புனித.ஹாட்விக்ஆயர் June 14

இன்றைய புனிதர் :

(14-06-2020)

புனித.ஹாட்விக்

ஆயர்

பிறப்பு 

955

   

 

14 ஜூன் 1023

இவர் ஜெர்மனி நாட்டிலுள்ள சால்ஸ்பூர்க் என்ற மறைமாநிலத்திற்கு ஆர்ச் பிஷப்பாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் அரசர் 3ஆம் ஓட்டோ (Otto III) அவர்களுடன் நெருங்கிய நண்பராக இருந்தார். இதனால் தனது மறைமாநிலத்திற்கு தேவையான அனைத்து பொருளுதவிகளையும் அரசரிடமிருந்து பெற்று, தன் மறைமாநில மக்களின் வாழ்வில் ஒளியேற்றினார். 993 ஆம் ஆண்டில் சால்ஸ்பூர்க்கில், மறைமாநில பேராலயத்தை எழுப்பினார். பல பள்ளிகளையும், மறைமாநிலத்திற்கென்று சில நிறுவனங்களையும் கட்டினார். புனித பெனடிக்ட் சபைக்கென்று துறவற இல்லத்தையும் கட்டினார். இவர் காலரா போன்ற தொற்று நோய் உள்ள மக்களிடத்தில் பணியாற்றினார். அம்மக்களின் ஆன்ம வழிகாட்டியாக திகழ்ந்தார். இவரின் எளிமையான பணியாலும், வாழ்வாலும் பல நோயாளிகளின் மனிதர் என்னும் ஒளியேற்றி வாழ்வளித்தார். தொற்றுநோய் உள்ள மக்களிடையே பணியாற்றும் போது, அந்நோயால் தாக்கப்பட்டு இருந்தார். அவரால் கட்டப்பட்ட சால்ஸ்பூர்க் பேராலயத்தில் அவரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. 1598இப்பேராலயமானது தீப்பிடித்து எரிந்ததால் அவரின் உடலை கண்டெடுக்க முடியாமல் போனது.

செபம்:

​

ஏழைகளின் தோழனே இறைவா! புனித ஹாட்விக் ஏழை எளிய மக்களின் வாழ்விற்கு வழிகாட்டினார். ஏழைகளின் தோழனாய் இருந்து, அவர்களில் ஒருவராகவே வாழ்ந்தார். தான் செய்த பணியின் வழியாக, தன் வாழ்வையே தியாகம் செய்து உயிர்நீத்தார். நாங்கள் எங்களால் இயன்றவரை, ஏழைகளோடு இருக்க, அவர்களுக்கு உதவிசெய்த எமக்கு வழிகாட்டி, உதவிசெய்தருளும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

பதுவைப் புனிதர் தூய அந்தோனியார் (ஜூன் 13)

இன்றைய புனிதர் :

(13-06-2020)

பதுவைப் புனிதர் தூய அந்தோனியார் (ஜூன் 13)

அந்தோனியார் (பெர்னாடின் என்பதுதான் அந்தோனியாரின் திருமுழுக்குப் பெயர். அந்தோனியார் என்பது தூய வனத்து அந்தோனியார் மீது அவர் கொண்ட பற்றினால் வைத்துக்கொண்டது) 1195 ஆண்டு ஆகஸ்ட் 15 ஆம் நாள் போர்ச்சுகல் நாட்டில் உள்ள லிஸ்பன் நகரில் பிறந்தார். இவருடைய தந்தை மார்டின் இவருடைய தாய் தெரசா பயஸ் தவேரா ஆவார். இவருடைய குடும்பம் லிஸ்பனில் அரசராக இருந்த இரண்டாம் அல்போன்சாவுக்கு மிக நெருக்கமான குடும்பம். அந்தோனியார் தன்னுடைய பள்ளிக்கல்வியை லிஸ்பனில் உள்ள கதீட்ரல் பள்ளியில் படித்தார். தன்னுடைய பதினைந்தாவது வயதில் தூய அகுஸ்தினார் சபையில் சேர்ந்து கொயிம்ரா என்ற இடத்தில் குருவாக படிக்கத் தொடங்கினார். 1219 ஆம் ஆண்டு இவர் குருவாக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

ஒருசமயம்  மொரோக்கோ நாட்டிற்கு நற்செய்தி அறிவிக்கச் சென்ற தூய பிரான்சிஸ்கன் சபைத் துறவிகள் சிலர் கொல்லப்பட்டு, அவர்களுடைய உடலானது அந்தோனியார் இருந்த இடத்திற்குக் கொண்டுவரப்பட்டது. இதைப் பார்த்த அந்தோனியார் தானும் பிரான்சிஸ்கன் சபையில் சேர்ந்து மொரோக்கோ நாட்டிற்குச் சென்று, அங்கே மறைசாட்சியாக உயிர்துறக்கத் துணிந்தார். அதன்படி இவர் கப்பலில் மொரோக்கோ நாட்டிற்குப் பயணமானார். ஆனால் போகும் வழியில் நோய்வாய்ப்பட்டு, நலிவுற்ற நிலைக்குத் தள்ளப்படவே, தன்னுடைய சொந்த நாட்டிற்குத் திரும்பவேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அவர் கப்பலில் திரும்பிக்கொண்டிருந்த போது கடலில் ஏற்பட்ட புயலின் காரணமாக கப்பல் சிசிலியில் தஞ்சம் அடைந்தது. எனவே, அவர் சிசிலியில் தரை இறங்கினார். சிசிலியில்தான் அந்தோனியார் தூய பிரான்சிஸ் அசிசியாரைச் சந்தித்தார். அவருடைய வேண்டுகோளுக்கு இணங்க அவர் அருகே இருந்த ஒரு பங்கில் மறைபோதகப் பணியை ஆற்றி வந்தார்.

இந்த நேரத்தில் போர்லி என்ற இடத்தில் குருப்பட்டம் நடைபெற்றது. குருப்பட்டத்திற்கு அந்தோனியாரும் சென்றிருந்தார். அந்த குருப்பட்டத்தில் மறையுரை ஆற்றவேண்டிய குருவானவர் வராமல் போகவே, சபைத் தலைவர் அந்தோனியாரைக் கேட்டுக்கொண்டதற்கு இணங்க, அவர் மறையுரை ஆற்றத் தொடங்கினார். அவர் மறையுரை ஆற்றுவதைப் பார்த்த மக்கள் கூட்டம் வியப்பில் ஆழ்ந்தது, இறைவார்த்தையை அவர் விளக்கிய விதம், மடைதிரண்ட வெள்ளம் போல அவரிடமிருந்த வார்த்தைகள் எல்லாவற்றையும் பார்த்தவர்கள் மெய்மறந்து நின்றார்கள். இந்நிகழ்ச்சிக்குப் பிறகு அந்தோனியாருடைய புகழ் எங்கும் பரவியது. அவர் லாம்பர்டி என்ற பகுதி முழுவதும் நற்செய்தி அறிவிக்கப் பணிக்கப்பட்டார்.

அந்தோனியார் இறைவார்த்தையை விளக்கிய விதத்தைக் கண்டு மக்கள் பல இடங்களிலிருந்தும் அவருடைய போதனையைக் கேட்க வந்தார்கள். அப்போது அவர் ஆற்றிய புதுமைகள் ஏராளம். ஓரிடத்தில் அந்தோனியாரின் போதனையைக் கேட்பதற்காக பெண்ணொருத்தி தன்னுடைய குழந்தையைத் தொட்டிலில் தூங்கவைத்துவிட்டு வந்துவிட்டார். அவர் அந்தோனியாரின் போதனையைக் கேட்டுவிட்டு, வீட்டுக்குச் சென்றபோது குழந்தை அருகே கொதித்துக் கொண்டிருந்த தண்ணீரில் விழுந்து இறந்துபோனது. அப்போது அந்தப் பெண்மணி அடைந்த துக்கத்திற்கு அளவே இல்லை. எனவே அவர் அந்தோனியாரை அணுகி வந்து, தன்னுடைய குழந்தையைக் காப்பாற்றும்படி கெஞ்சிக் கேட்டார். அந்தோணியாரும் அவர்மீது இரக்கம்கொண்டு அந்தக் குழந்தையை உயிர்பித்துத் தந்தார்.

அந்தோனியார் வாழ்ந்த காலத்தில் நற்கருணையில் ஆண்டவரின் பிரசன்னம் இல்லை என்று ஒருவன் மறுத்து வந்தான். அந்தோனியார் அவரிடத்தில், “நீ உன்னிடத்தில் இருக்கும் கழுதையை மூன்று நாட்கள் பட்டினி போடு. மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு அதை இங்கே அழைத்துக்கொண்டு வா. அப்போது அதன்முன்பாக உணவையும் நற்கருணை ஆண்டவரையும் வைப்போம். ஒருவேளை அது நற்கருணை ஆண்டவருக்கு அடிபணிந்தால் அப்போது நீ நற்கருணையில் ஆண்டவர் இருப்பதை ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும்” என்று அவரிடத்தில் சொன்னார். அந்த மனிதரும் அதற்குச் சரியென்று சொன்னார். அந்த மனிதர் மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு தன்னுடைய கழுதைக்கு உணவேதும் தராமல் அந்தோனியாரிடத்தில் கொண்டுவந்தார். அந்த கழுதைக்கு முன்பாக உணவும், இன்னொரு பக்கம் அந்தோனியார் நற்கருணை ஆண்டவரைக் கையில் ஏந்தியும் இருந்தார். மூன்று நாட்கள் கழுதை ஒன்றும் சாப்பிடாமல் இருந்ததால் உணவையே உட்கொள்ளும் என்று அந்த மனிதர் நினைத்தார். ஆனால் அக்கழுதையை நற்கருணை ஆண்டவர் முன்பாக முழந்தாள்படியிட்டு வணங்கியது. இதைக் கண்ட அந்த மனிதர் அந்தோனியாருடைய காலில் விழுந்து, தன்னுடைய தவறை ஒத்துக்கொண்டார்.

ஒருசமயம் ரூமினி நாட்டில் இருந்த யூதர்கள் சிலர் அந்தோனியார் மீது பொறாமை கொண்டு, அவருடைய உணவில் விஷம் கலந்து கொடுத்து, கொல்லப் பார்த்தார்கள். ஆனால் அந்தோனியாரோ விஷம் கலந்த அந்த உணவின்மேல் சிலுவை அடையாளம் வரைந்து உண்டு, அவர்களுடைய  சூழ்ச்சியை வெற்றிகொண்டார். அந்தோனியார் இப்படி பல்வேறு இடங்களுக்குச் சென்று மறைபோதகப் பணியைச் செய்ததால் அவருடைய உடல் தளர்வுற்றது. அவர் தான் விரைவிலே இறக்க இருக்கிறோம் என்பதை உணர்ந்தவராய் தன்னுடைய உடலை பதுவா நகருக்கு எடுத்துகொண்டு போகும்படியாக தன்னுடைய சகோதரர்களைக் கேட்டுக்கொண்டார். ஆனால் அவர் அர்செல்லா நகரை அடைந்தபோதே அவருடைய ஆவி இந்த மண்ணுலகை விட்டுப் பிரிந்தது. அவர் இறக்கும்போது அவருக்கு வயது 36. பின்னர் சகோதரர்கள் அவரை பதுவா நகரில் அடக்கம் செய்தார்கள். அந்தோனியார் இறந்த அடுத்த ஆண்டிலேயே அவருக்குப் புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

அவர் இறந்த முப்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அதாவது, 1263 ஆண்டு, அவருடைய உடலை இடமாற்றம் செய்யும் முயற்சியானது மேற்கொள்ளப்பட்டது. அப்போது அவருடைய கல்லறையைத் திறந்துபார்த்தபோது அவருடைய நாவு மட்டும் அழியாமல் இருந்தது. இதைப் பார்த்த பொனவெந்தூர், “ஓ பரிசுத்த நாவே, நீ எப்போதும் இறைவனைப் போற்றி புகழ்ந்ததால், அழியாமல் காக்கப்பட்டாய்” என்றார். அந்தோனியார் இறந்து எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகியும் அவருடைய நாவு இன்றைக்கும் அழியாமல் இருப்பதைப் பார்க்கும்போது அந்தோனியார் தன்னுடைய நாவினால் இறைவனுக்கு எந்தளவுவுக்கு மகிமை சேர்த்திருப்பார் என்று புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. 1946 ஆம் ஆண்டு அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்த பனிரெண்டாம் பத்திநாதர் அந்தோனியாரை திருச்சபையின் மறைவல்லுனராக உயர்த்தினார்.

Saint of the Day : (13-06-2020)

St. Anthony of Padua

St. Anthony was born on August 15, 1195 at Lisbon in an aristocratic and wealthy family and his birth name was Fernando Martins de Bulhoes. His father was Vincente Martins de Bulhoes and mother Teresa Pais Taveira. Anthony’s father was the descendant of the famous Godfrey de Bouillin, the commander of the First Crusade (1095\-1101) and his mother was the descendant of Froila\-I, the fourth king of Asturia. He first entered into the community of Canons Regular at the Abbey of St. Vincent in Lisbon. At that time some five friars of the Franciscan Order were martyred in Morocco on January 16, 1220. On hearing the news of the martyrdom of the Franciscan Friars, Anthony wanted to join the Franciscan Order to become a martyr for Christ. Anthony joined the small hermitage in Olives and adopted the name Anthony, in the name of the church there dedicated to St. Anthony the Great. He set out for Morocco for missionary work but could not go there due to sickness but instead went to Italy. On one ordination occasion, the head of the hermitage where St. Anthony was staying called Anthony to give the sermon, as the Dominican friars were unprepared for it and the head of the hermitage could not find any suitable person from the Franciscan order to give sermon on that day. Anthony’s rich voice and the entire theme and substance of his sermon and his eloquence attracted everyone present there. After this incident Anthony was commissioned to preach Gospel throughout Lombardy in Northern Italy.

Many miracles happened at the hands of Anthony when he was alive.

One day a horse which was fasting for three days, even refused to take oats placed before it, till it had knelt down and adored the Blessed Sacrament held by St. Anthony in his hands. This miracle happened in a place called Rimini.

In another occasion some Italian heretics gave poisoned food to St. Anthony. But St. Anthony made the poisoned food eatable by the sign of the cross.

He once preached to the fishes by standing on the bank of river Brenta near Padua.

Once when St. Anthony was on his way to Italy, he stayed in the castle of Chateauneuf\-la\-Foret in the province of Limousine. In that palace Infant Jesus appeared to St. Anthony and came down and stood on the Bible held by St. Anthony. On the basis of this apparition only, St. Anthony of Padua is depicted in art holding a bible on which the Infant Jesus stands.

In yet another occasion St. Anthony and his companions stayed in the house of a poor woman during a journey and she gave bread and wine to St. Anthony and others. But she forgot to close the tap of the wine\-barrel and the wine was wasted. In that time one of Anthony’s companions broke the glass tumbler by inadvertence. St. Anthony started to pray and suddenly the broken glass tumbler was made whole and the wine\-barrel filled anew with wine.

St. Anthony died on June 13, 1231 when he was just 36 years old. St. Anthony was canonized by pope Gregory\-IX on May 30, 1232 within one year of his death. He was also proclaimed Doctor of the Church by pope Pius\-XII on January 16, 1946. His body was exhumed many years after his death and it was found that his tongue was found incorrupt.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 13)

✠ பதுவை புனிதர் அந்தோனியார் ✠

(St. Anthony of Padua)

மறைப்பணிகளின் மறைவல்லுநர், அவிசுவாசிகளின் சம்மட்டி, கோடி அற்புதர்:

(Evangelical Doctor, Hammer of Heretics, Professor of Miracles)

பிறப்பு: ஆகஸ்ட் 15, 1195

லிஸ்பன், போர்ச்சுக்கல்

(Lisbon, Portugal)

இறப்பு: ஜூன் 13, 1231 (வயது 35)

பதுவை நகர், இத்தாலி

(Padua, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு மற்றும் புனிதர் பட்டம்: மே 30, 1232 

திருத்தந்தை ஒன்பதாம் கிரகோரி

(Pope Gregory IX)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

புனிதர் அந்தோனியார் திருத்தலம், பதுவை, இத்தாலி

(Basilica of Saint Anthony of Padua, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 13

பாதுகாவல்:

அமெரிக்க பழங்குடியினர் (American Indians); பிரேசில் (Brazil); முதியோர்; நற்கருணை பக்தி (Faith in the Blessed Sacrament); மீனவர்; அறுவடை; குதிரைகள்; தொலைந்துபோன பொருட்கள்; தொலைந்துபோன மக்கள்; தொலைந்துபோன ஆன்மாக்கள்; தபால்; மாலுமிகள்; ஒடுக்கப்பட்டோர்; வறியவர்; போர்ச்சுகல் (Portugal); கர்ப்பிணிகள்; பசியுறுவோர்; பயணம் செய்வோர்; பரிசல்காரர்; லிஸ்பன் (Lisbon); ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையினர் கையகப்படுத்தியுள்ள புனித பூமி (Franciscan Custody of the Holy Land); கப்பல் பணியாளர்கள் (Mariners); டிகுவா இந்தியர்கள் (Tigua Indians); சுற்றுலா பணிப்பெண்கள் (Travel hostesses); பயணிகள் (Travellers); டுபுரன் (Tuburan); செபு (Cebu); எதிர்-புரட்சியாளர்கள் ( Counter-Revolutionaries); சேன் அன்டோனியோ டி பதுவா பங்கு (San Antonio De Padua Parish); டைடை (Taytay) (Rizal).

 

“ஃபெர்னாண்டோ மார்ட்டின்ஸ் டி புல்ஹோஸ்” (Fernando Martins de Bulhões) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட, பதுவை புனிதர் அந்தோனியார், போர்ச்சுகீசிய கத்தோலிக்க குருவும், “ஃபிரான்சிஸ்கன்” (Franciscan Order) சபை துறவியும் ஆவார். இவர் “லிஸ்பன்” (Lisbon) நகரில் பிறந்தாலும் 'பதுவைப்பதியர்' என்றே அழைக்கப்பட்டார். இதற்குக் காரணம், இத்தாலி நாட்டிலுள்ள “பதுவை” (Padua) நகரில்தான் இவர் தமது கடைசி நாட்களைக் கழித்துள்ளார். அவர் மரித்ததும், அடக்கம் செய்யப்பட்டதும் அங்குதான். ஆகவேதான் “பதுவைப் பதியர்” என அழைக்கப்படுகின்றார். இவரது புனித வாழ்வும், கூரிய நுண்ணறிவும், விவிலிய ஆர்வமும் இவர் மரித்த மறு வருடமே இவருக்கு புனிதர் பட்டம் பெற்றுத் தந்தது.

வாழ்க்கைக் குறிப்பு:

இளமை: 

ஐரோப்பாவிலுள்ள போர்ச்சுக்கல் (Portugal) நாட்டின் தலைநகரான லிஸ்பன் (Lisbon) மாநகரிலே கி.பி. 1195ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் திங்கள், 15ம் நாள் பிறந்தார். அவரது பெற்றோர்கள் “வின்சென்ட் மார்டின்ஸ்” (Vicente Martins), மற்றும் “தெரெசா பைஸ் டவேய்ரா” (Teresa Pais Taveira) ஆவர். இவர்களுக்கு முன்றாவதாகப் பிறந்த குழந்தையான இவர் கூரிய நுண்ணறிவு படைத்தவர் ஆவார்.

புனித அகுஸ்தீன் சபையில்:

(Augustinian Abbey of Saint Vincent)

ஆன்மீக குருவைக் கலந்தாலோசித்து புனித அகுஸ்தின் துறவற சபையில் சேர்ந்தார். ஊர் உறவினரை விட்டு விலகியிருப்பதே நலம் என்று உணர்ந்த ஃபெர்னாண்டோ தனது விருப்பத்திற்கிணங்க அதிபரின் அனுமதியின்படி, அப்போதைய போர்ச்சுகலின் தலைநகரான “கொயிம்ப்ரா” (Coimbra) என்னும் நகருக்குச் சென்று குருத்துவக் கல்வி பயின்றார். 1219ம் ஆண்டில் 24ம் வயதில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

மொராக்கோவில் (Morocco) வேத சாட்சிகளாக மரித்த ஐந்து ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையோரின் திருப்பண்டம், 1220ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதத்தில் கொண்டு வரப்பட்டது. இதைப் பற்றி சிந்தித்த ஃபெர்னாண்டோ, தாமும் அவ்வாறே கிறிஸ்துவுக்காக வேத சாட்சியாக வேண்டும் என்று தணியாதத் தாகம் கொண்டார். எனவே கி.பி. 1221ம் ஆண்டு புனித அகுஸ்தீன் சபையை விட்டு விலகி, ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் சேர்ந்தார்.

ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில்:

ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையில் சேர்ந்தபோதுதான் ஃபெர்னாண்டோ என்ற பெயரை மாற்றி அந்தோனியார் மடத்தின் பெயரால் அந்தோனி என்ற புதிய பெயர் பெற்றுக்கொண்டார். சிறிது காலம் ஆப்பிரிக்காவிலுள்ள இஸ்லாமியருக்குப் போதிக்கச் சென்றார். உடல்நிலை சரியில்லாததால் மீண்டும் இத்தாலிக்கே திரும்பினார். போர்லி என்னுமிடத்தில் அதிபரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி அங்குள்ள பேராலயத்தில் மறையுரையாற்றினார். அன்றுமுதல் அந்தோனியார் புகழ் பெற்ற பிரசங்கியானார். அதன்பின் பதுவை நகரில் திருமறை சார்ந்த பணிசெய்து மறையுரையாற்றினார். அவரின் மறையுரையை கேட்க ஆலயங்களில் இடம் கொள்ளவில்லை. கிறிஸ்தவ கோட்பாடுகளை விளக்கியும், அந்த நாட்களில் நிலவிய தப்பறைக் கொள்கைகளை எதிர்த்தும் ஆணித்தரமாகப் போதித்தார்.

தாம் வாழ்ந்த காலத்திலும், இறப்பிற்குப் பின்னும் கடவுள் அளித்த கொடையினால் அனேக புதுமைகள் செய்தார். இதனால் "கோடி அற்புதர்" என்ற சிறப்புப் பெயரைப் பெற்றார்.

அந்தோனியாரின் அதிசயப் பண்புகள் மற்றும் அவர் புரிந்த புதுமைகள் பற்றி பல நிகழ்வுகள் உள்ளன. ஒருமுறை, இவர் ரீமினி என்னும் கடற்கரை நகரில் போதித்ததைக் கேட்க சிலர் மறுத்தபோது, மீன்கள் நீரின் மேல் வந்து இவர் கூறியதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனவாம். இன்னொரு முறை யூதர் ஒருவர் இயேசு நற்கருணையில் இருப்பதை மறுத்தாராம். ஆனால் பட்டினி போடப்பட்ட அவரது கழுதை, அதற்குமுன் போடப்பட்ட புல்லைத் தின்னாமல் அந்தோனியாரின் கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்து நற்கருணையின் முன் மண்டியிட்டு ஆராதித்ததாம்.

மற்றுமொறு புதுமை: 

இவர் வாழ்ந்த காலத்தில் கடவுளுடைய கிருபையால் இவர் செய்த புதுமைகளால் ஈர்க்கப்பெற்று இவரை நாடிவருவோர் எண்ணிக்கை அதிகமானதால் துறவியர்கள் மடத்தில் அமைதிக்குக் குந்தகம் ஏற்பட்டதாம். இதன் பொருட்டு மடத்தின் தலைமை குரு இவர் எண்ணிலடங்கா புதுமைகள் செய்ய தடைவிதித்தார். நாள் ஒன்றுக்கு 13 புதுமைகளுக்கு அதிகமாக புதுமைகள் செய்ய தடை விதித்து கட்டளையிட்டார். ஒருநாள், இவர் அன்றைய தினம் செய்யகூடிய 13 புதுமைகளையும் செய்து முடித்தபின்னர், மாலையில் வெளியே உலாவச் சென்றார். அப்பொழுது உயரமான கட்டடத்திலிருந்து ஒருவர் தவறி விழுந்த வேளையில் "அந்தோனியாரே என்னை காப்பாற்றும்" என்று உதவிக்குரல் எழுப்ப, இவர் அவரை வானத்திலேயே அந்தரத்தில் தொங்க வைத்ததாகவும், அருகில் இருந்த மடத்திற்கு சென்று தலைமை குருவிடம் 14வது புதுமை செய்ய அனுமதி பெற்று அவரை தரையில் பத்திரமாக இறக்கினாராம். மற்றொரு புதுமையில், ஒரே நேரத்தில் அந்தோனியார் இரு இடங்களில் போதித்ததாகவும், புதுமைகள் செய்ததாகவும் செய்தி உண்டு.

புனைவுகளை நீக்கிவிட்டு, வரலாற்று நிகழ்வுகளை மட்டுமே பார்த்தாலும் புனித அந்தோனியார் எண்ணற்ற புதுமைகள் செய்தார் என்பது உண்மையே என்று அவரது அதிகாரப்பூர்வமான வரலாறு கூறுகின்றது. 

இறப்பு:

கி.பி. 1231ம் ஆண்டு, பல ஊர்களில் மறையுரை ஆற்றியதாலும், கடும் தவ முயற்சிகளாலும், நோய்வாய்ப்பட்டார். அதே ஆண்டில் ஜீன் மாதம் 13ம் நாள் இறுதி திருவருட்சாதனங்களைப் பெற்றபின் இறந்தார். அப்போது அவருக்கு வயது 35. அதன் பின் 336 ஆண்டுகளுக்குப் பின் அவருடைய கல்லறையானது தோண்டப்பட்டபோது, அவருடைய நாக்கு மட்டும் அழியாமல் இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அந்த நாக்கு இன்றும் பதுவை நகர் கோவிலில் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது. 

அந்தோனியார் இறந்து ஓராண்டு நிறைவதற்கு முன்னரே அவர் புனிதர் என்று திருச்சபையால் அறிவிக்கப்பட்டார்.

1946ம் ஆண்டு, வணக்கத்துக்குரிய திருத்தந்தை 12ம் பயஸ் (Venerable Pope Pius XII), புனிதர் அந்தோனியாரை திருச்சபையின் மறைவல்லுநர்களில் ஒருவராக அறிவித்தார்.

போலந்து நாட்டைச் சார்ந்த 108 மறைச்சாட்சிகள். June 12

ஜூன் 12

போலந்து நாட்டைச் சார்ந்த 108 மறைச்சாட்சிகள்

இந்த 108 பேரும் இரண்டாம் உலகப் போரின்போது ஹிட்லரின் நாசிப் படையினரால் கொல்லப்பட்டவர்கள்.

இவர்களில் 3 ஆயர்கள்

79 அருள்பணியாளர்கள் 

7 துறவிகள்

8 அருள் சகோதரிகள் 

11 பொதுநிலையினர் அடங்குவர்.

இந்த 108 மறைச்சாட்சிகளும்

ஆண்டவர் இயேசுவுக்காக

இரத்தம் சிந்தித்

தங்களுடைய இன்னுயிரை இழந்தவர்கள்.

இவர்களுக்கு 1999 ஆம் ஆண்டு 

ஜூன் திங்கள் 13 ஆம் நாள் 

புனித திருத்தந்தை 

இரண்டாம் யோவான் பவுலால்

அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

சிந்தனை: 

"மறைச்சாட்சிகளின் இரத்தம் திருஅவையின் வித்து" - புனித தெர்த்துலியன்

"கோதுமை மணி மண்ணில் விழுந்து மடியா விட்டால் அது அப்படியே இருக்கும். அது மடிந்தால்தான் மிகுந்த விளைச்சலை அளிக்கும்" - இயேசு

"கிறிஸ்துவின்மீது உண்மையான பற்றுக் கொண்டவர்களை யாரும் கொல்ல முடியாது. அவர்களது முகவரியை மண்ணகத்திலிருந்து விண்ணகத்திற்கு மாற்றலாம், அவ்வளவுதான்" - டுயூக் டான்ஸ்.

அருளாளர் யோலந்தா. ஜூன் 12

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 12)

✠ அருளாளர் யோலந்தா ✠

(Blessed Yolanda)

நிறுவனர் மற்றும் மடாதிபதி:

(Founder and Abbes)

பிறப்பு: கி.பி. 1235

எஸ்டர்காம்

(Esztergom)

இறப்பு: கி.பி. 1298

க்நீஸ்னோ

(Gniezno)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: கி.பி. 1827

திருத்தந்தை 12ம் லியோ

(Pope Leo XII)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 12

அருளாளர் யோலந்தா, ஹங்கேரியின் அரசர் “நான்காம் பேலா” மற்றும் “மரிய லஸ்கரினா” (King Béla IV of Hungary and Maria Laskarina) ஆகியோரின் மகளாவார். இவர், “புனிதர் ஹங்கேரியின் மார்கரெட்” (Saint Margaret of Hungary) மற்றும் “புனிதர் “கிங்கா” (Saint Kinga (Cunegunda) ஆகியோரின் சகோதரியுமாவார். புகழ்பெற்ற ஃபிரான்சிஸ்கன் “புனிதர் ஹங்கேரியின் எலிசபெத்” (Elizabeth of Hungary) இவரது தந்தை வழி அத்தை ஆவார்.

போலந்து நாட்டின் பிரபுவைத் திருமணம் செய்திருந்த யோலந்தாவின் தமக்கை கிங்காவின் மேற்பார்வையில் கல்வி கற்பதற்காக யோலந்தா போலந்து அனுப்பப்பட்டார். அங்கே, அவர் 'போலஸ்லா' (Boleslaw the Pious) என்பவரைத் திருமணம் செய்ய அறிவுறுத்தப்பட்டார். கி.பி. 1257ம் ஆண்டு, அவர்களது திருமணம் நடந்தது. அவர்களுக்கு பின்வரும் மூன்று பெண்குழந்தைகள் பிறந்தன:

1. கி.பி. 1263ம் ஆண்டு, பிறந்த எலிசபெத் (Elizabeth of Kalisz) – (இவர் பின்னாளில் “லெக்னிகா’வின்” பிரபு “ஹென்றி” (Henry V, Duke of Legnica) என்பவரை திருமணம் செய்துகொண்டார்.)

2. கி.பி. 1266ம் ஆண்டு, பிறந்த “ஹெட்விக்” (Hedwig of Kalisz) – (இவர் பின்னாளில் போலந்தின் மன்னன் “முதலாம் விளாடிஸ்லாவ்” (Władysław I the Elbow-high, King of Poland) என்பவரை திருமணம் செய்துகொண்டார்.)

3. கி.பி. 1278ம் ஆண்டு, பிறந்த “அன்னா” (Anna of Kalisz) – (இவர் பின்னாளில் “க்நீஸ்னோ” நகரில் அருட்சகோதரியாக (Nun in Gniezno) துறவறம் பெற்றார்.)

யோலந்தா, தமது திருமணத்தின்போதே எதிர்காலத்தில் ஏழைகளுக்கும் வீடற்றவர்களுக்கும் உதவும் எண்ணம் கொண்டார். இதற்கு அவரது கணவரான 'போல்ஸ்லா'வும் துணை நின்றார். அதன் காரணமாகவே அவருக்கு "நல்லோர்" (The Pious) எனும் பட்டப்பெயரும் கிடைத்தது.

“சேண்டஸ்” (Sandez) என்னுமிடத்தில் யோலந்தாவின் தமக்கை கிங்கா, ஏழைகளுக்கான (Poor Clare monastery) துறவு மடம் ஒன்றினை நிறுவினார்.

கி.பி. 1279ம் ஆண்டு, யோலந்தாவின் கணவர் “போல்ஸ்லா” மரணமடைந்தார். விதவையான யோலந்தா, தமது பெண்களில் ஒருவரான அன்னாவுடன் (Anna) இணைந்து தமக்கையின் “ஏழை கிளாரா” (Poor Clare monastery) என்ற துறவு மடத்தினை நிர்வகிக்க ஆரம்பித்தார். ஆனால், அங்கே நடந்த ஆயுதப் போரின் காரணமாக துறவு மடத்தை அங்கிருந்து அகற்ற வற்புறுத்தப்பட்டார்கள்.

யோலந்தா “க்நீஸ்னோ” (Gniezno) என்னுமிடத்தில் புதிய துறவு மடம் ஒன்றினை நிறுவினார். 63 வயதான யோலந்தா, கி.பி. 1298ம் ஆண்டு, மரணமடைந்தார்.

புனித கஸ்பார் பெர்டோனி (St.Kaspar Bertoni)சீன நாட்டின் விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர் June 12

இன்றைய புனிதர் :

(12-06-2020)

புனித கஸ்பார் பெர்டோனி (St.Kaspar Bertoni)

சீன நாட்டின் விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர்

பிறப்பு 

1777

வெரோனா, இத்தாலி

    

இறப்பு 

12 ஜூன் 1853

வெரோனா

முத்திபேறுபட்டம்: 1975, ஆறாம் பவுல்

கஸ்பார் ஏழைகளின் ஆன்ம வழிகாட்டியாகவும், கத்தோலிக்க பணியகம் ஒன்றில் திருச்சபையின் வரலாற்றை பற்றி எடுத்துரைப்பவராகவும் இருந்தார். பின்னர் கனானிய துறவற சபையில் இளைஞர்களுக்கு கல்வி கற்றுக் கொடுத்தார். அச்சபைக்கு தேவையான எல்லாவித உதவிகளையும் செய்தார். பின்னர் "கிறிஸ்துவின் திருக்காயம்" என்றழைக்கப்படும் சபையை தோற்றுவித்தார். பல ஆயர்களின் உதவி கொண்டு அச்சபையை வளர்த்தெடுத்தார். இவர் தன் மறைமாவட்டத்தில் மிஷினரியாக வேலை செய்து, பல மாவட்டங்களில் ஆன்மீக வழிகாட்டியாக திகழ்ந்து, பலரை தன் சபையில் சேர்த்து பணியாற்றினார். 

1855 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 9 ஆம் பயஸ் அவர்களால் இவரின் சபை பாப்பரசரின் அங்கீகாரம் பெற்ற சபையாக அறிவிக்கப்பட்ட பரிந்துரை செய்யப்பட்டு திருத்தந்தை 9 ஆம் பயஸ் அவர்களால்,1925 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 23 ஆம் நாள் பாப்புவின் அங்கீகாரம் பெற்ற சபையாக அறிவிக்கப்பட்டது. இவர் இறக்கும் வரை பல ஆன்மாக்களுக்கு ஆன்ம வழிகாட்டியாகவே திகழ்ந்தார். இவர் சீன நாட்டில் மறைபரப்பு பணியை வளர்க்க பெரும்பாடுபட்டார். 

செபம்:

இரக்கத்தின் இறைவா! உம்மீது கொண்ட நம்பிக்கையால், பலரின் மனக்காயங்களை போக்கி, வழிகாட்டியாக திகழ்ந்தார் புனித கஸ்பார். எம்மையும் உமது கருவியாய் பயன்படுத்தி, மற்றவர்களுக்கு ஆறுதல் அளிப்பவராக நாங்கள் வாழ வரம் வாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (12-06-2020)

Saint Gaspare Bertoni

Son of Francis, a wealthy lawyer and notary, and Brunora Ravelli Bertoni, he was raised in a pious family. His beloved sister died when Gaspare was quite young. He was educated at home, then by Jesuits and the Marian Congregation at Saint Sebastian's School in Verona, Italy.

At his first Communion Gaspare received a vision and message that he was to become a priest, and he entered the seminary in 1796. On 1 June 1796, troops from Revolutionary France began a 20 year occupation of northern Italy. Gaspar joined the Gospel Fraternity for Hospitals, and worked to help those wounded, ill, displaced, or otherwise harmed by the occupation. Ordained on 20 September 1800.

Chaplain to the sisters of Saint Magdalen Canossa convent. Spiritual director to many including Blessed Leopoldina Naudet, Venerable Teodora Campestrini, and an entire seminary. Well known preacher. One of the leaders in a Europe-wide movement to offer prayers and support for Pope Pius VII when he was imprisoned by Napolean Bonaparte. Established the Marian Oratories. Organized free schools for the poor. Spread devotion to the Five Wounds of Christ.

Founded the Congregation of the Sacred Stigmata of Our Lord Jesus Christ (Stigmatines) on 4 November 1816. Their mission was to serve as "Apostolic Missionaries for the assistance of bishops", and they were under the patronage of Mary and Joseph.

Beset by fevers and a continuing infection in his right leg during the last two decades of his life. Over 300 operations were performed on his leg in an effort to stem the infection. Continued to serve as counselor and spiritual director from his hospital bed.

Born :

9 October 1777 in Verona, Italy

Died :

Sunday 12 June 1853 in Verona, Italy of natural causes

Canonized :

1 November 1989 by Pope St. John Paul II

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 12)

✠ புனிதர் கேஸ்பர் பெர்டோனி ✠

(St. Gaspare Bertoni)

குரு/ சபை நிறுவனர்:

(Priest/ Founder)

பிறப்பு: அக்டோபர் 9, 1777

வெரோனா, வெனிஸ் குடியரசு

(Verona, Republic of Venice)

இறப்பு: ஜூன் 12, 1853 (வயது 75)

வெரோனா, லொம்பார்டி-வெனிஷியா அரசு 

(Verona, Kingdom of Lombardy-Venetia)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: நவம்பர் 1, 1975

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

புனிதர் பட்டம்: நவம்பர் 1, 1989

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 12

பாதுகாவல்:

“ஸ்டிக்மேடைன்ஸ்” (Stigmatines)

புனிதர் கேஸ்பர் பெர்டோனி, ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும், “தூய ஸ்டிக்மாட்டா" (Congregation of the Sacred Stigmata) சபையின் நிறுவனரும் ஆவார்.

கி.பி. 1777ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 9ம் தேதி, வெனிஸ் குடியரசின் “வெரோனா” (Verona) நகரில் பிறந்த இப்புனிதரின் தந்தை ஒரு சட்ட வல்லுநர் ஆவார். அவரது பெயர், “ஃபிரான்சிஸ்கோ பெர்டோனி“ (Francesco Bertoni) ஆகும். இவரது தாயாரின் பெயர் “ப்ரூநோரா ரவெல்லி” (Brunora Ravelli) ஆகும். இவரது குழந்தைப் பருவத்திலேயே இவரது ஒரே சகோதரி மரித்துப்போனார்.

ஆரம்பக் கல்வியை தமது பெற்றோரிடமே கற்ற பெர்டோனி, அதன் பின்னர், தமது சொந்த ஊரான வெரோனாவிலுள்ள “புனித செபாஸ்டியன்” பள்ளியின் (Saint Sebastian's School) “இயேசு சபை” மற்றும் “மரியான் சபை” (Jesuits and the Marian Congregation) துறவியரிடம் கற்றார்.

இவர் “புது நன்மை” (First Communion) பெறும்போது ஒரு திருக்காட்சி காணக் கிடைத்தது. அதன் அறிவுறுத்தலின்படி, கி.பி. 1796ம் ஆண்டு, குருத்துவ கல்வி கற்க ஆரம்பித்தார். கி.பி. 1796ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், முதல் தேதியன்று, ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் “ஃபிரெஞ்ச் புரட்சிப் படைகள்” (French Revolution – troops) இத்தாலி நாட்டின் வடக்குப் பிராந்திய நகரங்களை இருபதாண்டு கால ஆக்கிரமிப்பு செய்யத் தொடங்கியிருந்தன.

பெர்டோனி, மருத்துவமனைகளுக்கான “நற்செய்தி சகோதரத்துவ குழுவில்” (Gospel Fraternity) இணைந்து, புரட்சிப்படைகளின் நடவடிக்கைகளால் காயமுற்ற, நோயுற்ற மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவும் பணியாற்ற தொடங்கினார். அவர் 1800ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 20ம் தேதி, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார்.

பெர்டோனி, “புனிதர் மகதலின் கனோஸ்ஸா பள்ளியின் அருட்சகோதரியரின் (Sisters of Saint Magdalen Canossa Convent) ஆலய குருவாக பணியாற்றிய அதே வேளையில், அருட்சகோதரியினரதும் குருத்துவ கல்லூரியினதும் ஆன்மீக இயக்குனராகவும் (Spiritual Director) பணியாற்றினார். ஃபிரெஞ்ச் பேரரசர் நெப்போலியனால் (Napolean Bonaparte) சிறை பிடிக்கப்பட்டிருந்த திருத்தந்தை ஏழாம் பயசு’க்காக (Pope Pius VII) ஆதரவளிப்போர் மற்றும் செபிக்கும் தலைவர்களில் ஒருவராகவும் இருந்தார்.

மரியான் செபக்கூடங்களை நிறுவுதல், இயேசுவின் ஐந்து காய பக்தியைப் பரப்புதல் மற்றும் எழைகளுக்கான பள்ளிகளை நிறுவுதல் ஆகியன புனிதர் கேஸ்பர் பெர்டோனி அவர்களின் முக்கிய மறைபணிகளாக இருந்தன. 1816ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 4ம் தேதி, “இயேசு கிறிஸ்துவின் தூய ஐந்து காய தழும்புகளின் சபை” (Congregation of the Sacred Stigmata of Our Lord Jesus Christ) எனும் சபையை தோற்றுவித்தார். 2012ம் வருட அறிக்கையின்படி, இச்சபையில் 94 இல்லங்களும் 331 குருக்கள் உள்ளிட்ட 422 உறுப்பினர்களும் இருப்பதாக கூறப்படுகின்றது.

புனிதர் கேஸ்பர் பெர்டோனி தமது இறுதி நாட்களில் காய்ச்சல் போன்ற நோய்களால் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டார். தமது வாழ்க்கையின் கடைசி இருபது ஆண்டுகளை தமது வலது காலில் ஏற்பட்ட நோய்த் தொற்றுடனேயே கழித்தார். அவருடைய காலின் நோய்த்தொற்றை நீக்கும் முயற்சியாக, கடந்த இருபது ஆண்டுகளில், அவரது வலது காலில் முன்னூறுக்கும் மேற்பட்ட அறுவை சிகிச்சைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்தன. அப்படியும், மருத்துவமனை படுக்கையில் இருந்தபடியே பலருக்கு ஆன்மீக வழிகாட்டியாகவும் ஆலோசகராகவும் 1853ம் ஆண்டு தாம் மரிக்கும்வரை தமது சேவையைத் தொடர்ந்தார்.

புனித பர்னபா(St. Barnabas )திருத்தூதர், மறைசாட்சி(Apostle, Martyr) June 11

இன்றைய புனிதர் :

(11-06-2020)

புனித பர்னபா(St. Barnabas )

திருத்தூதர், மறைசாட்சி(Apostle, Martyr)

பிறப்பு 

--

 

  

இறப்பு 

கி.பி. 61 

இவர் 12 அப்போஸ்தலர்களில் ஒருவர் அல்லர். தொடக்கத் திருச்சபையின் தந்தையரும், லூக்கா நற்செய்தியாளரும் இவரது அப்போஸ்தலிக்க ஆர்வம் நிறைந்த பணிகளின் பொருட்டு, அப்போஸ்தலர் என இவரை அழைத்தார்கள். சைப்பிரசு தீவைச் சேர்ந்த யோசேப்பு என்னும் லேவியர் ஒருவர் இருந்தார். திருத்தூதர்கள் இவருக்கு "ஊக்குவிக்கும் பண்பு கொண்டவர்" என்று பொருள்படும் பர்னபா என்னும் பெயர் கொடுத்தார்கள். அவர் தமது நிலத்தை விற்று அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு வந்து திருத்தூதர்களது காலடியில் வைத்தார் ( தி.ப. 4: 36-37) 

பின்பு 3 ஆண்டுகள் கழித்து, மனந்திரும்பிய பவுல் யெருசலேமுக்கு வந்தார். சீடர்கள் அவர் மனந்திரும்பியவர் என ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராக இல்லை. இவ்வேளையில்தான் "பர்னபா" அவருக்குத் துணை நின்று அவரை திருத்தூதர்களிடம் அழைத்து சென்றார். (தி.ப. 9:27). பின்னர் அந்தியோக்கியா நகரில் திருத்தூதர் பணியின் மூலம் பலரும் மனந்திரும்பினர் என்பதனால், யெருசலேம் நகரிலிருந்து , இந்த புதுக்கிறிஸ்தவர்களை ஊக்குவிக்க ஒருவரை அனுப்ப தீர்மானித்தார். தூய ஆவியால் நிரம்ப பெற்றவர், ஆழமான விசுவாசம் கொண்டவர் பர்னபா என்று சொல்லி அவரை அனுப்பினர். அவர் அங்குப்போய் நேரில் கண்டதும் ஒரே இன்பமும், மகிழ்ச்சியும் கொண்டவராய் பவுலின் ஒத்துழைப்பைப் பெற தார்சீஸ் நகர் சென்று அவரை அழைத்து வந்தார். 

பின்னர் யூதாவிலும், யெருசலேம் முழுவதும் கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. இதனால் பர்னபா அந்தியோக்கியத் திருச்சபையிடம் பொருள் உதவி பெற்று, அதை சவுல் வழியாக எருசலேமுக்கு அனுப்பி வைத்தார். லிஸ்திரா என்ற ஊரில் கால் ஊனமுற்ற ஒருவரை இயேசுவின் பெயரால் குணமாக்கினார். இதைக் கண்ட அவ்வூரினர் இவர்களை தெய்வங்களாக மதித்து, பலியிட முயன்றனர். அப்போது யூதர்கள் அம்மனிதர்களை தூண்டிவிட்டு பர்னபா மற்றும் பவுலுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்து , அவர்களை கல்லால் எறிந்தார்கள் (தி.ப. 14: 18-20). 

பின்பு நற்செய்தியாளர் ஜான் மார்க்கை அழைத்து கொண்டு பர்னபாவும் பவுலும் சைப்ரஸ் சென்றார்கள். அங்கு போதித்த பின், பம்பிலியா நோக்கிப் புறப்படும்போது, ஜான் மார்க் அவர்களுடன் சேர்ந்து போகவில்லை. இதனால் பவுல் வருத்தமுற்றார். இதன்பின்னர் அந்தியோக்கியாவில் விருத்தசேதனம் பற்றி கடுமையாக கருத்து மோதல் எழுந்தது. இதை தீர்த்து வைக்க யெருசலேமில் முதல் பொதுச்சங்கம் கூடியது. யூதர்கள் விரித்த வலையில் பர்னபா விழுந்ததை எண்ணி பவுல் மிகவும் வருத்தப்பட்டார். அதன்பிறகு பர்னபாவுக்கும், பவுலுக்கும் இடையே மீண்டும் மோதல் ஏற்பட்டது. ஏற்கெனவே திருச்சபை தொடங்கப்பட்ட இடங்களுக்கு சென்று, அவ்விருவரும் பார்வையிட திட்டம் தீட்டியபொழுது, ஜான் மார்க்கையும் அழைத்து செல்வோம் என்று பர்னபா கூறியபோது, இதனை பவுல் ஏற்கவில்லை. இதனால் பவுல் தனியாக விடப்பட்டார். அப்போது பர்னபா ஜான் மார்க்குடன் சைப்ரஸ் சென்றார். கி.பி. 61 ல் பவுல் உரோமையில் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். அப்போது ஜான் மார்க்கைத் தம்மிடம் அனுப்பி வைக்கக் கேட்டுக்கொண்டார். அவ்வேளையில்தான் பர்னபா கல்லால் எரிந்து கொல்லப்பட்டார். அவருடைய திருப்பண்டங்கள் சைப்ரஸில், சலாமிசுக்கு அருகில் கிடைத்தன என்றும், அக்கல்லறையில் எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட மத்தேயுவின் நற்செய்தி கிடைத்ததாகவும் நம்பப்படுகின்றது. 

செபம்:

வாழ்வளிக்கும் வள்ளலே எம் தலைவா! நற்செய்தியை பறைசாற்றி, பலவித துன்பங்களை ஏற்று கல்லால் எரிந்து கொல்லப்பட்ட திருத்தூதர் பர்னபாவை நினைவுகூர்ந்து உமக்கு நன்றி கூறுகின்றோம். நாங்கள் எங்களின் அன்றாட வாழ்வில் நற்செய்தியை வாசிக்காமல் நிற்பதோடு இறைவார்த்தைகளை எமதாக்கி, உமது நற்செய்தியின்படி வாழ்ந்திட உமதருள் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (11-06-2020)

St. Barnabas

He was one of the seventy apostles selected by Jesus for preaching the Gospel. His birth detail is not available but was born a Jew and his birth name was Joseph. He sold all his properties and placed the proceeds on the feet of the apostles and the apostles gave him the name 'Barnabas', meaning 'Son of consolation' or 'Son of encouragement'. He appears in the Acts of the Apostles and in some of the epistles of Apostle Paul. There is also a belief that both St. Paul and St. Barnabas were students of the Rabbi Gamaliel. Barnabas and Paul under took missionary journeys together. St. Barnabas along with St. Paul attended the First Council of Jerusalem, where the Apostles under the leadership of St. Peter decided that the Gentile converts to Christianity need not undergo circumcision. He was sent by the Apostles to Antioch to supervise the church activities there. He went to Cyprus in the year 45 A.D. with St. Paul and there a Roman Official Sergius Paulus was converted to Christianity by them in the island of Paphos in Salamis. When he was preaching the Gospel in Cyprus, the Jews stoned him to death without tolerating his extraordinary success in his missionary work at a place called Salamis in 61 A.D. But St. Barnabas appeared in a dream to Arthemios, Archbishop of Constantia (Salamis) in the year 478 and gave some indication about his burial place beneath a carob tree. Arthemios found out the grave and when the remains of Barnabas was taken it was found that a manuscript of St. Matthew’s Gospel was on the remains of his breast. The manuscript Gospel of Matthew was presented by the arch-bishop to the Emperor Zeno at Constantinople and got certain privileges from the Eastern Emperor Zeno. St. Barnabas was the founder of the Church of Cyprus.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 11)

✠ புனிதர் பர்னபாஸ் ✠

(St. Barnabas)

அந்தியோக்கியா மற்றும் சைப்பிரஸின் திருத்தூதர், 

மறைப்பணியாளர், இறைவாக்கினர், சீடர் மற்றும் மறைசாட்சி:

(Apostle to Antioch and Cyprus, Missionary, Prophet, Disciple and Martyr)

பிறப்பு: தகவல் இல்லை

சைப்ரஸ்

(Cyprus)

இறப்பு: கி.பி. 61

சலாமிஸ், சைப்ரஸ்

(Salamis, Cyprus)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம்

(Anglican Communion)

லூதரனியம்

(Lutheran Church)

ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபைகள்

(Oriental Orthodox Church,)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித பர்னபாஸ் துறவு மடம், ஃபமாகஸ்டா, சைப்ரஸ்

(Monastery of St Barnabas in Famagusta, Cyprus)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 11

பாதுகாவல்: 

சைப்பிரஸ் (Cyprus), அந்தியோக்கியா (Antioc), அமைதி ஏற்பட,

ஆலங்கட்டி மழையிலிருந்து காக்கப்பட.

ஜோசஃப் எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் பர்னபாஸ், ஒரு ஆதி கிறிஸ்தவரும் இயேசுவின் சீடர்களுல் ஒருவரும் ஆவார். ஆனால், இவர் 12 அப்போஸ்தலர்களில் ஒருவர் அல்லர். தொடக்கத் திருச்சபையின் தந்தையரும், லூக்கா நற்செய்தியாளரும் இவரது அப்போஸ்தலிக்க ஆர்வம் நிறைந்த பணிகளின் பொருட்டு, அப்போஸ்தலர் என இவரை அழைத்தார்கள்.

திருத்தூதர் பணிகள் 4:36ன் படி, இவர் சைப்ரஸில் வாழ்ந்த யூதராவார். திருத்தூதர் பணிகள் 14:14 இவரையும் ஒரு திருத்தூதர் எனக் குறிக்கின்றது. இவரும் பவுலும் திருத்தூது பயணங்கள் மேற்கொண்டு யூத கிறிஸ்தவர்களிடம் புறவினத்தாரான கிறிஸ்தவர்களுக்காகப் பரிந்து பேசினர். இவர்கள் இருவரும் எருசலேம் சங்கத்தில் கலந்து கொண்டனர். பர்னபாஸ் மற்றும் பவுல் “அனத்தோலியா’வின்” (Anatolia) பல்வேறு நகரங்களிலுள்ள தொழுகைக் கூடங்களுக்கு வந்திருந்த கடவுள் பயமுள்ள புறவினத்தார் பலரை மனந்திருப்பினர். 

பர்னபாசைக் குறித்து திருத்தூதர் பணிகள் நூலிலும் பவுலின் திருமுகங்களிலும் காணக்கிடைக்கின்றது. திர்தூளியன் (Tertullian) இவரை “எபிரேயருக்கு எழுதிய திருமுகத்தின்” (Epistle to the Hebrews) ஆசிரியர் எனக்குறிக்கின்றார். ஆயினும் இதற்கு எவ்வித சான்றும் இல்லை.

பர்னபாஸின் மரணத்தின் சூழ்நிலைகள், இடம், தேதி பற்றி வரலாற்று ரீதியாக ஏதும் தெரியாது எனினும், அவர் சுமார் கி. பி. 61ல் மறைசாட்சியாக “சைப்பிரஸில்” “ஸலாமிஸ்” (Salamis in Cyprus) எனும் இடத்தில் கொல்லப்பட்டார் என்பது கிறிஸ்தவ மரபு. “சைப்பிரஸ் மரபுவழி திருச்சபை’யினை” (Cypriot Orthodox Church) நிருவியவர் இவரே என நம்பப்படுகின்றது. கத்தோலிக்க திருச்சபையின் பொது நாள்காட்டியில் இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூன் 11 ஆகும்.

கொலோசையர் (நூல்) 4ன் அடிப்படையில் பர்னபாஸ், மாற்குவின் உறவினர் என நம்பப்படுகின்றது. சில மரபுகளின்படி எழுபது சீடர்களில் ஒருவராகக் கருதப்படும் அரிஸ்தோபுலுஸ் பர்னபாஸின் சகோதரராக நம்பப்படுகின்றது.

சைப்பிரசு தீவைச் சேர்ந்த யோசேப்பு என்னும் லேவியர் ஒருவர் இருந்தார். திருத்தூதர்கள் இவருக்கு "ஊக்குவிக்கும் பண்பு கொண்டவர்" என்று பொருள்படும் பர்னபாஸ் என்னும் பெயர் கொடுத்தார்கள். அவர் தமது நிலத்தை விற்று அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு வந்து திருத்தூதர்களது காலடியில் வைத்தார். (தி.பா. 4: 36-37)

பின்பு 3 ஆண்டுகள் கழித்து, மனந்திரும்பிய பவுல் யெருசலேமுக்கு வந்தார். சீடர்கள் அவர் மனந்திரும்பியவர் என ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. இவ்வேளையில்தான் பர்னபாஸ் அவருக்குத் துணை நின்று அவரை திருத்தூதர்களிடம் அழைத்து சென்றார். (தி.பா. 9:27). 

பின்னர் அந்தியோக்கியா நகரில் திருத்தூதர் பணியின் மூலம் பலரும் மனந்திரும்பினர் என்பதனால், யெருசலேம் நகரிலிருந்து, இந்த புதுக்கிறிஸ்தவர்களை ஊக்குவிக்க ஒருவரை அனுப்ப தீர்மானித்தார். 

தூய ஆவியால் நிரம்ப பெற்றவர், ஆழமான விசுவாசம் கொண்டவர் பர்னபாஸ் என்று சொல்லி அவரை அனுப்பினர். அவர் அங்கு போய் நேரில் கண்டதும் மகிழ்ச்சி கொண்டவராய் பவுலின் ஒத்துழைப்பைப் பெற “டார்சஸ்” (Tarsus) நகர் சென்று அவரை அழைத்து வந்தார்.

பின்னர் யூதாவிலும், யெருசலேம் முழுவதும் கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. இதனால் பர்னபாஸ் அந்தியோக்கியத் திருச்சபையிடம் பொருள் உதவி பெற்று, அதை பவுல் வழியாக எருசலேமுக்கு அனுப்பி வைத்தார். லிஸ்திரா என்ற ஊரில் கால் ஊனமுற்ற ஒருவரை இயேசுவின் பெயரால் குணமாக்கினார். இதைக் கண்ட அவ்வூர் மக்கள், இவர்களை தெய்வங்களாக மதித்து, பலியிட முயன்றனர். அப்போது யூதர்கள் அம்மனிதர்களை தூண்டிவிட்டு பர்னபாஸ் மற்றும் பவுலுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்து, அவர்களை கல்லால் எறிந்தார்கள்.

(தி.பா. 14: 18-20).

மறைசாட்சி:

அக்காலத்தில் சிரியா மற்றும் சலாமிஸ் (Syria and Salamis) பிராந்தியங்களில் பர்னபாஸ் நற்செய்தியை பரப்பிக்கொண்டும் கற்பித்துக்கொண்டும் தமது அசாதாரண வெற்றியில் மிகவும் உற்சாகமடைந்திருக்கையில் அங்கு வந்த யூதர்கள், அவர்மேல் சட்டென விழுந்து அவரைப் பிடித்து இழுத்து வந்தனர். மனிதாபிமானமற்ற சித்திரவதைகள் செய்தபின்னர், கற்களால் எரிந்து அவரைக் கொன்றனர். யூதர்களின் காட்டுமிராண்டித்தனமான நடவடிக்கைகளை கண்கூடாக பார்த்திருந்த அவரது உறவினரான “ஜான் மாற்கு” (John Mark) பர்னபாசை தனிப்பட்ட முறையில் அடக்கம் செய்தார்.

† Saint of the Day †

(June 11)

✠ St. Barnabas ✠

Apostle to Antioch and Cyprus, Missionary, Prophet, Disciple, and Martyr:

Born: Unknown

Cyprus

Died: Reputedly 61 AD

Salamis, Cyprus

Venerated in:

Catholic Church

Eastern Orthodox Churches

Oriental Orthodox Churches

Anglican Communion

Lutheran Church

Canonized: Pre-Congregation

Major Shrines:

Monastery of St Barnabas in Famagusta, Cyprus

Feast: June 11

Patronage:

Cyprus, Antioch, Against hailstorms, Invoked as the peacemaker

Barnabas (originally Joseph), styled an Apostle in Holy Scripture, and, like St. Paul, ranked by the Church with the Twelve, though not one of them; b. of Jewish parents in the Island of Cyprus about the beginning of the Christian Era. A Levite, he naturally spent much time in Jerusalem, probably even before the Crucifixion of Our Lord, and appears also to have settled there (where his relatives, the family of Mark the Evangelist, likewise had their homes — Acts 12:12) and to have owned land in its vicinity (4:36-37).

A rather late tradition recorded by Clement of Alexandria and Eusebius says that he was one of the Seventy Disciples; but Acts (4:36-37) favors the opinion that he was converted to Christianity shortly after Pentecost (about A.D. 29 or 30) and immediately sold his property and devoted the proceeds to the Church. The Apostles, probably because of his success as a preacher, for he is later placed first among the prophets and doctors of Antioch, surnamed him Barnabas, a name then interpreted as meaning "son of exhortation" or "consolation". Though nothing is recorded of Barnabas for some years, he evidently acquired during this period a high position in the Church.

When Saul the persecutor, later Paul the Apostle, made his first visit (dated variously from A.D. 33 to 38) to Jerusalem after his conversion, the Church there, remembering his former fierce spirit, was slow to believe in the reality of his conversion. Barnabas stood sponsor for him and had him received by the Apostles, as the Acts relate (9:27), though he saw only Peter and James, the brother of the Lord, according to Paul himself (Galatians 1:18-19). Saul went to his house at Tarsus to live in obscurity for some years, while Barnabas appears to have remained at Jerusalem.

The event that brought them together again and opened to both the door to their lifework was an indirect result of Saul's own persecution. In the dispersion that followed Stephen's death, some Disciples from Cyprus and Cyrene, obscure men, inaugurated the real mission of the Christian Church by preaching to the Gentiles. They met with great success among the Greeks at Antioch in Syria, reports of which coming o the ears of the Apostles, Barnabas was sent thither by them to investigate the work of his countrymen. He saw in the conversions effected the fruit of God's grace and, though a Jew, heartily welcomed these first Gentile converts.

His mind was opened at once to the possibility of this immense field. It is proof of how deeply impressed Barnabas had been by Paul that he thought of him immediately for this work, set out without delay for distant Tarsus, and persuaded Paul to go to Antioch and begin the work of preaching. This incident, shedding light on the character of each, shows it was no mere accident that led them to the Gentile field. Together they labored at Antioch for a whole year and "taught a great multitude". Then, on the coming of famine, by which Jerusalem was much afflicted, the offerings of the Disciples at Antioch were carried (about A.D. 45) to the mother-church by Barnabas and Saul (Acts 11). Their mission ended, they returned to Antioch, bringing with them the cousin, or nephew of Barnabas (Colossians 4:10), John Mark, the future Evangelist (Acts 12:25).

The time was now ripe, it was believed, for more systematic labors, and the Church of Antioch felt inspired by the Holy Ghost to send out missionaries to the Gentile world and to designate for the work, Barnabas and Paul. They accordingly departed, after the imposition of hands, with John Mark as a helper. Cyprus, the native land of Barnabas, was first evangelized, and then they crossed over to Asia Minor. Here, at Perge in Pamphylia, the first stopping place, John Mark left them, for what reason his friend St. Luke does not state, though Paul looked on the act as desertion. The two Apostles, however, pushing into the interior of a rather wild country, preached at Antioch of Pisidia, Iconium, Lystra, at Derbe, and other cities.

At every step, they met with opposition and even violent persecution from the Jews, who also incited the Gentiles against them. The most striking incident of the journey was at Lystra, where the superstitious populace took Paul, who had just cured a lame man, for Hermes (Mercury) "because he was the chief speaker", and Barnabas for Jupiter, and were about to sacrifice a bull to them when prevented by the Apostles. Mob-like, they were soon persuaded by the Jews to turn and attack the Apostles and wounded St. Paul almost fatally. Despite opposition and persecution, Paul and Barnabas made many converts on this journey and returned by the same route to Perge, organizing churches, ordaining presbyters and placing them over the faithful, so that they felt, on-again reaching Antioch in Syria, that God had "opened a door of faith to the Gentiles" (Acts 13:13-14:27).

Barnabas and Paul had been "for no small time" at Antioch when they were threatened with the undoing of their work and the stopping of its further progress. Preachers came from Jerusalem with the gospel that circumcision was necessary for salvation, even for the Gentiles. The Apostles of the Gentiles, perceiving at once that this doctrine would be fatal to their work, went up to Jerusalem to combat it; the older Apostles received them kindly and at what is called the Council of Jerusalem (dated variously from A.D. 47 to 51) granted a decision in their favor as well as a hearty commendation of their work (Acts 14:27-15:30). On their return to Antioch, they resumed their preaching for a short time.

St. Peter came down and associated freely there with the Gentiles, eating with them. This displeased some disciples of James; in their opinion, Peter's act was unlawful, as against the Mosaic law. Upon their remonstrances, Peter yielded apparently through fear of displeasing them and refused to eat any longer with the Gentiles. Barnabas followed his example. Paul considered that they "walked not uprightly according to the truth of the gospel" and upbraided them before the whole church (Galatians 2:11-15). Paul seems to have carried his point.

Shortly afterward, he and Barnabas decided to revisit their missions. Barnabas wished to take John Mark along once more, but on account of the previous defection, Paul objected. A sharp contention ensuing, the Apostles agreed to separate. Paul was probably somewhat influenced by the attitude recently taken by Barnabas, which might prove a prejudice to their work. Barnabas sailed with John Mark to Cyprus, while Paul took Silas a revisited the churches of Asia Minor. It is believed by some that the church of Antioch, by its God-speed to Paul, showed its approval of his attitude; this inference, however, is not certain (Acts 15:35-41).

Little is known of the subsequent career of Barnabas. He was still living and laboring as an Apostle in 56 or 57, when Paul wrote I Cor. (ix, 5, 6). from which we learn that he, too, like Paul, earned his own living, though on an equality with other Apostles. The reference indicates also that the friendship between the two was unimpaired. When Paul was a prisoner in Rome (61-63), John Mark was attached to him as a disciple, which is regarded as an indication that Barnabas was no longer living (Colossians 4:10). This seems probable.

Various traditions represent him as the first Bishop of Milan, as preaching at Alexandria and at Rome, whose fourth (?) bishop, St. Clement, he is said to have converted, and as having suffered martyrdom in Cyprus. The traditions are all late and untrustworthy.

With the exception of St. Paul and certain of the Twelve, Barnabas appears to have been the most esteemed man of the first Christian generation. St. Luke, breaking his habit of reserve, speaks of him with affection, "for he was a good man, full of the Holy Ghost and of Faith". His title to glory comes not only from his kindliness of heart, his personal sanctity, and his missionary labors, but also from his readiness to lay aside his Jewish prejudices, in this anticipating certain of the Twelve; from his large-hearted welcome of the Gentiles, and from his early perception of Paul's worth, to which the Christian Church is indebted, in large part at least, for its great Apostle. His tenderness towards John Mark seems to have had its reward in the valuable services later rendered by him to the Church.

The feast of St. Barnabas is celebrated on 11 June. He is credited by Tertullian (probably falsely) with the authorship of the Epistle to the Hebrews, and the so-called Epistle of Barnabas is ascribed to him by many Fathers.

பலெர்மோ நகர் புனிதர் ஒலிவியா June 10

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 10)

✠ பலெர்மோ நகர் புனிதர் ஒலிவியா ✠

(St. Olivia of Palermo)

கன்னியர்/ மறைசாட்சி:

(Virgin/ Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 448

பலெர்மோ, சிசிலி

(Palermo, Sicily)

இறப்பு: கி.பி. 463

டுனிஸ், வட ஆபிரிக்கா

(Tunis, North Africa)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 10

பாதுகாவல்: 

சிசிலியின் நகரங்களான:

பலெர்மோ, மோன்டே சேன் கிலியானோ, டேர்மினி இமெரெஸ், அல்கமோ, பெட்டினியோ, செஃபலு

(Sicilian towns of Palermo, Monte San Giuliano, Termini Imerese, Alcamo, Pettineo, Cefalù)

ஒலேசா டி மொன்ட்செர்ராட் (கட்டலோனியா)

(Olesa de Montserrat (Catalonia)

புனிதர் ஒலிவியா கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்காக கொடூரமாக துன்புறுத்தப்பட்டு மறைசாட்சியாக உயிர்துறந்த கன்னியரும் கிறிஸ்தவ புனிதரும் ஆவார்.

இவரது சரித்திரத்தை எழுதிய சரித்திரவியலாளர்களின் கூற்றின்படி, கி.பி. ஏறக்குறைய 448ம் ஆண்டு உன்னதமான சிசிலியன் குடும்பமொன்றில் பிறந்த அழகிய மகள் ஆவார். சிறு வயதிலிருந்தே ஏழைகளுக்கு தொண்டாற்ற விரும்பிய இச்சிறுமி, தமது குடும்பத்துக்கே உரித்தான வசதியான வாழ்க்கை மற்றும் கௌரவம் ஆகியவற்றை ஒதுக்கி, தம்மை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர் ஆவார்.

கி.பி. 454ம் ஆண்டு, சிசிலியை வெற்றிகொண்ட “வண்டல்ஸ்” அரசன் (king of the Vandals) “ஜென்செரிக்” (Genseric) என்பவன், “பலெர்மோ” (Palermo) மாநிலத்தை முற்றுகையிட்டதுடன் அநேகம் கிறிஸ்தவர்களை துன்புறுத்தி கொன்றான்.

ஒலிவியா தமக்கு பதின்மூன்று வயதானபோது, நோயாளிகளுக்கு வேண்டிய சேவைகளை செய்ய தொடங்கினார். தமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் திடமாக, உறுதியாக இருக்குமாறு பிற கிறிஸ்தவ மக்களை வேண்டிக்கொண்டார். அவருடைய ஆத்மாவின் வலிமையால் “வண்டல்ஸ்” ஈர்க்கப்பட்டிருந்தது. அவருடைய விசுவாசத்திற்கு எதிராக எதுவுமே நடக்க முடியாது என்பதையும் அறிந்திருந்தது. “வண்டல்ஸ்” மக்கள் அவரை “டுனிஸ்” (Tunis) நகரத்துக்கு அனுப்பி வைத்தனர். அங்கே, ஆளுநர் அவருடைய நிலைப்பாட்டிலிருந்து அவரை மீட்டெடுக்க முயல்வார் என்று நம்பினார்கள்.

ஆனால், “டுனிஸ்” (Tunis) நகரில் ஒலிவியா அற்புதங்கள் நிகழ்த்தத் தொடங்கினார். ஏராளமான பாகன் இன மக்களை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். கோபமுற்ற ஆளுநர், ஒலிவியாவை கொடிய விலங்குகள் இருக்கும் காட்டில் கொண்டு தனிமையில் விட உத்தரவிட்டார். ஒன்று, ஒலிவியா பசி பட்டினியால் சாகனும்; அல்லது பசியெடுத்த காட்டு மிருகங்களுக்கு இரையாகணும் என்ற எண்ணத்தில் அவரை காட்டில் கொண்டு விட்டனர். ஆனால், அவர்களது எண்ணம் ஈடேறவில்லை. அங்கிருந்த காட்டு மிருகங்கள் அவரை சீண்டவேயில்லை. அவரைச் சுற்றிலும் அமைதியுடன் திரிந்தன.

ஒருமுறை, “டுனிஸ்” நகரிலிருந்து வேட்டையாடும் நோக்கில் ஓலிவியா இருந்த காட்டுக்கு வேட்டையாட வந்த சிலர், அங்கே ஒலிவியாவைக் கண்டு, அவரது அழகில் ஆசை கொண்டு, அவரை பாலியல் வன்கொடுமை செய்ய முயன்றனர். ஆனால், ஒலிவியா இறை வார்த்தைகளைக் கொண்டு அவர்களையும் மனம் மாற்றினார். பாகன் இன இளைஞர்களாகிய அவர்கள் அனைவரையும் கிறிஸ்தவ வேதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். அவர்களுக்கு அங்கேயே திருமுழுக்கு அளித்தார்.

காட்டிலிருந்து வெளியே வந்த ஒலிவியா, “டுனிஸ்” பிராந்தியத்திலுள்ள நோயுற்ற மக்களை அற்புதமாக குணமாக்கினார். துன்புறும் மக்களை அதிசயமாக ஆறுதல் படுத்தினார். எண்ணற்ற பாகன் இன மக்களை கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு மனம் மாற்றினார். இவற்றையெல்லாம் கேள்வியுற்ற ஆளுநர், ஒலிவியாவை கைது செய்து சிறையிலடைத்தார். மனம் மாறி வருத்தம் தெரிவித்து கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைக் கைவிட சந்தர்ப்பமளித்தார். ஆனால், இவை யாவற்றையும் மறுத்த ஒலிவியா கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை கைவிட தீர்க்கமாக மறுத்தார்.

சிறையிலடைக்கப்பட்ட ஒலிவியாவின் ஆடைகள் களையப்பட்டன. சிறுமியென்றும் பாராமல் இரக்கமற்ற வகையில் அவர் அடித்து துன்புறுத்தப்பட்டார். கொதிக்கும் எண்ணெயுள்ள கொப்பரையில் மூழ்கடிக்கப்பட்டார். ஆனால் இத்தகைய சித்திரவதைகள் அவருடைய உடலில் எவ்விதத்திலும் தீங்கு இழைக்கவில்லை. அதேபோல கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை கைவிடுமளவுக்கு அவரது மனமும் பலவீனப்படவில்லை. இறுதியில், கி.பி. 463ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், பத்தாம் தேதி, ஒலிவியாவின் தலை துண்டிக்கப்பட்டு அவர் கொலை செய்யப்பட்டார். அவரது ஆன்மா ஒரு புறா வடிவில் வான் நோக்கி பறந்து சென்றதாக கூறப்படுகிறது.

ஒலிவியாவின் உடலை தேடிக்கொண்டிருந்த ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscans) சபையினரால் கி.பி. 1500ம் ஆண்டின் இறுதியில் அவருடைய வழிபாட்டு முறை பரவத்தொடங்கியது.

ஜூன் 10 

புனித ஒலிவியா (448-463)

இவர் சிசிலியில் உள்ள பெலர்மா என்ற இடத்தில் 448 ஆம் ஆண்டு பிறந்தார்.

இவருடைய குடும்பம் செல்வச் செழிப்பான குடும்பம். ஆனாலும் இவர் ஆடம்பரத்தை நாடாமல் எளிமையை நாடினார். குறிப்பாக இவர் தன்னுடைய பகுதியில் வாழ்ந்து வந்த ஏழை எளியவர்களுக்கு உதவுவதில் சிறந்தவராக விளங்கி வந்தார்.

ஒருமுறை மூர் இனத்தவர் இவர் வாழ்ந்து வந்த பகுதியில் படையெடுத்து வந்தனர். அப்பொழுது அவர்கள் பலரையும் கொன்று போட்டுவிட்டு, இவரை இழுத்துச் சென்று தூனிஸ் என்ற இடத்தில் இருந்த ஒரு குகையில் சிறைவைத்தார். 

இவரோ தன்னிடத்தில் வந்தவர்களுக்குக் கிறிஸ்துவைப் பற்றி எடுத்துக்கூறி, அவர்களை கிறிஸ்துவின்மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார். மேலும் தீம் வழியில் சென்ற பலரையும் தன் போதனையால் நல்வழிப்படுத்தினார்.

இச்செய்தியை அறிந்த மன்னன் இவரைக் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்கச் சொன்னான். இவரோ தன்னுடைய நம்பிக்கையில் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார். இதனால் சீற்றம் கொண்ட மன்னன் இவரைத் தீயிலிட்டு,  அதன்பிறகு தலையை வெட்டிக் கொன்றுபோட்டான்.

இவர் தலைவெட்டிக் கொல்லப்பட்டபோது, இவருடைய ஆன்மா ஒரு புறாவைப் போல் விண்ணகத்திற்குச் சென்றதை மக்கள் பார்த்து வியப்படைந்தனர். 

இவ்வாறு ஒலிவியா தன்னுடைய நம்பிக்கை நிறைந்த வாழ்வால் இயேசுவுக்குச் சான்று பகர்ந்தார்

சிந்தனை:

“என்னைப் பின்பற்ற விரும்பும் எவரும் தன்னலம் துறந்து தம் சிலுவையைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்பற்றட்டும்" -இயேசு.

"ஒருவர் கடவுளுக்குச் செய்யும் மிகப்பெரிய சேவை தீயவனை நல்வழிப்படுத்துவதே" -லீமா நகர்ப் புனித ரோஸ்

"அறிவையும் ஆன்மாவையும் விரிவுபடுத்துவது கலாச்சாரம்" - நேரு.

- மறைத்திரு. மரிய அந்தோனிராஜ்

பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.

† Saint of the Day †

(June 10)

✠ St. Olivia of Palermo ✠

Virgin/ Martyr:

Born: 448 AD

Palermo, Sicily

Died: 463 AD

Tunis, Northwest Africa

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: June 10

Patronage:

Sicilian towns of: Palermo; Monte San Giuliano; Termini Imerese; Alcamo; Pettineo; Cefalù; Olesa de Montserrat (Catalonia).

Saint Olivia of Palermo is a Christian virgin-martyr who was venerated as a local patron saint of Palermo, Sicily in the Middle Ages, as well as in the Sicilian towns of Monte San Giuliano, Termini Imerese, Alcamo, Pettineo and Cefalù.

Her feast day is on June 10, and she is represented as a young woman with olive branches surrounding her, holding a cross in her right hand.

Hagiographic life:

According to the hagiographic legend, Olivia was the beautiful daughter of a noble Sicilian family, born around 448 AD. Local hagiographers state that she was born in the Loggia district of Palermo. From her early years, she devoted herself to the Lord while declining honors and riches and loved to give charity to the poor. In 454 AD Genseric, king of the Vandals conquered Sicily and occupied Palermo, martyring many Christians. When she was thirteen Olivia began to comfort the prisoners and urged the Christians to remain steadfast in their faith. The Vandals were impressed by the strength of her spirit, seeing that nothing could prevail against her faith, and so in deference to her noble house, they sent her to Tunis where the governor would attempt to overcome her constancy.

In Tunis, Olivia worked miracles and began to convert the pagans. The governor, therefore, ordered that she be relegated to a lonely place as a hermitess, where there were wild animals, hoping that the beasts would devour her or that she would die of hunger. However, the wild animals lived peacefully around her. One day some men from Tunis who were hunting found her and impressed by her beauty tried to abuse her, but Olivia converted them too with the word of the Lord and they were baptized. After miraculously curing many of the sick and suffering in the region, Olivia converted many pagans to the Christian faith. When the governor heard about these things he had her arrested and imprisoned in the city in an attempt to make her apostatize. She was scourged and she was stripped and submerged into a cauldron of boiling oil, but these tortures did not cause her any harm, nor did they make her renounce her faith. Finally, she was beheaded on June 10 of the year 463, and her soul "flew to the sky in the form of a dove"

Patron saint of Palermo:

At the end of 1500, her cult was spread by the Franciscans, who sought her body.

On 5 June 1606, the people and Senate of Palermo elected Saint Olivia as Patroness of the city, together with Saint Agatha, Saint Christina, and Saint Nympha. These four patronesses were chosen for each of the four major parts of the city. Their commemoration was entered in the Permian Calendar by Cardinal Giannettino Doria in 1611.

Their veneration waned following the discovery in 1624 of the (alleged) relics of Saint Rosalia, who had appeared to rescue the city from the plague. Thereafter Saint Rosalia began to be venerated as a patroness of the city as well.

In 1940 a parish was dedicated to Saint Olivia in the city.

Her commemoration as patron saint continued to be celebrated by the Church in Palmero until 1980 as a mandatory commemoration. However, in 1981 it was officially removed from the local Liturgical Calendar.

In Tunis, the Roman Catholic Cathedral of St. Vincent de Paul and Saint Olivia is also dedicated to her. It was begun in 1893, replacing the oldest Christian monument in the city (a chapel built Father Jean Le Vacherin 1650), and was opened on Christmas of 1897.

Saint Olivia and Islam:

The Great Mosque of Al-Zaytuna ("Mosque of Olive") is the oldest in the Capital of Tunisia and covers an area of 5,000 square meters (1.2 acres) with nine entrances. Its exact building date varies according to the sources. Ibn Khaldun and Al-Bakri wrote that it was built in 116 Hijri (731 AD) by Obeid-Allah Ibn Al-Habhab. However, Ahmed In Abu Diyaf and Ibn Abi Dinar attributed its foundation to Hasan ibn al-Numan, who led the conquest of Tunis and Carthage. Most scholars agree that the closest date is 84 Hijri (703 AD), and what Al-Habhab did was in fact enlarge the mosque and improve its architecture.

One legend states that it was called "Mosque of Olive" because it was built on an ancient place of worship where there was an olive. However, the most accepted explanation is that transmitted by the 17th-century Tunisian historian Ibn Abi Dinar, who spoke about the presence of the tomb of Santa Olivia at that location. Recent research has shown that indeed this mosque was built on a Christian basilica. With the advent of Islam, the church was converted into a mosque, retaining the dedication, but translating the name into Arabic.

The saint is particularly venerated in Tunisia because it is superstitiously thought that if the site and its memory are profaned then misfortune will happen; this includes a belief that when her relics are recovered Islam will end. This ancillary legend related to the discovery of the saint's relics is widespread in Sicily, however, it is connected to other Saints as well.

In 1402 king Martin I of Sicily requested the return of Saint Olivia's relics from the Berber Caliph of Ifriqiya Abu Faris Abd al-Aziz II, who refused him. Even today the Tunisians, who still venerate her, believe that the dominion of their religion will fade when the body of the Virgin Olivia will disappear.

Historicity:

The main criticism of the life of Saint Olivia is that the elements of her legend do not have a personal nature in and of themselves, but they all derive, with slight modifications, from old themes or archetypes that were dear to the medieval imagination, such as that of the 'sacred heroine' or the 'persecuted maiden'. The Italian teacher and writer Giuseppe Agnello carefully undertook to sift the hagiographic tradition from the literary one and did not see anything more than a random homonymous saint of Palermo conflated with the heroine of the mystery play dedicated to her, which was studied extensively by Alessandro d'Ancona and Alexander Veselovsky (who in turn cited Ferdinand Wolf).

Nevertheless, Msgr. Paul Collura defends Saint Olivia's historicity writing that "the core of our ancient legends has a substrate that should not be underestimated, and since the Arab domination in Sicily (827–1092) made a clean sweep of all the written documents, sacred and profane, the memory of several Saints has been handed down only on the thread of memory."

Furthermore, it has been accurately pointed out that the Roman Catholic church has remained somewhat aloof from Southern Italian saint cults.

புனித.பார்டோ (St.Bardo)மைன்ஸ் ஆயர்(Bishop of Mainz June 10

இன்றைய புனிதர்

2020-06-10

புனித.பார்டோ (St.Bardo)

மைன்ஸ் ஆயர்(Bishop of Mainz)

பிறப்பு

980

ஒப்பர்ஹோப்பன்(Oppershofen), ஹெஸன்(Hessen), ஜெர்மனி

இறப்பு

10 ஜூன் 1051

பாடர்போர்ன்(Paderborn), ஜெர்மனி

பார்டோ மிகவும் அமைதியானவராகவும் பக்தியானவராகவும் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் திகழ்ந்தார். சிறுவயதிலிருந்தே தான் பிறந்த ஊரிலிருந்த ஆலயத்திற்கு சென்று, ஆலய பணிகளில் ஈடுபட்டு வந்தார். பார்டோ புல்டாவில்(Fulda) இருந்த ஆசீர்வாதப்பர் சபையில் சேர்ந்து குருவானார். குருவானபிறகு ஹெர்ஸ்பெல்டு(Herzfeld) என்ற ஊரிலிருந்த துறவற மடத்தில் பணிபுரிய அனுப்பப்பட்டார். அப்போது எதிர்பாராதவிதமாக அத்துறவற இல்ல தலைவர் இறந்துவிட்டார். இதனால் அவரை தொடர்ந்து, பார்டோ தலைவர் பொறுப்பேற்று, ஆலயப்பணிகளிலும் ஈடுபட்டார். அப்போதுதான் அவர் மைன்ஸ் என்ற மறைமாநிலத்திற்கு 1031 ஆம் ஆண்டு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் மற்றவர்களின் நல்வாழ்விற்காக தன் வாழ்வையே தியாகமாக்கினார். போதுமான அளவு உணவுகூட உண்ணாமல் வாழ்ந்தார். தன்னுடைய உணவையும், தனக்கு சொந்தமான அனைத்தையுமே ஏழைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டு, மிகவும் ஏழ்மையான வாழ்வு வாழ்ந்தார். இதனால் திருத்தந்தை 9 ஆம் லியோ அவர்களால் கண்டிக்கப்பட்டார். பணியாற்ற உடலுக்கு சக்தி வேண்டுமென்று திருத்தந்தை அறிவுரை கூறினார். திருத்தந்தையின் ஆசீரையும் அறிவுரையும் பெற்ற பார்டோ, பாடர்போன் என்ற ஊருக்கு இறைபணிக்காக பயணம் செய்யும்போது காலமானார். அவரது கல்லறை ஜெர்மனியில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இவரது கல்லறையை ஏராளமானோர் பார்வையிட சென்றனர். அவர்கள் இவரிடம் மன்றாடும்போது, கேட்டவைகள் அனைத்தையும் பெற்றுக்கொண்டனர். இன்றுவரை இவரின் கல்லறையில் ஏராளமான புதுமைகள் நடந்த வண்ணமாக உள்ளது.

செபம்:

ஏழையரின் உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்குரியது என்று மொழிந்த இறைவா! ஏழைகளின் நல்வாழ்விற்காக, தன்னிடம் இருந்த அனைத்தையுமே புனித பார்டோ தியாகம் செய்தார். நாங்கள் அவரைப்போல எல்லாவற்றையுமே தியாகம் செய்யாவிட்டாலும், ஒருசிலவற்றையாவது பிறருடன் பகிர்ந்து வாழ, எங்களுக்கு நல்ல மனதை தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

பேராயர் கர்தினால் யோஹானஸ் தொமினிக் Johannes Dominici

பிறப்பு: 1357, புளோரன்ஸ் Florenz, இத்தாலி

இறப்பு: 10 ஜூன் 1419 புடாஸ்பெஸ்ட் Budapest, ஹங்கேரி

கொலோன் நகர் மறைசாட்சி மவ்ரினுஸ் Maurinus von Köln

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: 10 ஜூன், 10 நூற்றாண்டு

மறைசாட்சி ஒலிவியா Olivia

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, செசிலியா Sizilien, இத்தாலி

இறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, துனிஸ் Tunis, துனேசியன்

தூய கெட்டூலியஸ் (ஜூன் 10)

இன்றைய புனிதர் :

(10-06-2020)

தூய கெட்டூலியஸ் (ஜூன் 10)

“என் பொருட்டு ஆளுநர்களிடமும் அரசர்களிடமும் உங்களை இழுத்துச் செல்வார்கள். இவ்வாறு யூதர்கள் முன்னும் பிற இனத்தவர் முன்னும் சான்று பகர்வீர்கள். இப்படி அவர்கள் உங்களை ஒப்புவிக்கும்பொழுது, ‘என்ன பேசுவது? எப்படிப் பேசுவது?’ என நீங்கள் கவலைப்பட வேண்டாம். நீங்கள் என்ன பேசவேண்டும்? என்பது அந்நேரத்தில் உங்களுக்கு அருளப்படும். ஏனெனில் பேசுபவர் நீங்கள் அல்ல. மாறாக, உங்கள் தந்தையின் ஆவியாரே உங்கள் வழியாய் பேசுவார்” (மத் 10: 18 -20)

வாழ்க்கை வரலாறு

முதலாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் திருச்சபை வேகமாக வளர்ந்து வந்தது. இது பிடிக்காத ஒருசிலர் அப்போது உரோமையை ஆண்டுகொண்டிருந்த மன்னன் டிரேஜனிடம், கிறிஸ்தவர்கள் ஒன்றாகக் கூடிவந்து கேளிக்கைகளில் ஈடுபடுகிறார்கள், எதையெதையோ வழிபடுகிறார்கள் என்று பற்றி வைத்தார்கள். இதைக் கேட்டு சீற்றம் கொண்ட அவன் கிறிஸ்தவர்களைக் கொன்றொழிக்கத் திட்டம் தீட்டினான்.

இதற்கிடையில் டிரேஜனின் படையில் கெட்டூலியஸ் என்ற அதிகாரி ஒருவர் இருந்தார். அவர் கிறிஸ்துவின் போதனையால் தொடப்பட்டு, கிறிஸ்தவ மறையைத் தழுவினார். இதைத் தொடர்ந்து அவர், தான் வகிந்து வந்த பதவியைத் துறந்துவிட்டு திவோலிக்கு அருகில் இருந்த சபைன் என்ற குன்றுக்கு அருகில் குடிசை அமைத்து அங்கே கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியை அறிவிக்கத் தொடங்கினார். அவருடைய போதனையைக் கேட்க ஏராளமான பேர் வந்து போனார்கள்.

இச்செய்தி மன்னனின் காதுகளைச் சென்றடைந்தது. இதனால் சினமுற்ற மன்னன் கெட்டூலியசையும் அவரோடு இருப்பவர்களையும் கைதுசெய்து வருமாறு  செரேயாலிஸ் என்னும் படைவீரனை அனுப்பி வைத்தான். இப்படி வந்தவனிடம் கெட்டூலியஸ் ஆண்டவர் இயேசுவின் பாடுகளையும் அவருடைய அன்பையும் அவனுக்கு எடுத்துச் சொன்னார். இதைக் கேட்டு மனம்மாறிய அந்தப் படைவீரன் கெட்டூலியசோடு சேர்ந்துகொண்டு கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றத் தொடங்கினான். செய்தி மன்னனின் காதுகளை எட்டியது. அவன் பிரிமிட்வுஸ் என்னும் படைவீரனை அனுப்பி வைத்து, கெட்டூலியசையும் செரேயாலிசையும் கைது செய்து வருமாறு அனுப்பி வைத்தான். அவனும் கெட்டூலியசின் போதனையால் ஈர்க்கப்பட்டு கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றத் தொடங்கினான். இதைத் தொடர்ந்து கெட்டூலியசின் சகோதரன் அமாசியசும் கிறிஸ்தவரானார்.

இவை எல்லாவற்றையும் குறித்துக் கேள்விப்பட்ட மன்னன் டிரேஜன், லிசினியுஸ் என்பவனைக் கூப்பிட்டு, கெட்டூலியசையும் அவனோடு இருக்கக்கூடிய படைவீரர்களையும் மக்களையும் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்கச் சொல். அப்படி அவர்கள் மறுதலிக்கவில்லையென்றால் அங்கேயே அவர்களைக் கொன்றுபோட்டு” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தான். லிசினியுஸ் கெட்டூலியசிடம் வந்து, மன்னன் சொன்னதைக் சொன்னான். அதற்கு கெட்டூலியசோ, “நானும் இங்கே இருக்கின்ற எல்லாரும் ஒருபோதும் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்க மாட்டோம்” என்று மிக உறுதியாகச் சொன்னார். இதனால் லிசினியுஸ் கெட்டூலியசோடு அங்கிருந்த அனைவரையும் கைது செய்தான்.

அதன்பின்னர் அவன் அவர்கள் அனைவரையும் 27 நாட்கள் சிறையில் வைத்து, கொடுமையாகச் சித்ரவதை செய்தான். பிறகு அவர்களை தீயிலிட்டு சுட்டெரித்தான். ஆனால் தீயானது அவர்களை ஒன்றும் செய்யவில்லை. கடைசியில் அவன் அவர்களை தலைவெட்டிக் கொன்றுபோட்டான். இவ்வாறு கெட்டூலியசும் அவரோடு இருந்தவர்களும் ஆண்டவர் இயேசுவுக்கு தங்களுடைய இரத்தம் சிந்தி சான்று பகர்ந்தார்கள்.

கெட்டூலியசின் உடல் அவருடைய மனைவியும் தூயவருமான தூய சிம்போரோசாவின் கல்லறைக்கு அருகிலேயே வைக்கப்பட்டது.

கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய பாடம்

தூய கெட்டூலியசின் நினைவுநாளைக் கொண்டாடும் நாம், அவரிடமிருந்து என்ன பாடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று சிந்தித்துப் பார்த்து நிறைவுசெய்வோம்.

விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருந்தல்

தூய கெட்டூலியசின் வாழ்க்கை வரலாற்றை வாசித்துப் பார்க்கின்றபோது அவர் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் வேரூன்றி, மிக உறுதியாக இருந்ததுதான் நம்முடைய நினைவுவுக்கு வந்து போகின்றது. அவர் நினைத்திருந்தால் உரோமைப் படையில் உயர் பதவியில் மிக சந்தோசமாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யாமல், தனது மனதிற்குப் பிடித்த கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றி அதிலே இறுதிவரைக்கும் வேரூன்றி இருந்தார்.

தூய கெட்டூலியசின் நினைவுநாளைக் கொண்டாடும் நாம், நம்முடைய விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருக்கின்றோமா? என்று சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டும். இன்றைக்கு பலர் ஒரு சாதாரண கஷ்டம் வந்தாலே எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, கிறிஸ்துவை விட்டு விலகிநிற்பது வேதனைக்குரியதாக இருக்கின்றது. இத்தகைய நிலை மாறவேண்டும். அனைவரும் தங்களுடைய விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருக்கவேண்டும்.

ஆகவே, தூய கெட்டூலியசின் நினைவு நாளைக் கொண்டாடும் நாம், அவரைப் போன்று ஆண்டவர் இயேசுவின்மீது கொண்ட நம்பிக்கையில் மிக உறுதியாக இருப்போம். அவருக்காக எதையும் இழக்கத் துணிவோம். அதன்வழியாக இறையருள் நிறைவாய் பெறுவோம்.   

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (10-06-2020)

Saint Getulius of Tivoli

Saint Name: St Getulius

Place: Gabii, South Africa

Birth:  XXX

Death: June 10, 120 AD

St Getulius whose feast is celebrated on June 10 is venerated together with Amantius, Cerealus, and Primitivus as a Christian martyr and saint. They are considered to have died at Gabii. According to tradition, Getulius was the husband of Saint Symphorosa. Getulius is a name meaning “of the Gaetuli,” which was a tribe of North Africa.

He was the husband of St. Symphorosa. An officer in the Roman army, he resigned when he became a Christian and returned to his estates near Tivoli, Italy. There he converted Caerealis, an imperial legate sent to arrest him. With his brother Amantius and with Caerealis and Primitivus, Getulius was tortured and martyred at Tivoli.

According to his legend, Getulius was a native of Gabii in Sabina. Getulius was an officer in the Roman army who resigned when he became a Christian. He retired to his estates near Tivoli. Caerealis was an imperial legate sent to arrest him but was converted to Christianity by Getulius. Primitivus was another officer sent to arrest him, but he was also converted. Amantius was Getulius' brother.

According to his Passio, all four men were tied to a stake and set alight. However, the fire did not harm them, so they were brutally clubbed and then beheaded.

According to the Roman Martyrology, Getulius was killed on the Via Salaria and is called the father of the Seven Martyrs and the husband of Symphorosa. His companions are called Caerealis, Amantius, and Primitivus. They were imprisoned, thrown into the flames but emerged unharmed, and then beaten to death with clubs. The legend further states that Saint Symphorosa buried them in an arenarium on her estate.

Their seven sons (not to be confused with the seven sons of Felicity of Rome) are named specifically. According to their legend, each of them suffered a different kind of martyrdom. Crescens was pierced through the throat, Julian through the breast, Nemesius through the heart, Primitivus was wounded at the navel, Justinus was pierced through the back, Stracteus (Stacteus, Estacteus) was wounded at the side, and Eugenius was cleft in two parts from top to bottom.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

சிரிய புனிதர் எஃப்ரேம் June 9

இன்றைய புனிதர்

2020-06-09

புனித எப்ரேம் (St.Ephrem)

மறைவல்லுநர், விசுவாசத்திற்கு பாதுகாவலர்

பிறப்பு

306

மெசப்பொட்டேமியா

இறப்பு

373

கப்படோசியா

புனிதர்பட்டம்: திருத்தந்தை 15 ஆம் பெனடிக்ட்

இவரின் பெற்றோர்கள் பற்றியும், இவரது குருத்துவத்தைப்பற்றியும் இருவிதமான கருத்துக்கள் நிலவுகின்றது. கிறிஸ்துவின் ஒளிபெறாத பெற்றோர் என்று கூறப்படினும், எப்ரேம், "உண்மையின் வழியில் பிறந்தவன் நான்" கூறுவதிலிருந்து, இவரின் பெற்றோர் ஞான ஒளி பெற்றவர்கள் என்று நம்ப இடமுண்டு, மேலும் இவர் தியோக்கான் என்று அழைக்கப்பட்டாலும், குருத்துவ மகிமை பெற்றிருந்ததாக அவர் எழுதியவற்றிலிருந்து தெரிகிறது. இவர் தமது 18 ஆம் வயதில் திருமுழுக்குப் பெற்றார். அன்று முதல் நிசிபிஸ் நகர் ஆயர் புனித ஜேக்கப்பின் கண்காணிப்பில் இருந்தார். ஆயர் 325 ல் நிசேயா என்ற பொது சங்கத்திற்கு போகும்போது எப்ரேம்மையும் தன் செயலராக அழைத்து சென்றார். அப்போது ஆயர் இறந்து போகவே நிசிபிசிலேயே தங்கினார். அங்கே பெர்சியர்கள் படையெடுத்து வந்த வேத கலாபனையை பாடல்களாக தொகுத்தார். பின்னர் 350 ஆம் ஆண்டில் திருச்சபைக்கு இருந்த ஆபத்து நீங்கியது. வேதகலாபனை போரில் பெர்சியர் தோல்வி அடைந்தனர். 13 ஆண்டுகளுக்குப்பின் மன்னன் ஜோவியன் ஆட்சிக்காலத்தில் அமைதியின் பயனாக, நிசிபிஸ் நகரை பெர்சியாவுக்கு கொடுத்தார்.

இதனால் மனமுடைந்த எப்ரேம் எடெஸ்ஸாவுக்கு அருகில் தனிமையை நாடிச்சென்று ஒரு குகையில் நாட்களை செலவழித்தார். அங்கு கடும் தவ முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். திருவழிபாட்டில் மக்களின் மனதை இறைவன்பால் எழுப்பும் ஆற்றல் திருப்பாடல்களுக்கு நிறையவே உள்ளது என்பதை இவர் உணர்ந்தார். திருவழிபாட்டில் "திருப்பாடல்களின் தந்தை" என்ற பட்டம் இவருக்கு மக்களால் கொடுக்கப்பட்டது. இவர் பெண்களின் பாடற்குழுவிற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். இவர் இறுதிவரை தியாக்கோனாகவே இருந்தார். இவர் பல நூல்கள் எழுதினார். அனைத்திலுமே தான் ஓர் குருத்துவத்தை தேர்ந்துகொண்டதாகவே எழுதியுள்ளார். இவரின் நூல்கள் அனைத்தும் " இவருடைய நாட்களில் மக்கள் எப்படி விசுவாசத்தில் வளர்ச்சி அடைந்து வந்தனர். திருச்சபையில் எத்தகைய வழிபாட்டு முறைகள் நிலவி வந்தன என்பதை காட்டுகின்றது. அதேபோல் அன்னை மரியா எத்தகைய மாசு மறுவுமின்றி உற்பவித்தவர் என்று இவர் குறிப்பிடும்போது, அவரது நாட்களில் இவ்வுண்மையை விசுவாசிகள் தெரிந்து வைத்திருந்தனர். தாழ்ச்சியின் பொருட்டு, தமது அடக்க சடங்கின்போது, தம் உடலுக்கு தூபங்காட்ட வேண்டாம். இறைவனுக்கு மட்டுமே நறுமணத் தூபம் உரியது என்றும், ஆன்ம சாந்திக்காக திருப்பலி ஒப்புக்கொடுப்பது மட்டுமே சிறந்தது என்று கூறினார்.

எப்ரேம் 370 ஆம் ஆண்டில் கப்படோசியாவில் இருந்த புனித பாசிலை சந்தித்தார். ஏற்கெனவே பசிலியாரின் புகழ்பற்றி அவர் பலமுறை கேள்விப்பட்டிருந்தார். 372 ல் எப்ரேம் வாழ்ந்த பகுதிக்கருகில் மக்கள் கடும் பஞ்சத்தில் சிக்கினர். இவர் அம்மக்களை மீட்க அயராது உழைத்தார். எல்லாவிதமான முயற்சிகளையும் எடுத்து நிவாரணப் பணியில் ஈடுபட்டார். பஞ்சத்தில் அடிப்பட்ட நோயாளிகளுக்கு தொண்டாற்றினார். இப்பணிகளின் மிகுதியால் மிகவும் களைத்து போனார். தொடர்ந்து பணியாற்ற இவரின் உடல் ஒத்துழைக்கவில்லை. வாழ்விற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கவே, தான் தங்கியிருந்த குகைக்குள் மெல்ல நகர்ந்து சென்றார். குகைக்குள் சென்றதுமே இறைவனடி சேர்ந்தார். இவர் ஓர் புகழ்மிக்க ஆசிரியர், தேன்சொட்டும் மறையுரையாளர், சிறந்த கவிஞர், விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர், மறைநூலின் ஆழமான விளக்க உரையாளர் என்று இவர் வாழும்போதே, மக்கள் இவருக்கு புகழ் சூட்டினார்கள். இவர் சிரியன் ரீதியை சேர்ந்தவராக இருந்தபோதும் கூட "திருச்சபையின் மறைவல்லுநர்" என்ற பட்டம் இவர் ஒருவருக்கு மட்டுமே சூட்டப்பட்டது. திருவழிபாட்டில், திருப்பாக்களை சரளமாக புகுத்தும் பழக்கம் இவருக்கு இருந்ததால் இவரை "தூய ஆவியின் புல்லாங்குழல்" என்று அழைக்கப்பட்டார்.

செபம்:

இன்னிசை நாயகனே எம் தலைவா! இசையின் வழியாகவும், பல பாடல்களின் வழியாகவும், புனித எப்ரேம் உம்மை போற்றி புகழ்ந்தார். பல மனிதர்களையும் ஆன்மீக வாழ்விற்கு அழைத்து சென்றார். திருவழிபாட்டை உயிரோட்டமுள்ளதாக மாற்றினார். நாங்களும் எங்கள் வாழ்நாட்களில், பக்தியோடு திருவழிப்பாட்டில் பங்கு பெற்று, உமது நற்பலன்களை பெற்று கொள்ள வரம் தாரும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

திருக்காட்சியாளர் அன்னா மரியா தைகி Anna Maria Taigi

பிறப்பு: 29 மே 1769, சியன்னா Sienna, இத்தாலி

இறப்பு: 9 ஜூன் 1837, உரோம், இத்தாலி

முத்திபேறுபட்டம்: 1920, திருத்தந்தை 15 ஆம் பெனடிக்ட்

திருக்காட்சியாளர் ஜோசப் தெ அங்கீட்டா Joseph de Anchieta SJ

பிறப்பு: 19 மார்ச் 1534, ஸ்பெயின்

இறப்பு: 9 ஜூன் 1591, ரேரிடிபா Reritiba, பிரேசில்

முத்திபேறுபட்டம்: 22 ஜூன் 1980

மக்டேபூர்க் நகர் பேராயர் டாகினோ Tagino von Magdeburg

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, ரேகன்ஸ்பூர்க், பவேரியா

இறப்பு: 9 ஜூன் 1012, ரோட்டன்பூர்க், சாக்சன் அன்ஹால்ட்

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 9)

✠ சிரிய புனிதர் எஃப்ரேம் ✠

(St. Ephrem the Syrian)

திருத்தொண்டர்/ ஒப்புரவாளர்/ மறைவல்லுநர்/ வணக்கத்துக்குரிய தந்தை/ ஆவியின் யாழ்:

(Deacon/ Confessor/ Doctor of the Church/ Venerable Father/ Harp of the Spirit)

பிறப்பு: கி.பி. 306

நிசிபிஸ் (தற்போதைய துருக்கி)

(Nisibis (Modern-day Turkey))

இறப்பு: ஜூன் 9, 373

எடிஸ்ஸா (தற்போதைய துருக்கி)

(Edessa (Modern-day Turkey))

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

கிழக்கு மரபுவழி கத்தோலிக்க திருச்சபைகள்

(Church of the East)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

சிரிய மரபுவழி திருச்சபை

(Syriac Orthodox Church)

புனிதர் பட்டம்: திருத்தந்தை 15ம் பெனடிக்ட்

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 9

பாதுகாவல்: 

ஆன்மீக வழிகாட்டிகள்; ஆன்மீக தலைவர்கள்

சிரியனான புனிதர் எஃப்ரேம், 4ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த “சிரிய திருத்தொண்டரும்” (Syriac Christian Deacon), சிரிய மொழியில் புலமை பெற்ற பாடலாசிரியரும், இறையியலாளரும் ஆவார். இவரின் படைப்புகள் கிறிஸ்தவர்களிடையே மிகவும் புகழ் பெற்றதாய் இருந்தன. பல கிறிஸ்தவப் பிரிவுகள் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன. இவர், திருச்சபையின் மறைவல்லுநர் என கத்தோலிக்க திருச்சபையால் ஏற்கப்படுகின்றார். சிரிய மரபுவழி திருச்சபையில் இவருக்கு மிக முக்கிய வணக்கம் செலுத்தப்படுகின்றது.

எஃப்ரேம் பாடல்கள், கவிதைகள், மறை உரைகள் மற்றும் உரைநடை வடிவில் விவிலிய விளக்க உரைகள் பல எழுதி உள்ளார். இவை துன்ப வேளையில் திருச்சபையை சீர்திருத்த உதவும் வகையில் நடைமுறை இறையியல் படைப்புக்களாக இருந்தன. இவரின் படைப்புகளில் மேற்கு சிந்தனைகளின் தாக்கம் சிறிதாகவே இருப்பதால் அவை கிறிஸ்தவத்தின் துவக்க வடிவத்தைக் காட்டுகின்றது. இவர் சிரிய மொழி பேசும் திருச்சபை தந்தையர்களுல் மிக முக்கியமானவராகக் கருதப்படுகின்றார்.

கவிஞர், ஆசிரியர், பேச்சாளர், விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர் என பன்முகம் கொண்ட எஃப்ரேம் ஒருவரே சிரிய இன மக்களிலிருந்து மறைவல்லுனராக அங்கீகரிக்கப்பட்டவர் ஆவார். இவரது காலத்தில் பரவலாக இருந்த தவறான கோட்பாடுகளுக்கெதிரான நிலைப்பாடுகள் எடுப்பதிலும் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் கோட்பாடுகளைக் காப்பதிலும் தீவிரம் கொண்டிருந்தார்.

கி.பி. 308ம் ஆண்டு, “நிசிபிஸ்” (Nisibis) நகரின் இரண்டாவது ஆயராக நியமிக்கப்பட்ட “ஜேகப்பின்” (Jacob) மேற்பார்வையில் எஃப்ரேம் வளர்ந்தார். இளமையிலேயே திருமுழுக்கு பெற்ற இவர், திருத்தொண்டராகவும் அருட்பொழிவு பெற்றார். ஆனால், எப்போதுமே இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெறவில்லை. ஆயர் ஜேகப்பினால் ஆசிரியராக பணி நியமனம் பெற்ற இவர், சிரிய கிறிஸ்தவ மக்களிடையே பெரும் மதிப்பு பெற்றிருந்தார்.

ஆசிரிய பணியின் பகுதியாக பாடல்களை இயற்றி, இசையமைத்து, விவிலிய வர்ணனைகளை எழுத ஆரம்பித்தார். சில வேளைகளில் தமது பாடல்களில் தம்மை ஒரு மந்தை பணியாளாகவும், தமது ஆயரை மேய்ப்பராகவும் தமது சமூகத்தினரை மந்தை நிலமாகவும் சித்தரித்திருப்பார். எஃப்ரேம், “நிசிபிஸ் நகர பள்ளிகளை” (School of Nisibis) நிருவியவர் என்று பிரபலமாக புகழப்பட்டார். பின்வந்த நூற்றாண்டுகளில், அப்பள்ளி சிரியாக் மரபுவழி திருச்சபையின் கற்றல் மையமாக விளங்கியது.

ரோமப் பேரரசில் கிறிஸ்தவத்தின் நடைமுறைகளை சட்டப்பூர்வமாக்கியவரும் ஊக்குவித்தவருமான பேரரசர் “முதலாம் காண்ஸ்டன்டைன்” (Emperor Constantine I) கி.பி. 337ம் ஆண்டில் மரணமடைந்தார். இந்த வாய்ப்பைப் பற்றிக்கொண்ட பாரசீக மன்னன் “இரண்டாம் ஷாபூர்” (Shapur II of Persia) “ரோமன் வட மெசொப்பொட்டேமியாவில்” (Roman North Mesopotamia) தொடர் தாக்குதல்களை நடத்தினான். நிசிபிஸ் நகரம் கி.பி. 338, 346 மற்றும் 350 ஆகிய ஆண்டுகளில் முற்றுகையிடப்பட்டது. முதலிரண்டு முற்றுகைகளின்போது, எஃப்ரேமின் ஜெப வல்லமையால் நிசிபிஸ் காப்பாற்றப்பட்டது. கி.பி. 350ம் ஆண்டு நடந்த மூன்றாவது முற்றுகைக்காக “மைக்டோனியஸ் ஆற்றை” (River Mygdonius) திசை திருப்பி நிசிபிஸ் நகரின் சுற்றுச் சுவர்களை பலவீனப்படுத்த மன்னன் “இரண்டாம் ஷாபூர்” முயன்றான். ஆனால் நிசிபிஸ் நகர மக்கள் விரைந்து சுவற்றை சரி செய்து, தாக்குதலுக்காக வந்த யானைப்படை ஈர, சதுப்பு நிலங்களில் சறுக்கி விழுந்து சிதறிப்போக காரணமாயினர். எஃப்ரேம் கொண்டாடப்பட்டார். தாம் கண்ட நிசிபிஸ் நகரின் அற்புத இரட்சிப்பினை கவிதையாக வடித்தார். வெள்ளத்தில் பாதுகாப்பாக மிதந்து நீந்திச் சென்ற “நோவாவின் பேழை’யாக” (Noah's Ark) நிசிபிஸ் நகரை வர்ணித்திருந்தார்.

தமது கடைசி காலத்தை “எடிஸ்ஸா” (Edessa) நகரில் கழித்த எஃப்ரேம், பிளேக் கொள்ளை நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு செய்வாய் செய்கையில் அதே பிளேக் நோயால் பாதிக்கப்பட்டு மரித்தார்.

இப்புனிதரால் இயற்றப்பட்ட நானூறுக்கும் மேற்பட்ட பாடல்கள் இன்றளவும் பாதுகாப்பாக உள்ளன.

† Saint of the Day †

(June 9)

✠ St. Ephrem the Syrian ✠

Deacon/ Confessor/ Doctor of the Church/ Venerable Father/ Harp of the Spirit:

Born: 306 AD

Nisibis (Modern-day Turkey)

Died: June 9, 373

Edessa (Modern-day Turkey)

Venerated in:

Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Church of the East

Oriental Orthodoxy

Anglican Communion

Feast: June 9

Patronage: Spiritual directors and Spiritual leaders

Ephrem the Syrian was a Syriac Christian deacon and a prolific Syriac-language hymnographer and theologian of the fourth century.

Born at Nisibis, then under Roman rule, early in the fourth century; died June, 373. The name of his father is unknown, but he was a pagan and a priest of the goddess Abnil or Ibiza. His mother was a native of Amid. Ephraem was instructed in the Christian mysteries by St. James, the famous Bishop of Nisibis, and was baptized at the age of eighteen (or twenty-eight). Thenceforth he became more intimate with the holy bishop, who availed himself of the services of Ephraem to renew the moral life of the citizens of Nisibis, especially during the sieges of 338, 346, and 350.

One of his biographers relates that on a certain occasion he cursed from the city walls the Persian hosts, whereupon a cloud of flies and mosquitoes settled on the army of Sapor II and compelled it to withdraw. The adventurous campaign of Julian the Apostate, which for a time menaced Persia, ended, as is well known, in disaster, and his successor, Jovianus, was only too happy to rescue from annihilation some remnant of the great army which his predecessor had led across the Euphrates. To accomplish even so much the emperor had to sign a disadvantageous treaty, by the terms of which Rome lost the Eastern provinces conquered at the end of the third century; among the cities retroceded to Persia was Nisibis (363).

To escape the cruel persecution that was then raging in Persia, most of the Christian population abandoned Nisibis en masse. Ephraem went with his people, and settled first at Beit-Garbaya, then at Amid, finally at Edessa, the capital of Osrhoene, where he spent the remaining ten years of his life, a hermit remarkable for his severe asceticism. Nevertheless, he took an interest in all matters that closely concerned the population of Edessa. Several ancient writers say that he was a deacon; as such he could well have been authorized to preach in public. At this time some ten heretical sects were active in Edessa; Ephraem contended vigorously with all of them, notably with the disciples of the illustrious philosopher Bardesanes.

To this period belongs nearly all his literary work; apart from some poems composed at Nisibis, the rest of his writings-sermons, hymns, exegetical treatises-date from his sojourn at Edessa. It is not improbable that he is one of the chief founders of the theological "School of the Persians", so-called because its first students and original masters were Persian Christian refugees of 363. At his death St. Ephraem was borne without pomp to the cemetery "of the foreigners". The Armenian monks of the monastery of St. Sergius at Edessa claim to possess his body.

The aforesaid facts represent all that is historically certain concerning the career of Ephraem. All details added later by Syrian biographers are at best of doubtful value. To this class belong not only the legendary and occasionally puerile traits so dear to Oriental writers but also others seemingly reliable, e.g. an alleged journey to Egypt with a sojourn of eight years, during which he is said to have confuted publicly certain spokesmen of the Arian heretics. The relations of St. Ephraem and St. Basil are narrated by very reliable authors, e.g. St. Gregory of Nyssa (the Pseudo?) and Sozomen, according to whom the hermit of Edessa, attracted by the great reputation of St. Basil, resolved to visit him at Caesarea.

He was warmly received and was ordained deacon by St. Basil; four years later he refused both the priesthood and the episcopate that St. Basil offered him through delegates sent for that purpose to Edessa. Though Ephraem seems to have been quite ignorant of Greek, this meeting with St. Basil is not improbable; some good critics, however, hold the evidence insufficient, and therefore reject it, or at least withhold their adhesion. The life of St. Ephraem, therefore, offers not a few obscure problems; only the general outline of his career is known to us. It is certain, however, that while he lived he was very influential among the Syrian Christians of Edessa, and that his memory was revered by all, Orthodox, Monophysites, and Nestorians. They call him the "sun of the Syrians," the "column of the Church", the "harp of the Holy Spirit".

More extraordinary still is the homage paid by the Greeks who rarely mention Syrian writers. Among the works of St. Gregory of Nyssa (P.G., XLVI, 819) is a sermon (though not acknowledged by some) which is a real panegyric of St. Ephraem. Twenty years after the latter's death St. Jerome mentions him as follows in his catalog of illustrious Christians: "Ephraem, deacon of the Church of Edessa, wrote many works [opuscula] in Syriac, and became so famous that his writings are publicly read in some churches after the Sacred Scriptures.

அருளாளர் அன்னமேரி தெய்கி (1769-1837) June 9

ஜூன் 9 

அருளாளர் அன்னமேரி தெய்கி (1769-1837)

இவர் இத்தாலியில் உள்ள சியன்னாவில் பிறந்தவர்.

இவருடைய தந்தை ஒரு பெரிய தொழில் அதிபர். தொழிலில் அவருக்கு பெரிய தோல்வி ஏற்படவே குடிக்கு அடிமையாகி, தன்னுடைய வாழ்க்கையையும் குடும்பத்தையும் சீரழிக்கத் தொடங்கினார். இதனால் குடும்பம் வறுமையில் வாடத் தொடங்கியது.  ஆதலால் அன்னமேரி வீடுகளில் சிறுசிறு வேலைகளை பார்த்துக் குடும்பத்தைக் கரையேற்ற வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

சில காலத்திற்குப் பிறகு இவர் உரோமைக்குச் சென்று, அங்கு கிடைத்த சிறு சிறு வேலைகளைச் செய்து வந்தார். அப்பொழுது தோமினிக் என்பவருடைய அறிமுகம் கிடைத்தது. அவர்  இவர்மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டிருந்தார்.  இதையறிந்த இவரும் அவர்மீது அன்பு கொண்டார். இதைத் தொடர்ந்து இவர்கள் இருவரும் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள்.

இல்லற வாழ்வில் இவர்களுக்கு இறைவன் 7 குழந்தைகளைக் கொடுத்து ஆசி வழங்கினார். இதன் பின் இவர் தன்னுடைய குழந்தைகளை இறைநம்பிக்கையிலும் பிறரன்பிலும் வளர்த்து வந்தார்.

இறைவன் இவருக்குப் பின்னர் நடப்பதை முன்கூட்டியே சொல்லக்கூடிய ஆற்றலை வழங்கி இருந்தார். இதன் மூலம் இவர் பின்னர் வரவிருந்த ஆபத்துக்களைச் சொல்லி பலரையும் ஆபத்திலிருந்து மீட்டார்.

இறைவனுக்கு இவருக்கு மிகுந்த ஞானத்தைக் கொடுத்திருந்தார். அதனால் இவரிடம் ஆலோசனை கேட்க திருத்தந்தை, கர்தினால்கள், ஆயர்கள், மக்கள் என பலரும் வந்தார்கள். 

இப்படி ஒரு சாதாரண பெண்மணியாகத் தன்னுடைய வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய இவர், இறைவன் தனக்கு கொடுத்த ஞானத்தைக் கொண்டு பலருக்கும் ஆலோசனைகளைச் சொல்லி, அவர்களுடைய வாழ்வில் ஒளியேற்றி வைத்தார்.

இவருக்கு  1920 ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.