புனிதர் மகதலின் மரியாள் ✠(St. Mary Magdalene) July 22

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 22)

✠ புனிதர் மகதலின் மரியாள் ✠

(St. Mary Magdalene)

அப்போஸ்தலர்களின் அப்போஸ்தலர்:

(Apostle to the Apostles)

பிறப்பு: தகவலில்லை

மகதலா, யூதேயா

(Magdala, Judea)

இறப்பு: தகவலில்லை

பிரான்ஸ் அல்லது எபேசஸ் 

(France or Ephesus) 

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheranism)

மற்ற எதிர் திருச்சபைகள்

(Other Protestant Churches)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 22

பாதுகாவல்: 

மருந்து செய்து விற்பவர்கள்; தியான வாழ்வு வாழ்பவர்கள்; மனம்மாறியவர்கள்; கையுறை செய்பவர்கள்; சிகை அலங்காரம் செய்பவர்கள்; பெண்கள், செய்த பிழைக்கு மனம் வருந்துபவர்கள், இத்தாலியர்.

புனிதர் மகதலின் மரியாள், புதிய ஏற்பாட்டின்படி, இயேசுவின் பிற சீடர்களில் ஒருவராக இயேசுவுடன் பயணித்த யூதப் பெண் ஆவார். இவர், இயேசுவின் சிலுவைப் பாடுகளையும் இறைவனின் உயிர்த்தெழுதலையும் நேரில் கண்டவர் என அறியப்படுகிறது. நான்கு நற்செய்தி நூல்களுல், பிற அப்போஸ்தலர்களைவிட, சுமார் 12 தடவைக்கும் அதிகமாக இவரது பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 

இவரது பெயர் இவர் பிறந்த ஊரான தற்போதய இசுரேலில் அமைந்துள்ள மகதலாவின் மரியாள் எனப் பொருள்படும்.

இயேசு அவரை "ஏழு அரக்கர்களிடமிருந்து" காப்பாற்றியதாக, (லூக்கா 8:2 & மார்க்கு 16:9) கூறப்படுவது சிக்கலான நோய்களிலிருந்து அவரைக் குணப்படுத்தியதைக் குறிப்பதாக புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது. மகதலின் மரியாள் இயேசுவின் கடைசி நாட்களில் - பாடுகள்பட்டு, மரித்து, உயிர்தெழும்வரை கூடவே இருந்தார்; அவரை சிலுவையில் அறைந்தபோது, (அன்பிற்குரிய ஜானைத் தவிர) பிற ஆண் சீடர்கள் ஓடியபோதும், பின்னர் கல்லறையிலும் உடனிருந்தார்.

இவர் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை, கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை, ஆங்கிலிக்கன் சமூகம், லூதரன் திருச்சபை மற்றும் பிற எதிர் திருச்சபைகளால் புனிதராக மதிக்கப்படுகிறார். இவரது நினைவுத் திருநாள் ஜூலை 22 ஆகும். மரியாளின் வாழ்க்கை, ஆய்வாளர்களால் தொடர்ந்து சர்சைக்குட்படுத்தப்பட்டு வந்துள்ளது.

புனிதர் லுக்கா எழுதிய நற்செய்தியின் ஏழாம் அதிகாரத்தில் நாம் காணும் பாவியான பெண்ணும், லூக்கா பத்தாம் அதிகாரம், அருளப்பர் பதினோரம் அதிகாரம் ஆகியவற்றில் நாம் காணும் மார்த்தாள் - லாசர் இவர்களுடைய சகோதரியும் இவரேயாவார்.

இவர் வேறு பல புண்ணிய பெண்களோடு இயேசுவைப் பின்சென்று அவருக்கு சேவை செய்து வந்தார். இயேசு தனக்குச் செய்த உதவிகளுக்கு நன்றியாக, இவர் தனது உடமைகளைப் பயன்படுத்தி, அவருக்குச் சேவை செய்தார். சாகும்வரை அவருக்குப் பிரமாணிக்கமாய் இருந்தார்.

மரியாள் ஓர் பெரும்பாவி என்று மக்களால் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டபோது, தன் நிலையை உணர்ந்து அழுது, இயேசுவிடம் ஓடிச்சென்றார். தன் பாவங்களின் பரிகாரமாய் செய்த செயலினால், இயேசுவின் ஆழ்மனதில் இடம்பிடித்தார். அன்னை மரியாளுக்குப் பிறகு, இயேசுவின் அருகில் எப்போதும் அவருக்காக வாழ்ந்தவர்.

"என்னை இப்படி பற்றிக்கொள்ளாதே" என்று ஆண்டவரே கூறுமளவுக்கு, அவர் மேல் அன்புகொண்டவர். இயேசுவைப் பற்றிக்கொள்வதில் அனைவருக்கும் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாய் அன்றிலிருந்து இன்றுவரை திகழ்கிறார்.

இயேசு தொங்கிய சிலுவையின் அடியில் இவர் நின்றார்.

கல்லறை வெறுமனே இருப்பதை முதன்முதலில் பார்த்து, இயேசுவை காணவில்லையே என்று ஆதங்கப்பட்டு, கண்ணீர் விட்டு அழுது, இயேசுவை பற்றிக்கொண்டவர் இவர்.

உயிர்த்த இயேசு தம் அன்னைக்கு முதலில் காட்சி கொடுத்தார். அடுத்தபடியாக காட்சி கொடுத்தது இவருக்கே.

யோவான் 20 மற்றும் மார்க்கு 16:9 ஆகிய இரு நற்செய்தியாளர்கள் கூற்றுப்படி, இயேசு உயிர்த்தெழுந்த பிறகு, முதலில் அவரைக் கண்டதும் மகதலின் மரியாளேயாவார்.

உயிர்த்த இயேசுவைக் காணும்வரை இவர் இளைப்பாறவில்லை. "அவரை எங்கே வைத்திருக்கிறீர்கள்? நான் அவரைத் தூக்கிக் கொண்டு செல்வேன்" என்றார். அவரைத் தூக்கிச் செல்ல இவரால் முடியாதென்றாலும், இச்சொற்கள் இவரது அன்பைக் காட்டுகின்றன. இவரை யூதர்கள் நாடு கடத்தினார்கள்.

மார்த்தாள், லாசர் மற்றும் இன்னும் சில சீடர்களுடன் இவர் ஃபிரான்ஸ் நாட்டை அடைந்தார் என பாரம்பரியம் கூறுகிறது.

† Saint of the Day †

(July 22)

✠ St. Mary Magdalene ✠

Apostle to the Apostles:

Venerated in:

Latin Christianity

Oriental Catholicism

Eastern Orthodox

Oriental Orthodox

Anglican Communion

Lutheranism

Other Protestant churches

Bahá'í Faith

Canonized: Pre-Congregation

Feast: July 22

Patronage:

Apothecaries, Arahal, Spain, Atrani, Italy, Casamicciola Terme, Ischia, Contemplative life, Converts, Glove makers, Hairdressers, Kawit, Cavite, Amadeo, Cavite, Magdalena, Laguna, Order of Preachers, Perfumeries, People ridiculed for their piety, Pharmacists, Pililla, Rizal, Penitent sinners, Tanners, Sexual temptation, Women

Mary Magdalene, sometimes called simply the Magdalene or the Madeleine, was a Jewish woman who, according to the four canonical gospels, traveled with Jesus as one of his followers and was a witness to his crucifixion, burial, and resurrection. She is mentioned by name twelve times in the canonical gospels, more than most of the apostles. Mary's epithet Magdalene most likely means that she came from the town of Magdala, a fishing town on the western shore of the Sea of Galilee.

Biographical selection:

Commenting on St. Mary Magdalene, the Roman Martyrology says that after Our Lord expelled the devils from her, she became so perfect that she was worthy to be the first person to see Him resurrected.

Comments:

The famous episode in a banquet where St. Mary Magdalene washed the feet of Our Lord Jesus Christ with perfume reveals some facets of her personality and her position in the Church. 

We know that she was a sister of Lazarus. According to the traditions and documents of that time, he was a person of high society, because he had a rank of a prince and was very wealthy. He had been a prince of a small people who had been incorporated into the Jewish nation, and still had the title and honors of a prince even though he no longer played a political role. Therefore, he and his two sisters, Mary and Martha, were persons of a high social level. 

However, Mary Magdalene strayed from the good path and became a public sinner. She repented profoundly and became a model of two different things: contemplation and penance. 

Her contemplation was marked in contrast with the active life of Martha, who censured Mary for not caring about the needs of the house but only about staying close to Our Lord listening to Him and admiring Him. Our Lord told her: "Martha, Martha, Mary has chosen the better part, and it will not be taken from her." She represents pure contemplation, unlinked to the active life. 

Her repentance, her penance, and her perfect fidelity prepared her to stand with Our Lady and St. John at the foot of the Cross. Her penance was so perfect and the pardon she received so great that she achieved an extraordinary union with Our Lord. Studying her case, some serious theologians even raised the hypothesis that perhaps penance is more beautiful than innocence.

In the episode of the banquet, she represented penance, contemplation, and complete detachment from worldly goods. On the contrary, Judas represented treason, hatred dissimulated under the pretext of charity, and attachment to material things. The opposition between Mary Magdalene and Judas could not be more flagrant. 

After that episode, the opposition continued. She, the repentant sinner, was faithful and stood at the foot of the Cross. He, the damned Apostle, was the one who delivered Jesus Christ to be crucified. She was the first to witness the Resurrection of Our Lord and His ascension to Heaven to meet the Eternal Father; the impenitent Judas hanged himself in despair and hurled himself into Hell to meet the Devil. The antitheses are strong and expressive. On one hand, in Mary Magdalene, we see repentance, pure contemplation, and detachment from worldly goods. On the other hand, in Judas, we find final impenitence, total attachment to money, and cupidity for worldly goods. 

St. Louis Grignion of Montfort distinguished two types of human psychology: those who are like Jacob and those like Esau. St. Mary Magdalene is characteristic of one with the spirit of Jacob: she had a superior soul turned toward heavenly things and indifferent to the things of this world. Judas, the opposite, was a type like Esau. He not only sold his birthrights for a plate of lentils but much worse, he sold his Savior for thirty coins.

Fra Angelico painted the scene of the kiss of Judas delivering Our Lord to the Jewish soldiers. He painted Our Lord’s head surrounded with a golden halo and Judas’ head with a black halo. He wanted to express that Judas was the son of iniquity, the damned Apostle whose spirit was one of sin and darkness, while Our Lord’s was filled with sanctity and light. We could apply this to the contrast between St. Mary Magdalene and Judas. One had a golden halo, the other a black halo. 

When St. Mary Magdalene repented, she completely rejected all those things that had induced her to sin. In her case, this constituted the brilliant things of life. As penance she distanced herself totally from such things, she completely detached herself from them. To achieve such detachment she abandoned all links with the active life and became a pure contemplative. Her contemplation, therefore, was born from penance and detachment. It made her understand the excellence of heavenly things and how every created thing was made to serve and glorify heavenly things. So, nothing could be more consistent for her than to take a very valuable perfume and pour it on the divine feet of Our Lord Jesus Christ. 

What had induced the despicable Judas to be attached to money, which led him to hate Our Lord? Yes, I say hate, because no one betrays the Man-God as he did only for a profit. What induced Judas to steal the alms collected for the poor? No one can know for sure, but one can raise a hypothesis. 

When Our Lord was preaching His doctrine, Judas was probably thinking about other things, for instance, about the prestige of the Pharisees in Jerusalem and how he would like to do something to impress them. So, he wanted to become rich and have a parallel career in order to be considered an important man by the Pharisees. He started to think about these things in this world and fell into sin, he started to steal money. This habit made him more and more hostile to Our Lord. The process continued to the final extreme, where Judas handed over Our Lord to the ones he admired and wanted to impress, and also to make some money. 

The processes of both, Mary Magdalene and Judas, are logical. One has the logic of the golden halo; the other, the logic of the black halo. The pathway of a woman who was in sin and became a saint crossed the pathway of an Apostle who was in grace and became a traitor. 

What was the most profound reason why one repented and others fell into despair? In my opinion, it is because of their different relations with Our Lady. 

St. Mary Magdalene was always close to Our Lady, helping her and giving her support, above all at the supreme moment when her Son was crucified and died on Calvary. Judas, however, was cold toward Our Lady. Catharine Emmerick says that before the treason was consummated, Our Lady, who knew what he was planning, approached Judas and spoke with him for a long time, trying to convert him. He rejected everything, and the Gospel affirms that after the Last Supper, the Devil entered his soul. 

The woman who had warm and close relations with Our Lady became one of the greatest saints of the Church, who in Heaven certainly is very close to the Sacred Hearts of Jesus and Mary. The Apostle who was cold toward her became the son of perdition, who was pictured by Dante inside the very mouth of Satan in the deepest place of Hell. 

This contrast has many lessons. The principal one is for us to be as close as possible to Our Lady, no matter what our situations are, whether we be in the state of grace or in sin.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

புனிதர் விக்டர் ✠(St. Victor of Marseilles) July 21

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 21)

✠ புனிதர் விக்டர் ✠

(St. Victor of Marseilles)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: கி.பி. 290

மார்செய்ல்

(Marseille)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 21

பாதுகாவல்:

கேபின் தயாரிப்பாளர்கள் (Cabinetmakers), அரவையாளர்கள் (Millers), சித்திரவதையால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தைகள்; மின்னலுக்கு எதிராக

புனிதர் விக்டர், ரோமன் கத்தோலிக்கம் மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி ஆகிய திருச்சபைகளால் புனிதராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டவர் ஆவார். இவர் சிலை வழிபாடுகளை மறுத்த காரணத்தால் மறைசாட்சியாக கொல்லப்பட்டவர் ஆவார்.

புனிதர் விக்டர், மார்செய்ல் (Marseille) நகரில், ஒரு ரோம இராணுவ அதிகாரியாக பணியாற்றியவர் என்று கூறப்படுகிறது. இவர், சிலை வழிபாடுகளை பகிரங்கமாக கண்டனம் செய்தார் என்றும் கூறப்படுகிறது. இதன் காரணமாக, இவர் “ஆஸ்டியரிஸ்” (Asterius) மற்றும் “யூட்டிசியஸ்” (Eutychius) எனப்படும் இரண்டு ரோம நிர்வாக அதிகாரிகளின் முன்பு கொண்டுவரப்பட்டார். பின்னர், அவர்கள் அவரை ரோமப் பேரரசன் “மேக்சிமியனிடம்" (Emperor Maximian) அனுப்பினார்கள். பின்னர், தெருக்களில் அலைந்து, அடித்து, இழுத்துச்செல்லப்பட்ட அவர், சிறையிலெறியப்பட்டார். அங்கே சிறையில், அவர் “லோங்கினஸ்” (Longinus), அலெக்ஸாண்டர் (Alexander), மற்றும் “ஃபெலீசியன்” (Felician) ஆகிய மூன்று ரோம வீரர்களை கிறிஸ்தவத்திற்கு மனம் மாற்றினார். பின்னர் அவர்களும் தலை வெட்டப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர். ரோமன் கடவுளான “ஜூபிடர்” (Jupiter) சிலைக்கு தூபமிட மறுத்த பிறகு, விக்டர் தனது காலால் அதை உதைத்துத் தள்ளினார். கடும் சினமுற்ற பேரரசன் மேக்சிமியன், அவரை ஒரு மைல் கல்லினடியில் இட்டு கொள்ளுமாறு உத்தரவிட்டான். ஆனால், அந்த மைல் கள் சிதறுண்டு போனது; விக்டருக்கு ஒன்றுமாகவில்லை. அதன் காரணமாக, அவர் தலை வெட்டப்பட்டு கொல்லப்பட்டார்.

புனிதர் விக்டரும், அவரால் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றப்பட்ட ரோம வீரர்களான “லோங்கினஸ்” (Longinus), அலெக்ஸாண்டர் (Alexander), மற்றும் “ஃபெலீசியன்” (Felician) ஆகிய மூவரும், கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் கொல்லப்பட்டனர். நான்காம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த புனிதர் “ஜான் கேசியன்” (Saint John Cassian) என்பவர், இவர்கள் மூவரும் கொல்லப்பட்ட குகையின் மேலே ஒரு துறவற (Monastery) மடாலயத்தை கட்டி எழுப்பினார். பிற்காலத்தில் இது, பெனடிக்டின் மடாலயமாகவும் (Benedictine abbey), “சிறு பேராலயமாகவும்” (Minor Basilica) ஆனது. இதுவே புனிதர் விக்டரின் மடாலயமாகும் (Abbey of St Victor).

புனிதர் விக்டர் மற்றும் அவருடன் மரித்த மூன்று ரோம படை வீரர்களான “லோங்கினஸ்” (Longinus), அலெக்ஸாண்டர் (Alexander), மற்றும் “ஃபெலீசியன்” (Felician) ஆகியோரின் நினைவுத் திருநாள், ஜூலை மாதம் 21ம் நாளாகும்.

புனிதர் விக்டர், “எஸ்டோனியா” (Estonia) நாட்டின் தலைநகரான “டல்லின்” (Tallinn) நகரின் பாதுகாவல் புனிதராவார்.

† Saint of the Day †

(July 21)

✠ St. Victor of Marseilles ✠

Martyr:

Born: 3rd century AD

Died: 290 AD

Marseille

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: July 21

Patronage:

Cabinetmakers, Millers, Torture victims, Sick children; Invoked against lightning

Biographical selection:

Victor, a Catholic officer of the Roman army known for his noble lineage, military valor, and intelligence, served in the garrison of Marseille around the year 290. He developed a strong apostolate with his fellow men of arms and the people of the city, stimulating them all to courageously face the persecution of those times.

His activity was discovered by enemies of the Faith and Victor was denounced to the Emperor. He was brought before two prefects in the city, who, because of his distinction, sent him to the Emperor himself. The tyrant imposed cruel torments on him in an attempt to make him deny the Catholic Faith. All those tortures were futile because Victor remained faithful. After being tortured, he was thrown in a prison, and there he converted the three soldiers who were guarding him. When the Emperor heard this, he ordered that Victor be taken to a pagan temple to burn incense to the false idol, Jupiter. Victor went up to the altar and kicked the statue to the ground. 

Indignant, the Emperor ordered that Victor’s foot be chopped off and then his body crushed by a millstone. When the mill broke down, he ordered Victor beheaded. In the cave where his remains were conserved, many miracles took place. His relics were kept for centuries in the Abbey of Saint-Victor in Marseille. The French Revolution tried to destroy them, but they were preserved and today are in the Church of St. Nicolas of Chardonnay in Paris.

Comments:

It would be very interesting if someone would have the time to study how far-reaching the Catholic influence in the Roman army was. The courage of the Roman army was legendary, and under many titles, the Roman legionary was the symbol of courage in the popular imagination. History provides ample support for this idea. 

Generally speaking, we know that the Catholic Faith deeply penetrated the Roman army, because many of its members died martyrs. Hence, we see that from the beginning of the Catholic Church, the military life and spirit were allied with the Catholic spirit and sanctity. 

Further, we see that the courage required of a legionary acted as a kind of preparation for him to accept the Catholic Religion, the source of all good and everything worthy of praise throughout the world. 

Just as the Church adopted Roman Law, elevated it, purified its many defects, and made it the base of Canon Law, in the same way, the Catholic Religion broadly penetrated the Roman Patriciate, whose noble families were prepared by the patriarchal spirit to receive the Catholic Church. Thus, we can justly ask whether this Catholic influence also penetrated the Roman Legions. The martyrdom of St. Victor allows us to raise this possibility.

The scene of his martyrdom could not be more beautiful. He was brought before an idol and ordered to burn incense before it. He forcefully kicked it to the ground. It is an act of magnificent courage, of extraordinary fearlessness. It is a symbol of Catholic courage and aggressiveness. 

Should we imitate these attitudes? Yes, in a certain sense. We are not in conditions to imitate the physical aggression, but we can imitate the moral attitude of St. Victor. Often we have to face the idols of the modern world that almost everyone adores. We are also invited to adore them in order to fit into the world. Often we have the opportunity to destroy these idols by giving them a strong kick, so to speak. We should do this rather than bow our heads and tremble before such idols. We should courageously kick these idols to the ground. We have often done exactly this by the grace of Our Lady. We should continue to do so, and now for an additional reason: to follow the example of St. Victor. 

The opposite defect of this courage is human respect, the shame to stand up for Catholic principles, the lack of courage to oppose the revolutionary opinions and fashions that are accepted by the general populace as the only true ones, the only ones with the right of citizenship. 

We should maintain this norm of action: Whenever we are in the presence of the arrogant impiety of neo-paganism in any of its forms, our Catholic pride must oppose its arrogance. We should do it in a way that our pride triumphs over revolutionary arrogance. We should not be afraid, for instance, to oppose the French Revolution, its myths, and its symbols. We should courageously speak against it, just as St. Victor stood against the false god and kicked the idol to the ground.

Let us ask him to obtain this precious grace for us.

~ Late Prof. Plinio Corrêa de Oliveira

பிரிந்திசி நகர் புனித லாரன்ஸ்(St.Lawrence of Brindisi)மறைவல்லுநர் (Doctor of the Church July 21

இன்றைய புனிதர் :

(21-07-2020)

பிரிந்திசி நகர் புனித லாரன்ஸ்(St.Lawrence of Brindisi)

மறைவல்லுநர் (Doctor of the Church)

பிறப்பு 

1559

பிரிந்திசி(Brindisi), இத்தாலி

    

இறப்பு 

1619

லிஸ்பன்(Lisbon)

இவர் பிரிந்திசி நகரிலிருந்த கப்புச்சின் சபைத் துறவிகளிடம் கல்வி பயின்றார். வெனிஸ் நகரிலிருந்த புனித மார்க் கல்லூரியில் தனது மேற்படிப்பை முடித்தபின், தனது 16 ஆம் வயதில் கப்புச்சின் சபையில் சேர்ந்து குருத்துவப் பயிற்சி பெற்றார். பதுவை நகரில் தத்துவக்கலையை முடித்தபின் குருவாக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். பல மொழிகளை கற்றுத் தேர்ந்த இவர், பல நாடுகளுக்கு சென்று நற்செய்தியை போதித்தார். பின்னர் திருத்தந்தையின் வேண்டுதலின்படி ஜெர்மனி நாட்டிற்கு யூதர்களிடம் அனுப்பப்பட்டார். யூத மக்களிடையே லாரன்சின் பணி செழிப்படைந்தது. மார்ட்டின் லூத்தரின் தவறான போதனைகளை நம்பிய மக்கள், தற்போது லாரன்ஸ் கூறிய போதனைகளை ஏற்றுக்கொண்டு கிறிஸ்துவை பின்பற்றினர். 

லாரன்ஸ் மறைபரப்பு பணியோடு சேர்ந்து, தொற்று நோய் கொண்ட மக்களிடமும், பிளேக் நோயாளிகளிடையேயும் தொண்டாற்றினார். அம்மக்களுக்கும் கிறிஸ்துவை யார் என்று அறிவித்து, அன்பு பணியாற்றினார். பின்னர் இம்மக்களுக்காக 3 துறவற இல்லங்களை தொடங்கினார். 1602 ஆம் ஆண்டு அச்சபையின் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் அப்பதவியில் அவர் மனம் நாட்டங்கொள்ளாததால் 3 ஆண்டுகளில் அப்பதவியிலிருந்து விலகினார். இவர் கிறிஸ்துவுக்கு எதிராக செயல்பட்டவர்களுக்கு, நன்மை செய்ய, தன்னையும் போர் படைகளில் இணைத்துக்கொண்டு கையில் சிலுவையை ஏந்தி போர்புரிந்தார். அப்போது பல்வேறு பணிகளை ஆற்றி, சிறப்பாக பல விசுவாச நூல்களையும் எழுதினார். ஐரோப்பா முழுவதும் பயணம் செய்து திருமுறையைப்பரப்பினார். தன் இறப்புவரை மிக எளிமையான கப்புச்சின் குருவாக வாழ்ந்து இறந்தார். 

செபம்:

மகிமையின் மன்னரே எம் இறைவா! ஞானத்தையும், அறிவையும் பெற்று, இளம் வயதிலிருந்தே தன்னை மறைபரப்புப்பணியில் ஈடுபடுத்திக்கொள்ளும் ஒவ்வொருவரையும் ஆசீர்வதித்து, உம் பணி இவ்வுலகில் மேலும் சிறப்படைய வேண்டுமென்று உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (21-07-2020)

St. Lawrence of Brindisi

St. Lawrence was born on July 22, 1559 at Brindisi in Italy. His baptismal name was Giulio Cesare Russo (Julius Caesar Rossi). His father was Guglielmo de Rossi and mother Elisabetta Masella. He studied at St. Mark’s College in Venice and joined the Capuchins in Verona and took the name Lawrence. He also studied in the University of Padua. He was appointed as the 'Difinitor General' (Difinitor is the person who gives assistance to the Superior General) for the Capuchins in Rome. As directed by the Pope Clement-VIII, he specially preached among the Jews in Rome to convert them to Christianity. He established many monasteries in Germany and Austria and converted many Protestants to catholic faith. It is said about him that he often used to fall in ecstasies when celebrating mass. He later served as the Imperial chaplain for the army of the Holy Roman Emperor Rudolph-II. He led the army armed only with a crucifix during the capture of Szekesfehervar, a city in Hungary, from the Ottoman Empire. The Christian army with only 18000 soldiers fought and defeated the Ottoman Empire army with about 80000 soldiers. In 1602 he was elected Vicar General of the Capuchin Friars, the highest office in the Capuchin Order at that time (the post was changed to Minister General in 1618 by Pope Paul-V). He was appointed as Papal Nuncio to Bavaria and then to Spain. After serving as the Papal Nuncio, he retired in a monastery. But he was again recalled in 1619 to serve as a special envoy to the king of Spain, regarding the actions of the Viceroy of Naples. After finishing the special envoy work, he died on July 22, 1619 at Lisbon, Portugal.

St. Lawrence was beatified on June 1, 1783 by pope Pius-VI and canonized by pope Leo-XIII on December 8, 1881. He was declared Doctor of the Church by pope John-XXIII in the year 1959.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 21)

✠ பிரிந்திசி நகர் புனிதர் லாரன்ஸ் ✠

(St. Lawrence of Brindisi)

கத்தோலிக்க குரு/ மறைவல்லுநர்:

(Roman Catholic Priest/ Doctor of the Church)

பிறப்பு: ஜூலை 22, 1559

பிரிந்திசி, நேப்பிள்ஸ் அரசு

(Brindisi, Kingdom of Naples)

இறப்பு: ஜூலை 22, 1619 (வயது 60)

லிஸ்பன், போர்ச்சுகல்

(Lisbon, Portugal)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: ஜூன் 1, 1783

திருத்தந்தை ஆறாம் பயஸ்

(Pope Pius VI)

புனிதர் பட்டம்: டிசம்பர் 8, 1881

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 21

பாதுகாவல்: 

பிரிந்திசி (Brindisi)

பிரிந்திசி நகர் புனிதர் லாரன்ஸ் (Saint Lawrence of Brindisi) ஒரு கத்தோலிக்கக் குருவும், கப்புச்சின் சபைத் (Order of Friars Minor Capuchin) துறவியுமாவார்.

“கியுலியோ சீசர் ருஸ்ஸோ” (Giulio Cesare Russo) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், நேபிள்ஸ் அரசின் (Kingdom of Naples), பிரிந்திசி (Brindisi) மாகாணத்தில், வெனீஷிய (Venetian) வணிகர் குடும்பத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். வெனிஸ் நகரில் உள்ள “புனித மார்க் கல்லூரியில்” (Saint Mark's College) கல்வி பயின்ற பின்னர் "சகோதரர் லாரன்ஸ்" என்னும் பெயரோடு வெரோனாவில் (Verona) உள்ள கப்புச்சின் சபையில் இணைந்தார். இவர் பதுவை நகர பல்கலைக்கழகத்தில் (University of Padua) உயர்கல்வி பெற்றார். இவர் ஒரு திறமையான மொழியியலாளர் ஆவார். இவர் பெரும்பாலான ஐரோப்பிய (European) மற்றும் “செமிட்டிக்” (Semitic languages) மொழிகளை சரளமாக திறமை கொண்டவராவார். “ஹெப்ரூ” (Hebrew), “அரபிக்” (Arabic), “அராமைக்” (Aramaic), “அம்ஹரிக்” (Amharic), “டிக்ரினியா” (Tigrinya), “டிக்ரே” (Tigre), “அஸ்சிரியன்” (Assyrian), “மால்டிஸ்” (Maltese) உள்ளிட்ட மொழிகள், “செமிட்டிக்” (Semitic languages) என்று அழைக்கப்படுகின்றன. கி.பி. 1582ம் ஆண்டு, குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்யப்பட்ட லாரன்ஸ், ஒரு அறிவு செறிந்த குருவாக திகழ்ந்தார்.

கி.பி. 1596ம் ஆண்டு, ரோமில் உள்ள கப்புச்சின் சபைக்கு தள தலைவராக (Definitor General) நியமிக்கப்பட்டார்; திருத்தந்தை எட்டாம் கிளமெண்ட் (Pope Clement VIII), அந்த நகரத்தில் உள்ள யூதர்களிடம் மறைபணியாற்றி அவர்களை மனம் மாற்ற இவரை அனுப்பினார். கி.பி. 1599ம் ஆண்டு தொடங்கி, லாரன்ஸ் ஜெர்மனி மற்றும் ஆஸ்திரியாவில் பல கப்புசின் மடங்களை நிறுவுவதன் மூலம் கத்தோலிக்க மறுமலர்ச்சிக்கு பெரிதும் உதவினார்.

கி.பி. 1601ம் ஆண்டு, புனித ரோம பேரரசர் (Holy Roman Emperor) “இரண்டாம் ருடால்ஃப்” (Rudolph II) என்பவருடைய இராணுவ படைகளுக்கு ஆன்மீக குருவாக பணியாற்றினார். அப்போது “ஓட்டோமேன் துருக்கியர்களுக்கு” (Ottoman Turks) எதிராக போராட உதவ பிலிப் இம்மானுவலை (Philippe Emmanuel) சேர்த்துக்கொண்டார். “ஒட்டோமன்” பேரரசிடமிருந்து (Ottoman Empire) ஹங்கேரி (Hungary) நாட்டிலுள்ள (Székesfehérvár) என்னும் இடத்தை கைப்பற்ற நடந்த போரின்போது, சிலுவையை மட்டுமே கையில் கொண்டு படைக்கு முன் சென்றார்.

இவர் கப்புச்சின் சபையின் தலைவராக (Vicar General of the Capuchin friars) கி.பி. 1602ம் ஆண்டும், அதன் பின்னர் கி.பி. 1605ம் ஆண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். ஆனால் கி.பி. 1605ம் ஆண்டு அதனை ஏற்க மறுத்துவிட்டார். பின்னர் திருப்பீட தூதுவராக பவேரியாவுக்கு (Bavaria) பணியாற்ற அனுப்பப்பட்டார். பிறகு ஸ்பெயின் நாட்டின் திருப்பீட தூதுவராக பணியாற்றியபின்னர், இவர் கி.பி. 1618ம் ஆண்டு ஓய்வுபெற்றார். கி.பி. 1619ம் ஆண்டு, ஸ்பெயின் அரசருக்கு நேபிள்ஸ் வைஸ்ராயாயின் (Viceroy of Naples) நடவடிக்கைகள் குறித்த ஒரு சிறப்பு தூதராக இவர் அனுப்பப்பட்டார். இந்த பணியை முடித்த பிறகு, “லிஸ்பன்” (Lisbon) நகரில், தனது பிறந்தநாள் அன்று மரித்தார்.

இவருக்கு கி.பி. 1783ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை ஆறாம் பயஸ் (Pope Pius VI) அவர்களால் முக்திபேறு பட்டமும், கி.பி. 1881ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII) அவர்களால் புனிதர் பட்டமும் அளிக்கப்பட்டது. கி.பி. 1959ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை இருபத்திமூன்றாம் யோவானால் (Pope John XXIII) இவர் திருச்சபையின் மறைவல்லுநராக (Doctor of the Church) அறிவிக்கப்பட்டார்.

இவரது நினைவுத் திருவிழா ஜூலை மாதம், 21ம் நாளாகும்.

Saint of the day:Prophet Elijah July 20

July 20

 

Saint of the day:

Prophet Elijah

​

Patron Saint of Bosnia and Herzegovina

 

Prayer:

 

The Story of the Prophet Elijah

Elijah stood up boldly for God in a time when idolatry had swept his land. In fact, his name means "My God is Yah(weh)."

The false god Elijah opposed was Baal, the favorite deity of Jezebel, wife of King Ahab of Israel. To please Jezebel, Ahab had altars erected to Baal, and the queen murdered God's prophets.

Elijah appeared before King Ahab to announce God's curse: "As the LORD, the God of Israel, lives, whom I serve, there will be neither dew nor rain in the next few years except at my word." (1 Kings 17:1)

Then Elijah fled to the brook Cherith, east of the Jordan River, where ravens brought him bread and meat. When the brook dried up, God sent Elijah to live with a widow in Zarephath. God performed another miracle there, blessing the woman's oil and flour so it did not run out. Unexpectedly, the widow's son died. Elijah stretched himself on the boy's body three times, and God restored the child's life.

Confident of the power of God, Elijah challenged the 450 prophets of Baal and the 400 prophets of the false god Asherah to a showdown on Mount Carmel. The idolaters sacrificed a bull and cried out to Baal from morning until nightfall, even slashing their skin until blood flowed, but nothing happened. Elijah then rebuilt the altar of the Lord, sacrificing a bull there.

He put the burnt offering on it, along with wood. He had a servant douse the sacrifice and wood with four jars of water, three times, until all was thoroughly soaked.

Elijah called on the Lord, and God's fire fell from heaven, consuming the offering, the wood, the altar, the water, and even the dust around it.

The people fell on their faces, shouting, "The Lord, he is God; the Lord, he is God." (1 Kings 18:39) Elijah ordered the people to slay the 850 false prophets.

Elijah prayed, and rain fell on Israel. Jezebel was furious at the loss of her prophets, however, and swore to kill him. Afraid, Elijah ran to the wilderness, sat under a broom tree, and in his despair, asked God to take his life. Instead, the prophet slept, and an angel brought him food. Strengthened, Elijah went 40 days and 40 nights to Mount Horeb, where God appeared to him in a whisper.

God ordered Elijah to anoint his successor, Elisha, whom he found plowing with 12 yoke of oxen. Elisha killed the animals for a sacrifice and followed his master. Elijah went on to prophesy the deaths of Ahab, King Ahaziah, and Jezebel.

Like Enoch, Elijah did not die. God sent chariots and horses of fire and took Elijah up to heaven in a whirlwind, while Elisha stood watching.

புனித வில்ஜிஃபோதிஸ் July 20

ஜூலை 20

புனித வில்ஜிஃபோதிஸ் 

படத்தில் பார்ப்பதற்கு ஓர் ஆண் போல் தோன்றும் இவர், உண்மையில் ஒரு பெண்.

இவர் போர்ச்சுக்கல் நாட்டை ஆண்டு வந்த மன்னருடைய மகள். 

சிறு வயதிலேயே கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்த இவரை இவருடைய தந்தை சிசிலி நாட்டு மன்னருக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்க நினைத்தார்.

இதை அறிந்த வில்ஜிஃபோதிஸ் தன் தந்தையிடம், தான் ஏற்கெனவே தன்னைக் கடவுளுக்கு அர்ப்பணித்துவிட்டதாகச் சொல்ல, அவர் இவர் சொன்னதை ஏற்றுக்கொள்ளாமல், தன்னுடைய முடிவில் உறுதியாக இருந்தார்.

இதனால் இவர் கடவுளிடம், திருமணத்திலிருந்து தன்னை எப்படியாவது காத்தருளுமாறு வேண்ட, இவருக்கு மீசையும் தாடியும் வளரத் தொடங்கின. 

இந்நிலையில் இவரை மணம் முடிப்பதற்காக வந்த சிசிலி மன்னன், இவர் தாடியோடும் மீசையோடும் இருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு,  வந்த வழியில் திரும்பிச் சென்று விட்டான். இதனால் சீற்றம் கொண்ட இவரது தந்தை இவரைச் சிலுவையில் அறைந்து கொன்று போட்டார்.

இவர் கணவனால் சித்திரவதைக்கு உள்ளாகும் மனைவிகளின் பாதுகாவலராக இருக்கிறார்.

அந்தியோக்கியா புனிதர் மார்கரெட் ✠(St. Margaret of Antioch) July 20

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 20)

✠ அந்தியோக்கியா புனிதர் மார்கரெட் ✠

(St. Margaret of Antioch)

கன்னியர்-மறைசாட்சி/ பேயருவத்தின் வெற்றிவீராங்கனை:

(Virgin-Martyr and Vanquisher of Demons)

பிறப்பு: கி.பி. 289

அந்தியோக்கியா, பிசிடியா

(Antioch, Pisidia)

இறப்பு: கி.பி. 304 (வயது 15)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை

(Anglican Church)

மேற்கத்திய மரபுவழி சடங்குகள்

(Western Rite Orthodoxy)

பைஸான்டைன் கிறிஸ்தவம்

(Byzantine Christianity)

காப்டிக் கிறிஸ்தவம்

(Coptic Christianity)

பாதுகாவல்:

கர்ப்பிணி பெண்கள் (Pregnant Women), பிரசவம் (Childbirth), இறக்கும் மக்கள் (Dying People), சிறுநீரக நோய் (Kidney Disease), விவசாயிகள் (Peasants), நாடுகடத்தப்பட்டவர்கள் (Exiles), பொய்க் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் (Falsely Accused People); Lowestoft, இங்கிலாந்து (England); குயின்ஸ் கல்லூரி (Queens' College), கேம்பிரிட்ஜ் (Cambridge); செவிலியர் (Nurses); சன்னட் மற்றும் பாரோர்லா (Sannat and Bormla), மால்டா (Malta), லோவஸ்டோஃப்ட் நகரம் (Lowestoft).

மேற்கில், “அந்தியோக்கியா நகர மார்கரெட்” (Margaret of Antioch in the West) என்றும் கிழக்கில், “பெரிய மறைசாட்சி மெரீனா” (Saint Marina the Great Martyr in the East) என்றும் அழைக்கப்படும் புனிதர் மார்கரெட், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Church), ஆங்கிலிக்கன் திருச்சபை (Anglican Church), மேற்கத்திய மரபுவழி சடங்குகள் (Western Rite Orthodoxy), பைஸான்டைன் கிறிஸ்தவம் (Byzantine Christianity), காப்டிக் கிறிஸ்தவம் (Coptic Christianity) ஆகிய திருச்சபைகளால் புனிதராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளார்.

கி.பி. 304ம் ஆண்டு, மறைசாட்சியாக மரித்த இவர், ஐயத்திற்கிடமானவர் (Apocryphal) என்று, கி.பி. 494ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை “முதலாம் கெலாசியஸால்” (Pope Gelasius I) அறிவிக்கப்பட்டார். ஆனால் அவருக்கான பக்தி, மேற்கு நாடுகளில் சித்திரவதைகளுடன் புத்தாக்கம் பெற்றது.

தனது வாழ்க்கையை எழுதியோ அல்லது படிப்பவர்களுக்கோ, அல்லது அவருடைய பரிந்துரையை வேண்டுவோர்க்கோ, மிகுந்த சக்திவாய்ந்த மனோபாவங்களை வாக்குறுதியளித்ததாகவும், பிரயோகிப்பதாகவும் அவர் புகழப்படுகின்றார். இவரது இந்த நம்பகத்தன்மை, இவரது புகழ் பரவிட காரணமானது.

பதினான்கு தூய உதவியாளர்களுள் (Fourteen Holy Helpers) ஒருவரான மார்கரெட், “புனிதர் ஜோன் ஆஃப் ஆர்க்கிடம்” (Joan of Arc) பேசிய புனிதர்களுள் ஒருவராகவும் கருதப்படுகின்றார்.

“பொன் புராணம்” (Golden Legend) எனும் புராணங்களில் சொல்லப்படும் கதைகளின்படி, இவர், அந்தியோக்கியா நகரைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்ணாவார். இவரது தந்தை, பாகன் இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு குரு ஆவார். அவரது பெயர், “எடேசியஸ்” (Aedesius) ஆகும். இவர் பிறந்து சிறிது காலத்திலேயே இவரது தாயார் மரித்துப் போனதால், அந்தியோக்கியா நகரிலிருந்து சுமார் எட்டு மைல் தூரத்திலுள்ள ஒரு கிறிஸ்தவப் பெண்ணால் மார்கரெட் பராமரிக்கப்பட்டு வளர்ந்தார்.

கிறிஸ்தவத்தை தழுவியதாலும், தமது கன்னித்தன்மையை கடவுளுக்கு அர்ப்பணித்ததாலும், இவரது தந்தையார் இவரை கைவிட்டார். ஆகவே, இவரது செவிலித்தாய் இவரை ஏற்றுக்கொண்டார். தமது வளர்ப்புத் தாயுடன் நாட்டுப்புறங்களில் ஆடுகளை மேய்த்தபடி வளர்ந்தார். கிழக்கத்திய ரோமானிய மறைமாவட்ட ஆளுநரான “ஓலிப்ரியஸ்” (Olybrius) அவளை திருமணம் செய்துகொள்ளும்படி கேட்டார். ஆனால் கிறிஸ்தவத்தை கைவிட்டுவிடும் கோரிக்கையும் வைத்தார். இதற்கு மறுப்பு தெரிவித்த காரணத்தால், அவர் பலவிதமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டார். இதில் பல்வேறு அற்புதமான சம்பவங்கள் நிகழ்ந்தன. ஒரு டிராகன் வடிவத்தில் சாத்தானால் விழுங்கப்பட்ட சம்பவம் ஒன்றும் இந்த தொடர்புகளில் ஒன்று. தாம் வைத்திருந்த சிறு சிலுவை ஒன்றினால் எரிச்சல் அடைந்த டிராகனின் பிடியிலிருந்து அவர் உயிரோடு தப்பித்தார்.

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை (Eastern Orthodox Church) மார்கரெட்டை புனிதர் மெரினா (Saint Marina) என்று அறிந்திருக்கிறது. ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Church) இவரை புனிதராக ஏற்கிறது. “ரோம மறைசாட்சிகள்” (Roman Martyrology) புத்தகத்தில் ஜூலை மாதம் 20ம் நாளாக குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

July 20

 

Saint of the day:

Saint Margaret of Antioch (Martha)

Patron Saint of childbirth, pregnant women, dying people, kidney disease, peasants, exiles,

falsely accused people; Lowestoft, England; Queens' College, Cambridge; nurses; Sannat and Bormla, Malta

 

Prayer:

 

The Story of Saint Margaret of Antioch

​

She was the daughter of a pagan priest at Antioch in Pisidia. Also known as Marina, she was converted to Christianity, whereupon she was driven from home by her father. She became a shepherdess and when she spurned the advances of Olybrius, the prefect, who was infatuated with her beauty, he charged her with being a Christian. He had her tortured and then imprisoned, and while she was in prison she had an encounter with the devil in the form of a dragon. According to the legend, he swallowed her, but the cross she carried in her hand so irritated his throat that he was forced to disgorge her (she is patroness of childbirth). The next day, attempts were made to execute her by fire and then by drowning, but she was miraculously saved and converted thousands of spectators witnessing her ordeal-all of whom were promptly executed. Finally, she was beheaded. That she existed and was martyred are probably true; all else is probably fictitious embroidery and added to her story, which was immensely popular in the Middle Ages, spreading from the East all over Western Europe. She is one of the Fourteen Holy Helpers, and hers was one of the voices heard by Joan of Arc. Her feast day is July 20th.

​

புனித அப்போலினாரிஸ் (St.Apollinaris)ஆயர் (Bishop) July 20

இன்றைய புனிதர் :

(20-07-2020)

புனித அப்போலினாரிஸ் (St.Apollinaris)

ஆயர் (Bishop)

பிறப்பு 

--

    

இறப்பு 

2 ஆம் நூற்றாண்டு

இவர் துருக்கி நாட்டில் பிரிஜியா(Brijiya) மாநிலத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். கிறிஸ்துவை அந்நாட்டில் பரப்ப பெரும்பாடுபட்டார். இதனால் அந்நாட்டு அரசன் மார்க்ஸ் அவுரேலியஸ்(Markus Aurelias) என்பவரால் பல துன்பங்களை அனுபவித்தார். ஆனால் ஆயர் தன்னுடைய செபத்தால் அரசனை வென்றார். ஆயரின் சொல்படி நடந்த அரசன், திருச்சபைக்காக பல உதவிகளை செய்தான். அந்நாட்டில் கிறிஸ்தவர்களுக்கு தேவையான எல்லாவற்றையும் செய்து கொடுத்தான். 

மார்க்ஸ் நாளடைவில் "கிறிஸ்துவர்களின் நண்பன்" என்ற பெயரை பெற்றான். அப்போலினாரிஸிடமிருந்து, பல விசுவாச போதனைகளை கற்றுக் கொண்டான். ஆயர் மன்னனின் மனதை கவர்ந்து விசுவாசத்தை அம்மண்ணில் நிலைநாட்டியதால் "வீரம் கொண்ட விசுவாச தந்தை" என்ற பெயரை பெற்றார். கிறிஸ்துவர்களின் முன்னேற்றத்திற்காக ஆயருக்கு, அரசர் உதவியதால் , அரசனின் எதிரிகளால் ஆயர் தாக்கப்பட்டார். அரசன் நிறைவேற்றிய சட்டங்கள் பல கிறிஸ்துவர்களுக்கு சாதகமாக இருந்ததால் அரசனும் அவமானத்திற்குள்ளாக்கப்பட்டான். இந்நிலையில் எழுந்த போராட்டங்களில், ஆயர் அப்போலினாரிஸ் எதிரிகளால் கொடூரமாக தாக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார். துருக்கி நாட்டில், 2 ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்த ஆயர்களில் "சிறந்தவர்" என்ற பெயர் பெற்றார். 

செபம்:

இரக்கமே உருவான இறைவா! தன்னுடைய செப வாழ்வினால் மன்னனை கவர்ந்து, உம் மக்களுக்கு தேவையான எல்லா நலன்களையும் செய்த இன்றைய புனிதரைப்போல, நாங்களும் எம் செப வாழ்வில் இன்னும் ஆழப்பட உம் அருள் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (20-07-2020)

St. Apollinaris

St. Apollinaris was the first bishop of Ravenna, made by the apostle St. Peter himself. He and other Christians were exiled by the Emperor Vespasian, but Apollinaris remained there secretly and continued his evangelical work. The miracles happened by his intervention attracted many pagans to Christianity. The officials, who noticed his presence there, captured and beaten him savagely and threw him half-dead near a sea shore out of the city. Christians who saw this helped him to regain health. But he was again captured and made to walk on the burning coal and expelled again for a second time. But he continued his missionary work, when travelling in the province of Aemilia. Then again he secretly returned to Ravenna but was caught and he was beaten on the mouth with stones to prevent him from preaching. They kept him for a few days without giving him food and then he was sent to Greece by compulsorily boarding on a ship. There also he was captured for preaching but was sent to Italy. From Italy he again went to Ravenna. At that time Emperor Vespasian issued a decree of banishment for all Christians. But he concealed himself for some time but was captured when passing out of the city’s gate. He was beaten cruelly at a place in the suburb called Classis. He was very much wounded in the beating and lived only for another seven days only. He is one of the great martyrs of the church.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் இளைய மேக்ரினா ✠(St. Macrina the Younger July 19

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 19)

✠ புனிதர் இளைய மேக்ரினா ✠

(St. Macrina the Younger)

அருட்சகோதரி:

(Nun)

பிறப்பு: கி.பி. 330

சேசரா, கப்படோசியா, துருக்கி

(Caesarea, Cappadocia, Turkey)

இறப்பு: ஜூலை 19, 379

போன்டஸ்

(Pontus)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheranism)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 19

புனிதர் இளைய மேக்ரினா, ஆதிகால கிறிஸ்தவ திருச்சபைகளின் (Early Christian Church) அருட்சகோதரியும், முக்கியமான புனிதருமாவார். இவரது உடன் பிறந்த இளைய சகோதரரான “புனிதர் கிரகோரி” (Saint Gregory of Nyssa) இவரைப் பற்றி எழுதுகையில், கன்னித்தன்மையைப் போற்றும் இவரது தீவிரம் பற்றியும், பொதுவாக மத காரணங்களுக்காக, கடுமையான சுய ஒழுக்கம் மற்றும் அனைத்து விதமான இவ்வுலக விருப்பங்கள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்களையும் தவிர்த்து வாழ்ந்தவர் என எழுதிவைத்தார்.

துருக்கி (Turkey) நாட்டின் “கப்படோசியா” (Cappadocia) பிராந்தியத்தின் “சேசரா” (Caesarea) எனும் பெரிய நகரில் பிறந்த இவரது தந்தையார், “மூத்த பாசில்” (Basil the Elder) ஆவார். தாயாரின் பெயர், “எம்மெலியா” (Emmelia) ஆகும். புனிதர் “மூத்த மேக்ரினா” (Saint Macrina the Elder) இவரது பாட்டி ஆவார். இவருடன் உடன்பிறந்த ஒன்பது சகோதரர்களுள் இருவரான, புனிதர் “பெரிய பாசில்” (Basil the Great) மற்றும் புனிதர் “கிரகோரி” (Saint Gregory of Nyssa) ஆகியோர், “கப்படோசிய தந்தையர்” (Cappadocian Fathers) என்று அழைக்கப்படும் மூவரில் இருவர் ஆவர். புனிதர் “பீட்டர்” (Peter of Sebaste) மற்றும் பிரபல கிறிஸ்தவ நீதிபதியான புனிதர் “நவ்கிரேஷியஸ்” (Naucratius) ஆகியோரும் இவரது சகோதரர்கள் ஆவர்.

அவரது தந்தை அவருக்கு திருமணம் செய்ய ஏற்பாடு செய்தார். ஆனால் அவரது வருங்கால கணவர், திருமணத்திற்கு முன் இறந்து போனார். ஒருவருடன் திருமண உறுதி செய்துகொண்டதன் பிறகு, மற்றொரு மனிதரை திருமணம் செய்வது பொருத்தமானது என்று மேக்ரினா நம்பவில்லை. ஆனால், கிறிஸ்துவையே தமது நித்திய மணமகனாக ஏற்றுக்கொண்டார். அதற்கு பதிலாக, அவர் தனது மதத்திற்கு தன்னை அர்ப்பணித்து, ஒரு கன்னியாஸ்திரியாக மாறினார்.

மேக்ரினா, தனது சகோதரர்கள் மற்றும் தமது தாயின் மீது, “ஆன்மீக இலக்குகளை அடைய வேண்டுமென்ற நோக்கத்திற்காக, சிற்றின்ப இன்பமயங்களில் இருந்து விலகுவதால் குணப்படுத்தப்படும் துறவற வாழ்க்கைக்கான” (Ascetic Ideal) ஒரு ஆழ்ந்த செல்வாக்கு கொண்டிருந்தார்.

இவரது சகோதரர் “கிரகோரி” (Gregory of Nyssa), “மேக்ரினாவின் வாழ்க்கை” (Life of Macrina) எனும் பெயரில் எழுதிய சரிதத்தில், இவரது வாழ்க்கை முழுதும் இவர் கடைபிடித்த அருளுடைமை அல்லது புனிதம் பற்றி எழுதியிருந்தார். ஒரு சாந்தமான, பணிவான மற்றும் எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்த மேக்ரினா, தமது நேரத்தை செபிப்பதிலும், தமது இளைய சகோதரர் பீட்டருக்கு ஆன்மீக கல்வி பயிற்றுவதிலுமே செலவிட்டார். இவரது மூத்த சகோதரர் கிரகோரி இவருக்கு கற்பித்த பண்டைய கலாச்சார கல்வி அனைத்தையும் முழு மனதுடன் நிராகரித்த மேக்ரினா, வேதாகமம் மற்றும் பிற புனித நூல்களின் அர்ப்பணிப்பு ஆய்வுகளைத் தேர்ந்தெடுத்து கற்றார்.

கருங்கடலின் (Black Sea) தென்கரையோரமுள்ள வரலாற்று ஸ்தலமான “போன்டஸ்” (Pontus) எனுமிடத்திலுள்ள தமது குடும்ப தோட்டத்தை தமது இளைய சகோதரர் பீட்டரின் உதவியுடன் ஒரு துறவற மடாலயமாகவும் பள்ளியாகவும் மாற்றியமைத்து அங்கேயே வாழ்ந்திருந்த மேக்ரினா, 379ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 19ம் நாளன்று மரித்தார். தமது மரண படுக்கையிலும் கூட, புனிதமான வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்த மேக்ரினா, படுக்கையை வெறுத்து வெறும் தரையிலேயே படுத்தார். புனிதர் மேக்ரினா, ஒரு புனிதமான கிறிஸ்தவ பெண்மணியாக இருப்பதற்கான தரங்களை நிர்ணயிக்க முடிந்தது. கன்னித்தன்மை, "கடவுளுடைய பிரகாசமான தூய்மையை” (Radiant Purity of God) பிரதிபலிக்கிறது என்பதை அவர் நம்பினார்.

† Saint of the Day †

(July 19)

✠ St. Macrina the Younger ✠

Nun:

Born: 327 AD

Caesarea, Cappadocia

Died: July 19, 379

Pontus

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Oriental Orthodoxy

Anglican Communion

Lutheranism

Feast: July 19

Saint Macrina the Younger was a nun in the Early Christian Church and is a prominent saint in the Roman Catholic, Eastern Catholic, and Eastern Orthodox churches. Her younger brother, Saint Gregory of Nyssa, wrote about her life focusing heavily on her virginity and asceticism.

Macrina was born at Caesarea, Cappadocia. Her parents were Basil the Elder and Emmelia, and her grandmother was Saint Macrina the Elder. Among her nine siblings were two of the three Cappadocian Fathers, her younger brothers Basil the Great and Saint Gregory of Nyssa, as well as Peter of Sebaste and the famous Christian jurist Naucratius. Her father arranged for her to marry but her fiancé died before the wedding. After having been betrothed to her fiancé, Macrina did not believe it was appropriate to marry another man but saw Christ as her eternal bridegroom. Instead, she devoted herself to her religion, becoming a nun.

At age 12, Macrina was engaged to be married, but when her fiancé died, she decided she would not marry. She dedicated her life to helping raise her brothers well and to assist her mother. After her siblings had grown up and were completely formed, they used to call her Macrina the Great, as they had in their childhood, a sign of the high respect they had for her. 

When she became gravely ill and was close to death, St. Gregory of Nyssa went to see her. He found her laying on a wood board and wearing a hair-shirt. He carefully lifted her and placed her on a bed. The dying woman, seeing her last hour was at hand, remembered all the good things God had given her during her lifetime and gave glory to Him. She said:

“Oh, Lord! Thou didst destroy the fear of death. Because of Thy sacrifice, true life begins when the present life finishes. We will sleep for a while and then, to the sound of the trumpet, we will resurrect. Thou didst save us from the curse of the sin, redeeming us from both sin and its curse.”

Kissing an iron Crucifix that held the relics of the Cross of the Savior, which she always had close to her, St. Macrina serenely died in the year 379. She was buried beside her parents.

Comments:

This selection appears a bit sparse since it only tells us the names of her parents and brothers, and that she helped to raise the latter. Afterward, she died piously.

Let me see if this sparseness can be filled with some considerations on the feminine life suggested by the life of St. Macrina. 

Until the explosion of the feminist movement in the post-World War I era, there was an idea about the feminine lifestyle that we should conserve and emphasize, above all in this epoch when the disgusting unisex way of life has been accepted. 

This idea is born from the most elementary truth: Women and men are very different, even if both are part of the same human genre. Therefore, they have different roles in life. 

It is proper for the man to provide for the needs of the family and to work to earn sufficient means for that. For the woman, it is proper to stay inside the home and provide for man a warm and ordered house, a true treasure. 

That is, the woman should bear his children and raise them well. After the children’s education is complete and they have married, the role of the woman is to be the natural center of the family. Her home becomes the meeting point for the children and grandchildren. Therefore, it is normal that she spends her life inside the home. 

I am not saying that the woman should live in a kind of Muslim harem, never going out. But I am supporting the idea that going out is not proper for a lady with an authentic feminine spirit. The place where a woman finds her entertainment and completes her personality is her own home. As an extension of it, she also visits the homes of her close relatives and special friends. She should visit them often, but not every day.

What should the lady do inside her home? She should be receiving her children and grandchildren, taking care of the home, leading a calm and serene life, and praying. The nature of a woman calls for recollection, calm, and tranquility.

While the nature of a man calls for him to go outside the home, to engage in activities and battles, the nature of a woman asks for this recollected lifestyle. This kind of life offers circumstances for her to save her soul and become a saint. 

Until the feminist movement, this was the traditional way of being for women. 

It was normal for ladies to not leave their homes. They went out to go to Sunday Mass and make some visits. The daughters who wanted to marry used to go out a little more, often for shopping or for some infrequent and very respectable party. Otherwise, their normal life revolved around the home. 

This way of life permeated with calm and piety could lead a lady with the proper spirit to a high level of sanctity. At any rate, this tranquil lifestyle tended to lead to the formation of solid feminine virtue, which made the woman the moral axis of the entire family. 

You can see that this most probably was how St. Macrina lived. She accomplished her mission on earth by helping to raise three saints for the Church and transmitting to them the education she received from her parents, who were also saintly. She was, therefore, a kind of funnel through which sanctity passed from two reservoirs of sanctity to three others. 

She stayed at home, leading a normal life, taking care of the house, cooking, directing the servants, and dedicating a good part of her time to prayers. She did all this with a supernatural spirit and became a great saint.

She is, for that reason, a model to those ladies who should live normal holy lives. She also represents the opposite of the frenetic agitation of today’s lifestyle that is contrary to the feminine spirit. 

The selection showed how the end of her life was crowned with many graces: 

First, it was crowned by the presence of St. Gregory of Nyssa who assisted her in her last moments.

Second, she spoke those beautiful words before dying. They were words of faith, of a person who knew that her life was not truly ending, but that her body would resurrect from its ashes at the end of the world. She also had confidence in Divine Mercy that she would be received in Heaven. 

Third, she died with the consolation of having a Crucifix with a relic of Our Lord’s Cross in her hands. 

The goal of Christian Civilization, from a certain point of view, is to create a state of things where everything invites one to the practice of virtue and works against the practice of vice. It is precisely the opposite of modern civilization, where everything invites one to the practice of vice and works against the practice of virtue. 

Christian Civilization created for St. Macrina conditions to walk unencumbered along the pathway to Heaven. I am not saying that it makes the path to Heaven easy because it is never easy. 

Question – Could you explain why contemporary life is opposed to the nature of women? 

Let me present an example of the opposite. Imagine a man who, because of some crucial misfortune, has to take a job comprised of cooking for children, serving them their meals, and playing with them all day to distract them. This man may become effeminate if he does not fight against the tendency toward the feminine that exists in that ambiance, because to exercise this role is contrary to his male nature.

The opposite is also true. The feminist movement took the woman out of the house, insisted that she go everywhere, and do things that normally men should do – studies, business activities with the obsessive pursuit of a profit in everything. 

The first thing that is contrary to the nature of the woman in this process is that she loses her purity. In times past, even while women were much more modestly dressed, a lady never used to leave the house without a companion: another lady, a child, a servant. Why? To protect her purity. It was not because she was under suspicion of meeting with a man and falling into sin, but rather to guard the precious treasure of her purity and give public testimony of that. She needed to feel this protection because her nature is delicate and the treasure of her purity is priceless. 

Today, on the contrary, women go everywhere and that sense of purity has disappeared in countless families. Even when they are not having illicit meetings or committing bad actions, the fact that they go out by themselves without any companion opens the door for true or imaginary suspicions, and her reputation may suffer. These bad consequences were wisely avoided in the past because of the good protocol in place for women. How can children be morally well raised and psychologically balanced when there is a suspicion regarding the purity of their mother? How can a woman be respected when she takes no care to preserve her reputation? This confidence of her children and the respect of society are indispensable for a woman to develop her personality properly.

Then came the studies and careers for women. I am not saying that women should not study. But I think that they should choose studies proper to their nature. I am also not saying that, when it is an imperative necessity, women should not work. If it is a necessity, they should, but they should always be fighting to avoid assuming the manly characteristics of the workplace that would distort their feminine nature. As soon as there is no longer a necessity, she should abandon that work. 

All these considerations regarding the delicacy of women do not mean that I think that women are meant to be only sentimental, without any exercise of reason. Women, like men, are rational creatures. Therefore, they should be persons of principles, like the strong woman of Scriptures. Like St. Teresa of Avila who often ended letters to her religious daughters with this advice: “Hijas Mias, nosed Mujica's” [My daughters, do not be foolish little women]. 

These are some considerations inspired by the life of St. Macrina, a woman of principles who was called Macrina the Great by her saintly brothers.

Saint of the day:Saint Arnulf of Metz July 18

July 18

 

Saint of the day:

Saint Arnulf of Metz

Patron Saint of Beer

 

Prayer:

 

Saint Arnold of Metz’ Story

​

St. Arnold of Metz was born to a prominent Austrian family in 580 in France and died in 640 as a Bishop living at a monastery in the mountains of France. Three legends surround the Patron Saint of Beer Brewers whose feast day we celebration July 18.

During an outbreak of the plague a monk named Arnold, who had established a monastery in Oudenburg, persuaded people to drink beer in place of water and when they did, the plague disappeared. Arnold spent his holy life warning people about the dangers of drinking water because beer was safe and water wasn’t. “From man’s sweat and God’s love, beer came into the world,” he would say.

 

The Legend of the Ring

Arnold was tormented by the violence that surrounded him and feared that he had played a role in the wars and murders that plagued the ruling families. Obsessed by these sins, Arnold went to a bridge over the Moselle river. There he took off his bishop’s ring and threw it into the river, praying to God to give him a sign of absolution by returning the ring to him. Many penitent years later, a fisherman brought to the bishop’s kitchen a fish in the stomach of which was found the bishop’s ring. Arnold repaid the sign of God by immediately retiring as bishop and becoming a hermit for the remainder of his life.

 

The Legend of the Fire

At the moment Arnold resigned as bishop, a fire broke out in the cellars of the royal palace and threatened to spread throughout the city of Metz. Arnold, full of courage and feeling unity with the townspeople, stood before the fire and said, “If God wants me to be consumed, I am in His hands.” He then made the sign of the cross at which point the fire immediately receded.

 

The Legend of the Beer Mug

This is one of my favorite saint stories. In 641, the citizens of Metz requested that Saint Arnold’s body be exhumed and ceremoniously carried to Metz for reburial in their Church of the Holy Apostles. During this voyage a miracle happened in the town of Champignuelles. The tired porters and followers stopped for a rest and walked into a tavern for a drink of their favorite beverage. one of the parishioners, Duc Notto, prayed “By his powerful intercession the Blessed Arnold will bring us what we lack.” Regretfully, there was only one mug of beer to be shared, but that mug never ran dry and all of the thirsty pilgrims were satisfied. This is the miracle for which St. Arnold was canonized.

புனித புரூனோ July 18

ஜூலை 18

புனித புரூனோ 

இவர் இத்தாலியில் உள்ள அஸ்டி என்ற இடத்தில் பிறந்தவர். சிறுவயதிலேயே கடவுள்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு இவர், இறைவன் தன்னைத் தனது பணிக்காக அழைப்பதை உணர்ந்ததும், புனித பெனடிக்ட் சபையில் சேர்ந்து துறவியானார்.

இவருக்கு 30 வயது நடக்கும்பொழுது, அப்பொழுது திருத்தந்தையாக இருந்த இரண்டாம் கிரகோரி இவரிடமிருந்த ஞானத்தைக் கண்டு, இவரை செக்னி என்ற இடத்தின் ஆயராகத் திருப்பொழிவு செய்தார்.

சிறிதுகாலத்திற்கு ஆயர் பணியைச் சிறப்பாக செய்த இவர், 'ஆயர் பணிக்குத் நான் எந்த விதத்திலும் தகுதி இல்லாதவன்' என்பதை உணர்ந்து, அப்பதவியை ராஜினமா செய்துவிட்டு, முன்பிருந்த துறவு மடத்திற்குச் சென்று, ஒரு துறவியாக வாழ்ந்து வந்தார்.

இதற்குப் பின்பு இவர் துறவு மடத்தின் தலைவராகவும், வத்திக்கானில் உள்ள நூலகத்தின் நூலகராகவும் உயர்த்தப்பட்டார். தான் ஒவ்வொரு முறையும் பதவி உயர்த்தப்பட்டபோதெல்லாம், இவர் மிகவும் தாழ்ச்சியோடு நடந்து கொண்டார்.

இவர் நற்கருணையைக் குறித்து எழுதிய எழுத்துக்களெல்லாம் இன்றைக்கும் எல்லாராலும் வியந்து பாராட்டப்படுகிறது. இவருக்கு 1183 ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

புனிதர் சிம்போரோசா July 18

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 18)

✠ புனிதர் சிம்போரோசா ✠

(St. Symphorosa)

மறைசாட்சி:

(Martyr)

பிறப்பு: --

இறப்பு: கி.பி. 138

டிபூர், (டிவோலி), இத்தாலி

(Tibur (Tivoli), Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித ஏஞ்செலோ, பேஸ்செரியா, ரோம்

(Sant'Angelo in Pescheria, Rome, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 18

பாதுகாவல்: 

டிவோலி, இத்தாலி

(Tivoli, Italy)

புனிதர் சிம்போரோசா, ஒரு கிறிஸ்தவ புனிதராக வணங்கப்படுகின்றவர் ஆவார். பாரம்பரியங்களின்படி, ரோமப் பேரரசன் “ஹட்ரியானின்” (Roman Emperor Hadrian) ஆட்சி முடிவில் (கி.பி. 117–138) தமது ஏழு மகன்களுடன் இத்தாலியின் டிபூர் (Tibur) நகரில் (தற்போதைய “டிவோலி” (Tivoli), “லாஸியோ” (Lazio), “இத்தாலி” (Italy) மறைசாட்சியாக மரித்தார்.

பேரரசன் ஹட்ரியான் (Emperor Hadrian), தனக்காக பெரும் பணச் செலவில் ஒரு ஆடம்பர மாளிகையைக் கட்டி முடித்திருந்தான். அதனை ரோம கடவுளர்களுக்கு அர்ப்பணிப்பதற்காக பலிகளைக் கொடுக்க ஆரம்பித்திருந்தான். அவனுக்கு ரோம கடவுளிடமிருந்து பின்வரும் மறுமொழி கிடைத்திருந்தது.

“உமது பேரரசிலுள்ள சிம்போரோசா என்னும் விதவைப் பெண்ணால் எமது அமைதி தொலைந்துவிட்டது. அவள் அவர்களது கடவுளுக்கு (கிறிஸ்துவுக்கு) செய்யும் புகழ்ச்சியும் அவளுடைய (கிறிஸ்தவ) விசுவாசமும் எங்களுக்கு சித்திரவதையாக உள்ளன. அவளையும் அவளது ஏழு மகன்களையும் எமக்கு பலியாக நீர் தரவேண்டும். அப்படிச் செய்தால், நாம் நீ வேண்டுவதெல்லாம் தருவோம்.”

சிம்போரோசாவை கொல்ல ஏனைய அரசர்கள் எடுத்திருந்த முயற்சிகள் தோல்வியடைந்திருந்த நிலையில், ஹட்ரியான் சிம்போரோசாவை அவர்களது கடவுளர்களின் கோவிலான “ஹெர்குலிஸ்” கோவிலுக்கு (Temple of Hercules) இழுத்து வரச் செய்தான். பலவித துன்புறுத்தல்களின் பின்னர், சிம்போரோசாவின் கழுத்தில் ஒரு பாறாங்கல்லைக் கட்டி, “இத்தாலியின், லசியோ” (Lazio, Italy) பிராந்தியத்திலுள்ள “அனியோ” (Anio River) நதியில் எறிந்தனர்.

மறுநாள் சிம்போரோசாவின் ஏழு மகன்களையும் கொண்டுவரச் செய்த ஹட்ரியான், தமது ரோம கடவுளர்களை வழிபடுமாறு பலவிதங்களிலும் அவர்களை துன்புறுத்தினான். ஆனால் எதற்கும் அவர்கள் மசியாததால், அவர்களனைவரும் வெவ்வேறு விதமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டு, ஏழு விதமாக கொல்லப்பட்டனர். பின்னர் அவர்களனைவரும் ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு பெரும் குழியில் வீசப்பட்டு மூடப்பட்டனர்.

† Saint of the Day †

(July 18)

✠ St. Symphorosa ✠

Martyr:

Born: ----

Died: 138 AD

The Anio (Aniene), Tibur (Tivoli), Italy

Venerated in: Catholic Church

Major shrine: Sant'Angelo in Pescheria, Rome, Italy

Feast: July 18

Patronage: Tivoli, Italy

Symphorosa is venerated as a saint of the Catholic Church. According to tradition, she was martyred with her seven sons at Tibur (present Tivoli, Lazio, Italy) toward the end of the reign of the Roman Emperor Hadrian (AD 117-38).

The Catholic Church presents to us today, as she did on the 10th of this Month, seven Christian heroes, who in their youth, manifested more than manly firmness in the confession of the true faith. Their names were, Crescentius, Julianus, Nemesius, Primitives, Justinus, Stacteus, and Eugenius. Symphorosa, their holy and not less heroic mother, was a native of Rome, and wife of Getulius, a Roman general. When in the reign of Emperor Adrian, cruel persecution of the Christians arose, she went with Getulius and Amantius, her brother-in-law, and her seven sons, to Tivoli, to strengthen the Christians in the true faith, and to prepare herself for the approaching struggle. The Emperor, informed of this, despatched Cerealis, one of his officers, to Tivoli, to take Getulius and Amantius, and bring them, prisoners, to Rome. Cerealis, still a heathen, came to execute the imperial command; but convinced by Getulius and Amantius of the truth of the Christian faith, he embraced it; and hence, all three were beheaded by command of the enraged Emperor, after having suffered a long imprisonment, and many cruel tortures.

St. Symphorosa had every reason to believe that she and her children would not long remain unmolested; and as she feared that one or more of her children, owing to their tender age, might be induced to abandon their faith for fear of the tortures, she left Tivoli, and concealed herself for a time in an unfrequented place, in order to gain time to inspire her children with Christian fortitude. She represented to them the priceless grace of dying for Christ's sake and the glory which awaits martyrs in heaven. The shortness of the pains of martyrdom and the never-ending rewards of heaven were the chief points which she almost hourly presented to their consideration, while, at the same time, she exhorted them to follow the example of their uncle and their father, and remain faithful to the true faith. One day, she asked Eugenius, the youngest, what he would do in case he was forced either to sacrifice to the gods or to be whipped and torn with scourges. The innocent little child answered manfully: “Dear mother, I would rather be torn in pieces than sacrifice to the devils.” “But,” said his mother, addressing all the children, “would you not be frightened if the executioner would seize you, threatening to kill you all most cruelly? Would you not shrink, if they were to place before your eyes fire, swords, the rack, and other instruments of torture? Oh! I fear, my beloved children, I fear that you would lose courage and forsake Christ.” “No, no, dear mother,” said Crescentius, “fear not; I and all my brothers promise to thee that there shall be nothing dreadful enough to conquer us and cause us to become faithless to Jesus Christ.” Greatly comforted, the pious mother admonished them to pray that God might give them the strength they needed to suffer for Him; a prayer which she herself ceaselessly sent up to the throne of the Highest. Not long after, her anticipations were realized.

Adrian had her and her children apprehended and brought before him, and commanded them immediately to sacrifice to the gods or to prepare themselves for the cruelest death. The fearless heroine replied: “There is no need for further preparations, of further consideration. My resolution is taken; I will not sacrifice to idols, and I have only one wish, to give my life for Him who has given His for me.” The tyrant, who had not expected this answer, was doubly enraged and commanded her to be taken to the temple of the idols and to be hung up by the hair of the head, after having been most cruelly buffeted. This command was immediately executed. Symphorosa, during this torture, courageously said to her children: ” Be not terrified, my children, at my sufferings; I bear it joyfully; joyfully do I give my life for Christ's sake. Remain steadfast. Fight bravely. Remember the example your father gave you; look at me, your mother, and follow in our footsteps. This suffering is short, but the glory prepared for us will be everlasting.” With such words, the Christian mother fortified her children who were willing to conduct themselves according to her precepts. The tyrant who would no longer listen to Symphorosa's exhortations, ordered her to be cast into the river, with a great stone fastened around her neck. In this manner ended her glorious martyrdom, in the 138th year of the Christian Era.

On the following day, her seven sons were brought before the Emperor, who represented to them that, as they had neither father nor mother, he would adopt them as his own children and provide for them most bountifully, if they would obey him and sacrifice to the gods. Should they, however, prove as obstinate as their parents had been, they had nothing to expect but torments and death. “This is what we desire,” answered Crescentius,” that we, like our parents, may die for the sake of Christ. Neither promises, nor threats, nor torments can make us faithless to Christ.” The Emperor, being unwilling to put his menaces immediately into execution, still endeavored to win over the children, alternately by promises and threats; but finding all unavailing, he ordered seven stakes to be raised in the idolatrous temple, to which the seven valiant confessors of Christ were tied, and tormented in all possible ways. Their limbs were stretched until they were dislocated, and the witnesses of these awful scenes were filled with compassion. The pain must have been most dreadful, but there was not one of these young heroes who did not praise God and rejoice in his suffering. The tyrant, ashamed of being conquered by children, ordered an end to be made of their torments, which was accordingly done in various ways. Crescentius had his throat cut with a dagger; Julianus was stabbed in the breast with a sword; Nemesius was pierced through the heart, and Primitives through the lower part of his body. Justinus was cut in pieces; Stacteus shot with arrows, and Eugenius, the youngest, was cut in two.

Thus gloriously died the seven sons of St. Symphorosa, reminding us of the illustrious martyrdom of the several Machabees, in the reign of the wicked King Antiochus.

உட்ரெச்ட் நகர் புனிதர் ஃபிரடெரிக் July 18

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 18)

✠ உட்ரெச்ட் நகர் புனிதர் ஃபிரடெரிக் ✠

(St. Frederick of Utrecht)

உட்ரெச்ட் ஆயர்:

(Bishop of Utrecht)

பிறப்பு: கி.பி. 780

ஃபிரீஸ்லேண்ட்

(Friesland)

இறப்பு: ஜூலை 18, 838

“உட்ரெச்ட்”

(Utrecht)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 18

பாதுகாவல்: காது கேளாதோர்

புனிதர் ஃபிரடெரிக், கி.பி. 815/816 முதல் 834/838 வரை “உட்ரெச்ட்” ஆயராக (Bishop of Utrecht) சேவை செய்தவர் ஆவார். ரோமன் கத்தோலிக்கம் (Roman Catholic Church) மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி (Eastern Orthodox Church) திருச்சபைகள் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

கி.பி. சுமார் 780ம் ஆண்டு, “நெதர்லாந்து” (Netherlands) நாட்டின் வடக்கிலுள்ள பிராந்தியமான “ஃபிரீஸ்லேண்ட்’ல்” (Friesland) பிறந்த இவர், “ஃபிரிசியன்” அரசனான “ராட்பௌட்” (Frisian King Radboud) என்பவரது பேரனாவார்.

தமது இளம் வயதில் “உட்ரெச்ட்” (Utrecht) நகரில் கல்வி கற்ற இவருக்கு, ஆயர் “ரிக்ஃபிரைட்” (Bishop Ricfried) உள்ளிட்ட மறைப்பணியாளர்கள் கல்வி கற்பித்தனர். அவரது படிப்பு முடிந்தபின் அவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். பின்னர், மறைமாவட்டத்தின் வடக்குப் பகுதியிலுள்ள மீதமுள்ள “பாகன் இனத்தவர்களை” (Heathens) கிறிஸ்தவர்களாக மனம் மாற்றுவதற்கான பொறுப்பு இவரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. ஆனால் மறைமாவட்டத்திற்கு வெளியே உள்ள பகுதிகளிலும் இப்பணியைச் செய்தார். இவர், “ஸீலேண்ட்” (Dutch province of Zeeland) எனும் டச்சுப் பிராந்தியத்தின் “வால்ச்சரன்” (Walcheren) எனும் முன்னாள் தீவில் மறைபோதகம் செய்ததாக தகவல்கள் உள்ளன. அத்துடன், புனிதர் “ஓடல்ஃபஸ்” (St. Odulfus) என்பவருடன் இணைந்து “ஸ்டாவோரேன்” (Stavoren) நகரிலும் அதன் சுற்றுப்புறங்களிலும் மறைபோதகம் செய்ததாக தகவல்கள் கூறுகின்றன.

“உட்ரெச்ட்” (Utrecht) மறைமாவட்ட ஆயர் “ரிக்ஃபிரைட்” (Bishop Ricfried) கி.பி. 815/816ம் ஆண்டு மரித்ததும், ஃபிரடெரிக் அப்பதவிக்கு தேர்வு செய்யப்பட்டார். அவர் தனது பக்தி மற்றும் அறிவாற்றலுக்காக அறியப்பட்டார். அவர், ஃபிரான்கிஷ் பெனடிக்டைன் (Frankish Benedictine monk) துறவியும், ஜெர்மனி நாட்டின் மெய்ன்ஸ் உயர்மரைமாவட்ட பேராயருமான “ரபானஸ் மௌரஸ்” (Rabanus Maurus) என்பவருடன் கடித தொடர்பு வைத்திருந்தார். 829ம் ஆண்டு, “மெயின்ஸ்” (Mainz) நகரில் நடந்த ஆலோசனை சபையில் அவரது அறிவு மற்றும் புரிந்துகொள்ளுதலையும் அவர் பாராட்டினார்.

ஃப்ரெட்ரிக் எப்படி மரித்தார் என்பதற்கான தெளிவான தகவல்கள் இல்லை. அவர் கொலை செய்யப்பட்டார் என்பது மட்டும் நிரூபிக்கப்பட்டது; ஆனால், யாரால் கொலை செய்யப்பட்டார், கொலைக்கான காரணம் ஆகியனபற்றி தெளிவான தகவல் இல்லை. கி.பி. 838ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 18ம் நாளன்று, திருப்பலி நிறைவேற்றிவிட்டு வருகையில் இரண்டு பேரால் குத்திக் கொலை செய்யப்பட்டார் என்று புராணம் கூறுகிறது.

கி.பி. 11 மற்றும் 12ம் நூற்றாண்டு எழுத்தாளர்கள் “ஆயர் ஓபெர்ட்” (Bishop Otbert of Liège) (பாஸியோ ஃப்ரெடிசி) மற்றும் ஆங்கிலேய வரலாற்று ஆசிரியர் “வில்லியம்” (William of Malmesbury) ஆகியோரின் கூற்றுப்படி, கொலைகாரர்களை ஏற்பாடு செய்து ஏவி விட்டது, பேரரசி ஜூடித் (Empress Judith) என்கிறது. காரணம், பேரரசியின் ஒழுக்கக்கேடான வாழ்க்கை முறையை ஃபிரடெரிக் தொடர்ந்து விமர்சித்து வந்ததே ஆகும்.

கொலை செய்யப்பட்ட ஃபிரடெரிக், “உட்ரெச்ட்” (Utrecht) நகரின் “தூய சல்வேடார்” ஆலயத்தில் (St. Salvator's Church) அடக்கம் செய்யப்பட்டார். இவர், காது கேளாதோரின் பாதுகாவலர் ஆவார்.

† Saint of the Day †

(July 18)

✠ St. Frederick of Utrecht ✠

Bishop of Utrecht and Martyr:

Born: 780 AD

Died: July 18, 838

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: July 18

Frederick, was Bishop of Utrecht between 815/816 and 834/838 AD and is a saint of the Eastern Orthodox Church and Roman Catholic Church.

St. Frederick, the grandson of King Radbon of the Frisians, was educated by the clergy of the church of Utrecht, and later became a priest known for his great piety and learning. He was placed in charge of instructing catechumens and was eventually elected Bishop of Utrecht around the year 825.

The new bishop at once began to put his diocese in order and sent St. Odulf and other missionaries into the northern parts to dispel the paganism which still existed there. For himself, Frederick reserved the most difficult territory, Walcheren, an island belonging to the Netherlands which was rampant with incestuous marriages. He worked unceasingly to eradicate this evil and brought countless penitents back to God.

During this same period, Frederick was told of immoralities committed by Empress Judith. The saintly bishop went to the court with the purpose of admonishing her with charity but only succeeded in incurring the Empress’ ill will.

On July 18, 838, after Frederick had celebrated Mass and was about to make his thanksgiving in a side chapel, he was stabbed by two assassins. He died a few minutes later, reciting the psalm “I will praise the Lord in the land of the living.” One theory claims that the assassins were sent by the Empress in revenge; more likely, however, is that they were sent by some inhabitants of Walcheren who deeply resented the bishop’s evangelization efforts in their territory.

St. Frederick composed a prayer to the Blessed Trinity which for centuries was used in the Netherlands. The reputation of his sanctity appears in a poem in praise of his virtues by Blessed Rabanus Maurus, his contemporary.

Lessons:

1. Correcting others with charity is not something most people enjoy doing; however, we have our Lord’s admonition to do so in the Gospel of Matthew: “If your brother sins against you, go and tell him his fault...” Let us ask Christ for the grace to know when to speak and when to keep silent, and like St. Frederick, not to be afraid of possible retribution when we do speak the truth.

2. Paganism and incest sound like sins of the past that have no bearing today. While they may not worship gods of stone and wood, many today still worship the gods of fame, power, and wealth. Incest may not be as common, but unspeakable sins of the flesh are still rampant. Let us pray to St. Frederick for help in eradicating these evils from our lives and the lives of those around us.

​புனித அன்ஸ்வெர் (St.Answer of Ratzeburg)மறைசாட்சி July 18

இன்றைய புனிதர் :

(18-07-2020)

​புனித அன்ஸ்வெர் (St.Answer of Ratzeburg)

மறைசாட்சி

பிறப்பு 

--

    

இறப்பு 

1066

அன்ஸ்வெர் 11 ஆம் நூற்றாண்டில் ராட்சபெர்க் என்ற ஊரிலிருந்த புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் துறவியாக வாழ்ந்தார். இவர் துறவியான பிறகு மிஷினரியாக சலேசியன் நாட்டிற்கு வந்தார். மறைபரப்பு பணியின்போது, ஒரு சில முரடர்களால் இவர் கொல்லப்பட்டார். இவர் கொல்லப்பட்டார் என்ற செய்தியை அறிந்த ராட்சபெர்க் மக்கள், இவரின் உடலை கொண்டு வந்து ராட்சபெர்கில் அடக்கம் செய்தனர். அன்றிலிருந்து இவரின் கல்லறையில் ஏராளமான மக்கள் வணக்கம் செலுத்தி வருகின்றனர். இவரின் பெயரில் அவ்வூரில் பெரிய சிலுவை ஒன்று வைக்கப்பட்டுள்ளது. அச்சிலுவையின் முன் செபிக்கும்போது, பல்வேறு பலன்களை மக்கள் பெற்றுவருகின்றனர்.

செபம்:

அன்பான இறைவா! மறைபரப்பு பணியை செய்ததால் மறைசாட்சியாக தன் உயிரை நீத்தார் அன்ஸ்வெர். இவரைப்போல இன்று மரிக்கும் ஒவ்வொருவரையும் நீர் நிறைவாக ஆசீர்வதித்து உம் வான்வீட்டில் சேர்த்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை மன்றாடுகின்றோம்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (18-07-2020)

Saint ANSUERUS. 

Abbot and martyr; b. Mecklenburg, Germany, c. 1040; d. Ratzeburg, Germany, July 15, 1066. He entered the benedictine monastery of Sankt Georg in Ratzeburg, where he was noted for his learning and piety and became abbot while still young. He devoted himself to the conversion of the Slavs and preached the gospel to the pagans still living around Ratzeburg. In 1066, together with about 30 companions, he was stoned by pagan Wends. He begged his executioners to kill him last so that his companions would not apostatize and so that he could comfort them. His body was first interred in the crypt at Sankt Georg; but when a blind man was restored to sight at the tomb, Bishop Evermond (d. 1178) had the martyr's remains translated to the cathedral of Ratzeburg. The relics perished during the disorders of the Reformation period. Canonization was granted with papal approval by Abp. adalbert of bremen. Ansuerus was included in the Schleswig and Ratzeburg Breviaries, but since the Reformation he is remembered only in monastic martyrologies. His memorials are a cross near Ratzeburg and a painting in the cathedral there.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

*ST. ALEXIUS OF ROME* July 17

✨

🇻🇦

July 1⃣7⃣

_Feast_ 🌟

*ST. ALEXIUS OF ROME*

Alexius was born in the year 350 A.D. at Rome and was the only son of wealthy noble parents.

On his wedding-night, by God's special inspiration, he secretly escaped from his home in Rome, and journeyed to Edessa, in Syria, gave away to the poor all that he had brought with him, content thenceforth to live on alms at the gate of Our Lady's church and caring for the sick in that city.

The father of Alexius, dispatched his slaves to every city in the empire to search for him, & it came to pass that the slaves sent in search of him, arrived at Edessa, and at the gate of Our Lady's church, gave him an alms, without recognizing him.

Whereupon Alexius rejoicing, said, *"I thank thee, O Lord, Who hast called me and granted that I should receive for Thy name's sake an alms from my own slaves. Deign to fulfil in me the work Thou hast begun."*

After living for seventeen years at Edessa, his sanctity was miraculously manifested by a vision of the Blessed Virgin Mary. which singled him out as a "Man of God".

As the fame of his sanctity grew in Edessa, Alexius fled to Tarsus, to be unknown again, but on his way to Tarsus, a storm carried  his ship to Rome.

At Rome no one recognized him, not even his sorrowing parents or his wife, who had vainly sent their slaves throughout the empire in search of him.

Alexius dressed as a beggar, went to his own father and begged a small corner under the stairs of his mansion as a shelter, and the leftover on the table as food.

He spent the remaining of his life beneath the stairs, praying and teaching catechism. Thus bearing patiently the mockery and ill-usage of his own slaves who did not recognized him, and witnessing daily the inconsolable grief of his spouse and parents.

At last, in the year 417 A.D., when Alexius died, his parents & the entire household learned too late, from a written document in his hand, that the person they had unknowingly sheltered was indeed Alexius, and how he had lived his life of penance from the day of his wedding, for the love of God.

God bore testimony to His servant's sanctity by many miracles. The Pope read aloud what was written on the parchment of Alexius, and everywhere in Rome there was a single cry of admiration, impossible to describe. The house of Alexius's father Euphemian was later transformed into a church dedicated to Saint Alexius.

    🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

*The stairs under which St. Alexius had lived, is still preserved in the Church of Santi Bonifacio e Alessio, on the Aventine in Rome.*

⚡

_The Alexians, or  Alexian Brothers is a religious congregation which was established under the patronage of St. Alexius, to take care of the sick during the plagues._

⚡

_In 1472, Pope Sixtus V approved and confirmed the Alexian Brothers as a religious community under the rule of St. Augustine._

*ஜூலை மாதம் 17-ம் தேதி* 

*St. Alexis, C.*               

*அர்ச். அலெக்சிஸ்*

*துதியர் - (5-ம் யுகம்).*    

தனவந்தரும் உயர்குலத்தோருமான பெற்றோருக்கு ஒரே குமாரனான அலெக்சிஸ், உத்தம கிறீஸ்தவர்களான தம் பெற்றோருடைய நன்மாதிரிகையையும் ஞானப் படிப்பினையையும் பின்பற்றி, இவ்வுலக நன்மைகள் எல்லாம் வீண் என்றெண்ணி, புண்ணிய வழியில் நடந்து, உலகத்தைத் துறந்து, தூர தேசத்திற்குச் சென்று, ஆண்டவருக்கு ஊழியம் செய்ய நினைத்திருந்தார். ஆனால் தன் பெற்றோரின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, புண்ணியவதியான ஒரு பணக்காரப் பெண்ணை மணமுடித்தார். அன்றிரவே, தேவ ஏவுதலால் தன் ஊரை விட்டு கீழ்த்திசையிலுள்ள எடேசா என்னும் நகருக்குச் சென்று பரதேசியாய் ஜீவித்து வந்தார். அவரைத் தேடிப் பார்க்கும்படி அவருடைய தந்தையால் அனுப்பப்பட்ட சிலர் அவர் இருந்த ஊருக்குப் போய் அவரைப் பார்த்தபோதிலும் அவர் இன்னாரென்று கண்டுபிடிக்க முடியாமல் திரும்பி விட்டார்கள். அலெக்ஸிஸ் அவ்வூரில் ஒரு சிறு குடிசையில் வாழ்ந்து, பிச்சை எடுத்து உண்டு, தேவதாயார் பீடத்திற்கு முன் இடைவிடாமல் ஜெபித்து வந்தார். ஆனால் அவர் மூலமாய் நடந்த புதுமையால் அவ்வூரார் அவரைப் பெரிதாக மதித்ததினால், அவர் தாழ்ச்சியின் நிமித்தம் கப்பலேறி வேறு ஊருக்குப் புறப்பட்டார். கப்பல் புயல் காற்றில் அகப்பட்டு உரோமையில் கரைசேர்ந்தது. அலெக்சிஸ் அவ்வூரிலுள்ள தன் தந்தையின் அரண்மனைக்குச் சென்று பரதேசியான தனக்கு தங்க இடம் கொடுக்கும்படி மன்றாடியதினால், அவர் தந்தை அவரை தன் மகன் என்று அறியாமல் அவருக்கு இடம் கொடுத்தார். அவ்விடத்தில் அவர் வேலைக்காரர்களால் தொந்தரவு செய்யப்பட்ட போதிலும் அதைச் சட்டை செய்யாமல் அர்ச்சியசிஷ்டவராய் வாழ்ந்தார். அவர் மரிப்பதற்குமுன் தன் சரித்திரத்தை ஒரு சீட்டில் எழுதி வைத்துவிட்டு மரணமானார். அவருடைய பெற்றோர் அந்த சீட்டை வாசித்தபின், அந்தப் பரதேசி தங்கள் குமாரனென்று அறிந்து, சொல்ல முடியாத வேதனையை அனுபவித்தார்கள்.      

*யோசனை*

செல்வம், பெயர், பெருமை முதலிய உலக நன்மைகள் முற்றிலும் நிலையற்றவை என்றெண்ணி, அவைகளில் பற்றுதல் வைக்காமலிருப்போமாக.

✝

🔵

புனித மார்செலினா (327-397. July 17

ஜூலை 17

புனித மார்செலினா (327-397)

இவர் இத்தாலி நாட்டில் உள்ள கால் என்ற இடத்தில் பிறந்தவர். இவரது தந்தை ஓர் அரசு அதிகாரி. இவருடைய சகோதரர்தான் புனித அம்புரோஸ்.

354 ஆம் ஆண்டு இவரது குடும்பம் உரோமைக்குக் குடிபெயர்ந்தது. அங்கு சென்ற ஒரு சில ஆண்டுகளிலேயே இவருடைய பெற்றோர் இறந்து போனார்கள். இதனால் இவரே தன் சகோதரன் அம்புரோசையும், சகோதரி ஒருவரையும் பராமரிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

இறைவேண்டலுக்கும் நோன்புக்கும் ஒறுத்தல் முயற்சிகளுக்கும் மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுத்து வந்த இவர், தனது எடுத்துக்காட்டான வாழ்வால் தன் சகோதரர், சகோதரிக்கு முன்மாதிரியாக விளங்கினார்.

இவரது முன்மாதிரியான வாழ்வால் தொடப்பட்ட இவரது சகோதரர் அம்புரோஸ் பின்நாளில் அருள்பணியாளராகவும், தொடர்ந்து மிலன் நகரின் ஆயராகவும் உயர்ந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இவர் 398 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.