ஸ்பொலேட்டோ நகர்ப் புனித போர்டினாடூஸ் June 1

ஜூன் 01

ஸ்பொலேட்டோ நகர்ப் புனித போர்டினாடூஸ்

இவர் இத்தாலியில் உள்ள ஸ்பொலேட்டோ நகரில் பங்குப் பணியாளராகப் பணியாற்றியவர்.

தன்னுடைய பங்கில் இருந்த நோயாளர்கள், ஏழைகள்மீது மிகுந்த அன்பும் கரிசனையும் கொண்டவர் இவர். எந்தளவுக்கு என்றால், தன்னிடமிருந்த எல்லாவற்றையும் ஏழைகளுக்கும் நோயாளிகளுக்கும் கொடுக்கக்கூடியவராக இருந்தார்.

இவர் தனக்கு ஓய்வுநேரம் கிடைத்தபோது விவசாயம் செய்துவந்தார். அதிலிருந்து கிடைத்த வருமானத்தையும்கூட இவர் ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து வந்தார்.

ஒருநாள் இவர் நிலத்தை உழுது கொண்டிருக்கும்பொழுது, இரண்டு செப்புக் காசுகளைக் கண்டெடுத்தார். அந்தச் செப்புக்காசுகள் அவ்வளவு மதிப்பு இல்லாதவையாக இருந்தாலும், எதற்கும் பயன்படும் என்று அவற்றைத் தன்னுடைய ஆடையில் முடிந்துகொண்டார்.

மாலைவேளையில் இவர் தன்னுடைய வேலையை முடித்துக்கொண்டு  திரும்பி வந்தபோது, பிச்சைக்காரர் ஒருவரைக் கண்டார். 

அவர் இவரிடம் பிச்சை கேட்டபொழுது இவர் 'என்னிடம் நிலத்தில் கண்டெடுத்த இரண்டு செப்புக் காசுகளைதானே இருக்கின்றன...! இவற்றையா கொடுப்பது...?'என்று யோசித்துகொண்டு அந்தச் செப்புக் காசுகளை எடுத்தபொழுது, அவை இரண்டும் தங்கக் காசுகளாக மாறியிருந்தன.

அதைக்கண்டு மிகவும் வியப்படைந்த இவர், தங்கக்காசுகளாக மாறியிருந்த அந்த இரண்டு செப்புக்காசுகளையும் பிச்சைக்காரரிடம் கொடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பினார்.

இப்படித் தன்னிடம் இருந்ததைப் பிறரோடு பகிர்ந்து கொள்ளக்கூடியவராகவும் ஏழைகள், வறியவர்கள்மீது மிகுந்த அக்கறைகொண்டவராகவும் வாழ்ந்த இவர் கிபி 400 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

சிந்தனை

"ஏழைகளுக்கு இரங்கி உதவி செய்கிறவர், ஆண்டவருக்குக் கடன் கொடுக்கிறார்" நீதிமொழிகள் நூல்.

"இவ்வுலகம் ஒரு வாடகை வீடு; நம்முடைய நற்செயல்கள் நாம் இந்த உலகத்திற்குச் செலுத்தும் வாடகை" 

- கொல்கொத்தா நகர் புனித தெரசா

"கொடுப்பதில் இன்பம் பெறுவதில் இல்லை" இயேசு

- மறைத்திரு. மரிய அந்தோனிராஜ்

பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.

Feast : Holy Trinity (07-06-2020)

Feast : Holy Trinity (07-06-2020) 

*Holy Day:* Trinity Sunday

This feast is celebrated on the first Sunday after Pentecost to venerate the religious dogma of the Trinity, the three persons of God, the Father, the Son and the Holy Spirit. The origin of the celebration of this feast was started when the Arian heresy of the 4th century was spreading among the people. Arius, a priest of Alexandria believed and preached that Jesus was a created being and denied any divinity in Jesus and also denied three persons of God (Trinity). The chief opponent of Arius was Athanasius of Alexandria, a deacon to Alexander, the bishop of Alexandria. Athanasius attended the first Council of Nicaea in the year 325 convened by the Emperor Constantine-I the Great as the secretary of the bishop of Alexandria. Athanasius sternly argued in support of the Trinity and the council adopted the dogma.

The Athanasius creed about the Trinity is as follows: 'The Catholic faith is this, that we venerate one God in the Trinity and the Trinity in oneness; neither confounding the persons, nor dividing the substance: for there is one person of the Father, another of the Son and another of the Holy Spirit; but the divine nature of the Father and of the Son and of the Holy Spirit is one, their glory is equal, their majesty is co-eternal'. The Father, the Son and the Holy Spirit are eternal, uncreated and infinite. The Father is Almighty, the Son is Almighty, the Holy Spirit is Almighty and yet there are no three Almighties but one Almighty. The Father is God, The Son is God and the Holy Spirit is God, not three Gods but one God. The Father was not made, not created, not begotten by anyone. The Son is from the Father alone, not made or created but begotten. The Holy Spirit is from the Father and the Son, not made, not created, not begotten but proceeding. In this Trinity there is nothing first or later, nothing greater or less not all three persons are co-eternal and co-equal with one another. There is Unity in Trinity and Trinity in Unity.

The pope John-XXII directed the universal church to celebrate this festival and pope Pius-X raised it to the dignity of a Double of the First Class on July 24, 1911.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித வில்லிபால்ட் (700-787) June 7

ஜூன் 7 

புனித வில்லிபால்ட் (700-787)

இங்கிலாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர் இவர்.

இவர் பிறந்த மூன்றாவது ஆண்டில், இவருக்குக் கடுமையான மூச்சுத்திணறல் ஏற்பட்டது. எல்லாரும் இவர் இறந்துவிடுவார் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தபொழுது, இவருடைய பெற்றோர் இறைவனிடத்தில்,  "என் மகன் இவன் பிழைத்துக்கொண்டால், அவனை நாங்கள் உம்முடைய பணிக்குத் தந்துவிடுகின்றோம்" என்று சொல்லி மன்றாடினார்கள்.

இவர்கள் வேண்டியது போன்றே, வில்லிபால்ட் பிழைத்துக் கொண்டார். இதனால் இவரது பெற்றோர் இவரை இறைப்பணிக்கு அர்ப்பணித்தார்கள்.

சில காலத்துக்குப் பிறகு இவரும் இவருடைய தந்தையும் உரோமைக்கும் எருசலேமுக்கும் திருப்பயணம் மேற்கொண்டார்கள். போகிற வழியில் இவருடைய தந்தை இறந்துவிட, அவரை இவர் புதைத்துவிட்டு, தொடர்ந்து திருப்பயணம் மேற்கொண்டார். இப்படி இவர் தனியாகப் போகிறபோது, ஓரிடத்தில் இவரை உளவாளி என்று நினைத்துக் கைது செய்து, ஓரிரு ஆண்டுகள் சிறை வைத்தார்கள்.

சிறையிலிருந்து விடுதலையான பின் இவர், தன் சொந்த நாட்டிற்கு வந்து, தன்னுடைய தாயின் வழிகாட்டுதலின் பேரில், ஜெர்மனியில் இருந்த தன்னுடைய உறவினரான புனித போனிப்பாஸைச் சந்தித்தார். அவர் இவரை ஈஸ்டேட் என்ற பகுதியில் ஆயராக நியமித்தார்.

அங்கு இவர் ஏறக்குறைய 40 ஆண்டுகள் இறைப்பணியையும் மக்கள்பணியையும் ஒருங்கே செய்தார். தொடக்கத்தில் அப்பகுதியில் இவர் பணிகளைச் செய்தபோது, மிகப்பெரிய அளவில் சவால்களை சந்தித்தார்; ஆனாலும், இவர் மன உறுதியோடு இருந்து, ஆயர் பணியை சிறப்பாகச் செய்து நிறைவு செய்தார்.

இவர் 787 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி June 7

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 7)

✠ புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி ✠

(St. Antonio Maria Gianelli)

ஆயர்/ நிறுவனர்:

(Bishop/ Founder)

பிறப்பு: ஏப்ரல் 12, 1789

செரெட்டா, மான்ட்டுவா, மிலன்

(Cereta, Mantua, Duchy of Milan)

இறப்பு: ஜூன் 7, 1846 (வயது 57)

பியசென்ஸா, எமிலியா-ரோமாக்னா, பார்மா

(Piacenza, Emilia-Romagna, Duchy of Parma)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 19, 1925

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 21, 1951

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

நினைவுத் திருநாள்: ஜுன் 07

பாதுகாவல்:

போப்பியோ மறைமாவட்டம் (Diocese of Bobbio), வல் டி வர (Val di Vara)

புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி, இத்தாலியின் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் ஆயரும், “தோட்ட அன்னையின் மகள்கள்” (Daughters of Our Lady of the Garden) மற்றும் “புனித அல்போன்சஸ் மறைப்பணியாளர்கள்” (The Missionaries of Saint Alphonsus) ஆகிய சபைகளை நிறுவியவரும் ஆவார்.

கி.பி. 1789ம் ஆண்டு, விவசாயிகளின் கிராமமொன்றில் பிறந்த அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி’யின் தந்தை பெயர் “கியாகொமோ” (Giacomo) ஆகும். இவரது தாயார் பெயர் “மரிய கியனேல்லி” (Maria Gianelli) ஆகும். ஐந்து சகோதரர்களுடன் பிறந்த இவர் ஒரு விதிவிலக்கான மாணவர் ஆவார். இவரது குடும்பத்தினர் தங்கியிருந்து பணியாற்றிய பண்ணையின் உரிமையாளரே இவரது குருத்துவ படிப்புக்காக செலவு செய்தார்.

1807ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், தமது 18 வயதில் “இறையியல் சித்தாந்தம்” மற்றும் “புனித வழிபாட்டு முறை” ஆகியவற்றை கற்க ஆரம்பித்து முனைவர் பட்டம் வென்றார். 1812ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், “ஜெனோவாவின் கர்தினால் பேராயர்” (Cardinal Archbishop of Genoa) “கியுசெப் மரிய ஸ்பினா” (Giuseppe Maria Spina) அவர்களால் திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட இவர், அதே 1812ம் வருடத்திலேயே அதே கர்தினால் பேராயராலேயே குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். முறையான வயதாகாத காரணத்தால் இவருக்கு சிறப்பு ஒதுக்கீடு அளிக்கப்பட்டது. குருத்துவம் பெற்ற இவர், “மான்ட்டுவா” (Mantua) என்ற பங்கில் பங்குத்தந்தையாக நியமனம் பெற்று பணியாற்றினார்.

1826ம் ஆண்டு, “சியாவாரி’யின்” (Chiavari) தலைமை குருவாக நியமிக்கப்பட்டார். 1837ம் ஆண்டு வரை பதினோரு வருடங்கள் அதே பதவியிலிருந்தார். ஆண்களுக்கான “புனித அல்போன்சஸ் மறைப்பணியாளர்கள்” (The Missionaries of Saint Alphonsus) என்ற சபையை 1827ம் ஆண்டு நிறுவினார். அந்த சபை 1848ம் ஆண்டு வரை நீடித்தது. 1829ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 12ம் நாளன்று, “தோட்ட அன்னையின் மகள்கள்” (Daughters of Our Lady of the Garden) என்ற பெண்களுக்கான சபையை நிறுவினார். ஏழைப் பெண்களுக்கு கல்வி கற்பிக்கவும் நோயாளிகளுக்கு சேவை செய்வதற்காகவும் இந்த சபை பணியாற்றுகிறது. இதன் சேவைகள், இன்றும் ஐரோப்பா, ஆசியா மற்றும் ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள் (Europe, Asia and the United States of America) ஆகிய உலக நாடுகளில் தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது. இவர் மரித்து பல வருடங்களின் பின்னர் 1882ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 7ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII) இச்சபைக்கு முறையாக அங்கீகாரமளித்தார்.

திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி (Pope Gregory XVI) அவர்கள் இவரை “போப்பியோ” மறைமாவட்ட ஆயராக (Bishop of Bobbio) 1837ம் ஆண்டு, நியமித்தார்.

சுமார் ஒரு வருட காலம் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த இவர், ஜூன் 1846ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 7ம் நான்று, மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(June 7)

✠ St. Antonio Maria Gianelli ✠

Bishop/ Founder:

Birth name: Antonio Maria Gianelli

Born: April 12, 1789

Cereta, Mantua, Duchy of Milan

Died: June 7, 1846 (Aged 57)

Piacenza, Emilia-Romagna, Duchy of Parma

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: April 19, 1925

Pope Pius XI

Canonized: October 21, 1951

Pope Pius XII

Feast: June 7

Patronage: Bobbio, Val di Vara, Figlie di Nostra Signora del Giardino

Saint Antonio Maria Gianelli was an Italian Roman Catholic prelate who served as the Bishop of Bobbio from 1837 until his death. He was also the founder of the Figlie di Nostra Signora del Giardino and the Missionaries of Saint Alphonsus. Gianelli was dedicated to the educational needs of his people and catered to their spiritual and material needs as well; he was on hand to aid the ill and the poor and made evangelization a focus to his episcopal mission. He likewise preached missions and became known for his charisma and his eloquence.

Gianelli's beatification was celebrated in 1925 and he was later canonized as a saint in late 1951. Since 4 June 2000, he has been the patron saint for both Bobbio and Val di Vara.

Life:

Antonio Maria Gianelli was born on 12 April 1789 - on Easter Sunday - to Giacomo and Maria Gianelli; he had five brothers. His mother often taught people catechism and his father was known for his efforts in peace-making in their town. He grew up in a small village of farmers and he was an exceptional student - so much so that the owner of the farm he lived on - Nicoletta Rebizzo - paid for his studies for the priesthood.

He commenced those studies in November 1807 in Genoa where he began his studies in dogmatics and liturgical practice and earned his doctorate. He had been made a subdeacon in September 1811 and was granted the rather unusual privilege of being allowed to preach while still a subdeacon due to his exceptional eloquence being a well-noted fact. The Cardinal Archbishop of Genoa Giuseppe Maria Spina ordained him to the diaconate in mid-1812. He was ordained to the priesthood in 1812 (in Genoa at the church of Nostra Signora del Carmine) and had to receive special dispensation since he was not at the canonical age required for ordination. Gianelli celebrated his first Mass in Cerreta. He served as a parish priest in Mantua after he was ordained. Spina sent Gianelli in 1812 to teach at Carcare in Savona. In February 1813 he was made the vice-parish priest of the San Matteo church in Genoa and on 23 May 1814 joined the Congregation of the Suburban Missionaries of Genoa. From September 1815 until 1817 he served as a professor at the college of the Padri Scolopi in Carcare before becoming a professor of rhetoric in November 1816 in Genoa. He remained there until 1822 when he was granted another position that he would hold for a decade. His future students included the future Archbishop of Genoa Salvatore Magnasco and Venerable Giuseppe Frassinetti.

Gianelli was made the archpriest of the church of Saint John the Baptist in Chiavari on 21 June 1826 after Luigi Lambruschini appointed him to that position; he held that position until 1837. From November 1826 he taught in Chiavari teaching his studies theological subjects as well as Latin and Greek. He was the founder of the Missionaries of Saint Alphonsus in 1827 for men and that order lasted from that point to 1856 while the Oblates of Saint Alphonsus lasted from its founding in 1828 until 1848 when it had to be dissolved. He also founded the Figlie di Nostra Signora del Giardino on 12 January 1829. It was a teaching order for females that worked with the sick. The order received formal papal approval from Pope Leo XIII on 7 June 1882 which came a few decades after Gianelli's death.

Pope Gregory XVI appointed him as the Bishop of Bobbio in 1837 and he received his episcopal consecration after his appointment. He had been preaching a mission in February 1838 when he learned that the appointment had been made. He restored devotion to Saint Columbanus in his diocese and conducted two diocesan synods. He visited each parish in his diocese on a regular basis. Gianelli spent long periods in the confessional in order to accommodate the endless stream of people seeking absolution.

In April 1845 he started to show signs of tuberculosis that had not been diagnosed from the onset; he spent the next month in recuperation where he seemed to regain his strength for a time. He seemed to recover during this period but his illness returned in the spring of 1846 and his condition started to deteriorate at a rapid pace. He died on 7 June 1846 due to a serious fever combined with tuberculosis; he had been recuperating in Piacenza at the time. His order still continues its work in Europe and Asia and has also expanded to the United States of America. On 21 October 2001, a statue made out of white Carrara marble was dedicated to him.

புனித மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் (St. Maria Theresia de Soubiran) June 7

இன்றைய புனிதர்

2020-06-07

புனித மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் (St. Maria Theresia de Soubiran)

சபை நிறுவுனர்

பிறப்பு

1834

காஷ்டல்நாடரி(Castelnaudary)

இறப்பு

7 ஜூன் 1889

முக்திபேறுபட்டம்: 1946, திருத்தந்தை 12 ஆம் பயஸ்

இவர் தனது 21 ஆம் வயதிலிருந்து அன்னைமரியிடம் கற்பு என்னும் வார்த்தைப்பாட்டை அர்ப்பணித்து துறவற வாழ்வை வாழ்ந்தார். தன்னுடன் 14 இளம் பெண்களையும் சேர்த்து அனைவரும் ஒரே குழுமமாக வாழ்ந்து வந்தனர். பின்னர் இக்குழுவை நாளடைவில் பல இளம் பெண்கள் இனங்கண்டு கொண்டு, தங்களையும் அக்குழுவோடு இணைத்தார். இளம் பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கவே, மரிய தெரேசியா டி சோபிரான், தன் பிறந்த ஊரிலேயே ஒரு துறவற இல்லம் தொடங்கினார். இவ்வில்லத்தை இயேசு சபையை சார்ந்த அருட்தந்தை மரியா அக்சீலியாடிஸ் (Maria Auxiliatrice) என்பவர் உதவிசெய்து, ஆன்ம குருவாக பணியாற்றி வழிநடத்திவந்தார். இவர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக இணைந்து ஜெபித்து, அன்னையின் அருளால் "மரியன்னையின் உதவியாளர்கள்"(Mariens von der immer währenden Hilfe) என்று தங்களின் சபைக்கு பெயர் சூட்டினர்.

இச்சபையினர் தேவையில் இருக்கும் மனிதர்களை இனங்கண்டு, ஏழைகளைத் தேடி சென்று உதவி செய்து வந்தனர். இவர்களின் பணி சிறக்கவே 1868 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 9 ஆம் பயஸ் அவர்களால், முறையான துறவற சபையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இதன்பின் தன் 34 ஆம் வயதில் அச்சபையின் முதல் சபைத்தலைவியாக மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் அவர்கள் பொறுப்பேற்று வழிநடத்தினார். அதன்பின் பல அவதூறுகளுக்கும், துன்பங்களுக்கும் ஆளாக்கப்பட்டு, பல்வேறு துன்பங்களை அனுபவித்தார். இதனால் 1873 ஆம் ஆண்டு சபைத்தலைவி பதவியிலிருந்து தானே முன்வந்து விலகினார். அதன்பின் அச்சபையை விட்டே வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. இதனால் அச்சபையிலிருந்து வெளியேறி "இயேசுவின் இறை இரக்கத்தின் கன்னியர்கள்"(Barmherzigen Sisters) என்ற சபையில் சேர்ந்து, தான் இறக்கும்வரை அங்கேயே தன் வாழ்நாட்களை கழித்தார்.

செபம்:

அன்பான தந்தையே! தன்னுடைய சிறுவயதிலேயே அன்னை மரியிடம் தன் வாழ்வை அர்ப்பணமாக்கிய மரியா தெரேசியாவைப்போல, நாங்களும் அன்னையின்மேல் அன்பு கொண்டு, தங்களை எந்நாளும் அர்ப்பணித்து வாழ உமதருளைத் தந்தருளும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

ஆயர் சபைநிறுவுநர் அந்தோனியுஸ் கியானெல்லி Antonius Gianelli

பிறப்பு: 12 ஏப்ரல் 1789 செரிரோட்டோ Cerreto, இத்தாலி

இறப்பு: 7 ஜூன் 1846, பியாசென்சா Piacenza, இத்தாலி

கோண்டாட் நகர் துறவி யூஸ்டூஸ் Justus von Condat OSB

பிறப்பு: 5 அல்லது 6 ஆம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, கோண்டாட் Condat, பிரான்சு

நியூமுன்ஸ்டர் நகர் துறவி ரூபர்ட் Robert von Newminster

பிறப்பு: 1105, கார்வன் Garven

அருளாளர் மரிய கர்லோவ்ஸ்கா June 6

ஜூன் 06

அருளாளர் மரிய கர்லோவ்ஸ்கா (1865-1935)

இவர் போலந்து நாட்டில் பிறந்தவர். இவருடைய குடும்பத்தில் இவர் கடைசிக் குழந்தை; இவரோடு பிறந்தவர்கள் மொத்தம் 10 பேர்.

சிறுவயதிலேயே தன்னுடைய பெற்றோரை இழந்த இவர், தன்னுடைய உறவினரின் பராமரிப்பில் வளர்ந்து வந்தார். சில காலத்திற்குப் பெர்லினில் துணிகளை நெய்து வந்த தன்னுடைய சகோதரியோடு சேர்ந்து பணிசெய்த இவர், அங்கிருந்து தன்னுடைய சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்பி வந்தார்.

அப்பொழுது இவர் பிராங்கே என்றோர் இளம்பெண்ணைச் சந்தித்தார். அவரிடம் இவர் பேசுகின்றபொழுது, அவர் குடும்பத்தால் கைவிடப்பட்டவர் என்பது தெரியவந்தது. உடனே இவர் குடும்பத்தால் கைவிடப்பட்டோர், ஆதரவற்றோர், விலைமகளிர் ஆகியோரின் மறுவாழ்விற்காக ஒரு சபையைத் தொடங்குவது நல்லது என்று முடிவு செய்து, அதன்படி Sisters of Divine Shepherd of Divine Providence என்ற சபையைக் தொடங்கினார்.

இதன்பிறகு இவர் கைவிடப்பட்டோர், ஆதரவற்றோர், விலைமகளிர் ஆகியோரின் மறுவாழ்வுக்காகக் கடுமையாக உழைத்தார். இயேசுவின் தூய்மைமிகு இதயத்தின்மீது மிகுந்த பற்று கொண்ட இவர், அவரிடம் நம்பிக்கையோடு மன்றாடி வந்தார்.

இப்படி இறைவன்மீது மிகுந்த பற்று கொண்டு, இறைப்பணியையும் மக்கள் பணியையும் செய்துவந்த இவர், 1935 ஆம் ஆண்டு தன்னுடைய அறுபதாவது வயதில் இறையடி சேர்ந்தார்.

இவருக்கு 1997ஆம் ஆண்டு ஜூன் திங்கள் ஆறாம் நாள், புனித திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் அவர்களால் அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது

புனித நார்பெர்ட் June 6

இன்றைய புனிதர் :

(06-06-2020)

 புனித நார்பெர்ட் 

( St. Norbert of Xanten )

கத்தோலிக்க திருச்சபை ஆயர் :

பிறப்பு : c. 1080

புனித ரோமப் பேரரசு (Holy Roman Empire)

இறப்பு : ஜூன் 6, 1134

ஜெர்மனி

புனிதர் பட்டம் : 1582

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் கிரகோரி

நினைவுத் திருநாள் : ஜூன் 6

அரச குடும்பத்தில் பிறந்த இவர் பேரரசின் இல்லத்தில் வளர்ந்தார். உலக இன்ப சுகங்களை ஆர்வத்துடன் தேடி வந்தார்.

உலக நோக்குடன் குருவாக விரும்பினார்.

உதவி தியாக்கோன் பட்டம் பெற்ற பின்னும் மேல் பட்டங்களை பெற்றால் தம் விருப்பம் போல் நடக்க முடியாது என்று அஞ்சி அவற்றைப் பெறவில்லை.

ஒரு நாள் இவர் குதிரை சவாரி செய்கையில், திடீரென குதிரையை மின்னல் தாக்கியது. குதிரை பயந்து ஓடவே, இவர் கிழே விழுந்தார். ஓர் அதிசய குரல் இவரை தேவ சேவைக்கு அழைத்தது. சுய நிலைக்கு வந்ததும் தன் தவறுகளுக்காக வருந்தனார். அரண்மனையில் வாழ்வதை விட்டு விட்டு தனி வாழ்வு, தவ வாழ்வு வாழ விருப்பினார்.

ஒரு மடத்தில் ஞான ஒடுக்கம் செய்தபோது, அது புண்ணிய வாழ்வில் இவரை உறுதிப்படுத்தியது. இரண்டு ஆண்டுகளாக தம்மைத் தயாரித்து குருப்பட்டம் பெற்று தமது உடமைகள் அனைத்தையும் ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து விட்டு, ஊர் ஊராய்ப் போய் மக்களுக்குப் பிரசங்கித்தார்.

பிரமோந்திரே என்னும் இடத்திற்குப் போய் ஒரு சந்நியாச மடத்தைத் தொடங்கினார். பேராயர் பதவியை ஏ ற்கும்படி இவர் வற்புறுத்தப்பட்டார். இந்த உயர்ந்த பதவியிலும் தவவாழ்வு வாழ்ந்து, ஆர்வத்துடன் அயராது உழைத்து மக்களை சீர்திருந்தினார்.

சிலர் இவரை எதிர்த்தார்கள். எதிர்ப் பாப்புவால் ஏற்பட்ட திருச்சபையின் பிளவு, ஒழுங்கீனங்களைச் சரிபடுத்தினார். திவ்விய நற்கருணை மீது இவருக்கு மிகுந்த பக்தி உண்டு. திவ்விய நற்கருணையில் இயேசு உண்மையாகவே இருக்கிறார். கடவுளுக்குரிய ஆராதனை திவ்விய நற்கருணைக்கு செலுத்தப்பட வேண்டும் என்னும் திருசபையின் போதனையை விரோதிகள் எதிர்த்தார்கள். இவர் அவர்களை வன்மையாகக் கண்டித்தார். தனது 53ம் வயதில் இறந்தார்.

சிந்தனை :

ஒரு புதுமை செய்து கடவுள் இவரை தம் சேவைக்கு அழைத்தார். இவ்விதம் நடக்கும் என்று எல்லோரும் எதிப்பார்க்க முடியாது. இறைவனது குரலுக்கு உடனே கீழ்ப்படிவோம்.

செபம் :

ஆண்டவரே, நீர் உமது சேவைக்கு அழைக்கும் இளைஞர்களுக்கு திட மனதைக் கொடுத்தருளும். 

ஆமென். 

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்..

Saint of the Day : (06-06-2020)

St. Norbert

He was born at Xanten in the left bank of Rhineland near Wessel in about the year 1080. His father was Heribert, Count of Gennep and mother Hedwig of Guise. Norbert was ordained a sub-deacon and appointed to the Cannonry at Xanten but there also he lived a life of pleasure. He was summoned to the court of Henry-V, Holy Roman Emperor and was given the charge of the Emperor’s Almoner (a church officer in charge of distributing charity). He avoided ordination to the priesthood to continue his life of pleasure. But he got a change of mind when he was involved in a dangerous cart-riding accident from which he escaped miraculously. He then resigned his job in the Emperor’s Court and came back to Xanten and lived a life of prayer and penance. He founded the Abbey of Furstenberg in the year 1115 by using a portion of his property. He was then ordained a priest and sold all his properties and distributed the proceeds to the poor. He became a preacher with the permission of the Pope Gelasius-II and preached the Gospel throughout northern France. In the Council of Reims (in 1119) Pope Calixtus-II asked Norbert to found a religious order in the Diocese of Laon in France. He founded the Order of Canons Regular of Premontre and the Order was approved by the pope Honorius-II in 1125. He was appointed arch-bishop of Magdeburg in 1126. He also became the advisor of Lothair-II, the Holy Roman Emperor and persuaded the Emperor to send army to Rome in 1133 to safeguard and restore Innocent-II to the Papacy against the anti-pope Anacletus-II. He died on June 6, 1134.

St. Norbert was canonized by pope Gregory-XIII in the year 1582.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 6)

✠ புனிதர் நோர்பர்ட் ✠

(St. Norbert of Xanten)

மக்டேபர்க் பேராயர்/ நிறுவனர்:

(Archbishop of Magdeburg and Founder)

பிறப்பு: கி.பி. 1080

கென்னபெரிஸ், கொலோன் மறைமாவட்டம், தூய ரோம பேரரசு

(Genneperhuis, Diocese of Cologne, Holy Roman Empire)

இறப்பு: ஜூன் 6, 1134

மேக்டிபர்க், மேக்டிபர்க் உயர்மறைமாவட்டம் (தற்போதைய சக்ஸனி-அன்ஹல்ட், ஜெர்மனி)

(Magdeburg, Archbishopric of Magdeburg (now Saxony-Anhalt, Germany)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1582

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் கிரகோரி

(Pope Gregory XIII)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 6

பாதுகாவல்:

பாதுகாப்பான பிரசவம், “மேக்டிபர்க்” (Magdeburg)

புனிதர் நோர்பர்ட், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் ஒரு பேராயரும், “ப்ரீமொன்ஸ்ட்ரேடேன்சியன்” (Premonstratensian) அல்லது நோர்பர்ட்டைன்” (Norbertines) என்று அழைக்கப்படும் சபையை நிறுவியவரும் ஆவார்.

ஜெர்மனியின் “சென்டென்” (Xanten) எனுமிடத்தில், அரச குடும்பத்தில் பிறந்த இவர், பேரரசின் இல்லத்தில் வளர்ந்தார். இவரது தந்தை, தூய ரோம பேரரசின் பிரபுவான “ஹெரிபர்ட்” (Heribert) ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர் “ஹெட்விக்” (Hedwig of Guise) ஆகும். உலக இன்ப சுகங்கள் இவரை தேடி வந்தன.

ஒருமுறை இவர், துணை திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு பெறுவதற்காக, தமது குடும்பத்தின் செல்வாக்கின் மூலமாக பங்கு தேவாலயமான புனிதர் விக்டர் தேவாலயத்திலிருந்து நிதி மானியம் கிடைக்கப்பெற்றார். தேவாலய அலுவலகத்தில் வெறுமனே உட்கார்ந்து மந்திரிப்பது மட்டுமே இவரது பணியாகும். அத்துடன், கொலோன் நகர பேரரசர் ஐந்தாம் ஹென்றி’க்கு (Emperor Henry V in Cologne) மத ஆலோசகராகவும் பணி நியமனம் பெற்றிருந்தார். ஆகவே இவருக்கு இருபுறமுமிருந்து வருவாய் தாராளமாக வந்தது.

மத குருவாக அருட்பொழிவு பெறுவதை இவர் விரும்பவில்லை. கி.பி. 1113ம் ஆண்டு, ஒருமுறை “காம்ப்ராய் ஆயராக” (Bishop of Cambrai) நியமனம் கிட்டியது. அதையும் அவர் மறுத்துவிட்டார். காரணம், பணிச்சுமையே ஆகும்.

கி.பி. 1115ம் ஆண்டு, இளவேனிற்காலத்தில் “முன்ஸ்டர்லேண்ட்” (Münsterland) என்னுமிடத்தின் மேற்கத்திய பகுதியிலுள்ள “வ்ரடென்” (Vreden) எனும் இடத்திற்கு ஒருமுறை இவர் குதிரை சவாரி சென்றார். திடீரென தோன்றிய இடி மின்னல் குதிரையின் காலை தாக்கவே, மிரண்டு போன குதிரை இவரை கீழே தள்ளிவிட்டு ஓடிச் சென்றது. சுமார் ஒரு மணி நேரத்துக்கும் மேலாக சுய நினைவின்றி கிடந்தார் நோர்பர்ட்.

கிட்டத்தட்ட உயிருக்கு ஆபத்தான இந்த விபத்துக்குப் பிறகு, இவரது கடவுள் பக்தியானது சிறிதே ஆழமானது. தமது பணி நியமனங்களை கைவிட்ட இவர், தவ வாழ்வு வாழ்வதற்காக “சன்டேன்” (Xanten) நகருக்கு திரும்பிச் சென்றார். “கொலோன்” (Cologne) நகருக்கு அருகேயுள்ள “புனித சிகேபெர்க்” (St. Sigeberg) மடத்தின் மடாதிபதியான “கோனோ” (Cono) என்பவரின் வழிகாட்டுதலின்படி வாழ ஆரம்பித்தார்.

1115ம் ஆண்டு, தமது ஆன்மீக வழிகாட்டியான கோனோ’வுக்கு நன்றி தெரிவிக்குமுகமாக தமது சொத்தின் ஒரு பகுதியை செலவிட்டு, “ஃபர்ஸ்டென்பெர்க்” (Abbey of Fürstenberg) துறவு மடத்தை நிறுவி கோனா’வுக்கும் அவரை பின்பற்றும் அவரது பெனடிக்டைன் துறவியர்க்கும் அளித்தார். நோர்பர்ட் தமது முப்பத்தைந்து வயதில் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். நோர்பர்ட் நற்கருணை ஆண்டவர் மற்றும் இறைவனின் அதி தூய அன்னையான மரியாளின் மீது அளவற்ற பக்தி கொண்டிருந்தார். அவர் ஏற்றுக்கொண்ட துறவறத்தின் கடுமை காரணமாக அவரது முதல் மூன்று சீடர்கள் மரித்துப் போயினர். இதனால் மிகவும் துயருற்ற நோர்பர்ட், தமது சொத்துக்கள் யாவையும் விற்று ஏழைகளுக்கு செலவிட்டார்.

நோர்பர்ட், திருத்தந்தை “இரண்டாம் கெலசியஸ்” (Pope Gelasius II) அவர்களை காணச் சென்றார். திருத்தந்தை அவரை குடிமக்களின் பிரசங்கியாகும்படி அறிவுறுத்தினார். நோர்பர்ட், தற்போதைய மேற்கு ஜெர்மனி (Western Germany), பெல்ஜியம் (Belgium), நெதர்லாந்து (The Netherlands) மற்றும் வட ஃபிரான்ஸ் (Northern France) ஆகிய நாடுகளில் பிரசங்கித்தார். இவரது பிரசங்கங்களின்போது, எண்ணற்ற அற்புதங்களை நிகழ்த்தியதாகவும் கூறப்படுகின்றது.

நோர்பர்ட், மத்திய ஜெர்மனியிலுள்ள “மக்டேபர்க்” (Magdeburg) உயர்மறைமாவட்டத்தின் பேராயராக ஆர்வமில்லாமலே பொறுப்பேற்றார். காரணம், அப்போதைய கால கட்டத்தில், அங்கே கிறிஸ்தவம் மற்றும் பாகனிசம் இரண்டுமே சரிசமமாக இருந்தன. இருப்பினும் நோர்பர்ட் வைராக்கியமாகவும் தைரியமாகவும் 1134ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 6ம் நாளன்று, தாம் மரிக்கும்வரை திருச்சபைக்கு தமது சேவையை தொடர்ந்து ஆற்றினார்.

புனித சஞ்சோ June 5

ஜூன் 05

புனித சஞ்சோ (-851)

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டில் உள்ள அல்பி என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

சிறுவயதிலேயே இவரை மூர் என்ற இனத்தவர் கைதுசெய்து,  ஸ்பெயின் நாட்டிலுள்ள கோர்தோபா என்ற இடத்தில் அடிமையாக  விற்றனர். அப்பொழுது இவரை கோர்தோபாவில் மன்னராக இருந்தவர் விலைக்கு வாங்கித் தன்னுடைய அரண்மனையில் பணியாளராக வைத்துக் கொண்டார்.

அரண்மனையில் பணியாளராகப் பணியாற்றிய தொடங்கிய இவர் தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பணிகளை மிகவும் பொறுப்புடனும் உண்மையுடனும் செய்து வந்தார். இதனால் இவரை மன்னருக்கு மிகவும் பிடித்துப்போனது.

அங்கேயேதான் இவர் தன்னுடைய கல்வியை கற்றுக் கொண்டு, கிறிஸ்துவைத் தன்னுடைய தலைவராக ஏற்றுக்கொண்டனர்.

இந்த நேரத்தில் மூர் இனத்தவர் இவரை கிறிஸ்துவை மறுதலித்துவிட்டுத் தாங்கள் வழிபட்டு வந்த கடவுளை ஏற்றுக்கொள்ளுமாறு கட்டாயப்படுத்தினர். இவர் அதற்கு மறுத்ததால், அவர்கள் இவருடைய தலையை வெட்டிக் கொன்று போட்டார்கள். இவ்வாறு இவர் ஆண்டவர் இயேசுவுக்குச் சான்று பகர்ந்தார்.

புனிதர் போனிஃபாஸ் June 5

இன்றைய புனிதர் : 

(05-06-2020) 

புனிதர் போனிஃபாஸ் 

( St. Boniface )

ஆயர்/ மறைசாட்சி :

பிறப்பு : 675

டெவன், இங்கிலாந்து

இறப்பு : 5 ஜூன் 754 (அகவை 79)

ஃப்ரிஸியா (Frisia)

ஏற்கும் சமயம் :

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை

லூதரன் திருச்சபை

நினைவுத் திருநாள் : ஜூன் 5

வின்ஃப்ரிட் அல்லது வின்ஃப்ரித் (Winfrid, Wynfrith) என்பது இவரது திருமுழுக்கு பெயர் ஆகும். இவரது ஐந்தாம் வயதில் துறவிகள் சிலர் இவரது குடும்பத்தை சந்திக்க வந்தனர். அப்போது வின்ஃப்ரிட், தாமும் ஓர் துறவியாக வேண்டுமென்று ஆசைபட்டார். தமது 7ம் வயதில் வீட்டின் அருகிலிருந்த ஒரு துறவற மடத்தில் சேர்ந்து கல்வி கற்றார்.

சிறந்த அறிவாளியும், புனிதருமான துறவி ஒருவர், இவருக்கு கல்வி கற்றுக் கொடுத்தார். வின்ஃப்ரிட் (போனிஃபாஸ்) தமது படிப்பை முடித்தபின் அதே பள்ளியில் ஆசிரியராக பணியாற்றினார். அப்போது முதன்முதலாக இலத்தின் இலக்கணத்தை ஆங்கிலேயருக்கெனத் தயாரித்தார்.

பின்னர் தமது 30ம் வயதில் குருவாக திருநிலைப் படுத்தப்பட்டார். அதன் பின் வின்ஃப்ரிட் (போனிஃபாஸ்) ஜெர்மனி நாட்டில் மறைபரப்பு பணிக்கு இறைவன் தம்மை அழைப்பதாக உணர்ந்தார். இதனால் 716 ல் ஜெர்மனி வந்தார். பின்னர் அங்கு மறைபரப்பு பணிக்கான சூழ்நிலை இல்லை என்பதால், மீண்டும் தாயகம் திரும்பினார்.

திருத்தந்தையின் ஆசீரோடு போனால் பயன் உண்டு என்று நினைத்து, உரோமை சென்றார். திருத்தந்தை இவரது பெயரை "போனிஃபாஸ்" என்று மாற்றினார். புதிய பெயருடன் ஜெர்மனியில் உள்ள ஹெஸ் (Hess) என்ற பகுதிக்கு சென்றார். அவர் சென்ற நேரத்தில் கொடிய அரசன் ராட்போர்ட் என்பவன் இறந்தான். அவனை அடுத்து வந்த அரசன் இவரிடம் அதிக அன்பு காட்டினார். இதனால் 3 ஆண்டுகள் பிரிஸ்லாந்தில் கடுமையாக உழைத்து மறைபரப்பு பணியை ஆற்றினார்.

இவரின் புனிதமான பணியை பார்த்த குருக்கள் இவரை ஆயராக தேர்ந்தெடுக்க முடிவு செய்தனர். ஆனால் போனிஃபாஸ் அதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. இதனால் இவர் 722ல் உரோமுக்கு செல்ல இவருக்கு கட்டளை பிறப்பிக்கப்பட்டது. அங்கே அவர் ஆயர் பதவிக்கு உயர்த்தப்பட்டார். இவருக்கு மறைபரப்பு பணியை ஜெர்மனி முழுவதும் பரப்ப பொறுப்பு வழங்கப்பட்டது. திருத்தந்தை, அரசன் சார்லஸ் மார்ட்டலுக்கு (Charles Martel) கொடுத்தனுப்பிய பரிந்துரைக் கடிதம் இதற்கு மிக உதவியாக இருந்தது.

இதன் அடிப்படையில் ஜெர்மனி முழுவதும் இருந்த மூட நம்பிக்கைகளையும், தவறான கொள்கைகளையும் கூண்டோடு அழிக்க அவருக்கு துணிச்சல் ஏற்பட்டது. ஒருமுறை மக்கள் அனைவரையும் ஒன்றாக கூட்டி, அவர்கள் தெய்வமாக வழிபட்டு வந்த ஒரு வளர்ந்த மரத்தின் முன் நிற்க வைத்து, அம்மரத்தை ஒரு கோடாரி வைத்து வெட்டினார். அம்மரம் 4 துண்டுகளாக பிரிந்து விழுந்தது. இதனால் கடவுளின் சினம் பேராபத்துடன் வரப்போகிறது என்று அம்மக்கள் கதிகலங்கினர்.

எந்த வித ஆபத்தும் இல்லாமற் போகவே, அவர்கள் நம்பிய தெய்வங்கள் பயனற்றவை என்ற முடிவுக்கு வந்தனர். அதன்பின் அவர்கள் கடவுள் ஒருவரே என்பதை உணர்ந்தனர். அம்மக்களை மனமாற்றியபின் அவர் அங்கிருந்து துரிஞ்சியா பகுதிக்கு மறைபரப்பு பணிக்கு சென்றார். அங்கிருந்த மக்கள் குருக்களுக்கு பல தொல்லைகளை கொடுத்தனர்.

இதனால் இங்கிலாந்திலிருந்து ஏராளமான துறவிகளையும், கன்னியர்களையும் அழைத்து வந்தார். 731ல் திருத்தந்தை 2ம் கிரகோரி இறந்தார். அதன்பின் வந்த திருத்தந்தை 3ம் கிரகோரி, போனிஃபாசுக்கு கூடுதல் அதிகாரங்களை வழங்கி, மறைபரப்பு பணியை திறம்பட தொடர ஊக்கமூட்டினார்.

741ல் மன்னன் சார்லஸ் மார்ட்டலுக்குப் பின், அவரின் மகன்கள் பெப்பின், கார்ல்மென் ஆட்சிக்கு வந்தனர். இவர்களும் போனிஃபாசுக்கு பல சலுகைகளை வழங்கினர். அப்போது இருமுறை ஆயர் பேரவைகளை கூட்டினார். அதன்வழியாக திருச்சபையில் இருந்த பலதரப்பட்ட ஊழல்களை களைந்தார். திருச்சபையில் புதிய இரத்தத்தைப் பாய்ச்சினார். மைன்ஸ்-ஐ (Mainz) தலைநகராகக் கொண்டு, அவர் கர்தினால்களின் அதிகாரங்களுடன் பணியில் ஈடுபட்டார். போனிஃபாசுக்கு மறைபரப்பு பணிக்கு மிக உதவியாய் இருந்த மன்னன் கார்லமென் காலமானார். இதனால் மனமுடைந்த போனிஃபாஸ் துறவுமடம் போக விரும்பி, அங்கு தனிமையை நாடினார். அப்போது அரசன் பெப்பின் இரு நாடுகளையும் ஒன்றிணைத்தான்.

இப்பணி போனிஃபாசுக்கு தன் பணியை எளிதாக ஆற்ற மிகவும் உதவியாயிருந்தது. ஆயர் அப்போது வயது முதிர்ந்தவராக இருந்தார். இதனால் எல்லா விதங்களிலும் தனக்கு உதவியாக இருந்த "லல்" (Lall) என்பவரிடம் தன் பொறுப்புகள் அனைத்தையும் ஒப்படைத்தார்.

​

பின்னர் தன் கையால் முதன்முதலாக திருமுழுக்கு பெற்ற பிரீஸ்லாந்து மக்களிடையே சென்று மறைபரப்பு பணியை தொடர்ந்தார். பிரிஸ்லாந்தின் வடகிழக்கு பகுதியில் இருள் மங்கிக்கிடந்தது. அம்மக்கள் ஆயரில்லா ஆடுகளை போல இருந்தனர். அப்போது தமது 73ம் வயதில் அம்மக்களை ஒன்றாக கூட்டி கிறிஸ்து உயிர்ப்பு விழாவிற்கு அடுத்த ஞாயிறன்று ஞானஸ்நானம், உறுதிபூசுதல் கொடுக்க "டொக்கு" என்ற இடத்தில் ஏற்பாடு செய்தார். புதிய கிறிஸ்தவர்களின் வருகைக்காக தம் குடிசையில் காத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, சில முரடர்களால் தாக்கப்பட்டார். ஆயரின் உடன் பணியாளர்கள் அவரை காப்பாற்ற முயன்றனர்.

ஆனால் "கிறிஸ்துவுக்காக உயிரைக் கொடுப்போம்" என்று ஆயர் போனிஃபாஸ் கூறும் போதே, முதல் அடி அவர் மேல் விழ, ஆயரின் உயிர் பிரிந்தது. அவரோடு இணைத்து உடன் இருந்தவர்களும் கொல்லப்பட்டனர். இன்று இத்தனை நூற்றாண்டுகளாக ஜெர்மனியும், ஃபிரான்சும் ஆழமான விசுவாசமுள்ள நாடுகளாக காட்சியளிக்கின்றன என்றால் அதற்கு அடித்தளமிட்டவர், இரத்தம் சிந்தி உரமிட்டவர் புனித போனிஃபாஸ் என்பதை எவராலும் மறக்க இயலாது.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 5)

✠ புனிதர் போனிஃபேஸ் ✠

(St. Boniface)

பேராயர்/ ஜெர்மானியர்களின் அப்போஸ்தலர்/ மறைசாட்சி:

(Archbishop of Mainz/ Apostle of the Germans/ Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 675

கிரெடிடன், டெவன்

(Crediton, Devon)

இறப்பு: ஜூன் 5, 754 (வயது 79)

டோக்கும் அருகே, ஃப்ரிஸியா

(Near Dokkum, Frisia)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

முக்கிய திருத்தலம் :

ஃபுல்டா பேராலயம்

(Fulda Cathedral)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 5

பாதுகாவல்:

ஃபுல்டா, ஜெர்மானியா, இங்கிலாந்து

(Fulda, Germania, England)

“வின்ஃப்ரிட்” (Winfrid) அல்லது “வின்ஃப்ரித்” (Wynfrith) எனும் திருமுழுக்கு பெயர் கொண்ட புனிதர் போனிஃபேஸ், "ஆங்கிலோ-சாக்ஸன் இங்கிலாந்து" (Anglo-Saxon England) நாட்டின் "வெஸ்செக்ஸ்" (kingdom of Wessex) அரசில் பிறந்து, "ஃபிராங்கிஷ்" (Frankish Empire) பேரரசின் ஜெர்மானிய பிரதேசங்களில் எட்டாவது நூற்றாண்டில் "ஆங்கிலோ-சாக்ஸன் மறைப்பணி" (Anglo-Saxon mission) ஆற்றிய முன்னணி கிறிஸ்தவ துறவி ஆவார்.

ஜெர்மானியர்களின் அப்போஸ்தலர் (Apostle of the Germans) என அறியப்படும் இவர், "ஆங்கிலேய பெனடிக்டைன் துறவி" (English Benedictine monk) ஆவார். தம்மை தேடி வந்த மடாதிபதி பதவியைத் துறந்த இவர், ஜெர்மானிய பழங்குடி மக்களின் கிறிஸ்தவ மன மாற்றத்திற்காக தமது வாழ்நாள் முழுதையும் அர்ப்பணித்தார்.

கிறிஸ்தவ மரபுவழி மற்றும் திருத்தந்தையின்மீது கொண்ட விசுவாசம் ஆகிய பண்புகளில் இவர் தனித்து நின்றார்.

மதிப்பும் வசதி வாய்ப்புகளும் உள்ள குடும்பத்தில் பிறந்த வின்ஃப்ரிட் தமது தந்தையின் விருப்பங்களுக்கு மாறாக, சிறு வயதிலேயே தமது வாழ்க்கையை துறவறத்திற்கு அர்ப்பணித்தார். அருகாமையிலுள்ள பெனடிக்டைன் துறவியர் மடத்தில் சேர்ந்து இறையியல் கல்வி கற்றார்.

தமது 30 வயதில் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட இவர், இலத்தீன் மொழியின் இலக்கண உரை எழுதினர். கி.பி. 716ம் ஆண்டு, இவரது மடாதிபதியான “வின்பெர்த்” (Wynberth of Nursling) என்பவர் மரித்ததால் இவர் அப்பதவியை ஏற்க அழைக்கப்பட்டார். ஆனால் இந்த நிலைப்பாட்டை நிராகரித்த வின்ஃப்ரிட், மறை பணிகளுக்காக “ஃபிரிசியா” (Frisia) மற்றும் “ஜெர்மானியா” (Germania) நாடுகளை நோக்கி விரைந்தார்.

முதலில் அவர் “யூட்ரெச்ட்” (Utrecht) நாடு சென்றடைந்தார். அங்கே, கி.பி. 690ம் ஆண்டு முதல் மறைபணியாற்றிய “ஃபிரிசியர்களின் அப்போஸ்தலர்” (Apostle of the Frisians) என்றழைக்கப்படும் “வில்லிபிரார்டை” (Willibrord) சந்தித்தார். ஒரு வருடம் அங்கே தங்கிய வின்ஃப்ரிட், கிராமப்புறங்களில் மறை போதனை பணியாற்றினர். ஆனால், அக்காலத்தில், “சார்ள்ஸ் மார்ட்டேல்” (Charles Martel) மற்றும் “ஃபிரிசியா” அரசனான (King of the Frisians) “ராட்பாட்” (Radbod) ஆகிய அரசர்களிடையே நடந்த போரினால் இவர்களாற்றிய மறைபணி வெற்றியடையவில்லை.

சரியாக ஒரு வருடத்தின் பிறகு பெருநிலப்பகுதிக்கு திரும்பிய வின்ஃப்ரிட், நேராக அங்கிருந்து ரோம் நகர் சென்றார். திருத்தந்தை இரண்டாம் கிரகோரி (Pope Gregory II) இவரது பெயரை "போனிஃபேஸ்" என்று மாற்றினார். ஜெர்மானியாவின் மறைபணிகளுக்கான ஆயராக (Missionary Bishop for Germania) இவரை நியமித்தார். ஜெர்மனியில் உள்ள ஹெஸ் (Hess) என்ற பகுதிக்கு சென்றார். திருச்சபையின் நிறுவனங்களோ, மறைமாவட்டங்களோ இல்லாத பிரதேசத்துக்கு ஆயரானார். அதன்பின்னர் அவர் எப்போதுமே இங்கிலாந்து நாட்டுக்கு திரும்பிப் போகவில்லை. ஆனால் அவர் தனது வாழ்நாளில் தமது நாட்டு மக்களோடும் உறவினர்களுடனும் தொடர்பு கொண்டிருந்தார்.

ஜெர்மனி முழுவதும் இருந்த மூட நம்பிக்கைகளையும், தவறான கொள்கைகளையும் கூண்டோடு அழிக்க போனிஃபேஸ் முடிவு செய்தார். ஒருமுறை மக்கள் அனைவரையும் ஒன்றாக கூட்டி, அவர்கள் தெய்வமாக வழிபட்டு வந்த ஒரு வளர்ந்த ஓக் மரத்தின் முன் நிற்க வைத்து, அம்மரத்தை ஒரு கோடாரி வைத்து வெட்டினார். அம்மரம் 4 துண்டுகளாக பிரிந்து விழுந்தது. இதனால் கடவுளின் சினம் பேராபத்துடன் வரப்போகிறது என்று அம்மக்கள் கதிகலங்கினர்.

எந்த வித ஆபத்தும் இல்லாமற் போகவே, அவர்கள் நம்பிய தெய்வங்கள் பயனற்றவை என்ற முடிவுக்கு வந்தனர். அதன்பின் அவர்கள் கடவுள் ஒருவரே என்பதை உணர்ந்தனர். மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக கிறிஸ்துவுக்குள் மனம் மாறினார்கள். அங்கே சிறு தேவாலயத்தைக் கட்டி, அதனை புனிதர் பேதுருவுக்கு (Saint Peter) அர்ப்பணித்தார். இச்சிற்றாலயம், “ஃபிரிட்ஸ்லர்” (Fritzlar) மாநிலத்தில் கிறிஸ்தவ துறவற பணிகளுக்கான ஆரம்பமாக இருந்தது. பாகனிசம் (Paganism) இதனால் இங்கே இவரால் தனி ஒரு மனிதரால் வேரறுக்கப்பட்டது.

“ஃபிராங்கிஷ்” (Frankish) மேயர்களின் ஆதரவு போனிஃபேஸுக்கு அவசியமாக இருந்தது. 723ம் ஆண்டு முதல் போனிஃபேஸ் அரசன் “சார்ள்ஸ் மார்ட்டேலின்” (Charles Martel) பாதுகாப்பில் இருந்தார்.

கி.பி. 732ம் ஆண்டு, போனிஃபேஸ் இரண்டாம் முறையாக ரோம் பயணித்தார். இம்முறை, திருத்தந்தை மூன்றாம் கிரகோரி (Pope Gregory III) இவரை முழு ஜெர்மானிய பிராந்தியத்துக்கும் பேராயராக நியமித்தார். போனிஃபேஸ் ஆயிரக்கணக்கான மக்களை திருமுழுக்கு அளித்து மனம் மாற்றினார்.

கி.பி. 737–38ம் ஆண்டுகளில், போனிஃபேஸின் மூன்றாவது ரோம் பயணத்தின்போது, இவர் ஜெர்மனிக்கான திருத்தந்தையின் பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். இவரது மூன்றாவது ரோம் பயணத்தின் பின்னர், அரசன் சார்ள்ஸ் மார்ட்டேல் (Charles Martel) பவேரியாவில் (Bavaria) “சல்ஸ்பர்க்”, “ரெஜென்ஸ்பர்க்”, ஃப்ரெய்சிங்”, மற்றும் “பஸ்சாவு” (Salzburg, Regensburg, Freising, and Passau) ஆகிய நான்கு மறைமாவட்டங்களை தோற்றுவித்து அவற்றை பேராயர் போனிஃபேஸின் உயர்மரைமாவட்டம் மற்றும் பெருநகரத்தின் கீழே கொடுத்தார்.

பின்னர் தன் கையால் முதன்முதலாக திருமுழுக்கு பெற்ற பிரீஸ்லாந்து மக்களிடையே சென்று மறைபரப்பு பணியை தொடர்ந்தார். பிரிஸ்லாந்தின் வடகிழக்கு பகுதியில் இருள் மங்கிக்கிடந்தது. அம்மக்கள் ஆயரில்லா ஆடுகளை போல இருந்தனர். அப்போது தமது 73ம் வயதில் அம்மக்களை ஒன்றாக கூட்டி கிறிஸ்து உயிர்ப்பு விழாவிற்கு அடுத்த ஞாயிறன்று ஞானஸ்நானம், உறுதிபூசுதல் கொடுக்க "டொக்கு" என்ற இடத்தில் ஏற்பாடு செய்தார். புதிய கிறிஸ்தவர்களின் வருகைக்காக தம் குடிசையில் காத்துக் கொண்டிருக்கும்போது, சில கொள்ளைக்காரர்களால் தாக்கப்பட்டார். பேராயரின் உடன் பணியாளர்கள் அவரை காப்பாற்ற முயன்றனர். ஆனால் "கிறிஸ்துவுக்காக உயிரைக் கொடுப்போம்" என்று போனிஃபேஸ் கூறும் போதே, முதல் அடி அவர் மேல் விழ, அன்னாரின் உயிர் பிரிந்தது. அவரோடு இணைத்து உடன் இருந்தவர்களும் கொல்லப்பட்டனர். இன்று இத்தனை நூற்றாண்டுகளாக ஜெர்மனியும், ஃபிரான்சும் ஆழமான விசுவாசமுள்ள நாடுகளாக காட்சியளிக்கின்றன என்றால் அதற்கு அடித்தளமிட்டவர், இரத்தம் சிந்தி உரமிட்டவர் புனிதர் போனிஃபேஸ் என்பதை எவராலும் மறக்க இயலாது.

† Saint of the Day †

(June 5)

✠ St. Boniface ✠

 

Archbishop of Mainz/ Apostle of the Germans/ Martyr:

Born: 675 AD

Crediton, Devon

Died: June 5, 754 (Aged 79)

Near Dokkum, Frisia

Venerated in:

Roman Catholic Church

Lutheran Church

Anglican Communion

Eastern Orthodox Church

Major shrine:

Fulda Cathedral, St Boniface Catholic Church, Crediton, UK

Feast: June 5

Patronage:

Fulda; Germany, England (Orthodox Church; Jointly with Ss. Augustine of Canterbury, and Cuthbert of Lindisfarne) and the Netherlands

Saint Boniface, born Winfrid in the Devon town of Crediton, England, was a leading figure in the Anglo-Saxon mission to the Germanic parts of the Frankish Empire during the 8th century. He organized significant foundations of the Catholic Church in Germany and was made archbishop of Mainz by Pope Gregory III. He was martyred in Frisia in 754, along with 52 others, and his remains were returned to Fulda, where they rest in a sarcophagus which became a site of pilgrimage. Boniface's life and death as well as his work became widely known, there is a wealth of material available—a number of vitae, especially the near-contemporary Vita Bonifatii auctore Willibaldi, legal documents, possibly some sermons, and above all his correspondence. He became the patron saint of Germania, known as the "Apostle of the Germans".

Norman F. Cantor notes the three roles Boniface played that made him "one of the truly outstanding creators of first Europe, as the apostle of Germania, the reformer of the Frankish church, and the chief fomenter of the alliance between the papacy and the Carolingian family." Through his efforts to reorganize and regulate the church of the Franks, he helped shape the Latin Church in Europe, and many of the dioceses he proposed to remain today. After his martyrdom, he was quickly hailed as a saint in Fulda and other areas in Germania and in England. He is still venerated strongly today by German Catholics. Boniface is celebrated (and criticized) as a missionary; he is regarded as a unifier of Europe, and he is seen (mainly by Catholics) as a Germanic national figure.

At age 7 he entered the monastery of Adescancastre on the site of present-day Exeter. Seven years later he went to the Abbey of Nhutscelle. Here, under the direction of the holy Abbot Wilbert, his fame for knowledge and preaching grew.

He set aside, however, prospects of the highest dignities in his own country, because he felt the vocation to convert the pagan Anglo-Saxons in Germany. By the order of Pope Gregory II, he dedicated himself to their conversion. He helped Charles Martel in the reform of the Church in France and convened councils to combat simony.

In 719 the monk Winfred took this oath to Pope Gregory II in Rome, when he was made Bishop and given the name of Boniface:

“In the name of the Lord Our God and Savior Jesus Christ. In the sixth year of the reign of Emperor Leo IV and of his son Constantine, I, Boniface, Bishop by the grace of God, promise to thee, Blessed Peter, Prince of the Apostles, and to thy Vicar, the blessed Pope Gregory and his successors, by the indivisible Trinity, Father, Son, and Holy Ghost, and by Thy Sacred Body here present, that I will conserve the purity of the holy Catholic Faith, and I will remain steadfast in the unity of this belief, in which indubitably lies the salvation of all Christians. I will never attack the unity of the Catholic Church, no matter who may seek to persuade me, but will maintain a complete fidelity to it, and a sincere commitment to thee and the interests of thy Church.

“To thee and thy successors the Lord gave the power to bind and unbind. I promise that I will never have communion with bishops who go astray from the ancient practices established by the Holy Fathers, and that, if I can, I will prevent their actions. If I cannot, I will denounce them to the Pope my Lord. If in any way, God forbid, I should act in opposition to this oath, let me assume the guilt before the judgment of God, receiving the chastisements of Ananias and Saphira, who lied to thee.

“I Boniface, humble Bishop, sign by my own hand the formula of this oath and place it over the body of Blessed Peter. As prescribed, I make this oath before God, who is Judge and Witness. I promise to fulfill it well.”

Pope Gregory II wrote this letter to present St. Boniface in his commission to evangelize Germany and reorganize the Church there:

“If anyone, God forbid, either oppose the work of Bishop Boniface or thwart his ministry or that of his successors in the apostolate, by the Divine Judge, let him be anathema and subject to eternal condemnation.”

St. Boniface suffered martyrdom in Frisia in 754. His body rests in the cathedral crypt in Fulda, where he is venerated by all Catholic Germany. He is the patron saint of Germany and the Netherlands.

Comments:

For you to have an idea of the role of this saint in the foundation of the Middle Ages, perhaps it is worthwhile to insert the data of this selection into the larger panorama of the times.

First, St. Boniface was a monk in an epoch when the monastic life was the most dynamic force of the Church. This energy came from the great monasteries of monks who lived a recollected life. The characteristic note of the Benedictine monasteries, unlike today, was to live away from the cities, in places of solitude. Given their prestige, often entire villages or even cities would grow up around those isolated convents.

Therefore, St. Boniface was an active participant in the most important ecclesiastical movement of his time, which brought the Middle Ages to its apogee.

Second, St. Boniface was a missionary. One of the great works of the Middle Ages was the evangelization of the barbarian peoples. At his time, most of Europe beyond the Rhine and Danube Rivers was barbarian, as barbarian as the Indians who still live today in the South American forests. The work of conversion and civilization of those peoples was enormous and had great value. One can measure this value considering the magnificent fruits these peoples gave for Christendom after their conversion. This work, in great part, was the work of monks, and particularly the work of this one monk who was St. Boniface.

Third, the part of Europe constituted by France, Italy, England, and some of Spain was Catholic and constituted the first Christendom. However, that Christendom was putrid. It had inherited the rottenness of the Roman Empire. One of the most pernicious vices of the time was simony, and St. Boniface exerted an important role in combating the plague of simony.

What is simony? It is the selling of ecclesiastical positions and charges. Cardinals would sell dioceses to bishops; bishops would sell positions to priests, etc. St. Boniface convoked regional councils to eradicate simony from France. Here also, he revealed his greatness and valor.

He lived in a great epoch for the Church, because she accomplished momentous works. In most of these works, St. Boniface was present and played a capital role.

Now that you understand the grandeur of this man, let us analyze the beautiful oath he made to Pope Gregory II when he was consecrated Bishop.

That oath is beautiful because it is an act of Faith he made with regard to the Catholic Church and the Roman See. He promised to be always faithful to the Papacy. Then he promised to never have any common ground with bad bishops. Further, he promised to try to prevent those bishops from spreading their bad influence and, if he were unsuccessful, to denounce them to the Pope. That is, he vowed a total war against evil bishops.

Then, after manifesting his fidelity, he called down a chastisement upon himself if he were not faithful: the chastisement of Ananias and Saphira. What kind of punishment was that? The Acts of the Apostles report that Ananias and Saphira were a married couple who had many goods. They presented themselves to St. Peter to be received into the Catholic community, delivering a certain part of their goods, and affirmed: “This is all we have, and we give this to the Church.” St. Peter told them: “You lie to the Holy Ghost because I know that you secretly reserved a part of your goods for yourselves.” And the two were struck dead by God.

St. Boniface mentioned this episode because, in his oath, he was saying to St. Peter, “I have given everything to the Church.” So, his donation was similar to that which Ananias and Saphira pretended to have made. He faced that analogy, indicating that if perchance, he was reserving anything for himself, he would be making a fraud like theirs. In the face of such a possibility, he asked for a similar chastisement.

Then, we have Pope Gregory II’s letter regarding St. Boniface. It is interesting to consider how the Pope used to act in those times. If someone were to do wrong, he would receive a strong reproach from the Pope: “Let eternal condemnation fall upon him.” Today, most people would object: “But this reflects ire and, therefore, a certain imperfection.” I don’t agree. What it reflects is ire against the sin, and against the sinner for his error.

Those were times of coherence, severity, and justice. Someone might say with relief, “Fortunately this does not happen today.” I am not so sure of that. According to the chastisements predicted by Our Lady in Fatima, at a certain moment, the chalice of God’s wrath will be filled, and He will let His sword fall over the world. We should be prepared for this moment, and be prepared to adore the sanctity of God as He punishes. He will chastise because He is Holy and cannot tolerate the empire of evil in which we are living. His hatred for this evil will reveal His sanctity.

We should admire severe formulas like those written by Pope Gregory II and that of St. Boniface asking a terrible chastisement to fall upon him should he fall astray in his mission. They demonstrate the abhorrence that true Popes and Saints have of evil, and by contrast, they show all the goodness that the Catholic Church possesses.

These are the comments that occur to me apropos this selection from the life of St. Boniface.

Let us ask him to give us a dedication similar to his for Holy Mother Church and the Papacy, as well as a sincere admiration for his holy severity.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் பெட்ராக் St. Petroc. June 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் பெட்ராக் ✠

(St. Petroc)

மடாதிபதி:

(Abbot)

பிறப்பு: வேல்ஸ் (Wales)

இறப்பு: கி.பி. 564

டிரரேவேல், பேட்ஸ்டோவ், கோர்ன்வால், இங்கிலாந்து

(Treravel, Padstow, Cornwall, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித பெட்ராக் தேவாலயம், போட்மின், கோர்ன்வால், இங்கிலாந்து

(St Petroc's Church, Bodmin, Cornwall, England)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:

டேவோன் (Devon), கோர்ன்வால் (Cornwall)

புனிதர் பெட்ராக், ஒரு பிரிட்டிஷ் இளவரசரும், கிறிஸ்தவ புனிதரும் ஆவார். அனேகமாக தெற்கு வேல்ஸ் (South Wales) பிராந்தியத்தில் பிறந்த இவர், ஆரம்பத்தில் இங்கிலாந்தின் "டேவோன்" (Devon) மற்றும் "கோர்ன்வால்" (Cornwall) ஆகிய பகுதிகளில் மறை போதனை நிகழ்த்தினார்.

"க்ளிவிஸ்" (Glywys of Glywysing) எனும் அரசனின் மகனாகப் பிறந்த இவர், அயர்லாந்தில் (Ireland) கல்வி கற்றார். பின்னாளில், அங்கேயே புனிதர் கெவின் (Saint Kevin) என்பவருக்கு ஆசிரியராக பணியாற்றியுள்ளார்.

தம்மை ஆன்மீகத்தில் மென்மேலும் செம்மைப்படுத்தும் நோக்கமாக அவர் ரோம் நகருக்கு புனித யாத்திரை சென்றார். "கோர்ன்வால்" (Cornwall) நகருக்கு திரும்பிய இவர், தாமே நிறுவிய துறவு மடத்தில் தம்மைத்தாமே அடைத்துக்கொண்டார். "போட்மின்" (Bodmin) பகுதியில் இரண்டாவது துறவு மடத்தினை கட்டிய இவர், அங்கேயே பெரிய தேவாலயம் ஒன்றினையும் கட்டினார்.

பெட்ராக், "லிட்டில் பேதேறிக் மற்றும் போட்மின்"(Little Petherick and Bodmin) ஆகிய பகுதிகளிலும் பிரிட்டன், வேல்ஸ் மற்றும் பிரிட்டனி (Britain, Wales and Brittany) ஆகிய மாநிலங்களின் பல பகுதிகளிலும் தேவாலயங்களை கட்டினார்.

மான் வேட்டையாடிய மன்னன் "கான்ஸ்டன்டைன்" (Constantine of Cornwall) என்பவரிடமிருந்து ஒரு மானை இவர் காப்பாற்றியதனால் மன்னன் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாறியதாக கூறப்படுகிறது.

சுமார் முப்பது வருடங்களின் பின்னர் "பிரிட்டனி" (Brittany) வழியாக ரோம் நகருக்கு யாத்திரை சென்ற புனிதர் பெட்ராக், "லிட்டில் பெதேரிக்" (Little Petherick) எனும் இடத்தினருகேயுள்ள "டிரரேவேல்" (Treravel) எனுமிடத்தில் மரணம் அடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(June 4)

✠ St. Petroc ✠

Abbot of Lanwethinoc:

Born: ----

Wales

Died: 564 AD

Treravel, Padstow, Cornwall, England

Venerated in:

Catholic Church

Anglican Communion

Western Orthodoxy

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: St Petroc's Church, Bodmin, Cornwall, England

Feast: June 4

Patronage: Devon, Cornwall

Saint Petroc or Petrock was a British prince and Christian saint.

Probably born in South Wales, he primarily ministered to the Britons of Devon (Dewnans) and Cornwall (Kernow), where he is associated with a monastery at Padstow, which is named after him. Padstow appears to have been his earliest major cult center, but Bodmin became the major center for his veneration when his relics were moved to the monastery there in the later ninth century. Bodmin monastery became one of the wealthiest Cornish foundations by the eleventh century. There is a second ancient dedication to him nearby at Little Petherick or "Saint Petroc Minor".

Cornwall, the peninsula in the south-west of England and now one of 48 ceremonial English counties was in ancient times a part of the kingdom of Dumnonia, which comprised territories of the present-day counties of Cornwall, Devon, and part of Somerset and Dorset. The Gospel was brought to Cornwall in the fifth century or even earlier, and monastic life began there in 475. At that time Cornwall became known as “the land of saints” or “the Thebaid of saints”. Indeed, between the fifth and seventh centuries, Cornwall produced so many saints, ascetics, hermits, abbots, missionaries, holy bishops, and kings, that nearly every town and village in the region has its own patron saint.

Christian life and the monastic tradition of Cornwall were similar to those of Wales and Brittany and many ascetic customs were indeed derived from the desert fathers of Egypt, the “Thebaid”, and Syria. Unfortunately, the lives of many ancient Cornish saints were lost at the Norman Conquest or else after the Reformation. And today, though veneration for them continues and many churches and holy wells are dedicated to them, we can say very little about most of these saints. The most venerated saint in Cornwall, who is considered to be one of the main enlighteners of Dumnonia, is St. Petroc (Petrock/Peter), who together with the Archangel Michael and St. Piran, has for many years been the patron saint of Cornwall. Though two later medieval versions of his life are not very reliable, they are mainly based on ancient traditions, so we can outline the major events and activities of his life.

St. Petroc was probably born in the second half of the fifth century in south Wales and was a son of king Glywys of Glywysing (now Glamorgan). After the death of his father, St. Petroc firmly refused to share power with his brothers and decided to dedicate all his life to the service of God. The saint went to study in Ireland together with several companions, where, according to some sources, he spent about 20 years. In Ireland St. Petroc became so experienced that he himself instructed the future saint Kevin of Glendalough. From Ireland St. Petroc then sailed to Cornwall where he was very active as a missionary. He first settled at the mouth of the River Camel at a place called Trebetherick and soon founded nearby the monastery of Padstow which was to become the most famous in Cornwall.

The original name of Padstow is Lanwethinoc because an ascetic named Wethinoc had lived there before Petroc. After St. Petroc’s death the place was for a long time known as Petrocstowe, i.e. “St. Petroc’s place”. With the help of local people, Petroc developed this originally modest church into a large monastery with a school, infirmary, library, a farm, and many cells for brethren. After 30 years of unceasing labors for the glory of God in Padstow, St. Petroc founded another monastic center with a chapel and mill at Little Petherick just a few miles south of his first monastery, originally amid dense woods. More and more local residents came to love Petroc and on listening to his sermons numerous pagans embraced Christianity. Such was the zeal of the venerable father that he even converted King Constantine of Cornwall to Christ. The latter, who had an unholy life before then, himself became a zealous preacher and, according to tradition, later abdicated and undertook missionary work in Scotland, where he eventually became a martyr.

After some time at Little Petherick, it is said that St. Petroc made a pilgrimage to Rome, then to the Holy Land, and, according to many sources, even spent seven years on an island in the Indian Ocean! There is strong evidence that St. Petroc visited Brittany more than once; there he preached, and dozens of places bear his name and numerous churches are dedicated to him there to this day. After returning to Cornwall, Petroc lived for a long while as a hermit on the granite moorland of Bodmin Moor, devoting all his time to prayer. Once another ascetic, St. Goran, visited him there. Petroc built a cell on the river bank for himself and on the top of the hill nearby he later built a monastery for his 12 disciples (it should be said that the site was chosen very wisely, with running water, a pool, streams, fertile land, and a valley nearby). With time the number of disciples increased; they followed their spiritual father everywhere and tried to follow his example in monastic life.

Bodmin too was destined to grow into a very large monastery, as famous as Padstow. St. Petroc also labored energetically in many parts of Devon (where seventeen churches are dedicated to him, in comparison with only five in Cornwall) as well as on Bardsey Island in Wales, where he founded many churches. According to tradition, he also traveled to Somerset in England and to Cardigan and Pembrokeshire in Wales and preached there. Throughout his life the saint had a deep love for the Holy Scriptures; wherever he went, he always healed the sick and worked many miracles. The solitary life in seclusion was also dear to his heart; thus, in his youth, he lived as a hermit with St. Samson, another great Celtic saint of the age. Like many other saints of the British Isles, St. Petroc had a very close connection with nature, especially with wild animals. All versions of his life claim that Petroc had tame wolves among his companions. On stained glass windows St. Petroc is often depicted with a deer, because according to tradition, he particularly loved and protected these animals, more than once saving them from hunters.

An early manuscript describes Petroc as “handsome, courteous in speech, prudent, modest, burning with unceasing love, always ready for all good works for the Church.” St. Petroc often visited the monasteries and churches that he had founded, being an exemplary and tireless pastor despite his extremely old age. The holy Abbot Petroc reposed during one such journey at a place called Travel. This took place either in c. 564 or in c. 594. The venerable abbot was buried at Padstow, which became the main center for his veneration. Due to the activity of his disciple's veneration for Petroc grew. St. Petroc’s church, dating back to the thirteenth – fourteenth centuries, stands on the site of his monastery in Padstow to this day.

Among the relics, there is the top portion of a Celtic cross and the base of a large ancient cross. In 981, the Monastery of Padstow was ravaged by the Vikings and the monks had to move to Bodmin (then “Bodmin”), taking the precious relics of their patron saint with them. From then on Bodmin became the second most important center for his veneration. Later it even became a diocese and the major town of Cornwall. Today Bodmin is situated in central Cornwall, its name meaning “a dwelling of monks”. It was here that St. Petroc founded the monastery, which was the daughter community to Padstow. The monastery continued to exist after the Norman Conquest.

Today Bodmin is still a great center of pilgrimage: its former Abbey Church of St. Petroc, rebuilt in Norman times and again largely reconstructed in the fifteenth century, still stands and welcomes pilgrims. It is the largest parish church in the whole of Cornwall (151 feet long and 65 feet wide) and the largest church building after Truro Cathedral. After the translation of the relics of St. Petroc together with his staff and bell (a feature common to many Celtic saints) to Bodmin, they were greatly venerated by countless pilgrims until the Reformation. In 1177 a priest named Martin suddenly stole the relics and brought them to the monastery of Saint-Meen in Brittany. The Bishop of Exeter immediately reported the theft to King Henry II. The King intervened and the relics were solemnly returned to Bodmin, though one of the saint’s ribs remained in Brittany.

Walter of Coutances, the future Bishop of Rouen, donated a beautiful and splendid ivory reliquary to Bodmin for keeping the relics of St. Petroc. At the Reformation, the relics of St. Petroc disappeared (they were probably buried in a safe place) while his reliquary was for a while lost. But in the nineteenth century, this unique shrine was discovered absolutely safe near Bodmin church, and it has been displayed inside this church as a great symbol of Cornwall to this day. Surprisingly, this splendid relic was again temporarily lost in 1994, being stolen by a vandal. At that time all believers of Cornwall were encouraged to pray, the incident was reported to the Queen, and thanks to efforts of the police the reliquary was miraculously found safe in the field of Yorkshire in the north of England.

There is still a holy well in the churchyard of Bodmin church, associated with another saint, St. Guron, a contemporary of Petroc who had lived here in a cell before the saint’s arrival and then moved to a spot called Gorran.1 There are also some monastic ruins close to the church, and the splendid holy well of St. Petroc is located in Priory Park. In medieval times, monks of Bodmin produced two famous “Gospels of Bodmin” which are now both kept at the British Museum. In the Cornish village of Little-Petherick, where Petroc founded a monastery, there is a medieval church dedicated to him. The only Somerset church of St. Petroc is situated in the village of Timberscombe. Among important historic churches dedicated to Petroc, we can mention churches in Petrockstow (seventh – eighth century), Lydford, Newton St. Petrock, Dartmouth, Inwardleigh, Farringdon, Hartford, Parracombe (all in Devon), Llanbedrog on the Llyn Peninsula (Gwynedd, Wales), St. Petrox (Pembrokeshire, Wales) and Egloshayle (Cornwall).

In the late twentieth century, an Orthodox monastery was dedicated to St. Petroc in Tasmania. The saint is much venerated in Cornwall, Devon, Wales, Brittany; and in the medieval period veneration for him even extended to York, Bury, and Ely. A number of settlements of former Dumnonia still bear the name of St. Petroc—for example, Petrockstowe and Newton St. Petrock (Devon). Moreover, the official flag of the county of Devon has since 2006 been called, “St. Petroc’s flag”.

Holy Father Petroc, pray to God for us!

புனிதர் குயிரினஸ் ✠(St. Quirinus of Sescia June 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் குயிரினஸ் ✠

(St. Quirinus of Sescia)

ஆயர், மறைசாட்சி:

(Bishop and martyr)

பிறப்பு: தெரியவில்லை

இறப்பு: கி.பி. 309

சபரியா, பன்னோனியா, ரோம பேரரசு

(Sabaria, Pannonia, Roman Empire)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:

சேன் செபஸ்டினோ பேராலயம், ஃபுயோரி லெ முரா, ரோம், இத்தாலி

(Basilica of San Sebastiano fuori le mura, Rome, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:

சிசக், குரோஷியா

(Sisak, Croatia)

புனிதர் குயிரினஸ், குரோஷியா (Croatia) நாட்டின் "சேசியா" (Sescia) மறைமாவட்டத்தின் ஆதிகால ஆயர் ஆவார். இது, தற்போதைய "சிசக்" (Sisak) மறைமாவட்டம் ஆகும். இவர், "செசரியாவின் யூசிபியஸ்" (Eusebius of Caesarea) மூலமாக குறிப்பிடப்படுகிறார்.

இவர், கி.பி. 309ம் ஆண்டு, "டயக்லேஷியன்" துன்புருத்தல்களின்போது (Persecutions of Diocletian) கொல்லப்பட்டதாக ஒரு நம்ப இயலாத குறிப்பும் உள்ளது. தப்பி ஓட முயன்ற குயிரினஸ், கைது செய்யப்பட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்டார். சிறையில், தமது சிறை அதிகாரியான "மார்செல்லஸ்" (Marcellus) என்பவனை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். 

மூன்று நாட்களின் பின்னர், "பன்னோனியா பிறிம்" மாநில ஆளுநரான (The Governor of Pannonia Prim) "அமன்ஷியஸ்" (Amantius) என்பவன் "சபரியா" (Sabaria) என்ற இடத்திற்கு கொண்டுசெல்ல உத்தரவிட்டான். இந்த இடம் தற்போது ஹங்கேரி நாட்டிலுள்ள "ச்ஸோம்பதெளி" (Present-day Szombathely, Hungary) ஆகும். அங்கே அவருடைய விசுவாசத்தைக் கெடுக்கும் முயற்சிகள் நடந்தன. பின்னர், ஆயரது கழுத்தில் ஒரு மைல்கல்லை கட்டி, உள்ளூரிலுள்ள "ஜியோன்ஜியோஸ்" (Gyöngyös River) ஆற்றில் எறிந்தனர்.

உள்ளூரான "சவரியாவின்" (Savaria) கிறிஸ்தவர்கள் அவரது உடலை மீட்டு "ஸ்காரபடியஸ்" (Scarabateus) என அறியப்படும் வாயிற்கதவருகே அடக்கம் செய்தனர்.

† Saint of the Day †

(June 4)

✠ St. Quirinus of Sescia ✠

Bishop and Martyr:

Born: ----

Died: 309 AD

Sabaria, Pannonia, Roman Empire

Venerated in: Roman Catholic Church

Canonized: Pre-Congregation

Major shrine: Basilica of San Sebastiano Fuori le mura, Rome, Italy

Feast: June 4

Patronage: Sisak, Croatia

Quirinus is venerated as an early bishop of Soscia, now Sisak in Croatia. He is mentioned by Eusebius of Caesarea.

A Passio, considered unreliable, states that Quirinus was killed during the persecutions of Diocletian after being arrested in 309. Quirinus had attempted to flee but was imprisoned. He managed to convert his jailer, named Marcellus, to Christianity. After three days, the governor of Pannonia Prima, Amantius, ordered him taken to Sabaria (present-day Szombathely, Hungary), where after attempting to make Quirinus abjure his faith, he had the bishop thrown into the local Gyöngyös River with a millstone around his neck.

A variant of the legend states that he was almost killed during Diocletian's persecution of Christians: the authorities tied him to a millstone and threw him into a river, but he freed himself from the weight, escaped, and continued to preach his faith. Saint Florian, another saint associated with Pannonia, was also said to have been executed by drowning with a stone tied around his neck. The Acts of the martyrdom of the saint were collected and a hymn was written in his honor by Prudentius.

The Emperors Diocletian and Maximian, having abdicated the empire in the year 303, their successor, Galerius, continued the persecution against the Christians. St Quirinus, who was bishop of Siscia, in Croatia, after having converted the inhabitants of that country to the faith of Christ, understanding that Maximus, who ruled in Pannonia as a lieutenant for the governor, had given orders for his arrest, escaped from the city, in order that he might be spared for the benefit of his flock.

He was overtaken, however, by the soldiers, and presented before Maximus, who asked him why had fled; the saint replied, “I obey the orders of my Master, who hath said, ‘When they persecute ye in one city, flee ye into another.’”

“Who hath given this order?” Maximus demanded.

“Jesus Christ, who is the true God.” Saint Quirinus answered boldly.

“But knowest thou not that the emperor can find thee in all places,” Maximus asked coyly, “and that thy God cannot save thee from our hands?”

“I know this,” Saint Quirinus answered, “that our God is with us, and can succor us in all places. He, it is that grants me strength in this my decrepit age, and will also uphold me during thy tortures.”

“Thou speakest much because thou art an old man,” Maximus taunted, “and hopest to baffle us with talk. We require thy submission, not thy exhortations. There shall be no further toleration for Christians in the empire. The emperor has ordered that all shall sacrifice to the gods on pain of death. Obey, therefore.”

“I cannot obey orders that are contrary to my religion. How can I refuse to obey God, in order to please men?”

“Dotard!” Maximus shouted. “Hadst thou not lived so long, thou wouldst not have learned such idle talk – obey the emperor, and learn to be wise, even at the close of thy days.”

“Dost thou then think it wisdom to commit such an act of impiety?”

“No more words,” Maximus bellowed. “Choose to be a priest of Jupiter, or to die amid torments.”

“I have already made my choice,” Saint Quirinus answered calmly, “and I now exercise the functions of a priest, in offering myself as a sacrifice to my God, and esteem myself happy in being, at the same time, the priest and the victim.”

Maximus, unwilling to hear him any longer, caused Quirinus to be cruelly scourged. The holy bishop, during the infliction, raised his eyes to heaven and returned thanks to God. Then, turning towards Maximus, he said that he was willing to suffer still greater torments, in order to give a good example to his followers; but the lieutenant, fearing that he might expire under the lash, sent him back to prison.

St. Quirinus, upon his arrival, again thanked God for what he had suffered and prayed that those who were in prison might be illuminated by the light of the true faith. About midnight the martyr was seen surrounded by a great light, whereupon the jailer, named Marcellus, casting himself at the feet of the saint, exclaimed, “Servant of God, pray to him for me since I believe that there is no other God than he whom thou adorest.”

Saint Quirinus, having instructed him in the faith, as well as the time would permit, baptized him.

At the expiration of three days, Quirinus was sent, loaded with chains, to Amantius, the governor of the greater Pannonia, which is now called Hungary. On his way thither he was confined at Sabadia, where he was visited by some Christian women, who brought him food. While the saint was blessing his meal, the chains fell from his hands and feet, as the Lord wished to show, by this sign, his approval of the charity done to the venerable relate.

Upon his arrival the governor had Quirinus brought before him, and, having read the proceedings of his former trial, endeavored to shake his resolution by threatening to put him to the cruelest death, notwithstanding his most advanced age. The saint replied that the recollection of his old age should the more induce him to despise death, as he had but a short time to live; and Amantius, despairing of being able to change him, ordered him to be cast into the river Sabarius, with a mill-stone tied to his neck.

While the saint was being lied to the bridge, a great concourse of people had assembled. They saw him cast into the river, together with the mill-stone, but both were seen to float upon the surface of the water; whence the holy bishop commenced to exhort the faithful to remain firm in the faith, and, as he continued to preach thus for a considerable time, many pagans were converted.

At last, the saint made the following prayer. “Christ Jesus, my Savior, these people have already seen the wonders of Thy power. Grant me now the grace to die for Thee, nor permit me to lose the crown of martyrdom.”

The body of Saint Quirinus then sank, together with the stone, and he thus rendered his soul to God on the 4th of June, at the beginning of the fourth century. His death is placed by Saint Jerome in the year 310, and by Baronius 308.

The body of Saint Quirinus was afterward translated to Rome and buried near the catacombs of St Sebastian, but Pope Innocent II finally deposited it in the church of Saint Mary beyond the Tiber.

புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன் ✠(St. Filippo Smaldone June 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 4)

✠ புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன் ✠

(St. Filippo Smaldone)

குரு, நிறுவனர்:

பிறப்பு: ஜூலை 27, 1848

நேபிள்ஸ், இரண்டு சிசிலிகளின் இராச்சியம்

(Naples, Kingdom of the Two Sicilies)

இறப்பு: ஜூன் 4, 1923 (வயது 74)

லெக்ஸ், இத்தாலி இராச்சியம்

(Lecce, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திப்பேறு பட்டம்: மே 12, 1996

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நியமனம்: அக்டோபர் 15, 2006

திருத்தந்தை பதினாறாம் பெனடிக்ட்

(Pope Benedict XVI)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 4

பாதுகாவல்:

திருஇருதய சலேசியன் அருட்சகோதரியர்

(Salesian Sisters of the Sacred Hearts)

காது கேளாத மக்கள்

வாய் பேச இயலாத மக்கள்

புனிதர் ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன், ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க குருவும், "திருஇருதய சலேசியன் அருட்சகோதரியர்" (Salesian Sisters of the Sacred Hearts) சபையின் நிறுவனரும் ஆவார். ஸ்மால்டோன் தனது வாழ்நாளில் காது கேளாதோருடனான விரிவான பணிகளுக்காக மிகவும் பிரபலமானவர். அருட்தந்தை ஸ்மால்டோன் ஒரு திறமையான போதகராக இருந்தார். அவர் அனாதைகள் மற்றும் ஊமை மக்களை சரியான முறையில் கவனிப்பதிலும், பராமரிப்பதிலும் அர்ப்பணிப்புடன் அறியப்பட்டார். இது அவருக்கு குடிமை அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது.

ஃபிலிப்போ ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1848ம் ஆண்டில் நேபிள்ஸ் (Naples) நகரில் வசித்துவந்த அன்டோனியோ ஸ்மால்டோன் (Antonio Smaldone) மற்றும் மரியா கான்செட்டா டி லூகா (Maria Concetta De Luca) ஆகியோரது ஏழு குழந்தைகளில் முதல் குழந்தையாகப் பிறந்தார். அவர் கி.பி. 1858ல், தனது முதல் நற்கருணை (First Communion) பெற்ற இவர், கி.பி. 1862ம் ஆண்டு, தனது உறுதிப்பூசுதல் (Confirmation) அருட்பிரசாதத்தையும் பெற்றார்.

தமது படிப்புக்காக அப்போஸ்தலப் பணிகளை கைவிட விரும்பாத இவர், இளம் சபைக்கான தேர்வில் கிட்டத்தட்ட தோல்வியடைந்தார். நேபிள்ஸ் கார்டினல் பேராயர் (Cardinal Archbishop of Naples)  வணக்கத்துக்குரிய சிஸ்டோ ரியாரியோ ஸ்ஃபோர்ஸ் (Venerable Sisto Riario Sforz)  அனுமதியுடன் கி.பி. 1876ம் ஆண்டில் அவர் நேபிள்ஸுக்குத் திரும்பினார். ரோசானோ-கரியாட்டி (Archdiocese of Rossano-Cariat) மறைமாவட்டத்தில் கல்வி கற்ற காலத்திற்குப் பிறகு, அவர் கி.பி. 1870ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 31ம் தேதியன்று, ஒரு துணை திருத்தொண்டராக (Subdeacon) நியமிக்கப்பட்டார். கி.பி. 1871ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 27ம் தேதியன்று, ஒரு திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்யப்பட்டார்.

ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1871ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 23ம் நாளன்று, குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். தனது இறையியல் கல்வியின்போது நேபிள்ஸின் காது கேளாத மக்களுக்கு உதவுவதற்கான முயற்சிகளைத் தொடங்கினார். மேலும் நோயுற்றவர்களுடன் பணியாற்றினார். ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் தனது ஊமையாக இருந்த மாணவர்கள் மீது விரக்தியடைந்த இவர், மனச்சோர்வடைந்தார். வெளிநாட்டு மறைப்பணிகளுக்குச் செல்வதற்காக கற்பித்தல் பணியை கைவிட அனுமதி கேட்டார். ஆனால் அவரை சமாதானப்படுத்திய அவரது ஆன்மீக இயக்குனர், அவரை அங்கேயே நிலைத்திருக்கவும், தனது வேலையைத் தொடரவும் அறிவுறுத்தினார்.

கி.பி. 1884ம் ஆண்டில், அவர் வாழ்ந்த பகுதி, காலரா நோயால் பாதிக்கப்பட்டபோது, அந்நோயால் தாக்குண்ட ஸ்மால்டோன் கிட்டத்தட்ட இறக்கும் நிலைக்குப் போய் உயிர் பிழைத்தார். மேலும், அன்னை மரியாளின் கருணையாலேயே தாம் உயிர் பிழைத்ததாக உறுதியாக நம்பினார். கி.பி. 1885ம் ஆண்டில், மார்ச் மாதம், 25ம் நாளன்று, காது கேளாதோர் மற்றும் வாய் பேச இயலாதோருக்காக "லெஸ்" (Lecce) நகரில், தந்தை லோரென்சோ அப்பிசெல்லா மற்றும் பல கன்னியாஸ்திரிகளின் உதவியுடன் ஒரு சபையை நிறுவினார். அதனை தனது பராமரிப்பில் வைத்திருந்த அவர், கி.பி. 1897ம் ஆண்டில் ரோம் (Rome) மற்றும் பாரி (Bari) இரண்டு நகரங்களிலும் தனது சபையின் பல கிளைகளைத் திறந்தார். கி.பி. 1912ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 18ம் தேதி, அவரது சபை, ஃபிரான்சிஸ்கன் சபையுடன் (The Order of Friars Minor) ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது. கி.பி. 1915ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், 30ம் தேதி, திருத்தந்தை பதினைந்தாம் பெனடிக்ட் (Pope Benedict XV) அவர்களிடமிருந்து பாராட்டுக்கான ஆணையை பெற்ற இவரது சபை, கி.பி. 1925ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 21ம் தேதி, ஸ்மால்டோன் இறந்த பின்னர் திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ் (Pope Pius XI) அவர்களிடமிருந்து முழு அங்கீகாரத்தையும் பெற்றது.

ஸ்மால்டோன், நற்கருணை பக்தியை பரப்பும் நோக்கில், "நற்கருணை ஆராதனைக்கான குருக்களின் குழு" (Eucharistic League of Priest Adorers) மற்றும், "நற்கருணை ஆராதனைக்கான மகளிர் குழு" (Eucharistic League of Women Adorers) ஆகிய இரண்டு குழுக்களை நிறுவினார். தூய ஃபிரான்சிஸ் டி சலேஸ் மறைப்பணியாளர்களின் (Missionaries of Saint Francis de Sales) தலைமைப் பொறுப்பில் அவர் ஒரு குறுகிய காலத்திற்கு பணியாற்றினார். அவரை லெஸ் பேராலயத்தில் பொறுப்பாளராக நியமனம் செய்த திருச்சபை அதிகாரிகளைப் போலவே, குடிமை அதிகாரிகளும் அவரைப் பாராட்டி அங்கீகரித்தனர். கி.பி. 1880ம் ஆண்டில், மிலன் (Milan) நகரில் நடந்த காது கேளாதோருக்கான ஆசிரியர்களின் மாநாட்டில் ஒரு நிபுணராக பங்கேற்க அனுப்பப்பட்டார்.

நீரிழிவு தொடர்பான சிக்கல்களாலும், இருதய நோய்களாலும் பாதிக்கப்பட்டிருந்த ஸ்மால்டோன், கி.பி. 1923ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 4ம் தேதி, இரவு 9:00 மணிக்கு  இறந்தார். அவரது மீபொருட்கள், பின்னர் 1942ம் ஆண்டு, சபையின் தலைமை இல்லத்திற்கு மாற்றப்பட்டன. 2005ம் ஆண்டில், இவரது சபையின் கிளைகள், ருவாண்டா (Rwanda), மால்டோவா (Moldova) போன்ற நாடுகளில் 398 மறைப்பணியாளர்களுடன், மொத்தம் 40 இல்லங்கள் இருந்தன.

† Saint of the Day †

(June 4)

✠ St. Filippo Smaldone  ✠

Priest, and Founder:

Born: July 27, 1848

Naples, Kingdom of the Two Sicilies

Died: June 4, 1923 (Aged 74)

Lecce, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: May 12, 1996

Pope John Paul II

Canonized: October 15, 2006

Pope Benedict XVI

Feast: June 4

Patronage:

Salesian Sisters of the Sacred Hearts

Deaf people

Mute people

St. Filippo Smaldone, Priest and Founder of the Salesian Sisters of the Sacred Hearts, Preacher, Catechist, Apostle of Eucharistic Adoration and Our Lady, Apostle of Charity and especially of orphans, the blind and the deaf, Spiritual Advisor and Director – Born on 27 July 1848 in Naples, Italy and died on 4 June 1923 in Lecce, Italy from a combination of diabetes and a heart condition. St Filippo is best known for his extensive work with the deaf, the blind and orphans, during his lifetime. Father Smaldone was a gifted preacher known for his commitment to proper Catechesis and to the care of orphans and the mute, which earned him civic recognition.

Filippo Smaldone was born in Naples on 27 July 1848, at a time of political and social turmoil in Italy as well as for the Church.   Notwithstanding the social, political, and religious unrest that surrounded him, he decided to dedicate himself to the service of the Church and become a priest.

While he was still a philosophy and theology student, he became involved in helping the many marginalized people and deaf-mutes in Naples, who at the time were without appropriate forms of assistance. His dedication to the apostolate did not leave him much time to study and it was with difficulty that he passed the examination for Minor Orders.

After a period of time in what is today known as the Archdiocese of Rossano-Cariati, where he could concentrate on his studies, he returned to the Archdiocese of Naples in 1876. There he continued to study and to work with deaf-mutes and was ordained a priest on 23 September 1871.

Fr Smaldone dedicated himself to the priestly ministry through evening catechism classes and visiting the hospitalized and homebound sick. During a plague epidemic, he too caught the contagion but he was miraculously cured through intercession to Our Lady of Pompeii, for whom he cherished a special, lifelong devotion.

In addition to his parish ministry, he continued his pioneer work in the education of deaf-mutes;  however, he met many obstacles during his work and became discouraged, at one point wanting to change ministries and head for the foreign missions.

But it was his wise confessor who convinced him that his true mission was in Naples among the people who needed him most.   Thus, he gave himself without reserve to this apostolate and made it the principal object of his mission.

Armed with the great experience he had acquired through the years, Fr Smaldone went to Lecce, Italy, on 25 March 1885, where he founded an institute for deaf-mutes with Fr Lorenzo Apicella and a group of Sisters, he had specially trained. This was the basis for the Congregation of the Salesian Sisters of the Sacred Hearts, which rapidly took root and flourished.

After founding the Lecce institute, which became the Motherhouse of the Congregation he founded, in 1897 Fr Smaldone opened other institutes in Rome and Bari, Italy. Due to the great need, Fr Smaldone soon expanded his work to include blind children, orphans, and the abandoned in his institutes.

Signs of the great work he accomplished for the love of God and neighbor were both external and internal trials. In fact, one of his favorite sayings was:  “The Lord sends us trials and tribulations to settle our debt to Him”.

From without he had to defend himself against the anti-Church municipal council;  from within, he had to deal with the departure of the first superior of the new Congregation he founded, which provoked a long apostolic visit on the part of the Holy See.

The crucible of trials thus tried this holy man of God and found him and his works worthy. He continued to strive, with fatherly affection, to educate his deaf-mute students and to give the Salesian Sisters a complete religious formation.

Fr Smaldone also served as a confessor and spiritual director to priests, seminarians, and various religious communities. He founded the Eucharistic League of Priest Adorers and Women Adorers and was superior of the Congregation of the Missionaries of St Francis de Sales.

He was appointed a canon of Lecce Cathedral and at one point was awarded a commendation by the civil Authorities.

Fr Filippo Smaldone died of a serious diabetic condition with heart complications on 4 June 1923 at the age of 75; he was in Lecce and surrounded by the affection of the Sisters and many of the needy whom he had served throughout his life.

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா ( St. Francis Caracciolo ) June 4

இன்றைய புனிதர் :

(04-06-2020)

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா 

( St. Francis Caracciolo )

பிறப்பு : 13 அக்டோபர் 1563

வில்லா சாந்தா மரியா (Santa Maria), நேப்பிள்ஸ் பேரரசு

இறப்பு : 4 ஜூன் 1608 ( அகவை 44 )

நேயாப்பல் (Neapel)

அருளாளர் பட்டம் : ஜூன் 4, 1769

திருத்தந்தை பதினான்காம் கிளேமன்ட்

புனிதர் பட்டம் : மே 24, 1807

திருத்தந்தை ஏழாம் பயஸ்

நினைவுத் திருநாள் : ஜுன் 4

பாதுகாவல் : 

நேப்பிள்ஸ் (இத்தாலி) ,இத்தாலிய சமையல்காரர்கள்

புனித பிரான்ஸ் கராசியோலா, பிறந்த சில நாட்களிலேயே தோல் நோய்க்கு ஆளானார். இதனால் பலமுறை மக்களால் ஒதுக்கப்பட்டார். இவர் புரிந்த கடுந்தவத்தினாலும், ஜெபத்தினாலும் இவரது நோய் குணமாகியது. நோயாளிகளை பராமரிக்கும் பணியை இவர் சிறுவயதிலேயே மிக ஆர்வத்தோடு செய்துவந்தார்.

அப்போது பணியாற்றும் போது ஒருநாள், தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்ற எண்ணம் மனதிற்குள் உதிக்கவே 1587ம் தன் ஆசையை நிறைவேற்றி குருவானார். குருவான பிறகும் தொடர்ந்து நோயாளிகளை கவனிக்கும் பொறுப்பும், இறக்கும் தருவாயில் உள்ளவர்களை, அமைதியான மரணமடைய தயாரிக்கும் பொறுப்பும், இவருக்கு அளிக்கப்படவே, அப்பணியை இவர் மிகுந்த ஆர்வத்துடனும், புனிதத்துடனும் செய்தார். அதோடு மனநோயாளிகளையும் கவனித்து ஆறுதல் அளித்து வந்தார்.

இவரது பணி மிகவும் வளர்ச்சியடையவே நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து பெரிய குழுவாக காட்சியளித்தது. எனவே அவர்களைக் கொண்டு ஏழைகளை பராமரிப்பதற்கென ஒரு சபையைத் தொடங்கினார். 1588ம் ஆண்டு அச்சபை துறவற சபையாக, திருத்தந்தை 5ம் சிக்ஸ்டஸ் (Pope Sixtus V) அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது.

அச்சபையை தொடர்ந்து, மிகப் பொறுப்போடு கவனிக்க ஜியோவானி அடோர்னோ (Giovanni Adorno) என்பவரை சபைத்தலைவராக தேர்ந்தெடுத்தார். 1593ம் ஆண்டு வரை அவர் பணியாற்றி இறந்துவிடவே, பிரான்ஸ் கராசியோலா சபைத்தலைவர் பொறுப்பை ஏற்றார். பின்னர் அவர் அச்சபைக்கு "ஏழைகளின் நண்பர்" என்று பெயரிட்டார்.

மிக விரைவாக அச்சபை ஸ்பெயின் மற்றும் மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகளில் பரவியது. இவர் தனது துறவற குழுமங்களை பார்வையிட அடிக்கடி ஏராளமான பயணங்களை மேற்கொண்டார். இதனால் மீண்டும் நோய்தாக்கப்பட்டு தன் 44ம் வயதில் இறந்தார்.

​

செபம் :

குணமளிப்பவரே இறைவா! இவ்வுலகில் நோயினால் துன்பப்படும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் ஆசீர்வதியும். தங்களின் நோய்களை தாங்கிக் கொள்ள கூடிய உடல் பலத்தையும், மன வலிமையையும் தந்து காத்தருளும். மருத்துவர்க்கு மருத்துவராய் இருந்து, குணமளித்து வழிநடத்தியருளும். 

ஆமென் †

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (04-06-2020)

Saint Francis Caracciolo

Born to the nobility; related to Saint Thomas Aquinas and to the princes of Naples. Enjoyed hunting. Cured of a leprous-like disease at age 22, he took the cure as a miraculous sign for his life. He sold his goods, gave the money to the poor, and went to study theology in Naples, Italy in 1585. Ordained in 1587. Joined the Contraternity of the Bianchi della Giustizia (the White Robes of Justice) whose ministry was with condemned prisoners. With John Augustine Adorno, he founded the Congregation of the Minor Clerks Regular with a ministry to the sick and to prisoners; they received approval from Pope Sixtus V on 1 July 1588, Pope Gregory XIV on 18 February 1591, and Pope Clement VIII on 1 June 1592. Chosen superior of the Congregation at Naples on 9 March 1593; he made sure to daily perform the most menial tasks of the house. Established Congregation houses in Rome, Madrid, Valladolid, and Alcala. Noted for his work for the poor, and as a miracle worker and prophet; he was a popular preacher, and cured by blessing the sick with the sign of the cross. Pope Paul V wished to make him a bishop, but he repeatedly refused, citing the Congregation's vow not to seek any high position in the Church. Near the end of his life he resigned his duties and spent his remaining time as prayerful prior and novice master at Santa Maria Maggiore.

Born :

13 October 1563 at his family's castle at Villa Santa Maria, Abruzzi, Italy as Ascanio Pisquizio

Died :

4 June 1608 at Agnone, Italy of a fever

• relics at Naples, Italy and San Lorenzo in Lucina, Rome, Italy

Beatified :

4 June 1769 by Pope Clement XIV

Canonized :

24 May 1807 by Pope Pius VII

Patronage :

Association of Italian Cooks (chosen in 1996)

• Naples, Italy (chosen in 1838)

---JDH---Jesus the Divine Healer---

இன்றைய புனிதர்

2020-06-04

புனித பிரான்ஸ் டி கராசியோலா (St. Franz de Caracciolo)

நேயாப்பல் நாட்டின் பாதுகாவலர்

பிறப்பு

13 அக்டோபர் 1563

சாந்தா மரியா (Sanra Maria)

இறப்பு

4 ஜூன் 1608

நேயாப்பல்(Neapel)

புனிதர்பட்டம்: 1807, திருத்தந்தை 7 ஆம் பயஸ்

இவர் பிறந்த சில நாட்களிலேயே தோல் நோய்க்கு ஆளானார். இதனால் பலமுறை மக்களால் ஒதுக்கப்பட்டார். இவர் புரிந்த கடுந்தவத்தினாலும், ஜெபத்தினாலும் இவரது நோய் குணமாக்கப்பட்டது. நோயாளிகளை பராமரிக்கும் பணியை இவர் சிறுவயதிலேயே மிக ஆர்வத்தோடு செய்துவந்தார். அப்போது பணியாற்றும் போது, ஒருநாள் தான் ஓர் குருவாக வேண்டுமென்ற எண்ணம் மனதிற்குள் உதிக்கவே 1587 ஆம் தன் ஆசையை நிறைவேற்றி குருவானார். குருவான பிறகும் தொடர்ந்து நோயாளிகளை கவனிக்கும் பொறுப்பும், இறக்கும் தருவாயில் உள்ளவர்களை, அமைதியான மரணமடைய தயாரிக்கும் பொறுப்பும், இவருக்கு அளிக்கப்படவே, அப்பணியை இவர் மிகுந்த ஆர்வத்துடனும், புனிதத்துடனும் செய்தார். அதோடு மன்நோயாளிகளையும் கவனித்து ஆறுதல் அளித்து வந்தார்.

இவரது பணி மிகவும் வளர்ச்சியடையவே நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து பெரிய குழுவாக காட்சியளித்தது. எனவே அவர்களை கொண்டு ஏழைகளை பராமரிப்பதற்கென ஒரு சபையைத் தொடங்கினார். 1588 ஆம் ஆண்டு அச்சபை துறவற சபையாக, திருத்தந்தை 5ஆம் சிக்டஸ்(Pope Sixtus V) அவர்களால் அவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. அச்சபையை தொடர்ந்து, மிகப் பொறுப்போடு கவனிக்க ஜியோவானி அடோர்னோ(Giovanni Adorno) என்பவரை சபைத்தலைவராக தேர்ந்தெடுத்தார். 1593 ஆம் ஆண்டு வரை அவர் பணியாற்றி இறந்துவிடவே, பிரான்ஸ் டி கராசியோலா சபைத்தலைவர் பொறுப்பை ஏற்றார். பின்னர் அவர் அச்சபைக்கு "ஏழைகளின் நண்பர்" என்று பெயரிட்டார். மிக விரைவாக அச்சபை ஸ்பெயின் மற்றும் மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகளில் பரவியது. இவர் தனது துறவற குழுமங்களை பார்வையிட அடிக்கடி ஏராளமான பயணங்களை மேற்கொண்டார். இதனால் மீண்டும் நோய்தாக்கப்பட்டு தன் 44 ஆம் வயதில் இறந்தார்.

செபம்:

குணமளிப்பவரே இறைவா! இவ்வுலகில் நோயினால் துன்பப்படும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் ஆசீர்வதியும். தங்களின் நோய்களை தாங்கிக் கொள்ள கூடிய உடல் பலத்தையும், மன வலிமையையும் தந்து காத்தருளும். மருத்துவர்க்கு மருத்துவராய் இருந்து, குணமளித்து வழிநடத்தியருளும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

துறவி, மறைபோதகர் பசிஃபிக்குஸ் Pacificus von Ceredano OFM

பிறப்பு: 1420, செரேடானோ Ceredano, இத்தாலி

இறப்பு: 4 ஜூன் 1482, சார்டீனியன் Sardinien, இத்தாலி

ஆராஸ் நகர் மறைசாட்சி சட்டூர்னினா Saturnina von Arras

பிறப்பு: 7 ஆம் நூற்றாண்டு, ஜெர்மனி

இறப்பு: 7 ஆம் நூற்றாண்டு, ஆராஸ், பிரான்சு

பாதுகாவல்: வீட்டு விலங்குகள்