15 September 2020

St. Eutropia

A widow of Auvergne, France, revered for her holiness. She was praised by Sidonius Apollinaris.

St. Emilas & Jeremia September 15

St. Emilas & Jeremia

martyrs of Cordoba, Spain, by Caliph Abd-al-Rahman II . Emilas was a deacon. The young men were beheaded.

St. Aprus

Bishop, called Aper, Epvre, or Evre, the brother of St. Apronia. Aprus was born near Trier, Germany, and possibly studied as a lawyer. After entering the priesthood, Aprus was appointed bishopof Toul, France.

St. Aichardus September 15

St. Aichardus

He was the son of an army officer and was sent to Poitiers, France, to be educated for a military career. His mother, having seen his intense piety and his scholarly leanings, intervened and arranged for him to make his own decision about his career. Aichardus chose the religious lifeand entered the Benedictine Order at John's Abbey in Ansion, Poitou. He remained as a monk for almost forty years. When a new Benedictine monastery was founded by St. Philibertin Quincay, Aichardus was appointed as prior of the new house. When St. Philibertat Jumieges died, Aichardus succeeded him as abbot of that nine-hundred-member monastery. Aichardus was an example of daily fidelity and scrupulous observance of the monastic rules of his order.

ஜெனுவா நகர் திருக்காட்சியாளர் & தாதி கத்தரீனா Katharina von Genua September 15

இன்றைய புனிதர்

2020-09-15

ஜெனுவா நகர் திருக்காட்சியாளர் & தாதி கத்தரீனா Katharina von Genua

பிறப்பு

1447,

ஜெனுவா, இத்தாலி

இறப்பு

15 செப்டம்பர் 1510,

ஜெனுவா

புனிதர்பட்டம்: 1737, திருத்தந்தை 12 ஆம் கிளமென்ட்

பாதுகாவல்: ஜெனுவா நகர், மருத்துவமனைகள்

இவர் ஓர் உயர்குடியில் பிறந்தவர். தனது சிறுவயதிலிருந்தே துறவியாக வேண்டுமென்று மிக ஆசைக்கொண்டார். ஆனால் 1463 ஆம் ஆண்டு தனது 16 ஆம் வயதில் பத்ரீசியர் கியூலியானோ Patrizier Giuliano என்பவருக்கு திருமணம் செய்துவைக்கப்பட்டார். அதன்பிறகு இவர் தன் கணவருடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தார். இவரால் தன் கணவருடன் சேர்ந்து வாழ்வதற்கு முடியாமல் மிகவும் துன்பப்பட்டார். குடும்பவாழ்வில் இருக்கும்போதும் கூட இவரின் மனம் இறைவனையே நாடிச் சென்றது. இறைவன் மீது கொண்ட அன்பால் 1474 ல் இறைவனின் காட்சியை முதன்முறையாக பெற்றார். இதனால் மிக மகிழ்ச்சி அடைந்தார் கத்தரீனா. இதற்கிடையில் அவரின் கணவரும் தன் சொத்துக்கள் அனைத்தையும் இழந்தார்.

கத்தரீனாவின் ஆன்மீக வாழ்வால் அவரின் கணவர் ஈர்க்கப்பட்டார். அவரும் இறைவனை நம்பி ஏற்றுக்கொண்டார். தானும் ஓர் துறவற இல்லத்தில் சேர்ந்து தொண்டாற்ற எண்ணினார். இதனால் கத்தரீனாவும் அவரிடமிருந்து பிரிந்து, நோயாளிகளை கவனிக்கும் பொறுப்பை ஏற்றார். அதன்பிறகு மீண்டும் மீண்டும் இறைவனின் தரிசனத்தை பெற்றார். பல ஆண்டுகள் உண்ணாநோன்பிருந்து செபித்து, திவ்ய நற்கருணை மட்டுமே உட்கொண்டு, உயிர் வாழ்ந்தார்

செபம்:

இரக்கத்தின் ஆண்டவரே! புனித கத்தரீனாவின் வழியாக, உம்மை நீர் இவ்வுலகிற்கு வெளிப்படுத்தினீர். அவரின் மூலம் நோயாளிகளை குணமாக்கினீர். உம்மீது அளவில்லா பற்றுக்கொண்டு வாழ்ந்த அவரின் முன்மாதிரியான வாழ்வை பின்பற்றி நாங்களும் வாழ, உம் வரம் தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

• போமென் அரசி லூட்மிளா Ludmilla von Böhmen

பிறப்பு: 860, போமென் Böhmen

இறப்பு: 15 செப்டம்பர் 921, பிராக் Prag, செக் குடியரசு

• மறைசாட்சி மெலிட்டா Mellita

பிறப்பு: 2 ஆம் நூற்றாண்டு, பல்கேரியா

இறப்பு: 150, பிரேஸ்லாவ் Preslav, பல்கேரியா

• அரசி ஒரானா Oranna, மிஷினரி

பிறப்பு: 5 அல்லது 6 ஆம் நூற்றாண்டு(?). ஸ்காட்லாந்து

இறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு(?)

பாதுகாவல்: தலைசுற்றல், காதுவலியிலிருந்து

• மெடிசி நகர் துறவி ரோலாண்ட் Roland von Medici

பிறப்பு: 14 ஆம் நூற்றாண்டு, ஃப்ளோரன்ஸ் Florenz, இத்தாலி

இறப்பு: 15 செப்டம்பர் 1386, பார்கோன் Bargone, இத்தாலி

பாதுகாவல்: தலைவலியிலிருந்து

*SAINT OF THE DAY*

Feast Day: September 15

*St.Catherine of Genoa*

(1447-1510)

Going to confession one day was the turning point of Catherine’s life.When Catherine was born, many Italian nobles were supporting Renaissance artists and writers.The needs of the poor and the sick were often over shadowed by a hunger for luxury and self-indulgence.Catherine’s parents were members of the nobility in Genoa. At 13 she attempted to become a nun but failed because of her age.

At 16 she married Julian, a nobleman who turned out to be selfish and unfaithful. For a while she tried to numb her disappointment by a life of selfish pleasure.One day in confession she had a new sense of her own sins and how much God loved her. She reformed her life and gave good example to Julian, who soon turned from his self-centered life of distraction.

Julian’s spending, however, had ruined them financially. He and Catherine decided to live in the Pammatone, a large hospital in Genoa, and todedicate themselves to works of charity there. After Julian’s death in 1497, Catherine took over management of the hospital. She wrote about purgatory which, she said, begins on earth for souls open to God. Life with God in heaven is a continuation and perfection ofthe life with God begun on earth. Exhausted by her life of self-sacrifice,she died September 15, 1510, and was canonized in 1737.

✠ அருளாளர் கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ ✠(Blessed Camillus Costanzo)செப்டம்பர் 15

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 15)

✠ அருளாளர் கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ ✠

(Blessed Camillus Costanzo)

மறைசாட்சி/ இயேசுசபை குரு:

(Martyr/ Jesuit Missionary)

பிறப்பு: கி.பி. 1571

பொவாளினோ, ரெக்கியோ, கலாப்ரியா, இத்தாலி

(Bovalino, Reggio Calabria, Italy)

இறப்பு: செப்டம்பர் 15, 1622

டபிரா, நாகசாகி, ஜப்பான்

(Tabira, Nagasaki, Japan)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 7, 1867

திருத்தந்தை ஒன்பதாம் பயஸ்

(Pope Pius IX)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 15

அருளாளர் கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ, ஒரு இத்தாலிய இராணுவ வீரரும் (Italian soldier), சட்ட மாணவரும் (Law Student), ஜப்பான் நாட்டில் மறைப்பணியாற்றிய யேசுசபை குருவும் (Jesuit missionary in Japan) ஆவார். 1622ம் ஆண்டு, உயிரோடு எரித்துக்கொல்லப்பட்ட அவர் ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க மறைசாட்சி ஆவார்.

அருட்தந்தை கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ சார்ந்திருந்த இயேசுசபை, அவரை மறைப்பணியாற்ற சீனா நாட்டுக்கு அனுப்பியது. ஆனால், அங்கே ஆட்சியிலிருந்த போர்ச்சுகீசியர்கள், அவரை அந்நாட்டுக்குள் நுழைய அனுமதி மறுத்தனர். ஆகவே, அதற்கு பதிலாக, அவரது ஆற்றலும் மற்றும் அழைப்பும் ஜப்பான் நாட்டில் முதலீடு செய்யப்பட்டன.

அவர் ஜப்பானிய மொழியை விரைவில் கற்றுக்கொண்டார். சாகே நகருக்கு அருகே அப்பகுதியில், அந்நாட்டு குடிமக்களை கிறிஸ்தவத்திற்கு மனம்மாற்ற அவர்களை வெற்றிகரமாக ஊக்குவித்தார்.

அனைத்து மிஷனரிகளும் ஜப்பானிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டபோது, அவர் சீனாவிலுள்ள போர்ச்சுகீசிய வியாபார தலமாகிய “மகாவு” (Macau) சென்றார். ஜப்பான் நாட்டில் கடைசியாக ஆட்சியிலிருந்த (Tokugawa shogunate) என்றழைக்கப்பட்ட இராணுவத்தின் விதிகளை புறக்கணித்ததில் ஆபத்துக்கள் இருந்தபோதிலும், அவர், 1621ம் ஆண்டு, ஜப்பான் திரும்பினார்.

ஒரு சிப்பாயாக மாறுவேடமிட்டு, பிடிபடுவதிளிருந்து தப்பித்து வந்தார். ஆனால், 1622ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 24ம் தேதியன்று, “க்யூஷூவின்” மேற்கு கரையோரத்திலிருந்த (Western Coast of Kyushu) “ஹிரடோ தீவில்” (island of Hirado) கைது செய்யப்பட்டார்.

மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட அருட்தந்தை கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ, 1622ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 15ம் தேதியன்று உயிருடன் எரித்து படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள்.செப்டம்பர் 15

செப்டம்பர் 15

புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள்

விழாவைத் தொடங்கி வைத்த திருத்தந்தை

ஏழாம் பயஸ்:

1808 ஆம் ஆண்டில் ஒருநாள் திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ் திருத்தந்தையாக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தபோது, அலெக்ஸாண்டர் என்ற மன்னன் திருத்தந்தை ஏழாம் பயசை ஒருசில அரசியல் காரணங்களுக்காகக் கடத்திச் சென்று, வீட்டுச்சிறையில் வைத்தான். ஏறக்குறைய ஆறு ஆண்டுகள் திருத்தந்தை அவர்கள் வீட்டுச் சிறையில் இருந்தார். அக்காலத்தில் அவர் அனுபவித்த துன்பங்கள் ஏராளம். 1814 ஆம் ஆண்டு மார்ச் திங்கள் 17 ஆம் நாள்தான் மன்னன் அலெக்ஸாண்டர் திருத்தந்தை அவர்களை விடுதலை செய்து அனுப்பி வைத்தான்.

திருத்தந்தை அவர்கள் வீட்டுச் சிறையில் இருந்தபோது தான் அனுப்பவித்த துன்பங்கள், வேதனைகள் எல்லாவற்றையும் அன்னை மரியா தன்னுடைய வாழ்வில் அனுப்பவித்த துன்பங்களோடு சேர்த்து புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள் என்று கொண்டாடப் பணித்தார். அவ்வாறு உருவானதுதான் புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள் என்ற விழா.

வரலாற்றுப் பின்னணி:

தொடக்கத்தில் இவ்விழாவனது செப்டம்பர் 18 ஆம் நாள் கொண்டாடப்பட்டு வந்தது; ஆனால் திருத்தந்தை பத்தாம் பயஸ்தான் இவ்விழாவை திருச்சிலுவையின் மாட்சி விழாவிற்கு அடுத்து கொண்டாடப் பணித்தார். ஆம், இன்று நாம் புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள் விழாவைக் கொண்டாடுகின்றோம். மீட்புத் திட்டத்தில் அன்னை மரியா அனுபவித்த துன்பங்களை, ஆண்டவர் இயேசுவோடு அவர் பட்ட பாடுகளை இன்றைய நாளில் நாம் சிறப்பாக நினைவுகூர்ந்து பார்க்கின்றோம்.

ஒரு பிள்ளையின் வளர்ச்சியில் தாயானவள் முக்கியப்பங்கு ஆற்றுகிறாள். அதனால்தான் கவிஞன் ஒருவன் இவ்வாறு பாடினான்: “அம்மானா சும்மா இல்லடா, அவ இல்லனா யாரும் இல்லடா.” இது முற்றிலும் உண்மை. தாய்தான் ஒரு குழந்தையின் வளர்ப்பில், அதனுடைய முன்னேற்றத்தில் முக்கியப் பங்கு ஆற்றுகிறாள். அந்த வகையில் பார்க்கும்போது ஆண்டவர் இயேசுவின் வளர்ச்சியில், அவருடைய முழு மனித முன்னேற்றத்தில் மரியாவின் பங்கு மிக முக்கியமானது.

புனித கன்னி மரியாவின் ஏழு துயரங்கள்:

புனித கன்னி மரியா மீட்புத் திட்டத்தில் பங்குகொண்டதற்காக அனுபவித்த துன்பங்கள் ஏராளம். பல துன்பங்களை நாம் சொல்லிக்கொண்டே போனாலும் திருஅவை ஏழு என்று வரிசைப்படுத்தி இருக்கிறது. அவையாவன:

1. சிமியோனின் இறைவாக்கு,

2. குழந்தை இயேசுவை ஏரோது

மன்னனிடமிருந்து காப்பாற்ற எகிப்துக்கு தூக்கிக்கொண்டு ஓடுதல்,

3. இயேசு கோயிலில் காணாமல் போதல்,

4. சிலுவை சுமந்துகொண்டு சென்ற இயேசுவை வழியில் சந்தித்தல்,

5. இயேசு சிலுவையில் அறியப்படல்,

6. இயேசுவைத் தன்னுடைய மடியில் சுமத்தல்,

7. இயேசுவைக் கல்லறையில் அடக்கம் செய்தல்.

இயேசுவுக்காக, இறையாட்சிப் பணியில் பங்கெடுத்ததற்காக மரியா அனுபவித்த துன்பங்கள் இவை. இவற்றோடு இன்னும் ஏராள துயரங்களை மரியா அனுபவித்தார். தன்னுடைய மகனை மக்கள் அனைவரும் பேய்பிடித்தவன், பெருந்தீனிக்காரன், பாவிகளின் நண்பன் என்று விமர்சனம் செய்யும்போது மரியா மிகுதியான துன்பங்களை அனுபவித்திருக்கலாம். ஆனாலும் அவர் கடவுளுக்காக எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொண்டார். அதனால்தான் கடவுள் அவரை இறைவனின் தாயாக உயர்த்துகிறார்.

நம்முடைய குடும்பங்களிலும் கூட பிள்ளைகளின் வளர்ச்சிக்காக, அவர்களின் முன்னேற்றத்திற்காக நம்முடைய தாய்மார்கள் அனுபவிக்கும் துன்பங்கள், சிலுவைகள் ஏராளம். எனவே அவர்களை இந்த நாளில் சிறப்பாக நினைவுகூர்ந்து பார்த்து, அவர்களுக்காக மன்றாடுவது இன்னும் பொருத்தமாக இருக்கும்.

தன் தாயைக் குறித்து எடிசன்:

மிகப்பெரிய அறிவியல் விஞ்ஞானியான தாமஸ் ஆல்வா எடிசன் தன்னுடைய தாயைக் குறித்துச் சொல்லும்போது சொல்வார், “சிறுவயதில் பள்ளிக்கூடத்தில் இருந்த ஆசிரியர்கள் என்னை ஒன்றுக்கும் உதவாதவன், மக்கு என்று சொல்லி, வெளியே அனுப்பியபோது என்னுடைய தாய்தான் என்னை சிறப்பாக வளர்த்தெடுத்தார்; அறிவையும் ஆறுதலையும் தந்து என்னை ஒரு தலைசிறந்த விஞ்ஞானியாக உருவாக்கினார். அதற்காக அவர் பட்ட துயரங்கள்கள், துன்பங்கள் ஏராளம். அவர் மட்டும் இல்லையென்றால் நான் ஒன்றுமில்லை.”

ஆம், தாமஸ் ஆல்வா எடிசனுடைய முன்னேற்றத்தில் அவருடைய தாயானவர் முக்கியப் பங்காற்றியதுபோல இன்னும் எத்தனையோ மனிதர்களுடைய வளர்ச்சியில் தாயானவள் சிறப்பான ஓர் இடம் வகிக்கிறாள் என்று சொன்னால் அது மிகையாகாது. எனவே மீட்புத் திட்டத்தில் பல்வேறு துன்பங்களை அனுபவித்த மரியன்னையின் தியாகங்களை எண்ணிப் பார்ப்போம். அவரைப் போன்று இந்த மானுட சமுதாய முன்னேற்றத்திற்காக நாம் துன்பங்களைத் துணிவுடன் ஏற்க முன்வருவோம்.

நிறைவாக வியாகுல அன்னையால் நடந்த ஓர் அற்புதத்தை தியானித்துப் பார்த்து நிறைவுசெய்வோம்.

புனித சார்லஸ் பொரோமேயு வாழ்வில்:

புனித சார்லஸ் பொரோமேயு மிலன் நகரில் ஆயராக இருந்தபோது நடந்த நிகழ்ச்சி. 1583 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 24 ஆம் நாள் சார்லஸ் பொரோமேயுவின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட ஒரு கோயிலிரல் இரண்டு விவசாயிகள் வழிபடச் சென்றார்கள். அவர்கள் வழிபட்டுக்கொண்டிருந்த போது புனித கன்னி மரியாவின் திருவுருவத்திலிருந்து கண்ணீர் வழிந்துவந்தது. சிறிது நேரத்தில் அது இரத்தமாக மாறியது.

இதைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்த அந்த விவசாயிகள் இருவரும் ஓடிப்போய் அதை மக்களிடத்தில் சொன்னார்கள். மக்களும் அந்த அற்பத்தை வந்து பார்த்தார்கள். அப்படிப் பார்க்க வந்தவர்களில் ஒருவர் மரியாவின் கண்ணிலிருந்து வரும் இரத்தம் உண்மைதானா என்று சோதித்துப் பார்க்க விரும்பி, இறுதியில் அது உண்மையெனக் கண்டுகொண்டார். பின்னர் இச்செய்தி ஆயரின் செவிகளை எட்டியது. அவரும் கார்லோ பாஸ்கேப் என்பவரின் தலைமையில் ஒரு தனிக் குழுவை அமைத்து, அது உண்மைதானா என்று கண்டறியச் சொன்னார். அந்த குழுவும் தாங்கள் மேற்கொண்ட சோதனையின் முடிவில் அது உண்மையென அறிவித்தது. இதனால் ஆயர் அவர்கள் ‘வியாகுல அன்னைக்கு அந்த இடத்தில் கோயில் கட்டத் தொடங்கினார். இப்படித்தான் வியாகுல அன்னையின் பக்தி படிப்படியாகப் பரவியது.

எனவே, வியாகுல அன்னையின் விழாவை அல்லது புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்களை நினைவுகூரும் நாம் அந்த அன்னையைப் போன்று இறைவனுக்காகத் துன்பங்களைத் துணிவுடன் தாங்கிக்கொள்வோம், இறைவனின் வழியில் நடப்போம். அதன்வழியாக இறையருள் நிறைவாகப் பெறுவோம்.

- மறைத்திரு. மரிய அந்தோனிராஜ்

பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.

† இன்றைய திருவிழா †

(செப்டம்பர் 15)

✠ அதிதூய வியாகுல அன்னை ✠

(Our Lady of Sorrows)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

திருவிழா நாள்: செப்டம்பர் 15

பாதுகாவல்:

ஸ்லோவாக்கியா (Slovakia), ஹங்கேரி (Hungary), போலந்து (Poland), மால்ட்டா (Malta), மரியாளின் ஏழு வியாகுலங்கள் (Seven Sorrows of Mary), மிசிசிப்பி (Mississippi), ரோண்டா (Ronda), செபு (Cebu), டனவன் பஸ்டோஸ் (Tanawan Bustos), புலாகன் (Bulacan)

வியாகுல அன்னை என்பது கன்னி மரியாளுக்கு அளிக்கப்படும் பெயர்களில் ஒன்றாகும். மரியாள் தமது வாழ்வில் பட்ட துயரங்களின் நினைவாக இறைவனின் அன்னைக்கு இப்பெயர் வழங்கப்படுகின்றது. வியாகுல அன்னையாக கத்தோலிக்க கலையில் மரியாள் அதிகம் சித்தரிக்கப்படுகிறார்.

மரியாளின் ஏழு வியாகுலங்களை தியானிக்கும் பழக்கம் கத்தோலிக்க திருச்சபையில் உள்ளது. பொதுவாக, கத்தோலிக்க கலையில் வியாகுல அன்னையை துயரத்துடனும், கண்ணீருடனும் காட்சிப்படுத்துவர். ஏழு வாள் அவரது இதயத்தை ஊடுருவி இரத்தம் கொட்டுவது போலவும் சித்தரிப்பது வழக்கம். சிமியோனின் (Simeon) இறைவாக்கின் அடிப்படையில் இப்பக்தி முயற்சி துவங்கியது. வியாகுல அன்னை ஜெபமாலை, வியாகுல அன்னை மன்றாட்டுமாலை முதலியன இப்பக்தி முயற்சிகளில் அடங்கும்.

“தூய மரியாளின் துயரங்கள்” என்னும் பெயரில் மரியாளுக்கு கத்தோலிக்க திருச்சபையில் பிரதி செப்டம்பர் மாதம் 15ம் நாள் விழா எடுக்கப்படுகின்றது.

மரியாளின் ஏழு துயரங்கள்:

இவை துயர மறைபொருள்களிலிருந்து வேறுபட்டதாகும்.

1. சிமியோனின் இறைவாக்கு:

மரியாளும், இயேசுவின் வளர்ப்புத் தந்தையான சூசையப்பரும் குழந்தை இயேசுவை எருசலேம் திருக்கோவிலில் காணிக்கையாக ஒப்புக்கொடுக்கச் சென்றபோது, அங்கிருந்த சிமியோன் குழந்தை இயேசுவைக் கையில் ஏந்தி, “இதோ இக்குழந்தை இஸ்ரயேல் மக்களுள் பலரின் வீழ்ச்சிக்கும், எழுச்சிக்கும் காரணமாக இருக்கும்; எதிர்க்கப்படும் அடையாளமாக இருக்கும். இவ்வாறு பலருடைய எண்ணங்கள் வெளிப்படும். உமது உள்ளத்தையும் ஓர் வாள் ஊடுருவிப் பாயும்” (லூக்கா 2:34-35) என்று மரியாளிடம் சொல்லுகிறார். சிமியோனின் இவ்வார்த்தைகள் மரியாளின் உள்ளத்தில் மிகப்பெரிய வேதனையை ஏற்படுத்தியிருக்கும். ஏனென்றால், இயேசுவின் தாயாக இருப்பதால் துன்பங்கள் வரலாம் என மரியாளுக்கு தெரிந்திருக்கும். ஆனால் அது இவ்வளவு சீக்கிரமாக வரும் என்று அவர் எதிர்பார்த்திருக்க மாட்டார்.

(லூக்கா 2:25-35)

2. குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு எகிப்துக்குத் தப்பி ஓடுதல்:

ஞானிகள் தன்னை ஏமாற்றிவிட்டதை அறிந்த கொடுங்கோலன் ஏரோது, குழந்தை இயேசுவைக் கொல்வதற்குக் கட்டளையிடுகின்றான். இதனை கனவின் மூலமாகத் தெரிந்துகொண்ட சூசையப்பர், மரியாளையும் குழந்தை இயேசுவையும் தூக்கிக்கொண்டு எகிப்துக்கு ஓடுகிறார். பெத்லகேமிலிருந்து எகிப்து 600 கிலோமீட்டர் தூரம் இருக்கும். அவ்வளவு தூரத்தையும் பயத்தோடும், வேதனையோடும் கழித்த மரியாளுக்கு இது ஒரு வியாகுலம்தான்.

(மத்தேயு 2:13-14)

3. சிறுவன் இயேசு கோவிலில் காணாமல் போதல்:

தூய அல்போன்ஸ் லிகோரி கூறுவார், “மரியாள் அடைந்த வியாகுலங்களில் மிகவும் கொடியது இயேசு எருசலேம் திருக்கோவிலில் காணாமல் போனதுதான். ஏனென்றால், மற்ற வியாகுலங்களில் இயேசு மரியாளோடு உடன் இருப்பார். இதில் இயேசு மரியாளோடு இல்லை. தான் ஏதாவது தவறு செய்துவிட்டோமோ, அதனால்தான் இயேசு தன்னைவிட்டுப் பிரிந்துபோய்விட்டாரோ என மரியாள் நினைத்திருக்கக் கூடும். அது அவருக்கு மிகப்பெரிய வியாகுலமாக இருந்திருக்கும்”. தூய லிகோரி சொன்னது முற்றிலும் உண்மை. இயேசு கோவிலில் காணாமல் போனது மரியாளுக்கு மிகப்பெரிய வியாகுலம்தான்.

(லூக்கா 2:43- 47)

4. இயேசு சிலுவை சுமந்து செல்லுதல்:

கள்வர்களுக்கும், நாட்டைக் காட்டிக்கொடுத்தவர்களுக்கும் கொடுக்கப்படும் சிலுவைச் சாவு, ஒரு பாவமும் அறியாத தன்னுடைய மகனுக்குக் கொடுக்கப்பட்டதை நினைத்து மரியாள் மிகுந்த வேதனை அடைந்திருக்கலாம். அது அவருக்கு மிகப்பெரிய வியாகுலமாக அமைந்திருக்கும்.

(லூக்கா 23:27)

5. சிலுவையின் அடியில் துணை நின்றது:

ஒரு குற்றவாளியைப் போன்று சிலுவையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் தன் மகன் இயேசுவைப் பார்ப்பதற்கு மரியாளுக்கு வேதனையிலும் வேதனையாக இருந்திருக்கும். மூன்று ஆண்டுகள் உடனிருந்து இயேசு செய்த அற்புதங்களையும் அதிசயங்களையும் பார்த்த சீடர்கள் ஓடிப்போனது, இயேசுவிடமிருந்து எவ்வளவோ நன்மைகளையும் நலன்களையும் பெற்றுக்கொண்ட மக்கள் அவரைக் கைநெகிழ்ந்தது, இவற்றோடு சேர்த்து, தன் மகன் இப்படி வானத்திற்கும் பூமிக்கும் இடையில் அந்தரத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறாரே என்று மரியாள் மிகுந்த வேதனை அடைந்திருப்பார். அது அவருக்கு பெரிய வியாகுலமாக இருந்திருக்கும்.

(யோவான் 19:41,42)

6. இறந்த இயேசுவின் உடலை மடியில் கிடத்திவைத்தல்:

எருசலேம் திருக்கோவிலில் தன்னுடைய மகனைக் காணிக்கையாக ஒப்புக் கொடுத்தபோது சிமியோன் சொன்ன ‘உமது உள்ளத்தையும் ஒரு வாள் ஊடுருவும்’ என்ற வாக்கு இங்கே நிறைவேறி விட்டதை நினைத்து மரியாள் பெரிதும் வேதனைப் பட்டிருக்கக்கூடும். இறந்த மகனின் உடலை இப்படியா சுமந்திருப்பது என்று மரியாளுக்கு இந்நிகழ்வு பெரிய வியாகுலமாகவே இருந்திருக்கும்.

(யோவான் 19: 40)

7. இயேசுவை கல்லறையில் அடக்கம் செய்தல்:

இறந்த பெற்றோர்களை பிள்ளை அடக்கம் செய்யும் நிலைமாறி, இங்கே இறந்த தன்னுடைய மகனை தாயாகிய மரியாள் அடக்கம் செய்கிறார். உலகத்தில் இதைவிட கொடுமை என்ன இருந்திருக்கும்? மரியாள் தனக்கு ஏற்பட்ட இப்படிப்பட்ட ஒரு வியாகுலத்தை பொறுமையோடு ஏற்றுக்கொள்கிறார்; எல்லாவற்றையும் இறைத் திருவுளமென தாழ்மையோடு ஏற்றுக்கொள்கிறார். மரியாளைப் பொறுத்தளவில் பாடுகள்தான் பரலோகத்திற்கான நுழைவாயில் என்பது ஆழமான விசுவாசமாக இருந்திருக்கும். அதானால் அவர் எல்லாத் துக்கங்களையும் பொறுமையோடு ஏற்றுக்கொண்டார்.

(யோவான் 19: 41-42)

இவை ஒவ்வொன்றின் நினைவாக தினமும், கிறிஸ்து கற்பித்த “பரலோக மந்திரம்” (Our Father) ஒருமுறையும், மற்றும் “அருள்நிறைந்த” (Hail Mary) “மங்கள மந்திரம்” ஏழு முறையும் செபிப்பது கத்தோலிக்கரிடையே வழக்கமாகும்.

September 15

Saint of the day:

Our Lady of Sorrows

Prayer:

The Story of Our Lady of Sorrows

For a while there were two feasts in honor of the Sorrowful Mother: one going back to the 15th century, the other to the 17th century. For a while both were celebrated by the universal Church: one on the Friday before Palm Sunday, the other in September.

The principal biblical references to Mary’s sorrows are in Luke 2:35 and John 19:26-27. The Lucan passage is Simeon’s prediction about a sword piercing Mary’s soul; the Johannine passage relates Jesus’ words from the cross to Mary and to the beloved disciple.

Many early Church writers interpret the sword as Mary’s sorrows, especially as she saw Jesus die on the cross. Thus, the two passages are brought together as prediction and fulfillment.

Saint Ambrose in particular sees Mary as a sorrowful yet powerful figure at the cross. Mary stood fearlessly at the cross while others fled. Mary looked on her Son’s wounds with pity, but saw in them the salvation of the world. As Jesus hung on the cross, Mary did not fear to be killed,

14 September 2020

September14

September

14

St. Caerealis & Sallustia
St. Cormac
St. Crescentian
St. Crescentius

St. Gabriel Taurin Dufresse
St. Maternus of Cologne
St. Notburga

✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠(St. Albert Jerusalem)செப்டம்பர் 14

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 14)

✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠

(St. Albert Jerusalem)

ஆயர்:

(Bishop)

பிறப்பு: கி.பி. 1149

குவால்டியெரி, இத்தாலி

(Gualtieri, Italy)

இறப்பு: செப்டம்பர் 14, 1214

அக்ரெ, எருசலேம் அரசு

(Acre, Kingdom of Jerusalem)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14

கத்தோலிக்க நியதிகளின் வழக்குரைஞரான ஆல்பர்ட், கி.பி. 1204 முதல் தமது மரணம் வரை எருசலேமின் முதுபெரும் இலத்தீன் தலைவராக பணியாற்றினார்.

இத்தாலி நாட்டின் “குவால்டியெரி” (Gualtieri) எனுமிடத்தின் ஓர் உன்னத குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், சட்டமும் இறையியலும் பயின்றார். திருச்சிலுவை (Holy Cross) சபையில் குருவானார். கி.பி. 1184ம் ஆண்டில் இத்தாலி நாட்டிலுள்ள போப்பியோ (Bobbio) என்ற மறை மாவட்டத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

பின்னர் கி.பி. 1205ம் ஆண்டு எருசலேமில் உள்ள கிறிஸ்தவ மக்களின் பொறுப்பாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அங்கு அம்மக்களின் நலன்களுக்காக அயராது உழைத்தார். அந்நாட்டில் கிறிஸ்தவ மக்கள் அரசரின் கீழ் அடிமைகளாக அமர்த்தப்பட்டிருந்தனர். கி.பி. 1187ம் ஆண்டு, பேரரசரிடமிருந்து அம்மக்களை விடுவித்து, விடுதலை வாழ்வை வழங்கினார். அன்றிலிருந்து எருசலேம் கிறிஸ்தவர்கள் அமைதியாக வாழ்ந்தனர்.

சில ஆண்டுகளில் மீண்டும் அம்மக்கள் முஸ்லீம்களின் கைகளில் அகப்பட்டனர். ஆல்பர்ட் அம்மக்களை மீண்டும் முஸ்லீம்களிடமிருந்து விடுவித்து சுதந்திரத்துடன் அமைதியாக வாழ வழிவகுத்தார்.

தூய ரோம பேரரசர் “பிரடெரிக் பப்பரோஸ்ஸா” (Holy Roman Emperor Frederick Barbarossa) என்பவர் திருச்சபையில் கலகம் ஏற்படுத்தினார். அப்போதிலிருந்து ஆல்பர்ட், அரசனிடம் தொடர்பு கொண்டார். பேரரசருக்கும் திருத்தந்தை “மூன்றாம் கிளமெண்ட்டிற்கும்” (Pope Clement III) இடையே தகராறு ஏற்பட்டது. இதனால் இவர்கள் இருவரின் நடுவிலும் சமாதானப் புறாவாக ஆல்பர்ட் இருந்தார். பேரரசரை அன்பான, அமைதியான மனிதனாக மாற்றினார்.

ஆல்பர்ட் பிறகு தன் இருப்பிடத்தை அக்கோ (Akko) என்ற இடத்திற்கு மாற்றினார். அங்கு கார்மேல் என்றழைக்கப்பட்ட மலை ஒன்று இருந்தது. அம்மலையில் துறவற மடங்களைக் கட்டினார். துறவிகள் தனித்தனி குகைகளிலும், செல்களிலும் தங்கி செப வாழ்வில் ஈடுபட ஏற்பாடு செய்தார். கி.பி. 1209ம் ஆண்டு துறவியர்கள் கடைபிடிக்க ஒழுங்குகளை எழுதினார். அவ்விதங்களின்படி, துறவிகளை வாழ ஊக்கமூட்டினார். கடுமையான விரதமிருந்து செபிக்க தூண்டினார். இறைச்சி உண்பதை குறைத்தார். அமைதியை கடைபிடித்து வாழ வற்புறுத்தினார். மிக மிகக் கடுமையான ஒழுங்குகளை கடைபிடிக்க துறவிகளை தூண்டினார்.

கி.பி. 1254ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 4ம் இன்னொசெண்ட் அவர்கள், இவர் எழுதிய ஒழுங்குகளை, கார்மேல் சபைத்துறவிகள் கடைபிடித்து வாழ, அதிகாரப்பூர்வமாக அனுமதி அளித்தார். பின்னர் ஆல்பர்ட் பாலஸ்தீனாவில் நடைபெற்ற லேடெரன் என்றழைக்கப்பட்ட பொது சங்கக் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள அழைக்கப்பட்டார். அப்போது அங்கிருந்தவர்களில் சிலர், இவருக்கெதிராக சதித்திட்டங்களை தீட்டினர். அவர்களின் சதித்திட்டத்தால் அக்கூட்டத்திலேயே கொலை செய்யப்பட்டார். உயிருக்கு போராடியபோது மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கிருந்து வெளியேறியபின் புனித திருச்சிலுவை திருநாளன்று இறைவனடி சேர்ந்தார்.

† Saint of the Day †

(September 14)

✠ St. Albert of Jerusalem ✠

Patriarch of Jerusalem:

Born: Gualtieri, Italy

Died: September 14, 1214

Acre, Kingdom of Jerusalem

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: September 14

Saint Albert of Jerusalem was a canon lawyer. He was Bishop of Bobbio and Bishop of Vercelli and served as mediator and diplomat under Pope Clement III. Innocent III appointed him Patriarch of Jerusalem in 1204 or 1205. In Jerusalem, he contributed the Carmelite Rule of St. Albert to the newly-founded Carmelite Order. He is honoured as a saint in the Roman Catholic Church.

St. Albert of Jerusalem was born Albert Avogadro in Castel Gualtieri in Emilia, Italy, about 1149, probably to a noble family. He was educated in theology and law and was an outstanding ecclesiastical figure in the era in which the Holy See faced opposition from Emperor Frederick I Barbarossa. Serving as a mediator in the dispute between the emperor and Pope Clement III, Albert was made an imperial prince, a sign of favour from Barbarossa. In 1184 he was appointed as the bishop of Bobbio, Italy, and soon after he was named to the See of Vercelli, where he governed for twenty years. It was during this period of service that he served as a mediator between the pope and emperor and undertook diplomatic missions of national and international importance—with rare prudence and firmness. In 1191, he celebrated a diocesan synod which proved of great value for its disciplinary provisions which continued to serve as a model until modern times. He was also involved in a large amount of legislative work for various religious orders: he wrote the statutes for the canons of Biella and was among the advisers who drew up the Rule of the Humiliates. In 1194, the affected peace between Pavia and Milan and, five years later, between Parma and Piacenza.

In 1205, at the age of 54, Albert was appointed the Patriarch of Jerusalem, a post established in 1099 when Jerusalem became a Latin kingdom in the control of Christian crusaders. The position was open not only to persecution but to martyrdom at the hands of the Muslims. Albert accepted and he proved himself not only diplomatic but winning in his ways. The Muslims of the area respected him for his sanctity and his intelligence. He arrived in Palestine early in 1206 and took up residence in Acre (now called Akko) because, at that time, Jerusalem was occupied by the Saracens (ever since 1187 when they captured it). He was involved in various peace initiatives, not only among Christians but also between the Christians and non-Christians, and he carried out his duties with great energy.

He also became involved in a concern that assured his place in religious history. Overlooking the city and bay of Acre is the holy mountain called Carmel. At that time, a group of holy hermits lived on Mount Carmel in separate caves and cells. In 1209, Albert was approached by St. Brocard, the prior or superior of the group of hermits, who asked him to draw up a rule of life for them—a rule that would constitute the beginning of the Carmelite Order. The Carmelite Rule of St. Albert of Jerusalem, the shortest of the rules of consecrated life in existence, composed almost exclusively of Scriptural precepts, was given to the Brothers of the Most Blessed Virgin of Mount Carmel. The approval was the first recognition by the Church of this group of men, who, the Pontiff said, “imitated the sublime examples of Our Lord, the Blessed Virgin Mary, and the Prophet Elijah.” The Rule included severe fasts, perpetual abstinence from meat, silence, and seclusions. Friars, nuns, and laypeople in the Carmelite Order all over the world are very familiar with the Rule—which, over the centuries, has been read, reflected on, and interpreted in many different ways. The flexible nature of the Rule gives great scope for living it out in the monastery or the active apostolic life.

The Rule is directed to "Brother B.", held by tradition to be St. Brocard, the head of the hermits living in the spirit of Elijah near the prophet's spring on Mount Carmel. On January 30, 1226, Pope Honorius III approved it as their rule of life in the bull, “Ut Vivendi Norman.” About 20 years later, on October 1, 1247, Pope Innocent IV, approved the Rule. The Rule states that it is fundamental for a Carmelite to "live a life in allegiance to Jesus Christ, to be pure in heart and stout in conscience, and to be unswerving in the service of the Master." To live a life of allegiance to Jesus Christ, the Carmelites bind themselves especially to:

☞ Develop the contemplative dimension of their life, in an open dialogue with God

☞ Live a life full of charity

☞ Meditate day and night on the Word of the Lord

☞ Pray together and/or alone several times a day

☞ Celebrate the Eucharist every day

☞ Do manual work, as St. Paul the Apostle did

☞ Purify themselves of every trace of evil

☞ Live in poverty, placing in common what little they may have

☞ Love the Church and all people

☞ Confirm their will to that of God, seeking the will of God in faith, in dialogue, and through discernment.

On September 14, 1214, at the age of 63, Albert was assassinated in the Church of St. John of Acre during a procession on the Feast of the Exaltation of the Cross. His assassin was the disgruntled former Director of the Hospital of the Holy Spirit, whom Albert had rebuked for wrongdoing and ultimately demoted. Albert was stabbed three times and died in his liturgical vestments. As he was dying, he asked for forgiveness for his murderer.

Albert's writings still bring a message to today's world. The words of Scripture seem to flow almost unconsciously from his pen; he was so steeped in the Word of God that it penetrated his very thinking. Albert can also be an inspiration to those in leadership roles, especially within the Church. He did not impose all his own ideas on the group of hermits who came to him but instead listened to what they told him about their way of life, and then adapted it and gave it structure. In the instructions he gave to the first Carmelites, he is careful not to be too demanding or rigid. He stressed the importance of common sense in interpreting what had to be done. This openness and flexibility give a great "human feel" to the Carmelite Rule.

Prayer to St. Albert: Lord God, through St. Albert of Jerusalem, you have given us a Rule of life, according to your Gospel, to help us attain perfect love. May we always live in allegiance to Jesus Christ and serve faithfully until death Him who lives and reigns with you and the Holy Spirit, one God, forever and ever. Amen!

✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠(St. Notburga) செப்டம்பர் 14

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 14)

✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠

(St. Notburga)

பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவலர்:

(Patron Saint of Servants and Peasants)

பிறப்பு: கி.பி. 1265

இறப்பு: செப்டம்பர் 13, 1313

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:

ஈபென் அருகிலுள்ள தூய ரூபெர்ட்

(St. Rupert near Eben)

நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 14

பாதுகாவல்: பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகள்

புனிதர் நோட்புர்கா, மேற்கு ஆஸ்திரியாவிலுள்ள (Western Austria) “டைரோல்” (Tyrol) மாநிலத்தைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க புனிதர் ஆவார். “ரட்டேன்பர்க் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Rattenberg) அல்லது “ஈபென் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Eben) ஆகிய பெயர்களாலும் அழைக்கப்படும் இவர், பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவல் புனிதராவார்.

ரேட்டன்பேர்க்கின் பிரபுவான ஹென்றியின் (Count Henry of Rattenberg) வீட்டில் சமையல் பணி செய்துவந்த இவர், அங்கே மீதமாகும் உணவு வகைகளை ஏழை எளியவர்க்கு தருவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவளுடைய எஜமானியான ஓட்லியா, மீதமுள்ள எந்த உணவையும் பன்றிகளுக்கு தரும்படி கட்டளையிட்டார். தமது பணியைத் தொடர, நோர்புர்கா தனது சில உணவுகளை, குறிப்பாக வெள்ளிக்கிழமைகளில் சேமிக்க ஆரம்பித்தார். அதனை ஏழைகளுக்கு எடுத்துச் சென்று கொடுத்தார்.

இவரது வரலாற்று ஆசிரியரின் கூற்றின்படி, ஒருநாள் இவரது எஜமானன் இவர் கொண்டுசெல்லும் பொருட்களை காண்பிக்க சொன்னார். இவர் திறந்து காட்டியதும், அங்கே திராட்சை ரசம் (Wine) மற்றும் புளிக்காடிக்குப் (Vinegar) பதிலாக குப்பை இருந்தது. நோட்புர்காவின் நடவடிக்கைகள் காரணமாக, ஒட்டிலியா அவரை பணி நீக்கம் செய்தார். ஆனால் விரைவில் ஆபத்தான நோயில் விழுந்தார். ஒரு தாதியாக அவருக்கு சேவை செய்த நோட்புர்கா, அவரை நல்மரணத்திற்கு ஆயத்தம் செய்தார்.

அதன்பிறகு, “ஈபென் அம் அச்சென்சீ” (Eben am Achensee) எனும் நகரிலுள்ள ஒரு விவசாயியிடம் பணி செய்த நோட்புர்கா, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலும், பண்டிகை தினங்களிலும் அதற்கு முன்தினம் மாலை வேளைகளில் மட்டும் ஆலயத்துக்குச் செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். ஒரு நாள் மாலை வேளை, அவரது எஜமானன், அவரை வயல் வேலைகளில் தொடர்ந்து வேலை செய்யும்படி வற்புறுத்தினார். வேதனையுற்ற அவர், தமது அரிவாளை உயரே எரிந்து, "எனக்கும் உமக்கும் இடையேயுள்ள பிரச்சினையை என்னுடைய இந்த அரிவாள் நியாயந்தீர்க்கும்" என்று சொன்னார். உடனே, அவரது அந்த அரிவாள், அந்தரத்தில் அப்படியே நின்றது.

இதற்கிடையில், இவருடைய முன்னாள் எஜமானனான பிரபு ஹென்றி, பல்வேறு கஷ்டங்களை அனுபவித்திருந்தார். இவற்றிற்கெல்லாம் காரணம், தாம் நோட்புர்காவை வேலையிலிருந்து நீக்கியதேயாகும் என்று நம்பினார். ஆகவே, அவர் நோட்புர்காவை மீண்டும் பணியமர்த்தினார். தமது மரணம் வரை அங்கேயே பணியாற்றிய நோட்புர்கா, தமது மரணத்தின் சற்று முன்பு தமது எஜமானனிடம், தாம் மரித்ததும், தமது சடலத்தை இரண்டு எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து, எருதுகள் எங்கே வண்டியை இழுத்துச் சென்று நிற்கின்றனவோ, அங்கேயே தம்மை அடக்கம் செய்யுமாறு வேண்டினார். அதுபோலவே அவர் மரித்ததும் அவரது சடலத்தை எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து விட்டனர். எருதுகள் வண்டியை “ஈபென்” (Eben) நகரிலுள்ள “தூய ரூபெர்ட்” (St. Rupert) சிற்றாலயத்துக்கு இழுத்துச் சென்று நின்றன. நோட்புர்கா அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

† Saint of the Day †

(September 14)

✠ St. Notburga ✠

Patron Saint of Servants and Peasants:

Born: 1265 AD

Died: September 13, 1313

Venerated in: Roman Catholic Church

Major shrine: St. Rupert near Eben

Feast: September 14

Patronage: Servants and Peasants

Saint Notburga, also known as Notburga of Rattenberg or Notburga of Eben, was an Austrian saint from modern Tyrol. She is the patron saint of servants and peasants.

Notburga was a cook in the household of Count Henry of Rattenberg and used to give food to the poor. But Ottilia, her mistress, ordered her to feed any leftover food to the pigs. To continue her mission, Notburga began to save some of her own food, especially on Fridays and took it to the poor.

Notburga was born in 1265 in Tyrol (then part of Bavaria) to a simple family of milliners. When she was 18 she came to Schloss (Castle) Rottenburg, where she served as a kitchen maid. She was capable and pious and was highly regarded by her employers, Count Heinrich I and his countess. She distributed bread and wine to the poor and was greatly beloved for her benevolence. When Heinrich II and Countess Ottilia became lord and lady of Schloss Rottenburg, however, they forbade the servant, also an excellent cook, to care for the poor and drove her from the castle. Notburga packed her things and left Schloss Rottenburg. She went to St. Rupert’s Chapel (the “Rupertskirchl”) in Eben on the other side of the Inn River, which she had often been able to see from the castle. After she had negotiated with a farmer in Eben, the so-called “Spießenbauer” (skewering peasant), that she would not have to work on Sundays or holidays, she took a position with him as a servant, where she remained for five years.

During these five years, much sadness occurred at the proud castle Rottenburg. Many residents departed, the pigs were ravaged by swine fever, Ottilia’s half-brother set the castle on fire, Ottilia sickened and was near death. When Notburga learned of this she hurried to the Rottenburg and offered the countess reconciliation; Ottilia gratefully accepted before departing her earthly life. After the countess’ death, Notburga went back to Eben. Once Count Heinrich had remarried and begun a happy life with Margarethe von Hoheneck, he asked Notburga to return to the castle. She accepted his offer, but only after he had agreed to let her resume her care for the poor. For 18 years she served in the castle as a cook and as a nanny for Margarethe’s five children, all the while continuing her charitable good works unhindered. A document from 1337 reports that the Rottenberger counts had pledged themselves to provide for at least 300 poor persons, a number later even raised to 500. Before her death, Notburga was also successful in reconciling the two alienated brother counts of Rottenburg.

The saint is especially revered in the pilgrimage church St. Notburga in Eben on Lake Achen in Tyrol. The high altar of the late baroque church displays a splendid reliquary shrine containing the skeleton of the saint. Notburga is shrouded in costly gold-embroidered robes and accompanied by her attributes – in her raised right hand she holds the sickle, while her left hand grasps her bread-filled apron and a pitcher hangs from her arm.

The significance of this saint can be seen from the fact that her image is not only found in paintings, votive images and engravings, as statues on altars, in the stained glass of church windows, on offering boxes, church bells, and medallions, on holy water basins and pilgrimage coins – but also in objects of everyday use such as salt shakers, stove tiles, cupboards, silk prayer book inserts. There are even tiny, 2 by 2.8 cm. vertical pictures of her to be swallowed or “inhaled” from; they were used as part of religious folk medicine and belonged in the home apothecary. It was believed that consuming or breathing in from these little images would release the healing power of St. Notburga most powerfully and transfer it incarnate to the sufferer. Little silver Notburga sickles were worn on watch chains and rosaries as amulets. Many songs, prayers, and litanies further testify to the people’s intimate relationship to their saint.

The legends have it that Notburga performed three miracles, each reflecting a different aspect of this saint. The first one entered history as the wood shavings miracle. Notburga was on her way to bring bread and wine to the poor and encountered Count Heinrich II with his horse and entourage; to expose her as a thief, he commanded her to open her apron, only to discover it contained nothing but wood shavings. Notburga the social worker.

The next miracle is probably the best known: the so-called miracle of the sickle, featuring Notburga the trade unionist. Once, when she was working in the fields, the farmer insisted that all field hands work past the normal quitting time since he wanted to finish the harvest. Notburga alone showed the courage to lay down her sickle, reminding him that her contract provided for regular hours. The farmer was unrelenting, and so Notburga called upon God to provide a sign. Sure enough, when Notburga raised up her sickle it remained floating in the air.

The third miracle occurred after Notburga’s death: Notburga, the mystic. Following her wishes, her coffin was placed on a cart and oxen were to pull it to whatever place divine providence would dictate for her to be buried. When the cart, starting from Rattenberg, reached the Inn, the river parted and the entire funeral procession was able to cross to the other shore without harm. The procession continued to Eben, where the oxen finally stood still in front of Saint Rupert’s Chapel. Angels were said to have lifted the coffin from the cart and to have strewn flowers from heaven.

This Rupertskirchl, a wayside chapel on the steep path to Eben, was expanded after Notburga’s death; in the 16th century, Emperor Maximilian had the church reconstructed. In 1735 Notburga’s mortal remains were transferred to the church in Eben as a full-body relic. Pilgrimages began in earnest during the first half of the 17th century. There are reports that pilgrims took earth from the saint’s grave away with them. Worshippers contributed votive tablets, the nobility donated land to the church as well as altar furnishings and priestly vestments. Natural products such as lard for the eternal light as well as food for pastors and pilgrims were generously provided by the local peasants.

Notburga devotées went on pilgrimages not only in Tyrol but also to many locations in Styria, in Bavaria, in Slovenia, Croatia, and Istria. In Eben on the Achensee and in Jagerberg in Styria, such pilgrimages are still undertaken. In Weissling near Kollbach in Bavaria, there are many votive tablets which testify to the saint’s veneration. In South Tyrol, there was a Notburga pilgrimage in the vicinity of Bolzano, near Badl above Schloss Kampen. Notburga altars grace churches in St. Andrä and Bruneck, in Pfunders and Stiles. In Hörschwang by Onach in the Puster valley, there is a small pilgrimage church dedicated to St. Notburga which possesses one of the oldest votive tablets, from the year 1686.

The feast day of St. Notburga is September 13, in some regions also the 14th. In 1862 Notburga was made a saint by Pope Pius IX, who affirmed the folk veneration of her as a holy woman. The feast of St. Notburga has been celebrated each year since 1862 on the Sunday after September 13; it is attended by many visitors from near and far.

A number of authors have searched for pre-Christian origins of St. Notburga. The region around the fish-rich Lake Achen has many legends, and a sacred site of Berchta (Perchta) is said to have existed on its shores. Notburga’s characteristic sickle suggests that she might have replaced an earlier moon goddess. Her association with fields, crops, grain, and bread recalls the “grain mothers” (“Kornmütter”), the fertility goddess Demeter and the Roman Ceres. The bringer of death can also be seen in the serving maid: Notburga, the reaper, who – like the Atropos (Greek Moirai), the Morta (Roman Fates), the Skuld (Germanic Norns) – severs the thread of life.

The St. Notburga Promenade and the steep Notburga path in the vicinity of Eben offer hikers a quiet opportunity to converse with the beloved saint.

~ Translated by Joey Horsley

✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠(St. Maternus of Cologne)செப்டம்பர் 14

† இன்றைய புனிதர் †

(செப்டம்பர் 14)

✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠

(St. Maternus of Cologne)

“டிரையர்” மற்றும் “கொலோன்” மறைமாவட்டங்களின் ஆயர்:

(Bishop of Trier and Cologne)

பிறப்பு: ----

இறப்பு: நான்காம் நூற்றாண்டு

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14

“மட்டெர்னஸ்” (Maternus) என்றும், “இரண்டாம் மட்டெர்னஸ்” (Maternus II) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு கத்தோலிக்க புனிதராவார். இவர், “டிரையர்” (Trier) மறை மாவட்டத்தின் மூன்றாம் ஆயரும், “கொலோன்” (Cologne) மறை மாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயருமாவார். “டோன்கெரென்” (Tongeren) மற்றும் “கொலோன்” (Cologne) மறைமாவட்டங்கள் இவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதாகும்.

இவர், டிரையர் (Trier) மறைமாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயரான புனிதர் “யூச்சரியஸ்” (Saint Eucharius) அவர்களை பின்பற்றியவர் ஆவார்.

ஒருமுறை, நமது முதலாம் திருத்தந்தை புனிதர் பேதுரு அவர்கள், புனித யூச்சரியஸ் அவர்களையும், அவருடன் “வலேரியஸ்” (Valerius) என்ற திருத்தொண்டரையும், துணைத் திருத்தொண்டரான மட்டெர்னசையும் “கௌல்” (Gaul) என்ற இடத்துக்கு மறை போதனை செய்வதற்காக அனுப்பினார். அவர்கள், கிழக்கு ஃபிரான்ஸின் கலாச்சார மற்றும் வரலாற்றுப் பிராந்தியமான “அல்சாக்” (Alsace) எனும் பிராந்தியத்திலுள்ள “ரைன்” (Rhine) மற்றும் “எல்லேலும்” (Ellelum) ஆகிய இடங்களுக்கு வந்து சேர்ந்தபோது, மட்டெர்னஸ் இறந்து போனார். அவருடன் துணைக்கு சென்ற இருவரும் உடனடியாக திரும்பி, திருத்தந்தை பேதுரு அவர்களிடம் மரித்துப் போன மட்டெர்னசை உயிர்ப்பித்துத் தருமாறு மன்றாடினார்கள். புனிதர் பேதுரு அவர்களும், உடனடியாக தமது ஊழியர்களை புனிதர் யூச்சரியஸ் அவர்களுடன் அனுப்பி வைத்தார். நாற்பது நாட்கள் கல்லரையிலிருந்த மட்டெர்னஸ் உயிர்த்தெழுந்தார். பின்னர், பெரிய எண்ணிக்கையில் பிற இனத்தவர்கள் மனமாற்றம் செய்விக்கப்பட்டனர்.

“அல்சாக்” பிராந்தியங்களில் பல ஆலயங்களை நிறுவிய இம்மூவரும், அங்கிருந்து கிளம்பி, “டிரையர்” (Trier) சென்றனர். அங்கே, அதி வேகமாக மறை பரப்புப் பணிகள் நடந்தன. யூச்சரியஸ், அங்கேயே தமது மறைபரப்புப் பணிகளின் தலைமை இல்லத்தை அமைத்துக்கொண்டார்.

சுமார் இருபத்தைந்து வருடங்கள் ஆயராக பணியாற்றிய யூச்சரியஸ், டிசம்பர் மாதம் 8ம் தேதி மரித்துப்போனார். சுமார் பதினைந்து வருடங்கள் “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த மட்டெர்னஸ், அவரையும் தாண்டி “டிரையர்” மாகாணத்தின் ஆயராக பதவியேற்று சுமார் நாற்பது வருடங்கள் பணியாற்றினார். “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த காலத்திலேயே “கொலோன்” (Cologne” மற்றும் ““டோன்கெரென்” (Tongeren) ஆகிய இரு மறைமாவட்டங்களைத் தோற்றுவித்தார்.

மட்டெர்னஸ், கொலோன் நகர் ஆயர்களில் மிகச் சிறந்த முதல் வரலாற்று ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றவர். 313ம் ஆண்டு ரோம் நகரில் நடந்த ஆயர்கள் கூட்டத்தில் முதன்முதலில் பங்கெடுத்தவர். நற்செய்தியை பரப்புவதில் அதிக ஈடுபாடு காட்டினார். நற்செய்தியை நிலைநாட்ட பெரும்பாடுபட்டார். பல இன்னல்களை அடைந்தார். ரோமில், புனித பேதுருவிற்குப் பிறகு, நற்செய்தியை பரப்புவதில், அதிகம் ஆர்வம் காட்டியவர் இவர் என்று கூறப்படுகின்றது.

† Saint of the Day †

(September 14)

✠ St. Maternus of Cologne ✠

Bishop of Trier and Cologne and Founder of the diocese of Tongeren:

Born: 285 AD

Died: September 14, 315

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: September 14

Maternus, also known as Maternus II, was a Roman-Catholic saint and allegedly the third Bishop of Trier, the first known Bishop of Cologne, and founder of the Diocese of Tongeren.

According to Eusebius, the real Bishop Maternus was active during the period of the Donatist controversy. In May 313, Maternus and other bishops were summoned to Rome by Emperor Constantine to consult regarding the status of Bishop Caecilianus of Carthage. While a legend grew in Trier concerning Maternus, a popular cult developed in Cologne.

According to legend, he was a follower of Saint Eucharius, the first bishop of Trier. Eucharius was sent to Gaul by Saint Peter as bishop, together with the deacon Valerius and the subdeacon Maternus, to preach the Gospel. They came to the Rhine and to Ellelum in Alsace, where Maternus died. His two companions hastened back to St. Peter and begged him to restore the dead man to life. St. Peter gave his pastoral staff to Eucharius, and, upon being touched with it, Maternus, who had been in his grave for forty days, returned to life. The Gentiles were then converted in large numbers. After founding many churches the three companions went to Trier where the work of evangelization progressed so rapidly that Eucharius chose that city for his episcopal residence. Among other miracles related in the legend, he raised a dead person to life. An angel announced to him his approaching death and pointed out Valerius as his successor. Eucharius died on December 8, having been a bishop for twenty-five years, and was interred in the church of St. John outside the city.

Maternus assisted Valerius for fifteen years and then succeeded him as bishop of Trier for the next forty years. While assisting Valerius, he had already founded the dioceses of Cologne and Tongeren. He also founded a church on the site of a Roman temple which later became Cologne Cathedral. The staff of Saint Peter, with which he had been raised to life, was preserved in Cologne till the end of the tenth century when the upper half was presented to Trier and was afterwards taken to Prague by Emperor Charles IV.

The legend is from the ninth century and appears to have been intended to attest to the ancient establishment of the see of Trier, and therefore seniority over other dioceses in Germany.

திருச்சிலுவை மகிமை விழா September 14

திருச்சிலுவை மகிமை விழா (14-09-2020)

312 ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் 20 ஆம் நாள், உரோமையை ஆண்டுவந்த கொன்ஸ்டன்டின் என்ற மன்னன் மாஜென்சியஸ் என்ற மன்னனோடு போர்தொடுக்கச் சென்றான். அவ்வாறு அவன் எதிரி நாட்டுப் படையோடு போர்தொடுக்கச் செல்லும்போது சிலுவை பொறித்த கொடிகளை ஏந்திச் சென்றான். இதனால் அவன் அந்தப் போரில் வெற்றிபெற்றான். அதன் நிமித்தமாக கிறிஸ்தவ மதத்தை அரசாங்க மதமாக அறிவித்தான்.

இது நடந்து 13 ஆம் ஆண்டுகள் கழித்து, கொன்ஸ்டன்டின் மன்னனின் தாயார் தூய ஹெலனா என்பவர் எருசலேம் நகருக்குப் புனித பயணம் மேற்க்கொண்டார். அவர் கல்வாரி மலைக்குச் சென்று, அகழ்வாராட்சியில் ஈடுபட்டபோது, அங்கே மூன்று சிலுவைகள் இருப்பதைக் கண்டார். இந்த மூன்று சிலுவைகளில் எது இயேசு கிறிஸ்து அறையப்பட்ட சிலுவை என்ற குழப்பம் ஏற்பட்டது. எனவே, அவர் ஒரு கைசூம்பிய மனிதனை அழைத்து, அந்த மூன்று சிலுவைகளையும் தொடுமாறு சொன்னார். உடனே அம்மனிதன் மூன்று சிலுவைகளையும் தொட்டபோது, அதிலிருந்த ஒரு சிலுவையிலிருந்து ஆற்றல் வெளிப்பட அம்மனிதருடைய கை குணமடைந்தது. இதைப் பார்த்த தூய ஹெலனா அந்த திருச்சிலுவையை உரோமை நகருக்குத் தூக்கிகொண்டு வந்து, ஆலயம் ஒன்றைக் கட்டி எழுப்பி, அதில் திருச்சிலுவை வைத்தார். அவர் திருச்சிலுவையை உரோமையில் உள்ள ஆலயத்தில் நிறுவிய நாள் 326 ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் 14 ஆம் நாள். அன்றிலிருந்து திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் விழாவாகக் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.

அதன்பிறகு 614 ஆம் ஆண்டு, பெர்சிய மன்னன் சொஸ்ரோஸ் (Chosroas) என்பவன் உரோமை நகரின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை தூக்கிச் சென்றான். இதனைக் கேள்விப்பட்ட ஹெரக்லியுஸ் என்று மன்னன் 628 ஆம் ஆண்டு, பெர்சியா நாட்டின்மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வந்தான். திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வரும்போது அதனை ஆடம்பரமாக அலங்கரித்து, தூக்கிப்பார்த்தான். அவனால் ஒரு அடிகூட நகர்த்த முடியவில்லை. அப்போது அங்கிருந்த ஆயர், “இயேசு சுமந்து வந்த சிலுவை எளிமையின் அடையாளம், அதனை நீ ஆடம்பரமாக தூக்கிப் பார்த்தால் எப்படி நகரும்” என்று சொன்னார். இதைக் கேட்ட அரசன், தாழ்ச்சியோடு திருச்சிலுவையை தூக்கினான். இப்போது திருச்சிலுவை எளிதாக நகர்ந்தது. பின்னர் அவன் திருச்சிலுவையை உரோமை நகரில் உள்ள ஆலயத்தில் போய் நிறுவினான்.

இப்படியாக திருச்சிலுவைக்கு வணக்கம் செலுத்தும் வழக்கம் திருச்சபை முழுவதும் படிப்படியாக வளர்ந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டு வரை இவ்விழா திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் என்றே கொண்டாடப்பட்டு வந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு இவ்விழா திருச்சிலுவையின் மகிமை விழா என்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.

அவமானத்திற்கு உரிய சிலுவைமரணம் அல்லது சிலுவைச்சாவு என்பது நாட்டைக் காட்டிக்கொடுத்தவர்களுக்கும் துரோகிகளுக்கும் தான் கொடுக்கப்பட்டது. இப்படிப்பட்ட கொடிய தண்டனைமுறை தொடக்கத்தில் பொனிசியர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வந்தது. அதன்பிறகுதான் உரோமையர்கள் அவர்களிடமிருந்து இப்படிப்பட்ட தண்டனைமுறையை எடுத்துக்கொண்டு, தங்களுக்கு எதிராக செயல்பட்டவர்களுக்குக் கொடுத்தார்கள். இயேசு ஒரு பாவமும் அறியாதவர்; ஒரு குற்றமும் செய்யாதவர். அப்படிப்பட்டவருக்கு சிலுவைச் சாவு தண்டனையாகக் கொடுக்கப்பட்டது. ஆனாலும் அவர், அவமானமாகக் கருத்தப்பட்ட சிலுவையை, தன்னுடைய மரணத்தினால் வெற்றியின் சின்னமாக மாற்றுகின்றார். ஆகவே, சிலுவை என்பது அவமானத்தின் சின்னம் கிடையாது. மாறாக, அது வெற்றியின் சின்னம் என்பதை இயேசு தன்னுடைய மரணத்தினால் நிரூபிக்கின்றார்.

எந்த ஒரு செயலையும் தொடங்குவதற்கு முன்பாக சிலுவை அடையாளம் போட்டு, தொடங்குகின்ற நாம், அதற்கு எவ்வளவு மதிப்பிருக்கின்றது, அதற்கு நாம் எப்படி மரியாதை செலுத்தவேண்டும் என்பதை சிந்தித்து பார்ப்போம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Feast : (14-09-2020)

Feast of Exaltation of the Holy Cross

Tradition says that the Roman soldiers buried the cross on which Jesus suffered and died, to prevent it from being found out by the Apostles. When Constantine-I the Great was fighting with Maxentius for the Roman throne, one day he saw a vision of burning cross in the sky along with the Greek words In Hoc Signo Vinces meaning In this sign, conquer. Highly disturbed by this vision, he inscribed the first two letters of the Greek word Christos X and P on all his standards and shields. After this vision Constantine fought Maxentius in the name of Jesus and defeated Maxentius in the battle of Milvian Bridge on October 28, 312, when Milchiades was the Bishop of Rome. Constantine became the Roman emperor and then he started to support Christians. The original cross on which Jesus suffered and died was found out by Helen, the mother of the Emperor Constantine-I the Great, in the year 322. The king of Persia invaded Palestine in the year 664 and won the battle. He took a lot of precious materials including the original Holy Cross on which Jesus was crucified. The Emperor Hiraclius of Constantinople waged war against the king of Persia and took back the Holy Cross on his own shoulder to Jerusalem, in the year 629. He could not climb the Calvary Mount since he was wearing the robes of the Emperor. But Zachariah, the Bishop of Jerusalem told the emperor to wear ordinary clothes and then carry the cross to Calvary. When the emperor has changed his clothes to simple and ordinary dress, he could go to the Calvary and place the cross in the tomb. We are celebrating this feast remembering this incident of historical importance.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

13 September 2020

September

Spetmber 13

St. Amatus
St. Columbinus
St. Eulogius of Alexandria
St. John Chrysostom
St. Ligorius

St. Macrobius & Julian
St. Maurilius
St. Nectarius
St. Philip
St. Venerius the Hermit

St. Venerius the HermitFeastday: September 13

St. Venerius the Hermit

Hermit and abbot. He lived as a hermit on the island of Tino, in the Gulf of Genoa, Italy, and eventually became an abbot over a monastic community on the island.

St. MauriliusFeastday: September 13

St. Maurilius

St. Maurilius was born in 336 to a profoundly Christian family near Milan. During his lifetime, he became known for his role in the early history of the church of France and the Christianization of Gaul.

As a young man, Maurilius was drawn to his faith. He studied closely under St. Martin of Tours who, at the time, had a monastery in Milan. After the Arians drove St. Martin away from Milan, Maurilius felt he had lost his teacher.

Maurilius soon found himself as cantor for St. Ambrose, the bishop of Milan. However, after Maurilius' father passed away, he left Milan to rejoin St. Martin in Tours. While there, Maurilius was ordained a priest by the Apostle of Gaul.

Maurilius was dedicated fervently to the salvation of souls. During his mission, he was led to a pagan temple near Angers. Maurilius, with his prayers, brought fire down from heaven to destroy the site. Afterwards, he had a church and a monastery built in that location. Many souls traveled to pray with Maurilius in the new monastery. During this time, Maurilius converted many pagans by preaching to them and performing miracles on the sick, the blind and the possessed.

Following the bishop of Angers' death, St. Martin of Tours chose Maurilius to succeed him. It is said that on the day of Maurilius' consecration, a white dove flew into the church and rested upon his head.

Maurilius was a great leader and brought many people to the church with his prayerful devotion. His virtues shone even more brightly. He fasted often, and on Lent he rarely left his home. He said, "Lent is a time of solitude, during which we ought to contemplate the passion and death of Christ."

However, a few years after he became bishop, he experienced a great tragedy that nearly caused him to lose his faith.

During one Mass, an ill and dying boy was brought to the church to receive the holy sacrament of Confirmation. Maurilius, not knowing the full seriousness of the request, waited until the end of Mass to see the child. While he waited, the boy died. Maurilius was stricken with great grief and fled Angers without advising anyone. He traveled to England and became a gardener for a nobleman. He was determined to do penance for his sin with the hard labors of gardening during the winter and the summer.

His people at Angers was left confused and inconsolable. They searched near and far for their bishop until they finally found him. He refused to return to Angers, though, for he had lost the keys to the cathedral during his journey on the sea and would not return until he found them.

The messengers, however, had the keys there with them. A fish was cast onto their ship by a wave and in the belly of the fish were the lost keys. They persuaded Maurilius into seeing this as definitive proof that God wanted his return.

He returned to Angers and visited the tomb of the boy who passed away. With tears in his eyes, he begged God to restore the boy's young life. According to St. Gregory of Tours, the boy became resurrected and was given the name Renatus, which means "born again" in French. Maurilius carefully instructed the boy in the Christian life, and Renatus later became the successor to Maurilius as Bishop of Angers.

During his 90th year of life, God prepared Maurilius for his departure on earth. Before his hour of death, Maurilius spoke, "Ponder well, that your souls are bought at a great price: the precious blood of Jesus Christ." Following a short illness, Maurilius passed away in 426.

During his funeral, numerous miracles took place, including two people who were born blind having their sight restored and a paralyzed man regaining use of his limbs after kissing the coffin. His remains now live at the Cathedral of Angers.

St. Maurilius is commonly depicted as a bishop with a fish holding a key or a gardening spade. He is the patron saint of Angers and is often invoked by fishermen and gardeners. His feast day is celebrated on September 13.

தினசரி புனிதர்கள் தகவல்

புனிதர்களை பெயர் வரிசையில் தேட

Translate

15 September 2020

St. Eutropia September 15

St. Eutropia

St. Emilas & Jeremia September 15

St. Emilas & Jeremia

St. Aprus September 15

St. Aprus

St. Aichardus September 15

St. Aichardus

ஜெனுவா நகர் திருக்காட்சியாளர் & தாதி கத்தரீனா Katharina von Genua September 15

✠ அருளாளர் கேமில்லஸ் கோஸ்டான்ஸோ ✠(Blessed Camillus Costanzo)செப்டம்பர் 15

புனித கன்னி மரியாவின் துயரங்கள்.செப்டம்பர் 15

14 September 2020

September14

September

14

✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠(St. Albert Jerusalem)செப்டம்பர் 14

✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠(St. Notburga) செப்டம்பர் 14

✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠(St. Maternus of Cologne)செப்டம்பர் 14

திருச்சிலுவை மகிமை விழா September 14

13 September 2020

September

Spetmber 13

St. Venerius the HermitFeastday: September 13

St. Venerius the Hermit

St. MauriliusFeastday: September 13

St. Maurilius