September 25​Saint of the day:Saints Louis Martin and Zélie Guerin

September 25

​

Saint of the day:

Saints Louis Martin and Zélie Guerin

Saints Louis and Marie Zelie Guerin Martin, the parents of St. Therese of Lisieux.

​

 

Prayer:

​

Saints Louis Martin and Zélie Guerin’s Story

​

Born into a military family in Bordeaux, Louis trained to become a watchmaker. His desire to join a religious community went unfulfilled because he didn’t know Latin. Moving to Normandy, he met the highly-skilled lace maker, Zélie Guerin, who also had been disappointed in her attempts to enter religious life. They married in 1858, and over the years were blessed with nine children, though two sons and two daughters died in infancy.

Louis managed the lace-making business that Zélie continued at home while raising their children. She died from breast cancer in 1877.

Louis then moved the family to Lisieux to be near his brother and sister-in-law, who helped with the education of his five surviving girls. His health began to fail after his 15-year-old daughter entered the Monastery of Mount Carmel at Lisieux in 1888. Louis died in 1894, a few months after being committed to a sanitarium.

The home that Louis and Zélie created nurtured the sanctity of all their children, but especially their youngest, who is known to us as Saint Thérèse of the Child Jesus. Louis and Zélie were beatified in 2008, and canonized by Pope Francis on October 18, 2015. The Liturgical Feast of Saints Louis Martin and Zélie Guerin is July 12.

புனித ஃபெர்மினுஸ் (272-303)செப்டம்பர் 25

புனித ஃபெர்மினுஸ் (272-303)

செப்டம்பர் 25

இவர் ஸ்பெயின் நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவரது தந்தை உரோமை அரசாங்கத்தில் ஓர் உயரதிகாரியாகப் பணிபுரிந்து வந்தவர். அவர் ஆயர் ஹானஸ்டஸ் என்பவரின் போதனையால் தொடப்பட்டு, கிறிஸ்துவை ஏற்றுக்கொண்டார். அதன் பிறகு அவர் தன் மகனாக ஃபெர்மினுஸையும் கிறிஸ்துவ நெறியின் படி வளர்த்து வந்தார்.

ஃபெர்மினுசுக்கு முப்பத்து ஒன்றாம் வயது நடக்கும்பொழுது, பிரான்ஸ் நாட்டிற்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப் புறப்பட்டுச் சென்றார். அங்கு இவர் அமியன்ஸ் என்ற நகரின் ஆயராகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார்.

ஆயராகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட்ட பின்பு இவர், கடவுளின் வார்த்தையை மிகத் துணிச்சலாக அறிவித்து வந்தார். இந்நிலையில்தான் உரோமை மன்னன் தியோகிளசியனின் ஆள்கள் இவரை கி.பி 303 ஆம் ஆண்டு தலைவெட்டிக் கொன்று போட்டார்கள்.

St.Herman the Cripple. September 25

*SAINT OF THE DAY* 

Feastday: September 25

*St.Herman the Cripple*

(1013-1054)

Herman was born into royalty, the son of a duke of Altshausen. From birth, it was apparent that he would be horribly crippled and disfigured, earning him the less-than-pleasant name of “Hermannus Contractus” (or “Herman the Twisted”). Sources suggest he was born with a cleft palate, cerebral palsy and spina bifida. Without assistance, he could not move, and could barely speak, but within his body was a keen mind and iron will.

At the age of seven, Herman’s parents left him at the Benedictine monastery of Reichenau, where they arranged for him to be raised and educated. Situated on the shores of Lake Constance, it was expected that this location would be ideal for Herman’s health, but also for his developing intellect. Abbot Berno, the monk who led the community, took Herman under his wing, educating him with kindness and compassion.

Despite his obvious intellect, Herman struggled to read and write at first, his physical limitations difficult to overcome. Once he mastered the basics, the academic world opened to him, and he impressed all with the breadth and depth of his subsequent studies. Not only did he immerse himself in the sciences, but also in languages, music and theology. Herman became fluent in Latin, Greek, and Arabic. He wrote extensively on mathematical and astronomical topics, as well as volumes on the history of the world. He was professed a monk at the age of 30, and continued to write, producing works of great spiritual depth. 

St. Herman died at the young age of 40, having succumbed to the symptoms of his many afflictions. He was beatified in 1863. He was a man who took joy in his struggles, and looked at each difficult day as an opportunity to grow closer to the Lord.

✠ புனிதர் சியோல்ஃப்ரித் ✠(St. Ceolfrith). September 25

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 25)

✠ புனிதர் சியோல்ஃப்ரித் ✠

(St. Ceolfrith)

ஆங்கிலோ-சாக்சன் கிறிஸ்தவ மடாதிபதி:

(Anglo-Saxon Christian Abbot)

பிறப்பு: கி.பி. 642

இறப்பு: கி.பி. 716

பர்கண்டி நகரிலுள்ள லாங்ரேஸ் மடாலயம்

(Monastery of Langres in Burgundy)

ஏற்கும் சபை:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

மரபுவழி திருச்சபை

(Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 25

புனிதர் சியோல்ஃப்ரித், ஒரு ஆங்கிலோ-சாக்சன் கிறிஸ்தவ மடாதிபதியும், துறவியும் ஆவார். ஏழு வயதிலிருந்து, கி.பி. 716ம் ஆண்டு, இறக்கும்வரை அவர், "வணக்கத்திற்குரிய புனிதர் பீட்" (Saint Bede the Venerable) அவர்களுடைய பாதுகாவலர் என்று நன்கு அறியப்பட்டவர். அவர் "மாங்க்வேர்மவுத்-ஜாரோ" (Monkwearmouth-Jarrow Abbey) துறவு மடத்தின் மடாதிபதியாகவும், "கோடெக்ஸ் அமியாட்டினஸ்" (Codex Amiatinus Bible) விவிலியத்தை தயாரிக்கும் திட்டத்தில் முக்கிய பங்களிப்பாளராகவும் இருந்தார். கோடெக்ஸின் நகல் ஒன்றினை திருத்தந்தை இரண்டாம் கிரகோரி (Pope Gregory I) அவர்களிடம் வழங்குவதற்காக ரோம் (Rome) நகர் செல்லும் வழியில், அவர் பர்கண்டி (Burgundy) நகரில் இறந்தார்.

ஆரம்ப கால வாழ்க்கை:

சியோல்ஃப்ரித்தின் வாழ்க்கையின் முந்தைய காலத்தைப் பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை. கிறிஸ்தவ துறவற மரபுகள் மீது அவரது சொந்த சகோதரர் சினெஃப்ரிட் (Cynefrid) கொண்டிருந்த பக்தியின் காரணமாக துறவற சமூகத்தில் சேர அவருக்கு விருப்பம் இருந்திருக்கலாம். கி.பி. சுமார் 660ம் ஆண்டு, சினெஃப்ரிட் இறந்த தேதியின் காலத்திலேயே சியோல்ஃப்ரித் துறவற மரபில் நுழைந்ததாக வரலாற்றாசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். சியோல்ஃப்ரித், துறவற மரபுடன் ஒரு வலுவான குடும்ப தொடர்பைக் கொண்டிருப்பதாக அறியப்படுகிறது. அவரது சகோதரர் மட்டுமல்லாது, கூடுதலாக, "டன்பர்ட்" (Tunbert) எனும் அவரது உறவினர் ஒருவர் "ஹெக்சாம் மடாலயத்தின்" (Monastery of Hexham) முதல் மடாதிபதி (Abbot) ஆவார்.

கன்னி மட பயிற்சிக்கான அவரது முதல் நான்கு ஆண்டுகள், "கில்லிங்" (Gilling Abbey) துறவுமடத்தில் நடந்தது. இது, இப்போது வடக்கு யார்க்ஷயர் (North Yorkshire) என அறியப்படுகிறது. அயர்லாந்திற்கு (Ireland) புறப்படுவதற்கு முன்னர், சினெஃப்ரிட் (Cynefrid) இதில் கலந்து கொண்டார். சியோல்ஃப்ரித், வாசிப்பு, உழைப்பு மற்றும் துறவற ஒழுக்கம் ஆகியவற்றிற்கு தொடர்ந்து தனது மனதைக் கொடுத்தபடியால், அதிக பக்தியுடன் நடந்து கொண்டார் என்று விவரிக்கப்படுகிறார். இந்த நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, ஒரு கடுமையான ஒழுங்கு நடவடிக்கைகளை கொண்ட ஒரு மடத்தை நாடி, சியோல்பிரித் கில்லிங் (Gilling Abbey) துறவுமடத்தை விட்டு வெளியேறினார். பிற்காலத்தில் புனிதர் வில்ஃப்ரிட் (Saint Wilfrid) என்று நியமனம் செய்யப்பட்ட வில்ப்ரிட் தலைமையிலான ஒரு குழுவினருடன் அவர் விரைவில் இணைந்தார். இந்த துறவிகள் அதே பெயரில் ரிப்பன் நகர மடத்தின் (Ripon monastery) பெனடிக்டைன் துறவியர் (Benedictines) என்று போட்ஃப்ளவர் (Boutflower) அடையாளம் காண்கிறார். இந்த நேரத்தில், அவர் சரியான துறவறக் கொள்கைகளைப் பற்றிய தனது சொந்த புரிதலைச் செம்மைப்படுத்த வந்தார். தனது 27 வயதில், குருத்துவம் பெற்ற சியோல்ஃப்ரிட், மேலும் துறவற வாழ்க்கையின் நடைமுறைகளுடன் தன்னை நன்கு அறிமுகப்படுத்தத் தொடங்கினார்.

ரிப்பன் துறவு மடத்தில் (Ripon) அவரது நாட்கள் முடிவடைவதற்கும், பெனடிக்ட் பிஸ்காப்பின் (Benedict Biscop) கீழ் அவர் நியமிக்கப்பட்டதற்கும் இடையிலான காலம் பற்றி மிகக் குறைவாகவே வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. தவிர அவர் போடோல்ப் மடாதிபதியின் (Abbot Botolph)  நிறுவனங்களில் சிறிது காலம் செலவிட்ட அவர் "பரிசுத்த ஆவியின் கிருபையால்" ("The Grace of Spirit") நிரப்பப்பட்டதாக விவரிக்கப்படுகிறார்.

இறுதி நாட்கள்:

சியோல்ஃப்ரித், தனது வாழ்க்கையின் இறுதிகாலம் சமீபிப்பதனை அறிந்திருந்தார். எனவே அவர் தனது பதவியை ராஜினாமா செய்தார். அவருக்குப் பின் ஹ்வெட்பெர்ட் (Hwaetberht) மடாதிபதியாக பொறுப்பேற்றார். பின்னர், கோடெக்ஸ் திருவிவிலிய (Codex Amiatinus Bible) நகலை திருத்தந்தை இரண்டாம் கிரிகோரிக்கு (Pope Gregory II) வழங்குவதற்கான நோக்கத்துடன் அவர் ரோம் நகர் பயணம் செய்தார். பர்கண்டி (Burgundy) பிராந்தியத்தில் உள்ள லாங்ரேஸ் (Langres) நகர் வரை பயணித்த இவர், அங்கு கி.பி. 716ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 29ம் நாளன்று, மரித்தார். அவர், அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(September 25)

✠ St. Ceolfrith ✠

Abbot and Confessor:

Born: 642 AD

Died 716

Monastery of Langres in Burgundy

Venerated in:

Roman Catholic Church

Orthodox Church

Feast: September 25

Saint Ceolfrith, or Geoffrey, the friend and spiritual son of Saint Benedict Biscop (January 12), was born about the year 642 and was probably a native of the kingdom of Northumbria.

He is first mentioned in 674 as aiding Benedict in the foundation of the abbey of Wearmouth, and about the year 678, he accompanied him to Rome. A little later - about the year 681 - Ceolfrith was an active, learned and zealous man, and worthy to be the successor of Benedict. He doubled the large library which had been formed by his predecessor and increased the number of monks to six hundred. He also enriched the monastery, by obtaining from King Aldfrith a grant of lands on the river "Fresca," which were afterwards exchanged for an estate nearer the monastery, at a place then called "Sambuca." By some monks whom he sent to Rome, Ceolfrith obtained from Pope Sergios a new charter of privileges for the monastery, or rather a renewal of those which had been given to Benedict by Pope Agatho.

Saint Ceolfrith continued to preside over the two monasteries of Wearmouth and Jarrow during twenty-six years, and he appears to have occupied himself exclusively with his monks in study and teaching. The celebrity of his school, in which Bede imbibed his great learning, was very extensive; and in 701, the Pope sent a messenger to invite one of his monks to advise him in deciding certain ecclesiastical questions of great difficulty.

A few years afterwards (about 710), Ceolfrith's advice was sought by Naitan, King of the Picts, who had become a convert to the Orthodox Pascha and the Roman form of tonsure; and, at the earnest solicitation of that prince, he sent him a letter setting forth the arguments on which this was founded, and along with it architects to build a stone church after the West Roman style. This letter has been preserved by Bede.

When age and sickness announced to Ceolfrith the near approach of death, he was suddenly seized with the desire of ending his days in the Apostolic city of Rome. Bede, who was probably one of the actors in it, describes very particularly the emotional scene of parting. The monks urged Ceolfrith to stay, for they saw that he lacked the strength for so long a journey, and they feared that he would die on the way; but their efforts were in vain. On Thursday, the 4th day of June, 716, immediately after the first liturgical service of the day had been celebrated, Ceolfrith prepared for his departure, amid the lamentations of those with whom he had passed so many tranquil years.

The monks, about six hundred in number, were assembled in the church at Wearmouth, and Ceolfrith, after having prayed, stood by the altar, holding in his hand the censer with burning incense, and gave them his peace. Then they left the church and moved towards the shore, their chants being frequently interrupted by loud sobs. When they came to the dormitory, Ceolfrith entered the oratory of Saint Lawrence, which stood there, and delivered his last admonition, urging the monks to persevere in brotherly love, to keep strict discipline, and to be constant in their duties to God, and he ended by requesting their prayers for himself.

On the bank of the River Tyne, he gave them severally the kiss of peace, and they then fell on their knees and received his blessing. He was accompanied across the river by the deacons of the church, bearing lighted tapers and the cross of gold. When he reached the opposite shore, he venerated the cross and then mounted the horse which was to carry him to the place of embarkation.

On their return to Wearmouth, the first care of the monks was the election of a successor, and their new abbot, named Hwaetbert, was immediately dispatched, with a few of the brethren, to see Ceolfrith for the last time. They found him on the coast waiting for a ship; since his departure from amongst them, he approved their choice and confirmed their election, and then received from the new abbot a commendatory letter to Pope Gregory.

The apprehensions of the monks were soon verified; for after journeying slowly through Gaul, as he was approaching the city of Langres (Lingonas), in the diocese of Lyon, on the 25th of September of the same year, Ceolfrith became suddenly so feeble that his attendants were obliged to halt in the midst of the fields, where he died almost immediately.

His body was deposited in the monastery of the Twin Martyrs, in the southern suburb of the city, and his companions returned to England to bear the tidings to his friends. Bede, who gives the date of Ceolfrith's death, tells us that he was then seventy-four years of age and that he had been forty-seven years a presbyter and thirty-five years an abbot, including, of course, the period during which he presided only over the monastery of Jarrow.

His holy relics were afterwards removed from Langres, and carried to Wearmouth; and at a subsequent period, on the approach of the Danes, who reduced that monastery to ruins, they were again taken up by the monks, and, with those of the Abbess Hilda, finally deposited at Glastonbury.

Saint Ceolfrith is commemorated on the date of his repose, September 25. The translation of his relics is celebrated on October 8.

✠ அலெக்ஸாந்திரியா நாட்டு புனிதர் யூப்ரோசைன் ✠(St. Euphrosyne of Alexandria). செப்டம்பர் 25

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 25)

✠ அலெக்ஸாந்திரியா நாட்டு புனிதர் யூப்ரோசைன் ✠

(St. Euphrosyne of Alexandria)

கன்னியர்:

(Virgin)

பிறப்பு: ----

அலெக்ஸாண்ட்ரியா, எகிப்து

(Alexandria, Egypt)

இறப்பு: கி.பி. 5ம் நூற்றாண்டு

ஏற்கும் சபை:

கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 25

அலெக்ஸாந்திரியா நாட்டு புனிதர் யூப்ரோசைன், ஆண் உடையை அணிந்துகொண்டு உள்ளூர் துறவு மடத்தில் சந்நியாசியாக வாழ்ந்த ஒரு பெண் துறவி ஆவார். அவரது நினைவுத் திருநாள், கத்தோலிக்கம், மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபைகளில் செப்டம்பர் மாதம், 25ம் நாளன்று, கொண்டாடப்படுகிறது.

யூப்ரோசைன், அலெக்ஸாந்திரியா நாட்டின் செல்வந்தர்களும் ஒருவரான "பாப்னூஷியஸ்" (Paphnutius) என்பவரது மகள் ஆவார். பெற்றோரின் முதுமை காலத்தில், துறவி ஒருவரது செபத்தின் மூலம் அற்புதமான முறையில் பிறந்தவர் ஆவார். இவரது அன்பான தந்தை  பாப்னூஷியஸ், இவரை ஒரு பணக்கார இளைஞனுடன் திருமணம் செய்துவைக்க விரும்பினார்.

ஆனால் ஏற்கனவே தனது வாழ்க்கையை கடவுளிடம் அர்ப்பணிப்பதாக சபதம் ஏற்றிருந்த இவர், தனது சபதத்தை மீறுவதற்கான அழுத்தத்திலும், அவள் ஒரு ஆணின் உடையணிந்து "ஸ்மராக்டஸ்" (Smaragdus) ("மரகதம்") ("Emerald") என்ற அடையாளத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்.

பின்னர் அவர் அருகிலுள்ள ஆண்கள் மடாலயத்திற்கு தப்பிச் சென்றார். அங்கு அவர் ஒரு முழுமையான சந்நியாச வாழ்க்கையை நோக்கி வேகமாக முன்னேறினார். அவருடைய பிறப்புக்காக ஜெபித்த அதே துறவியே அங்கே மடாதிபதியாக இருந்தார். அந்த மடாதிபதியின் வழிகாட்டுதலின் கீழ் இருந்தார்.

சில வருடங்கள் கழித்து, பாப்னூஷியஸ் தனது மரணத்தில் ஆறுதலுக்காக மடாதிபதியிடம் முறையிட்டபோது, மடாதிபதி அவரை ஸ்மராக்டஸ் என்ற போர்வையில் யூப்ரோசைனின் பராமரிப்பில் அவரை ஈடுபடுத்தினார். பயனுள்ள ஆலோசனைகள் பலவற்றையும், ஆறுதலான அறிவுரைகளையும் தனது சொந்த மகளிடமிருந்தே பெற்ற அவர், தமது மகளை அடையாளம் காணத் தவறிவிட்டார். தாம் இறக்கும்வரை தாம்தான் அவரது காணாமல் போன அவரது சொந்த மக்கள் என்று, யூப்ரோசின் தன்னை அவருக்கு வெளிப்படுத்தவேயில்லை.

யூப்ரோசைனை அடக்கம் செய்தபின், பாப்னூஷியஸ் தனது உலகப் பொருட்கள் அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு, அதே மடத்தில் ஒரு துறவியாக ஆனார். அங்கு, பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர் இறக்கும் வரை தனது மகள் தங்கியிருந்த அதே பழைய அறையை பயன்படுத்தினார்.

† Saint of the Day †

(September 25)

✠ St. Euphrosyne of Alexandria ✠

Virgin:

Born: ----

Alexandria, Egypt

Died: 5th Century AD

Venerated in:

Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: September 25

Saint Euphrosyne of Alexandria was a female saint who adopted male attire and lived at a local monastery as an ascetic. Her feast day is celebrated both in the Catholic and Eastern Orthodox Churches on 25 September.

St. Euphrosyne was, according to legend, a Christian virgin and sole daughter of a wealthy trader, the Holy Pafnutio from Alexandria. He and his wife had lived in a childless marriage for many years and began to grow old.

Pafnutios was a deeply faithful and devout Christian and he used to go in a monastery where the abbot was his spiritual guide. At this old monk’s intercession, Pafnutios’s wife finally became pregnant, and Euphrosyne was born. The mother died when her daughter was twelve years old, so she was raised by her pious father.

When she turned eighteen, her father wanted her to marry and he made sure she got engaged to a rich young man. But she wanted to preserve her chastity and wanted to go to the monastery, so she started selling her jewellery and giving away her possessions to the poor. She also stopped washing her face, “even with cold water”.

While her father was away, she secretly received the veil of a wandering monk. But she feared her father’s reaction and knew he would look for her in nuns, so she cut her hair and dressed in men’s clothes and stepped in as a monk in the monastery near Alexandria where her father used to go and where the old monk had Asked for her to be born was abbot.

She called herself the Ebony Smaragdos and the monks didn’t recognize her again in men’s clothing, so they accepted her as a monk. But the beauty of her facial distracted the monks from their piety exercises and they thought it was the devil who had sent her to tempt them, so the abbot ordered her to stay in her cell and not come to church. In her recluse cell, Eufrosyne spent the next 38 years in labour, fasting, and prayer, and she became famous for her holiness and spiritual wisdom.

When her father visited the abbot to get comfort in his grief over the missing daughter, he referred him to the young monk Smaragdus. The father did not recognize her again because her beautiful face was puzzled by long watches and strict fasting in recent times. He continued to come to her for religious counselling for 38 years.

Only when she was dying did she reveal her true identity to her father. Three days before her death around 470 she confessed that she was his missing daughter Euphrosyne. At the same time, she prayed that no one other than he should prepare her corpse for burial.

She died on January 1, around 470. After Pafnutius had buried the dead daughter, he shared his fortune between the poor and the monastery, and then he became a monk. He took over the daughter’s cell in the monastery and lived and worked there as a monk for ten years.

புனித ஜியோன்னா ஆல்பர்ட் St. Albert of Geona. September 25

இன்றைய புனிதர்

2020-09-25

புனித ஜியோன்னா ஆல்பர்ட் St. Albert of Geona

பிறப்பு

1149,

பார்மா (Parma), இத்தாலி

இறப்பு

1215,

பாலஸ்தீனா

பாதுகாவல்: கார்மேல் சபை

ஆல்பர்ட் ஓர் உன்னத குடும்பத்தில் பிறந்தார். திருச்சிலுவை(Holy Cross) என்ற சபையில் குருவானார். 1184 ஆம் ஆண்டில் இத்தாலி நாட்டிலுள்ள பிப்பியோ (Bibbio) என்ற மறைமாவட்டத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பின்னர் 1205 ஆம் ஆண்டு எருசலேமில் உள்ள கிறிஸ்துவ மக்களின் பொறுப்பாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அங்கு அம்மக்களின் நலன்களுக்காக அயராது உழைத்தார். அந்நாட்டில் கிறிஸ்துவ மக்கள் அரசரின் கீழ் அடிமைகளாக அமர்த்தப்பட்டிருந்தனர். 1187 ஆம் ஆண்டு பேரரசரிடமிருந்து அம்மக்களை விடுவித்து, விடுதலை வாழ்வை வழங்கினார். அன்றிலிருந்து எருசலேம் கிறிஸ்துவர்கள் அமைதியாக வாழ்ந்தனர். சில ஆண்டுகளில் மீண்டும் அம்மக்கள் முஸ்லீம்களின் கையில் அகப்பட்டனர். ஆல்பர்ட் அம்மக்களை மீண்டும் முஸ்லீம்களிடமிருந்து விடுவித்து சுதந்திரத்துடன் அமைதியாக வாழ வழிவகுத்தார்.

பேரரசர் பிரடெரிக் பர்ப்ரோச்சா (Frederick Babbarossa) என்பவர் திருச்சபையில் கலகம் ஏற்படுத்தினார். அப்போதிலிருந்து ஆல்பர்ட், அரசனிடம் தொடர்பு கொண்டார். பேரரசருக்கும் திருத்தந்தை 2 ஆம் கிளமெண்ட்டிற்கும் இடையே தகராறு ஏற்பட்டது. இதனால் இவர்கள் இருவரின் நடுவிலும் சமாதானப் புறாவாக ஆல்பர்ட் இருந்தார். பேரரசரை அன்பான, அமைதியான மனிதனாக மாற்றினார்.

ஆல்பர்ட் பிறகு தன் இருப்பிடத்தை அக்கோ Akko என்ற இடத்திற்கு மாற்றினார். அங்கு கார்மேல் என்றழைக்கப்பட்ட மலை ஒன்று இருந்தது. அம்மலையில் துறவற மடங்களைக் கட்டினார். துறவிகள் தனித்தனி குகைகளிலும், செல்களிலும் தங்கி செப வாழ்வில் ஈடுபட ஏற்பாடு செய்தார். 1209 ஆம் ஆண்டு துறவியர்கள் கடைபிடிக்க ஒழுங்குகளை எழுதினார்.

அவ்விதங்களின்படி, துறவிகளை வாழ ஊக்கமூட்டினார். கடுமையான விரதமிருந்து செபிக்க தூண்டினார். இறைச்சி உண்பதை குறைத்தார். அமைதியை கடைபிடித்து வாழ வற்புறுத்தினார். மிக மிகக் கடுமையான ஒழுங்குகளை கடைபிடிக்க துறவிகளை தூண்டினார்.

1254 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 4 ஆம் இன்னொசெண்ட் அவர்கள், இவர் எழுதிய ஒழுங்குகளை, கார்மேல் சபைத்துறவிகள் கடைபிடித்து வாழ, அதிகாரப்பூர்வமாக அனுமதி அளித்தார். பின்னர் ஆல்பர்ட் பாலஸ்தீனாவில் நடைபெற்ற லேடெரன் என்றழைக்கப்பட்ட பொது சங்கக் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள அழைக்கப்பட்டார். அப்போது அங்கிருந்தவர்களில் சிலர், இவருக்கெதிராக சதித்திட்டங்களை தீட்டினர். அவர்களின் சதித்திட்டத்தால் அக்கூட்டத்திலேயே கொலை செய்யப்பட்டார். உயிருக்கு போராடியபோது மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கிருந்து வெளியேறியபின் புனித திருச்சிலுவை திருநாளன்று இறைவனடி சேர்ந்தார்.

செபம்:

விடுதலை அளிப்பவரே எம் கடவுளே! இன்றும் பாலஸ்தீனா நாட்டில், கிறிஸ்தவர்கள் துன்பப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதை நீர் அறிவீர். அம்மக்களின் மனங்களை அறிந்து, நீர்தாமே விடுதலை அளித்து, அமைதியான வழியில் வாழ்க்கை நடத்த, உமது அருளையும், ஆசீர்வாதங்களையும் நிறைவாக அம்மக்களுக்கு தந்து வழிநடத்தும்படியாக இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

குசான்ஸ் நகர் எர்மென்ஃப்ரீட் Ermenfrid von Cusance

பிறப்பு: 600

இறப்பு: 25 செப்டம்பர் 670, குசான்ஸ், பிரான்சு

அமீனஸ் ஆயர் & மறைசாட்சி ஃபிர்மீனுஸ் Firminus von Amiens

பிறப்பு: 3 அல்லது 6 ஆம் நூற்றாண்டு பாம்ப்லோனா Pamplora, ஸ்பெயின்

இறப்பு: 3 அல்லது 6 ஆம் நூற்றாண்டு அமீனஸ் Amiens, பிரான்ஸ்

பாதுகாவல்: அமீனஸ் மற்றும் பாம்ப்லோனா நகர், குழந்தைகள், காய்ச்சல், வலிப்பு, மூட்டு நோயிலிருந்து

ஃப்ளு நகர் நிக்கோலஸ் Nikolaus von Flüe

பிறப்பு: 1417, சாக்சல்ன், சுவிட்சர்லாந்து

இறப்பு: 21 மார்ச் 1487, சாக்சல்ன் Sachseln

பாதுகாவல்: சுவிட்சர்லாந்து, சாக்சல்ன்

செர்கியஸ் ராடோனெஸ் Sergius Radonez

குரு & சபைநிறுவுனர்

பிறப்பு: 1314, ராடோனெஸ், ரஷ்யா

இறப்பு: 25 செப்டம்பர் 1392, மாஸ்கோ, ரஷ்யா

இன்றைய புனிதர் : (25-09-2020)ரெடோநெழ் நகர தூய செர்ஜியுஸ்

இன்றைய புனிதர் : 

(25-09-2020)

ரெடோநெழ் நகர தூய செர்ஜியுஸ் 

இன்று நாம் நினைவுகூரும் செர்ஜியுஸ், 1315 ஆம் ஆண்டு, ரஷ்யாவில் உள்ள ரோஸ்டவ் வெளிகி என்ற இடத்தில் இருந்த ஒரு செல்வச் செழிப்பான குடும்பத்தில் பிறந்தார். நாட்டில் அவ்வப்போது ஏற்பட்ட உள்நாட்டுப் போர்களின் காரணமாக இவரது குடும்பம் அங்கு இங்கு என்று அலைகழிக்கப்பட்டது, அதனாலேயே குடும்பம் வறுமையில் வாடத் தொடங்கியது. கடைசியில் இவரது குடும்பம் ரெடோநெழ் என்ற இடத்தில் குடியேறி அங்கேயே வாழத் தொடங்கியது.

இப்படி செர்ஜியுசின் குடும்பம் அங்கு இங்கு என்று அலைகழிக்கப்பட்டதால், அவரால் சரியான கல்வியறிவு பெறமுடியவில்லை. இதற்கிடையில் செர்ஜியுசின் பெற்றோர் திடிரென இறந்துபோனார்கள். இதனால் அவரும் அவருடைய சகோதரரும் மாஸ்கோவிற்கு அருகில் இருந்த ஒரு காட்டிற்குச் சென்று, அங்கு துறவிகளைப் போன்று வாழத் தொடங்கினார்கள். சிறுதுகாலம் செர்ஜியசோடு இருந்த அவருடைய சகோதரர், அதன்பிறகு மாஸ்கோவில் இருந்த வேறொரு துறவுமடத்திற்குச் சென்று, அங்கு துறவியாக வாழத் தொடங்கினார்.

இந்நிலையில் செர்ஜியுஸ் காட்டில் தனியாக இருந்துகொண்டு, ஜெப தவ வாழ்க்கை வாழ்வதைக் கேள்விப்பட்ட பல இளைஞர்கள் அவரிடத்தில் வந்து, தங்களை அவருடைய சீடர்களாக ஏற்றுக்கொள்ளக் கேட்டார்கள். அவரும் அதற்கு முழு சம்மதம் தெரிவித்ததால், அவர்கள் அவரோடு இருந்துகொண்டு ஜெப தவ வாழ்க்கை வாழ்ந்துவந்தார்கள்.

காட்டில் ஜெர்சியுசும் அவரோடு சேர்ந்து பல இளைஞர்களும் ஜெப தவ வாழ்க்கை வாழ்கிறார்கள் என்பதைக் கேள்விப்பட்ட பொதுமக்கள், அப்படிப்பட்டவர்கள் வாழ்கின்ற புண்ணிய மண்ணில் நாமும் வாழ்ந்தால் நமக்கு நிறைய ஆசிர்வாதம் கிடைக்கும் என்று நம்பி, அவர்கள் துறவுமடம் இருந்த இடத்தில் வீடுகளைக் கட்டி அங்கு வாழத் தொடங்கினார்கள். அந்த இடத்திற்கு SERGIEV POSAD என்றும் பெயரிட்டு மகிழ்ந்தார்கள். 

இப்படியே நாட்கள் போய்க்கொண்டிருக்க செர்ஜியுசைப் பற்றிய செய்தி, மாஸ்கோவில் இருந்த மன்னருக்குத் தெரியவந்தது. அவர் செர்ஜியுசை வந்து சந்தித்து, தனக்குப் பின் தன்னுடைய பதவியை ஏற்குமாறு கேட்டுக்கொண்டார். ஆனால், செர்ஜியுசோ தனக்கு எந்தவொரு பதவியும் வேண்டாம் என்று மறுப்புத் தெரிவித்து விட்டார். அதேநேரத்தில் அவருக்கு அவ்வப்போது ஆலோசனைகள் சொல்லிவந்தார்.

ஒருசமயம் மாஸ்கோவின் மன்னர் டர்டர் என்பவரோடு போர்தொடுக்கச் சென்றபோது, செர்ஜியுஸ் அவரிடம், “மன்னா! நீ எதற்கும் அஞ்சாதே! ஆண்டவராகிய கடவுள் உன்னோடு இருக்கின்றார், அவர் உன்னை முன்னின்று ஆசிர்வதித்து வழிநடத்துகிறார்” என்று சொல்லி அனுப்பிவைத்தார். போரில் மாஸ்கோவின் மன்னருக்கே வெற்றி கிடைத்தது. இதனால் அவர் செர்ஜியுசை மிக உயர்வாக மதிக்கத் தொடங்கினார், அவருக்கு வேண்டியமட்டும் ஏதாவது செய்ய நினைத்தார். ஆனால் செர்ஜியுசோ தனக்கு எதுவும் வேண்டாம் என்று மிக எளிமையாக வாழ்ந்து வந்தார். செர்ஜியுஸ் தன்னுடைய வாழ்வின் பெரும்பகுதியை ஜெபத்திலேதான் செலவழித்தார். அவருடைய ஜெபத்திற்கு வல்லமை இருக்கின்றது என்ற நம்பி, நிறையப் பேர் அவருடைய ஜெப உதவியை நாடிவந்தர்கள். அவரும் அவர்களுக்காக ஜெபித்தார். இப்படி ஜெப மனிதராகவே வாழ்ந்துவந்த ஜெர்ஜியுஸ் 1392 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு 1452 ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (25-09-2020)

Saint Sergius of Moscow

Born to the nobility, his family moved to Radonezh to escape attack against the city of Rostov, losing their fortune and becoming peasants in the process. Following the deaths of his parents, Sergius and his brother Stephen became hermits at Makovka in 1335, then each left separately to become a monk. As Sergius's reputation for holiness spread, he attracted so many students that he founded the Holy Trinity monastery for them; following his ordination at Pereyaslav Zalesky, he served as its first abbot. His brother joined the monastery, but when he opposed Sergius's strict rule, Sergius left the community to live again as a hermit. However, the monastery began to decline, causing the metropolitan of Moscow to order Sergius to return as abbot. Advisor to the Prince of Moscow, he encourged the campaign that ended with the Battle of Kulikovo in 1380 which ended the Mongol domination of Russia. In the Russia that followed he founded forty monasteries. Late in life he resigned his position and retired to live his last few months as a prayerful monk. He is venerated as the foremost saint of Russia.

Born : 

c.1314 near Rostov, Yaroslavl Oblast, Russia as Bartholomew of Radonezh.

Died : 

25 September 1392 at the Trinity Lavra of Saint Sergius of natural causes

Canonized: 

1449 by Pope Nicholas V

---JDH---Jesus the Divine Healer---

St. Ysarn. September 24

St. Ysarn

Feastday: September 24
Death: 1048

Author and Publisher - Catholic Online

Ysarn (d. 1048) + Benedictine abbot. A native of Toulouse, France, he entered the Benedictines, served as a monk, and then was abbot of the monastery of St. Victor's at Marseilles. Feast day: September 24.

St. Rusticus. September 24

St. Rusticus

Feastday: September 24
Death: 446

 of Clermont, Roman Gaul.

St. Rupert of Salzberg. September 24

St. Rupert of Salzberg

Feastday: September 24
Patron: of Salzburg, The State of Salzburg

Possibly descended from the Merovingians and claimed by the Irish as one of their own, St. Rupert of Salzburg was bishop of Worms when Childeric III asked that he evangelize Bavaria. Rupert travelled from Ratisbon to the Danube, where he converted Duke Theodo II. The duke gave him land at Iuvavum, on which Rupert established the abbey of St. Peter and the Nonnberg convent. Its abbess was his niece, Erendruda. Rupert also converted pagan temples into Christianchurches and established the salt-mining industry from which the city takes its present name, Salzburg. When Rupert died c. 710/717, he was buried in St. Peter's abbey. Vergil of Salzberg later translated his relics to the cathedral in Salzberg.

Rupert of Salzburg (German: Ruprecht,^[a]Latin: Robertus, Rupertus; c. 660^[b] – 710 AD) was Bishop of Worms as well as the first Bishop of Salzburg and abbot of St. Peter's in Salzburg. He was a contemporary of the Frankish king Childebert III^[2]. As bishop at Worms, Rupert was at first accepted as a wise and devout dignitary, however, the mostly pagan community eventually came to reject him and forced him out of the city. By the end of the 7th century, the Agilolfing duke Theodo of Bavariarequested that he come to his residence at Regensburg (Ratisbon) to help spread the Christian faith among the Bavariantribes. Rupert is venerated as a saint in the Roman Catholic and Eastern Orthodox Churches.^[3] Rupert is also patron saint of the Austrian state of Salzburg.

Contents

• 1 Life
• 2 Veneration
• 3 Gallery
• 4 See also
• 5 Notes
• 6 References
• 7 Sources
• 8 External links

Life

Holy tradition states that Rupert was a scion of the Frankish royal Merovingian dynasty;^[3] he was possibly related to the Robertians, most likely a descendant of Count palatine Chrodbert II.

Baptism of Duke Theodo by Bishop Rupert, Franciscus de Neve (II) (c. 1670)

As Worms bishop, Rupert was at first accepted as a wise and devout dignitary, however, the mostly pagan community eventually came to reject him and forced him out of the city. By the end of the 7th century, the Agilolfing duke Theodo of Bavaria requested that he come to his residence at Regensburg (Ratisbon) to help spread the Christian faith among the Bavarian tribes.

Rupert then moved to Altötting, where he converted the locals. He sailed down the Danube river, visiting many towns, villages and forts. Soon he had converted a large area along the Danube southeastward to the Bavarian border with the Pannonian lands that then were under the rule of the Avar Khaganate. Here he stayed at Lorch, the former Roman city of Lauriacum (today part of Enns), where an Early Christian church—the present Basilica of St. Lawrence—already existed.

Warlike conditions in the borderlands made him abandon plans of missionary work in the territories of the Pannonian Avars. Instead he proceeded along the Roman road via Seekirchen to the ruined city of Juvavum, where he made his base and renamed the city "Salzburg" (Latin: Salisburgum).^[4] Like in Lorch, Rupert was able to build on ancient Early Christian traditions that were already in place. He re-established the convent at St. Peter's Abbey and laid the foundations of Salzburg Cathedral that was finished by his successor Vergilius. He also founded the Benedictine nunnery of Nonnbergbeneath the Festungsberg fortifications (later Hohensalzburg Fortress), where his niece Erentrude became the first abbess.

Rupert also introduced education and other reforms. From the hands of Duke Theodo of Bavaria, his bishopric received estates around Piding and Reichenhall, where he promoted the development of the local saltworks. Rupert's mission work also spread into the Alps, where a first monastic cell (Cella Maximiliana) was founded at present-day Bischofshofen about 711.

Rupert reportedly died on Easter Sundayaround 710.^[5] According to other sources, he returned to his hometown of Worms, where he died in 717. His mortal remains were transferred to Salzburg Cathedral by Bishop Vergilius on 24 September 774.

Veneration

Rupert's life and mission work is documented in medieval chronicles like the Conversio Bagoariorum et Carantanorum. In accordance with Christian tradition, St. Rupert's feast day is celebrated by the Eastern Orthodox Church on the anniversary of his repose, March 27^[3] (March 28 according to the Lutheran Calendar of Saints). In Austria, it is September 24,^[6] commemorating the translation of his relics to Salzburg Cathedral. Rupertitag is also a public holiday in the State of Salzburg, associated with popular Volksfestevents.

Rupert is the patron saint of the State of Salzburg, the Roman Catholic Archdiocese of Salzburg (together with his successor Vergilius), and of the adjacent Bavarian Rupertiwinkel region. He is also known as the "Apostle of the Bavarians" and patron of several settlements like Sankt Ruprecht in Styriaor Šentrupert in Slovenia and of numerous church buildings.

St. Paphnutius. September 24

St. Paphnutius

Feastday: September 24
Death: 303

Author and Publisher - Catholic Online

 martyr of Egypt with companions. No details of this martyrdom are extant.

Martyrs of Chalcedon September 24

Martyrs of Chalcedon

Feastday: September 24
Death: 394

A group of forty-nine Christians slain in Chalcedon during the reign of Emperor Diocletian . Records indicate that the martyrs were members of the choir in the church of Chalcedon.

 

This article is about the ancient town in Asia Minor. For the Ecumenical Council of the year 451, see Council of Chalcedon. For the American political religious organization, see Chalcedon Foundation. For the mineral, see Chalcedony. For the municipality in Greece, see Chalkidona. For the stringed instrument (or Colachon), see Mandora.

Chalcedon

Chalcedon marked on a map of the Istanbul region

Chalcedon (/kælˈsiːdən/ or /ˈkælsɪdɒn/;^[1]Greek: Χαλκηδών, sometimes transliterated as Chalkedon) was an ancient maritime town of Bithynia, in Asia Minor. It was located almost directly opposite Byzantium, south of Scutari(modern Üsküdar) and it is now a district of the city of Istanbul named Kadıköy. The name Chalcedon is a variant of Calchedon, found on all the coins of the town as well as in manuscripts of Herodotus's Histories, Xenophon's Hellenica, Arrian's Anabasis, and other works. Except for a tower, almost no above-ground vestiges of the ancient city survive in Kadıköy today; artifacts uncovered at Altıyol and other excavation sites are on display at the Istanbul Archaeological Museum.

The site of Chalcedon is located on a small peninsula on the north coast of the Sea of Marmara, near the mouth of the Bosphorus. A stream, called the Chalcis or Chalcedon in antiquity^[2] and now known as the Kurbağalıdere (Turkish: stream with frogs), flows into Fenerbahçe Bay. There Greek colonists from Megara in Attica founded the settlement of Chalcedon in 685 BC, some seventeen years before Byzantium.

The Greek name of the ancient town is from its Phoenician name qart-ħadaʃt, meaning "New Town", whence Karkhēd(ōn),^[3] as similarly is the name of Carthage. The mineral chalcedony is named after the city.^[4]

Contents

• 1 Prehistory
• 2 Megarian colony
• 3 Roman city
• 4 Byzantine and Ottoman suburbs
• 5 Ecclesiastical history
  • 5.1 Greek and Catholic successions
• 6 Notable people
• 7 See also
• 8 References
• 9 External links

Prehistory

The mound of Fikirtepe has yielded remains dating to the Chalcolithic period(5500-3500 BC) and attest to a continuous settlement since prehistoric times. Phoenicians were active traders in this area.

Pliny states that Chalcedon was first named Procerastis, a name which may be derived from a point of land near it: then it was named Colpusa, from the harbour probably; and finally Caecorum Oppidum, or the town of the blind.^[5]

Megarian colony

Funerary stele from the 1st century BC.

Chalcedon originated as a Megariancolony in 685 BC. The colonists from Megara settled on a site that was viewed in antiquity as so obviously inferior to that visible on the opposite shore of the Bosphorus (with its small settlements of Lygos and Semistra on Seraglio Point), that the 6th-century BC Persian general Megabazus allegedly remarked that Chalcedon's founders must have been blind.^[6] Indeed, Strabo and Pliny relate that the oracle of Apollo told the Athenians and Megarians who founded Byzantium in 657 BC to build their city "opposite to the blind", and that they interpreted "the blind" to mean Chalcedon, the "City of the Blind".^[7][8]

Nevertheless, trade thrived in Chalcedon; the town flourished and built many temples, including one to Apollo, which had an oracle. Chalcedonia, the territory dependent upon Chalcedon,^[9] stretched up the Anatolian shore of the Bosphorus at least as far as the temple of Zeus Urius, now the site of Yoros Castle, and may have included the north shore of the Bay of Astacus which extends towards Nicomedia. Important villages in Chalcedonia included Chrysopolis^[10] (the modern Üsküdar) and Panteicheion (Pendik). Strabo notes that "a little above the sea" in Chalcedonia lies "the fountain Azaritia, which contains small crocodiles".^[11]

In its early history Chalcedon shared the fortunes of Byzantium. Later, the 6th-century BC Persian satrap Otanescaptured it. The city vacillated for a long while between the Lacedaemonian and the Athenian interests. Darius the Great's bridge of boats, built in 512 BC for his Scythian campaign, extended from Chalcedonia to Thrace. Chalcedon formed a part of the kingdom of Bithynia, whose king Nicomedes willed Bithynia to the Romans upon his death in 74 BC.

Roman city

See also: Battle of Chalcedon (74 BC)

The city was partly destroyed by Mithridates. The governor of Bithynia, Cotta, had fled to Chalcedon for safety along with thousands of other Romans. Three thousand of them were killed, sixty ships captured, and four ships destroyed in Mithridates' assault on the city.^[12]

During the Empire, Chalcedon recovered, and was given the status of a free city. It fell under the repeated attacks of the barbarian hordes who crossed over after having ravaged Byzantium, including some referred to as Scythians who attacked during the reign of Valerian and Gallienus in the mid 3rd century.^[13]

Byzantine and Ottoman suburbs

Small silver jug from Chalcedon.

Chalcedon suffered somewhat from its proximity to the new imperial capital at Constantinople. First the Byzantines and later the Ottoman Turks used it as a quarry for building materials for Constantinople's monumental structures.^[14] Chalcedon also fell repeatedly to armies attacking Constantinople from the east.

In 361 AD it was the location of the Chalcedon tribunal, where Julian the Apostate brought his enemies to trial.

In 451 AD an ecumenical council of Christian leaders convened here. See below for this Council of Chalcedon.

The general Belisarius probably spent his years of retirement on his estate of Rufinianae in Chalcedonia.

Beginning in 616 and for at least a decade thereafter, Chalcedon furnished an encampment to the Persians under Chosroes II^[15] (cf. Siege of Constantinople (626)). It later fell for a time to the Arabs under Yazid (cf. Siege of Constantinople (674)).

Chalcedon was badly damaged during the Fourth Crusade (1204). It came definitively under Ottoman rule under Orhan Gazi a century before the Ottoman conquest of Constantinople.

Ecclesiastical history

Nicetas of Chalcedon

Main article: Metropolis of Chalcedon

Chalcedon was an episcopal see at an early date and several Christian martyrsare associated with Chalcedon:

• The virgin St. Euphemia and her companions in the early 4th century; the cathedral of Chalcedon was consecrated to her.
• St. Sabel the Persian and his companions.

It was the site of various ecclesiastical councils. The Fourth Ecumenical Council, known as 'the' Council of Chalcedon, was convened in 451 and defined the human and divine natures of Jesus, which provoked the schism with the churches composing Oriental Orthodoxy.

After the council, Chalcedon became a metropolitan see, but without suffragans. There is a list of its bishops in Le Quien,^[16] completed by Anthimus Alexoudes,^[17] revised for the early period by Pargoire.^[18] Among others are:^[19]

• St. Adrian, a martyr;
• St. John, Sts. Cosmas and Nicetas, during the Iconoclastic period;
• Maris, the Arian;
• Heraclianus, who wrote against the Manichaeans and the Monophysites;
• Leo, persecuted by Alexius I Comnenus.

Greek and Catholic successions

The Greek Orthodox Metropolitan of Chalcedon holds senior rank (currently third position) within the Greek Orthodox patriarchal synod of Constantinople. The incumbent is Metropolitan Athanasios Papas. The cathedral is that of St. Euphemia.

After the Great Schism, the Latin Churchretained Chalcedon as a titular see with archiepiscopal rank,^[20] with known incumbents since 1356. Among the titular bishops named to this see were William Bishop (1623–1624) and Richard Smith (1624–1632), who were appointed vicars apostolic for the pastoral care of Catholics in England at a time when that country had no Catholic diocesan bishops. Such appointments ceased after the Second Vatican Council and the titular see has not been assigned since 1967.^[21]

Chalcedon has also been a titular archbishopric for two Eastern Catholic church dioceses:

• Syrian (Antiochian Rite, established in 1922; vacant since 1958)
• Armenian Catholic (Armenian Rite, established 1951, after two incumbents, suppressed in 1956)

Notable people

• Euphemia (3rd century AD), Christian saint and martyr, patron saint of Kalkhedon
• Boethus (2nd century BC), Greek sculptor
• Herophilos (2nd century BC), Greek physician
• Phaleas of Chalcedon (4th century BC), Greek statesman
• Thrasymachus (5th century BC), Greek sophist
• Xenocrates (4th century BC), Greek philosopher

St. Chuniald & Gislar September 24

St. Chuniald & Gislar

Feastday: September 24
Death: 7th century

Irish or Scottish missionaries to southern Germany and Austria. They labored as disciples of St. Rupert of Salzburg.

St. Bercthun. September 24

St. Bercthun

Feastday: September 24
Death: 733

Benedictine abbot, a disciple of St. Johnof Beverley. He was appointed the first abbot of Beverley, in France, and worked ceaselessly to establish monastic lifeand cultural development in the region. He died there.

Bl. Anton Martin Slomsek September 24

Bl. Anton Martin Slomsek

Feastday: September 24
Birth: 1800
Death: 1862
Beatified: 19 September 1999, Maribor by John Paul II

Anton Martin Slomšek (26 November 1800 - 24 September 1862) was a Slovene bishop, author, poet, and advocate of Slovene culture.