அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் ✠(Blessed John Felton August 8

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 8)

✠ அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் ✠

(Blessed John Felton)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 8, 1570

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: கி.பி. 1886

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

அருளாளர் ஜான் ஃபெல்டன் பின்னணியைப் பற்றி அறியப்பட்ட கிட்டத்தட்ட அனைத்தும், அவருடைய மகள் “ஃபிரான்செஸ் சேலிஸ்பரி” (Frances Salisbury) என்பவரின் கதைகளில் இருந்து வருகிறது. அவரது கதையை வைத்திருக்கும் கையெழுத்துப் பிரதியில், அவருடைய வயது இருக்க வேண்டிய இடம் காலியாக இருக்கிறது. ஆனால் இவர், இங்கிலாந்து (England) நாட்டின் “கிழக்கு ஆங்கிலியா” (East Anglia) மாகாணத்தின் வசதி படைத்த “நோர்ஃபோல்க்” (Norfolk Ancestry) வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர் என்றும், மத்திய லண்டனின் (Central London) “சவுத்வார்க்” (Southwark) மாவட்டத்திலுள்ள ஆங்கிலேய பெனடிக்டின் (English Benedictine monastery) துறவுமடமான “பெர்மான்ட்சே” (Bermondsey Abbey) மடத்தில் வசித்தவர் என்றும் அறிய முடிகிறது.

குள்ளமான உயரம் கொண்ட, ஆகிருதியான, கருமை நிற மேனி வண்ணம் கொண்ட ஜான் ஃபெல்டனுடைய மனைவி, இங்கிலாந்து அரசி (Queen of England), முதலாம் எலிசபெத்தின் (Elizabeth I) சிறு வயது விளையாட்டுத் தோழியும், இங்கிலாந்து மற்றும் அயர்லாந்து நாடுகளின் அரசியான (Queen of England and Ireland) “மேரியின்” (Mary) மரியாதைக்குரிய பணிப்பெண்ணும் (Maid-of-Honour), அரசி மேரியின் தணிக்கையாளர்களில் (திருத்தந்தையர் நீதிமன்ற ஒரு சட்ட அதிகாரி) ஒருவரது விதவையும் ஆவார். நன்கு அறியப்பட்ட கத்தோலிக்கராக இருந்த ஜான் ஃபெல்டன், “அருளாளர் தாமஸ் ஃபெல்டன்” (Blessed Thomas Felton) என்பவரது தந்தையுமாவார்.

திருத்தந்தை ஐந்தாம் பயஸ் (Pope Pius V), கி.பி. 1570ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 25ம் நாள், இங்கிலாந்து அரசி (Queen of England), முதலாம் எலிசபெத்துக்கு (Elizabeth I) எதிராக, (Regnans in Excelsis) எனப்படும் ஒரு சுற்றறிக்கையினை வெளியிட்டிருந்தார். அந்த சுற்றறிக்கையின் நகல் ஒன்றினை வைத்திருந்த மற்றும் திருத்திய குற்றங்களுக்காக ஜான் ஃபெல்டன் கைது செய்யப்பட்டார். அரசி முதலாம் எலிசபெத்துக்கு எதிரான இவ்வறிக்கையினை வைத்திருத்தல் அல்லது பிரசுரித்தல் ஆகியன, மிகவும் தீவிரமான ராஜதுரோக குற்றமாக கருதப்பட்டது.

கி.பி. 1570ம் ஆண்டு, மே மாதம், 24ம் தேதி, இரவு 11 மணியளவில் இந்நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டதாக சட்ட பதிவுகள் கூறுகின்றன. ஆனால், கிறிஸ்துவின் திருஉடல், திருஇரத்தம் விழா தினமான மறுநாள் அதிகாலை இரண்டிலிருந்து மூன்று மணிக்குள் நடந்ததாக “சாலிஸ்பரி” (Salisbury) பதிவுகள் கூறுகின்றன.

திருத்தந்தையின் அறிக்கை நகலை பெற்ற ஜான் ஃபெல்டன், அதன் நகல் ஒன்றினை தமது நண்பரான “வில்லியம் மெல்லோஸ்” (William Mellowes of Lincoln's Inn) என்பவருக்கு கொடுத்தார். லண்டன் நகரினுள்ளும், மற்றும் அருகிலுள்ள சுற்றுப்புற கத்தோலிக்க இல்லங்களிலும் ஒரு பொதுத் தேடல் நடத்தப்பட்டு, விரைவில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. மே மாதம், 26ம் தேதி கைது செய்யப்பட்ட “வில்லியம் மெல்லோஸ்”, குற்ற நடவடிக்கையில் ஜான் ஃபெல்டனுக்கும் சம்பந்தம் உள்ளதாக கூறினார்.

தமது இராஜதுரோக செய்கையை உடனடியாக ஒப்புக்கொண்ட ஜான் ஃபெல்டன், தமது செய்கையை மகிமைப்படுத்தினார். மற்றும், எலிசபெத், இங்கிலாந்தின் அரசியாக இருக்க தகுதியற்றவர் என்று பிரகடனம் செய்தார்.

ஆகஸ்ட் மாதம், 4ம் நாளன்றும், தண்டனை அறிவிக்கப்பட்ட ஜான் ஃபெல்டன்,  லண்டனில் (London) உள்ள “செயின்ட் பவுல்” (St. Paul's Churchyard) ஆலய வளாகத்தில், நான்கு நாட்கள் கழித்து தூக்கிலிடப்பட்டார். அவர் தூக்கிலிடப்படுவதற்கு முன்னர், ஒருமுறை அல்லது இரண்டு முறை இயேசுவின் புனிதப் பெயரைச் சொன்னதாக அவருடைய மகள் கூறினார்.

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII), கி.பி. 1886ம் ஆண்டு, இவருக்கு முக்திபேறு பட்டமளித்தார்.

† Saint of the Day †

(August 8)

✠ Blessed John Felton ✠ ✠

Martyr:

Born: Not known

Died: August 8, 1570

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1886 AD

Pope Leo XIII

Feast: August 8

Blessed John Felton, was an English Catholic martyr, who was executed during the reign of Elizabeth I.

Biographical selection: 

In 1570, St. Pius V wrote the Bull that excommunicated Elizabeth I of England. The Pope accused her of assuming illicitly the title of the head of the Church, of deposing and imprisoning the canonically chosen Bishops and replaced them with schismatic bishops, of rejecting the ancient cult and favoring the new by receiving the sacraments in a heretical manner, of choosing heretics to form her council, and of imposing an oath harmful to the rights of the Holy See. He declared her guilty of heresy and stripped her of all her rights to the English Crown and released her subjects from obedience to her.

After the document was written, it raised so many objections in the Papal Curia that St. Pius V hesitated for a moment before signing it. 

In the meantime, a Catholic insurrection rose in northern England but failed, and Elizabeth ordered the execution of at least 800 individuals involved in it. The Pope ordered the publication of the Bull, and on the morning of May 24, 1570, it appeared posted on the doors of the Palace of the Bishop of London. 

The Royal Council, extremely angry, immediately ordered a full investigation to discover the author of the “crime.” A lawyer accused John Felton. Felton was an aristocrat of great fortune and culture, gifted with a most vivacious personality and filled with enthusiasm for the Faith of his ancestors. After he was arrested, he proudly confessed that he had affixed the Bull on the doors of the episcopal palace. Even under torture, he refused to give the name of his auxiliaries and faced the death of the traitor; to the end, he was proud of his action and declared himself a martyr of papal supremacy. 

On the scaffold, he publicly denied the rights of Elizabeth to the throne; however, to show that he had no personal hatred for her, he asked the Count of Sussex to give her a valuable diamond ring that he removed from his finger before his death. 

On August 8, 1570, Felton was hung; he was still alive when his virile organs were cut off to be thrown in the fire; his chest was opened to remove his heart; after being beheaded, his body was quartered.

Comments:

This is a description of a terrible episode, replete with admirable significance. 

As you know, during the Middle Ages and the beginning of the Modern Age, England was a Catholic nation. But, due to successive moral decadences since the time of St. Thomas Becket, still in the Middle Ages, England fell into an extraordinary religious lukewarmness.

In the 16th century, King Henry VIII apostatized because he wanted the Pope to annul the marriage with his legitimate wife so that he could wed Anne Boleyn. The Pope refused. For this reason, King apostatized and almost all of England became heretical with him. 

It is amazing to note that almost all of the English Bishops, almost all of the religious men and women, almost all of the clergy and almost all of the people were practicing the Catholic Religion with indifference, with disinterest. When the King apostatized, they accepted the new faith, which they could not but know was false. 

They could not but know this because the Holy Spirit never abandons anyone and always gives the proportional strength to resist every danger. Grace is always available to help man and give him the strength to resist the temptation. Someone who leaves the Catholic Faith, therefore, commits a sin against the Holy Spirit, which is a gravest mortal sin. It is not possible for anyone to leave the Catholic Faith with good faith and authentic sincerity. Anyone who leaves it knows that he is leaving the truth and embracing error, and he knowingly takes this wicked action. Almost all of the English Nation committed this sin.

After the first phase, when this sin was committed, during which some great martyrs took good positions – such as Cardinal John Fisher and St. Thomas More – some reactions favoring the Catholic Faith surged. Its adherents were against Protestantism and plotted in secret to overthrow the Protestant Queen of England, Elizabeth I, the illegitimate daughter of the apostate Henry VIII and Anne Boleyn.

Before Elizabeth usurped the throne, the Queen had been Mary Tudor, a Catholic who was the legitimate daughter of Henry VIII and Queen Catherine of Aragon. Queen Mary had reestablished the Catholic Faith in England after the apostasy of her father and the short reign of her half-brother Edward. The English people, with a cynicism befitting of those times of Renaissance, after having become Protestant, returned to Catholicism. Then, once again, after the Catholic Queen Mary died, almost all of them reverted to Protestantism. This inconstancy reveals that they just wanted to live a good life and did not care about any religion. 

Under the rule of Elizabeth I, however, a certain number of Catholics grouped together for their cause. They had the hope that Philip II, King of Spain – the Catholic King per excellence – would invade England to overthrow Elizabeth and reestablish the Catholic Faith in their country. 

As you know, this did not happen, because although King Philip II prepared the Invincíble Armada, the winds dispersed it. The curious thing is that secular historians generally record the dispersion of the Undefeatable Fleet as a defeat for Philip II. I believe that this is a remarkable lack of vision. With a great spirit of faith, Philip II armed that fleet, which was so powerful that – if not for the winds – would have landed and conquered England. The Armada was not defeated; it was dispersed by a terrible storm. And so I ask: Who lost? Spain lost a fleet; England lost the Catholic Faith. Which nation was chastised? Obviously, it was England. It makes no sense to imagine that Spain was defeated.

At that time, the Pope was St. Pius V. He decided to support the action of Philip II by issuing a Bull excommunicating Queen Elizabeth. The Bull was extremely severe. It declared Queen Elizabeth a heretic and as such, it annulled her pretended rights to the Throne of England – pretended rights because she was an illegitimate child: the liaison of Henry VIII with her mother Anne Boleyn was not a marriage. Thus, she did not have the right to the Throne. 

So, the reasons for her deposition were: first, as an illegitimate child she could not be queen; second, even if she had the right to the throne, she would have lost it because she was a heretic. 

It happened that part of the English people did not know that Queen Elizabeth was excommunicated. Thus, knowledge of the Bull would enlighten those persons and encourage their revolt and support for the effort of Philip II. 

John Felton – a noble and wealthy man – had everything he needed to enjoy a pleasant life. However, after he received the Bull, setting aside all worldly interests, he resolved to make the public aware of its existence. He took the Bull and went to the most provocative place he could find, which was the doors of the palace of the bishop of London, the heretic bishop of London. He went there and posted the Bull on those doors. 

We can imagine London – a great city for the time, but small compared to the megalopolis of our days – covered with the darkness of night. The noble Felton, with a mantle covering his body and a large hat covering his face to prevent recognition, walks silently along its streets with the Bull hidden under his cape. He avoids any encounter with the night police that could frustrate his endeavor. He goes and climbs the stone steps of the Palace, posts the Bull at the doors, and leaves quickly.

In the morning, before the important classes were up and moving about, the little people pass by the Palace, see the paper, and approach to read the Bull. The word-of-mouth is out and spreads quickly, as it does in small cities. Soon, all the women of the market, the boatmen of the Thames, and the lackeys of the important houses were spreading the news everywhere: the Pope has excommunicated the Queen. He has declared that she does not have the right to govern and that the people should not obey her. 

Denounced by a traitor, Felton was imprisoned. According to the false and heretical perspective of the Queen, he was guilty of treason because he was a noble plotting against his sovereign for her deposition. He was judged and condemned on the charge of high treason. Before his execution, he was also tortured to force him to reveal the names of collaborators. The tortures of the time were terrible. But the men of that epoch had much more physical and moral resistance to torture than today’s man. Fenton heroically resisted the tortures without revealing a single name. 

On the scaffold he made an act of supreme elegance: He clearly declared that Elizabeth had no right to the throne, but then he sent her a jewel to show that there was no personal hatred in his opposition. He took his stance moved by doctrinal, not personal reasons. It was a way to say: I did the right thing when I made this attempt against her power. In the face of such great shame and so much horror, he became a splendorous example of fidelity to the Catholic cause. 

We should recommend ourselves to Blessed Felton, asking him – if and when our turn to suffer torture and martyrdom comes – to give us his courage and perseverance so that, like him, our souls may become new stars shining in the firmament of the Church.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் ✠(St. Mary MacKillop August 8

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 8)

✠ புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் ✠

(St. Mary MacKillop)

அருட்சகோதரி, நிறுவனர்:

(Nun and Foundress)

பிறப்பு: ஜனவரி 15, 1842

நியு டௌன், நியு சவுத் வேல்ஸ் (தற்போதைய ஃபிட்ஸ்ரோய், விக்டோரியா, ஆஸ்திரேலியா)

(New Town, New South Wales (Now Fitzroy, Victoria, Australia)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 8, 1909 (வயது 67)

நார்த் சிட்னி, நியூ சவுத் வேல்ஸ், ஆஸ்திரேலியா

(North Sydney, New South Wales, Australia)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கத் திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜனவரி 12, 1995

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 17, 2010

திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XVI)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

மேரி மக்கில்லொப் இடம், வடக்கு சிட்னி, நியூ சவுத் வேல்ஸ், ஆஸ்திரேலியா

(Mary MacKillop Place, North Sydney, New South Wales, Australia)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 8

பாதுகாவல்: 

ஆஸ்திரேலியா (Australia), பிரிஸ்பேன் (Brisbane), சௌத் கிராஸ் நைட்ஸ் (Knights of the Southern Cross)

புனிதர் சிலுவையின் மேரி (Saint Mary of the Cross) என்றும், புனிதர் மேரி மெக்கில்லொப் (St. Mary MacKillop), என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு ஆஸ்திரேலிய அருட்சகோதரியும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டவருமாவார். ஆஸ்திரேலியாவில் புனிதர் பட்டம் பெற்ற முதல் பெண்மணி இவரேயாவார்.

“மேரி ஹெலன் மெக்கில்லொப்” (Mary Helen MacKillop) என்ற இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கி.பி. 1842ம் ஆண்டு, தற்போதைய “மெல்போர்ன்” (Melbourne) நகரில் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர், “ஸ்காட்லாந்து” (Scottish descent) நாட்டிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து வந்தவர்கள் ஆவர். இவருடைய தந்தை பெயர், “அலெக்சாண்டர் மெக்கில்லொப்” (Alexander MacKillop) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “ஃப்ளோரா மெக்டோனால்ட்” (Flora MacDonald) ஆகும். நிலையான நிதிப்பிரச்சினையுள்ள ஒரு குடும்பத்தில் வளர்ந்த மெக்கில்லொப், தமது பெற்றோரின் எட்டு குழந்தைகளில் மூத்த குழந்தை ஆவார்.

தனியார் பள்ளிகளில் கல்வி கற்க தொடங்கிய மெக்கில்லொப், கி.பி. 1850ம் ஆண்டு, தமது ஒன்பது வயதில் புதுநன்மை (First Holy Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார். கி.பி. 1851ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், தமது வாழ்வாதாரமான பண்ணையை அடகு வைத்துவிட்டு, 17 மாதங்கள் குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறி ஸ்காட்லாந்து சென்றார். அவரது வாழ்நாள் முழுவதிலும் அவர் அன்பான தகப்பனாகவும் கணவராகவும் இருந்தார். ஆனால் அவரால், தமது பண்ணையை வெற்றிகரமாக நடத்த முடியவில்லை. பெரும்பாலான காலங்கள், குழந்தைகள் உழைத்து கொண்டுவந்த சிறு தொகையிலேயே குடும்பம் நடந்தது.

மெக்கில்லொப், தமது 14 வயதில் மெல்போர்ன் நகரிலுள்ள ஒரு ஸ்டேஷனரி ஸ்டோரில் எழுத்தராக பணிபுரிந்தார். கி.பி. 1860ம் ஆண்டு, தமது குடும்ப தேவையை பூர்த்தி செய்வதற்காக, தென் ஆஸ்திரேலியாவிலுள்ள (South Australia) “பெனோலா” (Penola) நகரிலுள்ள தமது மாமா, அத்தையின் தோட்டத்தில் அவர்களது பிள்ளைகளை கவனித்துக்கொண்டு, அவர்களுக்கு கற்பிக்கும் பணியை ஏற்றார். ஏற்கெனவே ஏழைகளுக்கு உதவி செய்வதில் ஆர்வமுள்ள இவர், தோட்டத்தில் உள்ள மற்ற பண்ணை குழந்தைகளையும் சேர்த்துக் கொண்டார். இது அவரை அருட்தந்தை “ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ்” (Fr. Julian Tenison Woods) உடன் தொடர்புபடுத்தியது. கி.பி. 1857ம் ஆண்டு, குருத்துவம் பெற்ற அருட்தந்தை வுட்ஸ், அங்குள்ள தென்கிழக்கு பகுதியின் பங்குத் தந்தையாக பணியாற்றினார்.

இளம் பெண்ணான மெக்கில்லொப், ஆன்மீக வாழ்விற்கு ஈர்க்கப்பட்டார். ஆனால், அப்போதிருந்த பெண்களுக்கான சபைகள் எதுவும் இவருடைய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யக்கூடியதாக இருக்கவில்லை. அருட்தந்தை “ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ்” (Fr. Julian Tenison Woods) இவரது ஆன்மீக வழிகாட்டியாகவும் ஆனார். இவர்களிருவரும் இணைந்து “புனித சூசையப்பரின் திருஇருதய அருட்சகோதரிகள்” (Sisters of St Joseph of the Sacred Heart (the Josephite Sisters) என்ற பெண்களுக்கான துறவற சபையினை நிறுவினார்கள். இச்சபையின் மூலம் ஏழை எளிய கிராமப்புற மக்களின் கல்வி மேம்பாட்டுக்காக ஆஸ்திரேலியா எங்கும் பல பள்ளிகள் மற்றும் சேமநல அமைப்புகளை தோற்றுவித்தார்.

நாளாக நாளாக சபை வளர வளர, இவரது பிரச்சினைகளும் வளர்ந்தன. இவரது நண்பரும் அருட்தந்தையுமான ஜூலியன் டெனிசன் வூட்ஸ், பல வழிகளில் நம்பமுடியாதவர் என நிரூபணமானார். அருட்சகோதரிகளின் வழிநடத்துதலுக்கான அவருடைய பொறுப்புகளையும் அவரிடமிருந்து அகற்றினார். இதற்கிடையில், மெக்கில்லொப் சில உள்ளூர் ஆயர்களின் ஆதரவைக் கொண்டிருந்தார், அவரும் அவருடைய அருட்சகோதரிகளும் தங்கள் பணிகளுக்காகச் சென்றனர். ஆனால் தென் ஆஸ்திரேலியாவில் ஆயர், முதுமை காரணமாக, ஆலோசனைகளுக்காக மற்றவர்களை நம்பியிருந்தார். சுருக்கமாக மெக்கில்லொபை மறுதலித்தார். அவர் கீழ்ப்படியாமை குணம் கொண்டவர் என்றார். மெக்கில்லொபின் அருட்சகோதரிகள் 50 பேரை அவரது சம்மதமில்லாமல் வெளியேற்றினார். உண்மையைச் சொன்னால், ஆயரின் சண்டைகள் அதிகாரத்தைப் பற்றியது. சபை மற்றும் அதன் நிறுவனங்களில் யாருக்கு அதிகாரம் என்ற அதிகாரச் சண்டையே மிகுதியானது. இறுதியில் அவர் சபை ஒழுங்குகளை மீறிவிட்டார்.

தமது சபை, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைமையின் (Mother General) ஆளுமைக்கு உட்பட்டிருக்க வேண்டும் என்றும், அத்ததகைய தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைமை ரோம் நகருக்கு பதில் சொல்ல பொறுப்புள்ளவராக இருக்க வேண்டுமென்றும், இங்குள்ள உள்ளூர் ஆயர்களுக்கு பதில் சொல்லவேண்டிய பொறுப்பு கிடையாது என்றும் மக்கில்லொப் வலியுறுத்தினார். இதற்கிடையில், சபை சொந்த சொத்தாக இருக்க முடியுமா இல்லையா என்பது பற்றிய சர்ச்சைகளும் இருந்தன. இறுதியில், ரோம் மக்கில்லொபுக்கு சிறந்த ஆதரவாக விளங்கியது. நீண்ட காலம் காத்திருந்த பிறகு, சபையின் உத்தியோகபூர்வ அங்கீகாரமும், அது எப்படி ஆட்சி செய்யப்படவேண்டும் எனும் உத்தரவுகளும் திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII) அவர்களிடமிருந்து வந்தது.

திருச்சபையின் அதிகார வர்க்கத்தினருடன் போராட்டங்கள் இருந்தபோதிலும், அவரும் அவரது இணை அருட்சகோதரிகளும் தங்களது சேவையை மட்டும் விட்டுவிடவில்லை. பள்ளிகள் மற்றும் அநாதை இல்லங்களில் கற்பித்தனர். மணமாகாத தாய்மாருக்கும் சேவையாற்றினார். பழங்குடியினரிடையே சேவைகள் புரிந்தனர்.

பணம், உண்மையில் அது பற்றாக்குறையாகவும், ஒரு நிலையான கவலையாகவுமே இருந்தது. ஆனால், வீடு வீடாக தானம் வாங்கிய அருட்சகோதரியரின் கத்தோலிக்க விசுவாசம் வலுவடைந்தது. குற்றவாளி என நிர்ணயிக்கப்படுவதால் அவர்களுடைய போராட்டங்கள் கடவுளிடம் நெருங்கி வளருவதற்கான வாய்ப்புகளாக இருந்தன என்பதில் நம்பிக்கையோடு இருந்தார்கள்.

மேரி மெக்கில்லொப் தமது இறுதி காலத்தை நெருங்கிய வேளை, அவர் நிறுவிய அவரது சபை வெற்றியடைந்திருந்தது. கி.பி. 1909ம் ஆண்டு, தமது 67ம் வயதில் அவர் மரித்தார்.

2008ம் ஆண்டு, உலக இளையோர் தினமான ஜூலை மாதம், 17ம் தேதியன்று, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XVI) சிட்னிக்குப் பயணம் மேற்கொண்டபோது மேரி மெக்கிலொப்பின் கல்லறைக்கு சென்று செபித்தார். மேரி மெக்கிலொப்பின் பரிந்துரையால் நடந்தது என நம்பப்படும் இரண்டாம் அதிசயத்தினை 2009ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 19ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் அங்கீகரித்தார். இதனையடுத்து 2010ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 17ம் நாள் வத்திக்கான் நகரில் திருத்தந்தையினால் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(August 8)

✠ St. Mary MacKillop ✠

 

Nun and Foundress:

Born: January 15, 1842

Newtown, New South Wales, (now Fitzroy, Victoria, Australia)

Died: August 8, 1909 (Aged 67)

North Sydney, New South Wales, Australia

Venerated in: Catholic Church

Beatified: January 19, 1995

Pope John Paul II

Canonized: October 17, 2010

Pope Benedict XVI

Major shrine: Mary MacKillop Place, North Sydney, New South Wales, Australia

Feast: August 8

Patronage: Australia, Brisbane, Knights of the Southern Cross

Mary Helen MacKillop, known in life as Mother Mary of the Cross, was born on 15 January 1842 in Fitzroy, Melbourne, the eldest of eight children of Alexander McKillop and his wife Flora, née McDonald. Her parents had migrated from the Lochaber area in Inverness-shire and married soon after they reached Melbourne. After a prosperous start, the family became impoverished.

Mary was educated at private schools but chiefly by her father who had studied for the priesthood at Rome. To help her family Mary became, in turn, a shopgirl, a governess, and at Portland a teacher in the Catholic Denominational School and proprietress of a small boarding school for girls. As she grew to womanhood Mary was probably influenced by an early friend of the family, Father Patrick Geoghegan, and began to yearn for a strictly penitential form of religious life. Concluding she would have to go to Europe to execute her plan, she placed herself under the direction of Father Julian Tenison-Woods who, as parish priest of Penola in South Australia sometimes visiting Melbourne and Portland, wanted to found a religious society, 'The Sisters of St Joseph of the Sacred Heart'; they were to live in poverty and dedicate themselves to educating poor children. With Mary its first member and Superior, the society was founded at Penola on 19 March 1866 with the approval of Bishop Laurence Sheil. By then she was spelling her surname MacKillop. The Sisterhood spread to Adelaide and other parts of South Australia, and increased rapidly in membership but ran into difficulties. Tenison-Woods had become director of Catholic schools and conflicted with some of the clergies over educational matters. One priest with influence over the bishop declared publicly he would ruin the director through the Sisterhood. The result was that Mary was excommunicated by Bishop Sheil on 22 September 1871 for alleged insubordination; most of the schools were closed and the Sisterhood almost disbanded. The ex-communication was removed on 21 February 1872 by order of the bishop nine days before he died.

In 1873 at Rome Mary obtained papal approval of the Sisterhood but the Rule of Life laid down by Tenison-Woods and sanctioned by the bishop on 17 December 1868 was discarded and another drawn up. Tenison-Woods blamed her for not doing enough to have his Rule accepted and this caused a permanent breach between them. She traveled widely in Europe visiting schools and observing methods of teaching and returned to Adelaide on 4 January 1875. In March she was elected Superior-General of the Sisterhood. In journeys throughout Australasia, she established schools, convents, and charitable institutions but came into conflict with those bishops who preferred diocesan control of the Sisterhood rather than central control from Adelaide. In 1883 Bishop Christopher Reynolds, misunderstanding the extent of his jurisdiction over the Sisterhood, told her to leave his diocese. She then transferred the headquarters of the Sisterhood to Sydney. On 11 May 1901, she suffered a stroke at Rotorua, New Zealand. Although retaining her mental faculties, she was an invalid until she died in Sydney on 8 August 1909.

Mary's finest feature was her large blue eyes. Affectionate but determined, her virtues were multitudinous with charity towards her neighbor outshining all. Always regarded as holy, she was put forward in 1972 as a candidate for the honor of beatification and canonization and on 1 February 1973, the Cause was formally introduced. Mary was beatified on 19 January 1995 at Randwick Racecourse, Sydney, in a Mass celebrated by Pope John Paul II. She was canonized as Saint Mary of the Cross at a Mass celebrated by Pope Benedict XVI in St Peter's Square in the Vatican on 17 October 2010.

புனித டோமினிக் (Dominikus OP)சபை நிறுவுனர் August 8

இன்றைய புனிதர் :

(08-08-2020)

புனித டோமினிக் (Dominikus OP)

சபை நிறுவுனர்

பிறப்பு 

1170

காலேருவேகா(Caleruega),ஸ்பெயின்

    

இறப்பு 

6 ஆகஸ்டு 1221

பொலோங்னா(Bologna), இத்தாலி

முக்திபேறுபட்டம்: 3 ஜூலை 1234

புனிதர்பட்டம்: திருத்தந்தை ஒன்பதாம் கிரகோரி

பாதுகாவல்: டோமினிக் சபையினருக்கு, காய்ச்சல் உள்ளோர்க்கு

இவர் தனக்கு 16 வயது நடக்கும்போது புனித அகஸ்டின் சபையில் சேர்ந்தார். பின்னர் பலேன்சியா என்ற நகரில் இறையியல் கற்றார். ஓஸ்மா நகரில் பணிபுரிந்த மறைபணியாளர்களுடன் சேர்ந்து மறைப்பணியாற்றினார். திருத்தந்தை 3 ஆம் இன்னொசெண்ட்(Pope Innocent III) அவர்களால் ஆல்பிஜென்சிய மக்களுக்கு எதிராக போராட அனுப்பப்பட்டார். அம்மக்களை தம் மறையுரையாலும், வாழ்வாலும் மனமாற்றினார். இப்பணியை தொடர்ந்து செய்ய தம்மோடு சில தோழர்களை இணைத்து, "போதகர்களின் சபை" என்ற சபையை நிறுவினார். 

இவர் துறவிகள் சிலரை, தன்னுடன் அழைத்துக்கொண்டு ஊர் ஊராக சென்று போதித்தார். தான் தொடங்கிய சபையில் செபவாழ்வு, இறைவார்த்தையின் வழி வாழ்தல், இறைவனோடிணைந்து செயல்படுதல் என்பவற்றிற்கு முக்கியத்துவம் அளித்து வாழ வற்புறுத்தினார். தாங்கள் வாழும் இவ்வாழ்வை மக்களிடையே செயல்படுத்தத்தூண்டினார். இறை அருட்சாதனங்களை மக்கள் பெற்று, இறைவனோடு இணையவும், இறைவனை தங்களின் வாழ்வில் கண்டுணரவும் வேண்டுமென்பதால் தோமினிக் இரவும், பகலும் அயராது உழைத்தார். மக்களின் பாவங்களை மன்னிக்க அன்னைமரியிடம் இடைவிடாமல் இறைவேண்டல் செய்தார். 

செபம்:

வாழ்வின் நாயகனே என் இறைவா! இறைவார்த்தையை இவ்வுலகில் பரப்ப, அயராது உழைத்த எம் புனிதரின் பாதையில் நாங்களும் சென்று, உமக்கு சான்று பகர்ந்து வாழ வரம் தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (08-08-2020)

Saint Dominic de Guzman

Born of wealthy Spanish nobility. Son of Blessed Joan of Aza. Joan had difficulty conceiving, and prayed at the shrine of Saint Dominic of Silos who had a tradition of patronage of that problem; when she became pregnant she named the child Dominic in honour of the Saint. While pregnant, Blessed Joan mother had a vision that her unborn child was a dog who would set the world on fire with a torch it carried in its mouth; a dog with a torch in its mouth became a symbol for the Order which he founded, the Dominicans. At Dominic's baptism, Blessed Joan saw a star shining from his chest, which became another of his symbols in art, and led to his patronage of astronomy.

Studied philosophy and theology at the University of Palencia. Priest. Canon of the cathedral of Osma, Spain. Augustinian. Worked for clerical reform. Had a lifelong apostolate among heretics, especially Albigensians, and especially in France. Worked with Blessed Peter of Castelnau. Founded the Order of Friars Preachers (Dominicans) in 1215, a group who live a simple, austere life, and an order of nuns dedicated to the care of young girls. Friend of Saint Amata of Assisi.

At one point Dominic became discouraged at the progress of his mission; no matter how much he worked, the heresies remained. But he received a vision from Our Lady who showed him a wreath of roses, representing the rosary. She told him to say the rosary daily, teach it to all who would listen, and eventually the true faith would win out. Dominic is often credited with the invention of the rosary; it actually pre-dates him, but he certainly spread devotion to it, and used it to strengthen his own spiritual life.

Reported miracle worker who brought four people back from the dead. Legend says that Dominic received a vision of a beggar who, like Dominic, would do great things for the Faith. Dominic met the beggar the next day. He embraced him and said, "You are my companion and must walk with me. If we hold together, no earthly power can withstand us." The beggar was Saint Francis of Assisi.

1170 at Calaruega, Burgos, Old Castile

Died :

noon 6 August 1221 at Bologna, Italy

Canonized :

13 July 1234 by Pope Gregory IX at Rieti, Italy

Patronage :

astronomers

• astronomy

• falsely accused people

• scientists

• Dominican Republic

• Batanes-Babuyanes, Philippines, prelature of

• Bayombong, Philippines, diocese of

• Santo Domingo, Dominican Republic

• Santo Domingo Indian Pueblo

• Valletta, Malta

---JDH---Jesus the Divine Healer---

Fourteen Holy Helpers August 8

August 8

​

Saint of the day:

Fourteen Holy Helpers

A group of saints revered in early times as particularly aiding Christians. This feast was suppressed in 1969.

Prayer:
 

The "fourteen angels" of the lost children's prayer in Engelbert Humperdinck's fairy opera, 'Hansel and Gretel', are the Fourteen Holy Helpers. The English words are familiar:

​

When at night I go to sleep,
Fourteen angels watch do keep,
Two my head are guarding,
Two my feet are guiding;
Two upon my right hand,
Two upon my left hand.
Two who warmly cover
Two who o'er me hover,
Two to whom 'tis given
To guide my steps to heaven.

 

St. Agathius     

புனிதர் கிளாடியா ✠(St. Claudia August 7

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 7)

✠ புனிதர் கிளாடியா ✠

(St. Claudia)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: தெரியவில்லை

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 7

புனிதர் கிளாடியா, ரோமில் (Rome) வாழ்ந்த பிரிட்டிஷ் வம்சாவளியைச் (British Descent) சேர்ந்த ஒரு பெண் ஆவார். கவிஞர் “மார்ஷல்” (Martial) என்பவருக்கு அறிமுகமான இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் இரண்டாம் திருத்தந்தையான, “திருத்தந்தை லைனஸ்” (Pope Linus) என்பவரின் தாயார் ஆவார்.

இவரது தந்தையான பிரிட்டிஷ் அரசன் “காரகடஸ்” (British King Caratacus), பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பை வழிநடத்தியவராவார். ரோம அரசியல்வாதியும், பிராந்தியத்தின் முதல் ஆளுநருமான “ஔலஸ் பிலௌஷியஸ்” (Aulus Plautius) என்பவனால் தோற்கடிக்கப்பட்டு, சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டு கொண்டுவரப்பட்டார்.

ரோம பேரரசின் பேரரசரான (Emperor of the Roman Empire) “கிளாடியஸ்” (Claudius) கிளாடியாவின் தந்தையான “காரகடசை” விடுவித்தார். இந்த காரணத்தால் “கிளாடியா” என்ற பெயரை தமது பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார் என்பர். பின்னர், கத்தோலிக்க திருச்சபையில் திருமுழுக்குப் பெற்ற இவர், ரோமிலேயே வாழத் தொடங்கினார்.

புனிதர் பவுல் (Saint Paul), புதிய ஏற்பாட்டில் (New Testament), கிரேக்க நகரான “எபேசசின்” (Ephesus) முதலாம் நூற்றாண்டின் ஆயரான (First-Century Christian Bishop) “திமொத்திக்கு” (Timothy) எழுதிய “இரண்டாம் திருமுகத்தில்” (Second Epistle to Timothy), அவர் கிளாடியாவைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார். புனிதர் பவுல் (Saint Paul) “திமொத்திக்கு” (Timothy) எழுதிய “இரண்டாம் திருமுகம்,” பொதுவாக, பவுலின் கடைசி கடிதம் எனப்படுகின்றது. திமோத்திக்கு எழுதிய இரண்டாம் திருமுகத்தின், நான்காம் அதிகாரத்தில், 21ம் வசனத்தில் (2 திமோத்தி 4:21) கிளாடியா குறிப்பிடப்பட்டுள்ளார்.

கிளாடியா, உண்மையில் “கிளாடியஸ் காகிடூப்னஸ்” (Claudius Cogidubnus) என்பவரின் மகள் என்றும் நம்பப்படுகிறது. இவரே கிளாடியஸின் கூட்டாளியாக இருந்து, பின்னர் ஒரு பேரரசராக ஆனார் என்பர். கிளாடியாவின் உண்மையான பெயர் “கிளாடியா ரூஃபினா” (Claudia Rufina) என்றும், கவிஞர் “மார்ஷலுடைய” (Martial) நண்பரான “ஔலஸ் புடேன்ஸ்” (Aulus Pudens) என்பவரை திருமணம் செய்துகொண்டார் என்றும் கூறுகிறார்.

புனிதர் கிளாடியாவின் நினைவுத் திருநாள் ஆகஸ்ட் மாதம் ஏழாம் நாளாகும்.

† Saint of the Day †

(August 7)

✠ St. Claudia of Rome ✠

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: August 7

Saint Claudia is a saint and a mother of later Pope Linus. Her father, British King Caratacus led the British resistance, and later got chained after being defeated by Aulus Plautius. After emperor Claudius set him free, she took the name of Claudia and was baptized as such in Rome.

She was mentioned in a second letter to Timothy which he received from Saint Paul. Second Timothy is generally viewed as Paul's last letter, and Claudia's name in 2 Timothy 4:21 appears as the last name of the letter and, hence, the last person Paul names in writing.

It is also believed to be that Claudia was actually a daughter of Claudius Cogidubnus who was Claudius's ally and later became an emperor. He mentions that her real name was Claudia Rufina and she was married to Aulus Pudens, a friend of Martial's.

The second epistle to Timothy in the New Testament contains a passage that reads "Eubulus saluteth thee, and Pudens, and Linus, and Claudia, and all the brethren."  It has long been conjectured that the Claudia and Pudens mentioned here may be the same as Claudia Rufina and her husband. William Camden's 1586 work Britannia makes this identification, citing John Bale and Matthew Parker. Camden's contemporary, the Vatican historian Caesar Baronius, came to the same conclusion in his Annales Ecclesiastici. In the 17th century, James Ussher agreed and identified the Linus mentioned as the early Bishop of Rome of that name (Pope Linus's mother's name is given as Claudia in the Apostolic Constitutions).  John Williams made the same identification in the 19th century.

Her feast day is on August 7

புனித கயட்டான் (Kajetan von Tiene)சபை நிறுவுனர் August 7

இன்றைய புனிதர் :

(07-08-2020)

புனித கயட்டான் (Kajetan von Tiene)

சபை நிறுவுனர்

பிறப்பு 

1480

ட்டியன்ன(Tiene), வீசென்சா(Vicenza), இத்தாலி

    

இறப்பு 

7 ஆகஸ்டு 1547

நேயாபல், இத்தாலி

புனிதர்பட்டம்: 1671, திருத்தந்தை பத்தாம் கிளமெண்ட்

பாதுகாவல்: பவேரியா (Bayern)

இவர் சிறுவயதிலிருந்தே குருவாக வேண்டுமென்று ஆசைகொண்டார். இத்தாலி நாட்டிலுள்ள பதுவை நகரில் திருச்சபை சட்டம் பயின்றார். பின்னர் குருத்துவ பயிற்சி பெற்று குருவானார். இவர் இஞ்ஞாசியாருடன் இணைந்து, திருச்சபையில் நடந்த கொடுமைகளை எதிர்த்து, திருச்சபையை நல்வழியில் நடத்தி செல்ல பெரும்பாடுபட்டார். தன் வாழ்நாள் முழுவதும் பிறரை எல்லாச் சூழலிலும் அன்பு செய்து வாழ்ந்தார். கடுமையான ஒறுத்தல் வாழ்வை வாழ்ந்து பல மாற்றங்களை மக்களிடையே கொண்டுவந்தார். ஏழைகளின் மேல் அதிக அன்பும் அக்கறையும் கொண்டுவாழ்ந்தார். 

தான் ஓர் அரச குடும்பத்தில் பிறந்ததால், தன் பெற்றோரின் சொத்திலிருந்து பெற்ற பணத்தைக்கொண்டு, தான் பிறந்த ஊரான விச்சென்சாவில் ஒரு மருத்துவமனையை கட்டினார். தான் வாழ்வு முழுவதையுமே நோயாளிகளுக்காக அர்ப்பணித்தார். தன் பிள்ளைகளாலும், உறவினர்களாலும், கைவிடப்பட்ட நோயாளிகளை, இறுதிமூச்சுவரை பராமரிக்க ஓர் துறவற சபையை தொடங்கினார். இவரால் தொடங்கப்பட்ட இச்சபையினர் "தியேற்றைன்ஸ்" (Thietrains) என்றழைக்கப்பட்டார்கள். வெனிஸ் நகரிலும், நேப்பிள்ஸ் நகரிலும் இச்சபையை பரவ செய்தார். இத்துறவற சபையினர் பிறருக்கு பணிசெய்வதின் வழியாக, இயேசுவை மக்களுக்கு அறிவித்து, அவரின் சாட்சிகளாயினர். 

புனித கயத்தான் இறைவேண்டலிலும் பிறருக்கு அன்புப்பணி ஆற்றுவதிலும் சிறந்தவராய் இருந்தார். இறக்கும்வரை இயேசுவுக்காகவே தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்து இறந்தார். 

செபம்:

அன்பு தெய்வமே எம் இறைவா! திருச்சபைக்காகவும், ஏழை மக்களுக்காகவும் உழைத்து உயிர் துறந்த புனித கயத்தானைப் போல, எங்கள் வாழ்வில் நாங்களும் உம்மை பற்றிக்கொண்டு, உமது விண்ணரசுக்கு சொந்தமான ஏழை மக்களின் மேல் அன்பு கொண்டு வாழ, நீர் உமது அருள்வரங்களை பொழிந்து வழிநடத்திட வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 7)

✠ புனிதர் கஜெட்டன் ✠

(St. Cajetan)

மத சீர்திருத்தவாதி/ ஒப்புரவாளர்:

(Religious Reformer/ Confessor)

பிறப்பு: அக்டோபர் 1, 1480

விசென்ஸா, வெனிட்டோ, வெனிஸ் குடியரசு, தற்போது இத்தாலி

(Vicenza, Veneto, Republic of Venice (Now Italy)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 7, 1547 (வயது 66)

நேப்பிள்ஸ், கம்பேனியா, நேப்பிள்ஸ் அரசு

(Naples, Campania, Kingdom of Naples)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 8, 1629

திருத்தந்தை எட்டாம் அர்பன்

(Pope Urban VIII)

புனிதர் பட்டம்: ஏப்ரல் 12, 1671 

திருத்தந்தை பத்தாம் கிளமெண்ட்

(Pope Clement X)

பாதுகாவல்: 

வங்கிப் பணியாளர், வேலையற்ற மக்கள், சூதாட்டம் ஆடுபவர்கள், வேலை தேடுபவர்கள், அல்பேனியா (Albania), இத்தாலி (Italy), ஹம்ருன் (மால்டா) (Ħamrun (Malta), அர்ஜென்ட்டினா (Argentina), பிரேசில் (Brazil), எல் சால்வடார் (El Salvador), குவாடேமலா (Guatemala)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 7

புனிதர் கஜெட்டன், ஒரு இத்தாலிய கத்தோலிக்க குருவும், மத சீர்திருத்தவாதியும் ஆவார். இவர், “பௌலோ கான்சிக்லியேரி” (Paolo Consiglieri), “போனிஃபேசியோ ட கோல்” (Bonifacio da Colle) மற்றும் “கியோவன்னி பியெட்ரோ கரஃபா” (பின்னாளில் திருத்தந்தை நான்காம் பவுல்) (Giovanni Pietro Carafa (Afterwards Pope Paul IV) ஆகிய மூவருடன் இணைந்து “தியேடைன்ஸ்” – “தெய்வீக தரிசனத்தின் வழக்கமான கத்தோலிக்க சபை” (Theatines - Congregation of Clerics Regular of the Divine Providence) எனும் சபையை நிறுவியவர் ஆவார்.

“கேடனோ டேய் கோன்டி டி தியேன்” (Gaetano dei Conti di Thiene) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவரது தந்தை, “தியேன்” (Thiene) என்ற இடத்தின் பிரபுவான “காஸ்பர்” (Gaspar) ஆவார். “மேரி போர்ட்டா” (Mary Porta) இவரது தாயார் ஆவார். இவருக்கு இரண்டு வயதாகையில் இவரது தந்தை மரித்துப் போனார். இவரது தாயார் இவரை பக்தி மார்க்கத்தில் வழி நடத்தினார்.

பதுவை நகரில் கல்வி கற்ற கஜெட்டன், தமது இருபத்துநான்கு வயதில் “சிவில் மற்றும் நியதிச் சட்டம்” ஆகியவற்றில் முனைவர் பட்டம் பெற்றார். கி.பி. 1506ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “இரண்டாம் ஜூலியசின்” (Pope Julius II) அரசியல் தூதராக பணியாற்றினார். “வெனிஸ் குடியரசை” (Republic of Venice) சமரசப்படுத்தும் பணியில் இவர் திருத்தந்தைக்கு உதவி புரிந்தார்.

கி.பி. 1513ம் ஆண்டு திருத்தந்தை “இரண்டாம் ஜூலியஸ்” மரணமடைந்ததும் திருத்தந்தையர் அலுவலக சபையிலிருந்து விலகினார். ஆனால், அதுவரை இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெறவில்லை. கி.பி. 1516ம் ஆண்டு, தமது முப்பத்தாறு வயதில் இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தமது தாயார் மரணமடைந்ததும் சொந்த ஊரான “விசென்ஸா” (Vicenza,) அழைக்கப்பட்ட இவர், அங்கே கி.பி. 1522ம் ஆண்டு குணப்படுத்த இயலாத நோயாளிகளுக்கென ஒரு மருத்துவமனையை நிறுவினார். கி.பி. 1523ம் ஆண்டு, “வெனிஸ்” (Venice) நகரிலும் அதேபோன்றதொரு மருத்துவமனையை நிறுவினார். மருத்துவ சிகிச்சைகளைவிட ஆன்மீக ரீதியான குணமாக்களில் அதிக ஈடுபாடு காட்டினார். ரோம் நகரிலுள்ள “தெய்வீக அன்பின் பிரசங்க கலை” (Oratory of Divine Love) என்றழைக்கப்படும் “தோழமைக் கூட்டுறவில்” (Confraternity) இணைந்தார்.

கி.பி. 1524ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “ஏழாம் கிளமென்ட்டின்” (Pope Clement VII) ஆலோசனையுடன் தமது மூன்று நண்பர்களுடன் இணைந்து “தியேடைன்ஸ்” – “தெய்வீக தரிசனத்தின் வழக்கமான கத்தோலிக்க சபை” (Theatines - Congregation of Clerks Regular of the Divine Providence) எனும் சபையை நிறுவினார். இவரது நண்பர்களில் ஒருவரான “கியோவன்னி பியெட்ரோ கரஃபா” (Giovanni Pietro Carafa) பின்னாளில் திருத்தந்தை “நான்காம் பவுல்” (Pope Paul IV) ஆனார். இவர்களது சபை மிதமான வேகத்தில் வளர்ச்சியடைந்தது. கி.பி. 1527ம் ஆண்டு, பன்னிரண்டு உறுப்பினர்கள் இருந்த நிலையில், ரோம் நகரிலிருந்த இவர்களது சபை அழிக்கப்பட்டது. ஸ்பேனிஷ் பேரரசன் “ஐந்தாம் சார்ளசின்” (Charles V) இராணுவத்தினர் கஜெட்டனை துன்புறுத்தினர். “தியேடைன்ஸ்” சபையின் உறுப்பினர்கள் “வெனிஸ்” (Venice) நாட்டுக்கு தப்பியோடினர்.

அங்கே அவர் புனிதர் “ஜெரோம் எமிளியானியை” (Jerome Emiliani) சந்தித்தார். அவருடன் இணைந்து “சோமாஸ்கன்ஸ்” (Somascans) என்று சுருக்கமாக அழைக்கப்படும் (Congregation of Clerks Regular) எனும் சபையை உருவாக்குவதில் உதவி புரிந்தார்.

கி.பி. 1533ம் ஆண்டு, “நேப்பிள்ஸ்” (Naples) நகரில் ஒரு இல்லம் அமைத்தார். கி.பி. 1540ம் ஆண்டு “வெனிஸ்” (Venice) நகரிலும், அதன்பின்னர் “வெரோனா” (Verona) நகருக்கும் தமது பணிகளை விரிவுபடுத்தினார். ஏழை மக்களுக்கு உதவுவதற்காக வங்கி ஒன்றினை நிறுவினார். அதுவே பின்னாளில் “நேப்பிள்ஸ் வங்கி” (Bank of Naples) என்றழைக்கப்படுகிறது.

கஜெட்டன், கி.பி. 1547ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 7ம் நாளன்று, “நேப்பிள்ஸ்” (Naples) நகரில் மரணமடைந்தார்.

Saint of the Day : (07-08-2020)

St. Cajetan

St. Cajetan was born on October 1, 1480 and his baptismal name was Gaetano dei Contidi Tiene. He studied law in Padua and got a degree on civil and cannon law at age 24 years. He was working as a diplomat in the Venetian Republic for Pope Julius-II. He was ordained as a priest during the year 1516. He founded a congregation named “The Oratory of Divine Love”. The Bishop of Chieti diocese, Giovanni Pietro Carafa was the first superior of this Oratory, who later became Pope Pius-IV. The members of the Oratory are also called as “theatines” in the name of the city of Chieti, which is called as “Theate” in Latin. In the year 1533 he founded a house in Naples to fight against Lutheranism and to check its spreading. When he fell ill, he slept on a wooden board. When the doctors told him to take rest on a comfortable bed, he refused and said that his savior died on a cross and at least let him die on wood. He died on August 7, 1547.

He was beatified by Pope Urban-VIII on October 8, 1629 and also canonized on April 12, 1671. He is the patron saint of workers, job seekers and un-employed people.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் ✠(St. Sixtus II August 6

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 6)

✠ புனிதர் இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் ✠

(St. Sixtus II)

24ம் திருத்தந்தை/ மறைசாட்சி:

(24th Pope/ Martyr)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

கிரேக்க நாடு

(Greece)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 6, 258

ரோம்; ரோமப் பேரரசு

(Rome, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 6

பாதுகாவல்: நம்பிக்கையுள்ள பெண்களுக்கு, திராட்சை மற்றும் பீன்ஸ் விளைச்சலுக்கு

திருத்தந்தை இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் (Pope Sixtus II) ரோம் ஆயராகவும், 24ம் திருத்தந்தையாகவும், கி.பி. 257ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம் 31ம் நாளிலிருந்து, கி.பி. 258ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம் 6ம் நாள் வரை ஆட்சி செய்தார். ரோமப் பேரரசன் “வலேரியனின்” (Emperor Valerian) ஆட்சி காலத்தில், கி.பி. 258ம் ஆண்டு நடந்த கிறிஸ்தவ துன்புருத்தல்களின்போது “புனிதர் லாரன்ஸ்” (Lawrence of Rome) உள்ளிட்ட ஏழு திருத்தொண்டர்களுடன் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டார்.

இவருக்கு முன் பதவியிலிருந்தவர் திருத்தந்தை “முதலாம் ஸ்தேவான்” (Pope Stephen I) ஆவார். திருத்தந்தை “டையோனிசியஸ்” (Pope Dionysius) இவருக்குப் பிறகு பதவி வகித்தவர் ஆவார். திருத்தந்தை இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 24ம் திருத்தந்தை ஆவார்.

பணிகள்:

திருத்தந்தை இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் கிரேக்க நாட்டவர் என்று "திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் பண்டைய ஏடு கூறுகிறது.

இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ் தமக்குமுன் பதவியிலிருந்த திருத்தந்தை “முதலாம் ஸ்தேவானின்” (Pope Stephen I) அணுகு முறையிலிருந்து வேறுபட்ட விதத்தில் செயல்பட்டு, திருச்சபைக்கு உள்ளே நிலவிய பூசல்களுக்குத் தீர்வுகள் கண்டார். குறிப்பாக, ரோம மன்னர்கள் கிறிஸ்தவ மறையைத் துன்புறுத்தியபோது தம் உயிரைக் காத்துக் கொள்வதற்காக சில கிறிஸ்தவர்கள் தம் மத நம்பிக்கையைக் கைவிட்டு, ரோம தெய்வங்களுக்குப் பலி செலுத்தியதால் அவர்களை மீண்டும் திருச்சபையில் ஏற்றுக்கொள்வது பற்றி கருத்து வேறுபாடு நிலவியது. அத்தகைய கிறிஸ்தவர்களுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை திருமுழுக்கு கொடுக்க வேண்டியதில்லை என்று ரோமத் திருச்சபை கருதியது. ஆனால், வட ஆப்பிரிக்கா, சிறு ஆசியா ஆகிய பகுதிகளின் ஆயர்கள், குறிப்பாக கார்த்தேஜ் நகர் ஆயர் சிப்பிரியான், அக்கருத்தோடு உடன்படவில்லை. இதனால் திருச்சபைக்குள் குழப்பம் நிலவியது.

திருத்தந்தை இரண்டாம் சிக்ஸ்டஸ், புனித சிப்பிரியானோடும் பிற ஆயர்களோடும் தொடர்பு கொண்டு நல்லுறவு ஏற்படுத்தினார். இத்தகைய நல்லுறவு ஏற்படுவதற்கு அலெக்சாந்திரிய நகர் ஆயர் தியோனீசிஸ் (இறப்பு: 264/5) என்பவரும் பெரிதும் துணைநின்றார்.

மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறத்தல்:

ரோம மன்னன் வலேரியன் முதலில் கிறிஸ்தவ சமயத்தின்பேரில் சகிப்புத்தன்மை காட்டினார். அதன் பின் அதனை மிகவும் கடுமையாகத் துன்புறுத்தலானார். பல ஆயர்களும் குருக்களும் கொல்லப்பட்டனர். கிறிஸ்தவர்கள் வெளிப்படையாகக் கல்லறைத் தோட்டங்களில் வழிபாடு நிகழ்த்துவது தடைசெய்யப்பட்டது. அரசு ஏற்பாடு செய்த வழிபாடுகளில் பங்கேற்று, ரோம தெய்வங்களுக்குப் பலிசெலுத்த கிறிஸ்தவர்கள் வற்புறுத்தப்பட்டார்கள். வலேரியனின் துன்புறுத்தல்களினால் எண்ணற்ற குருக்களும் ஆயர்களும் திருத்தொண்டர்களும் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டனர்.

கி.பி. 258ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 6ம் நாள், கிறிஸ்தவர்கள் வழிபாடு நடத்தியபோது சிக்ஸ்டஸ் ஓர் இருக்கையில் அமர்ந்து மக்களுக்குப் போதித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்போது அரச இராணுவத்தினர் திடீரென அங்கு நுழைந்து, திருத்தந்தை சிக்ஸ்டசையும் அவரோடு நான்கு திருத்தொண்டர்களையும் கழுத்தை வெட்டிக் கொன்றார்கள். ஒருசில நாட்களுக்குப் பின், மற்றும் மூன்று திருத்தொண்டர்கள் கிறிஸ்தவ நம்பிக்கைக்காகக் கொல்லப்பட்டார்கள். “ஜானுவரியஸ்” (Januarius), “வின்சென்ஷியஸ்” (Vincentius), “மேக்னஸ்” (Magnus), “ஸ்டீஃபன்” (Stephanus), “ஃபெலிசிஸ்ஸிமஸ்” (Felicissimus) “அகபிடஸ்” (Agapitus) மற்றும் “லாரன்ஸ்” (Lawrence of Rome) ஆகியோர் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்ட ஏழு திருத்தொண்டர்கள் ஆவர்.

அடக்கம்:

மறைச்சாட்சியாக உயிர்துறந்த இரண்டாம் சிக்ஸ்டசின் உடல் ரோம் கலிஸ்டஸ் (Catacomb of Callixtus) கல்லறைத் தோட்டத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. அவர் கொல்லப்பட்டபோது அமர்ந்திருந்த, இரத்தம் தோய்ந்த இருக்கை அவருடைய கல்லறையின் பின்புறம் அமைக்கப்பட்ட சிறுகோவிலில் வைக்கப்பட்டது.

ஒரு நூற்றாண்டுக்குப் பின், திருத்தந்தை “முதலாம் டாமசஸ்” (Pope Damasus I) என்பவர் (ஆட்சி: 366-384) இரண்டாம் சிக்ஸ்டசின் கல்லறைமீது ஒரு கல்வெட்டு பதித்தார்.

திருவிழா:

புனிதர் இரண்டாம் சிக்ஸ்டசின் நினைவுத் திருவிழா, ஆகஸ்ட் மாதம், 6ம் நாள் கொண்டாடப்படுகிறது. அவருடைய பெயர் ரோம திருப்பலியின் நற்கருணை மன்றாட்டில் சேர்க்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(August 6)

✠ St. Sixtus II ✠

24th Pope/ Martyre:

Born: ----

Greece

Died: August 6, 258

Rome, Roman Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast Day: August 6

Pope Saint Sixtus II was bishop of Rome from August 30, 257 to August 6, 258. He died a brutal death as a martyr during the persecution of Christians by Emperor Valerian.

According to the Liber Pontificalis, Sixtus was Greek by birth, although this is now disputed since the authors of this work seem to have confused him with the contemporary Xystus who was a Greek student of Pythagoreanism. During Sixtus II's episcopacy, the struggle between the Catholic Church and Novatianism, a schismatic movement that refused to grant absolution to those who had committed idolatry under persecution, continued to rage throughout the Christian churches.

The main accomplishment of Sixtus' papacy was to restore amicable relations with the African and Eastern churches, which had been strained by the policy of his predecessor, Stephen I, over the question of heretical baptism. Sixtus continued to uphold Stephen's policy that baptisms administered by Novatianist clergymen were valid, but he was nevertheless able to end the animosity of Catholic churchmen opposed to Stephen's policy, especially Cyprian of Carthage.

Sixtus carried out his duties despite the initial wave of persecution under Emperor Valerian I. However a new and harsher edict in August 258 resulted in Sixtus becoming one of the persecution's first martyrs. He was beheaded on August 6 with several companions. Ironically, the antipope Novatian also apparently died during the same persecution.

Although the Liber Pontificalis says that Sixtus II was Greek, modern Catholic and secular scholars consider this to be in error, resulting from the fact that the authors of this source thought that he was identical with a contemporary Greek philosopher of the same name, the author of the so-called Sentences of Xystus.

During the episcopacy of his predecessor, Pope Stephen I, a sharp dispute had arisen between Rome and the African and Eastern churches concerning the question of whether Novatianist schismatics needed to be re-baptized if they seek admission to the Catholic Church. The future Saint Cyprian of Carthage had pointedly disagreed with Stephen I on the issue. As if the Novatianist schism itself were not bad enough, the controversy over heretical baptism now threatened a complete rupture between Rome and the churches of Africa and Asia Minor.

Although Sixtus upheld Stephen's position that the Novatianists only required absolution and not re-baptism, he was more conciliatory than Stephen had been and succeeded in restoring friendly relations with Cyprian and his followers. Exactly how he did so is not clear, but Pontius, Cyprian's biographer, calls Sixtus a "good and peaceful priest"—bonus et pacificus sacerdos—indicating that his style, at least, was less offensive than his predecessor's.

Shortly before Sixtus II became a bishop, Emperor Valerian issued his first edict of persecution, which required the Christians to participate in the national cult of the pagan gods and forbade them to assemble in the cemeteries. Those who refused to comply were threatened with exile or death. Nevertheless, during the early part of his reign, Sixtus managed to perform his functions as chief pastor of the Roman Christians without being molested by those who were charged with the execution of the imperial edict.

According to a later legend, one of the deacons appointed by Sixtus II was the famous saint and martyr Lawrence of Rome. Lawrence was placed in charge of the administration of church goods and the care of the poor, and one of the items he had charge of was the famous chalice of Christ known later as the Holy Grail.

However, during the first days of August, 258, the emperor issued a new and far more harsh edict against the Christians. It authorized that bishops, priests, and deacons could be summarily put to death without trial. Cyprian informs us that "the prefects of the city were daily urging the persecution in order that, if any were brought before them, they might be punished and their property confiscated." As a result of intensified efforts by the emperor's agents, Sixtus II was one of the first to fall victim to this imperial policy.

Hoping to escape the vigilance of the Roman officers, he assembled his flock on August 6 at one of the less-known cemeteries, that of Prætextatus, on the left side of the Appian Way, nearly opposite the famous cemetery of Saint Callixtus, where Christians often congregated for worship in the presence of the holy martyrs. While seated on his chair in the act of addressing his flock, he was suddenly apprehended by a band of soldiers. Some sources say he was immediately beheaded, others that he was first brought before a tribunal to receive his sentence and then led back to the cemetery for execution. The inscription which Pope Damasus I (366-384) placed on Sixtus' tomb in the cemetery of Saint Callixtus may be interpreted in either sense. The Liber Pontificalis claims that he was led away from the place in order to induce him to offer sacrifice to the gods.

Four deacons, Januarius, Vincentius, Magnus, and Stephanus, were apprehended with Sixtus and beheaded with him at the same cemetery. Two other deacons, Felicissimus and Agapitus, suffered martyrdom on the same day. The order of Valerian made no distinction between Catholic and Novatianist sects of Christianity, and thus the antipope Novatian seems to have died in the same persecution with his rival.

இயேசுவின் உருமாற்றம் August 6

(06-08-2020) 

இயேசுவின் உருமாற்றம் 

1456 ஆம் ஆண்டு கிறிஸ்தவர்களுக்கும் துருக்கியர்களுக்கும் இடையே பெல்கிரேட் என்னும் இடத்தில் கடுமையான போர் மூண்டது. இந்தப் போரில் ஹுன்யாடி ஜோன்ஸ்  என்பவர் கிறிஸ்தவர்களின் சார்பாக நின்று போர்தொடுத்தார். போரின் முடிவில் கிறிஸ்தவர்கள் துருக்கியர்களை வெற்றிகொண்டார்கள். அவர்கள் இத்தகையதொரு வெற்றியை இறைவனின் துணையால்தான் பெற்றார்கள் என்பதை நன்கு உணர்ந்தார். இதை அறிந்த அப்போதைய திருத்தந்தை மூன்றாம் கலிஸ்துஸ் என்பவர் ஆண்டவரின் உருமாற்றப் பெருவிழாவை கிறிஸ்தவர்கள் துருக்கியர்களை வெற்றிகொண்ட அந்த ஆகஸ்ட் 6 ஆம் நாளில் கொண்டாடப் பணித்தார். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை ஆண்டவரின் உருமாற்றப் பெருவிழா ஆகஸ்ட் 06 ஆம் தேதி கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Feast of The Transfiguration of the Lord.

(06-08-2020)

One day Jesus took three of his disciples namely Peter, John and James to mount Tabor. On the mount Jesus changed into a divine being with eternal light shining from him. Moses and Elias were also appeared there and were talking with Jesus. They were talking about the suffering Jesus has to undergo in Jerusalem, which would happen soon. But Peter was so happy that he told Jesus that they should remain there and he would construct three tents for Jesus, Moses and Elias, without realizing what he was telling. At the same time a cloud descended from above and covered Jesus, Moses and Elias. An eternal sound was heard from inside the cloud to the effect that Jesus is the loving son of the God and everyone must hear and adhere what He says. Then the cloud disappeared and only Jesus was there. This incident is also a proof for the divine nature of Jesus along with human nature.

This incident of the reappearance of Moses and Elias may be taken as a proof that there is a place to live in after death, for those persons, who hear and adhere to the words of Jesus Christ.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

திருத்தந்தை ஹோர்மிஸ்தாஸ் (Pope Hormisdas) August 6

இன்றைய புனிதர் :

(06-08-2020)

திருத்தந்தை ஹோர்மிஸ்தாஸ் (Pope Hormisdas)

பிறப்பு 

5 ஆம் நூற்றாண்டு, 

ஃப்ரோஸினான்(Frosinone), இத்தாலி

    

இறப்பு 

6 ஆகஸ்டு 523, 

உரோம், இத்தாலி

திருத்தந்தையாக: 514-523

இவர் 514 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 523 ஆம் ஆண்டு வரை திருத்தந்தையாக இருந்தார். திருச்சபையில் எண்ணிலடங்கா ஆலயங்களைக் கட்டினார். இவரது ஆட்சிக்காலத்தில், கான்ஸ்டான்ண்டினோபிளிலிருந்து 250 க்கும் மேற்பட்ட ஆயர்கள், உரோமுடன் இணைந்தார்கள். மற்றும் பல கீழை நாட்டு ஆயர்களையும் உரோம் கத்தோலிக்க திருச்சபையோடு இணைத்தார். 

திருமணமாகி மனைவியை இழந்த இவருக்கு சில்வேரியுஸ் Silverius என்ற பெயர் கொண்ட மகன் ஒருவர் இருந்தார். திருத்தந்தை ஹோர்மிஸ்தாஸிற்கு பிறகு, சில்வேரியுஸ் திருத்தந்தையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். திருத்தந்தை ஹோர்மிஸ்தாஸ் தனது பதவி காலத்தில் பல நற்செயல்களை புரிந்தார். இறை இயேசு காட்டிய நற்செய்தி பாதையில் தனது வாழ்வை வாழ்ந்தார். இவர் தன் வாழ்வின் இடரான சூழலிலும் கூட மிக மகிழ்ச்சியான வாழ்வை வாழ்ந்தார். அக்காசியன் Acacian என்ற தப்பறைக் கொள்கைக்கு எதிராக போராடினார். 

செபம்:

அனைத்தையும் படைத்தாளும் இறைவா! கிறிஸ்தவம் தோன்றிய நாளிலிருந்து இந்நாள் வரை பல இடையூறுகளை தாண்டி, உம் திருச்சபையை வளர்த்தெடுத்தீர். இன்றும் எம் திருச்சபையோடு இருந்து எல்லா தீங்குகளிலிருந்தும் காத்து வழிநடத்தும். திருச்சபையை வழிநடத்தும் திருத்தந்தை, ஆயர்கள், குருக்கள், துறவியர் மற்றும் பொதுநிலையினர் அனைவரையும் உமது சிறகுகளின் நிழலில் வைத்து காத்து, ஆவியின் வழிநடத்துதலால் வாழ வரம் தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (06-08-2020)

Pope Saint Hormisdas

One of the few popes to ever have children, Hormisdas' actually raised his son to be a pope, Sliverus.

A man of wealth, Hormisdas was born about 450 AD in Frosinone, Campagnia di Roma, Italy, in other words, the plains around the city of Rome. This would put him in the center of continual politics and controversy his whole life. As a youth, Hormisdas married and had at least one son. He most likely had a career in law or diplomacy, since he seemed to have such talent in this field.

However, as a middle-aged man, Hormisdas was probably widowed and turned his attention to the Church. He became a deacon. A well-known figure in Rome, Hormisdas was a foremost clerical supporter of Pope Symmachus during the Laurentian Schism, a time of competing papacies. He was a notary of the 502 synod.

The day after the burial of the dead pope, Symmachus, Hormisdas was elected without notable controversy. The people of Rome were probably tired of the anger and fighting.

His first action after his election was to receive back into the Church all the adherents of the Laurentian schism, those who had not yet reconciled. The schism had lasted much too long, most likely because of a hatred directed at the person of Symmachus. Hormisdas wanted to go on.

The second action Hormisdas took was to try to clear up the long lasting Acacian schism. This had been going on for 30 years, since 484. Some Eastern bishops had tried to take the matter into their hands by writing to Symmachus asking for an attempt at reunification. However, Symmachus wanted the bishops to condemn Acacius and the bishops were not up to that. It was time for the new pope to try.

Emperor Anastasius, succssor to Zeno, was still on the throne. He had maintained the Henoticon to the point that he was inclined toward Monophysitism, the belief that the Divine nature and the human nature of Jesus were one. This was not the teaching of Rome. Anastasius had driven three patriarchs out of their cities for their too orthodox teachings.

Discontent had been growing towards Anastasius' inclinations. A commander of the army, Vitalian of Lower Moesia, led a revolt. He made two demands: 1. He wanted the office of distribution of grain for the troops restored to his person, a rather minor request. 2. He wanted the decisions of the Council of Chalcedon to be recognized and full unity with Rome. Vitalian was very insistent. He got many supporters as he marched towards Constantinople with his growing army. By the time he arrived, in the late fall of 514, the emperor's nephew, Hypatius, was waiting for him with the emperor's army. Hypatius was defeated and Emperor Anastasius was obligated to negotiate.

Vitalian was in a position to push his agenda. He demanded that Anastasius convene a synod at Heraclea on July 1, 515, invite the pope and submit to the pope's arbitration the dispute about the various empty sees to restore unity. Playing a game of chance with letters to the pope, the emperor sent out two letters by two carriers. It took months for the pope to receive either and his ambassadors got to Heraclea too late for the synod.

A game of cat and mouse took up the next three years as ambassadors went back and forth, to no avail. But suddenly, Anastasiius died in July of 518 and his supporter, the Patriarch Timotheus died shortly thereafter. The new emperor, Justin I was a Chalcedonian Christian and was bound to reject the Monophysitism. Within a year, negotiations had ironed out a formula.

In March, 519, the new Patriarch John signed a confession of faith, also known as the Formula of Hormisdas, reaffirming the teachings of the Council of Chalcedon.

The first sentence of the Formula reads as follows: "The first condition of salvation is to keep the norm of the true faith and in no way to deviate from the established doctrine of the Fathers."

Pope Hormisdas lived several years after his crowning accomplishment, dying on August 6, 523 AD. He is buried in St. Peter's Basilica.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

தூய மரியாளின் பெரிய பேராலய அர்ப்பணிப்பு திருவிழா ✠(Dedication of the Basilica of St Mary Major) August 5

† இன்றைய திருவிழா †

(ஆகஸ்ட் 5)

✠ தூய மரியாளின் பெரிய பேராலய அர்ப்பணிப்பு திருவிழா ✠

(Dedication of the Basilica of St Mary Major)

திருவிழா நாள்: ஆகஸ்ட் 5

தூய மரியாளின் பெரிய பேராலய அர்ப்பணிப்பு திருவிழா, ஆண்டுதோறும், ஆகஸ்ட் மாதம், 5ம் நாளன்று, விருப்ப நினைவுத் திருவிழாவாக கொண்டாடப்படும் தினமாக, பொது ரோமன் நாள்காட்டியில் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

கி.பி. 1960களின் பிற்பகுதியில், பொது ரோமன் நாள்காட்டியின் முந்தைய பதிப்புகளில், இத்திருவிழாவானது, “பனிமய தூய மரியாளின் பேராலய அர்ப்பணிப்பு திருவிழா” என்று அழைக்கப்பட்டது. இது, பேராலய அஸ்திவாரத்தைப் பற்றின புகழ்பெற்ற கதையின் குறிப்பு ஆகும். இதே காரணத்திற்காகவே, இத்திருவிழாவானது, “பனிமய அன்னை திருவிழா” என்று பரவலாகவும் பிரபலமாகவும் அறியப்படுகின்றது. 1969ம் ஆண்டு பொது ரோமன் நாள்காட்டியின் திருத்தத்தில், இப்புராணக் குறிப்பு அகற்றப்பட்டது.

கி.பி. 1545ம் ஆண்டு முதல், 1563ம் ஆண்டு வரை நடந்த “ட்ரெண்ட்” மகா சபையின் (Council of Trent) வேண்டுகோளுக்கிணங்க, திருத்தந்தை ஐந்தாம் பயஸ் (Pope Pius V), கி.பி. 1568ம் ஆண்டு, இத்திருவிழாவினை ரோமன் நாள்காட்டியில் இணைத்தார். இதற்காக, ஆயர்கள், குருக்கள் மற்றும் திருத்தொண்டர்களின் தினசரி பயன்பாட்டிற்கான பொது அல்லது நியமன பிரார்த்தனைகள், பாடல்கள், சங்கீதம், வாசிப்பு மற்றும் குறிப்புகளுள்ள கத்தோலிக்க திருச்சபையின் லத்தீன் வழிபாட்டு சடங்கின் பிரார்த்தனை புத்தகத்தை (Roman Breviary) திருத்தி எழுதினர். இதற்கு முன்னர், கி.பி. 14ம் நூற்றாண்டில், ரோம நகரத்தின் அனைத்து சபைகளிலும், முதன்முதலில் தேவாலயத்தில் மட்டுமே இது கொண்டாடப்பட்டது.

தற்போதைய துருக்கி (Turkey) நாட்டிலுள்ள “எபேசஸ்” (Ephesus) நகரில் நடந்து முடிந்த “முதலாம் ஆலோசனை சபையின்’ (First Council of Ephesus) பின்னர், அன்னையின் பேராலயத்தை (Basilica di Santa Maria Maggiore) மீண்டும் கட்டிய திருத்தந்தை மூன்றாம் சிக்ஸ்டஸின் (Pope Sixtus III) அர்ப்பணிப்பினை இத்திருவிழா நினைவுகூருகிறது. ரோமில், “எஸ்குய்லின்” (Esquiline Hill) குன்றின் உச்சியில் அமைந்துள்ள இந்த முக்கிய பேராலயம், “தூய மரியாளின் மக்கியோர் பேராலயம்” (Basilica of Santa Maria Maggiore) என்றழைக்கப்படுகின்றது. ஏனெனில், இதுவே ரோம் நகரிலுள்ள, அன்னை மரியாளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ள மிகப் பெரிய பேராலயமாகும்.

திருத்தந்தை மூன்றாம் சிக்ஸ்டஸ் (Pope Sixtus III) அவர்களால் திருத்தி கட்டப்பட்ட இப்பேராலயத்தின் அசல், திருத்தந்தை லிபெரியஸ் (Pope Liberius) காலத்தில் (கி.பி. 352–366) கட்டப்பட்டதாகும்.

† Feast of the Day †

(August 5)

✠ Dedication of the Basilica of St Mary Major ✠

Feast Day: August 5

The Dedication of the Basilica of St Mary Major is a feast day in the General Roman Calendar, optionally celebrated annually on 5 August with the rank of the memorial.

The feast day of Our Lady of the Snow is also the day of the dedication of the Basilica of Santa Maria of the Snows, or Santa Maria Maggiore [Saint Mary Major] in Rome. 

Since the 7th century, it was known also as Maria ad Præsepe because the Basilica has some pieces of wood from the Manger in which Our Lord was born. The ceiling of the Basilica is gilded with the first gold that came from the Americas.

This was the first church in Rome to be dedicated to Our Lady. In the 4th century, Pope Liberius added a lateral hall to a large existing hall of a Roman patrician palace and dedicated it to the cult; for this reason, it was called the Basilica Liberia [Liberian Basilica]. Pope Sixtus III (432-440) restored it almost a century later and dedicated it to the Virgin, who the Council of Ephesus had defined as Theotokos, that is, the Mother of God. It was then that the Basilica received the name of Santa Maria Maggiore, Santa Maria Mayor. 

A beautiful legend tells us that Our Lady appeared in dreams simultaneously to Pope Liberius and to the Roman patrician who owned the property where the church would be erected. She commanded the Pope to build a basilica on Esquiline Hill on the site that would be covered with snow the next day. Indeed, during that night of August 4-5, 352, in the very heart of the summer, miraculous snow fell on the summit of the Hill, indicating the place for the church to be built. This is why this basilica is also called Our Lady of the Snow. 

The patrician had a similar dream indicating that he should donate the palace and land for the church to be built. Our Lady also told him that she would send the snow as a sign. 

To commemorate the Miracle of the Snow, every August 5th a cascade of white petals descends from the coffered ceiling onto the altar place during the religious festivities.

It was in this church that one Christmas night Our Lady placed the Divine Infant into the arms of St. Cajetan of Thiene. It was here on another Christmas night that St. Ignatius of Loyola celebrated his first Mass. In this church, St. Pius V prayed the Rosary that obtained for the Catholic warriors the victory of Lepanto. There is a chapel in the Basilica that has a picture of Our Lady that, according to tradition, was painted by St. Luke. St. Charles Borromeo used to pray often in front of this Madonna, and in the testimony of his gratitude to her, he wrote the Rule of the Canons of Santa Maria Maggiore.

Comments:

Here you can see the beautiful role of legends. Synarchy or technocratic minds do not like legends because they lack definite proof of truth. They do not understand that the legend exists to prove something superior to the concrete fact. In this story, for example, we find many things that tell us about Our Lady.

It can be disputed whether or not the snow actually fell on that day in August, but the legend reminds us that Our Lady has the power to transcend the laws of nature. There is an enormous distance between Heaven and earth. She can make nothing of this distance and appear to a Pope. Naturally speaking, it is marvelous for it to snow in the hot summer - July and August are terribly hot months in Rome - but she has the power to make this happen if she so desires. 

Morally speaking, we experience this truth whenever she sends us consolations in the most heated hours of our battles, trials, and sufferings. At such moments, she lets fall on us an immaculate, white, and refreshing snow that gives us a pre-taste of Heaven. Therefore, even though someone can dispute the veracity of the legend of the snow that fell, he cannot dispute that Our Lady is able to make this miracle if she desires and that in fact, she does so frequently in a moral sense. This is the superior truth the legend contains. 

Surrounding this basilica is an atmosphere permeated with History. You can find many magnificent things there: wood from the Manger where Our Lord was born in Bethlehem, the famous icon of the Virgin Mary said to be painted by St. Luke known as Salus Populi Romani [the salvation of the Roman people], and the basilica's ceiling gilded with gold from the mines of America and presented by the Sovereigns of Spain, Ferdinand, and Isabella, to the Pope. It is a very beautiful gesture to take the first gold from America and, instead of putting it in a bank vault, offer it to the Church so it can be “uselessly” placed on the ceiling of a church dedicated to Our Lady. To send the first riches, the first fruits of America, and use it to honor Our Lady is an implicit recognition that she is the Mediatrix of all Graces.

Also, the excerpt duly recalls that incident when St. Pius V was in Santa Maria Maggiore meeting with some cardinals and he stopped to pray the Rosary. During it, he had a revelation that the Catholics had won the Battle of Lepanto. I don’t know why the selection doesn’t mention that the body of this holy Pope is buried there. Whoever visits the Basilica can venerate the body of that General Inquisitor and great enemy of Protestants and Muslims, as I had the grace to do. 

The impressive parade of Saints and many important relics present there a testimony to the Catholic tradition that lives in Santa Maria Maggiore. In that monument, one finds many traces of great historical events - one of them the Incarnation of the Divine Word itself. All this reveals the splendor of tradition in Catholic Civilization. 

This feast day tells us of the importance of both tradition and the legend. 

Let us pray to Our Lady that under this very poetic invocation of Our Lady of the Snow, she will help us to love and fight for the sacred traditions of the Church and open our souls to the most astonishing miracles during the days of the chastisement predicted at Fatima.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனித ஒஸ்வால்டு (St. Oswald of North Umbria) August 5

இன்றைய புனிதர் :

(05-08-2020)

புனித ஒஸ்வால்டு 

(St. Oswald of North Umbria)

பிறப்பு : 604

வட உம்பிரியா

இறப்பு : 5 ஆகஸ்டு 642

வட உம்பிரியா

பாதுகாவல் : ஆங்கிலேய அரசர்கள், காண்டோன் நகர்

​நினைவுத் திருநாள் : ஆகஸ்ட் 5

புனித ஒஸ்வால்டு, 634 முதல் தமது மரணம் வரை வட உம்பிரியா நாட்டின் அரசராக இருந்தவர். இவரது தந்தை ஈத்தல்ஃபிரித் ((Ethelfrith)) ஆவார்.

ஓஸ்வால்டு ஸ்காட்லாந்தில் உள்ள கொலும்பான் என்ற ஊரில் துறவற இல்லம் ஒன்றை நிறுவினார். 634ல் அவர் பிறந்த நாடான இங்கிலாந்தில் போர் மூண்டதால் ஸ்காட்லாந்திலிருந்து நாடு திரும்பினார். அங்கு போரினால் பாதிக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவ மக்களை பராமரிக்க இன்னல்கள் பல அடைந்தார். அதன்பிறகு, பாதிக்கப்பட்ட கிறிஸ்தவ மக்களுக்கு உதவி செய்வதற்கென்று, ஆயர் எய்டன் Aidan என்பவரின் உதவியுடன் 635ல், ஹோலி ஐலாந்து தீவில் (Holy Island) இருந்த புனித ஆசீர்வாதப்பர் துறவற இல்லம் ஒன்றை கட்டினார்.

ஏராளமான கிறிஸ்தவ மக்களை உருவாக்கினார். அம்மக்களுக்கு தேவையான உதவிகள் அனைத்தையும் செய்து கொடுத்து அவர்களுக்கு சிறந்ததோர் ஞானத்தந்தையாக திகழ்ந்தார். மிகச் சிறப்பாக கிறிஸ்தவர்களை காத்து, வழிநடத்திய இவரை ஹைட்னிஸ் அரசர் (Heidnisch King) தாக்கியபோது இறந்தார். ஓஸ்வால்டு இறந்த பின்னர், இவரின் பக்தி அதிவேகத்தில் பிரான்சு, இத்தாலி, ஜெர்மனி மற்றும் இன்னும் பல நாடுகளில் பரவியது.

பிரிட்டனில் சக்திமிகு ஆட்சியாளராக திகழ்ந்த ஒஸ்வால்டு "மேசர்ஃபீல்டு" போரில் (Battle of Maserfield) உயிர் துறந்தார்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (05-08-2020)

Saint Oswald of Northumbria

Son of the pagan King Aethelfrith the Ravager of Bernicia and Princess Aacha of Deira, the second of seven children. Brother of Saint Ebbe the Elder. Nephew of Saint Ethelreda. When his father was killed in battle when Oswald was eleven years old, his mother fled with the family for the court of King Eochaid Buide at Dunadd in modern Scotland. There he converted to Christianity. Educated at the Iona Abbey with his brother Oswiu. Soldier; known to have fought at the Battle of Fid Eoin in 628. Contemporary writings describe him as having "arms of great length and power, eyes bright blue, hair yellow, face long and beard thin, and his small lips wearing a kindly smile". Reported to have had a pet raven for years.

In 634, Oswald formed his own army, returned to Northumbria, defeated King Cadwallon of Gwynedd, and took the throne of Northumbria. Prior to the battle, he had received a vision of Saint Colman of Lindisfarne; he had also erected a large cross on the field on the night before, attributed his win to his faith and the intervention of the saint, and the victory is known as the Battle of Heavenfield. Brought Saint Aidan of Lindisfarne to Northumbria as bishop to evangelize the kingdom. Built churches and monasteries in his realm, and brought in monks from Scotland to help establish monastic life. Married the daughter of King Cynegils of Wessex, and convinced Cynegils to allow Saint Birinus to evangelize in that kingdom.

Due to victories in combat, and family alliances, Saint Bede claims that Oswald was recognised as Bretwalda by all of Saxon England. His royal standard of purplish-red and gold forms the basis of the coat of arms of modern Northumberland. Because he was killed in battle with invading pagan forces, he is sometimes listed as a martyr. Noted for his personal spirituality, piety, faith, his devotion to the kingdom, his charity to the poor, and his willingness to take arms to defend his throne.

Oswald was a king and a saint, and made a large mark in his short time; inevitably, large tales are told of him.

• One Easter he was about to dine with Saint Aidan of Lindisfarne. A crowd of poor came begging alms. Oswald gave them all the food and the wealth he carried on him, then had his silver table settings broken up and distributed.

• Saint Aidan was so moved by the king's generosity that he grasped Oswald's right hand and exclaimed, "May this hand never perish!" For years after, the king was considered invincible. The hand has, indeed, survived, as it is enshrined as a relic in the Bamburgh church.

• Oswald's body was hacked to pieces on the battle field where he fell, and his head and arms stuck on poles in triumph. One arm taken to an ash tree by Oswald's pet raven. Where the arm fell to the ground, a holy well sprang up.

• Once a horseman was riding near Heavenfield. The horse developed a medical problem, fell to the ground, rolling around in pain. At one point it happened to roll over the spot where Oswald had died, and was immediately cured.

• The horseman told his story at a nearby inn. The people there took a paralysed girl to the same spot, and she was cured, too.

• People began to take earth from the spot to put into water for the sick to drink. So much earth was removed that it left a pit large enough for a man to stand in.

• Oswald's niece wanted to have the king buried at Bardney Abbey, Lincolnshire. The monks were reluctant as they were not on good terms with Northumbrian overlords, and when the burial train arrived at their door after dark, they refused to open to let the party in. However, the coffin emitted a bright light that shone into the heavens. The monks considered it a sign, vowed never to turn away anyone for any reason, and allowed the burial.

• When the monks washed the bones prior to enshrinement, they poured the water onto the ground nearby. Local people soon learned that the ground had power to heal.

• A sick man who had led a dissolute life drank water which contained a chip of the stake on which Oswald's head had been spiked. The man was healed, and reformed his life.

• A little boy was cured of a fever by sitting by Oswald's tomb at Bardney.

• Pieces from the Heavenfield cross were claimed to have healing powers.

• Healing powers were claimed for moss that grew on the cross.

• A plague in Sussex, England was stopped by Oswald's intercession.

• Archbishop Willibrord recounted to Saint Wilfrid a series of tales of miracles worked in Germany by Oswald's relics.

Born :

c.605 in Northumbria, England

Died :

 killed in battle with invading pagan Welsh and Mercian forces on 5 August 642 at Maserfield, Shropshire, England, and thus often listed as a martyr

• reported to have died praying for the souls of his dying bodyguards

• body hacked to pieces with his head and arms stuck on poles

• the dismembered limbs eventually entered relic collections in monasteries around England

• remaining body buried first at Bardney Abbey, Lincolnshire, England

• later translated to Saint Oswald's church, Gloucester, England

Patronage :

Zug, Switzerland

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 5)

✠ புனிதர் ஒஸ்வால்ட் ✠

(St. Oswald of Northumbria)

நார்தும்ப்ரியா அரசன்:

(King of Northumbria)

பிறப்பு: கி.பி. 604

டேய்ரா, நார்தும்ப்ரியா

(Deira, Northumbria)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 5, 642

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodoxy)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

பார்ட்னி மடாலயம், லிங்கன்ஷையர், இங்கிலாந்து

(Bardney Abbey, Lincolnshire, England)

பாதுகாவல்: ஆங்கிலேய அரசர்கள், காண்டோன் நகர்

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 5

புனிதர் ஒஸ்வால்ட், கி.பி. 634ம் ஆண்டு முதல், தமது மரணம் வரை “நார்தும்ப்ரியா” (King of Northumbria) நாட்டின் அரசராக இருந்தவரும், புனிதராக வணக்கத்திற்குரியவருமாவார். மத்திய காலங்களில் இவருக்கான ஒரு குறிப்பிட்ட வழிபாட்டு முறை இருந்தது.

இவர் “பெர்நீசியா” (Bernicia) நாட்டின் அரசன் “எத்தல்ஃபிரித் (Æthelfrith) என்பவரது மகன் ஆவார். சிறிது காலம் நாடு கடத்தப்பட்டிருந்த இவர், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர் “கேட்வல்லோன் அப் கெட்ஃபன்” (Cadwallon ap Cadfan) என்பவரை தோற்கடித்துவிட்டு ஆட்சிக்கு வந்தவராவார். “பெர்நீசியா” (Bernicia) மற்றும் “டேய்ரா” (Deira) ஆகிய இரண்டு நார்தும்ப்ரியன் அரசுகளை (Northumbrian kingdoms) மீண்டும் ஒரே குடையின்கீழே கொண்டுவந்தவர் ஆவார். நார்தும்ப்ரியா (Northumbria) நாட்டில் கிறிஸ்தவம் பரவ முழு காரணமாக இருந்தவர் இவரே ஆவார்.

தமது எட்டு ஆண்டு கால ஆட்சியில், பிரிட்டனின் மிகச் சக்திவாய்ந்த ஆட்சியாளராக மாறிய ஓஸ்வால்ட் “மேசர்ஃபீல்ட்” போரில் (Battle of Maserfield) கொல்லப்பட்டார். இவரது மரணத்தின் சுமார் நூறு ஆண்டுகளின் பின்னர், ஆங்கிலேயத் துறவியும், அறிஞரும், எழுத்தாளரும் ஆங்கிலேய சரித்திரத்தின் தந்தையுமான (The Father of English History) “வணக்கத்திற்குரிய புனிதர் பீட்” (St. Venerable Bede) என்பவர் எழுதிய “ஆங்கிலேயத் திருச்சபையின் வரலாறு” (Ecclesiastical History of the English People) எனும் புத்தகத்தில் மன்னர் ஒஸ்வால்ட் அவர்களை “புனிதரான அரசன்” (Saintly king) என்று வர்ணிக்கிறார். மேலும், இவர் பற்றின நேர்மறையான பல மதிப்பீடுகளை எழுதியிருந்தார். ஒஸ்வால்ட் பற்றின சிறிதளவேயான தகவல்களும் இப்புத்தகத்திலேயே உள்ளதாம்.

ஒஸ்வால்டின் தந்தை “எத்தல்ஃபிரித்” (Ethelfrith), “பெர்நீசியா” மற்றும் “டேய்ரா” (Bernicia and Deira) ஆகிய நாடுகளின் வெற்றிகரமான ஆட்சியாளராக இருந்தவர் ஆவார். இவரது தாயார் “அச்சா” (Acha of Deira) “டேய்ரா” அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணாவார். “டேய்ராவை” (Deira) முற்றுகையிட்டு வெற்றிகொண்டபோது “எத்தல்ஃபிரித்” இவரை மணந்ததாக சரித்திர ஆசிரியர் “பீட்” கூறுகிறார்.

ஆதி பிரிட்டிஷ் குடிகளுக்கெதிரான போர்களில் வெற்றியாளரான “எத்தல்ஃபிரித்”, இறுதியில் கி.பி. 616ம் ஆண்டு “ஐடில்” (River Idle) ஆற்றங்கரையில் நடந்த போரில், “ரேட்வால்ட்” (Raedwald of East Anglia) எனும் “ஆங்கிலோ-சாக்ஸன்” (Anglo-Saxon) அரசனால் கொல்லப்பட்டார். இந்த தோல்வியால், “டேய்ரா” (Deiran royal line) அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த “எட்வின்” (Edwin) (அச்சாவின் சகோதரர்) நார்தும்ப்ரியா அரசனானார். ஒஸ்வால்டும் அவரது சகோதரர்களும் வடக்கு பிரிட்டன் பிராந்தியங்களுக்கு நாடு கடத்தப்பட்டார்கள். ஒஸ்வால்ட் தமது இளமை காலத்தை வடக்கு பிரிட்டனின் “ஸ்காட்டிஷ்” அரசான “டல் ரியாடா” (Scottish kingdom of Dál Riata) எனுமிடத்தில் கழித்தார். இங்கேதான் கி.பி. 627ம் ஆண்டு இவர் கிறிஸ்தவராக மனம் மாறினார். இங்கேயிருந்த காலத்தில் இவர் அயர்லாந்தின் (Ireland) யுத்தங்களில் பங்குபெற்றார்.

கி.பி. 634ம் ஆண்டு, சிறு இராணுவ படை ஒன்றின் தலைவராக இருந்த ஒஸ்வால்ட், “ஹெக்ஸாம்” (Hexham) அருகேயுள்ள “ஹெவன்ஃபீல்ட்” (Heavenfield) எனுமிடத்தில் நடந்த யுத்தத்தில் எதிரியான “கேட்வெல்லோன்” (Cadwallon) என்பவனுடன் போரிட்டார். போர் ஆரம்பிக்கு முன்னர், மரத்தினாலான சிறு சிலுவை ஒன்றினை செய்து, அதன்முன் முழங்கால்படியிட்டு ஜெபித்தார். போரில் வெற்றி கண்டார்.

“ஹெவன்ஃபீல்ட்” (Heavenfield) போர் வெற்றியின் பிறகு, சிதறியிருந்த நார்தும்ப்ரியாவை ஒஸ்வால்ட் ஒருங்கிணைத்தார். ஏற்கனவே கி.பி. 627ம் ஆண்டு கிறிஸ்தவராக மனமாற்றம் பெற்றிருந்த இவர், வெற்றிகரமான, புனிதமான அரசை நிறுவினார். நார்தும்ப்ரியா முழுதும் கிறிஸ்தவம் பரவுவதற்கு மிகவும் அதிகமாக பாடுபட்டு உழைத்தார். மேற்கு ஸ்காட்லாந்து மற்றும் வடகிழக்கு அயர்லாந்து பகுதிகளை உள்ளடக்கிய “ஐரிஷ்” (Irish of Dál Riata) ஆட்சியாளர்களிடம், தமது மக்களின் மன மாற்றத்திற்காக ஆயர் ஒருவரை அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டார். ஆரம்பத்தில் அவர்கள் ஒரு கண்டிப்பான ஆயரை அனுப்பியிருந்தனர். ஆனால் அவரால் வெற்றிகரமாக பணியாற்ற இயலவில்லை. பின்னர் அவர்கள், ஆயர் “ஐடான்” (Saint Aidan of Lindisfarne) என்பவரை அனுப்பினர். இவர் வெற்றிகரமாக பணியாற்றினார். இவருடைய ஆன்மீக பணிகளுக்காக, ஒஸ்வால்ட் இவருக்கு “லிண்டிஸ்ஃபார்ன்” (Lindisfarne) எனும் தீவை அளித்தார். ஏழை மக்களின்பால் அன்பு கொண்டிருந்த இவர், ஜெபமும் தவமுமாக ஒரு தூய ஆட்சியை நடத்தியதாக அறிஞரும், எழுத்தாளருமான “வணக்கத்திற்குரிய புனிதர் பீட்” (St. Venerable Bede) கூறுகிறார்.

இங்கிலாந்தின் “ஒஸ்வெட்ரி” (Oswestry) எனுமிடத்தில் நடந்த “மேசர்ஃபீல்ட்” (Battle of Maserfield) போரில் “மெர்சியன்ஸ்” (Mercians) என்பவர்களால் கொல்லப்பட்ட ஒஸ்வால்ட், தமது போர்ப்படை வீரர்களுக்காக ஜெபிக்கும் வழக்கமுள்ளவர் ஆவார்.