14 September 2020
✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠(St. Albert Jerusalem)செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ எருசலேம் நகர புனிதர் ஆல்பர்ட் ✠
(St. Albert Jerusalem)
ஆயர்:
(Bishop)
பிறப்பு: கி.பி. 1149
குவால்டியெரி, இத்தாலி
(Gualtieri, Italy)
இறப்பு: செப்டம்பர் 14, 1214
அக்ரெ, எருசலேம் அரசு
(Acre, Kingdom of Jerusalem)
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14
கத்தோலிக்க நியதிகளின் வழக்குரைஞரான ஆல்பர்ட், கி.பி. 1204 முதல் தமது மரணம் வரை எருசலேமின் முதுபெரும் இலத்தீன் தலைவராக பணியாற்றினார்.
இத்தாலி நாட்டின் “குவால்டியெரி” (Gualtieri) எனுமிடத்தின் ஓர் உன்னத குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், சட்டமும் இறையியலும் பயின்றார். திருச்சிலுவை (Holy Cross) சபையில் குருவானார். கி.பி. 1184ம் ஆண்டில் இத்தாலி நாட்டிலுள்ள போப்பியோ (Bobbio) என்ற மறை மாவட்டத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
பின்னர் கி.பி. 1205ம் ஆண்டு எருசலேமில் உள்ள கிறிஸ்தவ மக்களின் பொறுப்பாளராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அங்கு அம்மக்களின் நலன்களுக்காக அயராது உழைத்தார். அந்நாட்டில் கிறிஸ்தவ மக்கள் அரசரின் கீழ் அடிமைகளாக அமர்த்தப்பட்டிருந்தனர். கி.பி. 1187ம் ஆண்டு, பேரரசரிடமிருந்து அம்மக்களை விடுவித்து, விடுதலை வாழ்வை வழங்கினார். அன்றிலிருந்து எருசலேம் கிறிஸ்தவர்கள் அமைதியாக வாழ்ந்தனர்.
சில ஆண்டுகளில் மீண்டும் அம்மக்கள் முஸ்லீம்களின் கைகளில் அகப்பட்டனர். ஆல்பர்ட் அம்மக்களை மீண்டும் முஸ்லீம்களிடமிருந்து விடுவித்து சுதந்திரத்துடன் அமைதியாக வாழ வழிவகுத்தார்.
தூய ரோம பேரரசர் “பிரடெரிக் பப்பரோஸ்ஸா” (Holy Roman Emperor Frederick Barbarossa) என்பவர் திருச்சபையில் கலகம் ஏற்படுத்தினார். அப்போதிலிருந்து ஆல்பர்ட், அரசனிடம் தொடர்பு கொண்டார். பேரரசருக்கும் திருத்தந்தை “மூன்றாம் கிளமெண்ட்டிற்கும்” (Pope Clement III) இடையே தகராறு ஏற்பட்டது. இதனால் இவர்கள் இருவரின் நடுவிலும் சமாதானப் புறாவாக ஆல்பர்ட் இருந்தார். பேரரசரை அன்பான, அமைதியான மனிதனாக மாற்றினார்.
ஆல்பர்ட் பிறகு தன் இருப்பிடத்தை அக்கோ (Akko) என்ற இடத்திற்கு மாற்றினார். அங்கு கார்மேல் என்றழைக்கப்பட்ட மலை ஒன்று இருந்தது. அம்மலையில் துறவற மடங்களைக் கட்டினார். துறவிகள் தனித்தனி குகைகளிலும், செல்களிலும் தங்கி செப வாழ்வில் ஈடுபட ஏற்பாடு செய்தார். கி.பி. 1209ம் ஆண்டு துறவியர்கள் கடைபிடிக்க ஒழுங்குகளை எழுதினார். அவ்விதங்களின்படி, துறவிகளை வாழ ஊக்கமூட்டினார். கடுமையான விரதமிருந்து செபிக்க தூண்டினார். இறைச்சி உண்பதை குறைத்தார். அமைதியை கடைபிடித்து வாழ வற்புறுத்தினார். மிக மிகக் கடுமையான ஒழுங்குகளை கடைபிடிக்க துறவிகளை தூண்டினார்.
கி.பி. 1254ம் ஆண்டு திருத்தந்தை 4ம் இன்னொசெண்ட் அவர்கள், இவர் எழுதிய ஒழுங்குகளை, கார்மேல் சபைத்துறவிகள் கடைபிடித்து வாழ, அதிகாரப்பூர்வமாக அனுமதி அளித்தார். பின்னர் ஆல்பர்ட் பாலஸ்தீனாவில் நடைபெற்ற லேடெரன் என்றழைக்கப்பட்ட பொது சங்கக் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள அழைக்கப்பட்டார். அப்போது அங்கிருந்தவர்களில் சிலர், இவருக்கெதிராக சதித்திட்டங்களை தீட்டினர். அவர்களின் சதித்திட்டத்தால் அக்கூட்டத்திலேயே கொலை செய்யப்பட்டார். உயிருக்கு போராடியபோது மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கிருந்து வெளியேறியபின் புனித திருச்சிலுவை திருநாளன்று இறைவனடி சேர்ந்தார்.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Albert of Jerusalem ✠
Patriarch of Jerusalem:
Born: Gualtieri, Italy
Died: September 14, 1214
Acre, Kingdom of Jerusalem
Venerated in: Roman Catholic Church
Feast: September 14
Saint Albert of Jerusalem was a canon lawyer. He was Bishop of Bobbio and Bishop of Vercelli and served as mediator and diplomat under Pope Clement III. Innocent III appointed him Patriarch of Jerusalem in 1204 or 1205. In Jerusalem, he contributed the Carmelite Rule of St. Albert to the newly-founded Carmelite Order. He is honoured as a saint in the Roman Catholic Church.
St. Albert of Jerusalem was born Albert Avogadro in Castel Gualtieri in Emilia, Italy, about 1149, probably to a noble family. He was educated in theology and law and was an outstanding ecclesiastical figure in the era in which the Holy See faced opposition from Emperor Frederick I Barbarossa. Serving as a mediator in the dispute between the emperor and Pope Clement III, Albert was made an imperial prince, a sign of favour from Barbarossa. In 1184 he was appointed as the bishop of Bobbio, Italy, and soon after he was named to the See of Vercelli, where he governed for twenty years. It was during this period of service that he served as a mediator between the pope and emperor and undertook diplomatic missions of national and international importance—with rare prudence and firmness. In 1191, he celebrated a diocesan synod which proved of great value for its disciplinary provisions which continued to serve as a model until modern times. He was also involved in a large amount of legislative work for various religious orders: he wrote the statutes for the canons of Biella and was among the advisers who drew up the Rule of the Humiliates. In 1194, the affected peace between Pavia and Milan and, five years later, between Parma and Piacenza.
In 1205, at the age of 54, Albert was appointed the Patriarch of Jerusalem, a post established in 1099 when Jerusalem became a Latin kingdom in the control of Christian crusaders. The position was open not only to persecution but to martyrdom at the hands of the Muslims. Albert accepted and he proved himself not only diplomatic but winning in his ways. The Muslims of the area respected him for his sanctity and his intelligence. He arrived in Palestine early in 1206 and took up residence in Acre (now called Akko) because, at that time, Jerusalem was occupied by the Saracens (ever since 1187 when they captured it). He was involved in various peace initiatives, not only among Christians but also between the Christians and non-Christians, and he carried out his duties with great energy.
He also became involved in a concern that assured his place in religious history. Overlooking the city and bay of Acre is the holy mountain called Carmel. At that time, a group of holy hermits lived on Mount Carmel in separate caves and cells. In 1209, Albert was approached by St. Brocard, the prior or superior of the group of hermits, who asked him to draw up a rule of life for them—a rule that would constitute the beginning of the Carmelite Order. The Carmelite Rule of St. Albert of Jerusalem, the shortest of the rules of consecrated life in existence, composed almost exclusively of Scriptural precepts, was given to the Brothers of the Most Blessed Virgin of Mount Carmel. The approval was the first recognition by the Church of this group of men, who, the Pontiff said, “imitated the sublime examples of Our Lord, the Blessed Virgin Mary, and the Prophet Elijah.” The Rule included severe fasts, perpetual abstinence from meat, silence, and seclusions. Friars, nuns, and laypeople in the Carmelite Order all over the world are very familiar with the Rule—which, over the centuries, has been read, reflected on, and interpreted in many different ways. The flexible nature of the Rule gives great scope for living it out in the monastery or the active apostolic life.
The Rule is directed to "Brother B.", held by tradition to be St. Brocard, the head of the hermits living in the spirit of Elijah near the prophet's spring on Mount Carmel. On January 30, 1226, Pope Honorius III approved it as their rule of life in the bull, “Ut Vivendi Norman.” About 20 years later, on October 1, 1247, Pope Innocent IV, approved the Rule. The Rule states that it is fundamental for a Carmelite to "live a life in allegiance to Jesus Christ, to be pure in heart and stout in conscience, and to be unswerving in the service of the Master." To live a life of allegiance to Jesus Christ, the Carmelites bind themselves especially to:
☞ Develop the contemplative dimension of their life, in an open dialogue with God
☞ Live a life full of charity
☞ Meditate day and night on the Word of the Lord
☞ Pray together and/or alone several times a day
☞ Celebrate the Eucharist every day
☞ Do manual work, as St. Paul the Apostle did
☞ Purify themselves of every trace of evil
☞ Live in poverty, placing in common what little they may have
☞ Love the Church and all people
☞ Confirm their will to that of God, seeking the will of God in faith, in dialogue, and through discernment.
On September 14, 1214, at the age of 63, Albert was assassinated in the Church of St. John of Acre during a procession on the Feast of the Exaltation of the Cross. His assassin was the disgruntled former Director of the Hospital of the Holy Spirit, whom Albert had rebuked for wrongdoing and ultimately demoted. Albert was stabbed three times and died in his liturgical vestments. As he was dying, he asked for forgiveness for his murderer.
Albert's writings still bring a message to today's world. The words of Scripture seem to flow almost unconsciously from his pen; he was so steeped in the Word of God that it penetrated his very thinking. Albert can also be an inspiration to those in leadership roles, especially within the Church. He did not impose all his own ideas on the group of hermits who came to him but instead listened to what they told him about their way of life, and then adapted it and gave it structure. In the instructions he gave to the first Carmelites, he is careful not to be too demanding or rigid. He stressed the importance of common sense in interpreting what had to be done. This openness and flexibility give a great "human feel" to the Carmelite Rule.
Prayer to St. Albert: Lord God, through St. Albert of Jerusalem, you have given us a Rule of life, according to your Gospel, to help us attain perfect love. May we always live in allegiance to Jesus Christ and serve faithfully until death Him who lives and reigns with you and the Holy Spirit, one God, forever and ever. Amen!
✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠(St. Notburga) செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ புனிதர் நோட்புர்கா ✠
(St. Notburga)
பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவலர்:
(Patron Saint of Servants and Peasants)
பிறப்பு: கி.பி. 1265
இறப்பு: செப்டம்பர் 13, 1313
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
முக்கிய திருத்தலம்:
ஈபென் அருகிலுள்ள தூய ரூபெர்ட்
(St. Rupert near Eben)
நினைவுத் திருவிழா: செப்டம்பர் 14
பாதுகாவல்: பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகள்
புனிதர் நோட்புர்கா, மேற்கு ஆஸ்திரியாவிலுள்ள (Western Austria) “டைரோல்” (Tyrol) மாநிலத்தைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்க புனிதர் ஆவார். “ரட்டேன்பர்க் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Rattenberg) அல்லது “ஈபென் நகர நோட்புர்கா” (Notburga of Eben) ஆகிய பெயர்களாலும் அழைக்கப்படும் இவர், பணியாட்கள் மற்றும் விவசாயிகளின் பாதுகாவல் புனிதராவார்.
ரேட்டன்பேர்க்கின் பிரபுவான ஹென்றியின் (Count Henry of Rattenberg) வீட்டில் சமையல் பணி செய்துவந்த இவர், அங்கே மீதமாகும் உணவு வகைகளை ஏழை எளியவர்க்கு தருவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவளுடைய எஜமானியான ஓட்லியா, மீதமுள்ள எந்த உணவையும் பன்றிகளுக்கு தரும்படி கட்டளையிட்டார். தமது பணியைத் தொடர, நோர்புர்கா தனது சில உணவுகளை, குறிப்பாக வெள்ளிக்கிழமைகளில் சேமிக்க ஆரம்பித்தார். அதனை ஏழைகளுக்கு எடுத்துச் சென்று கொடுத்தார்.
இவரது வரலாற்று ஆசிரியரின் கூற்றின்படி, ஒருநாள் இவரது எஜமானன் இவர் கொண்டுசெல்லும் பொருட்களை காண்பிக்க சொன்னார். இவர் திறந்து காட்டியதும், அங்கே திராட்சை ரசம் (Wine) மற்றும் புளிக்காடிக்குப் (Vinegar) பதிலாக குப்பை இருந்தது. நோட்புர்காவின் நடவடிக்கைகள் காரணமாக, ஒட்டிலியா அவரை பணி நீக்கம் செய்தார். ஆனால் விரைவில் ஆபத்தான நோயில் விழுந்தார். ஒரு தாதியாக அவருக்கு சேவை செய்த நோட்புர்கா, அவரை நல்மரணத்திற்கு ஆயத்தம் செய்தார்.
அதன்பிறகு, “ஈபென் அம் அச்சென்சீ” (Eben am Achensee) எனும் நகரிலுள்ள ஒரு விவசாயியிடம் பணி செய்த நோட்புர்கா, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலும், பண்டிகை தினங்களிலும் அதற்கு முன்தினம் மாலை வேளைகளில் மட்டும் ஆலயத்துக்குச் செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார். ஒரு நாள் மாலை வேளை, அவரது எஜமானன், அவரை வயல் வேலைகளில் தொடர்ந்து வேலை செய்யும்படி வற்புறுத்தினார். வேதனையுற்ற அவர், தமது அரிவாளை உயரே எரிந்து, "எனக்கும் உமக்கும் இடையேயுள்ள பிரச்சினையை என்னுடைய இந்த அரிவாள் நியாயந்தீர்க்கும்" என்று சொன்னார். உடனே, அவரது அந்த அரிவாள், அந்தரத்தில் அப்படியே நின்றது.
இதற்கிடையில், இவருடைய முன்னாள் எஜமானனான பிரபு ஹென்றி, பல்வேறு கஷ்டங்களை அனுபவித்திருந்தார். இவற்றிற்கெல்லாம் காரணம், தாம் நோட்புர்காவை வேலையிலிருந்து நீக்கியதேயாகும் என்று நம்பினார். ஆகவே, அவர் நோட்புர்காவை மீண்டும் பணியமர்த்தினார். தமது மரணம் வரை அங்கேயே பணியாற்றிய நோட்புர்கா, தமது மரணத்தின் சற்று முன்பு தமது எஜமானனிடம், தாம் மரித்ததும், தமது சடலத்தை இரண்டு எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து, எருதுகள் எங்கே வண்டியை இழுத்துச் சென்று நிற்கின்றனவோ, அங்கேயே தம்மை அடக்கம் செய்யுமாறு வேண்டினார். அதுபோலவே அவர் மரித்ததும் அவரது சடலத்தை எருதுகள் பூட்டிய ஒரு மாட்டுவண்டியில் வைத்து விட்டனர். எருதுகள் வண்டியை “ஈபென்” (Eben) நகரிலுள்ள “தூய ரூபெர்ட்” (St. Rupert) சிற்றாலயத்துக்கு இழுத்துச் சென்று நின்றன. நோட்புர்கா அங்கேயே அடக்கம் செய்யப்பட்டார்.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Notburga ✠
Patron Saint of Servants and Peasants:
Born: 1265 AD
Died: September 13, 1313
Venerated in: Roman Catholic Church
Major shrine: St. Rupert near Eben
Feast: September 14
Patronage: Servants and Peasants
Saint Notburga, also known as Notburga of Rattenberg or Notburga of Eben, was an Austrian saint from modern Tyrol. She is the patron saint of servants and peasants.
Notburga was a cook in the household of Count Henry of Rattenberg and used to give food to the poor. But Ottilia, her mistress, ordered her to feed any leftover food to the pigs. To continue her mission, Notburga began to save some of her own food, especially on Fridays and took it to the poor.
Notburga was born in 1265 in Tyrol (then part of Bavaria) to a simple family of milliners. When she was 18 she came to Schloss (Castle) Rottenburg, where she served as a kitchen maid. She was capable and pious and was highly regarded by her employers, Count Heinrich I and his countess. She distributed bread and wine to the poor and was greatly beloved for her benevolence. When Heinrich II and Countess Ottilia became lord and lady of Schloss Rottenburg, however, they forbade the servant, also an excellent cook, to care for the poor and drove her from the castle. Notburga packed her things and left Schloss Rottenburg. She went to St. Rupert’s Chapel (the “Rupertskirchl”) in Eben on the other side of the Inn River, which she had often been able to see from the castle. After she had negotiated with a farmer in Eben, the so-called “Spießenbauer” (skewering peasant), that she would not have to work on Sundays or holidays, she took a position with him as a servant, where she remained for five years.
During these five years, much sadness occurred at the proud castle Rottenburg. Many residents departed, the pigs were ravaged by swine fever, Ottilia’s half-brother set the castle on fire, Ottilia sickened and was near death. When Notburga learned of this she hurried to the Rottenburg and offered the countess reconciliation; Ottilia gratefully accepted before departing her earthly life. After the countess’ death, Notburga went back to Eben. Once Count Heinrich had remarried and begun a happy life with Margarethe von Hoheneck, he asked Notburga to return to the castle. She accepted his offer, but only after he had agreed to let her resume her care for the poor. For 18 years she served in the castle as a cook and as a nanny for Margarethe’s five children, all the while continuing her charitable good works unhindered. A document from 1337 reports that the Rottenberger counts had pledged themselves to provide for at least 300 poor persons, a number later even raised to 500. Before her death, Notburga was also successful in reconciling the two alienated brother counts of Rottenburg.
The saint is especially revered in the pilgrimage church St. Notburga in Eben on Lake Achen in Tyrol. The high altar of the late baroque church displays a splendid reliquary shrine containing the skeleton of the saint. Notburga is shrouded in costly gold-embroidered robes and accompanied by her attributes – in her raised right hand she holds the sickle, while her left hand grasps her bread-filled apron and a pitcher hangs from her arm.
The significance of this saint can be seen from the fact that her image is not only found in paintings, votive images and engravings, as statues on altars, in the stained glass of church windows, on offering boxes, church bells, and medallions, on holy water basins and pilgrimage coins – but also in objects of everyday use such as salt shakers, stove tiles, cupboards, silk prayer book inserts. There are even tiny, 2 by 2.8 cm. vertical pictures of her to be swallowed or “inhaled” from; they were used as part of religious folk medicine and belonged in the home apothecary. It was believed that consuming or breathing in from these little images would release the healing power of St. Notburga most powerfully and transfer it incarnate to the sufferer. Little silver Notburga sickles were worn on watch chains and rosaries as amulets. Many songs, prayers, and litanies further testify to the people’s intimate relationship to their saint.
The legends have it that Notburga performed three miracles, each reflecting a different aspect of this saint. The first one entered history as the wood shavings miracle. Notburga was on her way to bring bread and wine to the poor and encountered Count Heinrich II with his horse and entourage; to expose her as a thief, he commanded her to open her apron, only to discover it contained nothing but wood shavings. Notburga the social worker.
The next miracle is probably the best known: the so-called miracle of the sickle, featuring Notburga the trade unionist. Once, when she was working in the fields, the farmer insisted that all field hands work past the normal quitting time since he wanted to finish the harvest. Notburga alone showed the courage to lay down her sickle, reminding him that her contract provided for regular hours. The farmer was unrelenting, and so Notburga called upon God to provide a sign. Sure enough, when Notburga raised up her sickle it remained floating in the air.
The third miracle occurred after Notburga’s death: Notburga, the mystic. Following her wishes, her coffin was placed on a cart and oxen were to pull it to whatever place divine providence would dictate for her to be buried. When the cart, starting from Rattenberg, reached the Inn, the river parted and the entire funeral procession was able to cross to the other shore without harm. The procession continued to Eben, where the oxen finally stood still in front of Saint Rupert’s Chapel. Angels were said to have lifted the coffin from the cart and to have strewn flowers from heaven.
This Rupertskirchl, a wayside chapel on the steep path to Eben, was expanded after Notburga’s death; in the 16th century, Emperor Maximilian had the church reconstructed. In 1735 Notburga’s mortal remains were transferred to the church in Eben as a full-body relic. Pilgrimages began in earnest during the first half of the 17th century. There are reports that pilgrims took earth from the saint’s grave away with them. Worshippers contributed votive tablets, the nobility donated land to the church as well as altar furnishings and priestly vestments. Natural products such as lard for the eternal light as well as food for pastors and pilgrims were generously provided by the local peasants.
Notburga devotées went on pilgrimages not only in Tyrol but also to many locations in Styria, in Bavaria, in Slovenia, Croatia, and Istria. In Eben on the Achensee and in Jagerberg in Styria, such pilgrimages are still undertaken. In Weissling near Kollbach in Bavaria, there are many votive tablets which testify to the saint’s veneration. In South Tyrol, there was a Notburga pilgrimage in the vicinity of Bolzano, near Badl above Schloss Kampen. Notburga altars grace churches in St. Andrä and Bruneck, in Pfunders and Stiles. In Hörschwang by Onach in the Puster valley, there is a small pilgrimage church dedicated to St. Notburga which possesses one of the oldest votive tablets, from the year 1686.
The feast day of St. Notburga is September 13, in some regions also the 14th. In 1862 Notburga was made a saint by Pope Pius IX, who affirmed the folk veneration of her as a holy woman. The feast of St. Notburga has been celebrated each year since 1862 on the Sunday after September 13; it is attended by many visitors from near and far.
A number of authors have searched for pre-Christian origins of St. Notburga. The region around the fish-rich Lake Achen has many legends, and a sacred site of Berchta (Perchta) is said to have existed on its shores. Notburga’s characteristic sickle suggests that she might have replaced an earlier moon goddess. Her association with fields, crops, grain, and bread recalls the “grain mothers” (“Kornmütter”), the fertility goddess Demeter and the Roman Ceres. The bringer of death can also be seen in the serving maid: Notburga, the reaper, who – like the Atropos (Greek Moirai), the Morta (Roman Fates), the Skuld (Germanic Norns) – severs the thread of life.
The St. Notburga Promenade and the steep Notburga path in the vicinity of Eben offer hikers a quiet opportunity to converse with the beloved saint.
~ Translated by Joey Horsley
✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠(St. Maternus of Cologne)செப்டம்பர் 14
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 14)
✠ கொலோன் நகர் புனிதர் மட்டெர்னஸ் ✠
(St. Maternus of Cologne)
“டிரையர்” மற்றும் “கொலோன்” மறைமாவட்டங்களின் ஆயர்:
(Bishop of Trier and Cologne)
பிறப்பு: ----
இறப்பு: நான்காம் நூற்றாண்டு
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 14
“மட்டெர்னஸ்” (Maternus) என்றும், “இரண்டாம் மட்டெர்னஸ்” (Maternus II) என்றும் அழைக்கப்படும் இவர், ஒரு கத்தோலிக்க புனிதராவார். இவர், “டிரையர்” (Trier) மறை மாவட்டத்தின் மூன்றாம் ஆயரும், “கொலோன்” (Cologne) மறை மாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயருமாவார். “டோன்கெரென்” (Tongeren) மற்றும் “கொலோன்” (Cologne) மறைமாவட்டங்கள் இவரால் தோற்றுவிக்கப்பட்டதாகும்.
இவர், டிரையர் (Trier) மறைமாவட்டத்தின் முதலாம் ஆயரான புனிதர் “யூச்சரியஸ்” (Saint Eucharius) அவர்களை பின்பற்றியவர் ஆவார்.
ஒருமுறை, நமது முதலாம் திருத்தந்தை புனிதர் பேதுரு அவர்கள், புனித யூச்சரியஸ் அவர்களையும், அவருடன் “வலேரியஸ்” (Valerius) என்ற திருத்தொண்டரையும், துணைத் திருத்தொண்டரான மட்டெர்னசையும் “கௌல்” (Gaul) என்ற இடத்துக்கு மறை போதனை செய்வதற்காக அனுப்பினார். அவர்கள், கிழக்கு ஃபிரான்ஸின் கலாச்சார மற்றும் வரலாற்றுப் பிராந்தியமான “அல்சாக்” (Alsace) எனும் பிராந்தியத்திலுள்ள “ரைன்” (Rhine) மற்றும் “எல்லேலும்” (Ellelum) ஆகிய இடங்களுக்கு வந்து சேர்ந்தபோது, மட்டெர்னஸ் இறந்து போனார். அவருடன் துணைக்கு சென்ற இருவரும் உடனடியாக திரும்பி, திருத்தந்தை பேதுரு அவர்களிடம் மரித்துப் போன மட்டெர்னசை உயிர்ப்பித்துத் தருமாறு மன்றாடினார்கள். புனிதர் பேதுரு அவர்களும், உடனடியாக தமது ஊழியர்களை புனிதர் யூச்சரியஸ் அவர்களுடன் அனுப்பி வைத்தார். நாற்பது நாட்கள் கல்லரையிலிருந்த மட்டெர்னஸ் உயிர்த்தெழுந்தார். பின்னர், பெரிய எண்ணிக்கையில் பிற இனத்தவர்கள் மனமாற்றம் செய்விக்கப்பட்டனர்.
“அல்சாக்” பிராந்தியங்களில் பல ஆலயங்களை நிறுவிய இம்மூவரும், அங்கிருந்து கிளம்பி, “டிரையர்” (Trier) சென்றனர். அங்கே, அதி வேகமாக மறை பரப்புப் பணிகள் நடந்தன. யூச்சரியஸ், அங்கேயே தமது மறைபரப்புப் பணிகளின் தலைமை இல்லத்தை அமைத்துக்கொண்டார்.
சுமார் இருபத்தைந்து வருடங்கள் ஆயராக பணியாற்றிய யூச்சரியஸ், டிசம்பர் மாதம் 8ம் தேதி மரித்துப்போனார். சுமார் பதினைந்து வருடங்கள் “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த மட்டெர்னஸ், அவரையும் தாண்டி “டிரையர்” மாகாணத்தின் ஆயராக பதவியேற்று சுமார் நாற்பது வருடங்கள் பணியாற்றினார். “வலேரியஸுக்கு” (Valerius) உதவியாக இருந்த காலத்திலேயே “கொலோன்” (Cologne” மற்றும் ““டோன்கெரென்” (Tongeren) ஆகிய இரு மறைமாவட்டங்களைத் தோற்றுவித்தார்.
மட்டெர்னஸ், கொலோன் நகர் ஆயர்களில் மிகச் சிறந்த முதல் வரலாற்று ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றவர். 313ம் ஆண்டு ரோம் நகரில் நடந்த ஆயர்கள் கூட்டத்தில் முதன்முதலில் பங்கெடுத்தவர். நற்செய்தியை பரப்புவதில் அதிக ஈடுபாடு காட்டினார். நற்செய்தியை நிலைநாட்ட பெரும்பாடுபட்டார். பல இன்னல்களை அடைந்தார். ரோமில், புனித பேதுருவிற்குப் பிறகு, நற்செய்தியை பரப்புவதில், அதிகம் ஆர்வம் காட்டியவர் இவர் என்று கூறப்படுகின்றது.
† Saint of the Day †
(September 14)
✠ St. Maternus of Cologne ✠
Bishop of Trier and Cologne and Founder of the diocese of Tongeren:
Born: 285 AD
Died: September 14, 315
Venerated in:
Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Feast: September 14
Maternus, also known as Maternus II, was a Roman-Catholic saint and allegedly the third Bishop of Trier, the first known Bishop of Cologne, and founder of the Diocese of Tongeren.
According to Eusebius, the real Bishop Maternus was active during the period of the Donatist controversy. In May 313, Maternus and other bishops were summoned to Rome by Emperor Constantine to consult regarding the status of Bishop Caecilianus of Carthage. While a legend grew in Trier concerning Maternus, a popular cult developed in Cologne.
According to legend, he was a follower of Saint Eucharius, the first bishop of Trier. Eucharius was sent to Gaul by Saint Peter as bishop, together with the deacon Valerius and the subdeacon Maternus, to preach the Gospel. They came to the Rhine and to Ellelum in Alsace, where Maternus died. His two companions hastened back to St. Peter and begged him to restore the dead man to life. St. Peter gave his pastoral staff to Eucharius, and, upon being touched with it, Maternus, who had been in his grave for forty days, returned to life. The Gentiles were then converted in large numbers. After founding many churches the three companions went to Trier where the work of evangelization progressed so rapidly that Eucharius chose that city for his episcopal residence. Among other miracles related in the legend, he raised a dead person to life. An angel announced to him his approaching death and pointed out Valerius as his successor. Eucharius died on December 8, having been a bishop for twenty-five years, and was interred in the church of St. John outside the city.
Maternus assisted Valerius for fifteen years and then succeeded him as bishop of Trier for the next forty years. While assisting Valerius, he had already founded the dioceses of Cologne and Tongeren. He also founded a church on the site of a Roman temple which later became Cologne Cathedral. The staff of Saint Peter, with which he had been raised to life, was preserved in Cologne till the end of the tenth century when the upper half was presented to Trier and was afterwards taken to Prague by Emperor Charles IV.
The legend is from the ninth century and appears to have been intended to attest to the ancient establishment of the see of Trier, and therefore seniority over other dioceses in Germany.
திருச்சிலுவை மகிமை விழா September 14
திருச்சிலுவை மகிமை விழா (14-09-2020)
312 ஆம் ஆண்டு, அக்டோபர் 20 ஆம் நாள், உரோமையை ஆண்டுவந்த கொன்ஸ்டன்டின் என்ற மன்னன் மாஜென்சியஸ் என்ற மன்னனோடு போர்தொடுக்கச் சென்றான். அவ்வாறு அவன் எதிரி நாட்டுப் படையோடு போர்தொடுக்கச் செல்லும்போது சிலுவை பொறித்த கொடிகளை ஏந்திச் சென்றான். இதனால் அவன் அந்தப் போரில் வெற்றிபெற்றான். அதன் நிமித்தமாக கிறிஸ்தவ மதத்தை அரசாங்க மதமாக அறிவித்தான்.
இது நடந்து 13 ஆம் ஆண்டுகள் கழித்து, கொன்ஸ்டன்டின் மன்னனின் தாயார் தூய ஹெலனா என்பவர் எருசலேம் நகருக்குப் புனித பயணம் மேற்க்கொண்டார். அவர் கல்வாரி மலைக்குச் சென்று, அகழ்வாராட்சியில் ஈடுபட்டபோது, அங்கே மூன்று சிலுவைகள் இருப்பதைக் கண்டார். இந்த மூன்று சிலுவைகளில் எது இயேசு கிறிஸ்து அறையப்பட்ட சிலுவை என்ற குழப்பம் ஏற்பட்டது. எனவே, அவர் ஒரு கைசூம்பிய மனிதனை அழைத்து, அந்த மூன்று சிலுவைகளையும் தொடுமாறு சொன்னார். உடனே அம்மனிதன் மூன்று சிலுவைகளையும் தொட்டபோது, அதிலிருந்த ஒரு சிலுவையிலிருந்து ஆற்றல் வெளிப்பட அம்மனிதருடைய கை குணமடைந்தது. இதைப் பார்த்த தூய ஹெலனா அந்த திருச்சிலுவையை உரோமை நகருக்குத் தூக்கிகொண்டு வந்து, ஆலயம் ஒன்றைக் கட்டி எழுப்பி, அதில் திருச்சிலுவை வைத்தார். அவர் திருச்சிலுவையை உரோமையில் உள்ள ஆலயத்தில் நிறுவிய நாள் 326 ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் 14 ஆம் நாள். அன்றிலிருந்து திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் விழாவாகக் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
அதன்பிறகு 614 ஆம் ஆண்டு, பெர்சிய மன்னன் சொஸ்ரோஸ் (Chosroas) என்பவன் உரோமை நகரின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை தூக்கிச் சென்றான். இதனைக் கேள்விப்பட்ட ஹெரக்லியுஸ் என்று மன்னன் 628 ஆம் ஆண்டு, பெர்சியா நாட்டின்மீது படையெடுத்துச் சென்று, திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வந்தான். திருச்சிலுவையை மீட்டுக்கொண்டு வரும்போது அதனை ஆடம்பரமாக அலங்கரித்து, தூக்கிப்பார்த்தான். அவனால் ஒரு அடிகூட நகர்த்த முடியவில்லை. அப்போது அங்கிருந்த ஆயர், “இயேசு சுமந்து வந்த சிலுவை எளிமையின் அடையாளம், அதனை நீ ஆடம்பரமாக தூக்கிப் பார்த்தால் எப்படி நகரும்” என்று சொன்னார். இதைக் கேட்ட அரசன், தாழ்ச்சியோடு திருச்சிலுவையை தூக்கினான். இப்போது திருச்சிலுவை எளிதாக நகர்ந்தது. பின்னர் அவன் திருச்சிலுவையை உரோமை நகரில் உள்ள ஆலயத்தில் போய் நிறுவினான்.
இப்படியாக திருச்சிலுவைக்கு வணக்கம் செலுத்தும் வழக்கம் திருச்சபை முழுவதும் படிப்படியாக வளர்ந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டு வரை இவ்விழா திருச்சிலுவை உயர்த்தப்பட்ட நாள் என்றே கொண்டாடப்பட்டு வந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு இவ்விழா திருச்சிலுவையின் மகிமை விழா என்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
அவமானத்திற்கு உரிய சிலுவைமரணம் அல்லது சிலுவைச்சாவு என்பது நாட்டைக் காட்டிக்கொடுத்தவர்களுக்கும் துரோகிகளுக்கும் தான் கொடுக்கப்பட்டது. இப்படிப்பட்ட கொடிய தண்டனைமுறை தொடக்கத்தில் பொனிசியர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வந்தது. அதன்பிறகுதான் உரோமையர்கள் அவர்களிடமிருந்து இப்படிப்பட்ட தண்டனைமுறையை எடுத்துக்கொண்டு, தங்களுக்கு எதிராக செயல்பட்டவர்களுக்குக் கொடுத்தார்கள். இயேசு ஒரு பாவமும் அறியாதவர்; ஒரு குற்றமும் செய்யாதவர். அப்படிப்பட்டவருக்கு சிலுவைச் சாவு தண்டனையாகக் கொடுக்கப்பட்டது. ஆனாலும் அவர், அவமானமாகக் கருத்தப்பட்ட சிலுவையை, தன்னுடைய மரணத்தினால் வெற்றியின் சின்னமாக மாற்றுகின்றார். ஆகவே, சிலுவை என்பது அவமானத்தின் சின்னம் கிடையாது. மாறாக, அது வெற்றியின் சின்னம் என்பதை இயேசு தன்னுடைய மரணத்தினால் நிரூபிக்கின்றார்.
எந்த ஒரு செயலையும் தொடங்குவதற்கு முன்பாக சிலுவை அடையாளம் போட்டு, தொடங்குகின்ற நாம், அதற்கு எவ்வளவு மதிப்பிருக்கின்றது, அதற்கு நாம் எப்படி மரியாதை செலுத்தவேண்டும் என்பதை சிந்தித்து பார்ப்போம்.
---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.
Feast : (14-09-2020)
Feast of Exaltation of the Holy Cross
Tradition says that the Roman soldiers buried the cross on which Jesus suffered and died, to prevent it from being found out by the Apostles. When Constantine-I the Great was fighting with Maxentius for the Roman throne, one day he saw a vision of burning cross in the sky along with the Greek words In Hoc Signo Vinces meaning In this sign, conquer. Highly disturbed by this vision, he inscribed the first two letters of the Greek word Christos X and P on all his standards and shields. After this vision Constantine fought Maxentius in the name of Jesus and defeated Maxentius in the battle of Milvian Bridge on October 28, 312, when Milchiades was the Bishop of Rome. Constantine became the Roman emperor and then he started to support Christians. The original cross on which Jesus suffered and died was found out by Helen, the mother of the Emperor Constantine-I the Great, in the year 322. The king of Persia invaded Palestine in the year 664 and won the battle. He took a lot of precious materials including the original Holy Cross on which Jesus was crucified. The Emperor Hiraclius of Constantinople waged war against the king of Persia and took back the Holy Cross on his own shoulder to Jerusalem, in the year 629. He could not climb the Calvary Mount since he was wearing the robes of the Emperor. But Zachariah, the Bishop of Jerusalem told the emperor to wear ordinary clothes and then carry the cross to Calvary. When the emperor has changed his clothes to simple and ordinary dress, he could go to the Calvary and place the cross in the tomb. We are celebrating this feast remembering this incident of historical importance.
---JDH---Jesus the Divine Healer---
13 September 2020
St. Venerius the HermitFeastday: September 13
St. Venerius the Hermit
Hermit and abbot. He lived as a hermit on the island of Tino, in the Gulf of Genoa, Italy, and eventually became an abbot over a monastic community on the island.
Saint Venerius ((in Italian) San Venerio) (ca. 560–630) was a monk and hermit. He is venerated as a saint by the Catholic Church and is the patron saint of the Gulf of La Spezia and, as of 1961, the patron saint of lighthouse keepers.
Life
Venerius was a hermit in a monasterysituated on the island of Tino in the Ligurian Sea. Later he served as abbotuntil his death in 630.[1]
It is thought that a sanctuary was constructed at the place of Venerius' death to contain his relics and that this was extended to form a monastery in eleventh century. The remains of the monastery can be seen on the northern coast of the island.
The relics of the saint seem to have resided in Luni, but due to attacks by Vikings and Moors, the bishopric transferred its seat to Sarzana. The relics of Venerius were sent, however, to Reggio Emilia, where they were placed side-by-side with those of Saint Prosper of Reggio (San Prospero) and those of Cosmas and Damian. They were later translated to Tino, now within the diocese of La Spezia, in a solemn ceremony.
The island of Tino has restricted access as part of a military zone. However, an exception is made on 13 September, the Feast of Saint Venerius. On that day, a statue of Venerius is carried out to the sea from La Spezia to the island, accompanied by a blessing by the bishop of all of the boats in the Gulf of La Spezia.[1]
St. MauriliusFeastday: September 13
St. Maurilius
St. Maurilius was born in 336 to a profoundly Christian family near Milan. During his lifetime, he became known for his role in the early history of the church of France and the Christianization of Gaul.
As a young man, Maurilius was drawn to his faith. He studied closely under St. Martin of Tours who, at the time, had a monastery in Milan. After the Arians drove St. Martin away from Milan, Maurilius felt he had lost his teacher.
Maurilius soon found himself as cantor for St. Ambrose, the bishop of Milan. However, after Maurilius' father passed away, he left Milan to rejoin St. Martin in Tours. While there, Maurilius was ordained a priest by the Apostle of Gaul.
Maurilius was dedicated fervently to the salvation of souls. During his mission, he was led to a pagan temple near Angers. Maurilius, with his prayers, brought fire down from heaven to destroy the site. Afterwards, he had a church and a monastery built in that location. Many souls traveled to pray with Maurilius in the new monastery. During this time, Maurilius converted many pagans by preaching to them and performing miracles on the sick, the blind and the possessed.
Following the bishop of Angers' death, St. Martin of Tours chose Maurilius to succeed him. It is said that on the day of Maurilius' consecration, a white dove flew into the church and rested upon his head.
Maurilius was a great leader and brought many people to the church with his prayerful devotion. His virtues shone even more brightly. He fasted often, and on Lent he rarely left his home. He said, "Lent is a time of solitude, during which we ought to contemplate the passion and death of Christ."
However, a few years after he became bishop, he experienced a great tragedy that nearly caused him to lose his faith.
During one Mass, an ill and dying boy was brought to the church to receive the holy sacrament of Confirmation. Maurilius, not knowing the full seriousness of the request, waited until the end of Mass to see the child. While he waited, the boy died. Maurilius was stricken with great grief and fled Angers without advising anyone. He traveled to England and became a gardener for a nobleman. He was determined to do penance for his sin with the hard labors of gardening during the winter and the summer.
His people at Angers was left confused and inconsolable. They searched near and far for their bishop until they finally found him. He refused to return to Angers, though, for he had lost the keys to the cathedral during his journey on the sea and would not return until he found them.
The messengers, however, had the keys there with them. A fish was cast onto their ship by a wave and in the belly of the fish were the lost keys. They persuaded Maurilius into seeing this as definitive proof that God wanted his return.
He returned to Angers and visited the tomb of the boy who passed away. With tears in his eyes, he begged God to restore the boy's young life. According to St. Gregory of Tours, the boy became resurrected and was given the name Renatus, which means "born again" in French. Maurilius carefully instructed the boy in the Christian life, and Renatus later became the successor to Maurilius as Bishop of Angers.
During his 90th year of life, God prepared Maurilius for his departure on earth. Before his hour of death, Maurilius spoke, "Ponder well, that your souls are bought at a great price: the precious blood of Jesus Christ." Following a short illness, Maurilius passed away in 426.
During his funeral, numerous miracles took place, including two people who were born blind having their sight restored and a paralyzed man regaining use of his limbs after kissing the coffin. His remains now live at the Cathedral of Angers.
St. Maurilius is commonly depicted as a bishop with a fish holding a key or a gardening spade. He is the patron saint of Angers and is often invoked by fishermen and gardeners. His feast day is celebrated on September 13.
St. AmatusFactsFeastday: September 13
St. Amatus
Facts
Benedictine abbot and hermit, also called Ame. He was born into a noble family of Grenoble, France, and placed into St. Maurice Abbey as a small child. After becoming a Benedictine monk, Amatus lived as a hermit, going to Luxueil Monastery in 614. St. Eustace, one of his mentors, advised this assignment. While in Luxueil, Amatus converted a Merovingian noble named Romaric. This convert founded a double monastery in 620, and Amatus became its first abbot.
- This article is not about St. Aimé, who is also called Saint Amatus and has the same memorial day
Saint Amatus, (c.560-c.627)) also called Amatus of Grenoble or Saint Ame or Aimee, was a Colombanian monk and hermit. Together with St. Romaric, he founded Remiremont Abbey.
Biography
Amatus was born about the year 560 to a noble family at Grenoble.[1] Around 581, he entered the Abbey of St. Maurice, Agaunum, and at the age of thirty retired into a hermitage, where his reputation for a life of penance and prayer, privileged with the grace of miracle working, drew the attention of Eustace of Luxeuil, who persuaded Amatus to join his community.[2]
One of his missionary journeys brought him to the court at Metz, and there he converted a former Count Palatine of King Theodebert II, the Frankish noble St. Romaric. St. Romaric founded with Amatus a double monastery for men and women at Remiremont Abbey on land that had been in Romaric's possession since his days as a count palatine. Amatus was its first abbot. He ruled this Abbey for many years, and established there the difficult pious practice of the “Laus perennis” or Perpetual Praise, which consisted in the maintaining in the Church an uninterrupted service of Psalmody and Prayer, day and night. Saint Amatus died in the year 627,[3] and at his own request was buried just outside the church door. Later, his remains were suitably enshrined under one of the altars of the same church.[2]
Veneration
Saint Amatus was canonized on 3 December 1049 by Pope Leo IX and his memorial day is 13 September. He is particularly honored in Grenoble.[4]
✠ புனிதர் யூலோஜியஸ் ✠(St. Eulogius of Alexandria)செப்டம்பர் 13
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 13)
✠ புனிதர் யூலோஜியஸ் ✠
(St. Eulogius of Alexandria)
ஆயர், ஒப்புரவாளர்:
(Bishop and Confessor)
பிறப்பு: தெரியவில்லை
சிரியா (Syria)
இறப்பு: செப்டம்பர் 13, 608
ஏற்கும் சமயம்:
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை
(Eastern Orthodox Church)
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 13
புனிதர் யூலோஜியஸ், கி.பி. 580ம் ஆண்டு முதல் 608ம் ஆண்டுவரை கிரேக்க தந்தையராக (Greek Patriarch) இருந்தவர் ஆவார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையும், கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபையும் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன. இவரது நினைவுத் திருநாள், செப்டம்பர் மாதம் 13ம் தேதியாகும்.
அவர் பல கட்டங்களில் ஒரு வெற்றிகரமான மோனோபிஸிடிச (Monophysitism) கொள்கைகளுக்கு ஆதரவான போராளியாக இருந்தார். இவர், திருத்தந்தை பெரிய கிரகோரியின் (Pope Gregory the Great) நெருங்கிய நண்பராவார். திருத்தந்தையுடனான தொடர்பிலுமிருந்தார். அதன் காரணமாக, திருத்தந்தையின் மரியாதை மற்றும் பாராட்டின் பல கவர்ச்சிகரமான வெளிப்பாடுகளையும் பெற்றார்.
யூலோஜியஸ், ஆதி கிறிஸ்தவ கொள்கையான “நோவாஷியன்” (Novatians) கொள்கைகளை மறுத்தார். அவருடைய மறைமாவட்டத்தில் இன்றளவும் இருக்கும் பண்டைய மதத்தைச் சேர்ந்த சில சமுதாயங்கள், நெஸ்டோரியஸ் (Nestorius), மற்றும் யூடிசஸ் (Eutyches) இருவருக்கும் எதிராக, கிறிஸ்துவின் இரண்டு இயல்புகளின் ஹைப்போஸ்டேடிக் (hypostatic) ஒற்றுமையை நிரூபித்தன. திருத்தந்தை பெரிய கிரகோரி, யூலோஜியஸ் சத்தியத்தின் குரல் என்றும், அவர் வாழ்வது அவசியம் என்றும் அவரை அங்கீகரித்தார் என்றும் கர்தினால் பாரோனியஸ் (Cardinal Baronius) கூறுகிறார்.
அலெக்ஸாண்டிரியா திருச்சபையில், வாழ்வு மற்றும் இளமை வீரியத்தை சுருக்கமாகக் கூறுவதற்கான சந்தர்ப்பத்தை அவர் மறுபடியும் உருவாக்கினார்.
"செவேரியன்ஸ்" (Severians), "தியோடோசியன்ஸ்" (Theodosians), "கைனைட்ஸ்" (Cainites) மற்றும் "அசெபாலி" (Acephali) உள்ளிட்ட பல்வேறு மோனோபிஸிடிச (Monophysites) கொள்கைகளின் வர்ணனைகள் மற்றும் மேற்கண்ட பணிகளைத் தவிர்த்து, திருத்தந்தை முதலாம் லியோவைப் (Pope Leo I) பாதுகாப்பதற்காக பதினொரு உரையாடல்களையும், நான்காம் போது ஆலோசனை சபையையும் (Council of Chalcedon), கிறிஸ்துவின் ஜீவ சத்தியத்தை மறுதலித்த “அக்நோடே” (Agnoetae) கொள்கைகளுக்கெதிராக அவர் எழுதி திருத்தந்தை பெரிய கிரகோரியிடம் கையளித்திருந்த கையேடுகளையும் அவர் விட்டுவிட்டார். ஒரு மறையுரை பிரசங்கம் மற்றும் ஒரு சில துண்டுகள் தவிர்த்து, யூலோஜியஸ் எழுதிய அனைத்து எழுத்துக்களும் அழிந்துவிட்டன.
† Saint of the Day †
(September 13)
✠ St. Eulogius of Alexandria ✠
Bishop and Confessor:
Born: Not known
Syria
Died: September 13, 608
Venerated in:
Roman Catholic Church
Eastern Orthodox Church
Feast: September 13
Saint Eulogius of Alexandria was Greek Patriarch of that see (Eulogius I) from 580 to 608. He is regarded as a saint, with a feast day of September 13.
He was a successful combatant of various phases of Monophysitism. He was a warm friend of Pope Gregory the Great, who corresponded with him and received from that pope many flattering expressions of esteem and admiration.
Eulogius refuted the Novatians, some communities of which ancient sect still existed in his diocese, and vindicated the hypostatic union of the two natures in Christ, against both Nestorius and Eutyches. Cardinal Baronius says that Gregory wished Eulogius to survive him, recognizing in him the voice of truth.
It has been said that he restored for a brief period to the Church of Alexandria life and youthful vigour.
Besides the above works and a commentary against various sects of Monophysites (Severian's, Theodosians, Cainites and Acephali) he left eleven discourses in defence of Pope Leo I and the Council of Chalcedon, also a work against the Agnoetae, submitted by him before publication to Pope Gregory I, who after some observations authorized it unchanged. With the exception of one sermon and a few fragments, all the writings of Eulogius have perished.
அருளாளர் ஜெர்ட்ரூட் ப்ராஸ்பெரி (1799-1847)செப்டம்பர் 13
அருளாளர் ஜெர்ட்ரூட் ப்ராஸ்பெரி (1799-1847)
செப்டம்பர் 13
இவர் இத்தாலியில உள்ள பெருகியாவில் இருந்த ஒரு செல்வச் செழிப்பான குடும்பத்தில் பிறந்தவர்.
சிறுவயது முதலே கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்த இவர், வளர்ந்து பெரியவரானதும், புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் சேர்ந்து, செவிலியர், கோயில் நிர்வாகி, நவகன்னியர்களுக்குப் பொறுப்பாளர் என்று பல்வேறு பொறுப்புகளை வகிக்கத் தொடங்கி, பின்னாளில் துறவு மடத் தலைவியாகவும் உயர்ந்தார்.
நற்கருணை ஆண்டவரிடமும், இயேசுவின் தூய்மைமிகு இதயத்திடமும் மிகுந்த பற்றுக் கொண்ட இவர், ஆண்டவர் சிலுவை சுமப்பது போன்ற காட்சிகளை அடிக்கடி கண்டு வந்தார்.
இப்படி இறைவன்மீது நம்பிக்கை கொண்டு, அவருக்கு உகந்த வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்த இவர், 1847 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார். இவருக்கு 2012 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்டால் அருளாளர் பட்டம் அளிக்கப்பட்டது.
புனித யோவான் கிறிசோஸ்தோம்ஆயர், மறைவல்லுநர். September 13
இன்றைய புனிதர் :
(13-09-2020)
புனித யோவான் கிறிசோஸ்தோம்
ஆயர், மறைவல்லுநர்
பிறப்பு
354,
அந்தியோக்கியா
இறப்பு
407,
கோமானா, போந்து
பாதுகாவல்: கல்வி, வலிப்புநோய், மறையுரையாளர்கள்
இவர் ஓர் சிறந்த மறைபோதகர். மிகச் சிறந்த முறையில் கல்வி கற்றார். இவர் கடுமையான தவ வாழ்வை மேற்கொண்டு குருத்துவப்பயிற்சி பெற்று குருவானார். மறைபோதகராக பணியாற்றி, ஏராளமான நன்மைகளை செய்தார். 397 ஆம் ஆண்டு கொன்ஸ்டாண்டினோபிளுக்கு ஆயராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அப்பொறுப்பை மிக சிறப்பாக ஆற்றினார். பணிகளின் நடுவிலும் தவ வாழ்வை விடாமல் மேற்கொண்டார். குருக்களின் நடத்தையும் மறைபணியாளர்களின் வாழ்வையும் அறநெறிப்படுத்த முயற்சி செய்தார். ஆனால் அரசர்களாலும், தனக்கு எதிராக செயல்பட்டவர்களாலும் அதை நிறைவேற்ற
முடியாமல் தவித்தார். இவர் நாட்டைவிட்டு வெளியேற அரசர்களால் வலியுறுத்தப்பட்டார். இருப்பினும் அம்மக்களின்
நடுவே அஞ்சா நெஞ்சுடன் பணியாற்றினார். தன் சொல்வன்மையால் பலரின் மனதில் இடம்பிடித்தார். ஆடம்பர வாழ்விலிருந்து வெளியேறி ஏழைமக்களுக்கு பணிசெய்து, தன்னிடம் இருப்பவற்றை அவர்களோடு பகிர்ந்து அரசர்களை
அழைத்தார். இதனால் வெறிகொண்ட அரசர்கள் அவரை நாடு கடத்தினர். ஆர்மினியா நாட்டில் 3 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். பின்னர் கருங்கடலின் தென்கிழக்கு பகுதிக்கு மீண்டும் நாடு கடத்தப்பட்டார். மிகவும் நலிவுற்று உடல் நலம் குன்றி காணப்பட்டார். ஒன்றும் செய்ய இயலாதவராய் அங்கேயே இறந்தார்.
செபம்:
நம்பிக்கையின் நாயகனே எம் இறைவா! கடுந்தவ வாழ்வை மேற்கொண்டு, இடர்பாடுகளின் மத்தியிலும் வாழ எமக்கு கற்றுத்தாரும். எச்சூழலிலும் உம்மை பற்றிக்கொண்டு, உமது பாதையில் சென்று, உமக்கு சாட்சியம் பகர வரம்
தாரும்.
---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.
Saint of the Day : (13-09-2020)
St. John Chrysostom
He was born in Antioch in the year 344 A.D. The meaning of his name Chrysostom is golden mouthed. He was elevated to the See of Constantinople on November 13, 398. He was preaching against the extravagance in feminine dress prevalent at that time. But the Empress Eudoxia, wife of the Emperor Arcadius of the eastern part of the Roman Empire thought that the denunciation of the extravagance in feminine dress was aimed at and against Empress Eudoxia. Therefore she sent St. John Chrysostom to exile. But during the night of the day, St. John Chrysostom was sent to exile, there happened a severe earthquake. Emperor Arcadius recalled St. John Chrysostom from exile fearing that the earthquake was due to God’s anger for exiling St. John Chrysostom. Later when a silver statue was installed near the Cathedral for empress Eudoxia, St. John strongly criticized those ceremonies in very harsh words. He compared empress Eudoxia with Herodias, who asked King Herod the head of St. John the Baptist and compared himself to St. John the Baptist and uttered these strong words against Empress Eudoxia, Again Herodias raves, she dances again and desires to receive the head of John. For this kind of harsh criticism, St. John Chrysostom was again exiled to Armenia. This time even Pope Innocent-I intervened on behalf of John but nothing happened.
St. John Chrysostom is respected as a Great Ecumenical Teacher together with Basil the Great and Gregory the Theologian. He is the patron of education, lecturers, orators, preachers and for epilepsy.
---JDH---Jesus the Divine Healer---
12 September 2020
புனித எல்பே St. Ailbe. September 12
இன்றைய புனிதர்
2020-09-12
புனித எல்பே St. Ailbe
பிறப்பு
5 ஆம் நூற்றாண்டு
இறப்பு
528
பாதுகாவல்: கேஷல் Cashel மற்றும் எமிலி Emly மறைமாவட்டங்களுக்கு பாதுகாவலர்
இவர் அயர்லாந்து நாட்டில் மறைபோதகராக பணியாற்றினார். பின்னர் ஆயராகவும் பொறுப்பேற்றுள்ளார். இவர் புனித பாட்ரிக்(Patrick) சபையை சார்ந்தவர். இவர் அல்பேயுஸ்(Albeus) என்ற பெயரால் அழைக்கப்பட்டதாக சில வரலாறுகள் கூறுகின்றது. ஜெர்மனியிலுள்ள முன்ஸ்டர் (Münster) என்ற மறைமாவட்டத்திலிருந்த அரசன் ஒருவரால் அயர்லாந்துக்கு அனுப்பப்பட்டார்.
இவரிடம் பல கொடுமையான மிருகங்கள் அன்பை நாடி இவரிடம் வந்து செல்லும் என்று சொல்லப்படுகின்றது. அப்போது ஒரு நாள், ஒரு ஓநாய் வந்து இவரின் மார்பில் படுத்துகொண்டு பல மணிநேரம் கழித்தே, அவரைவிட்டு சென்றாக சொல்படுகின்றது. இவர் அயர்லாந்தில் பலரை திருமுழுக்கு கொடுத்து மனந்திருப்பி உள்ளார். இவர் அயர்லாந்து நாட்டு சட்ட திட்டங்களுக்கு எதிராக செயல்பட்டதாக கூறப்பட்டு, அந்நாட்டு அரசால் கண்டிக்கப்பட்டுள்ளார். அப்போதும் கூட இவர் தனது போதனைகளில் கிறிஸ்துவை முன் வைத்து மறைப்பணி ஆற்றியுள்ளார். இதனால் அந்நாட்டு அரசாங்கங்கள் இவரைக்கொண்டு சென்று, அடர்ந்த காட்டு பகுதியில், விலங்குகளிடையே விட்டுள்ளனர். அச்சமயத்தில் கூட பொறுமையைக் கடைபிடித்து, எளிமையான வாழ்ந்து, தன்னை நாடி வந்த மக்களுக்கு மறையுரையாற்றி அவர்களின்மேல் கரிசனை காட்டி வந்துள்ளார். இவர் அயர்லாந்து மக்களை தன் இதயத்தில் வழிநடத்தினார்.
செபம்:
அன்புத் தந்தையே! நீர் எல்லா உயிர்களையும் நேசிக்க மனிதர்களைப் படைத்தீர். உயிரினங்கள் மேல் அக்கறைகொண்டு அன்பு செய்து அவைகளின் வழியாக நாங்கள் உம்மை காண எமக்கு உதவி செய்தருள வேண்டுமென்று, எங்கள் ஆண்டவர் கிறிஸ்து வழியாக உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.
இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்
• துறவி டேகன்ஹார்டு Dogenhard
பிறப்பு: 1300, பவேரியா, ஜெர்மனி
இறப்பு: 1374, பிஷோஃபஸ்மைஸ் Bischofsmais, பவேரியா
• முன்ஸ்டர் நகர் ஆயர் கேர்பிரிட் Gerfried von Münster
பிறப்பு: 8 ஆம் நூற்றாண்டு, நோட்டிக் Nottich, ஜெர்மனி
இறப்பு: 12 செப்டம்பர் 839 முன்ஸ்டர் Münster, ஜெர்மனி
• உபதேசியார் குயிதோ Guido, Küster
பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, பார்பாண்ட் Brabant, பெல்ஜியம்
இறப்பு: 12 செப்டம்பர் 1012, அண்டர்லெக்ட் Anderlecht, பெல்ஜியம்
பாதுகாப்பு: அண்டர்லெக்ட் மறைமாவட்டம், விவசாயிகள், உபதேசியார்
• டிரியர் ஆயர் மாக்சிமினஸ் Maximinus von Trier
பிறப்பு: 280, சிலி Silly, பிரான்ஸ்
இறப்பு: 12 செப்டம்பர் 346(?), பாய்டியர்ஸ் Poitiers, பிரான்ஸ்
பாதுகாவல்: கடல்வழி பயணம் செய்வோர்
✠ அதிதூய மரியாளின் புனிதப் பெயர் ✠(Most Holy Name of the Blessed Virgin Mary)
† இன்றைய திருவிழா †
(செப்டம்பர் 12)
✠ அதிதூய மரியாளின் புனிதப் பெயர் ✠
(Most Holy Name of the Blessed Virgin Mary)
திருவிழா நாள்: செப்டம்பர் 12
துருக்கி நாட்டுப் படையானது கிறிஸ்தவ நாடுகளின் மீது எப்போது வேண்டுமானாலும் படையெடுத்து வந்து போர்தொடுக்கலாம் என்றதொரு அபாயச் சூழல் நிலவியது. இதை அறிந்த போலந்து நாட்டு மன்னன் ஜான் சொபீஸ்கி (John Sobikeski) என்பவர் தன்னுடைய படைகளைத் போருக்குத் தயார்படுத்தினார். பின்னர் தன்னுடைய படையை மரியாவின் புனித பெயருக்கு ஒப்புக்கொடுத்து ஜெபித்து, போருக்குச் சென்றார். கி.பி. 1683ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் 12ம் நாள், வியன்னாவில் இரு நாட்டுப் படைவீரர்களுக்கும் இடையே நடைபெற்ற போரில் ஜான் சொபீஸ்கியின் தலைமையிலான கிறிஸ்தவப் படையானது, துருக்கி நாட்டுப் படையை வெற்றிகொண்டது. அன்றிலிருந்தே மரியாளின் புனித பெயருக்கு வணக்கம் செலுத்தும் முறையானது வழக்கில் வந்தது.
வரலாற்றுப் பின்னணி:
மரியாளின் புனித பெயருக்கு வணக்கம் செலுத்தும் முறை, கி.பி. 15ம் நூற்றாண்டிலிருந்தே வழக்கில் இருந்து வந்திருக்கிறது. ஆனால் மேலே சொல்லப்பட்ட நிகழ்விற்குப் பின்னர் இவ்வழக்கம் மக்கள் மத்தியில் இன்னும் பிரபலமாகத் தொடங்கியது. ஜான் சொபீஸ்கி தலைமையிலான கிறிஸ்தவப் படை துருக்கி நாட்டுப் படையை வெற்றிகொண்ட பிறகு, அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்த பதினோறாம் இன்னொசென்ட் என்பவர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் செப்டம்பர் மாதம் 12ம் நாள், மரியாளின் புனித பெயருக்கு விழா எடுத்துக் கொண்டாடப் பணித்தார். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை அப்படியே கொண்டாடப்பட்டு வருகின்றது.
மரியாளின் புனித பெயருக்கு இருபதுக்கும் மேற்பட்ட அர்த்தங்கள் இருப்பதாக அறிஞர்கள் பெருமக்கள் சொல்வார்கள். அவற்றில் ஒருசிலவற்றை மட்டும் நம்முடைய கவனத்தில் எடுத்துக்கொண்டு சிந்தித்துப் பார்ப்போம். விவிலிய அறிஞரான எரோனிமுஸ் என்பவர் மரியாள் என்றால் கடலின் ஒரு துளி (Drop of the Sea) என்று சொல்வார். அது எப்படியென்றால் கடல் என்பது கடவுளோடு உருவகப்படுத்தப்படுகின்றது. கடல் கடவுளாக உருவகப்படுத்தப்படும் பட்சத்தில் அதில் ஒரு துளி மரியாள் என்று சுட்டிக்காட்டுவார். மேலும் அவர் மரியாள் என்பதற்கு இறைவி என்றும் சுட்டிக்காட்டுவார். இன்னும் ஒருசிலர் மரியாள் என்பதற்கு அழகு நிறைந்தவள், அன்பு வடிவானவள், உயர்த்தப்பட்டவள் என்றும் பொருள் கூறுவர்.
விவிலியத்தில் ஆண்டவர் இயேசுவின் திருப்பெயருக்கு எவ்வளவு வல்லமை இருக்கின்றது என்பதை பல இடங்களில் வாசிக்கின்றோம். “நீங்கள் என் பெயரால் தந்தையிடம் கேட்பதை எல்லாம் அவர் உங்களுக்குத் தருவார்” (யோவா 16:23) என்று இயேசு கிறிஸ்து தன் பெயரால் நடக்கும் வல்ல செயல்களைக் குறித்துப் பேசுகின்றார். “வெள்ளியும் பொன்னும் என்னிடமில்லை; என்னிடம் உள்ளதை உமக்குக் கொடுக்கிறேன். நாசரேத்து இயேசுவின் பெயரால் எழுந்து நடந்திடும்” (திப 3:6) என்று தலைமைத் திருத்தூதரான தூய பேதுரு கால் ஊனமுற்றவரிடம் சொல்ல, அவர் எழுந்து நடப்பதைப் படிக்கின்றோம். தூய பவுல் இயேசுவின் திருப்பெயர் எத்துணை மகிமை வாய்ந்தது என்பதைக் குறித்துப் பேசுகின்றார். “எனவே கடவுளும் அவரை (இயேசுவை) மிகவே உயர்த்தி, எப்பெயருக்கும் மேலான பெயரை அவருக்கு அருளினார். ஆகவே இயேசுவின் பெயருக்கு விண்ணவர், மண்ணவர், கீழுலகோர் அனைவரும் மண்டியிடுவர்” என்று கூறுகின்றார் (பிலி 2: 9-10) இவ்வாறு இயேசுவின் திருப்பெயரால் ஆகும் வல்ல செயல்களை, அதனுடைய மகிமையை நாம் அறிந்துகொள்கிறோம்.
இயேசுவின் திருப்பெயரைப் போன்றே, மரியாளின் புனிதப் பெயருக்கும் வல்லமை இருக்கின்றது என்பதை வரலாறு நமக்கு எடுத்துக்கூருகின்றது. தூய பிரிஜித்துக்கு மரியாள் கொடுத்த காட்சியில், அலகையின் கூட்டம் மரியாளின் பெயரை யாராவது உச்சரிக்கக் கேட்டவுடன் மிரண்டு ஓடுவதையும், வானதூதர்கள் விரைந்து வந்து உதவுவதையும் படித்தறிக்கின்றோம். தூய அம்ரோசியார், “மரியாளின் இனிய நாமம் எனது உள்ளத்தின் ஆழத்தில் மீட்பின் தைலமாக இருக்கின்றது” என்று சுட்டிக்காட்டுவார். இன்னும் இது போன்று தூயவர்களின் வார்த்தைகளைக் கொண்டு பார்க்கும்போது மரியாளின் பெயருக்கு எவ்வளவு ஆற்றல் இருக்கின்றது என்பதை நாம் உணர்ந்து கொள்ளலாம்.
‘இனிய உன் நாமம் ஒதிடல் தினமே’ என்று மரியாளுக்குப் பாடல் பாடும் நாம், அவருடைய புனித பெயரை நம்பிக்கையோடு சொல்லுகின்றபோது அதனால் வாழ்வு பெறுவோம் என்பது உறுதியான செய்தி.
கற்றுக்கொள்ளவேண்டிய பாடம்:
மரியாளின் திருப்பெயருக்கு விழா எடுக்கும் இந்த நாளில் இவ்விழா நமக்கு உணர்த்தும் செய்தி என்ன என்று சிந்தித்துப் பார்த்து நிறைவு செய்வோம்.
மரியாளின் பெயரைச் சொல்வோருக்கு, மரியாள் மகிழ்ச்சியைத் தருவார்:
தூய அல்போன்ஸ் லிகோரி தான் எழுதிய ‘மரியாளின் மாண்பு’ என்ற புத்தகத்தில் சொல்லக்கூடிய நிகழ்வு:
வயதான குருவானவர் ஒருவர் கிளி ஒன்று வளர்த்தார். அந்தக் கிளிக்கு அவர் ஒவ்வொரு நாளும் ‘மரியே வாழ்க’ என்ற திருநாமத்தை சொல்லி வளர்த்தார். அந்த கிளியும் அதனை எளிதாகக் கற்றுக்கொண்டது. ஒருநாள் அவர் அந்த கிளியை கூண்டிலிருந்து திறந்துவிட்டு, தன்னுடைய பங்களாவிற்கு முன்பாக அது நடந்து செல்லும் அழகை ரசித்துக்கொண்டிருந்தார். அப்போது திடிரென்று மேலே பறந்துகொண்டிருந்த பருந்து ஒன்று, அதன்மேல் பாய்ந்து, கிளியைத் தூக்கிச் செல்லப் பார்த்தது. அப்போது அந்தக் கிளி தனக்குத் தெரிந்த ‘மரியே வாழ்க’ என்பதைச் சொன்னது. உடனே, கிளியைத் தூக்க வந்த பருந்து தரையில் விழுந்து செத்து மடிந்தது.
மரியாளின் திரு நாமத்தினால் நமக்கு வரும் தீவினைகளும் விட்டு ஓடிவிடும் என்பதை இந்த நிகழ்வு நமக்கு எடுத்துக்கூறுகின்றது.
நாமும் மரியாளின் பெயரை நம்பிக்கையோடு உச்சரிக்கும் போது தீவினைகள் அனைத்தும் நம்மை விட்டு விலகி ஓடும் என்பது உறுதி. ஆகவே, மரியாளின் புனித பெயருக்கு விழா எடுக்கும் இந்த நாளில் நாமும் அவருடைய பெயரை நம்பிக்கையோடு சொல்வோம். அதனால் எல்லாம் நலன்களையும் பெறுவோம்.
September 12
Saint of the day:
The Most Holy name of Mary
Prayer:
The Story of the Most Holy Name of the Blessed Virgin Mary
This feast is a counterpart to the Feast of the Holy Name of Jesus; both have the possibility of uniting people easily divided on other matters.
The feast of the Most Holy Name of Mary began in Spain in 1513 and in 1671 was extended to all of Spain and the Kingdom of Naples. In 1683, John Sobieski, king of Poland, brought an army to the outskirts of Vienna to stop the advance of Muslim armies loyal to Mohammed IV of Constantinople. After Sobieski entrusted himself to the Blessed Virgin Mary, he and his soldiers thoroughly defeated the Muslims. Pope Innocent XI extended this feast to the entire Church.
In Hebrew, the name Mary is "Miryam". In Aramaic the language spoken in her own time, the form of the name was "Mariam". Based on the root "merur", the name signifies "bitterness". This is reflected in the words of Naomi, who, after losing a husband and two sons lamented, " “Do not call me Naomi (‘Sweet’). Call me Mara (‘Bitter’), for the Almighty has made my life very bitter."
Meanings ascribed to Mary's name by the early Christian writers and perpetuated by the Greek Fathers include: "Bitter Sea," "Myrrh of the Sea", "The Enlightened One," "The Light Giver," and especially "Star of the Sea." Stella Maris was by far the favored interpretation. Jerome suggested the name meant "Lady", based on the Aramaic "mar" meaning "Lord". In the book, The Wondrous Childhood of the Most Holy Mother of God, St. John Eudes offers meditations on seventeen interpretations of the name "Mary," taken from the writings of "the Holy Fathers and by some celebrated Doctors". The name of Mary is venerated because it belongs to the Mother of God
✠ அன்டர்லேச்ட் நகர் புனிதர் கய் ✠(St. Guy of Anderlecht)(செப்டம்பர் 12)
† இன்றைய புனிதர் †
(செப்டம்பர் 12)
✠ அன்டர்லேச்ட் நகர் புனிதர் கய் ✠
(St. Guy of Anderlecht)
அன்டர்லேச்ட் நகரின் எளிய மனிதன்:
(The Poor Man of Anderlecht)
பிறப்பு: கி.பி. 950
இறப்பு: கி.பி. 1012
அன்டர்லேச்ட், பெல்ஜியம்
(Anderlecht, Belgium)
ஏற்கும் சமயம் :
ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை
(Roman Catholic Church)
பாதுகாவல்:
அன்டர்லேச்ட் நகர் (Anderlecht), பெல்ஜியம் (Belgium), வெறி நாய்களுக்கு எதிராக, நாய்க்கடிக்கு எதிராக, மணமாகாத ஆடவர், வலிப்பு நோயாளிகள், கொம்புகள் கொண்ட மிருகங்கள், கூலி வேலையாட்கள், வெளிப்புற கட்டிடங்களின் பாதுகாவல், தொழுவம், கொட்டகை, உழைக்கும் குதிரைகள், தேவாலயங்களின் புனிதப் பாத்திரங்கள் மற்றும் அங்கிகள் முதலானவைகளின் பொறுப்பாளர்.
நினைவுத் திருநாள்: செப்டம்பர் 12
“கைடோ” (Guido) என்றும், “கைடோன்” (Guidon) என்றும், “லகேன் நகர வை” (Wye of Láken) என்றும் அழைக்கப்படும் புனிதர் “கய்”, ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதர் ஆவார். இவர், பொதுவாக, “அன்டர்லேச்ட் நகரின் எளிய மனிதன்” (Poor Man of Anderlecht) என்றும் அனைவராலும் அழைக்கப்படுகிறார்.
ஏழைப் பெற்றோருக்குப் பிறந்த புனிதர் “கய்”, “லகேன்” (Laken) நகரிலுள்ள அன்னை மரியாளின் தெய்வ இல்லத்தின் புனிதப் பாத்திரங்கள், அங்கிகள் முதலானவைகளின் பொறுப்பாளர் பணியை ஏற்கும்வரை விவசாய வாழ்க்கையே வாழ்ந்தார். ஆலயத்தை பெருக்கிச் சுத்தப்படுத்துதல், திருப்பலி பீடத்தை அலங்கரித்தல், திருப்பலி பீடத்துக்கான துணிமணிகள் மற்றும் மத குருமார்களின் உடைகளைப் பராமரித்தல், திருப்பலி பூஜை மற்றும் மாலை நேர செபங்களுக்காக ஆலய மணியையடித்தல், ஆலயத்தில் செய்யப்படும் அலங்காரம் மற்றும் பூக்கள் ஏற்பாடு செய்தல் போன்ற பணிகளை செய்துவந்தார்.
மேற்கண்ட ஆலய பணிகளை, ஒரு வணிக முயற்சியில் முதலீடு செய்ய தூண்டப்படும்வரை செய்துவந்தார். ஒருமுறை, அவர் முதலீடு செய்த சரக்குக் கப்பல் துறைமுகத்தில் மூழ்கியபோது, தமது பேராசைக்காகவே தாம் தண்டிக்கப்பட்டதாக என்று “கய்” நம்பினார். நோன்பு மற்றும் பரிகார முயற்சியாக முதலில் ரோம் நகருக்கு திருயாத்திரை சென்றார். பின்னர், “எருசலேம்” (Jerusalem) நகரில் பிற திருயாத்திரிகர்களுக்கு வழிகாட்டியாக பணியாற்ற சென்றார். அங்கிருந்து தமது சொந்த ஊருக்கு திரும்பும் வழியில் கய் மரித்தார்.
புனிதர் கய், “அன்டர்லேச்ட்” நகர் (Anderlecht), பெல்ஜியம் (Belgium), வெறி நாய்களுக்கு எதிராக, நாய்க்கடிக்கு எதிராக, மணமாகாத ஆடவர், வலிப்பு நோயாளிகள், கொம்புகள் கொண்ட மிருகங்கள், கூலி வேலையாட்கள், வெளிப்புற கட்டிடங்களின் பாதுகாவல், தொழுவம், கொட்டகை, உழைக்கும் குதிரைகள், தேவாலயங்களின் புனிதப் பாத்திரங்கள், அங்கிகள் முதலானவைகளின் பொறுப்பாளர் ஆகியவற்றின் பாதுகாவலர் ஆவார்.
இவரது கல்லறை, ஒரு குதிரை அதனை உதைத்தபோது காணப்பட்டது என்று கூறப்படுகின்றது. 1914ம் ஆண்டு, முதல் உலகப் போர் துவங்கும்வரை, “பிரபான்ட்” (Brabant) நகரின் குதிரை வண்டி ஓட்டுனர்கள், “அன்டர்லேச்ட்” (Anderlecht) நகருக்கு வருடாவருடம் திருயாத்திரை செல்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர்.
† Saint of the Day †
(September 12)
✠ St. Guy of Anderlecht ✠
The Poor Man of Anderlecht:
Born: 950 AD
Died: 1012 AD
Anderlecht, Belgium
Venerated in: Roman Catholic Church
Feast: September 12
Patronage:
Anderlecht, Belgium; Against Mad Dogs; Against Rabies; Bachelors; People with Epilepsy; Horned Animals; Laborers; Protection of Outbuildings, Stables, and Sheds; Sacristans; Work Horses
Saint Guy of Anderlecht was a Catholic saint. He was known as the "Poor Man of Anderlecht."
Born to poor parents, he lived a simple agricultural life until starting as a sacristan at the Sanctuary of Our Lady at Laken, where his duties included sweeping the church, dressing the altars, taking care of the vestments and altar linens, ringing the bell for mass and vespers, and providing flowers and other decorations which were used in that church.
Saint Guy was born at Anderlecht, a village near Brussels, in the tenth century. As a child, he had two loves, the Church and the poor, and he wished to be himself among that special group of Christ, the poor. While still very young he visited and cared for the sick, and he was regarded by the villagers as a young Saint. As he grew older, love of prayer increased in him, and St. Guy was often seen spending his days in the church. One day when he was praying in the church of Our Lady at Laeken, a short distance from Brussels, he showed such devotion before Our Lady's shrine that the priest, drawing him into the conversation, prayed him to stay and serve the Church. from that point on his great joy was to be constantly in the church, sweeping the floor, polishing the altars, and cleansing the sacred vessels. He spent entire nights in the church in prayer. By day he still found time and means to befriend the poor, so that his generous donations became famous throughout the entire region.
A merchant of Brussels heard of his generosity and was prompted by a demon to go to Laeken and offer him a share of his business, telling him he would have the means thereby to give more to the poor. Guy had no desire to leave the church, but the offer seemed reasonable and he accepted it. The first ship caring expensive cargo was lost, and St Guy realized he had made a mistake. When he returned to Laeken, he found his place at the church filled. The rest of his life was one long repentance for his inconsistency at church. For seven years he made pilgrimages of repentance, visiting Rome and the Holy Land and other famous shrines. About the year 1012, he returned to Anderlecht in his native land. When he died in that same year, a light shone around him, and a voice was heard proclaiming his eternal reward. He was buried in the cemetery of the canons of Anderlecht. Afterwards, St guy was deemed the patron saint of Anderlecht, animals with horns, bachelors, convulsive children, epileptics, labourers, protection of outbuildings, protection of sheds, protection of stables, sacristans, sextons, workhorses; and is invoked against epilepsy, against rabies, against infantile convulsions, and against mad dogs.
Subscribe to:
Posts (Atom)