Martyrs of Trier October 6

 Martyrs of Trier

Feastday: October 6

Innumerable martyrs slain in Trier, modem Germany. They were put to death under Roman Governor Rictiovarus during the persecution of Emperor Diocletian.

St. Nicetas October 6

 St. Nicetas

Feastday: October 6

Opponent of Iconoclasticism also called Nicetas of Constantinople. Born in Paphlagonia, Asia Minor (modem Turkey), he was a relative of Empress Irene and served in the imperial court of Constantinople. He served as her official representative to the Council of Nicaea and was named prefect of Sicily. In 811 he gave up his political career and became a monk in Constantinople. At the onset of the Iconoclast policies of Emperor Leo V the Armenian, Nicetas fled with an icon of Christ, but was caught and placed under arrest. Years later, he and other monks were exiled, finally ending up at a farm in Katisia, Paphlagonia. He spent his remaining years there.

St. Pardulphus October 6

 St. Pardulphus

Feastday: October 6

Birth: 657

Death: ~737

A Benedictine abbot. Originally from Sardent, Gueret, Limoges, France, He entered the Benedictine monastery at Gueret and subsequently became its much respected abbot. According to tradition, Parduiphus remained behind and alone in the monastery during the onslaught of the Arabs across southern France. He supposedly won the safety of the monastery through his assiduous prayer.

Saint Pardulphus (Pardulf, Pardoux) (657 – c. 737 AD) was a Frankish saint and Benedictine abbot. He is the author of the Vita Pardulfi, which is notable for the insight it provides into life in Aquitaine at the time.

He was born at Sardent, from a family of peasants. His legend states that he was a shepherd who decided to live as a hermit after experiencing a terrible storm. Lantarius, the count of Limoges, had built a monastery at Guéret. Pardulphus joined this monastery, later serving as its abbot. He followed strict penances, never keeping himself warm, and only eating once a week. He is alleged to have rejected heat from any source but the rays of the sun. However, as he grew old he did occasionally make use of “hot stones” to keep himself warm.[1] He rejected the consumption of all poultry, eating only the mushrooms the local peasants brought him.[2]

The Vita Pardulfi records a miracle performed by Pardulphus. Some carpenters were cutting wood with which to build the church of Saint-Aubin at Guéret. After they loaded the wood onto carts and returned to the building works, it was determined that the wood was too short. The carpenters’ superintendent wished to have the carpenters whipped in punishment for this, but Pardulphus intervened with a miracle that made the wood the right size and even surpassed the intended length. As a result, the excess wood was sawn off and hung in the church as an object of veneration.[3]

The Church of Saint-Pardoux, Haute-Vienne, is dedicated to Pardulphus.

According to tradition, during the Umayyad invasion of southern France, Pardulphus remained in his monastery. Umayyad forces, retreating after the Battle of Tours, arrived at the monastery. However, his monastery was spared from attack; this was attributed to Pardulphus’ prayers.

Veneration

His feast day is October 6. A reliquary that contained his arm had been preserved at the church of Sardent. However, it is now found at the Museum of Fine Art at Guéret.[4] A number of places in France, such as Saint-Pardoux-de-Drône, take their name from him.

St. Sagar October 6

 St. Sagar

Feastday: October 6

Death: 175

Martyred bishop of Laodicea, in Phrygia (modern Turkey). While supposedly a disciple of St. Paul (an unacceptable tradition), it is known that he was put to death, most likely during the reign of Emperor Marcus Aurelius.

Saint Sagar was supposedly a disciple of St. Paul (an unacceptable tradition),[1] it is known that he was Bishop of Laodicea, Phrygia. He suffered martyrdom during the reign of Emperor Marcus Aurelius.

Bl. Adalbero October 6

 Bl. Adalbero

Feastday: October 6

Death: 1090

Image of Bl. Adalbero

A bishop and defender of papal authority who endured trials for his loyalty. Adalbero was the son of an Austrian count of Lambach and studied in Paris. He was named the bishop of Wurzberg, Germany, but was forced into exile after defending Pope Gregory VII against King Henry IV. He retired to the Benedictine abbey in Lambach, where he remained until his death.

புனித ஃபிதஸ் (அ) ஃபெயித் (மூன்றாம் நூற்றாண்டு)அக்டோபர் 06

புனித ஃபிதஸ் (அ) ஃபெயித் 

(மூன்றாம் நூற்றாண்டு)

அக்டோபர் 06

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர்.

கிறிஸ்துவின்மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டதற்காக இவர், உரோமை மன்னன் தியோகிளயனால் உரோமைக் கடவுளை வழிபடுமாறு பணிக்கப்பட்டார்.

இதற்கு இவர் மறுப்புத் தெரிவித்ததால், உரோமை மன்னனால் பலவாறாகச் சித்திரவதை செய்து கொல்லப்பட்டார்.

இவர் கொல்லப்பட்ட ஆண்டு 303 ஆம் ஆண்டாக இருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது.

இவர் திருப்பயணிகள், சிறைக் கைதிகள், படைவீரர்கள் ஆகியோருக்குப் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

St. Faith's feast day is October 6th. Her unreliable legend is that she was haled before Dacian, procurator at Agen, France, for her Christianity during Diocletian's persecution of the Christians. She was then tortured to death for her Christianity on a red-hot brazier. Also executed with her was St. Alberta (March 11th); when some of the spectators objected, Dacian had them beheaded.

Saint Faith or Saint Faith of Conques (Latin: Sancta Fides; French: Sainte-Foy; Spanish: Santa Fe) is a saint who is said to have been a girl or young woman of Agen in Aquitaine. Her legend recounts how she was arrested during persecution of Christians by the Roman Empire and refused to make pagan sacrifices even under torture. Saint Faith was tortured to death with a red-hot brazier. Her death is sometimes said to have occurred in the year 287 or 290, sometimes in the large-scale persecution under Diocletian beginning in 303. She is listed as Sainte Foy, "Virgin and Martyr", in the martyrologies.

The center of her veneration was transferred to the Abbey of Sainte-Foy, Conques, where her relics arrived in the ninth century, stolen from Agen by a monk from the Abbey nearby at Conques.

Legend

A number of legends exist regarding Faith, and she was confused with the three legendary sisters known as Faith, Hope, and Charity.[2] She is recorded in the Martyrologium Hieronymianum under October 6, but the date of her death is not given.[3] A Passio, now lost, once existed, and appears in summarized form in the ninth-century martyrology of Florus of Lyon.[3][4] Her legends portray her as a patron who could turn against those who only gave small donations to her church at Conques.[2]

It is believed that Saint Faith, a young girl from Agen, was martyred at the end of third or beginning of the fourth century,[4] in which she was tortured over a brazier.[5] The first extant reference to the martyrdom of Faith exists in the late sixth-century manuscript copy of the martyrology of Jerome, who died in 420, in which her feast day is listed as 6 October.[4] Faith's martyrdom was later recounted in the Passio in the mid-ninth-century.[4]

Accounts

Medieval depiction of Faith's martyrdom.

Her popular[a] hagiography, Liber miraculorum sancte Fidis,[6] attributed to the churchman Bernard of Angers (composed between ca 1013 and after 1020), calls miracles associated with Faith joca—Latin for "tricks" or "jokes", the kind that "the inhabitants of the place call Sainte Foy's jokes, which is the way peasants understand such things."[7] One such joke was the following story: a local castellan holds onto a ring that his dying wife had promised to the saint. The castellan, whose name is Austrin, uses the ring, however, to wed his second wife. Saint Faith causes the finger of the second wife to swell up in unbearable pain. Austrin and his new wife visit the saint's shrine, and on the third night, "when the sorrowful woman happened to blow her nose, the ring flew off without hurting her fingers, just as if it had been hurled from the strongest siege engine, and gave a sharp crack on the pavement at a great distance."[8] She was also known to restore the eyes and eyesight of those who lost them while being faithful to her, often retracting their eyesight when they became arrogant.[9]

The Cançó de Santa Fe, celebrating Saint Faith in 593 octosyllabic lines, is the earliest known written work in the Catalan language, set down during the reign of Ramon Berenguer I, Count of Barcelona, between 1054 and 1076 (often dated c. 1070[10]). It was primarily based on a now lost Latin Passio sanctorum Fidis et Caprisii.[11]

Saint Faith's life and martyrdom has been recounted in several other verse narratives and martyrologies. A French verse narrative of Saint Faith, La Vie de Sainte Foy, was written by Simon of Walsingham, a monk at the Bury St Edmunds Abbey based on Latin sources.[12]

Veneration

During the 12th century,[13] Faith's cult (i.e., devotion and religious practices associated with her)[14] was fused with that of Caprasius of Agen (Caprais) and Alberta of Agen, both associated with Agen[15] Caprasius' cult in turn was also fused with that of Primus and Felician, who are called Caprasius' brothers.[16] Simon of Walsingham's 12th-century verse narrative of Saint Faith's life, La Vie de Sainte Foy, Dacian, Caprais, and Primus and Felician figure heavily.[17]

One legend, retold in La Vie de Sainte Foy by Simon of Walsingham in the 12th century, states that during the persecutions of Christians by the prefect Dacian, Caprasius fled to Mont-Saint-Vincent, near Agen. He witnessed the execution of Faith from atop the hill. Caprasius was condemned to death, and was joined on his way to execution by Alberta, Faith's sister (also identified as Caprasius' mother[16]), and two brothers, named Primus and Felician. All four were beheaded.

Cult and reliquary

Ninth-century reliquary of Saint Faith at Conques.

Abbey of Sainte-Foy, Conques.

In the fifth century, Dulcitius, bishop of Agen, ordered the construction of a basilica dedicated to her, later restored in the 8th century and enlarged in the 15th. It was demolished in 1892 due to an urban planning effort at Agen.[3]

The center of her cult was not the basilica but the abbatial church of Saint Foy at Conques.[3] In the year 866, her remains had been transferred to Conques, which was along the pilgrimage route to Compostela. Her cult, centered at the Abbatiale Sainte-Foy de Conques, spread along the pilgrim routes on the Way of St. James—and beyond, for her cult became popular in England, Italy, and South America.[2] In c. 1105, a priory dedicated to Saint Faith was erected in Horsham, a village in Norfolk, by Robert and Sybil Fitzwalter, in which murals of Saint Faith have survived, discovered in 1969 hidden behind a refectory wall.[14]

The gilded reliquary at Conques was described in Bernard of Angers's Book of Miracles of Sainte Foi, about 1010. Bernard of Anger's Book of Miracles of Sainte Foy provides an insightful testimony of his reaction towards Sainte Foy as a Medieval cleric and his ambivalent attitude towards reliquaries in general. His change in attitude came when he witnessed an "economically charged [miracle]" in which another cleric, Odalric, claimed he was beaten by Sainte Foy. Thus, Bernard of Angers believed that Sainte Foy punishes non-believers, and, despite previously attacking the statue, he justified his newfound devotion by stating by claiming that the idol was a "vehicle to the saint and not the saint herself." [18]It has since been repeatedly adapted and enriched, into the nineteenth century. The head itself, made of a different gold from the body—which is fashioned of thin plates over a yew wood—has been tentatively identified as an imperial portrait of the Later Roman Empire. Thomas Hoving, former director of the Metropolitan Museum of Art, has alternately theorized that the life-size golden face is a portrait or death mask of Charlemagne.[19]

Part of her relics were moved to the monastery of Sant Cugat in Catalonia in 1365. However, the reliquary can be seen in the Abbey at Conques, in France.[1] Important churches were also dedicated to her at Conches-en-Ouche in Normandy and at Sélestat, in Alsace (see St. Faith's Church, Sélestat).[3][20]

In culture

Several geographical locations have been named after Saint Faith in North America: In the United States, the city of Santa Fe, New Mexico, as well as the Santa Fe Springs in Los Angeles, California, take their namesake from Saint Faith.[21]

✠ அருளாளர் மேரி ரோஸ் டியுரோச்சர் ✠(Blessed Marie Rose Durocher)அக்டோபர் 6

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 6)

✠ அருளாளர் மேரி ரோஸ் டியுரோச்சர் ✠

(Blessed Marie Rose Durocher)

“இயேசு மற்றும் மரியாவின் புனித பெயர்களின் சகோதரியர்” எனும் அமைப்பின் நிறுவனர்:

(Foundress of the Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary)

பிறப்பு: அக்டோபர் 6, 1811

தூய அந்தோனி-சுர்-ரிச்செளியு, லோயர் கனடா, பிரிட்டிஷ் பேரரசு

(Saint-Antoine-sur-Richelieu, Lower Canada, British Empire)

இறப்பு: அக்டோபர் 6, 1849 (வயது 38)

லாங்குவெய்ல், கனடா மாகாணம், பிரிட்டிஷ் பேரரசு

(Longueuil, Province of Canada, British Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (கனடா மற்றும் அமெரிக்கா)

(Roman Catholic Church - Canada and the United States)

முக்திபேறு பட்டம்: மே 23, 1982

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

மேரி-ரோஸ் சிற்றாலயம், தூய பதுவை அந்தோனியார் இணைப் பேராலயம், லாங்குவெய்ல், கியூபெக், கனடா

(Chapelle Marie-Rose, Co-cathedral of St. Anthony of Padua in Longueuil, Quebec, Canada)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 6

அருளாளர் மேரி ரோஸ் டியுரோச்சர், ஒரு கனடிய ரோமன் கத்தோலிக்க அருட்சகோதரியும், “இயேசு மற்றும் மரியாவின் புனித பெயர்களின் சகோதரியர்” (Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary) எனும் கல்வி கற்பிக்கும் அமைப்பின் நிறுவனருமாவார்.

தொடக்க கால வாழ்க்கை:

“யூலலி மெலனி டியுரோச்சர்” (Eulalie Mélanie Durocher) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கிழக்கு கனடா நாட்டின் காடுகள் நிறைந்த பிரதேசமான “கியூபெக்” (Quebec) பகுதியில், “தூய அந்தோனி-சுர்-ரிச்செளியு” (Saint-Antoine-sur-Richelieu) எனும் கிராமத்தில் பிறந்தார். வசதியுள்ள விவசாய குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ‘ஒலிவர்” (Olivier) இவரது தந்தை ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர், “ஜெனீவீ டியுரோச்சர்” (Geneviève Durocher)ப் ஆகும். இவரது பெற்றோருக்குப் பிறந்த பதினோரு குழந்தைகளில் இவர் பத்தாவது குழந்தை ஆவார். மூன்று சகோதரர்கள் குழந்தைப் பருவத்திலேயே மரித்துப் போக, அவரது சகோதரர்களான “ஃபிலேவியன்”, “தியோபில்”, மற்றும் “யூசெப்” (Flavien, Théophile, and Eusèbe) ஆகிய மூவர் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் குருக்களானார்கள். ஒரு சகோதரி “செரஃபின்” (Séraphine) கனடாவின் “மாண்ட்ரீல்” (Montreal) எனுமிடத்திலுள்ள “நோட்ரே டேம் சபையில்” (Congregation of Notre Dame) இணைந்து துறவறம் பூண்டார்.

டியுரோச்சர், தமது பத்து வயதுவரை, தமது தந்தை வழி பாட்டனார் “ஒலிவர் டியுரோச்சரிடம்” (Olivier Durocher) கல்வி பயின்றார். 1821ம் ஆண்டு இவரது பாட்டனார் மரித்துப் போனதும், “செயின்ட்-டெனிஸ்-சுர்-ரிச்செலியு” (Saint-Denis-sur-Richelieu) எனுமிடத்திலுள்ள “நோட்ரே டேம் சபையினர்” நடத்தும் பள்ளியில் 1823ம் ஆண்டுவரை கல்வி கற்றார். தமது பன்னிரண்டு வயதில் அங்கேயே “புதுநன்மை” (First Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார். பின்னர், வீட்டிலிருந்தே கல்வியைத் தொடர்ந்தார். இக்காலகட்டத்தில், “சீசர்” (Caesar) எனும் பெயர் கொண்ட குதிரையை சொந்தமாக வாங்கிய இவர், தகுதிவாய்ந்த குதிரையேற்றம் (Equestrian) செய்பவரானார்.

தமது பதினாறு வயதில், “மாண்ட்ரீல்” (Montreal) எனுமிடத்திலுள்ள “நோட்ரே டேம் சபையின்” உண்டுறை பள்ளியில் சேர்ந்த டியுரோச்சர், அதே சபையில் ஏற்கனவே அருட்சகோதரியாயுள்ள தமது தமக்கை “செரஃபினை” போலவே தாமும் அச்சபையிலேயே துறவற புகுநிலையில் (Novitiate) இணைய விரும்பினார். ஆனால், அவரது உடல்நிலை மிகவும் நலிவடைந்துள்ளதாக நிரூபிக்கப்பட்டதால், துறவற பயிற்சியை பூர்த்தி செய்ய இயலாத டியுரோச்சர், இரண்டு வருடங்களின் பின்னர் வீடு திரும்பினார்.

கி.பி. 1830ம் ஆண்டு, டியுரோச்சரின் தாயார் “ஜெனீவீ” மரித்துப் போனதால், வீட்டைக் கவனித்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு இவரிடம் வந்தது. பின்னர் 1831ம் ஆண்டு, தமது சகோதரர் “தியோஃபில்” உதவி பங்குத் தந்தையாக பணியாற்றும் பங்கின் குருக்கள் மற்றும் அலுவலர்கள் தங்கும் இல்லத்துக்கு தமது தந்தையுடன் வந்து தங்கிய இவர், அவ்வில்லத்தின் பணிப்பெண்ணாகவும், தமது சகோதரரின் செலயலராகவும் கி.பி. 1843ம் ஆண்டுவரை பணியாற்றினார். இந்த காலகட்டத்தில், சுற்றுப்புற கிராமப்புறங்களில் பள்ளிகள் மற்றும் ஆசிரியர்களின் கடுமையான பற்றாக்குறை பற்றி அவர் அறிந்திருந்தார். வசதியுள்ள, மற்றும் ஏழைச் சிறுவர்களின் கல்விக்காக அர்ப்பணிப்புள்ள ஒரு மத சமூகத்தின் அவசியம் பற்றி தமது குடும்பத்தினர் மற்றும் பரிச்சயமுள்ளவர்களுடன் விவாதித்தார்.

நிறுவனர்:

கி.பி. 1841ம் ஆண்டு, “லாங்குவெய்ல்” (Longueuil) பங்குத்தந்தை “லூயிஸ்” (Louis-Moïse Brassard), ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “மார்செய்ல்ஸ்” (Marseilles) மறைமாவட்ட ஆயர், “சார்ள்ஸ்” (Charles-Joseph-Eugène de Mazenod) என்பவருடன் கனடாவின் “கியூபெக்” (Quebec) மாகாணத்தில் நிறுவப்படவேண்டிய புதிய சபை பற்றிய பேச்சுவார்த்தையில் இறங்கினார். முன்மொழியப்பட்ட பணியைப் பற்றி அறிந்துகொண்ட டியுரோச்சர், கனடாவுக்கு வரவிருக்கும் புதிய சபையின் துறவற புகுநிளைக்காக தமது சிநேகிதியான “மெலடி” (Mélodie Dufresne) என்பவருடன் சேர்ந்து தந்தை லூயிஸ் மூலமாக அதற்கு விண்ணப்பித்தார். ஆனால், இப்புதிய சபைக்கான பணிகள் மேற்கொண்டு நடக்கவில்லை.

கி.பி. 1841ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 2ம் தேதி, “ஒப்லேட் தந்தையர்” (Oblate Fathers) எனப்படும், “மாசற்ற மரியாளின் ஒப்லேட் மறைப்பணியாளர் சபையின்” (Missionary Oblates of Mary Immaculate) குழுவொன்று “மோன்ட்ரீல்” (Montreal) வந்து சேர்ந்தது. 1842ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம், “லாங்குவெய்ல்” (Longueuil) நகரில் ஒரு ஆலயத்தைக் கட்டி திறந்தனர். இந்த தந்தையர் குழுவிலுள்ள அருட்தந்தை “டெல்மன்” (Father Pierre-Adrien Telmon) என்பவர் டியுரோச்சரின் ஆன்மீக வழிகாட்டியானார். கி.பி. 1843ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், தமது சகோதரர் “யூசூபின்” (Eusèbe) சத்திய பிரமாண வைபவங்களைக் காண்பதற்காக “லாங்குவெய்ல்” (Longueuil) பயணித்த டியுரோச்சர், அங்கே ஆயர் “போர்கேட்” (Bishop Bourget) என்பவரைச் சந்தித்தார். அங்கே, இவரது ஆன்மீக வழிகாட்டியான தந்தை “டெல்மன்” மற்றும் ஆயர் “போர்கேட்” இருவரும் புதிதாய் ஆரம்பிக்கப்படவுள்ள, இளைஞர்களின் கல்விக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஆன்மீக சபையின் தலைமைப் பொறுப்பினை ஏற்குமாறு டியுரோச்சரை வேண்டினர். இதனை ஏற்றுக்கொண்ட இவர், தமது சிநேகிதியான “மெலடி” (Mélodie Dufresne) மற்றும் உள்ளூரின் ஆசிரியையாக பணியாற்றி வந்த “ஹென்றியட்” (Henriette Céré) ஆகியோருடன் இணைந்து தமது பணிகளை தொடங்கினர்.

கி.பி. 1844ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 28ம் தேதி, ஆயர் “போர்கேட்” (Bishop Bourget) நடத்திய ஒரு சிறு விழாவில், இம்மூவரும் தமது துறவற புகுநிலையைத் (Novitiate) தொடங்கினர். துறவற சீருடைகளைப் பெற்றுக்கொண்ட இவர்கள், தமது ஆன்மீக பெயர்களையும் தேர்ந்து கொண்டனர். டியுரோச்சர், “சகோதரி மேரி-ரோஸ்” (Sister Marie-Rose) என்றும், “மெலடி” (Mélodie Dufresne), “சகோதரி மேரி-அக்னேஸ்” (Sister Marie-Agnes) என்றும், “ஹென்றியட்” (Henriette Céré), “சகோதரி மேரி-மகதலின்” (Sister Marie-Madeleine) என்றும் பெயர்களை ஏற்றுக்கொண்டனர். புதிதாய் தொடங்கப்பட்ட சபைக்கு மறைமாவட்ட அங்கீகாரமளித்த ஆயர் போர்கேட், புதிய சபைக்கு “இயேசு மற்றும் மரியாவின் புனித பெயர்களின் சகோதரியர்” (Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary) எனும் பெயரிட்டார். கி.பி. 1844ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் நாளன்று, மூவரும் தமது சத்திய பிரமாணங்களை ஏற்றுக்கொண்டனர். போர்கேட், சகோதரி மேரி ரோசை புதிய சபையின் தலைமை அன்னை என்றும், பயிற்சித்துறவியரின் தலைவர் என்றும் அங்கீகரித்தார். அருட்சகோதரியர் மூவரும் “சகோதரி மேரி-மகதலினுடைய” பள்ளி இல்லத்தில் கற்பிக்கும் பணியைத் தொடங்கினர். ஆனால் இவர்களது பணிக்கான வேண்டுதல்கள் அசாதாரணமானதாக இருந்தது. அவர்களுக்கிருந்த இடம் போதாமையால் பெரிய இடத்துக்கு மாறினார்கள். மாணவர்களின் எண்ணிக்கை எதிர்வரும் வருடங்களில் கூடிக்கொண்டே போனதால், அடுத்தட ஐந்து வருடங்களுக்குள் இன்னும் நான்கு பள்ளிகளை திறந்தார்கள். முப்பது புதிய ஆசிரியைகளை சேர்த்தார்கள். தொடக்கத்தில் சிறுமிகளுக்கு மட்டுமே கல்வி என்று ஆரம்பித்த இவர்களது பணி, பின்னர் வேறு வழியின்றி, சிறுவர்களுக்குமாக என்றானது.

கி.பி. 1845ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 17ம் தேதி, கனடிய பாராளுமன்றம் தமது நடவடிக்கை மூலம் இச்சகோதரியரை இணைத்தது. 1846ம் ஆண்டு, கத்தோலிக்க திருச்சபையிலிருந்து விலகி, எதிர்த்திருச்சபைக்கு சென்ற அருட்தந்தை “சார்ள்ஸ்” (Charles Chiniquy) என்பவருடன் சகோதரி மேரி ரோஸுக்கு மோதல் ஏற்பட்டது. இவர், அருட்சகோதரியரின் பள்ளிக்கூடங்களை தமது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவர எண்ணினார். இவரது இந்த எண்ணம் சகோதரி மேரி ரோசால் உடைக்கப்பட்டதால், இவர் அருட்சகோதரியரைப் பற்றி வெளிப்படையாக பொதுவில் இழிவுபடுத்தி விமர்சிக்க தொடங்கினார்.

மரணமும் முக்திபேறும்:

தமது வாழ்நாள் முழுதும் மோசமான உடல்நிலையால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த அருட்சகோதரி மேரி ரோஸ், கி.பி. 1849ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 6ம் நாள், ஒரு வீணான நோயின் காரணமாக மரித்தார். அவரது வயது, முப்பத்தெட்டு ஆகும்.

† Saint of the Day †

(October 6)

✠ Blessed Marie Rose Durocher ✠

Foundress of the Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary:

Born: October 6, 1811

Saint-Antoine-sur-Richelieu, Lower Canada, British Empire

Died: October 6, 1849 (Aged 38)

Longueuil, Province of Canada, British Empire

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Canada and the United States)

Beatified: May 23, 1982

Pope John Paul II

Major Shrine:

Chapelle Marie-Rose Co-cathedral of St. Anthony of Padua in Longueuil, Quebec, Canada

Feast: October 6

The Blessed Marie-Rose Durocher, S.N.J.M., was a Canadian Roman Catholic religious sister, who founded the Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary. She was beatified by the Roman Catholic Church in 1982.

Durocher Eulalie (baptized Eulalie Mélanie Durocher), named Mother Marie-Rose, founder and first superior of the Sisters of the Holy Names of Jesus and Mary in Canada; b. 6 Oct. 1811 in Saint-Antoine-sur-Richelieu, Lower Canada, daughter of Olivier Durocher and Geneviève Durocher; d. 6 Oct. 1849 in Longueuil, Lower Canada.

Eulalie Durocher was the tenth of 11 children, 3 of whom died in infancy. Her father, a wealthy farmer, had partially completed his classical studies, and her mother had been given the most attentive schooling at the Ursuline convent in Quebec. Consequently, both were in a position to ensure that their children obtained a good education. Eulalie’s brothers Flavien*, Théophile, and Eusèbe entered the priesthood, and her sister Séraphine joined the Congregation of Notre-Dame.

Eulalie did not attend the village school; her paternal grandfather Olivier Durocher, a distinguished and scholarly man who served in the militia, undertook to be her teacher at home. Upon his death in 1821, however, the little girl went as a boarding-pupil to the convent run by the Congregation of Notre-Dame in Saint-Denis on the Richelieu. After taking her first communion at the age of 12, she returned home; there she was again tutored privately by Abbé Jean-Marie-Ignace Archambault, a teacher at the Collège de Saint-Hyacinthe. Eager to dedicate herself to God in the religious life, she entered the boarding-school of the Congregation of Notre-Dame in Montreal in 1827, intending to do her noviciate there as had her sister Séraphine. But after two years of study broken by long periods of rest, she had to abandon her plans for the religious life because of poor health. She went back home, to await God’s good time.

At her mother’s death in 1830 Eulalie took over her role and became the life and soul of the family. Of an ardent temperament, easily peremptory, deeply pious, she had a special influence on those around her. Her brother Théophile, curé of Saint-Mathieu parish in Belœil, managed to persuade his father to move from the ancestral farm to the presbytery at Belœil; Eulalie assumed the housekeeping duties, which she carried out from 1831 till 1843. In the comings and goings of the busy presbytery, Eulalie’s calling gradually took shape. The serious political, educational, and religious problems of the day were freely discussed there. She took an interest in them and became aware of the urgent need to make education accessible to children in the countryside whether rich or poor. As there was an alarming shortage of schools and teachers, she began to dream of a religious community that could easily establish more convents. When in 1841 the parish priest of Longueuil, Louis-Moïse Brassard*, appealed to the Sœurs des Saints-Noms de Jésus et de Marie of Marseilles, in France, Eulalie enrolled herself in advance, with her friend Mélodie Dufresne, as a novice in this congregation. But the French sisters did not proceed. The bishop of Marseilles, Charles-Joseph-Eugène de Mazenod, who had founded the Oblates of Mary Immaculate, then advised the bishop of Montreal, Ignace Bourget*, to set up a fledgeling religious community with the two women who had been eager to be part of the anticipated French group.

In the meantime, an initial party of Oblates, including Father Adrien Telmon, had arrived in Montreal. Telmon came to Belœil to conduct popular missions, and he quickly recognized in Eulalie a mentor able to gather kindred souls about her and guide them in the ways of the spirit. He lost no time in encouraging her to found a religious community typically Canadian in its dedication to educating the young. She, Mélodie, and Henriette Céré, the first three candidates, began to prepare themselves for the religious life under the guidance of the Oblates in October 1843. They moved into a building in Longueuil used as a school, in which Henriette Céré taught. On 28 Feb. 1844, Bishop Bourget conducted the ceremony when the three young women took the habit. Eulalie became Sister Marie-Rose in the community, which assumed the name and the institutions of the Sœurs des Saints-Noms de Jésus et de Marie of Marseilles. On 8 December of that year, Bourget received the religious vows of all three in the parish church. Marie-Rose was then named superior, mistress of novices, and depositary.

Mother Marie-Rose faced many difficulties, not the least being her community’s disputes with Abbé Charles Chiniquy*. Chiniquy entered the Oblates’ noviciate in 1846 and wanted to take control of the teaching in the schools established by the sisters When he met with refusals from the perspicacious superior, he publicly disparaged the community. Despite the storms, Mother Marie-Rose stood firm. A woman of great virtue, in close communion with the Lord and a peerless educator, she gave the community an impetus that has not been lost with the passage of time. When she died on 6 Oct. 1849, on her 38th birthday, the community already had 30 teachers, 7 novices, 7 postulants, and 448 pupils in 4 convents.

After the funeral, Bourget told the mourning sisters: “I confess to you with heartfelt sincerity that I was deeply moved to see so many virtues knit together in one soul... I begged her to procure me the same zeal for governing my diocese as she had for directing you.” Thirty years later, in 1880, Bourget was to say: “I invoke her aid as a saint for myself, and I hope that the Lord will glorify her before men by having the church award her the honours of the altar.” His last wish was fulfilled on Sunday 23 May 1982 in St Peter’s Square in Rome, when before a huge crowd Pope John Paul II proclaimed Marie-Rose Durocher blessed.

~ Marguerite Jean

புனித புரூனோ St. Brunoநினைவுத் திருநாள் : அக்டோபர் 6

இன்றைய புனிதர்: 

(06-10-2020)

புனித புரூனோ 

St. Bruno

நினைவுத் திருநாள் : அக்டோபர் 6

பிறப்பு : 1030, கொலோன் Köln, ஜெர்மனி

இறப்பு : 6 அக்டோபர், செர்ரா சான் புரூனோ Serra San Bruno

புனிதர்பட்டம்: 17 பிப்ரவரி 1623, திருத்தந்தை 15 ஆம் கிரகோரி

பாதுகாவல்: கலாப்ரியா நகர்(Calabria)

இவர் தனது கல்வியை பிரான்சிலுள்ள ரைம்ஸ் (Rheims) நகரில் முடித்தார். 1056 ஆம் ஆண்டு ரைம்சில் இறையியல் பேராசிரியராக பணியாற்றினார். அப்போது அக்கல்லூரியின் தலைமைப் பேராசிரியராகப் பொறுப்பையும் ஏற்றார். பின்னர் 1075 ஆம் ஆண்டில் ரைம்சில் ஆலய நிர்வாகியாக (Chancellor) நியமிக்கப்பட்டார். அதன்பிறகு 1088 ல் திருத்தந்தை 2 ஆம் ஊர்பான் (Urban II) அவர்களுக்கு ஆலோசகராக நியமிக்கப்பட்டார். 

இவர் மிக தைரியத்துடன் விசுவாசத்தை அறிவித்தார். திருச்சபையில் சிறந்த எழுத்தாளராக திகழ்ந்தார். பல புத்தகங்களை எழுதினார். இவரின் இளமைப் பருவ வாழ்வைப் பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை. இவர் புனித பவுலைப் பற்றியும், திருப்பாடல்களைப் பற்றியும் Commentary on St. Paul and Psalms) எழுதிய புத்தகம் புகழ்பெற்றது.

திருச்சபையில் திருத்தந்தைக்கு எதிராக நடக்கும் அநீதிகளை அகற்ற, திருத்தந்தை 7 ஆம் கிரகோரிக்கு பெரிதளவில் உதவினார். இறைவனின் மேல் கொண்ட பற்றால், கர்த்தூசியன் (Carthusian) சபையை தொடங்கினார். இச்சபை தொடங்கிய காலத்தில், திருச்சபையால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. 1514 ஆம் ஆண்டிலிருந்து திருத்தந்தை 10 ஆம் லியோ மீண்டும் அச்சபையை ஊக்கமூட்டி வளர்த்தெடுத்தார். 

செபம்:

எங்கள் தாயும் தந்தையுமான மூவொரு இறைவா! சிறந்த அறிவாளியான புனித புரூனோவை, எம் திருச்சபைக்கு, கொடையாகத் தந்தமைக்காக உமக்கு நன்றி கூறுகின்றோம். அற்புதமான முறைய்ல் பணியை ஆற்றிய புரூனோவைப்போல, நீர் எமக்குத் தந்த அறிவை பயன்படுத்தி, சிறப்பாக செயல்பட உம் ஆசீரைத் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (06-10-2020)

Saint Bruno

Educated in Paris and Rheims, France. Ordained c.1055. Taught theology; one of his students later became Pope Blessed Urban II. Presided over the cathedral school at Rheims from 1057 to 1075. Criticized the worldliness he saw in his fellow clergy. He opposed Manasses, Archbishop of Rheims, because of his laxity and mismanagement. Chancellor of the archdiocese of Rheims. Following a vision he received of a secluded hermitage where he could spend his life becoming closer to God, he retired to a mountain near Chartreuse in Dauphiny in 1084 and with the help of Saint Hugh of Grenoble, he founded what became the first house of the Carthusian Order; he and his brothers supported themselves as manuscript copyists. Assistant to Pope Urban II in 1090, and supported his efforts at reform. Retiring from public life, he and his companions built a hermitage at Torre, where, 1095, the monastery of Saint Stephen was built. Bruno combined in the religious life the eremetical and the cenobitic; his learning is apparent from his scriptural commentaries.

Born : 

1030 at Cologne, Germany

Died: 

1101 at Torre, Calabria, Italy of natural causes

• buried in the church of Saint Stephen at Torre

Canonized: 

1623

Patronage: 

possessed people

• Ruthenia

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித அன்னா செபர் (1882-1925)அக்டோபர் 05

புனித அன்னா செபர் (1882-1925)

அக்டோபர் 05

இவர் ஜெர்மனியில் உள்ள பவேரியா என்ற இடத்தில் பிறந்தவர். 

இவரது தந்தை ஒரு தச்சர். தான் செய்து வந்த தச்சுத்தொழிலின் மூலமாக குடும்பத்தைக்  காப்பாற்றி வந்த இவர், திடீரென இறந்து போனதால், குடும்பச்சுமை அன்னா செபரின் தோளில் விழுந்தது. இதனால்  இவரால் பள்ளிப் படிப்பைப் பாதியிலேயே கைவிடவேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

சிறு வயதில் இவர் துறவியாகப் போக வேண்டும் என்றும் கனவு கண்டிருந்தார்; ஆனால் தன் தந்தை திடீரென இறந்து போனதால், இவரது கனவு கனவாகவே போனது. 

இதற்குப் பிறகு இவர் அக்கம் பக்கத்து வீடுகளில் கிடைத்த சிறு சிறு வேலைகளைச் செய்து, அதன் மூலம் கிடைத்த வருமானத்தைக் கொண்டு, தன்னுடைய குடும்பத்திற்கு உறுதுணையாக இருந்தார். 

1898 ஆம் ஆண்டு இவர் ஒரு காட்சி கண்டார். அக்காட்சியில் இயேசு இவரிடம், "நீ உன்னுடைய வாழ்வில் துன்பங்களுக்கு மேல் துன்பங்களைச் சந்திப்பாய்" என்று சொல்லிவிட்டு மறைந்தார். இதற்குப் பிறகு இவருக்கு ஒரு விபத்து ஏற்பட்டது. அதில் இவர் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டார். 1901 ஆம் ஆண்டு இவர் தெரியாமல் கொதித்துக் கொண்டிருந்த நீருக்குள் விழுந்துவிடவே இவருடைய கால்கள் முடமாகின. 

இப்படி இவர் தொடர் துன்பங்களைச் சந்தித்துப் படுக்கையில் கிடந்தாலும், இவர் தன்னைச் சந்திக்க வந்தவர்களுக்கு நல்ல முறையில் ஆலோசனைகளைக் கூறி அவர்களை நல்வழிப்படுத்தினார். தொடர்ந்து இவர் ஐந்து காய வரங்களைப் பெற்றார். அவற்றைப் பெற்றுக்கொண்டபிறகு, இவர் யாருக்கும் காட்டிக் கொள்ளாமல் மறைவாக வைத்திருந்தார்.

இப்படிப் பல்வேறு துன்பங்களைச் சந்தித்து வந்தாலும், ஆண்டவர்மீது கொண்ட நம்பிக்கையில் மிக உறுதியாக இருந்தும், தன்னிடத்தில் வந்த மக்களுக்கு நல்ல முறையில் ஆலோசனைகளைச் சொல்லியும் வந்த இவர் 1925 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு 2012 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட் அவர்களால் புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

Anna was a Laywoman and was paralyzed during an industrial accident in 1901. From her bed she carried out an apostalate through corresondence. Anna was known for her devotion to the Sacred Heart.

புனித புளோரா St.Flora, Virgin. October 5

இன்றைய புனிதர்

2020-10-05

05 புனித புளோரா St.Flora, Virgin

பிறப்பு

1309,

பிரான்ஸ்

இறப்பு

1347

பாதுகாவல்: தனிமையில் வாழும் பெண்கள், கைவிடப்பட்டவர்கள்

இவர் பெற்றோர் இவரை, சிறு வயதிலிருந்தே பக்தியில் வளர்த்தனர். இவர் வளர்ந்த பின்னர், இவரின் பெற்றோர், இவரை திருமணம் செய்துவைக்க ஏற்பாடு செய்தனர். இதனை அறிந்த புளோரா பெற்றோரை எதிர்த்தார். தான் பிறந்த வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, தாதியர் படிப்பைப் படிக்க சென்றார். 1324 ஆம் ஆண்டில் ஜெருசலேம் புனித ஜான் மருத்துவ பள்ளியில் தனது படிப்பை முடித்தார். பிறகு அவர் பல சோதனைகளுக்கு ஆளாக்கப்பட்டார். மன அழுத்தத்தால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டார். பிறகு துறவறத்தைச் சார்ந்த அருட்சகோதரிகளால் கவனிக்கப்பட்டு, கடவுளின் அருளால் குணம் பெற்றார்.

புளோரா பலமுறை இறைவனிடமிருந்து காட்சிகளைப் பெற்றார். ஒருமுறை அனைத்துப் புனிதர்களின் விழாவன்று, சுவையான உணவுகளை உண்ணமாட்டேனென்றும், கடவுளின் அருளை மேலும் பெற, உண்ணா நோன்பு இருப்பேனென்றும், தனக்குள் உறுதி எடுத்துக்கொண்டார். பின்னர் ஒருமுறை செபித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, தூய ஆவியால் தூண்டப்பட்டு, தரையிலிருந்து நான்கு அடி உயரத்திற்கு பறந்தார். என்று, அங்கு கூடியிருந்தோர் தெரிவித்தனர்.

இயேசுவின் திருக்காயங்களிலிருந்து வழிந்தோடிய, திரு இரத்தத்தைப்போலவே, இவரின் கைகளிலிருந்தும், வழிந்தோடியது என்று கூறப்படுகின்றது. இறைவனிடமிருந்து பெற்ற தீர்க்கதரிசனத்தால் எதிர் காலத்தில், என்ன நடக்க உள்ளது என்பதை, முன்னதாகவே அறிவித்தார். இவர் மிகவும் எளிமையான வாழ்வை வாழ்ந்தார். இயேசுவின் திருவுடலைப் பெற்றபின், தாழ்ச்சியோடு, தன்னை அவரிடம் அர்ப்பணித்தார். இறைவனிடம் இவர் கொண்டிருந்த பக்தியையும், விசுவாசத்தையும் கண்டு, இவரை பலர், தங்களது ஆன்மீக வழிகாட்டியாகத் தேர்த்தெடுத்தனர். இவர் வாழ்ந்தபோதும், இறந்தபின்பும் பல அற்புதங்களை செய்தார்.

செபம்:

வழிநடத்தும் தெய்வமே! எதிர்காலத்தில் நடக்க இருப்பவற்றை, முங்கூட்டியே அறிவிக்கும் பேற்றை புனித புளோராவிற்கு அருளினீர். பலரின் வாழ்வில், ஆன்மாவிற்கு வழிகாட்டியாக திகழ்ந்த இப்புனிதரைப்போல இன்றும் ஆன்மீக வழிகாட்டிகளாக திகழும். உம் சீடர்களை, உம் பாதுகாப்பில் வைத்து வழிநடத்தும் தூய ஆவியின் அருளையும், வரங்களையும், கொடையையும் பொழிந்து, வழிநடத்தியருள வேண்டுமென்று, இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

• அன்னா ஷேஃபர் Anna Schäffer

பிறப்பு: 18 பிப்ரவரி 1882, மிண்டல்ஷ்டேட்டன் Mindelstätten, ஜெர்மனி

இறப்பு: 5 அக்டோபர் 1925, மிண்டல்ஷ்டேட்டன், ஜெர்மனி

• சமோரா ஆயர் அட்டில்லா Attila von Zamora

பிறப்பு: 9 ஆம் நூற்றாண்டு, தாராகோனா Tarragona, ஸ்பெயின்

இறப்பு: 5 அக்டோபர் 915, சமோரா, ஸ்பெயின்

புனிதர்பட்டம்: 1095 ஆம் ஆண்டு

• உரோம் நகர் காலா Galla von Rom

பிறப்பு: 500, உரோம், இத்தாலி

இறப்பு: 560, உரோம், இத்தாலி

பாதுகாவல்: விதவைகள்

• சுபியாகோ நகர் துறவி பிளாசிடஸ் Placidus von Subiaco OSB

பிறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, இத்தாலி

இறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, சுபியாகோ Subiaco, இத்தாலி

பாதுகாவல்: கப்பலோட்டிகள்

St. Flora, Virgin, Patron of the abandoned, of converts, single laywomen, and victims of betrayal - Feast day is October 5th. Flora was born in France about the year 1309. She was a devout child and later resisted all attempts on the part of her parents to find a husband for her. In 1324, she entered the Priory of Beaulieu of the Hospitaller nuns of St. John of Jerusalem. Here she was beset with many and diverse trials, fell into a depressed state, and was made sport of by some of her religious sisters. However, she never ceased to find favor with God and was granted many unusual and mystical favors. One year on the feast of All Saints, she fell into an ecstasy and took no nourishment until three weeks later on the feast of St. Cecelia. On another occasion, while meditating on the Holy Spirit, she was raised four feet from the ground and hung in the air in full view of many onlookers. She also seemed to be pierced with the arms of Our Lord's cross, causing blood to flow freely at times from her side and at others, from her mouth. Other instances of God's favoring of his servant were also reported, concerning prophetic knowledge of matters of which she could not naturally know. Through it all, St. Flora remained humble and in complete communion with her Divine Master, rendering wise counsel to all who flocked to her because of her holiness and spiritual discernment. In 1347, she was called to her eternal reward and many miracles were worked at her tomb.

✠ அருளாளர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர் சீலோஸ் ✠(Blessed Francis Xavier Seelos) October 5

† இன்றைய புனிதர் †

(அக்டோபர் 5)

✠ அருளாளர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர் சீலோஸ் ✠

(Blessed Francis Xavier Seelos)

மறைப்பணியாளர், குரு, மிஷனரி:

(Religious, Priest and Missionary)

பிறப்பு: ஜனவரி 11, 1819

ஃப்யுஸ்சென், பவேரியா அரசு, ஜெர்மன் நேசநாடுகளின் கூட்டமைப்பு

(Füssen, Kingdom of Bavaria, German Confederation)

இறப்பு: அக்டோபர் 4, 1867

நியூ ஓர்லியன்ஸ், லூசியானா, ஐக்கிய அமெரிக்கா

(New Orleans, Louisiana, United States)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 9, 2000

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

முக்கிய திருத்தலம்:

அருளாளர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர் சீலோஸ் தேசிய திருத்தலம்,

அன்னை மரியாள் விண்ணேற்பு ஆலயம், நியூ ஓர்லியன்ஸ், லூசியானா, ஐக்கிய அமெரிக்கா

(National Shrine of Blessed Francis Xavier Seelos, C.Ss.R.,

St. Mary's Assumption Church, New Orleans, Louisiana, United States)

நினைவுத் திருநாள்: அக்டோபர் 5

அருளாளர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர் சீலோஸ், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளின் எல்லைகளில் (United States Frontier) மறைப்பணியாற்றிய, ஜெர்மன் மகா பரிசுத்த மீட்பரின் சபையைச் (German Redemptorist) சேர்ந்த கத்தோலிக்க குரு ஆவார். தமது வாழ்க்கையின் முடிவில், அவர் மஞ்சள் காய்ச்சல் (Yellow Fever) நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு சேவை செய்வதற்காக நியூ ஓர்லியன்ஸ் (New Orleans) சென்றார். பின்னர், அந்நோயால் பாதிக்கப்பட்ட அவர், அங்கேயே மரித்தார்.

கி.பி. 1819ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 11ம் நாளன்று, “பவேரியா” (Kingdom of Bavaria) நாட்டில் “ஃப்யுஸ்சென்” (Füssen) நகரில் பிறந்த இவருடைய பெற்றோர், "மாங்க் சீலோஸ்" (Mang Seelos) மற்றும் "ஃபிரான்சிஸ்கா ஸ்கார்ஸ்ஸன்பாக்" (Franziska Schwarzenbach) ஆவர். இவர், தமது பெற்றோருக்குப் பிறந்த 12 குழந்தைகளில் ஒருவர் ஆவார். பிறந்த அன்றே திருமுழுக்குப் பெற்ற இவர், ஆக்ஸ்பர்க் (Augsburg) நகரிலுள்ள செயிண்ட் ஸ்டீஃபன் நடுநிலைப் (Institute of Saint Stephen) பள்ளியில் ஆரம்ப கல்வி பயின்றார். கி.பி. 1839ம் ஆண்டு, கல்வியில் தமது டிப்ளோமோ பட்டயம் வென்ற இவர், மேல் படிப்புக்காக “மியூனிச்” (Munich) நகரிலுள்ள பல்கலை சென்று, தத்துவ பாடங்களில் தமது கல்வியை நிறைவு செய்தார். குழந்தை பருவத்திலிருந்தே குருத்துவ வாழ்க்கையில் தமது விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தி வந்த அவர், கி.பி. 1842ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 19ம் தேதி, மறைமாவட்ட ஆயரக செமினரியில் இணைந்தார்.

கத்தோலிக்க செய்தித்தாளான சீயோனில் (Sion) வெளியிடப்பட்ட கடிதங்களால் ஈர்க்கப்பட்ட சீலோஸ், ஆயிரக்கணக்கான ஜெர்மன் மொழி பேசும் புலம்பெயர்ந்த மக்களுக்கு, மகா பரிசுத்த மீட்பரின் சபையைச் (German Redemptorist) சேர்ந்த  மிஷனரிகளிடமிருந்து ஆன்மீக கவனிப்புகளும் சேவைகளும் கிடைக்காத நிலை விவரிக்கப்பட்டிருந்ததை அறிந்திருந்தார். "அல்டோட்டிங்" (Altötting) நகரிலுள்ள மகா பரிசுத்த மீட்பரின் சபை இல்லத்துக்கு வருகை தந்த பின்னர், அச்சபையில் இணைய முடிவு செய்த சீலோஸ், ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகளில் ஒரு மிஷனரியாக பணியாற்ற அனுமதி வேண்டினார். கி.பி. 1842ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 22ம் தேதியன்று, அச்சபையால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சீலோஸ், அதற்கு அடுத்த வருடம் மார்ச் மாதம், 17ம் நாளன்று, கடல் பயணம் புறப்பட்டார். கி.பி. 1843ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 20ம் நாளன்று, நியூயார்க் (New York) நகர் வந்து சேர்ந்தார். கி.பி. 1844ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 22ம் தேதி, தனது புகுமுக துறவறம் (Novitiate) மற்றும் இறையியல் படிப்புகளை நிறைவுசெய்த பிறகு, பால்டிமோர் (Baltimore) நகரிலுள்ள செயின்ட் ஜேம்ஸ் மீட்பர் ஆலயத்தில், சீலோஸ் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

குருத்துவம் பெற்ற பிறகு, சீலோஸ், பென்சில்வேனியா (Pennsylvania), பிட்ஸ்பர்க் (Pittsburgh), புனித ஃபிலோமினா (Parish of St. Philomena) ஆலய பங்கில் ஒன்பது ஆண்டுகள் பணிபுரிந்தார். முதலில், "ரெடிம்ப்டரிஸ்ட்" சமூகத்தின் (Redemptorist community) தலைவராக இருந்த புனிதர் ஜான் நியூமனுக்கு (St. John Neumann) உதவி பங்குத் தந்தையாகவும், பின்னர், தாமே அச்சமூகத்தின் தலைவராகவும், பிறகு மூன்று ஆண்டுகள் போதகராகவும் பணியாற்றினார். இந்த காலகட்டத்தில், அவர் ரெடிம்ப்டரிஸ்ட் புதுமுக துறவியரின் தலைவராகவும் (Redemptorist Novice master) இருந்தார். நியூமனுடன், அவர் பிரசங்க பணிகளுக்கு தன்னை அர்ப்பணித்திருந்தார். "அவர் என்னை தீவிரமான நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு அறிமுகப்படுத்தினார்" என்றும், "அவர் ஒரு ஆன்மீக இயக்குனராகவும், ஒப்புரவாளராகவும் என்னை வழிநடத்தியிருக்கிறார்" என்றும், நியூமனுடனான தமது உறவைப் பற்றி சீலோஸ் இவ்வாறு கூறினார்.

விசுவாசத்தின் தேவைகளைப் புரிந்துகொள்வதில் உள்ளார்ந்த தயவுள்ளவராகவும், ஆன்மீக இயக்குநராகவும் சீலோஸ் நன்கு அறியப்பட்டார், அண்டை நகரங்களிலிருந்தும் கூட மக்கள் அவரைத் தேடி வந்தார்கள். ஜெர்மன், ஆங்கிலம், மற்றும் பிரஞ்சு மொழிகளிலும், வெள்ளை மற்றும் கறுப்பு இன மக்கள் என்று அனைத்து மக்களின் பாவ சங்கீர்த்தனங்களையும் கேட்டு ஒப்புரவு அருட்சாதனம் வழங்கினார். ஒரு எளிய வாழ்க்கைமுறையை கடைப்பிடித்த அவர், தன்னை ஒரு எளிய முறையிலேயே வெளிப்படுத்தினார். அவருடைய பிரசங்கத்தின் கருப்பொருட்கள், விவிலிய உள்ளடக்கம் நிறைந்தவை. அவை எளிமையான மக்களால் எப்போதும் புரிந்துகொள்ளப்பட்டன. எப்போதும் சிரித்த முகத்துடனும் தாராள இதயமும் கொண்டவராக விவரிக்கப்பட்ட சீலோஸ், தேவையில் உள்ளவர்களுக்கு உதவுவதிலும் முன்னணியில் இருந்தார்.

இவரது குருத்துவ நடவடிக்கைகளில் ஒரு நிலையான முயற்சி,  குழந்தைகளை விசுவாசத்தில் அறிவுறுத்தியது ஆகும். சீலோஸ் தமது ஊழியத்தை ஆதரித்தது மட்டுமல்லாமல், அவர் திருச்சபையில் கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் வளர்ச்சிக்காக இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தார். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இந்த எதிர்கால ரெடிம்ப்டரிஸ்ட் மிஷனரிகள் அவர் உற்சாகம், தியாக மனப்பான்மை மற்றும் மக்களுடைய ஆன்மீக மற்றும் உலக சம்பந்தமான லௌகீக நலன்களுக்கான திருத்தூதுப் பணிகளில் கடினமாக ஈடுபட்டிருந்தார். அவர், கனெக்டிகட் (Connecticut), இல்லினாய்ஸ் (Illinois), மிச்சிகன் (Michigan), மிசூரி (Missouri), நியூ ஜெர்சி (New Jersey), நியூயார்க் (New York), ஓஹியோ (Ohio), பென்சில்வேனியா (Pennsylvania), ரோட் தீவு (Rhode Island) மற்றும் விஸ்கான்சின் (Wisconsin) மாநிலங்களில் ஆங்கிலம் மற்றும் ஜெர்மனி மொழிகளில் பிரசங்கிக்கின்ற ஒரு, ஊர் விட்டு ஊர் செல்லும் நாடோடி மிஷனரி (Itinerant Missionary) வாழ்க்கைக்கு தன்னை அர்ப்பணித்தார்.

கி.பி. 1867ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், மஞ்சள் காய்ச்சல் நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களை பார்க்கச் சென்று, அவர்களுக்கு உதவுவதிலும் சேவை செய்வதிலும் முழுமூச்சாய் இருந்த சீலோஸ், இறுதியில் தாமும் அதே மஞ்சள் காய்ச்சல் நோயால் பாதிக்கப்பட்டார். பல வாரங்கள் நோயில் உழன்ற சீலோஸ், கி.பி. 1867ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 4ம் தேதியன்று, தமது 48 வயதில் மரித்தார்.

Saint Francis Xavier Seelos

Patron Saint against cancer

Francis Xavier Seelos was born in Fussen, Germany, in 1819. Expressing his desire for the priesthood since an early age, he entered the diocesan seminary of Augsburg after completing his studies in philosophy. Upon learning of the charism and missionary activity of the Congregation of the Most Holy Redeemer, he decided to join and go to North America. He arrived in the United States on April 20, 1843, entered the Redemptorist novitiate and completed his theological studies, being ordained a priest on December 22, 1844. He began his pastoral ministry in Pittsburgh, Pennsylvania, where he remained nine years, working closely as assistant pastorof his confrere St. John Neumann, while at the same time serving as Master of Novices and dedicating himself to mission preaching. In 1854, he returned to Baltimore, later being transferred to Cumberland and then Annapolis, where he served in parochial ministry and in the formation of the Redemptorist seminarians. He was considered an expert confessor, a watchful and prudent spiritual director and a pastor always joyfully available and attentive to the needs of the poor and the abandoned. In 1860, he was a candidate for the office of Bishop of Pittsburgh. Having been excused from this responsibility by Pope Pius IX, from 1863 until 1866 he became a full-time itinerant missionary preacher. He preached in English and German in the states of Connecticut, Illinois, Michigan, Missouri, New Jersey, New York, Ohio, Pennsylvania, Rhode Island, and Wisconsin. He was named pastor of the Church of St. Mary of the Assumption in New Orleans, Louisiana, where he died of the yellow fever epidemic caring for the sick and the poor of New Orleans on October 4, 1867, at the age of 48 years and nine months. The enduring renown for his holiness which the Servant of God enjoyed occasioned his Cause for Canonization to be introduced in 1900 with the initiation of the Processo Informativo . On January 27, Your Holiness declared him Venerable, decreeing the heroism of his virtues.

மரிய பவுஸ்தீனா கோவால்ஸ்கா (கன்னியர்)நினைவுத் திருநாள் : 5 அக்டோபர்

இன்றைய புனிதர்:

(05-10-2020)

மரிய பவுஸ்தீனா கோவால்ஸ்கா (கன்னியர்)

நினைவுத் திருநாள் : 5 அக்டோபர்

பிறப்பு: 25 ஆகஸ்ட், 1905, குலோகோவிச், உருசிய பேரரசு

இறப்பு : 5 அக்டோபர், 1938(அகவை 33)கார்க்கோ, போலந்து

அருளாளர் பட்டம் : 18 ஏப்ரல் 1993

(திருத்தந்தை இரண்டாம் அருள் சின்னப்பர்)

புனிதர் பட்டம் : 30 ஏப்ரல் 2000,வத்திக்கான்

(திருத்தந்தை இரண்டாம் அருள் சின்னப்பர்)

பாதுகாவல் : உலக இளையோர் நாள்

மரிய பவுஸ்தீனா கோவால்ஸ்கா (ஆகஸ்ட் 25 1905 - அக்டோபர் 5 1938), போலந்து நாட்டில் பிறந்த கத்தோலிக்க அருட்சகோதரியும், இறைக்காட்சியாளரும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் ஆவார். இவர் இறை இரக்கத்தின் தூதர் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றார்.

இவர் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் இயேசுவை பல காட்சிகளில் கண்டதாகவும் அவரோடு உரையாடியதாகவும் கூறியுள்ளார். இக்காட்சிகளை இவர் தனது நாட்குறிப்பேட்டில் எழுதி வைத்துள்ளார். 

இக்குறிப்புகள் பின்னாளில்Diary: Divine Mercy in My Soul என்னும் பெயரில் புத்தகமாக வெளியிடப்பட்டது. 

தனது 20ஆம் அகவையில் வார்சாவிலிருந்த கன்னியர் மடத்தில் சேர்ந்த இவர், பின்னாளில் ப்லாக் நகருக்கு மாற்றப்பட்டார். இவருக்கு மிக்கேல் ஸ்போகோ என்பவர் ஆன்ம குருவாக நியமிக்கப்பட்டார். இவரின் துணையாலேயே கோவால்ஸ்காவின் காட்சிகளில் விவரித்தபடி முதல் இறை இரக்கத்தின் படம் வரையப்பட்டது. மேலும் முதல் இறை இரக்கத்தின் நாள் (உயிர்ப்பு பெருவிழாவுக்கு அடுத்த ஞாயிறு) 

திருப்பலியில் இவரால் அப்படம் பயன்படுத்தப்பட்டது. 

இவர் தனது நாட்குறிப்பேட்டில், இவரின் செய்தி சிலகாலங்களுக்கு திருச்சபையினால் முடக்கப்பட்டு பின் ஏற்கப்படும் என முன்னுரைத்திருப்பது குறிக்கத்தக்கது. 

அவ்வன்னமே இவர் இறந்து 20 ஆண்டுகளுக்குப் பின் இவரின் பக்தி முயற்சிகள் கத்தோலிக்க திருச்சபையினால் தடைசெய்யப்பட்டது. 1978ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை இரண்டாம் அருள் சின்னப்பரால் மீண்டும் பரிசீலிக்கப்பட்டு தடை நீக்கப்பட்டது. அப்போது இரண்டாம் உலகப்போர் நடந்து கொண்டிருந்ததாலும், போலந்தில் பொதுவுடமை வாதம் தழைக்க துவங்கியதாலும் வத்திக்கானுக்கும் போலந்து நாட்டுக்கும் இடையே இருந்த தொடர்பில் சிக்கல் ஏற்பட்டதால், இவரின் நாட்குறிப்பேட்டை மொழிபெயர்க்கும் போது பிழை ஏற்பட்டது. இதனால் இக்குழப்பம் நேர்ந்ததாகவும் அது கண்டு பிடிக்கப்பட்டதினால் தடை நீக்கப்படுவதாகவும் அறிவிக்கப்பட்டது.

இவருக்கு 30 ஏப்ரல் 2000 அன்று புனிதர் பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. இவரே 21ம் நூற்றாண்டின் முதல் புனிதராவார். இவரின் விழா நாள் அக்டோபர் 5 ஆகும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day: (05-10-2020)

Saint Faustina Kowalska

Third of ten children, she attended only three years of school. As a teenager, she worked as a domestic servant for other families. After being rejected by several religious orders, she became a nun in the Congregation of the Sisters of Our Lady of Mercy in Warsaw, Poland on 1 August 1925; the Congregation is devoted to care and education of troubled young women. She changed her name to Sister Maria Faustina of the Most Blessed Sacrament. During her 13 years in various houses, she was a cook, gardener, and porter.

She had a special devotion to Mary Immaculate, to the Sacrament, and to Reconciliation, which led to a deep mystical interior life. She began to have visions, receive revelations, and experience hidden stigmata. She began recording these mystical experiences in a diary; being nearly illiterate, it was written phonetically, without quotation marks or punctuation, and runs to nearly 700 pages. A bad translation reached Rome in 1958, and was labelled heretical. However, when Karol Wojtyla (Pope John Paul II) became Archbishop of Krakow, he was besieged by requests for a reconsideration. He ordered a better translation made, and Vatican authorities realized that instead of heresy, the work proclaimed God's love. It was published as Divine Mercy in my Soul.

In the 1930's, Sister Faustina received a message of mercy from Jesus that she was told to spread throughout the world, a message of God's mercy to each person individually, and for humanity as a whole. Jesus asked that a picture be painted of him with the inscription: "Jesus, I Trust in You." She was asked to be a model of mercy to others, to live her entire life, in imitation of Christ's, as a sacrifice. She commissioned this painting in 1935, showing a red and a white light shining from Christ's Sacred Heart.

Apostles of Divine Mercy is a movement of priests, religious, and lay people inspired by Faustina's experiences; they spread knowledge of the mystery of Divine Mercy, and invoke God's mercy on sinners. Approved in 1996 by the Archdiocese of Krakow, it has spread to 29 countries.

Born : 

25 August 1905 at Glogowiec, Poland as Elena (Helena) Kowalska

Died: 

5 October 1938 at Krakow, Poland of tuberculosis

Beatitude : 

18 April 1993 by Pope John Paul II

• her beatification miracle involved the cure of Maureen Digan who suffered Milroy's disease, a hereditary form of lymphedema that cost her a leg

Canonized: 

30 April 2000 by Pope John Paul II

• her canonization miracle involved the cure of Father Ronald P. Pytel's heart condition.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

St. Alexander October 5

 St. Alexander

Feastday: October 5

Death: 3rd Century

Martyred with innumerable companions at Trier, Germany. Alexander and the other martyrs were executed by the Trier Roman Prefect, Rictiovarus, in the reign of Emperor Diocletian.

St. Apollinaris October 5

 St. Apollinaris

Feastday: October 5

Death: 520

Bishop of Vienne, Gaul, and patron saint of that diocese. Apollinaris was the son of St. Hesychius and brother of St. Avitus of Vienne. He was trained by St. Marnertus and he was consecrated by his brother circa 492. He was sent into exile during the political turmoil caused by the marriage of an official of King Sigismund of Bavaria. The local bishops condemned the marriage, defended by the king. When Apollinaris' cloak was used to cure King Sigismund, he was recalled and restored to his office.

St. Attilanus October 5

 St. Attilanus

Feastday: October 5

Birth: 937

Death: 1007

Benedictine bishop and companion of St. Froilan. Born in Tarazona, near Saragossa, Spain, he became a Benedictine at Mareruela, under St. FroiIan. lie was named bishop of Zamora and was consecrated on Whitsunday in 990. St. Froilan was consecrated with him. Attilanus was canonized in 1089.

Attilanus (Atilanus) (937–1007) was a Spanish Benedictine and bishop of Zamora. He was prior of Moreruela Abbey.[1]

He was canonized in or about the year 1095.