புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠(St. John Gualbert July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠

(St. John Gualbert)

சபை நிறுவனர்/ மடாதிபதி:

(Founder/ Abbot)

பிறப்பு: கி.பி. 985

ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Florence, Tuscan Margrave, Italy)

 

இறப்பு: 12 ஜூன் 1073

படியா டி பஸ்ஸிக்நானோ, டவர்நெல் வல் டி பெசா, ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 24, 1193

திருத்தந்தை 3ம் செலஸ்டின், 

(Pope Celestine III) 

பாதுகாவல்:

வன தொழிலாளர்கள் (Forest workers)

வனச்சரகர்கள் (Foresters)

பார்க் ரேஞ்சர் (Park Rangers)

பூங்காக்கள் (Parks)

பதியா டி பாசிக்னோ (Badia di Passignano)

வால்ம்புரோன் சபை (Vallumbrosan Order)

ஃபுளோரன்ஸ் (Florence)

இத்தாலிய வன படை (Italian Forest Corps)

பிரேசிலிய காடுகள் (Brazilian forests)

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட், ஓர் இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க புனிதரும், மடாதிபதியும், “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) எனும் பெனடிக்டைன் (Benedictine congregation) சபை நிறுவனரும் ஆவார்.

“விஸ்டோமினி” (Visdomini family) பிரபுத்துவ குடும்பமொன்றினைச் சேர்ந்த ஜான், ஒரு முறை, புனித வெள்ளியன்று, ஆயுதமேந்திய பாதுகாவலர்களுடன் “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence) நகருக்கு பயணமானார். ஒரு குறுகலான பாதையில் பயணிக்கையில், எதிரே வந்த மனிதன் ஒருவன் திடீரென அவரது சகோதரரை வெட்டிக் கொன்றான். ஆவேசமுற்ற இளைஞனான ஜான், பலி வாங்குவதற்காக அந்த மனிதனை தாக்க பாய்ந்தார். ஆனால் பயந்து போன அவனோ, சட்டென்று முழங்கால் படியிட்டு, இரு கைகளையும் சிலுவை வடிவில் வைத்து, அன்றைய தினம் சிலுவையில் உயிர்விட்ட இயேசுவின் பெயரால் கருணை காட்டுமாறு உயிர் பிச்சை கேட்டான். மனம் இளகிய ஜான் அவனை மன்னித்தார்.

“சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள “பெனடிக்டைன் ஆலயம்” (Benedictine church) சென்று, பாடுபட்ட கிறிஸ்து இயேசுவின் சொரூபத்தின் கீழே முழங்கால் படியிட்டு செபித்தார். சிலுவையில் தொங்கிடும் நம் இயேசு கிறிஸ்துவே அவரை நோக்கி தலை தாழ்த்தி அவரது இரக்க செயலை அங்கீகரித்ததாக உணர்ந்தார். (உணர்ச்சிபூர்வமான இச்சம்பவங்கள், பின்னாளில் ஓவியர் “புர்னே ஜோன்ஸ்” (Burne-Jones) என்பவர் “இரக்கமுள்ள வீரப்பெருந்தகை” (The Merciful Knight) எனும் புகழ்பெற்ற ஓவியம் வரைய, காரணமாய் அமைந்தது என்பர்).

ஜான் “சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள பெனடிக்டைன் துறவு மடத்தில் இணைந்து துறவியானார். திருச்சபையின் சொத்துக்களை விற்கும் தமது மடாதிபதி “ஒபெர்ட்டோ” (Oberto) என்பவருக்கும், “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Bishop of Florence) ஆயரான “பியெட்ரோ” (Pietro Mezzabarba) என்பவருக்கும் எதிராக கடுமையாக போராடினார்.

அவர்களுடன் சமாதானம் செய்துகொள்ள இயலாத ஜான் அங்கிருந்து வெளியேறினார். பரிபூரண, குற்றமற்ற, குறைபாடற்ற வாழ்க்கை வாழ விரும்பினார். “வல்லும்ப்ரோஸா” (Vallombrosa) என்ற இடம் சென்று, புதிதாக ஒரு துறவற சபையை ஆரம்பித்தார். புனித பெனடிக்ட் துறவற சபை ஒழுங்குகளையே, புதிய சபையிலும் கைபிடித்தார். இப்புதிய சபைக்கு “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) என்று பெயர் சூட்டினார். பெனடிக்ட் துறவற சபையின் கடினமான வாழ்வை தானும் வாழ்ந்து, தன் சபையில் இருந்தவர்களையும் வாழவைத்தார். துறவற இல்லத்தைவிட்டு யாரும் வெளியில் போகக்கூடாது என்ற சட்டத்தையும், இவ்வுலக வாழ்வை துறவற வாழ்வில் துறவிகள் ஒருபோதும் வாழக்கூடாது என்ற ஒழுங்கையும் கடினமாக கடைபிடிக்கக் கூறினார். பல துறவற இல்லங்களை தொடங்கிய ஜான் அவ்வப்போது இல்லங்களை தவறாமல் சந்தித்து, உற்சாகத்துடன் இறைவனின் பணியில் பங்குபெற துறவிகளை ஊக்கமூட்டினார்.

ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் இரக்கம் காட்டிய காரணத்தால் அவர் பிரபலமானவராக இருந்தார். இவரைப் பற்றி அறிந்திருந்த திருத்தந்தை ஒன்பதாம் லியோ (Pope Leo IX), இவரைக் காணவும், இவருடன் பேசவும் இவரது ஆசிரமத்துக்கு பயணித்தார். திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII) செய்ததைப் போலவே, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் ஸ்டீபன் (Pope Stephen IX) மற்றும் இரண்டாம் அலெக்சாண்டர் (Alexander II) ஆகியோரும் அவருடைய விசுவாசத்தின் தூய்மையையும் சாந்தத்தையும் பற்றி வெகுவாக பாராட்டினார்கள். புனிதர் பாசில் (Saint Basil) மற்றும் புனிதர் பெனடிக்ட் (Saint Benedict of Nursia) ஆகியோரைப் போலவே, இவரும் திருச்சபை தந்தையரின் (Church Fathers) போதனைகளை பாராட்டினார்.

குருத்துவம் பெறுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டாதிருந்த இவர், இளநிலை துறவறம் பெறுவதிலும் ஆர்வம் காட்டியதில்லை.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Gualbert ✠

Founder/ Abbot:

Born: 985 AD

Florence, Tuscan Margrave

Died: July 12, 1073 (Aged 88)

Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: October 24, 1193

Pope Celestine III

Feast: July 12

Patronage:

Forest workers, Foresters, Park rangers, Parks, Badia di Passignano, Vallumbrosan Order, Italian Forest Corps, Brazilian forests

Saint Giovanni Gualberto was an Italian Roman Catholic abbot and the founder of the Vallumbrosan Order. Born into a noble family, Gualberto was a predictably vain individual who sought pleasure in vanities and romantic intrigues. When his older brother Ugo was murdered, Gualberto set out for revenge. He found the murderer in Florence, but as it was Good Friday, granted the killer's plea for mercy. Soon after Gualberto became a member of the Order of Saint Benedict though he left in order to found his own congregation. He condemned nepotism and all simoniacal actions and was known for the pureness and meekness of his faith. Even popes held him in high esteem.

The great holiness of John Gualbert began with one single act of self-denial. He was born at Florence, of noble parents, and although brought up in the Christian faith, he was but little instructed in the way of living a Christian life. When, in riper years, he entered the army, he learned still less of Christian virtue. When Hugh, his only brother, was assassinated by a young nobleman for unknown reasons, his father vowed to search everywhere for the murderer, and to kill him without mercy; commanding his son, Gualbert, to do the same if an opportunity should be offered to avenge the death of his brother. John showed himself as willing to obey the command, as his father had been willing to give it. On Good Friday, when John was returning from the country to Florence, he met the one on whom he was so eager to take revenge. The road where they met was so narrow, that the murderer saw no chance of escape; and as he had no weapons to defend himself, he fell on his knees and cried: “For the love of our Lord Jesus Christ, who died today, have pity and spare my life.”

John, who had immediately drawn his sword on seeing him, was about to rush on him; but when he heard these words spoken by the murderer, he suddenly stopped. Pondering how Christ had not only forgiven His enemies for greater crimes, but had also prayed for them to His heavenly Father, his heart softened, and all desire for revenge fled in one moment. Casting aside his sword, he raised the assassin from the ground, embraced him, and said: “What you ask for the love of our Lord, I cannot refuse. I will spare your life and forgive your crime.” After having so heroically conquered himself, and reconciled himself with his bitterest enemy, John went into the first church to which he came, and kneeling down before the image of the crucified Saviour, prayed that Christ might, in mercy and grace, release him also from his offenses. The image upon the cross bowed its head towards him as a sign that his prayer had been graciously received. This unexpected miracle made so deep an impression upon John, and the divine grace operated so strongly upon him, that he instantly resolved henceforth to serve God alone. Repairing to the monastery of St. Minias, he begged to be admitted among the number of the religious.

His father was at first violently opposed to it, but when he saw that John had cut off his hair, to indicate that he was in earnest, he not only relented, but praised his perseverance, and admonished him to remain firm in his resolution. John, however, needed not this admonition; he remained firm, and aspired with such zeal to spiritual perfection, that, after a very short time, he deserved to be placed as a model for all religious, in true devotion, humility, and obedience. The zeal he manifested in the service of God at the beginning of his conversion, never decreased, but continued unaltered until his end. After the death of the Abbot, he was unanimously chosen as his successor. But nothing could induce him to accept the dignity offered to him, and to escape further persuasion, and to serve God more perfectly, he went, with several virtuous ecclesiastics to St. Romuald, at the hermitage of Camaldoli, where he remained for some time. As, however, this holy man informed him that he was chosen by God to become the founder of a new order, he repaired to a place, a few miles from Florence, which, on account of the many trees that shaded it, was called Vallis Umbrosa, or the shaded valley. There he met two hermits with whom he and his companions resolved to remain. The life he led while there was very holy, his occupation consisting of praying, fasting, watching, and pious contemplations.

When this became known in the surrounding country, several men and youths came to him, desiring to lead a pious life under his direction. As the number of these daily increased, he erected a monastery and founded an order, which soon became famous in all Italy. He became its first Abbot but governed those under him more by his example than by precept and admonitions. It was a common saying, that if anyone wished to know who was the Abbot of the monastery, he had only to observe who was the most humble, zealous, devout, and patient among the brotherhood. Before he died, he had the comfort to count twelve monasteries founded by him, all filled with zealous servants of the Almighty. Towards others, he was compassionate and kind, but towards himself, extremely austere.

The poor he assisted in every possible manner, not even sparing the sacred vessels of the Church if he had no other means to aid them. He fasted most rigorously, and although he was a great sufferer, he refused to be exempted from the obligation of fasting. He prepared himself most devoutly for his end when he felt it approaching; and after having received the Holy Sacrament, he called all the religious to him and gave them his last exhortation to live in love and unity: to maintain strictly the regulations of the order, and to meditate frequently on death and the last judgment. His fervent desire to see God he expressed in the often-repeated words of the Psalmist: “My soul thirsteth after God. When shall I go and appear before the Lord!”

At last, God granted the desire of his holy servant, and called him to eternal life, in the year of our Lord 1073, and the 74th of his life. The inscription on his tomb, which he himself composed, was as follows: “I, John, believe and confess the faith which the Apostles preached, and the holy Fathers professed in the four councils of the Church.” St. John was honored during his life with the gifts of reading the innermost thoughts of the heart, curing the sick and the possessed by making the sign of the holy cross over them. After his death, his tomb became a universal refuge for the oppressed and forsaken, on account of the graces which were there bestowed upon them, through his intercession.