புனித பர்னபா(St. Barnabas )திருத்தூதர், மறைசாட்சி(Apostle, Martyr) June 11

இன்றைய புனிதர் :

(11-06-2020)

புனித பர்னபா(St. Barnabas )

திருத்தூதர், மறைசாட்சி(Apostle, Martyr)

பிறப்பு 

--

 

  

இறப்பு 

கி.பி. 61 

இவர் 12 அப்போஸ்தலர்களில் ஒருவர் அல்லர். தொடக்கத் திருச்சபையின் தந்தையரும், லூக்கா நற்செய்தியாளரும் இவரது அப்போஸ்தலிக்க ஆர்வம் நிறைந்த பணிகளின் பொருட்டு, அப்போஸ்தலர் என இவரை அழைத்தார்கள். சைப்பிரசு தீவைச் சேர்ந்த யோசேப்பு என்னும் லேவியர் ஒருவர் இருந்தார். திருத்தூதர்கள் இவருக்கு "ஊக்குவிக்கும் பண்பு கொண்டவர்" என்று பொருள்படும் பர்னபா என்னும் பெயர் கொடுத்தார்கள். அவர் தமது நிலத்தை விற்று அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு வந்து திருத்தூதர்களது காலடியில் வைத்தார் ( தி.ப. 4: 36-37) 

பின்பு 3 ஆண்டுகள் கழித்து, மனந்திரும்பிய பவுல் யெருசலேமுக்கு வந்தார். சீடர்கள் அவர் மனந்திரும்பியவர் என ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராக இல்லை. இவ்வேளையில்தான் "பர்னபா" அவருக்குத் துணை நின்று அவரை திருத்தூதர்களிடம் அழைத்து சென்றார். (தி.ப. 9:27). பின்னர் அந்தியோக்கியா நகரில் திருத்தூதர் பணியின் மூலம் பலரும் மனந்திரும்பினர் என்பதனால், யெருசலேம் நகரிலிருந்து , இந்த புதுக்கிறிஸ்தவர்களை ஊக்குவிக்க ஒருவரை அனுப்ப தீர்மானித்தார். தூய ஆவியால் நிரம்ப பெற்றவர், ஆழமான விசுவாசம் கொண்டவர் பர்னபா என்று சொல்லி அவரை அனுப்பினர். அவர் அங்குப்போய் நேரில் கண்டதும் ஒரே இன்பமும், மகிழ்ச்சியும் கொண்டவராய் பவுலின் ஒத்துழைப்பைப் பெற தார்சீஸ் நகர் சென்று அவரை அழைத்து வந்தார். 

பின்னர் யூதாவிலும், யெருசலேம் முழுவதும் கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. இதனால் பர்னபா அந்தியோக்கியத் திருச்சபையிடம் பொருள் உதவி பெற்று, அதை சவுல் வழியாக எருசலேமுக்கு அனுப்பி வைத்தார். லிஸ்திரா என்ற ஊரில் கால் ஊனமுற்ற ஒருவரை இயேசுவின் பெயரால் குணமாக்கினார். இதைக் கண்ட அவ்வூரினர் இவர்களை தெய்வங்களாக மதித்து, பலியிட முயன்றனர். அப்போது யூதர்கள் அம்மனிதர்களை தூண்டிவிட்டு பர்னபா மற்றும் பவுலுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்து , அவர்களை கல்லால் எறிந்தார்கள் (தி.ப. 14: 18-20). 

பின்பு நற்செய்தியாளர் ஜான் மார்க்கை அழைத்து கொண்டு பர்னபாவும் பவுலும் சைப்ரஸ் சென்றார்கள். அங்கு போதித்த பின், பம்பிலியா நோக்கிப் புறப்படும்போது, ஜான் மார்க் அவர்களுடன் சேர்ந்து போகவில்லை. இதனால் பவுல் வருத்தமுற்றார். இதன்பின்னர் அந்தியோக்கியாவில் விருத்தசேதனம் பற்றி கடுமையாக கருத்து மோதல் எழுந்தது. இதை தீர்த்து வைக்க யெருசலேமில் முதல் பொதுச்சங்கம் கூடியது. யூதர்கள் விரித்த வலையில் பர்னபா விழுந்ததை எண்ணி பவுல் மிகவும் வருத்தப்பட்டார். அதன்பிறகு பர்னபாவுக்கும், பவுலுக்கும் இடையே மீண்டும் மோதல் ஏற்பட்டது. ஏற்கெனவே திருச்சபை தொடங்கப்பட்ட இடங்களுக்கு சென்று, அவ்விருவரும் பார்வையிட திட்டம் தீட்டியபொழுது, ஜான் மார்க்கையும் அழைத்து செல்வோம் என்று பர்னபா கூறியபோது, இதனை பவுல் ஏற்கவில்லை. இதனால் பவுல் தனியாக விடப்பட்டார். அப்போது பர்னபா ஜான் மார்க்குடன் சைப்ரஸ் சென்றார். கி.பி. 61 ல் பவுல் உரோமையில் சிறையிலடைக்கப்பட்டார். அப்போது ஜான் மார்க்கைத் தம்மிடம் அனுப்பி வைக்கக் கேட்டுக்கொண்டார். அவ்வேளையில்தான் பர்னபா கல்லால் எரிந்து கொல்லப்பட்டார். அவருடைய திருப்பண்டங்கள் சைப்ரஸில், சலாமிசுக்கு அருகில் கிடைத்தன என்றும், அக்கல்லறையில் எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்ட மத்தேயுவின் நற்செய்தி கிடைத்ததாகவும் நம்பப்படுகின்றது. 

செபம்:

வாழ்வளிக்கும் வள்ளலே எம் தலைவா! நற்செய்தியை பறைசாற்றி, பலவித துன்பங்களை ஏற்று கல்லால் எரிந்து கொல்லப்பட்ட திருத்தூதர் பர்னபாவை நினைவுகூர்ந்து உமக்கு நன்றி கூறுகின்றோம். நாங்கள் எங்களின் அன்றாட வாழ்வில் நற்செய்தியை வாசிக்காமல் நிற்பதோடு இறைவார்த்தைகளை எமதாக்கி, உமது நற்செய்தியின்படி வாழ்ந்திட உமதருள் தாரும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (11-06-2020)

St. Barnabas

He was one of the seventy apostles selected by Jesus for preaching the Gospel. His birth detail is not available but was born a Jew and his birth name was Joseph. He sold all his properties and placed the proceeds on the feet of the apostles and the apostles gave him the name 'Barnabas', meaning 'Son of consolation' or 'Son of encouragement'. He appears in the Acts of the Apostles and in some of the epistles of Apostle Paul. There is also a belief that both St. Paul and St. Barnabas were students of the Rabbi Gamaliel. Barnabas and Paul under took missionary journeys together. St. Barnabas along with St. Paul attended the First Council of Jerusalem, where the Apostles under the leadership of St. Peter decided that the Gentile converts to Christianity need not undergo circumcision. He was sent by the Apostles to Antioch to supervise the church activities there. He went to Cyprus in the year 45 A.D. with St. Paul and there a Roman Official Sergius Paulus was converted to Christianity by them in the island of Paphos in Salamis. When he was preaching the Gospel in Cyprus, the Jews stoned him to death without tolerating his extraordinary success in his missionary work at a place called Salamis in 61 A.D. But St. Barnabas appeared in a dream to Arthemios, Archbishop of Constantia (Salamis) in the year 478 and gave some indication about his burial place beneath a carob tree. Arthemios found out the grave and when the remains of Barnabas was taken it was found that a manuscript of St. Matthew’s Gospel was on the remains of his breast. The manuscript Gospel of Matthew was presented by the arch-bishop to the Emperor Zeno at Constantinople and got certain privileges from the Eastern Emperor Zeno. St. Barnabas was the founder of the Church of Cyprus.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 11)

✠ புனிதர் பர்னபாஸ் ✠

(St. Barnabas)

அந்தியோக்கியா மற்றும் சைப்பிரஸின் திருத்தூதர், 

மறைப்பணியாளர், இறைவாக்கினர், சீடர் மற்றும் மறைசாட்சி:

(Apostle to Antioch and Cyprus, Missionary, Prophet, Disciple and Martyr)

பிறப்பு: தகவல் இல்லை

சைப்ரஸ்

(Cyprus)

இறப்பு: கி.பி. 61

சலாமிஸ், சைப்ரஸ்

(Salamis, Cyprus)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

ஆங்கிலிக்க ஒன்றியம்

(Anglican Communion)

லூதரனியம்

(Lutheran Church)

ஓரியண்ட்டல் மரபுவழி திருச்சபைகள்

(Oriental Orthodox Church,)

முக்கிய திருத்தலங்கள்: 

புனித பர்னபாஸ் துறவு மடம், ஃபமாகஸ்டா, சைப்ரஸ்

(Monastery of St Barnabas in Famagusta, Cyprus)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 11

பாதுகாவல்: 

சைப்பிரஸ் (Cyprus), அந்தியோக்கியா (Antioc), அமைதி ஏற்பட,

ஆலங்கட்டி மழையிலிருந்து காக்கப்பட.

ஜோசஃப் எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் பர்னபாஸ், ஒரு ஆதி கிறிஸ்தவரும் இயேசுவின் சீடர்களுல் ஒருவரும் ஆவார். ஆனால், இவர் 12 அப்போஸ்தலர்களில் ஒருவர் அல்லர். தொடக்கத் திருச்சபையின் தந்தையரும், லூக்கா நற்செய்தியாளரும் இவரது அப்போஸ்தலிக்க ஆர்வம் நிறைந்த பணிகளின் பொருட்டு, அப்போஸ்தலர் என இவரை அழைத்தார்கள்.

திருத்தூதர் பணிகள் 4:36ன் படி, இவர் சைப்ரஸில் வாழ்ந்த யூதராவார். திருத்தூதர் பணிகள் 14:14 இவரையும் ஒரு திருத்தூதர் எனக் குறிக்கின்றது. இவரும் பவுலும் திருத்தூது பயணங்கள் மேற்கொண்டு யூத கிறிஸ்தவர்களிடம் புறவினத்தாரான கிறிஸ்தவர்களுக்காகப் பரிந்து பேசினர். இவர்கள் இருவரும் எருசலேம் சங்கத்தில் கலந்து கொண்டனர். பர்னபாஸ் மற்றும் பவுல் “அனத்தோலியா’வின்” (Anatolia) பல்வேறு நகரங்களிலுள்ள தொழுகைக் கூடங்களுக்கு வந்திருந்த கடவுள் பயமுள்ள புறவினத்தார் பலரை மனந்திருப்பினர். 

பர்னபாசைக் குறித்து திருத்தூதர் பணிகள் நூலிலும் பவுலின் திருமுகங்களிலும் காணக்கிடைக்கின்றது. திர்தூளியன் (Tertullian) இவரை “எபிரேயருக்கு எழுதிய திருமுகத்தின்” (Epistle to the Hebrews) ஆசிரியர் எனக்குறிக்கின்றார். ஆயினும் இதற்கு எவ்வித சான்றும் இல்லை.

பர்னபாஸின் மரணத்தின் சூழ்நிலைகள், இடம், தேதி பற்றி வரலாற்று ரீதியாக ஏதும் தெரியாது எனினும், அவர் சுமார் கி. பி. 61ல் மறைசாட்சியாக “சைப்பிரஸில்” “ஸலாமிஸ்” (Salamis in Cyprus) எனும் இடத்தில் கொல்லப்பட்டார் என்பது கிறிஸ்தவ மரபு. “சைப்பிரஸ் மரபுவழி திருச்சபை’யினை” (Cypriot Orthodox Church) நிருவியவர் இவரே என நம்பப்படுகின்றது. கத்தோலிக்க திருச்சபையின் பொது நாள்காட்டியில் இவரின் நினைவுத் திருவிழா நாள் ஜூன் 11 ஆகும்.

கொலோசையர் (நூல்) 4ன் அடிப்படையில் பர்னபாஸ், மாற்குவின் உறவினர் என நம்பப்படுகின்றது. சில மரபுகளின்படி எழுபது சீடர்களில் ஒருவராகக் கருதப்படும் அரிஸ்தோபுலுஸ் பர்னபாஸின் சகோதரராக நம்பப்படுகின்றது.

சைப்பிரசு தீவைச் சேர்ந்த யோசேப்பு என்னும் லேவியர் ஒருவர் இருந்தார். திருத்தூதர்கள் இவருக்கு "ஊக்குவிக்கும் பண்பு கொண்டவர்" என்று பொருள்படும் பர்னபாஸ் என்னும் பெயர் கொடுத்தார்கள். அவர் தமது நிலத்தை விற்று அந்தப் பணத்தைக் கொண்டு வந்து திருத்தூதர்களது காலடியில் வைத்தார். (தி.பா. 4: 36-37)

பின்பு 3 ஆண்டுகள் கழித்து, மனந்திரும்பிய பவுல் யெருசலேமுக்கு வந்தார். சீடர்கள் அவர் மனந்திரும்பியவர் என ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. இவ்வேளையில்தான் பர்னபாஸ் அவருக்குத் துணை நின்று அவரை திருத்தூதர்களிடம் அழைத்து சென்றார். (தி.பா. 9:27). 

பின்னர் அந்தியோக்கியா நகரில் திருத்தூதர் பணியின் மூலம் பலரும் மனந்திரும்பினர் என்பதனால், யெருசலேம் நகரிலிருந்து, இந்த புதுக்கிறிஸ்தவர்களை ஊக்குவிக்க ஒருவரை அனுப்ப தீர்மானித்தார். 

தூய ஆவியால் நிரம்ப பெற்றவர், ஆழமான விசுவாசம் கொண்டவர் பர்னபாஸ் என்று சொல்லி அவரை அனுப்பினர். அவர் அங்கு போய் நேரில் கண்டதும் மகிழ்ச்சி கொண்டவராய் பவுலின் ஒத்துழைப்பைப் பெற “டார்சஸ்” (Tarsus) நகர் சென்று அவரை அழைத்து வந்தார்.

பின்னர் யூதாவிலும், யெருசலேம் முழுவதும் கடும் பஞ்சம் ஏற்பட்டது. இதனால் பர்னபாஸ் அந்தியோக்கியத் திருச்சபையிடம் பொருள் உதவி பெற்று, அதை பவுல் வழியாக எருசலேமுக்கு அனுப்பி வைத்தார். லிஸ்திரா என்ற ஊரில் கால் ஊனமுற்ற ஒருவரை இயேசுவின் பெயரால் குணமாக்கினார். இதைக் கண்ட அவ்வூர் மக்கள், இவர்களை தெய்வங்களாக மதித்து, பலியிட முயன்றனர். அப்போது யூதர்கள் அம்மனிதர்களை தூண்டிவிட்டு பர்னபாஸ் மற்றும் பவுலுக்கு எதிராக கிளர்ச்சி செய்து, அவர்களை கல்லால் எறிந்தார்கள்.

(தி.பா. 14: 18-20).

மறைசாட்சி:

அக்காலத்தில் சிரியா மற்றும் சலாமிஸ் (Syria and Salamis) பிராந்தியங்களில் பர்னபாஸ் நற்செய்தியை பரப்பிக்கொண்டும் கற்பித்துக்கொண்டும் தமது அசாதாரண வெற்றியில் மிகவும் உற்சாகமடைந்திருக்கையில் அங்கு வந்த யூதர்கள், அவர்மேல் சட்டென விழுந்து அவரைப் பிடித்து இழுத்து வந்தனர். மனிதாபிமானமற்ற சித்திரவதைகள் செய்தபின்னர், கற்களால் எரிந்து அவரைக் கொன்றனர். யூதர்களின் காட்டுமிராண்டித்தனமான நடவடிக்கைகளை கண்கூடாக பார்த்திருந்த அவரது உறவினரான “ஜான் மாற்கு” (John Mark) பர்னபாசை தனிப்பட்ட முறையில் அடக்கம் செய்தார்.

† Saint of the Day †

(June 11)

✠ St. Barnabas ✠

Apostle to Antioch and Cyprus, Missionary, Prophet, Disciple, and Martyr:

Born: Unknown

Cyprus

Died: Reputedly 61 AD

Salamis, Cyprus

Venerated in:

Catholic Church

Eastern Orthodox Churches

Oriental Orthodox Churches

Anglican Communion

Lutheran Church

Canonized: Pre-Congregation

Major Shrines:

Monastery of St Barnabas in Famagusta, Cyprus

Feast: June 11

Patronage:

Cyprus, Antioch, Against hailstorms, Invoked as the peacemaker

Barnabas (originally Joseph), styled an Apostle in Holy Scripture, and, like St. Paul, ranked by the Church with the Twelve, though not one of them; b. of Jewish parents in the Island of Cyprus about the beginning of the Christian Era. A Levite, he naturally spent much time in Jerusalem, probably even before the Crucifixion of Our Lord, and appears also to have settled there (where his relatives, the family of Mark the Evangelist, likewise had their homes — Acts 12:12) and to have owned land in its vicinity (4:36-37).

A rather late tradition recorded by Clement of Alexandria and Eusebius says that he was one of the Seventy Disciples; but Acts (4:36-37) favors the opinion that he was converted to Christianity shortly after Pentecost (about A.D. 29 or 30) and immediately sold his property and devoted the proceeds to the Church. The Apostles, probably because of his success as a preacher, for he is later placed first among the prophets and doctors of Antioch, surnamed him Barnabas, a name then interpreted as meaning "son of exhortation" or "consolation". Though nothing is recorded of Barnabas for some years, he evidently acquired during this period a high position in the Church.

When Saul the persecutor, later Paul the Apostle, made his first visit (dated variously from A.D. 33 to 38) to Jerusalem after his conversion, the Church there, remembering his former fierce spirit, was slow to believe in the reality of his conversion. Barnabas stood sponsor for him and had him received by the Apostles, as the Acts relate (9:27), though he saw only Peter and James, the brother of the Lord, according to Paul himself (Galatians 1:18-19). Saul went to his house at Tarsus to live in obscurity for some years, while Barnabas appears to have remained at Jerusalem.

The event that brought them together again and opened to both the door to their lifework was an indirect result of Saul's own persecution. In the dispersion that followed Stephen's death, some Disciples from Cyprus and Cyrene, obscure men, inaugurated the real mission of the Christian Church by preaching to the Gentiles. They met with great success among the Greeks at Antioch in Syria, reports of which coming o the ears of the Apostles, Barnabas was sent thither by them to investigate the work of his countrymen. He saw in the conversions effected the fruit of God's grace and, though a Jew, heartily welcomed these first Gentile converts.

His mind was opened at once to the possibility of this immense field. It is proof of how deeply impressed Barnabas had been by Paul that he thought of him immediately for this work, set out without delay for distant Tarsus, and persuaded Paul to go to Antioch and begin the work of preaching. This incident, shedding light on the character of each, shows it was no mere accident that led them to the Gentile field. Together they labored at Antioch for a whole year and "taught a great multitude". Then, on the coming of famine, by which Jerusalem was much afflicted, the offerings of the Disciples at Antioch were carried (about A.D. 45) to the mother-church by Barnabas and Saul (Acts 11). Their mission ended, they returned to Antioch, bringing with them the cousin, or nephew of Barnabas (Colossians 4:10), John Mark, the future Evangelist (Acts 12:25).

The time was now ripe, it was believed, for more systematic labors, and the Church of Antioch felt inspired by the Holy Ghost to send out missionaries to the Gentile world and to designate for the work, Barnabas and Paul. They accordingly departed, after the imposition of hands, with John Mark as a helper. Cyprus, the native land of Barnabas, was first evangelized, and then they crossed over to Asia Minor. Here, at Perge in Pamphylia, the first stopping place, John Mark left them, for what reason his friend St. Luke does not state, though Paul looked on the act as desertion. The two Apostles, however, pushing into the interior of a rather wild country, preached at Antioch of Pisidia, Iconium, Lystra, at Derbe, and other cities.

At every step, they met with opposition and even violent persecution from the Jews, who also incited the Gentiles against them. The most striking incident of the journey was at Lystra, where the superstitious populace took Paul, who had just cured a lame man, for Hermes (Mercury) "because he was the chief speaker", and Barnabas for Jupiter, and were about to sacrifice a bull to them when prevented by the Apostles. Mob-like, they were soon persuaded by the Jews to turn and attack the Apostles and wounded St. Paul almost fatally. Despite opposition and persecution, Paul and Barnabas made many converts on this journey and returned by the same route to Perge, organizing churches, ordaining presbyters and placing them over the faithful, so that they felt, on-again reaching Antioch in Syria, that God had "opened a door of faith to the Gentiles" (Acts 13:13-14:27).

Barnabas and Paul had been "for no small time" at Antioch when they were threatened with the undoing of their work and the stopping of its further progress. Preachers came from Jerusalem with the gospel that circumcision was necessary for salvation, even for the Gentiles. The Apostles of the Gentiles, perceiving at once that this doctrine would be fatal to their work, went up to Jerusalem to combat it; the older Apostles received them kindly and at what is called the Council of Jerusalem (dated variously from A.D. 47 to 51) granted a decision in their favor as well as a hearty commendation of their work (Acts 14:27-15:30). On their return to Antioch, they resumed their preaching for a short time.

St. Peter came down and associated freely there with the Gentiles, eating with them. This displeased some disciples of James; in their opinion, Peter's act was unlawful, as against the Mosaic law. Upon their remonstrances, Peter yielded apparently through fear of displeasing them and refused to eat any longer with the Gentiles. Barnabas followed his example. Paul considered that they "walked not uprightly according to the truth of the gospel" and upbraided them before the whole church (Galatians 2:11-15). Paul seems to have carried his point.

Shortly afterward, he and Barnabas decided to revisit their missions. Barnabas wished to take John Mark along once more, but on account of the previous defection, Paul objected. A sharp contention ensuing, the Apostles agreed to separate. Paul was probably somewhat influenced by the attitude recently taken by Barnabas, which might prove a prejudice to their work. Barnabas sailed with John Mark to Cyprus, while Paul took Silas a revisited the churches of Asia Minor. It is believed by some that the church of Antioch, by its God-speed to Paul, showed its approval of his attitude; this inference, however, is not certain (Acts 15:35-41).

Little is known of the subsequent career of Barnabas. He was still living and laboring as an Apostle in 56 or 57, when Paul wrote I Cor. (ix, 5, 6). from which we learn that he, too, like Paul, earned his own living, though on an equality with other Apostles. The reference indicates also that the friendship between the two was unimpaired. When Paul was a prisoner in Rome (61-63), John Mark was attached to him as a disciple, which is regarded as an indication that Barnabas was no longer living (Colossians 4:10). This seems probable.

Various traditions represent him as the first Bishop of Milan, as preaching at Alexandria and at Rome, whose fourth (?) bishop, St. Clement, he is said to have converted, and as having suffered martyrdom in Cyprus. The traditions are all late and untrustworthy.

With the exception of St. Paul and certain of the Twelve, Barnabas appears to have been the most esteemed man of the first Christian generation. St. Luke, breaking his habit of reserve, speaks of him with affection, "for he was a good man, full of the Holy Ghost and of Faith". His title to glory comes not only from his kindliness of heart, his personal sanctity, and his missionary labors, but also from his readiness to lay aside his Jewish prejudices, in this anticipating certain of the Twelve; from his large-hearted welcome of the Gentiles, and from his early perception of Paul's worth, to which the Christian Church is indebted, in large part at least, for its great Apostle. His tenderness towards John Mark seems to have had its reward in the valuable services later rendered by him to the Church.

The feast of St. Barnabas is celebrated on 11 June. He is credited by Tertullian (probably falsely) with the authorship of the Epistle to the Hebrews, and the so-called Epistle of Barnabas is ascribed to him by many Fathers.

பலெர்மோ நகர் புனிதர் ஒலிவியா June 10

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 10)

✠ பலெர்மோ நகர் புனிதர் ஒலிவியா ✠

(St. Olivia of Palermo)

கன்னியர்/ மறைசாட்சி:

(Virgin/ Martyr)

பிறப்பு: கி.பி. 448

பலெர்மோ, சிசிலி

(Palermo, Sicily)

இறப்பு: கி.பி. 463

டுனிஸ், வட ஆபிரிக்கா

(Tunis, North Africa)

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

நினைவுத் திருவிழா: ஜூன் 10

பாதுகாவல்: 

சிசிலியின் நகரங்களான:

பலெர்மோ, மோன்டே சேன் கிலியானோ, டேர்மினி இமெரெஸ், அல்கமோ, பெட்டினியோ, செஃபலு

(Sicilian towns of Palermo, Monte San Giuliano, Termini Imerese, Alcamo, Pettineo, Cefalù)

ஒலேசா டி மொன்ட்செர்ராட் (கட்டலோனியா)

(Olesa de Montserrat (Catalonia)

புனிதர் ஒலிவியா கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்காக கொடூரமாக துன்புறுத்தப்பட்டு மறைசாட்சியாக உயிர்துறந்த கன்னியரும் கிறிஸ்தவ புனிதரும் ஆவார்.

இவரது சரித்திரத்தை எழுதிய சரித்திரவியலாளர்களின் கூற்றின்படி, கி.பி. ஏறக்குறைய 448ம் ஆண்டு உன்னதமான சிசிலியன் குடும்பமொன்றில் பிறந்த அழகிய மகள் ஆவார். சிறு வயதிலிருந்தே ஏழைகளுக்கு தொண்டாற்ற விரும்பிய இச்சிறுமி, தமது குடும்பத்துக்கே உரித்தான வசதியான வாழ்க்கை மற்றும் கௌரவம் ஆகியவற்றை ஒதுக்கி, தம்மை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர் ஆவார்.

கி.பி. 454ம் ஆண்டு, சிசிலியை வெற்றிகொண்ட “வண்டல்ஸ்” அரசன் (king of the Vandals) “ஜென்செரிக்” (Genseric) என்பவன், “பலெர்மோ” (Palermo) மாநிலத்தை முற்றுகையிட்டதுடன் அநேகம் கிறிஸ்தவர்களை துன்புறுத்தி கொன்றான்.

ஒலிவியா தமக்கு பதின்மூன்று வயதானபோது, நோயாளிகளுக்கு வேண்டிய சேவைகளை செய்ய தொடங்கினார். தமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் திடமாக, உறுதியாக இருக்குமாறு பிற கிறிஸ்தவ மக்களை வேண்டிக்கொண்டார். அவருடைய ஆத்மாவின் வலிமையால் “வண்டல்ஸ்” ஈர்க்கப்பட்டிருந்தது. அவருடைய விசுவாசத்திற்கு எதிராக எதுவுமே நடக்க முடியாது என்பதையும் அறிந்திருந்தது. “வண்டல்ஸ்” மக்கள் அவரை “டுனிஸ்” (Tunis) நகரத்துக்கு அனுப்பி வைத்தனர். அங்கே, ஆளுநர் அவருடைய நிலைப்பாட்டிலிருந்து அவரை மீட்டெடுக்க முயல்வார் என்று நம்பினார்கள்.

ஆனால், “டுனிஸ்” (Tunis) நகரில் ஒலிவியா அற்புதங்கள் நிகழ்த்தத் தொடங்கினார். ஏராளமான பாகன் இன மக்களை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். கோபமுற்ற ஆளுநர், ஒலிவியாவை கொடிய விலங்குகள் இருக்கும் காட்டில் கொண்டு தனிமையில் விட உத்தரவிட்டார். ஒன்று, ஒலிவியா பசி பட்டினியால் சாகனும்; அல்லது பசியெடுத்த காட்டு மிருகங்களுக்கு இரையாகணும் என்ற எண்ணத்தில் அவரை காட்டில் கொண்டு விட்டனர். ஆனால், அவர்களது எண்ணம் ஈடேறவில்லை. அங்கிருந்த காட்டு மிருகங்கள் அவரை சீண்டவேயில்லை. அவரைச் சுற்றிலும் அமைதியுடன் திரிந்தன.

ஒருமுறை, “டுனிஸ்” நகரிலிருந்து வேட்டையாடும் நோக்கில் ஓலிவியா இருந்த காட்டுக்கு வேட்டையாட வந்த சிலர், அங்கே ஒலிவியாவைக் கண்டு, அவரது அழகில் ஆசை கொண்டு, அவரை பாலியல் வன்கொடுமை செய்ய முயன்றனர். ஆனால், ஒலிவியா இறை வார்த்தைகளைக் கொண்டு அவர்களையும் மனம் மாற்றினார். பாகன் இன இளைஞர்களாகிய அவர்கள் அனைவரையும் கிறிஸ்தவ வேதத்திற்கு மனம் மாற்றினார். அவர்களுக்கு அங்கேயே திருமுழுக்கு அளித்தார்.

காட்டிலிருந்து வெளியே வந்த ஒலிவியா, “டுனிஸ்” பிராந்தியத்திலுள்ள நோயுற்ற மக்களை அற்புதமாக குணமாக்கினார். துன்புறும் மக்களை அதிசயமாக ஆறுதல் படுத்தினார். எண்ணற்ற பாகன் இன மக்களை கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு மனம் மாற்றினார். இவற்றையெல்லாம் கேள்வியுற்ற ஆளுநர், ஒலிவியாவை கைது செய்து சிறையிலடைத்தார். மனம் மாறி வருத்தம் தெரிவித்து கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தைக் கைவிட சந்தர்ப்பமளித்தார். ஆனால், இவை யாவற்றையும் மறுத்த ஒலிவியா கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை கைவிட தீர்க்கமாக மறுத்தார்.

சிறையிலடைக்கப்பட்ட ஒலிவியாவின் ஆடைகள் களையப்பட்டன. சிறுமியென்றும் பாராமல் இரக்கமற்ற வகையில் அவர் அடித்து துன்புறுத்தப்பட்டார். கொதிக்கும் எண்ணெயுள்ள கொப்பரையில் மூழ்கடிக்கப்பட்டார். ஆனால் இத்தகைய சித்திரவதைகள் அவருடைய உடலில் எவ்விதத்திலும் தீங்கு இழைக்கவில்லை. அதேபோல கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை கைவிடுமளவுக்கு அவரது மனமும் பலவீனப்படவில்லை. இறுதியில், கி.பி. 463ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், பத்தாம் தேதி, ஒலிவியாவின் தலை துண்டிக்கப்பட்டு அவர் கொலை செய்யப்பட்டார். அவரது ஆன்மா ஒரு புறா வடிவில் வான் நோக்கி பறந்து சென்றதாக கூறப்படுகிறது.

ஒலிவியாவின் உடலை தேடிக்கொண்டிருந்த ஃபிரான்சிஸ்கன் (Franciscans) சபையினரால் கி.பி. 1500ம் ஆண்டின் இறுதியில் அவருடைய வழிபாட்டு முறை பரவத்தொடங்கியது.

ஜூன் 10 

புனித ஒலிவியா (448-463)

இவர் சிசிலியில் உள்ள பெலர்மா என்ற இடத்தில் 448 ஆம் ஆண்டு பிறந்தார்.

இவருடைய குடும்பம் செல்வச் செழிப்பான குடும்பம். ஆனாலும் இவர் ஆடம்பரத்தை நாடாமல் எளிமையை நாடினார். குறிப்பாக இவர் தன்னுடைய பகுதியில் வாழ்ந்து வந்த ஏழை எளியவர்களுக்கு உதவுவதில் சிறந்தவராக விளங்கி வந்தார்.

ஒருமுறை மூர் இனத்தவர் இவர் வாழ்ந்து வந்த பகுதியில் படையெடுத்து வந்தனர். அப்பொழுது அவர்கள் பலரையும் கொன்று போட்டுவிட்டு, இவரை இழுத்துச் சென்று தூனிஸ் என்ற இடத்தில் இருந்த ஒரு குகையில் சிறைவைத்தார். 

இவரோ தன்னிடத்தில் வந்தவர்களுக்குக் கிறிஸ்துவைப் பற்றி எடுத்துக்கூறி, அவர்களை கிறிஸ்துவின்மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார். மேலும் தீம் வழியில் சென்ற பலரையும் தன் போதனையால் நல்வழிப்படுத்தினார்.

இச்செய்தியை அறிந்த மன்னன் இவரைக் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்கச் சொன்னான். இவரோ தன்னுடைய நம்பிக்கையில் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார். இதனால் சீற்றம் கொண்ட மன்னன் இவரைத் தீயிலிட்டு,  அதன்பிறகு தலையை வெட்டிக் கொன்றுபோட்டான்.

இவர் தலைவெட்டிக் கொல்லப்பட்டபோது, இவருடைய ஆன்மா ஒரு புறாவைப் போல் விண்ணகத்திற்குச் சென்றதை மக்கள் பார்த்து வியப்படைந்தனர். 

இவ்வாறு ஒலிவியா தன்னுடைய நம்பிக்கை நிறைந்த வாழ்வால் இயேசுவுக்குச் சான்று பகர்ந்தார்

சிந்தனை:

“என்னைப் பின்பற்ற விரும்பும் எவரும் தன்னலம் துறந்து தம் சிலுவையைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்பற்றட்டும்" -இயேசு.

"ஒருவர் கடவுளுக்குச் செய்யும் மிகப்பெரிய சேவை தீயவனை நல்வழிப்படுத்துவதே" -லீமா நகர்ப் புனித ரோஸ்

"அறிவையும் ஆன்மாவையும் விரிவுபடுத்துவது கலாச்சாரம்" - நேரு.

- மறைத்திரு. மரிய அந்தோனிராஜ்

பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.

† Saint of the Day †

(June 10)

✠ St. Olivia of Palermo ✠

Virgin/ Martyr:

Born: 448 AD

Palermo, Sicily

Died: 463 AD

Tunis, Northwest Africa

Venerated in:

Roman Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Feast: June 10

Patronage:

Sicilian towns of: Palermo; Monte San Giuliano; Termini Imerese; Alcamo; Pettineo; Cefalù; Olesa de Montserrat (Catalonia).

Saint Olivia of Palermo is a Christian virgin-martyr who was venerated as a local patron saint of Palermo, Sicily in the Middle Ages, as well as in the Sicilian towns of Monte San Giuliano, Termini Imerese, Alcamo, Pettineo and Cefalù.

Her feast day is on June 10, and she is represented as a young woman with olive branches surrounding her, holding a cross in her right hand.

Hagiographic life:

According to the hagiographic legend, Olivia was the beautiful daughter of a noble Sicilian family, born around 448 AD. Local hagiographers state that she was born in the Loggia district of Palermo. From her early years, she devoted herself to the Lord while declining honors and riches and loved to give charity to the poor. In 454 AD Genseric, king of the Vandals conquered Sicily and occupied Palermo, martyring many Christians. When she was thirteen Olivia began to comfort the prisoners and urged the Christians to remain steadfast in their faith. The Vandals were impressed by the strength of her spirit, seeing that nothing could prevail against her faith, and so in deference to her noble house, they sent her to Tunis where the governor would attempt to overcome her constancy.

In Tunis, Olivia worked miracles and began to convert the pagans. The governor, therefore, ordered that she be relegated to a lonely place as a hermitess, where there were wild animals, hoping that the beasts would devour her or that she would die of hunger. However, the wild animals lived peacefully around her. One day some men from Tunis who were hunting found her and impressed by her beauty tried to abuse her, but Olivia converted them too with the word of the Lord and they were baptized. After miraculously curing many of the sick and suffering in the region, Olivia converted many pagans to the Christian faith. When the governor heard about these things he had her arrested and imprisoned in the city in an attempt to make her apostatize. She was scourged and she was stripped and submerged into a cauldron of boiling oil, but these tortures did not cause her any harm, nor did they make her renounce her faith. Finally, she was beheaded on June 10 of the year 463, and her soul "flew to the sky in the form of a dove"

Patron saint of Palermo:

At the end of 1500, her cult was spread by the Franciscans, who sought her body.

On 5 June 1606, the people and Senate of Palermo elected Saint Olivia as Patroness of the city, together with Saint Agatha, Saint Christina, and Saint Nympha. These four patronesses were chosen for each of the four major parts of the city. Their commemoration was entered in the Permian Calendar by Cardinal Giannettino Doria in 1611.

Their veneration waned following the discovery in 1624 of the (alleged) relics of Saint Rosalia, who had appeared to rescue the city from the plague. Thereafter Saint Rosalia began to be venerated as a patroness of the city as well.

In 1940 a parish was dedicated to Saint Olivia in the city.

Her commemoration as patron saint continued to be celebrated by the Church in Palmero until 1980 as a mandatory commemoration. However, in 1981 it was officially removed from the local Liturgical Calendar.

In Tunis, the Roman Catholic Cathedral of St. Vincent de Paul and Saint Olivia is also dedicated to her. It was begun in 1893, replacing the oldest Christian monument in the city (a chapel built Father Jean Le Vacherin 1650), and was opened on Christmas of 1897.

Saint Olivia and Islam:

The Great Mosque of Al-Zaytuna ("Mosque of Olive") is the oldest in the Capital of Tunisia and covers an area of 5,000 square meters (1.2 acres) with nine entrances. Its exact building date varies according to the sources. Ibn Khaldun and Al-Bakri wrote that it was built in 116 Hijri (731 AD) by Obeid-Allah Ibn Al-Habhab. However, Ahmed In Abu Diyaf and Ibn Abi Dinar attributed its foundation to Hasan ibn al-Numan, who led the conquest of Tunis and Carthage. Most scholars agree that the closest date is 84 Hijri (703 AD), and what Al-Habhab did was in fact enlarge the mosque and improve its architecture.

One legend states that it was called "Mosque of Olive" because it was built on an ancient place of worship where there was an olive. However, the most accepted explanation is that transmitted by the 17th-century Tunisian historian Ibn Abi Dinar, who spoke about the presence of the tomb of Santa Olivia at that location. Recent research has shown that indeed this mosque was built on a Christian basilica. With the advent of Islam, the church was converted into a mosque, retaining the dedication, but translating the name into Arabic.

The saint is particularly venerated in Tunisia because it is superstitiously thought that if the site and its memory are profaned then misfortune will happen; this includes a belief that when her relics are recovered Islam will end. This ancillary legend related to the discovery of the saint's relics is widespread in Sicily, however, it is connected to other Saints as well.

In 1402 king Martin I of Sicily requested the return of Saint Olivia's relics from the Berber Caliph of Ifriqiya Abu Faris Abd al-Aziz II, who refused him. Even today the Tunisians, who still venerate her, believe that the dominion of their religion will fade when the body of the Virgin Olivia will disappear.

Historicity:

The main criticism of the life of Saint Olivia is that the elements of her legend do not have a personal nature in and of themselves, but they all derive, with slight modifications, from old themes or archetypes that were dear to the medieval imagination, such as that of the 'sacred heroine' or the 'persecuted maiden'. The Italian teacher and writer Giuseppe Agnello carefully undertook to sift the hagiographic tradition from the literary one and did not see anything more than a random homonymous saint of Palermo conflated with the heroine of the mystery play dedicated to her, which was studied extensively by Alessandro d'Ancona and Alexander Veselovsky (who in turn cited Ferdinand Wolf).

Nevertheless, Msgr. Paul Collura defends Saint Olivia's historicity writing that "the core of our ancient legends has a substrate that should not be underestimated, and since the Arab domination in Sicily (827–1092) made a clean sweep of all the written documents, sacred and profane, the memory of several Saints has been handed down only on the thread of memory."

Furthermore, it has been accurately pointed out that the Roman Catholic church has remained somewhat aloof from Southern Italian saint cults.

புனித.பார்டோ (St.Bardo)மைன்ஸ் ஆயர்(Bishop of Mainz June 10

இன்றைய புனிதர்

2020-06-10

புனித.பார்டோ (St.Bardo)

மைன்ஸ் ஆயர்(Bishop of Mainz)

பிறப்பு

980

ஒப்பர்ஹோப்பன்(Oppershofen), ஹெஸன்(Hessen), ஜெர்மனி

இறப்பு

10 ஜூன் 1051

பாடர்போர்ன்(Paderborn), ஜெர்மனி

பார்டோ மிகவும் அமைதியானவராகவும் பக்தியானவராகவும் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் திகழ்ந்தார். சிறுவயதிலிருந்தே தான் பிறந்த ஊரிலிருந்த ஆலயத்திற்கு சென்று, ஆலய பணிகளில் ஈடுபட்டு வந்தார். பார்டோ புல்டாவில்(Fulda) இருந்த ஆசீர்வாதப்பர் சபையில் சேர்ந்து குருவானார். குருவானபிறகு ஹெர்ஸ்பெல்டு(Herzfeld) என்ற ஊரிலிருந்த துறவற மடத்தில் பணிபுரிய அனுப்பப்பட்டார். அப்போது எதிர்பாராதவிதமாக அத்துறவற இல்ல தலைவர் இறந்துவிட்டார். இதனால் அவரை தொடர்ந்து, பார்டோ தலைவர் பொறுப்பேற்று, ஆலயப்பணிகளிலும் ஈடுபட்டார். அப்போதுதான் அவர் மைன்ஸ் என்ற மறைமாநிலத்திற்கு 1031 ஆம் ஆண்டு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் மற்றவர்களின் நல்வாழ்விற்காக தன் வாழ்வையே தியாகமாக்கினார். போதுமான அளவு உணவுகூட உண்ணாமல் வாழ்ந்தார். தன்னுடைய உணவையும், தனக்கு சொந்தமான அனைத்தையுமே ஏழைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டு, மிகவும் ஏழ்மையான வாழ்வு வாழ்ந்தார். இதனால் திருத்தந்தை 9 ஆம் லியோ அவர்களால் கண்டிக்கப்பட்டார். பணியாற்ற உடலுக்கு சக்தி வேண்டுமென்று திருத்தந்தை அறிவுரை கூறினார். திருத்தந்தையின் ஆசீரையும் அறிவுரையும் பெற்ற பார்டோ, பாடர்போன் என்ற ஊருக்கு இறைபணிக்காக பயணம் செய்யும்போது காலமானார். அவரது கல்லறை ஜெர்மனியில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இவரது கல்லறையை ஏராளமானோர் பார்வையிட சென்றனர். அவர்கள் இவரிடம் மன்றாடும்போது, கேட்டவைகள் அனைத்தையும் பெற்றுக்கொண்டனர். இன்றுவரை இவரின் கல்லறையில் ஏராளமான புதுமைகள் நடந்த வண்ணமாக உள்ளது.

செபம்:

ஏழையரின் உள்ளத்தோர் பேறுபெற்றோர்; ஏனெனில் விண்ணரசு அவர்களுக்குரியது என்று மொழிந்த இறைவா! ஏழைகளின் நல்வாழ்விற்காக, தன்னிடம் இருந்த அனைத்தையுமே புனித பார்டோ தியாகம் செய்தார். நாங்கள் அவரைப்போல எல்லாவற்றையுமே தியாகம் செய்யாவிட்டாலும், ஒருசிலவற்றையாவது பிறருடன் பகிர்ந்து வாழ, எங்களுக்கு நல்ல மனதை தந்தருள வேண்டுமென்று இறைவா உம்மை இறைஞ்சுகின்றோம்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

பேராயர் கர்தினால் யோஹானஸ் தொமினிக் Johannes Dominici

பிறப்பு: 1357, புளோரன்ஸ் Florenz, இத்தாலி

இறப்பு: 10 ஜூன் 1419 புடாஸ்பெஸ்ட் Budapest, ஹங்கேரி

கொலோன் நகர் மறைசாட்சி மவ்ரினுஸ் Maurinus von Köln

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: 10 ஜூன், 10 நூற்றாண்டு

மறைசாட்சி ஒலிவியா Olivia

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, செசிலியா Sizilien, இத்தாலி

இறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, துனிஸ் Tunis, துனேசியன்

தூய கெட்டூலியஸ் (ஜூன் 10)

இன்றைய புனிதர் :

(10-06-2020)

தூய கெட்டூலியஸ் (ஜூன் 10)

“என் பொருட்டு ஆளுநர்களிடமும் அரசர்களிடமும் உங்களை இழுத்துச் செல்வார்கள். இவ்வாறு யூதர்கள் முன்னும் பிற இனத்தவர் முன்னும் சான்று பகர்வீர்கள். இப்படி அவர்கள் உங்களை ஒப்புவிக்கும்பொழுது, ‘என்ன பேசுவது? எப்படிப் பேசுவது?’ என நீங்கள் கவலைப்பட வேண்டாம். நீங்கள் என்ன பேசவேண்டும்? என்பது அந்நேரத்தில் உங்களுக்கு அருளப்படும். ஏனெனில் பேசுபவர் நீங்கள் அல்ல. மாறாக, உங்கள் தந்தையின் ஆவியாரே உங்கள் வழியாய் பேசுவார்” (மத் 10: 18 -20)

வாழ்க்கை வரலாறு

முதலாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் திருச்சபை வேகமாக வளர்ந்து வந்தது. இது பிடிக்காத ஒருசிலர் அப்போது உரோமையை ஆண்டுகொண்டிருந்த மன்னன் டிரேஜனிடம், கிறிஸ்தவர்கள் ஒன்றாகக் கூடிவந்து கேளிக்கைகளில் ஈடுபடுகிறார்கள், எதையெதையோ வழிபடுகிறார்கள் என்று பற்றி வைத்தார்கள். இதைக் கேட்டு சீற்றம் கொண்ட அவன் கிறிஸ்தவர்களைக் கொன்றொழிக்கத் திட்டம் தீட்டினான்.

இதற்கிடையில் டிரேஜனின் படையில் கெட்டூலியஸ் என்ற அதிகாரி ஒருவர் இருந்தார். அவர் கிறிஸ்துவின் போதனையால் தொடப்பட்டு, கிறிஸ்தவ மறையைத் தழுவினார். இதைத் தொடர்ந்து அவர், தான் வகிந்து வந்த பதவியைத் துறந்துவிட்டு திவோலிக்கு அருகில் இருந்த சபைன் என்ற குன்றுக்கு அருகில் குடிசை அமைத்து அங்கே கிறிஸ்துவைப் பற்றிய நற்செய்தியை அறிவிக்கத் தொடங்கினார். அவருடைய போதனையைக் கேட்க ஏராளமான பேர் வந்து போனார்கள்.

இச்செய்தி மன்னனின் காதுகளைச் சென்றடைந்தது. இதனால் சினமுற்ற மன்னன் கெட்டூலியசையும் அவரோடு இருப்பவர்களையும் கைதுசெய்து வருமாறு  செரேயாலிஸ் என்னும் படைவீரனை அனுப்பி வைத்தான். இப்படி வந்தவனிடம் கெட்டூலியஸ் ஆண்டவர் இயேசுவின் பாடுகளையும் அவருடைய அன்பையும் அவனுக்கு எடுத்துச் சொன்னார். இதைக் கேட்டு மனம்மாறிய அந்தப் படைவீரன் கெட்டூலியசோடு சேர்ந்துகொண்டு கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றத் தொடங்கினான். செய்தி மன்னனின் காதுகளை எட்டியது. அவன் பிரிமிட்வுஸ் என்னும் படைவீரனை அனுப்பி வைத்து, கெட்டூலியசையும் செரேயாலிசையும் கைது செய்து வருமாறு அனுப்பி வைத்தான். அவனும் கெட்டூலியசின் போதனையால் ஈர்க்கப்பட்டு கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றத் தொடங்கினான். இதைத் தொடர்ந்து கெட்டூலியசின் சகோதரன் அமாசியசும் கிறிஸ்தவரானார்.

இவை எல்லாவற்றையும் குறித்துக் கேள்விப்பட்ட மன்னன் டிரேஜன், லிசினியுஸ் என்பவனைக் கூப்பிட்டு, கெட்டூலியசையும் அவனோடு இருக்கக்கூடிய படைவீரர்களையும் மக்களையும் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்கச் சொல். அப்படி அவர்கள் மறுதலிக்கவில்லையென்றால் அங்கேயே அவர்களைக் கொன்றுபோட்டு” என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தான். லிசினியுஸ் கெட்டூலியசிடம் வந்து, மன்னன் சொன்னதைக் சொன்னான். அதற்கு கெட்டூலியசோ, “நானும் இங்கே இருக்கின்ற எல்லாரும் ஒருபோதும் கிறிஸ்துவை மறுதலிக்க மாட்டோம்” என்று மிக உறுதியாகச் சொன்னார். இதனால் லிசினியுஸ் கெட்டூலியசோடு அங்கிருந்த அனைவரையும் கைது செய்தான்.

அதன்பின்னர் அவன் அவர்கள் அனைவரையும் 27 நாட்கள் சிறையில் வைத்து, கொடுமையாகச் சித்ரவதை செய்தான். பிறகு அவர்களை தீயிலிட்டு சுட்டெரித்தான். ஆனால் தீயானது அவர்களை ஒன்றும் செய்யவில்லை. கடைசியில் அவன் அவர்களை தலைவெட்டிக் கொன்றுபோட்டான். இவ்வாறு கெட்டூலியசும் அவரோடு இருந்தவர்களும் ஆண்டவர் இயேசுவுக்கு தங்களுடைய இரத்தம் சிந்தி சான்று பகர்ந்தார்கள்.

கெட்டூலியசின் உடல் அவருடைய மனைவியும் தூயவருமான தூய சிம்போரோசாவின் கல்லறைக்கு அருகிலேயே வைக்கப்பட்டது.

கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய பாடம்

தூய கெட்டூலியசின் நினைவுநாளைக் கொண்டாடும் நாம், அவரிடமிருந்து என்ன பாடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று சிந்தித்துப் பார்த்து நிறைவுசெய்வோம்.

விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருந்தல்

தூய கெட்டூலியசின் வாழ்க்கை வரலாற்றை வாசித்துப் பார்க்கின்றபோது அவர் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் வேரூன்றி, மிக உறுதியாக இருந்ததுதான் நம்முடைய நினைவுவுக்கு வந்து போகின்றது. அவர் நினைத்திருந்தால் உரோமைப் படையில் உயர் பதவியில் மிக சந்தோசமாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்யாமல், தனது மனதிற்குப் பிடித்த கிறிஸ்தவ நெறியைப் பின்பற்றி அதிலே இறுதிவரைக்கும் வேரூன்றி இருந்தார்.

தூய கெட்டூலியசின் நினைவுநாளைக் கொண்டாடும் நாம், நம்முடைய விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருக்கின்றோமா? என்று சிந்தித்துப் பார்க்கவேண்டும். இன்றைக்கு பலர் ஒரு சாதாரண கஷ்டம் வந்தாலே எல்லாவற்றையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, கிறிஸ்துவை விட்டு விலகிநிற்பது வேதனைக்குரியதாக இருக்கின்றது. இத்தகைய நிலை மாறவேண்டும். அனைவரும் தங்களுடைய விசுவாசத்தில் வேரூன்றி இருக்கவேண்டும்.

ஆகவே, தூய கெட்டூலியசின் நினைவு நாளைக் கொண்டாடும் நாம், அவரைப் போன்று ஆண்டவர் இயேசுவின்மீது கொண்ட நம்பிக்கையில் மிக உறுதியாக இருப்போம். அவருக்காக எதையும் இழக்கத் துணிவோம். அதன்வழியாக இறையருள் நிறைவாய் பெறுவோம்.   

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (10-06-2020)

Saint Getulius of Tivoli

Saint Name: St Getulius

Place: Gabii, South Africa

Birth:  XXX

Death: June 10, 120 AD

St Getulius whose feast is celebrated on June 10 is venerated together with Amantius, Cerealus, and Primitivus as a Christian martyr and saint. They are considered to have died at Gabii. According to tradition, Getulius was the husband of Saint Symphorosa. Getulius is a name meaning “of the Gaetuli,” which was a tribe of North Africa.

He was the husband of St. Symphorosa. An officer in the Roman army, he resigned when he became a Christian and returned to his estates near Tivoli, Italy. There he converted Caerealis, an imperial legate sent to arrest him. With his brother Amantius and with Caerealis and Primitivus, Getulius was tortured and martyred at Tivoli.

According to his legend, Getulius was a native of Gabii in Sabina. Getulius was an officer in the Roman army who resigned when he became a Christian. He retired to his estates near Tivoli. Caerealis was an imperial legate sent to arrest him but was converted to Christianity by Getulius. Primitivus was another officer sent to arrest him, but he was also converted. Amantius was Getulius' brother.

According to his Passio, all four men were tied to a stake and set alight. However, the fire did not harm them, so they were brutally clubbed and then beheaded.

According to the Roman Martyrology, Getulius was killed on the Via Salaria and is called the father of the Seven Martyrs and the husband of Symphorosa. His companions are called Caerealis, Amantius, and Primitivus. They were imprisoned, thrown into the flames but emerged unharmed, and then beaten to death with clubs. The legend further states that Saint Symphorosa buried them in an arenarium on her estate.

Their seven sons (not to be confused with the seven sons of Felicity of Rome) are named specifically. According to their legend, each of them suffered a different kind of martyrdom. Crescens was pierced through the throat, Julian through the breast, Nemesius through the heart, Primitivus was wounded at the navel, Justinus was pierced through the back, Stracteus (Stacteus, Estacteus) was wounded at the side, and Eugenius was cleft in two parts from top to bottom.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

சிரிய புனிதர் எஃப்ரேம் June 9

இன்றைய புனிதர்

2020-06-09

புனித எப்ரேம் (St.Ephrem)

மறைவல்லுநர், விசுவாசத்திற்கு பாதுகாவலர்

பிறப்பு

306

மெசப்பொட்டேமியா

இறப்பு

373

கப்படோசியா

புனிதர்பட்டம்: திருத்தந்தை 15 ஆம் பெனடிக்ட்

இவரின் பெற்றோர்கள் பற்றியும், இவரது குருத்துவத்தைப்பற்றியும் இருவிதமான கருத்துக்கள் நிலவுகின்றது. கிறிஸ்துவின் ஒளிபெறாத பெற்றோர் என்று கூறப்படினும், எப்ரேம், "உண்மையின் வழியில் பிறந்தவன் நான்" கூறுவதிலிருந்து, இவரின் பெற்றோர் ஞான ஒளி பெற்றவர்கள் என்று நம்ப இடமுண்டு, மேலும் இவர் தியோக்கான் என்று அழைக்கப்பட்டாலும், குருத்துவ மகிமை பெற்றிருந்ததாக அவர் எழுதியவற்றிலிருந்து தெரிகிறது. இவர் தமது 18 ஆம் வயதில் திருமுழுக்குப் பெற்றார். அன்று முதல் நிசிபிஸ் நகர் ஆயர் புனித ஜேக்கப்பின் கண்காணிப்பில் இருந்தார். ஆயர் 325 ல் நிசேயா என்ற பொது சங்கத்திற்கு போகும்போது எப்ரேம்மையும் தன் செயலராக அழைத்து சென்றார். அப்போது ஆயர் இறந்து போகவே நிசிபிசிலேயே தங்கினார். அங்கே பெர்சியர்கள் படையெடுத்து வந்த வேத கலாபனையை பாடல்களாக தொகுத்தார். பின்னர் 350 ஆம் ஆண்டில் திருச்சபைக்கு இருந்த ஆபத்து நீங்கியது. வேதகலாபனை போரில் பெர்சியர் தோல்வி அடைந்தனர். 13 ஆண்டுகளுக்குப்பின் மன்னன் ஜோவியன் ஆட்சிக்காலத்தில் அமைதியின் பயனாக, நிசிபிஸ் நகரை பெர்சியாவுக்கு கொடுத்தார்.

இதனால் மனமுடைந்த எப்ரேம் எடெஸ்ஸாவுக்கு அருகில் தனிமையை நாடிச்சென்று ஒரு குகையில் நாட்களை செலவழித்தார். அங்கு கடும் தவ முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். திருவழிபாட்டில் மக்களின் மனதை இறைவன்பால் எழுப்பும் ஆற்றல் திருப்பாடல்களுக்கு நிறையவே உள்ளது என்பதை இவர் உணர்ந்தார். திருவழிபாட்டில் "திருப்பாடல்களின் தந்தை" என்ற பட்டம் இவருக்கு மக்களால் கொடுக்கப்பட்டது. இவர் பெண்களின் பாடற்குழுவிற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். இவர் இறுதிவரை தியாக்கோனாகவே இருந்தார். இவர் பல நூல்கள் எழுதினார். அனைத்திலுமே தான் ஓர் குருத்துவத்தை தேர்ந்துகொண்டதாகவே எழுதியுள்ளார். இவரின் நூல்கள் அனைத்தும் " இவருடைய நாட்களில் மக்கள் எப்படி விசுவாசத்தில் வளர்ச்சி அடைந்து வந்தனர். திருச்சபையில் எத்தகைய வழிபாட்டு முறைகள் நிலவி வந்தன என்பதை காட்டுகின்றது. அதேபோல் அன்னை மரியா எத்தகைய மாசு மறுவுமின்றி உற்பவித்தவர் என்று இவர் குறிப்பிடும்போது, அவரது நாட்களில் இவ்வுண்மையை விசுவாசிகள் தெரிந்து வைத்திருந்தனர். தாழ்ச்சியின் பொருட்டு, தமது அடக்க சடங்கின்போது, தம் உடலுக்கு தூபங்காட்ட வேண்டாம். இறைவனுக்கு மட்டுமே நறுமணத் தூபம் உரியது என்றும், ஆன்ம சாந்திக்காக திருப்பலி ஒப்புக்கொடுப்பது மட்டுமே சிறந்தது என்று கூறினார்.

எப்ரேம் 370 ஆம் ஆண்டில் கப்படோசியாவில் இருந்த புனித பாசிலை சந்தித்தார். ஏற்கெனவே பசிலியாரின் புகழ்பற்றி அவர் பலமுறை கேள்விப்பட்டிருந்தார். 372 ல் எப்ரேம் வாழ்ந்த பகுதிக்கருகில் மக்கள் கடும் பஞ்சத்தில் சிக்கினர். இவர் அம்மக்களை மீட்க அயராது உழைத்தார். எல்லாவிதமான முயற்சிகளையும் எடுத்து நிவாரணப் பணியில் ஈடுபட்டார். பஞ்சத்தில் அடிப்பட்ட நோயாளிகளுக்கு தொண்டாற்றினார். இப்பணிகளின் மிகுதியால் மிகவும் களைத்து போனார். தொடர்ந்து பணியாற்ற இவரின் உடல் ஒத்துழைக்கவில்லை. வாழ்விற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கவே, தான் தங்கியிருந்த குகைக்குள் மெல்ல நகர்ந்து சென்றார். குகைக்குள் சென்றதுமே இறைவனடி சேர்ந்தார். இவர் ஓர் புகழ்மிக்க ஆசிரியர், தேன்சொட்டும் மறையுரையாளர், சிறந்த கவிஞர், விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர், மறைநூலின் ஆழமான விளக்க உரையாளர் என்று இவர் வாழும்போதே, மக்கள் இவருக்கு புகழ் சூட்டினார்கள். இவர் சிரியன் ரீதியை சேர்ந்தவராக இருந்தபோதும் கூட "திருச்சபையின் மறைவல்லுநர்" என்ற பட்டம் இவர் ஒருவருக்கு மட்டுமே சூட்டப்பட்டது. திருவழிபாட்டில், திருப்பாக்களை சரளமாக புகுத்தும் பழக்கம் இவருக்கு இருந்ததால் இவரை "தூய ஆவியின் புல்லாங்குழல்" என்று அழைக்கப்பட்டார்.

செபம்:

இன்னிசை நாயகனே எம் தலைவா! இசையின் வழியாகவும், பல பாடல்களின் வழியாகவும், புனித எப்ரேம் உம்மை போற்றி புகழ்ந்தார். பல மனிதர்களையும் ஆன்மீக வாழ்விற்கு அழைத்து சென்றார். திருவழிபாட்டை உயிரோட்டமுள்ளதாக மாற்றினார். நாங்களும் எங்கள் வாழ்நாட்களில், பக்தியோடு திருவழிப்பாட்டில் பங்கு பெற்று, உமது நற்பலன்களை பெற்று கொள்ள வரம் தாரும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

திருக்காட்சியாளர் அன்னா மரியா தைகி Anna Maria Taigi

பிறப்பு: 29 மே 1769, சியன்னா Sienna, இத்தாலி

இறப்பு: 9 ஜூன் 1837, உரோம், இத்தாலி

முத்திபேறுபட்டம்: 1920, திருத்தந்தை 15 ஆம் பெனடிக்ட்

திருக்காட்சியாளர் ஜோசப் தெ அங்கீட்டா Joseph de Anchieta SJ

பிறப்பு: 19 மார்ச் 1534, ஸ்பெயின்

இறப்பு: 9 ஜூன் 1591, ரேரிடிபா Reritiba, பிரேசில்

முத்திபேறுபட்டம்: 22 ஜூன் 1980

மக்டேபூர்க் நகர் பேராயர் டாகினோ Tagino von Magdeburg

பிறப்பு: 10 ஆம் நூற்றாண்டு, ரேகன்ஸ்பூர்க், பவேரியா

இறப்பு: 9 ஜூன் 1012, ரோட்டன்பூர்க், சாக்சன் அன்ஹால்ட்

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 9)

✠ சிரிய புனிதர் எஃப்ரேம் ✠

(St. Ephrem the Syrian)

திருத்தொண்டர்/ ஒப்புரவாளர்/ மறைவல்லுநர்/ வணக்கத்துக்குரிய தந்தை/ ஆவியின் யாழ்:

(Deacon/ Confessor/ Doctor of the Church/ Venerable Father/ Harp of the Spirit)

பிறப்பு: கி.பி. 306

நிசிபிஸ் (தற்போதைய துருக்கி)

(Nisibis (Modern-day Turkey))

இறப்பு: ஜூன் 9, 373

எடிஸ்ஸா (தற்போதைய துருக்கி)

(Edessa (Modern-day Turkey))

ஏற்கும் சமயம்: 

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபை

(Eastern Orthodox Church)

கிழக்கு மரபுவழி கத்தோலிக்க திருச்சபைகள்

(Church of the East)

ஓரியண்டல் மரபுவழி திருச்சபை

(Oriental Orthodoxy)

ஆங்கிலிக்கன் சமூகம்

(Anglican Communion)

சிரிய மரபுவழி திருச்சபை

(Syriac Orthodox Church)

புனிதர் பட்டம்: திருத்தந்தை 15ம் பெனடிக்ட்

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 9

பாதுகாவல்: 

ஆன்மீக வழிகாட்டிகள்; ஆன்மீக தலைவர்கள்

சிரியனான புனிதர் எஃப்ரேம், 4ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த “சிரிய திருத்தொண்டரும்” (Syriac Christian Deacon), சிரிய மொழியில் புலமை பெற்ற பாடலாசிரியரும், இறையியலாளரும் ஆவார். இவரின் படைப்புகள் கிறிஸ்தவர்களிடையே மிகவும் புகழ் பெற்றதாய் இருந்தன. பல கிறிஸ்தவப் பிரிவுகள் இவரை புனிதராக ஏற்கின்றன. இவர், திருச்சபையின் மறைவல்லுநர் என கத்தோலிக்க திருச்சபையால் ஏற்கப்படுகின்றார். சிரிய மரபுவழி திருச்சபையில் இவருக்கு மிக முக்கிய வணக்கம் செலுத்தப்படுகின்றது.

எஃப்ரேம் பாடல்கள், கவிதைகள், மறை உரைகள் மற்றும் உரைநடை வடிவில் விவிலிய விளக்க உரைகள் பல எழுதி உள்ளார். இவை துன்ப வேளையில் திருச்சபையை சீர்திருத்த உதவும் வகையில் நடைமுறை இறையியல் படைப்புக்களாக இருந்தன. இவரின் படைப்புகளில் மேற்கு சிந்தனைகளின் தாக்கம் சிறிதாகவே இருப்பதால் அவை கிறிஸ்தவத்தின் துவக்க வடிவத்தைக் காட்டுகின்றது. இவர் சிரிய மொழி பேசும் திருச்சபை தந்தையர்களுல் மிக முக்கியமானவராகக் கருதப்படுகின்றார்.

கவிஞர், ஆசிரியர், பேச்சாளர், விசுவாசத்தின் பாதுகாவலர் என பன்முகம் கொண்ட எஃப்ரேம் ஒருவரே சிரிய இன மக்களிலிருந்து மறைவல்லுனராக அங்கீகரிக்கப்பட்டவர் ஆவார். இவரது காலத்தில் பரவலாக இருந்த தவறான கோட்பாடுகளுக்கெதிரான நிலைப்பாடுகள் எடுப்பதிலும் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் கோட்பாடுகளைக் காப்பதிலும் தீவிரம் கொண்டிருந்தார்.

கி.பி. 308ம் ஆண்டு, “நிசிபிஸ்” (Nisibis) நகரின் இரண்டாவது ஆயராக நியமிக்கப்பட்ட “ஜேகப்பின்” (Jacob) மேற்பார்வையில் எஃப்ரேம் வளர்ந்தார். இளமையிலேயே திருமுழுக்கு பெற்ற இவர், திருத்தொண்டராகவும் அருட்பொழிவு பெற்றார். ஆனால், எப்போதுமே இவர் குருத்துவ அருட்பொழிவு பெறவில்லை. ஆயர் ஜேகப்பினால் ஆசிரியராக பணி நியமனம் பெற்ற இவர், சிரிய கிறிஸ்தவ மக்களிடையே பெரும் மதிப்பு பெற்றிருந்தார்.

ஆசிரிய பணியின் பகுதியாக பாடல்களை இயற்றி, இசையமைத்து, விவிலிய வர்ணனைகளை எழுத ஆரம்பித்தார். சில வேளைகளில் தமது பாடல்களில் தம்மை ஒரு மந்தை பணியாளாகவும், தமது ஆயரை மேய்ப்பராகவும் தமது சமூகத்தினரை மந்தை நிலமாகவும் சித்தரித்திருப்பார். எஃப்ரேம், “நிசிபிஸ் நகர பள்ளிகளை” (School of Nisibis) நிருவியவர் என்று பிரபலமாக புகழப்பட்டார். பின்வந்த நூற்றாண்டுகளில், அப்பள்ளி சிரியாக் மரபுவழி திருச்சபையின் கற்றல் மையமாக விளங்கியது.

ரோமப் பேரரசில் கிறிஸ்தவத்தின் நடைமுறைகளை சட்டப்பூர்வமாக்கியவரும் ஊக்குவித்தவருமான பேரரசர் “முதலாம் காண்ஸ்டன்டைன்” (Emperor Constantine I) கி.பி. 337ம் ஆண்டில் மரணமடைந்தார். இந்த வாய்ப்பைப் பற்றிக்கொண்ட பாரசீக மன்னன் “இரண்டாம் ஷாபூர்” (Shapur II of Persia) “ரோமன் வட மெசொப்பொட்டேமியாவில்” (Roman North Mesopotamia) தொடர் தாக்குதல்களை நடத்தினான். நிசிபிஸ் நகரம் கி.பி. 338, 346 மற்றும் 350 ஆகிய ஆண்டுகளில் முற்றுகையிடப்பட்டது. முதலிரண்டு முற்றுகைகளின்போது, எஃப்ரேமின் ஜெப வல்லமையால் நிசிபிஸ் காப்பாற்றப்பட்டது. கி.பி. 350ம் ஆண்டு நடந்த மூன்றாவது முற்றுகைக்காக “மைக்டோனியஸ் ஆற்றை” (River Mygdonius) திசை திருப்பி நிசிபிஸ் நகரின் சுற்றுச் சுவர்களை பலவீனப்படுத்த மன்னன் “இரண்டாம் ஷாபூர்” முயன்றான். ஆனால் நிசிபிஸ் நகர மக்கள் விரைந்து சுவற்றை சரி செய்து, தாக்குதலுக்காக வந்த யானைப்படை ஈர, சதுப்பு நிலங்களில் சறுக்கி விழுந்து சிதறிப்போக காரணமாயினர். எஃப்ரேம் கொண்டாடப்பட்டார். தாம் கண்ட நிசிபிஸ் நகரின் அற்புத இரட்சிப்பினை கவிதையாக வடித்தார். வெள்ளத்தில் பாதுகாப்பாக மிதந்து நீந்திச் சென்ற “நோவாவின் பேழை’யாக” (Noah's Ark) நிசிபிஸ் நகரை வர்ணித்திருந்தார்.

தமது கடைசி காலத்தை “எடிஸ்ஸா” (Edessa) நகரில் கழித்த எஃப்ரேம், பிளேக் கொள்ளை நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு செய்வாய் செய்கையில் அதே பிளேக் நோயால் பாதிக்கப்பட்டு மரித்தார்.

இப்புனிதரால் இயற்றப்பட்ட நானூறுக்கும் மேற்பட்ட பாடல்கள் இன்றளவும் பாதுகாப்பாக உள்ளன.

† Saint of the Day †

(June 9)

✠ St. Ephrem the Syrian ✠

Deacon/ Confessor/ Doctor of the Church/ Venerable Father/ Harp of the Spirit:

Born: 306 AD

Nisibis (Modern-day Turkey)

Died: June 9, 373

Edessa (Modern-day Turkey)

Venerated in:

Catholic Church

Eastern Orthodox Church

Church of the East

Oriental Orthodoxy

Anglican Communion

Feast: June 9

Patronage: Spiritual directors and Spiritual leaders

Ephrem the Syrian was a Syriac Christian deacon and a prolific Syriac-language hymnographer and theologian of the fourth century.

Born at Nisibis, then under Roman rule, early in the fourth century; died June, 373. The name of his father is unknown, but he was a pagan and a priest of the goddess Abnil or Ibiza. His mother was a native of Amid. Ephraem was instructed in the Christian mysteries by St. James, the famous Bishop of Nisibis, and was baptized at the age of eighteen (or twenty-eight). Thenceforth he became more intimate with the holy bishop, who availed himself of the services of Ephraem to renew the moral life of the citizens of Nisibis, especially during the sieges of 338, 346, and 350.

One of his biographers relates that on a certain occasion he cursed from the city walls the Persian hosts, whereupon a cloud of flies and mosquitoes settled on the army of Sapor II and compelled it to withdraw. The adventurous campaign of Julian the Apostate, which for a time menaced Persia, ended, as is well known, in disaster, and his successor, Jovianus, was only too happy to rescue from annihilation some remnant of the great army which his predecessor had led across the Euphrates. To accomplish even so much the emperor had to sign a disadvantageous treaty, by the terms of which Rome lost the Eastern provinces conquered at the end of the third century; among the cities retroceded to Persia was Nisibis (363).

To escape the cruel persecution that was then raging in Persia, most of the Christian population abandoned Nisibis en masse. Ephraem went with his people, and settled first at Beit-Garbaya, then at Amid, finally at Edessa, the capital of Osrhoene, where he spent the remaining ten years of his life, a hermit remarkable for his severe asceticism. Nevertheless, he took an interest in all matters that closely concerned the population of Edessa. Several ancient writers say that he was a deacon; as such he could well have been authorized to preach in public. At this time some ten heretical sects were active in Edessa; Ephraem contended vigorously with all of them, notably with the disciples of the illustrious philosopher Bardesanes.

To this period belongs nearly all his literary work; apart from some poems composed at Nisibis, the rest of his writings-sermons, hymns, exegetical treatises-date from his sojourn at Edessa. It is not improbable that he is one of the chief founders of the theological "School of the Persians", so-called because its first students and original masters were Persian Christian refugees of 363. At his death St. Ephraem was borne without pomp to the cemetery "of the foreigners". The Armenian monks of the monastery of St. Sergius at Edessa claim to possess his body.

The aforesaid facts represent all that is historically certain concerning the career of Ephraem. All details added later by Syrian biographers are at best of doubtful value. To this class belong not only the legendary and occasionally puerile traits so dear to Oriental writers but also others seemingly reliable, e.g. an alleged journey to Egypt with a sojourn of eight years, during which he is said to have confuted publicly certain spokesmen of the Arian heretics. The relations of St. Ephraem and St. Basil are narrated by very reliable authors, e.g. St. Gregory of Nyssa (the Pseudo?) and Sozomen, according to whom the hermit of Edessa, attracted by the great reputation of St. Basil, resolved to visit him at Caesarea.

He was warmly received and was ordained deacon by St. Basil; four years later he refused both the priesthood and the episcopate that St. Basil offered him through delegates sent for that purpose to Edessa. Though Ephraem seems to have been quite ignorant of Greek, this meeting with St. Basil is not improbable; some good critics, however, hold the evidence insufficient, and therefore reject it, or at least withhold their adhesion. The life of St. Ephraem, therefore, offers not a few obscure problems; only the general outline of his career is known to us. It is certain, however, that while he lived he was very influential among the Syrian Christians of Edessa, and that his memory was revered by all, Orthodox, Monophysites, and Nestorians. They call him the "sun of the Syrians," the "column of the Church", the "harp of the Holy Spirit".

More extraordinary still is the homage paid by the Greeks who rarely mention Syrian writers. Among the works of St. Gregory of Nyssa (P.G., XLVI, 819) is a sermon (though not acknowledged by some) which is a real panegyric of St. Ephraem. Twenty years after the latter's death St. Jerome mentions him as follows in his catalog of illustrious Christians: "Ephraem, deacon of the Church of Edessa, wrote many works [opuscula] in Syriac, and became so famous that his writings are publicly read in some churches after the Sacred Scriptures.

அருளாளர் அன்னமேரி தெய்கி (1769-1837) June 9

ஜூன் 9 

அருளாளர் அன்னமேரி தெய்கி (1769-1837)

இவர் இத்தாலியில் உள்ள சியன்னாவில் பிறந்தவர்.

இவருடைய தந்தை ஒரு பெரிய தொழில் அதிபர். தொழிலில் அவருக்கு பெரிய தோல்வி ஏற்படவே குடிக்கு அடிமையாகி, தன்னுடைய வாழ்க்கையையும் குடும்பத்தையும் சீரழிக்கத் தொடங்கினார். இதனால் குடும்பம் வறுமையில் வாடத் தொடங்கியது.  ஆதலால் அன்னமேரி வீடுகளில் சிறுசிறு வேலைகளை பார்த்துக் குடும்பத்தைக் கரையேற்ற வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது.

சில காலத்திற்குப் பிறகு இவர் உரோமைக்குச் சென்று, அங்கு கிடைத்த சிறு சிறு வேலைகளைச் செய்து வந்தார். அப்பொழுது தோமினிக் என்பவருடைய அறிமுகம் கிடைத்தது. அவர்  இவர்மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டிருந்தார்.  இதையறிந்த இவரும் அவர்மீது அன்பு கொண்டார். இதைத் தொடர்ந்து இவர்கள் இருவரும் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள்.

இல்லற வாழ்வில் இவர்களுக்கு இறைவன் 7 குழந்தைகளைக் கொடுத்து ஆசி வழங்கினார். இதன் பின் இவர் தன்னுடைய குழந்தைகளை இறைநம்பிக்கையிலும் பிறரன்பிலும் வளர்த்து வந்தார்.

இறைவன் இவருக்குப் பின்னர் நடப்பதை முன்கூட்டியே சொல்லக்கூடிய ஆற்றலை வழங்கி இருந்தார். இதன் மூலம் இவர் பின்னர் வரவிருந்த ஆபத்துக்களைச் சொல்லி பலரையும் ஆபத்திலிருந்து மீட்டார்.

இறைவனுக்கு இவருக்கு மிகுந்த ஞானத்தைக் கொடுத்திருந்தார். அதனால் இவரிடம் ஆலோசனை கேட்க திருத்தந்தை, கர்தினால்கள், ஆயர்கள், மக்கள் என பலரும் வந்தார்கள். 

இப்படி ஒரு சாதாரண பெண்மணியாகத் தன்னுடைய வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய இவர், இறைவன் தனக்கு கொடுத்த ஞானத்தைக் கொண்டு பலருக்கும் ஆலோசனைகளைச் சொல்லி, அவர்களுடைய வாழ்வில் ஒளியேற்றி வைத்தார்.

இவருக்கு  1920 ஆம் ஆண்டு அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது.

புனித மரியம் திரேசியா சிரமெல் (1876-1926) June 8

ஜூன் 08

புனித மரியம் திரேசியா சிரமெல் (1876-1926)

இவர் கேரள மாநிலம், திருச்சூர் மாவட்டம், புத்தன்சிராவில் 1876 ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் திங்கள் 26 ஆம் நாள் பிறந்தார். 

இவருடைய குடும்பம் ஒரு காலத்தில் மிகவும் வசதியாக இருந்தது; ஆனால், இவருடைய தாத்தாவுக்கு 7 பெண் குழந்தைகள் இருந்ததால், அவர்களுக்குத் திருமணம்  செய்துவைக்கும்போது வரதட்சனை கொடுக்குக் கொடுத்தே ஏழையானது.

இவர் சிறு முதலே ஆண்டவர்மீது மிகுந்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார். அதனால் இவர் தன்னுடைய வாழ்க்கையை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணித்து வாழலாம் என்று முடிவு செய்தார். இதற்கு இவருடைய தாயார் தொடர்ந்து மறுப்பு தெரிவித்து வந்தார்.

இந்நிலையில், அதாவது 1888 ஆம் ஆண்டு இவருடைய தாயார் இறந்துவிடவே, இவர் கார்மேல் சபையில் சேர்ந்தார். அங்கு இவரால் ஒருசில ஆண்டுகள் மட்டுமே இருக்க முடிந்தது. அதன்பிறகு இவர் அச்சபையிலிருந்து வெளியே வந்தார்.

1914 ஆம் ஆண்டு இவர் "திருக்குடும்பம்" என்ற சபையைத் தோற்றுவித்தார். அச்சபையின் தலைவியாக இருந்து இவர் நோயாளர்களைக் கவனித்துக் கொள்வதும், தனித்துவிடப்பட்டவர்களோடு நேரம் செலவழிப்பதும், ஏழைகளுக்கு உதவி செய்வதுமாக இருந்து வந்தார். 

இவருடைய சபையில் ஏராளமான பெண்கள் சேர்ந்தார்கள். அவர்களுடைய உதவியுடன் இவர் மேற்கண்ட பணிகளைச் செய்து வந்தார். இவர் அடிக்கடி காட்சிகள் கண்டார். அக்காட்சிகள் மூலமாக இவருக்குப் பல உண்மைகள் வெளிப்படுத்தப்பட்டன. இவர் ஐந்து காய வரங்களையும் பெற்றிருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

1926 ஆம் ஆண்டில் ஒருநாள் இவருடைய காலில் ஒரு பெரிய மரக்கட்டை விழுந்துவிட்டது. அது இவருக்கு மிகுந்த வேதனையைத் தரவே, சகோதரிகள் இவரை மருத்துவமனைக்குக் கொண்டுசென்று சிகிச்சை அளித்தார்கள். சிகிச்சை இவருக்குப் பலன் கொடுக்கவில்லை. அதனால் இவர் அதே ஆண்டு ஜூன் 8 ஆம் நாள் இறையடி சேர்ந்தார்.

இவர் இறக்கும்போது, "இயேசு, மரி யோசேப்பே! உங்களுடைய கைகளில் என்னுடைய இதயத்தையும் ஆன்மாவையும் ஒப்படைக்கிறேன்" என்ற வார்த்தைகளைச சொல்லிக் கொண்டே இறந்தார்.

இவருக்கு 2000 ஆம் ஆண்டு புனித திருத்தந்தை இரண்டாம் யோவான் பவுலால் அருளாளர் பட்டமும், 2019 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் திங்கள் 13-ஆம் நாள் திருத்தந்தை பிரான்சிஸால் புனிதர் பட்டமும் கொடுக்கப்பட்டது.

யோர்க் நகர் புனிதர் வில்லியம் ✠(St. William of York June 8

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 8)

✠ யோர்க் நகர் புனிதர் வில்லியம் ✠

(St. William of York)

யோர்க் பேராயர்:

(Archbishop of York)

பிறப்பு: கி.பி. 11ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி

இறப்பு: ஜூன் 8, 1154

யோர்க், இங்கிலாந்து

(York, England)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholc Church)

புனிதர் பட்டம்: கி.பி. 1227

திருத்தந்தை மூன்றாம் ஹானரியஸ்

(Pope Honorius III)

முக்கிய திருத்தலம்:

யோர்க் மின்ஸ்ட்டர்)

(York Minister)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 8

புனிதர் வில்லியம், ஓர் ஆங்கிலேய கத்தோலிக்க குருவும், யோர்க் உயர் மறைமாவட்ட பேராயரும் (Archbishop of York) ஆவார். இவர், இரண்டு முறை யோர்க் உயர் மறைமாவட்ட பேராயராக பதவி வகித்ததன் மூலம் பிற பேராயர்களினின்றும் அசாதாரண வேறுபாடு கொண்டிருந்தார்.

“வில்லியம் ஃபிட்ஸ்ஹெர்பர்ட்” (William fitzHerbert) எனும் இயற்பெயர் கொண்ட புனிதர் வில்லியம், இங்கிலாந்தின் யோர்க் (York) மாநிலத்தில் பிறந்தவர். அரசன் முதலாம் ஹென்றியின் (King Henry I) பொக்கிஷதாரராகவும் வேந்தராகவும் பதவி வகித்த “ஹெர்பர்ட்” (Herbert of Winchester) இவரது தந்தையார் ஆவார். இவரது தாயாரின் பெயர் “எம்மா” (Emma) என்றும், “அரசன் ஸ்டீஃபன்” (King Stephen) மற்றும் “வின்செஸ்டர்” ஆயரான (Bishop of Winchester) ஹென்றி (Henry of Blois) ஆகியோரின் சகோதரி என்றும், “பிளாயிஸி’ன்” பிரபுவான (Count of Blois) இரண்டாம் “ஸ்டீஃபனின்” (Stephen II) சட்டவிரோத மகள் என்றும் பெரும்பாலான ஆதாரங்கள் கூறுகின்றன. வில்லியம் கி.பி. 1090ம் வருடத்துக்கு முன்னர் பிறந்திருக்கலாம் என்றும் அவர் பிறந்த சரியான தேதி அல்லது வருடம் பற்றின தகவல்கள் இல்லை என்பர். அரச குடும்பங்களுடன் உறவு மற்றும் சம்பந்தங்கள் உள்ளதால் இவர் பலமுறை தேர்தல்கள் போன்ற அரசியல் சிக்கல்களிலும் பிரச்சினைகளிலும் சிக்கியதுண்டு.

கி.பி. 1141ம் ஆண்டு நடந்த பேராயர் நியமனத்துக்கான தேர்தலில் வில்லியம் வெற்றி பெற்று பேராயர் ஆனார். இதே பதவிக்கான தேர்தல் மூன்று முறை நடந்தது. ஏற்கனவே தேர்தல் நடந்த இரண்டு முறையும் ஏதாவது காரணங்களால் தேர்தல் ரத்து செய்யப்பட்டது. “யோர்க்ஷைர்” (Yorkshire) பிராந்தியங்களைச் சேர்ந்த “சிஸ்டேர்சியன்” (Cistercian monasteries) துறவற மடாலயங்கள் பேராயர் தேர்தல்களில் இவரை எதிர்த்தன. 

ஒரு பேராயராக, வில்லியம் பல்வேறு திருச்சபை சீர்திருத்தங்களைக் கொண்டு வந்தார். இதனால் யோர்க் மக்களிடம் பிரபலமானார். இருப்பினும், திருத்தந்தையிடமிருந்து தரப்படும் - பேராயருக்கான அதிகாரங்களைக் குறிக்கும் “பல்லியம்” (Pallium) எனும் மேலங்கி இவருக்கு இன்னும் தரப்படாதது இவருக்கு ஒரு பெரும் குறையாகவே இருந்தது. இவரை இன்னும் பிடிவாதமாக எதிர்த்துவரும் “சிஸ்டேர்சியன்” (Cistercian monasteries) துறவியரும் இதற்கு தடையாகவே இருந்தனர். “பல்லியம்” (Pallium) பெரும் முயற்சியாக வில்லியம் ரோம் பயணித்தார்.

கி.பி. 1145ம் ஆண்டு, திருத்தந்தையருக்கான தேர்தல், ஃபிட்ஸ்ஹெர்பெர்ட்டின் காரணத்தால் (FitzHerbert's cause) “சிஸ்டேர்சியன்” (Cistercian) துறவியும் திருத்தந்தையுமான “மூன்றாம் யூஜினுக்கு” (Pope Eugene III) பின்னடைவாக அமைந்தது. புகழ் பெற்ற “சிஸ்டேர்சியன்” மடாதிபதியும் ஆன்மீக தலைவருமான “பெர்னார்ட்” (Bernard of Clairvaux) வில்லியமை பேராயர் பதவியிலிருந்து இறக்குவதில் தமது செல்வாக்கு அனைத்தையும் செலுத்தினார். வில்லியம் மதச்சார்பற்ற சக்திகளால் தூண்டப்படுவதாகவும், சிஸ்டேர்சியன் மடாலயங்களை ஒடுக்குவதாகவும், “புனித பார்பராவின் வில்லியம்” (William of St. Barbara) என்பவரை முறைகேடாக யோர்க் மாநிலத்தின் கல்வி நிறுவனங்களின் தலைவராக நியமித்ததாகவும் தொடர் புகார்களை அனுப்பினார்.

கி.பி. 1145–46ம் ஆண்டு குளிர்காலத்தில் வழக்கை மறு பரிசீலனை செய்த மூன்றாம் யூஜின் (Pope Eugene III), வில்லியம் முறையற்று பேராயராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டதாகவும், அதன் காரணமாக அவர் பேராயர் பதவியிலிருந்து இடைநீக்கம் செய்யப்படுவதாகவும் அறிவித்தார்.

யோர்க் உயர்மறை மாவட்டத்திற்கு மற்றுமொரு தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்டது. இதில், “சிஸ்டேர்சியன்” மடாதிபதியான “ஹென்றி முர்டேக்” (Henry Murdac) மற்றும் அரசனின் வேட்பாளரான “ஹிலரி” (Hilary of Chichester) ஆகியோர் போட்டியிட்டனர். இவர்களில் “ஹென்றி முர்டேக்” வெற்றி பெற்றதாக திருத்தந்தை அறிவித்தார்.

வில்லியம் பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டதையும் “ஹென்றி முர்டேக்” வெற்றி பெற்றதையும் அரசர் ஸ்டீஃபன் ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்துவிட்டார். அத்துடன் “ஹென்றி முர்டேக்” யோர்க் மாநிலத்தில் தங்குவதை தடுத்தார்.

சில வருட காலத்திலேயே “ஹென்றி முர்டேக்” மற்றும் திருத்தந்தை யூஜின் ஆகியோர் மரித்துப்போயினர். வில்லியம் தமது பதவியினிமித்தம் புதிய திருத்தந்தை “நான்காம் அனஸ்டாசியஸ்” (Pope Anastasius IV) அவர்களை சந்திக்க ரோம் பயணித்தார். வில்லியமின் மறு பதவி நியமனத்திற்கு இசைந்த திருத்தந்தை, கி.பி. 1153ம் ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், 20ம் நாளன்று, அதனை உறுதி செய்தார். 

வெற்றிக்களிப்புடன் யோர்க் மாநிலம் திரும்பிய வில்லியம், தமது ஆதரவாளர்களுடன் வெற்றி ஊர்வலம் போகையில், “யோர்க்” நகரிலுள்ள “ஔஸ்” பாலம் (Ouse Bridge in York) இடிந்து விழுந்தது. அதிர்ஷ்டவசமாக, இதில் ஒருவர்கூட மரிக்கவில்லை.

வெற்றியுடன் நாடு திரும்பிய பேராயர் வில்லியம் சில மாத காலத்திலேயே கி.பி. 1154ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 8ம் நாளன்று, மரணமடைந்தார். அவர் உணவில் விஷம் வைத்து கொல்லப்பட்டார் என குற்றம் சாட்டப்பட்டது. யோர்க் மாநிலத்தின் தலைமை திருத்தொண்டரான “ஒஸ்பெர்ட்” (Osbert de Bayeux) என்பவர் பேராயருக்கு உணவில் விஷம் கலந்து கொன்றதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டார். விசாரணைக்காக அரண்மனைக்கு அழைக்கப்பட்ட அவர் ஆஜராவதற்கு முன்னரே மன்னர் ஸ்டீஃபன் மரணமடைந்ததால் விசாரணை தள்ளிப்போனது. அதன்பின்னர் விசாரணை நடக்காமலே போனது. “யோர்க் மின்ஸ்டரில்” (York Minster) வில்லியம் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். அதன் பின்னர் அங்கே எண்ணற்ற அதிசயங்கள் நடக்கத் தொடங்கின. ஒருமுறை, தீ விபத்தின்போது அவரது கல்லறையை திறந்து பார்த்த போது, அவரது உடல் அழியாமலும் தீயில் கருகாமலும் காணப்பட்டது. அத்துடன், ஒருவகை நறுமணம் வருவதாகவும் கூறப்பட்டது.

அவரது மரணம் நிகழ்ந்த ஜூன் 8ம் தேதி அவருடைய நினைவுத் திருநாளாக கொண்டாடப்படுகிறது.

​புனித.மேடர்டாஸ் (St. Medardaus)ஆயர் June 8

இன்றைய புனிதர் :

(08-06-2020)

​புனித.மேடர்டாஸ் (St. Medardaus)

ஆயர்

பிறப்பு 

456

வாலெண்சியென்னா(Valencienne), ஆப்பிரிக்கா

   

இறப்பு 

545

பிரான்சு

இவர் தன் இளம் வயதில், ஒரு நாள் புல்வெளியில் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது, இடி மின்னலுடன் கூடிய மழை வந்தது. அப்போது ஒரு பெரிய பருந்து வந்து இளைஞனை அப்படியே தூக்கிக்கொண்டு பிறந்தது. இளைஞன் மழையில் நனையாமல் இருக்க தன் சிறகுகளை அடர்ந்து விரித்து, தன் சிறகுகளின் நிழலில் வைத்து காத்தது. இதனால் மழை இல்லாமல் இயற்கை வளம் கருகும்போது இவரின் பெயரை கூறி ஜெபித்தால் மழை வரும் என்ற நம்பிக்கை பரவியது. அதேபோல் மக்கள் இவரின் பெயரால் ஜெபிக்கும்போது, பலமுறை மழையைபெற்று கொண்டனர். இதனால் ஜூன் 8 ஆம் நாள் மழைக்கான நாள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளனர். இறைவனின் அருளால் நிரப்பப்பட்டு இவர் எப்போதும் சிரித்துக் கொண்டே இருப்பார். இவர் சிரித்தாலே, இவரின் வாயில் உள்ள மொத்தப் பற்களையும் பார்க்கலாம். அவ்வாறு அவர் வாய்விட்டு சிரிப்பார். 

505 ஆம் ஆண்டு இவர் குருவாக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். 530 ஆம் ஆண்டு பாரிசிலிருந்த நையன் (Noyon) என்ற மறைமாநிலத்திற்கு ஆயராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் ரைம்ஸ் (Reims) பேராயர் ரெமிஜியுஸ் என்பவரால் ஆயராக திருநிலைப்படுத்தப்பட்டார். ஆயர் மேடர்டாஸ் – ன்(Medardaus) பணி அம்மறைமாநிலத்தில் ஆல் போல் தழைத்து வளர்ந்தது. அப்போது அவர் தூரின் நாட்டு அரசின் ராடேகுண்டீஸ் என்பவரால் வதைக்கப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். இவரது உடல் "புனித மடோனா" என்ற துறவற மடத்திற்கு சொந்தமான கல்லறையில் புதைக்கப்பட்டது. இன்று இக்கல்லறையின் மேல் ஒரு சிறிய கெபி கட்டப்பட்டுள்ளது. 

செபம்:

அற்புதங்களையும், அதிசயங்களையும் செய்து வரும் எம் இறைவா! உமது பெயரால் நம்பிக்கையோடு செபிக்கிறவர்களுக்கு எல்லாவிதங்களிலும் உதவி செய்து வருகின்றீர். ஆம் இறைவா! உம்மால் படைக்கப்பட்ட இயற்கை வாடும்போது, உமது வல்லமையில், அவைகள் மீண்டும் புத்துயிர் பெற உதவும்.

---JDH---தெய்வீக குணமளிக்கும் இயேசு /திண்டுக்கல்.

Saint of the Day : (08-06-2020)

St. Medardus

Bishop of Noyon, b. at Salency (Oise) about 456; d. in his episcopal city 8 June, about 545. His father, Nectardus, was of Frankish origin, while his mother, named Protagia, was Gallo-Roman. It is believed that St. Gildardus, Bishop of Rouen, was his brother. His youth was entirely consecrated to the practise of Christian virtues and to the study of sacred and profane letters. He often accompanied his father on business to Vermand and to Tournai, and frequented the schools, carefully avoiding all worldly dissipation. His exemplary piety and his knowledge, considerable for that time, decided the Bishop of Vermand (d. 530) to confer on him Holy Orders, and caused him to be chosen as his successor. Forced, in spite of his objections, to accept this heavy charge, he devoted himself zealously to his new duties, and to accomplish them in greater security, since Vermand and the northern part of France in general were then generally troubled by wars and exposed to the incursions of the barbarians, he removed his episcopal see in 531 from Vermand, a little city without defence, to Noyon, the strongest place in that region. The year following, St. Eleutherius, Bishop of Tournai, having died, St. Medardus was invited to assume the direction of that diocese also. He refused at first, but being urged by Clotaire himself he at last accepted. This union of the two dioceses lasted until 1146, when they were again separated. Clotaire, who had paid him a last visit at Noyon, had his body transferred to the royal manor of Crouy at the gates of the city of Soissons. Over the tomb of St. Medardus was erected the celebrated Benedictine abbey which bears his name. St. Medardus was one of the most honoured bishops of his time, his memory has always been popularly venerated in the north of France, and he soon became the hero of numerous legends. The Church celebrates his feast on 8 June.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 8)

✠ புனிதர் மேடர்டஸ் ✠

(St. Medardus)

ஆயர் மற்றும் ஒப்புரவாளர்:

(Bishop and Confessor)

பிறப்பு: கி.பி. 456

சாலேன்சி, ஒய்ஸ், பிகார்டி, ஃபிரான்ஸ்

(Salency, Oise, Picardy, France)

இறப்பு: ஜூன் 8, 525

நோயொன், ஒய்ஸ், பிகார்டி, ஃபிரான்ஸ்

(Noyon, Oise, Picardy, France)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்கிய திருத்தலங்கள்:

“புனிதர் மேடர்டஸ் துறவு மடம், சோய்ஸ்சொன்ஸ், ஃபிரான்ஸ்

(Abbey of Saint-Médard, Soissons, France)

நினைவுத் திருநாள்: ஜூன் 8

பாதுகாவல்:

பருவநிலை, பல் வலிக்கெதிராக, திராட்சைத் தோட்டங்கள், குடிபானங்கள், கைதிகள், விவசாயிகள் மற்றும் மன நோயாளிகள்.

“புனிதர் மேடர்டஸ்” அல்லது “புனிதர் மேடர்ட்” (Saint Medardus or St Medard) என அறியப்படும் இப்புனிதர், வெர்மண்டோய்ஸ்” மறைமாவட்ட ஆயர் (Bishop of Vermandois) ஆவார். இவர், தமது மறைமாவட்ட ஆயரகத்தை “நோவோன்” (Noyon) நகருக்கு மாற்றினார்.

ஃபிரான்ஸ் நாட்டின் "பிகார்டியில்" (Picardy in France) பிறந்த இவரது தந்தையார் “ஃபிராங்கிஷ்” (Frankish) இனத்தைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். இவரது பெயர் “நேக்டாரிடஸ்” (Nectaridus) ஆகும். “கல்லோ-ரோமன்” (Gallo-Roman) இனத்தைச் சேர்ந்த இவரது தாயாரின் பெயர் “புரோடோகியா” (Protagia) ஆகும்.

“ரோவென்” மறைமாவட்ட ஆயராக (Bishop of Rouen) இருந்த புனிதர் “கில்டர்ட்” (Saint Gildard) இவரது சகோதரர் ஆவார். இதில் அதிசயிக்கத்தக்க விடயம் என்னவென்றால், இச்சகோதரர்கள் இருவரும் பிறந்தது, ஆயராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டது, இவ்வுலக வாழ்வை விட்டு நித்திய வாழ்வுக்கு சென்றது யாவும் ஒன்றாகவேயாகும்.

சிறு வயதில், “வெர்மான்ட்” மற்றும் “டௌர்ணாய்” (Vermand and Tournai) ஆகிய இடங்களில் கல்வி கற்ற இவர், சீரழிவிற்கு வழி வகுக்கும் இவ்வுலக ஆர்வங்களை கவனமுடன் தவிர்த்து வந்தார்.

தமது சிறு வயதில், ஒரு நாள் புல்வெளியில் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது, இடி மின்னலுடன் கூடிய கன மழை வந்தது. அப்போது ஒரு பருந்து இவர் மழையில் நனையாமல் இருக்க தனது சிறகுகளை அகல விரித்தபடி இவர் போகும் பாதையில் பறந்து வந்து இவரை மழையிலிருந்து காத்தது என கூறுவார். இதனாலேயே இவர் பருவநிலைகளின் பாதுகாவலராக அறியப்படுகிறார்.

இவருக்கு 33 வயதாகையில் “வெர்மான்ட்” (Vermand) மறைமாவட்ட ஆயர் “அலோமேர்” (Bishop Alomer) மரண படுக்கையிலிருந்தார். அறிவிலும் பக்தியிலும் முன்மாதிரியான மேடர்டஸ் ஆயர் பதவிக்கு முற்றிலும் தகுதியானவர் என தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். முதலில் சம்மதம் தெரிவிக்காத இவர், பிறகு தம்மேல் ஆயருக்குள்ள நம்பிக்கையை காக்கும் விதமாக சம்மதித்தார்.

ஆயராக இவரது பணிகள் பற்றின தகவல்களும் ஆதாரங்களும் அதிகம் இல்லை. இரண்டு வருடங்களின் பின்னர், “டௌர்ணாய்” மறைமாவட்ட ஆயரான (Bishop of Tournai) “புனிதர் எலூதெரியஸ்” (Saint Eleutherius) அவர்களின் மரண வேளையில் ஆயர் பொறுப்பினை ஏற்பதற்காக மேடர்டஸ் அங்கே வரவழைக்கப்பட்டார். வேறு வழியின்றி “டௌர்ணாய்” மறைமாவட்ட ஆயர் பதவியையும் ஏற்றுக்கொண்ட மேடர்டஸ், இரண்டு மறைமாவட்டங்களுக்கு ஆயராக பணியாற்றினார். கி.பி. 1146ம் ஆண்டு வரை ஒன்றாகவே இருந்த “நோயொன்” மற்றும் “டௌர்ணாய்” (Noyon and Tournai) ஆகிய இரு மறைமாவட்டங்களும் அதன்பின்னர் பிரிந்தன.

“நோயொன்” நகரில் 525ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 8ம் நாளன்று, மரித்த ஆயர் மேடர்டஸ், அவரது காலத்தில் மிகவும் போற்றப்பட்ட ஆயர் ஆவார். முதலில் ஃபிரான்ஸ் நாட்டிலும், அதன் பின்னர் “கொலோனிலும்” (Cologne), மேற்கு ஜெர்மனியிலும் (western Germany) இவரது புகழ் பரவியிருந்தது. பிள்ளைப்பேறு வேண்டியும், மழை வேண்டியும், சிறை வாசம் மற்றும் மோசமான வானிலைக்கெதிராகவும் இவர் அழைக்கப்பட்டார். திராட்சைத் தோட்டங்கள், குடிபானங்கள், கைதிகள், விவசாயிகள் மற்றும் மன நோயாளிகள் ஆகியோரின் பாதுகாவலராகவும் இவர் அழைக்கப்படுகிறார்.

ஸ்பொலேட்டோ நகர்ப் புனித போர்டினாடூஸ் June 1

ஜூன் 01

ஸ்பொலேட்டோ நகர்ப் புனித போர்டினாடூஸ்

இவர் இத்தாலியில் உள்ள ஸ்பொலேட்டோ நகரில் பங்குப் பணியாளராகப் பணியாற்றியவர்.

தன்னுடைய பங்கில் இருந்த நோயாளர்கள், ஏழைகள்மீது மிகுந்த அன்பும் கரிசனையும் கொண்டவர் இவர். எந்தளவுக்கு என்றால், தன்னிடமிருந்த எல்லாவற்றையும் ஏழைகளுக்கும் நோயாளிகளுக்கும் கொடுக்கக்கூடியவராக இருந்தார்.

இவர் தனக்கு ஓய்வுநேரம் கிடைத்தபோது விவசாயம் செய்துவந்தார். அதிலிருந்து கிடைத்த வருமானத்தையும்கூட இவர் ஏழைகளுக்குக் கொடுத்து வந்தார்.

ஒருநாள் இவர் நிலத்தை உழுது கொண்டிருக்கும்பொழுது, இரண்டு செப்புக் காசுகளைக் கண்டெடுத்தார். அந்தச் செப்புக்காசுகள் அவ்வளவு மதிப்பு இல்லாதவையாக இருந்தாலும், எதற்கும் பயன்படும் என்று அவற்றைத் தன்னுடைய ஆடையில் முடிந்துகொண்டார்.

மாலைவேளையில் இவர் தன்னுடைய வேலையை முடித்துக்கொண்டு  திரும்பி வந்தபோது, பிச்சைக்காரர் ஒருவரைக் கண்டார். 

அவர் இவரிடம் பிச்சை கேட்டபொழுது இவர் 'என்னிடம் நிலத்தில் கண்டெடுத்த இரண்டு செப்புக் காசுகளைதானே இருக்கின்றன...! இவற்றையா கொடுப்பது...?'என்று யோசித்துகொண்டு அந்தச் செப்புக் காசுகளை எடுத்தபொழுது, அவை இரண்டும் தங்கக் காசுகளாக மாறியிருந்தன.

அதைக்கண்டு மிகவும் வியப்படைந்த இவர், தங்கக்காசுகளாக மாறியிருந்த அந்த இரண்டு செப்புக்காசுகளையும் பிச்சைக்காரரிடம் கொடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பினார்.

இப்படித் தன்னிடம் இருந்ததைப் பிறரோடு பகிர்ந்து கொள்ளக்கூடியவராகவும் ஏழைகள், வறியவர்கள்மீது மிகுந்த அக்கறைகொண்டவராகவும் வாழ்ந்த இவர் கிபி 400 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

சிந்தனை

"ஏழைகளுக்கு இரங்கி உதவி செய்கிறவர், ஆண்டவருக்குக் கடன் கொடுக்கிறார்" நீதிமொழிகள் நூல்.

"இவ்வுலகம் ஒரு வாடகை வீடு; நம்முடைய நற்செயல்கள் நாம் இந்த உலகத்திற்குச் செலுத்தும் வாடகை" 

- கொல்கொத்தா நகர் புனித தெரசா

"கொடுப்பதில் இன்பம் பெறுவதில் இல்லை" இயேசு

- மறைத்திரு. மரிய அந்தோனிராஜ்

பாளையங்கோட்டை மறைமாவட்டம்.

Feast : Holy Trinity (07-06-2020)

Feast : Holy Trinity (07-06-2020) 

*Holy Day:* Trinity Sunday

This feast is celebrated on the first Sunday after Pentecost to venerate the religious dogma of the Trinity, the three persons of God, the Father, the Son and the Holy Spirit. The origin of the celebration of this feast was started when the Arian heresy of the 4th century was spreading among the people. Arius, a priest of Alexandria believed and preached that Jesus was a created being and denied any divinity in Jesus and also denied three persons of God (Trinity). The chief opponent of Arius was Athanasius of Alexandria, a deacon to Alexander, the bishop of Alexandria. Athanasius attended the first Council of Nicaea in the year 325 convened by the Emperor Constantine-I the Great as the secretary of the bishop of Alexandria. Athanasius sternly argued in support of the Trinity and the council adopted the dogma.

The Athanasius creed about the Trinity is as follows: 'The Catholic faith is this, that we venerate one God in the Trinity and the Trinity in oneness; neither confounding the persons, nor dividing the substance: for there is one person of the Father, another of the Son and another of the Holy Spirit; but the divine nature of the Father and of the Son and of the Holy Spirit is one, their glory is equal, their majesty is co-eternal'. The Father, the Son and the Holy Spirit are eternal, uncreated and infinite. The Father is Almighty, the Son is Almighty, the Holy Spirit is Almighty and yet there are no three Almighties but one Almighty. The Father is God, The Son is God and the Holy Spirit is God, not three Gods but one God. The Father was not made, not created, not begotten by anyone. The Son is from the Father alone, not made or created but begotten. The Holy Spirit is from the Father and the Son, not made, not created, not begotten but proceeding. In this Trinity there is nothing first or later, nothing greater or less not all three persons are co-eternal and co-equal with one another. There is Unity in Trinity and Trinity in Unity.

The pope John-XXII directed the universal church to celebrate this festival and pope Pius-X raised it to the dignity of a Double of the First Class on July 24, 1911.

---JDH---Jesus the Divine Healer---

புனித வில்லிபால்ட் (700-787) June 7

ஜூன் 7 

புனித வில்லிபால்ட் (700-787)

இங்கிலாந்து நாட்டைச் சார்ந்தவர் இவர்.

இவர் பிறந்த மூன்றாவது ஆண்டில், இவருக்குக் கடுமையான மூச்சுத்திணறல் ஏற்பட்டது. எல்லாரும் இவர் இறந்துவிடுவார் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தபொழுது, இவருடைய பெற்றோர் இறைவனிடத்தில்,  "என் மகன் இவன் பிழைத்துக்கொண்டால், அவனை நாங்கள் உம்முடைய பணிக்குத் தந்துவிடுகின்றோம்" என்று சொல்லி மன்றாடினார்கள்.

இவர்கள் வேண்டியது போன்றே, வில்லிபால்ட் பிழைத்துக் கொண்டார். இதனால் இவரது பெற்றோர் இவரை இறைப்பணிக்கு அர்ப்பணித்தார்கள்.

சில காலத்துக்குப் பிறகு இவரும் இவருடைய தந்தையும் உரோமைக்கும் எருசலேமுக்கும் திருப்பயணம் மேற்கொண்டார்கள். போகிற வழியில் இவருடைய தந்தை இறந்துவிட, அவரை இவர் புதைத்துவிட்டு, தொடர்ந்து திருப்பயணம் மேற்கொண்டார். இப்படி இவர் தனியாகப் போகிறபோது, ஓரிடத்தில் இவரை உளவாளி என்று நினைத்துக் கைது செய்து, ஓரிரு ஆண்டுகள் சிறை வைத்தார்கள்.

சிறையிலிருந்து விடுதலையான பின் இவர், தன் சொந்த நாட்டிற்கு வந்து, தன்னுடைய தாயின் வழிகாட்டுதலின் பேரில், ஜெர்மனியில் இருந்த தன்னுடைய உறவினரான புனித போனிப்பாஸைச் சந்தித்தார். அவர் இவரை ஈஸ்டேட் என்ற பகுதியில் ஆயராக நியமித்தார்.

அங்கு இவர் ஏறக்குறைய 40 ஆண்டுகள் இறைப்பணியையும் மக்கள்பணியையும் ஒருங்கே செய்தார். தொடக்கத்தில் அப்பகுதியில் இவர் பணிகளைச் செய்தபோது, மிகப்பெரிய அளவில் சவால்களை சந்தித்தார்; ஆனாலும், இவர் மன உறுதியோடு இருந்து, ஆயர் பணியை சிறப்பாகச் செய்து நிறைவு செய்தார்.

இவர் 787 ஆம் ஆண்டு இறையடி சேர்ந்தார்.

புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி June 7

† இன்றைய புனிதர் †

(ஜூன் 7)

✠ புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி ✠

(St. Antonio Maria Gianelli)

ஆயர்/ நிறுவனர்:

(Bishop/ Founder)

பிறப்பு: ஏப்ரல் 12, 1789

செரெட்டா, மான்ட்டுவா, மிலன்

(Cereta, Mantua, Duchy of Milan)

இறப்பு: ஜூன் 7, 1846 (வயது 57)

பியசென்ஸா, எமிலியா-ரோமாக்னா, பார்மா

(Piacenza, Emilia-Romagna, Duchy of Parma)

ஏற்கும் சமயம்:

ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை

(Roman Catholic Church)

முக்திபேறு பட்டம்: ஏப்ரல் 19, 1925

திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ்

(Pope Pius XI)

புனிதர் பட்டம்: அக்டோபர் 21, 1951

திருத்தந்தை பன்னிரெண்டாம் பயஸ்

(Pope Pius XII)

நினைவுத் திருநாள்: ஜுன் 07

பாதுகாவல்:

போப்பியோ மறைமாவட்டம் (Diocese of Bobbio), வல் டி வர (Val di Vara)

புனிதர் அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி, இத்தாலியின் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் ஆயரும், “தோட்ட அன்னையின் மகள்கள்” (Daughters of Our Lady of the Garden) மற்றும் “புனித அல்போன்சஸ் மறைப்பணியாளர்கள்” (The Missionaries of Saint Alphonsus) ஆகிய சபைகளை நிறுவியவரும் ஆவார்.

கி.பி. 1789ம் ஆண்டு, விவசாயிகளின் கிராமமொன்றில் பிறந்த அன்டோனியோ மரிய கியனேல்லி’யின் தந்தை பெயர் “கியாகொமோ” (Giacomo) ஆகும். இவரது தாயார் பெயர் “மரிய கியனேல்லி” (Maria Gianelli) ஆகும். ஐந்து சகோதரர்களுடன் பிறந்த இவர் ஒரு விதிவிலக்கான மாணவர் ஆவார். இவரது குடும்பத்தினர் தங்கியிருந்து பணியாற்றிய பண்ணையின் உரிமையாளரே இவரது குருத்துவ படிப்புக்காக செலவு செய்தார்.

1807ம் ஆண்டு, நவம்பர் மாதம், தமது 18 வயதில் “இறையியல் சித்தாந்தம்” மற்றும் “புனித வழிபாட்டு முறை” ஆகியவற்றை கற்க ஆரம்பித்து முனைவர் பட்டம் வென்றார். 1812ம் ஆண்டு, மார்ச் மாதம், “ஜெனோவாவின் கர்தினால் பேராயர்” (Cardinal Archbishop of Genoa) “கியுசெப் மரிய ஸ்பினா” (Giuseppe Maria Spina) அவர்களால் திருத்தொண்டராக அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்ட இவர், அதே 1812ம் வருடத்திலேயே அதே கர்தினால் பேராயராலேயே குருத்துவ அருட்பொழிவு செய்விக்கப்பட்டார். முறையான வயதாகாத காரணத்தால் இவருக்கு சிறப்பு ஒதுக்கீடு அளிக்கப்பட்டது. குருத்துவம் பெற்ற இவர், “மான்ட்டுவா” (Mantua) என்ற பங்கில் பங்குத்தந்தையாக நியமனம் பெற்று பணியாற்றினார்.

1826ம் ஆண்டு, “சியாவாரி’யின்” (Chiavari) தலைமை குருவாக நியமிக்கப்பட்டார். 1837ம் ஆண்டு வரை பதினோரு வருடங்கள் அதே பதவியிலிருந்தார். ஆண்களுக்கான “புனித அல்போன்சஸ் மறைப்பணியாளர்கள்” (The Missionaries of Saint Alphonsus) என்ற சபையை 1827ம் ஆண்டு நிறுவினார். அந்த சபை 1848ம் ஆண்டு வரை நீடித்தது. 1829ம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 12ம் நாளன்று, “தோட்ட அன்னையின் மகள்கள்” (Daughters of Our Lady of the Garden) என்ற பெண்களுக்கான சபையை நிறுவினார். ஏழைப் பெண்களுக்கு கல்வி கற்பிக்கவும் நோயாளிகளுக்கு சேவை செய்வதற்காகவும் இந்த சபை பணியாற்றுகிறது. இதன் சேவைகள், இன்றும் ஐரோப்பா, ஆசியா மற்றும் ஐக்கிய அமெரிக்க நாடுகள் (Europe, Asia and the United States of America) ஆகிய உலக நாடுகளில் தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது. இவர் மரித்து பல வருடங்களின் பின்னர் 1882ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 7ம் நாளன்று, திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் லியோ (Pope Leo XIII) இச்சபைக்கு முறையாக அங்கீகாரமளித்தார்.

திருத்தந்தை பதினாறாம் கிரகோரி (Pope Gregory XVI) அவர்கள் இவரை “போப்பியோ” மறைமாவட்ட ஆயராக (Bishop of Bobbio) 1837ம் ஆண்டு, நியமித்தார்.

சுமார் ஒரு வருட காலம் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த இவர், ஜூன் 1846ம் ஆண்டு, ஜூன் மாதம், 7ம் நான்று, மரித்தார்.

† Saint of the Day †

(June 7)

✠ St. Antonio Maria Gianelli ✠

Bishop/ Founder:

Birth name: Antonio Maria Gianelli

Born: April 12, 1789

Cereta, Mantua, Duchy of Milan

Died: June 7, 1846 (Aged 57)

Piacenza, Emilia-Romagna, Duchy of Parma

Venerated in: Roman Catholic Church

Beatified: April 19, 1925

Pope Pius XI

Canonized: October 21, 1951

Pope Pius XII

Feast: June 7

Patronage: Bobbio, Val di Vara, Figlie di Nostra Signora del Giardino

Saint Antonio Maria Gianelli was an Italian Roman Catholic prelate who served as the Bishop of Bobbio from 1837 until his death. He was also the founder of the Figlie di Nostra Signora del Giardino and the Missionaries of Saint Alphonsus. Gianelli was dedicated to the educational needs of his people and catered to their spiritual and material needs as well; he was on hand to aid the ill and the poor and made evangelization a focus to his episcopal mission. He likewise preached missions and became known for his charisma and his eloquence.

Gianelli's beatification was celebrated in 1925 and he was later canonized as a saint in late 1951. Since 4 June 2000, he has been the patron saint for both Bobbio and Val di Vara.

Life:

Antonio Maria Gianelli was born on 12 April 1789 - on Easter Sunday - to Giacomo and Maria Gianelli; he had five brothers. His mother often taught people catechism and his father was known for his efforts in peace-making in their town. He grew up in a small village of farmers and he was an exceptional student - so much so that the owner of the farm he lived on - Nicoletta Rebizzo - paid for his studies for the priesthood.

He commenced those studies in November 1807 in Genoa where he began his studies in dogmatics and liturgical practice and earned his doctorate. He had been made a subdeacon in September 1811 and was granted the rather unusual privilege of being allowed to preach while still a subdeacon due to his exceptional eloquence being a well-noted fact. The Cardinal Archbishop of Genoa Giuseppe Maria Spina ordained him to the diaconate in mid-1812. He was ordained to the priesthood in 1812 (in Genoa at the church of Nostra Signora del Carmine) and had to receive special dispensation since he was not at the canonical age required for ordination. Gianelli celebrated his first Mass in Cerreta. He served as a parish priest in Mantua after he was ordained. Spina sent Gianelli in 1812 to teach at Carcare in Savona. In February 1813 he was made the vice-parish priest of the San Matteo church in Genoa and on 23 May 1814 joined the Congregation of the Suburban Missionaries of Genoa. From September 1815 until 1817 he served as a professor at the college of the Padri Scolopi in Carcare before becoming a professor of rhetoric in November 1816 in Genoa. He remained there until 1822 when he was granted another position that he would hold for a decade. His future students included the future Archbishop of Genoa Salvatore Magnasco and Venerable Giuseppe Frassinetti.

Gianelli was made the archpriest of the church of Saint John the Baptist in Chiavari on 21 June 1826 after Luigi Lambruschini appointed him to that position; he held that position until 1837. From November 1826 he taught in Chiavari teaching his studies theological subjects as well as Latin and Greek. He was the founder of the Missionaries of Saint Alphonsus in 1827 for men and that order lasted from that point to 1856 while the Oblates of Saint Alphonsus lasted from its founding in 1828 until 1848 when it had to be dissolved. He also founded the Figlie di Nostra Signora del Giardino on 12 January 1829. It was a teaching order for females that worked with the sick. The order received formal papal approval from Pope Leo XIII on 7 June 1882 which came a few decades after Gianelli's death.

Pope Gregory XVI appointed him as the Bishop of Bobbio in 1837 and he received his episcopal consecration after his appointment. He had been preaching a mission in February 1838 when he learned that the appointment had been made. He restored devotion to Saint Columbanus in his diocese and conducted two diocesan synods. He visited each parish in his diocese on a regular basis. Gianelli spent long periods in the confessional in order to accommodate the endless stream of people seeking absolution.

In April 1845 he started to show signs of tuberculosis that had not been diagnosed from the onset; he spent the next month in recuperation where he seemed to regain his strength for a time. He seemed to recover during this period but his illness returned in the spring of 1846 and his condition started to deteriorate at a rapid pace. He died on 7 June 1846 due to a serious fever combined with tuberculosis; he had been recuperating in Piacenza at the time. His order still continues its work in Europe and Asia and has also expanded to the United States of America. On 21 October 2001, a statue made out of white Carrara marble was dedicated to him.

புனித மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் (St. Maria Theresia de Soubiran) June 7

இன்றைய புனிதர்

2020-06-07

புனித மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் (St. Maria Theresia de Soubiran)

சபை நிறுவுனர்

பிறப்பு

1834

காஷ்டல்நாடரி(Castelnaudary)

இறப்பு

7 ஜூன் 1889

முக்திபேறுபட்டம்: 1946, திருத்தந்தை 12 ஆம் பயஸ்

இவர் தனது 21 ஆம் வயதிலிருந்து அன்னைமரியிடம் கற்பு என்னும் வார்த்தைப்பாட்டை அர்ப்பணித்து துறவற வாழ்வை வாழ்ந்தார். தன்னுடன் 14 இளம் பெண்களையும் சேர்த்து அனைவரும் ஒரே குழுமமாக வாழ்ந்து வந்தனர். பின்னர் இக்குழுவை நாளடைவில் பல இளம் பெண்கள் இனங்கண்டு கொண்டு, தங்களையும் அக்குழுவோடு இணைத்தார். இளம் பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கவே, மரிய தெரேசியா டி சோபிரான், தன் பிறந்த ஊரிலேயே ஒரு துறவற இல்லம் தொடங்கினார். இவ்வில்லத்தை இயேசு சபையை சார்ந்த அருட்தந்தை மரியா அக்சீலியாடிஸ் (Maria Auxiliatrice) என்பவர் உதவிசெய்து, ஆன்ம குருவாக பணியாற்றி வழிநடத்திவந்தார். இவர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக இணைந்து ஜெபித்து, அன்னையின் அருளால் "மரியன்னையின் உதவியாளர்கள்"(Mariens von der immer währenden Hilfe) என்று தங்களின் சபைக்கு பெயர் சூட்டினர்.

இச்சபையினர் தேவையில் இருக்கும் மனிதர்களை இனங்கண்டு, ஏழைகளைத் தேடி சென்று உதவி செய்து வந்தனர். இவர்களின் பணி சிறக்கவே 1868 ஆம் ஆண்டு திருத்தந்தை 9 ஆம் பயஸ் அவர்களால், முறையான துறவற சபையாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இதன்பின் தன் 34 ஆம் வயதில் அச்சபையின் முதல் சபைத்தலைவியாக மரிய தெரேசியா டி சோபிரான் அவர்கள் பொறுப்பேற்று வழிநடத்தினார். அதன்பின் பல அவதூறுகளுக்கும், துன்பங்களுக்கும் ஆளாக்கப்பட்டு, பல்வேறு துன்பங்களை அனுபவித்தார். இதனால் 1873 ஆம் ஆண்டு சபைத்தலைவி பதவியிலிருந்து தானே முன்வந்து விலகினார். அதன்பின் அச்சபையை விட்டே வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. இதனால் அச்சபையிலிருந்து வெளியேறி "இயேசுவின் இறை இரக்கத்தின் கன்னியர்கள்"(Barmherzigen Sisters) என்ற சபையில் சேர்ந்து, தான் இறக்கும்வரை அங்கேயே தன் வாழ்நாட்களை கழித்தார்.

செபம்:

அன்பான தந்தையே! தன்னுடைய சிறுவயதிலேயே அன்னை மரியிடம் தன் வாழ்வை அர்ப்பணமாக்கிய மரியா தெரேசியாவைப்போல, நாங்களும் அன்னையின்மேல் அன்பு கொண்டு, தங்களை எந்நாளும் அர்ப்பணித்து வாழ உமதருளைத் தந்தருளும்.

இந்நாளில் நினைவுகூறப்படும் பிற புனிதர்கள்

ஆயர் சபைநிறுவுநர் அந்தோனியுஸ் கியானெல்லி Antonius Gianelli

பிறப்பு: 12 ஏப்ரல் 1789 செரிரோட்டோ Cerreto, இத்தாலி

இறப்பு: 7 ஜூன் 1846, பியாசென்சா Piacenza, இத்தாலி

கோண்டாட் நகர் துறவி யூஸ்டூஸ் Justus von Condat OSB

பிறப்பு: 5 அல்லது 6 ஆம் நூற்றாண்டு

இறப்பு: 6 ஆம் நூற்றாண்டு, கோண்டாட் Condat, பிரான்சு

நியூமுன்ஸ்டர் நகர் துறவி ரூபர்ட் Robert von Newminster

பிறப்பு: 1105, கார்வன் Garven

அருளாளர் மரிய கர்லோவ்ஸ்கா June 6

ஜூன் 06

அருளாளர் மரிய கர்லோவ்ஸ்கா (1865-1935)

இவர் போலந்து நாட்டில் பிறந்தவர். இவருடைய குடும்பத்தில் இவர் கடைசிக் குழந்தை; இவரோடு பிறந்தவர்கள் மொத்தம் 10 பேர்.

சிறுவயதிலேயே தன்னுடைய பெற்றோரை இழந்த இவர், தன்னுடைய உறவினரின் பராமரிப்பில் வளர்ந்து வந்தார். சில காலத்திற்குப் பெர்லினில் துணிகளை நெய்து வந்த தன்னுடைய சகோதரியோடு சேர்ந்து பணிசெய்த இவர், அங்கிருந்து தன்னுடைய சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்பி வந்தார்.

அப்பொழுது இவர் பிராங்கே என்றோர் இளம்பெண்ணைச் சந்தித்தார். அவரிடம் இவர் பேசுகின்றபொழுது, அவர் குடும்பத்தால் கைவிடப்பட்டவர் என்பது தெரியவந்தது. உடனே இவர் குடும்பத்தால் கைவிடப்பட்டோர், ஆதரவற்றோர், விலைமகளிர் ஆகியோரின் மறுவாழ்விற்காக ஒரு சபையைத் தொடங்குவது நல்லது என்று முடிவு செய்து, அதன்படி Sisters of Divine Shepherd of Divine Providence என்ற சபையைக் தொடங்கினார்.

இதன்பிறகு இவர் கைவிடப்பட்டோர், ஆதரவற்றோர், விலைமகளிர் ஆகியோரின் மறுவாழ்வுக்காகக் கடுமையாக உழைத்தார். இயேசுவின் தூய்மைமிகு இதயத்தின்மீது மிகுந்த பற்று கொண்ட இவர், அவரிடம் நம்பிக்கையோடு மன்றாடி வந்தார்.

இப்படி இறைவன்மீது மிகுந்த பற்று கொண்டு, இறைப்பணியையும் மக்கள் பணியையும் செய்துவந்த இவர், 1935 ஆம் ஆண்டு தன்னுடைய அறுபதாவது வயதில் இறையடி சேர்ந்தார்.

இவருக்கு 1997ஆம் ஆண்டு ஜூன் திங்கள் ஆறாம் நாள், புனித திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் அவர்களால் அருளாளர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது