Pope Anacletus July 13

Pope Anacletus (died c. 92), also known as Cletus, was the third bishop of Rome, following Peter and Linus. Anacletus served as pope between c. 79 and his death, c. 92. Cletus was a Roman, who during his tenure as pope, is known to have ordained a number of priests and is traditionally credited with setting up about twenty-five parishes in Rome.^[2] Although the precise dates of his pontificate are uncertain, he "...died a martyr, perhaps about 91".^[3] Cletus is mentioned in the Roman Canon of the mass; his feast day is April 26.

Pope Saint Anacletus
Bishop of Rome
Diocese	Rome
See	Rome
Papacy began	c. 79
Papacy ended	c. 92
Predecessor	Linus
Successor	Clement I
Personal details
Born	c. 25 Rome, Roman Empire
Died	26 April 92 (aged 66–67) Rome, Roman Empire
Sainthood
Feast day	26 April 13 July (additional on Tridentine Calendar)
Venerated in	Catholic Church Orthodox Church[1]

Name and etymologyEdit

The name "Cletus" in Ancient Greek means "one who has been called", and "Anacletus" means "one who has been called back". Also "Anencletus" (Greek: Ανέγκλητος) means "unimpeachable".

The Roman Martyrology mentions the pope as "Cletus".^[4] The Annuario Pontificio gives both forms as alternatives. Eusebius, Irenaeus, Augustine of Hippo and Optatus all suggest that both names refer to the same individual.^[3]

PapacyEdit

Cletus/Anacletus was traditionally understood to have been a Roman who served as pope for twelve years. The Annuario Pontificio states, "For the first two centuries, the dates of the start and the end of the pontificate are uncertain". It gives the years 80 to 92 as the reign of Pope Cletus/Anacletus. Other sources give the years 77 to 88.

According to tradition, Pope Anacletus divided Rome into twenty-five parishes. One of the few surviving records concerning his papacy mentions him as having ordained an uncertain number of priests.^[3]

BurialEdit

He died and was buried next to his predecessor, Linus, near the grave of Peter, in what is now Vatican City.^[5] His name (as Cletus) is included in the Roman Canon of the Mass.

VenerationEdit

The Tridentine Calendar reserved 26 April as the feast day of Saint Cletus, who the church honoured jointly with Saint Marcellinus, and 13 July for solely Saint Anacletus. In 1960, Pope John XXIII, while keeping the 26 April feast, which mentions the saint under the name given to him in the Canon of the Mass, removed 13 July as a feast day for Saint Anacletus. The 14 February 1961 Instruction of the Congregation for Rites on the application to local calendars of Pope John XXIII's motu proprio Rubricarum instructum of 25 July 1960, decreed that "the feast of 'Saint Anacletus', on whatever ground and in whatever grade it is celebrated, is transferred to 26 April, under its right name, 'Saint Cletus'". Priests who celebrate Mass according to the General Roman Calendar of 1954 keep the July 13th feastday; but the feast has been removed from the General Roman Calendar since 1960, and as such is not kept even in the 1962 Missal.^[6] Although the day of his death is unknown,^[6] Saint Cletus continues to be listed in the Roman Martyrology among the saints of 26 April.^[

புனிதர் கத்தேரி தேக்கக்விதா ✠(St. Kateri Tekakwitha) July 14

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜுலை 14)

✠ புனிதர் கத்தேரி தேக்கக்விதா ✠

(St. Kateri Tekakwitha)

கன்னியர், பாவத்திற்காக வருந்துபவர், பொது நிலைத்துறவி:

(Virgin, Penitent, Religious Ascetic and Laywoman)

திருமுழுக்கு பெயர்: கேதரின் தேக்கக்விதா

பிறப்பு: கி.பி. 1656

ஒஸ்செர்நான், இரோகுயிஸ் கான்ஃபெடரசி, (1763ம் ஆண்டு வரை நியு ஃபிரான்ஸ் (தற்போதைய ஒரிஸ்வில், நியூயார்க் மாநிலம்)

(Ossernenon, Iroquois Confederacy (New France until 1763, modern Auriesville, New York)

இறப்பு: ஏப்ரல் 17, 1680

கானாவெக், கியூபெக், கனடா

(Kahnawake, Quebec, Canada)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஜூன் 22, 1980 

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 21, 2012 

திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XVI)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனிதர் ஃபிரான்சிஸ் சேவியர் தேவாலயம், கானாவெக், கியூபெக், கனடா

(Saint Francis Xavier Church, Kahnawake, Quebec, Canada)

நினைவுத் திருநாள்: ஜுலை 14

பாதுகாவல்: 

சூழலியலாளர் (Ecologists), சுற்றுச்சூழல் (Environment), அனாதைகள் (Loss of Parents), 

நாடுகடத்தப்பட்டவர் (People in Exil), அமெரிக்க முதற்குடிமக்கள் (Native Americans),

தங்களது பக்திக்காக கேலிக்கு உள்ளாகிய மக்கள் (People Ridiculed for their Piety)

கேதரின் “ (Catherine ) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் கத்தேரி டேக்கக்விதா, ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் புனிதரும் “அல்கோன்குயின்-மோஹாவ்க்” (Algonquin–Mohawk laywoman), பொதுநிலைத் துறவியும் ஆவார். இவர், “மோஹாவ்க்’கின் லில்லி மலர்” (Lily of the Mohawks) என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். இவர் தற்போது நியூயார்க் மாநிலம் அமைந்துள்ள இடத்தில் பிறந்தவர். 

இவர் சிறுவயதில் சின்னம்மை நோயால் தாக்கப்பட்டு பிழைத்தவர் ஆவார். இவர் இளமையிலேயே பெற்றோரை இழந்தவர். தமது 19 வயதில் கத்தோலிக்கத்துக்கு மதம் மாறித் திருமுழுக்கு பெற்றார். இவர் தனது வாழ்நாளை, இன்றைய “கனடா” (Canada) நாட்டின் (அன்றைய புதிய ஃபிரான்ஸ் (New France) நாட்டின்) இயேசுசபை மறைப்பணி தளமான (Jesuit mission) “மொண்ட்ரியால்” (Montreal) நகருக்கு தெற்கே உள்ள “கானாவாக்கே” (Kahnawake) கிராமத்தில் கழித்தார்.

இவர் தனது 24 வயதில் கற்பு நிலை உறுதிபூண்டார். தனது நல்லொழுக்கத்திற்கும் கற்பு நிலைக்கும் பேர்போன இவர் தனது கடும் தவ முயற்சிக்காக அறியப்படுகின்றார். இவர் கத்தோலிக்கத்துக்கு மதம் மாறியதால் தனது சொந்த குடும்பத்தாலும், இனத்தாலும் ஒதுக்கப்பட்டார்.

அமெரிக்க முதற்குடிமக்களுள் திருச்சபையின் பீட மகிமை அளிக்கப்பட்ட முதல் பெண் இவர் ஆவார். இவருக்குத் திருத்தந்தை இரண்டாம் அருள் சின்னப்பர் 1980ல் அருளாளர் பட்டம் அளித்தார். திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட், 2012ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 21ம் நாளன்று, புனித பேதுரு பேராலயத்தில் இவருக்குப் புனிதர் பட்டம் அளித்தார். பல்வேறு அதிசயங்களும், இயற்கைக்கு மீறிய நிகழ்வுகளும் இவரது மரணத்திற்கு பின்னர் நிகழ்ந்துள்ளதாகக் கூறப்படுகின்றது.

பெற்றோரும் இளம் பருவமும்:

திருமுழுக்கின்போது கேதரின் என்று பிரஞ்சு மொழிவடிவத்தில் கொடுக்கப்பட்ட பெயரே "கத்தேரி" (Kateri) என்று வழங்கலாயிற்று. கத்தேரி தேக்கக்விதா பிறந்த ஆண்டு சுமார் 1656 ஆகும். அமெரிக்க முதற்குடி மக்களின் ஒரு பிரிவாகிய மோகாக் இனத்தவராகிய கத்தேரி பிறந்த ஊரின் பெயர் ஓசர்நினோன். அது இன்றைய நியூயார்க் மாநிலத்தில் உள்ள ஓரிஸ்வில் (Auriesville) நகருக்கு அருகில் உள்ளது.

கத்தேரியின் தந்தை பெயர் கென்னெரோன்குவா (Kenneronkwa) ஆகும். அவர் மோகாக் (Mohawk) இனத்தின் ஒரு தலைவராக இருந்தார். கத்தேரியின் தாய் பெயர் 'டகஸ்குயிடா' (Tagaskouita). அவர் கத்தோலிக்க சபை உறுப்பினராக இருந்தார். அல்கோன்குவின் இனத்தவரான அவர் கவர்ந்துசெல்லப்பட்டு பின்னர் மோகாக் இனத் தலைவரின் மனைவி ஆனார். இளவயதில் 'டகஸ்குயிடாவுக்கு' மொண்ட்ரியால் மாநிலத்தில் பிரஞ்சு கத்தோலிக்க மறைபரப்பாளர்கள் திருமுழுக்குக் கொடுத்துக் கத்தோலிக்க முறைப்படி கல்வியும் கற்பித்திருந்தனர். மோகாக் போர்வீரர்கள் அவரைக் கைதியாகப் பிடித்து, தமது பிரதேசத்துக்குக் கொண்டுசென்றனர். பின்னர் அவர் மோகாக் இனத்தலைவரான் கென்னெரோன்குவாவை மணந்துகொண்டார்.

கத்தேரி பிறந்த ஊரில் முதற்குடி மக்களின் பல இனத்தவர் வாழ்ந்துவந்தனர். மோகாக் இனத்தவரில் பலர் ஐரோப்பியரால் கொணரப்பட்ட நோய்கள் காரணமாகவும் அடிக்கடி நிகழ்ந்த போர்கள் காரணமாகவும் மடிந்தனர். எனவே மோகாக் இனத்தவர் பிற இனத்தவர்மீது போர்தொடுத்து அவர்களைக் கைதிகளாகப் பிடித்துத் தமது பிரதேசத்துக்குக் கொண்டுவந்தனர். இவ்வாறு அவர்களின் எதிரிகளாக இருந்த ஹ்யூரோன் இனத்தவர் பலர் கைதிகளாகப் பிடிக்கப்பட்டனர்.

தாய்வழி உறவுமுறை:

மோகாக் இனத்தவர், பிற இரோக்குவா வகையினரைப் போன்று, தாய்வழி உறவுமுறையை (matrilineal kinship system) கடைப்பிடித்தனர். அதன்படி, குழந்தைகள் பிறக்கும்போது அவர்கள் தாய் எந்த இனத்தவரோ அந்த இனத்தவர்களாகக் கருதப்பட்டனர்.

கத்தேரி சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது அவருடைய கிராமம் வேறொரு இடத்துக்கு மாற்றப்பட்டது. மோகாக் மக்களில் பலர் 1661-1663 காலக் கட்டத்தில் பெரியம்மை நோய்க்குப் பலியானார்கள். கத்தேரியின் பெற்றோரும் சகோதரரும் அவ்வாறே இறந்தனர். நோயின் காரணமாகக் கத்தேரியின் கண்பார்வை பாதிக்கப்பட்டது, அவருடைய உடம்பிலும் தழும்புகள் பல ஏற்பட்டன. பெற்றோரையும் சகோதரரையும் இழந்த கத்தேரியை அவருடைய தாய்மாமன் எடுத்து வளர்த்தார். அவர் "ஆமைக் குழு" (Turtle Clan) என்னும் பிரிவைச் சார்ந்தவர்.

கத்தேரியின் குணநலன்கள்:

கத்தேரி மிகவும் அடக்கமான பெண் என்றும், கேளிக்கைக் கூட்டங்களில் பங்கேற்காதவர் என்றும் அவருடைய வரலாற்றை எழுதிய இயேசு சபையினர் கூறுகின்றனர். அவர் தம் உடலில் ஏற்பட்டிருந்த தழும்புகளை மறைக்கும் வண்ணம் தலையில் ஒரு போர்வையைச் சுற்றியிருந்தார். அநாதையாக இருந்தபோது பெரும்பாலும் அவருடைய விரிந்த குடும்பத்தினர் அவரைப் பராமரித்தனர். அவருடைய தாயின் குடும்பத்தினர் வாழ்ந்த பொதுவீட்டில் (longhouse) அவரும் வாழ்ந்திருப்பார்.

கத்தேரி தம் இனத்தைச் சார்ந்த பெண்கள் செய்த மரபுவழித் தொழிலில் ஈடுபட்டார். இவ்வாறு, துணி நெய்தல், விலங்குகளின் தோலிலிருந்து வார் செய்தல், கோரைப் புல்லினால் பாய் கூடை பெட்டி போன்றவை முடைதல் ஆகிய கலைத் தொழிலை அவர் செய்தார். மேலும், வேட்டையாடிக் கொண்டுவரப்பட்ட இறைச்சியைச் சமைத்தல், தானியங்கள் காய்கறிகளைச் சமைத்தல் போன்ற வீட்டுவேலைகளைச் செய்தார். பயிரிடும் காலத்தில் வயலில் வேலை செய்வது, களை பிடுங்குவது போன்றவற்றிலும் அவர் ஈடுபட்டார்.

கத்தேரிக்கு 13 வயது நிரம்புகையில் அவர் திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று உறவினர் கேட்டபோது அவர் தாம் திருமணம் புரியப்போவதில்லை என்று கூறிவிட்டார்.

சமூகப் பின்னணி:

கத்தேரி வளர்ந்த காலத்தில் அவரது சமூகத்தில் பெரும் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்த வண்ணம் இருந்தன. மோகாக் இன மக்களுக்கும் பிரஞ்சு மற்றும் டச்சு குடியேற்றத்தினருக்கும் இடையே பரிமாற்றங்களும் மோதல்களும் நிகழ்ந்தன. நியூயார்க் மாநிலத்தில் ஆல்பனி மற்றும் ஷெனக்டடி பகுதிகளில் குடியேறிய டச்சு குடியேற்றத்தினரோடு மோகாக் இனத்தார் கம்பளி வியாபாரத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர். பிரஞ்சு குடியேற்றத்தினர் ஹ்யூரோன் இனத்தாரோடு கூட்டுவைத்துக்கொண்டு வியாபாரம் நடத்தினர். மோகாக் இனத்தவர் வாழ்ந்த இரோக்குவா பகுதியில் நுழையும் எண்ணத்தோடு பிரஞ்சு குடியேற்றத்தினர் 1666ல் மோகாக் இனத்தவரின் கிராமங்களைத் தாக்கினர். அவற்றுள் பலவற்றையும் குளிர்கால சேமிப்புத் தளங்களையும் அழித்துத் தகர்த்தனர்.

ஃபிரெஞ்ச் குடியேற்றத்தினரிடத்தில் தோல்வியுற்ற மோகாக் இனத்தவர்கள் அவர்களோடு சமாதான ஒப்பந்தம் செய்ய வேண்டியதாயிற்று. அதன்படி, இயேசு சபை மறைப்பணியாளர்கள் மோகாக் கிராமங்களில் பணிசெய்யத் தொடங்கினர். அந்த மறைப்பணியாளர்கள் மோகாக் மொழியையும் பிற தல மொழிகளையும் கற்றனர். இவ்வாறு மக்களுடைய மொழியிலேயே மறைப்பணி செய்வது எளிதாயிற்று.

கிறிஸ்தவக் கொள்கைகளைத் தழுவியமைத்தல்:

கிறிஸ்தவ மதக் கொள்கைகளை மோகாக் இனத்தவருக்கு விளக்கி உரைத்தபோது இயேசு சபை மறைப்பணியாளர்கள் மோகாக் மக்களின் கருத்து உருவகங்களைப் பயன்படுத்தினர். கிறிஸ்தவ நம்பிக்கைக்கும் மோகாக் நம்பிக்கைக்கும் பொதுவாக இருந்த கருத்து ஒற்றுமைகளை இனம் கண்டனர். மோகாக் மொழியில் வானுலகைக் குறிக்கப் பயன்பட்ட சொல்லாகிய "கரோன்ஹியாக்கே" (Karonhià:ke,) என்பதை இயேசு கற்பித்த இறைவேண்டலில் வருகின்ற "விண்ணகம்" என்னும் சொல்லையும் கருத்தையும் குறிக்க பயன்படுத்தினர். இது வெறுமனே ஒரு சொல்லின் மொழிபெயர்ப்பு என்று அமையாமல், இரு கலாச்சாரப் பார்வைகளுக்குப் பாலம்போல அமைந்தது என்று, கத்தேரியின் வாழ்க்கை பற்றி எழுதிய டாரென் போனபார்த்தே என்பவர் கூறுகிறார்.

மோகாக் ஆற்றுக்குத் தென்பகுதியில் மோகாக் மக்கள் தம் புதிய குடியிருப்பை அமைத்து அதற்குக் கானவாகா (Caughnawaga) என்று பெயரிட்டனர். 1667ல் கத்தேரிக்கு 11 வயது நடந்தபோது மோகாக் குடியிருப்புக்கு ஜாக் ஃப்ரெமென், ஜாக் ப்ரூயாஸ், ஜான் பியெரோன் என்னும் இயேசு சபையினர் மூவர் வந்தனர். அவர்களைக் கத்தேரி சந்தித்தார். இயேசு சபையினரோடு தொடர்பு ஏற்பட்டால் கத்தேரி கிறிஸ்தவ மறையைத் தழுவிவிடுவாரோ என்று அஞ்சினார் கத்தேரியின் மாமனார். அவருடைய ஒரு மகள் ஏற்கனவே கிறிஸ்தவத்தைத் தழுவியதன் காரணமாக மோகாக் குடியிருப்பாகிய கானவாகாவை விட்டு, மொண்ட்ரியால் அருகே அமைந்திருந்த கத்தோலிக்க மறைத் தளமான கானவாக்கே என்னும் இடத்துக்குப் போய்விட்டிருந்தார்.

கத்தேரிக்கு 18 வயது ஆனபோது, 1675ம் ஆண்டின் வசந்த காலத்தில் இயேசு சபைத் துறவி "ஜாக் தெ லாம்பெர்வில்" (Jacques de Lamberville) என்பவர் கத்தேரிக்கு கிறிஸ்தவ மறை பற்றிய போதகம் வழங்கினார்.

கத்தேரி கிறிஸ்தவராகி கானவாக்கே ஊரில் குடியேறுதல்:

கத்தேரிக்கு 20 வயது நிரம்பியபோது, அவர் கிறிஸ்தவ மறை பற்றிப் போதிய அறிவு பெற்றார். எனவே தந்தை லாம்பெர்வில் 1676ம் ஆண்டு, ஏப்பிரல் 18ம் நாள், இயேசு உயிர்த்தெழுந்த திருவிழாவின் போது கத்தேரிக்குத் திருமுழுக்கு வழங்கினார். புதிதாகக் கிறிஸ்தவத்தைத் தழுவ விரும்பியோருக்கு அவர்கள் இறக்கும் தறுவாயில் அல்லது முழு ஈடுபாட்டோடு கிறிஸ்தவதைக் கடைப்பிடிப்பார்கள் என்று உறுதியான பிறகு மட்டுமே திருமுழுக்கு அளிப்பது வழக்கமாக இருந்தது. ஆனால் கத்தேரி தம் இள வயதிலேயே போதிய மறை அறிவும் ஊக்கமும் பெற்றிருந்தார்.

திருமுழுக்குப் பெற்றபின், கத்தேரி தம் ஊராகிய கானவாகா குடியிருப்பில் மேலும் 6 மாதங்களைக் கழித்தார். அவர் கிறிஸ்தவரானதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்தவர்கள் கத்தேரிமேல் சில குற்றச்சாட்டுகளைச் சுமத்தினர். கத்தேரி மந்திரவாதத்திலும் தவறான நடத்தையிலும் ஈடுபட்டார் என்று குற்றம் சாட்டினர்.

அப்போது, கத்தேரிக்குத் திருமுழுக்கு வழங்கிய தந்தை லாம்பெர்வில் கூறிய அறிவுரைப்படி, கத்தேரி தம் கிராமத்தை விட்டுப் புறப்பட்டார். கிறிஸ்தவ மதத்தைத் தழுவிய அமெரிக்க முதற்குடி மக்கள் பலர் ஒன்றுகூடிக் குடியேற்றமாக அமைந்த கானவாக்கே மறைத்தளத்துக்கு கத்தேரி 1677ல் சென்றார். அம்மறைத்தளம் புனித லாரன்சு ஆற்றின் கரையில், மொண்ட்ரியால் நகரத்துக்குத் தென்பகுதியில் அமைந்திருந்தது.

கத்தேரி புரிந்த ஒறுத்தல் முயற்சிகள்:

கானவாக்கே மறைத்தளத்துக்கு வந்து சேர்ந்த கத்தேரி கி.பி. 1678ம் ஆண்டு, மரி-தெரேஸ் தேகையாகுவெந்தா (Marie-Thérèse Tegaiaguenta) என்னும் பெண்மணியை அங்கே சந்தித்தார். தமக்குள்ளே ஆழ்ந்த நட்புக் கொண்ட அந்த இருவரும் கிறிஸ்தவ மறையை உருக்கமாகக் கடைப்பிடிப்பதில் முனைந்தனர். எனவே இரகசியமாக அவர்கள் தம்மைச் சாட்டையால் அடித்துக்கொள்வதுண்டு. கத்தேரியின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதிய கோலனெக் கூற்றுப்படி, கத்தேரி சில சமயங்களில் ஒரே அமர்வில் 1000-1200 தடவைத் தம்மைக் கசையால் அடித்துக்கொண்டாராம்.

நீண்ட உபவாசம் இருத்தல், கசையால் தம்மை அடித்தல், உடலைக் கீறிக்கொள்ளுதல், முட்படுக்கையில் படுத்தல், கனலால் தம்மைச் சுடுதல் என்று பலவகைகளில் கத்தேரி ஒறுத்தல் முயற்சிகளை மேற்கொள்ளலானார்.

கத்தேரியின் இறப்பு:

கி.பி. 1679ம் ஆண்டு, இயேசு துன்பங்கள் அனுபவித்து, இறந்து உயிர்பெற்றெழுந்த நிகழ்ச்சியை நினைவுகூரும் வாரத்தின்போது கத்தேரியின் உடல் நிலை மிகவும் மோசமானதை அவருடைய நண்பர்கள் கண்டனர். இன்னும் ஒருசில மணி நேரம் மட்டுமே அவருடைய உயிர் நீடிக்கும் என்று உணர்ந்த கிராம மக்கள் அனைவரும் கத்தேரியைச் சூழ்ந்து கூடினர். அவர்களோடு இயேசு சபைத் துறவியர் ஷோஷத்தியே மற்றும் கோலனெக் ஆகிய இருவரும் வந்தனர்.

தந்தை கோலனெக் கத்தேரிக்கு இறுதிச் சடங்காகிய நோயில் பூசுதல் என்னும் திருவருட்சாதனத்தை வழங்கினார்.

அமெரிக்க முதற்குடி கிறிஸ்தவரான கத்தேரி தெக்கக்விதா என்னும் புனிதப் பெண்மணி தம் 24ம் வயதில், கி.பி. 1680, ஏப்பிரல் 17ம் நாளன்று, உயிர்துறந்தார். அப்போது அவர் அருகே மரி-தெரேசும் உண்டு. கத்தேரியை நேரடியாகத் தெரிந்து, அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதிய தந்தை ஷோஷத்தியே கூறுவது போல, கத்தேரி தாம் இறப்பதற்கு முன் உரைத்த கடைசி சொற்கள் இவை: "இயேசுவே, நான் உம்மை அன்புசெய்கிறேன்."

கத்தேரியின் உடல் ஒளிவீசுதல்:

கத்தேரியின் உயிர் உடலை விட்டுப் பிரிந்ததும் அவ்வுடலில் ஒரு மாற்றம் நிகழ்ந்ததைச் சூழ்ந்து நின்றோர் கண்டனர். தந்தை 'கோலனெக்' கூறுகிறார்: "தழும்புகளால் தடித்துப்போன கத்தேரியின் அந்த முகம், அவருடைய இறப்புக்குப் பின் ஒரு மணி நேரத்தில் எழில் பொங்கும் ஒளிவீசியதை நான் கண்டேன்.

கத்தேரியின் கல்லறை:

தந்தை ஷோஷத்தியே கத்தேரியின் கல்லறை அருகே ஒரு சிற்றாலயம் எழுப்பினார். கி.பி. 1684ம் ஆண்டு தொடங்கி, கத்தேரி இறந்த இடம் ஒரு திருப்பயணத் தலமாக மாறியது. மக்கள் கத்தேரியின் கல்லறைக்குச் சென்று அவருக்கு வணக்கம் செலுத்தலாயினர். கத்தேரியின் எலும்புகளை எடுத்து அவற்றைத் துகள் ஆக்கி அதைப் புதியதொரு சிற்றாலயத்தில் வணக்கத்தோடு வைத்தனர் இயேசு சபையார். கத்தேரியின் நினைவு இறவாது இருப்பதற்கு இது ஓர் அடையாளமானது. கத்தேரியின் உடலின் மீபொருள் சிலருக்கு நலம் கொணர்ந்ததாகக் கூறப்படுகிறது.

கத்தேரியின் கல்லறை வாசகம்:

கத்தேரியின் கல்லறையில் மோகாக் மொழியில் கீழ்வரும் வாசகம் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது:

"செந்நிற மக்களிடையே பூத்த எழில்மிகு மலர் இங்கே துயில்கின்றது."

† Saint of the Day †

(July 14)

✠ St. Kateri Tekakwitha ✠

Virgin, Penitent Religious Ascetic and Laywoman:

Born: 1656 AD

Ossernenon, Iroquois Confederacy (New France until 1763, modern Auriesville, New York)

Died: April 17, 1680 (Aged 24)

Kahnawake (Near Montreal), Quebec, Canada

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: June 22, 1980

Pope John Paul II

Canonized: October 21, 2012

Pope Benedict XVI

Major shrine:

Saint Francis Xavier Church, Kahnawake, Quebec, Canada

Feast: July 14

Patronage:

Ecologists, Ecology, Environment, Environmentalism, Environmentalists, Loss of parents, People in exile, people ridiculed for their piety, Native Americans, Igorots, Cordilleras, Thomasites, Northern Luzon, Diocese of Bangued, Vicariate of Tabuk, Vicariate of Bontoc-Lagawe, Diocese of Baguio, Marikina City, Cainta, Rizal, Antipolo City, Philippines

Saint Kateri Tekakwitha given the name Tekakwitha, baptized as Catherine and informally known as Lily of the Mohawks is a Roman Catholic saint who was an Algonquin–Mohawk laywoman. Born in the Mohawk village of Ossernenon, on the south side of the Mohawk River, she contracted smallpox in an epidemic; her family died and her face was scarred. She converted to Roman Catholicism at age nineteen, when she was renamed Kateri, baptized in honor of Saint Catherine of Siena. Refusing to marry, she left her village and moved for the remaining 5 years of her life to the Jesuit mission village of Kahnawake, south of Montreal in New France, now Canada.

St. Kateri Tekakwitha, affectionately called the 'Lily of the Mohawks', was born in New York in 1656 to a Mohawk chief father and an Algonquin mother. Her mother was converted to the Christian faith by Jesuit missionaries.

Although Kateri's mother became Catholic, she practiced her faith in secret due to the hostility between the Indian tribes and the missionaries.  She was even forbidden to have Kateri baptized.

When Kateri was just four years old a smallpox epidemic swept through her village, killing her entire family. In addition to leaving her orphaned, the disease left her partially blind, disfigured, and crippled.  She was then adopted and raised by her uncle, who detested the Christians.

As she grew older, Kateri longed for the faith of her mother, faintly remembering the prayers she was taught as a child. Tensions were high between herself and her tribe because she staunchly refused the pressure they put on her to marry. She was divinely drawn to seek out the Jesuit missionaries who were evangelizing and teaching near her village.

At the age of twenty, Kateri was secretly baptized by the Jesuits with the name Catherine (which translates "Kateri") after St. Catherine of Siena.  Her uncle did not approve of her conversion, and as a result, Kateri was ostracized from her village, treated harshly, and bullied.  When it became clear that her life was in danger, with the aid of a priest she fled for a refuge at a French Jesuit mission in Montreal, Canada.

Kateri trekked over 200 miles through rough terrain to reach the Christian settlement, a daunting and dangerous two-month journey, undoubtedly made more difficult due to her poor eyesight. Once safe at the mission, she realized her desire to live a simple life of prayer and penance. She declined marriage again, and lived as a single woman of deep faith, offering her sufferings and her life completely to Christ.

Her great sanctity, virtue, mystical prayer life, and love for Jesus amazed the Jesuit priests and everyone who knew her.  It is said that people loved to be around her and to listen to her speak because her soul radiated the beauty and peace of God.

Kateri Tekakwitha died of an illness in 1680, during Holy Week, when she was just twenty-four years old.  The priest who attended her bedside at the time of her death testified that Kateri's face, which was

"... so disfigured and so swarthy in life, suddenly changed about fifteen minutes after her death, and in an instant became so beautiful and so fair that just as soon as I saw it (I was praying by her side) I let out a yell, I was so astonished, and I sent for the priest who was working at the repository for the Holy Thursday service. At the news of this prodigy, he came running along with some people who were with him. We then had the time to contemplate this marvel right up to the time of her burial. I frankly admit that my first thought at the time was that Catherine could well have entered heaven at that moment and that she had—as a preview—already received in her virginal body a small indication of the glory of which her soul had taken possession in Heaven."

A SAINT FOR OUR TIMES:

Saint Kateri Tekakwitha made a heroic decision to respond to God's call to live a devout Christian life through her trials and deep suffering—epidemic disease, tensions and fighting among warring Indian tribes, and the severe persecution of her faith.

Even though she lost her family, her eyesight, her physical beauty, her good health, and her village, she used all of these extremely difficult personal circumstances to cultivate a life of deep prayer and sanctity.

She is a model for our own times in that she shows us how, with faith in Christ, we can persevere no matter what personal calamities, social unrest, or religious persecution may come to us. St. Kateri overcame every obstacle by submitting herself entirely to Jesus Christ.  She is also a model for young people who are striving to live a holy and chaste life, especially without the guidance of parents.

Pope St. John Paul II, at her beatification, called St. Kateri God's "bountiful gift" to His Church and a "sweet, frail yet strong figure of a young woman."  It is said that St. Kateri's last words were, "Jesus, I love you."

At her canonization Mass, Pope Benedict XVI remarked on the miracle of grace in her life, how she rose to such a height of sanctity despite the circumstances of her upbringing, which would otherwise have been detrimental to the fostering of a Christian vocation.

“Kateri impresses us by the action of grace in her life in spite of the absence of external help and by the courage of her vocation, so unusual in her culture. In her, faith and culture enrich each other! May her example helps us to live where we are, loving Jesus without denying who we are. Saint Kateri, Protectress of Canada and the first native American saint, we entrust to you the renewal of the faith in the first nations and in all of North America! May God bless the first nations!”

St. Kateri is the patron saint of ecology and the environment, orphans, Native Americans, and people ridiculed for their piety.  If you have a special devotion to St. Kateri, please share below why she is special to you and any help you have received through her intercession.

புனித கமில்லஸ் தெ லெல்லிஸ் (St. Camillus de Lellis)குரு July 14

இன்றைய புனிதர் :

(14-07-2020)

புனித கமில்லஸ் தெ லெல்லிஸ் (St. Camillus de Lellis)

குரு

பிறப்பு : 1550

ஷீட்டி(Chieti), அப்ருட்சி(Abruzzi)

    

இறப்பு : 1614 

உரோம்

பாதுகாவல்: மருத்துவர்களின் பாதுகாவலர்

இவர் தன்னுடைய குழந்தை பருவத்தில் தாயை இழந்தார். தந்தை இவரைவிட்டு அகன்று போனார். இதனால் யாரும் கவனிப்பாரற்று, ஆதரவற்றிருந்தார். இளமையிலேயே சூதாட்டத்திற்கு அடிமையானார். 17 வயதில் துருக்கியருடன் போரிட வெனிஸ் நகரிலிருந்த படைப்பிரிவில் சேர்ந்தார். அங்கு அவரின் காலில் புண் ஏற்பட்டு , ஆறாமல் இருந்தது. இதனால் உரோமையில் ஒரு மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். அங்கேயும் அவர் சூதாட்டத்தில் ஈடுபட்டார். அப்போது மருத்துவமனையில் நடைபெற்ற திருப்பலியில் பங்கெடுக்க ஒரு நாள் சென்றார். அப்போது கப்புச்சின் சபை குரு ஆற்றிய மறையுரை இவரை மறுமனிதனாக்கியது. 

அதன்பின் தானும் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்று விருப்பம் கொண்டு, ஓரளவு புண் குணமடைந்த உடன் கப்புச்சின் துறவற சபை ஒன்றை நாடி தன் விருப்பத்தை தெரிவித்தார். அங்கு அவரின் விருப்பம் நிறைவேற்றப்பட்டாலும் புண் முழுமையாக குணமாகாததால் வெளியே அனுப்பப்பட்டார். மீண்டும் சென்று குருத்துவ பயிற்சிகள் அனைத்தையும் பெற்று, தனது 34 ஆம் வயதில் குருவானார். அதன்பிறகு ஒரு சபையை நிறுவினார். அச்சபை உறுப்பினர்களுடன் சேர்ந்து, நோயாளிகளுக்குக்கென்று தன்னையே தியாகம் செய்தார். நோயாளிகளை தேடிச் சென்று பணிபுரிந்தார். பல தொற்று நோய் கொண்ட மக்களுக்கு பணியாற்றினார். இதனால் அச்சபையில் இருந்த குருக்களும் , தொற்று நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தனர். மருத்துவமனைகளைக் கட்டி, நோயாளிக்கு தொண்டாற்றுவதே இச்சபையின் பணியாக இருந்தது. இறுதியாக தனது 64ஆம் வயதில் இவரும் நோயால் தாக்கப்பட்டு இறந்தார். 

செபம்:

என்றும் வாழும் எல்லாம் வல்ல இறைவா! நோயுற்றோர் மீது தனியன்பு கொண்டு கமில்லஸ் பணிபுரிந்தார். அவருடைய பரிந்துரையால் எங்கள் சகோதர சகோதரிகளில் உம்மை அன்பு செய்து, எங்கள் இறப்பு வேளையில் நம்பிக்கையோடு உம் திருமுன் வந்து சேர அருள்புரியும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† Saint of the Day †

(July 14)

✠ St. Camillus de Lellis ✠

Priest and Religious Founder:

Born: May 25, 1550

Bucchianico, Chieti, Kingdom of Naples

Died: July 14, 1614 (Aged 64)

Rome, Papal States

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1742 AD

Pope Benedict XIV

Canonized: 1746 AD

Pope Benedict XIV

Major shrine: Church of Santa Maria Maddalena, Rome, Italy

Feast: July 14

Patronage: Sick; Hospitals; Nurses; Physicians

Saint Camillus de Lellis, M.I., was a Roman Catholic priest from Italy who founded a religious order dedicated to the care of the sick.

St. Camillus de Lellis was a gambling soldier who lost everything before he decided to dedicate his life to caring for the sick.

He was born in Italy in 1550 and grew to be a large man—he stood six and a half feet tall. When he turned 17, his father allowed him to accompany him to fight with the Venetians against the Turks.

While in battle, Camillus contracted a disease in his leg that would trouble him all his life. He was admitted to a hospital, both as a patient and to work there as a staff member, but he caused a lot of trouble and disturbances and was released. He returned to the war and lived the life of a soldier.

Among his vices was gambling. He was addicted to games of chance and was always in a state of need because he lost money. By the time he was 24, he had lost everything—his money, his equipment as a soldier, even the clothes off his back--and was living on the streets.

At one point earlier in his life, when he was filled with remorse for some mistake, he made a vow to join the Franciscans. He went to them now and found employment helping them to construct a building. A Franciscan brother had a conversation with him about the course of his life, and he was struck with a firm commitment to change. He was moved to tears and prayed to God for mercy. From that time on, he lived a life of penance.

He tried to join the Franciscans, but they would not accept him because of his diseased leg. He returned to the hospital where he had helped people before and dedicated himself to serving the sick. Over time, he was given responsibility for the whole hospital.

At the time, hospitals were far from being top-of-the-line facilities. There was little that medicine could offer the sick, and not many people wanted to be in contact with people who were ill. Staff was difficult to find, and many times even criminals were hired to perform basic services. Camillus wanted to staff his hospital with people who could devote themselves to serving the sick out of love.

He gathered several followers and made a fresh start by establishing his own hospital. These men cared for the sick in every way—making their beds, caring for wounds, helping them die a holy death. They began to focus on caring for those suffering from the plague, prisoners, and victims of war. A number of his followers died from diseases that they were treating in others.

In order to serve the spiritual needs of patients, Camillus was ordained a priest. Throughout his life, he suffered from a number of physical problems, himself. His leg never healed, and he developed a hernia. One of his feet developed sores, which caused great pain. For a long time before his death, his digestive tract fell to disorder—he could not retain food. Through all of this, though, he always deferred care, instructing people to care for others instead. In fact, when he could not walk on his own, he would crawl through the hospital to check on other people and offer them whatever he could.

By the time of his death, Camillus had established eight hospitals and 15 communities of brothers and priests. His holiness became known through his gifts of prophecy and healings. He died at the age of 64 and was named the patron saint of the sick and of nurses. His relics rest in the reliquary chapel in the Basilica.

St. Camillus de Lellis, the gambling soldier who became the patron saint of the sick and of nurses, pray for us!

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 14)

✠ புனிதர் கமில்லஸ் டி லெல்லிஸ் ✠

(St. Camillus de Lellis)

குரு/ சபை நிறுவனர்:

(Priest and Religious Founder)

பிறப்பு: மே 25, 1550

புச்சியானிகோ, சீட்டி, நேப்பிள்ஸ் அரசு 

(Bucchianico, Chieti, Kingdom of Naples)

இறப்பு: ஜூலை 14, 1614 (வயது 64)

ரோம், திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Rome, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: கி.பி. 1742

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1746

திருத்தந்தை பதினான்காம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XIV)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித மரியா மடலேனா தேவாலயம், இத்தாலி

(Church of Santa Maria Maddalena, Rome, Italy)

பாதுகாவல்: 

நோயாளிகள், மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள், மருத்துவமனைகள்

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 14

புனிதர் கமில்லஸ் டி லெல்லிஸ், ஒரு இத்தாலிய குருவும், நோயாளிகளின் சேவைகளுக்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.

கமில்லஸ், கி.பி. 1550ம் ஆண்டு, மே மாதம், 25ம் நாளன்று, தற்போதைய “அப்ரஸ்ஸோ” (Abruzzo) (அன்றைய “நேப்பில்ஸ்” அரசின் (Kingdom of Naples) கீழிருந்த) பிறந்தார். இவர் பிறக்கும்போது, இவரது தாயார் “கமில்லாவுக்கு” (Camilla Compelli de Laureto) ஏறத்தாழ ஐம்பது வயது. இவரது தந்தை “நெப்போலிட்டன்” மற்றும் ஃபிரெஞ்ச்” அரச இராணுவங்களில் (Neapolitan and French Royal Armies) அதிகாரியாக பணியாற்றினார். கமில்லஸ் தந்தையின் கோப குணங்களைக் கொண்டு வளர்ந்தார். வயதான தாயாரால் இவரைக் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. இவருக்கு பன்னிரண்டு வயதாகையில் தாயார் மரித்துப் போனார்.

தாயை இழந்த கமில்லஸ் யாரும் கவனிப்பாரற்று, ஆதரவற்றிருந்தார். பதினாறு வயதிலேயே “வெனீஷியன்” (Venetian Army) இராணுவத்தில் சேர்ந்தார். துருக்கி (Turks) நாட்டுக்கெதிரான போரிலும் பங்குகொண்டார். பத்து வருடங்களுக்கும் மேல் இராணுவத்தில் பணியாற்றிய பின்னர், அவர் பணி புரிந்த இராணுவ படைப் பிரிவு கலைக்கப்பட்டது. வேறு வழியற்ற கமில்லஸ், “மன்ஃபிரடோனியா” (Manfredonia) எனுமிடத்திலுள்ள கபுச்சின் (Capuchin Friary) துறவற மடத்தில் கூலி வேலை செய்யத் தொடங்கினார். 

கமில்லஸ் இராணுவத்திலிருந்தபோது காலில் அடி பட்டு காயம் ஏற்பட்டிருந்தது. அது ஆறாமல் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டார். கமில்லஸிடம் ஆக்ரோஷ குணங்களுடன் சூதாடும் பழக்கமுமிருந்தது. இவரை கண்காணித்து வந்த துறவற மடத்தின் பாதுகாவலர், இவரை திருத்தி இவரிடமுள்ள நற்குணங்களை வெளிக்கொணர தொடர்ந்து முயற்சித்தார். இறுதியில், துறவியின் அறிவுரை அவரது இதயத்தை ஊடுருவியது. அத்துடன், கி.பி. 1575ம் ஆண்டு இவர் கத்தோலிக்கராக மனம் மாறினார். கபுச்சின் (Capuchin) சபையின் புகுமுக துறவியாக (Novitiate) இணைந்தார். எனினும் அவரது காலிலிருந்த புண் அவருக்கு தொடர்ந்து வேதனை அளித்தது. அது இனி குணமாக்க இயலாது என்று மருத்துவர்கள் கைவிரித்து விட்டனர். இதன் காரணமாக அவருக்கு கபுச்சின் சபையில் அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.

பின்னர் ரோம் (Rome) பயணமான கமில்லஸ், அங்கே, “குணமாக்க இயலாது” என்று கைவிடப்பட்ட நோயாளிகளுக்கு மருத்துவம் செய்யும், “சேன் கியகோமோ மருத்துவமனையில்” (San Giacomo Hospital) இணைந்தார். (இம்மருத்துவமனை, புனிதர் ஜேம்ஸ் மருத்துவமனை சபையால் (Hospitaller Knights of St. James) நிறுவப்பட்டது. அங்கே, தாமும் ஒரு நோயாளிகளைப் கவனிப்பவராக (Caregiver) மாறிய கமில்லஸ், பின்னாளில் அதே மருத்துவமனையின் கண்காணிப்பாளராக (Superintendent) உயர்ந்தார். இதற்கிடையே துறவு வாழ்வு வாழ்ந்த இவர், செபம் – தவம் ஆகியவற்றையும் தீவிரமாக பின்பற்றினார். மயிரிழைகளாலான மேலாடையையே அணிந்தார். உள்ளூரில் பிரபலமான குருவான அருட்தந்தை (பின்னர் புனிதராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்) “ஃபிலிப் நேரி” (Philip Neri) அவர்களை தமது ஒப்புரவாளராகவும் (Confessor), ஆன்மீக வழிகாட்டியாகவும் (Spiritual Director) ஏற்றுக்கொண்டார்.

தமது மருத்துவமனையின் பணியாளர்கள் நோயாளிகளை சரியாக கவனிப்பதில்லை என்பதனை கண்ட லெல்லிஸ், நோயாளிகளின் சேவையில் தமது பக்தி விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்த வெளியிலிருந்து பயபக்தியுடைய ஆண்கள் குழுக்களை அழைத்து வந்தார். இறுதியில், இந்த காரணத்துக்காக ஒரு மத சபையை தொடங்க எண்ணினார். இதற்கான அங்கீகாரத்தை திருச்சபையிடமிருந்து வேண்டினார். “ஃபிலிப் நேரி” (Philip Neri) இப்பெருமுயற்சியை அங்கீகரித்தார். ஒரு பணக்கார கொடை வள்ளல் லெல்லிஸின் இறையியல் கல்விக்கான செலவுகளை கொடையாக தந்தார்.

கி.பி. 1584ம் ஆண்டின் உயிர்த்த இறைவனின் பெருவிழாவுக்கு பின்னர் வரும் ஏழாவது ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று, (பெந்தெகொஸ்தே – Pentecost) “புனித அசாஃப், வேல்ஸ்” ஆயர், (Bishop of St Asaph) “லார்டு தாமஸ் கோல்டுவெல்” (Lord Thomas Goldwell) அவர்களால் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். பின்னர், கமில்லஸும் அவரது துணைவர்களும் தமது மருத்துவமனையிலிருந்து ஓய்வு பெற்றனர். பின்னர், அங்கிருந்து கிளம்பி, “தூய ஆவியின் மருத்துவமனை” (Hospital of the Holy Ghost) சென்று, அங்குள்ள நோயாளிகளைக் கவனிக்கும் பொறுப்பினை ஏற்றனர்.

அதன்பின்னர், (M.I.) என்று சுருக்கமாக அழைக்கப்படும் (Order of Clerks Regular, Ministers of the Infirm) எனும் சமய சபையினை கமில்லஸ் நிறுவினார். இச்சபை பொதுவாக, “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) அழைக்கப்படுகிறது. போர்களில் அவருக்கிருந்த அனுபவம், அவரை ஒரு மருத்துவ சேவை பணியாளர்களின் குழு (Health Care Workers) ஒன்றினை உருவாக்க உதவியது. இக்குழு, போர்முனைகளில் காயம் ஏற்படும் இராணுவ வீரர்களுக்கு சேவை செய்யும். அன்று, இவர்களணியும் நீண்ட அங்கியில் (Cassock) பெரிய சின்னமாக விளங்கிய செஞ்சிலுவை, (Red Cross) இன்று உலகின் பெரியதோர் சங்கத்தின் (Red Cross Society - செஞ்சிலுவைச் சங்கம்) அடையாளமாக உள்ளது. இதுவே உண்மையான, சுமார் நானூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் தோற்றுவிக்கப்பட்ட “சர்வதேச செஞ்சிலுவை மற்றும் செம்பிறை இயக்கம்” (International Red Cross and Red Crescent Movement) ஆகும்.

கி.பி. 1601ம் ஆண்டு, “கனிஸ்ஸா” (Battle of Canizza) போரின்போது ஒரு நாள், “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) தங்கியிருந்த, அவர்களது மருத்துவ பொருட்கள் வைக்கப்பட்டிருந்த கூடாரம் தீ பற்றி எரிந்து முற்றிலும் நாசமானது. ஒரு பொருள் கூட மீதமாகவில்லை. அடி பட்ட போர் வீரர்களுக்கு சேவை செய்வதற்காக சென்றிருந்த ஒரு “கமில்லியன்ஸின்” அங்கியிலிருந்த செஞ்சிலுவை மட்டும் எரியாமல் தப்பியது. இச்சம்பவம், தெய்வீக அங்கீகாரம் வெளிப்படுத்தப்பட்டதாக கொள்ளப்பட்டது.

கி.பி. 1586ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “ஐந்தாம் சிக்ஸ்டஸ்” (Pope Sixtus V) இவர்களது “கமில்லியன்ஸ்” (Camillians) குழுவுக்கு சங்கம் (Congregation) என்ற அங்கீகாரம் அளித்தார். ரோம் நகரிலுள்ள “புனித மரியா மகதலின்” (Church of St. Mary Magdalene) தேவாலயத்தை அவர்களுக்காக ஒதுக்கிக் கொடுத்தார். இன்றளவும் அந்த தேவாலயத்தை அவர்கள்தாம் பராமரிக்கின்றனர். 1588ம் ஆண்டு “நேப்பிள்ஸ்” (Naples) நகருக்கும், 1594ம் ஆண்டு “மிலன்” (Milan) நகருக்கும் தங்களது சபையை விரிவுபடுத்தினர். மிலன் நகரின் “கா’ கிராண்டா” (Ca' Granda) மருத்துவமனையில் நோயாளிகளுக்கு சேவை புரிந்தனர். இவர்களின் ஞாபகார்த்தமாக, “கா’ கிராண்டா” (Ca' Granda) மருத்துவமனையின் பிரதான முற்றத்தில் ஒரு நினைவு சின்னம் இன்றும் அவரது இருப்பை நினைவுபடுத்துகிறது.

கி.பி. 1591ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “பதினைந்தாம் கிரகோரி” (Pope Gregory XV) அவர்களது சங்கத்தை “மென்டிகன்ட்” (Mendicant Orders) சபைக்கு நிகரானதாக அந்தஸ்து உயர்த்தினார்.

தமது சபையின் தலைமைப் பொறுப்பினை கி.பி. 1607ம் ஆண்டில் விட்டுக்கொடுத்த கமில்லஸ், தொடர்ந்து சபைக்கு சேவையாற்றினார். இதற்கிடையே, இவர்களது சபை இத்தாலி முழுதும் மட்டுமல்லாது, ஹங்கேரி (Hungary) நாட்டிலும் பரவியிருந்தது. ஒருமுறை இத்தாலியின் மருத்துவமனைகளை ஆய்வு செய்வதற்காக சபையின் புதிய தலைவருடன் சென்றிருந்த கமில்லஸ், பயணத்தின்போது நோய்வாய்ப்பட்டார். கி.பி. 1614ம் ஆண்டு, தமது 64 வயதில் நித்திய வாழ்வில் மரித்தார். இவரது உடல் “மரியா மகதலின்” தேவாலயத்தில் (Church of St. Mary Magdalene) அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

*ST. EUGENIUS* July 13

✨

🇻🇦

July  1⃣3⃣

_Feast_ 🌟

*ST. EUGENIUS*

The episcopal see of Carthage had remained vacant for 24 years, when, in 481, the Arian King Huneric of north Africa permitted the Catholics on certain conditions to choose a Bishop.

The Catholics, impatient to enjoy the comfort of a Bishop, pitched upon Eugenius, a citizen of Carthage, eminent for his learning, zeal, piety, and prudence.

But soon King Huneric sent him an order never again to sit on the episcopal throne, preach to the people, or admit any Catholic into the Church.

Bishop Eugenius boldly answered that the laws of God commanded him not to shut the door of His church to anyone that desired to serve Him in it.

King Huneric, enraged at this answer started, persecuting the Catholics in various ways. Many nuns were so cruelly tortured that they died on the rack. Great numbers of bishops, priests, deacons, and eminent Catholic laymen were banished into the African desert filled with scorpions and venomous serpents.

Bishop Eugenius was banished into the desert of Tripoli. under the custody of a man named Antonius who dwelt in the desert &.treated him with the utmost barbarity.

Gontamund, who succeeded King Huneric, recalled Bishop Eugenius to Carthage, opened the Catholic churches, and allowed all the exiled priests to return. After reigning for twelve years, King Gontamund died, and his brother Thrasimund ascended the throne.

Soon Bishop Eugenius was again arrested & banished into exile at Vienne, near Albi, where Eugenius built a monastery over the tomb of St. Amaranthus the martyr, and led a penitential life till his death on 13 July, 505 AD.

✝

🔵

ஆண்டெஸ் நகர் இயேசுவின் புனித தெரசா(1900-1920)July 13

ஜூலை 13

ஆண்டெஸ் நகர் இயேசுவின் புனித தெரசா

(1900-1920)

இவர் சிலி நாட்டில் உள்ள சந்தியாகு என்ற நகரில் பிறந்தவர். இவருடைய பெற்றோர் வசதியானவர்கள். ஆனாலும், இறைவன் மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டவர்களாகத் திகழ்ந்தார்கள்.

இதனாலேயே அவர்கள் இவரை இறைநம்பிக்கையிலும் பிறரன்பிலும் நல்ல முறையில் வளர்த்து வந்தார்கள். 

சிறுவயதில் முன் கோபக்காரராக இருந்த இவர், படிப்படியாக வளர்ந்து வந்தபோது, கோபம் கொள்வதை அப்படியே குறைத்துக்கொண்டார். 

இதற்குப் பிறகு இவர் கார்மேல் சபையில் சேர்ந்து துறவியானார். துறவு மடத்தில் இவரது வாழ்க்கை பலருக்கும்  எடுத்துக்காட்டாக இருந்தது.

ஆனால், யாரும் எதிர்பாராதவிதமாக இவர் துறவியான அடுத்த ஆண்டிலேயே தீராத நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு, இறையடி சேர்ந்தார்.

இவர் இறக்கும்போது இவருக்கு வயது வெறும் 20 தான். இவருக்கு புனித திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் 1993 ஆம் ஆண்டு, மார்ச் திங்கள் 21 ஆம் நாள் புனிதர் பட்டம் கொடுத்தார்.

இவர் இளைய தலைமுறையினருக்குப் பாதுகாவலியாக இருக்கிறார்.

அருளாளர் மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின் ✠ July 13

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 13)

✠ அருளாளர் மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின் ✠

(Blessed Angeline of Marsciano)

சபை நிறுவனர்/ மடாலய தலைவி:

(Foundress and Abbess)

பிறப்பு: கி.பி. 1357

மான்ட்டேகியோவ், ஊம்ப்ரியா, திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Montegiove, Umbria, Papal States)

 

இறப்பு: ஜூலை 14, 1435

ஃபாலிக்னோ, ஊம்ப்ரியா, திருத்தந்தையர் மாநிலங்கள்

(Foligno, Umbria, Papal States)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: மார்ச் 8, 1825

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ

(Pope Leo XII)

முக்கிய திருத்தலம்:

சீசா டி சேன் ஃபிரேன்செஸ்கோ, ஃபோலிக்னோ, இத்தாலி

(Chiesa di San Francesco, Foligno, Perugia, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 13

“மார்ஸியானோ நகர் ஏஞ்சலின்” (Angeline of Marsciano) என்றும், “மான்ட்டேகியோவ் நகர் ஏஞ்சலினா” (Angelina of Montegiove) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு இத்தாலிய கத்தோலிக்க அருட்சகோதரியும், “ஃபிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம்நிலை சபையின் அருட்சகோதரிகளின் சபையின்” (Congregation of Religious Sisters of the Franciscan Third Order Regular) நிறுவனரும் ஆவார். இன்று இச்சபை, "அருளாளர் ஏஞ்சலினின் ஃபிரான்சிஸ்கன் அருட்சகோதரிகள் சபை" (Franciscan Sisters of Blessed Angeline) என்றழைக்கப்படுகிறது.

கி.பி. 1357ம் ஆண்டு, ஊம்ப்ரியாவிலுள்ள மூதாதையர்களின் “மான்ட்டேகியோவ்” என்னும் கோட்டையில் (Castle of Montegiove) பிறந்த இவருடைய தந்தை பெயர் “ஜாகோபோ” (Jacopo Angioballi) ஆகும். இவருடைய தாயார் “அன்னா” (Anna) ஆவார்.

தமது ஆறு வயதிலேயே தமது ஒரு சகோதரியுடன் அனாதரவாகவும் தனிமையிலும் விடப்பட்ட ஏஞ்சலினா, தமது பதினைந்து வயதில், “ஸிவிடெல்லா டெல் ட்ரொன்டோ” (Count of Civitella del Tronto) நகரின் பிரபுவான “கியோவன்னி ட டேர்னி” (Giovanni da Terni) என்பவருக்கு திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். ஆனால், இரண்டே வருடங்களில் அவரது கணவர் மரணமடைந்ததால், குழந்தைகளற்ற ஏஞ்சலினா, விதவையானார். தமது கணவரின் தோட்டங்களை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பேற்றார்.

பின்னர், தமது வாழ்வினை இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்க தீர்மானித்தார். தமது திருமணத்தின் முன்னரே செயல்படுத்த விரும்பியதை இப்போது சாதித்தார். "மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன்" சபையில் அருட்சகோதரியாக இணைந்தார்.

பல துணைவர்களுடன் இணைந்து நாட்டின் கிராமங்களில் செயல்படும் வகையில் 'அப்போஸ்தலிக்க சபை' ஒன்றினை தொடங்கினார். "மனம் திரும்புதல் மற்றும் கன்னித்தன்மையின் மதிப்புகளை" போதிக்க ஆரம்பித்தார். அத்துடன், அவசியப்படுபவர்களுக்கு தேவைப்படும் உதவிகளையும், சேவைகளையும் செய்ய ஆரம்பித்தார்.

நாட்டின் இளம்பெண்களை கத்தோலிக்க வாழ்வு வாழ அழைத்த காரணத்தால், இவர் ஒரு மந்திரவாதி என்றும், பெண்களுக்கெதிராக - திருமணம் செய்வதை தடுக்கும் வகையில் போதனைகள் செய்வதாகவும் குற்றம் சாட்டப்பட்டதால் இவரது மத போதனைகளும் செயல்பாடுகளும் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டன. நேப்பிள்ஸ் அரசர் “லாடிஸ்லாஸ்” (Ladislas, the King of Naples) அவர்களின் முன்னர் நிறுத்தப்பட்ட ஏஞ்சலினா, தமது தரப்பு வாதங்களை எடுத்து வைத்தார். அவற்றை ஏற்றுக்கொண்ட அரசர், ஏஞ்சலினாவை குற்றச்சாட்டுக்களிலிருந்து விடுவித்தார். ஆனால், மீண்டும் பிரச்சினைகள் ஏற்படாதிருக்கும் பொருட்டு, ஏஞ்சலினாவையும் அவரது தோழர்களையும் நாடு கடத்த உத்தரவிட்டார்.

அதன்பிறகு, ஏஞ்சலினா “அசிசி” (Assisi) பயணமானார். வழியில், "ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின் தொட்டில்" (The Cradle of the Franciscan Order) என அழைக்கப்படும் பேராலயமான “சான்ட மரியாவில்” (Basilica of Santa Maria degli Angeli) இளைப்பாருதலுக்காகவும் செபிப்பதற்காகவும் தங்கினார். அங்கே, அவருக்கு ஆண்டவர் இயேசு காட்சியளித்தார். 'ஃபோலிக்னோ' (Foligno) என்னும் இடத்தில் “மூன்றாம் நிலை ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையின்” (Third Order of Saint Francis) சட்டப்படி நடக்கும் “துறவியர் மடம்” ஒன்றினை தொடங்க இறைவன் கட்டளை இட்டார். இதற்கு அங்குள்ள உள்ளூர் ஆயர் ஒப்புதலளித்தார்.

கி.பி. சுமார் 1394ம் ஆண்டு “ஃபோலிக்னோ” (Foligno) என்ற இடத்தில் தங்கிய ஏஞ்சலினா, “புனித அன்னா” (St. Anna) என்ற சிறிய மடாலயத்தில் இணைந்தார். அங்கே தலைமைப் பொறுப்பினை ஏற்ற அவர், கி.பி. 1397ம் ஆண்டு, பன்னிரண்டு பெரும் சபைகளை நிறுவி, அதன் தலைமை பொறுப்பேற்றார். கி.பி. 1435ம் ஆண்டு, இவருடைய மரணத்தின் முன்னரே, இவருடைய சபை “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence), “ஸ்போலேடோ” (Spoleto), “அசிசி” (Assisi) மற்றும் “விடெர்போ” (Viterbo) ஆகிய இடங்களிலும் விரிவடைந்தது.

கி.பி. 1435ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 14ம் நாளன்று, மரணமடைந்த ஏஞ்சலினா, ஃபோலிக்னோவில் (Foligno) உள்ள “புனித ஃபிரான்சிஸ் ஆலயத்தில்” (Church of St. Francis) அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.

கி.பி. 1825ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 8ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் லியோ (Pope Leo XII) அவர்களால் ஏஞ்சலினாவுக்கு அருளாளர் பட்டம் அளிக்கப்பட்டது.

† Saint of the Day †

(July 13)

✠ Blessed Angeline of Marsciano ✠

Foundress and Abbess:

Born: 1377 AD

Montegiove, Umbria, Papal States

Died: July 14, 1435

Foligno, Umbria, Papal States

Venerated in:

Roman Catholic Church

(Third Order of St. Francis and the Poor Clares)

Beatified: March 8, 1825

Pope Leo XII

Major shrine:

Chiesa di San Francesco, Foligno, Perugia, Italy

Feast: July 13

The Blessed Angelina of Marsciano, T.O.R., or Angelina of Montegiove was an Italian Religious Sister and foundress and is a beta of the Roman Catholic Church. She founded a congregation of Religious Sisters of the Franciscan Third Order Regular, known today as the Franciscan Sisters of Blessed Angelina. She is generally credited with the founding of the Third Order Regular for women, as her religious congregation marked the establishment of the first Franciscan community of women living under the Rule of the Third Order Regular authorized by Pope Nicholas V.

Unlike the Second Order of the Franciscan movement, the Poor Clare nuns, they were not an enclosed religious order, but have been active in serving the poor around them for much of their history. She is commemorated by the Franciscans on June 4; her liturgical feast is July 13.

Biographical selection:

Angelina was born in 1377 in Montegiove, near Orvieto, Italy, descending from the Counts of Marsciano on her father's side and the Counts of Corbara on her mother's. At age 12 she consecrated her virginity to God, but three years later her father arranged a marriage for her with the Count of Civitella del Tronto in the Abruzzo region in the Kingdom of Naples.

The girl implored her father to let her consecrate herself to God, but her pleas were made in vain. He even threatened his daughter with death if she would not consent to marry in eight days. 

Afflicted in spirit, Angelina had recourse to Our Lord, Who told her to observe the will of her father. Following this counsel, she agreed to marry the Count. The ceremony was performed with great pomp and the traditional feasting. 

On the wedding night, the young lady fled to her room, filled with anguish, and knelt at the feet of a crucifix asking Our Lord to protect her. When the Count arrived, he asked the reason for her tears and she told him about her vow. Hearing this, he was touched by grace and desired to follow her example.

Therefore, he knelt beside his young spouse and promised to respect her vow and to live chastely with her as a sister. Both thanked God for the great grace they had received. Two years later, the Count died leaving Angelina free to manage her life. 

Angelina entered the Third Order of St. Francis and dedicated herself to works of charity and the conversion of sinners. The many miracles she worked made her famous, which caused her to move to Civitella. When many other young ladies from great families entered Angelina's convent, the nobles of the city became displeased and complained to the King that she was opposing the married vocation. In response to these complaints, the King expelled her from his Kingdom. 

She and her companions went to Assisi and then Foligno, where her community of Third Order sisters received papal approval in 1397. She had soon established 15 similar communities of women who followed the Franciscan Rule in other Italian cities. She died on July 14, 1435, as a mother of a great religious family, and was beatified in 1825.

Comments:

This is a very beautiful biography that presents us with the great trials through which Blessed Angelina passed and the great confidence in Divine Providence she showed. 

She had made the vow of virginity. Her father determined that she should marry and threatened her with death if she did not obey his command. It is the eternal position of the liberal: When a person makes the vow of virginity, he will even threaten to kill him to prevent him from fulfilling it. 

On the contrary, if the person were to choose to be bad and commit a sin, he would grant him full liberty to do so, alleging that every person is free to choose what he wants. Probably, if Angelina’s father would have had a licentious daughter, he would have closed his eyes to her wayward behavior; but since she was not, he became a veritable tyrant.

Someone could object: You are talking about liberalism, but at that time in the Middle Ages liberalism did not exist. 

I respond: Liberalism did not exist as a clearly explained doctrine, but liberalism as an impulse, as a habitual state of contradiction and a constant hatred of those who are truly good has always existed since original sin. Hence, here we can properly speak of liberalism. 

She turned to God to ask Him what to do; God revealed to her that she should marry. She was obedient, but conserved at the depth of her soul the hope that she would not be asked to lose her beloved virginity. Then, after a day of feasting – a tragic day for the poor young lady – she knelt before the Crucifix and asked Our Lord to come to her aid so that she might remain a virgin in the new state He had ordered her to enter. 

Her spouse entered the room and found her weeping near the Crucifix. He asked for the reason. She told him, and he made the decision to live with her as a brother. What a beautiful transformation! It is a true moral miracle!

This change in the attitude of her spouse occurred to reward her confidence because until the last minute she had continued to hope against all hope. Nothing indicated that she would escape the inevitable, but at the last moment there was a miracle and an escape appeared. 

Two years later, the young man died and she was free. She had not lost her virginity and was in conditions to consecrate herself fully to her vocation. 

She founded a convent that bloomed and attracted many young women. Again, we witness the bad attitude of the parents: They did not want their daughters to follow Angelina and called for her expulsion from the Kingdom of Naples. 

Blessed the time when a Saint could found a convent without persecution and become it's superior, attracting young noblewomen who could have a much more agreeable and easy life living in the world! Blessed the time when there was such receptivity for the vocations God gives! 

She was expelled from the Kingdom of Naples, but she founded other convents wherever she went. Her work was completed: She had founded a religious congregation. From one failure to another, from trial after trial, she accomplished her whole mission. Many persons became furious with her, but they could not prevent her from fulfilling her vocation. Why?

Because Our Lady had her hand on St. Angelina and, as the hymn of the Marian Congregations records: “The swords of a thousand soldiers are not feared, By one who fights in the shadow of the Immaculate.” Our Lady resolved everything, she conquered everything. 

This life gives us a lesson for our apostolate. We must understand that at times we will face unexpected obstacles in the way of the higher, the more difficult, the nobler things that we desire to do, and that this is because Our Lady wants to resolve the case by herself. All human efforts are ineffective in the face of obstacles. But it does not matter. A moment will come when Our Lady intervenes and what was inspired by grace will be accomplished. 

We must have confidence in the interior voice in our souls, in what God Our Lord, through the intercession of Our Lady, tells us in the interior of our soul because it will be accomplished.

The Book of Confidence starts with these words: “O Voice of Christ, mysterious voice of grace that resounds in the silence of our souls, Thou murmurs in the depths of our hearts words of sweetness and peace.” How many times indeed do we feel in our soul's movements of grace-filled with sweetness and peace, which lead us to ask things that seem to be impossible to obtain! But, as we continue to hope against all hope in that sweetness and peace, as we continue to pray and act, those promises end by being accomplished. 

What is the great hope at the present moment? More than ever, we should hope that in the present tragic siege of the enemies against Our Lady and the Catholic Church, Our Lady will intercede with God to prompt Him to start to act and work His great restoration. We must hope that she wakes up Our Lord, Who seems to be sleeping in the Bark of Peter so that He will start to move and work His wonders. We see the Catholic Cause suffering so many persecutions everywhere, beset by so many trials… But when God will start to move, we will understand what the powerful arm of God is.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனித இரண்டாம் ஹென்றி(St.Henry)அரசர் July 13

இன்றைய புனிதர் :

(13-07-2020)

புனித இரண்டாம் ஹென்றி(St.Henry)

அரசர்

பிறப்பு : 973

பவேரியா (Bavaria), ஜெர்மனி

    

இறப்பு : 1024

பாம்பர்க்(Bamberg), ஜெர்மனி

புனிதர்பட்டம்: 1146, திருத்தந்தை 3 ஆம் யூஜின்

இவர் பவேரியா நாட்டு அரசராக 995 ல் உரோம் பேரரசின் மன்னராக 1002 ல் உயர்வுப்பெற்றார். திருச்சபையின் நலனுக்காகவும், வளர்ச்சிக்காகவும் போர்களில் ஈடுபடத் தயங்காதவர். இவர் துறவற மடத் தலைவர்களையும், ஆயர்களையும் நியமனம் செய்யும் அதிகாரத்தை பெற்றிருந்தார். இவரின் துணைவியாரும் புனித வாழ்க்கை வாழ்ந்து புனிதர் பட்டம் பெற்றார். உரோம் நகரில் ஏற்பட்ட கலகத்தை நசுக்க திருத்தந்தை 8ஆம் ஆசீர்வதிப்பருக்கு மன்னர் உறுதுணையாயிருந்தார். இவர் மற்ற நாடுகளில் அமைதி நிலவ அரும்பாடுபட்டார். 

இவர் தன் நாட்டு மக்களுக்கு பின்வரும் இறைவசனத்தை அடிக்கடி கூறிவந்தார். "அழிந்து போகும் செல்வத்தை துறந்துவிட்டு என்றும் அழியா, நிலையான செல்வத்தை வான்வீட்டில் சேர்த்து இடத்தை தக்க வைத்துக்கொள்ளவேண்டும்" என்பதை மறக்கக்கூடாது என்பார். இவ்வுலகில் நாம் பெறும் புகழ் புகையாக மறைந்துவிடும். எனவே நிலையான பேரின்பத்தை அடைய முயற்சிக்கவேண்டும் என்று அடிக்கடி கூறுவார். தன் நாட்டில் கடவுளின் இரக்கத்தைப் பெற, பெரிய பெரிய ஆலயங்களைக் கட்டினார். அவற்றின் பராமரிப்பிற்காக செல்வங்களை வாரி வழங்கினார். பாக்பெர்கில்லிருந்து பணத்தை செலவிட்டார். இறுதிவரை இறைப்பணியாற்றி அவ்வாலய பணியின்போதே உயிர் துறந்தார். 

செபம்:

எல்லாம் வல்லவரே! அரசரான போதும் கூட, இவ்வுலக காரியங்களின் மேல் அக்கறை கொள்ளாமல், உம் மேல் அக்கறைகொண்டு வாழ்ந்தார் அரசன் ஹென்றி. தன் நாட்டு மக்களையும், விண்ணகத்தில் செல்வம் சேர்க்க தூண்டினார். இவரால் பவேரியா முழுவதும் இறைபக்தி பரவிற்று. இப்பக்தியானது அம்மக்களிடையே 

எப்போதும் நிலைக்க, அவர்களை வழிநடத்தியருள வேண்டுமென்று உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு கிறிஸ்து /திண்டுக்கல்.

† Saint of the Day †

(July 13)

✠ St. Henry II ✠

Holy Roman Emperor:

Born: May 6, 973

Abbach, Bavaria, Germany, Holy Roman Empire

Died: July 13, 1024 (Aged 51)

Near Göttingen, Germany, Holy Roman Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Feast: July 13

Henry II knew as Saint Henry the Exuberant, Obl. S. B., was Holy Roman Emperor from 1014 until his death in 1024 and the last member of the Ottonian dynasty of Emperors as he had no children. The Duke of Bavaria from 995, Henry became King of Germany following the sudden death of his second cousin, Emperor Otto III in 1002, who was crowned King of Italy in 1004 and was crowned by the Pope as Emperor in 1014.

The son of Henry II, Duke of Bavaria, and his wife Gisela of Burgundy, Emperor Henry II was a great-grandson of German King Henry I and a member of the Bavarian branch of the Ottonian dynasty. Since his father had rebelled against two previous emperors, the younger Henry was often in exile. This led him to turn to the Church at an early age, first finding refuge with the Bishop of Freising and later being educated at the cathedral school of Hildesheim. He succeeded his father as Duke of Bavaria in 995 as "Henry IV". As Duke, he attempted to join his second-cousin, Holy Roman Emperor Otto III, in suppressing a revolt against imperial rule in Italy in 1002. Before Henry II could arrive, however, Otto III died of fever, leaving no heir. After defeating several other claimants to the throne, Henry II was crowned as King of Germany on July 9, 1002, and as King of Italy on 15 May 1004. Henry II in 1004 aided Jaromír, Duke of Bohemia against the Poles, definitively incorporating the Duchy of Bohemia into the Holy Roman Empire.

Unlike his predecessor, who had focused upon imperial attention in Italy, Henry spent most of his reign concerned with imperial territory north of the Alps. His main focus was on a series of wars against the Polish Duke Bolesław I, who had already conquered a number of countries surrounding him. Henry did, however, lead three expeditions into Italy to ensure imperial dominion over the peninsula: twice to suppress secessionist revolts and once to challenge the Byzantine Empire for dominance over southern Italy. On 14 February 1014, Pope Benedict VIII crowned Henry as Holy Roman Emperor in Rome.

The rule of Henry II is seen as a period of centralized authority throughout the Empire. He consolidated his power by cultivating personal and political ties with the Catholic Church. He greatly expanded the Ottonian dynasty's custom of employing clergy as counter-weights against secular nobles. Through donations to the Church and the establishment of new dioceses, Henry strengthened imperial rule across the Empire and increased control over ecclesiastical affairs. He stressed service to the Church and promoted monastic reform. For his personal holiness and efforts to support the Church, Pope Bl. Eugene III canonized him in 1146, making Henry II the only German monarch to be a saint. Henry II married Cunigunde of Luxembourg, who later became his queen and empress. As the union produced no children, after Henry's death the German nobles elected Conrad II, a great-great-grandson of Emperor Otto I, to succeed him. Conrad was the first of the Salian dynasty of Emperors.

He placed his army under the blessing of God and used to invoke the patron saints of his people, especially St. Adrian, a military martyr, whose sword was carefully conserved as a relic for a long time in Walbach.

With this protection, he organized an army and defeated the barbarians from the East who were invading Western Europe. Before facing the pagan Slavs, who were much superior in strength, he called on his army to pray and receive Communion. When the troops entered combat, an unexpected panic took hold of the enemy soldiers, who broke ranks and fled en masse. An Angel and three martyrs led his troops, causing the enemy to take flight in despair. The Slavs submitted to his rule, and Bohemia, Moravia, and Poland were in turn annexed to the Holy Empire. 

In 1006, he called a meeting of the Bishops in Frankfurt with the objective of regulating many points of discipline and enforcing a stricter observance of the ecclesiastical canons. Later, he would support the reform movement of Cluny. 

Twice he defeated the Lombards, who resisted the consolidation of the Empire and threatened the Pontifical States. After his first victory in 1004, he was crowned King of Lombardy in Pavia with the famous Iron Crown of that Kingdom. The second time, he had to do more than pacify the Lombards, since grave problems were afflicting the Church. Henry drove out an antipope and brought the legitimate Pope Benedict VIII back to Rome. 

When he and Empress Cunigunde went to Rome to visit the Pope, they were crowned Emperor and Empress of the Romans. The Sovereign Pontiff gave St. Henry a golden orb, a symbol of the imperial dignity, inlaid with pearls and topped by a cross. St. Henry, dignified by the many honors, gave the orb to St. Odilon, Abbot of Cluny, who was present at the ceremony so that those symbols would be conserved at the Monastery of Cluny.

St. Henry approached Stephen, King of Hungary, who was still a pagan and had not been received into the bosom of the Church. St. Henry II made an alliance with him, offering him the hand of his sister, Gisele, as his wife. Soon afterward King Stephen was baptized and the whole nation was brought to the faith of Christ. With the marvelous conversion of Stephen, Henry won a great King for the Church and a Saint for Heaven. 

After other military expeditions in Italy that resulted in the re-establishment of peace in the peninsula, he returned to Germany. On his way back, when he reached Luxembourg, he had a famous meeting with Robert, King of France, to resolve various political problems of Europe. The meeting was scheduled to take place on the banks of the Meuse River, which occasioned a problem of the protocol. If one Sovereign crossed the river to enter the other’s domain, the former would be subject to the laws of the latter. To resolve the delicate situation, it was planned for the Sovereigns to meet in boats in the middle of the river – a neutral area. But St. Henry disregarded the protocol and crossed to the French side in consideration for the virtues of the French King.

Comments:

This selection is somewhat wide-ranging because of the life of St. Henry is full of memorable acts that should be reported. For us to have a good understanding of the ensemble of these facts, it is necessary to place them in their historical context.

We are in the Middle Age, in the early 1000s. As you know, the Middle Age began with the fall of the Roman Empire in the West. It was invaded by incalculable hordes of barbarians. Those barbarians established themselves inside the imperial territory and ended by subjecting the Romans to their control. 

Gradually the Roman population also fell into barbarianism. The roads were abandoned with no one to care for them; the aqueducts that supplied the cities with water broke and no one repaired them; the palaces occupied by barbarians became dirty and disorganized; works of art in public places were ruined, and the cities fell into chaos. Everything that represented culture and civilization was miserably destroyed. In this situation Europe became illiterate and its level of customs sunk to unimaginably low levels. It took centuries to bring Europe to a state of civilization again. 

While everything was being crushed, the Catholic Church remained as the one existing institution. Those barbarians began to convert under her influence. The work the Church did with the European peoples was not so different from the work she later undertook to convert and civilize the Indians in the New World. The missionaries arrived, preached the catechism, and through successive generations, the Indians became civilized and acquired a certain culture. The same took place with those European tribes.

In the year 1000, civilization had already achieved much in relation to the original barbarian way of living, but Catholic Civilization was still far below the standards it would reach 200 or 300 years later. That is to say, at the time of St. Henry II, we are in a semi-barbarian situation. 

Some peoples were more civilized than others. In Europe, there were islands of an incipient Catholic civilization amid a sea of barbarian peoples who continued to go and come at will and attack the established kingdoms. Catholic life was very difficult with adversaries coming from all directions. 

One of the earliest conversions took place with the Germanic peoples who occupied the territory of present-day Germany, Austria, Slovakia, the Czech Republic, and Switzerland. Those peoples became civilized and constituted a political entity called the Holy Roman German Empire. It was called Empire because it encompassed different peoples as a federation. Those free peoples agreed to be led – not governed – by a single political chief, elected by the various heads of State. So, as a league including a large territory and different peoples, it was called an Empire. It was called Roman because its model was the old Roman Empire; it was called German because it had been founded by German peoples, and it was called Holy because its principal finality was to defend the Catholic Church against the aggression of the pagans.

In the person of St. Henry II, we see an Emperor who was also a Saint. What a great political leader and head of an army were a saint does not fit very well with the lives of the saints taught by certain sentimental piety. Indeed, he held the highest office in the most important political organization of his time and was, therefore, the most powerful man in Europe. Simultaneously he was the greatest warrior of Europe and the first son of the Church. He was par excellence the son of the Church. He was the one who always protected the Church against the attacks of her enemies. 

He also had to face the peoples of the East who continuously attacked the Empire. So he gathered together a large army and counter-attacked those barbarians. He waged many wars and acted as a Catholic hero who had the spirit of Faith, relying more on supernatural help than on his natural forces. He asked God for the might to win his battles. To show St. Henry how his prayers were pleasing to Him, God gave him a miraculous victory on one occasion. As the two armies came face to face, the enemy troops fled the battlefield in panic for apparently no reason. In fact, to terrify his enemies, God had sent an Angel and the holy martyrs to whom Henry II had prayed. God was so pleased with the prayers of the warriors that he gave them the victory even without the combat. 

With this victory, the pagan forces from the East were broken and the claws of Paganism lost their strength.

But danger still threatened Christendom: the presence of the Lombards in North Italy. Lombardy was not a land of pagans, but heretics who were enemies of the Catholic Faith. They used to attack the Pope and the Papal territories and opposed the Catholic Empire. So St. Henry, with the support of the Italian Bishops, entered Lombardy, defeated its army, and then went on to Rome to visit and pay homage to Pope Benedict VIII.

It was on this occasion that the Pope crowned him Emperor of the Holy Roman German Empire. In a ceremony realized with great splendor, he gave St. Henry a golden orb inlaid with pearls representing the power of the Emperor over the world. But St. Henry did not keep that treasure. To prove his love for the Church, he offered the precious gift to the Holy Abbot Odilon, the head of the largest religious order of Europe at that time. 

After inflicting new defeats on the revolted Lombards, he returned to Germany. There he assisted the Bishops to exert their role of maintaining discipline in the Church. He also was instrumental in the conversion of a pagan King. He offered an alliance with Stephen, King of Hungary, together with the hand of his sister Gisela. She married Stephen and converted him. She did so good a job that he became a saint, St. Stephen, who afterward converted all of Hungary to the Catholic Faith.

Behind this conversion was the intelligent diplomatic maneuver of St. Henry. With this, he won a precious ally close to those Slavic enemy peoples who had just been pacified. His diplomatic sense was also demonstrated in the episode at the Meuse River, in which he gave up his privileges in order to please the French King. Crossing over to the French banks, St. Henry was implicitly paying homage to the King. That is, he who was more – an Emperor – paid homage to the one who was less in order to maintain cordial relations and to resolve the complicated problems of Europe. 

After all these services to the Church and Christendom, St. Henry died in 1024 in the peace of God as a great saint, warrior, diplomat, and politician. This is the glorious story of St. Henry II, Emperor. 

Let us pray to him to help us establish the foundation of a new Christendom that will be the Reign of Mary.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠(St. John Gualbert July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட் ✠

(St. John Gualbert)

சபை நிறுவனர்/ மடாதிபதி:

(Founder/ Abbot)

பிறப்பு: கி.பி. 985

ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Florence, Tuscan Margrave, Italy)

 

இறப்பு: 12 ஜூன் 1073

படியா டி பஸ்ஸிக்நானோ, டவர்நெல் வல் டி பெசா, ஃபுளோரன்ஸ், டுஸ்கன் மார்க்ரேவ், இத்தாலி

(Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 24, 1193

திருத்தந்தை 3ம் செலஸ்டின், 

(Pope Celestine III) 

பாதுகாவல்:

வன தொழிலாளர்கள் (Forest workers)

வனச்சரகர்கள் (Foresters)

பார்க் ரேஞ்சர் (Park Rangers)

பூங்காக்கள் (Parks)

பதியா டி பாசிக்னோ (Badia di Passignano)

வால்ம்புரோன் சபை (Vallumbrosan Order)

ஃபுளோரன்ஸ் (Florence)

இத்தாலிய வன படை (Italian Forest Corps)

பிரேசிலிய காடுகள் (Brazilian forests)

புனிதர் ஜான் குவால்பெர்ட், ஓர் இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க புனிதரும், மடாதிபதியும், “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) எனும் பெனடிக்டைன் (Benedictine congregation) சபை நிறுவனரும் ஆவார்.

“விஸ்டோமினி” (Visdomini family) பிரபுத்துவ குடும்பமொன்றினைச் சேர்ந்த ஜான், ஒரு முறை, புனித வெள்ளியன்று, ஆயுதமேந்திய பாதுகாவலர்களுடன் “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Florence) நகருக்கு பயணமானார். ஒரு குறுகலான பாதையில் பயணிக்கையில், எதிரே வந்த மனிதன் ஒருவன் திடீரென அவரது சகோதரரை வெட்டிக் கொன்றான். ஆவேசமுற்ற இளைஞனான ஜான், பலி வாங்குவதற்காக அந்த மனிதனை தாக்க பாய்ந்தார். ஆனால் பயந்து போன அவனோ, சட்டென்று முழங்கால் படியிட்டு, இரு கைகளையும் சிலுவை வடிவில் வைத்து, அன்றைய தினம் சிலுவையில் உயிர்விட்ட இயேசுவின் பெயரால் கருணை காட்டுமாறு உயிர் பிச்சை கேட்டான். மனம் இளகிய ஜான் அவனை மன்னித்தார்.

“சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள “பெனடிக்டைன் ஆலயம்” (Benedictine church) சென்று, பாடுபட்ட கிறிஸ்து இயேசுவின் சொரூபத்தின் கீழே முழங்கால் படியிட்டு செபித்தார். சிலுவையில் தொங்கிடும் நம் இயேசு கிறிஸ்துவே அவரை நோக்கி தலை தாழ்த்தி அவரது இரக்க செயலை அங்கீகரித்ததாக உணர்ந்தார். (உணர்ச்சிபூர்வமான இச்சம்பவங்கள், பின்னாளில் ஓவியர் “புர்னே ஜோன்ஸ்” (Burne-Jones) என்பவர் “இரக்கமுள்ள வீரப்பெருந்தகை” (The Merciful Knight) எனும் புகழ்பெற்ற ஓவியம் வரைய, காரணமாய் அமைந்தது என்பர்).

ஜான் “சேன் மினியேட்டோ” (San Miniato) நகரிலுள்ள பெனடிக்டைன் துறவு மடத்தில் இணைந்து துறவியானார். திருச்சபையின் சொத்துக்களை விற்கும் தமது மடாதிபதி “ஒபெர்ட்டோ” (Oberto) என்பவருக்கும், “ஃப்ளோரன்ஸ்” (Bishop of Florence) ஆயரான “பியெட்ரோ” (Pietro Mezzabarba) என்பவருக்கும் எதிராக கடுமையாக போராடினார்.

அவர்களுடன் சமாதானம் செய்துகொள்ள இயலாத ஜான் அங்கிருந்து வெளியேறினார். பரிபூரண, குற்றமற்ற, குறைபாடற்ற வாழ்க்கை வாழ விரும்பினார். “வல்லும்ப்ரோஸா” (Vallombrosa) என்ற இடம் சென்று, புதிதாக ஒரு துறவற சபையை ஆரம்பித்தார். புனித பெனடிக்ட் துறவற சபை ஒழுங்குகளையே, புதிய சபையிலும் கைபிடித்தார். இப்புதிய சபைக்கு “வல்லும்ப்ரோசன்” (Vallumbrosan Order) என்று பெயர் சூட்டினார். பெனடிக்ட் துறவற சபையின் கடினமான வாழ்வை தானும் வாழ்ந்து, தன் சபையில் இருந்தவர்களையும் வாழவைத்தார். துறவற இல்லத்தைவிட்டு யாரும் வெளியில் போகக்கூடாது என்ற சட்டத்தையும், இவ்வுலக வாழ்வை துறவற வாழ்வில் துறவிகள் ஒருபோதும் வாழக்கூடாது என்ற ஒழுங்கையும் கடினமாக கடைபிடிக்கக் கூறினார். பல துறவற இல்லங்களை தொடங்கிய ஜான் அவ்வப்போது இல்லங்களை தவறாமல் சந்தித்து, உற்சாகத்துடன் இறைவனின் பணியில் பங்குபெற துறவிகளை ஊக்கமூட்டினார்.

ஏழைகளுக்கும், நோயாளிகளுக்கும் இரக்கம் காட்டிய காரணத்தால் அவர் பிரபலமானவராக இருந்தார். இவரைப் பற்றி அறிந்திருந்த திருத்தந்தை ஒன்பதாம் லியோ (Pope Leo IX), இவரைக் காணவும், இவருடன் பேசவும் இவரது ஆசிரமத்துக்கு பயணித்தார். திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி (Pope Gregory VII) செய்ததைப் போலவே, திருத்தந்தை ஒன்பதாம் ஸ்டீபன் (Pope Stephen IX) மற்றும் இரண்டாம் அலெக்சாண்டர் (Alexander II) ஆகியோரும் அவருடைய விசுவாசத்தின் தூய்மையையும் சாந்தத்தையும் பற்றி வெகுவாக பாராட்டினார்கள். புனிதர் பாசில் (Saint Basil) மற்றும் புனிதர் பெனடிக்ட் (Saint Benedict of Nursia) ஆகியோரைப் போலவே, இவரும் திருச்சபை தந்தையரின் (Church Fathers) போதனைகளை பாராட்டினார்.

குருத்துவம் பெறுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டாதிருந்த இவர், இளநிலை துறவறம் பெறுவதிலும் ஆர்வம் காட்டியதில்லை.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Gualbert ✠

Founder/ Abbot:

Born: 985 AD

Florence, Tuscan Margrave

Died: July 12, 1073 (Aged 88)

Badia di Passignano, Tavarnelle Val di Pesa, Florence, Tuscan Margrave

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: October 24, 1193

Pope Celestine III

Feast: July 12

Patronage:

Forest workers, Foresters, Park rangers, Parks, Badia di Passignano, Vallumbrosan Order, Italian Forest Corps, Brazilian forests

Saint Giovanni Gualberto was an Italian Roman Catholic abbot and the founder of the Vallumbrosan Order. Born into a noble family, Gualberto was a predictably vain individual who sought pleasure in vanities and romantic intrigues. When his older brother Ugo was murdered, Gualberto set out for revenge. He found the murderer in Florence, but as it was Good Friday, granted the killer's plea for mercy. Soon after Gualberto became a member of the Order of Saint Benedict though he left in order to found his own congregation. He condemned nepotism and all simoniacal actions and was known for the pureness and meekness of his faith. Even popes held him in high esteem.

The great holiness of John Gualbert began with one single act of self-denial. He was born at Florence, of noble parents, and although brought up in the Christian faith, he was but little instructed in the way of living a Christian life. When, in riper years, he entered the army, he learned still less of Christian virtue. When Hugh, his only brother, was assassinated by a young nobleman for unknown reasons, his father vowed to search everywhere for the murderer, and to kill him without mercy; commanding his son, Gualbert, to do the same if an opportunity should be offered to avenge the death of his brother. John showed himself as willing to obey the command, as his father had been willing to give it. On Good Friday, when John was returning from the country to Florence, he met the one on whom he was so eager to take revenge. The road where they met was so narrow, that the murderer saw no chance of escape; and as he had no weapons to defend himself, he fell on his knees and cried: “For the love of our Lord Jesus Christ, who died today, have pity and spare my life.”

John, who had immediately drawn his sword on seeing him, was about to rush on him; but when he heard these words spoken by the murderer, he suddenly stopped. Pondering how Christ had not only forgiven His enemies for greater crimes, but had also prayed for them to His heavenly Father, his heart softened, and all desire for revenge fled in one moment. Casting aside his sword, he raised the assassin from the ground, embraced him, and said: “What you ask for the love of our Lord, I cannot refuse. I will spare your life and forgive your crime.” After having so heroically conquered himself, and reconciled himself with his bitterest enemy, John went into the first church to which he came, and kneeling down before the image of the crucified Saviour, prayed that Christ might, in mercy and grace, release him also from his offenses. The image upon the cross bowed its head towards him as a sign that his prayer had been graciously received. This unexpected miracle made so deep an impression upon John, and the divine grace operated so strongly upon him, that he instantly resolved henceforth to serve God alone. Repairing to the monastery of St. Minias, he begged to be admitted among the number of the religious.

His father was at first violently opposed to it, but when he saw that John had cut off his hair, to indicate that he was in earnest, he not only relented, but praised his perseverance, and admonished him to remain firm in his resolution. John, however, needed not this admonition; he remained firm, and aspired with such zeal to spiritual perfection, that, after a very short time, he deserved to be placed as a model for all religious, in true devotion, humility, and obedience. The zeal he manifested in the service of God at the beginning of his conversion, never decreased, but continued unaltered until his end. After the death of the Abbot, he was unanimously chosen as his successor. But nothing could induce him to accept the dignity offered to him, and to escape further persuasion, and to serve God more perfectly, he went, with several virtuous ecclesiastics to St. Romuald, at the hermitage of Camaldoli, where he remained for some time. As, however, this holy man informed him that he was chosen by God to become the founder of a new order, he repaired to a place, a few miles from Florence, which, on account of the many trees that shaded it, was called Vallis Umbrosa, or the shaded valley. There he met two hermits with whom he and his companions resolved to remain. The life he led while there was very holy, his occupation consisting of praying, fasting, watching, and pious contemplations.

When this became known in the surrounding country, several men and youths came to him, desiring to lead a pious life under his direction. As the number of these daily increased, he erected a monastery and founded an order, which soon became famous in all Italy. He became its first Abbot but governed those under him more by his example than by precept and admonitions. It was a common saying, that if anyone wished to know who was the Abbot of the monastery, he had only to observe who was the most humble, zealous, devout, and patient among the brotherhood. Before he died, he had the comfort to count twelve monasteries founded by him, all filled with zealous servants of the Almighty. Towards others, he was compassionate and kind, but towards himself, extremely austere.

The poor he assisted in every possible manner, not even sparing the sacred vessels of the Church if he had no other means to aid them. He fasted most rigorously, and although he was a great sufferer, he refused to be exempted from the obligation of fasting. He prepared himself most devoutly for his end when he felt it approaching; and after having received the Holy Sacrament, he called all the religious to him and gave them his last exhortation to live in love and unity: to maintain strictly the regulations of the order, and to meditate frequently on death and the last judgment. His fervent desire to see God he expressed in the often-repeated words of the Psalmist: “My soul thirsteth after God. When shall I go and appear before the Lord!”

At last, God granted the desire of his holy servant, and called him to eternal life, in the year of our Lord 1073, and the 74th of his life. The inscription on his tomb, which he himself composed, was as follows: “I, John, believe and confess the faith which the Apostles preached, and the holy Fathers professed in the four councils of the Church.” St. John was honored during his life with the gifts of reading the innermost thoughts of the heart, curing the sick and the possessed by making the sign of the holy cross over them. After his death, his tomb became a universal refuge for the oppressed and forsaken, on account of the graces which were there bestowed upon them, through his intercession.

புனிதர் ஜான் வால் ✠(St. John Wall. July 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 12)

✠ புனிதர் ஜான் வால் ✠

(St. John Wall)

இங்கிலாந்து மற்றும் வேல்ஸ் நாடுகளின் நாற்பது மறைசாட்சிகள்:

(Forty Martyrs of England and Wales)

பிறப்பு: 1620

பிரெஸ்டொன், லேன்கஷைர், இங்கிலாந்து

(Preston, Lancashire, England)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 22, 1679

வோர்செஸ்டர், இங்கிலாந்து

(Worcester, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்கம்

(Roman Catholicism)

முக்திபேறு பட்டம்: 1929

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 25, 1970

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

முக்கிய திருத்தலம்:

டௌவை, ஃபிரான்ஸ்

(Douai, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 12

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு ஆங்கிலேய கத்தோலிக்க ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவி (English Catholic Franciscan friar) ஆவார். இவர், கத்தோலிக்க திருச்சபையால் புனிதராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளார்.

வடமேற்கு இங்கிலாந்தின் “லேன்காஷைர்” (Lancashire) பிராந்தியத்தின் “பிரெஸ்டன்” (Preston) நகரில் பிறந்த இவர், தமது இளமையில் “டௌவை” எனுமிடத்திலுள்ள (தற்போதைய ஃபிரான்ஸ்) “ஆங்கிலேய இறையியல் கல்லூரியில்” (English College, Douai) இணைந்து இறையியல் கற்றார். கி.பி. 1645ம் ஆண்டு, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தாயகம் திரும்பிய இவர், கத்தோலிக்கர்களுக்காக திருப்பலி நிறைவேற்றியதுடன், திருத்தந்தையருக்கு விசுவாசமாகவும் இருந்தார். “டௌவை” (Douai) திரும்பிய இவர், ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர் சபையில் (Order of Friars Minor) இணைந்து, “புனிதர் அன்னாவின் துறவி ஜோச்சிம்” (Friar Joachim of St. Ann) எனும் ஆன்மீக பெயரையும் ஏற்றார். விரைவிலேயே புகுமுக துறவியரின் தலைவராக (Master of novices) நியமனம் பெற்றார்.

கி.பி. 1656ம் ஆண்டு, இங்கிலாந்துக்கு திரும்பிய இவர், “வோர்கெஸ்டெர்ஷர்” (Worcestershire) நகரில் குடியேறினார். அங்கே அவர் “அரசு இலக்கணப் பள்ளியின்” (Royal Grammar School Worcester) ஆளுநரானார்.

நாட்டின் கத்தோலிக்கர்களுக்கு 22 வருடம் சேவை புரிந்த இவர் மீது, இவர் “தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates) என்பவரின் ஆதரவாளர் என்ற சந்தேகத்தின் பேரில், கி.பி. 1678ம் ஆண்டு, இவர் கைது செய்யப்பட்டு “வொர்செஸ்டர்” (Worcester) சிறையிலடைக்கப்பட்டார். (“தீதுஸ் ஓட்ஸ்” (Titus Oates), இங்கிலாந்து அரசன் இரண்டாம் சார்லசை (King Charles II) கொள்வதற்கு “போப்பிஷ் பிளாட்” (Popish Plot) எனப்படும் “கத்தோலிக்க சதித்திட்டம்” தீட்டியவர் என அடையாளம் காணப்பட்டவர்.)

ஏப்ரல் மாதம் 25ம் நாள், இவர்மீதான விசாரணை நடந்தது. லண்டனுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்ட பின்னர், அவர் வர்செஸ்டர்க்கு கொண்டு வரப்பட்டு ஒரு கத்தோலிக்க பாதிரியாக இருப்பதற்கும், அத்தகைய நடைமுறைகளை செய்வதற்குமாக, இவர் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

உள்ளூரில் அவர் மிகவும் மரியாதைக்குரிய நபராக இருந்தார். பொதுமக்களின் எதிர்விளைவானது, மக்களுக்கு அவர்மேல் அனுதாபங்கள் முற்றிலும் இருந்ததாகக் காட்டியது. பெரும்பாலும் எதிர்திருச்சபைகளைச் சேர்ந்த பார்வையாளர்கள், வாய்விட்டு கதறி அழுதனர். வெளிப்படையாக அழுத நகர தலைவர் (Sheriff), ரோமன் கத்தோலிக்க திருத்தந்தை அல்லது பாப்பிறை அமைப்புகளுடன் தொடர்புடைய கோட்பாடுகள், நடைமுறைகள் மற்றும் விழாக்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளை கைவிடுமாறு வலியுறுத்தினார்.

வர்செஸ்டரின் செயிண்ட் ஓஸ்வால்ட் ஆலயத்தின் (Church of St. Oswald of Worcester) அருகில் உள்ள கல்லறையில் அவரது உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. இப்புனிதரின் தலை மட்டும், ஃபிரான்சிலுள்ள (France) “டௌவை” (Douai) எனுமிடத்திலுள்ள அன்னாரின் துறவு மடத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டது. அது, இன்னமும் பாதுகாக்கப்பட்டு வணங்கப்படுகின்றது.

புனிதர் ஜான் வால், ஒரு தலைசிறந்த கல்வியாளராக இருந்தார். ஒருவேளை அவருடைய தலைமுறையின் மிகுந்த அறிவார்ந்த ஆங்கில கத்தோலிக்க குருவாக இருந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 12)

✠ St. John Wall ✠

Forty Martyrs of England and Wales:

Born: 1620 AD

Preston, Lancashire, England

Died: August 22, 1679

Worcester, England

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: 1929 AD

Pope Pius XI

Canonized: October 25, 1970

Pope Paul VI

Major shrine: Douai, France

Feast: July 12

John Wall, O.F.M., was an English Catholic Franciscan friar, who is honored as a martyr. Wall served on the English mission in Worcestershire for twenty-two years before being arrested and executed at the time of Titus Oates's alleged plot.

John Wall, in religion Father Joachim of St Anna, was the fourth son of Anthony Wall of Chingle (Singleton) Hall, Lancashire. He was born in 1620, and when very young, was sent to the English College at Douai. From there he proceeded to Rome, where he was raised to the priesthood in 1648. Several years later he returned to Douai and was clothed in the habit of St Francis in the convent of St Bonaventure. He made his solemn profession on January 1, 1652. So great was the estimation in which he was held by his brethren, that within a few months he was elected vicar of the convent, and soon after, master of novices.

In 1656 he joined the English mission, and for twelve years he labored in Worcestershire under the names of Francis Johnson or Webb, winning souls even more by his example than by his words. At Harvington to this day the memory of Blessed Father Johnson is cherished, and stories of his heroic zeal are recounted by the descendants of those who were privileged to know and love the glorious martyr.

Some of the charges raised against Father Wall when he was captured, were that he had said Mass, heard confessions and received converts into the Church. He was accidentally found, in December 1678, at the house of a friend, Mr. Finch of Rushock, and carried off by the sheriff’s officer. He was committed to Worcester jail, and lay captive for five months, enduring patiently all the loneliness, suffering, and horrors of prison life, which at that time were scarcely less dreadful than death itself.

On April 25, 1679, Blessed John Wall was brought to court. His condemnation was a foregone conclusion. He was sent back to prison until the king’s further pleasure concerning him should be known, and for another four months, he languished in captivity. It was during this period that he was offered his life if he would deny his faith. “But I told them,” said the martyr, “that I would not buy my life at so dear a rate as to wrong my conscience.”

One of Father Wall’s brethren in religion, Father William Levison, had the privilege of seeing the martyr for the space of four or five hours on the day before his execution. Father William tells us:

“I heard his confession and communicated him, to his great joy and satisfaction. While in prison he carried himself like a true servant of his crucified Master, thirsting after nothing more than the shedding of his blood for the love of his God, which he performed with courage and cheerfulness becoming a valiant soldier of Christ, to the great edification of all the Catholics, and the admiration of all Protestants.”

Father Wall’s martyrdom took place on Red Hill, overlooking the city of Worcester, on August 22, 1679. His head was kept in the convent at Douai until the French Revolution broke out and the community fled to England. What became of it, then, is not known.

The Catholics of Worcester found consolation in remarking, as a proof of his sanctity, that the grass around the grave of Blessed John Wall always appeared green, while the rest of the churchyard was bare. A large crucifix was raised in the little Catholic churchyard at Harvington to the memory of this saintly son of St Francis, Father Joachim of St Anna.

Father Joachim of St Anna was beatified under the name of Blessed John Wall, December 15, 1929, together with a fellow Franciscan, Father Godfrey Maurice Jones, or Blessed Godfrey, and one hundred and thirty-four companions.

~ From The Franciscan Book of Saints, Fr. Marion Habig, OFM