August 17​ Saint of the day:Saint Joan of the Cross

August 17

​

Saint of the day:

Saint Joan of the Cross

 

​

​

Prayer:

 

The Story of Saint Joan of the Cross

​

Saint Joan of the Cross’ Story

An encounter with a shabby old woman many dismissed as insane prompted Saint Joan to dedicate her life to the poor. For Joan, who had a reputation as a businesswoman intent on monetary success, this was a significant conversion.

Born in 1666 in Anjou, France, Joan worked in the family business—a small shop near a religious shrine—from an early age. After her parents’ death she took over the shop. She quickly became known for her greediness and insensitivity to the beggars who often came seeking help.

That was until she was touched by the strange woman who claimed she was on intimate terms with the deity. Joan, who had always been devout, even scrupulous, became a new person. She began caring for needy children. Then the poor, elderly, and sick came to her. Over time, she closed the family business so she could devote herself fully to good works and penance.

She went on to found what came to be known as the Congregation of Saint Anne of Providence. It was then she took the religious name of Joan of the Cross. By the time of her death in 1736 she had founded 12 religious houses, hospices, and schools. Pope John Paul II canonized her in 1982.

புனித ஜெரோன் (-856)ஆகஸ்ட் 17

புனித ஜெரோன் (-856)

ஆகஸ்ட் 17

இவர் ஸ்காட்லாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவருடைய தந்தை ஒரு பெரிய நிலக்கிழார்.

சிறுவயதிலிருந்தே இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்த இவர், தனது பெரும்பாலான நேரங்களைக் கோயிலிலேயே செலவழித்து வந்தார்.

இவரது தந்தை இவரைத் தனக்குப் பின் தன் சொத்துக்களுக்கு அதிபதியாக்கிவிடலாம் என்று நினைத்தார்; ஆனால், இவர் தனது தந்தையின் விருப்பத்திற்கு மாறாக அருள்பணியாளராக மாறலாம் என்று முடிவு செய்தார்.

இதற்கு இவருடைய தந்தையிடமிருந்து கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது. ஆனாலும் இவர் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் அருள்பணியாளராக உயர்ந்து, நெதர்லாந்து நாட்டில் இறைப்பணி செய்யத் தொடங்கினார்.

851 ஆம் ஆண்டு நெதர்லாந்து நாட்டில் உள்ள நூர்த்விஜ் என்ற இடத்தில் ஒரு கோயிலைக் கட்டிய இவர், அங்குள்ள மக்களுக்கு நல்ல முறையில் நற்செய்தியை அறிவித்து வந்தார்.

இந்நிலையில் 856 ஆம் ஆண்டு ஒரு சிலர் இவரைக் கிறிஸ்துவை மறுதலித்துவிட்டுத் தங்களுடைய தெய்வத்தை வணங்கவேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தியபோது,  இவர் அவர்களுக்கு மறுப்பு தெரிவிக்கவே, அவர்கள் இவரைப் படுகொலை செய்து கொன்று போட்டார்கள்.

இவ்வாறு இவர் ஆண்டவர் இயேசுவுக்காகத்  தன்னுடைய இன்னுயிரை துறந்து, சான்று பகர்ந்தார்

ஆகஸ்ட் 17)✠ மோன்டேஃபல்கோ நகர் புனிதர் கிளாரா ✠

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 17)

✠ மோன்டேஃபல்கோ நகர் புனிதர் கிளாரா ✠

(St. Clare of Montefalco)

அகஸ்தீனியன் சபை துறவி மற்றும் மடாதிபதி:

(Augustinian Nun and Abbess)

பிறப்பு: கி.பி. 1268

மோன்டேஃபல்கோ, உம்ப்ரியா, இத்தாலி

(Montefalco, Umbria, Italy)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 18, 1308

மோன்டேஃபல்கோ, உம்ப்ரியா, இத்தாலி

(Montefalco, Umbria, Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 1, 1828

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் கிளமென்ட்

(Pope Clement XII)

புனிதர் பட்டம்: டிசம்பர் 8, 1881

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனிதர் கிளாரா தேவாலயம், மோன்டேஃபல்கோ

(Church of Saint Clare, Montefalco)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 17

பாதுகாவல்: மோன்டேஃபல்கோ (Montefalco)

“மோன்டேஃபல்கோ” நகரின் புனிதர் கிளாரா (St. Clare of Montefalco) என அழைக்கப்படும் இப்புனிதர், “சிலுவையின் புனிதர் கிளாரா” (Saint Clare of the Cross) என்றும் அழைக்கப்படுவதுண்டு. அகஸ்தீனியன் சபையின் துறவியும் மடாதிபதியுமான (Augustinian Nun and Abbess) இவர், “புனிதர் ஃபிரான்ஸிசின் மூன்றாம் நிலை சபையின்” (Third Order of St. Francis (Secular) உறுப்பினராக இருந்தவர் ஆவார்.

இத்தாலியின் “ஊம்ப்ரியா” (Umbria) மாநிலத்தின் “மோன்டேஃபல்கோ” (Montefalco) நகரில் வசதியான ஒரு குடும்பத்தில் கி.பி. 1268ம் ஆண்டு பிறந்த இவரது பெற்றோர் “டமியானோ” மற்றும் “லகோபா” (Damiano and Iacopa Vengente) ஆவர். இவருடைய தந்தை, உள்ளூரிலே துறவியர்க்கான ஒரு ஆசிரமத்தை (Hermitage) கட்டியிருந்தார். கிளாராவின் மூத்த சகோதரி “ஜோனும்” (Joan) அவரது சிநேகிதியான “அன்றேலாவும்” (Andreola) “பிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம் நிலை” (Franciscan tertiaries) உறுப்பினர்களாக அங்கே தங்கியிருந்தனர். கி.பி. 1278ம் ஆண்டு, கிளாராவும் இவர்களுடன் இனைந்தார். அத்துடன், போதுமான அளவு வளர்ச்சியடைந்திருந்த இவர்களது சமூகம், நகரின் வெளியே தமக்காக பெரிய அளவிலான மடம் ஒன்றினை கட்ட வேண்டியிருந்தது.

கி.பி. 1290ம் ஆண்டு, கிளாராவும், அவரது சகோதரி ஜோனும் மற்றும் அவர்களது சிநேகிதிகளும் இன்னும் கடுமையான விதத்தில் துறவு வாழ்க்கை வாழ முயற்சி செய்தனர். “ஸ்பொலேடோ” ஆயரிடம் (Bishop of Spoleto) அதற்கென விண்ணப்பித்தனர். ஃபிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம் நிலை (Third Order of St. Francis (Regular) சபை அதுவரை நிறுவப்பட்டிருக்கவில்லையாதலால், ஏற்கனவே அவர்களிடமிருந்த துறவு மடத்தில் “புனிதர் அகஸ்தீனியர்” (Rule of St. Augustine) சட்ட திட்டங்களை புகுத்தினார். எளிமை, கற்புநிலை, மற்றும் கீழ்ப்படிதல் ஆகியவற்றில் உறுதிப்பாடு பிரமாணம் எடுத்துக்கொண்ட கிளாரா, அகஸ்தீனிய (Augustinian Nun) துறவியானார். அவரது மூத்த சகோதரி ஜோன், மடாதிபதியாக தேர்வு செய்யப்பட்டார். கி.பி. 1291ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 22ம் நாளன்று, ஜோன் மரணமடைந்தார். அதன்பின்னர், கிளாரா மடாதிபதியாக தேர்வு செய்யப்பட்டார். ஆனால், ஆரம்பத்தில் கிளாரா இதனை ஏற்கவில்லை. பின்னர், “ஸ்பொலேடோ” ஆயரின் (Bishop of Spoleto) தலையீட்டின் பின்னர் மடாதிபதியாக பொறுப்பேற்றார்.

கி.பி. 1294ம் ஆண்டு, கிளாராவின் ஆன்மீக வாழ்வில் ஒரு தீர்க்கமான, உறுதியான முடிவு செய்யும் ஆண்டாக அமைந்தது. ஒருமுறை, கிறிஸ்துவின் வெளிப்படுதல் (Epiphany) கொண்டாட்டங்களின்போது, தமது சக துறவியர் அனைவரினதும் முன்னிலையில் ஒரு போது ஒப்புரவு அருட்சாதனம் பெற்ற இவர், திடீரென ஒரு மெய்மறந்த பரவச நிலையில் வீழ்ந்தார். தொடர்ந்து பல வாரங்களுக்கு அதே நிலையிலேயே இருந்தார். இக்கால கட்டத்தில் ஏதும் உண்ணவும் இயலாத கிளாராவுக்கு அவரது சக துறவியர் சர்க்கரை கரைசல் நீரை புகட்டினர். இந்தக் காலத்தில், கிளாரா கடவுளின் தரிசனத்தைக் கண்டதாகவும், அதில் அவர் கடவுளுக்கு முன் நியாயந்தீர்க்கப்பட்டதாகவும் கூறுகின்றனர்.

பின்னர், கிளாரா மீண்டும் கடவுளின் தரிசனம் கிட்டியதாகவும் அதில் இறைவன் ஒரு ஏழை பயணியாக வந்ததாகவும், அவர் தமது சிலுவையை சுமக்க கஷ்டப்பட்டதாகவும் கூறுகிறார். தமது சிலுவையை வைக்க இவ்வுலகில் தோதுவான இடம் கிடைக்கவில்லை என்று கூறிய கிறிஸ்து இயேசுவிடம், தாம் அவருக்கு உதவுவதாக கூறினாராம். பின்னர் இறைவன், தமது சிலுவையை கிளாராவின் இருதயத்தில் வைத்துவிட்டு சென்றதாக கூறுகின்றனர். இவ்வகையான் தரிசனங்களை கிளாரா தீவிரமாக விசுவசித்தார். தமது மீதியுள்ள வாழ்க்கை முழுவதையும் வலி வேதனைகளிலேயே கழித்தார். இருப்பினும், ஒரு மடாதிபதியாக, ஆசிரியையாக, தாயாக, தமது கன்னியாஸ்திரிகளின் ஆன்மீக வழிகாட்டியாக தமது கடமைகளை மிகவும் சரிவர செய்தார். புனிதத்தன்மை மற்றும் ஞானத்திற்கான கிளாராவின் புகழ், தூய திருச்சிலுவையின் மடாலயத்திற்கு பார்வையாளர்களை ஈர்த்தது.

கி.பி. 1303ம் ஆண்டு, கிளாரா தமது நகரிலே ஒரு தேவாலயத்தைக் கட்டினார். இத்தேவாலயம், தமது கன்னியாஸ்திரிகளுக்கு மட்டுமல்லாது, பொதுமக்களுக்காகவும் அர்ப்பணிக்கப்பட்டது. ஜூன் மாதம், 24ம் தேதி, “ஸ்பொலேடோ” ஆயரால் (Bishop of Spoleto) முதல் கல் அர்ச்சிக்கப்பட்டது. பின்னர், இத்தேவாலயம் தூய திருச்சிலுவைக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது.

பதினாறு வருடங்கள் மடாதிபதியாக பணியாற்றிய கிளாரா, கி.பி. 1308ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், நோயில் வீழ்ந்தார். படுத்த படுக்கையானார். பதினைந்தாம் தேதி இறுதி நற்கருணை வாங்கினார். 17ம் தேதி இறுதி ஒப்புரவு அருட்சாதனம் பெற்றார். 18ம் தேதி, மடத்தின் பள்ளியில் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(August 17)

✠ St. Clare of Montefalco ✠

Augustinian Nun and Abbess:

Born: 1268 AD

Montefalco, Umbria, Italy

Died: August 18, 1308

Montefalco, Umbria, Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: April 1, 1828

Pope Clement XII

Canonized: December 8, 1881

Pope Leo XIII

Major shrine: Church of Saint Clare, Montefalco

Feast: August 17

Patronage: Montefalco

There are saints to be imitated and saints to be admired," says an old and wise proverb. For many reasons the saint whose memory we celebrate today would probably fall into the second category, for she was endowed with extraordinary gifts of grace and practiced radical forms of penance that are the cause of amazement to many. She was also a person, however, filled with great love who could not be content to live by half measures or compromise.

Saint Clare of Montefalco also called Saint Clare of the Cross, was an Augustinian nun and abbess. Before becoming a nun, St. Clare was a member of the Third Order of St. Francis (Secular). She was canonized by Pope Leo XIII on December 8, 1881.

Clare was born in Montefalco, Italy, in 1268, the second daughter of Damiano and Iacopo Vengence. From a very early age, she lived an eremitical life with her older sister Giovanna and another young woman in a small dwelling that Damiano had built for them. Clare was a lively and intelligent young girl, but equally prayerful and penitential. The small community of hermits grew, and in 1290 was established as a formal convent of nuns under the Rule of Saint Augustine. Upon the death of Giovanna, Clare at 23 years of age was elected abbess and became mother, teacher, and spiritual director of the convent. A young woman of deep spiritual perception, though with almost no formal education, she was much sought after for advice and counsel from people of all walks of life, and from within the walls of the cloister became a director of many souls. She was deeply devoted to the Passion of Christ and was known to experience periods of ecstasy as she contemplated the mystery of the Cross. For many years she received no consolation in her interior life except that of her own fidelity to prayer and acts of penance. During her final illness, she repeated to her sisters that she bore the cross of Christ in her heart. After her death, this was verified when the nuns examined her heart and found in it symbols of the passion of the Lord, formed from cardiac muscle. Clare died on August 17, 1308, at the age of 40 and was canonized by Leo XIII in 1881.

The life of Clare of the Cross is a striking reminder that holiness is the work of grace and not of human effort. Nonetheless, cooperation with the work of God is indispensable for spiritual growth, "for He who made us without our willing it, will not save us without our willing it."

போலந்தின் புனிதர் ஹயாஸிந்த் ✠(St. Hyacinth of Poland) August 17

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 17)

✠ போலந்தின் புனிதர் ஹயாஸிந்த் ✠

(St. Hyacinth of Poland)

மறைப்பணியாளர், குரு, ஒப்புரவாளர், வடக்கின் அப்போஸ்தலர்:

(Religious, Priest, Confessor and Apostle of the North)

பிறப்பு: கி.பி. 1185

கமியேன் ஸ்லஸ்கி, சிலேஸியா, போலந்து

(Kamień Śląski, Silesia, Poland)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 15, 1257

க்ரகோவ், போலந்து

(Kraków, Poland)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அக்லிபயன் திருச்சபை

(Aglipayan Church)

புனிதர் பட்டம்: ஏப்ரல் 17, 1594

திருத்தந்தை எட்டாம் கிளமென்ட்

(Pope Clement VIII)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 17

பாதுகாவல்:

“சாண்டோ டோமஸ் பல்கலைக்கழகம் - சுற்றுலா மற்றும் விருந்தோம்பல் மேலாண்மை கல்லூரி” (University of Santo Tomas-College of Tourism and Hospitality Management), மூழ்கிவிடக்கூடிய ஆபத்து உள்ளவர்கள் (Invoked by those in Danger of Drowning); ஹயாசிந்த் பேராலயம் (Basilica of St. Hyacinth), லித்துவானியா (Lithuania)

போலந்து (Poland) நாட்டைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க குருவான புனிதர் ஹயாஸிந்த், தமது சொந்த நாட்டிலுள்ள மகளிர் மடாலயங்களை சீர்திருத்தப் பணிபுரிந்தவர் ஆவார். பாரிஸ் (Paris) மற்றும் “போலோக்னா” (Bologna) ஆகிய நகரங்களில் கல்வி கற்ற இவர், “அருட்சாதன ஆய்வுகளின் மறைவல்லுனர்” (Doctor of Sacred Studies) ஆவார்.

வடக்கின் அப்போஸ்தலர் (Apostle of the North) என்றழைக்கப்பட்ட இவர், “ஒட்ரோவாஸ்” எனும் பிரபுக்கள் குடும்பத்தைச் (Noble family of Odrowąż) சேர்ந்த “யூஸ்டாச்சியஸ் கொன்ஸ்கி” (Eustachius Konski) என்பவரது மகனாவார்.

போலந்து நாட்டின் சிலேஸியா (Silesia) பிராந்தியத்தில், கி.பி. 1185ம் ஆண்டு பிறந்த இவர், “அருளாளர் செஸ்லாஸ்” (Blessed Ceslaus) என்பவரது நெருங்கிய உறவு முறையாவார். “க்ரகோவ்” (Kraków), “ப்ராக்” (Prague), மற்றும் “போலோக்னா” (Bologna) போன்ற குறிப்பிடத்தக்க நகரங்களில் கல்வி பயின்ற இவர், போலோக்னா நகரில் சட்டம் மற்றும் தெய்வீக ஆய்வுகளுக்கான (Doctor of Law and Divinity) முனைவர் பட்டம் பெற்றார். நாடு திரும்பிய இவருக்கு, போலந்தின் தென்கிழக்கு பிராந்தியமான “சண்டோமிர்” (Sandomir) எனுமிடத்தில் (Prebend) எனப்படும் கிறிஸ்தவக் கோயிலின் உறுப்பினருக்கு அளிக்கப்படும் மானியம் அல்லது உதவித்தொகை வழங்கப்பட்டது. அவர் பின்னர், தமது மாமனான, க்ரகோவ் ஆயர் (Bishop of Kraków) “இவோ கோண்ஸ்கி” (Ivo Konski) என்பவருடன் இணைந்து, ரோம் பயணித்தார்.

ரோம் நகரில் இருக்கும்போது, புனிதர் டோமினிக் (Saint Dominic) நிகழ்த்திய அற்புதம் ஒன்றினைக் கண்ட இவர், “அருளாளர் செஸ்லாஸ்” (Blessed Ceslaus) மற்றும் க்ரகோவ் ஆயரின் இரண்டு உதவியாளர்களான – “ஹெர்மன்” (Herman) மற்றும் “ஹென்றி” (Henry) ஆகியோருடன் சேர்ந்து, “டோமினிக்கன் துறவி” (Dominican Friar) ஆனார்.

கி.பி. 1219ம் ஆண்டு வரை, புனிதர் டோமினிக்கும், அவரது சீடர்களும், “சேன் சிச்டோ வெக்ஹியோ” (San Sisto Vecchio) சிறு பேராலய இல்லத்தில் தற்காலிகமாக தங்கியிருந்தனர். திருத்தந்தை “மூன்றாம் ஹோனரியஸ்” (Pope Honorius III) அவர்களை அழைத்து, பண்டைய “சேன்ட சபினா” ரோம பேராலய” (Roman basilica of Santa Sabina) இல்லத்தினை பெற்றுக்கொள்ள வருமாறு அழைத்தார். கி.பி. 1220ம் ஆண்டின் தொடக்கம் முதல் அவர்கள் அங்கே தங்கினார்கள். ஹயாசிந்தும் அவரது நண்பர்களுமே அங்கே பிரவேசித்த முதல் துறவியர் ஆவர். ஒரு சுருக்கமான புதுமுக பயிற்சியின் (Novitiate) பின்னர், ஹயாஸிந்தும் அவரது தோழர்களும் 1220ம் ஆண்டு, புனிதர் டொமினிக்கிடமிருந்து சபையின் சீருடைகளைப் பெற்றார்கள்.

அதன் பின்னர், இளம் துறவியர் அனைவரும் தத்தமது சொந்த நாடுகளுக்கு திருப்பி அனுப்பப்பட்டனர். போலந்து (Poland) மற்றும் உக்ரைன் (Ukraine) நாட்டின் தலைநகரான “கியூ” (Kiev) நகரில் டோமினிக்க சபையினை ஸ்தாபிக்கும் பணி அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தது. ஹயாஸிந்தும் அவரது மூன்று துணைவர்களும் “க்ரகோவ்” (Kraków) நோக்கி பயணித்தனர். வழி நெடுக்கும் துறவு மடங்களை நிறுவிய அவர், அவற்றுக்கு தமது நண்பர்களை தலைவர்களாக நியமித்தவண்ணம் சென்றார். இறுதியில் க்ரகோவ் சென்றடைந்தபோது அவர் மட்டுமே இருந்தார். ஹயாஸிந்த், வட ஐரோப்பா முழுதும் பயணித்து கத்தோலிக்க விசுவாசத்தை பரவச் செய்தார். கத்தோலிக்க விசுவாசத்தை பரப்புவதற்காக அவர் பயணித்த நாடுகளில், ஸ்வீடன் (Sweden), நார்வே (Norway), டென்மார்க் (Denmark), ஸ்காட்லாந்து (Scotland), ரஷியா (Russia), துருக்கி (Turkey) மற்றும் கிரேக்கம் (Greece) ஆகிய நாடுகளும் அடக்கம் என்று பாரம்பரியங்கள் கூறுகின்றன.

கி.பி. 1257ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 15ம் நாளன்று, ஹயாஸிந்த் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(August 17)

✠ St. Hyacinth of Poland ✠

Religious, Priest, Confessor, and Apostle of the North:

Born: 1185

Kamień Śląski, Silesia

Died: August 15, 1257

Kraków, Poland

Venerated in:

Roman Catholic Church

Aglipayan Church

Canonized: April 17, 1594

Pope Clement VIII

Feast: August 17

Patronage:

Lithuania, University of Santo Tomas-College of Tourism and Hospitality Management, Invoked by those in Danger of Drowning; Basilica of St. Hyacinth

Saint Hyacinth was a priest that worked to reform women's monasteries in his native Poland. He was a Doctor of Sacred Studies, educated in Paris and Bologna.

Saint Hyacinth was born in 1185. He was born into nobility as his father was of the noble family of Odrowacz. His birth took place in the castle of Lanka at Karim, which is in Silesia. Almost from the cradle, Hyacinth seemed predisposed to virtue. God also blessed him with, a splendid mind. His parents not only fostered his happy disposition but also used great care in selecting the teachers that would protect this innocence. In this way, he was so well-grounded in the religious duties that he passed through his higher studies at Cracow, Prague, and Bologna, without tarnish to his pure soul. Upon completion of his studies at Bologna, Saint Hyacinth earned the title of Doctor of Canon Law and Divinity. Doubtless, his model life had much to do in helping him to win the admiration of both his professors and fellow students.

When he returned to return to Poland he was given a prebend at Sandomir. In 1220 he accompanied his uncle Ivo Konski, the Bishop of Cracow, to Rome. Here they met with Saint Dominic. At this time, Saint Hyacinth was one of the first to receive the habit of the newly established Order of Friars Preachers at Saint Dominic. Because of his spirit for prayer and his zeal for the salvation of souls, he was sent to preach and establish the Dominican Order in his native land, Poland. On the way, he was able to establish a convent of his order at Friesach in Carinthia. In Poland, the new preachers were favorably received and their sermons were productive of much good. Hyacinth founded communities at Sandomir, Cracow, and at Plocko on the Vistula in Moravia. He extended his missionary work through Prussia, Pomerania, and Lithuania; then crossing the Baltic Sea he preached in Denmark, Sweden, and Norway. It was these apostolic travels that earned Hyacinth the title "The Apostle of the North".

His travels and missions did not end here. He came into Lower or Red Russia, establishing a community at Lemberg and at Haletz on the Mester; proceeded into Muscovy, and founded a convent at Diff, and came as far as the shores of the Black Sea. Because of his evangelizing, multitudes were converted, and churches and convents were built.

However manifold were his duties, the future Friar Preacher did not permit them to interfere with his good works, dampen his spirit of prayer, or to lessen his practice of recollection. None were more punctual or exact in their recitation of the divine office by the canons. He regularly visited hospitals were the sick found him a sympathetic comforter. A friend to the poor, he distributed his income among them. He felt that money received through the Church could not be devoted to better or more advantageous use.

Saint Hyacinth is known to have performed numerous miracles. The one miracle that has been most associated with him was the result of the Tartar's siege of the city of Kyiv. Hyacinth gained a child-like and tender devotion to the Mother of God from Saint Dominic. To her, he attributed his success, and to her aid, he looked for his salvation. When Hyacinth was at Kyiv, the fierce Tartars sacked the town. Hyacinth was celebrating the Mass and did not know of the onslaught and danger until the Mass ended. Without waiting to invest he took the ciborium in his hands and was fleeing the church. It is recorded that as he passed by a statue of Mary he heard a voice say, "Hyacinth, my son, why dost thou leave me behind? Take me with thee and leave me not to mine enemies." Although the statue was made of heavy alabaster, Hyacinth took it in his arms and carried it away along with the ciborium with the Holy Eucharist. It is for this miraculous moment that Saint Hyacinth is most often depicted. The story continues that Hyacinth and the community that accompanied him came to the river Dnieper. There he urged them to follow him across the river. He led the way, and they all walked dry-shod across the waters of the deep river, which then protected them from the fury of the Tartars. Polish historians are in agreement on this marvelous fact, although some of the writers confuse it with a similar crossing of the Vistula which happened earlier. A circumstance, which is recorded in connection with this miracle, renders it all the more remarkable. It is said that the footprints of the saint remained on the water, even after he had crossed the river; and that, when the stream was calm, they could be seen for centuries afterward.

Worn out by his constant labors and vast journeys, Hyacinth spent the last few months of his life in a convent he had founded at Cracow. There on the Feast of Saint Dominic in 1257, he fell sick with a fever that was to lead to his death. On the eve of the feast of the Assumption, he was warned of his coming death. In spite of his condition, he attended Mass on the Feast of the Assumption. He was anointed at the altar and died the same day in 1257.

புனித ஆமோர், மறைப்பணியாளர் (St.Amor, Amorbach) August 17

இன்றைய புனிதர்

2020-08-17

புனித ஆமோர், மறைப்பணியாளர் (St.Amor, Amorbach)

பிறப்பு

ஏழாம் நூற்றாண்டு

ஸ்காட்லாந்து/ பிரான்ஸ்

இறப்பு

777

ஆமோர்பாஹ் Amorbach, பவேரியா, Germany

இவர் ஸ்காட்லாந்திலிருந்து மறைபணியாற்ற வந்தவர் என்றும், அக்குயிடானியன் (Aquitanien) என்ற ஊரைச் சார்ந்தவர் என்றும் வரலாறு கூறுகின்றது. இவர் எட்டாம் நூற்றாண்டில் மறைப்பணியை ஆற்றியுள்ளார். பின்னர் இவர் வூர்ட்ஸ்பூர்க் (Würzburg) என்ற மறைமாவட்டத்தில் ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 734 ஆம் ஆண்டில் ஆமோர்பாக் என்ற ஊரில் ஆமோர் என்ற பெயரில் ஒரு துறவற சபையை நிறுவியுள்ளார்.

அமோர்பாக் என்பது ஓடன்வால்டு என்ற ஊரிலுள்ள ஓர் சிறிய கிராமம். வூர்ட்ஸ்பூர்க் என்ற மறைமாநிலத்தின் வடதென் பகுதிகளில் இவர் மிஷினரியாக பணிபுரிந்தார். இவர் அப்பகுதிகளில் மிகவும் போற்ற பெற்றவராக திகழ்ந்தார். இறை விசுவாசம் மக்களிடையே வளர வேண்டுமென்பதை குறிகோளாகக் கொண்டு பணியாற்றினார். இவர் தொடங்கிய "ஆமோர்" என்ற சபையை ஏறக்குறைய 30 ஆண்டுகள் கழித்து, புனித ஆசீர்வாதப்பர் சபையை சார்ந்தவர்கள் வழிநடத்தியுள்ளார்கள். இத்துறவற சபையினர் மக்களிடையே இறைபக்தியை பரப்பி, இறை நம்பிக்கையையும், விசுவாசத்தையும் சிறப்பான முறையில் வளர்த்தெடுத்துள்ளார்கள். இவ்விறைபக்தி இன்று வரை அவ்வூர் மக்களிடையே வேரூன்றி உள்ளது. அன்று ஆமோர்பாக்கிலிருந்த இத்துறவற சபைக்கு சொந்தமான ஆலயம், இன்று புரோட்டஸ்டாண்டு மக்களின் ஆலயமாக உள்ளது. 1734 ஆம் ஆண்டு 1000 ஆம் வருட ஜூபிலியையும் இச்சபைக் கொண்டாடியது. இவர் எழுப்பிய ஆலயம் புதுப்பிக்கப்பட்டு, பழமையான பெயர்பெற்ற ஆலயங்களில் சிறந்த ஆலயமாக போற்றப்படுகின்றது.

வெர்ஸ்(Wersch) என்ற ஊரைச் சேர்ந்த மாக்சிமிலியன் என்பவரே இவ்வாலயத்தை கட்டினார். ஆமோர் கூறியதின்படி அவ்வாலயம் அமைக்கப்பட்டு, அக்காலத்திலேயே மிகவும் அழகுவாய்ந்த ஆலயமாக ஆமோர் அதைக் கட்டினார். இறைவனின் இல்லத்திற்கு வருபவர்கள், இறைவனை அழகுற ஏற்று, வழிபட வேண்டுமென்ற நோக்குடன் மிக அழகாக கட்டப்பட்டது. இவ்வாலயம் கட்டி முடித்தபிறகு ஏராளமான மக்கள் திருப்பலிக்கு குவிந்தனர். ஆலயத்தில் மக்கள் தொகை கணக்கிட இயலாமல் இருந்தது. மிகப் புகழ்பெற்ற ஆலயமாக இவ்வாலயம் திகழ்ந்தது.

செபம்:

வாழ்வை வழங்கும் தந்தையே! நீர் ஒருவர் மட்டுமே நிலைவாழ்வு தருபவர் என்பதை உணர்ந்து, உம் மந்தையின் ஆடுகளை உம் வழி செல்ல தூண்டினீர். உம் தூண்டுதலை உணர்ந்து செயல்பட்ட புனித ஆமோரைப்போல, நாங்களும் உம் குரலுக்கு செவிசாய்க்க உம் வரம் தாரும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

புனித கிளாரா Clara von Montelfalco OESA

துறவி, காட்சியாளர் Mystikerin

பிறப்பு: 1275, மோண்டேஃபால்கோ Montefalco, இத்தாலி

இறப்பு: 17 ஆகஸ்டு 1308, மோண்டேஃபால்கோ

புனிதர்பட்டம்: 8 டிசம்பர் 1881

புனித சிலுவை யோஹன்னா Johanna vom Kreuz

சபை நிறுவுனர்

பிறப்பு: 18 ஜூன் 1666, சவ்முர், பிரான்ஸ்

இறப்பு: 17 ஆகஸ்டு 1736, சவ்முர்

புனிதர்பட்டம்: 31 அக்டோபர் 1982

மம்மாஸ் Mammas

மறைசாட்சி

பிறப்பு: 255/260, காங்கிரா Gangra, துருக்கி

இறப்பு: 270/275, செசாரியா, கப்பதோக்கியா, துருக்கி

பாதுகாவல்: கால்நடைகள்

Saint of the Day : (17-08-2020)

St. Amor of Amorbach

Feastday: August 17

Death: 8th century

Amorbach Abbey (German: Kloster Amorbach) was a Benedictine monastery located at Amorbach in the district of Miltenberg in Lower Franconia in Bavaria, Germany.

It was one of four Carolingian foundations intended to establish Christianity in the region of the Odenwald (the others were the monasteries of Lorsch, Fulda and Mosbach).

According to legend, a Gaugraf named Ruthard called the Frankish bishop, Saint Pirmin, to the area to set up a monastic settlement with chapel west of today's town, at the entrance to the Otterbachtal. A disciple of Pirmin, an Aquitanian called "Amor" supposedly then moved the monastery to its current location in 734.[1]:82

By 800 it had become a Reichsabtei, the abbot being directly answerable to Charlemagne. Pepin united it to the Bishopric of Würzburg, although control of it was much disputed by the Bishops of Mainz.

The abbey played an important role in the clearing and settlement of the vast tracts of forest in which it was located, and in the evangelisation of other areas, notably Saxony: many of the abbots of the missionary centre of Verden an der Aller - later to become the Bishops of Verden - had previously been monks at Amorbach. It was severely damaged by the invasions of the Hungarians in the 10th century.

In 1446, the priest Johannes Keck brought reliquaries of a "Saint Amor" and a "Saint Landrada" from Münsterbilsen near Maastricht to the church Amorbrunn, which started to attract pilgrims. In particular after the end of the Thirty Years' War in 1648, people came in search of help for childlessness.[1]:82

In 1525 the abbey buildings were stormed and plundered during the German Peasants' War by forces under the command of Götz von Berlichingen. During the Thirty Years' War the abbey was attacked by the Swedes in 1632, was dissolved for a short time between 1632 and 1634 and the lands taken by a local landowner, and although it was afterwards restored and the lands regained, there followed a period of decline and poverty.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

ஆகஸ்ட் 16)✠ புனிதர் ஆரோக்கியநாதர் ✠(St. Roch)

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 16)

✠ புனிதர் ஆரோக்கியநாதர் ✠

(St. Roch)

ஒப்புரவாளர்/ யாத்திரி :

(Confesser/ Pilgrim)

பிறப்பு: கி.பி 1348

மான்ட்பெல்லியர், மஜோர்கா இராச்சியம்

(Montpellier, Kingdom of Majorca)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 16, 1376/1379

வோகெரா, சவோய் கவுண்டி

(Voghera, County of Savoy)

ஏற்கும் சமயம்/ சபை:

கத்தோலிக்க திருச்சபை (தூய ஃபிரான்சிஸின் மூன்றாம் வரிசை)

(Catholic Church (Third Order of Saint Francis))

ஆங்கிலிக்கன் ஒன்றியம்

(Anglican Communion)

அக்லிபயன் திருச்சபை

(Aglipayan Church)

புனிதர் பட்டம்:

பிரபலமான ஆர்வத்தால்; திருத்தந்தை பதினான்காம் கிரகோரி (Pope Gregory XIV) அவர்களால் "ரோமானிய தியாகவியலில்" (Roman Martyrology) சேர்க்கப்பட்டது

முக்கிய திருத்தலம்: சான் ரோகோ (San Rocco), வெனிஸ் (Venice), இத்தாலி (Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 16

பாதுகாவல்:

சர்மாடோ (Sarmato), அல்தரே இ கிரிஃபல்கோ (Altare e Girifalco), இத்தாலி (Italy). காலரா (Invoked against Cholera), தொற்றுநோய் (Epidemics), முழங்கால் பிரச்சினைகள் (Knee problems), பிளேக் (Plague), தோல் நோய்கள் (Skin diseases. மணமாகாத இளைஞர்களின் பாதுகாவலர் (Patron Saint of Bachelors), நோயுற்ற கால்நடைகள் (Diseased cattle), நாய்கள் (Dogs), பொய்யாக குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் (Falsely accused people), செல்லாதவை (Invalids), இஸ்தான்புல் (Istanbul), அறுவை சிகிச்சை நிபுணர்கள் (Surgeons), ஓடு தயாரிப்பாளர்கள் (Tile-makers), கல்லறைகள் (Gravediggers), பழைய பொருட்கள் விற்பனையாளர்கள் (Second-hand dealers), யாத்ரீகர்கள் (Pilgrims), வக்கீல்கள் (Apothecaries), கலூக்கன் ரோமன் கத்தோலிக்க மறைமாவட்டம் (Roman Catholic Diocese of Kalookan)

புனிதர் ஆரோக்கியநாதர் அல்லது புனிதர் ரோச் அல்லது புனிதர் ராக், ஒரு கிறிஸ்தவப் புனிதர் ஆவார். இவரின் விழா நாள் ஆகஸ்ட் மாதம், 16ம் நாளாகும். ஆங்கிலத்தில் இவரை ராக் என்றும் கிளாஸ்கோ என்றும்,, ஸ்காட்லாந்தில் ரோலோக்ஸ் என்றும் அழைப்பர். இவர் குறிப்பாக கறுப்புச் சாவுக்கு எதிராகப்பாதுகாவல் அளிப்பவராக நம்பப்படுகின்றார். மேலும் இவர் நாய்களுக்கும், தவறாகக்குற்றம் சாட்டப்பட்டோருக்கும் பாதுகாவலராவார்.

வாழ்க்கைச் சுருக்கம்:

இவர் மஜோர்க்கா பேரரசின் (Kingdom of Majorca) மொன்ட் பெலியரில் (Montpellier) கி.பி. சுமார் 1295ம் ஆண்டு பிறந்திருக்கக்கூடும். இவரின் தந்தை அந்த நகரின் ஆளுனராவார். இவரின் பிறப்பின்போது இவரின் மார்பில் ஒரு சிலுவை வடிவில் சிவப்பு நிற மச்சம் இருந்ததாக நம்பப்படுகின்றது. இவரின் இருபதாம் அகவைக்குள் இவரின் பெற்றோர் இருவரும் இறந்தனர். இவரின் தந்தை, தாம் இறப்பதற்கு முன், இவரை நகரின் ஆளுனராக்கினார். ஆயினும் தந்தையின் இறப்புக்குப்பின்பு தன் சொத்துக்களை விற்று ஏழைகளுக்கு அளித்தார். தனது ஆளுனர் பதவியினை தன் மாமாவுக்கு அளித்துவிட்டு இத்தாலிக்கு திருப்பயணம் மேற்கொண்டார். அச்சமயம் இத்தாலி கறுப்புச் சாவினால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. அங்கே பாதிக்கப்பட்ட நோயாளிகளுக்கு இவர் பணிபுரிந்தார். பலரை அச்சமயத்தில் சிலுவை அடையாளம் வரைந்து குணமாக்கினார் என்பர். இத்தாலியினை சுற்றியுள்ள பல ஊர்களில் இவர் சேவை செய்தார்.

பியாசென்சா (Piacenza) என்னும் ஊரில் பணியாற்றியபோது இவருக்கு அந்த நோய் பிடித்தது. இதனால் இவர் ஊருக்கு வெளியே காட்டில் வனவாசியாக வாழ்ந்தார். ஒரு புதுமையால் இவரின் வசிப்பிடத்தை அறிந்த காத்ஹார்ட் (Gothard Palastrelli) என்பவர் இவருக்கு உதவினார். நலமடைந்தப்பின்னர், தன் சொந்த ஊர் திரும்பினார். அங்கே தாம் யார் என வெளிப்படுத்தாததால் அவரை ஒற்றர் என தவறாகக் கருதிய அவரின் மாமா இவரை சிறையிலடைத்தார். அச்சிறையிலேயே ஐந்தாண்டுகளுக்குப்பின்னர் இவர் இறந்தார். இவரின் மார்பில் இருந்த மச்சமும், இவரிடம் இருந்த ஒரு ஆவணமும் இவரை நகர மக்களுக்கு அடையாளம் காட்டியது. இவரின் அடக்கச்சடங்கு பொதுநிகழ்வாக நடத்தப்பட்டது. இவரின் இறப்புக்குப்பின்பு பல புதுமைகள் இவரின் பெயரால் நிகழ்ந்தன என்பர்.

கி.பி. 1414ம் ஆண்டு, காண்ஸ்தான்சு பொதுச்சங்கம் (Council of Constance) கூடியபோது பிளேக் (Plague) நோய் அந்த நகரினை தாக்கியது. அதனால் அச்சங்கத்தினர் மக்கள் அனைவரும் இவரை நோக்கி மன்றாடப்பணித்தனர். இதனால் விரைவாக நோய் நீங்கியது என்பர். 1485ம் ஆண்டு, இவரின் மீப்பொருட்கள் வெனிஸ் (Venice ) நகருக்கு கொணரப்பட்டது. அங்கேயே அவை இன்றளவும் உள்ளது.

இவர் பொதுவாக ஃபிரான்சிஸ்கன் மூன்றாம் (Third Order of Saint Francis) சபையின் உறுப்பினர் எனக்கருதப்பட்டாலும், அதனை நிருவ எவ்வகைச்சான்றும் இல்லை. உரோமை புனிதர்கள் பட்டியலில் இவரின் பெயர் திருத்தந்தை பதினான்காம் கிரகோரியால் (Pope Gregory XIV) சேர்க்கப்பட்டது. ஆகஸ்ட் மாதம், 16ம் தேதிக்கான திருப்புகழ்மாலையில் இவருக்குறியப்பகுதிக்கு அனுமதியளித்தார்.

நமது நாட்டில், தமிழ்நாடு, கேரளம், கர்நாடகா ஆகிய மாநிலங்களில் இவரது பெயரால் தேவாலயங்கள் உள்ளன.

† Saint of the Day †

(August 16)

✠ St. Roch ✠

Pilgrim:

Born: 1348 AD

Montpellier, Kingdom of Majorca

Died: August 16, 1376,/ 1379

Voghera, County of Savoy

Venerated in:

Catholic Church (Third Order of Saint Francis)

Anglican Communion

Aglipayan Church

Canonized:

By popular fervor; added to the Roman Martyrology by Pope Gregory XIV

Major shrine: San Rocco, Venice, Italy

Feast: August 16

Patronage:

Sarmato, Altare e Girifalco, Italy. Invoked against Cholera, Epidemics, Knee problems, Plague, Skin diseases. Patron Saint of bachelors, Diseased cattle, Dogs, Falsely accused people, Invalids, Istanbul, Surgeons, tile-makers, Gravediggers, Second-hand dealers, Pilgrims, Apothecaries, Roman Catholic Diocese of Kalookan

Saint Roch or Rocco was a Catholic saint, a confessor whose death is commemorated on 16 August and 9 September in Italy; he is especially invoked against the plague. He may also be called Rock in English, and has the designation of St Rollox in Glasgow, Scotland, said to be a corruption of St Roch's Loch, which referred to a small loch once near a chapel dedicated to St. Roch in 1506.

He is a patron saint of dogs, falsely accused people, bachelors, and several other things. He is the patron saint of Dolo (near Venice) and Parma. He's also the patron of Casamassima, Cisterna di Latina and Palagiano, Italy.

Saint Roch is known as "San Roque" in Spanish, including in many now-English-speaking areas, such as the Philippines.

St. Roch was born with an unusual and deep red mark on his chest in the shape of a cross, a sign that the Blessed Virgin Mary had heard and answered his mother's prayers for her barrenness to be healed. As a child St. Roch was deeply religious, fasting twice a week after the example of his pious mother. His parents died when he was twenty years of age, after which he gave his inheritance to the poor, handed the government of the city over to his uncle, and began a new life as a poor mendicant pilgrim.

Free from all earthly cares, St. Roch joined the Third Order Franciscans, donned the familiar pilgrim's garb (a common practice of popular piety at the time), and set out on a pilgrimage to visit and pray at the holy places in Rome.

When he came upon the town of Acquapendente near Viterbo, he saw that it was badly struck by the black plague which was wreaking havoc across Europe. He sojourned there for a time to care for the sick both in private homes and in the hospitals—even though doing so was dangerous for himself.

Instead of contracting the highly contagious disease, St. Roch cured many people by simply making the Sign of the Cross over them. He continued his charitable work until the disease was halted from spreading further in the village, after which he continued on his pilgrimage. His miraculous healing power evidenced itself in the same manner in every plague-infested town that he passed through on his way to Rome, and also in Rome itself.

When his travels brought him to the owner of Piacenza, he discovered that he was no longer spared from the deadly disease and finally contracted it in the leg. Instead of burdening anyone with his sickness, he commended himself to God and awaited his death in a remote and abandoned forest hut. Providentially, a local count's hunting dog found and befriended him, bringing him food daily and licking his wounds. A spring arose nearby providing St. Roch with fresh water.

The count, one day following his dog into the woods, discovered and aided the holy pilgrim. Slowly St. Roch's health was restored, after which he received divine inspiration that he should return to his native Montpellier.

Once there he found the city at war. He refused to disclose his identity to the soldiers so that he could remain poor and unknown, having renounced his former life as the son of the governor. But his obfuscation aroused suspicion, and he was accused of being a spy disguised as a pilgrim. St. Roch did not defend himself against these charges, not wishing to reveal his true identity, and instead entrusted himself completely to God's will.

St. Roch was cast into prison by his own uncle, who failed to recognize his nephew's altered appearance. According to legend, St. Roch was forgotten and abandoned in prison, but not by God, who sent angels to minister to him while he was held in captivity. He died there five years later.

As told by a Franciscan hagiographer, Marion A. Habig, O.F.M.:

      "When he felt that his end was drawing near, Saint Roch asked that a priest might come and administer the last sacraments. The priest, on entering the prison, beheld it supernaturally lighted up and the poor captive surrounded with a special radiance. As death claimed its victim, a tablet appeared on the wall on which an angelic hand wrote in golden letters the name of Roch and the prediction that all who would invoke his intercession would be delivered from the plague. Informed of all that took place, Saint Roch's uncle came to the prison and, shortly after, also the governor's mother, that is, Roch's grandmother. She identified the dead man as her grandson by the birthmark of the red cross on his breast. They gave him a magnificent funeral and had a church built in his honor, in which his body was entombed. His veneration was approved by several popes and soon spread throughout Europe."

Later, during the Council of Constance in 1414, the plague broke out again in Rome. The Council Fathers turned to St. Roch, the patron against the plague, and arranged that prayers and public processions be held in his honor, after which the plague ceased.

Because of his patronage against infectious disease, St. Roch was a highly-regarded saint in the late Middle Ages, especially in those Italian towns in which he exercised his healing powers. Many of this town have chosen him as their patron.

St. Roch is often depicted as a pilgrim with a walking staff and seashell (the symbol of a pilgrim), an open sore on his leg, an angel by his side, and a dog at his feet. He is the patron saint of dogs, dog owners, knee problems, surgeons, invalids, bachelors, diseased cattle, and against cholera, plague, skin rashes and diseases, contagious diseases, pestilence, and epidemics.

அரசர் முதலாம் ஸ்டீபன் Stephen I von Ungarnஹங்கேரியின் தேசிய புனிதர் August 16

இன்றைய புனிதர் :

(16-08-2020)

அரசர் முதலாம் ஸ்டீபன் Stephen I von Ungarn

ஹங்கேரியின் தேசிய புனிதர்

பிறப்பு : 969 

கிரான் Gran, ஹங்கேரி

    

இறப்பு : 15 ஆகஸ்டு 1038,

ஹங்கேரி

பாதுகாவல்: ஹங்கேரி

இவர் ஏறக்குறைய 1000 ஆம் ஆண்டில் திருமுழுக்கு பெற்று, ஹங்கேரி நாட்டு மன்னராக முடிசூட்டப்பட்டார். தனது 20 ஆம் வயதில் பவேரியா நாட்டு அரசர் புனித 2 ஆம் ஹென்றியின் சகோதரி கிசேலா(Giesela) என்பவரை திருமணம் செய்துகொண்டார். தன் தந்தையின் இறப்பிற்குப்பின் "மாகியர்" (Magiar) என்ற சாதியினருக்கு தலைவராக பொறுப்பேற்றார். தம் மக்களை ஆட்சிபுரிவதில் நீதியும், நல்லிணக்கமும், இறைப்பற்றும் கொண்டு விளங்கினார். திருச்சபையின் சட்டதிட்டங்களை மிக நுணுக்கமாக கடைபிடித்தார். தன் நாட்டு மக்களின் நலனில் அக்கறை கொண்டு, அவர்களின் தேவைகளை நிறைவேற்றி வாழ்ந்தார். 

இவர் அனுமதியின்றி தவித்த மற்ற நாடுகளுடன் தொடர்புகொண்டு, அமைதியை ஏற்படுத்தினார். தன் நாட்டு மக்களை இறையுணர்வில் வளர்த்தெடுத்தார். நாடு முழுவதும் பல புதிய மறைமாவட்டங்களை உருவாக்கினார். பல துறவற சபையினரை தன் நாட்டிற்கு வரவழைத்து, கிறிஸ்துவ விசுவாசத்தைப் பரப்பினார். பல துறவற மடங்களையும், ஆலயங்களையும் கட்டினார். தன் நாட்டு மக்கள் அனைவரும் கிறிஸ்துவர்களாக வாழ வழிவகுத்தார். கிறிஸ்துவர் அல்லாதவர்களுடன் தொடர்புகொள்வதை தடுத்தார். செபம், தவம், இவைகளில் வளர நாட்டு மக்களை துறவிகள், குருக்களின் வழியாக தூண்டினார். 

ஸ்டீபன் தன் நாடு முழுவதிலும் பல குருக்களையும், கன்னியர்களையும், ஆயர்கலையும் உருவாக்கினார். நாடு முழுவதிலுமே திருச்சபையின் வாழ்வை பெரிதும் ஊக்கப்படுத்தி வளர்த்தார். ஹங்கேரி நாட்டில் திருச்சபை வளர அன்று இவர் இட்ட உரமானது. இன்றும் தளைத்து வளர்ந்து கிறிஸ்துவ நாடாக திகழ்கின்றது. இவரிடம் இறைவன் ஒப்படைத்த மக்களை, அவர் வழியில் நடத்தி சென்றார். இவர் செய்த இறைப்பணியால் இவர் இறந்தபிறகும் இவரின் வலது கையானது. அழியாமல் இருந்தது. தன் வாழ்நாள் முழுவதுமே தாழ்ச்சியிலும், நீதியை கடைப்பிடிப்பதிலும், அமைதியிலும் மிக சிறந்தவராக திகழ்ந்தார். 

செபம்:

முதலும் முடிவுமான இறைவா! உம்மையே முழுமுதலாக கொண்டு, உம்மை மட்டுமே தன் நாட்டு மக்களில் மையமாக வைத்து, வாழ்ந்த புனித ஸ்டீபனின் அருஞ்செயல்களை நினைத்து, உமக்கு நன்றி நவில்கின்றோம், அவர் காட்டிய இறைவழியில் அம்மக்களை நீர் எந்நாளும் உடனிருந்து வழிநடத்தியருள் வேண்டுமாய் இறைவா உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (16-08-2020)

St. Stephen of Hungary

St. Stephen was from a very noble family and was born in the year 997 to father Prince Geza and mother Sarolt of Hungary. He married Giselle, the daughter of Duke Henry-Ii of Bavaria. He took very sincere efforts to spread Christianity and extended patronage to Church leaders. St. Stephen was anointed as king of Hungary by Pope Sylvester-II on the Christmas day in the year 1001, with the consent of the Holy Roman Emperor Otto-III. St. Stephen dedicated his crown to Holy Mary, during the coronation. His only son Emeric died after being wounded in a hunting expedition in the year 1031. Therefore St. Stephen was having no son left to rule his Kingdom. So in his death bed he raised the Holy Crown by his right hand and prayed to the Holy Mary to take the Hungarians as Her subjects and to become the Queen of Hungarians. He died on August 15, 1038, on the commemoration day of the Assumption of Mary.

St. Stephen’s right hand is kept as a relic and is called as the Holy Right by Hungarians. His right hand remains uncorrupted due to the reason that with this hand he raised the Holy Crown towards heaven and prayed to the Virgin Mary. The right hand is now in the Basilica of King Saint Stephen in Budapest.

He is venerated as the patron saint of masons, stone cutters and brick layers. He was canonized by Pope Gregory-VII on August 20, 1083.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 16)

✠ ஹங்கேரியின் புனிதர் முதலாம் ஸ்டீஃபன்  ✠

(St. Stephen I of Hungary)

ஹங்கேரியின் அரசர்:

(King of Hungary)

பிறப்பு: கி.பி. 975

எஸ்டர்காம், ஹங்கேரி

(Esztergom, Principality of Hungary)

இறப்பு : ஆகஸ்டு 15, 1038,

எஸ்டர்காம், ஹங்கேரி அரசு

(Esztergom or Székesfehérvár, Kingdom of Hungary)

புனிதர் பட்டம் : 1083

திருத்தந்தை ஏழாம் கிரகோரி

(Pope Gregory VII)

பாதுகாவல்: ஹங்கேரி

நினைவுத் திருநாள் : ஆகஸ்ட் 16

புனிதர் முதலாம் ஸ்டீஃபன், கி.பி. 997ம் ஆண்டு முதல் கி.பி. 1000 அல்லது 1001ம் ஆண்டு வரையான காலத்தில் பதவியிலிருந்த ஹங்கேரியர்களின் கடைசி மகா இளவரசரும் (Grand Prince of the Hungarians), கி.பி. 1000 அல்லது 1001ம் ஆண்டு முதல், 1038ம் ஆண்டில் அவர் இறக்கும் வரை ஆட்சியிலிருந்த ஹங்கேரியின் முதல் அரசனும் (First King of Hungary) ஆவார். இவர் பிறந்தபோது, இவருக்கு பேகனிய பெயரான (Pagan name) “வஜ்க்” (Vajk) என்ற பெயர் இடப்பட்டது. இவரது திருமுழுக்கு பற்றின விவரங்கள் தெரியவில்லை. ஹங்கேரி நாட்டின் மகா இளவரசர் “கேஸா” மற்றும் “சரோல்ட்” (Grand Prince Géza and Sarolt) ஆகியோர் இவரது பெற்றோர் ஆவர். இவரது பெற்றோர் இருவருமே திருமுழுக்கு பெற்றிருப்பினும், இவர்களது குடும்ப உறுப்பினர்களில், பக்தியுள்ள கிறிஸ்தவரான முதல் உறுப்பினர் ஸ்டீஃபன் ஆவார். தூய ரோம பேரரசன் “இரண்டாம் ஹென்றியின்” (Henry II, Holy Roman Emperor) சகோதரியான “கிசேலாவை” (Gisela of Bavaria) திருமணம் செய்துகொண்டார்.

கி.பி. 997ம் ஆண்டு, தமது தந்தை இறந்ததன் பிறகு, ஆட்சி கட்டிலில் அமர்வதற்காக (Pagan warriors) என்ற படை வீரர்களின் துணை கொண்டிருந்த 'கொப்பாணி' (Koppány) என்ற தமது உறவினர்களுக்கெதிராக போராட வேண்டியிருந்தது. தமது உறவினர்களான கொப்பாணியை வென்ற ஸ்டீஃபன், திருத்தந்தை இரண்டாம் சில்வெஸ்ட்டர் (Pope Sylvester II) அவர்கள் அனுப்பிய கிரீடத்தை அணிந்து ஹங்கேரி நாட்டு மன்னராக முடிசூட்டப்பட்டார். ஹங்கேரி நாட்டின் கடைசி இளவரசரும் முதலாம் அரசரும் இவரேயாவார்.

தன் தந்தையின் மரணத்தின்பின் "மாகியர்" (Magiar) என்ற சாதியினருக்கு தலைவராக பொறுப்பேற்றார். தம் மக்களை ஆட்சி புரிவதில் நீதியும், நல்லிணக்கமும், இறைப்பற்றும் கொண்டு விளங்கினார். திருச்சபையின் சட்டதிட்டங்களை மிக நுணுக்கமாக கடைபிடித்தார். தன் நாட்டு மக்களின் நலனில் அக்கறை கொண்டு, அவர்களின் தேவைகளை நிறைவேற்றி வாழ்ந்தார்.

இவர் அமைதியின்றி தவித்த மற்ற நாடுகளுடன் தொடர்புகொண்டு, அமைதியை ஏற்படுத்தினார். தன் நாட்டு மக்களை இறையுணர்வில் வளர்த்தெடுத்தார். நாடு முழுவதும் பல புதிய மறைமாவட்டங்களையும், மூன்று பெனடிக்டின் மடாலயங்களையும் உருவாக்கினார். பல துறவற சபையினரை தன் நாட்டிற்கு வரவழைத்து, கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைப் பரப்பினார். பல துறவற மடங்களையும், ஆலயங்களையும் கட்டினார். தன் நாட்டு மக்கள் அனைவரும் கிறிஸ்தவர்களாக வாழ வழிவகுத்தார். கிறிஸ்தவர் அல்லாதவர்களுடன் தொடர்புகொள்வதை தடுத்தார். செபம், தவம், இவைகளில் வளர நாட்டு மக்களை துறவிகள், குருக்களின் வழியாக தூண்டினார்.

ஸ்டீஃபன் தன் நாடு முழுவதிலும் பல குருக்களையும், கன்னியர்களையும், ஆயர்களையும் உருவாக்கினார். நாடு முழுவதிலுமே திருச்சபையின் வாழ்வை பெரிதும் ஊக்கப்படுத்தி வளர்த்தார். ஹங்கேரி நாட்டில் திருச்சபை வளர அன்று இவர் இட்ட உரமானது. இன்றும் தளைத்து வளர்ந்து கிறிஸ்தவ நாடாக திகழ்கின்றது. இவரிடம் இறைவன் ஒப்படைத்த மக்களை, அவர் வழியில் நடத்தி சென்றார். தன் வாழ்நாள் முழுவதுமே தாழ்ச்சியிலும், நீதியை கடைப்பிடிப்பதிலும், அமைதியிலும் மிகச் சிறந்தவராக திகழ்ந்தார். 

கி.பி. 1038ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 15ம் நாளன்று மரித்த ஸ்டீஃபன், “ஸ்செக்ஸ்ஃபெர்வர்” (Székesfehérvár) எனுமிடத்தில் கட்டப்பட்டு, அன்னை மரியாளுக்கு அர்ப்பணித்திருந்த பேராலயத்தில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். அவருடைய இறப்பு, பல தசாப்தங்களாக நீடித்த உள்நாட்டுப் போர்களை ஏற்படுத்தியது. கி.பி. 1083ம் ஆண்டில், முதலாம் ஸ்டீஃபனும், அவரது மகனான “எமெரிக்கும்” (Emeric), “க்ஸனாட்” (Csanád) மறைமாவட்டத்தின் ஆயர் “கெரார்ட்” (Gerard) ஆகிய மூவரும் திருத்தந்தை “ஏழாம் கிரகோரியால்” (Pope Gregory VII) புனிதர்களாக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டனர். ஸ்டீஃபன், ஹங்கேரி மற்றும் அண்டை பிரதேசங்களில் பிரபலமான புனிதர் ஆவார். ஹங்கேரியில், அவருடைய நினைவுத் திருவிழா (ஆகஸ்ட் 20 அன்று கொண்டாடப்படுகிறது) மாநிலம் உருவாக்கப்பட்டதை நினைவுகூரும் ஒரு பொது விடுமுறை நாளுமாகும்.

கன்னி மரியாவின் விண்ணேற்புப் பெருவிழா August 15

இன்று திருஅவையானது புனித கன்னி மரியாவின் விண்ணேற்புப் பெருவிழாவைக் கொண்டாடி மகிழ்கின்றது. புனித கன்னி மரியா தனது மண்ணக வாழ்வை முடித்துகொண்டவுடன், உடலோடும் ஆன்மாவோடும் விண்ணகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டதை இவ்விழா நமக்கு எடுத்துரைக்கிறது.

வரலாற்றுப் பின்னணி:

கி.பி.நான்காம் நூற்றாண்டிலிருந்து கீழைத் திருஅவையில் இவ்விழா டார்மிஷன் என்ற பெயரில் அதாவது ‘அன்னை ஆண்டவரில் துயில் கொள்கிறார்’ என்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டு வருவதற்கான வரலாற்றுக் குறிப்புகள் இருக்கின்றன. அதன்பிறகு எட்டாம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த யோவான் டமாசின் என்பவர், “அன்னை மரியா ஆண்டவர் இயேசுவைப் பெற்றெடுப்பதன் பொருட்டு, கருவிலே பாவக்கறையின்றி உதித்ததால், அவர் உடலோடும் ஆன்மாவோடும் விண்ணகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டார்” என்று கூறுவார்.

1568 ஆம் ஆண்டு அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்த ஐந்தாம் பயஸ் என்பவர் மரியாவின் விண்ணேற்புப் பெருவிழாவை உலகம் முழுவதும் கொண்டாடப் பணித்தார். 1950 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 12 ஆம் நாள், மரியா உடலோடும் ஆன்மாவோடும் விண்ணகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டார் என்ற நம்பிக்கைப் பிரகடனமானது இயற்றப்பட்டது. பின்னர் இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கமானது, “மாசற்ற புனித கன்னி மரியா மண்ணக வாழ்வை முடித்ததும், உடலோடும் ஆன்மாவோடும் விண்ணகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டார் என்று கட்டியம் கூறியது (திச 59). இவ்வாறுதான் புனித கன்னி மரியாவின் விண்ணேற்புப் பெருவிழா உலக முழுவதும் கொண்டாடும் நிலை உருவானது.

ஆகஸ்ட் 15)✠ புனிதர் டார்ஸிசியஸ் ✠(St. Tarcisius)

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 15)

✠ புனிதர் டார்ஸிசியஸ் ✠

(St. Tarcisius)

நற்கருணை மறைசாட்சி:

(Martyr of the Eucharist)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: கி.பி. 3ம் நூற்றாண்டு

ரோம் (Rome)

ஏற்கும் சபைகள்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்கன் ஒன்றியம்

(Anglicanism)

முக்கிய திருத்தலம்:

கேபிட்டில் இருக்கும் சான் சில்வெஸ்ட்ரோ, ரோம்

(San Silvestro in Capite, Rome)

நினைவுத் திருநாள்: ஆகஸ்ட் 15 (ரோமன் தியாகவியல்)

பாதுகாவல்: பலிபீட சிறுவர்கள் (Altar Servers) மற்றும் புதுநன்மை அல்லது, முதல் நற்கருணை (First Communicants) வாங்குவோர்

புனிதர் டார்ஸிசியஸ், கி.பி. 3ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்திருந்த, ஆதிகால கிறிஸ்தவ திருச்சபையின் மறைசாட்சி ஆவார். அவரைப் பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை எனினும், கி.பி. 4ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஆட்சிபுரிந்த,  "திருத்தந்தை முதலாம் டமாஸஸ்" (Pope Damasus I) அவர்களது கவிதைத் தொகுப்புக்களிலிருந்து இவரைப்பற்றின விபரங்கள் வெளிப்பட்டன.

டார்ஸிசியஸ் ஒரு சிறுவனாக இருந்தபோது, ரோமப் பேரரசு, பேரரசன் வலேரியன் (Valerian) என்பவனால் ஆளப்பட்டது. கிறிஸ்தவர்கள் இயேசுவை நேசிப்பதாலும், அவருடைய போதனையினாலும் அவர் வெறுத்தார். நிலைமைகள் மோசமாக இருந்த அழுக்கு சிறைகளில் அவர்கள் தூக்கி எறியப்பட்டனர். தியாகிகளாக இருந்த அவர்களில் பலர், அவர்களின் கிறிஸ்தவ நம்பிக்கைகளுக்காக கொல்லப்பட்டனர்.

இந்த கிறிஸ்தவர்கள் எவ்வாறு மறைசாட்சிகள் ஆனார்கள்? அவர்களில் சிலர் அடித்து கொல்லப்பட்டனர். மற்றவர்கள் எரிக்கப்பட்டனர். மற்றும், அனைத்தையும் விட மிகக் கொடூரமானது, அவர்களில் பலர் "கொலிசியம்" (Coliseum) என்று அழைக்கப்படும் ஒரு பெரிய அரங்கில் வீசப்பட்டனர் (இது இன்றும் உள்ளது). அங்கே அவர்கள் சிங்கங்களால் உண்ணப்பட்டனர். இந்த கொடூரமான கொடுமையைப் பார்த்து அதை ரசித்த சக்கரவர்த்திக்கும் அவரது நண்பர்களுக்கும் இது ஒரு விளையாட்டு போல இருந்தது. இருப்பினும், கிறிஸ்தவர்கள் இயேசுவை விசுவாசிப்பதனால், இவை அனைத்தையும் சகித்தார்கள்.

பேரரசனின் ஆட்களிடம் பிடிபடுவதைத் தவிர்ப்பதற்கு, கிறிஸ்தவர்கள் ஜெபிக்க விரும்பினால், தங்கள் வீடுகளில் ரகசியமாக சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. நிலைமை மிகவும் ஆபத்தானதாக மாறியபோது, அவர்கள் நிலத்தடி அறைகள் மற்றும் "கேடகோம்ப்ஸ்" (Catacombs) எனப்படும் பத்திகளைக் கட்டினர். இதனால் அவர்கள் பாதுகாப்புடன், ஒன்றாக சந்திக்க முடிந்தது. திருப்பலிகளை ரகசியமாக கொண்டாட, அவர்கள் "கிரிப்ட்கள்" (Crypts) என்று அழைக்கப்படும் தரையில் கீழே பெரிய அறைகளை கட்ட வேண்டியிருந்தது. அங்கு அவர்கள் இறந்தவர்களையும் அடக்கம் செய்தனர்.

கேடகோம்ப்களுக்கான நுழைவாயில்கள் மறைக்கப்பட்டிருந்தன. அவை வழக்கமாக நகரத்திற்கு வெளியே கிறிஸ்தவர்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்த தனிமைப்படுத்தப்பட்ட இடங்களில் இருந்தன. இதே கேடகோம்ப்கள் இன்றும் உள்ளன. அவற்றை ரோம் செல்லும் பார்வையாளர்கள் காணலாம்.

அங்கேதான் அவர்கள் ஜெபிக்கவும், தங்கள் விசுவாசத்தைப் படிக்கவும், திருப்பலி கேட்கவும், புனித ஒற்றுமையைப் பெறவும் கூடினர். தைரியமான ஆயர்கள் மற்றும் பாதிரியார்கள் தங்கள் உயிரைப் பணயம் வைத்ததால் இது சாத்தியமானது. இதனால் மக்கள் இயேசுவின் உடலையும் இரத்தத்தையும் நற்கருணைக்குள் பெற முடிந்தது. கேடகோம்ப்களின் நுழைவாயில்களை அறிவதை இரகசியமாக பாதுகாப்பதில் கிறிஸ்தவர்கள் எவ்வளவு கவனமாக இருந்தபோதிலும், சில சமயங்களில் புறமதத்தினர் அவற்றைக் கண்டுபிடித்தனர். எனவே, ஏராளமான கிறிஸ்தவர்கள் பிடிபட்டனர் அல்லது சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். அங்கு, ஒவ்வொரு நாளும், அவர்கள் கொல்லப்படுவார்கள் என்று எதிர்பார்த்தார்கள். அவர்கள் அனுபவித்த துன்பங்கள் ஏராளமாக இருந்தபோதிலும், அவர்கள் நற்கருணை இயேசுவைப் பெற விரும்பினார்கள்.

ஒரு நாள், ஆயர் ஒருவர், இதுபோன்ற ஒரு கேடகோம்ப்பில், ஒரு மாபெரும் புனித திருப்பலியினை கொண்டாடவிருந்தபோது, சிறையில் கைதிகளாயிருந்த அவரது சக ஆயர்கள் மற்றும் பாதிரியார்களிடமிருந்து அவருக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. தயவுசெய்து புனித நற்கருணையை அவர்களுக்கு அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டனர். இயேசு அவர்களுடன் இருந்தால், அவர்களது அச்சம் குறைவாக இருக்கும், அவரை நேசிக்கும் காரணத்துக்காக ஒரு தியாகியின் மரணத்தை மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொள்வார்கள் என்பதை அவர்கள் அறிந்தார்கள். புனித நற்கருணையை கைதிகளிடமும் நோயுற்றவர்களிடமும் எடுத்துச் செல்வது மிகவும் ஆபத்தானது என்பதால், ஆயருக்கு இது ஒரு பிரச்சினையாக இருந்தது.

புனித திருப்பலியினை தொடங்குவதற்கு முன், ஆயர் அங்குள்ள மக்களிடம், நற்கருணை இயேசுவை கைதிகளுக்கு எடுத்துச் செல்ல சிறந்த நபரைத் தேர்வுசெய்ய ஜெபிக்கும்படி கேட்டார். பாதிரியார்கள் அவ்வாறு செய்வது இப்போதுள்ள காலகட்டத்தில் மிகவும் ஆபத்தானது என்பதால், சந்தேகத்தைத் தூண்டாத வேறு சில நல்லவர்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது முக்கியம் என்றார்.

திருப்பலி முடிந்தவுடன், ஆயர், ‘இந்த துணிச்சலான பணியை யார் செய்ய தயாராக இருக்கிறீர்கள்’ என்று கேட்டார்.  டார்ஸிசியஸ் என்ற பலிபீட சேவை சிறுவன் ஒருவன் எழுந்து நின்று, “என்னை அனுப்புங்கள்” என்றான். சிறுவன் மிகவும் இளமையாக இருந்ததால், அது ஆபத்தில் முடியக்கூடும் என்று ஆயர் நினைத்தார். ஆனால் டார்ஸிசியஸ், தாம் மிகவும் இளமையாக இருப்பதால் யாரும் தம்மை சந்தேகிக்க மாட்டார்கள் என்று, ஆயரை நம்ப வைத்தான். நற்கருணையில் வாழும் இயேசுவிடம் டார்ஸிசியஸ் வைத்திருந்த ஆழ்ந்த அன்பை எல்லா கிறிஸ்தவர்களும் அறிந்திருந்தனர். எனவே ஆயர், சிறுவனின் வாய்ப்பை தர ஒப்புக்கொண்டார்.

ஒரு துணியில் பொதியப்பட்டு, சிறு பேழை ஒன்றினுள் வைக்கப்பட்ட சில நற்கருணைகள்,  டார்ஸிசியசிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டன. டார்ஸிசியஸ் அதனை, தமது மார்புக்கு மேலாக உள்ள அங்கியினுள்ளே மறைத்துக்கொண்டார். தன்னுடைய பராமரிப்பில் ஒப்படைக்கப்பட்ட பரலோக பொக்கிஷங்களை நினைவில் கொள்ளும்படி ஆயர் கேட்டுக்கொண்டார். உண்மையாகவே இயேசு வாழும் இந்த புனிதமான அருட்பிரசாதனங்களை உண்மையுடனும் பாத்திரமாகவும் பாதுகாக்க, நெரிசலான தெருக்களைத் தவிர்க்குமாறு வேண்டினார். அவற்றை விட்டுவிடுவதைவிட,  தாம் தமது உயிரையே விட்டுவிடுவதாக கூறிய டார்ஸிசியஸ் புனிதப் புதையலான அவற்றை பற்றிக்கொண்டு சிறை நோக்கி புறப்பட்டார்.

"நோட்ரே டேமின்" (Notre Dame) அருட்சகோதரி ஒருவர், இங்கிருந்து கதையை எடுத்துக்கொள்கிறார்:

ஓ, எங்கள் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட இறைவனை தனது இதயத்திற்கு மிக நெருக்கமாக சுமந்தபோது டார்ஸிசியஸ் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியையும், பெருமையையும் உணர்ந்தார்! அவர் கடந்து வந்த இடங்களையோ மக்களையோ விட்டுவிடும் எண்ணங்கள் அவருக்கு இல்லை. அவர் சுமந்த இயேசுவைப் பற்றி மட்டுமே நினைத்திருந்தார்.

"ஓ, அன்புள்ள இயேசுவே, நான் உன்னை எப்படி நேசிக்கிறேன்," என்று அவர் கிசுகிசுத்தார். "உங்கள் சின்னஞ்சிறிய தூதராக என்னைத் தேர்ந்தெடுத்திருப்பது எவ்வளவு நல்லது. சிறையில் இருக்கும் இந்த நல்ல மனிதர்களைப் போல நானும் உங்களுக்காக எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் மனமுவந்து துன்பப்படுவேன், இறப்பேன். ஒருவேளை, ஒரு நாள், நீங்களும் என் உயிரை உங்களுக்காக அர்ப்பணிக்க அனுமதிப்பீர்கள்.”

இது போன்ற நேசமிகு வார்த்தைகளை கிசுகிசுத்தவாறு, அவர் விரைவாகச் சென்றார். அவர் இப்போது நெடுஞ்சாலையிலிருந்து வெளியேறி கேடகோம்ப் சாலையில் இருந்தார். அங்கு அவர் தனது பள்ளித் தோழர்கள் உள்ள ஒரு குழுவைக் கடந்தார். விளையாடுவதற்கு ஒரு அணியை உருவாக்க எண்ணிய அவர்களுக்கு ஒரே ஒரு நபர் தேவைப்பட்டார். டார்ஸிசியஸைப் பார்த்த அவர்கள், அவரை நிறுத்தி அவர்களுடன் சேர அழைத்தனர்.

"நான் வருந்துகிறேன், ஆனால் நான் ஒரு முக்கியமான செய்தி கொண்டுபோகிறேன்" என்ற அவர், விரைந்து சென்றார். ஆனால் அவரைப் பிடித்துக்கொண்ட சிறுவர்கள், அவரை விட மறுத்தனர்.

டார்ஸிசியஸ் தனது கைகளை மார்பகத்துடன் இறுக்கமாகப் பிடித்திருப்பதைப் பார்த்த ஒருவன், "உன்னிடம் என்ன இருக்கிறது நான் பார்க்கிறேன்" என்றான்.

"இல்லை, இல்லை," என்று டார்ஸிசியஸ் அழுதார். தன்னை விடுவிக்க போராடினார். அவரது கவலை அவர்கள் அனைவரையும் ஆர்வமாக்கியது. மேலும் அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அவரது கைகளை இழுக்க முயன்றனர்.

"என் இயேசுவே, என்னை பலப்படுத்துங்கள்" என்று டார்ஸிசியஸ் கிட்டத்தட்ட மூச்சைப் பிடித்து முணுமுணுத்தார். ஆனால், அவரது வார்த்தைகளைக் கேட்டுவிட்ட ஒரு சிறுவன், “அவன் ஒரு கிறிஸ்தவன். அவன் மர்மமான ஏதோ சில கிறிஸ்தவ பொருளை அங்கே மறைக்கிறான்” என்று, மற்றவர்களிடம் கூக்குரலிட்டான்.

இதனால் ஆர்வம் அதிகமான சிறுவர்கள், டார்ஸிசியஸ் என்னதான் வைத்திருக்கிறார் என்று பார்த்துவிடுவது என்று தீர்மானித்தார்கள். எனவே அவர்கள் கல்லெறிந்து, உதைத்து, அவரைத் தாக்கினார்கள். அவருடைய கைகளை விலக்க தங்களால் முடிந்ததைச் செய்தார்கள். ஆனால் அவர்களால் அவரது பிடியைத் தளர்த்த முடியவில்லை.

அந்த வழியாகச் சென்ற வழிப்போக்கன் ஒருவர், என்ன விஷயம் என்று கேட்டார். "அவன் ஒரு கிறிஸ்தவன், மர்மமான சில கிறிஸ்தவ பொருளை சுமந்து வருகிறான். நாங்கள் அவனிடமிருந்து அதைப் பெற முயற்சிக்கிறோம்" என்று சிறுவர்களில் ஒருவன் கத்தினான்.

"அவன் ஒரு கிறிஸ்தவன் என்றா சொன்னாய்?" என்ற வழிப்போக்கன், டார்ஸிசியஸை கொடூரமாக அடித்து கீழே தள்ளினான்.

இந்த தருணத்தில், அந்த வழியாக வந்த ஒரு படை வீரன், கூட்டத்தை நோக்கி விரைந்து சென்று, அவர்களை வலது மற்றும் இடதுபுறமாக சிதறடித்து விரட்டினான். பின்னர், குனிந்து டார்ஸிசியஸை தனது கைகளில் தூக்கினான்.

"கோழைகளே” என்று கத்திய படை வீரன், "ஒரு சிறிய பையனை எல்லாரும் சேர்ந்து அடிக்கிறீர்களே" என்ற அவர் விரைவாக வீதியில் இறங்கி அமைதியான பாதையில் விரைந்தார். டார்ஸிசியஸின் தலைமுடியை கோதிய அவர், "டார்ஸிசியஸ் பையா" என்று செல்லமாக அழைத்தார். கண்களைத் திறந்து பார்த்த டார்ஸிசியஸ், அவர், கேட்டக்கோம்பில் தாம் அடிக்கடி சந்தித்துள்ள ஒரு கிறிஸ்தவர் என்பதை உணர்ந்தார்.

"நான் இறந்து கொண்டிருக்கிறேன், ஆனால் நான் என் கடவுளை அவர்களிடமிருந்து பாதுகாத்துவிட்டேன்" என்று அவர் கூறினார். அவர் தனது விலைமதிப்பற்ற புதையலை படைவீரனிடம் ஒப்படைத்தார். அவர் அதை தனது அங்கிக்குள் பயபக்தியுடன் வைத்துக்கொண்டார். "எனக்காக அவரை சிறைக்குள் அழைத்துச் செல்லுங்கள்" என்று டார்ஸிசியஸ் கூறினார். ஒரு மென்மையான பெருமூச்சுடன் அவர் மீண்டும் சிப்பாயின் கைகளில் விழுந்தார். அவருடைய சிறிய ஆத்மா ஏற்கனவே கடவுளோடு ஒன்றிப்போயிருந்தது. அவருக்காக அவர் விருப்பத்துடன் தமது உயிரைக் கொடுத்தார். ஏனென்றால், "ஒரு மனிதன் தன் நண்பனுக்காக உயிரைக் கொடுப்பதைவிட, பெரிய அன்பு வேறு எதுவுமில்லை" என்று இயேசு ஒருமுறை சொல்லியிருக்கிறார்.

சின்னஞ்சிறு டார்ஸிசியஸ் நண்பர்களின் நண்பரான இயேசு கிறிஸ்துவுக்காக தனது உயிரைக் கொடுத்தார்!

டமாஸிசியஸை, திருத்தொண்டர் புனிதர் ஸ்தேவானுடன் (Deacon, Protomartyr of The Faith, Saint Stephen) ஒப்பிடும் திருத்தந்தை முதலாம் டமாசுஸ், (Pope Damasus I), "ஸ்தேவான் ஒரு கூட்டத்தினரால் கல்லெறியப்பட்டு கொல்லப்பட்டதை போலவே, டமாஸிசியஸும் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட நற்கருணையைச் சுமந்த காரணத்துக்காக கல்லெறியப்பட்டு கொல்லப்பட்டார்" என்கிறார்.

ஆகஸ்ட் மாதம் 15ம் நாளன்று இவரது நினைவுத் திருநாள் நினைவுகூரப்படுகிறது. இந்நாளானது, அன்னை மரியாளுடைய (Feast of the Assumption) விண்ணேற்பு தின விழாவாக கொண்டாடப்படுவதால், இவருடைய நினைவுத் திருநாள், பொது ரோமானிய நாட்காட்டியில் (General Roman Calendar) குறிப்பிடப்படவில்லை. ஆனால் ரோமானிய தியாகவியலில் (Roman Martyrology) மட்டுமே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

புனித அர்னால்டு (1040-1087)(ஆகஸ்ட் 14)

புனித அர்னால்டு (1040-1087)

(ஆகஸ்ட் 14)

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்தவர். சில காலம் முதலாம் ஹென்றியின்  படையில் ராணுவ வீரராகப் பணியாற்றிய இவர், இறைவனின் அழைப்பை உணர்ந்து, அதை விட்டுவிட்டுச் சோஸ்சன்ஸ் என்ற இடத்திலிருந்த புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் சேர்ந்து துறவியானார்.

துறவுமடத்தில் இவர் வாழ்ந்த எடுத்துக்காட்டான வாழ்க்கையைப் பார்த்து விட்டு, இவரைத் துறவுமடத்தின் தலைவராக உயர்த்தினார்கள். அப்பதவி தனக்கு வேண்டாம் என்று இவர், துறவிமடத்தை விட்டு ஓடியபொழுது, அதிசயமாக ஓர் ஓநாய் வந்து இவரைத் தடுத்து நிறுத்தி, இவரைத் துறவிமடத்தின் தலைவர் பொறுப்பை ஏற்குமாறு செய்தது.

இதற்குப் பிறகு இவருக்கு சோஸ்சன்ஸ் நகரின் ஆயராகப் பொறுப்பேற்குமாறு அழைப்பு வந்தது. "ஒரு பெரும் பாவி ஆயர் பதவிக்குப் பொருத்தமானவர் கிடையாது" என்று சொல்லி அதை இவர் தட்டிக் கழிக்கப் பார்த்தார்; ஆனால் ஆயர் பதவிக்கு இவரைவிட பொருத்தமானவர் வேறு யாரும் கிடையாது என்று  இவரைச் சோய்சன்ஸ் நகரின் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்படுத்தினார்கள். 

தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட ஆயர் பொறுப்பை நல்ல முறையில் செய்து வந்த இவர், துறவற வாழ்வுதான் தனக்குச் சரியாக வரும் என்று முடிவு செய்து, ஆயர் பதவியைத் துறந்துவிட்டு, முன்பிருந்த மடத்திற்கு வந்து, கடைசி வரைக்கும் ஒரு துறவியாக வாழ்ந்து இறையடி சேர்ந்தார்.

www.Stjck.blogspot.com

புனித மாக்சிமிலியன் கோல்பே (Maximilian Kolbe OFMConv)குரு, துறவி, மறைசாட்சி August 14

இன்றைய புனிதர் :

(14-08-2020)

புனித மாக்சிமிலியன் கோல்பே (Maximilian Kolbe OFMConv)

குரு, துறவி, மறைசாட்சி

பிறப்பு 

7 ஜனவரி 1894 

போலந்து Zdunska Wola, Poland

    

இறப்பு 

14 ஆகஸ்டு 1941 

ஹிட்லர் வதை முகாம், போலந்து

முத்திபேறுபட்டம்: 17 அக்டோபர் 1971 திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

புனிதர்பட்டம்: 10 அக்டோபர் 1982 திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

மாக்சிமிலியன் சிறுவயதிலிருந்தே அன்னை மரியின் மீது பக்திகொண்டு வளர்ந்தார். இளம் வயதிலேயே பிரான்சிஸ்கன் துறவற சபையில் சேர்ந்து குருவானார். இவர் குருத்துவ பயிற்சியில் சேர்ந்து பயிற்சி பெறும்போது, காசநோயால் தாக்கப்பட்டார். இறையன்னையின் அருளால் மீண்டும் குணம் பெற்றார். 1918 ஆம் ஆண்டில் உரோமையில் குருபட்டம் பெற்ற இவர் அன்னை மரியாளைப்பற்றி போதித்து, மக்களிடையே அன்னை மரியின் பக்தியை வளர்த்தார். பின்னர் "மாசற்ற மரியாவின் சேனை" என்ற பெயரில் ஓர் சபையைத் தொடங்கினார். அச்சபையை பல நாடுகளில் பரப்பி, மரியன்னையின் பக்தியை பரப்பினார். இவற்றிற்காக பலரிடம் அடிகள் பட்டு, பல அவமானத்திற்கு உள்ளானார். 

மறைப்பணியாளராக ஜப்பான் நாட்டிற்கு சென்றார். அங்கு திறம்பட நற்செய்தியை பறைசாற்றினார். மீண்டும் தன் தாய் நாடான போலந்து நாட்டிற்கு திரும்பினார். அப்போது போலந்து நாடு ஹிட்லரின் ஆட்சியால் பிடிப்பட்டது. அச்சமயத்தில் மூண்ட உலகப்போரில் மாக்சிமிலியனும் ஹிட்லரிடம் பிடிபட்டார். சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். சிறைவாழ்வின்போது தன்னுடன் இருந்த மற்றவர்களிடம் மிக அன்பாக நடந்துகொண்டார். அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறினார். அம்மக்களிடம் இறையுணர்வை வளர்த்தார். அச்சமயத்தில் ஹிட்லரால் இளைஞர் ஒருவன் பிடிபட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்டான். இவர் ஓர் திருமணமான இளைஞர். தன்னை விடுவிக்கும்படி ஹிட்லரிடம் கெஞ்சினான். ஆனால் அவன் கோரிக்கையை ஹிட்லர் ஏற்க மறுத்தான். 

இதனைக் கண்ட மாக்சிமிலியன் அவ்விளைஞனுக்கு உதவி செய்து சென்று, அவனை விடுவிக்கும்படி மன்றாடி, அவனுக்கு பதில் தன் உயிரை கொடுக்கிறேன் என்று கூறினார். கடைசியாக அவ்விளைஞனுக்குப் பதில் தம்மையே சாவுக்கு கையளித்தார். பிறருக்காக தன்னையே தியாகம் செய்தார். 

செபம்:

தியாகத்தின் மறு உருவே எம் தலைவா! உம் மக்கள் பாவ வாழ்விலிருந்து மீட்படைய நீர் சிலுவை சாவில் உம் உயிரை தியாகம் செய்தீர். தன் நண்பருக்காக உயிரை கொடுப்பது சிறந்த அன்பு என்று கூறி, மற்றவர்களுக்காக வாழ அழைத்தீர். புனித மாக்சிமிலியனும், தன்னுயிரையே மற்றவர்களுக்காக தியாகம் செய்தார். அவர்களின் முன்மாதிரியான வாழ்வை பின்பற்றி நாங்கள் வாழ எமக்கு உம் அருளை தந்தருளும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (14-08-2020)

St. Maximilian Mary Kolbe

St. Maximilian Mary Kolbe was born on January 8, 1894 in Poland, to father Julius Kolbe and mother Maria Dabrowska. He joined the Franciscans in 1907 and ordained as a priest in 1918. He founded a movement devoted to Our Lady and spread this movement through a magazine named The Knight of the Immaculate. He was arrested by Nazis on February 17, 1941 and sent to the concentration camp at Auschwitz. He was singing hymns to the Virgin Mary in the concentration camp without any fear. He was tortured in the Nazi concentration camp without giving any food, water and other facilities for more than two weeks. When another person was due to be killed on a particular day, that man started crying my wife, my children. Then Maximilian volunteered to take the place of that man to die, to save that poor man. He was killed by giving carbolic acid injection. He died on August 14, 1941.

A cure from intestinal tuberculosis to one Angela Testoni in July, 1948 and also a cure from calcification on the arteries/sclerosis were attributed to the intervention of St. Maximilian.

He was beatified in 1971 by Pope Paul-VI and canonized by Pope John Paul-II on October 10, 1982. He was declared as a martyr and is venerated as a patron saint of drug addicts and political prisoners.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 14)

✠ புனிதர் மாக்சிமிலியன் கோல்ப் ✠

(St. Maximilian Kolbe)

குரு, மறைசாட்சி, “அமலோற்பவ அன்னையின் படை” எனும் ஒரு உலகளாவிய கத்தோலிக்க சுவிசேஷ இயக்கத்தின் நிறுவனர்:

(Priest,Martyr and Founder of Militia Immaculatae, a Worldwide Catholic Evangelization Movement)

பிறப்பு: ஜனவரி 8, 1894

ஸுடுன்ஸ்கா வோலா, போலந்து அரசு, ரஷிய பேரரசு

(Zduńska Wola, Kingdom of Poland, Russian Empire)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 14, 1941 (வயது 47)

ஆஸ்விட்ஸ் நாசி இருட்டறை சிறை முகாம், போலந்து

(Auschwitz concentration camp, General Government)

ஏற்கும் சபை/ சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை

(Anglican Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

முத்திபேறு பட்டம்: அக்டோபர் 17, 1971 

திருத்தந்தை ஆறாம் பவுல்

(Pope Paul VI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 10, 1982 

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 14

பாதுகாவல்: 

போதை மருந்து அடிமைகளுக்கு எதிராக, போதை மருந்துப்பொருட்களின் அடிமைகள், குடும்பங்கள், சிறைவைக்கப்பட்ட மக்கள், பத்திரிகையாளர்கள், அரசியல் கைதிகள், சிறைக்கைதிகள், கருக்கலைப்பு மற்றும் கருணைக்கொலைக்கு எதிரான இயக்கம், “அமலோற்பவ அன்னையின் படை” எனும் ஒரு உலகளாவிய கத்தோலிக்க சுவிசேஷ இயக்கம் (Militia Immaculatae)

புனிதர் மாக்சிமிலியன் கோல்ப், போலந்து நாட்டைச் சார்ந்த, ஃபிரான்சிஸ்கன் (Polish Conventual Franciscan Friar) துறவியாவார். மரியாளின் மீது மிகுந்த பக்தி கொண்டிருந்த இவர், 1941ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 14ம் தேதியன்று, இரண்டாம் உலகப்போரின்போது, ஜெர்மன் நாட்டினரால் ஆக்கிரமிப்பு செய்யப்பட்டிருந்த போலந்து நாட்டிலுள்ள “ஆஸ்விட்ஸ் நாசி இருட்டறை சிறை முகாமில்” (Auschwitz Concentration Camp) அறிமுகமில்லாத இளைஞர் ஒருவருக்காய் தன் உயிரை கொடுத்தார். இவர், அமலோற்பவ அன்னை மரியாளின் பக்தியைப் பரப்புவதில் மிகவும் தீவிரமாய் இருந்தார். “வார்சாவ்” (Warsaw) எனும் இடத்திற்கருகே, “நியபோகலனோவ்” (Monastery of Niepokalanów) எனும் துறவு மடத்தை நிறுவி அதனை நிர்வாகம் செய்தார். ஒரு வானொலி நிலையத்தையும், இன்னபிற பதிப்பகங்களையும், நிறுவனங்களையும் நிறுவி நடத்தி வந்தார்.

1982ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 10ம் தேதியன்று, இவரை புனிதராக அருட்பொழிவு செய்வித்த திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II) அவர்கள், கோல்பேயை “தொண்டுப்பணிகளின் மறைசாட்சி” (Martyr of Charity) என்றும், “எமது கடினமான நூற்றாண்டின் பாதுகாவலர்” (The Patron Saint of Our Difficult Century) என்றும் அறிவித்தார்.

அன்றைய ரஷிய பேரரசின் (Russian Empire) பாகமான போலந்து அரசின் (Kingdom of Poland) “ஸ்டுன்ஸ்க வோலா” (Zduńska Wola) எனும் இடத்தில் 1894ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 8ம் தேதியன்று, பிறந்த கோல்ப், “ஜூலியஸ் கோல்ப்” (Julius Kolbe) எனும் ஜெர்மன் இன நெசவுத் தொழிலாளியின் இரண்டாவது மகன் ஆவார். “போலிஷ்” (Polish) மருத்துவச்சியான (Midwife) “மரியா” (Maria Dąbrowska) இவரது தாயார் ஆவார். இவருக்கு நான்கு சகோதரர்கள் இருந்தனர். இவர் பிறந்த சிறிது காலத்திலேயே இவர்களது குடும்பம் மத்திய போலந்திலுள்ள “பபியானிஸ்” (Pabianice) எனும் நகருக்கு குடி பெயர்ந்து சென்றது. 

1906ம் ஆண்டு, கோல்ப் சிறுவனாக இருந்தபோது இவருக்கு காணக்கிடைத்த அன்னை மரியாளின் திருக்காட்சி, இவரது வாழ்க்கையில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. பின்னாளில், அவர் அதனை பின்வருமாறு வர்ணிக்கிறார்:

“அந்த இரவு, இறைவனின் தூய அன்னையிடம், ‘எனக்கு என்ன ஆகும்; அல்லது நான் என்ன ஆவேன்’ என்று கேட்டேன். பின்னர், அன்னை இரண்டு கிரீடங்களை கைகளில் ஏந்தியபடி என்னிடம் வந்தார்கள். ஒரு கிரீடத்தின் நிறம் வெண்மை; மற்றொன்றின் நிறம் சிகப்பு. இந்த இரண்டு கிரீடங்களில் ஏதாவது ஒன்றினை ஏற்க தயாராக இருக்கிறாயா என்றார்கள். வெண்ணிற கிரீடத்தை ஏற்றுக்கொண்டால் நான் தூய்மையில் உறுதியாக இருக்க வேண்டும் என்றும், சிகப்பு நிற கிரீடத்தை ஏற்றுக்கொண்டால் நான் ஒரு மறைசாட்சியாக வேண்டும் என்றும் அன்னை சொன்னார்கள். நான், இரண்டையும் ஏற்றுக்கொள்வதாக சொன்னேன்.”

1907ம் ஆண்டு, கோல்பும், அவரது மூத்த சகோதரரான ஃபிரான்சிசும் ஃபிரான்சிஸ்கன் இளம் துறவியர் (Conventual Franciscans) பள்ளியில் இணைந்தனர். 1910ம் ஆண்டு, கோல்ப் புகுமுக துறவறத்தில் (Novitiate) இணைய அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கே, “மாக்சிமிலியன்” (Maximilian) எனும் பெயரை தமது ஆன்மீக பெயராக ஏற்றுக்கொண்டார். தமது முதல் உறுதிப்பாடுகளை 1911ம் ஆண்டிலும், இறுதி உறுதிப்பாடுகளை 1914ம் ஆண்டிலும் ஏற்றார். “மரியா” (Maria) என்ற கூடுதல் பெயரையும் ஏற்றுக்கொண்டார்.

1912ம் ஆண்டு ரோம் (Rome) அனுப்பப்பட்ட கோல்ப், “திருத்தந்தையர் கிரகோரியன் பல்கலைகழகத்தில்” (Pontifical Gregorian University) கல்வி கற்று, 1915ம் ஆண்டு தத்துவ பாடத்தில் முனைவர் பட்டம் வென்றார். 1919ம் ஆண்டு, “புனிதர் பொனவென்சூர் திருத்தந்தையர் பல்கலைகழகத்தில்” (Pontifical University of St. Bonaventure) இறையியலில் முனைவர் (Doctorate in Theology) பட்டம் வென்றார்.

1917ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 16ம் நாளன்று, பாவிகளையும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் எதிரிகளையும் அன்னை மரியாளின் பரிந்துரை மூலம் மனமாற்றம் செய்விப்பதற்கான “அமலோற்பவ அன்னையின் படை” (Militia Immaculatae) எனும் ஒரு உலகளாவிய கத்தோலிக்க சுவிசேஷ இயக்கத்தினை நிறுவினார்.

கோல்ப் 1918ம் ஆண்டு குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். 1919ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், புதிதாய் சுதந்திரம் பெற்ற போலந்து (Newly Independent Poland) நாட்டுக்கு திரும்பிச் சென்றார். அங்கே, அமலோற்பவ அன்னை கன்னி மரியாளின் பக்தி முயற்சிகளை பரப்புவதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். 1919 முதல் 1922ம் ஆண்டு வரையான காலத்தில், “க்ரகோவ் குருத்துவ பள்ளியில்” (Kraków seminary) கற்பிக்கும் பணியாற்றினார். இக்கால கட்டத்தில், இவர் காசநோயால் (Tuberculosis) பாதிக்கப்பட்டார். 1927ம் ஆண்டு, “நியபோகலனோவ்” (Niepokalanów) எனுமிடத்தில் புதியதொரு ஃபிரான்சிஸ்கன் துறவு மடம் ஒன்றினை நிறுவினார்.

1930ம் ஆண்டு முதல் 1936ம் ஆண்டு வரையான காலத்தில், கோல்ப் கிழக்காசிய (East Asia) நாடுகளில் தொடர் மறைப்பணியாற்றினார். முதலில் சீன நாட்டிலுள்ள “ஷங்காய்” (Shanghai, China) சென்றார். அங்கே தமது மறைப்பணிகளில் வெற்றி காண இயலாத கோல்ப், ஜப்பான் (Japan) நாட்டுக்கு சென்றார். அங்கே, ஜப்பானின் “நாகசாகி” (Nagasaki) நகரின் புறநகர் பகுதியில், 1931ம் ஆண்டு ஒரு துறவு மடத்தை நிறுவினார். 1932ம் ஆண்டின் மத்தியில் இவர் இந்தியாவின் மலபார் (Malabar) பகுதிகளுக்கு பயணித்தார். அங்கேயும் அவர் ஒரு துறவு மடத்தை நிறுவினார். ஆனால், சிறிது காலத்தின் பின்னர், அது மூடப்பட்டது.

மிகவும் நலிந்த உடல் நலம் காரணமாக, கோல்ப் 1936ம் ஆண்டு போலந்து திரும்பினார். இரண்டு வருடங்களின் பின்னர், 1938ம் ஆண்டு, “நியபோகலனோவ்” (Niepokalanów) எனுமிடத்தில் ஒரு வானொலி நிலையம் தொடங்கினார்.

ஜெர்மனியின் போலந்து (The Invasion of Poland by Germany) படையெடுப்புடன் இரண்டாம் உலகப்போர் (World War II) தொடங்கியது. கோல்ப் தங்கியிருந்த துறவு மடத்தில் தம்முடன் இருந்த சில துறவியர் உதவியுடன் ஒரு தற்காலிக மருத்துவமனையை நிறுவினார். அவருடைய நகரம் ஜெர்மன் காரர்களால் பிடிபட்ட பிறகு, 1939ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 19ம் தேதி, கோல்ப் கைது செய்யப்பட்டார். ஆனால், டிசம்பர் மாதம், 8ம் தேதி, விடுவிக்கப்பட்டார். அவர் ஜெர்மன் குடிமக்களைப் போலவே தனது ஜெர்மனிய வம்சாவளியை அங்கீகரிப்பதற்காக ஜெர்மன் குடிமக்களுக்கு ஒத்த உரிமைகள் வழங்கிய “டட்ச் வோல்க்ஸ்லிஸ்டில்” (Deutsche Volksliste) கையெழுத்திட மறுத்துவிட்டார். விடுவிக்கப்பட்ட கோல்ப், தமது சகா துறவியருடன் இணைந்து, பெரிய போலந்திலிருந்து (Greater Poland) வந்த அகதிகளுக்கு அடைக்கலம் தந்து தங்கவைத்தனர். ஜெர்மானிய துன்புருத்தல்களிலிருந்து சுமார் இரண்டாயிரத்திற்கு மேற்பட்ட யூதர்களையும் தமது துறவு மடத்தில் மறைத்து வைத்தனர். இவர்களது துறவு மடம், ஜெர்மானிய நாசிக்களுக்கு எதிரான துண்டுப் பிரசுரங்களை அச்சிடும் அச்சுக்கூடமாகவும் செயல்பட்டது. இவர்களது துறவு மடம், 1941ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 17ம் தேதியன்று, ஜெர்மன் அதிகாரிகளால் மூடப்பட்டது. அன்றைய தினமே, கோல்பும் நான்கு துறவியரும் “கெஸ்டபோ” (German Gestapo) என்றழைக்கப்படும் ஜெர்மனிய நாஸி இரகசிய போலீசாரால் கைது செய்யப்பட்டு, “பவியாக்” (Pawiak Prison) சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். மே மாதம், 28ம் தேதி, அங்கிருந்து “ஆசுவிட்ஸ்” (Auschwitz) சித்திரவதை முகாமுக்கு (கைதி # 16670) மாற்றப்பட்டார். அங்கேயும் குருவாக தொடர்ந்து செயல்பட்டதால், கோல்ப் வன்முறைத் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளானார்.

1941ம் ஆண்டு, ஜூலை மாத இறுதியில், மூன்று கைதிகள் அங்கிருந்து தப்பித்து சென்றனர். இதனால் கடும் கோபமுற்ற சிறையின் தலைமை அதிகாரி, மேலும் தப்பிக்கும் முயற்சிகளை தடுப்பதற்காக, பத்து கைதிகளை தேர்ந்தெடுத்து, நிலத்தடி பதுங்கு குழிகளில் அடைத்து கொல்ல உத்தரவிட்டான். அவர்களுள் ஒருவரான “ஃபிரான்சிஸ்செக்” (Franciszek Gajowniczek) என்பவர், தமது குடும்பத்தினரை நினைத்து, “என் மனைவி, என் குழந்தைகள்” என்று கதறி அழுதார். இவருக்காக மனமிரங்கிய கோல்ப், அவருக்குப் பதிலாக தாம் செல்ல முன்வந்தார். நீரும் உணவுமின்றி பதுங்கு குழிகளில் அடைபட்டவர்களை கோல்ப் அன்னை மரியாளிடம் செபிக்க தூண்டினார். நீரும் உணவுமின்றி இரண்டு வாரங்கள் கழிந்தபின்னர், கோல்ப் மட்டுமே அங்கே உயிருடன் இருந்தார். மீதமுள்ள எட்டு பேரும் மரித்துப் போனார்கள். காவலர்கள் பதுங்கு குழியை காலி செய்ய எண்ணினார். ஆகவே, “கார்போலிக் அமிலம்” (carbolic acid) என்னும் விஷ ஊசி போட்டு கொல்ல முடிவெடுத்தனர். கோல்ப், அமைதியாக தமது இடது கையை உயர்த்தி விஷ ஊசியை வாங்கிக்கொண்டார்.

புனித பெனில்திஸ் (1805-1862)(ஆகஸ்ட் 13)

புனித பெனில்திஸ் (1805-1862)

(ஆகஸ்ட் 13)

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவரது குடும்பம் ஒரு சாதாரண விவசாயக் குடும்பம்.

இவர் தனது தொடக்கக் கல்வியை தெலசால் அருள்சகோதர்கள் நடத்தி வந்த பள்ளிக்கூடத்தில் கற்றார். இவரிடம் விளங்கிய அறிவாற்றலைக் கண்டு வியந்த அங்கிருந்த அருள் சகோதரர்கள் இவரைப் 14 வயதிலேயே மாணவர்களுக்குப் பாடம் எடுக்க இசைவு தந்தனர்.

இருபதாவது வயதில் தெலசால் அருள் சகோதரர்கள் சபையில் சேர்ந்த இவர், தனது நாற்பத்து ஒன்றாம் சாகஸ் என்ற இடத்திலிருந்த ஓர் இல்லத்தின் தலைவரானார்.

சாகஸ் என்ற இடம் ஒரு சாதாரண சிற்றூர். இவ்வூரில் கல்வியில் பின்தங்கிய மாணவ மாணவிகள் பலர் இருந்தார்கள். அவர்களுக்கு இவர் மாலை நேர வகுப்பு எடுத்து அவர்கள் கல்வியில் சிறந்தோங்கச் செய்தார்.

இவர் மாணவர்களுக்கு பாடம் கற்றுக் கொடுத்த நேரம் போக, மற்ற நேரங்களில் நோயாளர்களைச் சந்தித்து அவர்களிடம் ஆறுதலாகப் பேசினார்; மாணவர்களுக்கு மறைக்கல்வியும் எடுத்தார். இதனால் சாகஸ் என்ற அந்தச் சிற்றூர் கல்வியில் மட்டுமல்லாது ஆன்மிகத்திலும் சிறந்து விளங்கியது.

இவர் இறக்கும் போது, இவரிடம் கல்வி கற்ற 200க்கும் மேற்பட்ட மாணவர்கள் அருள்பணியாளர்களாக மாறி இருந்தார்கள்.

இவருக்கு 1967 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை ஆறாம் பவுலால் புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

புனிதர் ரேட்கண்ட் ✠(St. Radegund) August 13

† இன்றைய புனிதர் †

(ஆகஸ்ட் 13)

✠ புனிதர் ரேட்கண்ட் ✠

(St. Radegund)

இளவரசி/ அரசி/ நிறுவனர்:

(Princess/ Queen/ Foundress)

பிறப்பு: கி.பி. 520

துரிங்கியன் பழங்குடியினர்

(Thuringian tribes)

இறப்பு: ஆகஸ்ட் 13, 587 (வயது 66–67)

தூய திருச்சிலுவை மடம், போய்ட்டேர்ஸ், அகிட்டைன், ஃபிரேங்க்ஸ் அரசு

(Abbey of the Holy Cross, Poitiers, Aquitaine, Kingdom of the Franks)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஆகஸ்ட் 13

பாதுகாவல்:

இயேசு கல்லூரி (Jesus College), கேம்ப்ரிட்ஜ் பல்கலைகழகம் (Cambridge)

புனிதர் ரேட்கண்ட், ஒரு துரிங்கியன் இளவரசியும் (Thuringian Princess), ஃபிரேங்கிஷ் அரசியும் (Frankish Queen), போய்ட்டேர்ஸ் (Poitiers) நகரிலுள்ள “திருச்சிலுவை துறவு மடத்தை” (Abbey of the Holy Cross) நிறுவியவருமாவார். ஃபிரான்ஸ் (France) மற்றும் இங்கிலாந்து (England) நாடுகளிலுள்ள பல்வேறு ஆலயங்களின் பாதுகாவலரான இவர், கேம்ப்ரிட்ஜ் (Cambridge) பல்கலையின் இயேசு கல்லூரியின் (Jesus College) பாதுகாவலருமாவார்.

ரேட்கண்ட், ஜெர்மன் (German) நாட்டிலுள்ள, துரிங்கியன் (Thuringian) நிலத்தின் மூன்று அரசர்களில் ஒருவரான “பெர்டாச்சார்” (Bertachar) என்பவரது மகளாவார். ரேட்கண்ட்டின் மாமனான “ஹெர்மன்ஃபிரிட்” (Hermanfrid) என்பவர், “பெர்டாச்சாரை” (Bertachar) சண்டையிட்டு கொன்றுவிட்டு, ரெட்கண்ட்டை கைப்பற்றினான். ஃபிரேன்கிஷ் (Frankish King) அரசன் “தியோடெரிக்” (Theuderic) என்பவனுடன் இணைந்த பிறகு, தமது இன்னொரு சகோதரனான “படேரிக்” (Baderic) என்பவனையும் சண்டையிட்டு தோற்கடித்தான். இருப்பினும், அவரது சகோதரர்களை நசுக்கி, துரிங்கியாவின் கட்டுப்பாட்டை கைப்பற்றிய “ஹெர்மன்ஃபிரிட்”, அரசன் “தியோடெரிக்குடன்” (Theuderic) தத்துவார்த்தத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வதற்கான உடன்படிக்கைக்கு மறுப்பு தெரிவித்தான்.

கி.பி. 531ம் ஆண்டு, “தியோடெரிக்”, தமது சகோதரன் “முதலாம் க்லோடேய்ர்” (Clotaire I) என்பவருடன் துரிங்கியா திரும்பினார். இருவரும் இணைந்து ஹெர்மன்ஃபிரிட்’டை தோற்கடித்து, அவரது இராச்சியத்தை வெற்றிகொண்டார்கள். ரேட்கண்ட்டை பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட “முதலாம் க்லோடேய்ர்,” அவரை அங்கிருந்து திரும்ப “மெரோவிங்கியன் கௌல்” (Merovingian Gaul) அழைத்துச் சென்றார். ரேட்கண்ட், “முதலாம் க்லோடேய்ரின்” ஆறு மனைவியர் (Wives) அல்லது “திருமணமாகாமல் சேர்ந்து வாழும் பெண்களில்” (Concubines) ஒருவராவார். குழந்தைகள் பெற்றுக்கொள்ளாத ரேட்கண்ட்டின் தர்மசிந்தனை குறிப்பிடப்படுவதாகும்.

கி.பி. 550ம் ஆண்டு, துரிங்கியன் அரச குடும்பத்தின் எஞ்சிய கடைசி ஆண் உறுப்பினர், ரேட்கண்ட்டின் சகோதரர் ஆவார். “முதலாம் க்லோடேய்ர்” அவரையும் கொலை செய்தார். தமது இராச்சியத்தை விட்டு ஓடிப்போன ரேட்கண்ட், திருச்சபையின் பாதுகாப்பை கோரினார். “நோயோன்” (Noyon) ஆயரிடம், தம்மை ஒரு திருத்தொண்டராக (Deaconess) நியமிக்க வலியுறுத்தினார். கி.பி. 560ம் ஆண்டு, போய்ட்டேர்ஸ் (Poitiers) நகரில், “செயின்ட் க்ரோய்க்ஸ்” (Monastery of Sainte-Croix) துறவு மடத்தை நிறுவினார். அங்கே, நோயாளிகள்மீது அக்கறை செலுத்தினார். ரேட்கண்ட், பழம், மீன், முட்டை, இறைச்சி ஆகியவனவற்றை தவிர்த்து, அவரையினங்களையும் காய்கறிகளையுமே உண்டார். செபித்தல் மூலம் நோயாளிகளை குணமாக்கும் அற்புத சக்தி கொண்டிருந்தார் என்று பரவலாக நம்பப்பட்டார்.

அவரது துறவு மடம், கிறிஸ்துவின் உண்மையான திருச்சிலுவையின் மிச்சத்திற்கான பெயரிடப்பட்டது. இவர், உண்மையான திருச்சிலுவையின் மிச்சமொன்றினை, “பைசண்டைன் பேரரசர்” (Byzantine Emperor) “இரண்டாம் ஜஸ்டினிடமிருந்து” (Justin II) பெற்றதாக கூறப்படுகிறது. போய்ட்டேர்ஸ் (Poitiers) ஆயரான (Bishop of Poitiers) “மரோவியஸ்” (Maroveus) அதனை துறவு மடத்தில் ஸ்தாபிக்க மறுத்தும், ரேட்கண்ட்டின் வேண்டுகோளின்பேரில், “டூர்ஸ்” ஆயரான “யூஃப்ரோனியஸ்” (Eufronius of Tours) என்பவரை, அரசன் “சிக்பெர்ட்” (Sigebert) அனுப்பி அதனை ஸ்தாபிக்கச் செய்தார். 

ஆறாம் நூற்றாண்டின் கிறிஸ்தவ துறவியான “ஜூனியன்” (Junian of Maire), ரேட்கண்டின் நெருங்கிய நண்பராவார். நண்பர்களான இவர்கள் இருவருமே கி.பி. 587ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 13ம் தேதி, ஒரே நாளில் மரித்ததாக கூறப்படுகிறது.

† Saint of the Day †

(August 13)

✠ St. Radegund ✠

Princess/ Queen/ Foundress:

Born: 520 AD

Thuringian tribes

Died: August 13, 587 (Aged 66–67)

Abbey of the Holy Cross, Poitiers, Aquitaine, Kingdom of the Franks

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Major Shrine: Church of St. Radegonde, Poitiers, Vienne, France

Feast: August 13

Patronage: Jesus College, Cambridge

Radegund was a Thuringian princess and Frankish queen, who founded the Abbey of the Holy Cross at Poitiers. She is the patron saint of several churches in France and England and of Jesus College, Cambridge.

The life of Saint Radegund is portrayed by two different writers, both of whom had very different relationships with her. Radegund’s life is seen in different ways but both showing the holy life she leads and her devotion to God. Verantius sought to show her similarities to saints like St. Martin who lived in poverty and sought repentance through violence to their bodies. Baudonivia on the other hand showed Radegund’s life in the monastery, where she used her royal status and clout to encourage others to join the Christian faith.

The author who first wrote a hagiographic of Radegund’s life was Verantius. A poet who developed a friendship with Radegund via letters and poems. He wrote a biography in the year 587. He had a difficult time portraying her as a saint because she was a woman and because she lived her life with piety and dedication to the holy word. He wrote in a way that depicted the female sex as far weaker and less holy than the male sex. Radegund lived in an exceptional holy way, regardless of her sex. “In other words, a woman who dedicated herself to a Christian life of the sort exemplified by Radegund could, like her, transcend the inherent shortcomings of her sex.” This quote portrays the majority of the population's feelings regarding the female race.

Varantius goes on to show how Radegund lived her life in a way of rejecting the flesh and ascetics. Radegund wore hair shirts which were an undergarment worn to discomfort the body in order to seek repentance from God. Along with this type of bodily torture, she also restrained her arms and neck with iron rings which caused her flesh to swell and bleed. By mortifying her flesh she sought to live a life with God. Verantius also wrote a great deal about her union with a man. He wanted to make it clear that she was still a very holy woman even when bound to a man. He says, “People said that the King had yoked himself to a monarch rather than a queen.” This shows that even though she was legally married, her heart was still very much with God. Radegund being a queen also presented an issue for Verantius. He believed Queen Radegund rejected her status and duties as queen in order to live a pious and basic life. When Verantius does mention her queenliness “he notes that she left her clothes and ornaments for the poor or to a church.”

The author of the second hagiography portrays Radegund in a very different light than Verantius. This hagiography was written twenty years after Radegund’s death and was written at the request of the congregation of the monastery that Radegund had founded and lived. The author’s name was Baudonivia. Baudonivia did not feel it necessary for Radegund to overcome her sex, so she does not make a point to show the imperfections of the female sex.

The Radegund that Baudonivia portrays is one that does not cause discomfort to her body and used her royal status to help those in need, contrary to Verantius. “Radegund and her retinue passed near a fane where non-christian Franks worshipped, and she ordered it destroyed.” According to Baudonivia, Radegund continued to use her noble blood even after she retreated to the monastery. Whenever she got wind of a disagreement between kings she wrote letters to them urging them to have peace. Baudonivia believed Radegund knew the good she could do by using her royal status. The miracles that Radegund performs according to Baudonivia are performed on a higher class of people than the hagiography that Verantius portrays. Because of one of her healing miracles a foundation for a basilica of Saint Radegund was formed. This demonstrates the population she was affecting in Baudonivia’s writings.

The audience that each of the hagiographies hoped to adhere to were very different. Verantius was writing for the entire public, specifically men of the church. We know this because of the number of times he refers to the female sex being weaker and how Radegund overcomes the shortcomings of her sex. He wanted to give her the recognition that she deserved for living such a pious and holy life. And at this time in history, men ruled the church and were skeptical of women. Verantius emphasized Radegund as the stereotypical saint by showing her ability to harm her body, her desire to live a minimalist lifestyle, and her rejection of royal status. He also describes her marriage as being less of a secular marriage but a marriage with God. He wanted to portray her as being married but not in a way that would discredit or make her more of a woman.

Baudonivia on the other hand had an audience that was primarily intended for the women of the monastery. In the writings, it is said that the women of the monastery did not necessarily see the Radegund that Verantius portrays, instead, “Their Radegund had shaped not merely the physical but also the spiritual and emotional space in which they lived, through which they moved, and in which they prayed.” Baudonivia portrayed Radegund in the way that the women remembered and rejoiced her. They believed her to be a saint and did not need the affirmation of the church.

I found both analyses’ of Saint Radegund very interesting because they seem to portray two very different women. One that lived a pious and minimal life, the other a life that used the gifts God gave her to create a better and more Christian world. In my opinion, both showed very holy lives, but the intended audiences were clearly different groups. Whether or not one was more accurate is not known but if we look at the authors we can guess that Verantius’ version was either the most accurate of Radegund’s life or at least the way she wanted to be portrayed to the rest of the world. Baudonivia’s version was written nearly two decades after Radegund’s death so we can suppose that she was acquiring information about Radegund’s life from other nuns and friends within the Poitiers community.

The way that Verantius describes her marriage is very interesting because historically very little is known about the marriage and no children were produced causing one to believe that it was a marriage of little passion and love. Verantius describes the lengths that Radegund would go to in order to leave the marital bed and seek comfort in God, through asking to relieve nature and staying throughout the night. Eventually fleeing her husband’s home to go to the monastery. Doing some research on the Frankish kingdoms, all of Radegund’s family fought over land and was killed except for her cousin/husband. What I found even more interesting was that she was one of six wives, which is not a Christian tradition. This could have caused her complete devotion to the Christian church and turn to a life faithful only to God.

Whatever the reason for her pious and devout life, one thing is certain, Radegund was a woman who broke the mold and showed that women could live holy lives just like men. She was a very unique figure in the history of the Christian church because of the way she obtained sainthood. Most women in that time period who had gained sainthood did it through martyrdom, Radegund however, obtained sainthood the way men did, by living a life worthy of God.

புனித போன்தியன் (Pope St. Pontian) 18ம் திருத்தந்தை : (18th Pope) August 13

இன்றைய புனிதர் :

(13-08-2020)

புனித போன்தியன்  (Pope St. Pontian)  

18ம் திருத்தந்தை : (18th Pope)  

இயற்பெயர் : பொன்தியானுஸ்  

பிறப்பு : c 200 சார்தீனியா, (Sardinia) ரோமப் பேரரசு  

இறப்பு : 237 சார்தீனியா, (Sardinia) ரோமப் பேரரசு  

நினைவுத் திருவிழா : ஆகஸ்ட் 13  

திருத்தந்தை போன்தியன் (Pope Pontian) ரோம் ஆயராகவும், திருத்தந்தையாகவும் கி.பி. 230 முதல் 235 வரை ஆட்சி செய்தார். அவருக்கு முன் பதவியிலிருந்தவர் திருத்தந்தை முதலாம் அர்பன் ஆவார். திருத்தந்தை போன்தியன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் 18ம் திருத்தந்தை ஆவார்.  

வரலாறு : இவருக்கு முந்தைய திருத்தந்தையர்களை விடவும் இவரைப் பற்றி சிறிது அதிக தகவல்கள் கிடைத்துள்ளன. "லிபேரிய பட்டியல்" (Liberian Catalogue) என்னும் ஏட்டை நான்காம் நூற்றாண்டில் தொகுத்த ஆசிரியருக்கு அந்தக் கூடுதல் தகவல்கள் புதிதாக அப்போது கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஒரு திருத்தந்தைக் குறிப்பேட்டிலிருந்து கிடைத்தன.  'ரோம் நகர் இப்போலித்து' (Hippolytus of Rome) என்னும் புகழ்பெற்ற இறையிலார் போன்தியனுக்கு முந்திய திருத்தந்தையர்கள் ஆட்சிக்காலத்தில் எதிர் - திருத்தந்தையாகச் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவரும், போன்தியனும் வேறு திருச்சபைத் தலைவர்களும் திருச்சபைக்கு எதிராக இருந்த 'மாக்சிமினஸ் த்ராக்ஸ்' (Maximinus Thrax) என்ற ரோமப் பேரரசனால் சார்தீனியாவுக்கு நாடு கடத்தப்பட்டனர்.  எனவே, போன்தியன் 235 செப்டம்பர் 25 (அல்லது 28ம் நாள்) திருத்தந்தைப் பதவியைத் துறந்தார். இப்போலித்து என்ற எதிர் திருத்தந்தையால் திருச்சபையில் ஏற்பட்ட பிளவும் ஏறக்குறைய அதே சமயத்தில் முடிவுக்கு வந்தது. இப்போலித்து திருச்சபையோடு சமாதானம் செய்துகொண்டார்.

 போன்தியன் எவ்வளவு காலம் நாடு கடத்தப்பட்டு வாழ்ந்தார் என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. "திருத்தந்தையர் நூல்" (Liber Pontificalis) என்னும் ஏட்டின்படி, போன்தியன் சார்தீனியாவில் உலோகச் சுரங்கங்களில் கட்டாய வேலை செய்ததாலும், கொடூரமாக நடத்தப்பட்டதாலும் இறந்தார். அவர் 'தாவொலாரா' என்னும் தீவில் இறந்ததாக ஒரு மரபு உள்ளது.  

உடல் அடக்கம் :

போன்தியனின் திருவிழா நவம்பர் 19ஆக இருந்தது. பின்னர் போன்தியனுக்கும் இப்போலித்துவுக்கும் ஒரே நாளில், ஆகஸ்ட் 13ம் நாள் விழாக் கொண்டாட தீர்மானிக்கப்பட்டது. அந்த நாளில்தான் அவருடைய உடலின் மீபொருள்கள் கலிஸ்டஸ் சுரங்கக் கல்லறையில் வைக்கப்பட்டன.  போன்தியனின் மீபொருள்களைத் திருத்தந்தை ஃபேபியன் (ஆட்சி: 236-250) என்பவர் ரோம் நகருக்குக் கொண்டு வந்து, கலிஸ்டஸ் சுரங்கக் கல்லறையில் அடக்கம் செய்தார். அவரது கல்லறையில் வைக்கப்பட்ட கல்வெட்டு 1909ல் கண்டெடுக்கப்பட்டது. அதில் "PONTIANOS, EPISK" என்னும் சொற்கள் உள்ளன. அவற்றைத் தொடர்ந்து, "MARTUR" என்னும் சொல் வேறு ஒருவரால் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது தெரிகிறது. இதற்கு, "ஆயரும் மறைச்சாட்சியுமான போன்தியன்" என்பது பொருள்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (13-08-2020)

Sts. Pontian and Hippolytus

Tradition says that Hippolytus was born in the year A.D. 170. He was converted to Christianity by St. Lawrence. He was considered as a most important Christian theologian of third century. He used to frequently quarrel with bishops of Rome and has headed a rival group. For this reason he was called as antipope. He opposed the Roman bishops who have dealt with pagan converts to Christianity very leniently, when they joined the Christian community. During the reign of Emperor Maximinus of Thrax, Hippolytus and Pope Pontian were exiled to Sardinia in the year A.D. 235 for heading a rival group in Christianity. Pope Pontian reigned as pope from July 21, 230 to September 28, 235. When Pontian was exiled along with Hippolytus to Sardinia, Pontian abdicated from the papacy to enable the Church to elect a new Pontiff. Probably he was the first pope to abdicate papacy. Both were then killed in the infamous mines of Sardinia and died as Christian martyrs. Hippolytus has reconciled to the Church before his martyrdom. His body was brought to Rome and interned there on August 13, 236.

St. Hippolytus is venerated as a patron of prison guards, prison officers and prison workers.

---JDH---Jesus the Divine Healer---