✠ ஹங்கேரியின் புனிதர் எலிசபெத் ✠(St. Elizabeth of Hungary) நவம்பர் 17

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 17)

✠ ஹங்கேரியின் புனிதர் எலிசபெத் ✠

(St. Elizabeth of Hungary)

கைம்பெண்/ மறைபணியாளர்:

(Widow and religious)

பிறப்பு: ஜூலை 7, 1207

போஸ்ஸோனி, ஹங்கேரி அரசு

(Pozsony, Kingdom of Hungary)

இறப்பு: நவம்பர் 17, 1231 (வயது 24)

மார்பர்க், புனித ரோம பேரரசு, (தற்போதைய ஜெர்மனி)

(Marburg, Holy Roman Empire (Modern-day, Germany)

சார்ந்துள்ள சமயம்/ சபை: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை

(Anglican Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

புனிதர் பட்டம்: மே 27, 1235

திருத்தந்தை ஒன்பதாம் கிரகோரி

(Pope Gregory IX)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 17

பாதுகாவல்: 

மருத்துவமனைகள், செவிலியர், விதவையர், நாடு கடத்தும் தண்டனை, மணப்பெண், ரொட்டி தயாரிப்பாளர், வீடற்ற மக்கள், இறக்கும் குழந்தைகள், கைம்பெண்கள், சரிகை-தயாரிப்பாளர்கள், தூய ஃபிரான்சிஸின் மூன்றாம் நிலை சபை (Third Order of Saint Francis)

ஹங்கேரியின் புனிதர் எலிசபெத், "துரிங்கியாவின் புனிதர் எலிசபெத்" (Saint Elizabeth of Thuringia) என்றும் அறியப்படுபவர் ஆவார். “ஹங்கேரி அரசு” (Kingdom of Hungary), “துரிங்கியா” (Thuringia) மற்றும் “ஜெர்மனி” (Germany) ஆகிய நாடுகளின் இளவரசியான இவர், பெரிதும் போற்றப்படும் கத்தோலிக்க புனிதர் ஆவார். புனிதர் ஃபிரான்ஸிஸின் மூன்றாம் நிலை சபையின் (Third Order of St. Francis) ஆதிகால அங்கத்தினரான எலிசபெத், அச்சபையின் பாதுகாவலரும் ஆவார்.

ஹங்கேரி நாட்டின் அரசன் “இரண்டாம் ஆண்ட்ரூ” (King Andrew II of Hungary) இவரது தந்தை ஆவார். “மெரனியாவின் கேட்ரூ” (Gertrude of Merania) எலிசபெத்தின் தாயாராவர்.

தமது பதினான்கு வயதில் குறுநில மன்னரான “நான்காம் லூயிஸை” (Louis IV) திருமணம் செய்த எலிசபெத், இருபது வயதில் விதவையும் ஆனார். ஆறாவது சிலுவைப்போரில் (Sixth Crusade) பங்கேற்பதற்காக இத்தாலி பயணித்த லூயிஸ், வழியில் விஷக் காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டு 1227ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 11ம் நாள், மரணமடைந்தார். தமது கணவரின் மரணத்தின் பின்னர், தமக்கான வரதட்சினை பணத்தை திரும்ப பெற்றுக்கொண்ட இவர், அந்த பணத்தில் ஓர் மருத்துவமனையை கட்டினார். தாமே சுயமாக நோயாளிகளுக்கு சேவை செய்ய ஆரம்பித்தார்.

ஓய்வு, ஆடம்பரம் மற்றும் சொகுசான வாழ்க்கை வாழ இயன்ற போதும், எலிசபெத் தவம் மற்றும் சந்நியாச வாழ்க்கையையே தேர்ந்தெடுத்தார். இவரது இந்த தேர்வு, ஐரோப்பா முழுவதுமுள்ள சாதாரண பொது மக்கள் இதயத்தில் அவருக்கு ஒரு இடத்தை பெற்றுத் தந்தது. 

எலிசபெத், தமது குறுகிய கால வாழ்க்கையிலேயே, ஏழைகள் மற்றும் நோயுற்றோர் மீது அளவற்ற அன்பினை வெளிப்படுத்தினார்.

எலிசபெத்துக்கு வயது ஆக ஆக, பக்தியும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. 1228ல், ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் சேர்ந்தார். ஃபிரான்சிஸ்கன் சபை துறவிகளின் வழிகாட்டுதலின் பேரில், செப வாழ்வில் ஈடுபட்டார். ஏழைகளுக்கும் வறியவர்களுக்கும் உதவ தொடங்கினார். தினமும் தன் வாசலுக்கு வந்த நூற்றுக்கணக்கான ஏழைகளுக்கு உணவளித்தார். இதனால் அநேகர் இவருக்கு எதிரிகள் ஆயினர். இவருடைய கணவரது சகோதரி அக்னேஸ் இவரை முழு மூச்சுடன் வெறுத்தாள். அவளுடைய தாய் மிகுந்த உலகப் பற்றுக் கொண்டவள். அவளும் இவரை வெறுத்து அரண்மனையில் இருந்தவர்களுடன் சேர்ந்துகொண்டு எலிசபெத்தை நிந்தித்து வந்தார்கள். அவரை அரண்மனையிலிருந்தே துரத்தினார்கள்.

இவர் தமது உள்ளத்தை கடவுளிடமிருந்து அகற்றவில்லை. ஏழைகள் மீது இவர் எல்லையற்ற இரக்கம் கொண்டிருந்தார். "ஏழைகளின் அன்னை" என்றும் "நோயாளிகளின் ஊழியக்காரி" என்றும் இவரை அழைப்பார்கள். உலக மக்களின் அபிப்பிராயங்களை இவர் சட்டை செய்யவில்லை. தனக்கு இயல்பாய் உள்ள பொறுப்புகளை மேற்கொண்டு ஏழைகளிடமும் நோயாளிகளிடமும் கிறிஸ்து இயேசுவையே கண்டு அவர்களுக்கு சேவை செய்து வந்தார்.

நாட்டில் பெருவெள்ளம் வந்து பயிரை அளித்தது. இதனால் பஞ்சமும் கொள்ளை நோயும் வந்தன. ஒரு மருத்துவமனையைக் கட்டி அங்குபோய் தொழு நோயாளிகளுக்கு இவரே சிகிச்சை செய்தார். அப்பமும் இரசமும் இவரது மன்றாட்டால் பலுகியது. ஏழைகளுக்கு உதவி செய்ய அரச ஆடைகளையும், ஆபரணங்களையும் விற்றார். 

இவருடைய கணவரின் சகோதர்கள் அரண்மனையைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு இவரை விரட்டி விட்டனர். இவர் பிரான்சிஸ்கன் துறவிகளின் ஆலயத்திற்குச் சென்று, இந்த துன்பத்திற்காக கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி "தேதேயும்" என்னும் நன்றியறிதல் கீதத்தைப் பாடினார்.

தமது இருபத்துநான்கு வயதில் மரணமடைந்த எலிசபெத், கிறிஸ்தவ தொண்டிற்கு ஒரு அடையாளமாக ஆனார். தமது மரணத்தின் பின், விரைவில் புனிதராக அருட்பொழிவும் செய்யப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(November 17)

✠ St. Elizabeth of Hungary ✠

Widow and Religious:

Born: July 7, 1207

Pozsony, Kingdom of Hungary (modern-day Bratislava, Slovakia)

Died: November 17, 1231 (Aged 24)

Marburg, Landgraviate of Thuringia, Holy Roman Empire (modern-day Hesse, Germany)

Venerated in:

Catholic Church

Anglican Communion

Lutheranism

Canonized: May 27, 1235

Pope Gregory IX

Major shrine:

St Elisabeth Cathedral, Košice, Slovakia

St. Elizabeth Church, Marburg, Germany

Feast: November 17

Patronage:

Hospitals, Nurses, Bakers, Brides, Countesses, Dying children, Exiles, Homeless people, Lace-makers, Widows, Roman Catholic Archdiocese of Jaro and the Third Order of Saint Francis

Elizabeth of Hungary also known as Saint Elizabeth of Thuringia or Saint Elisabeth of Thuringia, was a princess of the Kingdom of Hungary, Landgravine of Thuringia, Germany, and a greatly venerated Catholic saint who was an early member of the Third Order of St. Francis, by which she is honoured as its patroness.

Elizabeth was married at the age of 14 and widowed at 20. After her husband's death, she sent her children away and regained her dowry, using the money to build a hospital where she herself served the sick. She became a symbol of Christian charity after her death at the age of 24 and was canonized on 25 May 1235.

Biographical selection:

The fame of the virtues of St. Elizabeth reached Italy where St. Francis of Assisi had founded his order. He came to know about the support and protection the young Duchess of Thuringia had given the Franciscans in Germany and her great love for poverty. Cardinal Ugolini, the future Pope Gregory IX, often spoke of her to Francis.

One day the Cardinal asked St. Francis for a gift for her as a symbol of his recognition. As he made his request, he took the worn cape off St. Francis’ shoulders and recommended that he send it to her. “Since she is filled with your spirit of poverty,“ said the Cardinal, “I would like for you to give her your mantle, just as Elias gave his mantle to Eliseus.” St. Francis obeyed and sent his mantle to St. Elizabeth, whom he considered as a daughter.

She always kept it with her and wore it while praying whenever she desired to obtain a special spiritual grace. Later, after she had lost everything, she still conserved the precious mantle of her spiritual father until her death.

Comments:

This incident is rich in teachings for us.

St. Francis of Assisi followed the advice of Cardinal Ugolino, the future Pope Gregory IX, and imitated the example of Elias with Eliseus. He gave his mantle to St. Elizabeth, and when she prayed she used to wear it to be more pleasing to God. She had the certainty that the mantle St. Francis had worn as a symbol of his alliance with her, a symbol of the union of the two souls, and, therefore, a symbol that would draw from God the same graces that St. Francis attracted.

Underlying this incident is a theory about symbols like this.

Rebecca advised her son Jacob to wear a goatskin and approach his blind father Isaac so that he would seem like Esau and receive the blessing due to the firstborn. This covering made Jacob pleasing to his father because he was vested in a way that gave the impression he was the firstborn. In this episode, we have the affirmation of a principle according to which, in certain circumstances, a person who takes on the appearance of another can receive from God the privileges due to the other person.

Something similar happened with Eliseus. By putting on the mantle of Elias, he earned the privilege of being treated by God as if he were Elias. He was the perfect disciple of Elias, the favourite of Elias, he was a kind of extension of the personality of Elias. The mantle Elias gave to Eliseus was a symbol of this union of spirit.

Likewise, in a manner infinitely higher, we have Our Lord Jesus Christ, Who took on human flesh, suffered the Passion and the Crucifixion for us, and washed our sins with His Blood. The merit of His Blood covers us, as the mantle of Elias covered Eliseus. With this red mantle, we can present ourselves before God Who is thus pleased to receive us, forgive us, and give us the graces necessary for repentance and the amendment of our lives. We are able to appear before God because we are clothed in the mantle of the innocence and the suffering of Christ and with this, we take on His appearance.

Something like this takes place with Our Lady. She takes the initiative of covering us with her mantle. Then she says to God: “I vest these children with my merits as their mother, and I want You to consider them as my children.” So, Our Lord looking at us, sees extensions of the personality of Our Lady, and becomes pleased, forgives us, and tries to help us.

In all these episodes – Jacob and Isaac, Eliseus and Elias, St. Elizabeth and St. Francis, Our Lady with us, and us with Our Lord – there is some special union of souls that allows one soul to be clothed with the merits of another in order to appear before the Throne of God and be pleasing to Him.

We can apply this principle to our lives. We should have confidence and not despair in the face of our weaknesses and guilt. One of us can approach God and say: “Do not look at my sins, but see instead of the merits of your Son and the intercession of Our Lady.”

We should have the honesty to see our defects and sins because this is what we are supposed to do, but we should not despair since even if our sins are great we can present ourselves before God vested in the merits of Our Lady and Our Lord. We should have confidence that this marvellous chain of substitutions will be accepted with pleasure by the infinite mercy of God.