சிலரோ, அவர் புனிதர் பேதுருவைப் பின்தொடர்ந்து சிரியா (Syria) சென்றிருக்க வேண்டுமென்றும், மற்றொரு கதையானது, இஸ்ரேலின் (Israel) மத்திய தரைக்கடல் கடற்கரையிலுள்ள “ஜாஃபா” கடலில், கசிவுள்ள படகில் யூதர்களால் ஏற்றிவிடப்பட்டும், அவரும், அவரது சகோதரிகளும், மற்றும் பிறரும் “சைப்ரஸில்” (Cyprus) பாதுகாப்பாக கரை இறங்கியுள்ளனர் என்கிறது. அங்கே, 30 ஆண்டுகளாக ஆயராக பணியாற்றிய பின்னர் அவர் அமைதியாக மரித்தார் என்கிறது.

“கான்ஸ்டண்டினோபில்” (Constantinople) நகரில், இவரைக் கௌரவிக்கும் விதமாக, ஒரு தேவாலயம் கட்டப்பட்டுள்ளது. இவரது புகழ்பெற்ற மிச்சங்கள் அனைத்தும் கி.பி. 890ம் ஆண்டு, இங்கே கொண்டுவரப்பட்டன. அங்கே அவர் “மார்ஸிலீஸின்” (Marseilles) ஆயராகப் பணியாற்றினார். எண்ணற்ற மக்களை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றியபின்னர், மறைசாட்சியாக மரித்த இவர், ஒரு குகையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். கிழக்கு ஃபிரான்சிலுள்ள (Eastern France) “ஆடம்ன்” (Autun) நகரில் ஒரு புதிய பேராலயம் கட்டப்பட்டு இவரது மிச்சங்கள் 1146ம் ஆண்டு, இங்கே கொண்டுவரப்பட்டன.

இப்புனிதருக்கு ஆரம்ப காலத்திலேயே பக்தி இருந்தது என்பது நிச்சயம். கி.பி. சுமார் 390ம் ஆண்டுகளில், “எதேரியா” (Etheria) எனும் பெண் திருயாத்திரி, லாசர் மரித்தோர்களிடமிருந்து எழுந்திருந்த கல்லறையில், ஆண்டுதோறும் குருத்து ஞாயிற்றுக் கிழமைக்கு முந்தின சனிக்கிழமையன்று நடக்கும் ஊர்வலம் பற்றி பேசுவதை கேட்க முடிந்தது. மேற்கத்தைய நாடுகளில், தவக்காலத்தின் ஐந்தாம் ஞாயிறை (Passion Sunday) "டொமினிகா டி லாஸரோ" (Dominica de Lazaro) என்பர். மற்றும், ஆபிரிக்காவில் (Africa), லாசர் உயிருடன் எழுப்பப்பட்ட நற்செய்தி, தவக்காலத்தின் ஐந்தாம் ஞாயிறன்று (Passion Sunday) வாசிக்கப்படுவதாக புனிதர் அகுஸ்தினார் (St. Augustine) கூறுகின்றார்.

† Saint of the Day †

(July 29)

✠ St. Lazarus of Bethany ✠

Four-days dead, Friend of Christ:

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodox Church

Eastern Catholic Churches

Anglican Communion

Lutheran Church

Islam

Feast: July 29

Lazarus of Bethany, also known as Saint Lazarus or Lazarus of the Four Days, venerated in the Orthodox Church as Righteous Lazarus the Four Days Dead, is the subject of a prominent miracle of Jesus in the Gospel of John, in which Jesus restores him to life four days after his death. The Eastern Orthodox and Roman Catholic traditions offer varying accounts of the later events of his life.

And when he [Jesus] had said this, he cried out in a loud voice, “Lazarus, come out!” The dead man came out, tied hand and foot with burial bands, and his face was wrapped in a cloth. So Jesus said to them, “Untie him and let him go.”

~ John 11:43–44

Lazarus and his two sisters, Martha and Mary, lived in Bethany, a town just a few miles from Jerusalem. These three siblings were good friends with Jesus, so when Lazarus became terribly ill, Martha and Mary sent word to Jesus, letting him know of their brother’s condition. The sisters desperately hoped that he would visit and restore the health of their brother.

When Jesus received the sisters’ message, he instantly understood that Lazarus’s dreadful condition was part of God’s plan―that the events that were to surround Lazarus in the days to come would beautifully demonstrate the glory of God and help people better understand who Jesus was. After deliberately waiting a few days, Jesus set out for Bethany.

By the time Jesus arrived, Lazarus had been dead for four days. Martha and Mary were terribly distressed that it was too late for Jesus to help their brother. However, their deep anguish quickly blended with total bewilderment when Jesus asked that the stone before Lazarus’s tomb be pushed aside.

Before a gathered crowd, Jesus spoke out to God in prayer and then forcefully exclaimed, “Lazarus, come out!” Incredibly, Lazarus rose up and stepped outside the tomb, still wrapped in his burial bands, and Jesus directed the awestruck crowd to untie the burial wrappings and let him go.

News of this miracle spread rapidly, creating a significant turning point in Jesus’ ministry and life. Many people went from mere curiosity or indifference to following him wholeheartedly. This shift in public attitude infuriated some already indignant synagogue chief priests. Already planning to kill Jesus, they began to scheme for the death of Lazarus as well.

Although the Sanhedrin succeeded in having Jesus crucified, Lazarus was spared. After Pentecost, Lazarus allegedly preached in Cyprus for many years. His relics were reportedly discovered there in 899 and transferred to Constantinople; from there, they were moved to Autun, France, where they are now venerated at the Cathedral of Saint Lazarus.

A Week of Bible Journaling with St. Lazarus:

In older saint books, you might find St. Lazarus’s memorial recorded as of Dec. 17; however, the current Roman Martyrology has moved his feast day to July 29—a day to share with his sisters: Martha and Mary of Bethany. If you would like to get to know St. Lazarus better, try Bible Journaling with him for one week. Ponder each passage below prayerfully, and consider how Lazarus’s story impacted Christendom.

Day 1) John 11:1–16

Day 2) John 11:17–27

Day 3) John 11:28–37

Day 4) John 11:38–44

Day 5) John 11:45–47, 53

Day 6) John 12:1–11

Day 7) Luke 10:38–42

புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக் ✠(St. Leopold Mandić) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக் ✠

(St. Leopold Mandić)

மறைப்பணியாளர், குரு:

(Religious and Priest)

பிறப்பு: மே 12, 1866

ஹெர்சக் நோவி, டல்மாஷியா அரசு, ஆஸ்திரிய-ஹங்கேரி

(Herceg Novi, Kingdom of Dalmatia, Austro-Hungary)

இறப்பு: ஜூலை 30, 1942 (வயது 76)

பதுவை, இத்தாலி அரசு

(Padua, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 2, 1976

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI) 

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 16, 1983

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித லியோபோல்டு மேண்டிக் திருத்தலம், பதுவை, இத்தாலி

(Shrine of St. Leopold Mandić, Padua, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 28

புனித லியோபோல்ட் மேண்டிக், “குரோஷியன் கப்புச்சின் சபை” (Croatian Capuchin Friar) துறவியும், கத்தோலிக்க அருட்பணியாளரும் ஆவார். திக்குவாய் போன்ற பேச்சுக் குறைபாடுகள் உள்ள இவர், தமது குறைபாடுகளையும் மீறி, ஆழ்ந்த ஆன்மீக பலத்தை வளர்த்ததுடன், தினமும் 12–15 மணி நேரம் ஓப்புரவு திருவருட்சாதனம் அளிப்பதன் மூலம் மக்களின் மனதில் நிலைத்தவர்.

“போக்டான் இவன் மேண்டிக்” (Bogdan Ivan Mandić) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் லியோபோல்ட் மேண்டிக், அன்றைய ஆஸ்திரிய-ஹங்கேரி (Austro-Hungary) பிராந்தியமான “ஹெர்செக் நோவி” (Herceg Novi) எனும் கடற்கரை நகரில் பிறந்தார். மொழியால் குரோசி இனத்தைச் சார்ந்த இவரது தந்தை, “அட்ரியாடிக்” (Adriatic) கடல் பகுதியில் சொந்தமாக மீன்பிடி கப்பல் வைத்து தொழில் செய்த “பீட்டர் அன்டுன் மேண்டிக்” (Petar Antun Mandić) ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர், “டிராகிஸியா செரெவிக்” (Dragica Zarević) ஆகும். இவர் தமது பெற்றோரின் பன்னிரண்டு குழந்தைகளில் கடைசி குழந்தை ஆவார்.

வெனிஸ் குடியரசிலுள்ள (Republic of Venice) கபுச்சின் துறவியரின் சமூகத்தால் வளர்க்கப்பட்ட இவர், உடல்நலம் குன்றியவராவார். சுமார் நாலரை அடி உயரமேயுள்ள இவர், சாய்வான நடையும் திக்கித் திணறி பேசும் திறனுமுள்ளவர் ஆவார். தமது 16 வயதில் “உடின்” (Udine) எனுமிடத்திலுள்ள இளம் கபுச்சின் துறவியர் மடத்தில் இணைந்தார். இரண்டே வருட காலத்தின் பின்னர் ஆன்மீக சத்திய பிரமாணமும் துறவு ஆடைகளும் ஏற்றுக்கொண்ட இவர், புகுமுக துறவியாக தமது துறவு வாழ்க்கையை தொடர்ந்தார். தமது ஆன்மீக பெயராக “லியோபோல்ட்” எனும் பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார். தனது சொந்த நாடு அமைந்த குரோசியா மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பாவில் மறைபணி செய்ய ஆவல் கொண்டார். ஆனால் இவரது பலவீனமான உடல் அமைப்பு இடம் தரவில்லை.

தமது 24 வயதில், கி.பி. 1890ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 20ம் நாளன்று, வெனிஸ் (Venice) நகரிலுள்ள “புனித மரியா டெல்லா சலுட்” (Basilica of Santa Maria della Salute) பேராலயத்தில், கர்தினால் (Cardinal) “டொமினிக்கோ அகஸ்டினி” (Domenico Agostini) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

அடிக்கடி நோய்வாய்ப் பட்டதால், 1906ம் ஆண்டு முதல் தமது மரணம் வரையான சுமார் முப்பத்தாறு வருடங்கள் இத்தாலியின் பதுவை நகரிலேயே தங்கி பணியாற்றினார்.

புனிதர் அந்தோணியார் கல்லறை அமைந்த பதுவை திருத்தலப் பேராலயத்தில் பக்தர்களுக்கு ஓப்பரவு அருட்சாதனம் வழங்க நியமிக்கப்பட்டார். இப்பணியை தமது வாழ்நாள் முழுவதும் செய்தார். இவரிடம் ஓப்பரவு பெற்றவர்கள் இறை ஞானத்தையும், இறை ஆசிரையும், மன்னிப்பையும் பெற்றதாக உணர்ந்தனர். 

கீழைத் திருச்சபையும், ரோமைத் திருச்சபையும் இணைந்து திருத்தந்தையின் கீழ் ஒரே குடையாக செயல்பட வேண்டுமென்ற புனித நோக்கத்திற்காக தனது வாழ்வை அர்ப்பணித்துக் கொண்டார்.

தனது புனித வாழ்வால் அனைவருக்கும் இறைப்பணி ஆற்றிய இவருடைய உணவுக்குழாய் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. இந்நோய் காரணமாக, இவர் தமது 76வது வயதில், 1942ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 30ம் தேதியன்று, திருப்பலிக்கு (Mass) ஆயத்தம் செய்துகொண்டிருந்த இவர், நிலைகுலைந்து தரையில் வீழ்ந்தார். அங்கிருந்து அவரது அறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்ட அவருக்கு, இறுதி அருட்சாதனங்கள் வழங்கப்பட்டன. அவரது படுக்கையருகில் ஒன்றுகூடிய துறவியர், “பரிசுத்த அரசியே வாழ்க” (Salve Regina) எனப்படும் மரியாளின் புகழ் பா பாடத் தொடங்கினர். "ஓ புன்னகையே, ஓ அன்பே, ஓ இனிய கன்னி மரியே" ("O clement, O loving, O sweet Virgin Mary") எனும் வரிகளை அவர்கள் பாடிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் அவரது ஆன்மா இவ்வுலகை விட்டு பிரிந்தது.

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல் (Pope Paul VI), 1976ம் ஆண்டு, மே மாதம், 2ம் நாளன்று, இவரை அருளாளர் நிலைக்கு உயர்த்தி, திருச்சபை ஒன்றிப்பின் பாதுகாவலர் என அறிவித்தார். திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II), 1983ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 16ம் நாளன்று, இவரை புனிதர் நிலைக்கு உயர்த்தினார்.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Leopold Mandić ✠

Religious and Priest:

Born: Bogdan Ivan Mandic

May 12, 1866

Herceg Novi, Kingdom of Dalmatia, Habsburg Monarchy (Now Montenegro)

Died: July 30, 1942 (Aged 76)

Padua, Kingdom of Italy

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Capuchin Friars, Croatia & Diocese of Padua)

Beatified: May 2, 1976

Pope Paul VI

Canonized: October 16, 1983

Pope John Paul II

Major shrine: Shrine of St. Leopold Mandić, Padua, Italy

Feast: July 28

Patronage: Cancer sufferers

St. Leopold Mandić, O.F.M. Cap., was a Croatian Capuchin friar and Catholic priest, who suffered from disabilities that would plague his speech and stature. He developed tremendous spiritual strength in spite of his disabilities and became extremely popular in his ministry as a confessor, often spending 12–15 hours in the confessional.

St. Leopold was also a Capuchin priest like St. Padre Pio.  Born the youngest of 12 children in 1866 in the Montenegro area of Croatia, he was called Bogdan as a child. Throughout his life, he suffered from severe abdominal pain as well as a severe stutter.  Along with these ailments, chronic arthritis deformed his posture and hands. His bent spine gave him a height of just 4'5".  He had poor eyesight and was usually in pain. Despite his lifelong physical problems, his was a life of faith and sacrifice.

 

At 16, Bogdan began his studies at the Capuchin Seraphic School in Italy.  He took the religious name Brother Leopold and made his Profession of Vows at 17.  Brother Leopold was ordained a priest in Venice in 1890.  He wanted to become a missionary in Eastern Europe, which was under siege by religious conflict, but his request was turned down because of his poor health.  He was instead stationed at several friaries around Venice.  He began to teach about the early Church Fathers at a school in Padua, where he became well known for his devotion to his students and his hours spent in prayer each night.

 

Besides one year in an Italian prison during World War I for refusing to renounce his Croatian nationality, Brother Leopold would spend most of the next three decades devoted to spreading the faith in Padua.  From his small cell, he would spend up to 15 hours a day hearing confessions and giving spiritual direction.  He was known for his constant prayer, fasting, and sacrifice. His dream was to reunite the Catholic and Orthodox churches by going to the Orient, but that never happened. He became known as the Apostle of Confession and Apostle of Unity. He wrote a famous prayer for ecumenism and was known to prophesy and to levitate.

 

When his superiors would say he was too lenient with the people who came to him for confession, he would respond, “If the Lord wants to accuse me of showing too much leniency toward sinners, I'll tell him that it was he who gave me this example, and I haven't even died for the salvation of souls as he did.” Leopold would often remark, “Be at peace; place everything on my shoulders. I will take care of it.” He once explained, “I give my penitents only small penances because I do the rest myself.” At nighttime, he would spend hours in prayer, explaining: “I must do penance for my penitents.”

 

Brother Leopold was known to be especially fond of expectant mothers and young children. He set up orphanages for children without parents.  He had a deep devotion to the Virgin Mary who he referred to as “my holy boss,” and he prayed the Rosary regularly. Each day he celebrated Mass at the side altar in the Little Office of the Virgin Mary. Then he would go around and visit the sick in nursing homes, hospitals, and homes.  He also visited sick Capuchin friars in the infirmary, encouraging them to keep the faith.

Leopold used to repeat to himself: “Remember that you have been sent for the salvation of people, not because of your own merits, since it is the Lord Jesus and not you who died for the salvation of souls... I must cooperate with the divine goodness of our Lord who has deigned to choose me so that by my ministry, the divine promise would be fulfilled: ‘There will be only one flock and one shepherd’” (John 10:16).

 

Brother Leopold suffered from esophageal cancer, which would ultimately lead to his death at age 76. On July 30, 1942, after an entire night of prayer and a previous day hearing confessions nonstop, he collapsed while preparing for Mass.  He was brought to his cell where he was given the Last Rites. Friars gathered at his bed sang “Salve Regina,” and when they got to the words, “O clement, O loving, O sweet Virgin Mary,” St. Leopold died while singing the final words.

 

The church and part of the friary where Brother Leopold lived were demolished by bombs during World War II, but as he predicted, his cell and confessional were left unharmed.  He stated before his death, “The church and the friary will be hit by the bombs, but not this little cell. Here God exercised so much mercy for people, it must remain as a monument to God’s goodness.”  Pope Paul VI beatified Leopold on May 2, 1976, and St. John Paul II canonized him during the Synod of Bishops on October 16, 1983.  Leopold is hailed as the “Apostle of Unity.” His feast day is July 28.

புனிதர் முதலாம் விக்டர் ✠(St. Victor I)14ம் திருத்தந்தை:(14th Pope) July 28

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 28)

✠ புனிதர் முதலாம் விக்டர் ✠

(St. Victor I)

14ம் திருத்தந்தை:

(14th Pope)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

ரோமப் பேரரசின் கீழ் இருந்த வடமேற்கு ஆப்பிரிக்க கடற்கரை பிராந்தியம்

(Africa Proconsulare)

இறப்பு: கி.பி. 199

ரோம், ரோமப் பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 28

திருத்தந்தை புனிதர் முதலாம் விக்டர், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 14ம் திருத்தந்தையாகக் கருதப்படுகிறார். இவர் கி.பி. 189 முதல் 199ல் தமது மரணம் வரை ஆட்சி செய்தார். கத்தோலிக்க திருச்சபை, மரபு வழி திருச்சபை, மற்றும் கோப்து திருச்சபை ஆகிய கிறிஸ்தவ பிரிவுகள் முதலாம் விக்டரைப் புனிதராகப் போற்றுகின்றன.

வரலாற்றுக் குறிப்புகள்:

"திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் ஏடு தருகின்ற குறிப்புகள்படி, முதலாம் விக்டர் ரோமப் பேரரசின் கீழ் இருந்த ஆப்பிரிக்க மாநிலத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். அவர் “பெர்பெர்' இனத்தவர்” (Berber origin) என்றும், அவரின் பிறப்பிடம், “ரோம லிபியாவிலுள்ள” (Roman Libya) “லெப்டிஸ் மேக்னா” (Leptis Magna) என்றும் கருதப்படுகிறது. அவரது தந்தை பெயர் 'பெலிக்சு' என்பர்.

ஆட்சிக் காலம்:

இவர் திருத்தந்தையாக ஆட்சி செய்த காலம் குறித்து பண்டைய சரித்திர ஆசிரியர்கள் நடுவே பல கருத்துகள் உள்ளன. யூசேபியஸ் (Eusebius) கூற்றுப்படி, இவர் கோம்மொதுஸ் (Commodus) பேரரசனின் பத்தாம் ஆட்சி ஆண்டில் (கி.பி. 189) பதவி ஏற்றார். லிப்சியுஸ் (Lipsius) என்பவர் இது சரியான ஆண்டு என்று கருதுகிறார். ஜெரோம், விக்டர் ஆட்சி தொடங்கியது “செப்டிமியஸ் செவேரஸ்” (Septimius Severus) பேரரசனின் முதலாம் ஆட்சி ஆண்டு (அதாவது கி.பி 193) என்று கூறுகிறார்.

பொதுவாக ஏற்கப்பட்ட கருத்துப்படி, முதலாம் விக்டர், கி.பி. 189ம் ஆண்டு முதல், கி.பி. 199ம் ஆண்டு வரை திருத்தந்தையாக ஆட்சி செய்தார்.

ரோமப் பேரரசோடு உறவு:

கோம்மொதுஸ் பேரரசனின் இறுதி ஆட்சி ஆண்டுகளின் போதும் (கிபி 180-192), செப்திமுஸ் செவேருஸ் ஆட்சியின் தொடக்க காலத்திலும் (கிபி 192) ரோமத் திருச்சபை அரசு, அடக்குமுறைக்கு ஆளாகாமல் அமைதியாகச் செயல்பட முடிந்தது.

கோம்மொதுஸ் பேரரசன் கிறிஸ்தவ திருச்சபை குறித்து நல்லெண்ணம் கொண்டதற்கு மார்சியா (Marcia) என்னும் பெண்மணி காரணமாக இருந்திருக்கலாம். புனித இப்போலித்து என்பவர் கூற்றுப்படி, அப்பெண்மணி ஒருவேளை கிறிஸ்தவராக இருந்திருக்கலாம், அல்லது கிறிஸ்தவம் மட்டில் மதிப்புக்கொண்டவராய் இருந்திருக்கலாம். அவர் ஒருநாள் திருத்தந்தை விக்டரை அரச அரண்மனைக்கு அழைத்து, அவரிடமிருந்து ஒரு பெயர்ப் பட்டியல் கேட்டார். சார்தீனியா தீவில் அமைந்திருந்த சுரங்கங்களில் கட்டாய வேலை செய்ய அனுப்பப்பட்டிருந்த கிறிஸ்தவர்களை விடுதலை செய்யவே அப்பட்டியலை மார்சியா கேட்டார்.

கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராக இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகள் தொடர்பாக ரோம ஆயருக்கும், பேரரசுக்கும் ஏற்பட்ட முதல் தொடர்பு இதுவே எனத் தெரிகிறது. தம்மிடம் கேட்கப்பட்ட பெயர்ப் பட்டியலை விக்டர் கொடுத்தார். அரசு அனுமதியோடு மார்சியா ஹையசிந்த் என்னும் திருப்பணியாளரை சார்தீனியாவுக்கு அனுப்பி அங்குக் கட்டாய வேலை செய்த கிறிஸ்தவர்களை விடுதலை செய்ய வழிவகுத்தார்.

இவ்வாறு விடுதலை செய்யப்பட்டவர்களுள் கலிஸ்டஸ் என்பவரும் இருந்தார். இவர் பிற்காலத்தில் (கி.பி. 217-222) திருத்தந்தையாகப் பதவி வகித்தவர் ஆவார். உடல் நலக் குறைவால் கலிஸ்டஸ் ரோமுக்குத் திரும்புவதற்குப் பதிலாக ஆன்சியம் என்னும் நகருக்குச் சென்றார்.

முதலாம் விக்டர் காலத்தில் கிறிஸ்தவ திருச்சபை வளர்ச்சி கண்டது. பல கிறிஸ்தவர்கள் ரோமப் பேரரசில் உயர் பதவிகள் வகித்தனர் என்று இரனேயுஸ் குறிப்பிடுகிறார். “செப்டிமியஸ் செவேரஸ்” (Septimius Severus) மன்னனுக்குக் குணமளித்த புரோக்குலஸ் (Proculus) என்பவர் அரசவையில் பதவி வகித்தார் என்று தெர்த்தூல்லியன் எழுதுகிறார்.

இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் கொண்டாடுவது பற்றிய விவாதம்:

விக்டர் திருத்தந்தையாகப் பதவி ஏற்குமுன், திருத்தந்தை அனிசேட்டஸ் காலத்தில் எழுந்த ஒரு பிரச்சினை திருத்தந்தை முதலாம் விக்டர் காலத்திலும் தலைதூக்கியது. அதாவது, இயேசு சாவினின்று உயிர்த்தெழுந்த நிகழ்ச்சியை ஒவ்வொரு ஆண்டும் எந்த நாளில் கொண்டாடுவது என்பது பிரச்சினை. இதில் மேற்கு (ரோம) திருச்சபைக்கும் கிழக்கு திருச்சபைக்கும் இடையே வேறுபாடு நிலவியது. ரோமில் அவ்விழா நிசான் மாதத்தில் ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமைதான் கொண்டாடப்பட்டது. கிழக்கு சபையோ, இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை நிசான் மாதம் 14ம் நாள் (அது ஞாயிறாயினும் சரி, வேறு நாளாயினும் சரி) கொண்டாடியது. இது யூதர்களின் பாஸ்கா விழா முறையைப் பின்பற்றி நிகழ்ந்தது.

இக்கொண்டாட்டம் பற்றி ஒத்த கருத்து உருவாக்கும் முயற்சி திருத்தந்தை அனிசேட்டஸ் காலத்தில் நிகழ்ந்தது. அவர் கீழைச் சபைத் தலைவராகிய பொலிக்கார்ப்பு என்பவரை ரோமில் சந்தித்துப் பேசியும் ஒத்த கருத்து உருவாகவில்லை. ஆயினும், கீழைச் சபை தன் வழக்கப்படி அக்கொண்டாட்டத்தைத் தொடரலாம் என்று அனிசேட்டஸ் ஏற்றுக்கொண்டார்.

முதலாம் விக்டர் காலத்தில் நிலைமை மாறத் தொடங்கியது. ஆசியப் பகுதிகளிலிருந்து ரோமில் குடியேறிய கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் வழக்கப்படி இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை ரோமிலும் நிசான் மாதம் 14ம் நாள் கொண்டாடத் தொடங்கினர். ரோமில் அவ்விழா இயேசு உயிர்த்தெழுந்த நாளாகிய ஞாயிறன்றுதான் கொண்டாடப்பட வேண்டும் என்று விக்டர் வலியுறுத்தினார்.

எபேசு நகரில் ஆயராக இருந்த பொலிக்கார்ப்புக்கு விக்டர் மடல் எழுதி, ஆசியாவிலிருந்த பிற ஆயர்களை மன்றமாகக் கூட்டி இப்பொருள் பற்றி ஒத்த கருத்து உருவாக்கக் கேட்டார். அவ்வாறே மன்றம் கூட்டப்பட்டு முடிவெடுக்கப்பட்டது. ஆனால், பொலிக்கார்ப்பு திருத்தந்தை விக்டருக்கு எழுதிய மடலில், தம் மாநிலத்தில் எத்தனையோ புனிதர்களும் ஆயர்களும் அதுவரையிலும் கடைப்பிடித்த வழக்கத்தை மாற்றப் போவதில்லை என்றும், இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா நிசான் மாதம் 14ம் நாள்தான் கொண்டாடப்படும் என்றும் கூறினார்.

உடனே திருத்தந்தை விக்டர் ரோமப் பகுதியில் இருந்த ஆயர்களை மன்றமாகக் கூட்டினார். அதுபோலவே வேறு இடங்களிலும் ஆயர்கள் கூடி ஆலோசித்து கருத்துத் தெரிவிக்குமாறு கேட்டார். பாலஸ்தீனாவில் செசரேயா நகர் தியோபிலசு என்பவர் மன்றத்துக்குத் தலைமை தாங்கினார். போந்துஸ் நகரில் பால்மா என்னும் ஆயர் தலைமை தாங்கினார். லியோன் நகர ஆயர் இரனேயுஸ் கால்லிய (பிரான்சு) பகுதி மன்றத்துக்குத் தலைமை தாங்கினார். மேலும் ஓஸ்ரேன், கொரிந்து போன்ற நகரங்களிலும் மன்றங்கள் நடந்தன. இவ்வாறு அக்காலத்தில் திருச்சபை பரவியிருந்த அனைத்து இடங்களிலிருந்தும் கருத்துப் பெறப்பட்டது. அனைவருமே, இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா ஞாயிற்றுக் கிழமைதான் கொண்டாடப்பட வேண்டும் என்று கருத்துத் தெரிவித்தனர்.

திருச்சபை அனைத்திற்கும் தலைவர் என்னும் முறையில் விக்டர் கீழைத் திருச்சபை ஆயர்களைத் தொடர்பு கொண்டு, அவர்களும் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழாவை ரோம வழக்கப்படி கொண்டாட வேண்டும் என்று அறிவுறுத்தினார். அம்முறையை ஏற்காதவர்கள் திருச்சபையின் ஒன்றிப்பிலிருந்து விலக்கப்படுவர் என்றும் எச்சரித்தார்.

விக்டரின் அணுகுமுறையில் சில ஆயர்கள் குறை கண்டனர். லியோன் நகர ஆயர் இரனேயுஸ் மற்றும் பிற ஆயர்கள் திருத்தந்தை விக்டர் கடுமையான அணுகுமுறையைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்றும், கீழைத் திருச்சபையோடுள்ள நல்லுறவை முறித்தலாகாது என்றும் கேட்டுக் கொண்டனர். விக்டருக்கு முன் திருத்தந்தையாக இருந்தவர்கள் கடைப்பிடித்த முறையை அவரும் தொடர்வது நல்லது என்று கூறினார் இரனேயுஸ். அதாவது, ரோமிலும் மேற்கு திருச்சபையிலும் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் விழா ஞாயிறன்று கொண்டாடப்படுவது முறையே என்றாலும், கீழைச் சபையில் அவ்விழாவை நிசான் மாதம் 14ம் நாள் (அது ஞாயிறாக இல்லாமல் இருந்தாலும்) கொண்டாடிய வழக்கம் ஏற்கனவே இருந்ததால் அதைத் தடை செய்ய வேண்டாம் என்று கருத்துத் தெரிவித்தார்.

திருத்தந்தை விக்டரின் ஆட்சியில் ஆசிய ஆயர்கள் நிலை என்னவாயிற்று என்பது தெரியவில்லை. எவ்வாறாயினும், கி.பி மூன்றாம் நூற்றாண்டில் இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதலை ஞாயிறன்று கொண்டாடும் பழக்கம் படிப்படியாகத் திருச்சபை முழுவதிலும் பரவியது.

கிரேக்க மொழியிலிருந்து இலத்தீன் மொழிக்கு மாறுதல்:

திருத்தந்தை விக்டர் காலத்தில் நடந்த இன்னொரு முக்கிய நிகழ்வு திருச்சபையில் பயன்படுத்திய மொழி சார்ந்ததாகும். பண்டைய கிறிஸ்தவ அறிஞர் புனித ஜெரோம் கூற்றுப்படி, "ரோம் நகரின் பதின்மூன்றாம் ஆயர் விக்டர், இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் கொண்டாடப்பட வேண்டிய நாள் குறித்து எழுதினார்; செவேருஸ் மன்னன் காலத்தில் பத்து ஆண்டுகள் திருத்தந்தையாக ஆட்சிசெய்தார்".

திருத்தந்தை விக்டர் காலம் வரையிலும் திருச்சபையின் அதிகாரபூர்வமான மடல்கள், எழுத்துக்கள் போன்றவை கிரேக்க மொழியில் ஆக்கப்பட்டன. விக்டர் இலத்தீன் மொழிப் பின்னணியிலிருந்து வந்த முதல் திருத்தந்தை ஆவார். அவர் காலத்தில் ரோமத் திருச்சபையில் இலத்தீன் படிப்படியாக கிரேக்கத்தின் இடத்தைப் பிடித்தது. வழிபாட்டு மொழி கிரேக்கத்திலிருந்து இலத்தீனாக மாறத் தொடங்கியது.

இருப்பினும் திருப்பலியை இலத்தீன் மொழியில் கொண்டாடும் வழக்கம் கி.பி. 230ம் ஆண்டு அளவில்தான் உறுதியாக நிலைபெற்றது.

† Saint of the Day †

(July 28)

✠ St. Victor I ✠

14th Pope:

Born: Early 2nd Century AD

Africa Proconsulare

Died: 199 AD

Rome, Roman Empire

Feast: July 28

Pope Victor I was Bishop of Rome and hence a pope, in the late second century. He was of Berber origin. The dates of his tenure are uncertain, but one source states he became pope in 189 and gives the year of his death as 199. He was the first bishop of Rome born in the Roman Province of Africa—probably in Leptis Magna (or Tripolitania). He was later considered a saint. His feast day was celebrated on 28 July as "St Victor I, Pope and Martyr".

Pope St Victor, son of Felix, was born in Africa, in what is now known as Leptis Magna in Tunisia. His birth was probably in the second quarter of the second century. Nothing else is known of his younger years.

Victor's reign showed many changes in the Church. The culture had begun to change in the Roman Empire. No longer was Greek the standard language. Latin had taken precedence as the official language of the Church, as well. Victor, unlike many of his predecessors, wrote in Latin. During the time of peace in the Church, Victor acted more like a ruler than many of the previous bishops of Rome had been able to.

The mistress of Emperor Commodus was a woman named Marcia. It is said that she was a secret Christian, or at least, a woman tolerant of Christianity. At one time, she called Victor to her, asking for a list of names of the Christians who had been sentenced to work in the mines of Sardinia. He gave her a list. This implies that the Christians were a tight group who knew each other well enough to keep tabs on one another. Marcia had them pardoned and sent the presbyter Hyacinthus, who may have been her advisor, to be sure they were released. One man, Callistus, chose to remain behind, possibly to preach to the pagans there. The Roman Christians sent him a stipend until he left.

At the time, not only was their peace, but Christians could practice their religion and serve in the imperial court, which some did. This was a time when the Church attracted men and women of position and wealth.

Victor sought to solidify Roman control of the Church throughout the Mediterranean. He proclaimed that Easter was to be celebrated only on Sunday, a continuing battle if you have read other entries on the popes. Many Asian Christians had moved to Rome and were celebrating Easter as they did at home, following the Passover dates, rather than having Easter on a specific day. Victor requested the Asian bishops to send him a letter indicating how many people followed this custom. It was a great majority. Victor was not pleased and he went so far as to demand that the Asian churches follow his rule. He set up the first synod of Rome to deal with this. But, Asian churches chose to ignore Victor and continued as they were despite his threat of ex-communication. Irenaeus, bishop of Lyons, and others wrote to Victor asking him to not be so harsh and demanding and to keep the other churches within the fold. There are no letters of response from Victor, but he must have relented because the Asian churches remained.

There was a presbyter who had known St. Polycarp and was probably taught by him. The man's name was Florinus. He began to teach questionable doctrine and eventually Gnostic heresy. Irenaeus wrote two treatises against Fronius' preaching then notified Victor of the man's work. Florinus lost his place in the Church.

Another man, Theodotus, came to Rome from Asia and preached that Jesus was just a normal man until he was baptized and was endowed with the Spirit. As much as Victor tried to excommunicate him, Theodotus continued his preaching. He and his followers developed a schismatic group that continued for a while.

In addition to these two, the Montanists were still troubling the churches of Asia with their odd prophecies, indicating that marriage was as much a sin as adultery, and on and on. At first, from a distance, Victor thought them to be just zealously pious. But when some came to speak to him, he realized his mistake and ordered ex-communication.

In addition to Victor's writings about the paschal question, he was known to have written a treatise against dice throwers, or gamblers.

Considering the attitudes of the government at the time, Victor probably did not die a martyr, but is held up as a confessor of the Church.

St. Victor, pray for us!