St. Germanus November 3

 St. Germanus

Feastday: November 3

Death: 250

Martyr with Theophilus, Caesarius, and Vitalis. They died at Caesarea, in Cappadocia.

St. Guenhael November 3

 St. Guenhael

Feastday: November 3

Death: 550

Abbot of Brittany, France, whose name means "White Angel." Also called Gwenhael. He was trained by St. Winelae at Landevnee, where he served as abbot.

St. Hermengaudis November 3

 St. Hermengaudis

Feastday: November 3

Death: 1035

 

Bishop of Urgell, in the Spanish Pyrenees. Sometimes listed as Armengol and Ermengol, he built the cathedral there and aided local monastics.

St. Hubert November 3

St. Hubert

Feastday: November 3

Patron: of hunters, mathematicians, opticians and metalworkers

Death: 727

Bishop of Maastricht, Netherlands, and disciple of St. Lambert. Hubert was a married court­ier serving Pepin of Heristal, France. He reportedly had a vision of a crucifix between the horns of a stag while hunting. Widowed, he is believed to have entered Stavelot Monastery, Belgium, and was ordained by St. Lambert at Maastricht. He succeeded St. Lambert about 705 as bishop. Hubert erected a shrine for St. Lambert's relics at Liege, France. He was noted for his miracles and for converting hundreds. Hubert died at Tervueren, near Brussels, Belgium, on May 30. He is a patron saint of hunters.

St. Papulus November 3

St. Papulus

Feastday: November 3

Death: 300

Martyr and priest who labored under St. Saturninus to evangelize southern Gaul. It is generally accepted that he was put to death during the persecutions launched by Emperor Diocletian in the early fourth century.

Saint Papulus (French: Papoul) was, according to Christian tradition, a priest who worked with Saturninus of Toulouse to evangelize southern Gaul. Papulus is considered an evangelist of the Lauragais.[1]

Legends associated with Saturninus state that after Saint Peter consecrated him a bishop, "he was given for his companion Papulus, later to become Saint Papulus the Martyr."[2]

He was martyred, like Saturninus, during the persecutions of Diocletian. Papulus' unreliable legend states that upon reaching Carcassonne, he and Saturninus were imprisoned in a tower by the magistrate Rufinus, but they were miraculously released and went to Toulouse. Saturninus went into Spain, leaving Papulus in charge of the Christian converts at Toulouse. His legend states that he performed countless miracles and converted many pagans. He was ultimately beheaded after being tortured.[3]

St. Peter Francis Neron November 3

 St. Peter Francis Neron

Feastday: November 3

Birth: 1818

Death: 1869

Properly Pierre­Francois Neron, a martyr in Vietnam. Born in Bornay, in the Jura region of France, in 1818, he joined the Foreign Mission of Paris and was ordained a priest in 1848. Sent first to Hong Kong, he went to Vietnam and served as the director of the main seminary in the kingdom until he was arrested and beheaded by authorities.

The Vietnamese Martyrs (Vietnamese: Các Thánh Tử đạo Việt Nam), also known as the Martyrs of Annam, Martyrs of Tonkin and Cochinchina, Martyrs of Indochina, or Andrew Dung-Lac and Companions (Anrê Dũng-Lạc và các bạn tử đạo), are saints on the General Roman Calendar who were canonized by Pope John Paul II. On June 19, 1988, thousands of overseas Vietnamese worldwide gathered at the Vatican for the Celebration of the Canonization of 117 Vietnamese Martyrs, an event chaired by Monsignor Tran Van Hoai. Their memorial is on November 24 (although several of these saints have another memorial, as they were beatified and on the calendar prior to the canonization of the group).

St. Pirmin November 3

 St. Pirmin

Feastday: November 3

Birth: 700

Death: 753

Benedictine bishop. Born in Aragon, Spain, he was of Visigothic descent and was forced to flee Spain when the Arabs invaded in the eighth century. He journeyed to the Rhineland where he founded abbeys at Reichenau, Amorbach, and Murbach, and rebuilt or restored other churches and monastic communities including Dissentia Abbey, which he brought under the Benedictine Rule. He was honored by the pope with the rank of chorepiscopus, or regional prelate, adding to his reputation as one of the foremost Benedictines in Germany. Pirmin wrote Dicta Pirinini, a popular catechism. 

Relic in Speyer Cathedral.

Saint Pirmin (latinized Pirminius, born before 700 (c. 670 according to many sources[1]), died November 3, 753 in Hornbach),[2] was a Merovingian-era monk and missionary. He founded or restored numerous monasteries in Alemannia (Swabia), especially in the Alsace, along the Upper Rhine and in the Lake Constance region.

Contents

1 Biography

2 Missionary and other activities

3 References

4 External links

5 See also

Biography

Pirmin was probably from the area of Narbonne, possibly of Visigothic origin.[2][3] Many Visigoths fled to Francia after the Arab conquest of Spain at the beginning of the 8th century.[4]

From 718 onwards, he was abbot of the monastery Quortolodora in Antwerp (Austrasia)[5] and, together with its pupils, the minister of the church inside the broch, Het Steen. (In the 12th century, this church was dedicated to Saint Walpurga.) After a while Pirmin was invited by count Rohingus to stay at his villa in Thommen, near Sankt Vith in the Ardennes.

Pirmin gained the favour of Charles Martel, mayor of the palace of Francia. He was sent to help rebuild Disentis Abbey in what is today Switzerland. In 724, he was appointed abbot of Mittelzell Abbey on Reichenau Island, which had earlier founded.[2] Later, for political reasons, he was banished to Alsace. In 753, he died in the abbey at Hornbach, where his body is entombed.

Missionary and other activities

Pirmin's missionary work mainly took place in the Alsace and the upper area of the Rhine and the Danube. Besides actively preaching and converting, he also founded or reformed many monasteries, such as those at Amorbach, Gengenbach, Murbach, Wissembourg, Marmoutier, Neuweiler, and Reichenau. Pirmin secured endowments from area nobility: Odilo of Bavaria financed the foundation of Niederaltaich Abbey,[4] Werner I of what became the Salian dynasty endowed the new abbey at Hornbach.

The most important of Pirmin's books is Dicta Abbatis Pirminii, de Singulis Libris Canonicis Scarapsus ("Words of Abbot Pirminius, extracts from the Single Canonical Books").[6] The book collects quotations from Church Fathers and scriptures, presumably for use by missionaries,[2] or reading during monastic meals. Written between 710-724, it contains the earliest appearance of the present text of the Apostles' Creed.[7]

St. Quaratus November 3

 St. Quaratus

Feastday: November 3

Death: 1st century

An early Christian who may have been mentioned in the New Testament. He was perhaps the Quartus named by St. Paul in his Letter to the Romans 16:23 with Erastus as sending greetings to the Romans. Tradition also lists him among the seventy two disciples of the Gospel of St. Luke, chapter 10.

St. Valentine & Hilary November 3

 St. Valentine & Hilary

Feastday: November 3

Death: 304

Martyrs beheaded at Viterbo, Italy, during the persecutions under Emperor Diocletian (r. 284-305). Valentine was a priest and Hilary his deacon.

St. Valentinian November 3

 St. Valentinian

Feastday: November 3

Death: 500

Bishop of Salerno, Italy.

St. Vulganius November 3

 St. Vulganius

Feastday: November 3

Death: 704

Irish or Welsh missionary and hermit. After working to evangelize the tribes of the Atrebati in France, he became a hermit at Arras.

St. Winifred November 3

 St. Winifred

Feastday: November 3

Patron: of Holywell; against unwanted advances

According to legend, she was the daughter of a wealthy resident of Tegeingl, Flintshire, Wales, and the sister of St. Beuno. She was most impressed by Beuno, was supposedly beheaded on June 22 by one Caradog when she refused to submit to him, had her head restored by Beuno, and sometime later, became a nun of the convent of a double monastery at Gwytherin in Denbigshire. She succeeded an Abbess Tenoy, as Abbess and died there fifteen years after her miraculous restoration to life. A spring supposedly springing up where Winifred's head fell, is called Holy Well or St. Winifred's Well and became a great pilgrimage center where many cures have been reported over the centuries. She is also known as Gwenfrewi. Her feast day is November 3.

Saint Winifred (or Winefride, Welsh: Gwenffrewi; Latin: Wenefreda) was a Welsh virgin martyr of the 7th century. Her cult was celebrated as early as the 8th century, but became popular in England in the 12th, when her biography (vita) was first written down.

A healing spring at the traditional site of her decapitation and restoration is now a shrine and pilgrimage site called St Winefride's Well in Holywell, Flintshire, Wales and known as "the Lourdes of Wales".

புனித_சில்வியா (515-592)நவம்பர் 03

புனித_சில்வியா (515-592)

நவம்பர் 03

இவர் (#St_Silvia) சிசிலியைச் சார்ந்தவர்.

இவர் உரோமையைச் சார்ந்த கோர்தியன்  என்பவருக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்கப்பட்டார்.

இருவரது இல்லற வாழ்வும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாகச் சென்றது. இறைவன் இவர்களுக்கு இரண்டு குழந்தைகளைக் கொடுத்து அருள்பாலித்தார். அவர்களில் ஒருவர்தான் பெரிய கிரகோரியார் என அழைக்கப்படும் திருத்தந்தை  புனித கிரகோரி. 

573 ஆம் ஆண்டு கோர்தியன் திடீரென இறந்து போனார். இதனால் இவர் வீட்டிற்குப் பின்னால் இருந்த தோட்டத்தில் ஒரு குடிசை அமைத்து, அங்கு இறைவேண்டலிலும் நோன்பிலும் செலவழித்தார். இவர் தன் மகனை இறைநம்பிக்கையிலும் இறையன்பிலும் நல்ல முறையில் வளர்த்தெடுத்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இவர் 592 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவர் கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்குப் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

Saint Silvia (Sylvia) (c. 515 – c. 592) was the mother of Saint Gregory the Great. She is venerated as a saint by the Catholic Church and Eastern Orthodox Church, which names her a patroness of pregnant women.

Life

Little biographical information about her exists. Her native place is sometimes given as Sicily, sometimes as Rome. Apparently she was of as distinguished family as her husband, the Roman regionarius, Gordianus. She had, besides Gregory, a second son, whose name did not survive through the ages.[1]

Silvia was noted for her great piety, and she gave her sons an excellent education. After the death of her husband, around 573, she devoted herself entirely to religion in the "new cell by the gate of blessed Paul" (cella nova juxta portam beati Pauli). Gregory the Great had a mosaic portrait of his parents executed at the monastery of Saint Andrew; it is minutely described by Johannes Diaconus (P.L., LXXV, 229-30).[2] Silvia was portrayed sitting with the face, in which the wrinkles of age could not hide the beauty; the eyes were large and blue, and the expression was gracious and animated.[1]

✠ புனிதர் மலாச்சி ✠(St. Malachy)அர்மாக் பேராயர்:(Archbishop of Armagh)நவம்பர் 3

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 3)

✠ புனிதர் மலாச்சி ✠

(St. Malachy)

அர்மாக் பேராயர்:

(Archbishop of Armagh)

பிறப்பு: கி.பி. 1095

அர்மாக், அயர்கியல்லா, அயர்லாந்து

(Armagh, Airgíalla, Ireland)

இறப்பு: நவம்பர் 2, 1148

கிளேர்வாக்ஸ், சாம்பேன், ஃபிரான்ஸ்

(Clairvaux, Champagne, France)

புனிதர் பட்டம்: ஜூலை 6, 1190 

திருத்தந்தை 3ம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement III)

பாதுகாவல்:

அர்மாக் உயர்மறைமாவட்டம் 

(Archdiocese of Armagh)

டான் மற்றும் கொன்னர் மறைமாவட்டம்

(Diocese of Down and Connor)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 3

புனிதர் மலாச்சி, ஒரு ஐரிஷ் புனிதரும், “அர்மாக்” உயர்மறைமாவட்ட (Archbishop of Armagh) பேராயரும் ஆவார். இவரே புனிதராக அருட்பொழிவு பெற்ற முதல் அயர்லாந்தின் கத்தோலிக்க குடியாவார்.

அயர்லாந்து நாட்டில், கி.பி. 9ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் 'வைகிங்' சோதனைகள் தொடங்கின. நாட்டின் மீது படையெடுபுகளும் ஆக்கிரமிப்புகளும் செய்யப்பட்டன; பல துறவு மடங்கள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டன; துறவிகள் வாள்முனையில் வைக்கப்பட்டனர்; தேவாலயங்கள் இடிக்கப்பட்டன; நூலகங்கள் எரிக்கப்பட்டன. மதச்சார்பற்ற கட்டுப்பாடுகளுடன் கூடிய தடைகள் படையெடுப்பாளர்களால் கொண்டுவரப்பட்டன. புனித பேட்ரிக்கும் பிற ஆதி கிறிஸ்தவ சபைகளும் கடைப்பிடித்த தார்மீக, மத பாரம்பரியங்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவ நல்லொழுக்கங்கள் மிகப் பெரிய சரிவைச் சந்தித்தன. கி.பி. 11ம் நூற்றாண்டில், அயர்லாந்தின் சில பகுதிகள் பிற சமய சார்புடையவைகளாக மாறின.

கி.பி. 1095ல், பேராசிரியர் ஒருவரின் மகனாகப் பிறந்தார். இவரின் தந்தை துறவற மடத்திற்கு சொந்தமான கல்வி நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்ததால், மலாச்சியுசும் அங்கேயே படித்தார். 'இமர்' (Imhar O'Hagan) என்ற துறவு மடாதிபதி இவருக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுத்து கல்வி கற்பித்தார். ஐரிஷ் திருச்சபையை சீரமைக்க முயற்சிப்பவர்கள் மீது அனுதாபமும் கருணையும் கொண்டிருந்தார். நீண்ட கற்பித்தலின் பிறகு, புனித செல்லாச் (St Cellach in 1119) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

கி.பி. 1123ம் ஆண்டு கொனோர் (Conor) நகரின் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். மீண்டும் கி.பி. 1129ம் ஆண்டு அர்மாக் நகருக்கு பேராயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் பேராயர் பதவியில் பல எதிர்ப்புகளை சந்தித்தார். இதனால் பல இன்னல்களை சந்தித்தார். தனது பணியை சரியாக செய்ய இயலாததால் கி.பி. 1136ம் ஆண்டு மீண்டும் டவுன் (Down) என்ற நகருக்கு ஆயராக அனுப்பப்பட்டார். பல ஆண்டுகள் தன் ஆயர் பதவியில் சிறப்பாக பணியாற்றியப்பின் சிஸ்டர்சீயன் துறவற சபையை சார்ந்த பெர்னார்டு என்பவருடன் இணைந்து சில துறவற மடங்களைக் கட்டினார்.

பின்னர் மலாச்சி துறவற கல்லூரிகளில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் ரோம் நகர் சென்று திருத்தந்தையை சந்திக்க எண்ணினார். அப்போதுதான் கடினமான நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தார்.

நவம்பர் 2ம் நாள், அனைத்து ஆன்மாக்களின் திருநாளாகையால், நவம்பர் 2ம் தேதி மரித்த இவருடைய நினைவுத் திருநாள், நவம்பர் மூன்றாம் தேதி கொண்டாடப்படுகின்றது.

† Saint of the Day †

(November 3)

✠ St. Malachy ✠

Archbishop of Armagh:

Born: 1094 AD

Armagh, Airgíalla, Ireland

Died: November 2, 1148

Clairvaux, Champagne, France

Canonized: 1190 AD

Pope Clement III

Feast: November 3

Patronage:

Archdiocese of Armagh, Diocese of Down and Connor

Saint Malachy was an Irish saint and Archbishop of Armagh, to whom were attributed several miracles and an alleged vision of 112 Popes later attributed to the apocryphal (i.e. of doubtful authenticity) Prophecy of the Popes. It is now believed by scholars that this document was a forgery created by Cardinal Girolamo Simoncelli. Saint Malachy was the first native-born Irish saint to be canonised. His brother was Gilla Críst Ua Morgair who later became Bishop Christian of Clogher from 1126 to 1138.

Life:

Máel Máedóc, whose surname was Ua Morgair, was born in Armagh in 1094. St. Bernard describes him as having noble birth. He was baptised Máel Máedóc, which was rendered Malchus in Latin (and subsequently as Malachy in English) and was trained under Imhar O'Hagan, subsequently Abbot of Armagh. Imhar was in sympathy with the aims of those who sought to reform the Irish church, and it was probably through his influence that Malachy became imbued with their principles. After a long course of studies, Malachy was ordained priest by St Cellach (Celsus) in 1119.

Shortly afterwards Cellach made the young priest his vicar. For the next year or two, it was Malachy's duty to administer the diocese of Armagh. He established in all the churches the apostolic sanctions and the decrees of the holy fathers, and the customs and practices the Roman Church. He introduced the Roman method of chanting the services of the canonical hours and instituted a new Confession, Confirmation, the Marriage contract, which those over whom he was placed were either ignorant or negligent. With the consent of Cellach and Imar, he went to study under St. Malchus, who had by this time retired from the archbishopric of Cashel and was settled at Lismore. He spent three years there.

In 1123 the coarb of Bangor Abbey died. Bangor was the principal religious site in the north-east of Ireland. Since he ended his days at Lismore, it may be assumed that he was a friend of Malchus, and of the movement with which he was identified. His successor, who was Malachy's uncle, expressed his willingness to surrender his office and the site of the monastery to his nephew. Malachy became Abbot of Bangor Abbey.

This became an opportunity to implement one of the canons of the Synod of Rathbreasail, which by establishing the diocese of Connor. Cellach, as coarb of Patrick, and consecrated bishop, had been able to organize the diocese of Armagh in accordance with the Rathbreasail plan. With the prestige which belonged to the coarb of Comgall, Malachy, if a consecrated bishop, could probably succeed in organizing the diocese of Connor. In 1124 Malachy journeyed to Bangor, was installed as abbot, and was made bishop by Cellach.

In 1132, he was promoted to the primacy of Armagh.

St Bernard provides many interesting anecdotes regarding St Malachy and highly praises Malachy's zeal for religion both in Connor and Armagh. In 1127, Malachy paid a second visit to Lismore and acted for a time as confessor to Cormac MacCarthy, Prince of Desmond. While Bishop of Down and Connor, Malachy continued to reside at Bangor, and when some of the native princes sacked the two dioceses of Down and Connor, Malachy brought the Bangor monks to Iveragh, County Kerry, where they were welcomed by now King Cormac. On the death of St Celsus (who was buried at Lismore in 1129), St Malachy was appointed Archbishop of Armagh, 1132, which dignity he accepted with great reluctance. Owing to intrigues, he was unable to take possession of his See for two years; even then he had to purchase the Bachal Isu (Staff of Jesus) from Niall, the usurping lay-primate.

St Malachy's influence in Irish ecclesiastical affairs has been compared with that of Boniface in Germany. During three years at Armagh, as Bernard of Clairvaux writes, St Malachy restored the discipline of the Church, grown lax during the intruded rule of a series of lay-abbots, and had the Roman Liturgy adopted. St Malachy worked zealously to restore ecclesiastical discipline, restored marriage, renewed the practices of confession and confirmation, and introduced Roman chants in the liturgy. He was also known for his care to the needy as a miracle worker and healer. In his lifetime, he planted apple trees throughout Ireland during the time of famine.

St Bernard continues: Having extirpated barbarism and re-established Christian morals and seeing all things tranquil, St Malachy began to think of his own peace. He, therefore, resigned the Sees of Armagh and Connor, in 1136 or 1137, but retained as Bishop of Down. He founded a priory of Austin Canons at Downpatrick and was unceasing in his episcopal labours. Early in 1139, he journeyed to Rome, via Scotland, England, and France, visiting St Bernard at Clairvaux, Champagne. He petitioned Pope Innocent II for pallia for the Sees of Armagh and Cashel and was appointed legate for Ireland. On his return visit to Clairvaux he obtained five monks for a foundation in Ireland, under Christian, an Irishman, as superior: thus arose the great Abbey of Mellifont in 1142. St Malachy set out on a second journey to Rome in 1148, but on arriving at Clairvaux, he fell sick and died in the arms of St Bernard, on 2 November 1148.

✠ புனிதர் மார்டின் டி போரஸ் ✠(St. Martin de Porres)நவம்பர் 3

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 3)

✠ புனிதர் மார்டின் டி போரஸ் ✠

(St. Martin de Porres)

டொமினிக்கன் சபை பொதுநிலை சகோதரர்:

(Lay brother of the Dominican Order)

பிறப்பு: டிசம்பர் 9, 1579

லிமா, காலனியாதிக்க பெரு

(Lima, Viceroyalty of Peru)

இறப்பு: நவம்பர் 3, 1639 (வயது 59)

லிமா, காலனியாதிக்க பெரு

(Lima, Viceroyalty of Peru)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

ஆங்கிலிக்கன் ஒன்றியம்

(Anglican Communion)

முக்திப்பேறு பட்டம்: அக்டோபர் 29, 1837

திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி

(Pope Gregory XVI)

புனிதர் பட்டம்: மே 6, 1962

திருத்தந்தை இருபத்திமூன்றாம் யோவான்

(Pope John XXIII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

சாந்தோ டொமினிகோ ஆலயம், லிமா, பெரு

(Church of Santo Dominigo, Lima, Peru)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 3

சித்தரிக்கப்படும் வகை:

ஒரு நாய், ஒரு பூனை மற்றும் ஒரு பறவை ஒரே தட்டில் ஒன்றாக உணவு உண்பது; விளக்குமாறு, சிலுவை, ஜபமாலை, இதயம்

பாதுகாவல்:

பிலாக்ஸி மறைமாவட்டம் (Diocese of Biloxi), கருப்பு இன மக்கள், சிகை அலங்காரிகள், விடுதி காப்பாளர், கலப்பு இன மக்கள், பெரு (Peru), ஏழை மக்கள், பொது கல்வி, பொது சுகாதாரம், அரசு பள்ளிகள், பொது கல்வி, இன உறவுகள், சமூக நீதி, தொலைக்காட்சி, மெக்ஸிக்கோ (Mexico), பெருவியன் கடற்படை விமானிகள் (Peruvian Naval Aviators), வியட்நாம் (Vietnam), மிசிசிப்பி (Mississippi), ஹோட்டல் நடத்துபவர்கள் (Innkeepers), லாட்டரி, லாட்டரியில் வெற்றி பெற்றவர்கள், 

புனிதர் மார்டின் டி போரஸ், ஒரு டொமினிக்கன் சபையினைச் சேர்ந்த பொது நிலை சகோதரரும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் ஆவார். இவர் கலப்பு இன மக்கள், அமைதிக்காக துன்பப்படுவோர் முதலியோருக்கு பாதுகாவலராகக் கருதப்படுகின்றார். இவர் தன் வாழ்நாள் முழுதும் ஏழைகளுக்காகவே பணியாற்றினார். ஒரு அனாதை இல்லத்தையும், ஒரு குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனையையும் நிறுவினார். நோன்புகள், மற்றும் புலால் உணவு தவிர்த்தல், உள்ளிட்ட எளிமையான மற்றும் கடுமையான தவமுயற்சிகளைக் கொண்ட கடின வாழ்க்கை முறை வாழ்ந்தார்.

வாழ்க்கைக் குறிப்பு:

“ஜுவான் மார்டின் டி போரஸ் வெலாஸ்குயிஸ்” (Juan Martin de Porres Velázquez) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், “ஸ்பேனிஷ் காலனித்துவ நிர்வாக மாவட்டமான” (Spanish Colonial Administrative District) பெருவின் (Peru) தலைநகரான லிமாவில் (Lima) கி.பி. 1579ம் ஆண்டு பிறந்தார். ஸ்பேனிஷ் பிரபுவான “டான் ஜூவான் டி போரேஸ்” (Don Juan de Porres) எனும் தந்தைக்கும், பனாமா (Panama) நாட்டில் அடிமையாக இருந்து விடுதலை பெற்ற “அனா வெலாஸ்குயிஸ்” (Ana Velázquez) என்ற ஆஃபிரிக்க இன தாய்க்கும் சட்டவிரோதமாகப் பிறந்த இவருக்கு கி.பி. 1581ல் பிறந்த “ஜுவானா” (Juana) எனும் பெயருடைய ஒரு இளைய சகோதரியும் உண்டு. தங்கை பிறந்த பிறகு, இவரது தந்தை இவர்களது குடும்பத்தை கைவிட்டு சென்றார். இவர்களுடைய தாயார், ஒரு ஆடை சலவையகத்தில் வேலை செய்து தமது குழந்தைகளை வளர்த்தார். மிகவும் வறுமையில் வாடியதாலும், இவரது தாயாரால் இவரை வளர்க்க இயலாமல் போனதாலும் ஒரு ஆரம்ப பள்ளியில் இரண்டு வருடங்கள் வேலை செய்தார். பின்னர், தமது பத்துவயதிலேயே அறுவை சிகிச்சை மருத்துவரிடமும் (Surgeon), நாவிதரிடமும் (Barber) வேலை பயில சென்றார். இளம் வயதிலேயே இரவு முழுதும் செபிக்கும் வழக்கம் இவரிடம் இருந்தது.

அப்போதைய பெரு நாட்டின் சட்டங்கள், ஆபிரிக்க இன மக்களையும், அமெரிக்க குடி மக்களையும் ஆன்மீக சபைகளில் சேருவதை தடை செய்தது. மார்டினுக்கு இருந்த ஒரே வழி, லிமா நகரிலிருந்த “தூய செபமாலை புகுநிலை டொமினிக்கன் துறவியரிடம்”, (Dominicans of Holy Rosary Priory) தம்மை தன்னார்வ தொண்டு பணியாளாக சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டுவதேயாகும். சரீர உழைப்பை நல்கிய இவருக்கு பிரதியுபகாரமாக, துரவியரில் சீருடை அணிந்துகொள்ளவும், அவர்களுடன் வாசிக்கவும் உரிமை கிட்டியது. தனது 15ம் வயதில் லிமா நகரிலுள்ள டொமினிக்கன் சபையில் சேர விண்ணப்பித்தார். முதலில் டொமினிக்கன் சபையினரின் செபமாலை பள்ளியில் வேலையாளாகவே அனுமதிக்கப்பட்டாலும், பின்னர் பல முக்கிய பொறுப்புகளும் இவருக்கு வழங்கப்பட்டன. பின்னர் டொமினிக்கன் சபையில் சேர கடவுள் தன்னை அழைப்பதாக உணர்ந்த இவர் இச்சபையின் மூன்றாம் சபையில் சேர்ந்தார்.

தொடர்ந்து, தமது நாவிதன் பணியையும், குணமாக்கும் பணிகளையும் செய்துவந்தார். இவர், தமது செப வல்லமையால் பலரை அற்புதமாக குணமாக்கியதாக கூறப்படுகிறது. சமையலறைப் பணிகள், சலவைப் பணிகள், மற்றும் சுத்திகரிக்கும் பணிகளும் செய்தார்.

எட்டு வருடங்களின் பின்னர், மார்டின் மீது இரக்கம் கொண்ட தூய செபமாலை மடத்தின் தலைவரான “ஜுவான் டி லொரென்ஸானா” (Juan de Lorenzana) என்பவர், பெரு நாட்டின் சட்டங்களுக்கு மறைவாக மார்ட்டினை டொமினிக்கன் சபையின் மூன்றாம் நிலை துறவற பிரமாணங்களை ஏற்க வைக்க முடிவெடுத்தார்.

24 வயதான மார்ட்டின்,  கி.பி. 1603ம் ஆண்டு, டொமினிக்கன் சபை பொது நிலை சகோதரராக பிரமாணங்களை ஏற்றார். ஆனால், தமது தந்தையின் தலையீடினால்தான் தமது அந்தஸ்து உயர்கிறதோ எனும் ஐயம் காரணமாக, இவர் பலமுறை இதனை மறுத்து வந்திருக்கிறார். அத்துடன், இதன் காரணமாகவே அவர் ஒரு குருத்துவ அருட்பொழிவை இறுதிவரை மறுத்துவந்தார்.

அவரது பள்ளி கடனில் மூழ்கும்போதெல்லாம், அங்குள்ள துறவியரிடம், “நான் ஒரு தரித்திரம் பீடித்த “முலெட்டோ” (Mulatto) (நீக்ரோவுக்கும் வெள்ளையருக்கும் பிறந்தவர்), என்னை விற்றுவிடுங்கள்” என்று கெஞ்சுவார்.

மார்ட்டின், அர்ச்சிஸ்ட்ட நற்கருணையின்பால் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார். ஒருநாளிரவு, திருப்பலி பீடத்தின் படியின்மீது முழங்கால்படியிட்டு நற்கருணையின் முன்னர் செபித்துக்கொண்டிருந்தவேளை, அவர் நின்றிருந்த படிக்கட்டில் தீ பற்றிக்கொண்டது. தீயினால் ஏற்பட்ட அத்துணை குழப்பத்திலும் சந்ததியிலும், தம்மைச் சுற்றி நடப்பவற்றை அறியாதவராக தாம் இருந்த இடத்திலேயே இருந்தார்.

34 வயதான மார்டின், பொதுநிலை சகோதரருக்கான துறவற சீருடைகள் கொடுக்கப்பட்டதும், நோயுற்றவர்களுக்கு சேவை செய்யும் மருந்தகத்தின் கண்காணிப்பாளராகவும் நியமிக்கப்பட்டார். சுமார் இருபத்தைந்து வருடங்கள், இவர் இறக்கும்வரை இச்சுகாதார மையத்திலேயே இருந்தார். நோயாளிகளுக்கு சேவையாற்றுவதில் அக்கறை கொண்டிருந்தார். நோயாளிகளின் தேவையுணர்ந்து அவர்களுக்கு சேவை செய்யும் கடின பணிக்குத் தேவையான நல்லொழுக்கமும் பொறுமையும் அவரிடமிருந்ததை அவருடைய மேலதிகாரிகள் கவனித்தனர். பள்ளிக்கு வெளியே இருந்து அழைத்துவரப்படும் நோயாளிகளையும் கவனித்தார். அவர்களை குணப்படுத்தினார். ஒரு குடுவை தண்ணீர் மூலம் அவர் நோயாளிகளை குணப்படுத்தினார். வேறுபாடுகளேயில்லாமல் ஸ்பேனிஷ் பிரபுக்களுக்கும், அண்மையில் ஆபிரிக்காவிலிருந்து கொண்டுவரப்பட்ட அடிமைகளுக்கும் மருத்துவ சேவை புரிந்தார். ஒருநாள், உடல் முழுதும் புண்ணான, ஏறக்குறைய நிர்வாண நிலையிலிருந்த ஒரு பிச்சைக்காரன் தமது இரு கைகளையும் நீட்டினார். மார்டின் அவரை உடனே தமது படுக்கைக்கு கொண்டு சென்றார். இதனைக் கண்ட இவரது சகாவான ஒரு சகோதரர் மார்டினை கடிந்துகொண்டார். அவருக்கு பதிலளித்த மார்டின், “என் அன்பு சகோதரா, இரக்கமே தூய்மைக்குத் தகுதியானது” என்றார்.

அக்காலத்தில், ஒருமுறை லிமா நகரில் தொற்று நோய் பரவியதால் இவரின் பணி மிகவும் கடுமையாக இருந்தது. செபமாலை பள்ளியின் மடத்தில் சுமார் அறுபது துறவியர் இருந்தனர். அனைவரும் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தனர். துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவர்களிருந்த அறைகள் மூடி பூட்டப்பட்டிருந்தன. வெளியே வர இயலாத அவர்களுக்கு எவராலும் மருத்துவம் பார்க்க இயலவில்லை. ஆனால், மார்டினோ, பூட்டியிருந்த கதவுகளை ஊடுருவிச் சென்று நோயுற்ற துறவியருக்கு மருத்துவம் செய்தார். இதுபோல் பலமுறை அதிசயங்கள் நிகழ்த்தியதாக கூறப்படுகிறது.

புலால் உணவைத் தவிர்த்த மார்டின், பள்ளி நிர்வாகம் தர இயலாதவற்றை வாங்குவதற்காக தர்மம் (பிச்சை) எடுத்து வாங்கி வருவார். சாதரணமாக, தாம் பிச்சை எடுத்து வரும் பொருட்களைக் கொண்டு, தினமும் சுமார் 160 பேருக்கு உணவு வழங்குவார். குறிப்பிட்ட ஒரு சிறு தொகையை ஏழை மக்களுக்கும் வழங்குவார். அவரது தினசரி பணிகளான சமையலறைப் பணிகள், சலவைப் பணிகள், மற்றும் மருத்துவமனைப் பணிகளுடன், அவரை உயரே காற்றில் தூக்கிய பரவச அனுபவங்கள், அவர் செபிக்கும் அறையை நிரப்பிய வெளிச்சம், ஒரே சமயத்தில் இரண்டு இடங்களில் அதிசயங்கள் நிகழ்த்துவது, உடனடி குணப்படுத்துதல், மிருகங்களுடனான பரஸ்பர ஒத்துணர்வு ஆகியவற்றுடன் அவரது வாழ்க்கை ஒரு அசாதாரண பரிசாக விளங்கியது. கைவிடப்பட்ட சிறுவர்களுக்காகவும், அனாதைகளுக்காகவும் லிமா நகரில் ஒரு இல்லத்தை நிறுவினார்.

இறப்பும் புனிதர் பட்டமளிப்பும்:

இவர், டொமினிக்கன் பொதுநிலையினரும், புனிதர்களுமான "புனிதர் ரோஸ்” (St. Rose of Lima), மற்றும் புனிதர் “ஜுவான் மசியாஸ்” (St. Juan Macías) ஆகியோரின் நண்பராவார். இவர் லிமாவில் கி.பி. 1639ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் இறந்தார். இவருக்கு இறுதி வணக்கம் செலுத்த இவரின் உடல் மக்களுக்காக வைக்கப்பட்டு இவர் இருந்த மடத்திலேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இவரால் பல புதுமைகள் நிகழ்ந்ததாகக் கூறப்பட்டதால், இவரின் புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகள் இவர் இறந்து 25 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு துவங்கப்பட்டது. இவருக்கு கி.பி. 1837ல் திருத்தந்தை ஆறாம் கிரகோரியால் அருளாளர் பட்டமும், 1962ம் ஆண்டு, மே மாதம், ஆறாம் தேதி, திருத்தந்தை இருபத்திமூன்றாம் யோவானால் புனிதர் பட்டமும் அளிக்கப்பட்டது.

இவரது நினைவுத் திருவிழா, நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் ஆகும்.

*​SAINT OF THE DAY​*

Feastday: November 3

*​St. Martin de Porres*

Saint Martin de Porres was the son of a freed woman of Panama, probably black but also possibly of Native American stock, and a Spanish grandee of Lima, Peru. His parents never married each other. Martin inherited the features and dark complexion of his mother. That irked his father, who finally acknowledged his son after eight years. After the birth of a sister, the father abandoned the family. Martin was reared in poverty, locked into a low level of Lima’s society.

When he was 12, his mother apprenticed him to a barber-surgeon. He learned how to cut hair and also how to draw blood (a standard medical treatment then), care for wounds, and prepare and administer medicines.

After a few years in this medical apostolate, Martin applied to the Dominicans to be a “lay helper,” not feeling himself worthy to be a religious brother. After nine years, the example of his prayer and penance, charity and humility led the community to request him to make full religious profession. Many of his nights were spent in prayer and penitential practices; his days were filled with nursing the sick and caring for the poor. It was particularly impressive that he treated all people regardless of their color, race or status. He was instrumental in founding an orphanage, took care of slaves brought from Africa and managed the daily alms of the priory with practicality, as well as generosity. He became the procurator for both priory and city, whether it was a matter of “blankets, shirts, candles, candy, miracles or prayers!” When his priory was in debt, he said, “I am only a poor mulatto. Sell me. I am the property of the order. Sell me.”

Side by side with his daily work in the kitchen, laundry, and infirmary, Martin’s life reflected God’s extraordinary gifts: ecstasies that lifted him into the air, light filling the room where he prayed, bilocation, miraculous knowledge, instantaneous cures, and a remarkable rapport with animals. His charity extended to beasts of the field and even to the vermin of the kitchen. He would excuse the raids of mice and rats on the grounds that they were underfed; he kept stray cats and dogs at his sister’s house.

He became a formidable fundraiser, obtaining thousands of dollars for dowries for poor girls so that they could marry or enter a convent.

Many of his fellow religious took him as their spiritual director, but he continued to call himself a “poor slave.” He was a good friend of another Dominican saint of Peru, Rose of Lima. 

He died on November 3,1639 and was beatified by Pope Gregory XVI on October 29,1837 and canonizex by Pope John XXIII on May 6, 1962.