புனித_சில்வியா (515-592)நவம்பர் 03

புனித_சில்வியா (515-592)

நவம்பர் 03

இவர் (#St_Silvia) சிசிலியைச் சார்ந்தவர்.

இவர் உரோமையைச் சார்ந்த கோர்தியன்  என்பவருக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்கப்பட்டார்.

இருவரது இல்லற வாழ்வும் மிகவும் மகிழ்ச்சியாகச் சென்றது. இறைவன் இவர்களுக்கு இரண்டு குழந்தைகளைக் கொடுத்து அருள்பாலித்தார். அவர்களில் ஒருவர்தான் பெரிய கிரகோரியார் என அழைக்கப்படும் திருத்தந்தை  புனித கிரகோரி. 

573 ஆம் ஆண்டு கோர்தியன் திடீரென இறந்து போனார். இதனால் இவர் வீட்டிற்குப் பின்னால் இருந்த தோட்டத்தில் ஒரு குடிசை அமைத்து, அங்கு இறைவேண்டலிலும் நோன்பிலும் செலவழித்தார். இவர் தன் மகனை இறைநம்பிக்கையிலும் இறையன்பிலும் நல்ல முறையில் வளர்த்தெடுத்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இவர் 592 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவர் கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்குப் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

Saint Silvia (Sylvia) (c. 515 – c. 592) was the mother of Saint Gregory the Great. She is venerated as a saint by the Catholic Church and Eastern Orthodox Church, which names her a patroness of pregnant women.

Life

Little biographical information about her exists. Her native place is sometimes given as Sicily, sometimes as Rome. Apparently she was of as distinguished family as her husband, the Roman regionarius, Gordianus. She had, besides Gregory, a second son, whose name did not survive through the ages.[1]

Silvia was noted for her great piety, and she gave her sons an excellent education. After the death of her husband, around 573, she devoted herself entirely to religion in the "new cell by the gate of blessed Paul" (cella nova juxta portam beati Pauli). Gregory the Great had a mosaic portrait of his parents executed at the monastery of Saint Andrew; it is minutely described by Johannes Diaconus (P.L., LXXV, 229-30).[2] Silvia was portrayed sitting with the face, in which the wrinkles of age could not hide the beauty; the eyes were large and blue, and the expression was gracious and animated.[1]

✠ புனிதர் மலாச்சி ✠(St. Malachy)அர்மாக் பேராயர்:(Archbishop of Armagh)நவம்பர் 3

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 3)

✠ புனிதர் மலாச்சி ✠

(St. Malachy)

அர்மாக் பேராயர்:

(Archbishop of Armagh)

பிறப்பு: கி.பி. 1095

அர்மாக், அயர்கியல்லா, அயர்லாந்து

(Armagh, Airgíalla, Ireland)

இறப்பு: நவம்பர் 2, 1148

கிளேர்வாக்ஸ், சாம்பேன், ஃபிரான்ஸ்

(Clairvaux, Champagne, France)

புனிதர் பட்டம்: ஜூலை 6, 1190 

திருத்தந்தை 3ம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement III)

பாதுகாவல்:

அர்மாக் உயர்மறைமாவட்டம் 

(Archdiocese of Armagh)

டான் மற்றும் கொன்னர் மறைமாவட்டம்

(Diocese of Down and Connor)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 3

புனிதர் மலாச்சி, ஒரு ஐரிஷ் புனிதரும், “அர்மாக்” உயர்மறைமாவட்ட (Archbishop of Armagh) பேராயரும் ஆவார். இவரே புனிதராக அருட்பொழிவு பெற்ற முதல் அயர்லாந்தின் கத்தோலிக்க குடியாவார்.

அயர்லாந்து நாட்டில், கி.பி. 9ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் 'வைகிங்' சோதனைகள் தொடங்கின. நாட்டின் மீது படையெடுபுகளும் ஆக்கிரமிப்புகளும் செய்யப்பட்டன; பல துறவு மடங்கள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டன; துறவிகள் வாள்முனையில் வைக்கப்பட்டனர்; தேவாலயங்கள் இடிக்கப்பட்டன; நூலகங்கள் எரிக்கப்பட்டன. மதச்சார்பற்ற கட்டுப்பாடுகளுடன் கூடிய தடைகள் படையெடுப்பாளர்களால் கொண்டுவரப்பட்டன. புனித பேட்ரிக்கும் பிற ஆதி கிறிஸ்தவ சபைகளும் கடைப்பிடித்த தார்மீக, மத பாரம்பரியங்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவ நல்லொழுக்கங்கள் மிகப் பெரிய சரிவைச் சந்தித்தன. கி.பி. 11ம் நூற்றாண்டில், அயர்லாந்தின் சில பகுதிகள் பிற சமய சார்புடையவைகளாக மாறின.

கி.பி. 1095ல், பேராசிரியர் ஒருவரின் மகனாகப் பிறந்தார். இவரின் தந்தை துறவற மடத்திற்கு சொந்தமான கல்வி நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்ததால், மலாச்சியுசும் அங்கேயே படித்தார். 'இமர்' (Imhar O'Hagan) என்ற துறவு மடாதிபதி இவருக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுத்து கல்வி கற்பித்தார். ஐரிஷ் திருச்சபையை சீரமைக்க முயற்சிப்பவர்கள் மீது அனுதாபமும் கருணையும் கொண்டிருந்தார். நீண்ட கற்பித்தலின் பிறகு, புனித செல்லாச் (St Cellach in 1119) என்பவரால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

கி.பி. 1123ம் ஆண்டு கொனோர் (Conor) நகரின் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். மீண்டும் கி.பி. 1129ம் ஆண்டு அர்மாக் நகருக்கு பேராயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் பேராயர் பதவியில் பல எதிர்ப்புகளை சந்தித்தார். இதனால் பல இன்னல்களை சந்தித்தார். தனது பணியை சரியாக செய்ய இயலாததால் கி.பி. 1136ம் ஆண்டு மீண்டும் டவுன் (Down) என்ற நகருக்கு ஆயராக அனுப்பப்பட்டார். பல ஆண்டுகள் தன் ஆயர் பதவியில் சிறப்பாக பணியாற்றியப்பின் சிஸ்டர்சீயன் துறவற சபையை சார்ந்த பெர்னார்டு என்பவருடன் இணைந்து சில துறவற மடங்களைக் கட்டினார்.

பின்னர் மலாச்சி துறவற கல்லூரிகளில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் ரோம் நகர் சென்று திருத்தந்தையை சந்திக்க எண்ணினார். அப்போதுதான் கடினமான நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தார்.

நவம்பர் 2ம் நாள், அனைத்து ஆன்மாக்களின் திருநாளாகையால், நவம்பர் 2ம் தேதி மரித்த இவருடைய நினைவுத் திருநாள், நவம்பர் மூன்றாம் தேதி கொண்டாடப்படுகின்றது.

† Saint of the Day †

(November 3)

✠ St. Malachy ✠

Archbishop of Armagh:

Born: 1094 AD

Armagh, Airgíalla, Ireland

Died: November 2, 1148

Clairvaux, Champagne, France

Canonized: 1190 AD

Pope Clement III

Feast: November 3

Patronage:

Archdiocese of Armagh, Diocese of Down and Connor

Saint Malachy was an Irish saint and Archbishop of Armagh, to whom were attributed several miracles and an alleged vision of 112 Popes later attributed to the apocryphal (i.e. of doubtful authenticity) Prophecy of the Popes. It is now believed by scholars that this document was a forgery created by Cardinal Girolamo Simoncelli. Saint Malachy was the first native-born Irish saint to be canonised. His brother was Gilla Críst Ua Morgair who later became Bishop Christian of Clogher from 1126 to 1138.

Life:

Máel Máedóc, whose surname was Ua Morgair, was born in Armagh in 1094. St. Bernard describes him as having noble birth. He was baptised Máel Máedóc, which was rendered Malchus in Latin (and subsequently as Malachy in English) and was trained under Imhar O'Hagan, subsequently Abbot of Armagh. Imhar was in sympathy with the aims of those who sought to reform the Irish church, and it was probably through his influence that Malachy became imbued with their principles. After a long course of studies, Malachy was ordained priest by St Cellach (Celsus) in 1119.

Shortly afterwards Cellach made the young priest his vicar. For the next year or two, it was Malachy's duty to administer the diocese of Armagh. He established in all the churches the apostolic sanctions and the decrees of the holy fathers, and the customs and practices the Roman Church. He introduced the Roman method of chanting the services of the canonical hours and instituted a new Confession, Confirmation, the Marriage contract, which those over whom he was placed were either ignorant or negligent. With the consent of Cellach and Imar, he went to study under St. Malchus, who had by this time retired from the archbishopric of Cashel and was settled at Lismore. He spent three years there.

In 1123 the coarb of Bangor Abbey died. Bangor was the principal religious site in the north-east of Ireland. Since he ended his days at Lismore, it may be assumed that he was a friend of Malchus, and of the movement with which he was identified. His successor, who was Malachy's uncle, expressed his willingness to surrender his office and the site of the monastery to his nephew. Malachy became Abbot of Bangor Abbey.

This became an opportunity to implement one of the canons of the Synod of Rathbreasail, which by establishing the diocese of Connor. Cellach, as coarb of Patrick, and consecrated bishop, had been able to organize the diocese of Armagh in accordance with the Rathbreasail plan. With the prestige which belonged to the coarb of Comgall, Malachy, if a consecrated bishop, could probably succeed in organizing the diocese of Connor. In 1124 Malachy journeyed to Bangor, was installed as abbot, and was made bishop by Cellach.

In 1132, he was promoted to the primacy of Armagh.

St Bernard provides many interesting anecdotes regarding St Malachy and highly praises Malachy's zeal for religion both in Connor and Armagh. In 1127, Malachy paid a second visit to Lismore and acted for a time as confessor to Cormac MacCarthy, Prince of Desmond. While Bishop of Down and Connor, Malachy continued to reside at Bangor, and when some of the native princes sacked the two dioceses of Down and Connor, Malachy brought the Bangor monks to Iveragh, County Kerry, where they were welcomed by now King Cormac. On the death of St Celsus (who was buried at Lismore in 1129), St Malachy was appointed Archbishop of Armagh, 1132, which dignity he accepted with great reluctance. Owing to intrigues, he was unable to take possession of his See for two years; even then he had to purchase the Bachal Isu (Staff of Jesus) from Niall, the usurping lay-primate.

St Malachy's influence in Irish ecclesiastical affairs has been compared with that of Boniface in Germany. During three years at Armagh, as Bernard of Clairvaux writes, St Malachy restored the discipline of the Church, grown lax during the intruded rule of a series of lay-abbots, and had the Roman Liturgy adopted. St Malachy worked zealously to restore ecclesiastical discipline, restored marriage, renewed the practices of confession and confirmation, and introduced Roman chants in the liturgy. He was also known for his care to the needy as a miracle worker and healer. In his lifetime, he planted apple trees throughout Ireland during the time of famine.

St Bernard continues: Having extirpated barbarism and re-established Christian morals and seeing all things tranquil, St Malachy began to think of his own peace. He, therefore, resigned the Sees of Armagh and Connor, in 1136 or 1137, but retained as Bishop of Down. He founded a priory of Austin Canons at Downpatrick and was unceasing in his episcopal labours. Early in 1139, he journeyed to Rome, via Scotland, England, and France, visiting St Bernard at Clairvaux, Champagne. He petitioned Pope Innocent II for pallia for the Sees of Armagh and Cashel and was appointed legate for Ireland. On his return visit to Clairvaux he obtained five monks for a foundation in Ireland, under Christian, an Irishman, as superior: thus arose the great Abbey of Mellifont in 1142. St Malachy set out on a second journey to Rome in 1148, but on arriving at Clairvaux, he fell sick and died in the arms of St Bernard, on 2 November 1148.

✠ புனிதர் மார்டின் டி போரஸ் ✠(St. Martin de Porres)நவம்பர் 3

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 3)

✠ புனிதர் மார்டின் டி போரஸ் ✠

(St. Martin de Porres)

டொமினிக்கன் சபை பொதுநிலை சகோதரர்:

(Lay brother of the Dominican Order)

பிறப்பு: டிசம்பர் 9, 1579

லிமா, காலனியாதிக்க பெரு

(Lima, Viceroyalty of Peru)

இறப்பு: நவம்பர் 3, 1639 (வயது 59)

லிமா, காலனியாதிக்க பெரு

(Lima, Viceroyalty of Peru)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

ஆங்கிலிக்கன் ஒன்றியம்

(Anglican Communion)

முக்திப்பேறு பட்டம்: அக்டோபர் 29, 1837

திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி

(Pope Gregory XVI)

புனிதர் பட்டம்: மே 6, 1962

திருத்தந்தை இருபத்திமூன்றாம் யோவான்

(Pope John XXIII)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

சாந்தோ டொமினிகோ ஆலயம், லிமா, பெரு

(Church of Santo Dominigo, Lima, Peru)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 3

சித்தரிக்கப்படும் வகை:

ஒரு நாய், ஒரு பூனை மற்றும் ஒரு பறவை ஒரே தட்டில் ஒன்றாக உணவு உண்பது; விளக்குமாறு, சிலுவை, ஜபமாலை, இதயம்

பாதுகாவல்:

பிலாக்ஸி மறைமாவட்டம் (Diocese of Biloxi), கருப்பு இன மக்கள், சிகை அலங்காரிகள், விடுதி காப்பாளர், கலப்பு இன மக்கள், பெரு (Peru), ஏழை மக்கள், பொது கல்வி, பொது சுகாதாரம், அரசு பள்ளிகள், பொது கல்வி, இன உறவுகள், சமூக நீதி, தொலைக்காட்சி, மெக்ஸிக்கோ (Mexico), பெருவியன் கடற்படை விமானிகள் (Peruvian Naval Aviators), வியட்நாம் (Vietnam), மிசிசிப்பி (Mississippi), ஹோட்டல் நடத்துபவர்கள் (Innkeepers), லாட்டரி, லாட்டரியில் வெற்றி பெற்றவர்கள், 

புனிதர் மார்டின் டி போரஸ், ஒரு டொமினிக்கன் சபையினைச் சேர்ந்த பொது நிலை சகோதரரும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் ஆவார். இவர் கலப்பு இன மக்கள், அமைதிக்காக துன்பப்படுவோர் முதலியோருக்கு பாதுகாவலராகக் கருதப்படுகின்றார். இவர் தன் வாழ்நாள் முழுதும் ஏழைகளுக்காகவே பணியாற்றினார். ஒரு அனாதை இல்லத்தையும், ஒரு குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனையையும் நிறுவினார். நோன்புகள், மற்றும் புலால் உணவு தவிர்த்தல், உள்ளிட்ட எளிமையான மற்றும் கடுமையான தவமுயற்சிகளைக் கொண்ட கடின வாழ்க்கை முறை வாழ்ந்தார்.

வாழ்க்கைக் குறிப்பு:

“ஜுவான் மார்டின் டி போரஸ் வெலாஸ்குயிஸ்” (Juan Martin de Porres Velázquez) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், “ஸ்பேனிஷ் காலனித்துவ நிர்வாக மாவட்டமான” (Spanish Colonial Administrative District) பெருவின் (Peru) தலைநகரான லிமாவில் (Lima) கி.பி. 1579ம் ஆண்டு பிறந்தார். ஸ்பேனிஷ் பிரபுவான “டான் ஜூவான் டி போரேஸ்” (Don Juan de Porres) எனும் தந்தைக்கும், பனாமா (Panama) நாட்டில் அடிமையாக இருந்து விடுதலை பெற்ற “அனா வெலாஸ்குயிஸ்” (Ana Velázquez) என்ற ஆஃபிரிக்க இன தாய்க்கும் சட்டவிரோதமாகப் பிறந்த இவருக்கு கி.பி. 1581ல் பிறந்த “ஜுவானா” (Juana) எனும் பெயருடைய ஒரு இளைய சகோதரியும் உண்டு. தங்கை பிறந்த பிறகு, இவரது தந்தை இவர்களது குடும்பத்தை கைவிட்டு சென்றார். இவர்களுடைய தாயார், ஒரு ஆடை சலவையகத்தில் வேலை செய்து தமது குழந்தைகளை வளர்த்தார். மிகவும் வறுமையில் வாடியதாலும், இவரது தாயாரால் இவரை வளர்க்க இயலாமல் போனதாலும் ஒரு ஆரம்ப பள்ளியில் இரண்டு வருடங்கள் வேலை செய்தார். பின்னர், தமது பத்துவயதிலேயே அறுவை சிகிச்சை மருத்துவரிடமும் (Surgeon), நாவிதரிடமும் (Barber) வேலை பயில சென்றார். இளம் வயதிலேயே இரவு முழுதும் செபிக்கும் வழக்கம் இவரிடம் இருந்தது.

அப்போதைய பெரு நாட்டின் சட்டங்கள், ஆபிரிக்க இன மக்களையும், அமெரிக்க குடி மக்களையும் ஆன்மீக சபைகளில் சேருவதை தடை செய்தது. மார்டினுக்கு இருந்த ஒரே வழி, லிமா நகரிலிருந்த “தூய செபமாலை புகுநிலை டொமினிக்கன் துறவியரிடம்”, (Dominicans of Holy Rosary Priory) தம்மை தன்னார்வ தொண்டு பணியாளாக சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டுவதேயாகும். சரீர உழைப்பை நல்கிய இவருக்கு பிரதியுபகாரமாக, துரவியரில் சீருடை அணிந்துகொள்ளவும், அவர்களுடன் வாசிக்கவும் உரிமை கிட்டியது. தனது 15ம் வயதில் லிமா நகரிலுள்ள டொமினிக்கன் சபையில் சேர விண்ணப்பித்தார். முதலில் டொமினிக்கன் சபையினரின் செபமாலை பள்ளியில் வேலையாளாகவே அனுமதிக்கப்பட்டாலும், பின்னர் பல முக்கிய பொறுப்புகளும் இவருக்கு வழங்கப்பட்டன. பின்னர் டொமினிக்கன் சபையில் சேர கடவுள் தன்னை அழைப்பதாக உணர்ந்த இவர் இச்சபையின் மூன்றாம் சபையில் சேர்ந்தார்.

தொடர்ந்து, தமது நாவிதன் பணியையும், குணமாக்கும் பணிகளையும் செய்துவந்தார். இவர், தமது செப வல்லமையால் பலரை அற்புதமாக குணமாக்கியதாக கூறப்படுகிறது. சமையலறைப் பணிகள், சலவைப் பணிகள், மற்றும் சுத்திகரிக்கும் பணிகளும் செய்தார்.

எட்டு வருடங்களின் பின்னர், மார்டின் மீது இரக்கம் கொண்ட தூய செபமாலை மடத்தின் தலைவரான “ஜுவான் டி லொரென்ஸானா” (Juan de Lorenzana) என்பவர், பெரு நாட்டின் சட்டங்களுக்கு மறைவாக மார்ட்டினை டொமினிக்கன் சபையின் மூன்றாம் நிலை துறவற பிரமாணங்களை ஏற்க வைக்க முடிவெடுத்தார்.

24 வயதான மார்ட்டின்,  கி.பி. 1603ம் ஆண்டு, டொமினிக்கன் சபை பொது நிலை சகோதரராக பிரமாணங்களை ஏற்றார். ஆனால், தமது தந்தையின் தலையீடினால்தான் தமது அந்தஸ்து உயர்கிறதோ எனும் ஐயம் காரணமாக, இவர் பலமுறை இதனை மறுத்து வந்திருக்கிறார். அத்துடன், இதன் காரணமாகவே அவர் ஒரு குருத்துவ அருட்பொழிவை இறுதிவரை மறுத்துவந்தார்.

அவரது பள்ளி கடனில் மூழ்கும்போதெல்லாம், அங்குள்ள துறவியரிடம், “நான் ஒரு தரித்திரம் பீடித்த “முலெட்டோ” (Mulatto) (நீக்ரோவுக்கும் வெள்ளையருக்கும் பிறந்தவர்), என்னை விற்றுவிடுங்கள்” என்று கெஞ்சுவார்.

மார்ட்டின், அர்ச்சிஸ்ட்ட நற்கருணையின்பால் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார். ஒருநாளிரவு, திருப்பலி பீடத்தின் படியின்மீது முழங்கால்படியிட்டு நற்கருணையின் முன்னர் செபித்துக்கொண்டிருந்தவேளை, அவர் நின்றிருந்த படிக்கட்டில் தீ பற்றிக்கொண்டது. தீயினால் ஏற்பட்ட அத்துணை குழப்பத்திலும் சந்ததியிலும், தம்மைச் சுற்றி நடப்பவற்றை அறியாதவராக தாம் இருந்த இடத்திலேயே இருந்தார்.

34 வயதான மார்டின், பொதுநிலை சகோதரருக்கான துறவற சீருடைகள் கொடுக்கப்பட்டதும், நோயுற்றவர்களுக்கு சேவை செய்யும் மருந்தகத்தின் கண்காணிப்பாளராகவும் நியமிக்கப்பட்டார். சுமார் இருபத்தைந்து வருடங்கள், இவர் இறக்கும்வரை இச்சுகாதார மையத்திலேயே இருந்தார். நோயாளிகளுக்கு சேவையாற்றுவதில் அக்கறை கொண்டிருந்தார். நோயாளிகளின் தேவையுணர்ந்து அவர்களுக்கு சேவை செய்யும் கடின பணிக்குத் தேவையான நல்லொழுக்கமும் பொறுமையும் அவரிடமிருந்ததை அவருடைய மேலதிகாரிகள் கவனித்தனர். பள்ளிக்கு வெளியே இருந்து அழைத்துவரப்படும் நோயாளிகளையும் கவனித்தார். அவர்களை குணப்படுத்தினார். ஒரு குடுவை தண்ணீர் மூலம் அவர் நோயாளிகளை குணப்படுத்தினார். வேறுபாடுகளேயில்லாமல் ஸ்பேனிஷ் பிரபுக்களுக்கும், அண்மையில் ஆபிரிக்காவிலிருந்து கொண்டுவரப்பட்ட அடிமைகளுக்கும் மருத்துவ சேவை புரிந்தார். ஒருநாள், உடல் முழுதும் புண்ணான, ஏறக்குறைய நிர்வாண நிலையிலிருந்த ஒரு பிச்சைக்காரன் தமது இரு கைகளையும் நீட்டினார். மார்டின் அவரை உடனே தமது படுக்கைக்கு கொண்டு சென்றார். இதனைக் கண்ட இவரது சகாவான ஒரு சகோதரர் மார்டினை கடிந்துகொண்டார். அவருக்கு பதிலளித்த மார்டின், “என் அன்பு சகோதரா, இரக்கமே தூய்மைக்குத் தகுதியானது” என்றார்.

அக்காலத்தில், ஒருமுறை லிமா நகரில் தொற்று நோய் பரவியதால் இவரின் பணி மிகவும் கடுமையாக இருந்தது. செபமாலை பள்ளியின் மடத்தில் சுமார் அறுபது துறவியர் இருந்தனர். அனைவரும் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தனர். துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவர்களிருந்த அறைகள் மூடி பூட்டப்பட்டிருந்தன. வெளியே வர இயலாத அவர்களுக்கு எவராலும் மருத்துவம் பார்க்க இயலவில்லை. ஆனால், மார்டினோ, பூட்டியிருந்த கதவுகளை ஊடுருவிச் சென்று நோயுற்ற துறவியருக்கு மருத்துவம் செய்தார். இதுபோல் பலமுறை அதிசயங்கள் நிகழ்த்தியதாக கூறப்படுகிறது.

புலால் உணவைத் தவிர்த்த மார்டின், பள்ளி நிர்வாகம் தர இயலாதவற்றை வாங்குவதற்காக தர்மம் (பிச்சை) எடுத்து வாங்கி வருவார். சாதரணமாக, தாம் பிச்சை எடுத்து வரும் பொருட்களைக் கொண்டு, தினமும் சுமார் 160 பேருக்கு உணவு வழங்குவார். குறிப்பிட்ட ஒரு சிறு தொகையை ஏழை மக்களுக்கும் வழங்குவார். அவரது தினசரி பணிகளான சமையலறைப் பணிகள், சலவைப் பணிகள், மற்றும் மருத்துவமனைப் பணிகளுடன், அவரை உயரே காற்றில் தூக்கிய பரவச அனுபவங்கள், அவர் செபிக்கும் அறையை நிரப்பிய வெளிச்சம், ஒரே சமயத்தில் இரண்டு இடங்களில் அதிசயங்கள் நிகழ்த்துவது, உடனடி குணப்படுத்துதல், மிருகங்களுடனான பரஸ்பர ஒத்துணர்வு ஆகியவற்றுடன் அவரது வாழ்க்கை ஒரு அசாதாரண பரிசாக விளங்கியது. கைவிடப்பட்ட சிறுவர்களுக்காகவும், அனாதைகளுக்காகவும் லிமா நகரில் ஒரு இல்லத்தை நிறுவினார்.

இறப்பும் புனிதர் பட்டமளிப்பும்:

இவர், டொமினிக்கன் பொதுநிலையினரும், புனிதர்களுமான "புனிதர் ரோஸ்” (St. Rose of Lima), மற்றும் புனிதர் “ஜுவான் மசியாஸ்” (St. Juan Macías) ஆகியோரின் நண்பராவார். இவர் லிமாவில் கி.பி. 1639ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் இறந்தார். இவருக்கு இறுதி வணக்கம் செலுத்த இவரின் உடல் மக்களுக்காக வைக்கப்பட்டு இவர் இருந்த மடத்திலேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இவரால் பல புதுமைகள் நிகழ்ந்ததாகக் கூறப்பட்டதால், இவரின் புனிதர் பட்ட நடவடிக்கைகள் இவர் இறந்து 25 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு துவங்கப்பட்டது. இவருக்கு கி.பி. 1837ல் திருத்தந்தை ஆறாம் கிரகோரியால் அருளாளர் பட்டமும், 1962ம் ஆண்டு, மே மாதம், ஆறாம் தேதி, திருத்தந்தை இருபத்திமூன்றாம் யோவானால் புனிதர் பட்டமும் அளிக்கப்பட்டது.

இவரது நினைவுத் திருவிழா, நவம்பர் மாதம், 3ம் நாள் ஆகும்.

*​SAINT OF THE DAY​*

Feastday: November 3

*​St. Martin de Porres*

Saint Martin de Porres was the son of a freed woman of Panama, probably black but also possibly of Native American stock, and a Spanish grandee of Lima, Peru. His parents never married each other. Martin inherited the features and dark complexion of his mother. That irked his father, who finally acknowledged his son after eight years. After the birth of a sister, the father abandoned the family. Martin was reared in poverty, locked into a low level of Lima’s society.

When he was 12, his mother apprenticed him to a barber-surgeon. He learned how to cut hair and also how to draw blood (a standard medical treatment then), care for wounds, and prepare and administer medicines.

After a few years in this medical apostolate, Martin applied to the Dominicans to be a “lay helper,” not feeling himself worthy to be a religious brother. After nine years, the example of his prayer and penance, charity and humility led the community to request him to make full religious profession. Many of his nights were spent in prayer and penitential practices; his days were filled with nursing the sick and caring for the poor. It was particularly impressive that he treated all people regardless of their color, race or status. He was instrumental in founding an orphanage, took care of slaves brought from Africa and managed the daily alms of the priory with practicality, as well as generosity. He became the procurator for both priory and city, whether it was a matter of “blankets, shirts, candles, candy, miracles or prayers!” When his priory was in debt, he said, “I am only a poor mulatto. Sell me. I am the property of the order. Sell me.”

Side by side with his daily work in the kitchen, laundry, and infirmary, Martin’s life reflected God’s extraordinary gifts: ecstasies that lifted him into the air, light filling the room where he prayed, bilocation, miraculous knowledge, instantaneous cures, and a remarkable rapport with animals. His charity extended to beasts of the field and even to the vermin of the kitchen. He would excuse the raids of mice and rats on the grounds that they were underfed; he kept stray cats and dogs at his sister’s house.

He became a formidable fundraiser, obtaining thousands of dollars for dowries for poor girls so that they could marry or enter a convent.

Many of his fellow religious took him as their spiritual director, but he continued to call himself a “poor slave.” He was a good friend of another Dominican saint of Peru, Rose of Lima. 

He died on November 3,1639 and was beatified by Pope Gregory XVI on October 29,1837 and canonizex by Pope John XXIII on May 6, 1962.

St. Theodotus November 2

 St. Theodotus

Feastday: November 2

Death: 334

Bishop of Laodicea (modern Turkey) who was involved in the Arian controversy of the era. A friend of the historian Eusebius of Caesarea (who was an Arian), he was much praised by the writer. A participant in the deliberations of the Council of Nicaea (325), he was a supporter of the Semi-Arian position but nevertheless gave his signature to the orthodox decrees of the council.

St. Maura November 2

 St. Maura

Feastday: November 2

Image of St. Maura

St. Maura, the Irish sister of St. Brigid. There legend is that they were Scottish princesses who were murdered by pagan outlaws while on a pilgrimage to Rome. Their bodies are enshrined there. They are believed to be the same St. Maura and St. Britt who were 5th century soldiers per St. Euphronius and St. Martin of Tours. Also there is another legend of them by St. Baya. Their feast day is on November 2.

Maura and Britta were two 4th-century Christian martyrs. They are venerated as saints, but their story is lost. According to Gregory of Tours, their relics were discovered by his predecessor as Bishop of Tours, Eufronius, in the 6th century. Their feast day is 15 January.

St. Marcian November 2

 St. Marcian

Feastday: November 2

Hermit and founder. Marcian was born in Cyrrhus, of a noble family. He left his position at the emperor's court and a military career to become a hermit at Chalcis, the desert near Antioch. There he attracted many disciples and began a monastic group. He was renowned for his holiness and miracles.

 

St. Justus of Trieste November 2

 St. Justus of Trieste

Feastday: November 2

Death: 303

Martyr at Trieste who was thrown into the sea. He is still venerated at Trieste, Italy.

Saint Justus of Trieste (also Justus the Martyr, Just of Trieste; Italian: San Giusto di Trieste, San Giusto martire; died on 2 November 293)[1] is a Roman Catholic saint.

According to his passio (account of his trial and death), he was a citizen of Triest in Italy, known for his works and charities. When charges of being a Christian were brought against him by his fellow citizens, he was tried according to Roman law. Since he refused to sacrifice to the Roman gods, he was found guilty of sacrilegium and sentenced to death by drowning. According to a local tradition, he was thrown from a small boat into the Gulf of Triest, offshore the present promontorio of Sant'Andrea.

On the night of Justus' death the presbyter (priest or bishop) Sebastian was told in a dream that Justus' body had been washed ashore in spite of the weights meant to hold it down. Sebastian gathered his fellow believers and they went searching for the body, which they found on what is today Riva Grumula. Justus was then buried not far from the shore where he had been found. In late antique times the area near Piazza Hortis in Trieste was a cemeterial one and there is a good possibility that the former basilica of the Holy Martyrs at the corner of Via Ciamician and Via Duca d'Aosta was built on Justus' tomb.

In the Middle Ages the body of Justus was translated to a chapel adjacent to the church of Mary Mother of God (present day Duomo), attested since the sixth century. When, in the 10/11c, the chapel was joined to the church, the cathedral, though dedicated to Mary Mother of God, became known as cathedral of Saint Justus.

He is patron saint of the city and diocese of Trieste.[2] He is also patron saint of Albona (in Istria), San Giusto Canavese and Misilmeri in Sicily.

His feast day is 2 November, but the celebration of it is postponed for liturgical reasons until the following day, and thus 3 November is often given as the date of the feast.

Early representations of the saint are limited to Trieste itself, and in particular to the cathedral.[3] They are: the silk icon in the treasury of the cathedral, the 12th century mosaic in the left apse, where Justus is shown with Saint Servulus, the Romanesque statue on the bell tower, a series of frescoes discovered in the cathedral in 1959, the miniature in the 14/15c breviary of the Chapter of the Cathedral of Trieste.

St. Jorandus November 2

 St. Jorandus

Feastday: November 2

Death: 1340

Benedictine hermit at Kergrist and Saint-Juhec in Pedernec.

St. Carterius November 2

 St. Carterius

Feastday: November 2

Death: 315

 

Martyr with Styriacus, Tobias, Eudoxius, Agapius, and five other companions burned at the stake in Sebaste. They were soldiers in the army of Emperor Licinius Licinianus.

St. Amicus November 2

 St. Amicus

Feastday: November 2

Death: 1045

 

Benedictine esteemed in Monte Cassino, Italy. A hermit priest who entered St. Peter's Monastery at Fonteavel lana.

St. Acyndinus November 2

 St. Acyndinus

Feastday: November 2

Death: 345

With Pegasius, Aphthonius, Elpidephours, and Anempodistus, Persian Christians, ordained priests, and with their companion clerical assistants, martyred. These Christians were arrested and slain for the faith during the reign of King Shapur II.

லோட்ரிங்கன் நகர் துறவி மர்கரீத்தா Margareta von Lothringen

லோட்ரிங்கன் நகர் துறவி மர்கரீத்தா Margareta von Lothringen

பிறப்பு 

1463, 

லோட்ரிங்கன், பிரான்சு

இறப்பு 

2 நவம்பர் 1521, 

அர்கெண்டான் Argentan, பிரான்சு

இவர் லோட்ரிங்கன் அரசன் பிரட்ரிக் என்பவரின் மகள். இவர் தனது குழந்தை பருவத்திலிருந்தே தூரிங்கன் நாட்டு(Thüringen) புனித எலிசபெத்தைப்போல வாழ வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டார். எலிசபெத் மர்கரீத்தாவின் தூரத்து உறவினர் ஆவர். மர்கரீத்தா ஏழைகளின் வாழ்வில் அக்கறைக் கொண்டு வாழ்ந்தார். துறவியாக வேண்டுமென்றும் அதன் வழியாக பல ஏழைகளுக்கு உதவ வேண்டுமென்றும் விரும்பினார். ஆனால் அவரின் தந்தை, அவரின் 25 ஆம் வயதில் ரெனே டி அலேங்கோன் (Rene d’ Alencon) என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார். 4 ஆண்டுகள் மட்டுமே அவருடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தார். பின்னர் தன் கணவர் இறந்துவிடவே, தன்னுடைய மூன்று குழந்தைகளையும் கிறிஸ்துவ விசுவாசத்தில் வளர்த்தார். பின்னர் தன் கணவரின் சொத்துக்கள் அனைத்தையும் ஏழைகளுக்கு பகிர்ந்து கொடுத்தார். பல கிறிஸ்துவ ஆலயங்கள் கட்டவும், கிறிஸ்துவ நிறுவனங்களுக்கும் உதவிகளை செய்தார். பின்னர் தன்னுடைய 3 பிள்ளைகளும் வளர்ந்து இவரைவிட்டுப் பிரிந்து செல்லவே, கார்மேல் கிளரீசியன் மடத்திற்கு சென்றார். அங்கு மற்ற துறவிகளுடன் சேர்ந்து, அர்கெண்டானில் துறவற இல்லம் ஒன்றைக் கட்டினார். அங்குதான் இவர் துறவற பயிற்சிகளைப் பெற்று, வார்த்தைப்பாடுகளைப் பெற்றார். ஆன்மீக வாழ்வில் சிறந்து வாழ்ந்த இவர் துறவியான சில ஆண்டுகளிலேயே இறந்தார். இன்று இவரின் கல்லறைமேல் பங்கு ஆலயம் ஒன்று கட்டுப்பட்டுள்ளது. 

செபம்:

எளியோரின் நண்பனே எம் தலைவா! ஏழைகள்பால் அக்கறைக்கொண்டு வாழ புனித மர்கரீத்துக்கு உதவி செய்தீர். தன்னிடம் உள்ளதையெல்லாம் மற்றவர்க்கு கொடுத்து வாழ, நல் மனதை அருளினீர். அவரின் பரிந்துரையால், எங்களின் அயலாரை நேசித்து, பகிர்ந்து வாழ நல்மனம் தர தந்தையே இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

✠ அருளாளர் ஜான் போடீ ✠(Blessed John Bodey)நவம்பர் 2

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 2)

✠ அருளாளர் ஜான் போடீ ✠

(Blessed John Bodey)

கல்வியாளர், பொதுநிலை இறையியலாளர், மறைசாட்சி:

(Academic Jurist, Lay Theologian, and Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1549

வெல்ஸ், சோமர்செட், மேன்டிப் மாவட்டம், தென்மேற்கு இங்கிலாந்து

(Wells, Somerset, Mendip district, South West England)

இறப்பு: நவம்பர் 2, 1583

ஆன்டோவார், ஹேம்ப்ஷைர், இங்கிலாந்து

(Andover, Hampshire, England)

முக்திப்பேறு பட்டம்: டிசம்பர் 15, 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 2

அருளாளர் ஜான் போடீ, ஒரு ஆங்கிலேய ரோமன் கத்தோலிக்க கல்வியாளராகவும், பொதுநிலை இறையியலாளராகவும் இருந்தார். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, மறைசாட்சியாக மரித்த இவர், கி.பி. 1929ம் ஆண்டு, அருளாளராக கத்தோலிக்க திருச்சபையால் உயர்த்தப்பட்டார்.

இவர், தென்மேற்கு இங்கிலாந்து (South West England) நாட்டின், சோமர்செட் (Somerset) மாநிலத்தின், மேன்டிப் (Mendip district)மாவட்டத்தின், வெல்ஸ் (Wells) எனப்படும் ஒரு கத்தோலிக்க நகரத்தில், கி.பி. 1549ம் ஆண்டு, பிறந்தார். ஒரு பணக்கார வியாபாரியின் மகனாகப் பிறந்த இவர், "வின்செஸ்டர் கல்லூரி" (Winchester College) எனப்படும், பிரிட்டிஷ் பொதுப் பள்ளி பாரம்பரியத்தில் சிறுவர்களுக்கான ஒரு சுயாதீன உறைவிடப் பள்ளியில் தமது பள்ளிக் கல்வியையும், "ஐக்கிய அரசு" (United Kingdom) நாடுகளிலுள்ள ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் (University of Oxford) கீழுள்ள கல்லூரிகளில் ஒன்றான, "புதிய கல்லூரியில்" (New College) பட்டப்படிப்பையும் பயின்ற இவர், 1568ம் ஆண்டு, அதே கல்லூரியின் ஆசிரியருமானார். பின்னர், அங்கேயே முதுகலை பட்டமும் பெற்றார். ஆனால், ஐவரும், இவருடன் ஆசிரிய பணியாற்றிவந்த மற்றும் ஏழு பெரும், கி.பி. 1576ம் ஆண்டு, கல்லூரிக்கு வருகைதந்த "வின்செஸ்டர் ஆயர்" (Bishop of Winchester), "ராபர்ட் ஹார்ன்" (Robert Horne,) என்பவரால் தம் பணியை இழந்து வெளியேற்றப்பட்டனர்.

அதற்கு பிந்தைய வருடம், சிவில் சட்டம் (Civil law) கற்பதற்காக ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "டோவாய்" (Douai) என்னுமிடத்திலுள்ள "ஆங்கிலேய கல்லூரிக்கு" (English College) சென்றார். ஆனால், கி.பி. 1578ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், இங்கிலாந்து திரும்பினார். திரும்பியதும், அவர் "ஹாம்ப்ஷயர்" (Hampshire) நகரின் பள்ளி ஆசிரியரானார். 1580ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், இவரது சக பள்ளி ஆசிரியரான "ஜான் ஸ்லேடு" (John Slade) என்பவருடன் சேர்ந்து, "ராயல் மேலாதிக்கத்தை" (Royal Supremacy) மறுத்த காரணத்துக்காக கைது செய்யப்பட்டு, கால்களில் இரும்பு சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டு, "வின்செஸ்டர் காவுல்" (Winchester Gaol) சிறையில் மூன்று ஆண்டுகள் சிறை வைக்கப்பட்டார். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், உயர் தேசத்துரோகத்திற்காக கண்டனம் செய்யப்பட்டார். இந்த தண்டனை அநியாயமானது மற்றும் சட்டவிரோதமானது என்ற உணர்வு வெளிப்படையாக இருந்த காரணத்தால், அவர்கள் மீண்டும் விசாரிக்கப்பட்டனர். கி.பி. 1583ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், "ஹாம்ப்ஷயர்" (Hampshire) மாகாணத்தின் "அன்டோவர்" (Andover) சிறைச்சாலையில், மீண்டும் கண்டனம் செய்யப்பட்டார்.

ஒரு ஆங்கிலேய இறையியலாளரும், ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் (University of Oxford) கீழுள்ள "மகதலின் கல்லூரியின்" தலைவரும் (President of Magdalen College), இங்கிலாந்து திருச்சபையின் (Church of England) "க்ளோசெஸ்டர்" (Gloucester) மற்றும் "வின்செஸ்டர்" (Winchester) பேராலயங்களின் தலைவருமான, "லாரன்ஸ் ஹம்ப்ரி" (Lawrence Humphrey) என்பவருடன், "பைத்தீனிய" நகரான "நிசியா" (Bithynian city of Nicaea) எனுமிடத்தில் நடந்த கிறிஸ்தவ ஆயர்களின் முதலாவது மகா சபை (The First Council of Nicaea) தொடர்பாக, ஜான் போடீ பல சர்ச்சைகளைக் கொண்டிருந்தார். "யூசிபியஸிடமிருந்து" (Eusebius) அவரது குறிப்புகள் இன்னும் உள்ளன.

ஜான் போடீ, தமது இரண்டாவது வழக்கு விசாரணைக்குப் பிறகு, சிறையிலிருந்து, ஆங்கில கத்தோலிக்க தெய்வீக முனைவர் "ஹம்ப்ரி எலி" என்பவருக்கு பின்வருமாறு எழுதினார்:

      "பூமியில் பரவும் எமது காரணங்களுக்காக, இரும்பும், பரலோகத்தில் தங்கம் மற்றும் விலைமதிப்பற்ற கற்களை மிஞ்சும் என்று நாங்கள் கருதுகிறோம். அதுவே எமது குறிக்கோள். அதுவே எமது விருப்பமுமாகும். இந்நிலையில், நாங்கள் தினமும் அச்சுறுத்தப்படுகிறோம். தடைகள் எப்போது வாசலுக்கு கொண்டு வரப்படும் என்று எதிர்பார்த்திருக்கிறோம். எங்கள் வலிமை, எங்கள் மகிழ்ச்சி மற்றும் இறுதிவரை எங்கள் விடாமுயற்சி ஆகியவற்றிற்காக உங்கள் அனைவரின் நல்ல ஜெபங்களையும் நாங்கள் விரும்புகிறோம் என்று கடவுளின் பொருட்டு நான் உங்களைக் கோருகிறேன்."

- எங்கள் பொறுமை பள்ளியிலிருந்து.

செப்டம்பர் 16, 1583

இங்கிலாந்து தேசத்தின் மகாராணியை இங்கிலாந்து கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் தலைவியாக ஒப்புக்கொள்ளாத காரணத்திற்காகவும், தாம் கொண்டிருந்த கத்தோலிக்க விசுவாசத்திற்காகவும், ஜான் போடீ, 1583ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 2ம் தேதி, ஆண்டோவரில் (Andover) தூக்கிலிடப்பட்டார்.

தூக்கு மேடையில் நின்றிருந்த ஜான் போடீ, அங்கு சூழ்ந்திருந்த மக்களை பார்த்து, பின்வருமாறு கூறினார்:

"உண்மையில், நான் இரண்டு முறை தண்டிக்கப்பட்ட காரணத்தால், நான் போதுமான அளவு தணிக்கை செய்யப்பட்டுள்ளேன்... திருப்பலி கேட்பதனையும், 'மரியே வாழ்க' என்று கூறுவதனையும் தேசத்துரோகம் என்று நீங்கள் நினைத்தால், அந்த தேசத்துரோகத்தினை நீங்கள் தாராளமாகச் செய்யலாம்... உலக சம்பந்தமான, மற்றும் அனைத்து லௌகீக காரணங்களுக்காகவும், நான் அன்னை மரியாளையே எனது சட்டபூர்வ மகாராணியாக ஒப்புக்கொள்கிறேன்... வேறு யாருமல்லர்... இங்குள்ள நல்ல மனிதர்கள்... ஒன்றை மட்டும் தெளிவாக புரிந்துகொள்ளுங்கள்... இங்கிலாந்து நாட்டின் மகாராணியை, இங்கிலாந்து கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் தலைவியாக ஒப்புக்கொள்ளாத ஒரே காரணத்துக்காக நான் சாகிறேன்... அதனை நான் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டேன்... ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டேன்... உங்கள் எலிசபெத் மகாராணியின் மாட்சிமை, அமைதி, மற்றும் பாதுகாப்பிற்காக கூட நான் கடவுளை நீண்டகாலமாக ஜெபிக்கிறேன்... நீங்கள் வேறு யாருக்கும் கீழ்ப்படியக்கூடாது என்று நான் விரும்புகிறேன்..."

ஜான் போடீயின் சகோதரர் "கில்பர்ட்" (Gilbert), கி.பி. 1581ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 28ம் நாளன்று, இயேசுசபையின் குருவான, அருட்தந்தை "அலெக்சாண்டர் பிரையண்ட்" (Alexander Briant) என்பவருடன் கைது செய்யப்பட்டார். அவர், "பிரிட்வெல்" (Bridewell) எனுமிடத்தில், சவுக்கடி தண்டனைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டர். பின்னர் கிளைச் சிறைகளில் ஒன்றில் அடைத்து வைக்கப்பட்டார். பிணையில் விடுவிக்கப்பட்ட அவர், மீண்டும் விசாரணைக்கு அழைக்கப்பட்டபோது, ஆஜராகாமல், ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "ரைம்ஸ்" (Rheims) நகருக்கு தப்பியோடினார்.

† Saint of the Day †

(November 2)

✠ Blessed John Bodey ✠

Academic Jurist, Lay Theologian, and Martyr:

Born: 1549 AD

Wells, Somerset, Mendip district, South West England

Died: November 2, 1583

Andover, Hampshire, England

Beatified: December 15, 1929

Pope Pius XI

Feast: November 2

Blessed John Bodey, was an English Roman Catholic academic jurist and lay theologian. He was martyred in 1583 and beatified in 1929.

John Bodey was born in Wells, Somerset, in 1549. His father was a wealthy merchant. He studied at Winchester College and New College, Oxford, of which he became a Fellow in 1568 and took an M.A. degree in February 1576. In June 1576, he and seven others were deprived of their fellowships by the visitor, Robert Horne, Bishop of Winchester, and expelled.

The following year he went to Douay College to study civil law but returned to England in February 1578. Upon his return, he became a schoolmaster in Hampshire. Arrested in 1580, he was kept in iron shackles in Winchester gaol and was condemned in April 1583, together with John Slade, a schoolmaster, for high treason by denying the Royal Supremacy. There was apparently a feeling that this sentence was unjust and illegal, and they were retried—and condemned again—at Andover, Hampshire, in August 1583.

Bodey had a controversy with Lawrence Humphrey, Dean of Winchester, on the Nicene Council, and his notes from Eusebius still exist. After his second trial, he wrote from prison to Dr Humphrey Ely, "We consider that iron for this cause borne on earth shall surmount gold and, precious stones in Heaven. That is our mark, that is our desire. In the mean season, we are threatened daily and do look still when the hurdle shall be brought to the door. I beseech you, for God's sake, that we want not the good prayers of you all for our strength, our joy, and our perseverance unto the end. ...From our school of patience the 16th September 1583."

Bodey was hanged, drawn and quartered at Andover on 2 November 1583. At his execution, he said:

          “Indeed, I have been sufficiently censured, for I have been condemned twice; if you may make the hearing of a Blessed Mass treason, or the saying of an Ave Maria treason, you may make what you please treason... I acknowledge her as my Lawful Queen in all temporal causes, and none other... Ye shall understand, good people all, I suffer death not for not granting her Majestie to be supreme head of Christ's Church in England, which I may not and will not grant; I pray God long to preserve her Majestie in tranquillity over you, even Queen Elizabeth, your queen and mine; I desire you to obey none other.”

Bodey's brother Gilbert was arrested with Alexander Briant on 28 April 1581. He was scourged at Bridewell and afterwards confined at one of the Counter Prisons. He was released on bond, and when not called to appear, escaped to Rheims.

John Slade:

Like Bodey, Slade attended the New College, Oxford until, being expelled for being Catholic, he travelled to Douai to take the study of law. However, since as a Catholic he was not permitted to practice, he became a tutor in a gentleman's household in Dorset. Slade was eventually arrested and confined with Bodey at Winchester. Slade was hanged, drawn, and quartered at Winchester 30 October 1583.

✠ பெட்டாவ் நகர புனிதர் விக்டோரினஸ் ✠(St. Victorinus of Pettau)நவம்பர் 2

† இன்றைய புனிதர் †

(நவம்பர் 2)

✠ பெட்டாவ் நகர புனிதர் விக்டோரினஸ் ✠

(St. Victorinus of Pettau)

ஆயர்/ மறைசாட்சி:

(Bishop of Poetovio and Martyr)

பிறப்பு: ----

கிரேக்கம்

(Likely in Greece)

இறப்பு: கி.பி. 303 அல்லது 304

போயட்டோவியோ

(Poetovio)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

மரபுவழி திருச்சபை

(Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: நவம்பர் 2

புனிதர் விக்டோரினஸ், கி.பி. 270களில் பிரசித்தி பெற்ற ஆதி கிறிஸ்தவ திருச்சபை எழுத்தாளர் ஆவார். இவர், பேரரசன் “டயக்லேஷியன்” (Emperor Diocletian) காலத்தைய கிறிஸ்தவர்களின் துன்புறுத்தல்களில் மறைசாட்சியாக மரித்தார். இவர், ரோமப் பேரரசின் பண்டைய பிராந்தியமான, “பன்னோனியா” (Pannonia) எனுமிடத்திலுள்ள “போயட்டாவியோ” (Poetovio) மறைமாவட்ட ஆயர் ஆவார்.

அனேகமாக, கிரேக்கத்தின் கிழக்கு மற்றும் மேற்கத்திய அரசுகளின் எல்லைப்பகுதியான போயட்டாவியோ'வில் (Poetovio) பிறந்ததாகக் கருதப்படும் இவர், இலத்தீன் மொழியை விட, கிரேக்க மொழியை சிறப்பாக பேசினார் என்பது புனிதர் ஜெரோம் அவர்களின் எழுத்துக்களில் தெளிவாகிறது.

ஆனால், தமது விவிலிய விளக்கவுரைகளில் இலத்தீன் மொழியை பயன்படுத்திய முதல் இறையியலாளர் விக்டோரினஸ் ஆவார். அவரது படைப்புகள் மதிப்பீடு செய்யப்படுவதற்கு திருத்தந்தை முதலாம் ஜெலாசியஸ் (Pope Gelasius I) முக்கிய காரணம் என்று அறியப்படுகிறது.

புனிதர் ஜெரோம் அவர்கள் தமது "திருச்சபை எழுத்தாளர்கள் பட்டியலில்" விக்டோரினசுக்கு ஒரு கெளரவமான இடத்தை கொடுத்திருக்கிறார்.

விக்டோரினஸ், தமது காலத்தைய ராஜதுரோகம் சம்பந்தமான ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை தவிர்த்து, பல்வேறு புனித எழுத்தாளர்கள் எழுதிய "ஆதியாகமம், யாத்திராகமம், லேவியராகமம், ஏசாயா, எசேக்கியேல், ஆபகூக், பிரசங்கி, Canticles என்ற Canticle, புனித மத்தேயு, கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு" (Holy Scripture, such as Genesis, Exodus, Leviticus, Isaiah, Ezekiel, Habakkuk, Ecclesiastes, the Canticle of Canticles, St. Matthew, and the Apocalypse) ஆகிய தூய நூல்களின்மேல் வர்ணனை எழுதியுள்ளார். அவரது படைப்புகளும் வர்ணனைகளும் காணாமல் போயுள்ளன.

கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு விளக்கவுரை:

திருச்சபையின் அருட்தந்தையருள் விக்டோரினஸ் மிகவும் வெளிப்படையான ஒருவராக விளங்கினார்.

மீண்டும் அடிப்படை கருத்தை அறிந்துகொள்ளவும், 'கடவுள் அருள் வெளிப்பாடு' தடையின்றி மற்றும் தீர்க்கதரிசனப்படி வளரும் ஒன்றாகும் என்றும், ஆனால் பல்வேறு உட்பிரிவுகளாக ஒன்றுக்கொன்று இணையாக இயக்கமுறும் என்றும் முதன்முதலில் எழுதிய திருச்சபையின் அருட்தந்தை விக்டோரினஸ் ஆவார். அத்துடன், இரண்டாம் வருகையின் கரு வெளிப்படுத்தல் முழுவதும் சிந்தனை ஒரு தொடர்ச்சியானது என்றும் கண்டார்.

அவர் திருச்சபையில் உள்ள கிரிஸ்தவர்களின் ஏழு வகுப்புகளைக் குறிக்கும் வகையில், ஏழு சபைகளில் எழுதினார். உலகம் முழுதும் சுவிசேஷம் பரவுதல் தொடர்பான தீர்க்கதரிசனத்தின் ஏழு முத்திரைகள் பற்றி விளக்கினார். இரண்டாம் வருகை மற்றும் உலக முடிவு தொடர்பாக வரும் யுத்தம், பஞ்சம், கொள்ளை நோய்கள் மற்றும் திருச்சபையினுள்ளேயே ஏற்படும் துன்புறுத்தல்கள் பற்றியும் விளக்கினார்.

† Saint of the Day †

(November 2)

✠ St. Victorinus of Pettau ✠

Bishop of Poetovio and Martyr:

Born: ---

Likely in Greece

Died: 303 or 304 AD

Poetovio

Venerated in:

Roman Catholic Church

Orthodox Church

Feast: November 2

Saint Victorinus of Pettau or of Poetovio was an Early Christian ecclesiastical writer who flourished about 270, and who was martyred during the persecutions of Emperor Diocletian. A Bishop of Poetovio in Pannonia, Victorinus is also known as Victorinus Petavionensis, Poetovionensis or Victorinus of Ptuj.

Life:

Born probably in Greece on the confines of the Eastern and Western Empires or in Poetovio with a rather mixed population, due to its military character, Victorinus spoke Greek better than Latin, which explains why, in St. Jerome's opinion, his works written in the latter tongue were more remarkable for their matter than for their style. Bishop of the City of Pettau, he was the first theologian to use Latin for his exegesis.

His work is in the main exegetical. Victorinus composed commentaries on various books of Holy Scripture, such as Genesis, Exodus, Leviticus, Isaiah, Ezekiel, Habakkuk, Ecclesiastes, the Canticle of Canticles, St. Matthew, and the Apocalypse, besides treatises against the heresies of his time. All that has survived is his Commentary on Apocalypse and the short tract On the construction of the world.

Victorinus was a firm believer in the millennium He was also much influenced by Origen. His works were ranked with the Apocrypha in the decree, later attributed to Pope Gelasius I, which excluded and anathematized them with that of many other early fathers. That is to say, they were not considered free of error. By contrast, St. Jerome gives him an honourable place in his catalogue of ecclesiastical writers. Jerome occasionally cites the opinion of Victorinus (in Eccles. iv. 13; in Ezech. xxvi. and elsewhere) but considered him to have been affected by the opinions of the Chiliasts or Millenarians

According to Jerome, Victorinus died a martyr in 304 He is commemorated in both the Eastern and Western Churches is 2 November. Until the 17th century, he was sometimes confused with the Latin rhetorician, Victorinus Afer.

✠ மரித்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாள் ✠(All Souls’ Day)நவம்பர் 2

† இன்றைய திருவிழா †

(நவம்பர் 2)

✠ மரித்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாள் ✠

(All Souls’ Day)

நினைவுத் திருவிழா: நவம்பர் 2

நவம்பர் மாதம் என்றாலே கல்லறைத் தோட்டங்கள் எல்லாம் அழகு செய்யப்படுகின்றன. புதர் மண்டிப் போய் கிடந்த கல்லறைகள் எல்லாம் மீண்டும் புதுப் பொலிவுடன் தோற்றம் தருகின்றன. கல்லறைகளைச் சுத்தம் செய்து வெள்ளையடித்தல், கல்லறைகளை சந்தித்தல், இறந்தவர்களுக்கான திருப்பலி நிறைவேற்றல், இறந்தவர்களை நினைத்து சிறப்பு அன்னதானம் வழங்கல்.... இப்படியாக பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளால் கார்த்திகை மாதம் முக்கியமானதாக அமைந்துவிடுகின்றது.

ஏன் இந்தக் கொண்டாட்டங்கள். ஏன் இந்த ஆர்ப்பரிப்பு? எதற்காக நாம் இறந்தவர்களை நினைவு கூறுகின்றோம். அனைத்து ஆன்மாக்களின் நினைவு தினம் நமக்கு என்ன, எதைக் கற்றுத்தருகின்றது.

மரித்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாள் (All Souls' Day அல்லது The Commemoration of All the Faithful Departed) என்பது, சில கிறிஸ்தவ சபைகள் மரித்தோரை நினைவுகூர்ந்து அவர்களுக்காக இறைவேண்டல் செய்கின்ற ஒரு சிறப்பு விழா ஆகும். இதனைக் கல்லறைத் திருநாள் எனவும் அழைப்பர். கத்தோலிக்க திருச்சபை உட்பட பல கிறிஸ்தவ சபைகள் இவ்விழாவை நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் நாள் கொண்டாடுகின்றன.

கிழக்கு கிறிஸ்தவ சபைகளின் கத்தோலிக்க திருச்சபை, இந்நாளைச் சிறப்பாக நினைவு கூர்கின்றது. மேலும், ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம் மற்றும் பழைய கத்தோலிக்க திருச்சபைகளும் இதனைக் கொண்டுள்ளன.

✠ தூய்மை பெறும் நிலை:

தூய்மை பெறும் நிலை, அல்லது உத்தரிப்பு நிலை, அல்லது உத்தரிக்கிற ஸ்தலம் என்பது, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் நம்பிக்கையின்படி, மரிக்கும் வேளையில் நம்பிக்கையுடன் கடவுளோடு நட்புறவில் மரித்தும் விண்ணகம் செல்ல முழு தகுதியற்றவர்களாக இருப்பவர்கள், சிறிது காத்திருந்து தூய்மைபெற்று முதிர்ச்சியடைய கடவுளால் அளிக்கப்படும் வாய்ப்பு ஆகும். இவர்கள் இந்த நிலையில் தங்கள் பாவங்களுக்கு உரிய வேதனைப்பட்டு, தூய்மை அடைவார்கள் எனவும் முற்றிலும் தூய்மை அடைந்த பிறகு, விண்ணகம் செல்வார்கள் எனவும் கத்தோலிக்கர் நம்புகின்றனர். இத்தகையோருக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபையினர் இவ்வுலகில் இருந்து தங்களின் மன்றாட்டினால் உதவிட முடியும் என நம்புகின்றனர். நவம்பர் மாதம் முழுதும் இந்த நிலையில் இருப்போருக்காக கத்தோலிக்கர்கள் சிறப்பாக மன்றாடுகின்றனர். குறிப்பாக இறந்த விசுவாசிகள் அனைவரின் நினைவு நாளன்று அவர்களின் கல்லரைகளுக்குச்சென்று மன்றாடுவது வழக்கமாய் உள்ளது.

✠ தூய்மை பெறும் நிலை பற்றிய நம்பிக்கை:

இறந்தோரை நினைவுகூர்ந்து, அவர்கள் விண்ணகப் பேரின்பத்தை அடைவதற்காக அவர்களுக்காக இறைவேண்டல் செலுத்தும் வழக்கம் "தூய்மை பெறும் நிலை" (Purgatory) பற்றிய நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் எழுந்ததாகும்.

தூய்மை பெறும் நிலையை கத்தோலிக்க திருச்சபையின் மறைக்கல்வி நூல் இவ்வாறு விவரிக்கிறது:

தூய்மை பெறும் நிலை என்பது கடவுளோடு நட்புறவில் இறந்து, நிலைவாழ்வு உறுதி செய்யப்பட்டிருந்தாலும் விண்ணகப் பேரின்பத்தை அடைவதற்கு முன் தங்கள் பாவங்களுக்காகப் பரிகாரம் செய்யும் நிலை ஆகும்

இந்த தூய்மை பெறும் நிலையைக் கத்தோலிக்க திருச்சபை "உத்தரிக்கிற ஸ்தலம்" அல்லது "உத்தரிப்பு ஸ்தலம்" என்று அழைப்பது பழைய வழக்கம் ஆகும்.

இறந்து உத்தரிப்பு நிலையில் வேதனைப்படும் உற்றார், உறவினர், நண்பர்களின் மற்றும் யாரும் நினையா ஆன்மாக்களை நினைவு கூர்ந்து அவர்களுக்காக இந்நாளில் கிறித்தவர் வேண்டுதல் செலுத்துகின்றனர். இவ்விழாவில் கல்லறைகள் மலர்களாலும் மெழுகுதிரிகளாலும் அலங்கரிக்கப்படுகின்றன. கல்லறைத் தோட்டங்களில் திருப்பலி நிறைவேற்றப்பட்டு, கல்லறைகள் மந்திரிக்கப்படுகின்றன. கத்தோலிக்க திருச்சபையில் நவம்பர் மாதம் முதல் வாரத்தில் கல்லறைகளை சந்தித்து இறந்த விசுவாசிகளுக்காய் வேண்டுதல் புரிவோருக்கு முழு பலன் (Plenary indulgence) உண்டு என நம்பப்படுகின்றது.

✠ விழாக் கொண்டாடும் நாள்:

கத்தோலிக்க திருச்சபையில் இந்த நாள் ஆண்டுதோறும் நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் தேதி நினைவுகூரப்படுகின்றது. இது, அனைத்து புனிதர் பெருவிழாவுக்கு அடுத்த நாளாகும். இந்த நாளுக்கான திருப்பலி வாசகங்கள் இறந்தோருக்காகக் குறிக்கப்பட்டுள்ள வாசகங்களிலிருந்து தேர்ந்து கொள்ளப்படும். நவம்பர் மாதம் இரண்டாம் தேதி ஞாயிறாக இருந்தால், ஆங்கிலிக்க ஒன்றியத்தில் 2008ம் ஆண்டு நிகழ்ந்தது போல, அடுத்த நாளான நவம்பர் 3 அன்று இந்த நாள் நினைவு கூரப்படும்.

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை, இயேசு கல்லறையில் இருந்த நாளான சனிக்கிழமைகள் பலவற்றை வருடம் முழுதும் ஒதுக்கி இறந்த விசுவாசிகளை நினைவு கூர்கின்றது.

✠ வேண்டாம் மரணம்:

மரணம் நிகழாத நாளில்லை, மரணம் நிகழாத வீடில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். இயற்கையாக ஏற்படும் மரணம் முதல், விபத்து மற்றும் தற்கொலை வரை ஏற்படும் மரணச் செய்திகள், பத்திரிகைகளில் ஒவ்வொரு நாளும் வராமல் இருந்ததில்லை. இதனால்தான் மரணம் என்றதுமே எல்லோருக்கும் இயல்பான ஒரு பயம் ஏற்படுகின்றது. மரணம் என்பது ஓர் எதார்த்தம். மரணமா? அது வேண்டாம் என்று எண்ணுவோரே அதிகம். காரணம், மரணம் வாழ்வின் மிகப்பெரும் இழப்பை ஏற்படுத்துகின்றது. இருப்பினும் மண்ணில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு உயிரும் இறப்பைச் சந்தித்தே ஆகவேண்டும். மரணம் எனக்கு வேண்டாம் என்று தப்பித்துக்கொள்ள முடியாது. மாறாக அனைத்து உயிர்களும், அதிலும் குறிப்பாக ஒவ்வொரு மனிதரும் சந்தித்தே ஆகவேண்டியது வாழ்வின் எதார்த்தம்.

ஆகவே நவம்பர் மாதம் 2ம் தேதி அனைத்து ஆன்மாக்களின் நினைவு நாளாக, அதாவது மரித்தோர் தினமாக திருச்சபை சிறப்பித்து வருகின்றது. பாமர மக்கள் இதைக் கல்லறைத் திருநாள் என்றும் அழைக்கின்றனர். எவ்வாறு இவ்விழா வழக்கத்திற்கு வந்தது என்பதை சற்று பார்ப்போம்.

தொடக்க திருச்சபையின் வாழ்வு மிகவும் போராட்டம் நிறைந்த வாழ்வாக அமைந்திருந்தது. முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளில் உரோமையில் அவ்வப்போது ஏற்பட்ட வேதக்கலாபனையில் பலரும் இயேசுவுக்கு சாட்சியாக இறந்தனர். மிகக்குறிப்பாக திருச்சபையின் இரு தூண்கள் எனப்படும் புனித பேதுரு மற்றும் புனித பவுலின் கல்லறைகள் மக்களிடையே விரும்பிச் சந்திக்கப்பட்ட இடங்களாக மாறின. காலஞ்செல்லச் செல்ல மறைச் சாட்சிகளாக இறந்த இவர்களின் கல்லறைகளில் கி.பி 3ம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு திருச்சபை ரோமில் வேரூன்ற ஆரம்பித்த பின்னர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் அவர்களின் சாட்சிய வாழ்வை நினைவு கூர்ந்து மக்கள் விழாக் கொண்டாடி அவர்களின் கல்லறைகளைச் சந்தித்து வந்தனர்.

வேத கலாபனைகளில் மறைசாட்சிகளாக மரித்தவர்களை ஒட்டுமொத்தமாக அடக்கம் செய்யும் பழக்கமும் இருந்தது. திருத்தூதர்களின் கல்லறைகள் போன்றே அவர்களின் கல்லறைத் தோட்டங்கள் காலப் போக்கில் மக்கள் விரும்பிச் சந்திக்கும் இடங்களாகவும் மாறின. இதற்கு சிறந்த உதாரணம் திருத்தொண்டராக இருந்து மறைசாட்சியாக மரித்த புனித லோரன்ஸ் என்பவரின் இடத்தில் இன்றும் அவரின் பெயரில் ஆலயம் உள்ளது. அதை ஒட்டிய மிகப் பெரிய கல்லறைத் தோட்டம் இன்றளவும் உள்ளது. மக்கள் ஒவ்வொரு ஆண்டும், சிறப்பான வகையில் இங்கு திருப்பலி நிறைவேற்றி மறைசாட்சிகளாக இறந்தவர்களை நினைவு கூறுகின்றனர். இருப்பினும் இக்கல்லறை விழா உலகத் திருச்சபை அளவில் கொண்டாடப்படும் விழாவாக இருக்கவில்லை.

கி. பி. 998ம் ஆண்டில், புனித ஓதிலோ என்பவர் தன்னுடைய குளுனி சபையினருக்கு இதனை அறிமுகப்படுத்தினார். இவர் குளுனி சபையின் முதல் மடாதிபதியாக இருந்தார். தன்னுடைய துறவற மடத்தில் வாழ்வோர் இறந்தவர்களுக்காக சிறப்பான செபங்களைச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக இவ்விழாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.

11ம் நூற்றாண்டில் மரித்தவர்களுக்காக மன்றாடும் குளுனி சபையினரின் வழக்கம் ஐரோப்பிய நாடுகளிம், இலத்தீன் அமெரிக்கா நாடுகளும், மிக விரைவாகப் பரவியது. இறந்த ஆன்மாக்களுக்காக மன்றாடும் இவ்விழாவைத் தாய் திருச்சபை கி.பி 13ம் நூற்றாண்டில் அனைத்துலகின் விழாவாக கொண்டாட அனுமதி

வழங்கியது. 

✠ இறந்தவர்களுக்காக மன்றாடுதல்:

இறந்தவர்களுக்காக மன்றாடும் வழக்கம் விவிலிய வழக்கமாகும். இது மக்கபேயர் காலத்திலிருந்து வருகின்றது.(2மக் 12:43-45) யூதா, மக்கபே இறந்தவர்களுக்காகப் பாவப்பரிகாரப் பலி ஒப்புக் கொடுக்க எருசலேமிற்கு ஆள்களை அனுப்பினார். இந்த மரபு புனித பவுலின் காலத்தில் இயேசு வழியாக இறந்தவர்கள் மீட்பைப் பெறுவதற்காக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தோர் அவர்கள் பெயரில் திருமுழுக்குப் பெற்றுக் கொண்டனர் (1கொரி 15:29). இதன் பின்னணியில்தான் காலப்போக்கில் இறந்தவர்களுக்காகச் செபிக்கும் பழக்கமும், கல்லறைத் தோட்டச் சந்திப்புக்களும், திருப்பலி ஒப்புக் கொடுக்கும் பழக்கமும் தாய் திருச்சபையின் மரபில் வளர்ந்தது.

பழைய ஏற்பாட்டு பலிகளைவிட இயேசுவின் ஒப்புயர்வற்ற கல்வாரிப்பலி அனைத்து பாவங்களையும் போக்குகின்றது. எனவேதான் நவம்பர் மாதம் இறந்தவர்களுக்காக திருப்பலிகள் ஒப்புக்கொடுக்கப்படுகின்றன. ஆகவே நவம்பர் மாதம் ஏன் நாம் இறந்த ஆன்மாக்களின் தினமாக கொண்டாடுகின்றோம் என்பது எமக்கு தெளிவாகின்றது. எனவே இறந்தவர்களை நினைத்து நாமும் திருப்பலி ஒப்புக்கொடுத்து செபிப்போம்

† Feast of the Day †

(November 2)

✠ All Souls’ Day ✠

Also called:

Feast of All Souls

Defunct' Day

Day of Remembrance

Commemoration of the Faithful Departed

Observed by:

Roman Catholicism

Eastern Orthodoxy

Lutheranism

Anglicanism

Methodism

Other Protestant denominations

Feast Day: November 2

Once the Halloween candy has been counted and the costumes stored away, many religious people around the world enter into a time of remembrance for the dead. In the Christian calendar, this tradition is upheld on All Souls’ Day, which falls yearly on Nov. 2. It follows All Saints’ Day, which is observed on Nov. 1.  

While All Saints’ Day is a day that Catholics remember those who have already entered heaven, All Souls’ Day is a day to pray for all loved ones who have died. In particular, Catholics remember the souls of those who are caught in purgatory, undergoing a process of purification before entering heaven.

The Catholic Church teaches that “all who die in God’s grace, but still imperfectly purified, are indeed assured of their eternal salvation; but after death, they undergo purification, so as to achieve the holiness necessary to enter the joy of heaven.”

The purification that happens in purgatory is entirely different from the punishment that takes place in hell. According to the church’s catechism — a document containing essential church teachings — purgatory is like a “cleansing” or “purifying” fire for people who are already assured of God’s grace. Catholics believe that souls in purgatory can be helped along the path towards heaven by the prayers of those who are still living. 

All Souls’ Day is not a holy day of obligation, so Catholics aren’t expected to attend church. However, if it falls on a Sunday, Catholics mark the day by attending a special Mass. Catholics also visit the graves of their loved ones, where they light candles, leave flowers and sprinkle holy water.

One of the most famous prayers for those in purgatory is the prayer of St. Gertrude the Great, a 13th-century German Benedictine nun. According to tradition, God revealed to the nun that the following prayer would release 1,000 souls from purgatory every time it is said:

       Eternal Father, I offer Thee the Most Precious Blood of Thy Divine Son, Jesus, in union with the Masses said throughout the world today, for all the Holy Souls in Purgatory, for sinners everywhere, for sinners in the universal church, those in my own home and within my family. Amen.

Although All Souls’ Day is primarily a Catholic holy day, it is also observed by the Eastern Orthodox Church, the Anglican church and a few other Protestant denominations. 

In Latin American countries and communities, All Souls’ Day celebrations are often tied to Día de Muertos (also Día de Los Muertos), or “the Day of the Dead,” which falls on Nov. 1 and 2. Celebrations are elaborate and joyful, with observers participating in costume parades and visits to cemeteries. Some families create altars inside their homes to remember their departed relatives.