St. Lupus of Bayeux October 25

 St. Lupus of Bayeux

Feastday: October 25

Death: 5th century

Image of St. Lupus of Bayeux

Bishop of Bayeux, France. No details of his life are available.

The Roman Catholic Diocese of Bayeux and Lisieux (Latin: Dioecesis Baiocensis et Lexoviensis; French: Diocèse de Bayeux et Lisieux) is a diocese of the Roman Catholic Church in France. The diocese is coextensive with the Department of Calvados and is a suffragan to the Archdiocese of Rouen, which is also in Normandy.

At the time of the Concordat of 1802, the ancient Diocese of Lisieux was united to that of Bayeux. A pontifical Brief, in 1854, authorized the Bishop of Bayeux to call himself Bishop of Bayeux and Lisieux.

Saint Vigor was bishop of Bayeux during the 6th century.

A local legend, found in the breviaries of the 15th century, makes St. Exuperius to be an immediate disciple of St. Clement (Pope from 88 to 99), and thus the first Bishop of Bayeux. His see would therefore be a foundation of the 1st century. St. Regnobertus, the same legend tells us, was the successor of St. Exuperius. But the Bollandists, Jules Lair, and Louis Duchesne found no ground for this legend; it was only towards the end of the 4th century or beginning of the 5th century that Exuperius might have founded the See of Bayeux.[1]

Certain successors of St. Exuperius were honored as popular saints: Referendus, Rufinianus, and Lupus (about 465);[2] Vigor (beginning of the 6th century), who destroyed a pagan temple, then still frequented; Regnobertus (about 629), who founded many churches, and whom the legend, owing to an anachronism, made first successor to Exuperius; and Hugues (d. 730), simultaneously bishop of two other sees, Paris and Rouen.

An important bishop was Odo of Bayeux (1050–97), brother of William the Conqueror, who built the cathedral, was present at the Battle of Hastings, who was imprisoned in 1082 for attempting to lead an expedition to Italy to overthrow Pope Gregory VII, and who died a crusader in Sicily; Cardinal Agostino Trivulzio (1531–48), papal legate in the Roman Campagna, who was trapped in the Castel Sant'Angelo during the siege and pillage of Rome by the Imperial forces led by the Constable de Bourbon; Arnaud Cardinal d'Ossat (1602–04), a prominent diplomat identified with the conversion of Henry IV of France from Protestantism to Catholicism (the second time). Claude Fauchet, who after being court preacher to Louis XVI, became one of the "conquerors" of the Bastille, was chosen Constitutional Bishop of Bayeux in 1791, and was beheaded 31 October 1793. Léon-Adolphe Amette, Archbishop of Paris was, until 1905, Bishop of Bayeux.

In the Middle Ages Bayeux and neighbouring Lisieux were very important sees.[why?] The Bishop of Bayeux was senior among the Norman bishops,[disputed – discuss] and the chapter was one of the richest in France.[citation needed]

Important councils were held within this diocese, one at Caen, in 1042, summoned by Duke William ('the Conqueror') and the bishops of Normandy. The Truce of God was proclaimed, not for the first time.[3] Again in 1061 a council was summoned, again by Duke William, commanding the attendance of both clergy and laity (bishops, abbots, political and military leaders).[4] The statutes of a synod held at Bayeux about 1300, furnish a very fair idea of the discipline of the time.[5]

In the Diocese of Bayeux are the Abbey of St. Stephen (Abbaye-aux-Hommes)[6] and the Abbey of the Holy Trinity (Abbaye-aux-Dames), both founded at Caen by William the Conqueror (1029–87) and his wife Matilda, in expiation of their unlawful marriage. The Abbey of Saint-Étienne was first governed by Lanfranc (1066–1070), who afterwards became Archbishop of Canterbury. Other abbeys were those of Troarn of which Durand, the successful opponent of Berengarius, was abbot in the 11th century; and the Abbaye du Val,[7] of which Armand-Jean de Rancé (1626–1700) was abbot,[8] in 1661, prior to his reform of La Trappe Abbey. The Abbey of St. Evroul (Ebrulphus) in the Diocese of Lisieux, founded about 560 by St. Evroul, a native of Bayeux, was the home of Ordericus Vitalis, the chronicler (1075–1141).

In 1308 Bishop Guillaume Bonnet was founder of the Collège de Bayeux in Paris, which was intended to house students from the dioceses of Bayeux, Mans, and Angers, who were studying medicine or civil law.[9]

Saint Jean Eudes founded in 1641 in Caen the Congregation of Notre Dame de Charité du Refuge, which was devoted to the protection of reformed prostitutes. The mission of the nuns has been expanded since that time, to include other services to girls and women, including education. In 1900 the Order included 33 establishments in France and elsewhere, each an independent entity. At Tilly, in the Diocese of Bayeux, Michel Vingtras established, in 1839, the politico-religious society known as La Miséricorde, in connexion with the survivors of La Petite Eglise, which was condemned in 1843 by Gregory XVI. Daniel Huet, the famous savant (1630–1721) and Bishop of Avranches, was a native of Caen.

Bishop de Nesmond authorized the establishment of the priests of the Congregation of the Mission of Saint-Lazare in the diocese of Bayeux in 1682.[10]

During World War I, the diocese of Bayeux sent 260 priests and 75 seminarians into military service. Seventeen priests and sixteen seminarians died. In c. 1920 there were 716 parishes in the diocese.[11

St. Marnock October 25

 St. Marnock

Feastday: October 25

Irish bishop, a disciple of St. Columba. He resided on Jona, Scotland, and is also called Marnan, Marnanus, or Marnoc. He died at Annandale and is revered on the Scottish border. His name was given to Kilmarnock, Scotland.

 

St. Minias of Florence October 25

 St. Minias of Florence

Feastday: October 25

Death: 250

Martyred soldier of Florence, Italy, sometimes called Miniato. He was martyred for making converts in the reign of Emperor Trajanus Decius. An abbey near Florence bears his name.

 

Saint Minias (Minas, Miniatus) (Italian: Miniato, Armenian: Մինաս) (3rd century) is venerated as the first Christian martyr of Florence. The church of San Miniato al Monte is dedicated to him.[3] According to legend, he was an Armenian king or prince serving in the Roman Army – or making a penitential pilgrimage to Rome[2] – who had decided to become a hermit near Florence.

He was denounced as a Christian and in 250 AD brought before Emperor Decius, who was persecuting Christians. Miniato refused to sacrifice to the Roman gods, and was put through numerous torments – he was thrown into a furnace, was lapidated, and was thrown to a lion or a panther at an amphitheater – from which he emerged unharmed. Finally, he was beheaded near the present Piazza della Signoria,[2] but his legend states that he picked up his own head. Miniato then crossed the Arno and returned to his hermitage on the hill known as Mons Florentinus (Monte di Firenze).[4]

Veneration

Minias’ relics rest in a crypt in the church dedicated to him, begun by Alibrando (Hildebrand), Bishop of Florence, in 1013 and endowed by Henry II, Holy Roman Emperor.[2]

The historicity of the saint is uncertain.[1] It is possible that there was a saint with this name who was martyred near the Arno.[1] He may simply have been a soldier who was executed for spreading Christianity in the army.[2]

His cult may also have arisen from the fact that a relic from a location in the East, such as Egypt, was brought to the church that would be known as San Miniato.[1]

The tradition of him picking up his own head—a hagiographic trope—[5] was first recorded by Giovanni Villani.

St. Tabitha October 25

 St. Tabitha

Feastday: October 25

Death: 1st century

Widow of Joppa (in modern Israel), who was mentioned in the Acts of the Apostles (9:36-42) as one who "was completely occupied with good deeds and almsgiving." She fell ill and died and was raised from the dead by St. Peter. Tabitha is sometimes called Dorcas.

Martyrs of Nagran October 24

 Martyrs of Nagran

Feastday: October 24

Also called the martyrs of Najran, a large group of Christian martyrs, possibly as many as 340, who suffered at Nagran, in south­western Arabia. Abdullah ibn Kaab, also called Aretas, was the leader of the martyrs and the chief of the Beni Harith. He and his companions were slain by Dhu Nowas, or Dunaan, a Jew who commanded heathen Jews and Arabs. A woman and her small children were among the victims. The martyrdom is recorded in the Koran.

 

St. Martin of Vertou October 24

 St. Martin of Vertou

Feastday: October 24

Birth: 527

Death: 601

Hermit and founder of Vertou Abbey. He was born in Nantes and was ordained a deacon by St. Felix. Upon becoming a hermit, Martin lived in the Dumen Forest on the Sevre River in Brittany. There he attracted a host of disciples and founded Vertou Abbey, serving as abbot. He also founded Saint Jouin-de-Mames and other monastic institutions before dying at Durieu convent, one of his foundations. Numerous extravagant miracles are attributed to Martin.

Arms of Vertou bearing Saint Martin's yew tree

Saint Martin of Vertou (527–601) was a hermit and abbot, founder of Vertou Abbey, and the evangelist of the region around Nantes in Francia. He is sometimes known as the Apostle of the Herbauges.

Life

Martin was distinguished by his virtue, learning, and talent.[1] He was ordained by Saint Felix, Bishop of Nantes, who also made him archdeacon of the church of Nantes and charged him with converting the inhabitants of the town and the surrounding area to Christianity.

In about 577, he withdrew into solitude in an area of wasteland on the right bank of the Sèvre Nantaise. Gradually, as people were drawn to him by his sanctity, he built a church and enlarged his hermitage, which became Vertou Abbey. He also founded other religious communities, including Durieu Abbey, where he died in 601 at the age of seventy-four.[2]

There is a legend that he planted his pilgrim's staff in the middle of the abbey courtyard at Vertou and that it took root, growing into a yew tree, which appears on the arms of the commune of Vertou.

His feast day is 24 October.

St. Marcius October 24

 St. Marcius

Feastday: October 24

Benedictine hermit of Monte Cassino, Italy. He retired to Mount Mondragone, where he lived in a cave. Marcius is also listed as Mark or Martin. Pope St. Gregory the Great wrote of Marcius.

St. Joseph Thi October 24

 St. Joseph Thi

Feastday: October 24

Death: 1860

Martyr of Vietnam. He was a native soldier in the service of the king of Vietnam and was strangled to death for being a Christian. Pope John Paul II canonized him in 1988.

St. Fromundus October 24

 St. Fromundus

Feastday: October 24

Death: 690

Benedictine bishop of Coutances, France. Little else is known.

St. Evergislus October 24

 St. Evergislus

Feastday: October 24

Death: 5th century

Bishop of Cologne, Germany, and possibly a martyr. He was raised by St. Severinus in Tongres, Belgium, and eventually succeeded Severinus as bishop of Cologne. Evergislus was reported to have been beaten to death by pagan robbers, but there is some reason to question that he died from the assault, as there is a reference by St. Gregory of Tours that Evergislus took part in reforming a convent in Paris many years after his reported martyrdom.

St. Cadfarch October 24

St. Cadfarch

Feastday: October 24

Death: 6th century

Welsh founder, a disciple of St. Illtyd, and a member of an entire family of saints. Cadfarch founded churches at Penegoes and Abererch in Wales, England

St. Bernard of Calvo October 24

 St. Bernard of Calvo

Feastday: October 24

Birth: 1180

Death: 1243

Cistercian bishop in Spain. He was born in Manso Calvo in Catalan, Spain, where he was educated. Bernard became a Cistercian, and was made the first abbot of Santa Creus Monastery, near Tarragona. He became a bishop in 1233.

Silver urn containing the relics of Bernat Calbó in the Cathedral of Vich

Bernat Calbó (or Calvó) (c. 1180 – 26 October 1243), sometimes called Bernard of Calvo, was a Catalan jurist, bureaucrat, monk, bishop, and soldier.

Born and educated in Manso Calvo near Reus, Bernat belonged to a family of the knightly class and early on served as a jurist and functionary at the curia of the Archdiocese of Tarragona. In 1214 he became a Cistercian monk at the monastery of Santes Creus, eventually being elected its first abbot and, in 1223 or 1233, Bishop of Vich. In 1238 he and his episcopal household joined the Crusade of Reconquista launched against the taifa of Valencia.[1]

Bernat brought material aid to the sieges of Burriana and Valencia. When the latter fell to the forces of James I of Aragon, Bernard and his troops joined the rest for a celebratory first Mass in the central mosque of the city. He received many grants of land in the Kingdom of Valencia, which he visited a second time in 1242. Still a jurist, he helped to publish the Valencian laws, the so-called Furs of Valencia, before his death at Vich in 1243. He was buried in the Cathedral of Vic.[1] In 1260 he was beatified by Pope Alexander IV and on 26 September 1710 he was canonised by Pope Clement XI. The Cistercians celebrate his feast day is on 24 October; the diocese of Vich on 26 October.[2] He is usually represented as a bishop in a Cistercian habit.

St. Senoch October 24

 St. Senoch

Feastday: October 24

Death: 576

Saint Senoch was a Taifal abbot and saint. He was born in Tiffauges, in Poitou. He founded a monastery in 536, serving as abbot. They established themselves at a place now called Saint-Senoch, which was the site of some Roman ruins. St. Senoch was famous for his acts of austerity, such as enclosing himself within a four-foot space so narrow that he couldn't move the lower half of his body. This won him the undying love of a vast populace.

Senoch knew both St. Euphronius, Bishop of Tours, and his successor, Saint Gregory of Tours.

புனித_லூயிஸ்_குவனெல்லா (1842-1925)அக்டோபர் 24

புனித_லூயிஸ்_குவனெல்லா 

(1842-1925)

அக்டோபர் 24

இவர் (#St_Louis_Guenella) இத்தாலியைச் சார்ந்தவர். இவரது குடும்பம் எளிய குடும்பமாக இருந்தாலும், இறை நம்பிக்கையில் சிறந்ததொரு குடும்பமாக இருந்தது.

இவர் தனது பன்னிரண்டாவது வயதில் குடுமடத்தில் சேர்ந்து, இருபத்து நான்காம் வயதில் குருவாக அருள்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

குருவான பின்பு இவர், சாவோக்னோ (Savogno) என்ற இடத்தில் பங்குப் பணியாளராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் இவர் புனித ஜான் போஸ்கோவோடு சேர்ந்து தெருவோரச் சிறுவர்களின் நல்வாழ்விற்காகப் பணி செய்தார். 

மீண்டுமாகப் பங்குப் பணியாளராகப் பணியாற்றத் தொடங்கிய இவர் இளைஞர்கள், ஏழைகள், அனாதைகள், சிறப்புக் குழந்தைகள் ஆகியோரின் வாழ்வு ஏற்றம்காண உழைத்தார். இவரால் பயன்பெறுவோரின் எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு நாளும் பெருகிக்கொண்டே போனது. அவர்களுக்கெல்லாம் சிறந்தவிதமாய்ப் பணிபுரிய இவர் ஆண், பெண் என இருபாலருக்கும் துறவு மடத்தைத் தொடங்கினார். 

இவர் மிகப்பெரிய எழுத்தாளராகவும் மறைப்போதகராகவும் விளங்கினார். கடவுள் தனக்குக் கொடுத்த இந்தத் தாலந்துகளைக் கொண்டு இவர் பல ஆன்மாக்களை மீட்டார்.

1912 ஆம் ஆண்டு அமெரிக்காவிற்குச் சென்ற இவர், அங்கிருந்த புலம்பெயர்ந்த மக்கள் நடுவில் பணிசெய்தார்.

இப்படி அயராது ஆண்டவருடைய பணியையும், மக்கள் பணியையும் செய்த இவர் 1925 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு 1964 ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டமும், 2011 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் அவர்களால் புனிதர் பட்டமும் கொடுக்கப்பட்டன.

புனிதர் அந்தோனி மரிய கிளாரட் ✠(St. Anthony Mary Claret. அக்டோபர் 24

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 24)

✠ புனிதர் அந்தோனி மரிய கிளாரட் ✠

(St. Anthony Mary Claret)

பேராயர், நிறுவனர்:

(Archbishop and Founder)

பிறப்பு: டிசம்பர் 23, 1807

சல்லேன்ட், பார்சிலோனா, ஸ்பெயின்

(Sallent, Barcelona, Spain)

இறப்பு: அக்டோபர் 24, 1870 (வயது 62)

ஃபொன்ட், நர்பொன், ஃபிரான்ஸ்

(Fontfroide, Narbonne, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கத் திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: ஃபெப்ரவரி 25, 1934 

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: மே 7, 1950 

திருத்தந்தை பன்னிரண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

விச், ஸ்பெயின்

(Vic, Barcelona, Spain)

நினைவுத் திருவிழா: அக்டோபர் 24

பாதுகாவல்: 

ஜவுளி வியாபாரிகள், நெசவுத் தொழிலாளி, சேமிப்புகள், கத்தோலிக்க அச்சகம், அமல மரியின் மறைப்போத மைந்தர் சபையினர், “கனரி தீவுகளின் மறைமாவட்டங்கள்” (Canary Islands), அமல மரியின் மறைப்போத மைந்தர் சபையின் மாணவர்கள், அமல மரியின் மறைப்போத மைந்தர் சபையின் கல்வியாளர்கள், அமல மரியின் மறைப்போத மைந்தர் சபையின் கல்வி நிறுவனங்கள், நிறுவனங்கள்.

புனிதர் அந்தோனி மரிய கிளாரட், ஸ்பெய்ன் நாட்டின் ரோமன் கத்தோலிக்க பேராயரும், மறை போதகரும், நற்செய்தி பணியாளரும், ஆவார். இவர், ஸ்பெயின் நாட்டின் அரசியான “இரண்டாம் இஸபெல்லாவின்” (Isabella II) ஒப்புரவாளருமாவார் (Confessor). இறையன்பை, முக்கியமாக ஏழைகளுக்கும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கும் வெளிப்படுத்தியவர். கி.பி. 1849ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 16ம் நாள் அன்று “கிளரீஷியன்ஸ்” (Claretians) என்று அழைக்கப்படும் “மரியாளின் அமலோற்பவ திருஇருதயத்தின் மறைபோதக மைந்தர்கள்” (Missionary Sons of the Immaculate Heart of Mary) என்ற சபையை நிறுவினார்.

வாழ்க்கைச் சுருக்கம்:

புனித அந்தோனி மரிய கிளாரட், ஸ்பெயினின் “சல்லேன்ட்” (Sallent) நகரில் ஒரு கம்பளி உற்பத்தியாளருக்கு (Woollen manufacturer) மகனாகப் பிறந்தார். இவரது தந்தையின் பெயர், “ஜுவான்” (Juan) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “ஜோசெஃபா கிளாரெட்” (Josefa Claret) ஆகும். தமது பெற்றோரின் பதினோரு குழந்தைகளில் ஐந்தாவது குழந்தையான இவர், தாம் பிறந்த கிராமத்திலேயே ஆரம்பக் கல்வியைக் கற்றார். தனது 12வது வயதில் நெசவுத் தொழிலைக் கற்றுக் கொண்டார். பதினெட்டு வயதில் தமது வர்த்தகத்தில் நிபுணத்துவம் பெறுவதற்காக பார்சிலோனா (Barcelona) சென்றார். 20 வயது வரை அங்கேயே தங்கியிருந்த அந்தோணி, தமது ஓய்வு நேரத்தில் இலத்தீன், (Latin) இலத்தீன், மற்றும் பிரெஞ்சு (French) மொழிகளைக் கற்று தேர்ச்சி பெற்றார். அத்துடன் சிற்பங்கள் செதுக்கும் (Engraving) பணியும் கற்றார்.

ஆன்மீக வாழ்க்கைக்கு தாம் அழைக்கப்படுவதை உணர்ந்த அந்தோணி, அதில் பெரிதும் நாட்டம் கொண்டவராய், பார்சிலோனாவை விட்டுப் புறப்பட்டார். “கார்தூசியன்” துறவியாவதற்கு முனைந்த இவர், இறுதியில் கி.பி. 1829ம் ஆண்டு, “விக்” (Vic) எனுமிடத்திலுள்ள மறைமாவட்ட குருத்துவ கல்லூரியில் சேர்ந்தார்.

கி.பி. 1835ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 13ம் தேதி, பதுவைப் புனிதர் அந்தோனியார் (St. Anthony of Padua) நினைவுத் திருவிழாவன்று குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தொடர்ந்து கி.பி. 1839 வரை இறையியல் கற்றுத் தேர்ந்தார். மறைபோதக பணியின்பால் கொண்ட ஆர்வத்தால் ரோம் பயணமானார். அங்கே, இயேசு சபை புகுமுக பயிற்சியில் (Jesuit novitiate) இணைந்தார். ஆனால் திடீரென நோயுற்ற காரணத்தால் அங்கிருந்து வெளியேறினார். பின்னர் ஸ்பெயின் திரும்பிய இவர், “விலட்று” மற்றும் கிரோனா” (Viladrau and Girona) ஆகிய இடங்களில் தமது மறைப்பணியாற்றினார்.

அவருடைய உயர் துறவியரால் திரும்ப அழைக்கப்பட்ட அந்தோனி, ஃபிரெஞ்ச் படையெடுப்பால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த “கட்டலோனியா” (Catalonia) பிராந்தியங்களில் திருத்தூது பணிகளுக்காக அனுப்பப்பட்டார். கட்டலோனியா பிராந்தியம் முழுதும் மறைப்போதகப் பணிப் பயணங்களை கால்நடையாகவே மேற்கொண்டார். ஒரு மறை போதகர் “கேட்டலன்” (Catalan) மொழியில் சரளமாக சொற்பொழிவாற்றுகிறார் என்பதை அறிந்த மக்கள், தொலை தூர இடங்களிலிருந்து வந்து அவரது மறையுரைகளை கேட்டனர். 

ஊடகத்துறையின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்த அவர் கி.பி. 1847ம் ஆண்டு ஒரு சில குருக்களோடு சேர்ந்து கத்தோலிக்க அச்சகம் ஒன்றை நிறுவினார். அவர் எண்ணில்லாத புத்தகங்களையும் துண்டுப் பிரசுரங்களையும் எழுதி வெளியிட்டார்.

கி.பி. 1848ம் ஆண்டு, ஸ்பெயினில் அரசியல் வன்முறைகள் அதிகரிக்க அதிகரிக்க மத குருக்களின் எதிரிகளால் கிளாரெட்டின் உயிருக்கு அச்சுறுத்தல் ஏற்பட்டது. அதனால் அவர் “கனரி தீவுகளுக்கு” (Canary Islands) அனுப்பப்பட்டார். அங்கே பதினைந்து மாதங்கள் தியானங்களைப் போதித்தார். கனேரிய தீவுகளில் அவரின் பணி சிறந்த பயனை அளித்தது. இருந்தும் அவர் ஸ்பெயினுக்கே மீண்டும் சென்று தனது பணியைத் தொடர விரும்பினார்.

மீண்டும் ஸ்பெயின் திரும்பிய கிளரெட், 1949ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 16ம் நாள், கார்மேல் அன்னையின் திருவிழா தினத்தன்று, ஐந்து குருக்களோடு சேர்ந்து, இன்று “கிளரீஷியன்ஸ்” (Claretians) என்று அழைக்கப்படும் “மரியாளின் அமலோற்பவ திருஇருதயத்தின் மறைபோதக மைந்தர்கள்” (Missionary Sons of the Immaculate Heart of Mary) என்ற சபையை நிறுவினார். 1865ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 22ம் நாள், திருத்தந்தை “ஒன்பதாம் பயஸ்” (Pope Pius IX) இச்சபைக்கு அங்கீகாரமளித்தார்.

“பார்சிலோனாவில்” (Barcelona) மிகப் பெரும் சமய நூலகம் ஒன்றை நிறுவினார். “Librería Religiosa” என்று அழைக்கப்பட்ட இந்நூலகம், இன்று “கிளாரட் நூலகம்” (Llibreria Claret) என அழைக்கப்படுகிறது. இதன் மூலம் பழைய கத்தோலிக்க நூல்கள் பலவற்றை மிகக் குறைந்த விலையில் அச்சிட்டு வெளியிட்டார்.

பல ஆண்டுகள் கட்டலோனியாப் பகுதி (Cathlonia) எங்கும் சென்று மறைப்பணியாளராக பணியாற்றினார். கி.பி. 1849ம் ஆண்டு, ஸ்பெயின் அரசின் வேண்டுகோளின்படி, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ், இவரை “கியூபாவிலுள்ள” (Cuba) “சந்தியாகு” (Santiago) உயர்மறைமாவட்டத்தின் பேராயராக நியமித்தார். 

கி.பி. 1857ம் ஆண்டு, ஸ்பெயின் அரசி “இரண்டாம் இஸபெல்லாவின்” (Isabella II) ஒப்புரவு அருட்சாதன குருவாக நியமிக்கப்பட்டார். இவர் மக்களின் மீட்புக்காக மிக திறம்பட உழைத்தவர் என்னும் பாராட்டுக்கு உரியவரானார். ஸ்பெயின் நாட்டின் துறவுப்பள்ளியின் (Escorial monastic school) அதிபராக ஒன்பது வருடங்கள் பணியாற்றிய கிளாரெட், அங்கே ஒரு அறிவியல் ஆய்வுக்கூடம், இயற்கை வரலாற்றின் அருங்காட்சியகம், ஒரு வாசகசாலை, கல்லூரிகள் மற்றும் சங்கீத பள்ளிகள் ஆகியவற்றை நிறுவினார்.

கி.பி. 1868ம் வருடம், அங்கே நடந்த ஒரு புதிய புரட்சி, அரசி இரண்டாம் இஸபெல்லாவின் ஆட்சியை கவிழ்த்தது. அரசியும் அவரது குடும்பத்தினரும் நாடு கடத்தப்பட்டனர். கிளாரேட்டின் வாழ்க்கையும் ஆபத்துக்குள்ளானது. அவரும் அரசியின் குடும்பத்துடன் இணைந்து ஃபிரான்ஸ் சென்றார். இது, பாரிஸ் நகரில் மறை போதனைகளையும் நற்செய்திகளையும் பிரசங்கிக்க அவருக்கு ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பமாக அமைந்தது. சிறிது காலம் அங்கேயே இருந்த கிளாரெட், ரோம் சென்றார். 

ஸ்பெயின் நாட்டிற்கு திரும்ப வந்தபோது, தொடர்ந்து திருச்சபைக்காக பல துன்பங்களை பொறுமையுடன் ஏற்றார். கி.பி. 1869ம் ஆண்டு, இவர் முதலாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்க கூட்டத்திற்கு செல்லும்போது இறந்தார். இவரின் உடல் ஸ்பெயின் நாட்டில் உள்ள “விக்” (Vic) என்ற ஊரிலுள்ள பேராலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளது.

Saint of the Day: (24-10-2020)

Saint Anthony Mary Claret

Saint Name: St Anthony Mary Claret

Place: Sallent, Barcelona, Spain

Birth: December 23, 1807

Death: October 24, 1870

Feast: October 24

St Anthony Mary Claret who was born on December 23, 1807 was a Spanish Roman Catholic archbishop and missionary, and was confessor of Isabella II of Spain. He founded the congregation of Missionary Sons of the Immaculate Heart of Mary, commonly called the Claretians.

Antoni Maria Claret i Clarà was born in Sallent, in the county of Bages in the Province of Barcelona, on December 23, 1807, the fifth of the eleven children of Juan and Josefa Claret. His father was a woollen manufacturer. As a child he enjoyed pilgrimages to the nearby Shrine of Our Lady of Fussimanya.

Claret received an elementary education in his native village, and at the age of twelve became a weaver. At the age of eighteen, he went to Barcelona to specialize in his trade, and remained there until he was 20 years old. Meanwhile, he devoted his spare time to study and became proficient in Latin, French and engraving.

Recognizing a call to religious life, he left Barcelona. He wished to become a Carthusian monk but finally entered the diocesan seminary at Vic in 1829, and was ordained on June 13, 1835, on the feast of St. Anthony of Padua. He received a benefice in his native parish, where he continued to study theology until 1839; but as missionary work strongly appealed to him, he proceeded to Rome. There he entered the Jesuit novitiate but had to leave due to ill health. He then returned to Spain and exercised his pastoral ministry in Viladrau and Girona, attracting notice by his efforts on behalf of the poor. In an area despoiled by the Carlist civil war, he added the practice of rustic medicine to his other endeavors.

From 1850 to 1857, Anthony served as the archbishop of Santiago de Cuba, Cuba. He returned to the court of Queen Isabella II as confessor, and went into exile with her in 1868. In 1869 and 1870, Anthony participated in the First Vatican Council. He died in the Cistercian monastery of Fontfroide in southern France on October 24, 1870. Anthony Mary Claret had the gift of prophecy and performed many miracles. He was opposed by the liberal forces of Spain and Cuba and endured many trials.

In 1869 he went to Rome to prepare for the First Vatican Council. Owing to failing health he withdrew to Prada de Conflent in the French Pyrenees, where he was still harassed by his Spanish enemies; shortly afterwards he retired to the Cistercian abbey at Fontfroide, Narbonne, southern France, where he died on October 24, 1870, aged 62.

His remains were buried in the Catalan city of Vic, in the Country of Osona.

---JDH---Jesus the Divine Healer---