புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட் July 2

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 2)

✠ புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட் ✠

(St. Oliver Plunkett)

மறைசாட்சி, பேராயர், அனைத்து அயர்லாந்தின் பிரதான கிறிஸ்தவ குரு:

(Martyr, Archbishop and Primate of All Ireland)

பிறப்பு: நவம்பர் 1, 1625

லௌஃப்க்ரூ, மீத், அயர்லாந்து

(Loughcrew, County Meath, Ireland)

இறப்பு: ஜூலை 1, 1681 (வயது 55)

டைபர்ன், லண்டன், இங்கிலாந்து

(Tyburn, London, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 23, 1920

திருத்தந்தை பதினைந்தாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XV)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 12, 1975

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித பீட்டர்ஸ் ரோமன் கத்தோலிக்க ஆலயம், டிரோகேடா, அயர்லாந்து

(St. Peter's Roman Catholic Church, Drogheda, Ireland)

பாதுகாவல்:

அயர்லாந்தின் அமைதி மற்றும் நல்லிணக்கம்

(Peace and Reconciliation in Ireland)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 2

புனிதர் ஒலிவர் ப்லங்கெட், “அர்மாக்” உயர்மறைமாவட்டத்தின் ரோமன் கத்தோலிக்க பேராயரும் (Roman Catholic Archbishop of Armagh), அனைத்து அயர்லாந்தின் பிரதான கிறிஸ்தவ குருவும் (Primate of All Ireland) ஆவார்.

கி.பி. 1625ம் ஆண்டு, அயர்லாந்து நாட்டின் “லௌக்ரூ”, “மீத்” (Loughcrew, County Meath, Ireland) பிராந்தியத்தில் வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், தமது பதினாறு வயது வரை “டப்லினி’லுள்ள” (Dublin) “தூய மரியாளின் துறவு மடத்தின் மடாதிபதியான” (Abbot of St Mary's) உறவினரிடம் கல்வி கற்றார். குருத்துவ கல்வியில் நாட்டம் கொண்ட ஒலிவர் ப்லங்கெட், கி.பி. 1647ம் ஆண்டு ரோம் பயணித்தார். இதே வேளையில் அயர்லாந்தில் “ஐரிஷ் கூட்டமைப்பு யுத்தங்கள் அல்லது பதினோரு ஆண்டு கால போர்” (Irish Confederate Wars or Eleven Years' War) தொடங்கியது. இந்த பதினோரு ஆண்டு கால யுத்தங்கள், முக்கியமாக “ஐரிஷ் குடி ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள்”, “ஆங்கிலேயர்” மற்றும் “ஐரிஷ் ஆங்கிலிகன்” மற்றும் “புராட்டஸ்டன்ட்” (Native Irish Roman Catholics, English and Irish Anglicans and Protestants) சபையினரிடையே நடந்தது.

ஒலிவர் ப்லங்கெட், ரோம் நகரிலுள்ள ஐரிஷ் கல்லூரியில் (Irish College in Rome) இணைந்தார். கி.பி. 1654ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட இவர், ஐரிஷ் ஆயர்களால் ரோம் நகரில் அவர்களது பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். இதற்கிடையில் அயர்லாந்தின் “க்ராம்வெல்லியன் வெற்றி” (Cromwellian conquest of Ireland), (கி.பி. 1649-53) அயர்லாந்தில் ரோமன் கத்தோலிக்க மதத்தை தோற்கடித்தது. அதன் பின்னர், ரோமன் கத்தோலிக்க பொது நடைமுறைகள் தடை செய்யப்பட்டன. மற்றும், ரோமன் கத்தோலிக்க மத குருமார்கள் தூக்கிலிடப்பட்டனர். இதன் விளைவாக, ப்லங்கெட் பல ஆண்டுகாலம் அயர்லாந்து திரும்ப இயலாமல் போனது. ரோம் நகரிலேயே தங்கிவிட்ட ப்லங்கெட், கி.பி. 1657ம் ஆண்டு, இறையியல் பேராசிரியரானார். பிரச்சார கல்லூரியில் (College of Propaganda Fide) பணியாற்றினார். கி.பி. 1669ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 9ம் தேதி, அக்கல்லூரி அர்ச்சிக்கப்பட்ட அன்று, அவர் “அர்மாக்” பேராயராக (Archbishop of Armagh) நியமிக்கப்பட்டார். அதே வருடம், நவம்பர் மாதம், 30ம் தேதி, “கென்ட்” ஆயர் (Bishop of Ghent) “யூஜின்-ஆல்பர்ட்” (Eugeen-Albert) என்பவரால் அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். இறுதியில், கி.பி. 1670ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், ஏழாம் தேதியன்று, ப்லங்கெட் ஐரிஷ் மண்ணில் மீண்டும் காலடி வைத்தார்.

ப்லங்கெட், அயர்லாந்து திரும்பிய பின்னர், சில குருமார்கள் மத்தியிலிருந்த போதைப் பழக்கத்தை நீக்கும் பணியை கையாண்டார். அயர்லாந்தை ஆண்ட இங்கிலாந்து அரசர் “இரண்டாம் சார்ளசின்” (Charles II of England) “பிரேடா” (Declaration of Breda) பிரகடனத்தின்படி, கி.பி. 1660ம் ஆண்டு, தண்டனை சட்டங்கள் (Penal Laws) தளர்த்தப்பட்டன. ஆகவே, ப்லங்கெட் கி.பி. 1670ம் ஆண்டு, “ட்ரோகேடா” (Drogheda) நகரில் ஒரு இயேசு சபை கல்லூரியை (Jesuit College) நிறுவினார். ஒரு வருட காலத்தின் பின்னர் அக்கல்லூரியின் மாணவர் எண்ணிக்கை 150 ஆக இருந்தது. அதில், 40 பேர் எதிர் திருச்சபைகளைச் (Protestant) சேர்ந்த மாணவர்களாவர். இக்கல்லூரியை அயர்லாந்தின் முதல் ஒருங்கிணைந்த கல்லூரியாக ஆக்கினார். திருச்சபைக்கான இவரது ஊழியம் வெற்றிகரமாக இருந்தது. நான்கே வருட காலத்தில், 48,000 கத்தோலிக்கர்களுக்கு உறுதிப்பூசுதல் வழங்கினார்.

அதன்பின்னர், ஏறக்குறைய கி.பி. 1673ம் ஆண்டு, கத்தோலிக்கர்களுக்கு எதிரான அலை வீசத் தொடங்கி, துன்புருத்தல்களாக மாறியது. பேராயர் ப்லங்கெட் தமது மறைப்பணிகளை இரகசியமாகவும் மாறு வேடத்திலும் செய்யும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டார். அவரது அநேக குருக்கள் நாடு கடத்தப்பட்டனர். பள்ளிகள் மூடப்பட்டன. தேவாலய திருப்பலிகள் இரகசியமாக நடைபெற்றன. கத்தோலிக்க பள்ளிகளும், குரு மாணவர்களின் கல்லூரிகளும் ஒடுக்கப்பட்டன. இவரது பங்கில் நடக்கும் எத்தகைய அரசியல் நிகழ்வுகளுக்கும், கிளர்ச்சிகளுக்கும் பேராயர் என்ற காரணத்தால் ப்லங்கெட் பொறுப்பாக்கப்பட்டார்.

கி.பி. 1679ம் ஆண்டு கைது செய்யப்பட்டு டப்லின் கோட்டையில் (Dublin Castle) சிறை வைக்கப்பட்ட பேராயர் ப்லங்கெட், விசாரணைக்காக லண்டன் மாநகர் கொண்டு செல்லப்பட்டார். 15 நிமிடங்கள் திட்டமிட்டபடி, கலகம் விளைவித்த குற்றவாளியாக நீதிபதி அறிவித்தார். கி.பி. 1681ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், முதல் தேதியன்று, “டைபர்ன்” (Tyburn) கிராமத்தில், அவர் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(July 2)

✠ St. Oliver Plunkett ✠

Martyr, Archbishop, and Primate of All Ireland:

Born: November 1, 1625

Loughcrew, County Meath, Ireland

Died: July 1, 1681 (Aged 55)

Tyburn, London, England

Venerated in: Catholic Church

Beatified: May 23, 1920

Pope Benedict XV

Canonized: October 12, 1975

Pope Paul VI

Major shrine: St. Peter's Catholic Church, Drogheda, Ireland

Feast: July 2

Patronage: Peace and Reconciliation in Ireland

Saint Oliver Plunkett was the Catholic Archbishop of Armagh and Primate of All Ireland who was the last victim of the Popish Plot. He was beatified in 1920 and canonized in 1975, thus becoming the first new Irish saint for almost seven hundred years.

Oliver Plunkett was born on 1 November 1625 in Loughcrew, County Meath, Ireland, to well-to-do parents with Hiberno-Norman ancestors. Until his sixteenth year, the boy's education was entrusted to his cousin Patrick Plunkett, Abbot of St Mary's, Dublin. As an aspirant to the priesthood, he set out for Rome in 1647, under the care of Father Pierfrancesco Scarampi of the Roman Oratory. At this time the Irish Confederate Wars were raging in Ireland; these were essentially conflicts between native Irish Catholics, English and Irish Anglicans, and Protestants. Scampi was the Papal envoy to the Catholic movement known as the Confederation of Ireland. Many of Plunkett's relatives were involved in this organization.

He was admitted to the Irish College in Rome and proved to be an able pupil. He was ordained a priest in 1654 and deputed by the Irish bishops to act as their representative in Rome. Meanwhile, the Cromwellian conquest of Ireland (1649–53) had defeated the Catholic cause in Ireland; in the aftermath, the public practice of Catholicism was banned and Catholic clergy were executed. As a result, it was impossible for Plunkett to return to Ireland for many years. He petitioned to remain in Rome and, in 1657, became a professor of theology. Throughout the period of the Commonwealth and the first years of Charles II's reign, he successfully pleaded the cause of the Irish Catholic Church, and also served as a theological professor at the College of Propaganda Fide. At the Congregation of Propaganda Fide on 9 July 1669, he was appointed Archbishop of Armagh, the Irish primatial see, and was consecrated on 30 November at Ghent by the Bishop of Ghent, Eugeen-Albert, count d'Allamont. He eventually set foot on Irish soil again on 7 March 1670, as the English Restoration of 1660 had begun on a basis of toleration. The pallium was granted him in the Consistory of 28 July 1670.

After arriving back in Ireland, he tackled drunkenness among the clergy, writing: "Let us remove this defect from an Irish priest, and he will be a saint". The Penal Laws had been relaxed in line with the Declaration of Breda in 1660 and he was able to establish a Jesuit College in Drogheda in 1670. A year later 150 students attended the college, no fewer than 40 of whom were Protestant, making this college the first integrated school in Ireland. His ministry was a successful one and he is said to have confirmed 48,000 Catholics over a 4-year period. The government in Dublin, especially under the Lord Lieutenant of Ireland, the Duke of Ormonde (the Protestant son of Catholic parents) extended a generous measure of toleration to the Catholic hierarchy until the mid-1670s.

Popish Plot:

On the enactment of the Test Act in 1673, to which Plunkett would not agree for doctrinal reasons, the college was closed and demolished. Plunkett went into hiding, traveling only in disguise, and refused a government edict to register at a seaport to await passage into exile. For the next few years, he was largely left in peace since the Dublin government, except when put under pressure from the English government in London, preferred to leave the Catholic bishops alone.

In 1678 the so-called Popish Plot, concocted in England by clergyman Titus Oates, led to further anti-Catholic action. Archbishop Peter Talbot of Dublin was arrested, and Plunkett again went into hiding. The Privy Council of England, in Westminster, was told that Plunkett had plotted a French invasion. The moving spirit behind the campaign is said to have been Arthur Capell, the first Earl of Essex, who had been Lord Lieutenant of Ireland in 1672-77 and hoped to resume the office by discrediting the Duke of Ormonde. However Essex was not normally a ruthless or unprincipled man, and his later plea for mercy suggests that he had never intended that Plunkett should actually die.

Trial:

Despite being on the run and with a price on his head, Plunkett refused to leave his flock. At some point before his final incarceration, he took refuge in a church that once stood in the townland of Killartry, in the parish of Clogherhead in County Louth, seven miles outside Drogheda. He was arrested in Dublin in December 1679 and imprisoned in Dublin Castle, where he gave absolution to the dying Talbot. Plunkett was tried at Dundalk for conspiring against the state by allegedly plotting to bring 20,000 French soldiers into the country, and for levying a tax on his clergy to support 70,000 men for rebellion. Though this was unproven, some in government circles were worried about the possibility that a repetition of the Irish rebellion of 1641 was being planned, and in any case, this was a convenient excuse for proceeding against Plunkett. The Duke of Ormonde, aware that Lord Essex was using the crisis to undermine him, did not defend Plunkett in public. In private, however, he made clear his belief in Plunkett's innocence and his contempt for the informers against him: "silly drunken vagabonds... whom no schoolboy would trust to rob an orchard".

Plunkett did not object to facing an all-Protestant jury, but the trial soon collapsed as the prosecution witnesses were themselves wanted men and afraid to turn up in court. Lord Shaftesbury knew Plunkett would never be convicted in Ireland, irrespective of the jury's composition, and so had Plunkett moved to Newgate Prison in London in order to face trial at Westminster Hall. The first grand jury found no true bill, but he was not released. The second trial has generally been regarded as a serious miscarriage of justice; Plunkett was denied defending counsel (although Hugh Reily acted as his legal advisor) and time to assemble his defense witnesses, and he was also frustrated in his attempts to obtain the criminal records of those who were to give evidence against him. His servant James McKenna, and a relative, John Plunkett, had traveled back to Ireland and failed within the time available to bring back witnesses and evidence for the defense. During the trial, Archbishop Plunkett had disputed the right of the court to try him in England and he also drew attention to the criminal past of the witnesses, but to no avail. Lord Chief Justice Sir Francis Pemberton addressing these complaints said to Plunkett: "Look you, Mr. Plunket, it is in vain for you to talk and make this discourse here now..." and later on again: "Look you, Mr. Plunket, don't misspend your own time; for the more, you trifle in these things, the less time you will have for your defense".

The Scottish clergyman and future Bishop of Salisbury, Gilbert Burnet, an eyewitness to the Plot trials, had no doubt of the innocence of Plunkett, whom he praised as a wise and sober man who wished only to live peacefully and tend to his congregation. Writing in the 19th century, Lord Campbell said of the judge, Pemberton, that the trial was a disgrace to himself and his country. More recently the High Court judge Sir James Comyn called it a grave mistake: while Plunkett, by virtue of his office, was clearly guilty of "promoting the Catholic faith", and may possibly have had some dealings with the French, there was never the slightest evidence that he had conspired against the King's life.

Execution:

Archbishop Plunkett was found guilty of high treason in June 1681 "for promoting the Roman faith", and was condemned to death. In passing judgment, the Chief Justice said: "You have done as much as you could to dishonor God in this case; for the bottom of your treason was your setting up your false religion, than which there is not anything more displeasing to God, or more pernicious to mankind in the world". The jury returned within fifteen minutes with a guilty verdict and Archbishop Plunkett replied: "Thanks be to God".

Numerous pleas for mercy were made but Charles II, although himself a reputed crypto-Catholic, thought it too politically dangerous to spare Plunkett. The French ambassador to England, Paul Barillon, conveyed a plea for mercy from his king, Louis XIV. Charles told him frankly that he knew Plunkett to be innocent, but that the time was not right to take so bold a step as to pardon him. Lord Essex, apparently realizing too late that his intrigues had led to the condemnation of an innocent man, made a similar plea for mercy. The King, normally the most self-controlled of men, turned on Essex in fury, saying: "his blood be on your head - you could have saved him but would not, I would save him and dare not".

Plunkett was hanged, drawn, and quartered at Tyburn on 1 July 1681, aged 55, the last Catholic martyr to die in England. His body was initially buried in two tin boxes, next to five Jesuits who had died previously, in the courtyard of St Giles in the Fields church. The remains were exhumed in 1683 and moved to the Benedictine monastery at Lamspringe, near Hildesheim in Germany. The head was brought to Rome, and from there to Armagh, and eventually to Drogheda where since 29 June 1921 it has rested in Saint Peter's Church. Most of the body was brought to Downside Abbey, England, where the major part is located today, with some parts remaining at Lamspringe.

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ ( St. Bernardin Riyalyno )இயேசு சபை குரு July 2

இன்றைய புனிதர் :

(02-07-2020)

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ 

( St. Bernardin Riyalyno )

இயேசு சபை குரு :

n

பிறப்பு : 1530

கார்ப்பி, இத்தாலி

இறப்பு : 2 ஜூலை 1616

நினைவுத் திருநாள் : ஜூலை 02

புனித பெர்னார்டின் ரியலினோ, லெச்சே ( Letche ) என்ற ஊரில் படித்தார். இதே நகரில் 42 ஆண்டுகள் இயேசு சபைக் குருவாக பணிபுரிந்தார். இரு நகரத்தாரும் "எங்கள் புனிதர்" என்றே இவரை அழைக்கின்றார். 

பொலோஞ்ஞா பல்கலைக்கழகத்தில் படிப்புகளை முடித்தார். வெளியுலகில் பெரிய பதவிகள் காத்திருந்தன. இவர்தன் இளம் வயதில் துலிண்ட்ரா என்ற அழகி ஒருத்தியை விரும்பினார். ஆனால் அவள் எதிர்பாராத விதமாக இறந்துவிட்டாள். இவர் ஓர் முன்கோபியாக இருந்தார்.

ஒருநாள் நேம்பினஸ் (Nepinas) வீதி வழியாக இரு துறவிகள் நடந்து செல்வதை இவர் பார்த்தார். புதிதாக தோன்றிய இயேசு சபையை சேர்ந்தவர்கள் இவர்கள் என்பதை அறிந்தார். அவர்களுடன் தொடர்பு கொண்டு ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் அவர்களின் பலிபூசையிலும், சிறப்பாக மறையுரையிலும் பங்குபெற்றார். இவைகளே இவரது தேவ அழைத்தலுக்கு நல்ல வித்தாக திகழ்ந்தன.

அந்நாட்களில் இவரின் மனதில் பெரிய குழப்பம் ஏற்பட்டது. தம் அறையில் தனிமையில் செபமாலை ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது மரியன்னை குழந்தை இயேசுவுடன் வந்து காட்சி தந்தார். அவரின் குழப்பம் நீங்கியது. அவருக்குள் பேரமைதி நிலவியது.

பின்னர் இயேசு சபையில் சேர உறுதி பூண்டார். 1541ம் ஆண்டு அச்சபையில் சேர்ந்தார். 52 ஆண்டுகள் அச்சபையில் வாழ்ந்தார். உயர்ந்த படிப்புகள் படித்து பெரிய பட்டங்கள் பெற்றிருந்தும், தாழ்ச்சியின் பொருட்டு துணை சகோதரராகவே இருக்க விரும்பினார். ஆனால் இவரை குருத்துவத்திற்கு சபை தெரிந்து கொண்டது. குருவாக ஆனபின் லெச்சே என்ற இடத்திற்கு வந்தார். இங்கு "எல்லாருக்கும் எல்லாமாக" நடந்து அனைவரின் மதிப்பையும் அடைந்தார். இவர் ஏழைகளை பேணுவதில் மிகச் சிறந்தவராக திகழ்ந்தார். இவர் மரணப் படுக்கையில் இருந்ததை கேட்ட மக்கள் கல்லூரிக்கு படையெடுத்து சென்றனர். கல்லூரியின் நுழைவாயிலையே அடைக்க வேண்டியதாயிற்று. நகரின் தலைவரே தந்தையின் இறுதி ஆசி பெற வந்துவிட்டார். இவர் "ஓ மிகுந்த வணக்கத்துக்குரிய ஆண்டவளே" என்று மரியின் பெயரை உச்சரித்தவாறு தனது ஆன்மாவை இறைவனிடம் கையளித்தார்.

செபம் :

தாழ்ச்சியின் மறு உருவே எம் இறைவா! 

உம் சாவிலும் கூட நீர் உம்மையே தாழ்த்தினீர். 

உமக்கு சான்று பகரும் விதமாக புனித பெர்னார்டினும், தம்மையே தாழ்த்தி, உமக்குரியவராக வாழ்ந்தார். 

பல திறமைகள் இருந்தபோதும், ஒன்றுமில்லாமை போல், உம்மோடு ஒன்றித்திருந்தார். அவரை முன்மாதிரியாக கொண்டு நாங்களும் வாழ்ந்திட உம் அருள் தந்து, எம்மை ஆசீர்வதித்து வழிநடத்தும். ஆமென் †

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (02-07-2020)

Saint Bernadine Realino

Born to the Italian nobility. Studied law and medicine at Bologna, Italy, receiving a law degree in 1556. Mayor of Felizzano, Italy. Judge. Chief tax collector in Alessandria, Italy. Mayor of Cassine, Italy. Mayor of Castelleone, Italy. Superintendent of the fiefs of the marquis of Naples, Italy.

Following a retreat, he became a Jesuit in 1564, and was ordained in 1567. Novice master in Naples, and then was sent to found a college in Lecce, a small city in the south of Italy. He quickly became the most loved man in Lecce due to his concern and charity. He made himself appear the receiver rather than the giver, and the poor and galley slaves were his special concern. One of the more interesting miracles attributed to him concerned his small pitcher of wine which was never empty until everyone present had had enough.

On Bernadine's death bed, the city's magistrates formally requested that in the after-life he take the city under his patronage. Unable to speak, he nodded, and died soon after, whispering the names of Jesus and Mary.

Born :

1 December 1530 in Carpi, Modena, Italy

Died :

2 July 1616 in Lecce, Italy of natural causes

Canonized :

22 June 1947 by Pope Pius XII

Patronage : 

Lecce, Italy (proclaimed on 15 December 1947 by Pope Pius XII)

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Saint Oliver Plunkett July 1

Saint Oliver Plunkett

Oliver Plunkett (or Oliver Plunket) (Irish: Oilibhéar Pluincéid), (1 November 1625 – 1 July 1681) was the Catholic Archbishop  of Armagh and Primate of All Ireland who was the last victim of the Popish Plot. He was beatified in 1920 and canonised in 1975, thus becoming the first new Irish saint for almost seven hundred years.[1]

Saint Oliver Plunkett

Oliver Plunket by Edward Luttrell.jpg

Martyr, Archbishop and Primate of All Ireland

Born

1 November 1625

Loughcrew, County Meath, Ireland

Died

1 July 1681 (aged 55)

Tyburn, London, England

Venerated in

Catholic Church

Beatified

23 May 1920, Rome by Pope Benedict XV

Canonized

12 October 1975, Rome by Pope Paul VI

Major shrine

St. Peter's Catholic Church, Drogheda, Ireland

Feast

1 July

Patronage

Peace and Reconciliation in Ireland

Biography Edit

Oliver Plunkett was born on 1 November 1625 (earlier biographers gave his date of birth as 1 November 1629, but 1625 has been the consensus since the 1930s)[2] in Loughcrew, County Meath, Ireland, to well-to-do parents with Hiberno-Norman ancestors. A grandson of James Plunket, 8th Baron Killeen (died 1595), he was related by birth to a number of landed families, such as the recently ennobled Earls of Roscommon, as well as the long-established Earls of Fingall, Lords Louth, and Lords Dunsany.[3] Until his sixteenth year, the boy's education was entrusted to his cousin Patrick Plunkett, Abbot of St Mary's, Dublin and brother of Luke Plunkett, the first Earl of Fingall, who later became successively Bishop of Ardagh and of Meath. As an aspirant to the priesthood he set out for Rome in 1647, under the care of Father Pierfrancesco Scarampi of the Roman Oratory. At this time the Irish Confederate Wars were raging in Ireland; these were essentially conflicts between native Irish Catholics, English and Irish Anglicans and Protestants. Scarampi was the Papal envoy to the Catholic movement known as the Confederation of Ireland. Many of Plunkett's relatives were involved in this organisation.

Portrait of Oliver Plunkett

He was admitted to the Irish College in Rome and proved to be an able pupil.[3] He was ordained a priest in 1654, and deputed by the Irish bishops to act as their representative in Rome. Meanwhile, the Cromwellian conquest of Ireland (1649–53) had defeated the Catholic cause in Ireland; in the aftermath the public practice of Catholicism was banned and Catholic clergy were executed. As a result, it was impossible for Plunkett to return to Ireland for many years. He petitioned to remain in Rome and, in 1657, became a professor of theology.[3] Throughout the period of the Commonwealth and the first years of Charles II's reign, he successfully pleaded the cause of the Irish Catholic Church, and also served as theological professor at the College of Propaganda Fide. At the Congregation of Propaganda Fide on 9 July 1669 he was appointed Archbishop of Armagh,[3] the Irish primatial see, and was consecrated on 30 November at Ghent by the Bishop of Ghent, Eugeen-Albert, count d'Allamont. He eventually set foot on Irish soil again on 7 March 1670, as the English Restoration of 1660 had begun on a basis of toleration. The pallium was granted him in the Consistory of 28 July 1670.

After arriving back in Ireland, he tackled drunkenness among the clergy, writing: "Let us remove this defect from an Irish priest, and he will be a saint". The Penal Laws had been relaxed in line with the Declaration of Breda in 1660[4] and he was able to establish a Jesuit College in Drogheda in 1670. A year later 150 students attended the college, no fewer than 40 of whom were Protestant, making this college the first integrated school in Ireland. His ministry was a successful one and he is said to have confirmed 48,000 Catholics over a 4-year period. The government in Dublin, especially under the Lord Lieutenant of Ireland, the Duke of Ormonde (the Protestant son of Catholic parents) extended a generous measure of toleration to the Catholic hierarchy until the mid-1670s.

புனித அர்நூல்ஃப் July 1

ஜூலை 1

புனித அர்நூல்ஃப்

இவர் ஜெர்மனியைச்  சார்ந்தவர்.

சிறு வயதிலேயே இவர் இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றும் ஏழைகளின்மீது கரிசனையும் கொண்டு வாழ்ந்து வந்தார்.

1153 ஆம் ஆண்டு இவர் ஜெர்மனியிலுள்ள மெயின்ஸ் என்ற மறைமாவட்டத்தின் ஆயராக உயர்த்தப்பட்டார்.

இதன் பிறகு இவர் இறைமக்களுக்கு நல்லதோர் ஆயனாக இருந்து, அவர்களை நல்வழியில் வழிநடத்தி வந்தார்.

இந்நிலையில் 1160 ஆம் ஆண்டு, கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிரான கலவரம் வெடித்தபொழுது இவர் தலைவெட்டிக் கொல்லப்பட்டார். இவ்வாறு இவர் ஆண்டவர் இயேசுவுக்காகத் தனது இன்னுயிரைத் தந்து சான்று பகர்ந்தார்

புனிதர் ஜூனிபெரோ செர்ரா ✠(St. Junípero Serra) July 1

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 1)

✠ புனிதர் ஜூனிபெரோ செர்ரா ✠

(St. Junípero Serra)

கலிஃபோர்னியாவின் அப்போஸ்தலர்/ கத்தோலிக்க குரு/ மறைப்பணியாளர்:

(Apostle of California/ Catholic Priest/ Religious/ Missionary)

பிறப்பு: நவம்பர் 24, 1713

பெட்ரா, மஜோர்கா, ஸ்பெயின்

(Petra, Majorca, Spain)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 28, 1784

பொர்ரோமியோவின் கார்மேல் மலை மறைப்பணியகம், லாஸ் கலிஃபோர்னியா, புதிய ஸ்பெயின், ஸ்பேனிஷ் அரசு

(Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Las Californias, New Spain, Spanish Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: செப்டம்பர் 25, 1988

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: செப்டம்பர் 23, 2015

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

பொர்ரோமியோவின் கார்மேல் மலை மறைப்பணியகம், கலிஃபோர்னியா, ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள்

(Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Carmel-by-the-Sea, California, United States)

பாதுகாவல்:

தொழில், ஹிஸ்பானிக் அமெரிக்கர், கலிஃபோர்னியா

(Vocations, Hispanic Americans, California)

புனிதர் “ஜூனிபெரோ செர்ரா ஒய் ஃபெர்ரேர்” (Junípero Serra y Ferrer), ஒரு ஸ்பேனிஷ் ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும் (Roman Catholic Spanish priest), ஃஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் துறவியும் (Friar of the Franciscan Order), “பஜா கலிஃபோர்னியாவில்” (Baja California) ஒரு மறைப்பணி சமூகத்தை நிறுவியவரும், கலிஃபோர்னியாவின் மொத்தமுள்ள 21 மறைபணி சமூகங்களில் முதல் ஒன்பதை நிறுவியவருமாவார். இவருக்கு, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் அவர்களால், 1988ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 25ம் நாளன்று, முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் அவர்கள், 2015ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 23ம் நாளன்று, இவரை புனிதராக அருட்பொழிவு செய்வித்தார்.

ஆரம்ப வாழ்க்கை:

“மிகுவேல் ஜோசெப் செர்ரா ஐ ஃபெர்ரார்” (Miquel Josep Serra i Ferrer) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், ஸ்பெயின் நாட்டின் கடலோர தீவான “மஜோர்காவின்” (Majorca) “பெட்ரா” (Petra) எனும் கிராமத்தில் 1713ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 24ம் தேதி, பிறந்தவர் ஆவார். செர்ரா’வின் தந்தை பெயர், “ஆன்டோனியோ நடல் செர்ரா” (Antonio Nadal Serra) ஆகும். தாயாரின் பெயர் “மார்கரிட்டா ரோஸா செர்ரேர்” (Margarita Rosa Ferrer) ஆகும். இவர் பிறந்த சில மணி நேரத்திலேயே இவருக்கு கிராமத்து தேவாலயத்தில் திருமுழுக்கு அளிக்கப்பட்டது. இவர் தமது பெற்றோருக்கு பிறந்த மூன்றாவது குழந்தை ஆவார். முதல் இருவரும் குழந்தைப் பருவத்திலேயே மரித்துப் போயினர். இவர்க மஜோர்கா தீவின் மொழியான “கேடலன்” (Catalan) பேசினர். இதுவே இவர்களது தாய்மொழியாகும். செர்ரா, “கேஸ்டிலன் ஸ்பேனிஷ்: (Castilian Spanish) மொழியை இரண்டாம் மொழியாக கற்றுக்கொண்டார்.

ஏழு வயதான செர்ரா வயல்வெளிகளில் பணி புரிந்தார். கோதுமை, பீன்ஸ் ஆகியன அறுவடை செய்வதிலும், கால்நடைகளை மேய்ப்பதிலும் பெற்றோருக்கு உதவியாக இருந்தார். ஆனால், உள்ளூரிலிருந்த ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவற மடத்திற்கு அடிக்கடி செல்வதில் விசேஷ ஆர்வம் காட்டினார். துறவியர் நடத்திய ஆரம்ப பள்ளியில் சேர்ந்து வாசித்தல், எழுதுதல், கணிதம், இலத்தீன் மொழி, மதம் மற்றும் வழிபாட்டுப் பாடல், குறிப்பாக கிரகோரியன் மந்திரம் ஆகியன கற்றார். இயற்கையாகவே இவருக்கு குரல்வளம் நன்றாக இருந்தது. துறவியர் இவரை பாடல் குழுவினருடன் இணைந்து பாடவும் அனுமதித்தனர்.

இவரது 15 வயதில் பெற்றோர் இவரை தலைநகரான “பல்மா டி மஜோர்கா’விலுள்ள” (Palma de Majorca) ஃபிரான்சிஸ்கன் பள்ளியில் சேர்த்து விட்டனர். அங்கே அவர் தத்துவயியல் கற்றார். சரியாக ஒரு வருடம் கழித்து அவர் ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் புகுநிலை துறவியாக இணைந்தார்.

செர்ரா, 35 வயது வரை வகுப்பறைகளிலேயே தமது காலத்தை கழித்தார். ஆரம்பத்தில் இறையியல் மாணவராகவும், பின்னர் பேராசிரியராகவும். இவர் பிரசங்கிப்பதிலும் புகழ் பெற்றவராக இருந்தார். ஆனால் அனைத்தையும் ஒருநாள் விட்டுவிட்டார். அவரது விருப்பம், உள்ளூர் மக்களை புதியதோர் உலகிற்கு மனமாற்றம் செய்வதேயாம். பல வருடங்களுக்கு முன்னர், தென் அமெரிக்காவில் “புனித ஃபிரான்சிஸ் சொலானோ’வின்” (Saint Francis Solano) மறை பணிகளைப் பற்றி கேள்வியுற்றிருந்தார். அதுபோலவே தாமும் மறை பணியாற்ற விரும்பினார்.

கடல் பயணமாக கப்பலில் பயணித்து “மெக்ஸிகோ நாட்டின் வெரா” (Vera Cruz, Mexico) துறைமுகம் வந்தடைந்தார். மெக்ஸிகோ நகர் செல்வதற்காக துணைவர் ஒருவருடன் 250 மைல் தூரம் நடந்தார். வழியில், அவரது இடது காலில் ஏதோ ஒரு பூச்சி கடியால் பாதிக்கப்பட்டார். குணமாகாமலேயே போன அந்த பூச்சிக்கடி மீதமுள்ள அவருடைய வாழ்நாள் முழுதும் சில வேளைகளில் உயிருக்கு ஆபத்தாகவும் இருந்திருக்கிறது. பதினெட்டு வருடங்கள் “மத்திய மெக்ஸிகோ” (Central Mexico) நாட்டிலும் “பஜா தீபகற்பத்திலும்” (Baja Peninsula) பணியாற்றினார். அங்கே, மறைப்பணிகளின் தலைவராக ஆனார்.

அரசியல் பிரவேசம்:

ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளின் மிகப் பெரிய மாநிலமான “அலாஸ்காவில்” (Alaska) இருந்து ரஷ்ய படையெடுப்பு அச்சுறுத்தல் இருந்தது. ஒரு பிராந்தியத்தில் ரஷ்யாவைத் தாக்க ஒரு பயணத்தை மேற்கொள்ளுமாறு ஸ்பெயின் நாட்டின் அரசன் “மூன்றாம் சார்ள்ஸ்” (Charles III of Spain) உத்தரவிட்டார். இராணுவத்திலிருந்து ஒன்றும் ஆன்மீகத்திலிருந்து ஒன்றுமாக இரண்டு வெற்றியாளர்கள் தமது தேடலைத் தொடங்கினர். “ஜோஸ் டி கல்வெஸ்” (José de Galvez) செர்ராவை தற்போதைய “மாண்டேரே கலிஃபோர்னியாவில்” (Monterey, California) தம்முடனிருக்க அறிவுறுத்தினார். 1769ம் ஆண்டு, வடக்கே 900 மைல் தூரம் பயணித்த பிறகு “சேன் டியெகோ” (San Diego) மாநிலத்தில் முதல் மறைப்பணியை தொடங்கினார். அந்த வருடம் உணவுப் பொருட்களின் பற்றாகுறையால் கிட்டத்தட்ட பயணம் ரத்தானது. உள்ளூர் மக்களுடன் தங்குவதற்காண உறுதிமொழியாக, செர்ரா தமது இணை துறவி ஒருவருடன், புறப்பட திட்டமிட்ட நாளான மார்ச் 19, புனிதர் சூசையப்பர் திருவிழா நாள் தயாரிப்பாக நவநாள் செபம் செய்ய தொடங்கினர். குறிப்பிட்ட தினம் நிவாரண கப்பல் வந்தது.

தொடர்ந்து தொடங்கிய பிற மறை பணிகள்:

“மொண்டேரே/ கார்மேல்” (Monterey/Carmel) (1770); “புனித அன்டோனியோ மற்றும் புனித கேப்ரியல்” (San Antonio and San Gabriel) (1771); “புனித லூயிஸ் ஒபிஸ்போ” (San Luís Obispo) (1772); “புனித ஃபிரான்சிஸ்கோ மற்றும் புனித ஜுவான் கேபிஸ்டிரனோ” (San Francisco and San Juan Capistrano) (1776); “சான்டா கிளாரா” (Santa Clara) (1777); “புனித போவேன்ச்சுரா” (San Buenaventura) (1782). செர்ராவின் மரணத்தின் பின்னர் இன்னும் பன்னிரண்டு மறைப்பணிகள் நிறுவப்பட்டன.

செர்ரா, பெரும் சாதனைகளை மேற்கொள்வதற்காக இராணுவ தலைவருடன் மெக்ஸிகோ நோக்கி மிக நீண்ட பயணம் மேற்கொண்டார். அவர் மரணமடையும் தருவாயில் சென்று சேர்ந்தார். செர்ரா விரும்பிய கணிசமான இதன் பின் விளைவுகள், இந்தியர்களையும் மறைப்பணிகளையும் பாதுகாக்கும் ஒழுங்கு முறையேயாகும். இது, கலிஃபோர்னியாவில் முதல் குறிப்பிடத்தக்க சட்டத்திற்கு அடிப்படையாக இருந்தது, இது பூர்வீக அமெரிக்கர்களுக்கான "உரிமைகளுக்கான மசோதா" ஆகும்.

அமெரிக்க ஆதிவாசிகள் ஸ்பேனிஷ் பார்வையில் மனிதரல்லாத வாழ்க்கை வாழ்வதால், துறவியர் அவர்களது சட்டபூர்வ பாதுகாவலர்களாக ஆனார்கள்.

செர்ராவின் மறைப்பணி வாழ்க்கை, குளிர் மற்றும் பசிக்கு எதிராகவும், இரக்கமேயற்ற இராணுவ தலைவர்கள் மற்றும், மரண பயம் ஏற்படுத்தும் கிறிஸ்தவர்களற்ற ஆதிவாசிகள் ஆகியோருக்கு எதிராகவும் ஏற்பட்ட நீண்ட யுத்தமாக அமைந்தது. அவரது தணியாத ஆர்வம், தினந்தோறும் இரவு செபத்தினால் – பெருமளவு முழு இரவும் - பூரணமாய் அமைந்தது.

செர்ரா 6,000க்கும் அதிகமான மக்களுக்கு திருமுழுக்கு அளித்தார். 5,000க்கும் அதிக மக்களுக்கு உறுதிப்பூசுதல் அளித்தார். அவர் கிட்டத்தட்ட உலகையே சுற்றி வந்தார். அவர் பூர்வீக அமெரிக்கர்களுக்கு நம்பிக்கையின் பரிசு மட்டுமல்லாது, ஒரு ஒழுக்கமான வாழ்க்கைத் தரத்தையும் கொண்டுவந்தார். செர்ரா அவர்களது அன்பை வென்றார், குறிப்பாக அவரது மரணத்தின் போது அவர்களின் துயரத்தால் சாட்சி பெற்றார்.

† Saint of the Day †

(July 1)

✠ St. Junípero Serra ✠

Apostle of California:

Born: Miguel José Serra Ferrer

November 24, 1713

Petra, Majorca, Spain

Died: August 28, 1784

Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Las Californias, New Spain, Spanish Empire (modern-day Carmel-by-the-Sea, California, U.S.)

Beatified: September 25, 1988

Pope John Paul II

Canonized: September 23, 2015

Pope Francis

Major shrine:

Mission San Carlos Borromeo de Carmelo, Carmel-by-the-Sea, California, United States

Patronage:  Vocations, Hispanic Americans, California

Saint Junípero Serra y Ferrer, O.F.M., was a Roman Catholic Spanish priest and friar of the Franciscan Order, explorer and colonist of California, and founder of the missions of California, Saint Junípero Serra is known as the “Apostle of California” and “The Father of the California Missions”.

Saint Pope John Paul II beatified Serra in 1988. He was canonized as a Saint of the Catholic Church by Pope Francis during his official visit to the United States on September 23, 2015, on the East Portico of the Basilica of the National Shrine of the Immaculate Conception In Washington D.C. In his Homily, Pope Francis identified the character of Saint Junípero Serra and the spirit of his missionary life.

“Today we remember one of those witnesses who testified to the joy of the Gospel in these lands, Father Junípero Serra. He was the embodiment of “a Church which goes forth”, a Church that sets out to bring everywhere the reconciling tenderness of God. Junípero Serra left his native land and its way of life. He was excited about blazing trails, going forth to meet many people, learning, and valuing their particular customs and ways of life. He learned how to bring to birth and nurture God’s life in the faces of everyone he met; he made them his brothers and sisters. Junípero sought to defend the dignity of the native community, to protect it from those who had mistreated and abused it. Mistreatment and wrongs which today still trouble us, especially because of the hurt which they cause in the lives of many people.

Father Serra had a motto that inspired his life and work, not just a saying, but above all a reality that shaped the way he lived: ¡siempre Adelante! Keep moving forward! For him, this was the way to continue experiencing the joy of the Gospel, to keep his heart from growing numb, from being anesthetized. He kept moving forward because the Lord was waiting. He kept going because his brothers and sisters were waiting. He kept going forward to the end of his life. Today, like him, may we be able to say: Forward! Let’s keep moving forward!”

Junípero Serra was born Miguel José Serra Ferrer on November 24, 1713, in Petra, a farming village in Mallorca’s central plain and was the son of peasant farmers, the 3rd of 5 children. At the age of 16, Miguel entered the Franciscan friary and took the name Junípero, after a close follower of St. Francis of Assisi. On September 14, 1730, he entered the Order of Friars Minor (O.F.M.).

As an academic, he was appointed a lector of philosophy before his ordination to the priesthood. He later received a doctorate in theology from the Lullian University in Palma Mallorca. In 1744, he was named Professor of Philosophy at the monastery of San Francisco and at Lullian University. For 17 years as an academic Saint Junípero Serra was known as a bright, articulate scholar, speaker, and writer. In 1749, he responded to the call for Franciscan missionaries to the New World, set sail from the Spanish port of Cadiz, and joined the missionary college of San Fernando in Mexico.

The Spanish colonial life was restricted to urban centers such as Mexico City but the outlying areas were still uncharted by European colonists, and the Indians were indifferent, reluctant, and even hostile towards the Spanish settlements. These unexplored areas were considered missionary territory and this is where Father Serra wanted to go to spread the word of Christ.

The Mexican Missions:

Father Serra was 36 years old when he reached the port of Vera Cruz, Mexico, on December 8, 1749, and walked to Mexico City. It was during that journey of 24 days that he had an injury to his leg that made walking sometimes difficult. This afflicted him for the rest of his life. He traveled to Mexico City to dedicate his mission vocation at the shrine of Our Lady of Guadalupe. He spent the next 17 years in missionary work in New Spain Mexico.

His first assignment was in the rugged, mountainous Sierra Gorda region in North-Central Mexico where he remained for 9 years, preaching to Indigenous Peoples, translating a catechism into the regional language, and strengthening the 2 missions already established in the area. His second assignment was to journey out from Mexico City into coastal villages and mining camps. In those 8 years, he walked over 6,000 miles, preaching at retreats and administering the sacraments.

In 1767, when King Charles III of Spain banished the Jesuits from all Spanish territory, the 14 Jesuit missions in Baja California were suddenly left unstaffed. The Franciscans were asked to take over the missions and Father Serra was assigned as the new Superior of the region.

The next year, Jose de Gálvez, the Spanish inspector-general decided to explore, establish presidios and found missions in Alta California, the area which is now the state of California. This project was intended both to Christianize the extensive California Indian populations while serving Spain’s strategic interest by providing additional security for the Manila Galleon trade. This also helped to limit Russian explorations and claim to North America’s Pacific coast.

In 1769, Fr. Serra asked to join Captain Gaspar de Portolá’s expedition to establish missions at 3 strategic points, San Diego, the Monterey Bay area, and the Santa Barbara Channel area, each with a presidio or garrison for protection. These outposts would represent Spain’s claim to the region is challenged by England, Russia, or another imperial power.

The Portolá Expedition:

Fr. Serra joined the expedition of Don Gaspar de Portolá and reached San Diego on June 27, 1769, after a difficult land and sea voyage they founded the first mission. San Diego was the rendezvous point from which Portolá and a small band of soldiers were to head north to find Monterey Bay and secure its harbor. After months of difficult preliminary exploration, the main expedition left in April of 1770 and founded the presidio and mission at Monterey in June. Bernardino de Jesus, the 5-year-old local Indian boy, was Fr. Serra’s first baptism in California which took place on 26 December 1770. Lt. Pedro Fages, head of the Monterey Presidio, was the God Father.

The 2nd mission, San Carlos Borromeo, was first established at Monterey but at Fr. Serra’s urging due to unfavorable conditions in Monterey, it was moved permanently beside the Carmel River in 1771. The Carmel Mission, as it is known today, became the headquarters of mission operations in Alta California.

The California Missions:

Father Serra argued openly with the Spanish Army leaders over the proper authority of the Franciscans in Alta California, which he thought should be greater than that of military commanders. In 1773, he convinced the authorities in Mexico City to increase support for the expansion of his missions and to expand the authority of the Franciscans over both the army and the baptized mission Indians. He also urged Spanish officials to establish an overland route to Alta California, a suggestion which led to colonizing expeditions led by Juan Bautista de Anza which established civilian settlements at San Francisco in 1776 and at Los Angeles in 1781.

In 1773, difficulties with Capt. Pedro Fages, the military commander and governor at Monterey, compelled Fr Serra to travel to Mexico City (an overland and sea journey of over 2,400 miles) to argue before Viceroy Antonio María de Bucareli for the removal of Fages. At the request of Viceroy Bucareli, he drew up a proposal document (Representación) with 32 articles. Bucareli ruled favorably on 30 of the 32 articles and removed Fages from office after which Fr. Serra returned to Carmel. Unfortunately, the relationship with the replacement military governor, Fernando Rivera y Moncada, was not a great improvement.

In 1778, Father Serra was given permission to administer the sacrament of Confirmation for the faithful in California. After he had exercised his privilege for a year, Governor Felipe de Neve, asserting his authority, directed him to suspend administering the sacrament until he could get approval from Rome. For nearly 2 years Fr. Serra had to refrain until the Viceroy proclaimed that he was within his rights. Governor de Neve prevented Fr. Serra from establishing any new missions during his 5-year governorship.

Father Serra wielded significant political power (and was involved in numerous political conflicts) because his missions served economic and political purposes as well as religious ends. The number of civilian colonists in Alta California never exceeded 3,200, and the missions with their Indian populations were critical to keeping the region within Spain’s political orbit. Economically, the missions produced all the colony’s cattle and grain, and by the 1780s, were even producing surpluses sufficient to trade with Mexico for goods.

Father Serra personally oversaw the planning, construction, and staffing of each mission from headquarters at Carmel. He traveled on foot to the other missions along the California coast to supervise mission work and to confer the sacrament of Confirmation. It is estimated that Serra traveled more than 6,000 miles in the Alta California missions.

The missions established by Fr. Serra or during his administration were San Diego de Alcalá (1769), San Carlos Borromeo (1770), San Antonio de Padua (1771), San Gabriel Arcángel (1771), San Luis Obispo de Tolosa (1772), San Francisco de Asis (1776), San Juan Capistrano (1776), Santa Clara de Asis (1777), and San Buenaventura (1782). He was also present at the founding of the presidio of Santa Barbara (1782).

During the remaining 3 years of his life, he once more visited the missions from San Diego to San Francisco, traveling more than 600 miles in the process, in order to confirm all who had been baptized. He confirmed 5,309 persons during the 14 years from 1770. He established 9 missions, with a total of 21 missions eventually being established along the El Camino Real, from San Diego to Sonoma, some 700 miles.

On August 28, 1784, at the age of 70 and after traveling many thousands of miles by sea and land, Father Junípero Serra died at Mission San Carlos Borromeo and was buried there the next day under the sanctuary floor. It was 35 years to the day that he left Cadiz, Spain for the missions of the new world.

புனித இக்னேசியஸ் பால்சோன் (St.Ignatius Falzon) July 1

இன்றைய புனிதர் :

(01-07-2020)

புனித இக்னேசியஸ் பால்சோன் (St.Ignatius Falzon)

திருத்தொண்டர்

பிறப்பு 

1813

மால்டா

    

இறப்பு 

01 ஜூலை 1875

புனிதர்பட்டம்: 1905, திருத்தந்தை 10ஆம் பயஸ்

இவர் குழந்தை பருவத்திலிருந்தே மிகவும் பக்தியானவராக வளர்ந்தார். தினமும் ஜெபமாலை செபிப்பதில் வல்லவராக திகழ்ந்தார். இவர் தனது உயர் கல்வியை முடித்தபின் குருமடத்திற்கு சென்றார். ஆனால் குருவாவதற்கான வயதையும், தகுதியும் இவரிடம் இல்லாமல் இருந்தது. இதனால் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் இவர் ஓர் ஆன்ம வழிகாட்டியாக பணிபுரிந்தார். இவர் குழந்தைகளுக்கும், இளைஞர்களுக்கும் ஞான உபதேசம் கற்றுக்கொடுப்பதிலும், அடிக்கடி மால்டா தீவிற்கு சென்று, அங்கிருந்து ஆங்கிலேயே படைவீரர்களுக்கு திருவருட்சாதனங்களைப் பற்றி கற்றுக்கொடுப்பதிலும் தன் நாட்களை கழித்தார். போர் வீரர்கள் மனந்திரும்பி கிறிஸ்துவை ஏற்றுக்கொண்டு, விசுவாசத்தில் வளர வழிகாட்டினார். இவர்களின் உதவியினாலும், 600 படைவீரர்களைக்கொண்டு, வாலெட்டாவில் ஓர் சபையை தொடங்கினார். 

காலைமுதல் மாலைவரை உழைத்து முடித்துபின், நாளுக்கு நன்றி கூறியும், அந்நாளில் செய்த பாவத்திற்கு பாவமன்னிப்பும் வேண்டி ஒவ்வொரு நாள் மாலையும் வழிபாடு நடத்தப்பட்டது. உலகின் பாவங்களுக்காக அனைவரும் சேர்ந்து செபித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, தன் கைகளைவிரித்து, கண்களை மேலே உயர்த்தியவாறு, தன் ஆன்மாவை இறைவனிடம் கையளித்தார். 

செபம்:

அன்புத் தந்தையே எம் இறைவா! குருத்துவ வாழ்வில் தன்னை அர்ப்பணிக்க விரும்பி, தகுதியின்மையால் குருவாகாமல், வாழ்நாள் முழுவதும் திருத்தொண்டரைப் போலவே வாழ்ந்த இக்னேசியசை நினைத்து நன்றி கூறுகின்றோம். அவரைப்போல வாழும் இளைஞர்களை நீர் ஆசீர்வதியும். இவர்களின் வழியாக உம் மக்களுக்கு தேவையானவற்றை கற்றுக்கொடுக்க, நீர் வரம் தர வேண்டுமாய் உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்

Saint of the Day : (01-07-2020)

Blessed Nazju Falzon

Also known as 

Ignatius Falzon

Son of Francis Joseph, a judge, and Mary Teresa, the daughter of judge. Ignatius and all three of his brothers became lawyers; two of his brothers entered the priesthood. Ignatius received minor orders at age 15. He earned a degree in theology, but did not feel worthy of the priesthood, and though his bishop encouraged him, Ignatius never took the final step of becoming ordained. Taught catechism to children at the Institute of the Good Shepherd; known to help the poorer children with money, as well.

Worked with the British soldiers and sailors stationed on Malta, meeting them by hanging around the docks and other places where they were assigned. They were rough men in a rough district of bars and and prostitutes, but when Ignatius found those who interested in the faith, he brought to his own home for services. When more and more men grew interested, he moved them to the Jesuit Church in Valletta, Malta. To explain the faith, he imported simple religious works in assorted vernacular languages, and distributed them to the men. Wrote The Comfort of the Christian Soul. He converted hundreds, and for those who stayed on the island, he became their pastor, performed their marriages, baptized their children, said homilies at their funerals.

Born :

1 July 1813 at Valletta, Malta

Died :

1 July 1865, Valletta, Malta of cancer

• buried in the family vault in the Chapel of the Immaculate Conception in the Church of the Franciscan Minors, Mary of Jesus in Valletta

Beatified :

9 May 2001 by Pope John Paul II

• beatification miracle involved the complete disappearance of cancer in 64 year old man in 1981

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித எரன்ரூடிஸ் (ஏழாம் நூற்றாண்டு) June 30

ஜூன் 30

புனித எரன்ரூடிஸ் (ஏழாம் நூற்றாண்டு)

இவர் ஜெர்மனியில் உள்ள வோம்ஸ் நகரில் பிறந்தவர். இவருடைய நெருங்கிய உறவினர்தான்  ஆஸ்திரியாவில் உள்ள சால்ஸ்பார்கில் ஆயராக இருந்த புனித ரூபர்ட்.

ஆயருடைய அழைப்பின் பேரில் எரன்ரூடிஸ் தன் இளம் வயதிலேயே சால்ஸ்பர்க் நகருக்குச் சென்று, அங்கிருந்து துறவற மடத்தின் தலைவியானார்.

இவர் தனது துறவுமடத்தில் இருந்த மற்ற அருள் சகோதரிகளுக்குத் தன்னுடைய எடுத்துக்காட்டான வாழ்வால் வழிகாட்டினார். மட்டுமில்லாமல், இவர் நோயாளர்களைச் சந்தித்ததன் வழியாகவும், வயது முதிர்ந்தவர்களோடு தன்னுடைய நேரத்தைச் செலவழித்ததன் வழியாகவும் அவர்களோடு தன்னுடைய உடனிருப்பைக்  காட்டினார்.

இவர் தனது வழிகாட்டியாயான ஆயர் ரூபர்ட்டிற்கு முன்பாகவே இறந்து விட வேண்டும் என நினைத்தார்; ஆனால் ஆயர் இவருக்கு முன்பாக இறந்தார். அவர் இறந்த ஒருசில மாதங்களில் இவர் இறையடி சேர்ந்தார்.

✠ அருளாளர் ரேமொன் லல் ✠(Blessed Ramon Llull) June 30

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 30)

✠ அருளாளர் ரேமொன் லல் ✠

(Blessed Ramon Llull)

எழுத்தாளர், கவிஞர், இறையியலாளர், மறைபொருள், கணித அறிஞர், தர்க்கவியலார், மறைசாட்சி:

(Writer, Poet, Theologian, Mystic, Mathematician, Logician, Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1232 

பலோர்மா (தற்போது பல்மா), மஜோர்கா அரசு

(City of Mallorca (now Palma), Kingdom of Majorca, now Spain)

இறப்பு: கி.பி. 1315-1316

மெடிடெர்ரனியன் கடல் (மஜோர்கா தீவுக்கு கப்பலில் பயணிக்கையில்)

(Mediterranean Sea (aboard a ship bound for Majorca))

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1847

திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ்

(Pope Pius IX)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 30

அருளாளர் ரேமொன் லல் தத்துவயியலாளரும், தர்க்கவியலாளரும், பிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம் நிலை துறவியும், “மேஜர்காகன்” (Majorcan writer) எழுத்தாளருமாவார். “கேடலான்” (Catalan) இலக்கியத்தின் முக்கிய பணிகளையாற்றிய பெருமையும் இவரையே சாரும். கணிப்பு கோட்பாட்டின் முன்னோடியாகவும் இவர் கருதப்படுகிறார், குறிப்பாக “லீப்னிஸில்” (Leibniz) அவரது செல்வாக்கை வழங்கினார். மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையினர் (Third Order of St. Francis) இவரை மறைசாட்சியாக கௌரவிக்கின்றனர்.

ஆரம்ப வாழ்க்கை:

ரேமொன் ல்லல் அப்போது புதிதாக ஆரம்பித்திருந்த “மஜார்கா” அரசின் (Kingdom of Majorca) தலைநகரான “பல்மாவில்” (Palma) பணக்கார குடும்பத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். தற்போதைய ஸ்பெயின் நாட்டின் வடகிழக்கு பிராந்தியமான அன்றைய “அராகன்” (Aragon ) நாட்டின் அரசனான “முதலாம் ஜேம்ஸால்” (James I of Aragon) சமீபத்தில் ஆக்கிரமித்து வெற்றிகொண்ட “பலேரிக்” தீவுகளின் (Balearic Isalnds) பிராந்தியமான மஜார்காவை தமது “அராகன்” அரசின் ஆட்சியின்கீழ் (Crown of Aragon) கொண்டுவந்தான். ரெமொனின் பெற்றோர் “கேடலோனியா” (Catalonia) பிரதேசத்திலிருந்து வந்தவர்கள் ஆவர்.

இவர், கி.பி. 1257ம் ஆண்டு “ப்ளாங்கா பிகானி” (Blanca Picany) என்ற பெண்ணை திருமணம் செய்தார். இவர்களுக்கு “டொமேநீ மற்றும் மகதலினா” (Domènec and Magdalena) ஆகிய இரண்டு குழந்தைகளும் பிறந்தனர். அவர் ஒரு குடும்பத்தை உருவாக்கினார் என்றாலும் தாம் வாழ்ந்த வாழ்க்கை துன்பகரமான மற்றும் வீணான ஒரு நாடோடிக் கவிஞரின் வாழ்க்கை என்று பின்னாளில் அவரே வர்ணித்தார்.

ரேமொன் “அராகன்” அரசனான “இரண்டாம் ஜேம்ஸின்” (James II of Aragon) பிரத்தியேக ஆசானாக பணியாற்றினார். பின்னர், அரச குடும்பத்தின் நிர்வாகத் தலைவராகவும் ஆனார்.

மாற்றம்:

கி.பி. 1263ம் ஆண்டு, இவருக்கு “கிறிஸ்துவின் வெளிப்பாடுகள்” (Epiphany) தொடர் திருக்காட்சியாக காணக் கிடைத்தன. அவர் கண்ட தொடர் திருக்காட்சிகள், கடவுளின் சேவையில் ஒரு வாழ்க்கையைத் தொடர அவரது குடும்பம், நிலை மற்றும் உடமைகளை விட்டு விலகிச் செல்வதற்கு வழிவகுத்தது. குறிப்பாக, அவர் மூன்று நோக்கங்களை உணர்ந்தார்:

1. முஸ்லிம்களை கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாற்றும் இறைவனின் சேவையில் தாம் மரிக்க வேண்டும்.

2. வெளிநாட்டு மொழிகளுக்கு கற்பிக்கும் மத நிறுவனங்களை தோற்றுவிக்க வேண்டும்.

3. மன மாற்றம் செய்யப்படவேண்டிய ஒருவரின் ஆட்சேபனைகளை எவ்வாரெல்லாம் சமாளிக்கலாம் என்பனவற்றை ஒரு புத்தகமாக எழுதவேண்டும்.

தனிமை மற்றும் ஆரம்பப் பணியின் ஒன்பதாண்டுகள் :

இறைவனின் திருவெளிப்பாடுகளைத் தொடர்ந்து, புனிதர் அசிசியின் ஃபிரான்ஸிசின் (Saint Francis of Assisi) அகத்தூண்டுதலால், இவர் மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் உறுப்பினர் (Member of the Third Order of Saint Francis) ஆனார். சிறியதோர் திருயாத்திரை சென்று மஜார்கா திரும்பிய அவர், ஒரு முஸ்லிம் அடிமையை வாங்கினார். அவர் மூலம் அரபு மொழியை கற்க தொடங்கினார். அடுத்த ஒன்பது ஆண்டுகள், கி.பி. 1274ம் ஆண்டு வரை, அவர் படிப்பதிலும், தனிமை சம்பந்தமான ஆழ்ந்த சிந்தனையிலும் கழித்தார். கிரிஸ்தவ மற்றும் இஸ்லாமிய இறையியல் மற்றும் தத்துவ சிந்தனைகளை பரவலாக லத்தீன் மற்றும் அரபி மொழிகளில் படித்தார். முஸ்லிம்களை கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாற்றுவதற்காக அரபு மற்றும் இன்னபிற ஐரோப்பிய மொழிகளையும் கற்றார். அத்துடன் பிறரையும் கற்க வலியுறுத்தினார். திருத்தந்தையரையும் அரசர்களையும் இளவரசர்களையும் சந்திக்கவும், எதிர்கால மறைப் பணியாளர்களுக்கான விசேஷ கல்லூரிகளை நிறுவுவதற்காகவும் ஐரோப்பா முழுதும் பயணம் செய்தார்.

கி.பி. 1285ம் ஆண்டு அவர் தமது முதல் பணியை வடக்கு ஆபிரிக்காவில் தொடங்கினார். ஆனால் அவர் “துனிஸ்” (Tunis) நகரிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார். 1304ல் இரண்டாம் முறையாக துனிஸ் பயணித்த இவர், துனிஸ் அரசருக்கு பல கடிதங்களை எழுதினர்.

கி.பி. 1314ம் ஆண்டு, தமது 82ம் வயதில் ரெமோன் வட ஆபிரிக்க பயணமானார். அங்கே, கோபமுற்ற இஸ்லாமிய கூட்டமொன்று, “பௌகி” (Bougie ) நகரில் இவரை கல்லால் அடித்தது. ஜெனோஸ் வியாபாரிகள் அவரை மீட்டு “மல்லோர்கா’விற்கு” (Mallorca) அழைத்துச் சென்றனர். ஒரு வருடத்தின் பிறகு, அங்கே “பல்மா’விலுள்ள” (Palma) இல்லத்தில் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(June 30)

✠ Blessed Ramon Llull ✠

Writer, Poet, Theologian, Mystic, Mathematician, Logician, Martyr and Missionary to the Muslims:

Born: 1232 AD

The city of Mallorca (now Palma), Kingdom of Majorca, now Spain

Died: 1315–1316 AD

Mediterranean Sea (aboard a ship bound for Majorca)

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Third Order of St. Francis)

Beatified: 1847 AD

Pope Pius IX

Feast: June 30

Ramon Llull was a mathematician, polymath, philosopher, logician, Franciscan tertiary, and writer from the Kingdom of Majorca. He is credited with writing the first major work of Catalan literature. Recently surfaced manuscripts show his work to have predated by several centuries prominent work on elections theory. He is also considered a pioneer of computation theory, especially given his influence on Leibniz.

Palm trees with their dark green and glossy fronds rose high above him, their roots sent deep into the gray volcanic stone that is the island of Majorca.  A fire was burning within him.

'What are you doing here, Ramon?" asked a cool and knowing voice at his side.  "Are you thinking about one of your mistresses?  Composing a new song, my fine young troubadour?'

"No, I am not composing a song.  My heart is troubled."

Then I've come in good time to set you at ease," said the voice.  "Come back with me to Palma.  There is a young lady who cannot sleep, all because of you.  Are you worried about your wife?  She knows, too.  She is no fool.  Come with me and live life as the world lives it. Bring your lute and sing for love."

Ramon felt at once how easy it would be to lie back and love with the half-hearted love that the world knows, for things that fall away, one day like the next until death ends the song.  But there came into his mind the vision that troubled him.  On five days, one after another, he had seen love in the person of the crucified Christ, suspended in space before him.  The blood from his pierced heart and hands trickled upon him, and his soul was stirred to new life.

"I have never loved," said Ramon.

"You are a fool," said the voice, grown suddenly cold. 

"I will be a fool for love," said Ramon.

"You have your freedom now," said the voice, as if with a smile or a sneer.  "You are the seneschal of the king.  You are handsome and intelligent, and there is hardly a lady's chamber door that you cannot penetrate with your music.  Sing, and it shall be opened unto you."

"I will be the slave of love," said Ramon.

"Tell us, Fool!  What is love?"  He answered: "Love is that which throws the free into bondage, and gives liberty to those who are in bonds."  And who can say whether love is nearer to liberty than to bondage?

Blessed Ramon Llull would write those words, in a remarkable book of poetic meditations, one for each day of the year.  But that was yet to come.

The Sword of Love:

Ramon Llull became a lay Franciscan, inspired by the story of that most amiable of God's fools, the high-living young poet and singer Francis who gave up everything to many his Lady Poverty, and who strode unarmed before the sultan to persuade him of the truth of the Christian faith.  Everywhere Ramon looked, there was the sea, and beyond the sea, the followers of Mohammed, learned, wealthy, and implacable.  His father had been a crusader.  I will not join the easy despisers of the crusader knights, who often impoverished themselves and left their homelands never to return, to win back the Holy Land for the Faith.  Yet after more than a hundred years, what had they gained for all their effort?  A narrow strip of land between the desert and the sea surrounded by enemies.

Ramon decided he would fight with a different sword, the sword of love.

He did not adopt the slack modern habit of the shrug, seeing no difference where there was all the difference in the world.  The religion of Mohammed was radically deficient.  It was, however, in possession of some of the truth about God.  So Ramon Llull decided he would conduct a powerful attack against Islam by employing the truths of Islam itself.  He would conduct this attack in love, and love would be also its intellectual center.

That meant that he would have to learn what the Muslims knew.  So he spent his next nine years, mostly in Majorca, learning Arabic and immersing himself in the works of such great Arabic philosophers and theologians as Averroes, Avicenna, and Al-Ghazali.  His friend Saint Raymond of Penyafort encouraged him in this, as he had also encouraged another young scholar, a man from Aquino, named Thomas; and Thomas obliged him by writing the great Summa Contra Gentiles.

Ramon traveled to France and to Rome, everywhere urging that missionaries be prepared by learning geography, the languages, the customs, and the beliefs of the people to whom they would go.  He founded schools for those missionaries.  He wrote a religious novel, Blanquerna, and beautiful works of mystical devotion, in his native tongue of Catalan.  He wrote treatises on logic and on what would come to be called a computational theory.  He had not the brilliance of Thomas Aquinas, but who has?  Yet no one of his time wrote works of such high quality in so wide a range of genres and on so wide a range of subjects.  This tireless work occupied him for nearly thirty years.

Then at last Ramon, now a gray-haired man approaching old age, had his chance.  The ship was in the sunny harbor of Genoa.  Ramon's friends and students had loaded his books on board.  Across the sea lay Tunis, a city of some two hundred thousand souls, and the seat of the most powerful Muslim ruler in the West.

But Ramon, sensitive soul that he was, was stricken with terror.  It should endear him to us all the more.  He could not board the ship.  He spent the next night in the sickness of fear and shame, the desire to preach the love of God burning within him, not allowing him a moment's rest.  When he heard that another ship was bound for Tunis, Ramon, against the pleadings of his friends, set himself upon it, and at once his heart was filled with peace and joy.

The sea glinted and the waves sloshed against the hull.  Only the helmsman Love could steer the way.

Love and Reason:

So Ramon Llull arrived in the public square of Tunis.  "I challenge to prove by reason alone," he cried out, "that the Christian faith is the full truth, and if I am overcome by reason, I vow that I shall myself become a Muslim."

The Arabs took up the challenge.  "You are correct," said Ramon, "in your belief that God is almighty and is all-wise.  But you have neglected his love and goodness.  How can you say that God is preeminent in all things worthy of praise, but when it comes to love and goodness you have nothing to offer but contradictions?"

"Old man," said the imam, not without a man's respect for the brave opponent, "you are walking into the trap that you yourself have set.  You grant to us that we are right to uphold the might of God, may his name ever be praised, and yet you believe in an absurdity, that this same Lord should become a man like us, a baby who could not walk, a boy who could not swing a sword, and then the man on the cross, who could not smite his enemies.  You pride yourself upon your logic," he continued, glancing at a fascinating device that Ramon had invented, made up of wheels within wheels of propositions leading to inevitable conclusions.  "But this is worse than an error in logic.  It is blasphemy.  Recant, and you shall enjoy the favor of the sultan."

"It is not error but truth," said Ramon.  "Consider.  Is it not a mark of the power of God, that he should do what seems unimaginable to us?  When the sultan descends from his litter to assist a beggar in the street, does he not rise in the favor of God, the compassionate, the merciful?  Then God showed his power at one with his goodness and his love, when he not only descended from his throne to share our life as one of us, but also submitted to be scorned by us, and scourged by us, and put to death by us.  And he rose from the dead so that we see that his might is his love, and his love is life.  For he who loves not, lives not."

The imam left, troubled at heart.  This fellow might be dangerous.  But when an advisor to the sultan recommended that the old man be cast into a dungeon and then put to death, he intervened.  "My lord," he said, "consider the zeal of the man, and how much we would praise the Muslim who showed such courage."  So Ramon Llull was merely banished from the country.

Only Love Persuades:

The sea would beckon again, and in the year 1315, Ramon Llull, a frail man of more than fourscore years, was stoned to death by an angry mob of Muslims in the North African city of Bugia.  His bones lie in the Church of Saint Francis, in Palma, where he sang of his merry and carnal loves when he was young, and then sang all his life long of the love of God.  It is hard to imagine any more promising way than his, to reach the heart of the Muslim.  But I will end this essay by letting Llull speak, in one of his most beautiful meditations:

The Lover cried aloud to all men and said, "Love bids you love always — in walking and sitting, waking and sleeping, in speech and in silence, in buying and selling, weeping and laughing, joy and sorrow, gain and loss.  In whatever you do, you must love, for this is Love's commandment"

ரோம் திருச்சபையின் முதல் மறைசாட்சிகள் ✠(The First Martyrs of Rome June 30

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 30)

✠ ரோம் திருச்சபையின் முதல் மறைசாட்சிகள் ✠

(The First Martyrs of Rome)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 30

மறைசாட்சி அல்லது இரத்தசாட்சி என்னும் சொல், இயேசு கிறிஸ்து மீது கொண்ட நம்பிக்கைக்காக, துன்புறுத்திக் கொல்லப்பட்ட கிறிஸ்தவர்களைக் குறிக்கிறது. மேலும் எந்த ஒரு சமய (மறை) நம்பிக்கைக்காக இறந்த ஒரு நபரைக் குறிக்கும் சொல்லாகவும் இதைப் பயன்படுத்தலாம்.

பொதுவாக ஒரு குறிப்பிட்ட நம்பிக்கைக்காக அல்லது கொள்கைக்காக உயிர் தியாகம் செய்தவரை குறிக்கும் சொல்லாக விளங்கும் (Martyr) என்ற ஆங்கிலப் பதத்தின் தமிழ் வார்த்தை தியாகி என்பதாகும்.

சொல் பிறப்பு:

மறை என்பது சமயத்தைக் குறிக்கிறது. அதைச் சார்ந்து தோன்றும் மறைசாட்சி என்னும் சொல், சமய நம்பிக்கைக்கு சாட்சியாக உயிரைக் கையளித்தவர் என்ற பொருளில் உருவானது.

இரத்தசாட்சி என்னும் வார்த்தை, தங்கள் நம்பிக்கைக்காக இரத்தம் சிந்தி உயிர் நீத்தவர்கள் என்ற பொருளைத் தரும். பலர் நெருப்பில் எரிக்கப்பட்டும், நீரில் மூழ்கடிக்கப்பட்டும், எண்ணெய் கொப்பரையில் போட்டு பொரிக்கப்பட்டும் கொல்லப்பட்டுள்ளனர் என்பதால், இச்சொல்லைப் பொதுவானதாக பயன்படுத்த முடியாது.

கிறிஸ்தவத்தில்:

கிறிஸ்தவ சமயம் தோன்றிய கி.பி. முதல் நூற்றாண்டு முதல் நான்காம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் வரை கிறிஸ்தவர்கள் ரோமப் பேரரசில் அதிகமான துன்புறுத்தல்களுக்கு ஆளாக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். அதன் பின்னரும், உலகின் பல்வேறு இடங்களில் நற்செய்தி அறிவிக்க சென்ற கிறிஸ்தவர்களும், பிற சமய அடிப்படைவாத குழுக்கள் நடுவே வாழும் கிறிஸ்தவர்களும் மறைசாட்சியாக இறக்கும் சம்பவங்கள் இந்நாள் வரை தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன.

சிலுவையில் அறைதல், கல்லால் எறிதல், எண்ணெயில் பொரித்தல், தலையை வெட்டுதல், உயிரோடு தோலுரித்தல், நெருப்பில் எரித்தல், குளிர்ந்த நீரில் உறைய வைத்தல், ஈட்டியால் குத்துதல், கொடிய மிருகங்களுக்கு இரையாக்குதல், நீரில் அமிழ்த்துதல், நஞ்சு கொடுத்தல், துப்பாக்கியால் சுடுதல் போன்ற பல்வேறு முறைகளில் கிறிஸ்தவர்கள் மறைசாட்சியாக கொலை செய்யப்பட்டுள்ளனர்.

கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் மறைசாட்சியாக இறந்தவர் திருத்தொண்டர் ஸ்தேவான் ஆவார். ஸ்தேவான் அருளும் வல்லமையும் நிறைந்தவராய் மக்களிடையே பெரும் அருஞ்செயல்களையும் அரும் அடையாளங்களையும் செய்து வந்தார். இதனால் யூதர்கள் உள்ளம் கொதித்தெழுந்து, நகரத்திற்கு வெளியே இழுத்துக் கொண்டு போய் அவர்மேல் கல்லெறிந்தார்கள். அவர் முழந்தாள்படியிட்டு உரத்த குரலில், "ஆண்டவரே, இந்தப் பாவத்தை இவர்கள் மேல் சுமத்தாதேயும்" என்று சொல்லி உயிர்விட்டார்.

கிறிஸ்துவுக்காக மறைசாட்சியாக உயிர் துறந்த முதல் திருத்தூதர், யோவானின் சகோதரரான யாக்கோபு ஆவார். அவர் வாளால் வெட்டப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். மேலும், திருத்தூதர் யோவானைத் தவிர மற்ற திருத்தூதர்கள் அனைவரும் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டே உயிர் துறந்தனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

கி.பி. 64ம் ஆண்டில் ரோம் நகரில் நிகழ்ந்த பெரும் தீ விபத்தின் அழிவுக்குப்பின், மாமன்னன் நீரோ (Nero) முதன்முறையாக திருச்சபையை வாட்டி வதைத்தபோது, மெய்யடியார்கள் பலரும் மிகக் கொடிய வேதனைகளுக்கு ஆளாகி கொல்லப்பட்டார்கள். 

ஏற்பட்ட தீ விபத்தானது, 6 நாள் பகலும், 7 நாள் இரவும் அதற்கு மேலும் கொழுந்து விட்டெரிந்தது. அப்போது மன்னன் நீரோ வெகுளித்தனமாக உடைகள் அணிந்துகொண்டு, ஒரு கோபுர உச்சிக்கு சென்று தீப்பிழம்புகளை கண்டு களித்தான். அவன் வெகுளித்தனமாக இவ்வாறு கண்டுகளித்ததை பார்த்த பலரும், நீரோவே தீயை வளர்க்க ஆணை பிறப்பித்திருப்பானோ என்று ஐயமுற்றனர். 

எப்படியும் தீயை அணைக்க அவன் எந்தக் கட்டளையும் பிறப்பிக்கவில்லை. இதனால் நீரோவே தீ தொடர்ந்து தீ எரிய வழிவகுத்திருக்கலாம் என்ற ஐயம் வலுப்பட்டது. 

இதையறிந்த நீரோ மன்னன், கிறிஸ்தவர்களே இதற்கு காரணம் என்று திசை திருப்பிவிட்டான். 

டாசிட்டஸ் (Tacitus) என்ற வரலாற்று ஆசிரியர், அப்போது இந்த குற்றச்சாட்டை யாரும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்று குறிப்பிடுகின்றார். இருப்பினும் கிறிஸ்தவர்களை ஒன்றாக சேர்க்க ஆணையிட்டான். தனது பெரிய நந்தவனத்திலேயே அவர்களை கூட்டிக் கிறிஸ்தவர்கள் மீது தார் எண்ணெய் ஊற்றி அவர்களை ஓர் இரவு முழுவதும் சுட்டெரித்தான். இதனை கண்ட மக்கள் ஆத்திரமும், பயமும் கொண்டு வெளியேறினார்கள்.

இன்றைய புனிதர் :

(30-06-2020)

உரோமை திருச்சபையின் முதல் மறைசாட்சிகள் (The first Martyrs of the See of the Rome)

கி.பி. 64 ஆம் ஆண்டில் உரோமையில் நிகழ்ந்த பெருந்தீ விபத்தின் அழிவுக்குப்பின் மாமன்னன் நீரோ முதன்முறையாக திருச்சபையை வாட்டி வதைத்தபோது, மெய்யடியார்கள் பலரும் மிகக் கொடிய வேதனைகளுக்கு ஆளாகி கொல்லப்பட்டார்கள். ஏற்பட்ட தீ விபத்தானது 6 நாள் பகலும், 7 நாள் இரவும் அதற்கு மேலும் கொழுந்து விட்டெரிந்தது. அப்போது மன்னன் நீரோ வெகுளித்தனமாக உடைகள் அணிந்துகொண்டு, ஒரு கோபுர உச்சிக்கு சென்று தீப்பிழம்புகளை கண்டுகளித்தான். அவன் வெகுளித்தனமாக இவ்வாறு கண்டுகளித்ததை பார்த்த பலரும், நீரோவே தீயை வளர்க்க ஆணை பிறப்பித்திருப்பானோ என்று ஐயமுற்றனர். எப்படியும் தீயை அணைக்க அவன் எந்தக் கட்டளையும் பிறப்பிக்கவில்லை. இதனால் நீரோவே தீ தொடர்ந்து எரிய வழிவகுத்திருக்கலாம் என்ற ஐயம் வலுப்பட்டது. இதையறிந்த நீரோ மன்னன், கிறிஸ்தவர்களே இதற்கு காரணம் என்று திசைதிருப்பிவிட்டான். டாசிற்றஸ்(Dasitras) என்ற வரலாற்று ஆசிரியர் அப்போது இந்த குற்றச்சாட்டை யாரும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்று குறிப்பிடுகின்றார். இருப்பினும் கிறிஸ்தவர்களை ஒன்றாக சேர்க்க ஆணையிட்டான். தனது பெரிய நந்தவனத்திலேயே அவர்களை கூட்டிக் கிறிஸ்தவர்கள் மீது தார் எண்ணெய் ஊற்றி அவர்களை ஓர் இரவு முழுவதும் சுட்டெரித்தான். இதனை கண்ட மக்கள் ஆத்திரமும், பயமும் கொண்டு வெளியேறினார்கள்

செபம்:

அன்பான ஆண்டவரே உரோமைத் திருச்சபையின் தொடக்கத்தை மறைசாட்சியரின் இரத்தத்தால் புனிதப்படுத்தினீர். கடுமையான மரணப் போராட்டத்தில் அவர்களிடம் விளங்கிய உறுதியான ஆற்றலை வெளிப்படுத்தினீர். திருச்சபையின் வளர்ச்சிக்காக மறைசாட்சிகளாக மரிக்கும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் நினைவு கூர்ந்து, உமது திருச்சபையை வளர்த்தெடுக்க வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (30-06-2020)

First Martyrs of the Church of Rome

First martyrs of the Christianity were the Christians martyred in Rome during the persecution of Emperor Nero on August 15, in 64 A.D. as scapegoats for the fire in Rome.  A fire ravaged Rome in 64 A.D. and about half of Rome was destroyed in that fire. People suspected Emperor Nero was behind this fire. Nero wanted to enlarge his palace and to secure space he did that atrocity. But to escape the fury of the public, he put the blame on the unpopular Christians and Christians were tortured and killed. Roman historian Tacitus tells about the horrible stories of the cruel tortures perpetrated against the Christians. Some of the Christians were painted with tar, tied on a pole and set fire to light the streets for the chariot of Emperor Nero. Some Christians were set fire to light the evening parties of Roman officials. Some Christians were sewn up in animal skins and fed to wild dogs, while still alive. Some were crucified or fed to lions in the Roman arena. Such was the sufferings of the early Christians for their Christian faith. Their boldness to die a cruel death rather than abandoning the faith made others to think and believe in the virtues of Christianity. Christianity grew quickly by the blood shed by the early Christians. 'Blood of Martyrs is the seed of the Church'.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

ஜுன் 29 : புனிதர்கள் பேதுரு, பவுல் - திருத்தூதர்கள் பெருவிழா

Feast : (29-06-2020)

Sts. Peter and Paul were the pillars of the infant church.

St. Peter was having pre-eminent position in the nascent church and was also the leader of the apostles. Jesus selected St. Peter to lead His church on Earth and Jesus gave the keys of heaven to St. Peter (Matthew 16:13-19). St. Peter was also given the role of the shepherd of the Christ’s flock (John 21:15-17). St. Peter was termed as a rock by Jesus, on which He (Jesus) would build His church. His original name was Simon son of Jonah. He was born in Bethsaida, a town on Lake Genesar. He and St. Andrew were fishermen and were first called by Jesus. St. Peter along with James and John were taken by Jesus to the Mount Tabor to witness the Transfiguration of Jesus and they also witnessed the agony of Jesus at the garden of Gethsemane. At Gethsemane, St. Peter drew his sword to defend Jesus, when Jesus was betrayed by Judas Iscariot. After resurrection, Jesus appeared to St. Peter and charged him to feed His flock. After the Holy Spirit descended on the Pentecost day on the apostles and others, St. Peter talked on behalf of all the apostles to the crowd that gathered to celebrate the feast of Pentecost and persons who speak different languages like Hebrew, Latin, Greek etc. heard and understood his speech in their own languages and a large number of people converted to Christianity on that day. When King Herod imprisoned him for his preaching, an angel freed him from the prison miraculously. Sick persons believed that they would be cured if St. Peter’s shade falls on them and so sick persons waited on the way St. Peter used to commute to get miraculous cure. St. Peter suffered martyrdom during the persecution of Emperor Nero in about the year 64 A.D. and was buried in the Vatican Hill and his tomb was found out under the Basilica of St. Peter in excavation.

St. Paul.

His original name was Saul and his father was a Roman citizen in Tarsus in Cilicia. He did not know Jesus in life. He also studied under the Jewish Rabbi Gamaliel. He lived his life as a Jewish Pharisee and persecuted Christians. He persecuted Christians and was also a witness to the stoning of St. Stephen, the martyr. When on his way to Damascus with orders to arrest Christians, suddenly a mysterious light surrounded him on the way and he fell down and blinded. Jesus Christ called him by name (Acts 9:1-16) and selected him as the apostle of Gentiles. With the help of others he reached Damascus and God sent Ananias to restore his vision. He is an important interpreter of the teachings of Jesus. He attended the First Council of Jerusalem with St. Peter and others, where it was decided that Gentile converts to Christianity need not be circumcised. He made many apostolic journeys to preach the Gospel and wrote many epistles to various churches to teach them about the meaning of the Gospel. He served the church most but without holding any Episcopal position in the church hierarchy. He was martyred for his faith during the persecution of Emperor Nero in the year 67 A.D. Certain historians say that the martyrdom of St. Paul was on June 29, the date on which Rome was founded by Emperor Romulus.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் பவுல் June 28

இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 29)

✠ புனிதர் பவுல் ✠

(St. Paul)

 

வேற்று இனத்தவரின் திருத்தூதர்:

(Apostle of the Gentiles)

பிறப்பு: கி.பி 5

டார்சஸ், சிசிலியா, ரோம பேரரசு

(Tarsus, Cilicia, Roman Empire)

இறப்பு: கி.பி 67 (வயது 62)

ரோம், ரோம பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்: எல்லா கிறிஸ்தவ பிரிவுகளும்

முக்கிய திருத்தலங்கள்: மதிலுக்கு வெளியான பவுல் பசிலிக்கா ரோம்

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 29

பாதுகாவல்:

மறைப்பணிகள் (Missions), இறையியலாளர்கள் (Theologians), 

வேற்று இன கிறிஸ்தவர்கள் (Gentile Christians)

கிறிஸ்து இறந்து, உயிர்த்து, விண்ணகம் சென்றபின், புனிதர் இராயப்பர் (St. Peter) தலைமையில் திருச்சபை நிறுவப்பட்டு பன்னிரண்டு அப்போஸ்தலர்களும், மற்ற திருதூதர்களும் உலகின் பல்வேறு நாடுகளுக்கு சென்று கிறிஸ்துவை பற்றி எடுத்து கூறினர். அதிலும் மிகவும் முக்கியமான பணியை செய்தவர்களில் ஒருவர்தான் பவுல். தமிழில் “லூத்தரன் திருச்சபை” (Lutharan Church) மக்கள் இவரை பவுல் என்றும், கத்தோலிக்க திருச்சபை (Catholic Church) மக்கள் சின்னப்பர் என்றும் அழைப்பார்கள்.

புனிதர் பவுல் தன்னுடய வாழ் நாள் முழுவதும் புனித வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர். தூய ஆவியின் கனிளை கொண்டவர். இயேசு கிறிஸ்து உலகின் மீது மண்டிக்கிடக்கும் பேரிருளை நீக்கிட தனது பல்கதிர்களை பரப்பி, உலகில் உள்ளோர் வியந்து போற்ற ஒளிய செய்து, அதில் மக்களை நல்வழியில் கொண்டு செல்ல இறைவன் கண்டதுதான் பவுல் அடிகளார்.

புனிதர் பவுல் ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதராவார். இவரது இயற் பெயர் சவுல் (Saul) என்பதாகும். இவர் கி.பி. 5ம் ஆண்டு முதல், 67ம் ஆண்டு வரை வாழ்ந்தார். சிசிலியாவின் “டார்சஸ்” (Tarsus) பட்டினத்தைச் சேர்ந்த ரோம குடிமகனாவார். இவர் யூத மதத்தை பின்பற்றி வாழ்ந்தார். இவர் ஆரம்பத்தில், அக்காலத்தில் கிறிஸ்தவ மக்களைத் தேடி அழிக்கும் குழுவின் தலைவராகப் பணியாற்றினார். “டமாஸ்கசில்” (Damascus) கிறிஸ்தவர் பலர் இருப்பதாக அறிந்து அவர்களைக் கைது செய்து எருசலேமுக்கு கொண்டு வருவதற்கான ஆணையைப் பெற்றுக்கொண்டு “டமாஸ்கஸ்” செல்லும் வழியில் உயிர்த்த இயேசு ஒளி வடிவில் அவர் முன் தோன்றினார்.

பவுலாகிய சவுல் மனம் திரும்புதல்:

பின்னர் பவுல் இயேசுவை விசுவாசித்து மனம் மாறினார். இயேசுவை ஏற்ற பின்னர் மறை பரப்பும் பணியில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். பவுல் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ மறை பரப்பாளர்களில் மிகவும் பிரபலமானவர் ஆவார். கிறிஸ்து எல்லோருக்கும் பொதுவானவர்; யூதருக்கு மட்டும் உரியவரல்ல என்ற கருத்தை வலியுறுத்தினார். எனவே இவர் பிற இனத்தவரின் அப்போஸ்தலர் என அழைக்கப்படுகிறார்.

மன மாற்றத்துக்கு முன்:

புனிதர் பவுல் தன்னைப் பற்றி விவிலியத்தில் எழுதியுள்ளபடி, அவர் சிசிலியா நாட்டின் “டார்சஸ்” (Tarsus) பட்டணத்தில் பிறந்தார். அவரது தந்தை ஒரு ரோம குடிமகனாவார். அவரது குடும்பம் மிகவும் செல்வந்தக் குடும்பமாகும். இஸ்ரயேலின் பெஞ்சமின் கோத்திரத்தை சேர்ந்த ஒரு பரிசேயராவார். இளமையில் யூத மத சட்டங்களை கற்று தேர்ந்தார்.

அப்போது கிறிஸ்தவம் பரவத் தொடங்கிய காலமாகும். பல கிறிஸ்தவர் தமது நம்பிக்கை காரணமாகக் கொலை செய்யப்பட்டனர். பவுல் கிறிஸ்தவரை அழிக்க திடம் கொண்டு ஆட்சியாளரிடம் அதற்கான ஆணையைப் பெற்றுக்கொண்டு கிறிஸ்தவரைத் துன்புறுத்தினார். கிறிஸ்தவர் இவரது பெயரைக் கேட்டாலே அஞ்சினார்கள். இவ்வாறு செய்து கொண்டிருக்கும்போது “டமாஸ்கசில்” கிறிஸ்தவர்கள் இருப்பதாக கேள்விப்பட்டார். அங்கிருக்கும் கிறிஸ்தவரை கைது செய்து எருசலேம் நகருக்கு அழைத்து வருவதற்காக “டமாஸ்கஸ்” புறப்பட்டார். கிறிஸ்தவர்களை கைது செய்ய “டமாஸ்கஸ்” போகும் வழியில் திடீரென்று அவரது கண்பார்வை மங்கிப் போனது. குதிரையில் இருந்து விழுந்த அவருக்கு ஒர் குரல் கேட்டது. திடீரென வானத்திலிருந்து ஒரு ஒளி அவரைச் சுற்றிப் பிரகாசித்தது.

"சவுலே, சவுலே, சவுலே ஏன் என்னை துன்புறுத்துகிறாய்?"

சவுல் "ஆண்டவரே நீர் யார்?”

“நீ துன்பப்படுத்துகிற இயேசு நானே” என்று குரல் கேட்டது.

கண் பார்வை பறிபோதல்:

“ஆண்டவரே, நீர் யார்” என்று சவுல் கேட்க, அதற்கு, “நீ முள்ளில் உதைக்கிறது உனக்குக் கடினமாம்” என்றார். சவுல் நடுங்கித் திகைத்து, “ஆண்டவரே, நான் என்ன செய்யச் சித்தமாயிருக்கிறீர்” என்றார். அதற்கு, “நீ எழுந்து பட்டணத்துக்குள்ளே போ, நீ செய்யவேண்டியது அங்கே உனக்குச் சொல்லப்படும்” என்றார். அவரோடு பிரயாணம் செய்த மனிதர்கள் குரலைக் கேட்டும் ஒருவரையும் காணாமல் பிரமித்து நின்றார்கள். சவுல் தரையிலிருந்து எழுந்து, தன் கண்களைத் திறந்தபோது பார்வையற்று இருந்தார். கூட இருந்தவர்கள் சவுலை கை தாங்கலாக, “டமாஸ்கஸ்” அழைத்துக்கொண்டு போனார்கள்.

“அனனியாஸ்” (Ananias of Damascus) மூலம் பார்வை பெறுதல் :

சவுல் மூன்று நாள் பார்வை இல்லாதவராய்ப் புசியாமலும் குடியாமலும் இருந்தார். பின்பு கர்த்தர் “அனனியாஸ்” என்பவரை சவுலிடம் அனுப்பினார். அப்பொழுது “அனனியாஸ்” போய், சவுல் இருந்த வீட்டுக்குள் பிரவேசித்து, அவர்மேல் கையை வைத்து, “சகோதரனாகிய சவுலே, நீ வந்த வழியிலே உனக்குத் தரிசனமான இயேசுவாகிய கர்த்தர், நீ பார்வையடையும்படிக்கும் பரிசுத்த ஆவியினாலே நிரப்பப்படும்படிக்கும் என்னை அனுப்பினார்” என்றான். உடனே அவர் கண்களிலிருந்து மீன் செதில்கள் போன்றவைகள் விழுந்தது. அவர் பார்வை திரும்பியது.

ஞானஸ்நானம் பெறுதல்:

எழுந்திருந்து, ஞானஸ்நானம் பெற்றார். பின்பு உணவுண்டு பலப்பட்டார். சவுல் “டமாஸ்கஸி’லுள்ள” சீடருடனே சிலநாள் இருந்து, தாமதமின்றி, கிறிஸ்து தேவனுடைய குமாரனென்று ஆலயங்களிலே பிரசங்கித்தார். கேட்டவர்களெல்லாரும் ஆச்சரியப்பட்டு, “எருசலேமில் இந்த நாமத்தைத் தொழுது கொள்ளுகிறவர்களை நாசமாக்கி, இங்கேயும் அப்படிப்பட்டவர்களைக் கட்டிப் பிரதான ஆசாரியர்களிடம் கொண்டுபோகும்படி வந்தவன் இவனல்லவா” என்றார்கள்.

திருவிவிலியத்தில் இவரது பங்கு:

புதிய ஏற்பாட்டில் உள்ள 27 புத்தங்களில் 14 படைப்புக்கள் இவர் எழுதியது என கூறப்படுகிறது. பவுலின் எழுத்துக்களில், கிறிஸ்துவின் தன்மை இருப்பது, கிறிஸ்தவ ஆவிக்குரிய தன்மையை விவரிப்பது பற்றிய முதல் எழுத்து பதிவுகளை அவர் அளிக்கிறார். மத்தேயு மற்றும் யோவானுடைய சுவிசேஷங்களுக்குப் பிறகு புதிய ஏற்பாட்டின் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க புத்தகங்களாக அவரது எழுத்துக்கள் விவரிக்கப்பட்டு காணப்படுகின்றன.

திருச்சபைகளுக்கு எழுதிய நூல்களின் தொகுப்புகள்:

★ ரோமர்

★ 1 கொரிந்தியர்

★ 2 கொரிந்தியர்

★ கலாத்தியர்

★ எபேசியர்

★ பிலிப்பியர்

★ கொலோசெயர்

★ 1 தெசலோனிக்கேயர்

★ 2 தெசலோனிக்கேயர்

★ 1 தீமோத்தேயு

★ 2 தீமோத்தேயு

★ தீத்து

★ பிலேமோன்

பவுல் தனது நூல்களில் முதலாவதாக கிறிஸ்துவின் வாழ்த்துதல்களை முன்னுரையாகவும், முடிவுரையில் நன்றி கூறுதல் மற்றும் இறுதி வாழ்த்துதல்களையும் எழுதுவது வழக்கமாக கொண்டு இருந்தார்.

கடைசி நாட்கள்:

கைது:

பவுல் எருசலேமில் இருந்தபோது, யூதரல்லாதோரை தேவலயத்துக்குள் கூட்டிவந்ததாக பொய்யுரைத்து யூதர்கள் கூட்டமாய் ஓடிவந்து, பவுலைப் பிடித்து, அவரைத் தேவாலயத்திற்குப் புறம்பே இழுத்துக்கொண்டு போனர்கள். அவர்கள் அவரைக் கொலை செய்ய எத்தனித்தனர். எருசலேம் முழுவதும் கலக்கமாயிருக்கிறது என்று போர்ச் சேவகரின் சேனாபதிக்குச் செய்திவந்தது. உடனே அவன் போர்ச் சேவகரையும் அவர்களுடைய அதிபதிகளையும் கூட்டிக்கொண்டு, அவர்களிடத்திற்கு ஓடிவந்தான். சேனாபதியையும் போர்ச்சேவகரையும் மக்கள் கூட்டம் கண்டபோது பவுலை அடிக்கிறதை நிறுத்தினார்கள். சேனாபதி அருகேவந்து பவுலைப் பிடித்து, இரண்டு சங்கிலிகளினாலே கட்டும்படி சொல்லி: இவன் யார் என்றும், என்ன செய்தான் என்றும் விசாரித்தான். அதற்கு ஜனங்கள் பலவிதமாய்ச் சத்தமிட்டார்கள் சந்தடியினாலே உண்மையை அவன் அறியக்கூடாமல், அவனைக் கோட்டைக்குள்ளே கொண்டுபோகும்படி கட்டளையிட்டான். அவன் படிகள்மேல் ஏறினபோது ஜனக்கூட்டம் திரண்டு பின்சென்று, இவனை அகற்றும் என்று உக்கிரமாய்க் கூப்பிட்டபடியினாலே, போர்ச்சேவகர் பவுலைத் தூக்கிக்கொண்டு போக வேண்டியதாயிருந்தது.

கொலைச் சதி:

அவர்கள் பவுலைக்; கோட்டைக்குள்ளே கொண்டுபோகிற சமயத்தில், பவுல் சேனாபதியிடம் தான் மக்களுடன் பேசும்படி அனுமதியை பெற்று கோட்டை படிகள் மேலிருந்தவாறு மக்களுக்கு இயேசுவைப் போதித்தார். இதனால் மேலும் கோபமடைந்த கூட்டம் மேலும் உக்கிரமாய் பவுலை கொலை செய்யும்படி கூக்குரலிட்டனர். பின்னர் நடந்த விசாரனைகளில் பவுலை குற்றப்படுத்த முடியாமல் போகவே, யூதர் விசாரணையின் போது கொலை செய்யச் சதி செய்தனர். இதை அறிந்த சேனாதிபதி பவுலை மிகுந்த காவலுக்கு மத்தியில் செசரியா பட்டணத்திற்குத் தேசாதிபதியாகிய பேலிக்ஸினிடத்தில் அனுப்பினான்.

சிறைவாசம்:

செசரியா பட்டணத்தில் நடந்த விசாரனைகளிலும் பவுல் வெற்றிகொண்டார். எனினும் அவர் விடுதலைக்காகக் கொடுக்க வேண்டிய பணத்தைச் செலுத்தாத காரணத்தினால் தேசாதிபதியாகிய பேலிக்ஸ் பவுலை இரண்டு வருடம் சிறையிலிட்டார். இதற்குள் புதிய தேசாதிபதியாக பொர்க்கியுபெஸ்து என்பவன் வந்து யூதரை சந்தோசப்படுத்தும் நோக்கில் பவுலின் சிறைக் காலத்தை நீடித்தான்.

மீள்விசாரனை:

புதிய தேசாதிபதியாகிய பேலிக்சை அனுகிய யூதர் வழியில் பவுலை கொலைச் செய்யும் உள்நோக்கத்துடன் விசாரணையின் பொருட்டு பவுலை எருசலேமுக்கு அனுப்பும் படி கேட்டனர். ஆனால் பவுல் தேசாதிபதியாகிய பேலிக்சிடம் உரோமில் அரசன் முன்பாக தனது விசாரணை நடத்தும் படி உத்தரவைப் பெற்று எருசலேம் செல்வதைத் தவிர்த்தார். செசரியா பட்டணத்திலிருந்து உரோம் நகர் வரை பவுலை ஒரு கப்பலில் கொண்டுவரத் தீர்மானிக்கப்பட்டது. ஆனால் கப்பல் வழியில் புயலை எதிர்கொண்டு பல நாட்களாகக் கடலிலிருந்தது. பின்பு உரோமை வந்தடைந்த பவுல் தனக்காக வாடகைக்கு வாங்கியிருந்த வீட்டிலே இரண்டு வருடம் முழுவதும் தங்கி, தன்னிடத்தில் வந்த யாவரையும் ஏற்றுக்கொண்டு, தேவனுடைய ராஜ்யத்தைக் குறித்துப் பிரசங்கித்து, கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவைப்பற்றிய விசேஷங்களை உபதேசித்துக்கொண்டிருந்தார். தேசாதிபதியாகிய பேலிக்ஸ் பவுல் மீது பற்று கொண்டவராகக் காணப்பட்டமையாலும், உரோம் நகரில் யூத மதத்தினர் பெரும்பான்மையாக இல்லாத காரணத்தினாலும் பவுல் மீதான வழக்கை யூதர் கைவிட்டனர்.

மரணம்:

பவுலின் மரணம் பற்றிய தகவல் விவிலியத்தில் காணப்படவில்லை. எனினும் அவர் ரோமில் வேத சாட்சியாக மரித்தார் என்பது மரபு. கி.பி 69ம் ஆண்டு நீரோ மன்னன் ஆட்சி காலத்தில் மரண தண்டனை வழங்கப்பட்டது. மரண தண்டனை ரோமானியர்கள் சிலுவை மரணத்தை பழித்தலுக்குரிய மரணம் என்று எண்ணியதால், பவுலுக்கு ரோமானியர்கள் அவரது தலையை வெட்டி கொலை செய்தனர்.

புனித பவுல்:

இறைவன் மட்டுமே வீழ்ச்சியுற்ற மனிதனை மீட்க இயலும். மனிதனின் முயற்சி எத்தகையதாக இருந்தாலும், சட்டங்களை மிகக் கண்ணுங்கருத்துமாக கடைபிடித்தாலும் பாவத்தினின்றும், அலகையினின்றும், சாவினின்றும் விடுதலை அடைய மனிதன் தன்னை முழுவதும் இயேசுவின் அருள் ஆற்றலுக்கு ஒப்படைத்தாக வேண்டும் என்ற அசையாத நம்பிக்கை இவரிடம் வேரூன்றியிருந்தது. 

தமஸ்கு நகருக்கருகே பவுல் கண்ட காட்சியில் உயிர்த்த இயேசுவுடன் கலந்துரையாடியது, அவரது வாழ்வில் ஒரு பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. இதனால் வரலாறு காணாத அளவுக்கு, அவர் கிறிஸ்துவுக்காக உழைத்து, உயிர்த்த கிறிஸ்துவின் திருத்தூதர் ஆனார். பலவிதமான எதிர்ப்புகள், அவமானங்கள், சாட்டையடிகள், கல்லடிகள், ஒடுக்கப்பட்ட நிலை, சிறைவாசம் இவை போன்ற இன்னும் பல கொடுமைகள் இவரை மேலும் மேலும் திருச்சபையின் அசையாத தூணாக்கியது. இவருடைய கடிதங்களில் காணப்படும் சில அரிய தொடர்கள், கிறிஸ்துவின்மீது இவர் கொண்டிருந்த பற்றுறுதியை காட்டுகின்றது. இவர் எழுதிய திருமுகங்களில் "கிறிஸ்துவில்" என்ற சொல் ஏறக்குறைய 50 முறை வருகின்றது. இது அவரின் ஆன்மீகத்தையும், அப்போஸ்தலிக்க வாழ்வையும், வேத கலாபனையையும், பணிவாழ்வையும் வெளிப்படையாக காட்டுகின்றது. "எல்லோர்க்கும் எல்லாம் ஆனேன்" என்று இவர் குறிப்பிடுவது, நற்செய்திக்கு எவ்வித ஊறும் விளைவிக்காமல் எவரிடமும் கனிவுடனும், பாசத்துடனும் நடந்து, நான் கிறிஸ்துவை மாதிரியாக தேர்ந்துகொண்டதுபோல, என்னையும் உங்கல் மாதிரியாக எடுத்துகொள்ளுங்கள் என்று குறிப்பிடுகின்றார். 

செபம்:

என்றும் வாழும் எல்லாம் வல்ல இறைவா! திருத்தூதரான புனித பேதுரு, பவுல் இவர்களை மேம்படுத்த இந்நாளை தந்ததற்காக நாங்கள் பெருமகிழ்ச்சி அடைகின்றோம். உம் மகன் வழியாக உம்மை வழிபட எங்களுக்கு முதன்முறையாக கற்றுத்தந்தனர். உமது திருச்சபை அவர்களது போதனையின்படி வாழ வரமருள்வீராக

† Saint of the Day †

(June 29)

✠ St. Paul ✠

 

Apostle of the Gentiles, Martyr, Missionary, Mystic and Great Theologian:

Born: 5 AD

Tarsus, Cilicia, Roman Empire

Died: 64 or 67 AD (aged 61–62 or 64–65)

Probably in Rome, The Roman Empire

Canonized: By Pre-congregation

Feast: June 29

Patronage:

Against snakes, Authors, Catholic Action, Cursillo movement, Evangelists, Hailstorms, Hospital public relations, Journalists, Lay people, Missionary bishops, Musicians, Newspaper editorial staff, Public relations work, Publishers, Reporters, Ropemakers, Saddlemakers, Tentmakers and many more

Paul the Apostle, commonly known as Saint Paul and also known by his Jewish name Saul of Tarsus was an apostle (although not one of the Twelve Apostles) who taught the gospel of Christ to the first-century world. Paul is generally considered one of the most important figures of the Apostolic Age and in the mid-30s to the mid-50s AD, he founded several churches in Asia Minor and Europe. He took advantage of his status as both a Jew and a Roman citizen to minister to both Jewish and Roman audiences.

St Paul was an influential figure in the early development of Christianity. His writings and epistles form a key section of the New Testament; St Paul helped to codify and unify the direction of the emerging religion of Christianity.  In particular, St Paul emphasized the role that salvation is based on faith and not religious customs. St Paul was both Jewish and a Roman citizen; in his early life, he took part in the persecution of Christians. However, on the road to Damascus, he underwent a conversion and became a committed Christian himself.

Early life:

St Paul, also known as Saul, ethnically was Jewish, coming from a devout Jewish family. He was also born a Roman Citizen in Tarsus, Cilicia, South Turkey. He grew up in Jerusalem and was brought up by Gamaliel, a leading authority in the Jewish religious establishment (Sanhedrin). In addition to learning religious scriptures, he also studied Greek philosophers and was well acquainted with the Stoic philosophers, who advocated a virtuous acceptance of life as a path to happiness. In his daily life, he was a tentmaker.

During his early life, St Paul was a Pharisee – a group of Jewish people who administered the law. He admitted to participating “beyond measure” in the persecution of Christians. This included taking part in the stoning of Stephen, a Christian. Acts 7:58-60;22:20. One reason St Paul was so critical of the new sect which followed Jesus Christ was the fact he was appalled that Jesus died a ‘criminal’s death’ on the cross. He couldn’t assimilate that with how a Messiah would be treated.

Conversion to Christianity:

Around 31-36 AD, St Paul relates how he became converted from a persecutor of Christians to a devout follower. However, on the road to Damascus, he reported being blinded by a vision of Jesus Christ.

He heard the voice of Jesus Christ, asking Saul, “why persecutest thou me?” Saul replied, “Who art thou, Lord? And the Lord said, I am Jesus whom thou persecutest: [it is] hard for thee to kick against the pricks.”

For three days after the vision, he remained blind and undertook a fast He later healed of his blindness by a Christian – Ananias of Damascus. After his vision and healing, he proclaimed the divinity of Jesus Christ and dedicated his life to spreading the Christian message. St Paul explained that he was a servant of Jesus Christ and his unexpected conversion to ardent Christian was due to the Grace of God and not reason or intellect.

St Paul became involved in doctrinal disputes amongst the early followers of Christ. St Paul taught that old religious rites, such as circumcision were no longer necessary. St Paul taught that faith in the redemptive power of Jesus Christ, who died on the cross to save sinners was the essence of Christianity.

St Paul also negated the idea that Jews were a special people, due to their lineage from Abraham. St Paul’s teachings helped move the early sect of Judaism into the separate religion of Christianity. Before St Paul, followers of Jesus Christ were still associated with Judaism. St Paul successfully argued that Gentiles (non-Jews) could be converted directly to Christianity and didn’t need to become Jews first.

St Paul threw himself into missionary work. Over the next few years, he traveled to Damascus and later Jerusalem.

He made several missionary journeys around the Mediterranean basin where he sought to spread the teachings of Jesus and offer support to the fledgling Christian community. St Paul visited many places such as the island of Cypress, Pamphylia, Pisidia, and Lycaonia, all in Asia Minor. Later, he traveled as far west as Spain. He established churches at Pisidian Antioch, Iconium, Lystra, and Derbe. He later made Ephesus the central place of his missionary activity.

During a visit to Athens, he gave one of his most memorable and well-documented speeches; it became known as the Areopagus sermon Acts 17:16-34. St Paul was dismayed by the number of pagan gods on display. In speaking to the crowd he criticized their pagan worship.

His missionary work was often difficult and dangerous, he often met an unwelcome response. He supported himself financially by continuing to work as a tentmaker.

Teachings of St Paul:

St Paul was instrumental in deciding that former Jewish practices such as circumcision and dietary law were not required by Christians.

St Paul taught that Jesus Christ was a divine being, and salvation could be achieved by faith alone.

St Paul was a key theologian on the doctrine of atonement. Paul taught that Christians are freed from sin through Jesus’ death and resurrection.

On arriving in Jerusalem in 57 AD, he became embroiled in controversy over his rejection of Jewish customs. He was arrested and held in a prison in Caesarea for two years. Since he could claim rights as a Roman citizen, he was eventually released.

He spent his remaining years writing letters to the early church and acting as a missionary. Details about his death are uncertain. But, tradition suggests he was beheaded.

The Feast of the Conversion of Saint Paul is celebrated on January 25. Within the Western world, some of his writings have attained an iconic status for its poetry and power.

Within the 27 books of the New Testament, seven books are signed by St Paul and are considered to be his writings – Romans, 1 Corinthians, 2 Corinthians, Galatians, Philippians, 1 Thessalonians, and Philemon. Another seven-book may have had input from St Paul, but the authorship is uncertain.

St Paul sets out a conservative view on the role of women in society.  his views on the treatment of women. His views were influential in the church adopting a male hierarchy in positions of power.

However, it should be noted that the letter to the Romans was delivered by a woman – Phoebe, the first known deacon of the Christian church. A more inclusive view of women by St Paul is found in.

Although St Paul played a major role in influencing early Christianity, he has been criticized for distorting the original message of Jesus Christ. At the time of St Paul, there were differing interpretations and no consensus on aspects of the new religion. St Paul placed greater emphasis on the ideas of original sin, atonement, and the role of Jesus Christ’s crucifixion in offering redemptive power.

St. Paul is the patron saint of missionaries, evangelists, writers, and public workers. His feast day is on June 29 when he is honored with Saint Peter.