புனித.வில்லிபால்டு (St.Willibald)ஆயர் July 7

2020-07-07

புனித.வில்லிபால்டு (St.Willibald)

ஆயர்

பிறப்பு

22 அக்டோபர் 700

தென் இங்கிலாந்து

இறப்பு

7 ஜூலை 787

ஐஷ்டாட்(Eichstatt) , ஜெர்மனி

பாதுகாவல்: ஐஷ்டாட் நகரின் பாதுகாவலர்

வில்லிபால்டு தென் இங்கிலாந்து நாட்டில் ரிச்சர்டு என்பவரின் மகனாக பிறந்தார். 720 ஆம் ஆண்டு தந்தை ரிச்சர்டு, உடன் பிறந்த சகோதரர் உன்னிபால்டும்(Wunibald) உரோம் நகரை நோக்கி திருப்பயணம் மேற்கொண்டனர். அப்போதுதான் இவரின் தந்தை லக்கா(Lucca) என்னுமிடத்தில் இறந்துவிட்டார். அப்போது வில்லிபால்டு உரோம் நகரிலேயே தங்கினார். இரண்டரை ஆண்டுகள் கழித்து இவர் பாலஸ்தீன மற்றும் கொன்ஸ்டாண்டீனோபிள் நோக்கி பயணம் மேற்கொண்டார். 729 ஆம் ஆண்டு அங்கிருந்து மீண்டும் இத்தாலி நாட்டிற்கு வந்தடைந்தார். அப்போதுதான் இவர் புனித பெனடிக்ட் துறவற சபையில் சேர்ந்தார்.

739 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 3ஆம் கிரகோரி அவர்களால் குருவாக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். பின்னர் தன்னுடன் குருப்பட்டம் பெற்ற போனிபாஸ் என்பவருடன் சேர்ந்து ஜெர்மனி நாட்டிற்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கு அப்போஸ்தலர் பணியை சிறப்பாக செய்தபின் 741 ல் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். ஆயரான பிறகும் கூட தனது மிஷனரி பணியை பவேரியா மறைமாநிலம் முழுவதிலும் சிறப்பாக செய்தார். 741- 787 ஆம் ஆண்டு வரை ஐஷ்டாட் என்ற மறைமாநிலத்தில் ஆயராக பணியாற்றினார். இவர் ஐஷ்டாட் மறைமாநிலத்தின் முதல் ஆயர் என்ற பெருமையை பெற்றார். இவர் 8 ஆம் நூற்றாண்டில் இவரின் பெயரால் ஐஷ்டாட்டில் பேராலயம் ஒன்றை எழுப்பினார். இவ்வாலயத்தில்தான் வில்லிபால்டு அவர்களின் கால்கள் வைக்கப்பட்டுள்ளது. உரோமில் உள்ள புனித பேதுரு பேராலயத்தில் இவரின் உடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது.

1745 ஆம் ஆண்டு இவரின் 1000 ஆம் வருட ஜூபிலியை முன்னிட்டு, இவரது கல்லறையை பேதுரு பேராலயத்திலிருந்து ஐஷ்டாட்டிற்கு மாற்றப்பட்டது. இவர் வாழும்போதே ஆலயத்தில் பாடப்படும் பாடற்குழுவிற்கென ஓர் அழகிய மேடையை அமைத்தார். அவர் திருப்பலி ஆற்றும் போதெல்லாம், ஐஷ்டாட்டில் வாழும் ஒவ்வொருவரும் புனிதர்களே" என்று தவறாமல் கூறிவருவார்.

செபம்:

திருச்சபையை வழிநடத்துபவரே எம் இறைவா! திருச்சபையின் மீது கொண்ட ஆர்வத்தால், நாடு விட்டு நாடு வந்து உம் பணியை ஆற்றினார் புனித வில்லிபால்டு. இன்றும் அவரை போல உம் பணியை ஆற்றிவரும். ஒவ்வொரு உள்ளங்களையும் ஆசீர்வதியும். திறம்பட பணிபுரிய நல்ல உடல் உள்ள நலன்களை தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை வேண்டுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

துறவி எத்தல்பூர்கா Ethelburga

பிறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, எஸ்செக்ஸ் Essex, இங்கிலாந்து

இறப்பு: 645, பாரேமவ்டியர்ஸ் Faremoutiers, பிரான்சு

பாதுகாவல்: கர்ப்பிணிப் பெண்கள்

புனித ஹம்ஸ்பிரே லாரன்ஸ் (1572-1591) July 7

ஜூலை 07

புனித ஹம்ஸ்பிரே லாரன்ஸ் (1572-1591)

இவர் இங்கிலாந்து நாட்டிலுள்ள ஹம்ஸ்பியர் என்ற இடத்தில் பிறந்தவர்.

இவருடைய பெற்றோர் புராட்டஸ்டன்ட் திருஅவையைச் சார்ந்தவர்கள். இவர் இங்கிலாந்து நாட்டில் மறைப்பணி ஆற்றிவந்த இயேசு சபை அருள்பணியாளர்களின் எடுத்துக்காட்டான வாழ்வால் தொடப்பட்டு, கத்தோலிக்கத் திருஅவைக்கு மாறினார்.

இதற்குப் பிறகு இவர் திருவிவிலியத்தை ஆழமாக வாசிப்பதும், தான் வாசித்ததை மக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்வதுமாக இருந்தார்.

இந்நிலையில், இவர் அப்போது இங்கிலாந்து நாட்டை ஆண்டு வந்த முதலாம் எலிசபெத் என்ற அரசியினுடைய துன்மாதிரியான வாழ்க்கையை நேரடியாகவே சுட்டிக்காட்டினார். இதனால் இவர் கைது செய்யப்பட்டு, தூக்கிலிடப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

இவர் இறக்கும்போது இவருக்கு வயது வெறும் 19 தான். இவருக்குத் திருத்தந்தை பதினோறாம்  பயஸ், 1929ஆம் ஆண்டு புனிதர் பட்டம் கொடுத்தார்.

அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் ✠(Blessed María Romero Meneses July 7

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 7)

✠ அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் ✠

(Blessed María Romero Meneses)

மறைப் பணியாளர்:

(Religious)

பிறப்பு: ஜனவரி 13, 1902

கிரனடா, நிகரகுவா

(Granada, Nicaragua)

இறப்பு: ஜூலை 7, 1977 (வயது 75)

லஸ் பெனிடஸ், லியோன், நிகரகுவா

(Las Peñitas, León, Nicaragua)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 14, 2002

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 7

அருளாளர் மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ், ஒரு “நிகரகுவா” (Nicaragua) குடியரசின் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அருட்சகோதரியும், “டான் பாஸ்கோவின் சலேசிய சகோதரிகள்” (Salesian Sisters of Don Bosco) சபையின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட உறுப்பினரும், “கோஸ்டா ரிகா’வின்” சமூக அப்போஸ்தலருமாவார். (Social Apostle of Costa Rica).

கி.பி. 1902ம் ஆண்டு, “நிகரகுவா” (Nicaragua) குடியரசில் நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்த ரொமேரோ’வின் தந்தை பெயர் “ஃபெலிக்ஸ்” (Félix Romero Arana) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “அனா” (Ana Meneses Blandon) ஆகும். இவர் தமது பெற்றோரின் எட்டு குழந்தைகளில் ஒருவர் ஆவார். பிறந்து ஒரு வாரத்திலேயே திருமுழுக்கு பெற்றார். 1904ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 23ம் தேதி, உறுதிப்பூசுதல் (Confirmation) அருட்சாதனம் பெற்ற இவர், 1909ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் தேதி, “புதுநன்மை” (First Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார்.

கலையிலும் சங்கீதத்திலும் ஆர்வம் கொண்டு வளர்ந்ததால், இவருடைய பெற்றோர் இவருக்கு வயலின் மற்றும் பியானோ ஆகிய இசைக் கருவிகளை வாசிக்க கற்பித்தனர். பின்னர், “டான் பாஸ்கோவின் சலேசிய சகோதரிகள் பள்ளியில்” இணைந்து கல்வி கற்க ஆரம்பித்தார். எனினும் 1914ம் ஆண்டில் அவர் “வாதம் சம்பந்தமான காய்ச்சலால்” (Rheumatic Fever) நீண்ட காலம் பாதிப்படைந்தார். அக்காய்ச்சல், அவரது மீதமுள்ள வாழ்நாள் முழுதும் இருதய பாதிப்பை விட்டுச் சென்றது. ஆனால், அதிலிருந்து அவர் மீண்டபோது, அது இயற்கையிலேயே அற்புதமானதாக கருதப்பட்டது.

பூரண நம்பிக்கையுள்ள இப்பெண், 1915ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 8ம் நாளன்று, “கிறிஸ்தவர்களின் சகாய அன்னை மரியாளின் மகள்கள்” (Daughters of Mary Help of Christian) எனும் “மரியான் சமூகத்தில்” (Marian association) இணைந்தார். 1929ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 6ம் தேதி, அவர் தமது இறுதி வார்த்தைப் பாட்டை ஏற்றார்.

1931ம் ஆண்டு, “கோஸ்டா ரிகா” (Costa Rica) தீவின் தலைநகரான “சேன் ஜோஸ்” (San Jose) சென்றார். இது இவரது இரண்டாவது தாய் நாடாக கருதப்படுகிறது. 1933ம் ஆண்டு, கலை மற்றும் சங்கீதம் ஆகியவற்றின் ஆசிரியையானார். அங்குள்ள பள்ளியில் பணக்கார குழந்தைகளுக்கு தட்டச்சு கற்றுக்கொடுத்தார். பெரும் எண்ணிக்கையிலுள்ள அவரது மாணவர்கள் அவரைப்போன்றே அவருடன் இணைந்து ஏழைகளுக்கு சேவை செய்தனர். அவரது கவனம் சமூக அபிவிருத்தியில் இருந்தது. 1945ம் ஆண்டு பொழுதுபோக்கு மையங்களைத் தொடங்கிய இவர், 1953ம் ஆண்டில் உணவு விநியோக மையங்களையும் தொடங்கினார். 1961ம் ஆண்டில் ஏழை சிறுமிகளுக்காக பள்ளி ஒன்றினை நிறுவினார். 1966ம் ஆண்டு, நோயுற்றோருக்காக மருந்தகம் ஒன்றினையும் நிறுவினார். 1973ம் ஆண்டு, ஏழை குடும்பங்களுக்காக ஏழு இல்லங்களை கட்டினார்.

1977ம் ஆண்டு, “லியோன்” (Leon) நகரிலுள்ள “சலேசிய அருட்சகோதரிகளின்” இல்லத்தில் (Salesian Sisters house) ஓய்வுக்காக அனுப்பப்பட்டிருந்த மரிய ரொமேரோ மெனெசெஸ் மாரடைப்பால் தாக்குண்டு மரணமடைந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 7)

✠ Blessed María Romero Meneses ✠

Religious:

Born: January 13, 1902

Granada, Nicaragua

Died: July 7, 1977 (Age 74)

Las Peñitas, León, Nicaragua

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: April 14, 2002

Pope John Paul II

Feast: July 7

Blessed María Romero Meneses was Nicaraguan Roman Catholic professed religious and a professed member from the Salesian Sisters of Don Bosco dubbed the "Social Apostle of Costa Rica".

Blessed Maria Romero Meneses was a modern-day social reformer who brought about a “revolution of charity” in Costa Rica.

She was born in Nicaragua in 1902, one of eight children who grew up in an upper-class family. Maria received a very good education at a school staffed by sisters in a religious community founded by St. John Bosco—they were known as the Daughters of Mary, Help of Christians.

When she was 12 years old, Maria fell sick with rheumatic fever and struggled all year to regain her health. She was completely paralyzed for six months but was patient and prayerful in her suffering, which she saw as a gift from God. Doctors reported that her heart was damaged from the sickness, but she appealed to Our Lady, Help of Christians, and received some sort of assurance that she would be healed.

When a friend from the school visited her, she said, “I know that the Blessed Virgin will cure me.” A few days later, she regained her health and returned to school, fully recovered.

A spiritual director helped her sort through and better understand the mystical experiences she was having, and she realized that she was being called to religious life. She joined the Daughters of Mary, Help of Christians—the nuns who staffed her school—and closely followed the spirituality of John Bosco.

In 1931, she was sent to Costa Rica, where she taught at a school for girls from wealthy families. She also went into the poor neighborhoods to teach the faith there, and to help people acquire practical skills for work. Her example moved students at the school, and many girls joined her work to improve the lives of the poor.

Maria began to understand her purpose in life—to encourage social development by helping wealthy people see how they could change the lives of poor people. She gathered resources and established recreational centers and food distribution organizations. In 1961, she opened a school for poor girls; a few years later, she opened a clinic and supported it by recruiting doctors and finding donations for medicine.

She had the vision to build a village for poor people that contained all they needed to flourish. In 1973, the first seven homes were built in a new development outside of the city named Centro San Josè—it grew to include a farm, a market, and a school where people could learn the faith and find job training. It also included a church dedicated to Our Lady, Help of Christians.

Maria knew that she was participating in God’s work, so she had every confidence that her efforts at social development would grow. She died of a heart attack on this date in 1977, and she is buried in the chapel in San Josè. She is the first Central American to be beatified, and her image is used here with permission from Catholic.org.

Bl. Maria Romero Meneses, you brought about a revolution of charity in Costa Rica in the 1970s—pray for us!

புனிதர் பல்லடியஸ் ✠(St. Palladius July 6

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 7)

✠ புனிதர் பல்லடியஸ் ✠

(St. Palladius)

ஆயர்:

(Bishop of Ireland :)

பிறப்பு: கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: கி.பி. 457-461

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

புனிதர் பல்லடியஸ், அயர்லாந்து (Ireland) நாட்டின் முதல் கிறிஸ்தவ ஆயர் ஆவார். புனிதர் பேட்ரிக்’கிற்கு (St. Patric) முந்தைய இவர், பின்னர் பல்வேறு ஐரிஷ் மரபுகளில் இணைந்திருந்தார்.

பல்லடியஸ், “கௌல்” (Gaul) மாநிலத்தின் உன்னத குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். இக்குடும்ப வகையறாவைச் சேர்ந்த பலர், “கௌல் திருச்சபையில்” (Church of Gaul) பல உயர் பதவிகளை வகித்தவர்கள் ஆவர். இவரது தந்தையார் பெயர், “எக்ஸுபெரன்ஷியஸ்” (Exuperantius of Poitiers) ஆகும். இவருடைய தந்தை, “அர்ல்ஸ்” (Arles) நகரில் கி.பி. 424ம் ஆண்டு நடந்த ஒரு இராணுவ கலகத்தில் கொல்லப்பட்டார். கிறிஸ்தவ எழுத்தாளராகிய “ப்ராஸ்பர்”, (Prosper of Aquitaine), பல்லடியஸ் ஒரு திருத்தொண்டர் என்று எழுதுகிறார். மேலும் சில சரித்திரவியலாளர்கள், இவர் புனிதர் “ஜெர்மானுசின்” (St. Germanus) திருத்தொண்டர் என்கின்றனர். ஆயினும் இவர் ரோம் நகரின் திருத்தொண்டர் (Deacon of Rome) என்ற பெரிய பதவியை வகித்திருக்க சாத்தியங்கள் அதிகம் என்கின்றனர்.

இவருக்கு திருமணம் ஆகி, ஒரு பெண் குழந்தையும் இருந்தது. இவரை தமது நண்பரென்றும் இளம் உறவினரென்றும் ரோம அரசவை கவிஞரான “நமஷியனஸ்” (Namatianjus) விவரிக்கிறார். மனைவியையும் குழந்தையையும் தம்மிடமிருந்து விடுவித்த இவர், குழந்தையை அதே தீவிலிருந்த ஒரு பள்ளியில் ஒப்படைத்தார். கி.பி. 408/ 409ம் ஆண்டு, சிசிலியில் (Sicily) துறவு வாழ்க்கை வாழ ஆரம்பித்தார். கி.பி. சற்றேழத்தால 415ம் ஆண்டு இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். கி.பி. 418 முதல் 429ம் ஆண்டு வரையான கால கட்டத்தில் இவர் ரோம் நகரில் “திருத்தொண்டர் பல்லடியஸ்” (Deacon Palladius) என்ற பெயருடன் வாழ்ந்தார். பிரிட்டன் மக்களை (Britain) கத்தோலிக்க விசுவாசத்திற்கு மனம் திருப்பும், வழிகாட்டும் பணிகளைச் செய்வதற்காக “ஔக்செர்” (Bishop of Auxerre) ஆயரான “ஜெர்மானசை” (Germanus) அனுப்புமாறு திருத்தந்தை “முதலாம் செலஸ்டின்” (Pope Celestine I) அவர்களை வலியுறுத்தும் பொறுப்பேற்றார்.

கி.பி. 431ம் ஆண்டு, இவர் அயர்லாந்து நாட்டின் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளின் ஆயராக நியமிக்கப்பட்டார். திருத்தந்தை “முதலாம் செலஸ்டின்” (Pope Celestine I) இவருக்கு அருட்பொழிவு செய்வித்தார். அயர்லாந்தின் “கர்சொன்” (Uí Garrchon) என்ற இடத்தில் இறங்கிய பல்லடியஸ், புனிதர் பேட்ரிக் (St. Patrick) அவர்களுக்கு முன்னதாகவே மறை பரப்பும் பணியை தொடங்கியதாக ஐரிஷ் எழுத்தாளர்கள் கூறுகின்றனர். இருப்பினும், அவரை தடை செய்த “லெய்ன்ஸ்டர்” அரசன் (King of Leinster), அவரை வடக்கு பிரிட்டனுக்கு (North Britain) திருப்பி அனுப்பினான். ரோம் நகரிலிருந்து பல்லடியஸுடன் நான்கு துணைவர்கள் உடன் வந்திருந்தனர். அவர்களில் “சில்வெஸ்டர் மற்றும் சோலினஸ்” (Sylvester and Solinus) ஆகிய இருவரும் அயர்லாந்திலேயே தங்கி விட்டனர். அவருடன் பிரிட்டன் வரை வந்த “அகஸ்டினஸ் மற்றும் பெனடிக்டஸ்” (Augustinus and Benedictus) ஆகிய இருவரும் அவரது மரணத்தின் பின்னர் தமது சொந்த நாட்டுக்கே திரும்பினர்.

கி.பி. 431ம் ஆண்டு, அயர்லாந்திலிருந்து கிளம்பிய பல்லடியஸ், வடக்கு பிரிட்டனின் ஸ்காட்லாந்து வந்தடைந்தார். அங்கே அவர் சுமார் 20 வருடங்கள் மறை பரப்பு பணியாற்றியதாக ஸ்காட்லாந்து திருச்சபையின் பாரம்பரியங்கள் கூறுகின்றன.

இவர் மரித்த தேதி நிச்சயமாக யாருக்கும் தெரியவில்லை. வெவ்வேறு சரித்திர ஆசிரியர்கள் வெவ்வேறு தேதிகளையும் காரண காரியங்களையும் கூறுவதால் அதில் ஒரு குழப்பமே நீடிக்கிறது.

† Saint of the Day †

(July 7)

✠ St. Palladius ✠

Bishop of Ireland:

Born: Early 5th century AD

Died: 457-461 AD

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Anglican Communion

Patronage: Leinster, Kincardineshire

Feast: July 7

Palladius was the first bishop of the Christians of Ireland, preceding Saint Patrick; the two were perhaps conflated in many later Irish traditions. He was a deacon and a member of one of the prominent families in Gaul. Pope Celestine I consecrated him a bishop and sent him to Ireland "to the Scotti believing in Christ".

It seems to me, as I read the views of modern scholars on the saints of the early Irish church, that there are winners as well as losers in the revisionist process. One clear winner has been Saint Palladius, whose reputation as the first bishop sent to the Irish has been reclaimed from the 'Armagh propagandists' who did their best to airbrush both the man and his mission out of the historical record in order to promote the idea of Saint Patrick as the national apostle. A summary of the views of one modern scholar on this theme can be read at my other site here. What kept the memory and claims of Palladius alive, however, was the fact that his mission was recorded in an unimpeachable historical source: the works of Prosper of Aquitaine. This 5th-century chronicler and champion of the teachings of Saint Augustine against Pelagianism records for the year AD 431.

'Palladius, having been ordained by Pope Celestine, is sent, as their first bishop, to the Irish who believe in Christ'.

As scholar Michael Richter points out in his book Medieval Ireland- The Enduring Tradition:

        'This is the only reliable date for Irish history in the fifth century. Yet Prosper's statement raises several questions: When had Christianity come to Ireland? How many Christians were there in Ireland in the year 431? Who was Palladius? How long was he active in Ireland? Where did he carry out his work?'

And he attempts some answers, starting with the last question - where did Palladius carry out his work?:

          'In the Middle Irish Life of Patrick (Bethú Phátraic), we are told: 'He (Palladius) founded three churches. Cell Fine in which he left his books, the casket with the relics of Paul and Peter and the board on which he used to write, Tech na Román ("House of the Romans") and Domnach Airte containing Sylvester and Solinus' (presumably two of his followers)... The three churches mentioned are situated in Leinster, the region lying opposite the coast of Wales.'

Modern scholarship seems to be in agreement that the Palladian mission operated in Leinster and Munster and that it is likely that Palladius came to Ireland via Wales. Richter seeks to locate Palladius within a specific historical context - that of the fight against Pelagianism:

         'Palladius was dispatched to the Irish Christians at about the same time as Germanus of Auxerre was sent to the Christians in Britain. Germanus had been dispatched to Britain in AD 429 to combat the heretical teachings of Pelagius. Active from around the year 400, Pelagius was a British monk who had developed a doctrine of human free will. Since this conflicted with the Catholic doctrine of grace, Pelagius has declared a heretic in 418. In his Ecclesiastical History Bede tells us that Germanus had refuted Pelagianism in Britain through the healing power of relics. A similar function could be attributed to the relics Palladius brought to Ireland. If this were the case, it would indicate that Rome assumed a rather highly-developed level of Christianity amongst the Irish.

He now turns to another of his initial questions - who was Palladius?:

          'Two deacons with this name are known from this period, one from Rome, the other from Auxerre, and it was probably the latter who came to Ireland. However, before we consider this and other questions regarding Palladius' activities, we must turn our attention to Patrick.... Patrick does not give us any concrete details concerning the region in which he was active, nor does he mention that he had an episcopal see. Indeed, after his writings, nothing more is heard in Ireland about Patrick throughout the sixth century.

          This gives rise to the following problems: Patrick was a bishop; Palladius is referred to as the first bishop. Palladius came to the Irish who already believed in Christ whereas Patrick was active among the Irish for many years; Palladius apparently spent a long time among the Irish according to the information in the tribute paid to him by Pope Celestine I and described by Prosper in his work Contra Collatorem.'

Richter does not quote the text of this tribute so I have found it in another source:

          'He (Celestine) has been, however, no less energetic in freeing the British provinces from this same disease (the Pelagian heresy); he removed from the hiding-place certain enemies of grace who had occupied the land of their origin; also having ordained a bishop for the Irish, while he labors to keep the Roman island catholic, he has also made the barbarian island Christian.'

The Roman island, is, of course, Britain, the barbarian island which has been Christianized is Ireland.

Richter then attempts to reconcile some of the contradictory statements about Palladius and Patrick which he had raised above. He suggests as a starting point an assumption that Patrick was active in a part of Ireland which had not yet been reached by Christianity. He, therefore, proposes that Patrick's primary mission was carried out in the provinces of Ulster and northern Connacht, whereas, as we have seen, the Palladian mission was based in Leinster and Munster. Richter goes on to say:

          'Nor does the description of Palladius as the first bishop of the Irish pose any real problem: Patrick had no contact with Rome and Prosper apparently knew nothing of Patrick's activities. The later legend tells of Patrick spending many years in Gaul, mainly in the monastery of Lérins. There is, however, no mention of this in the authentic works of Patrick; the Latin in the Confessio and the Epistola is such that a long stay on the part of their author can be ruled out. Gaulish bishops who, according to later sources, worked with Patrick in Ireland are more likely to have worked with Palladius.'

And the reason for the silence regarding Patrick in the 6th century?:

          'The fact that nothing was heard of Patrick in the century following his missionary work can no doubt be explained by the increasingly important role which the monasteries were to play in the Irish Church from the end of the 5th century. Palladius and Patrick were, however, both bishops. Their work developed from this office and both wanted to establish a diocesan Church in Ireland.'

Richter ends by saying that although both Palladius and Patrick were committed to the Roman organizational model of the Church, the fact that Ireland had not been part of the Roman Empire and lacked towns and other aspects of the Roman heritage, made this model quite unsuitable.

By contrast with the way in which Richter and other modern writers approach the mission of Palladius, Canon O'Hanlon espoused the traditional view that his mission was a short-lived failure:

          'Notwithstanding his high commission to evangelize the people, St. Palladius remained not long in Ireland. To St. Patrick, and not to him, had Providence assigned the grand measure of a successful mission'.

In this view, Palladius was unable to face the opposition of the locals:

          '..the prevailing opinion appears to be, that the rude and inhospitable people where he landed did not readily receive his doctrine, and therefore he willed not to remain in a country strange to him. His resolve was formed, to return with the first tide which served, and to seek the Pope who had sent him.'

Of course, it took more than a few hostile pagans to scare off the true apostle to the Irish:

          'Here we have to admire the inscrutable ways of Divine Providence, who so willed it, that the mission of Palladius should prove comparatively barren of results, while within a short time after his leaving Ireland, St. Patrick was destined to arrive, and to preach the Gospel among the natives, with most successful and consoling results'.

If this traditional Patrician triumphalism is hard to swallow, Richter offers a comforting thought:

          'Some scholars are of the opinion that the later legend of Patrick was compiled from accounts relating to the activities of both Patrick and Palladius. In this case, the controversy over the description of Patrick as 'the Apostle of the Irish' would become irrelevant'.

Thus does Saint Palladius emerge as one of the winners in the efforts of modern revisionist scholars, with his reputation restored. What ultimately became of the first bishop to the Irish is unclear. Later accounts say that Palladius, having failed in Ireland, went instead to Scotland and was martyred there. More recent writers tend to be skeptical of the Scottish connection. The Aberdeen Breviary has assigned July 7 as his feast day, although some other sources commemorate a feast of Saint Palladius on January 25.

There is a most interesting blog entry on Saint Palladius and the Dunlavin area of County Wicklow here which concludes:

'Ultimately perhaps, Palladius’ life should not be measured by the success or failure of his mission, but by how much he endured and what he gave for his cause and his God.'

புனிதர் நஸாரியா இக்னேஸியா மார்ச் மெசா ✠(St. Nazaria Ignacia March Mesa July 6

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 6)

✠ புனிதர் நஸாரியா இக்னேஸியா மார்ச் மெசா ✠

(St. Nazaria Ignacia March Mesa)

மறைப்பணியாளர், நிறுவனர்:

(Religious and Founder)

பிறப்பு: ஜனவரி 10, 1889

மேட்ரிட், ஸ்பெயின் அரசு

(Madrid, Kingdom of Spain)

இறப்பு: ஜூலை 6, 1943 (வயது 54)

பினோஸ் எயர்ஸ், அர்ஜன்ட்டினா

(Buenos Aires, Argentina)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: செப்டம்பர் 27, 1992

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 14, 2018

திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ்

(Pope Francis)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 6

பாதுகாவல்:

சிலுவைப் போர் மிஷனரிகள் (Missionaries of the Crusade)

அருளாளர் நஸாரியா இக்னேஸியா மார்ச் மெசா, ஒரு ஸ்பேனிஷ் ரோமன் கத்தோலிக்க (Spanish Roman Catholic Professed Religious) அருட்சகோதரியாவார். இவர், சிலுவைப் போர் மிஷனரிகள் (Missionaries of the Crusade) எனும் அமைப்பினை நிறுவியவருமாவார். ஸ்பெயின் நாட்டிலிருந்து மெக்ஸிகோ நாட்டிற்கு புலம்பெயர்ந்து குடியேறிய அவர் அங்கு ஒரு ஆன்மீக சபையில் சேர்ந்தார். “பொலீவியா” மாநிலத்தில் (Bolivia) தமது மறைப்பணிகளை தொடங்கிய அவர், தமது வாழ்நாளின் பெரும் பகுதியை அங்கேயே கழித்தார். ஸ்பெயினில் (Spain) தாம் உருவாக்கிய சமய சபையை பரப்புவதற்காக அவர் சுருக்கமாகச் செயல்பட்டார். பின்னர், தாம் நிறுவிய தமது சொந்த சபையை விட்டுவிட்டு அர்ஜென்ட்டினா (Argentina) நாட்டுக்கு சென்ற அவர், பின்னர் அங்கேயே மரித்தார்.

கி.பி. 1889ம் ஆண்டு, மேட்ரிட் (Madrid) நகரில், “ஜோஸ்” (José Alejandro March Reus) மற்றும் “நஸாரியா” (Nazaria de Mesa Ramos de Peralta) ஆகிய தம்பதியரின் பத்து குழந்தைகளில் நான்காவதாகப் பிறந்த இவர், தாம் பிறந்த அதே மாதத்தில் ஒரு நாள், தமது சொந்த பங்கான புனிதர் சூசையப்பர் ஆலயத்தில் திருமுழுக்கு பெற்றார். கி.பி. 1898ம் ஆண்டு, புதுநன்மை (First Communion) அருட்சாதனம் பெற்றார். அதே வருடம், “நஸாரியா, நீ என்னைப் பின்தொடர்ந்து வா” என்ற இயேசு கிறிஸ்துவின் குரல் இவருக்கு கேட்டது. ஆன்மீக வாழ்வில் நுழையும் இவரது எண்ணம், இவரது பெற்றோருக்கு மகிழ்ச்சியளிக்கவில்லை. அதனை தடுத்த அவர்கள், அவர் அதற்கான அருட்சாதனங்களைப் பெறுவதையும் தடை செய்தனர். நஸாரியா, செவில் (Seville) நகரிலுள்ள தமது பாட்டியின் வீட்டில் தங்கி, “புனித அகுஸ்தினார் சபையின்” (Order of St. Augustine) மேற்பார்வையில் கல்வி கற்றார். கி.பி. 1901ம் ஆண்டு வீடு திரும்பிய இவர், 1902ம் ஆண்டு, அப்போதைய “செவில் பேராயரான” (Archbishop of Seville) அருளாளர் “மார்செலோ ஸ்பினோலா ஒய் மேஸ்ட்ரே” (Blessed Marcelo Spinola Maestre) என்பவரிடமிருந்து உறுதிப்பூசுதல் (Confirmation) அருட்சாதனம் பெற்றார். அவரது பாட்டி, அவர் தூய ஃபிரான்சிசின் மூன்றாம் நிலை சபையில் (The Order of Saint Francis) சேர அனுமதியளித்தார். அவளுடைய பெற்றோர்கள் தங்கள் மகள் மீது தாங்கள் விதித்திருந்த மத கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்த ஆரம்பித்தார்கள்.

1904ம் ஆண்டில் அவரது தந்தை மெக்ஸிகோவுக்கு செல்ல விரும்பினார். ஆனால் இதற்கு முன்னர் அவரும் மூன்று சகோதரிகளும் தங்களுடைய பாட்டி வீட்டிற்கு குடிபெயர்ந்தனர். 1904ம் ஆண்டின் இறுதியில், கடுமையான பொருளாதார நிலைமைகள் காரணமாக, நஸாரியா பின்னர் மெக்ஸிகோவிற்கு இடம்பெயர்ந்தார். 1908ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம், 12ம் தேதி, “கைவிடப்பட்ட முதியோரின் சின்னஞ்சிறு சகோதரியர்” (Little Sisters of the Abandoned Elderly) இல்லத்தில் சேர்ந்தார். பொலிவியா (Bolivia) மாநிலத்திலுள்ள ஓரூரோ (Oruro) நகருக்கு அனுப்பப்பட்டார். 1908ம் ஆண்டு முதல் 1920ம் ஆண்டு வரையான காலகட்டத்தில், நோய்வாய்ப்பட்ட இவர், பலவீனமடைந்தார். 1909ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 9ம் நாளன்று, தமது சீருடைகளை பெற்றுக்கொண்ட இவர், “இயேசுவின் புனித தெரேசாவின் நஸாரியா” (Nazaria of Saint Teresa of Jesus) எனும் பெயரை தமது ஆன்மீகப் பெயராகப் பெற்றுக்கொண்டார்.

நஸாரியா, பின்னர் போலந்து நாட்டுக்கான அப்போஸ்தலிக்க பேராண்மைத் தூதரான (Apostolic Nuncio to Poland) “ஃபிலிப்போ கோர்டேசி” (Filippo Cortesi) என்பவரைச் சந்தித்தார். உலகை மறு கிறிஸ்தவ மயமாக்கல் சம்பந்தமாக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு ஆன்மீக சபையை நிறுவும் பணிகளில் அவர் ஆர்வமாய் இருந்தார். இவர்கள் பொலிவியா (Bolivia) மாநிலத்திலுள்ள ஓரூரோ (Oruro) நகரில் சந்தித்துக்கொண்டபோது இது சம்பந்தமாக விவாதித்தனர். இருவரும் 1924ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 22ம் தேதியன்று சந்தித்தனர். ஆகஸ்ட் மாதம் நஸாரியா காய்ச்சலில் வீழ்ந்தார். 1924ம் ஆண்டு, அன்னை கன்னி மரியாளின் விண்ணேற்பு விழா தினமான ஆகஸ்ட் மாதம், 15ம் தேதியன்று, அவரைச் சந்தித்த “ஃபிலிப்போ கோர்டேசி” (Filippo Cortesi), அவருக்கு அன்னை மரியாளின் திருஉருவப் படம் ஒன்றினை நல்லெண்ண அடையாளமாக கையளித்தார். நோயிலிருந்து குணமடைந்த நஸாரியா, 1925ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 2ம் நாளன்று, பொலிவியா (Bolivia) மாநிலத்தின் “லா பஸ்” (La Paz) நகர் சென்று, அவரது நண்பர் கோர்டெஸி உடன் மேலும் கலந்துரையாடலை நடத்தினார். 1925ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், 23ம் தேதி, “ஃபிலிப்போ கோர்டேசி” ஐந்து புதிய ஆயர்களுக்கு அருட்பொழிவு செய்வித்த நிகழ்வில் கலந்துகொண்டார்.

1925ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 25ம் நாளன்று, புதிய சபை நிறுவும் பணிகளுக்காக தாம் இருந்த சபையை விட்டு விலகிய நஸாரியா, தம்முடன் பத்து பொலிவிய பெண்களை (Bolivian women) இம்முயற்சியில் இணைவதற்காக அழைத்து வந்தார். 1825ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம், 18ம் தேதி, கோர்டெஸி முதன்முதலில் அடிப்படை பணிகளை அங்கீகரித்தார். 1926ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 12ம் தேதி, “சிலுவைப் போர் மிஷனரிகள் சபை” (Missionaries of the Crusade) நிறுவப்பட்டது. 1927ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், 12ம் நாளன்று, இது மறைமாவட்ட அங்கீகாரம் பெற்றது. பின்னர், இவர் மரித்து சரியாக நான்கு வருடங்களின் பின்னர், 1947ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 9ம் தேதி, திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ் (Pope Pius XII) இச்சபையை அங்கீகரித்தார்.

1930ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம் முதல் தேதி, சபையின் முதல் தலைவராக இவர் தேர்வு செய்யப்பட்டார். 1934ம் ஆண்டு, ரோம் நகரத்திற்கு புனித யாத்திரை மேற்கொண்ட நஸாரியா, அங்கே திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ் (Pope Pius XI) அவர்களை சந்தித்தார். 1935ம் ஆண்டில் மேட்ரிட் பயணித்த நஸாரியா, அங்கே அவர் ஆன்மீக பயிற்சிகளுக்காக ஒரு இல்லம் நிறுவினார். ஆனால் ஆபத்தான, மற்றும் மத-விரோத ஸ்பானிஷ் உள்நாட்டுப் போர் (Spanish Civil War) காரணமாக அவர் அங்கிருந்து வெளியேற நேர்ந்தது.

நஸாரியா, 1938ம் ஆண்டு, அர்ஜென்ட்டினா (Argentina) நாட்டிலுள்ள “பியூநோஸ் எயர்ஸ்” (Buenos Aires) நகர் போய் சேர்ந்தார். 1943ம் ஆண்டு, மே மாதம் முதல் நிமோனியா (Pneumonia) காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்ட இவர், “ரிவாடாவியா” மருத்துவமனையில் (Rivadavia Hospital) அனுமதிக்கப்பட்டு, இரண்டு மாதம் நோய்ப் படுக்கையில் இருந்தார். “நுரையீரலில் இரத்தக் கசிவு” (Hemoptysis) நோய் காரணமாக, இவர் ஜூலை மாதம், 6ம் நாளன்று மரித்தார்.

1992ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதம், 27ம் நாளன்று, திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II) அவர்களால் இவருக்கு முக்திபேறு பட்டமளிக்கப்பட்டது. 2018ம் ஆண்டில், இவரால் நிகழ்ந்த அதிசயம் ஒன்றினை உறுதிப்படுத்திய திருத்தந்தை ஃபிரான்சிஸ் (Pope Francis) அவர்கள், 2018ம் ஆண்டு, அக்டோபர் மாதம், 14ம் நாளன்று இவரை புனிதராக உயர்த்தி அருட்பொழிவு செய்தார்.

† Saint of the Day †

(July 6)

✠ St. Nazaria Ignacia March Mesa ✠

Religious and Founder:

Born: January 10, 1889

Madrid, Kingdom of Spain

Died: July 6, 1943 (Aged 54)

Buenos Aires, Argentina

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: September 27, 1992

Pope John Paul II

Canonized: October 14, 2018

Pope Francis

Feast: July 6

Patronage: Missionaries of the Crusade

Saint Nazaria Ignacia March Mesa – in religious Nazaria of Saint Teresa of Jesus – was a Spanish Roman Catholic professed religious and the founder of the Missionaries of the Crusade. Mesa immigrated from Spain to Mexico where she joined a religious order that saw her minister in Bolivia where she remained for most of her life. She served brief stints in Spain to spread the religious order she founded after she left her own order and relocated to Argentina where she later died.

St. Nazaria Ignacia, faced many obstacles in trying to follow God's will for her life. Nazaria Ignacia was born on January 10, 1889, to a fairly wealthy family with many children in Madrid. When she was not even ten years old, as she received her First Communion, Nazaria heard Christ's voice call out to her: "You, Nazaria—follow me." From that moment on, Nazaria had an intense desire to join the religious life, which, one would imagine, would have delighted her parents. Her parents were neither thrilled nor delighted by her religious fervor, but rather, they were both frustrated and annoyed with Nazaria's piety. Her parents grounded the young Nazaria from going to Mass and prevented her from receiving sacraments.

As a young girl, Nazaria was sent to study in Seville, and her grandmother ensured that Nazaria was raised in the Catholic faith, was confirmed, and even encouraged her to become a third order Franciscan. When Nazaria's father emigrated to Mexico, Nazaria and several of her younger sisters moved in with her grandmother before joining him later in the New World. Her father allowed Nazaria to join a religious order once she arrived and Nazaria promptly entered the order of the Little Sisters of the Abandoned Elderly in July of 1908. She was sent to Bolivia, and, despite a brief return to Spain for her novitiate, Nazaria lived in Bolivia as a Little Sister until 1925, when she began a new religious order with Filippo Cortesi.

Nazaria gathered together ten other women to found the Missionaries of the Crusade in Bolivia in December 1926. They received diocesan approval a few months later, and, when Nazaria traveled to Rome to meet Pope Pius XI in 1934, she received his blessing and praise for her work of founding the order. The Missionaries finally received papal approval from Pope Pius XII in 1947, after Nazaria's death.

Nazaria died in Buenos Aires, Argentina on May 14, 1943. Her order still operates throughout the Spanish-speaking world today, a living testament to Nazaria's great love for Christ and her desire to serve him wholeheartedly, with her whole life.

St. Nazaria Ignacia, who followed the voice of God with her whole heart, despite many obstacles—pray for us!

புனித நோயலா (ஆறாம் நூற்றாண்டு) July 6

ஜூலை 06 

புனித நோயலா (ஆறாம் நூற்றாண்டு)

இவர் இங்கிலாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர். இவருடைய தந்தை இங்கிலாந்து நாட்டின் வடமேற்குப் பகுதியை ஆண்டுவந்த கேம்பிரியன் என்ற மன்னன்.

நோயலா சிறுவயது முதலே இறைவன்மீது மிகுந்த பற்றுகொண்டு வாழ்ந்து வந்தார். மேலும் இறைவனுக்கே தன்னுடைய வாழ்வை அர்ப்பணிக்கவும் துணிந்தார்.

ஆனால் இவருடைய தந்தை இவரது விருப்பத்திற்கு மாறாக, இவரை ஒருவனுக்கு மணமுடித்துக் கொடுக்க நினைத்தார். இதை அறிந்த நோயலா தன்னுடைய பணிப்பெண்ணோடு பிரான்ஸ் நாட்டிற்குத் தப்பிச்சென்றார்.

போகும்வழியில் பிரான்ஸ் நாட்டை சேர்ந்த ஓர் அரச அதிகாரி இவர்மீது காதல் கொண்டு இவரை மணந்து கொள்ள விரும்பினார். இவரோ அதற்கு மறுப்புத் தெரிவிக்க, அவர் தன்னுடைய படை வீரர்களோடு சேர்ந்து இவரைத் தலை வெட்டிக் கொன்று போட்டார்.

இவ்வாறு இவர் ஆண்டவர்மீதுகொண்டிருந்த பற்றில் இறுதிவரை உறுதியாக இருந்தார்.

புனித மரிய கொரற்றி (St.Maria Goretti)மறைசாட்சி July 6

இன்றைய புனிதர் :

(06-07-2020)

புனித மரிய கொரற்றி (St.Maria Goretti)

மறைசாட்சி

பிறப்பு 

1890

அங்கோனா (Ankona), இத்தாலி

    

இறப்பு 

1902 

புனிதர்பட்டம்: திருத்தந்தை 12 ஆம் பத்திநாதர்

இவரது புனிதர் பட்டமளிப்பு விழாவுக்கு உலகில் பல பகுதிகளிலிருந்தும் 2,50,000 மக்கள் உரோமைக்கு வருகைத் தந்தனர். கல்வி கற்குமளவுக்கு இவர் வீட்டில் வசதி இல்லாமல் போய்விட்டது. 12 வயதில் இவருக்கு புதுநன்மை கொடுக்கும்போது கூட மற்றவர்களைவிட ஏழையாக, எளிமையாக இருந்தார். ஆனால் தாய் இவருக்கு ஊட்டி வந்த ஞான சத்துணவு மிக உயர்ந்தது. இவர் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் புனித ஆக்னஸ் என அழைக்கப்படுகிறார். புதுநன்மைக்குப் பின் 5 வாரங்கள்கூட ஆகவில்லை. அலெக்சான்ரோ வெரைனெல்லா என்ற 18 வயது இளைஞன் தவறான வழியில் மரியாவை அடைய முனைந்தான். மரியா பாவத்திற்கிணங்க மறுத்துவிட்டார். ஆத்திரத்தில் அவன் மரியாவை மாசற்ற மலர் போன்ற உடலை பலமுறை கத்தியால் குத்தி கிழித்தான். 

"இது பாவம்", இதற்காக நீ நரகத்திற்கு செல்வாய் என்று மரியா அவனை எச்சரித்து பயனில்லை. குற்றுயிராய் விடப்பட்ட அவர் மருத்துவமனையில் 24 மணிநேரம் கழித்து உயிர் நீத்தார். "மன்னித்துவிட்டேன் அவரை" என்று சொல்லிவிட்டு மடிந்தார். கொலை பாதகனுக்கு 30 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை அளிக்கப்பட்டது. பலகாலமாக மனந்திரும்பி மனமில்லாதிருந்த அவன் எதிர்பாராமல் பாவமன்னிப்பை மன்றாடினான். "மரிய கொரற்றி விண்ணினின்று மலர்களை என் கை நிறைய கொடுத்தததாக கனவு கண்டேன்" என அறிவித்தான். 27 ஆண்டுகளுக்கு பின்னர் அவனது சிறை வாழ்வுக்கு முற்றுப்புள்ளியிடப்பட்டது. அப்போது மரியாவின் தாயிடம் சென்று மன்னிப்பு கேட்டான். 

இந்த அலெக்சான்ரோ தம் இறுதி நாட்களில் கப்புச்சின் 3ஆம் சபைத் துறவியாக வாழ்ந்தார். இவர் இறந்த 50 ஆண்டுகளுக்குள் புனிதர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது. மரியாவின் தாயும், 2 சகோதரிகளும், ஒரு சகோதரனும் உடனிருந்தனர். இலட்சக்கணக்கான மக்கள் புனிதர் பட்டம் கொடுப்பதை பார்க்க மண்டியிட்டு இருந்த கூட்டத்திலே அலெக்சான்ரோவும் கண்ணீர் சிந்தி பங்குபெற்றார். 

செபம்:

இந்நாட்களில் கற்பு என்றால் என்ன என்று அக்கறையின்றி கேட்கும் போதும், திரைப்படங்களிலும், சுவரொட்டிகளிலும் ஆபாசக் காட்சிகளை தெய்வாக்கும் சூழலில், நாங்கள் தூய ஆவியின் ஆலயமாக திகழ்ந்து, எம்மையும் பிறரையும் மதிக்கும் வரம் தாரும் இறைவா.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (06-07-2020)

St. Maria Goretti

St. Maria Goretti was born on October 16, 1890 in Italy. Her father was Luigi Goretti and mother Assunta Carlini. Her full name was Maria Teresa Goretti. Her family became very poor and moved to other places to work for other farmers, for livelihood. Her father died of malaria when Goretti was nine years old. Maria Goretti used to cook, sew and watch her infant sister, when her mother and her brothers and sisters went out to work in the fields. Their family lived in a house named 'La Cascina Antica' in Le Ferriere and that house was also shared by another family consisting of Giovanni Serenella and his 19 year old son Alessando. On July 5, 1902, when Maria Goretti was in the house alone sewing, Alessando entered the house with the intention of raping her. But she did not submit to him and fought against him. Since she was only 11 years, old she could not withstood him but she shouted 'No. It is a sin. God does not want it' but he got angry and stabbed her 11 times. When the injured Maria Goretti tried to reach the door, he stopped her and stabbed her three more times and ran away. Maria’s mother and Alessando’s father came a little later and took her to the hospital at Nettuno. On her death bed she forgave her assassin Alessando and died on July 6, 1902 by clutching a crucifix to her chest. Alessando was arrested and sentenced for 30 years in jail. The local bishop Giovanni Blandini visited Alessando in the jail and Alessando told the bishop about a dream in which Maria Goretti gave him lily flowers but the flowers burned immediately in his hands. Maria Goretti’s family forgave the assassin after his release from jail. Alessando became a lay brother of the Order of Friars Minor Capuchin and prayed every day to Maria Goretti and referred to her as 'my little saint'. Many miracles reportedly happened at the intercession of St. Maria Goretti.

She was beatified on April 27, 1947 by pope Pius-XII and canonized on June 24, 1950 by pope Pius-XII. In both the ceremonies Maria Goretti’s mother Assunta was present. Her assassin Alessando was also present during her canonization ceremony. She is the patron of crime victims, teenage girls and modern youth.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 6)

✠ புனிதர் மரியா கொரெட்டி ✠

(St. Maria Goretti)

கன்னியர் மற்றும் மறைசாட்சி:

(Virgin and Martyr)

பிறப்பு: அக்டோபர் 16, 1890

கொரினல்டோ, அன்கோனா பிராந்தியம், மர்ச்சே, இத்தாலி அரசு

(Corinaldo, Province of Ancona, Marche, Kingdom of Italy)

இறப்பு: ஜூலை 6, 1902 (வயது 11)

நெட்டுனோ, ரோம் பிராந்தியம், லஸியோ, இத்தாலி அரசு

(Nettuno, Province of Rome, Lazio, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 27, 1947

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII) 

புனிதர் பட்டம் : ஜூன் 24, 1950

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

முக்கிய திருத்தலம்:

நெட்டுனோ, ரோம் பிராந்தியம், லஸியோ, இத்தாலி அரசு

(Nettuno, Province of Rome, Lazio, Italy)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 6

பாதுகாவல்: 

பாலியல் வன் கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், குற்ற செயல்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், இளம் பெண்கள், நவீனகால இளைஞர்கள், மரியாளின் குழந்தைகள்

புனிதர் மரியா கொரெட்டி, இத்தாலிய கன்னியரும், கத்தோலிக்க திருச்சபையின் மறைசாட்சியும், கத்தோலிக்க திருச்சபையில் அதிகாரபூர்வமாய் புனிதர் பட்டம் பெற்றவர்களுள் மிக இளையவரும் ஆவார். தன்னை பாலியல் வன்கொடுமை செய்ய முனைந்தவனுக்கு மறுப்பு தெரிவித்ததால், அவனாலேயே பதினான்கு முறை கத்தியால் குத்தப்பட்டு இவர் இறந்தார்.

வரலாறு:

“மரியா தெரெசா கொரெட்டி” (Maria Teresa Goretti) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட இவர், கல்வி கற்குமளவுக்கு வசதி இல்லாத ஏழைகுடும்பத்தில் பிறந்தவர் ஆவார். இவரது தந்தையின் பெயர், “லுய்கி கொரெட்டி” (Luigi Goretti) ஆகும். தாயாரின் பெயர், “அசுன்ட்டா நீ கர்லினி” (Assunta née Carlini) ஆகும். தமது பெற்றோரின் ஏழு குழந்தைகளில் மூன்றாவது குழந்தை ஆவார். மரியாவுக்கு ஐந்து வயதாகையில் வறுமை காரணமாக இவர்களது குடும்பம் கொஞ்ச நஞ்சமிருந்த நிலங்களை விற்றுவிட்டு ஊர் ஊராக சென்றனர். இறுதியில் கி.பி. 1899ம் ஆண்டு, “லீ ஃபெர்ரியர்” (Le Ferriere) என்ற ஊருக்கு சென்றனர். அங்கே அவர்கள், “லா கசினா அன்டிகா” (La Cascina Antica) என்ற பெயருள்ள வீட்டில் தங்கினர். அந்த வீட்டை “செரனெல்லி” (Serenelli) என்ற குடும்பத்தினருடன் பகிர்ந்துகொண்டனர். அந்த குடும்பத்தில், “ஜியோவன்னி செரனெல்லி” (Giovanni Serenelli) என்பவரும் அவரது மகனான “அலெஸ்ஸாண்ட்ரோ செரனெல்லி” (Alessandro Serenelli) என்ற 18 வயது இளைஞனும் வசித்தனர்.

விரைவில், மரியாவுக்கு ஒன்பது வயதாகையில் அவரது தந்தை மலேரியா காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டு மரித்தார். பகல் நேரங்களில் மரியாவின் தாயாரும் சகோதரர்களும் விவசாய கூலி வேலை செய்வதற்காக செல்ல, மரியா வீட்டில் தனது சின்னத் தங்கையை கவனிப்பதுவும், வீட்டை சுத்தம் செய்வதுவும், சமையல் பணிகளை செய்வதுமாக இருப்பார். 11 வயதில் இவருக்குப் புது நன்மை கொடுக்கப்பட்டது.

கி.பி. 1902ம் ஆண்டு, ஜூலை மாதம் 5ம் தேதி, மரியா தமது வீட்டின் வெளிப்புறம் அமைந்திருந்த படிக்கட்டில் அமர்ந்திருந்தார். அவர் தனித்திருந்ததை அறிந்து, சற்று நேரத்தில் அங்கு வந்த “அலெஸ்ஸாண்ட்ரோ” (Alessandro Serenelli), ஒரு கத்தியைக் காட்டி, தாம் சொன்னபடி கேட்கவில்லை என்றால் குத்தி விடுவதாக பயமுறுத்தினான். அவனுடைய நோக்கம், பாலியல் வன்கொடுமையால் மரியாவை அடைவதாகும். "இது சாவான பாவம், இதற்காக நீ நரகத்திற்குப் போவாய்”, என்று மரியா பலவிதமாக கதறி அழுதும் பயனில்லை. மரியா அதற்கிணங்க மறுத்ததால் அவரின் உடலைப் பலமுறை கத்தியால் குத்திக் கிழித்தான். குற்றுயிராய் மருத்துவமனை எடுத்துச் செல்லப்பட்ட மரியாவுக்கு அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டது. ஆனால், 24 மணி நேரம் மரணப்படுக்கையில் இருந்த மரியா கொரெட்டி “மன்னித்துவிட்டேன் அவரை” என்று கூறிவிட்டு மரித்தார்.

கொலை செய்ததற்காக அலெஸ்ஸாண்ட்ரோவுக்கு 30 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை அளிக்கப்பட்டது. பலகாலமாக மனந்திரும்ப மனமி்ல்லாதிருந்த அலெஸ்ஸாண்ட்ரோ, மரியா கொரெட்டி, விண்ணினின்று மலர்களை தன் கை நிறையக் கொடுத்ததாகக் கனவு கண்டதாகவும் அதனால் மனமாற்றம் அடைந்ததாகவும் அறிவித்தான். 27 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் அவன் சிறையிலிருந்து விடுதலை பெற்றான். அப்போது மரியாவின் தாயிடம் சென்று மன்னிப்புக் கேட்டான். மன்னிப்பு பெற்ற அலெஸ்ஸாண்ட்ரோ, தமது இறுதி நாட்களில் கப்புச்சின் 3ம் சபையின் பொதுநிலை துறவியாக (Lay Brother) வாழ்ந்து கி.பி. 1970ம் ஆண்டு காலமானார்.

மரியா கொரெட்டி இறந்து 45 ஆண்டுகளுக்குள் மரியாவுக்கு திருத்தந்தை பன்னிரண்டாம் பயஸ், புனிதர் பட்டமளித்தார். இந்த நிகழ்வுக்கு மரியாவின் தாயும், இரண்டு சகோதரிகளும், ஒரு சகோதரரும், அலெஸ்ஸாண்ட்ரோவும் வந்திருந்தனர். இவரது புனித பட்டமளிப்பு விழாவுக்கு உலகின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் 2,50,000 மக்கள் ரோம் நகருக்கு வருகை தந்தனர்.

புனித ட்ரிஃபினா (ஆறாம் நூற்றாண்டு) July 4

ஜூலை 5 

புனித ட்ரிஃபினா  (ஆறாம் நூற்றாண்டு)

இவர் பிரான்ஸ் நாட்டில் உள்ள பிரிட்டினியைச் சார்ந்தவர். இறைவன்மீது மிகுந்த பற்று கொண்ட  ஒரு குடும்பத்தைச் சார்ந்த இவர், ஓர் ஆண்மகனை மணந்தார்.

இவர்களுடைய இல்லற வாழ்வு நன்றாகச் சென்றது.  இறைவன் இவர்களுக்கு ட்ரிமோருஸ் என்ற குழந்தையைத் தந்தார். இப்படி இருக்கையில், இவருடைய கணவர் திடீரென இறந்தார். இதனால் இவர் தனித்து விடப்பட்டார்.

இதற்குப் பிறகு இவர் தன்னுடைய மகன் ட்ரிமோருஸை இறை நம்பிக்கையிலும் பிறரன்பிலும்  நல்ல விதமாய் வளர்த்து வந்தார். இச்செய்தி பிரிட்டினியில் இருந்த ஓர் அரச அதிகாரிக்குத் தெரியவந்தது. அவன் கிறிஸ்தவர்களை அறவே வெறுத்தவன்.

அவன் ட்ரிஃபினாவின் மகன் ட்ரிமோருஸைப் பிடித்துத் தலையை வெட்டிக் கொன்றுபோட்டான். பின்னாளில் இந்த ட்ரிமோருஸ் புனிதராக உயர்த்தப்பட்டார்.

தன் மகனுடைய இறப்புக்குப் பிறகு ட்ரிஃபினா, ஒரு துறவுமடத்தில் தஞ்சமடைந்து, அங்கு தன்னுடைய வாழ்வின் கடைசிக்காலம் மட்டும் இருந்து, இறையடி சேர்ந்தார்.

புனித அந்தோனி மரிய சக்கரியாகுரு July 5

இன்றைய புனிதர் :

(05-07-2020)

புனித அந்தோனி மரிய சக்கரியா

குரு

பிறப்பு 

1503

இறப்பு 

1539

மார்ட்டின் லூத்தர் ஓர் கத்தோலிக்க, துறவற சபை குருவாக இருக்கும்போது திருச்சபையில் நிலவிய பலவித தீமைகளை சுட்டிக்காட்டி திருச்சபையை விட்டு வெளியேறினார். புனித அந்தோனி மரிய சக்கரியா, திருச்சபைக்குள் இருந்துகொண்டே தம் ஈகை இரக்க செயல்களாலும், தமது புனித வாழ்க்கையாலும் பலரை மனந்திருப்பினார். அத்தோடு ஆண்களுக்கும், பெண்களுக்கும் துறவற சபைகளை நிறுவினார். அப்போது அச்சபையின் அவலங்களை நீக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டு மாபெரும் வெற்றியும் கண்டார். 

இவரின் தாய் இவருக்கு 18 வயது நடக்கும்போது விதவையானார். அதிலிருந்து அவர், மகனின் ஆன்மீக வாழ்வில் மிகுந்த அக்கறை செலுத்தி வந்தார். நோயினால் தாக்கப்பட்ட ஏழை எளியோரை குணப்படுத்தும் நோக்குடன் சக்கரியா, பதுவை பல்கலைகழகத்தில் மருத்துவக்கலை பயின்று பட்டம்பெற்றார். மக்களின் உடல்நிலையை மட்டுமல்லாது, உள்ளத்து நோய்களையும் குணமாக்க வேண்டுமென எண்ணி, வேத கலையையும் கற்றார். இவர் 1530 ஆம் ஆண்டில் குருப்பட்டம் பெற்றார். பிறகு "பர்ணபைட்ஸ்" (Barnabites) என்ற பெயர் கொண்ட ஒரு துறவற சபையை நிறுவினார். மிலான் நகரில் புனித பர்னபாஸ் ஆலயத்தில் இவர் தமது அலுவலகத்தை அமைத்துக் கொண்டதால் அப்பெயரை தமது சபைக்கு கொடுத்தார். இவரது தூண்டுதலின் பேரில், லூயிசா டொரெல்லா என்ற ஒரு செல்வந்தர் "ஏஞ்சலிக்கல்ஸ்"(Engelicals) என்ற பெயர் கொண்ட பெண்களுக்கான துறவற சபையை நிறுவினார். இச்சபையின் சிறப்பு நோக்கம், தவறிச் சென்று, பள்ளத்தில் விழுந்து கிடக்கும் பெண்களை மீட்பதும், அவர்களுக்கு புதிய சிந்தனைகளையும் உயரிய கண்ணோட்டங்களை கொடுப்பதுமாக இருந்தது. இத்தகைய அரும்பணி மக்களிடையே, நல்ல வரவேற்பை பெற்றபின், சக்கரியா தமது 36 ஆம் வயதில் விண்ணக வாழ்வை அடைந்தார். அடிக்கடி திவ்விய நன்மை வாங்குவது, 40 மணி நேரம் திவ்விய நற்கருணை திருமணி ஆராதனை போன்ற ஆன்மீக முயற்சிகளையும் முதலில் இவரே தோற்றுவித்தார். 

"நமக்கு கிடைத்த தேவ அழைத்தலின் வழியாக இறைவன் எவ்வளவு நம்மிடம் எதிர்பார்க்கின்றார் பாருங்கள்; திருத்தூதர்களையும், மறைசாட்சிகளையும் பின்பற்ற நாம் முன்வந்துள்ளோம்; ஆனால் அவர்களுக்கும், நமக்கும் உள்ள இடைவெளியை பாருங்கள்; அவர்களடைந்த வேதனைகளை நாம் ஒதுக்கிவிட கூடாது" என்பதை இப்புனிதர் தம் சபையினருக்கு அறிவுரையாக தந்தார். 

செபம்:

எல்லாம் வல்ல தந்தையே! இன்று மருத்துவ துறையில் இருக்கும் ஒவ்வொருவரையும் ஆசீர்வதியும். உடல் அளவில் மட்டுமில்லாமல், மனதளவிலும் பங்குபெற்று, நோயாளிக்கு பணிபுரிய உம் ஆசீர் தாரும். நோய்களை குணமாக்கக்கூடிய வல்லமையை நீர் தந்து, எம் பணிகளின் வழியாக உம்மை பறைசாற்றிட வரம் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 5)

✠ புனிதர் அந்தோனி மரிய சக்கரியா ✠

(St. Anthony Maria Zaccaria)

எதிர் சீர்திருத்தவாத தலைவர்/ நிறுவனர்/ குரு:

(Leader of the Counter Reformation/ Founder/ Priest)

பிறப்பு: கி.பி. 1502

கிரேமோனா, மிலன் (தற்போதைய இத்தாலி)

(Cremona, Duchy of Milan, (Now Italy)

இறப்பு: ஜூலை 5, 1539

கிரேமோனா, மிலன்

(Cremona, Duchy of Milan)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்: ஜனவரி 3, 1890

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

புனிதர் பட்டம்: மே 15, 1897

திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ

(Pope Leo XIII)

முக்கிய திருத்தலம்:

புனித பவோலா பள்ளி, மிலன், இத்தாலி

(San Paolo convent, Milan, Italy)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 5

திருச்சபையில் நடந்த துஷ்பிரயோகங்கள் மற்றும் மோசடிகளுக்கெதிராக “மார்ட்டின் லூதர்” போர்க்கொடி தூக்கியிருந்த அதே நேரம், திருச்சபைக்குள் ஏற்கனவே ஒரு சீர்திருத்தம் முயற்சிக்கப்பட்டிருந்தது.

புனிதர் அந்தோனி மரிய சக்கரியா, ஆதி எதிர் சீர்திருத்தவாத தலைவர்களில் ஒருவரும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் குருவும் ஆவார்.

கி.பி. 1502ம் வருடம், இத்தாலியிலுள்ள “கிரேமோனா” (Cremona) என்னுமிடத்தில் பிறந்த இவரது தந்தை, “அன்டோனியா பெஸ்கரோலி சக்கரியா” (Antonia Pescaroli Zaccaria) ஆவார். தாயாரின் பெயர், “லஸ்ஸரோ” (Lazzaro) ஆகும். பிறந்த அன்றைய தினமே “கிரேமோனா” தேவாலயத்தில் (Cathedral of Cremona) திருமுழுக்கு பெற்றார். இவரது இரண்டு வயதிலேயே இவரது தந்தை மரித்தார். இவரது குடும்பம் பிரபுத்துவ குடும்பமாகையால், ஏழைகளின்பால் இரக்கம் காட்டுவதிலும், ஆன்மீக கல்வி கற்பிப்பதிலும் இவரது தாயார் தம்மை அர்ப்பணித்துக்கொண்டார். தேவாலயத்துக்கு அருகிலிருந்த “குருபரிபாலன” (Episcopal School) பள்ளியில் கற்றபின்னர், “பவியா” பல்கலையில் (University of Pavia) தத்துவம் பயின்றார். அதன் பின்னர், கி.பி. 1520 முதல் 1524ம் ஆண்டு வரையான கால கட்டத்தில் பதுவை பல்கலையில் (University of Padua) மருத்துவம் பயின்றார். மூன்று வருடம் “கிரேமோனா” (Cremona) நகரில் மருத்துவ சேவை செய்தார். 1527ம் ஆண்டு குருத்துவம் கற்க தொடங்கினார். பின்னர் கி.பி. 1529ம் ஆண்டு, ஃபெப்ரவரி மாதம், குருத்துவ அருட்பொழிவு பெற்றார். இரண்டு ஆண்டுகளாக தனது அழைப்பை ஆராய்ந்து, முக்கியமாக ஏழைகளுக்கான மருத்துவமனைகள் மற்றும் நிறுவனங்களில் பணியாற்றினார்.

சக்கரியா “மிலன்” (Milan) நகரில் இருக்கும்போது, மூன்று நிறுவனங்களை நிறுவி தொடங்கினார். அவையாவன:

1. “பர்னபைட்ஸ்” (Barnabites) என்றழைக்கப்படும் ஆண்களுக்கான சபை. (இதற்கு திருத்தந்தை “ஏழாம் கிளமென்ட்” (Pope Clement VII), கி.பி. 1533ம் ஆண்டு அங்கீகாரம் அளித்தார்).

2. “புனிதர் பவுலின் திருத்தூது சகோதரியர்” (Angelic Sisters of St. Paul) என்றழைக்கப்படும் பெண்களுக்கான சபை. (இதற்கு திருத்தந்தை “மூன்றாம் பவுல்” (Pope Paul III), கி.பி. 1535ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 15ம் தேதியன்று, ஒப்புதல் அளித்தார்.

3. “புனிதர் பவுலின் பொதுநிலையினர்” (Laity of St. Paul) என்றழைக்கப்படும் திருமணமான பொதுநிலையினருக்கான சபை.

இறை இயேசு சிலுவையில் அரையுண்டதை ஞாபகப்படுத்தும் விதமாக, ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் பிற்பகல் மூன்று மணியளவில் தேவாலய மணி அடிக்கும் வழக்கத்தினை கொண்டு வந்தார்.

ஒருமுறை சமாதான பணிகளின்போது, தீவிரமாக உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்ட சக்காரியா, தமது அன்னையை காண்பதற்காக உடனே இல்லத்திற்கு கொண்டுவரப்பட்டார். 36 வயதான புனிதர் அந்தோனி மரிய சக்கரியா இறைபதம் இணைந்தார்.

† Saint of the Day †

(July 5)

✠ St. Anthony Maria Zaccaria ✠

Leader of the Counter Reformation/ Founder/ Priest:

Born: 1502 AD

Cremona, Duchy of Milan, (Now Italy)

Died: July 5, 1539

Cremona, Duchy of Milan

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: January 3, 1890

Pope Leo XIII

Canonized: May 15, 1897

Pope Leo XIII

Major shrine: San Paolo convent, Milan, Italy

Feast: July 5

Patronage: The Barnabite order, Angelic Sisters of St. Paul, Laity of St. Paul, Physicians

Saint Anthony Maria Zaccaria was an early leader of the Counter-Reformation, the founder of religious orders (Barnabites), and a promoter of the devotion to the Passion of Christ, the Eucharist, and the renewal of the religious life among the laypeople. His feast day is celebrated on 5 July.

On July 5, the Catholic Church remembers Saint Anthony Mary Zaccaria. A renowned preacher and promoter of Eucharistic adoration, he founded the order of priests now known as the Barnabites.

In 2001, the future Pope Benedict XVI, Cardinal Joseph Ratzinger, wrote the preface for a book on St. Anthony Mary Zaccaria, praising the saint as “one of the great figures of Catholic reform in the 1500s,” who was involved “in the renewal of Christian life in an era of profound crisis.”

The Italian saint, Cardinal Ratzinger wrote, “deserves to be rediscovered” as “an authentic man of God and of the Church, a man burning with zeal, a demanding forger of consciences, a true leader able to convert and lead others to good.”

Anthony Mary Zaccaria was born into an Italian family of nobility in Cremona during 1502. His father Lazzaro died shortly after Anthony's birth, and his mother Antonietta – though only 18 years old – chose not to marry again, preferring to devote herself to charitable works and her son's education.

Antonietta's son took after her in devotion to God and generosity toward the poor. He studied Latin and Greek with tutors in his youth and was afterward sent to Pavia to study philosophy. He went on to study medicine at the University of Padua, earning his degree at age 22 and returning to Cremona.

Despite his noble background and secular profession, the young doctor had no intention of either marrying or accumulating wealth. While caring for the physical conditions of his patients, he also encouraged them to find spiritual healing through repentance and the sacraments.

Anthony also taught catechism to children and went on to participate in the religious formation of young adults. He eventually decided to withdraw from the practice of medicine, and with the encouragement of his spiritual director, he began to study for the priesthood.

Ordained a priest at age 26, Anthony is said to have experienced a miraculous occurrence during his first Mass, being surrounded by a supernatural light and a multitude of angels during the consecration of the Eucharist. Contemporary witnesses marveled at the event and testified to it after his death.

Church life in Cremona had suffered a decline in the late 15th and early 16th centuries. The new priest encountered widespread ignorance and religious indifference among laypersons, while many of the clergies were either weak or corrupt.

In these dire circumstances, Anthony Mary Zaccaria devoted his life to proclaiming the truths of the Gospel both clearly and charitably. Within two years, his eloquent preaching and tireless pastoral care are said to have changed the moral character of the city dramatically.

In 1530, Anthony moved to Milan, where a similar spirit of corruption and religious neglect prevailed. There, he decided to form a priestly society, the Clerics Regular of St. Paul.

Inspired by the apostle's life and writings, the order was founded on a vision of humility, asceticism, poverty, and preaching. After the founder's death, they were entrusted with a prominent church named for St. Barnabas, and became commonly known as the “Barnabites.”

The priest also founded a women's religious order, the Angelic Sisters of St. Paul; and an organization, the Laity of St. Paul, geared toward the sanctification of those outside the priesthood and religious life. He pioneered the “40 Hours” devotion, involving continuous prayer before the Blessed Sacrament.

In 1539, Anthony became seriously ill and returned to his mother's house in Cremona. The founder of the Clerics Regular of St. Paul died on July 5, during the liturgical octave of the Feast of Sts. Peter and Paul, at the age of only 36.

Nearly three decades after his death, St. Anthony Mary Zaccaria's body was found to be incorrupt. He was beatified by Blessed Pope Pius IX in 1849 and declared a saint by Pope Leo XIII in 1897.

*ST. ASTIUS* July 4

✨

🇻🇦

July 0⃣4⃣

_Martyrdom_ 🌟🌹

*ST. ASTIUS*

Astius was bishop of the city of Dyrrachium in Macedonia during the reign of the pagan emperor Trajan.

Astius was arrested by Agricola, the Roman governor of Dyrrachium around the year 98 A.D. He was beaten with leaden rods and oxhide whips, but Astius did not renounce Christ.

They then smeared his body with honey, so as to increase his suffering with the stings of hornets and flies, and crucified him for refusing to worship the pagan idol of Dionysus.

The martyr’s body was reverently buried by Christians.

✝

🔵

Astius (died AD 117; Albanian: Asti) is a 2nd-century Christian martyr venerated by the Roman Catholic and Eastern Orthogdox churches. He was the bishop of Dyrrhachium (now Durrës in Albania). According to legend, he was arrested by Agricola, the Roman governor of Dyrrachium, and was tortured to death around 98 AD for refusing to worship the god Dionysius. He was crucified during the persecution of Christians under the Roman emperor Trajan.

Saint Astius

Martyr and Bishop of Dyrrhachium

Died

c. 98

Dyrrhachium

Venerated in

Roman Catholic Church and Eastern Orthodox Church

Feast

4 July – Eastern Orthodox Albanians celebrate on July 6

Patronage

city of Durrës

Life Edit

The hieromartyr Astius was born an Illyrian. Astius was bishop of the city of Durrës (Dyrrachium), during the time of the emperor Trajan (98–117). The saint once had a dream, a foreboding of his impending suffering and death for Christ. He was arrested by the Roman governor of Durrës, Agricola, around the year 98.[1] He was beaten with leaden rods and oxhide whips, but St Astius did not renounce Christ. They smeared his body with honey, so as to increase his suffering with the stings of hornets and flies, and crucified him for refusing to worship Dionysus. The martyr’s body was reverently buried by Christians. His feast day is July 4.[2] In Albania, he is commemorated on July 6.[3]

During this period, many Christians fled to Albania to escape persecution in Italy. Among them were the seven holy martyrs: Peregrinus, Lucian, Pompeius, Hesychius, Papius, Saturninus and Germanus. Witnessing the martyrdom of Bishop Astius, who was crucified by the Romans, they openly praised the courage and firmness of the holy confessor. Because of this, they were seized, and as confessors of faith in Christ, they were arrested, thrown into chains, and subsequently drowned in the Adriatic Sea.[4] Their bodies, carried to shore by the waves, were hidden in the sand by Christians. The martyrs appeared to the Bishop of Alexandria ninety years later, ordering him to bury their bodies and to build a church over them. 

Asti Church in Durrës

St. Astius was declared patron protector of the city of Durrës.

சிரேன் நகர்ப் புனித தியோடர்(மூன்றாம் நூற்றாண்டு) July 4

ஜூலை 04

சிரேன் நகர்ப் புனித தியோடர்

(மூன்றாம் நூற்றாண்டு)

இவர் ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தில் இருக்கும் லிபியா என்ற நாட்டில்  உள்ள சிரேன் என்ற ஊரைச் சார்ந்தவர்.

மிகச்சிறந்த எழுத்தாளரான இவர்,சிரேன் நகரின் ஆயரானார். இவர் தன்னுடைய கடின உழைப்பால் அச்சகங்கள் இல்லாத அந்தக் காலத்தில் திருவிவிலியத்தையும், திருஅவையின் ஒரு சில முக்கியமான நூல்களையும் பிரதி எடுத்தார். மட்டுமல்லாமல், தான் பிரதி எடுத்த நூல்களைப் பலருக்கும் வாசிக்கக் கொடுத்து அவர்களைக் கிறிஸ்துவின்மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார்.

இவருடைய காலத்தில்தான் திருஅவைக்கு மிகப்பெரிய அச்சுறுத்தலாக இருந்த தியோகிளசியன் என்பவன் உரோமையை ஆண்டு வந்தான். அவன் தன்னுடைய ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதிகளில், யாரெல்லாம் உரோமைக் கடவுளை வழிபடாமல் கிறிஸ்துவை வழிபட்டு வந்தார்களோ, அவர்களைப் பிடித்துச் சித்திரவதை செய்து வந்தான்.

இந்நிலையில் ஆயர் தியோடர் தன்னுடைய எழுத்துப் பணியால் பலரையும் கிறிஸ்துவுக்குள் கொண்டு வருவதை அறிந்து, சிரேனில் ஆளுநராக இருந்த டிக்னியானுஸ் என்பவன் மூலம் ஆயரைக் கைது செய்து,  உரோமைக் கடவுளுக்குப் பலி செலுத்தச் சொன்னான்.

ஆயர் தியோடரோ கிறிஸ்துவைத் தவிர வேறு யாரையும் வழிபடுவதில்லை என்று தன்னுடைய நம்பிக்கையில் உறுதியாக இருந்தார்.  இதனால் ஆளுநர் இவரையும் இவரால் மனமாற்றம் அடைந்த சிப்ரில்லா, லூசியா, ஆரோ ஆகியோரையும் தலை வெட்டி கொன்று போட்டான்.

அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி July 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 4)

✠ அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி ✠ ✠

(Blessed Pier Giorgio Frassati)

சமூக ஆர்வலர் / பொதுநிலையினர்:

(Social Activist and Layman)

பிறப்பு: ஏப்ரல் 6, 1901

டுரின்,  இத்தாலி அரசு

(Turin, Kingdom of Italy)

இறப்பு: ஜூலை 4, 1925 (வயது 24)

டுரின்,  இத்தாலி அரசு

(Turin, Kingdom of Italy)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

அருளாளர் பட்டம்:  மே 20, 1990

திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல்

(Pope John Paul II)

நினைவுத் திருவிழா:  ஜூலை  4

பாதுகாவல்:

மாணவர்கள் (Students)

இளம் கத்தோலிக்கர்கள் (Young Catholics)

மலை ஏறுபவர்கள் (Mountaineers)

இளைஞர் குழுக்கள் (Youth groups)

கத்தோலிக்க நடவடிக்கை (Catholic Action)

டொமினிகன் மூன்றாம் நிலை (Dominican tertiaries)

உலக இளைஞர் தினம் (World Youth Day)

அருளாளர் பியர் ஜியோர்ஜியோ ஃப்ரசட்டி, ஒரு இத்தாலிய ரோமன் கத்தோலிக்க சமூக ஆர்வலரும் (Italian Roman Catholic Social Activist), டோமினிகன் மூன்றாம் சபையின் (Third Order of Saint Dominic) உறுப்பினரும், ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அருளாளருமாவார்.

இவர், 1901ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம், 6ம் தேதி, “புனித சனிக்கிழமையன்று” (Holy Saturday), டுரின் (Turin) நகரில், ஒரு செல்வந்த குடும்பத்தில் பிறந்தார். “லா ஸ்டம்பா” (La Stampa) என்னும் செய்தித்தாளினைத் துவங்கி நடத்திவந்த இவரின் தந்தையின் பெயர், “அல்ஃபிரடோ ஃப்ரசட்டி” (Alfredo Frassati) ஆகும். இவரது தாயாரான “அடேலைட் அமெட்டிஸ்” (Adelaide Ametis), ஒரு பிரபல ஓவியர் ஆவார். இவரது ஒரே சகோதரியான “லூசியானா (Luciana Gawronska), 2007ம் ஆண்டு, தமது 105 வயதில் மரித்தார். இவர், கல்வியில் சுமாராயிருப்பினும், தன் நண்பர்கள் மத்தியில் பக்திக்கும் விசுவாசத்திற்கும் பேர்போனவர் ஆவார்.

இவர் ஈகை, செபம் மற்றும் சமூகப் பணிக்கு தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தார். இவர் கத்தோலிக்க இளையோர் மற்றும் மாணாக்கர் சங்க உறுப்பினர் ஆவார். மேலும் டோமினிக்கன் மூன்றாம் (Third Order of Saint Dominic) சபையில் சேர்ந்திருந்தார். இவர் அடிக்கடி "ஈகை மட்டும் போதாது, சமூகப் மறுமலர்ச்சியும் தேவை" என்பார். திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோவின் (Pope Leo XIII) சுற்றுமடலான (Rerum novarum) இன்படி ஒரு செய்தித்தாளை துவங்க உதவினார். 1918ம் ஆண்டு, புனித வின்சண்ட் தே பவுல் சபையில் (Saint Vincent de Paul group) சேர்ந்து தன் நேரத்தை ஏழைகளுக்கு உதவுவதில் செலவிட்டார். தன் பெற்றோரிடமிருந்து பெறும் பயணச்செலவை குறைக்க, மூன்றாம் தர தொடர்வண்டியில் பயணம் செய்தார். இதனால் சேமித்த தொகையை ஏழைகளுக்கு கொடுத்தார்.

இவர் பங்குபெற்ற பக்த சபைகளில் வெளிப்போக்காக இல்லாமல், முழுமையாக ஈடுபட்டார். பாசிச கொள்கைகளுக் எதிராக வெளிப்படையாகவே செயல்பட்டார்.

ஒரு முறை ரோம் நகரில், கத்தோலிக்க திருச்சபையினால் ஆதரிக்கப்பட்ட ஆர்ப்பாட்டத்தில் கலந்து கொண்டு வேறோருவர் கையிலிருந்து காவலர்கள் தட்டிவிட்ட விளம்பர பதாகையை இவர் இன்னும் உயத்திப்பிடித்தபடி சென்றார். இதனால் இவர் சிறை செல்ல நேர்ந்தது. அங்கே தன் தந்தையின் செல்வாக்கை பயன்படுத்தவில்லை. ஒருமுறை இவர் வீட்டினுள் பாசிசர்கள் புகுந்து இவரையும் இவரின் தந்தையையும் தாக்கினர். இவர் தனியொரு ஆளாய் அவர்களைத் தாக்கி தெருவில் ஓட ஓட விரட்டினார்.

1925ம் ஆண்டு, தனது 24ம் வயதில், இளம்பிள்ளை வாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, இவர் மரித்தார். இவரின் குடும்பத்தினர் வியப்புக்குள்ளாகும் வகையில் இவரது இறுதி ஊர்வலத்தில் பெரும் திரளான ஏழை மக்கள் கலந்துக்கொண்டனர். இம்மக்களின் வேண்டுதலுக்கு இணங்கி டுரின் நகர பேராயர் புனிதர் பட்டத்திற்கான முயற்சிகளை 1932ம் ஆண்டு, துவங்கினார். மே 1990ம் ஆண்டு, மே மாதம், 20ம் நாளன்று, முக்திபேறு பட்டம் அளிக்கையில், திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பவுல் (Pope John Paul II), இவரை மலைப்பொழிவின் மனிதர் எனப் புகழ்ந்தார். இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூலை மாதம், 4ம் நாளாகும்.

† Saint of the Day †

(July 4)

✠ Blessed Pier Giorgio Frassat ✠

Activist and Layman:

Born: April 6, 1901

Turin, Kingdom of Italy

Died: July 4, 1925 (Aged 24)

Turin, Kingdom of Italy

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: May 20, 1990

Pope John Paul II

Feast: July 4

Patronage: Students, Young Catholics, Mountaineers, Youth groups, Catholic Action, Dominican tertiaries, World Youth Day

Blessed Pier Giorgio Frassati was an Italian Roman Catholic social activist and a member of the Third Order of Saint Dominic. He was dedicated to social justice issues and joined several charitable organizations, including Catholic Action and the St Vincent de Paul Society, to better aid the poor and less fortunate living in his hometown of Turin; he put his own pious beliefs into practice to cater to their needs and was best known for his devotion and amiable character.

Some people have called Pier, or Peter, Frassati a saint for today’s young people. He was handsome and athletic. He hiked, climbed mountains, rode horses, and skied with his many friends. He loved to laugh, and he was famous for his practical jokes. He loved life and lived it to the fullest.

Pier was born in Turin, Italy, in 1901. His mother was an artist and his father founded and ran the Italian newspaper La Stampa. As he was growing up, Pier developed two habits that became part of his everyday life. He went to Mass daily to receive the Eucharist, and he also prayed the Rosary. He never hesitated to share his faith with others.

Pier had a great concern for the poor, even as a child. One day a needy mother with a young son came to the Frassati home to beg for food. Pier noticed that the child was barefoot. He took off his own shoes and gave them to the boy, and then he and his mother fed the poor family. Pier used the money he got as a graduation gift to rent a room for a woman who had been evicted from her apartment because she had no money. He gave away his allowance to the poor, and sometimes he chose to walk home from school because he gave the money for his bus or train fare to someone in need.

He joined the St. Vincent de Paul Society as a young man and spent hours on activities that helped the poor and sick. As a mining engineer, he cared deeply about the rights of the miners. He wanted them to have just working conditions and fair wages.

When he was 24, Pier became very ill with polio. Some people said he got this disease from caring for people in the slums of Turin, but Pier saw Jesus in the people he served. In his last days, he whispered the names of people who still needed assistance to his family and friends who gathered at his bedside. He died on July 4, 1925.

Peter was declared “Blessed” in 1990 by Pope John Paul II, who called him a “man of the Beatitudes” and a “joyful apostle of Christ.” Many people were surprised that the Vatican created an official portrait of him for his beatification that showed him outdoors, leaning on an ice ax, with one foot on a rock, in honor of his youthful vitality and his love of the mountains.

புனிதர் ஆண்ட்ரூ ✠ ✠(St. Andrew of Crete) July 4

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 4)

✠ புனிதர் ஆண்ட்ரூ ✠ ✠

(St. Andrew of Crete)

வணக்கத்துக்குரிய தந்தை, ஆயர், இறையியலாளர், மறையுரையாளர், கீர்த்தனை அல்லது ஆன்மீகப் பாடலாசிரியர்:

(Venerable Father, Bishop, Theologian, Homilist and Hymnographer)

பிறப்பு: கி.பி. 650

டமாஸ்கஸ்

(Damascus)

இறப்பு: ஜூலை 4, 712 அல்லது 726 அல்லது 740

மைட்டிலேன்

(Mytilene)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூலை 4

“கிரேட் நகர ஆண்ட்ரூ” (Andrew of Crete) என்றும், “ஜெருசலேம் நகர ஆண்ட்ரூ” (Andrew of Jerusalem) என்றும் அழைக்கப்படும் இப்புனிதர், 7-8ம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்திருந்த வணக்கத்துக்குரிய தந்தையும், ஆயரும், இறையியலாளரும், மறையுரையாளரும், கீர்த்தனை அல்லது ஆன்மீகப் பாடலாசிரியருமாவார். ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை (Roman Catholic Churches) மற்றும் கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபைகள் (Eastern Orthodox Churches) இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன.

சிரிய அரபு குடியரசின் (Syrian Arab Republic) தலைநகரான “டமாஸ்கஸ்” (Damascus) நகரில் பிறந்த ஆண்ட்ரூ, பிறந்ததுமுதல் ஏழு வயது வரை பேச இயலாத ஊமையாக இருந்தார். புதுநன்மை (Holy Communion) அருட்சாதனம் வாங்கியதுமே இவர் அதிசயித்தக்க விதமாக பேச ஆரம்பித்தார் என்று இவரது சரிதத்தை எழுதிய வரலாற்று ஆசிரியர்கள் (Hagiographers) கூறுகின்றனர்.

இவர் தமது இறையியல் வாழ்க்கையை (Ecclesiastical Career) ஜெருசலேம் (Jerusalem) அருகிலுள்ள “லாவ்ரா” (Lavra) எனும் “புனிதர் சப்பாஸ்” (St. Sabbas the Sanctified) என்பவரின் துறவு மடத்தில் தமது பதினான்கு வயதில், தொடங்கினார். அங்கே அவர் விரைவில் தனது மேலுள்ள துறவியரின் கவனத்தை ஈர்த்தார். ஜெருசலேம் நகரின் தலைமை ஆயரான (Patriarchate of Jerusalem) “தியோடோர்” (Theodore) என்பவர், இவரை அர்ச்.திருத்தொண்டராக (Archdeacon) அருட்பொழிவு செய்வித்து, ரோமப் பேரரசின் தலைநகரான “கான்ஸ்டண்டிநோபில்” (Constantinople) நகரில் 680–681 ஆண்டுகளில் நடந்த “கான்ஸ்டான்டிநோபிள் மூன்றாம் கவுன்சிலில்” (Sixth Ecumenical Council) தமது பிரதிநிதியாகப் பங்குபெற அனுப்பினார். இந்த கவுன்சிலானது, மதங்களுக்கு எதிரான “மோனோடேலிடிஸம்" (Heresy of Monothelitism) கொள்கைகளுக்கெதிரானது என்று, பேரரசன் “நான்காம் கான்ஸ்டன்டைன்” (Emperor Constantine Pogonatus) என்று அழைத்தார்.

“கான்ஸ்டான்டிநோபிள் மூன்றாம் கவுன்சில்” (Sixth Ecumenical Council) முடிவுற்ற சிறிது காலத்திலேயே ஜெருசலேமிலிருந்து கான்ஸ்டான்டிநோபிள் நகருக்கு திரும்ப வரவழைக்கப்பட்ட இவர், முன்னாள் கிரேக்க மரபுவழி திருச்சபைகளின் (Great Church of Hagia Sophia) பேராலயத்தின் அர்ச்.திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். இறுதியில் ஆண்ட்ரூ, கிரேக்க தீவுகளில் மிகப்பெரிய மற்றும் அதிக மக்கள்தொகை கொண்ட “கிரேட்” (Crete) தீவின் தலைநகரான “கோர்டினா” (Gortyna) நகரின் ஆயரவையில் (Metropolitan see) நியமிக்கப்பட்டார்.

இவர், மதங்களுக்கு எதிரான “மோனோடேலிடிஸம்" (Heresy of Monothelitism) கொள்கைகளுக்கெதிரானவராயினும், கி.பி. 712ம் ஆண்டு நடந்த ஆலோசனை சபையில் (Conciliabulum) கலந்துகொண்டார். இந்த ஆலோசனை சபையில் “எகுமென்சியல்” சபையின் (Ecumenical Council) தீர்மானங்கள் அகற்றப்பட்டன. ஆனால் அடுத்த வருடத்தில் அவர் மனந்திரும்பி மரபுவழி திருச்சபைக்கு திரும்பினார். அதன்பின்னர், அவர் பிரசங்கங்கள் நிகழ்த்துவதிலும், பாடல்கள் இயற்றுவதிலும் தம்மை ஈடுபடுத்திக்கொண்டார். ஒரு பிரசங்கியாக, அவருடைய சொற்பொழிவுகள் அவற்றின் கண்ணியமான மற்றும் ஒத்திசைவான சொற்றொடருக்காக அறியப்படுகிறது, இதற்காக அவர் பைசண்டைன் சகாப்தத்தின் (Byzantine epoch) முன்னணி திருச்சபை எழுத்தாளர்களில் ஒருவராக கருதப்படுகிறார்.

திருச்சபை சரித்திர ஆசிரியர்களிடையே அவருடைய மரணத்தின் தேதிக்கு சமமான கருத்து இல்லை. “கான்ஸ்டண்டிநோபில்” (Constantinople) நகரிலிருந்து திருச்சபை பணிகளுக்காய் “கிரேட்” (Crete) தீவு திரும்பும் வழியில், “மைடெலின்” (Mytilene) தீவில் இவர் மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(July 4)

✠ St. Andrew of Crete ✠

Venerable Father, Bishop, Theologian, Homilist and Hymnographer:

Born: 650 AD

Damascus

Died: July 4, 712 or 726 or 740

Mytilene

Venerated in:

Catholic Church

Orthodox Church

Eastern Catholicism

Feast: July 4

Saint Andrew of Crete, also known as Andrew of Jerusalem, was an 8th-century bishop, theologian, homilist, and hymnographer. He is venerated as a saint by Eastern Orthodox and Roman Catholic Christians.

Among Eastern Christians he is best known as the author of the “Great Cannon,” a lengthy prayer service traditionally offered as a penitential practice during Lent. He is also venerated as a saint in the Roman Catholic Church, where he is better known for his writings on the Blessed Virgin Mary.

He should not be confused with a different “Saint Andrew of Crete,” celebrated on Oct. 17, who suffered martyrdom while defending the veneration of icons during the eighth century.

The author of the “Great Cannon” was born in the Syrian city of Damascus in the mid-seventh century. He is said to have remained mute for the first seven years of his life, gaining the power of speech at age seven after the reception of Holy Communion.

Devoted to God from that time on, Andrew went to Jerusalem and entered the Monastery of Saint Sava when he was 15 years old. He went on to serve as a cleric of the Jerusalem Patriarchate and was sent as a representative to the Sixth Ecumenical Council in Constantinople (680-681).

The council took up the Monothelite controversy, a disagreement as to whether Christ had both a divine and a human will (as the Church teaches), or only a divine will. Though the question may seem abstract to modern ears, it was an important point, bearing on the reality of Jesus' full humanity.

In 685 Andrew returned to Constantinople, where he did charitable work for orphans and the poor and served as a deacon in the great Hagia Sophia church. Around the year 700, he became archbishop of the city of Gortyna, on the island of Crete.

In 712, during a resurgence of the Monothelite heresy, Andrew was forced to attend an illegitimate gathering in which the Byzantine emperor Philippicus Bardanes tried to reverse the decisions of the Sixth Council. Andrew's coerced attendance was questioned, but forgiven, by the reigning Pope Constantine.

Little is known about the rest of the archbishop's life, which ended peacefully, probably in 740. While his participation in the historic Sixth Council is important, St. Andrew of Crete’s legacy has more to do with his outstanding sermons and liturgical hymns, reflective of a deep interior life of faith.

The Great Canon, his most ambitious known work, takes around three hours to chant. It incorporates more than 200 full-body prostrations along with its many litanies, odes, and refrains. Surveying the Old and New Testaments, it stresses the urgency of repentance and conversion.

The service begins: “Where shall I begin to lament the deeds of my wretched life? What first-fruit shall I offer, O Christ, for my present lamentation? But in Thy compassion grant me release from my falls.”

“Come, wretched soul, with your flesh, confess to the Creator of all. In future refrain from your former brutishness, and offer to God tears in repentance.”

Interspersed throughout, is the Great Canon’s defining plea: “Have mercy on me, O God, have mercy on me!”

புனித எலிசபெத் ( St. Elizabeth of Portugal ) July 4

இன்றைய புனிதர் :

(04-07-2020)

புனித எலிசபெத் 

( St. Elizabeth of Portugal )

அரசி/ விதவை/ 3ம் சபை உறுப்பினர் :

பிறப்பு : 1271

அராகன் அரசு

இறப்பு : ஜூலை 4, 1336

போர்ச்சுகீசிய அரசு

புனிதர் பட்டம் : மே 25, 1625

திருத்தந்தை எட்டாம் உர்பன் - ரோம்

நினைவுத் திருநாள் : ஜூலை 4

புனித எலிசபெத், ஸ்பெயின் நாட்டு மன்னன் 3ம் பீட்டரின் மகள். ஸ்பெயின் மொழியில் எலிசபெத்தின் பெயர் இசபெல்லா. ஹங்கேரி நாட்டு அரசி புனித எலிசபெத்தின் பேத்தி. இவர் இளமை முதல் ஆழமான பக்தியிலும் தவமுயற்சிகளிலும் வளர்ந்தார்.

12ம் வயதில் போர்த்துக்கல் மன்னன் டென்னிசுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்டார். மன்னன் தன் வாழ்வை கீழ்த்தரமாக வாழ்ந்தார். இவருக்கு கான்ஸ்டன்ஸ் (Constance) என்ற பெயரில் ஒரு மகள் இருந்தார். அவர், காஸ்டினால் அரசன் நான்காம் ஃபெர்டினான் (Ferdinand IV of Castile) என்பவரை மணந்தார்.

அஃபோன்சோ (Afonso) என்ற பெயரில் ஒரு மகன் இருந்தார். இவர், பின்னாளில் போர்ச்சுகல் நாட்டின் நான்காம் அஃபோன்சோ மன்னராக வந்தார். (King Afonso IV of Portugal)

எலிசபெத் இத்தகைய சூழ்நிலையிலும் தன் ஆன்மீக வாழ்வில் மிகுந்த உறுதியும் ஆர்வமும் காட்டினார். அதிகாலையில் தினந்தோறும் கட்டளை செபத்தில் உள்ள செபத்தை செபித்து வந்தார். உண்ணா நோன்பையும், ஒறுத்தல் முயற்சிகளையும் பெருக்கிக் கொண்டே போனார். தம்முடைய கணவர் முன்கோபியாகவும், முரடராகவும் நடந்து கொண்டாலும், தன்னுடைய விசுவாசம் நிறைந்த செபத்தின் மூலம் தன்னுடைய 40 ஆண்டு காலத் திருமண வாழ்வில் இவர் வெற்றி கண்டார். 

கணவனை முற்றிலும் இறைவன் பக்கம் மனம் மாறிட வழிவகுத்தார். மனமாறிய கணவர் 12 ஆண்டுகள் இறை விசுவாசத்தில் வாழ்ந்து இறந்தார்.

எலிசபெத் தன் கணவரின் இறப்பிற்குப் பின் கிளாரம்மாள் துறவு மடம் சென்று அசிசியாரின் 3ம் சபை உறுப்பினராக வாழ்ந்தார். ஏழைகளை பேணுவதில் தன் நேரத்தையும், மிகுந்த பணத்தையும் செலவழித்தார். நோயுற்றவர்களுக்காக தன்னை அர்ப்பணித்து பணியாற்றினார். இவரின் கணவர் உயிருடன் வாழ்ந்தபோது, முரடாக இருந்தபோது ஒரு முறை வயிற்று பசியுடன் இருந்த ஏழை ஒருவர் அரண்மனைக்கு வந்தார். அவருக்கு ரொட்டி கொடுக்க கூடை நிறைய எடுத்து சென்றார். இதைக் கண்ட முரட்டுக் கணவர், அவரை வழிமறித்து, கூடையை பார்த்தார். அப்போது கூடையிலிருந்த 2 ரொட்டித்துண்டுகள் ரோஜா மலர்களாக மாறி காட்சியளித்தது.

அனைத்திற்கும் மேலாக இவர் ஓர் "அமைதி விரும்பி" என்றே அழைக்கப்பட்டார். 5 முறை மிகக் கடுமையான சூழலில் அமைதியை நாட்டில் நிலைநாட்டினார். அமைதியை நிலைநாட்ட கருதி முறையாக எடுத்த நீண்ட அரிய பயணம், அவரது உயிரை வாங்கியது. 1323 ல் தன் மகன் அல்போன்சோ தன் தந்தையின் வப்பாட்டியின் மகனுடன் போர் தொடுத்தபோது, எலிசபெத்தின் குறுக்கீட்டால் அமைதி ஏற்பட்டது. 13 ஆண்டுகளுக்கு பின்னர், தாம் தங்கியிருந்த மடத்திலிருந்து வெளியேறி, ஸ்பெயினுக்கு பயணமாகி, அல்போன்சோவுக்கு அவரின் மைத்துனர் காஸ்டில் நாட்டு மன்னருக்கும் இடையே அமைதியை நிலைநாட்டினர். தம் உடன்பிறந்தவரும், ஆரம்கான் நாட்டு மன்னனுமான 2 ஆம் ஜேம்சுக்கும் தம் இன்னோரு உறவினரும் காஸ்டில் மன்னனுமான 4 ஆம் பெர்னாண்டுக்கும் இடையிலும் அமைதியை உண்டு பண்ணினார்.

தன் கணவரை இறைவன் பக்கம் திருப்பியதும் இறைவனுடன் ஒப்புரவு செய்து வைத்ததும், எலிசபெத்தின் மிகப் பெரிய சாதனை. கணவர் சாவு படுக்கையிலிருக்கும் போதுதான். அவரை மனந்திருப்பினார். கடைசிவரை கணவரை அருமை பெருமையாக கவனித்துக் கொண்டார். "அமைதியை ஆண்டவனின் கட்டளையாக கருதி நிலைநாட்ட வேண்டும். நான் அமைதியை விட்டு செல்கிறேன். என் அமைதியையே உங்களுக்கு அளிக்கிறேன்" என்றார் நம் ஆண்டவர். அதாவது நான் உங்களைவிட்டு பிரியும்போது அமைதியில்தான் உங்களைக் காணவேண்டும் என்பது பொருள். ஆண்டவர் வரும்போது விரும்பி எதிர்பார்ப்பேன் என்று சொல்லி சென்றதும் அமைதியே, அமைதி விரும்பியாக இரு; அப்போது எங்கும் அமைதி மயமாக திகழும், கடவுளின் திருச்சபை அமைதியில்தான் நிறுவப்பட்டது" என்ற புனித கிளிசொலொகு அருளப்பரின் (Chrisologu John) வார்த்தையை தன் வாழ்வாக வாழ்ந்தார்.

செபம் :

ஏழைகளின் நண்பனே எம் இறைவா! 

ஏழைகளின் மேல் பாசம் வைத்து, தன் வாழ்வையே அவர்களுக்காக கொடுத்து, உம்மில் நம்பிக்கையும், விசுவாசமும் கொண்டு வாழ்ந்து, பலரின் வாழ்வில் ஒளியேற்றிய புனித எலிசபெத்தைபோல, நாங்களும் ஏழைகளின் நண்பர்களாக வாழ வரம் தாரும். 

ஆமென்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (04-07-2020)

St. Elizabeth of Portugal

She was born in the year 1271 as the daughter of King Pedro-III of Aragon and Constantia. Her great-aunt was St. Elizabeth of Hungary, for whom this Elizabeth was named. She married King Denis of Portugal at the age of 12 years. But their marriage was celebrated in 1288 when Denis was 26 years and Elizabeth was 17 years. They had two children a daughter named Constance and son named Alfonso. The son Alfonso later became king Alfonso of Portugal and daughter married king Ferdinand-IV of Castile. She was very religious and used to attend Mass every day. One of the servants of Elizabeth gave false information to the King Denis connecting Elizabeth with another of her servant. The king ordered the servant who is said to have illegal connection with Queen Elizabeth to go and meet a lime burner but the lime burner has already been instructed by the king to burn him in the barn. The innocent servant went to meet the lime burner identified by the King but on the way he entered a church to attend the Mass, since he was in the habit of regularly attending mass daily and on that day he also sat for the second mass and delayed meeting the lime burner. In the meantime the king sent the servant, who gave the wrong information, to meet the lime burner to ascertain as to whether the other servant was burned and killed. The second servant went straight to meet the lime burner as ordered by the king to ascertain the truth, but the lime burner thinking that the second servant, who was sent to ascertain the fact of killing of the first servant is the one to be killed and immediately burned and killed him. The first servant, who was good and innocent, escaped death miraculously by attending the mass. Then the king Denis knew the truth and became very loyal to Elizabeth. Elizabeth was very devoted to the poor and sick people. She went to Spain in 1304 and arbitrated between king Fernando-IV of Castile and her brother James-II of Aragon. She also made peace between her husband king Denis and her son Alfonso, by going in between the armies of the two factions by mounting on a mule. She acted as peace maker between nations and between the members of her own royal family. After the death of her husband Denis, she retired in the Monastery of the Poor Clare nuns. Later she joined the Third Order of Francis devoting her life fully to the poor and the sick. She was well known for her paying dowries for poor girls, for educating poor children and for distributing small gifts often to others. She took the habit of Franciscan Tertiary and continued her charitable works. She died on July 4, 1336 in the castle of Estremoz.

St. Elizabeth was beatified in 1526. She was canonized by pope Urban-VIII on May 25, 1625.She is the patron saint of charitable societies, charitable works, difficult marriages, falsely accused people, victims of Jealousy and victims of unfaithfulness.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனிதர் தோமா ✠(St. Thomas) July 3

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூலை 3)

✠ புனிதர் தோமா ✠

(St. Thomas)

திருத்தூதர், பிரசங்கிப்பாளர், மறைசாட்சி :

(Apostle, Preacher, Christian Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 1 (முற்பகுதி)

கலிலேயா, ரோமப் பேரரசு (தற்போதைய இஸ்ரேல்)

(Galilee, Roman Empire (Present-day Israel)

இறப்பு: டிசம்பர் 21, கி.பி. 72

பரங்கிமலை, சென்னை, சோழப் பேரரசு (தற்போதைய தூய சாந்தோம் மலை, தமிழ்நாடு, இந்தியா)

(Parangimalai, Chennai, Chola Empire (Present-day St. Thomas Mount, Tamil Nadu, India)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

லூதரன் திருச்சபை

(Lutheran Church)

மலங்கரா திருச்சபை

(Malankara Church)

கிழக்கு அசிரிய திருச்சபை

(Assyrian Church of the East)

ஆங்கிலிகன் சமூகம்

(Angilican Communion)

ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodox Church)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

தூய தோமா திருத்தூதர் பேராலயம், ஒர்டோனா, இத்தாலி

(Basilica of St. Thomas the Apostle in Ortona, Italy)

சென்னை சாந்தோம் தேவாலயம்

(Santhom Church, Chennai, India)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூலை 3

சித்தரிக்கப்படும் வகை: இயேசுவின் விலாவில் கையை இடுபவராக, வேல்

பாதுகாவல்: கட்டட கலைஞர், இந்தியா, மற்றும் பல

புனிதர் தோமா அல்லது புனித தோமையார் (St. Thomas), இயேசு தமது நற்செய்திப் பணிக்காக தேர்ந்தெடுத்த பன்னிரு திருத்தூதர்களில் ஒருவர் ஆவார். 

பாவம் தோமா! உயிர்த்த ஆண்டவரைக் காண்பதற்கு அவர் போட்ட நிபந்தனை அவருக்கு ஒரு பட்டப் பெயர் சூட்டப்படக் காரணமாயிற்று. "ஐயப் பேர்வழி" என்றே இன்றுவரை உலகம் இவரை அழைக்கின்றது. இயேசு கிறிஸ்து உயிர்த்துவிட்டார் என மற்ற திருத்தூதர்கள் சொன்னதை முதலில் நம்ப மறுத்ததால் இவர் “சந்தேக தோமா” (Doubting Thomas) என்ற பெயராலும் அழைக்கப்படுகிறார். ஆனால் அவர், "நீரே என் ஆண்டவர். நீரே என் கடவுள்" (யோவான் 20:28) என்று விசுவாச அறிக்கை வெளியிட்டதுபோல வேறு யாரும் அவ்வளவு மனம் விட்டு அறிக்கையிடவில்லை. இவர் நமக்கு ஓர் உருக்கமான, விசுவாசம் நிறைந்த செபத்தை அமைத்து கொடுத்து, இச்செபத்தை நாம் பொருள் உணர்ந்து சொல்லும் போதெல்லாம் நமது பற்றுறுதி மெருகேற்றப்படுகிறது. "காணாமல் நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" என்று கூறிய உயிர்த்த ஆண்டவர், உலகம் முடியும்வரை தம்மில் விசுவாசம் கொள்வோர் பேறு பெற்றோர் என்று தெளிவுபடுத்துகிறார். நாம் இந்த விசுவாசக் குடும்பத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்பது பெரும் ஆறுதலும் பெருமையும் கொண்டதாகும்.

இந்தியாவில் இயேசுவின் நற்செய்தியை முதன்முதலில் அறிவித்தவர் இவரே என்று பழங்கால கிறிஸ்தவ மரபும், ஏடுகளும் சான்று பகர்கின்றன. கேரளாவில் வாழும் தோமையார் கிறிஸ்தவர்களும் இதற்கு சான்றாக உள்ளனர்.

பெயரும் இளமையும்:

இயேசுவின் திருத்தூதர்களுள் ஒருவரான இவரை நற்செய்தி நூல்கள் தோமா என்ற பெயருடனேயே அடையாளப்படுத்துகின்றன. 'தோமா' என்னும் “அரமேய” அல்லது “சிரியாக்” (Aramaic or Syriac) மொழிச் சொல்லுக்கு இரட்டையர் என்பது பொருள். இதற்கு இணையான திதைமுஸ் (Didymus, தமிழ் ஒலிப்பெயர்ப்பு: திதிம்) என்ற கிரேக்க மொழிச் சொல் யோவான் நற்செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது. இந்த பெயரின் அடிப்படையில் இவருடன் இரட்டையராகப் பிறந்த ஒரு சகோதரரோ, சகோதரியோ இருந்திருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது. பழங்கால சிரிய மரபின்படி, திருத்தூதரின் முழுப்பெயர் யூதா தோமா என்று அறியப்படுகிறது.

இளமைக் காலம்:

ரோமப் பேரரசின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்த முதல் நூற்றாண்டு பாலஸ்தீன் நாட்டின் கலிலேயா பகுதியில் தோமா பிறந்தார். இவரது தந்தை படகு கட்டும் தொழில் செய்து வந்ததாகவும், தோமாவும் அதே தொழிலையே செய்து வந்ததாகவும் பழங்கால மரபு கூறுகிறது. இவர் கல்வியறிவு பெற்றவர் என்றும், தச்சு வேலை செய்தவர் என்றும், மீனவர்களோடும், தச்சுத் தொழிலாளர்களோடும் நெருங்கி பழகி வந்ததாகவும் அறிகிறோம். எந்த ஒன்றின் உண்மை நிலையையும் கேள்வி கேட்டு, தெளிவுபடுத்திக் கொள்ளும் குணம் கொண்டவராக இருந்தார். இவர் இயேசுவின் நெருங்கிய உறவினர் என்றும், இயேசுவைப் போன்ற தோற்றம் கொண்டிருந்ததே இவர் திதைமுஸ் என்று அழைக்கப்பட காரணம் எனவும் சில குறிப்புகள் கூறுகின்றன. ஆனால், திருத்தூதர் பிலிப்பு மூலம் இவர் இயேசுவுக்கு அறிமுகமானதாக சிலர் கூறுகின்றனர்.

இந்தியாவில் தோமா:

கிறிஸ்தவர்கள் தோமா கி.பி 52ம் ஆண்டு, இந்தியாவிற்கு பயணித்தார் எனவும், முசிறித் துறைமுகம் (Muziris) வந்தடைந்தார் எனவும் நம்புகின்றனர். அப்போது அங்கு கொச்சி யூதர்கள் சமூகம் காணப்பட்டது. ஆனாலும் அவர் அங்கு வந்தார் என்பதற்கு வரலாற்று ஆதாரம் இல்லை.

பாரம்பரியமாக குறிப்பிடப்படும் தோமாவின் பணிகள் என்ற நூல், ரப்பான் பாட்டு என்ற வாய்மொழி பாடல் தொகுப்பு ஆகியவை குறிப்பிடத்தக்க நூல்களாகும்.

தோமாவின் பணிகள்:

'தோமாவின் பணிகள்' என்ற நூல் கி.பி. 2ம் நூற்றாண்டில் சிரியாக் மொழியில் எழுதப்பட்டது. அது இயேசுவின் உயிர்ப்புக்கு பிறகு, தோமா இந்தியாவுக்கு வந்து நற்செய்தி அறிவித்து உயிர்துறந்தது குறித்த வரலாற்று குறிப்புகளுடன் கூடிய கதையை வழங்குகிறது. இந்த நூல் இந்தியாவில் தோமா என்று பொதுவாக குறிப்பிட்டாலும், இரண்டு பகுதிகளில் அவர் பணி செய்த விவரங்களைத் தருகிறது.

இயேசு உயிர்த்தெழுந்து விண்ணகம் சென்ற பிறகு, அவரது சீடர்கள் எந்த நாட்டில் சென்று பணியாற்ற வேண்டும் என்பது குறித்து சீட்டுப் போட்டு பார்த்தனர். அப்போது, தோமாவுக்கு விழுந்த சீட்டில் இந்தியாவின் பெயர் வந்தது. அதிக தொலைவில் உள்ள இந்தியாவுக்கு செல்ல அவர் விரும்பவில்லை. அப்போது இந்தோ-பார்த்திய அரசரான கொண்டபோரஸ் அனுப்பிய ஹப்பான் என்பவர், கட்டடக் கலைஞர் ஒருவரை எதிர்பார்த்து பாலஸ்தீன் சென்றிருந்தார். அவருக்கு தோன்றிய இயேசு தமது பணியாளரை அழைத்து செல்லுமாறு கூறி, தோமாவை அவருடன் அனுப்பி வைத்தார்.

கொண்டபோரஸ் அரசவைக்கு வந்த தோமா, மாளிகை கட்டுவதாகக் கூறி பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு, அதை ஏழைகளுக்கு உதவி செய்ய செலவிட்டார். குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு பின் மாளிகையைப் பார்க்கச் சென்ற அரசர், அங்கு ஒரு சிறிய கல் கூட இல்லாததைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தார். தோமா தம்மை ஏமாற்றி விட்டதாகக் கூறி, அவரை அரசர் சிறையில் அடைத்தார். அப்போது, அரசரின் தம்பி காத் திடீரென நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து போனார். அவருக்கு இறுதிச் சடங்குகள் நடத்த ஏற்பாடு செய்து கொண்டிருந்த வேளையில், அவர் திடீரென எழுந்து விண்ணகத்தில் தமது அண்ணன் பெயரில் உள்ள மாளிகையைத் தமக்கு தருமாறு கேட்டார். இதையடுத்து, தோமா மாளிகை கட்டுவதாக கூறியது உண்மை என்று நம்பிய அரசர் கொண்டபோரஸ், அவரது குடும்பத்துடன் திருமுழுக்கு பெற்று கிறிஸ்தவரானார். அதன் பிறகு, சிறிது காலம் அந்த நாட்டில் உள்ள மக்களுக்கு இயேசுவைப் பற்றிய நற்செய்தி அறிவித்து, பலரை மனந்திருப்பினார்.

பின்னர் மற்றொரு நாட்டுக்கு (மயிலாப்பூர்) சென்ற தோமா, காரிஷ் (தமிழ்: காரி) என்ற அரசவை பணியாளரின் மனைவியின் நோயை குணப்படுத்தினார். இதையடுத்து, தோமா அப்பகுதியில் இயேசுவைப் பற்றிய நற்செய்தியை மக்களுக்கு அறிவித்து பல்வேறு அற்புதங்கள் செய்து வந்தார். இதை அறிந்த அரசர் மஸ்டாயின் (தமிழ்: மகாதேவன்) மனைவி மிக்தோனியா (தமிழ்: மகதோனி) தோமாவின் போதனைகளை ஏற்றுக்கொண்டு கிறிஸ்தவராக மனந்திரும்பினார். மிக்தோனியா கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையை கைவிட அரசர் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் பலனளிக்கவில்லை. இதனால் ஆத்திரமடைந்த அரசர், தோமாவைக் கொலை செய்ய ஆணையிட்டார். அதன்படி, அரசரின் காவலர்கள் தோமாவை ஈட்டியால் குத்தி கொலை செய்தனர். அவரது உடல் புதைக்கப்பட்ட இடத்திலும் அற்புதங்கள் நிகழ்ந்ததைக் கண்ட அரசர் மஸ்டாயும் இறுதியில் கிறிஸ்தவரானார்.

சென்னையில் உள்ள புனித தோமையார் மலையே, தோமா குத்தி கொல்லப்பட்ட இடம் என்றும், சாந்தோம் ஆலயம் உள்ள இடத்திலேயே அவர் அடக்கம் செய்யப்பட்டார் என்றும் மரபுகள், வரலாற்றுக் குறிப்புகள் மற்றும் அகழ்வாய்வுகள் மூலம் அறிகிறோம்.

இன்றைய புனிதர் : (03-07-2020)

புனித தோமா ( St. Thomas )

திருத்தூதர்

பிறப்பு : கி. பி 1 (முற்பகுதி)

கலிலேயா

இறப்பு : டிசம்பர் 21, 72 கி. பி

சென்னை, இந்தியா (நம்பப்படுகிறது)

ஏற்கும் சபை/ சமயம் : எல்லா கிறிஸ்தவப் பிரிவுகளும்

முக்கிய திருத்தலங்கள் : 

சாந்தோம் தேவாலயம், சென்னை

நினைவுத் திருவிழா : 

ஜூலை 3 - கத்தோலிக்கம்

அக்டோபர் 6 அல்லது ஜூன் 30 - கிழக்கு மரபு

உயிர்ப்பு விழாவை தொடர்ந்து வரும் ஞாயிற்றுக்கிழமை - பொது

சித்தரிக்கப்படும் வகை : இயேசுவின் விலாவில் கையை இடுபவராக, வேல்

பாதுகாவல் : கட்டட கலைஞர், இந்தியா, மற்றும் பல

திருத்தூதர் புனித தோமா (அல்லது) புனித தோமையார், 1ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர். கிறிஸ்தவ புனிதராவார். இவர் இயேசுவால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பன்னிரு திருத்தூதர்களுள் (அப்போஸ்தலர்களுள்) ஒருவர்.

"நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!!" (யோவான் 20:28) என்று உயிர்த்த இயேசுவை நோக்கி இவர் கூறிய வார்த்தைகள் மிகவும் புகழ்பெற்றவை.

திருத்தூதரின் கல்லறைப் பீடத்தில் இந்த வார்த்தைகளே பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.

இயேசு உயிர்த்துவிட்டார் என மற்ற திருத்தூதர்கள் சொன்னதை முதலில் நம்ப மறுத்ததால் இவர் 'சந்தேக தோமா' (Doubting Thomas) என்ற பெயராலும் அழைக்கப்படுகிறார்.

இந்தியாவில் இயேசுவின் நற்செய்தியை முதன்முதலில் அறிவித்தவர் இவரே என்று பழங்கால கிறிஸ்தவ மரபும், ஏடுகளும் சான்று பகர்கின்றன. கேரளாவில் வாழும் தோமையார் கிறிஸ்தவர்களும் இதற்கு சான்றாக உள்ளனர்.

பெயரும் அடையாளமும் :

பெயர் மரபு :

இயேசுவின் திருத்தூதர்களுள் ஒருவரான இவரை நற்செய்தி நூல்கள் தோமா என்ற பெயருடனேயே அடையாளப்படுத்துகின்றன. 'தோமா' என்னும் அரமேய மொழிச் சொல்லுக்கு இரட்டையர் என்பது பொருள். இதற்கு இணையான திதைமுஸ் (Didymus, தமிழ் ஒலிப்பெயர்ப்பு: திதிம்) என்ற கிரேக்க மொழிச் சொல் யோவான் நற்செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கின்றது.

இந்த பெயரின் அடிப்படையில் இவருடன் இரட்டையராகப் பிறந்த ஒரு சகோதரரோ, சகோதரியோ இருந்திருக்கலாம் என்று நம்பப்படுகிறது. பழங்கால சிரிய மரபின்படி, திருத்தூதரின் முழுப்பெயர் யூதா தோமா என்று அறியப்படுகிறது.

இந்தியாவில் கிறிஸ்தவப் பணி :

இந்தியாவில் தோமையார் முதன் முதலில் பண்டைய சேர துறைமுகமான முசிறியில் (தற்போது கேரளாவிலுள்ள) கி.பி. 52-ல் பாதம் பதித்தார். தென் இந்தியாவின் கடற்கறை ஓரமாக நற்செய்தி பணியாற்றிய இவர், ஏழரை ஆலயங்களை நிறுவினார். அவை கொடுங்கல்லூர், பழவூர், கொட்டகாவு, கொக்கமங்கலம், நிரனம், நிலக்கல், கொல்லம் மற்றும் திருவிதாங்கோடு (கன்னியாகுமரி மாவட்டம்) ஆகிய இடங்களில் அமைந்துள்ளன.

இறப்பு :

தோமையார் கி.பி 72-ல் சென்னை மயிலாப்பூரில் மரித்தார் என நம்பப்படுகிறது. 13-ம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவில் சுற்றுப்பயணம் செய்த மார்கோ-போலோ குறிப்புப்படி சென்னை அருகே அம்புகளால் குத்தப்பட்டு இறந்தார். அவரது மீப்பொருட்கள் சென்னை சாந்தோம் தேவாலயத்தில் உள்ளன.

விழா நாட்கள் :

9ம் நூற்றாண்டில் தயாரிக்கப்பட்ட ரோமன் நாள்காட்டியில், புனித தோமாவின் விழா நாளாக டிசம்பர் 21ம் தேதி குறிக்கப்பட்டிருந்தது.

1969ம் ஆண்டு ரோமன் நாள்காட்டி திருத்தி அமைக்கப்பட்டபோது, புனித ஜெரோமின் மறைசாட்சிகள் நினைவுநாள் குறிப்பின் அடிப்படையில் திருத்தூதர் தோமாவின் விழா ஜூலை 3ம் தேதிக்கு மாற்றப்பட்டது. இருப்பினும், பெரும்பாலான ஆங்கிலிக்கத் திருச்சபைகள் டிசம்பர் 21ம் தேதியே புனிதரின் விழாவை சிறப்பிக்கின்றன. கிழக்கு மரபு வழி திருச்சபையைச் சேர்ந்தவர்கள் புனித தோமாவின் விழாவை அக்டோபர் 19ம் தேதி (ஜூலியன் நாட்காட்டியில் அக்டோபர் 6ம் தேதி) கொண்டாடுகின்றனர்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.